Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 29. september 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Seðlabankinn hefur nú opinberað langa skýrslu um peningastefnu fyrir Ísland. Samkvæmt ritstjóra skýrslunnar var megináhersla við gerð hennar »að skoða galla og kosti þess að leggja af krónuna og taka upp evru«. Hvert er gildi skýrslu sem leggur upp með þessar forsendur? Staðreynd er að meirihluti landsmanna hafnar innlimun Íslands í Evrópusambandið og hafnar þar með upptöku evrunnar.

Seðlabankinn telur að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi. Í skýrslunni segir:

Benda niðurstöður til þess að peningastefnan hafi brugðist of seint og of veikt við mögnun ójafnvægis í þjóðarbúskapnum og virðist ljóst að samspili peningastefnunnar við stefnuna í ríkisfjármálum hafi verið stórlega ábótavant.

Seðlabankinn hefur því fellt þann dauðadóm yfir eigin verkum sem allir á Íslandi vita að er réttur.

Þrátt fyrir að hafa fellt dauðadóm yfir eigin starfsemi axlar Seðlabankinn enga ábyrgð á þeim stórfellda þjófnaði sem almenningur í landinu hefur mátt þola undanfarna áratugi og kristallast hefur í tíðum gengisfellingum og verðbólgu. Okurvextir, eignabruni og verðbólga hefur allt verið afleiðing torgreindrar peningastefnu Seðlabankans. Alþingi hefur jafnan lotið forræði Seðlabankans hvað peningastefnu varðar og þokukenndar tilvísanir til »stefnu í fjármálum ríkisins« hitta engan fyrir nema Seðlabankann sjálfan.

Hefur Seðlabankinn ekkert vit á peningamálum?

Seðlabankinn boðar ennþá þá meinvillu að »tiltrú á torgreinda peningastefnu« og traust á »óskiljanlegri hegðun seðlabankastjóra« séu hornsteinar árangursríkrar stjórnar á hagkerfinu. Ekkert gæti verið fjær sanni, því að hvorki almenningur né fjármálafyrirtæki taka mark á innihaldslausum yfirlýsingum og haldlausum spádómum Seðlabankans. Margt er undarlegt í þessari skýrslu og þar á meðal eftirfarandi setning:

Gegni gengi gjaldmiðla mikilvægu sveiflujöfnunarhlutverki ættu efnahagssveiflur að jafnaði að vera meiri í ríkjum sem fylgja ósveigjanlegri gengisstefnu en í þeim sem eru með sveigjanlegra fyrirkomulag.

Þarna er snúið á haus því sem almennt er talin vera staðreynd. Fastgengi (ósveigjanleg gengisstefna) leiðir til stöðugleika, en flotgengi (sveigjanlegt fyrirkomulag) veldur sveiflum, verðbólgu og efnahagserfiðleikum. Milton Friedman benti á að vegna þessara ókosta ættu ríki með smá og viðkvæm hagkerfi að velja fastgengi.

Raunar staðfestir Seðlabankinn í skýrslu sinni að framangreind fullyrðing bankans er röng, því að hann segir:

Nánast öll smáríki hafa valið þann kost að tengjast stærra gjaldmiðlasvæði í gegnum myntbandalag eða annars konar gengistengingu sem er í mjög föstum skorðum enda má færa rök fyrir því að kostnaðurinn við að fórna sveiflujöfnunarhlutverki sjálfstæðrar peningastefnu sé óverulegur við slíkar aðstæður.

Þarna er auðvitað verið að tala um myntráð (annars konar gengistenging), sem er ríkjandi fyrirkomulag í ríkjum með veikburða hagkerfi. Nefna má Hong Kong, sem lengi hefur búið við myntráð, og hið lýsandi dæmi Búlgaríu, sem hafnaði evrunni og ákvað að halda sig áfram við myntráð, enda með góða reynslu af því.

Eru langar skýrslur eina framlag Seðlabankans?

Seðlabankanum er svo umhugað að halda fram röngum fullyrðingum til framdráttar upptöku evru að skýrsluhöfundar gera mörg afglöp. Þannig segir:

Fast gengi innan myntbandalags nýtur eðli máls samkvæmt meiri trúverðugleika en einhliða gengistenging vegna þess að ekki þarf að nota takmarkaðan gjaldeyrisforða til þess að verja tiltekið gengi.

Er raunin sú að hagkerfi Grikklands njóti mikils trúverðugleika? Staðreyndin er sú að myntráð þarf ekki að halda í varasjóði nema um 40 milljarða króna í erlendri stoðmynt. Furðusögur um annað bera vitni um mikið þekkingarleysi.

Einhver á kontór Seðlabankans er samt með fullu viti, því að um myntráð er sagt:

Með slíku fyrirkomulagi (myntráði) skuldbinda stjórnvöld sig til þess að skipta innlendum gjaldmiðli út fyrir kjölfestugjaldmiðilinn (stoðmynt) á fyrirfram ákveðnu gengi og er skuldbindingin jafnan fest í lög (stjórnarskrá) til að auka trúverðugleika hennar enn frekar.

Sannleikurinn er sá að alvörumyntráð nýtur 100% trausts, því að ekki er hægt að hreyfa við fyrirkomulaginu nema með löngum aðdraganda og með samþykki í þjóðaratkvæði. Traust er því ekki rétta hugtakið að nota um myntráð, heldur fullvissa.

Þokumugga Seðlabankans einkennir skýrsluna. Því er ítrekað haldið fram að myntráð kalli á »mjög mikinn gjaldeyrisforða til að styðja við gengistenginguna« og til að »veita innlendu fjármálakerfi lausafjárfyrirgreiðslu«.

Myntráð hefur ekki þörf á stórum gjaldeyrissjóði og það er ekki verkefni myntráðs að stunda lánveitingar til fjármálafyrirtækja. Skilvirkni myntráðs byggist á einföldu og opnu kerfi, auk þess að tryggja gengisfestu. Það er einnig mikill kostur við fyrirkomulag myntráðs, að það veitir ekki lánveitingar til þrautavara. Bankarnir verða að fjármagna sig sjálfir og taka ábyrgð á eigin rekstri. Almenningur hafnar arðráni hins torgreinda fjármálaþurs.

Seðlabankinn telur, að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi.

>>>><<<<