Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins fylgir eftir atlögunni að Íslandi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

 

Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins fylgir eftir atlögunni að Íslandi.

11. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Áróðursmálaráðuneyti ESB, öðru nafni RÚV, var auðvitað fyrst með þá frétt að Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins ætlaði að fylgja eftir atlögu sinni gegn Íslandi, sem hafin var haustið 2008. RÚV segir svo frá kl.18:00 í dag:

                                 

Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins vill fá aðild að Icesavemálinu sem rekið er fyrir EFTA dómstólnum. Framkvæmdastjórnin tekur undir kröfur Eftirlitsstofnunar EFTA í málinu.

                                 

Þessi frétt kemur Samstöðu þjóðar ekki á óvart eftir að við höfum átt í bréfaskiptum við Framkvæmdastjórnina frá 25. júní 2011. Vitað er að Eftirlitsstofnun EFTA hefur tekið við fyrirmælum frá Framkvæmdastjórninni og að allt kapp verður lagt á að fá Ísland dæmt fyrir EFTA-dómstólnum.

  

Afskipti Framkvæmdastjórnarinnar eru í eðli sínu brot á samningnum um Evrópska efnahagssvæðið, sem skipulagslega hvílir á tveimur stoðum. ESA er ákærandi fyrir EFTA-dómstólnum og þar skal einungis fjalla um brot EFTA ríkjanna Íslands, Norðvegs og Lichtenstein. Fyrir Evrópudómstólnum er Framkvæmdaráðið ákærandi og þar skulu meint brot Evrópu-sambandsríkjanna leidd til lykta.

  

Aðkoma Evrópusambandsins að ákæru ESA fyrir EFTA-dómstólnum, er því ekki bara hatursfullur gerningur heldur einnig óeðlilegur. Þessi afskipti sanna einnig haldleysi Brussel-viðmiðanna, sem samkvæmt fullyrðingum Ingibjargar og Össurar áttu að tryggja Íslandi hlutlausa milligöngu ESB í Icesave deilunni. Samstaða þjóðar hefur sannanir fyrir því að Brussel-samningurinn var samsværi til að blekkja Alþingi.

  

Heimild Framkvæmdastjórnarinnar kemur fram í “Protocol 5” um starfsemi EFTA-dómstólsins. Þar segir í 36. grein:

  

Any EFTA State, the EFTA Surveillance Authority, the Community and the EC Commission may intervene in cases before the Court. The same right shall be open to any person establishing an interest in the result of any case submitted to the Court, save in cases between EFTA States or between EFTA States and the EFTA Surveillance Authority. An application to intervene shall be limited to supporting the form of order sought by one of the parties.

Hvers vegna halda menn að Tim Ward hafi hafnað því að Ísland mótmæli afskiptum Evrópusambandsins af málinu ? Það er vegna þess að hann er ráðinn til að tapa Icesave-málinu en ekki vinna það. Viðbrögð ríkisstjórnarinnar sanna allar verstu ásakanir sem á hana hafa verið bornar. Ríkisstjórnin er ennþá að berjast fyrir hagsmunum Evrópusambandsins, eins og hún hefur gert frá fyrsta degi á ríkisjötunni.

Framkvæmdastjórn ESB hafnaði réttmætum kröfum um að nýlenduveldin verði ákærð fyrir Evrópudómstólnum, þótt dómstóllinn sé réttur aðili til að fjalla um brot Bretlands og Hollands á samningnum um Evrópska efnahagssvæðið. Framkvæmdastjórnin hafði sett sér það markmið að Ísland skyldi beygt í svörðinn og neytt til að sækja um náðarfaðm ESB.

  

Evrópusambandinu tókst að sundra Júgóslavíu með undirferlum, en gegn Íslandi var gerð áætlun um að beita efnahagslegum þvingunum. Aðgerðirnar gegn Júgóslavíu tókust samkvæmt áætlun, en Ísland ætlar að verða seigara undir tönn. ESB er orðið ljóst að Ísland mun ekki ganga undir jarðarmenið, heldur eru landsmenn tilbúnir að fórna miklu fyrir sjálfstætt lýðveldi og þau fullveldisréttindi sem því fylgja.

                                 

Staðfesting á fyrirætlunum Framkvæmdastjórnarinnar fekkst 14. desember síðastliðum, þegar kommissar Michel Barnier gaf eftirfarandi yfirlýsingu:

                                 

The Commission takes note of the EFTA Surveillance Authority's decision to file an application to the EFTA Court for Iceland's failure to ensure that the Dutch and British depositors in "Icesave" accounts received the minimum compensation according to the Directive on Deposit Guarantee Schemes. The Commission shares the Surveillance Authority's legal analysis as regards the interpretation of the Directive on Deposit Guarantee Schemes.

                                 

Hvað mun ríkisstjórnin gera í stöðunni ? Verður Evrópusambandið beðið að senda fleirri »verjendur« til aðstoðar Tim Ward ? Verður því haldið fram að Icesave-kúgunin hafi ekkert að gera með viðræður Össurar um innlimun Íslands í ESB ? Verður því hugsanlega haldið fram að það sýni styrka stöðu Íslands að Framkvæmdastjórnin hlaupi undir bagga hjá Eftirlitsstofnun ESA ?

  

Mun Össur halda því fram, að þar sem Framkvæmdastjórnin sé komin úr skápnum sé málsvörn okkar auðveldari því að Evrópusambandið hafi nú sýnt hvaða spil það hefur á hendi ? Örugglega verður ríkisstjórninni og öðrum kjölturökkum Evrópusambandsins ekki haggað við að vinna baki brotnu að hagsmunum.....???

                                 

 –> já margir munu spyrja: að hverra hagsmunum er ríkisstjórnin að vinna ?

 

  

   

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

 

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins.

10. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

   

1.    Myntráð Íslands hefur einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals, sem ásamt Kanadadal er lögeyrir í landinu. Eftir sem áður skulu engar hömlur settar á notkun annara gjaldmiðla á Íslandi. Frjáls notkun gjaldmiðla telst til fullveldisréttinda landsmanna.

  

2.    Tilgangur Myntráðs Íslands er að annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntráðið skal á öllum tímum tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á föstu skiptigengi fyrir Kanadadali.

  

3.    Myntráð Íslands hefur lögheimili í Svisslandi.

  

·      Í stjórn Myntráðsins skulu sitja fimm stjórnarmenn. Þrír þeirra skulu hafa erlendt en mismunandi ríkisfang og vera skipaðir af Alþjóðlega endurgreiðslu-bankanum (Bank for International Settlements) í Basel. Þeir mega ekki vera starfsmenn alþjóðlegra stofnana eða ríkisstjórna. Tveir stjórnarmenn skulu kosnir af Alþingi.

  

·      Úrslit mála í stjórn Myntráðsins skulu ráðast af meirihluta atkvæða, að lágmarki þriggja stjórnarmanna og að minnsta kosti einum sem kosinn var af Alþingi.

  

·      Stjórnarmenn Myntráðsins skulu hverju sinni valdir til fimm ára, nema hvað fyrstu stjórnarmenn skulu valdir til mislangs tíma: eins, tveggja, þriggja, fjögurra og fimm ára. Af þeim skal Alþingi velja sína fulltrúa til tveggja og fjögurra ára. Láti stjórnarmaður af starfi eða deyji skal eftirmaður hans skipaður út kjörtímabil forverans af sömu aðilum og tilnefndu forverann.

  

4.   Stjórn Myntráðsins hefur vald til að ráða starfsfólk Myntráðsins, ákveða laun þess og segja því upp störfum. Laun stjórnarmanna skulu ákveðin í starfsreglum Myntráðsins.

  

5.    Myntráð Íslands skal gefa út Ríkisdali í seðlum og mynt. Myntráðið skal láta prenta seðlana erlendis, en myntina er heimilt að láta slá innanlands. Myntráðinu er hvorki heimilt að taka við innlánum eða veita lán.

  

6.   Stoðmynt Myntráðsins skal vera Kanadadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Kanadadal. Myntráðið veitir ekki móttöku öðrum gjaldmiðlum en Ríkisdölum og Kanadadölum.

     

7.    Mistakist Myntráðinu það verkefni að hafa tiltæka Kanadadali til skipta á Ríkisdölum eða öfugt, verður Myntráðið ákært í samræmi við Svissnesk lög um samningsrof. Þetta ákvæði nær ekki til falsaðs, skemmds eða ólöglega fengins gjaldmiðils.

  

8.    Myntráðinu er ekki heimilt að taka gjald fyrir að skipta úr Ríkisdal í Kanadadal, eða öfugt.

  

9.    Myntráðið skal hefja starfsemi með nægan forða af Ríkisdölum í seðlum og mynt, sem nemur að jafnvirði rúmlega 100% af áætluðum Krónum í umferð, sem gefnar hafa verið út af Seðlabanka Íslands.

  

10.Seðlabanki Íslands skal innan árs frá stofnun Myntráðsins skipta gegn Kanadadölum öllum Íslendskum Krónum sem hann hefur sett í umferð, enda sé þess óskað af eigendum þeirra. Seðlabankanum er einnig heimilt að skipta Íslendskum Krónum í Ríkisdali, sem hann hefur keypt af Myntráðinu eða eignast á annan löglegan hátt.

  

11.Myntráðið skal varðveita varasjóð sinn í Kanadadölum, eða ríkisskuldabréfum útgefnum af Kanadíska seðlabankanum (Bank of Canada), enda skulu þau hljóða á Kanadadali. Myntráðinu er óheimilt að eiga eða varðveita verðbréf sem útgefin eru af ríkissjóði Íslands, bæjarfélögum eða Íslendskum ríkisstofnunum.

  

12.Myntráðið skal setja allan myntgróða í varasjóð sinn, þar til varasjóðurinn hefur náð að verða 110% af útistandandi Ríkisdölum. Varasjóðurinn skal metinn í lok hvers árs og ríkissjóði Íslands fært það fjármagn sem umfram kann að vera 110%.

  

13.Aðalskrifstofa Myntráðsins skal vera í Reykjavík, en heimilt er því að hafa afgreiðslustaði innanlands og utan, eftir því sem stjórn þess kann að ákveða.

  

14.Ekki sjaldnar en mánaðarlega skal fjárhagsstaða Myntráðsins opinberuð. Greina skal frá markaðsvirði varasjóðsins, lausafé og útgefnum seðlum og mynt.

  

15.Myntráðið tekur sjálft ákvarðanir um upphæðir á útgefnum myntum og seðlum.

  

16.Ef Myntráðið telur ástæðu til að breyta um stoðmynt, eða gera aðrar breytingar á starfsemi ráðsins, skulu slíkar hugmyndir ræddar fyrir opnum tjöldum. Ákvörðunum um breytingar skal hrint í framkvæmd innan tólf mánaða, frá því að nauðsynlegar breytingar hafa verið gerðar á Stjórnarskránni.

     

17.Ekki er hægt að leggja Myntráðið niður, eða færa fjármuni þess til annarar stofnunar, nema að undangengnum breytingum á Stjórnarskránni.

  

18.Myntráð Íslands skal vera undanþegið öllum sköttum og gjöldum til ríkis eða sveitarfélaga.
   

Frelsi og fullveldi Íslands

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

 

     Frelsi og fullveldi Íslands.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 07. apríl 2012.

 

 

Hafsteinn Hjaltason.

                                 

Snorri Sturluson, sagnaritari, skáld og lögsögumaður, var andstæðingur erlendra yfirráða á Íslandi. Bókmenntaverk og stjórnmálastörf Snorra bera því vitni. Íslendska þjóðin á að stórum hluta frelsið og fullveldið að þakka hinum mikla og gæfuríka menningararfi Snorra Sturlusonar. Hefur Snorra þótt samskipti sín við norska valdamenn vera orðin hættuleg Íslendingum og viljað slíta þeim þegar hann mælti hin frægu orð »út vil ek«.

  

Jón Loftsson, áhrifamesti goðinn á Íslandi, sem var í frændsemi og vináttu við norsku konungsættina, var enginn agent né áróðursmaður fyrir yfirráðum Noregskonunga á Íslandi. Kirkju- og konungsvaldi sem þá ríkti í Evrópu, ESB þeirra tíma, vildi Jón halda í skefjum á Íslandi. Ævisaga þeirra fóstra Jóns og Snorra er þjóðinni góð fyrirmynd í ævarandi varðgæslu fyrir frelsi hennar og fullveldi. Vinátta og viðskipti við aðrar þjóðir, en engin yfirráð þeirra yfir landi og þjóð.  

  

Sjö hundruð og sjötíu ár eru liðin síðan morðsveit Hruna-jarlsins kom í Reykholt og hjó þar níðingshöggið örlagaríka. Þjóðveldisöld var lokið formlega 1262, Ísland varð erlendum yfirráðum að bráð, en undirbúa nýir Hruna-jarlar og sveit málaliða í grænni treyju níðhögg gegn frelsi og fullveldi Íslands? 

                                 

ESB-aðildaráróðurstrúðar tönnlast á þeim lygaáróðri að andstæðingar ESB-aðildar Íslands vilji einangra landið, séu á móti Evrópu, útlendingum og aðild Íslands að alþjóðlegum samtökum og samvinnu. Þær lygasögur ESB-aðildarforingja eru aðal »rök« þeirra fyrir aðild. Íslendingar hafa alltaf haft í heiðri þá skynsamlegu stefnu, að eiga vinsamleg samskipti við aðrar þjóðir. Íslendska þjóðin er trúlega enn sömu skoðunar. Einangrun frá öðrum þjóðum hefur aldrei verið stefnan.

  

Er ESB-báknið rekið núna með bókhaldsbrellum og seðlaprentun? Ávísun á verðbólgu og atvinnuleysi til langrar framtíðar í ESB-löndum. Er stöðuga myntin »evru-armadan« sokkin, orðin að fæðu bankaþrjóta, fjárglæfrahákarla og mafíósa? Íslendsku þjóðinni tókst að hrinda og ógilda Ice-fake, fjörráða áætlanir aðildarforingja og skósveina þeirra, sem þeir ætluðu með blekkingum og valdníðslu og stuðningi ístöðulítilla þingmanna að láta þjóðina samþykkja. Gerum öllum lýðum ljóst að Ísland, auðlindir þess, landsréttindi og frelsi er ekki til sölu, hvorki fyrir grjónaskál né baunadisk, hvað sem líður landsölulauslæti fullveldisprangara og ESB-sinnaðra landsölutrúða.

  

Fyrstu skrefin í ESB-væðingu Íslendskra auðlinda eru stigin með frumvarpi um fiskveiðiauðlindina. Hlutir í Íslendskum útgerðarfyrirtækjum verði tilbúnir til sölu á markaðstorgum ESB-kauphalla, Íslendsk fiskimið opnuð fyrir ESB-fiskveiðiflotum. Íslendskir sjómenn látnir víkja fyrir láglauna sjómönnum frá Íberíuskaga takist ESB-rembuliði og Brussel-nöglum að narra Íslendinga inn í ESB-þrælabáknið.

  

Aðildarforingjarnir leita nú ákaft að ESB-þjónustulunduðum forsetaframbjóðanda, sprellikarli eða -kerlingu vel spottatengdum sem þeir geta stjórnað eftir hentugleikum. Þingmenn (ráðherrar) hafa engar löglegar heimildir fyrir samningum við ESB um afsal (framsal) fullveldis- og löggjafarvalds. Slíkir samningar eru gróft brot á stjórnarskrá Íslands. Þingmenn eiga ekki að sitja á svikráðum og níðast á því sem þeim er fyrir trúað.

  

Þeir sem þykjast til þess hæfir að setja forseta Íslands siðareglur ættu að byrja á sjálfum sér, t.d. virða stjórnarskrá og lög landsins, segja kjósendum satt um þeirra raunverulegu pólitísku stefnu og fyrirætlanir. Valdfrekju- og valdníðslupólitíkusar, sem ætla að selja Íslands frelsi fyrir ESB-helsi. »Græðum« svo mikið á því er þeirra fjörráða síbylja. Ætla, hvað sem það kostar, að láta þjóðina líta myrka dögun og svarta framtíð svikabragða.

  

Fyrir tvö þúsund árum sagði frelsarinn, sem við minnumst á páskum: »Þið hafið gert hús föður míns að ræningjabæli.« Mundi frelsisforingi Íslendinga, sem horfir við Alþingishúsinu, segja: »Þið hafið gert hús þjóðar minnar að landráðabæli«?

  

Á mestu harðræðistímum Íslands afþökkuðu landsmenn þjóðarflutning á Jótlandsheiðar. Þeir höfðu meiri trú á fósturlandinu og farsælli framtíð þjóðarinnar þar. Í fátækt og skorti vaknaði vonin um endurheimt frelsis og viðreisn þjóðfélagsins. Er okkur sem nú lifum og njótum alls þess sem áunnist hefur síðan einhver vorkunn að varðveita það sem hverri þjóð er mikilvægast og verðmætast, frelsið og fullveldið. Þjóð sem skortir ekkert, nema stjórnmálamenn sem hægt er að treysta. Höfnum flutningi ESB- og Brussel-valds á »Jótlandsheiðar«. Þá mun engum takast að stela Íslandi og gera að ránsfeng útrásarvíkinga (RÚV) og tortólfa.

Því meira sem heyrist af lýðskrums- og rangfærslulygarugli ESB-aðildarforingja, því hugþekkari verður hugarmynd skáldsins um leiðtoga. Þjóðsterkur láðvörður lýða, lýðræðisstoð og landvarnarstólpi, vizkusnjall. Forsetinn raungerir ágætlega fáhugarmynd. Fáir munu eftir leika.

Snorri átti Bessastaði um árabil og dvaldi þar oft. Gæfa og hamingja lands og þjóðar mun varðveita menningar- og frelsisanda Snorra Sturlusonar um ókomna tíð á þeim bæ, sem nú er bær forseta Íslands.

  

 

  

>>><<<
 

  Er ESB-báknið rekið núna með bókhaldsbrellum og seðlaprentun?

Ávísun á verðbólgu og atvinnuleysi til langrar framtíðar í ESB-löndum.

  

 

>>><<<
          

  

Seðlabankar eru leikhús fáránleikans og almenningur greiðir háan aðgangseyri

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Seðlabankar eru leikhús fáránleikans

og almenningur greiðir háan aðgangseyri.

06. apríl 2012.

 

 

Hafi nokkur talið að vit væri í torgreindri peningastefnu (discretionary monetary policy), þá ætti sá maður að lesa skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis um aðgerðir Seðlabankans í aðdraganda bankahrunsins. Hér eru birtar nokkrar málsgreinar úr kafla sem ber fyrirsögnina:

  4.5.4 Trúverðugleiki peningastefnunnar og verðbólguvæntingar

<<<>>>

     

Seðlabanka Íslands gekk illa að skapa traust á peningastefnuna. Hér hefur verið lýst ákveðinni togstreitu milli hagfræðinga Seðlabankans og bankastjórnar þar sem bankastjórnin virðist ekki hafa gert sér grein fyrir mikilvægi trúverðugleikans. Sama má segja um ýmsa ráðherra í undanförnum ríkisstjórnum. Það er forsenda fyrir árangri peninga-stefnunnar að henni sé fylgt af festu.

Verðbólgumarkmiðið er ekki eingöngu á ábyrgð Seðlabankans þótt honum sé skylt að beita tækjum sínum á þann hátt sem hann metur heppilegastan til að ná verðbólgumarkmiði innan ákveðins tíma. Verðbólgumarkmiðið er einnig markmið stjórnvalda. Samt sem áður virðist sem að minnsta kosti einhverjir seðlabankastjórar og einhverjir ráðherrar hafi haft tiltölulega litla trú á verðbólgumarkmiðinu. Engar líkur eru á því að verðbólguvæntingar festist nálægt markmiði við slíkar kringumstæður. Þótt oft og tíðum hafi gengið brösulega að byggja upp nauðsynlegan trúverðugleika Seðlabankans tók steininn þó endanlega úr dagana sem bankarnir þrír féllu.

Fyrstu daga októbermánaðar 2008 birtust nokkrar fréttatilkynningar á heimasíðu Seðlabankans. Undir fyrirsögninni „Efling gjaldeyrisforða Seðlabanka Íslands“ var sagt frá því að Rússland hefði veitt Íslandi stórt lán:

„Sendiherra Rússlands á Íslandi, Victor I. Tatarintsev, tilkynnti formanni bankastjórnar Seðlabankans í morgun að staðfest hefði verið að Rússland myndi veita Íslandi lánafyrirgreiðslu að upphæð 4 milljarðar evra. Lánið mun verða til 3–4 ára á kjörum sem munu verða á bilinu 30–50 punktum yfir Libor-vöxtum. Putin forsætisráðherra Rússlands hefur staðfest þessa ákvörðun. Forsætisráðherra Íslands hóf athugun á möguleikum á slíkri lánafyrirgreiðslu á miðju sumri. Sérfræðingar Seðlabanka og stjórnarráðsins munu halda til Moskvu mjög fljótlega. Lánafyrirgreiðsla af þessu tagi mun treysta mjög gjaldeyrisforða Íslands og styrkja grundvöll Íslendsku krónunnar.“

Þrátt fyrir að í fréttatilkynningu Seðlabankans væri tilgreind upphæð láns, lánstími og vaxtakjör kom síðar í ljós að þessi frétt var á misskilningi byggð.

Önnur tilkynning birtist þennan dag á vef bankans undir fyrirsögninni „Unnið að lausn gjaldeyrisvanda“. Að því er virtist var því lýst að Seðlabankinn hefði tekið upp fastgengisstefnu:

„Gengi krónunnar hefur fallið mikið undanfarnar vikur og er orðið mun lægra en samrýmist jafnvægi í þjóðarbúskapnum. Gripið verður til aðgerða til þess að styðja hækkun gengisins á ný og koma á stöðugleika í gengis- og verðlagsmálum. Seðlabankinn mun láta einskis ófreistað í þeim efnum. Í samvinnu við ríkisstjórn vinnur bankinn að mótun aðgerða til þess að skapa stöðugleika um raunhæft gengi sem tryggir um leið hraða hjöðnun verðbólgu. Liður í því er efling gjaldeyrisforðans sem tilkynnt var um fyrr í morgun. Seðlabanki Íslands hefur að fengnu samþykki forsætisráðherra ákveðið að eiga viðskipti á millibankamarkaði í dag á gengi sem tekur mið af gengisvísitölu 175, sem samsvarar um 131 krónu gagnvart evru. Þótt þetta gengi sé hærra en var í lok síðustu viku er það mun lægra en samrýmist stöðugu verðlagi til skamms tíma. Unnið verður að hækkun gengisins með það að markmiði að verðbólga hjaðni hratt. Nánari tilkynningar um fyrirkomulag gengismála og gengi krónunnar verða veittar á allra næstu dögum.“

Fljótlega kom í ljós að hin nýja fastgengisstefna byggðist ekki á neinu nema óskhyggju bankastjórnarinnar. Tvær tilkynningar voru sendar út varðandi fastgengisstefnuna næsta dag, 8. október 2008. Um morguninn sagði Seðlabankinn:

„Áfram er unnið að mótun aðgerða til þess að skapa stöðugleika um raunhæft gengi krónunnar. Bankinn mun í dag, eins og í gær, eiga viðskipti á millibankamarkaði á gengi evru 131 kr. Í gær seldi bankinn 6 milljónir evra fyrir 786 milljónir króna. Í þessu felst ekki að gengið hafi verið fastsett. Aðeins það að Seðlabankinn telur að hið lága gengi krónunnar sem myndast hefur að undanförnu sé óraunhæft. Mælist bankinn til þess að viðskiptavakar á millibankamarkaði hér styðji við þá viðleitni bankans að styrkja gengið.“

Nokkrum klukkutímum síðar birtist önnur tilkynning þar sem Seðlabanki Íslands féll frá þessari fastgengisstefnu:

„Seðlabanki Íslands hefur í tvo daga átt viðskipti með erlendan gjaldeyri á öðru gengi en myndast hefur á markaði. Ljóst er að stuðningur við það gengi er ekki nægur. Bankinn mun því ekki gera frekari tilraunir í þessa veru að sinni.“

Þar með lauk stysta fastgengistímabili Íslandssögunnar og þótt víðar væri leitað. Þessar aðgerðir urðu síst til að auka trúverðugleika Seðlabankans á tímum þegar reyndi á bankann sem aldrei fyrr.

Eftir að bankarnir þrír féllu og ljóst var að efnahagslífið hafði orðið fyrir verulegum skakkaföllum hófst vinna við endurreisn efnahagslífsins. Þá hafði verið skoðað um nokkurt skeið að kalla á aðstoð Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.til þess að endurskapa traust á Íslendskt efnahagslíf. Efnahagsáætlanir í samvinnu við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn í kjölfar gjaldeyriskreppu miða jafnan að því að opna á ný fyrir fjárstreymi til og frá landinu. Til þess að sporna við of öru útstreymi til að byrja með er vöxtum jafnan haldið háum um nokkurt skeið.

Á meðan unnið var að mótun efnahagsáætlunar með aðkomu sjóðsins ákvað meirihluti bankastjórnar Seðlabankans, án undangengins fundarhalds sem vinnureglur bankans gengu út frá, að lækka vexti um 3,5 prósentur. Aðalhagfræðingur bankans ber ábyrgð á greiningarvinnu sem notuð er til að undirbyggja vaxtaákvarðanir og gerir síðan tillögu til bankastjórnar í takt við mat á ástandinu. Að þessu sinni fréttir aðalhagfræðingur af vaxtaákvörðuninni fimm mínútum áður en hún er opinberuð og eftir að búið er að rita fréttatilkynninguna. Verulega líklegt verður að teljast að skaðinn sem hlaust af þessum ómarkvissu og fálmkenndu tilraunum bankastjórnar Seðlabankans hafi valdið því að nauðsynlegt var talið að hækka vexti bankans í 18% nokkrum dögum síðar.

Þórarinn G. Pétursson, hagfræðingur hjá Seðlabankanum, lýsti þessari atburðarás fyrir rannsóknarnefndinni:

„Því að bankinn var bara hreint út sagt bara stjórnlaus, algjörlega stjórnlaus, það var bara þannig.“

Þórarinn segist svo hafa skrifað í minnisbókina sína fyrir þennan dag:

„enn eitt ruglið. [...] Ég er að tala um fastgengisyfirlýsinguna og Rússalánið. Ég man, ég á aldrei eftir að gleyma þeim degi, því að ég kem bara til vinnu og það er búið að vera brjálað að gera, mikið álag og allt það og ég held að ég hafi aldrei séð Arnór [aðalhagfræðing bankans] eins miður sín eftir að hafa [verið] kallaður upp á fund og kemur niður og ég bara sá að það hafði eitthvað mikið komið fyrir, því að hann var gjörsamlega niðurbrotinn.“

Þórarinn bætir við að þegar hann hafi innt Arnór eftir því hvað væri um að vera þá hefði Arnór sagt að það hafi:

 „verið tekin ákvörðun um það að festa gengi krónunnar gagnvart [vísitölunni 175] Og sú, þessi tala, sagði hann mér að hefði bara verið, [...] ákveðin út í bláinn... þetta var bara ákveðið einhvern veginn og kastað einhverjum tölum út í loftið og þá bara, þetta var bara ákvörðunin. Hann [Davíð Oddsson, formaður bankastjórnar] hafði mikinn áhuga á að það væri Seðlabankinn sem mundi lýsa yfir þessu Rússaláni til að vera á undan fjármálaráðuneytinu með yfirlýsinguna, hann hljóp náttúrlega svona algjörlega á sig, það var enginn fótur fyrir þessu. ...ég held að þetta sé lágpunkturinn, ... Eða hápunktur stjórnleysisins en lágpunktur [...]. Þetta var algjörlega skelfilegt...“

„Það kemur nú vaxtalækkun þarna viku seinna [...]. Ég aftur talaði við útlendingana sem horfa á þetta úr fjarlægð, þetta er náttúrlega ekkert til að bæta. Þú ætlar að fara að aðstoða þetta land og lána því og þú sérð svo Seðlabankann sem á að vera svona, dálítið svona jafngeðja og taka svona yfir, svona yfirlýstar ákvarðanir, þegar þú sérð hvernig hann er að hegða sér. Þetta stórskaðar landið, [...] vextirnir í 12 og svo bara kemur einhver og segir: Nei, bara upp í 18. Og þar sést líka bara kostnaðurinn, því að 18, hvaðan kemur sú tala? Það var bara nógu há tala til að vinna til baka skaðann sem að hitt hafði gert. Ef að vextir hefðu verið óbreyttir, ég er eiginlega viss um það að [Alþjóðagjaldeyris-]sjóðurinn hefði aldrei farið fram á að vextir yrðu settir upp í 18. [...] það eru ákveðnar reglur sem að bankastjórnin hefur samþykkt [...] um vaxtaákvarðanir, hvernig þær eru teknar, hvaða prósess þarf að vera.

Það eru þessir þrír fundir þar sem að hagfræðisviðið kemur að og kemur með tillögur og svona og þessi vinnuprósess, sem hefur þá lagagildi, hann er brotinn því að þessa lækkun í 12% fáum við bara að heyra um morguninn þegar við komum í vinnuna. Þá er aðalhagfræðingurinn kallaður upp og sagt: Við erum búnir að ákveða að gera þetta. [...] þetta eitt og sér er náttúrlega brot [...]. Ekki nokkur [greiningarvinna að baki ákvörðuninni], við höfðum hvorki heyrt né komið að þessu [...], þetta var ekki vaxtaákvörðunarfundur, það var ekki nein vinna sem lá á bak, fagleg vinna sem lá á bak við þessa ákvörðun. Enda hefði hún ekki getað bakkað þetta. Þannig að þarna [...] stjórnleysið var orðið algert.“

Arnór Sighvatsson lýsti atburðarásinni þannig fyrir rannsóknarnefndinni:

„Það er eiginlega þá [7. október 2008] sem allt fer algjörlega úr böndum, að bara held ég óhætt að segja að hafi verið algjört paník-ástand og byrjaði náttúrlega með því. Og þá kom sem sagt í ljós að það var eitthvað rætt um þessa hugmynd um að kalla til sjóðinn og þeir voru þá komnir til landsins, sem sagt ekki kalla til sjóðinn heldur að fara á prógramm. Þá voru viðbrögðin [hjá formanni bankastjórnar] þau að við þyrftum ekki á þessu láni að halda vegna þess að það væri búið að semja við Rússa um að veita okkur lán. Og lá mikið á að koma þeirri tilkynningu [...]. Og það er eiginlega með þá lánveitingu, held ég, í farteskinu sem reyndist nú vera hugarburður að einhverju leyti, hvort það var sendiherrann sem að, eða formaður bankastjórnar, að þá töldu menn sig vera nægilega sterka til þess að fara að festa gengið eða gefa einhverjar yfirlýsingar.

Það að ég hafi reyndar lagt fram tillögu sem gekk út á það að reyna að róa markaðinn með því að tilkynna um það að það væru áform um að fara í prógramm hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og að gengið væri orðið mjög lágt og bankinn teldi að til lengri tíma litið þá gæti það [...]. Nei, þetta var algjörlega stjórnlaust og varðandi síðan vaxtalækkunina sem að var tilkynnt þarna, vextir voru lækkaðir í 12% og mér var tilkynnt sú ákvörðun fimm mínútum áður en að hún fór á vefinn og það gerðist með þeim hætti að formaður bankastjórnar kallaði mig á eintal og tjáði mér þessa ákvörðun bankastjórnar og ég hélt fyrst að hann væri að grínast … og, en svo kom í ljós að það var ekki. Og ég verð nú bara að viðurkenna að mér var öllum lokið, vissi ekki hvort ég átti að hlæja eða gráta því að þetta var auðvitað …“

  

  

>>><<<
 

 

Lesendum er bent á að sá trúverðugleiki sem nauðsynlegur er seðlabönkum,

gengur einnig undir nafninu blekkingar.
 

Eðli máls samkvæmt getur seðlabanki ekki staðið undir þeim væntingum

 sem hann er búinn að byggja upp.
 

Seðlabankar eiga ekki fyrir þeim ávísunum (peningum)

sem þeir hafa gefið út.
 

Þetta er vandi "torgreindu peningastefnunnar"

sem hefur ekkert með starfsmenn seðlabanka að gera. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Canada should embrace the loonification of Iceland

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Canada should embrace the loonification of Iceland

Birtist fyrst í MacLean&#39;s Magazine  22. marz 2012.

 

Written by the Editors.

                                 

Recently New economic, social and political ties between the countries

 are all good incentives.

  

Paul van Riel / HH.

Iceland’s study of the benefits of adopting the Canadian dollar as its official currency has, so far, mostly had the economic effect here of creating a mini-boom in Björk jokes (Bjökes?). If Iceland actually went ahead with it, that would, in the short-to-medium term, probably still be the main effect on us. The tiny north Atlantic state wouldn’t gain any influence over our monetary affairs. That indeed would be the whole point of Iceland loonie-izing—to foster trust and stability amongst foreign lenders and savers within Iceland, by surrendering the sovereign right to independent central banking.

Essentially, they would be renting Mark Carney’s reputation from us. They wouldn’t need special permission. It’s a simple matter of becoming a customer of the Bank of Canada. Many countries in this hemisphere already have currencies backed, in part, by reserves of Canadian dollars.

Whether Iceland decided to circulate physical Canadian notes and coins, or simply took the “currency board” approach and pegged its unit to our dollar, there would be a benefit to our federal treasury in the form of “seigniorage.” (That is to say, our central bank would earn interest on the securities Iceland’s currency board exchanged for a hoard of our dollars, and if those dollars were circulated, they would need to be replaced as they wore out.) But don’t expect to throw a big national party with the proceeds. The seigniorage the Bank of Canada earns from our own economy, about a hundred times as large as Iceland’s, is only $2 billion a year.

In other words, the appropriate Canadian attitude toward Icelandic loonification is probably “Why not?”

It is hard to be sure how serious a possibility our dollar is for Iceland. There is agreement that Iceland must choose some external basis for its currency as it prepares to loosen controls on cross-border capital flows imposed in the wake of its banking system’s dramatic 2008 collapse. The Icelandic króna fell from 131 to the euro to 340 almost overnight before the introduction of those capital controls. Iceland wants to rejoin the mainstream of world finance, but it can no longer do so with a fairy tale unit of account. The choice, says Prime Minister Jóhanna Sigurðardóttir, is between “surrendering” by adopting some other country’s currency or joining the European Union and taking the euro.

Her opponents don’t see much of a difference, surrender-wise. (Either you conduct an independent monetary policy, determining your own inflation rates and money supply, or you don’t.) Since isolated Iceland isn’t really part of any optimum currency area at all, there are no ideal choices, but the theory is that both Iceland and Canada are commodity-dependent and would therefore have business cycles in approximate sync. Other observers note, however, that Canada’s exchange rates are increasingly influenced by oil prices. Iceland does not yet have an offshore oil industry, although it has marketed a few undersea oil leases.

Dean Baker, a U.S. economist of the left, famous for predicting the financial crisis, says Iceland should be “thanking the god of small currencies” it was able to ratchet down the króna in 2008. He calls the loonie an “especially bizarre” choice for an Icelandic currency. The right policy for an emergency isn’t necessarily the right one for a rebuild, but if you’re going to use a unit of account tied to oil prices, being a net seller of oil does seem like a good idea.

Barring a sudden change of government, and such a thing is always possible in a country that is essentially a fairly close-knit extended family, the dream of a loonie-denominated Iceland will probably remain just that—which seems like a shame. No Canadian heart fails to feel romantic stirrings at the thought of a land peopled by the same restless Scandinavians who left their hairpins and knitting needles at L’Anse aux Meadows. More than 90,000 of us are descended from the Icelandic diaspora; Icelandic Canadians, a miniscule fragment of a fragment of the human species, have competed at Cannes, mapped the High Arctic, helped win the Second World War, and orbited the Earth.

The adoption of the Canadian dollar by Iceland would create an incentive for new economic ties between the countries, and social and political ties are rarely slow to follow. Is that worth something? The Norwegians, our fellow oil exporters, seem to think so: one of their top economists, Oystein Noreng, wrote a newspaper article this month urging Iceland to adopt Norway’s currency. It would, he contended, lay the groundwork for partnership between the two countries on circumpolar issues and economic policy—even future Icelandic oil development. “Canada” substitutes pretty neatly for “Norway” in his argument, so shouldn’t somebody be making the sales pitch on our behalf?

  

  

>>><<<
 

 

The adoption of the Canadian dollar by Iceland

would create an incentive for new economic ties between the countries,

and social and political ties are rarely slow to follow. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 05. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Sú fullyrðing að Alþingi geti verið ákærandi fyrir Landsdómi virðist flestum landsmönnum vera röng, ekki bara réttarfarslega heldur einnig málfarslega. Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli. Þeir sem hafa með háværum málflutningi haldið því fram að Alþingi sé ákærandi gagnvart fyrrverandi forsætisráðherra ættu að lesa Stjórnarskrána. Hvort stendur skrifað í Stjórnarskránni, að Alþingi geti kært ráðherra eða ákært ?

  

Ekki er ótrúlegt að flestir lesendur viti að Stjórnarskráin veitir Alþingi heimild til að kæra ráðherra. Staðreyndin er sú, að í meira en 100 ár hafa allar stjórnarskrár landsins heimilað Alþingi að kæra ráðherra, en ekki heimilað þinginu að gerast ákærandi. Þessi afmörkun er auðvitað gerð til að aðskilja löggjafarvald og dómsvald, í anda ríkjandi hugmynda um þrískiptingu ríkisvaldsins. Er ekki vert að menn hafi þessa staðreynd svart á hvítu ? Heimildir Alþingis að kæra ráðherra, í stjórnarskrám landsins:

  

03.10.1903: »Ráðherrann ber ábyrgð á stjórnarathöfninni. Alþingi getur kært ráðherrann fyrir embættisrekstur hans eftir þeim reglum, er nánar verður skipað fyrir um með lögum.«

 

19.06.1915: »Konungur er ábyrgðarlaus og friðhelgur. Ráðherra ber ábyrgð á stjórninni. Alþingi getur kært hann fyrir embættisrekstur hans. Landsdómur dæmir þau mál.«

 

18.05.1920: »Konungur er ábyrgðarlaus og friðhelgur. Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum. Ráðherraábyrgð er ákveðin með lögum. Alþingi getur kært þá fyrir embættisrekstur þeirra.«

 

17.06.1944: »Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum. Ráðherraábyrgð er ákveðin með lögum. Alþingi getur kært ráðherra fyrir embættisrekstur þeirra. Landsdómur dæmir þau mál.«

  

Almennt gildir að menn geta »kært til« saksóknara, sem hefur heimild að »ákæra fyrir« dómstóli. Þessi aðgreining hugtaka kemur einnig fram í því að hægt er að kæra hóp manna sameiginlega, án nokkurs annars málflutnings en að benda á brotin. Hins vegar er útilokað að ákæra hóp manna sameiginlega, enda væri þá í gildi reglan »allir fyrir einn og einn fyrir alla.« Þótt menn hafi skertan málskilning, þá getur það ekki verið afsökun til að blanda saman tveimur aðskildum og mikilvægum réttarfarslegum hugtökum.

 

Til að nefna dæmi um mismun hugtakanna kæra og ákæra, liggur nærri að taka nýlega »kæru til« Ríkissaksóknara, þar sem kvartað var undan starfsemi Evrópustofu. Ríkissaksóknari var beðinn um að rannsaka starfsemi Evrópustofu, sem er brot á Lögum 162/2006 um fjármál stjórnmálasamtaka og frambjóðenda, Lögum 62/1978 um bann við fjárhagslegum stuðningi erlendra aðila við Íslendska stjórnmálaflokka og Lögum 16/1971 um aðild Íslands að alþjóðasamningi um stjórnmála-samband (staðfesting Vínarsamningsins frá 18. apríl 1961). Ríkissaksóknari var jafnframt beðinn að »ákæra fyrir« dómstólum þá aðila sem sannanlega eru brotlegir. Hér má lesa kæruna frá 17.02.2012:

                                 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1224486/

 

Íslendska gerir þannig skýran málfarslegan greinarmun á að »kæra til« og að »ákæra fyrir« . Ekki verður annað séð en réttarfarslegur greinarmunur sé jafn skýr. Þessi orð er einnig að finna í sumum öðrum tungumálum. Þannig á Danska orðið »kære« (kæra), Sænska á orðin »kära« (kæra) og »åkära« (ákæra) og Forn-Enska orðið »ceorian« sem merkir að kæra til dómstóls, auk þess almennt að kvarta. Að mínu mati er uppruna orðisins »kæra«  að finna í Latínu. Það er dregið af Latneska orðinu »queror« (kennimyndir: queror, queri, questus), sem merkir að leggja fram formlega kvörtun í réttarsal, en einnig almennt að kvarta og mótmæla. Bæta má við, að ekki er ólíklegt að orðið kvarta sé af sama uppruna og kæra.

  

Hægt er að velta fyrir sér hvað forskeytið »á« merkir og hvaðan það kemur. Mín skoðun kemur fram af eftirfarandi setningum: Lýsa »kæru á« hendur einhverjum (ákæra einhvern), lýsa »vítum á« hendur einhverjum (ávíta einhvern), lýsa »sök á« hendur einhverjum (ásaka einhvern). Telji einhver að þessi skoðun sé röng væri áhugavert að fá rök fyrir því.

  

Eldsta dæmi um orðið »kæra« er að finna í Lögréttuþætti Grágásar, sem rituð var skömmu eftir stofnun Alþingis 930. Eldsta dæmi um orðið »ákærendur« finn ég í Biblíu Odds Gottskálkssonar frá 1540. Textinn er í Postulasögunni 23:35: »Ég skal forheyra þig nær þínir ákærendur koma. Og hann bauð að varðveita hann í dómhúsi Heródis.«

  

Niðurstaða mín er að Alþingi getur ekki verið ákærandi fyrir Landsdómi, heldur einungis kærandi. Ástæður eru bæði málfarslegar og réttarfarslegar. Fjölmargir eru líklega ósammála þessari niðurstöðu, enda hafa margir aðilar lýst annari skoðun opinberlega, eins og til dæmis: Þingmannanefnd Alþingis, Landsdómur og Saksóknari Alþingis. Fáum við að sjá einhvern þessara aðila viðurkenna að þeir höfðu rangt fyrir sér ?

  

   

 

  

>>><<<
 

  Íslendska gerir skýran málfarslegan greinarmun á að »kæra til« og að »ákæra fyrir«.

Ekki verður annað séð en réttarfarslegur mismunur sé jafn skýr.

  

 

>>><<<
 

     

     

  

 

Should Iceland Adopt the Canadian Dollar ?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Should Iceland Adopt the Canadian Dollar ?

Birtist fyrst hjá Ludwig von Mises Institute of Canada 09. marz 2012.

 

 

James Edward Miller.

                                 

Picture a man huddled on the ground being kicked repeatedly by a couple of ex-military type fellows wearing steel toed boots.  Less the man is a masochist, relieving the pain of an relentless barrage of injury should be his number one priority.  Now imagine the man has a chance to opt out of this dilemma but instead has the jack booted thugs replaced with aged men wearing open toed sandals who still proceed to kick him into submission.

Sure, the pain may be have been relieved to slight degree but the agony exists nonetheless.  The symptom for the disease was identified but the remedy was far too ineffective.

Now take Iceland, still recovering from the crisis of 2008, which is looking to adopt the oft-neglected Canadian dollar. From The Globe and Mail:

Iceland’s newfound love for the loonie is sparking a wave of controversy, from Reykjavik to Ottawa.

For 150 years, the rest of the world has shown scant interest in the Canadian dollar – the poor cousin to the coveted U.S. greenback.

But now tiny Iceland, still reeling from the aftershocks of the devastating collapse of its banks in 2008, is looking longingly to the loonie as the salvation from wild economic gyrations and suffocating capital controls.

Canadian ambassador to Iceland Alan Bones had planned to deliver remarks to a conference on the future of the Icelandic Krona, making it clear that if Iceland decided to adopt the Canadian dollar, with all its inherent risks, Canada was ready to talk.

Sounds like a plausible plan at first glance.  The Canadian dollar has been semi-resilient compared to the dollar over the past few decades.

 

 

Given that Iceland may want a slightly more stable currency, the Canadian dollar appears to be a sound choice.  See the krona volatility over the past decade, via Credit Suisse

 

According to The Globe and Mail article

The krona soared nearly 90 per cent between 2001 and 2007, only to crash 92 per cent after the financial crisis in 2008.

But of course adopting the Canadian dollar only brings the illusion of stability that all fiat currencies do.  According to the inflation calculator provided by the Bank of Canada, what cost $1 in 1935 (when the BoC was established) now costs $16.76 in 2012 dollars.  This is in comparison to the U.S. dollar where what cost $1 in 1913, the year of the Federal Reserve’s creation, costs $22.90 according to the inflation calculator at the Bureau of Labor Statistics.

Some stability.

While Iceland has applied to join the Eurozone, this opportunity continues to lose its attractiveness as the sovereign debt crisis drags on.  Ironically enough, Iceland was one of the only countries to partially embrace that crazy concept of privatizing losses when its banking system went to hell (with the exception of the nation’s three largest banks being nationalized in the fall of 2008).  Agence France-Presse notes:

Three years after Iceland’s banks collapsed and the country teetered on the brink, its economy is recovering, proof that governments should let failing lenders go bust and protect taxpayers, analysts say.

“The lesson that could be learned from Iceland’s way of handling its crisis is that it is important to shield taxpayers and government finances from bearing the cost of a financial crisis to the extent possible,” Islandsbanki analyst Jon Bjarki Bentsson told AFP.

“Even if our way of dealing with the crisis was not by choice but due to the inability of the government to support the banks back in 2008 due to their size relative to the economy, this has turned out relatively well for us,” Bentsson said.

Nobel Prize-winning US economist Paul Krugman echoed Bentsson.

“Where everyone else bailed out the bankers and made the public pay the price, Iceland let the banks go bust and actually expanded its social safety net,” he wrote in a recent commentary in the New York Times.

Of course expanding the safety net has only put a limit to the amount of dollars left in private, productive hands but Krugman is smart enough to get a 50% on the quiz.

Another fact Krugman would likely dismiss is that Iceland’s banking collapse was a product of central bank mismanagement and artificially low interest rates resulting in the typical boom bust cycle.  This case is documented in Philip Bagus’s and David Howden’s Deep Freeze: Iceland’s Economic Collapse.  From Chapter 1:

During the several years leading up to the collapse, Iceland experienced an economic boom. The Icelandic financial system expanded considerably; a nation with a population only slightly larger than Pittsburgh, Pennsylvania and a physical size smaller than the American state of Kentucky erected a banking system whose total assets were ten times the size of the country’s GDP. The prices of housing and stocks soared, and consequently so did Iceland’s wealth.

Iceland’s particular crisis, and the world’s in general, was caused by the manipulations of central banks and intergovernmental organizations. Thus, in the final analysis, it was the actions of governments that brought about Iceland’s financial collapse. While some point to the supposed independence of central banks from their nations’ governments, few could argue that the Central Bank of Iceland, with two of its three governors direct political appointees, could be anything other than a cog in the political machine.

In short, the causes of Iceland’s financial collapse are the same causes that explain the worldwide financial crisis of 2008. The main difference in Iceland’s case is their magnitude. In Iceland, the economic distortions were extreme, making the country’s financial structure particularly prone to collapse. Moreover, the Icelandic case contains a special ingredient that made an exceedingly rare event for a developed nation, sovereign bankruptcy, possible in the first place.

Monetary debacles are a dominant feature in central banking as anyone versed in Misean economics should know.  However it doesn’t look like the government of Iceland is going to learn its lesson as it looks to replace its already failed currency with another that will ultimately meet the same maker.  Michael Babad of The Globe and Mail recently gave a few reasons on why adopting the Canadian dollar would be a smart move. Here are a few of the most egregious:

3. Respected central bank

Iceland would of course have no say in monetary policy, but it would have a currency overseen by a very strong central bank and governor, who led Canada out of the recession admirably.

Mark Carney is also respected on the global stage, having recently been named to head up the Financial Stability Board.

“Dear Canada: If Iceland wants you rather than their own inept central bank to earn their seigniorage, accept the deal,” Mr. Wolfers said on Twitter.

4. Fiscal, economic stability

Iceland has no reputation in the wake of its banking collapse.

Who would you prefer at that point, a euro zone crippled by recession and a two-year-old debt crisis, or Canada?

With Canada, you get a stable, if lukewarm, economic outlook, a government that’s still rated triple-A, and a fiscal standing to die for (if you’re Greece or Portugal).

Obviously Mr. Babad has yet to hear of Canada’s looming housing bubble.  As I have documented numerous times, the run-up in Canada’s housing prices is unsustainable.  The bubble will burst soon enough leaving not only pain in wealth terms but in moral sentiment as well.  And as Chris Horlacher points out, the Canadian Mortgage and Housing Corporation, like its equivalents Fannie Mae and Freddie Mac in the U.S., guarantees a large part (90%!) of the country’s housing market.  Being leverage 100:1 means that come the collapse, the CMHC will likely need to be bailed out via the federal government.  This doesn’t bode well for Canada’s fiscal future.

So while Iceland is smart to begin looking elsewhere for a stable currency outside its own inept central bank, choosing another paper standard controlled by the few will not fix the underlying problems associated with cyclical downturns.  Rather than “choose” a national currency, the government would be better off keeping its hands off the entire affair and let the market decide what makes a sufficient unit of transaction.  But then again, politicians would be limited in the votes they can buy so hence the squashing of any true monetary freedom.

This is why fiat money will not see a death anytime soon.  Canada may gain in international influence as others look to its dollar as a reserve currency but it will drag those down foolish enough to trust the whims of its central bankers.   

 

  

>>><<<
 

 

James E. Miller holds a BS in public administration

with a minor in business from Shippensburg University, PA.

He is a former staff columnist to the Shippensburg Slate

and current contributor to his hometown newspaper,

the Middletown Press and Journal.

Read his blog. 

      

 

>>><<<
 

     

     

  

 

Iceland should adopt the Canadian dollar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Iceland should adopt the Canadian Dollar

Birtist fyrst í Embassy  28. marz 2012.

»Canada&#39;s foreign policy newsweekly« 

 

 

David James Meadows.

                                 

Recently it was reported that there was increased positive movements brewing in Iceland advocating for the adoption of the stable Canadian dollar to alleviate Iceland’s long-term currency woes, and historically high levels of inflation.

  

Certainly, the current problems that the eurozone is facing, resulting from the ongoing Greek debt crisis, have been a major contributing factor in shifting Iceland’s formerly exclusive focus on moving towards adopting the euro towards the apparent stability that the loonie offers.

                                 

Although Icelandic broadcaster RUV announced recently that Canadian Ambassador to Iceland, Alan Bones, would be discussing the matter with Icelandic economic actors in a past meeting in Reykjavik on March 3, his participation was cancelled, and such prospects were further downplayed by officials at the Department of Foreign Affairs and International Trade in Ottawa.   

                                 

However, regardless of the fact that the prospects of Iceland adopting the Canadian dollar also appeared less likely when Icelandic Economic Affairs Minister Steingrímur J. Sigfússon recently stated that the adoption of the loonie was not on the table, it is the position here that officials in Ottawa reacted too hastily.

  

Instead, the Canadian government, acting through soft-power diplomacy, should be working proactively to encourage such a move on the part of Icelanders—especially if Reykjavik signals its intentions to talk, as Iceland’s adoption of the Canadian dollar would be in the long-term political, economic and strategic interests of Canada.

  

While a recent article in the Toronto Star titled “Iceland and the loonie: Why adopting the Canadian dollar might lack currency” also painted such prospects in a negative light, little hard evidence was given in regards to how this would be negative for Canada.

  

Instead, much of discussion focused on the potential negatives for Iceland, such as the obvious fact that Reykjavik would essentially surrender control over monetary policy and interest rates to the Bank of Canada.

  

However, one could respond that the same prospects would be virtually assured if Iceland surrendered its monetary policy to the European Central Bank in Frankfurt— which could prove increasingly problematic for Icelanders considering the current debt crisis that the eurozone is facing.

    

Moreover, regardless of the above statements by Mr. Sigfússon downplaying the prospects of Iceland adopting the loonie, politics can change fast, and Iceland might increasingly have to look to alternative options other than the euro.

                                 

Considering that domestic support for joining the European Union has been steadily dropping fast, the current Icelandic governing coalition of social democrats and left greens could find it increasingly problematic if they were to focus entirely on solving Iceland’s currency woes by adopting the euro via accession to the EU.

                                 

Such domestic obstacles can be seen from a recent Capacent Gallup poll, where 56.2 per cent of Icelanders polled responded that they are against EU membership, and that if they had to vote in a referendum on joining the EU, 67.4 per cent said they would vote no.

                                 

Alternatively, with over 70 per cent of Icelanders in another poll also responding that they were supportive of Iceland adopting the Canadian dollar, the option of the loonie might prove to be the safest and most prudent choice for the Icelandic government. Here, it is important to note that while not formally members of the EU, Icelanders already enjoy access to free trade with Europe’s common market via the European Economic Area, as well as the free movement of people via the Schengen Agreement.

                                 

As a result, adoption of the Canadian dollar would mean that Iceland could retain these privileged benefits, while at the same time not having to surrender sovereign control over its fisheries and agriculture, which Iceland would have to do if it opted for EU membership.

                                 

Overall, the benefits of Iceland adopting the Canadian dollar would far outweigh any negative side effects, which would largely be negligible for Canada. Indeed, Icelandic use of the Canadian dollar would come with little risks, as this would not be a currency union, and control over monetary policy decision-making would remain firmly in the hands of Canadians in the Bank of Canada.

  

Most importantly, just the prospect of such a move by Iceland would serve to further reinforce and strengthen the Canadian dollar, thus increasing Canadian purchasing power and prestige internationally.

  

Many other economic benefits would result as well, as Iceland’s adoption of the loonie would facilitate further increased commerce and trade between the two countries.

  

In doing so, this would help increase key opportunities for Canadian exporters via the diversification of Canadian export markets. These ties would have important benefits for important Canadian economic sectors in fisheries, natural resources and raw materials.

                                 

Indeed, Canadian international aluminium giant Alcan already has an impressive and noticeable presence in Iceland, as one passing on the highway from the Keflavik airport to Reykjavik can see as they drive past the large Alcan aluminum smelter on the way.

  

Certainly, the increased ties that would come as a result of the Icelandic adoption of the Canadian dollar would only serve to further enrich such already close economic links.

  

Additional benefits would also accrue, which would involve increased opportunities for valuable mutually beneficial exchanges in education, culture and the arts, as well as the prospect of increased tourism between the two countries.

  

Indeed, such bonds would be facilitated by the fact that Iceland is one of the most anglophile countries in Europe, as almost the whole population speaks English as their second language.

  

Aside from the economic benefits, such a move by Iceland would also have important strategic benefits in helping Canada further reassert its position as a dominant and influential power on the world stage. Certainly, the cementing of strong relations between the two countries would be of important benefit to Canada’s long-term strategic interests, especially in regards to promoting Canada’s sovereignty claims in the Arctic.

  

Closer relations resulting from such increased political, economic and diplomatic ties would also certainly give Canada a sympathetic ear from Icelanders and a key ally in helping to promote Canada’s Arctic interests.

  

As a fellow Arctic nation, having Iceland on our side would help promote Canada’s goals in the Arctic, not only in giving Ottawa added political weight and moral support in disputes with Russia, but also in dealing with infringing boundary claims from the United States and Denmark.

                                 

Finally, as one who has travelled to Iceland extensively, I can report that it should come as no surprise to Canadians that Icelanders consider Canada as one of their closest friends and as an ally.

                                 

The Icelandic adoption of the loonie would only serve to further cement the close bonds between our two countries, and facilitate beneficial partnerships for the foreseeable future. Should the time come, such a move on the part of Reykjavik should be welcomed and encouraged by Ottawa, as it would be in the long-term political, economic and strategic interests of Canada.

  

  

>>><<<
 

 

David James Meadows is a doctoral candidate in political science,

and a doctoral fellow with the Centre for Foreign Policy Studies

at Dalhousie University. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Alex Jurshevski: Blessun ef þið takið upp Kanadadollar - Andstæðingar þeir sömu og réðust gegn Íslandi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Alex Jurshevski: Blessun ef þið takið upp Kanadadollar

-----

Andstæðingar þeir sömu og réðust gegn Íslandi

Fyrst birt í Pressunni 09. marz 2012.

 

 
Alex Jurshevski, forstjóri Recovery Partners, segir að það myndi verða mikil blessun ef Íslendingar tækju upp Kanadadollar. Hann segir andstæðinga þessarar hugmyndar vera þá sömu og réðust á Ísland fyrir nokkrum árum. 

Í nýjasta Pressupennapistli sínum segir Jurshevski að upptaka Kanadadollas sé tækifæri sem sprottið hafi úr fjármálakrísu og fengið að malla í bakgrunninum.

Í síðustu viku var komið í veg fyrir að kanadíski sendiherrann á Íslandi fengi að tala á ráðstefnu og greina frá kostum og möguleikum gjaldmiðlasamstarfs við Kanada. Hvers vegna? Jú, vegna þess að slíkt samstarf er sennilega of skynsamlegt og hefur í för með sér of mikla kosti – bæði pólitíska og efnahagslega – fyrir bæði Kanada og Ísland. Sterkir hagsmunaaðilar, mikið til þeir sömu og réðust gegn Íslandi fyrir nokkrum árum, virðast hafa beitt áhrifum sínum gegn þessum skynsamlegu umræðum þegar ljóst varð að hugmyndinni óx fylgi.

Hann vitnar til aldargamals og farsæls sambands milli Íslands og Kanada, margt sé líkt í samtímasögu þeirra hvað varðar lýðræði og grunngildi og segir þetta skipta máli og einnig að Íslendingar taki upp nýja mynt.

Þetta skiptir máli vegna þess að Íslendingar vita að þeir verða að stíga mikilvæg skref til að koma á efnahags- og fjárhagslegum stöðugleika og reisa eldveggi, sem koma í veg fyrir endurtekningu þess sem gerðist árið 2008 og í aðdraganda þess. Íslendingar verða líka að leggja grunn að stöðugum og fyrirsjáanlegum vexti. Þetta er ekki hvað síst mikilvægt í ljósi þess að Íslendingar standa nú undir mikilli skuldabyrði sem þarf að stjórna af ábyrgð. Aldrei fyrr hefur Ísland verið jafn skuldsett og því skiptir þetta atriði mjög miklu máli.

Kostir og gallar gjaldmiðilssamstarfs við Kanada séu skýrir. Dollarinn sé bundinn hagkerfi, sem er miklu stærra og stöðugra en hið Íslendska, enn sem komið er, þó að samsetning þess sé í stórum dráttum svipuð. Þess vegna muni neytendur, fyrirtæki og opinberir aðilar geta gert markvissari áætlanir en fyrr, byggðar á stöðugleika.

Það er ekkert neikvætt við þessa stefnu fyrir Íslendinga – nema hvað hún mun útiloka möguleikann á því að taka upp evru, möguleika sem ákveðnir aðilar hafa mjög talað fyrir. Fyrir tveimur árum sögðum við (Recovery Partners) við ríkisstjórnina:

»Hvers vegna ættuð þið að vilja ganga í samband (Evrópusamband) þar sem þið eruð barin til óbóta við útidyrnar og rænd aleigunni þegar inn kemur ?«

Við þetta má bæta að evrusvæðið er í helgreypum óleysanlegrar krísu og virðist ekki hafa ráð gegn henni. Margt bendir til þess að áður en yfir lýkur muni atburðarásin á evrusvæðinu láta hrunið á Íslandi líta út eins og barnaleik. Andspænis krísunni virðist lýðræðið eiga undir högg að sækja í Evrópu og skrifræðið hengir sig á brostna von misheppnaðs verkefnis. Þessi harmleikur hefur þróast nákvæmlega eins og við (Recovery Partners) spáðum fyrir þegar við ræddum við Íslendsku ríkisstjórnina og fulltrúa stjórnmálaflokka árið 2010.

 

Af þessum sökum ætti AGS að vera fylgjandi því að Ísland taki upp Kanadadollar því það myndi stuðla að stöðugleika í Íslendska hagkerfinu og reisa varnir gegn því að hrun á borð við það sem varð 2008 endurtaki sig.

Margir fleiri kostir fylgja því að taka upp Kanada dollar:

•   Lántökukostnaður lækkar.

•   Bankar, fyrirtæki og opinberir aðilar fá aðgang að miklu stærri og sterkari lánveitendum.

•   Aðgengi að mörkuðum til að verja hvers kyns fjárhagslega áhættu auðveldar bönkum, opinberum aðilum og fyrirtækjum áhættustýringu á bæði eignum og í rekstri. Þetta greiðir leiðina að afnámi verðtryggingar sem hefur valdið gríðarlegu fjárhagslegu tjóni og stuðlar að samfélagsupplausn.

•   Aðgengi að fríverslunarsvæði Norður-Ameríku (NAFTA) verður möguleiki.
 

•   Ekkert fullveldisafsal fylgir upptöku Kanada dollars öfugt við það sem yrði ef Ísland kýs að verða hluti af evrusvæðinu.

•   Milliríkjaviðskipti munu eflast.

•   Fjárhagsleg hagkvæmni eykur framleiðni og bætir samkeppnisstöðu Íslands.

•   Nánari samvinna um stefnumörkun og stjórnun Norður-heimskautsins og neðansjávarauðlinda á því svæði mun styrkja áhrif Íslands t.d. á vettvangi Norður-heimskautsráðsins.

•   Kanada dollar mun veita nánast skotheldar varnir gegn tilraunum til að ráðast gegn gjaldeyrisforða íslenska Seðlabankans, sem getur haft í för með sér gjaldeyrishöft.

•   Aðgangur að viðurkenndu fyrsta flokks fjármálakerfi og regluverki verður mögulegt. Það styrkir stöðu Íslands og leiðir til hærra lánshæfismats fyrir landið jafnvel þó að ekki verði að fullu gengist undir kanadískt fjármálaeftirlit.
 

Hann segir að Ísland þurfi ekki leyfi neins til að taka upp mynt annars lands en það yrði mikil blessun ef upptaka Kanadadollars yrði gerð í samvinnu við kanadísk stjórnvöld.    

                                 

  

>>><<<
 

  

     

  

No Global Warming For 15 Years

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

No Global Warming For 15 Years
Press Release, 2 April 2012

New UK Met Office global temperature data confirms that the world has not warmed in the past 15 years.

Analysis by the GWPF of the newly released HadCRUT4 global temperature database shows that there has been no global warming in the past 15 years - a timescale that challenges current models of global warming.

 

The graph shows the global annual average temperature since 1997. No statistically significant trend can be discerned from the data. The only statistically acceptable conclusion to be drawn from the HadCRUT4 data is that between 1997 – 2011 it has remained constant, with a global temperature of 14.44 +/- 0.16 deg C (2 standard deviations.)

The important question is whether 15 years is a sufficient length of time from which to draw climatic conclusions that are usually considered over 30 years, as well as its implications for climate projections.

The IPCC states that anthropogenic influences on the climate dominated natural ones sometime between 1960 – 80.The recent episode of global warming that occurred after that transition began in 1980. The world has warmed by about 0.4 deg C in this time. Whilst we live in the warmest decade of the instrumental era of global temperature measurement (post-1880), and the 90s were warmer than the 80s, the world has not got any warmer in the last 15 years.

In 2001 and 2007 the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) (and here) estimated that the world would warm at a rate of 0.2 deg C per decade in the future due to greenhouse gas forcing. Since those predictions were made it has become clear that the world has not been warming at that rate. Some scientists retrospectively revised their forecasts saying that the 0.2 deg C figure is an average one. Larger or smaller rates of warming are possible as short-term variations.

Global warming simulations, some carried out by the UK Met Office (here, here and here), have been able to reproduce “standstills” in global warming of a decade or so while still maintaining the long-term 0.2 deg C per decade average. These decadal standstills occur about once every eight decades. However, such climate simulations have not been able to reproduce a 15-year standstill:

“Near-zero and even negative trends are common for intervals of a decade or less in the simulations, due to the model’s internal climate variability. The simulations rule out (at the 95% level) zero trends for intervals of 15 yr or more, suggesting that an observed absence of warming of this duration is needed to create a discrepancy with the expected present-day warming rate" (NOAA 2008).

We also note a comment in an email sent by Professor Phil Jones of the University of East Anglia Climatic Research Unit: “Bottom line – the no upward trend has to continue for a total of 15 years before we get worried.”

Whether the global temperature standstill of the past 15 years continues or is replaced by warming, as the IPCC predicts, only future data will tell. In the meantime the length of the standstill means that the challenge it offers for models of future climate prediction, and explanations for past warming, cannot be ignored.

Dr David Whitehouse, science editor of the GWPF, said:

“We are at the point where the temperature standstill is becoming the dominant feature of the post-1980 warming, and as such cannot be dismissed as being unimportant even when viewed over 30 years.”

“It is time that the scientific community in general and the IPCC in particular acknowledged the reality of the global temperature standstill and the very real challenge it implies for our understanding of climate change and estimates of its future effects.”

“It is a demonstration that the science is not settled, and that there are great uncertainties in our understanding of the real-world greenhouse effect when combined with anthropogenic and natural factors.”

Contact:
[e-mail]
GWPF: 0207 79306856

Technical note: The HadCRUT4 database has been released from 1997 – 2010. The 2011 datapoint has been estimated from the differences between HadCRUT4 and the two published versions of the previous dataset, HadCRUT3, as observed over the past decade. As the HadCRUT3 data includes 2011 it is possible to estimate HadCRUT4 as lying between the specified error bars.

 

Forget global warming - nærsta kuldaskeið er áhyggjuefnið

No Need to Panic About Global Warming

 

 

Iceland moving closer to adopting the Canadian Dollar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Iceland moving closer to adopting the Canadian Dollar

02. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

For several months, Iceland and Canada have been discussing if Iceland should adopt the Canadian Dollar as a legal tender for the country. Basically there are two possibilities, which both are variants of Rule-bound Monetary Policy. Under these monetary regimes, the exchange rate of the money used in Iceland will be securely fixed to the Canadian Dollar.

                                 

The first option is that Iceland could start using the Loonie under a system called Dollarization regime, which means that the Dollar is adopted as the only legal currency of Iceland. One of the great advantages with Dollarization is the abolition of the Icelandic Central Bank, which for decades has been a constant source of economic mistakes. Under the Dollarizion regime, the country does not even require a Currency Board. The Bank of Canada issues the money needed for Iceland as well as Canada.

The other possibility for a fixed exchange rate arrangement is adopting a Currency Board regime. This means that there will be two legal currencies in Iceland, the Loonie and a local currency which could be called Ríkisdalur (State Dollar). A currency by the same name was the first official money to be used in Iceland. Ríkisdalur was in use from1778 until the Króna was adopted in 1885.  The Currency Board will issue the Ríkisdalur and hold in reserve say 10% more of the Loonie than it has issued in Rikisdalur.

 

Ríkisdalur from 1815.

Under the Currency Board regime both the Canadian Dollar and the Ríkisdalur will be legal tender and therefore both will be in circulation in Iceland. Unless the Bank of Canada supplies Dollars at cost prices, seigniorage will be lost for the Dollars in circulation. This will make it necessary for the Currency Board to remove Dollars out of circulation, as much as possible and replace them with Ríksdalur.

Last week a delegation from Iceland visited Ottawa and had discussions with the Bank of Canada, Department of Finance, Members of Parliament and members of several independent organizations. In the group was the Economic Minister of Iceland Steingrímur J. Sigfússon. Today 02 April 2012 the minister gave a press review of the visit to Canada and the progress made towards adoption of the Loonie.

INTERVIEW

Steingrímur J. Sigfússon

Although the minister was cautious in his assessment of the situation, he said that the visit had made him optimistic about further cooperation between Iceland and Canada and not only regarding a common use of the Canadian Dollar. The two states have many common interests and the strong cultural ties between the countries will help resolve any obstacles that may appear.

The minister stressed the importance of careful analysis of the economic benefits associated with a close cooperation between the two countries. This will be done during the coming weeks and one of the likely outcomes of the visit is sending a study group to Ottawa, in order to learn from our friends there and remove any misunderstanding which may exist.

Canada has admirably steered though the recent worldwide economic turmoil and this is especially apparent in comparison with the European Union. Such stability as Canada has obtained is what Iceland needs in monetary matters. Besides monetary cooperation, Iceland and Canada should join hands in various areas, particularly regarding exploration and conservation of the Northern regions. Cultural ties between the two nations are strong with more people of Icelandic descent living in Canada than anywhere else outside of Iceland.

 

                                 

  

>>><<<
 

  

     

  

 

Sigurður Líndal: Úr þrasheimi stjórnmálamanns

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Sigurður Líndal: Úr þrasheimi stjórnmálamanns

Fyrst birt í Pressunni 27. ágúst 2009.

 

 

Sigurður Líndal.

                                 

1. Inngangur – Lesandinn undirbúinn.
 

Í Pressuna 15. ágúst skrifar Jón Baldvin Hannibalsson langa grein sem á að vera svar við athugasemdum sem ég festi á blað og birti í Fréttablaðinu 13. júlí 2009 með beiðni um að hann fyndi stað tveimur fullyrðingum.

Hin fyrri var á þessa leið:

Evróputilskipunin sem leidd var í lög 1999, í forsætisráðherratíð Davíðs kveður á um tvennt: Að útibú banka, hvar sem er á evrópska efnahagssvæðinu, starfi á ábyrgð heimalandsins. Það á við um bankaleyfi, eftirlit og lágmarkstryggingu á sparifjárinnistæðum. Þessi lágmarksinnistæðutrygging skal nema 20.887 evrum.

Hér mun Jón Baldvin hafa átt við lög nr. 98/1999 sem sett voru á grundvelli tilskipana 94/19EB og 97/9EB. Í þessum ummælum felst fullyrðing um ábyrgð ríkissjóðs Íslands á Icesave skuldum sem tilteknir einstaklingar stofnuðu til að eigin frumkvæði og ábyrgð.

Hin síðari var á þessa leið:

Sá galli er á heimatilbúinni (eftirá) lögskýringu nokkurra íslenzkra lögfræðinga, nefnilega að sparifjártryggingin takmarkist við tóman tryggingarsjóð, að sá lögfræðingur fyrirfinnst ekki utan landsteinanna, sem tekur mark á lögskýringunni.

Jón Baldvin byrjar á að búa lesandann undir það sem fylgir á eftir: að efasemdir um skuldbindingar vegna Icesave séu merkingarlítið stagl um aukaatriði og leiðrétting á grófum ósannindum beri vitni um tilefnislausa vanstillingu sem sé kannski ómissandi ívaf í lagaþras og stagl sem hann kallar þjóðaríþrótt Íslendinga. Hér er byrjað á að hlaða undir fordóma lesenda og draga athyglina frá rökum málsins. Þetta er algeng aðferð þegar röksemdir láta á sér standa.

Upphaf þessa máls eru framangreindar tvær fyrirspurnir. Þau orð fylgdu að það myndi bæta umræðuna ef Jón Baldvin vildi vísa nákvæmlega í ákvæði laganna fyrri fullyrðingu sinni til stuðnings. Jafnframt benti ég á að síðari fullyrðingin stæðist ekki. Þegar mánuður hafði liðið án svars nefndi ég hlutina réttum nöfnum – þetta var nú öll vanstillingin og lagaþrasið.

2. Skilmálar í tilskipunum innistæðutryggingar 94/19EB.

Jón Baldvin byrjar á að rekja málsatvik með þessum orðum:

Árið 1999 leiddi Alþingi í lög tilskipun Evrópusambandsins um lágmarkstryggingu sparifjárinnistæðna hjá fjármálastofnunum á EES-svæðinu. Í tilskipuninni segir m.a., að stjórnvöldum sé skylt að „tryggja að innistæðueigendur fái bætur og tryggingu í samræmi við skilmálana í þessari tilskipun".

Og hverjir eru nú skilmálarnir? Þá getur að finna í tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins 94/19 EB um innlánatryggingakerfi:

Þar segir í 24. lið aðfararorða:

Það er ekki bráðnauðsynlegt í þessari tilskipun að samræma leiðirnar við fjármögnun kerfa sem tryggja innlánin eða lánastofnanirnar sjálfar, meðal annars vegna þess að lánastofnanirnar skulu sjálfar almennt bera kostnaðinn við fjármögnun slíkra kerfa og einnig vegna þess að fjárhagsleg geta kerfanna skal vera í samræmi við tryggingaskuldbindingarnar. Þetta má samt ekki stefna stöðugleika bankakerfis aðildarríkisins í hættu.

Og síðan segir í 25. lið:

Tilskipun þessi getur ekki gert aðildarríkin eða lögbær yfirvöld þeirra ábyrg gagnvart innstæðueigendum ef þau hafa séð til þess að koma á einu eða fleiri kerfum viðurkenndum af stjórnvöldum sem ábyrgjast innlán eða lánastofnanirnar sjálfar og tryggja að innstæðueigendur fái bætur og tryggingu í samræmi við þessa tilskipun.

Er þetta ekki alveg skýrt? Tryggingarsjóði var komið á fót eftir réttum reglum án athugasemda, t.d. frá Eftirlitsstofnun EFTA.

Og Jón Baldvin heldur áfram:

Hér fer ekkert milli mála. Tilgangurinn er skýr. Túlkun þessarar tilskipunar er alls staðar talin tryggja sparifjáreigendum að lágmarki 20.887.- evrur á hverjum innistæðureikningi – nema á Íslandi, að sögn nokkurra íslenzkra lögfræðinga. Þeir segja að það standi hvergi skýrum stöfum, að tryggingin sé með ríkisábyrgð. Skuldbindingin ríkisins sé eingöngu í því fólgin að mynda sjóð, burtséð frá því hvort sjóðurinn geti staðið undir yfirlýstum skuldbindingum eða ekki.

Á þessari lagatúlkun fáeinna lögfræðinga byggja menn síðan þá ályktun, að íslenzkum stjórnvöldum sé ekki skylt að standa við ákvæðin um lágmarkstryggingu. Við getum einfaldlega sagt: Nei takk, við borgum ekki. Gleymið þið þessu. – Þegar tveir deila getur það orðið til góðs að setja sig í spor deiluaðilans. Hefðum við tekið því þegjandi og hljóðalaust, ef erlendur banki hefði boðið okkur upp á svona trakteringar? Vísað á tóman sjóð og langsóttar lögskýringar til að réttlæta ránið?

Samkvæmt upphafsorðum 25. liðar var skuldbatt íslenzka ríkið sig til að koma á fót tryggingarsjóði svo sem nánar er greint í tilskipuninni. Hvergi í tilskipun 94/19EB er mælt fyrir um sérstaka ábyrgð aðildarríkja á skuldbindingum tryggingarsjóðs. Reyndar segir allt annað í aðfararorðum tilskipunarinnar sem Jóni virðist fyrirmunað að skilja eða vill ekki skilja. Í tilskipun 94/19EB eru engin fyrirmæli um fjármögnun innistæðutryggingarsjóðanna og því er einstökum ríkjum látið það eftir, enda er henni hagað með ólíkum hætti. Eftirlitsstofnanir, eins og Eftirlitsstofnun EFTA hefur engar athugasemdir gert við það, hvernig staðið hefur verið að verki hér á landi, enda ekkert sem bendir til annars en innistæðutryggingarsjóðurinn hefði getað staðið við allar skuldbindingar við einstaka banka, þótt honum væri það um megn við allsherjar kerfishrun.

Jón Baldvin segir að við ættum að reyna að setja okkur í spor deiluaðilans og spyr hvort við hefðum „tekið því þegjandi og hljóðalaust, ef erlendur banki hefði boðið okkur upp á svona trakteringar? Vísað á tóman sjóð og langsóttar lögskýringar til að réttlæta ránið.“ Og síðan heldur hann áfram:

Málið er ekki svona einfalt. Hin heimatilbúna lögskýring er í bezta falli misskilningur, en í versta falli útúrsnúningur á tilskipuninni. Skuldbinding ríkisins er ekki bara sú að mynda sjóð. Skuldbinding ríkisins er sú að hér sé starfræktur tryggingarsjóður, sem getur staðið við skuldbindingar sínar um lágmarkstryggingu sparisjóðsinnistæðna. Það er það sem ríkisstjórnir á EES-svæðinu hafa skuldbundið sig til að sjá um, í nafni neytendaverndar.

Hann ræðir um langsóttar lögskýringar þegar skýr texti tilskipunar 94/19EB og þá sérstaklega 24.-25. liður aðfararorða hennar blasir við. Hann lætur hjá líða að taka á því að ekki er mælt fyrir um fjármögnun tryggingarsjóða í tilskipuninni. Ekki skýrir hann heldur hvers vegna Eftirlitsstofnun EFTA gerði ekki athugasemdir fyrr en allt stefndi í óefni. Loks lætur hann að því liggja að íslenzk stjórnvöld eigi að annast neytendavernd í Hollandi og Bretlandi. Hvað sem líður reglum ESB/EES þá verður að ætla að það leysi ekki einstök ríki undan að verja neytendur sína. Hefði ekki verið eðlilegt að þarlend yfirvöld hefðu brugðizt við þegar lítt kunnur aðvífandi erlendur banki lék lausum hala í skjóli framangreinds regluverks ESB í stað þess að fela slíkt eftirlit fjarlægu smáríki?

Í stað þess að fara í saumana á tilskipun 94/19EB og lögum nr. 98/1999 slær Jón Baldvin fram órökstuddum fullyrðingum um langsóttar lögskýringar og ræðir í einni bendu lagalega ábyrgð og siðferðilega, þannig að texti hans verður einn allsherjar hrærigrautur. Að þessu verður nánar komið síðar.

3. Allsherjar kerfishrun.

Eins og að framan greinir er ekkert sem bendir til annars en sjálfseignarstofnunin Tryggingarsjóður innistæðueigenda hefði getað staðið við skuldbindingar sínar við öll áföll sem vænta mætti við eðlilegar aðstæður í hagkerfinu. Þess er ekki að vænta að gert hafi verið ráð fyrir að tryggingarsjóðirnir réðu við alþjóðlega bankakreppu eða allsherjar kerfishrun. Þá hefði án efa verið reynt að taka á því. Þó verður að hafa í huga að illgerlegt er að móta fyrirfram skilmerkilegar reglur þegar ófyrirsjáanlegir atburðir gerast svo sem styrjaldir, uppreisnir, náttúruhamfarir eða efnahagsöngþveiti, þannig að grunnforsendur löggjafarinnar bresta. Þá eru mál leyst á grundvelli neyðarréttarsjónarmiða og hvert tilfelli metið sérstaklega.

Fordæmi hefur verið mótað sem síðan má hafa til hliðsjónar og leiðsagnar. Nærtæk fordæmi eru til í réttarsögu Noregs og Íslands.

4. Regluverk ESB neyddi ekki landsbankamenn til fjáröflunarstarfsemi í Bretlandi og Hollandi í formi útibús.

Enn heldur Jón Baldvin áfram og segir að regluverk ESB hafi ekki neytt bankastjóra og bankaráð Landsbankans til að reka fjáröflunarstarfsemi í Bretlandi og Hollandi í formi útibús. Regluverkið neyddi engann. Það bauð upp á þessa tilhögun undir merki fjórfrelsisins án þess að tryggja aðhald sem virkaði. Sá er tilgangur lagareglna að fella samskipti manna í ákveðinn farveg. Í stað aðhalds gaf regluverkið mönnum nánast lausan tauminn.

Ef hætta hefði talizt stafa af starfsemi útibúa Landsbankans í Bretlandi og Hollandi sem stjórnvöldum þar í landi virðist hafa verið ljós þegar haustið 2008, jafnvel fyrr, er með ólíkindum að þau hafi ekki haft heimildir í eigin landslögum til að vernda þegna sína og stöðva starfsemi Landsbankans. En skýringin er væntanlega sú að slíkar aðgerðir hefðu líklega valdið áhlaupi á bankakerfið og riðlað því. Sýnir þetta enn einn galla á regluverki ESB/EES og slælegt eftirlit og aðhald.

Jón Baldvin kennir vanrækslu íslenzkra stjórnvalda um að starfsemi Landsbankans var ekki flutt í brezk og hollenzk dótturfélög, en íslenzk stjórnvöld hafi hafnað allri aðstoð Breta og Hollendinga til að koma því í kring. Seðlabanki Hollands og fjármálaeftirlit Bretlands hafi boðizt til að yfirtaka hvort tveggja eftirlitið og sparifjártrygginguna – en íslenzk stjórnvöld hafnað því. Og niðurstaðan er þessi:

Með því að fallast á tilboð yfirvalda í Bretlandi og Hollandi og með því að knýja forráðamenn Landsbankans til þess að færa starfsemina í dótturfyrirtæki, var íslenzkum stjórnvöldum í lófa lagið að firra íslenzka skattgreiðendur allri ábyrgð á Icesave. Þeim stóð þetta til boða. Þau höfðu úrræði sem dugðu. En þau sváfu á verðinum. Því fór sem fór.

Önnur lýsing er í athugasemdum við frumvarp ríkisstjórnarinnar um ábyrgð á Icesave-reikningunum, sbr. þskj. 209, þar sem segir meðal annars:

Fyrir hrun bankanna höfðu  brezk stjórnvöld unnið að því um nokkurt skeið ásamt íslenzkum stjórnvöldum að fá Landsbankann til að flytja innstæður svokallaðra Icesave-reikninga úr útibúinu í brezkt dótturfélag. Brezk stjórnvöld gerðu mjög stífar kröfur um flutning eigna Landsbankans til Bretlands og um tímamörk fyrir eignaflutninginn. Íslenzk stjórnvöld unnu að því að Landsbankanum yrði heimilað að flytja innstæður í brezkt dótturfélag strax, en að Landsbankanum yrði jafnframt gefinn eðlilegur frestur til skipulegs flutnings á eignum á móti innstæðum þannig að fjármögnunarsamningar bankans röskuðust sem minnst.

Fulltrúar stjórnvalda beggja landa áttu fund í London 2. september 2008 þar sem málið var rætt. Ekki náðist að ljúka flutningnum fyrir hrun bankanna. Hollendingar áttu fund með forstjóra FME haustið 2008 vegna þess að þeir höfðu áhyggjur af stöðu Landsbankans. Einnig höfðu hollenzk yfirvöld samband við yfirmenn Landsbankans og lýstu áhyggjum af stöðu mála.“ (kap. 3.4).

Um þetta segir Jón Baldvin að fjármálaeftirlitið hafi gert hálfkaraðar tilraunir til að knýja Landsbankann til að breyta rekstrarforminu í dótturfyrirtæki – og stjórnvöld sofið á verðinum. Athygli vekur að hann gerir ekki sérstakar athugasemdir við framangreinda útlistun; hann tekur ekki á þeim skýringum að reynt hafi verið að færa reksturinn í Bretlandi og Hollandi í dótturfyrirtæki. Hvort rétt sé að kalla þessar tilraunir hálfkaraðar er háð huglægu mati og fullyrðing um að stjórnvöld hafi sofið á verðinum er röng. En hvað sem þessu líður bar Jóni Baldvin að rökstyðja fullyrðingar sínar, taka efnislega á framangreindum skýringum og eftir atvikum hrekja þær. Í stað þess viðhefur hann innihaldslausa orðræðu sem verður eins og vindhögg út í loftið.

5. Löglega bindandi yfirlýsingar.

"Hvað með »löglega bindandi yfirlýsingar forystumanna« á lagmarks-tryggingarverndinni sem Sigurður lýsir eftir?" spyr Jón Baldvin. Áður en lengra er haldið verður að leiðrétta fyrirspyrjanda: Ég lýsti ekki eftir lágmarks-tryggingarverndinni – hún liggur ljós fyrir eins og þegar hefur verið greint. Ég lýsti eftir »löglega bindandi yfirlýsingar forystumanna« þjóðarinnar um ábyrgð íslenzka ríkisins og þar með þjóðarinnar á skuldum sem tilteknir einstaklingar hefðu stofnað til, án þess að íslenzk stjórnvöld og því síður íslenzkur almenningur hefði haft þar forgöngu. Spurningunni er sem sé ekki svarað, svo sem nánar verður vikið að hér á eftir.

Jón Baldvin segist hafa mýmörg dæmi, en ætlar að láta nægja að nefna tvö. Hið fyrra útlistar hann þannig:

Þann 14. nóv. samþykkti þáverandi ríkisstjórn svokölluð umsamin viðmið („agreed guidelines“) fyrir samningaviðræður við stofnanir ESB og fulltrúa hollenzkra og brezkra stjórnvalda. Í hinum umsömdu viðmiðum segir m.a. að „tilskipunin um innistæðutryggingar hafi verið felld inn í löggjöfina um evrópska efnahagssvæðið ... og gildi því á Íslandi með sama hætti og hún gildir í aðildarríkjum Evrópusambandsins.“ – Þar með var hin séríslenzka lögskýring um, að innistæðutryggingin gilti ekki á Íslandi endanlega gefin upp á bátinn.

Allur mætti texti þessi vera skilmerkilegri, en hér mun átt við svokölluð Brüssel-viðmið frá 14. nóvember 2008 og með tilskipuninni um innstæðutryggingar er þá átt við tilskipun 94/19EB.

Síðan heldur hann áfram og kemur að hinu síðara dæmi. Það er á þessa leið:

Hafi eitthvað leikið á tveim tungum um skuldbindingar íslenzkra stjórnvalda um þessi efni, þá tók Davíð Oddsson þáverandi seðlabankastjóri, af öll tvímæli um slíkt með yfirlýsingu til framkvæmdastjórnar IMF daginn eftir, þann 15. nóv. 2008, sem hann undirritaði ásamt þáverandi fjármálaráðherra, Árna Mathiesen. Þar segir m.a.: „Ísland hefur heitið því að virða skuldbindingar á grundvelli innistæðukerfisins gagnvart öllum innlánshöfum.

Jón Baldvin gætir þess vandlega þegar hann vitnar til heimilda máli sínu til stuðnings, að staðnæmast áður en komið er að kjarna málsins. Í fyrra dæminu segir hann að tilskipunin um innistæðutryggingar gildi á Íslandi með sama hætti og hún gildi í aðildarríkjum Evrópusambandsins. Í hinu síðara að Ísland hafi heitið að virða skuldbindingar á grundvelli innistæðutryggingarkefisins gagnvart öllum innlánshöfum.

Virðing fyrir því að standa við skuldbindingar snýst hér ekki um ríkisábyrgð, heldur að koma á fót innistæðutryggingarkerfi  sem felur í sér að stofna tryggingarsjóð svo sem mælt er í tilskipun 94/19/EB og nánar er gerð grein fyrir í 2. kafla hér að framan. Ef sú trygging nægir ekki og ekki tekst að útvega tryggingarsjóði lán birtist enn einn gallinn á regluverki ESB/EES nema því sé játað að regluverkið sé ekki í stakk búið til að taka á lítt fyrirsjáanlegum atburðum eins og kerfishruni. Við því verður þá að bregðast með öðrum hætti en innan regluverks ESB/EES. En hvað sem þessu líður er ljóst að Íslendingar gengust undir  regluverk ESB/EES undir forystu Jóns Baldvins með kostum þess og göllum. Viðbrögð hans sýna að hann sér ekki gallana eða afneitar þeim og sökudólgarnir eru íslenzk stjórnvöld.

Með þessum hætti víkur Jón Baldvin sér undan að svara því sem ég lýsti eftir. Hann kýs að ræða almennt um skuldbindingar Íslands, en forðast eins og heitan eldinn að gera grein fyrir því, hvað þær feli í sér. Hann talar eins og í tilskipun 94/19/EB sé mælt fyrir um ríkisábyrgð þótt það eigi þar enga stoð.

Í athugasemdum við frumvarpið um ábyrgð ríkisins á Icesave reikningunum (þskj.204) er þess hvergi getið að hinum umsömdu viðmiðum fylgi ríkisábyrgð (sbr. kafla 9.3). Reyndar var allt annað uppi á teningnum þegar Alþingi ályktaði 5. desember að leiða til lykta samninga um innistæður í útibúum íslenzkra viðskiptabanka á Evrópska efnahagssvæðinu á grundvelli hinna sameiginlegu viðmiða. Vitnað er til álits meirihluta utanríkismálanefndar þar sem tekið er fram að skýra lagaskyldu skorti um ábyrgð íslenzka ríkisins umfram það sem Tryggingarsjóður innistæðueigenda gæti staðið undir (sbr. kafla 9.5).

Ef Ísland hefði tekið á sig ábyrgð með hinum umsömdu viðmiðum hefði þá þurft að gera sérstakan samning um  ríkisábyrgð 5. júní 2009 sem undanfarið hefur legið fyrir Alþingi?

Nú liggja fyrir fjölmargar yfirlýsingar forvígismanna Íslendinga um stuðning við tryggingarsjóð, nánar tiltekið að aðstoða sjóðinn við að afla nauðsynlegs fjár – meðal annars með lántökum – svo að hann geti staðið við skuldbindingar um lágmarkstryggingu innistæðna. Ef orð kynnu að hafa fallið á annan veg, geta þau ekki fellt ábyrgð á ríkissjóð, þar sem slík ábyrgð verður að hljóta samþykki Alþingis. Í mikilvægum milliríkjaviðskiptum er gengið úr skugga um umboð og réttarstöðu viðsemjenda, þannig að þetta hefur bæði Hollendingum og Bretum verið ljóst. Reyndar skiptir grandleysi ekki máli – slíkt loforð er ekki bindandi.

En ef Jóni Baldvini er annt um sjálfsvirðingu sína, ætti hann að gefa orðum sínum gaum. Með ummælum um bindandi yfirlýsingar íslenzkra ráðamanna um ríkisábyrgð – þótt hann hafi ekki fundið þeim stað – er hann að saka þá um að virða ekki stjórnarskrána. Ríkisábyrgð hlýtur að fylgja lántaka og fyrir henni verður væntanlega setja tryggingu og til þess þarf samþykki Alþingis, sbr. 40.-41. gr. stjórnarskrárinnar, sbr einnig 21. gr. Ráðherra sem hefði gefið yfirlýsingu um stórfelldar fjárhagsskuldbindingar með ábyrgð íslenzka ríkisins án fyrirvara um samþykki þingsins kynni að baka sér ábyrgð samkvæmt lögum um ráðherraábyrgð og verða stefnt fyrir Landsdóm. Jón Baldvin er með orðum sínum að saka forystumenn Íslendinga, þar á meðal ráðherra um stórfelld lögbrot. Þrátt fyrir það að vera ekki bindandi er augljóst að slíkar yfirlýsingar hefðu skaðað íslenzka ríkið.

6. Dómsmeðferð hafnað.

Nú hafa bæði Bretar og Hollendingar hafnað allri dómsmeðferð hverju nafni sem hún nefnist. Þetta skýrir Jón Baldvin með þeirri spurningu „hvort nokkur ríkisstjórn í fullvalda ríki mundi sjálfviljug fallast á aðild að dómsmáli, sem – burtséð frá niðurstöðu dómstólsins – gæti hrundið af stað áhlaupi á gervallt bankakerfi viðkomandi lands.“

Hér er nú komið að kjarna málsins. Þótt enginn lögfræðingur utan landsteinanna fallist á „heimatilbúnar“ skýringar fáeinna íslenzkra lögfræðinga sem Jón Baldvin ítrekar hvað eftir annað – hvað er þá að óttast? Hann svarar: Hinar „heimatilbúnu“ skýringar gætu hrundið af stað áhlaupi á gervallt bankakerfi hlutaðeigandi lands, eða með öðrum orðum Íslandi er neitað um sjálfsagðan rétt vegna hættu á hruni bankakerfis ef látið er reyna á hinar „heimatilbúnu“ skýringar sem enginn tekur mark á. Þær höfðu með öðrum orðum þó það vægi að ekki þótti hættandi á að leggja þær fyrir hlutlausan dóm eða bera þær undir hóp valinkunnra lögfræðinga sem gefið væri hæfilegt svigrúm og ynnu eftir skilmerkilegum málsmeðferðarreglum.

Að tillögu þáverandi fjármálaráðherra á fundi fjármálaráðherra ESB og EFTA í byrjun nóvember 2008 féllust Bretar og Hollendingar reyndar á að leggja málið í gerðardóm, en fulltrúi Íslendingar „skrópaði“ að sögn Jóns Baldvins.

Það tók hina aðeins sólahring að komast að þeirri niðurstöðu, að íslenzka ríkinu bæri að ábyrgjast greiðslu lágmarkstrygginga skv. tilskipuninni, dygðu eignir tryggingarsjóðsins ekki til (sama heimild, bls 242, þ.e. Hrunið eftir Guðna Th. Jóhannesson)

segir Jón Baldvin með sýnilegri velþóknun og spyr síðan:

Hvers vegna ætli ríkisstjórn Íslands hafi runnið af hólmi? Ástæðurnar voru tvær: Annars vegar fluttu íslenzkir embættismenn ráðherrum þau boð, að enginn – bókstaflega enginn – tæki mark á hinni íslenzku lögskýringu, eins og rækilega hefur komið á daginn. Hin ástæðan er sú, að ríkisstjórnin þorði ekki, réttilega, að taka þá áhættu, að niðurstaðan yrði íslenzkum skattgreiðendum miklu dýrari en unnt væri að ná með samningum.

Eins og fyrr segir féllust Bretar og Hollendingar á að leggja málið fyrir gerðardóm. Aðdragandinn var sá að á fundi í ráðherraráði ESB 4. nóvember 2008 var gerð tilraun til að ná samkomulagi um að leggja málið í gerðardóm, þannig að dómurinn yrði skipaður fulltrúum tilnefndum af ráðherraráði ESB, framkvæmdastjórn ESB, eftirlitsstofnun EFTA og EFTA, en þann fulltrúa áttu íslenzk stjórnvöld að tilnefna.

Auk þess skipaði Seðlabanki Evrópu oddamann. Þremur dögum síðar – 7. nóvember – sögðu íslenzk stjórnvöld sig frá gerðardóminum og voru tilgreindar ástæður þær, að umboð dómsins væri of víðtækt, dóminum væri gefinn of skammur tími, að niðurstaðan væri bindandi og málsmeðferðarreglur ófullnægjandi. Fulltrúar gerðardómsins komu eigi að síður saman og gáfu samdóma álit eftir rúmlega sólahrings skoðun að íslenzka ríkinu bæri að ábyrgjast lágmarkstryggingu samkvæmt tilskipuninni um innistæðutryggingu, ef eignir Tryggingarsjóðs innistæðueigenda og fjárfesta dygðu ekki til. (Nefndarálit meirihluta fjárlaganefndar, þskj. 335, bls. 4).

Athygli vekur hversu skamman tíma það tók fyrir gerðardóminn að komast að niðurstöðu og vekur það grunsemdir að hann hafi fyrirfram myndað sér ákveðna skoðun. Að vísu má ætla að gerðardómurinn hafi dæmt eftir kröfum og málatilbúnaði Breta og Hollendinga að því leyti sem samrýmanlegt hafi verið framkomnum gögnum, úr því að Íslendingar höfnuðu dóminum. En ekki eyðir það fyrrnefndum grunsemdum, enda fer þar lítið fyrir rökstuðningi.

Hér hefur Jón Baldvin lítt rökstudda niðurstöðu gerðardóms sem fengin er á rúmum sólahring sem sönnun þess að enginn taki mark á lagalegum rökum Íslendinga. Og hann er svo fyrirfram sannfærður að hann sér ekki ástæðu til að huga að röksemdum Íslendinga fyrir því að hafna þessari málsmeðferð, leggja mat á þær og  gagnrýna ef hann hefði talið rök standa til. Í þess stað beinir hann orðaflaumi sínum framhjá málsefninu og afgreiðir málið með innihaldslausum upphrópunum um markleysi röksemda Íslendinga. – Og þá er komið að því að ræða nánar hina heimatilbúnu séríslenzku lögskýringu sem Jóni Baldvini verður svo tíðrætt um.

7. Heimatilbúin séríslenzk lögskýring.

Í grein sinni í Morgunblaðinu 7. júlí sl. fullyrti Jóni Baldvin að ekki fyndist neinn lögfræðingur utan landsteinanna sem taki mark á „heimatilbúinni“ skýringu nokkurra íslenzkra lögfræðinga um að ábyrgð væri takmörkuð við „tóman“ tryggingarsjóð.

Ég benti honum á, að undir þessa „heimatilbúnu“ skýringu nokkurra íslenzkra lögfræðinga hefðu tekið þrjár erlendar lögmannsstofur – tvær brezkar, Miscon de Reya og Lowells í London og ein belgísk Schiödt í Brüssel. Raunar hafa nú fleiri bætzt við og má þar nefna Lee Bucheit, lögmann í New York og kennara við Harvard og Yale Háskóla. Og hvernig brást nú Jón Baldvin við?

Sigurður segir það ranghermi, að ekki sé tekið mark á hinni „heimatilbúnu“ lögskýringu utan landsteinanna og nefnir í því tilviki þrjár erlendar lögmannsstofur, sem voru tilbúnar að reka málið fyrir Íslands hönd, ef stjórnvöld hefðu þorað að taka þá áhættu. Nú hef ég að vísu aldrei haldið því fram, að ekki sé unnt að leigja lögmenn til þess að þjóna hvaða málstað sem vera skal – fyrir hæfilega þóknun að þeirra mati.

Er þetta svar við leiðréttingu minni á þeirri fullyrðingu Jóns Baldvins að enginn lögfræðingur utan landsteinanna taki mark á hinni heimatilbúnu lögskýringu? Nú taka erlendir lögfræðingar undir hana, að sögn Jóns Baldvins, gegn hæfilegri þóknun, þ.e.a.s. ef þeir fá borgað fyrir – m.ö.o. framangreindir lögmenn ganga svo langt í peningahyggju að þeir selja sig fyrir hvaða málstað sem er. Hvað á að kalla slíka iðju? En Jón Baldvin gætir ekki að einu: Slík þjónusta getur komið í koll þeim sem tekur hana að sér. Líklegast væri að dómstóll vísaði máli frá sem enginn fótur væri fyrir og lögmenn sem að slíku máli stæðu yrðu víttir og hugsanlega sektaðir fyrir tilefnislausa málsýfingu, auk þess sem þeir glötuðu hvorutveggja viðskiptum og virðingu.

Hér má minna á að sjálfstæð lögmannastétt sem lýtur ströngum siðareglum er ein meginstoð réttarríkisins, en í þá átt hefur þróunin stefnt í meginatriðum á vesturlöndum þótt ekki hafi hún verið snurðulaus með öllu. Auk lagasetningar hefur lögskipan vesturlanda mótazt í rökræðum lögmanna og dómum dómstóla, jafnhliða því sem réttarríkið hefur styrkzt og stjórnmálastarfsemin fengið aukið aðhald. Hún hefur síðan orðið undirstaða hagkerfis og loks tæknikerfis landanna. Þetta er meðal þess sem skipað hefur vesturlöndum í forystu. Margar þjóði utan Evrópu hafa síðan tekið réttarkerfi vesturlanda til fyrirmyndar.

Þegar hann hefur gefið framangreindum lögmönnum þá einkunn að þeir séu falir til hvaða verka sem er, heldur hann áfram:

„Ísland er einangrað í Icesave-deilunni“. Þetta er upphafið á minnisblaði embættismanna utanríkisráðuneytisins, dag. 13. nóv. 2008, um stöðu Íslands á alþjóðavettvangi í Icesave-deilunni. Síðan er því lýst: "að enginn hafi tekið undir lagarök íslenzkra stjórnvalda, ekki einu sinni frændþjóðir á Norðurlöndum, [og ríki Evrópusambandsins hefðu þverneitað að hefja samningaviðræður eða leggja málið í dóm, „enda myndi það við núverandi aðstæður hafa geigvænlegar afleiðingar fyrir bankakerfi í öllum aðildarríkjum bandalagsins“. Í ofanálag kom enginn dómstóll sterklega til greina; Ísland var ekki aðili að Evrópudómstól ESB og hvorki Bretland né Holland áttu aðild að EFTA-dómstólnum.

Í minnisblaðinu var þess einnig getið að síðustu daga hefði Íslendingum verið sagt að þeir yrðu að átta sig á að þeir væru ekki einir í vanda: „Samstarfsríki Íslands hafa bent á að skuldaaukning annarra ríkja vegna björgunaraðgerða eigin bankakerfa er sízt minni en væntanleg skuldaaukning´Íslands vegna Icesave, og Ísland muni ekki standa verst þegar upp er staðið.“ Þá væri augljóst að deilan um Icesave réði því að beiðni um aðstoð Alþjóða-gjaldeyrissjóðsins hefði ekki enn verið svarað í Washington og fullreynt væri að engu yrði breytt í Brüssel.].. (sjá Guðni Th.: Hrunið, bls. 251)-261).

Síðan heldur Jón Baldvin áfram að vitna í minnisblaðið:

Að mati framkvæmdastjórnar ESB og aðildarríkja þess ... er tími lögfræðilegra útlistana liðinn. Búið er að fara yfir Icesave-málið út frá lagalegum forsendum og niðurstaðan er ljós: Ísland er einangrað í þeirri afstöðu sinni, að lagaleg óvissa ríki um málið og hefur lagalegum sjónarmiðum íslenzkra stjórnvalda þar að lútandi verið hafnað alfarið. Fulltrúi ESB-ríkis orðaði þetta svo: „You have to face it ... nobody agrees with you that there is legal uncertainty ... not even your closest friends support you  your credibility has suffered“.

Þetta var staðan að mati utanríkisráðuneytisins, þegar þann 13. nóvember 2008.

Hér verður að gefa því sérstaklega gaum að Jón Baldvin sleppir úr minnisblaðinu textanum sem er feitletraður (rauður) og gert er lesanda til glöggvunar. Og þar er skýringin á því hvers vegna enginn hafi tekið undir lagarök íslenzkra stjórnvalda og tími lögfræðilegra útlistana sé liðinn: það voru ekki lagarök, heldur myndi það hafa geigvænlegar afleiðingar fyrir bankakerfi í öllum aðildarríkjum bandalagsins ef hlustað væri á hin „heimatilbúnu“ rök. Svo þung hafa þau þó verið á metunum. Valdi var teflt gegn lögum og lög víkja fyrir valdi.

8. Hver ber ábyrgð?

Jón Baldvin er ekki í neinum vafa um það hver beri ábyrgð á því hvernig komið er. Hann segir:

Þeir sem bera ábyrgð á Icesave-klúðrinu eru margir: Bankastjórar og bankaráðsmenn Landsbankans, eftirlitsstofnanir íslenzka ríkisins, svo sem seðlabanki og fjármálaeftirlit, og síðast en ekki sízt oddvitar stjórnarflokka og ráðherrar í ríkisstjórn um Íslands, a.m.k. á tímabilinu 2006-2008. Fórnarlömbin í málinu eru brezkir og hollenzkir sparifjáreigendur og að lokum íslenzkir skattgreiðendur. Þeir sitja uppi með skuldina vegna ábyrgðarleysis og mistaka íslenzkra stjórnvalda sem sannarlega hefðu getað forðað þessu slysi, eins og hér hefur verið sýnt fram á.

Hann bætir síðan við að ég gangi fram fyrir skjöldu og mæli því bót að forráðamenn Íslands komi óorði á land og þjóð með því að hlaupast frá skuldbindingum sínum. Síðan fylgir eftirfarandi tilvitnun í grein mína Að standa við alþjóðlegar skuldbindingar:

Nú mega það kallast firn mikil, ef heil þjóð – og þá einnig komandi kynslóðir – eigi að ábyrgjast himinháar greiðslur, sem einstaklingar hafa með umsvifum sínum stofnað til, án þess að íslenzk stjórnvöld (leturbreyting JBH) og íslenzkur almenningur hafi haft þar forgöngu. Ef íslenzka ríkið, og þar með þjóðin, ætti að bera slíka ábyrgð, yrði hún að styðjast við skýr fyrirmæli í lögum, fjölþjóðlegum samningum, eða löglega bindandi yfirlýsingar forystumanna þjóðarinnar.

Og allt er þetta til staðar að mati Jóns Baldvins.

1. Lagafyrirmæli. Þetta er rangt, sbr. 2. kafla.

2. Fjölþjóðlegir samningar. Þetta er rangt, sbr. sama kafla.

3. Löglega bindandi yfirlýsingar forystumanna. Þetta er rangt, sbr. 5. kafla.

4. Loks segir:

Fráleitt er að halda því fram, að íslenzk stjórnvöld hafi ekki haft forgöngu um málið. Alþingi lögleiddi skuldbindinguna og samþykkti 5. des. 2008 að ganga til samninga á grundvelli tilskipunarinnar. Ríkisstjórn landsins samdi um það við málsaðila með hinum svokölluðu „agreed guidelines“ að fara samningaleiðina og viðurkenndi ótvírætt, að lágmarkstrygging sparifjárinnistæðna gilti á Íslandi með sama hætti og í aðildarríkjum Evrópusambandsins.

Textinn mætti vera skilmerkilegri. Jón Baldvin segir fráleitt að halda því fram að íslenzk stjórnvöld hafi ekki haft forgöngu um málið. Hvaða mál? Ég segi að íslenzk stjórnvöld og almenningur hafi ekki haft forgöngu um umsvif íslenzkra fjármálamanna í útlöndum, en Jón Baldvin sveigir athugasemdina frá orðum mínum og ræðir í þess stað um hin svonefndu umsömdu viðmið og segir að með þeim hafi íslenzka ríkið tekið á sig ábyrgð á skuldum vegna Icesavereikninga. Þetta er rangt, sbr. 5. kafla, og að auki ekki í neinu samhengi við orð mín. Forganga stjórnvalda var fólgin í að Ísland gekkst undir EES-samninginn með kostum hans og einnig göllum eins og tekið er fram í 5. kafla,

Í umræðu beitir Jón Baldvin gjarnan þeirri aðferð að taka ekki á rökum fyrir niðurstöðu sem honum eru ekki þóknanleg. Í stað gagnraka beinir hann máli sínu í aðra átt framhjá rökum viðmælanda síns svo að úr verður eintal, iðulega kryddað stóryrðum. Þannig bregzt hann t.d. við skýringum á því hvers vegna innistæður Landsbankans höfðu ekki verið færðar í brezk dótturfélög, sbr. 4. kafla hér að framan og að Íslendingar höfnuðu gerðardómsmeðferð þeirri sem ákveðin hafði verið 4. nóvember 2008 og Íslendingar sögðu sig frá 7. nóvember, sbr. 6. kafla.

9. Nánar um lagarök.

Þegar lagarök Jóns Baldvins bresta vísar hann til greinar Hróbjarts Jónatanssonar í Morgunblaðinu 11. ágúst 2009. Í greininni er raunar tekið skýrt fram að í tilskipuninni (þ.e. tsk. 94/19EB) sé ekki mælt berum orðum fyrir um ríkisábyrgð eins og Jón Baldvin hefur eindregið látið liggja að. Síðan veltir Hróbjartur því upp hvort íslenzk stjórnvöld hafi staðið rétt að verki við að lögleiða tilskipun 94/19EB og hvort eftirlit með bönkum hafi verið fullnægjandi. Eftirlitið hafi verið ófullnægjandi og hann er vantrúaður á að viðbáran um kerfishrun sé á nægilega traustum grunni. Þetta kunni að leiða til skaðabótaskyldu íslenzka ríkisins. Síðan tekur hann fyrir siðferðileg rök sem rædd verða síðar. Niðurstaðan er sú að af tvennu illu sé heppilegra að semja en leggja ágreining undir dómstóla. Hér er á engan hátt tekið undir málflutning Jóns Baldvins og flest sagt með fyrirvörum.

Ekkert er við það að athuga þótt menn velti lagarökum fyrir sér og gefi öllum röksemdum gegn málstað Íslendinga fyllsta gaum. Þetta gera lögmennirnir á hinum erlendu lögmannsstofum sem nefndar hafa verið til þessarar sögu. Þeir hafa reifað röksemdir með og móti því sem íslenzk stjórnvöld hafa haldið fram, en niðurstaða þeirra verið sú að Íslendingar hafi teflt fram fyllilega frambærilegum rökum.

Hróbjartur leggur megináherzlu á að eftirliti hér hafi verið áfátt og hefur þar sitt hvað til síns máls. En eftirlit hefur víðar brugðizt en á Íslandi, bæði í Hollandi og Bretlandi, sbr. 2. kafla hér að framan, og árum saman gerði Eftirlitsstofnun EFTA engar athugasemdir. Verður ekki dregin af því önnur ályktun en sú að stofnunin hafi talið tryggingarsjóð geta staðið undir skuldbindingum við allar eðlilegar aðstæður og það sem á kynni að vanta mætti jafna með lántökum. Síðast en ekki sízt bauð regluverk EES upp á svigrúm án nægilegs aðhalds. Og svo brothætt var kerfið að hætta var talin á að það hryndi ef látið yrði reyna á lagarök. Loks má spyrja hvort erlendir eigendur innlána hafi sýnt eðlilega aðgæzlu með því að moka peningum í lítt þekktan banka úr fjarlægu landi. Þegar nú þetta er haft í huga er þá ekki eðlilegt að skipta ábyrgðinni milli þeirra ríkja sem helzt eiga hlut að máli, Íslands, Bretlands og Hollands – og jafnvel Evrópusambandið tæki sinn skerf, en þetta er sérstakt athugunarefni. (Sjá Stefán Má Stefánss0n og Lárus Blöndal: Er Evrópusambandið bótaábyrgt? Morgunblaðið 14. desember 2008).

Engu af þessu gefur Jón Baldvin minnsta gaum í ákefð sinni að velta allri ábyrgð yfir á íslenzka ríkið og allan almenning í landinu eins og sjá má í textanum sem vitnað var til í upphafi 8. kafla. Og þetta sækir hann af slíku kappi að hann sinnir hvorki augljósum sannindum né réttum rökum eins og hér hefur verið sýnt fram á.

Og málstaður Íslands er nú ekki verri en svo, að þær raddir heyrast æ oftar í brezkum fjölmiðlum, meðal annars í ritstjórnargrein Financial Times að fleira hafi brugðizt en íslenzk stjórnvöld – hvorki brezk né hollenzk stjórnvöld hafi haldið vöku sinni og í því samhengi hefur blaðið hvatt til þess að þjóðirnar deili byrðum sínum jafnar en gert sé með Icesave-samningunum. Svipaðar raddir heyrast frá Hollandi, meðal annars í ritstjórnargrein blaðsins Volkskrant. Reyndar þyrfti að greina meira frá skrifum erlendra blaða um þessi efni en gert er.

En Jón Baldvin hefur kosið að taka sér stöðu með harsvíruðustu öflum í Bretlandi, með Brown forsætisráðherra og Darling fjármálaráðherra í fremstu röð, sem láta einskis ófreistað að knésetja íslenzku þjóðina. Og þetta gerir hann af slíkum ákafa að hann skirrist ekki við að styðja mál sitt við uppspuna og ósannindi málstað þeirra til stuðnings. Hér verður að hafa í huga að maðurinn er fyrrverandi utanríkisráðherra Íslands og sendiherra sem hafði þá æðstu starfsskyldu að gæta hagsmuna Íslands.

10. Siðferðileg ábyrgð.

Í undanfarandi köflum hefur áherzla verið lögð á lagarök og niðurstaðan sú að hvorki í ákvæðum laga né fjölþjóðasamningum sé að finna skýra heimild fyrir ábyrgð ríkissjóðs á Icesave-reikningunum. Tilraunir til að velta slíkri ábyrgð yfir á Íslendinga eru bundnar við óljósa túlkun einkum með skírskotun til anda og tilgangs ESB/EES-réttar og ónógt eftirlit. Þetta er hins vegar ófullnægjandi að mínum dómi til að leggja ofurbyrðar á eina þjóð og næstu kynslóðir. Það væri efni í sérstaka ritgerð að fara yfir þennan þátt málsins.

Til viðbótar langsóttri túlkun er gripið til siðferðilegra röksemda. Þessa gætir í málflutningi Jóns Baldvins, en framsetning hans er ekki nægilega skýr, þannig að skil milli lagaröksemda og siðferðisröksemda verða óglögg. Vissulega er virðing fyrir lögum siðferðileg skylda og flestar lagareglur í réttarríkjum eiga beina eða óbeina stoð í siðferðisreglum, þannig að lög og siðferði sameinast. En lagareglurnar eru nauðsynlegar til að skerpa á siðferðisreglunum og afmarka þær í tengslum við raunhæf álitaefni þar sem það er unnt. Þegar þangað er komið er skýrara að láta það koma í ljós hvort lagaregla sé í forgrunni eða siðaregla þegar menn menn styðja mál sitt. Í 2. kafla hér að framan er vitnað til ummæla Jóns Baldvins þess efnis hvort við hefðum tekið því þegjandi og hljóðalaust ef erlendur banki hefði boðið upp á að vísa á tóman sjóð og langsóttar lögskýringar til að réttlæta ránið eins og hann orðar það og í 7. kafla sakar hann mig um að mæla því bót að forráðamenn Íslands komi óorði á land og þjóð með því að hlaupast frá skuldbindingu sínum. Hér eru tvö dæmi um að óljóst er hvort er í forgrunni lagaskyldan eða eða siðferðisskyldan.

Þá er þeirri spurningu ekki svarað nægilega skýrt með hvaða rökum íslenzkur almenningur og komandi kynslóðir eigi að bera siðferðilega ábyrgð á umsvifum tiltekinna einstaklinga erlendis. Tók allur almenningur þátt í þessum leik með beinum eða óbeinum hætti? Í áliti meiri hluta fjárlaganefndar er tæpt á því (þskj 335, kafli VIII, iv), en þessu álitaefni þarf að gera frekari skil.

Að sjálfsögðu ber að gefa siðferðilegum viðhorfum fyllsta gaum í tengslum við Icesave-málið, en áður en siðferðileg ábyrgð er viðurkennd er æskilegt að réttarstaðan liggi ljós fyrir, en sú leið hefur reynzt ófær. En að svo miklu leyti sem íslenzka ríkið og þá jafnframt þjóðin ber siðferðilega ábyrgð þá leysir það hvorki Breta né Hollendinga undan slíkri ábyrgð, né heldur Evrópusambandið.

11. Að semja.

Nú mælir margt með samningum umfram dómsúrlausnir. En hér á við það sem þegar er tekið fram, að nauðsynlegt er að réttarstaða samningsaðila sé sem skýrust, þótt ekki liggi bindandi dómur til grundvallar. Þegar því hefur verið hafnað bitnar það með vissum hætti á samningsferlinu þannig að jafnvægi er raskað og aflsmunur ræður niðurstöðu. En hvað sem þessu líður væri eðlilegt að takmarka og dreifa ábyrgð, en það er varla gert sem skyldi í Icesave-samningnum sem undirritaður var 5. júní sl. Svo á eftir að koma í ljós hvernig breytingum Alþingis verður tekið.

12. Lokaorð.

Aldrei var það ætlun mín að blanda mér í umræður um Icesave-málið, enda aðrir betur fallnir til þess, en mér ofbuðu svo skrif Jóns Baldvins í Morgunblaðinu 7. júlí 2009 – og raunar fleira sem hann hefur skrifað um málið – að ég gat ekki orða bundizt.

Ýmislegt hefur verið sagt um orsakir efnahagshrunsins á Íslandi og þar eru áreiðanlega ekki öll kurl komin til grafar. Meðal sökudólga hafa fjölmiðlar verið nefndir og látið að því liggja að auðmenn og útrásarvíkingar hafi haft helzt til mikil áhrif á gagnrýnislaus skrif þeirra. Þetta mætti vissulega kanna nánar en gert hefur verið, en jafnframt ætti að skoða þá stjórnmálaumræðu sem fram fer í landinu.

Hver skyldi vera þáttur hennar? Hér að framan hefur verið brugðið upp mynd af því hvernig fyrrverandi flokksformaður, utanríkisráðherra og síðast sendiherra stendur að verki. Er líklegt að almenningur í landinu nái áttum og auðsynlegt aðhald verði tryggt, þegar umræða af þessu tagi dynur í eyrum manna alla tíð?

                                 

  

>>><<<
 

  

     

  

 

Tómas Haukur Heiðar: álit 28. nóvember 2008 - þvinganir Bretlands

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Tómas Haukur Heiðar: álit 28. nóvember 2008 - þvinganir Bretlands

29. marz 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Þær fréttir hafa borist að Tómas Haukur Heiðar, þjóðréttarfræðingur í starfi hjá Utanríkisráðuneyti, hafi verið leystur frá því verkefni að semja við Evrópusambandið um makrílveiðar. Utanríkisráðherra Össur Skarphéðinsson segist hafa tekið aðalsamningamann Íslands úr viðræðum um makríl, þar sem hans sé þörf til annara verka. Þeir sem þekkja eitthvað til Össurar Skarphéðinsonar hljóta að fyllast grunsemdum um ráðagerðir hans. Samskipti Össurar við Evrópusambandið eru mörkuð lagabrotum og landráðum.

  

Um störf Tómasar Hauks Heiðar (THH) hef ég takmarkaða þekkingu, en nærri áramótum 2008/2009 barst mér í hendur greinargerð sem THH hafði samið um hugsanlega málssókn gegn Bretlandi, vegna reglugerðar sem fjármálaráðherra Bretlands Alistair Darling hafði sett á grundvelli hryðjuverkalaga. Greinargerðin vakti mér furðu, því að mitt mat á stöðu málsins var allt annað en Tómasar Hauks Heiðar. Hér birti ég greinargerð THH og ræði lauslega nokkur atriði hennar. Tómas Haukur Heiðar kemst að þeirra niðurstöðu að raunhæfast sé:

  

...að ná fram afturköllun frystingarinnar í samningaviðræðum milli Íslendinga og Breta um heildarlausn Icesave-málsins.

  

Þarna lagði þjóðréttarfræðingurinn til að blandað yrði saman þjóðréttarlegum kröfum Íslands gegn Bretlandi (gegn Hollandi einnig) og hins vegar forsendulausum Icesave-kröfum. Kröfur nýlenduveldanna hefðu átt að beinast gegn innistæðu-trygginga-sjóðum Bretlands, Hollands og Íslands, en endanlega að þrotabúi Landsbankans. Eins og flestir vita voru Icesave-innistæðurnar tryggðar tvöfaldri tryggingu fyrir EEA-lágmarkið. Þetta var raunar sú leið sem Icesave-málið fór á endanum og er það hægt að þakka 26. grein Stjórnarskrárinnar og vilja forsetans að beita henni. Öll rök benda því til að THH hafi haft rangt fyrir sér.

  

Þjóðréttarfræðingurinn rökstuddi niðurstöðu sína og fjallaði um aðra möguleika til að mæta kúgun nýlenduveldanna. Hann nefnir það álit sem fengið var hjá Bretsku lögfræðiskrifstofunni Lovells. Þetta álit Lovells, sem THH byggði svo mikið á, er ennþá leyniskjal ríkisstjórnarinnar. Öllum beiðnum um að Lovells álitið verði birt er hafnað af Forsætisráðherra. Lovells taldi mikla vankanta á að sækja mál Íslands fyrir dómstólum í Bretlandi. Þetta var auðvitað augljóst og þeim hundruðum milljóna sem varið var til málssóknar Kaupþings í Bretlandi var kastað á glæ.

   

Þjóðréttarfræðingurinn bendir á að Lovells hugleiddi ekki þann möguleika að ákæra fyrir alþjóðlegum dómstólum. Marga hefur grunað að aldreigi hafi verið ætlun ríkisstjórnarinnar að sækja neinar bætur á hendur nýlenduveldunum. Þess vegna var leitað álits hjá lögfræðistofu í Bretlandi. THH varpar fram þeirri spurningu, hvort ekki komi til álita »að höfða mál fyrir Alþjóðadómstólnum í Haag eða Mannréttindadómstól Evrópu.« Svar þjóðréttarfræðingsins er neikvætt, enda ekki spurt þeirrar eðlilegu og réttu spurningar, hvort ætti að »kæra til« Framkvæmdastjórnar ESB og »ákæra fyrir« Evrópudómstólnum.

  

Furðu vekur að þjóðréttarfræðingurinn bendir á að »ef talið væri rétt að skoða nánar möguleika á málsókn gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum myndi þjóðréttarfræðingur (THH) telja rétt að kanna hvort Sir Michael Wood, lögmaður og fyrrverandi þjóðréttarfræðingur breska utanríkis-ráðuneytisins, væri fáanlegur til þess.« Bara þessi tillaga, vekur grunsemdir um heilindi mannsins. Varla kom honum til hugar, að fyrrverandi þjóðréttarfræðingur Bretska utanríkis-ráðuneytisins, væri hæfur til málsóknar gegn Bretlandi. Vondum hugleiðingum sínum lýkur þjóðréttarfræðingurinn á eftirfarandi setningu:

  

Hann (THH) telur einnig rétt að bíða átekta með nánari skoðun á hugsanlegri málsókn gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum þar til niðurstöður viðræðna íslendskra og breskra stjórnvalda liggja fyrir.

  

Leiðsögn þjóðréttarfræðingsins var því lítils virði varðandi deilurnar við Bretland og Holland. Hann kann að hafa staðið sig vel í makríl-deilunni, en miðað við frammistöðu hans sem birtist í álitinu um viðbrögð Íslands við yfirgangi nýlenduveldanna, er varla mikil eftirsjá að honum. Mín vegna má Össur taka hann með til faðmlaga við valdamenn Evrópusambandsins.

  

>>><<<

   

                                 

Trúnaðarmál

 

Memo um hugsanlega málsókn gegn Bretlandi vegna frystingar fjármuna Landsbankans.

28. nóvember 2008.

    

                                 

  

Tómas Haukur Heiðar (THH).

                                 

1. Þjóðréttarfræðingur hefur undanfarna daga átt fundi með og samtöl við forsætisráðuneytið og lögfræðiskrifstofuna LOGOS vegna skoðunar á hugsanlegri málsókn gegn Bretlandi vegna frystingar breskra stjórnvalda á fjármunum Landsbankans 8. október sl. Ýmsar leiðir eru taldar koma til greina í því sambandi en eins og fram kemur hér að neðan telur þjóðréttarfræðingur (THH) raunhæfast að ná fram afturköllun frystingarinnar í samningaviðræðum milli Íslendinga og Breta um heildarlausn Icesave-málsins.       

2. Sú málsóknarleið, sem rækilegast hefur verið könnuð, er málshöfðun fyrir breskum dómstólum þar sem sú krafa yrði gerð að ákvörðuninni um frystingu yrði hnekkt á þeim grundvelli að hún eigi sér ekki lagastoð í svonefndum hryðjuverkalögum frá 2001 (Anti-terrorism, Crime and Security Act 2001). Jafnframt yrði þess freistað að fá dæmdar skaðabætur vegna tjóns sem frystingin hefur haft í för með sér. Breska lögfræði-skrifstofan Lovells hefur fyrir milligöngu LOGOS tekið saman ítarleg minnisblöð um þessa leið fyrir forsætisráðuneytið sem þjóðréttarfræðingur (T.H.H.) hefur yfirfarið.

  

3. Í framangreindum minnisblöðum kemur fram það mat, sem þjóðréttarfræðingur (THH) er sammála, að á brattan yrði að sækja í slíku dómsmáli, ólíklegt væri að breskur dómstóll tæki kröfu um að frystingunni yrði hnekkt til greina og enn ólíklegra að dæmdar yrðu skaðabætur. Mat þetta byggist á mörgum atriðum en að mati þjóðréttarfræðings (T.H.H.) er það mikilvægasta að hryðjuverkalögin svonefndu eru víðtæk og ná til mun fleiri þátta en hryðjuverka. Sú röksemd fái þar af leiðandi væntanlega ekki staðist að þar sem ákvörðunin um frystingu beinist ekki gegn hryðjuverkum geti hún ekki átt stoð í umræddum lögum.

  

4. Fram kemur í minnisblöðum Lovells að ekki megi bíða lengi með að fara þessa málsóknarleið þar sem ella sé hætt við að dómstóll myndi ekki taka málið fyrir og vísa því frá. Helst mætti því ekki bíða marga daga með að senda breskum stjórnvöldum svonefnt “pre-action letter” sem er undanfari hinnar eiginlegu málsóknar.

  

5. Lovells hefur ekki kannað þá leið að höfða mál gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum en í fljótu bragði virðist koma til greina að höfða mál fyrir Alþjóðadómstólnum í Haag eða Mannréttindadómstól Evrópu. Lögsaga Haag-dómstólsins myndi byggjast á samningi milli Danmerkur og Bretlands frá 1905 sem breytt var að því er Ísland varðar með orðsendinga-skiptum milli Danmerkur og Bretlands árið 1937. Samningurinn er enn á skrá um samninga Íslands við önnur ríki en leita yrði staðfestingar Bretlands á gildi hans til þess að fá fullvissu um það. Ólíkt dómsmáli fyrir breskum dómstól myndi mál fyrir alþjóðlegum dómstól ekki snúast um hvort ákvörðunin um frystingu hefði lagastoð í hryðjuverkalögunum svonefndu, heldur hvort hún samræmdist reglum þjóðaréttar, m.a. mannréttindareglum um vernd eignarréttar o.fl.  

6. Að mati þjóðréttarfræðings (THH) er sú leið að höfða mál gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum, sé hún gerleg á annað borð, vænlegri en sú að höfða mál fyrir breskum dómstólum. Kemur þar ekki aðeins til að væntanlega mætti treysta hlutleysi alþjóðadómstóls betur en bresks dómstóls, heldur ekki síður hitt að sjálft úrlausnarefnið er annað og líkur á hagstæðri niðurstöðu virðast meiri. Hafa ber í huga að a.m.k. í einhverjum tilvikum þyrfti að tæma innlend dómstólaúrræði áður en mál yrði höfðað fyrir alþjóðlegum dómstól. Einnig ber að hafa í huga að málsókn fyrir alþjóðlegum dómstól er ekki bundin sömu tímatakmörkunum og málsókn fyrir breskum dómstól. Ef talið væri rétt að skoða nánar möguleika á málsókn gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum myndi þjóðréttarfræðingur (THH) telja rétt að kanna hvort Sir Michael Wood, lögmaður og fyrrverandi þjóðréttarfræðingur breska utanríkis-ráðuneytisins, væri fáanlegur til þess.

                                 

7. Í næstu viku munu fara fram viðræður milli Íslands og Bretlands um lánafyrirgreiðslu af Bretlands hálfu og fleiri þætti Icesave-málsins. Að mati þjóðréttarfræðings (THH) er vænlegast að ná fram afturköllun frystingar breskra stjórnvalda á fjármunum Landsbankans í þeim viðræðum, enda virðist einsýnt að þegar ábyrgð Íslands á greiðslu lágmarkstryggingar vegna Icesave-innlánsreikninganna liggur fyrir séu engir hagsmunir lengur af því að viðhalda hinni umdeildu frystingu. Samkvæmt upplýsingum sviðsstjóra viðskiptasviðs ræddu hann og ráðuneytisstjóri fjármálaráðuneytisins m.a. þennan þátt málsins á fundi sínum í morgun og á þessum sömu nótum.Ljóst er að fallist bresk stjórnvöld á að afturkalla ákvörðun sína um frystingu verður væntanlega það skilyrði sett að engir eftirmálar verði milli aðila. Af hálfu íslenska ríkisins væri þá ekki unnt að höfða mál síðar til heimtu skaðabóta en væntanlega væri ekki unnt að binda hendur einkaaðila (fyrrverandi eigenda bankanna) að þessu leyti.

                                 

8. Þjóðréttarfræðingur (THH) telur að sending á “pre-trial letter” til breskra stjórnvalda fyrir áðurnefndar viðræður væri til þess fallin að hafa skaðleg áhrif á viðræðurnar og efast raunar almennt um þá leið að höfða mál fyrir breskum dómstólum, sbr. það sem að framan segir. Hann telur einnig rétt að bíða átekta með nánari skoðun á hugsanlegri málsókn gegn Bretlandi fyrir alþjóðlegum dómstólum þar til niðurstöður viðræðna íslenskra og breskra stjórnvalda liggja fyrir.

 

                                 

  

>>><<<
 

  

     

  

 

Örvænting Samfylkingar vegna forsetakosninga - er landsmönnum gleðiefni

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Örvænting Samfylkingar vegna forsetakosninga - er landsmönnum gleðiefni

25. marz 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Kjölturakkar Evrópusambandsins eru fullir örvæntingar vegna framboðs Ólafs Ragnars Grímssonar til áframhaldandi setu á forsetastóli. Þessa borðbera framandi hugmyndafræði og varðhunda erlends valds, er einkum að finna í Samfylkingunni. Á neyðarstundu hefur Ólafur Ragnar Grímsson gegnt kalli þjóðarinnar og samþykkt að gefa kost á sér, að gegna áfram starfi forseta Lýðveldisins. Leit Samfylkingar að frambjóðana gegn Ólafi Ragnari tekur á sig hinar aumkunarverðustu myndir.

                                 

Forustumenn Samfylkinginar gera sér ljóst, að með Ólaf Ragnar sem forseta að Bessastöðum mun þeim ekki takast að koma þrælshlekkjum Evrópusambandsins á Íslendinga. Ólafur Ragnar sýndi í tvennum Icesave-kosningum að hann virðir Stjórnarskrána og er tilbúinn að taka slaginn með þjóðinni. Í Nýársávarpi 2012 gerði Ólafur Ragnar skýra grein fyrir afstöðu sinni til Icesave-kúgunar nýlenduveldanna:

                                 

Þjóðin kvað í annað sinn upp dóm í deilum um skuldir banka í öðrum löndum og víst er að atkvæðagreiðslurnar báðar færðu fólkinu í landinu sjálfstraust, vísuðu veginn í átt að auknu lýðræði, vöktu athygli og jafnvel aðdáun í öðrum löndum.

   

Forseti Íslands er eini kjörni fulltrúinn sem valinn er af þjóðinni allri, hvorki háður flokkum né öðrum hagsmunum. Fólkið treystir því að hann bregðist ekki á örlagastundum. Það er einn helsti hornsteinn íslendskrar stjórnskipunar, lýðræðis í landinu.

   

Að dómi margra eru tímarnir hins vegar markaðir verulegri óvissu og er þá einkum vísað til stöðu stofnana og samtaka á vettvangi þjóðmálanna, að stjórnarskráin hafi verið sett í deiglu breytinga, fullveldi Íslands orðið dagskrárefni vegna viðræðna við Evrópuríki og áríðandi sé að málstaður þjóðarinnar birtist skýrt í alþjóðlegri umfjöllun.

                                 

    

Tími Samfylkingar í ríkisstjórn er að renna út. Samstaða þjóðar mælir þann tíma á táknrænan hátt með einkennismerki sínu. Örvænting Samfylkingar birtist í tilraunum til að finna frambjóðanda sem á forsetastóli yrði tilbúinn að taka þátt í að afsala sjálfstæði Íslendska ríkisins í hendur hinum austræna dreka.

 

Tími Samfylkingar er að renna út.

                                 

Afnám fullveldisréttinda almennings úr Stjórnarskránni er eitt af þeim forgangsefnum sem Samfylkingin ætlar nýgjum forseta að fullkomna. Lýðveldi yrði breytt í höfðingaveldi, undir nafninu þingræði. Í komandi forsetakosningum mun valda-aðall landsins fylkja liði til andstöðu við Ólaf Ragnar, en þjóðin mun sýna steinharðan vilja og fara með sigur í baráttunni fyrir ævarandi hugsjónum þeirra fóstbræðra: Jóns Sigurðssonar forseta og Jóns Guðmundssonar ritstjóra.

  

>>><<<
 

Höfnum höfðingjaveldi í formi þingræðis.

Fullveldisréttindi ríkisins í höndum almennings.

Steinhörð barátta fyrir sjálfstæðu lýðveldi á Íslandi.

  

>>><<<

     

  

 

Ben Bernanke Says Paper Money is Better than Gold !!!

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Ben Bernanke Says Paper Money is Better than Gold

to Solve Our Financial Problems !!!

Fyrst birt í Godfather Politics 22. marz 2012.

 

 

Gary DeMar.

                                 

In a series of lectures at George Washington University, Federal Reserve Chairman Ben Bernanke attacked the gold standard again. It’s rather ironic that he made his attack at a University named after George Washington who was present at the drafting of the United States Constitution and was unanimously elected president of the Convention. The Constitution includes the following about gold and silver:

“No State shall enter into any Treaty, Alliance, or Confederation; grant Letters of Marque and Reprisal; coin Money; emit Bills of Credit; make any Thing but gold and silver Coin a Tender in Payment of Debts; pass any Bill of Attainder, ex post facto Law, or Law impairing the Obligation of Contracts, or grant any Title of Nobility.”

Paper money was issued as “gold” and “silver” certificates that could be redeemed for physical gold and silver. These were later replaced with “Federal Reserve Notes.” There is nothing backing these pieces of paper (actually, currency “paper” is composed of 25 percent linen and 75 percent cotton) other than the confidence that people have that other people view the money as valuable. Once that confidence goes, people start hoarding things of value – gold and silver being the most popular. Loss of confidence in un-backed paper money has a long history.

 

Gull - Aurum - Xrysos

The U.S. Department of the Treasury first issued paper U.S. currency in 1862 to make up for the shortage of coins and to finance the Civil War. There was a shortage of coins because people had started hoarding them; the uncertainty caused by the war had made the value of items fluctuate drastically. Because coins were made of gold and silver their value didn’t change much, so people wanted to hang onto them rather than buy items that might lose their value. 

                                 

In his lectures, Bernanke tried to argue that “the gold standard did not work well.” Of course it didn’t if you were a politician who was using worthless paper dollars to give the impression of economic prosperity.

                                 

In a slide presentation, Bernanke outlined what he contends is gold’s greatest weakness. You might have to read this at least three times because you’ll think you’ve read it wrong:

The strength of a gold standard is its greatest weakness too: Because the money supply is determined by the supply of gold, it cannot be adjusted in response to changing economic conditions.

That’s the point, Mr. Bernanke. The gold standard is designed to keep politicians from turning our money into worthless scraps like the discarded leftovers of cotton and linen our money is made from.

>>><<<
 

Vísdómsorð frá Ben Bernanke:

The strength of a gold standard is its greatest weakness too:

Because the money supply is determined by the supply of gold,

it cannot be adjusted in response to changing economic conditions.

! ! !

  

>>><<<

     

  

 

Afstýrum öðru hruni og tökum upp alvöru fastgengi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Afstýrum öðru hruni og tökum upp alvöru fastgengi

 

Fyrst birt í Fréttablaðinu 15. febrúar 2012.

 

 

Heiðar Már Guðjónsson.

                                 

Í grein minni Hrunið 2016 sem birtist þann 11. febrúar hér í Fréttablaðinu fór ég yfir sviðsmynd sem lýsir því hvernig gjaldeyrishöft, eignabóla og röng stefna ríkisstjórnar og Seðlabanka getur leitt til annars efnahagshruns. Mín skoðun er að hver dagur sem líður á meðan ekki er snúið frá rangri stefnu sé þjóðinni afar dýr.

Nú eru meira en þrjú ár liðin frá hruni og atvinnuleysi er enn alltof mikið og fjárfesting í sögulegu lágmarki. Verðbólga er mikil, sem og skuldsetning, vextir háir en það heggur enn mjög í ráðstöfunartekjur heimilanna og ekki bætir stöðugt aukin skattheimta ríkisins stöðuna. Gjaldeyrishöft lama atvinnulífið og brengla verðmyndun þannig að fjármagn leitar ekki í hagkvæmustu not heldur frekar í froðuna sem byggist upp í kringum eignabólur á fastafjármunum, ekki síst húsnæði. Það er nauðsynlegt að bregðast hratt við og rjúfa þennan vítahring. Það verður best gert með því að ráðast gegn höfuðmeinsemdinni, það er gjaldeyrishöftunum.

Margir kaflar hafa verið skrifaðir í hagfræði um hvernig sé best að afnema gjaldeyrishöft, eftir gengisfall og fjármálakrísu. Seðlabankinn er með „áætlun" sem því miður er meingölluð og gengur út á það helst að leysa úr snörunni óábyrga erlenda lánardrottna sem áttu stóran þátt í hruninu. Til þess ætlar Seðlabankinn, fyrir hönd okkar Íslendinga, að eyða miklum tíma og fjármunum þar sem þjóðin endar með reikninginn, skattpínd innan gjaldeyrishafta eins og lýst var í sviðsmyndinni í minni fyrri grein.

Áætlun og framkvæmd afnáms gjaldeyrishafta er ein mikilvægasta efnahagsaðgerð Íslandssögunnar, þar verðum við að hafa hraðar hendur og hafa skynsemi og þor í að velja einföldustu og bestu leiðina. Hún er að afnema gjaldeyrishöft með því að taka upp alþjóðlega mynt, einhliða. Með því vinnst margt:

                                 

• Afnám gjaldeyrishafta hefur alltaf leitt af sér innstreymi fjármagns, ekki útstreymi þar sem þessi leið hefur verið farin.

• Hagvöxtur tekur strax við sér því fjárfesting í hagkerfinu eykst mjög hratt.

• Alþjóðleg fyrirtæki setja upp útibú eða kaupa innlenda starfsemi á sviði banka, trygginga, olíudreifingar, á matvörumarkaði og víðar, sem eykur samkeppni og bætir hag neytenda.

• Verðtrygging fellur niður, því hennar er ekki þörf þegar alþjóðleg mynt er annars vegar.

• Vextir lækka mjög hratt, á nokkrum misserum, ekki árum, að því sem gerist í viðkomandi mynt á alþjóðlegum markaði.

• Afkoma ríkis batnar, bæði vegna lægri vaxta og aukinna tekna með hagvexti, og forsendur eru til þess að lækka skatta.

Allt þetta eykur strax ráðstöfunartekjur heimilanna. Verðtrygging hverfur, vextir lækka, atvinna eykst, skattar lækka og samkeppni á markaði skilar lægra verði. En það sem mestu skiptir er að ónýtri peningastjórn er skipt út fyrir alþjóðlega viðurkennda mynt. Það hefur í för með sér að Ísland er aftur opið land, þar sem ekki þarf að sækja um leyfi til þess að eiga alþjóðleg viðskipti eða t.d. fyrir farareyri erlendis. Með því er tryggt að íslendska krónan getur ekki vaxtapínt almenning né búið til þær eignabólur og kreppur sem fylgt hafa henni um árabil.

Í hagfræði er alkunna að ekkert fæst ókeypis. Kostnaðurinn við að afsala sér sjálfstæðri peningastjórn er sá að ekki er hægt að prenta peninga í eigin mynt og þar með verðfella þá t.d. til að bjarga bönkum. Miðað við nýafstaðna reynslu heimsins af slíku myndu líklega margir segja að þetta væri kostur, en ekki galli á því að skipta út mynt. Bankar þurfa þá að standa undir sjálfum sér og geta ekki velt reikningnum yfir á almenning. Eins er það svo að gengisfelling eða verðbólga getur á stundum létt undir hjá einhverjum atvinnugreinum eða hópum, en skaðar yfirleitt meginþorra almennings. Ríkið þarf þá líka að sýna meiri ráðdeild og getur ekki rekið sig með fjárlagahalla. Fjárlagahalli í dag er skattar á morgun, þannig að slík ráðdeild ætti að auka hagsæld til lengri tíma, það er þá ekki verið að ganga á hag framtíðarkynslóða.

Að skipta út myntinni tekur innan við 3 mánuði. Ísland getur þess vegna valið hvaða dagsetningu sem er, t.d. 30. júní 2012. Hægt er að taka upp Bandaríkjadal, Rúblu eða Kanadadollar, en við vitum að Kanada er mjög jákvætt fyrir því að við tökum upp mynt þeirra. Sú mynt er talin einhver sú traustasta í heiminum í dag, því náttúruauðlindir landsins eru gríðarlegar og framleiðsla þess mjög svipuð því sem gerist á Íslandi.

Áhætta af einhliða upptöku er lítil þar sem hægt er að hafa tímabundin höft á fjármagnsflutningum þar til bankar eru farnir að geta fjármagnað sig erlendis í sinni nýju heimamynt. Dæmin sýna að endurhverf viðskipti og sértryggð fjármögnun íslendskra banka yrðu strax auðveldari ef eignir þeirra væru í viðurkenndri mynt í stað íslendsku krónunnar undir gjaldeyrishöftum. Þetta, auk þess trúverðugleika sem ný mynt gefur landinu og atvinnulífinu, mun gera aðlögun að afnámi allra hafta skjótvirka.

Andstæðingar einhliða upptöku segja oft að sú leið sé of dýr og láta þar með að því liggja að aðrar leiðir séu ódýrari. Í því felst sú ranga forsenda að það sé til dæmis ókeypis að vera með gríðarlegan gjaldeyrisforða að láni til þess að styðja stefnu um afnám gjaldeyrishafta sem á endanum er dæmd til að mistakast með miklum skaða fyrir íslenska atvinnuvegi og á endanum allt hagkerfið. Einnig er það í besta falli óskhyggja að halda því fram að aflétting gjaldeyrishafta í gegnum þátttöku í Efnahags- og myntbandalaginu (EMU) verði ókeypis.

Í fyrsta lagi munum við þurfa að bíða í yfir áratug eftir þeirri lausn með tilheyrandi skaða af óbreyttu ástandi og í öðru lagi munum við án efa þurfa að fórna umtalsverðum auðlindahagsmunum þjóðarinnar í samningum til þess að komast inn í Evrópusambandið, verði það samstarf og sú mynt ennþá til staðar þegar á hólminn verður komið. Það er hins vegar skiljanlegt að Seðlabankinn vilji ekki skoða einhliða upptöku þar sem sú leið felur í sér að Seðlabankinn er lagður niður. Afnám gjaldeyrishafta með einhliða upptöku er hins vegar ódýrasta leiðin fyrir aðra Íslendinga vegna þess hversu dýr gjaldeyrishöft eru íslenskum þegnum og atvinnulífi.

Í fyrri grein minni, Hrunið 2016, færði ég fyrir því rök að ef ekkert er að gert í peningastjórn þjóðarinnar er líklega annað hrun í uppsiglingu. Ég rita þessar greinar vegna þess að ég lærði af reynslunni frá fyrra hruni að það verður að tala um svona hluti í almennri umræðu á Íslandi. Fyrir hrun byrjaði ég að vara við ójafnvægi og erfiðleikum á Íslandi allt frá árinu 2003 og þá spáði ég því að haustið 2007 myndu eignamarkaðir og krónan gefa mikið eftir við lok stórframkvæmda fyrir austan og þegar alþjóðlegt áhættuálag myndi aukast.

Þær viðvaranir mínar náðu þá því miður einungis til bankastjóra, ráðherra, starfsmanna Seðlabankans og annarra innan fjármála- og embættismanna-kerfisins. Ég vil því skrifa þessar greinar núna opinberlega fyrir almenning til að auka meðvitund um hætturnar af rangri stefnu og benda á að hægt sé að bregðast við þeim. Við Íslendingar höfum ekki efni á öðru en að bregðast hratt við, afnema gjaldeyrishöft og skipta út ónýtri peningastjórn á þessu ári.

>>><<<
 

Seðlabankinn er með „áætlun" sem því miður er meingölluð

og gengur út á það helst að leysa úr snörunni

óábyrga erlenda lánardrottna sem áttu stóran þátt í hruninu.

  

>>><<<

     

  

 

Five reasons why Iceland should adopt the Canadian dollar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Five reasons why Iceland should adopt the Canadian dollar

Fyrst birt í Globe and Mail 05. marz 2012.

 

 

Michael Babad.

                                   
The idea of Iceland adopting the Canadian dollar isn’t as nutsy as it might seem to some.

Indeed, says Justin Wolfers, a prominent U.S. economist, if Iceland really wants to do it, Canada should go for it. And if we don’t, maybe the Aussies will.

It also appears there’s nothing to stop the Icelanders from doing it on their own, by the way.

The suggestion, which has been tossed around in some quarters in Iceland over the past several months, picked up steam late last week when Canada’s ambassador to the tiny nation, Alan Bones, said Ottawa is open to talking about it if Iceland makes the request.

“What we know the nature of the final agreement is will depend very much on the expectations of both countries,” Mr. Bones told a broadcast interviewer in Iceland. “But in a straightforward unilateral adoption of the Canadian dollar by Iceland, where it is clear that there’s no input into monetary policy, then we’d be certainly open to discussing the issue.”

Mr. Bones had actually prepared to take it further, and was planning to deliver a similar message Saturday to a conference on Iceland’s currency, the krona.

But, as The Globe and Mail’s Barrie McKenna reported, Canada’s Foreign Affairs and International Trade Department pulled the plug at the last minute. Coincidentally, that happened just a few hours after my colleague’s story was published online, picked up by other media and flashed around the world via Twitter.

Canadian officials said Ottawa won’t talk about the currencies of other countries (though that didn’t seem to be an issue when the G7 intervened to stem a surge in the yen a year ago) and that it wouldn’t have been right to make such comments at a political event, in this case one held by Iceland’s opposition Progressive Party.

I agree it wasn’t the venue for it, particularly given that Iceland’s government is officially preparing to join the 17-member euro zone, but it does seem clear that someone somewhere has been talking about this. It’s highly unlikely that Mr. Bones went rogue.

Iceland, of course, was the original poster child of the meltdown, suffering a banking collapse, an economic mess and capital controls.

“An independent currency for a country with the population of the size of a decently sized Canadian city was always going to be a problem,” said Sebastien Galy, senior currency strategist at Société Générale.

“Having that country run a financial bubble while offering very high yield was a recipe for a very rapid rise of a financial empire followed by a catastrophic collapse, with the currency ceasing to have a market at one point. The past few years have been of picking up the broken pieces, and a move to a new currency would help to bring credibility while forcing adjustments in internal prices.”

Should that new currency be the loonie, as it’s known in Canada?

“While both currencies share some commonality with their exposures to energy and commodities, it is a reaction to the government negotiating and preparing for the eventual introduction of the [euro],” Mr. Galy said of the weekend discussion in the opposition camp.

“Neither currency is optimal for this country and it is a tug of war between Iceland’s European and more independent Nordic roots.”

Mr. Wolfers thinks the Australian dollar would be a better fit for Iceland. But from Canada’s perspective, it would be a “no-brainer,” the associate professor of business and public policy at the Wharton School of the University of Pennsylvania told me.

“Honestly, other countries should compete with Canada for Iceland’s business,” said Mr. Wolfers, also a visiting fellow at Princeton, citing Australia in particular.

This followed his comments Friday on Twitter, to which Australian MP Andrew Leigh, a former economics professor, responded that, indeed, Iceland would be better off adopting the Aussie dollar. So maybe we can get a competition going.

Mr. Wolfers was referring to what is known as seigniorage, which is how Canada could benefit should Iceland actually ever ditch the krona for the loonie.

I’m not talking about a currency union here, just Iceland using the loonie. Here are five things to consider:

1. Seigniorage.

This is the biggie, if a bit complex.

Seigniorage is the difference between the cost of printing a currency and its value. As the Bank of Canada explains it, it’s the difference between the interest the central bank reaps on a portfolio of government securities, in turn basically the same amount as the value of outstanding bank notes, and what it costs to issue, distribute and replace the bills.

On its website, the central bank uses the example of a $20 bill, which has an average lifespan of three years and is the most commonly used. If it invests the proceeds of issuing that note in a government security that yields interest of 5 per cent, the bill yields $1 a year. Producing that bill costs 9 cents. Given the three-year lifespan, it costs an average of 3 cents a year to produce the note. Add 2 cents a year to distribute it, and the annual cost is 5 cents, which means revenue for the central bank of about 95 cents a year for each $20 bill that’s out there.

More than $50-billion has been circulating at any given time, though that can and does change. Generally, the central bank says, it reaps about $2-billion a year. Some is used for general expenses - $366-million in 2009 – and the rest goes to government coffers.

Given Iceland’s small size – its population is just 320,000 – and the fact that its people have embraced electronic banking, we’re not talking about a seigniorage windfall here. But Canada’s Finance Minister Jim Flaherty is looking to get his hands on whatever he can.

“Printing money is a good thing for Canada,” Mr. Wolfers said. “Every dollar in circulation is on the debit side of the central bank’s balance sheet, and they’re effectively borrowing from the Icelanders at a zero-per-cent interest rate.”

So if there are no strings attached, why not? Or, as Mr. Wolfers put it, referring to Iceland, “as long as you’re a bastard, it’s all profit”

2. A stable currency.

Iceland could of course benefit from a devalued currency. Instead it would get a strong, stable currency that has been something of a haven during this post-crisis period of uncertainty. While strong, exporters at least know what to expect.

Consider, too, that the Canadian dollar is liquid. The krona was "blasted through smithereens and very few banks can trade [it] in anything else than very small amounts," Mr. Galy noted.

The dollar (CAD/USD-I1.01-0.007-0.69%)has been hovering around par with its U.S. counterpart and is expected to remain there, at least through the end of this year.

I’m not sure Ontario Premier Dalton McGuinty would agree, but Mr. Galy believes that the Bank of Canada has held interest rates below where they should be to hold the loonie down and give exporters more time to adjust to the currency’s strength. So that’s at least something for Iceland if you take that view.

“This soft approach means that capital may be increasingly misallocated at too low a rate (e.g. potentially housing),” he said.

“The more German approach, familiar to many German communities in Canada, is to get down and fix the productivity issue, irrespective of any short-term pain. There is a fine balance between the easy and hard way, we must all tackle whether in Iceland, Europe or Canada.”

3. Respected central bank.

Iceland would of course have no say in monetary policy, but it would have a currency overseen by a very strong central bank and governor, who led Canada out of the recession admirably.

Mark Carney is also respected on the global stage, having recently been named to head up the Financial Stability Board.

"Dear Canada: If Iceland wants you rather than their own inept central bank to earn their seigniorage, accept the deal," Mr. Wolfers said on Twitter.

4. Fiscal, economic stability.

Iceland has no reputation in the wake of its banking collapse.

Who would you prefer at that point, a euro zone crippled by recession and a two-year-old debt crisis, or Canada?

With Canada, you get a stable, if lukewarm, economic outlook, a government that’s still rated triple-A, and a fiscal standing to die for (if you’re Greece or Portugal).

And, we can count.

5. Our glowing hearts.

For Iceland, do not underestimate friendship in this post-crisis era of currency manipulation and mounting trade tensions.

We’re a wonderful people, they’re a wonderful people. We’ve got a beautiful country, they’ve got a beautiful country. True, it gets cold in Canada in the winter, but remember we’re talking about Iceland.

 

>>><<<

     

     

  

 

Why Argentina did not have a currency board (myntráð)

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Why Argentina did not have a currency board (myntráð)

Fyrst birt í tímaritinu Central Banking Journal febrúar 2008.

 

 

Steve H. Hanke.

                                 

Argentina introduced its “convertibility” system, which linked the Argentine peso to the dollar at a fixed rate, on 1 April 1991. The convertibility system ended in a spectacular economic crash and currency devaluation in January 2002. Most economists asserted that Argentina’s convertibility system was a currency board, with little room for discretionary monetary policy. Armed with that premise, other economists and the financial journalists who followed their lead have concluded that currency boards are inherently dangerous and bound to end in Argentine-like upheavals.

                                 

Loose charges.

In an extensive survey of the works of 100 leading economists who commented on Argentina’s travails, Schuler (2005) found that of the 94 who mentioned convertibility, 91 christened Argentina’s system a currency board. The assertions and policy pronouncements made by these economists were based on loose charges, vague notions and indiscernible facts. In short, they were wrong. Unfortunately, now the standard textbook treatment of the Argentine episode is flawed and the currency board idea is tainted.

                                 

Just what is a currency board ? It is a monetary authority that issues notes and coins convertible on demand into a foreign anchor currency at a fixed rate of exchange. As reserves it holds low-risk, interest-bearing bonds denominated in the anchor currency and typically some gold. The reserve levels are set by law and are equal to 100%, or slightly more, of its monetary liabilities (notes, coins, and if permitted, deposits).

                                 

By design, a currency board has no discretionary monetary powers and can not engage in the fiduciary issue of money. Its operations are passive and automatic. The sole function of a currency board is to exchange the domestic currency it issues for an anchor currency at a fixed rate. Consequently, the quantity of domestic currency in circulation is determined solely by market forces, namely the demand for domestic currency.

                                 

Like a central bank.

Argentina’s convertibility system operated more like a central bank than a currency board in many important respects (see Hanke, 2002). That said, it did mimic some currency board features and could be termed a currency-board-like system. Currency-board-like systems differ most importantly from currency boards with respect to their reserve ratios and their power to act as lenders of last resort. Currency-board-like systems do not have a maximum reserve ratio. In contrast, if a currency board is allowed to accumulate foreign reserves exceeding 100% of the monetary base, the amount of the surplus has a definite upper limit, which historically has been 10%.

  

A currency board is not allowed to use its surplus in a discretionary manner and all profits beyond those necessary to maintain the small surplus must be transferred to the government. Most currency-board-like systems, in contrast, are permitted to accumulate profits (surplus reserves) unchecked (though, in practice, there is political pressure to contribute some reserves to the general government budget). Currency-board-like systems are also allowed to use their surplus reserves in a discretionary manner to act as lenders of last resort to commercial banks. In some cases, they can also use their main reserves in the same manner.

                                 

Mischief in bad times.

These deviations from currency board orthodoxy can be fairly harmless in good economic times, but cause great mischief in bad times. Argentina’s convertibility system is a classic example. There is a straightforward way to determine, with publicly available data, whether a monetary authority is a currency board or a currency-board-like system. For a currency board, net foreign reserves (foreign assets minus foreign liabilities) should be close to 100% of the monetary base (also called reserve money). Moreover, “reservepass-though” (the change in the monetary base divided by the change in net foreign reserves over the period in question) should also be close to 100%.

                                 

      

                    

Source: International Monetary Fund, International Financial Statistics database, August 2007.

   

The reserve pass-through is the extent to which changes in net foreign reserves are reflected in the monetary base. Argentina fixed its exchange rate at one Argentine peso per dollar. A reserve pass-through of 100% means that if net foreign reserves rise (or fall) by, say, $100m, the Argentine peso monetary base should also rise (or fall) by 100m pesos.

                                 

As Figure 1 shows, Argentina’s convertibility system was not a currency board. It dramatically deviated from currency board orthodoxy. In Figure 1, reserve pass-through above 100% means that the monetary base and net foreign reserves changed in the same direction, but the monetary base changed more than net foreign reserves. One might call this the “zone of magnified foreign reserve effects.” Reserve pass-through between 0% and 100% means that the monetary base and net foreign reserves changed in the same direction, but the monetary base changed less than net foreign reserves. One might call this the “zone of ordinary sterilisation”. Reserve pass-through below 0% means that the monetary base and net foreign reserves changed in opposite directions. One might call this the “zone of super sterilisation”.

                                

Both at 100% and at 0% no sterilisation occurs. A currency board with a fixed exchange rate has reserve pass-through close to 100%, because the monetary base changes passively in response to changes in the public’s desired holdings of base money, which occur through exchanging the notes, coins, or deposits of the currency board for the anchor currency and viceversa at the fixed exchanged rate the board maintains. A central bank witha clean floating exchange rate has a reserve pass-through often close to 0%, because it rarely has reason to buy or sell its currency for foreign reserves. However, if the central bank also holds foreign reserves for government accounts that are active but not related to monetary policy, reserve pass-through may often be far from 0%.

 

More than hair splitting.

Over 70 countries have employed currency boards and none has ended with the type of economic chaos that accompanied the demise of Argentina’s convertibility system. But, contrary to the conclusions that most economists and economic textbooks present, Argentina’s convertibility system was not acurrency board. This distinction is more important than a mere splitting of academic hairs. The authorities in several countries, including Georgia, are considering the establishment of currency boards. Unfortunately, discussions of the pros and cons are difficult because the opponents of currency boards drag in fruit from Argentina’s poisonous tree.

                                 

References.

Hanke, Steve H. 2002. On Dollarization and Currency Boards: Error and Deception, The Journal of Policy Reform, 5 (4).

Schuler, Kurt. (2005). Ignorance and Influence: US Economists on Argentina’s Depression of 1998–2002, Econ Journal Watch, 2 (2).

                                 

Notes.

The author would like to thank Kurt Schuler for his comments.

  

(1) Reserve pass-through is the change in the monetary base divided by the change in net foreign reserves. Here, the period is one year, using data of monthly frequency. Argentina’s convertibility system began in April 1991, so the first month of the reserve pass-through line is April 1992. The source of the data is the International Financial Statistics database. The term the database uses for the monetary base is “reserve money”. Net foreign reserves are the foreign assets minus the foreign liabilities of the monetary authority.

  

Sjóðstreymi-hlutfall er breyting peningamagns í hagkerfinu deilt með hreinni breytingu á gjaldmiðla-eign hjá myntráðinu/seðlabankanum. Reiknaðar eru breytingar á þessu hlutfalli yfir hvert ár.
  

>>><<<

     
 

Steve H. Hanke er prófessor í hagnýtri hagfræði

við John Hopkins háskólann í Baltimore

og heiðursfélagi við Cato stofnunina í Washington borg.

  

>>><<<

     

  

 

Svartsýnn og Dauðadómur spá Lettnesku spilaborginni falli !

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Svartsýnn og Dauðadómur spá Lettnesku spilaborginni falli !

Fyrst birt í tímaritinu Globe Asia, ágúst-hefti 2009.

 

 

Steve H. Hanke.

                                 

Paul Krugman (Svartsýnn) og Nouriel Roubini (Dauðadómur) þykjast sjá fyrir, að nærsta efnahagslega spilaborg til að falla verði smáríkið Lettland. Þeir halda því fram, að Lettland sé núna í sömu stöðu og Argentína var síðla árs 2001. Samkvæmt þeim félögum hljóta afleiðingarnar að verða þær, að Lettland neyðist til að fella gjaldmiðil sinn og verða ófært um að standa í skilum með afborganir af lánum, á sama hátt og henti Argentínu snemma árs 2002. Þeir félagar láta ekki þar með staðar numið, heldur færa rök fyrir að Eistland og Lithaugaland muni neyðast til að fylgja sömu leið. Í kjölfar þessara atburða muni skaðvænleg bylgja gengisfellinga og greiðslufalla brotna á mið og austur Evrópu. Þessum atburðum mun fylgja ennþá meiri alþjóðleg Svartsýni og fleirri Dauðadómar.                                                               

                                                            

Paul Krugman (Dr.Gloom) er dálkahöfundur hjá The New York Times og handhafi verðlauna Nóbels.

Nouriel Roubini (Dr.Doom) er prófessor við NY University og öðlaðist frægð fyrir að vera einn af þeim fyrstu sem greindu húsnæðisbóluna í USA.

 

Spurningin er þá, hvað hefur Lettland dagsins í dag sameiginlegt með Argentínu árið 2001 ? Við fyrstu sýn, virðist Lettland vera með sömu tegund af gjaldmiðils-kerfi og var í notkun í Argentínu. Gjaldmiðli Lettlands er leyft að sveiflast á þröngu svæði gagnvart Evru, sem markast af 1% plús eða mínus fráviki, frá tyllingunni 0,7028 Lat/Evru. Árið 2001 var Argentínski Pesóinn með tyllingu við Bandaríkjadal, í hlutfallinu einn á móti einum. Þar með er upptalið, það sem þessar aðstæður eiga sameiginlegt.

  

Lettland og nágrannar þessi við Eystrasaltið hafa verið til fyrirmyndar um hógsemi í ríkisfjármálum (sjá Table 1 og Table 2). Fram að síðasta ári, þegar efnahagssamdrátturinn hófst, höfðu öll þessi lönd lágan fjárlagahalla eða jafnvel afgang af fjárlögum ríkisins. Þau hafa sýnt vilja til að skera niður eyðslu ríkisins, þótt slíkt sé erfitt. Í alþjóðlegu samhengi hafa þau einnig litlar skuldir, sem hlutfall af vergri landsframleiðslu (VLF). Hins vegar átti Argentína í stöðugum vandræðum með að skera niður eyðslu ríkisins og hafði miklu hærra skulda-hlutfall miðað við VLF.

 

 

 

                      
Á sviði peninga-fræða er til einföld aðferð að meta hvort útgefandi gjaldmiðils, sem tengir gjaldmiðil sinn öðrum gjaldmiðli, er á hættusvæði með tenginguna: að bera peninga-kerfið saman við "sjálfstýrt" peninga-kerfi (raunverulegt markaðs-kerfi). Sjálfstýrðasta kerfið er Myndtráð, sem gefur út gjaldmiðil sem ávallt er hægt að skipta yfir í erlenda stoðmynt, á föstu fyrirfram-ákveðnu gengi. Í varasjóði sínum varðveitir Myntráð erlenda fjármuni sem nema 100% eða rétt rúmlega útgefnu grunnfé kerfisins (seðlar og mynt í umferð).

  

Þessar takmarkanir tryggja að magn innlenda gjaldmiðilsins í umferð ákveðst eingöngu af eftirspurn markaðsins fyrir gjaldmiðilinn (markaðs-kerfi). Af þeim leiðir að fyrir Myntráð ætti hrein eign varasjóðsins (erlendir fjármunir að frádregnum erlendum skuldbindingum) að liggja nærri 100% af grunnfénu. Ennfremur ætti "varasjóðs-útflæðið" (breyting grunnfjár sem hlutfall af breytingu hreinnar gjaldeyris-eignar, yfir ákveðið tímabil) að vera einnig nærri 100%.

  

Gjaldmiðils-kreppa Argentínu stóð frá desember 2001 til janúar 2002. Á þriggja ára tímabili fyrir upphaf kreppunnar, starfaði peninga-kerfi landsins EKKI sem "sjálfstýrt" peninga-kerfi. Það er því rangt að nefna peninga-kerfið Myntráð, þótt svo sé oft gert. "Varasjóðs-útflæðið" var ekki nálægt því að vera 100% og upp úr miðju ári 2001 féll hrein gjaldeyris-eign langt niður fyrir 100% af grunnfénu (sjá Chart 1).

 
Til samanburðar sjáum við, að þrátt fyrir að peninga-kerfi Lettlands er ekki formlega undir stjórn Myntráðs, er því samt í stórum dráttum stjórnað með þeim hætti. Af þessu leiðir, að Lettland gæti skipt öllu grunnfé sínu yfir í Evrur, á núverandi gengi. Sama staðreynd blasir við hvað varðar Eistland og Lithaugaland. Bæði þessi lönd tóku formlega í gagnið sín eigin afbrigði af Myntráði (myntráð-nefna), á árunum 1992 og 1994.

  

Hin tölfræðilegu gögn segja alla söguna. Lettland og nágrannar þess við Eystrasaltið eru ekki endurtekning af Argentínu. Efnahagskerfi þessara landa hafa gengið í gegnum miklar þrengingar, vegna skyndilegrar stöðvunar erlendra fjárfestinga og vegna efnahags-samdráttar í Vestur-Evrópu, en þau hafa ekki gengið á gjaldeyris-eign sína.

  

Fyrir þessi lönd er ráðlegra, að taka opinberlega upp Evruna, en að gengisfella gjaldmiðla sína, jafnvel þótt það fáist ekki gert með blessun Seðlabanka Evrópu.  

>>><<<

     
 

Steve H. Hanke er prófessor í hagnýtri hagfræði

við John Hopkins háskólann í Baltimore

og heiðursfélagi við Cato stofnunina í Washington borg.

  

>>><<<

           

    Fyrir þessi lönd er ráðlegra, að taka opinberlega upp Evruna,

en að gengisfella gjaldmiðla sína,

jafnvel þótt það fáist ekki gert með blessun Seðlabanka Evrópu. 

>>><<<

     

  

 

Umræða um fyrirhugaða upptöku Kanadadals er lífleg og uppbyggileg

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

 

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

  

 

   

    

Umræða um fyrirhugaða upptöku Kanadadals er lífleg og uppbyggileg.

 

Fyrsta skráning 20. marz 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

  

Ekki verður annað sagt en að hugmyndin um upptöku Kanadadals hafi fengið góðar móttökur. Annar góður möguleiki er að koma á fót myntráði með Kanadadal sem stoðmynt. Þótt báðir þessir kostir séu nær eins í framkvæmd og raunverulega sama hugmyndin, kemur samt í ljós við nánari skoðun að ýmislegt aðskilur þá. Hvort tveggja fyrirkomulagið tryggir fastgengi og reglubundna peningastefnu (Rule-bound Monitary Policy).

 

  

Einn af kostum þessarar peningastefnu er að auðvelt er að breyta úr Kanadadollar og yfir í innlendan gjaldmiðil undir stjórn myntráðs og öfugt. Einnig er mikill ávinningur að losna við Seðlabankann og þau mistök sem alltaf fylgja torgreindri peningastefnu (Discretionary Monetary Policy). Ábyrgð almennings í formi “lánveitanda til þrautavara” fyrir bankana hverfur, ásamt verðbólgu, eignabruna og lánavísitölu. Gjaldeyrisbraskarar verða að leita sér að annari atvinnu.

 

  

Hér verða vistaðar slóðir á greinar um upptöku Kanadadals og um þá hugmynd að koma á fót myntráði fyrir Ísland. Fastgengi undir stjórn myntráðs er ekki háð ákveðinni stoðmynt. Hægt er að nota Kanadadal sem stoðmynt, ekki síður en aðra erlenda gjaldmiðla.

 

 

 

 

 

Himbrimi (Loon)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

20.04.2016: Fyrir smáríki eins og Ísland er myntráð hið mesta heillaráð.

 

17.04.2013: Að bræða Snjóhengju og slökkva eignabruna er auðvelt með fastgengi

16.04.2013: »Fastgengi« tryggir sjálfkrafa stöðugleika og aukinn hagvöxt 

25.03.2013: Efnahagsvandi Kýpur og Íslands - samanburður er lærdómsríkur 

23.03.2013: Þjóðnýting einkaskulda - almenningur blóðmjólkaður

15.03.2013: Landsfundur Sjálfstæðisflokks sem markaði tímamót - fastgengi í augsýn

28.02.2013: Sjálfstæðisflokkur vill koma á alvöru fastgengi með Kanadadal og myntráði 

26.02.2013: Peningastefna stjórnmálaflokkanna í aðdraganda kosninga 2013.

18.01.2013: Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarb. lágmarkar ekki áhættu almennings.

  

20.10.2012: Búlgaría hefur skynsemi til að halda sínu myntráði og hafna Evrunni.

29.09.2012: Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð.

01.05.2012: How to debate Paul Krugman. 

27.04.2012: A gold - based currency board, please 

26.04.2012: Afnám gjaldeyrishafta með upptöku Ríkisdals

20.04.2012: Kanadadalur + Ríkisdalur = afnám gjaldeyrishafta 

11.04.2012: Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins

02.04.2012: Iceland moving closer to adopting the Canadian Dollar

28.03.2012: Iceland should adopt the Canadian Dollar

22.03.2012: Ben Bernanke Says Paper Money is Better than Gold

22.03.2012: Canada should embrace the loonification of Iceland

20.03.2012: Umræða um fyrirhugaða upptöku Kanadadals er lífleg og uppbyggileg

16.03.2012: Is Iceland loonie to start using Canada’s currency ?

13.03.2012: From the editors: Iceland, the loonie&#39;s all yours 

13.03.2012: Kanadíski "Himbriminn" er góður kostur fyrir Ísland

12.03.2012: Huffington Post Canada - fjallar um Himbrimann (Loonie)

11.03.2012: Canada and Iceland - like Brothers and Sisters

09.03.2012: Should Iceland Adopt the Canadian Dollar ?

09.03.2012: Blessun ef þið takið upp Kanadadollar 

09.03.2012: Should Iceland&#39;s Next Currency Be the Canadian Loonie or Gold? 

09.03.2012: Canadian envoy to Iceland sparks loonie controversy

05.03.2012: Five reasons why Iceland should adopt the Canadian dollar

05.03.2012: Currency: Will Iceland go Loonie ? 

03.03.2012: Krónan er sjúklingur sem skortir bæði blóð og súrefni 

02.03.2012: Everybody now loves the high flying loonie, even Iceland apparently

02.03.2012: Iceland and the Loonie ?

15.02.2012: Afstýrum öðru hruni og tökum upp alvöru fastgengi

 

13.12.2011: Iceland adopting the Canadian dollar ? 

09.11.2011: Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið

02.11.2011: Will Iceland get loonie ? 

04.07.2011: Efnahagsráðherra »örvar umræðu um framtíðarstefnu í peningamálum« 

11.01.2011: Íhugar Seðlabankinn upptöku »fastgengis undir stjórn myntráðs?«

  

18.12.2010: Einhliða upptaka Kanadadals er sáraeinföld 

02.12.2010: Stjórnarskráin og peningastefna á Íslandi

12.11.2010: Peningastefnunefnd Seðlabankans fjallar ekki um peningastefnuna
03.10.2010: Falskar skýringar á efnahagskreppunni 

01.07.2010: Steve H. Hanke: The Dead Hand of Exchange Controls  

01.08.2009: Svartsýnn og Dauðadómur spá Lettnesku spilaborginni falli !

08.02.2009: Myntráð Íslands: er Seðlabankinn ekki bara ágætur?
29.01.2009: Myntráð og einhliða upptaka Bandaríkjadals
17.01.2009: Seðlabankinn er ekki nauðsyn heldur óþarfi !
11.01.2009: Ábyrgð og úrræði í efnahagsmálum

 

20.12.2008: Valið stendur um Myntráð Íslands eða Seðlabanka

22.12.2008: Myntráð eða full Dollaravæðing ? 
01.02.2008: Why Argentina did not have a currency board (myntráð)   

 

 

   

  

 

     

 

 

 

 

    

      

    Burt með "torgreinda peningastefnu" !

Burt með Seðlabankann !

Burt með verðbólgu !

Burt með eignabruna !

Burt með lánavísitölu !

Burt með gjaldeyrishöft !

Burt með gjaldeyrisbrask !

Burt með ríkisábyrgð á bönkunum !

Burt með "lánveitanda-til-þrautavara" !

 

>>><<<