Um forseta vorn og fósturjörð

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Um forseta vorn og fósturjörð.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 22. maí 2012.

   

Þorkell Á. Jóhannsson.

Aldrei kaus ég karlinn sem pólitíkus. En ég kaus hann sem forseta og sé ekki enn eftir því. Vegna þess að hann hefur staðið með þjóð sinni og hagsmunum hennar gegnum þykkt og þunnt undanfarin misseri. Verið eins og klettur í hafinu, jafnvel á erlendri grund frammi fyrir skæðustu hákörlum heimspressunnar. Og hagsmunagæzla hans, þjóð sinni til handa á hinum mestu ögurstundum hennar í seinni tíð, verður honum ævinlega til sóma.

Þessi breytni Ólafs forseta hefur hins vegar orðið andstæðingum hans, sem að uppistöðu til eru fylgismenn ríkisstjórnarinnar, Icesave-samninganna og ESB-aðlögunnarinnar, tilefni til að væna hann um að breyta eðli embættisins og víkja því frá hlutverki sameiningar. Gera það pólitískt. Honum er eignað það andrúmsloft sem nú ríkir í samskiptum forsetaembættisins og ríkisvaldsins. Þarna er í fararbroddi stór og fríður flokkur fjölmiðlafólks, sem gefur okkur um þessar mundir hina efnilegustu sýnikennslu í því hvernig nota má það feikilega vald sem fjölmiðlar hafa í raun. þ.e.a.s. misnota!

Forsetanum ber að gæta fullveldisréttinda almennings.

Grunntónninn er s.s. sá að embættið sé ekki lengur sameiningartákn þjóðarinnar, þökk sé afskiptum Ólafs af þjóðmálunum. Hér má benda á í þessu sambandi að samkvæmt stjórnarskrá þeirri sem enn er í gildi er það beinlínis skylda forsetans að beina ákvörðunarvaldi, um stór hagsmunamál hennar sem ágreiningur kann að vera um, til þjóðarinnar sjálfrar. Og Ólafur hefur unnið vel vinnuna sína, í samræmi við þessa verklýsingu.

Eðli málsins samkvæmt eru þessi tvö hlutverk, annars vegar sameiningartáknið sem vissulega er æskilegt út af fyrir sig og hins vegar sú hagsmunagæsla þjóðarinnar og lýðræðisins sem stjórnarskráin kveður á um, illa samræmanleg ef reynir á það síðarnefnda. Og jafn lítilmannlegt og það er, reyna nú þau öfl sem orðið hafa undir með málstað sinn fyrir skikkan forsetans okkar að klína því á Ólaf að honum sé um að kenna að ekki sé eining meðal þjóðarinnar.

En hvernig getur forsetinn verið sakaður um að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins, þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína skv. stjórnarskránni? Og það að beiðni tugþúsunda kjósenda? Full ástæða er til að vísa sök á þessari óeiningu heim til föðurhúsanna. Til Alþingis og ríkisstjórnarinnar og allra þeirra sem reyndu með öllum ráðum að sökkva Íslendskum almenningi að ósekju í skaðræðis skuldafen, í þeim tilgangi að liðka fyrir ESB-aðlögunarferlinu, sem aldrei hefur þó verið samþykkt af þjóðinni sjálfri enda ekki eftir því leitað.  

Hluti þingmanna Sjálfstæðisflokks brást í Icesave-málinu.

Þarna var það ekki stjórnarandstaðan sem dugði til varnar. Það gerði aðeins Ólafur forseti. Fyrir hans tilstilli gat þjóðin hrundið þessari ógeðfelldu aðför að henni. Það er rétt sem Ólafur segir að komandi kosningar verða prófsteinn á gæði fjölmiðlanna. En þeir eru nú þegar margir farnir að falla á því prófi, m.a. með því að snúa öllu á haus og klína öllum þessum ófarnaði á reikning Ólafs.

Því miður er sjálf þjóðareignin, nefskattsmiðillinn (RÚV) þar á meðal. Ekki einasta keppist þessi fríði flokkur við að rakka niður sitjandi forseta og núa honum um nasir hinum fjölskrúðugasta breyskleika, heldur er um leið rækilega mulið undir einn mótframbjóðanda hans, sem raunar kemur einmitt úr þessum sama fjölmiðlaflokki. Þessum frambjóðanda er jafnvel hjálpað til að hylma yfir pólitíska fortíð sína. Svo neyðarlega vill hins vegar til að nokkuð augljósar staðreyndir tala allt öðru máli en þessi frambjóðandi og fríði flokkurinn hans, um tengsl hans við annan stjórnarflokkanna.

Með afneitun sinni er þessi frambjóðandi, ásamt fylgismönnum, nánast að segja hreint út að stunduð sé alvarleg sögufölsun á vefmiðlinum »timarit.is«, þar sem finna má ýmsar upplýsingar, ekki hagfelldar þeim. Ég spyr, hvaða erindi eiga þeir á Bessastaði sem reyna að ljúga sig frá fortíð sinni? Þess utan er fullljóst, með fullri virðingu fyrir mörgu því annars ágæta og frambærilega fólki sem í hlut á, að mótframboð gegn sitjandi forseta á þessum tímapunkti er annað og meira en fallegar fjölskyldumyndir.

Hér eru klárlega pólitísk öfl og pólitísk sjónarmið á ferðinni. Ég trúi því vel að Ólafi gangi gott eitt til þegar hann kýs að bjóða sig fram á nýjan leik enda rétt sem hann segir um að það séu viðsjár framundan í Íslendskum stjórnmálum og almenningur getur enn þurft að reiða sig á embættið þess vegna. Og reynslunni er fyrir að þakka að við vitum hvað við höfum. Ég mun því styðja Ólaf Ragnar Grímsson svo lengi sem hann vill gefa kost á sér til embættis forseta Íslands. Hafi hann bestu þakkir fyrir störf sín til þessa. 

Hvernig getur forsetinn verið sakaður um

að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins,

þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína

samkvæmt stjórnarskránni ?

 >>>><<<<

Forsetinn, lýðræðið og málskotsrétturinn

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Forsetinn, lýðræðið og málskotsrétturinn.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 18. maí 2012.

   

Elvar Eyvindsson.

Nú styttist í forsetakosningar og langar mig af því tilefni að gera að umtalsefni lýðræðisþróun og málskotsrétt forsetans.

Lýðræðið er í stöðugri þróun og þó að menn greini á um hinar ýmsu aðferðir og stefnur er ljóst að fólk skilur það á þann hátt að fólkið, almenningur í landinu skuli hafa úrslitavald um stjórnun landsins og að vilji almennings sé það sem koma skuli fram í stjórnarathöfnum hverju sinni.

Þó að fyrirkomulag kosninga til Alþingis hér á landi sé þannig að kjörtímabilið sé fjögur ár er það ekki svo að menn hafi þar allan rétt til valda og ákvarðana. Það er ekki svo að alþingismenn séu kosnir til að hafa einræðisvald þessi fjögur ár. Eðlileg hugmynd lýðræðisins er að þeir stjórni í anda fólksins á milli kosninga. Að ákvarðanir þeirra séu eins og þeir hafa vit til, í takt við vilja þjóðarinnar. Þetta er eitthvað sem margir núverandi alþingismenn virðast ekki hafa innbyggt í sína vitund.

Forsetinn sækir vald sitt til gildandi stjórnarskrár.

Forseti Íslands hefur samkvæmt stjórnarskránni rétt til að synja lögum staðfestingar og fara þau þá sjálfkrafa til þjóðarinnar sem ákveður með beinum kosningum örlög þeirra. Augljóst er að þannig ákvörðun forseta er ekki tekin á degi hverjum né án tilefnis eða sterkra vísbendinga um að einmitt það sé vilji þjóðarinnar.

Í þrígang á undanförnum árum hefur það gerst að forsetinn synjaði lögum staðfestingar. Í eitt skiptið voru lögin dregin til baka og tvisvar var kosið í kjölfarið og hafnaði þjóðin viðkomandi lögum með afgerandi hætti. Það undarlega gerðist í kjölfarið að ríkisstjórnin, sem gerð hafði verið afturræk með lagafrumvörp sín sem og ýmsir aðrir áhrifamenn í þjóðfélaginu, tóku að atyrða forsetann fyrir tiltækið og láta í það skína í fjölmiðlum og annars staðar þar sem þeir komu því við að hann hefði með þessu tekið sér mikið vald. Nánast hrifsað til sín vald.

Þetta er ekki rétt. Það sem hann gerði var að færa vald til þjóðarinnar, vald sem hún á með óyggjandi hætti. Þetta vald er hennar samkvæmt stjórnarskrá sem og eðlilegri heilbrigðri skynsemi. Það að gera forsetann tortryggilegan, þegar hann beitir úrræði stjórnarskrárinnar til að tryggja lýðræði í landinu, er í besta falli fávitskulegt og í versta falli einbeittur brotavilji löggjafans gagnvart sinni eigin þjóð.  

Alþingi ætti að biðja þjóðina afsökunar.

Maður skyldi halda að þegar þjóðin hefði sagt sitt síðasta orð varðandi lög og gert það með yfirgnæfandi meirihluta, mundi löggjafinn biðja hana afsökunar á því að hafa ætlað að vinna gegn vilja hennar. Nei, alþingismenn hafa ekki beðist afsökunar og bendir margt til þess að þeir hafi í raun og veru viljað, og vilji enn, samþykkja lög sem eru í beinni andstöðu við þennan mikla meirihluta. Minna viðbrögð þeirra á þann sem lét hengja sendiboðann er flutti váleg tíðindi.

Um þetta þarf þjóðin að hugsa nú í aðdraganda forsetakosninga. Hún virðist sitja uppi með Alþingi sem starfar ekki endilega í þágu hennar, Alþingi sem hefur skýran ásetning til að setja lög sem eru í andstöðu við eindreginn vilja hennar.

Á tyllidögum slá menn um sig og skreyta með meintri lýðræðisást en margt bendir til þess að þeir sem kjörnir eru til forystu vilji gjarnan vera einráðir þann tíma sem þeir hafa. Úrræði almennings í landinu eru harla fá þegar hann situr uppi með ríkisstjórn sem rúin er trausti, Alþingi sem rúið er trausti og ýmsar fleiri grundvallarstofnanir ríkisins rúnar trausti. Við verðum að átta okkur á því að landinu stýrir fólk sem neitar að skilja hvaðan valdið kemur og vill þröngva málum í gegn þótt þjóðin sé alfarið á móti þeim.

Í framtíðinni er þörf á að auka beina aðkomu þjóðarinnar að ákvarðanatöku í mikilvægum málum. Einnig þarf hún að geta krafist þingkosninga eftir skýrum reglum. Þangað til er málskotsréttur forsetans nánast eini neyðarventillinn sem til er. Hann hefur verið nýttur með þeim árangri að þjóðin sagði sitt með afgerandi hætti og afsagði lagagerð sem ekki var að hennar skapi. Það er móðgandi að hlusta á alþingismenn og ráðherra tala eins og forsetinn hafi unnið spjöll með gerðum sínum. Hans aðkoma var einungis sú að að fara að raunverulegum vilja þjóðarinnar og beina málunum í lýðræðislegan farveg og brást henni ekki á úrslitastundu.

Brotavilji Alþingis er einlægur,

 að vilja koma málum í gegn,sem meirihluti er ekki fyrir.

 Forsetinn tekur sér ekki það vald sem hann réttir þjóðinni.

 >>>><<<<

How to debate Paul Krugman

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     How to debate Paul Krugman.

Birtist fyrst í Paper Money Collapse  01. maí 2012.

   

Detlev Schlichter.

Paul Krugman is the high priest of Keynesianism and modern interventionism, of economic improvement through inflation and budget deficits. As such he is bête noir among us libertarians and Austrian School economists. What makes him so annoying is his unquestioning, reflexive and almost childlike enthusiasm for state intervention, even in the face of its obvious failure, and his apparent unwillingness to probe any deeper into the real causes of our present economic problems or to show any willingness to investigate the effectiveness or ineffectiveness of his particular medicine. His Keynesian convictions are presented as articles of faith that no intelligent person can seriously question. A Krugmanesque argument is always built on a number of assumptions that are beyond doubt:

1)  Recessions, depressions and crises are the result of the unhampered market. We actually do not have to investigate if markets were really free when recessions occurred or what really were the specific causes of whatever threw the economy off track. When there is a recession, depression or crisis, there must have been too much of an uncontrolled market.

2)  The Great Depression was caused by uncontrolled markets.

3)  Recessions, depressions and crises are practically the result of one problem: a lack of aggregate demand. People, for whatever reason (and who cares about the reason; let’s not get hung up on those details) don’t spend enough. If everybody were to spend more, people would sell more. Problem solved. It is the role of government to get people spending again. This is done by printing money and causing inflation so that people spend the money rather than save it. Or by the government running up deficits and spending it on behalf of the stupid savers.

4)  The Great Depression was solved by the government spending lots of money and the central bank printing lots of money.

5)  This explains ALL economic problems.

6)  If there are recessions, depressions and crises, they can all be solved by printing money and by deficit spending.

7)  If after many rounds of money printing and deficit spending, there is still a recession, then only one conclusion is permissible: There was obviously not enough money printing and deficit spending. We need more of it.

8)  If after another round of money printing and deficit spending we still have a recession, then….well, do you not get it? We obviously have NOT PRINTED ENOUGH MONEY and we are NOT ACCUMULATING ENOUGH DEBT! And, by the way, remember 7) above.

Krugman is practicing Keynesianism as a religion. The 8 commandments above are not to be questioned. Whoever questions them is not worthy of debate. Consequently, Krugman has turned down requests to debate people like Peter Schiff or Bob Murphy. Interestingly, he agreed to debate Ron Paul on TV. The link is here.

I have to say that Ron Paul did not do as well as I had hoped he would. He did not sufficiently attack Krugman in my view, for the failure and ultimately disastrous consequences of his policy prescriptions. Krugman is the one who should be made to explain his policy recommendations and who has to answer the criticism that policies like the ones he is recommending got us into this mess in the first place and that his policy ideas have been implemented for years to no effect, at least no positive effect. Yet, Krugman succeeded in putting Paul on the defensive, something in which he was greatly helped by the following:

While Krugman may be the most outstanding, unashamed and fundamentalist of the celebrity Keynesians, the attitudes of the general public, the other journalists and thus most of the TV viewers are predominantly shaped by Keynesianism as well, and this means that Krugman, more than Paul or any ‘Austrian’ debater, can rely on some sense of intellectual sympathy. Maybe the viewers don’t quite share the unquestioning dedication to the Faith, that Krugman epitomizes. Maybe they feel queasy about printing trillions of paper dollars and running trillion-dollar deficits.

Of course, a true believer like Krugman will never allow himself such feelings. But in general, the public, too, believes that the free market (and greedy bankers) caused the financial crisis; that we need low interest rates and other government measures to stimulate the economy; and that inflation is really not our main concern. Krugman, I think, cleverly used these attitudes to present himself as the safe and rational choice, and Paul as the weirdo who wants to pour out the state-policy baby with the crisis bath water.

Ron Paul started strongly by pointing out that Krugman’s policy is based on the idea that a bureaucratic elite can set interest rates and decide how much money should be created, and that this involves an arrogant and dangerous pretence of knowledge. Very good point.

Immediately, the apostle Krugman raised his head. “You cannot get the state out of money.” “The Fed has to set interest rates.” “You cannot go back 150 years.”

I think this is where Ron Paul should have dug in and put Krugman on the defensive:

“Why not? There was no Fed before 1913. That the Fed made things more stable is your assumption. But is it true? People like you and Bernanke tell us that the gold standard was to blame for the Depression. In the run-up to the Depression we had a gold standard but we also had a Fed. How can you say that the gold standard was to blame and the Fed was ultimately the solution?

“Dr. Krugman just said, history told us. That is nonsense. History doesn’t tell us anything. You need theory to interpret history, and your theory is wrong. You assign blame for the depression according to your Keynesian theory. If that theory is wrong – and I think it is completely wrong – your interpretation of history is hopelessly wrong.

“Dr. Krugman, we no longer live in the 1930s. Why is it that you are harking back to those days? Are we still solving the Great Depression?

“Fact is that the monetary and economic institutions of America were shaped by people with your beliefs, Dr. Krugman. We have your system today. We have conducted and are conducting your policies. And, Dr. Krugman, do you really want to tell the American public that these policies and these institutions, such as the Fed, are working?

 “We have no gold standard. Since 1971, the Fed is entirely free to print as much money as it likes. That is your system, isn’t it? That is what you recommend. – You say the Fed needs to keep interest rates low and print money to stimulate growth. That is what the Fed did in 1998 after LTCM and the Russia default, just as you recommended. That is what the Fed did again after the NASDAQ bubble burst and after 9/11 – surely, that was not an Austrian policy but a Keynesian one. It was straight out of your rule book, Dr. Krugman.  You say the uninhibited market is to blame for the financial crisis. I say your policy is to blame. The mortgage bubble was blown by the ‘stimulus’ policy of the Fed – low interest rates and plenty new bank reserves – between 2001 and 2005. That was your recommendation, right? And those of your Keynesian buddies, such as Paul McCulley at Pimco.

“Since 2007, the Fed is conducting your policy. So is the US government. You demanded monetary stimulus and you got it. The Fed created $2 trillion dollars out of thin air. Interest rates have been zero for years. The US government is conducting stimulus policy to the tune of $1trillion-plus every year. Are you telling me, these are not Keynesian policies? What is it, Austrian policy?!

“What you are recommending has in fact been the guiding principle of global economic policy for years.  What you are recommending is a systematic distortion of the market place. It is persistent price distortion. That is why we had an unsustainable housing boom. That is why we had a mortgage boom. That is why we had a financial industry boom. And whenever these artificial booms – that you create with your policy – falter, the American public has to pay the price. And what do you suggest then? More of the same. More cheap credit. More government debt. In the hope that you can generate another artificial boom for which a later generation will again have to pay the price.

“Dr. Krugman, you just answered the question of this journalist about how much more debt we should accumulate, by saying maybe another 30 percent but that nobody can say for sure. I agree that nobody can say how much debt the system can still take. But tell us, why do you think that the next 30 percent of state debt will magically stimulate the economy and that these 30 percent will thus achieve what the previous 30 percent obviously failed to do.

“Dr. Krugman, you have me worried here.  And I think our viewers, too. The only response you have to the abject failure of your policies is that we should do more of them. Whatever Keynesian stimulus is being implemented and whatever money the Fed prints, all you ever say is that it is not enough. We need more. Has it ever occurred to you that maybe the problem is the policy itself? Maybe your medicine is making things worse and not better.

“And something else worries me, Dr. Krugman. When do we ever stop printing money and borrowing? I think that you are stuck in a failed paradigm, a failed economic theory and a failed policy program. This has happened to scientists and politicians before. You cannot admit that failure. When you are confronted with the failure of modern central banking, of Keynesian stimulus and of moderate inflationism, your only answer is that nothing is wrong with any of it, it is just not implemented forcefully enough. Dr. Krugman, you remind me of a doctor, who misdiagnosed the disease and prescribed the wrong medicine and who is now unwilling to look at the situation objectively. All you want to do is increase the dosage.

“If the viewers really want to understand what is going on, they should not buy Krugman’s new book but go to the website of the Mises Institute and look for some excellent Austrian School literature, in particular anything written by Ludwig von Mises himself. But if you don’t have time to do this, maybe you start by reading Paper Money Collapse.”

Well, I guess this is how it could have unfolded.

In the meantime, the debasement of paper money continues.

The Death of Nation-States and the Rise of Empire

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     The Death of Nation-States and the Rise of Empire.

Birtist fyrst í American Thinker 30. apríl 2012.

   

Fay Voshell.

Some readers may recall the rant of a couple years ago by Nigel Farage, head of the United Kingdom&#39;s Independence Party, against Herman Van Rompuy, president of the European Union.  Mr. Farage described the gentleman from Belgium as possessing "all the charisma of a damp rag and the appearance of a low-grade bank clerk."  He also accused Van Rompuy of being a non-entity from a non-nation.

Regardless of Mr. Farage&#39;s insulting comments, the fact is that he has some valid observations about the nature and goals of the EU.

Farage pointed out that the European Union&#39;s unelected officials were asserting authority over (and oftentimes ruining) European nations, without those nations&#39; peoples having any say in the matter.  Belgium, he said, tells Greece what to do if the latter desires to remain a vassal-state bound to the European Union. 

Unfortunately, Belgium has had far too much to say to member-nations.  It never stops chattering.

French-style bureaucracy -- one in four employees has a job as a civil servant -- has self-duplicated as an EU bureaucracy, which issues a constant stream of rules and regulations so finely precise that bananas are categorized based on size.  According to the Official Journal of the European Union, "having regard to the Treaty on the Functioning of the European Union," the Commission Implementing Regulation (EU) No 133.2011 sternly lays down  "marketing standards for bananas, rules on the verification of compliance with those marketing standards and requirements for notifications in the banana sector."

As of that unhappy date of December 19, 2011, bananas from the Madeira, the Azores, the Algarve, Crete, Lakonia and Cyprus fall into the less desirable Class II category because they do not meet the minimum length laid down by the EU.

Apparently, for the European Commission&#39;s regulators, in the case of bananas, as in other aspects of life, size matters.

But the European Union as crazed regulator involves much larger issues than the size, quality, and categorization of various fruits. 

As Mr. Farage intimated, the regulation-driven, powerful, and controlling EU may be putting the very existence of Europe&#39;s nation-states at risk.  For example, the impoverishment of Greece and its consignment by the EU to the rump-end of Europe, though hastened by Greece&#39;s own feckless governmental policies, means in reality that that nation has been conquered by EU economic means as surely as if an army had marched through its borders and taken over its government.  Greece is now in thrall to the EU, as Mr. Farage has tirelessly pointed out.

Portugal and Spain appear to be the next fatalities.  The end-result may be the rise, once again, of German hegemony.  Germany, hedged in since the end of World War II, has only to re-militarize in order to achieve dominance over Western and even Eastern Europe -- even though presently, as Europe&#39;s banker, she is utilizing mostly economic means to increase her power.  The prospect of a revitalized and militarized Germany is not necessarily the horrid vision it was in the 1930s and &#39;40s, but European nations should be aware that the death of sovereign European nation-states and the rise of any single power could result in an unimaginable tragedy.   

Nation-states -- countries in which the peoples share a similar cultural heritage, language, ethnicity, and governmental institution -- have been an historic reality in Europe for some five hundred years.  The immense and distinct cultural, spiritual, and historical treasures of nations constituting Europe have been a wellspring of vitality for countless countries, including the U.S.  It is beyond imagination to conjure a vision as to just what the eradication of Europe&#39;s nation-states would involve.

Unfortunately, once again, Europe may be threatened by the universal and historic phenomenon that is the impulse toward empire. 

It is not too far-fetched to describe the European Union as an attempt to establish a European empire by economic means via the currency of the euro, the ubiquitous regulations of the EU, and that entity&#39;s accompanying economic dictates.  It is quite possible that unless Europe&#39;s individual nations fight for their sovereignty, a unified European entity -- a goal long-dreamed of by military conquerors -- could be achieved by a European economic empire.

The hope was and is that a universal economic union and the universal currency of the euro would unite Europe -- that is, that money and economic hegemony would speak louder than national interests and identities, acting as the glue to hold together disparate nations. 

However, the price of membership has meant that national identities have been submerged under the purely materialist framework of the EU.  A materialistic view of nations which overrides each nation&#39;s individual history and culture is to be substituted for the rich tapestry which was once the European heritage.  Individual national governments and national identities are to be supplanted by institutional vehicles which seek to unify by money, finances, and trade.

Though it may be hotly denied by Van Rompuy and other leaders, the European Union is essentially inclined toward a reductionist, socialist/Marxist interpretation of governing institutions, as economic factors alone are assumed to be the essence defining and driving nations and humanity itself.  Language, culture, art, and history are to submit to a purely economic/materialistic view of history and humanity.  The reductionist view of nations means that some will die and others ascend according to whichever nation holds the economic cards. 

The dilemma facing Europe also faces the United States, which is also seeing the tragic results of a multiculturalism that augers not unity, but fragmentation and then consolidation by a powerful entity.  It is not too much to say the fragmentation and division under the philosophical aegis of multiculturalism have been accelerated by our president and his administration.    

In turn, one result of this consolidation has been an increase in the power of executive branch and its supra-constitutional enforcement agencies, both of which combine to suppress state sovereignty and pull together the power of the federal government.  Individual states such as Arizona are under siege from their own government.  If the erosion of state sovereignty continues, the result will assure the end of the U.S. as a nation-state based on federalism. 

Essentially, the current leaders of both the U.S. and the EU see the world&#39;s driving forces as superficial and almost solely material, seeking to exclude the spiritual.  That is one reason why so much attention is given to material minutiae like measuring and denoting the quality of bananas while matters of the spirit/soul of nations and states are almost completely neglected.  Worse yet, attacks on Christianity and the Church universal are increasing as a worldview that insists that humanity is defined by solely material rather than spiritual factors steadily increases its power.

As the great thinker Denis De Rougement noted in his classic Love in the Western World:

People are all more or less materialists today, for they are the heirs of the nineteenth century. [...] It is whatever is lower that we take to be more real.  The superstition of our time expresses itself in a mania for equating the sublime with the trivial. [...] The mania usurps the name of "scientific integrity," and is defended on the ground that it emancipates the mind form delusions about "spirit."

The EU and our current administration are examples of a purely materialist economic model being forced on nations and states, whose deaths are almost assured if the materialistic model is not forsaken.  For let it be said that we are not talking about mutually agreeable and beneficial trade covenants among nations.  We are talking about economic empire that quashes true federalism, which itself respects the integrity of individual states.

Unless the spiritual aspects of national cultures are revived and cherished and the sovereignty of individual nations and states protected, the end-result of the trends toward consolidation of power will be the demise of European nations and of the individual states of America.  All, along with the peoples within them, will be reduced to being defined by bureaucracies reveling in trivial and materialist minutiae such as the measurement of bananas.

Europeans and Americans alike must wake up to the truth that men and nations do not live by bananas alone.

A gold-based currency board, please

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     A gold-based currency board, please.

Birtist fyrst í maí-hefti GlobeAsia 2012.

   

Steve H. Hanke.

Until early in the 20th century, gold played a central role in the world of money. Gold had an incredible run – almost three thousand years. And why not? After all, Professor Roy Jastram convincingly documents in The Golden Constant just how gold maintains its purchasing power over long periods of time.

But, since President Richard Nixon closed the gold window in August 1971, gold has not played a formal role in the international monetary regime. Today, the “regime” is characterized by many as a chaotic non-system.

In the past decade, gold prices have surged and there have been noises in some quarters that gold’s formal role should be re-established in the sphere of international money. Nobelist Robert Mundell has gone so far as to predict that “Gold will be part of the structure of the international monetary system in the twenty-first century.”

 

Automatic Currency Boards versus Central Banks. 

Gold-based currency boards could transform Professor Mundell’s prediction into a reality. Currency boards have existed in more than 70 countries and a number are still in operation today. Countries with such monetary institutions have experienced more fiscal discipline, superior price stability, and higher growth rates than comparable countries with central banks.

An orthodox currency board is a monetary institution that issues notes and coins (some currency boards have, however, also accepted deposits). Its monetary liabilities are freely convertible into a reserve currency (also called the anchor currency) at a fixed rate on demand. The reserve currency is a convertible foreign currency or a commodity chosen for its expected stability. For reserves, such a currency board holds low-risk, interest-earning securities and other assets payable in the reserve currency. Its reserves equal 100 percent or slightly more of its notes and coins in circulation, as set by law.

An orthodox currency board has no active role in determining the monetary base. A fixed exchange rate with the reserve currency and the requirement that the currency board hold foreign reserves equal to 100 percent of the monetary base prevents it from increasing or decreasing the monetary base at its own discretion. Nor does a typical currency board influence the relationship between the monetary base and the money supply by imposing reserve ratios or otherwise regulating commercial banks. An orthodox currency board system is passive and is characterized by automaticity. Regardless of the metric used, the money supply in a typical currency board system, therefore, is determined entirely by market forces—that is, the demands of money users who bring reserve currency to swap for local currency determine the amount of notes and coins that the currency board supplies.

In a currency board system and in a central banking system alike, commercial banks are entrepreneurs of credit. A commercial bank cannot lend more to borrowers than it can borrow from depositors (or credit markets), in the form of deposits held instead of spent. If a commercial bank lends excessively, the borrowers spend the excess, for instance, by writing cheques. In the payments system, more funds flow out of the bank than flow into the bank. To prevent the outflow from bankrupting it, a commercial bank holds reserves. The loans of commercial banks are limited by their need to maintain sufficient reserves to enable depositors to convert deposits into cash (or reserves) on demand and to withstand outflows of reserves through the payments system.

A typical central bank, in contrast, can at its discretion increase or decrease the monetary base. It can lend to commercial banks, creating reserves for them, even if its foreign reserves are decreasing. More reserves tend to enable commercial banks to make more loans, which they do by creating deposits for borrowers. The money supply then increases. Decreasing the monetary base tends to have the opposite effect. Besides changing the monetary base, a typical central bank can also influence the supply of commercial bank loans by changing the reserve requirements for commercial banks.

Despite the inability of an orthodox currency board to create reserves for commercial banks at its own discretion, the money supply in a typical currency board system is quite elastic (responsive) to changes in demand, because the system can acquire foreign reserves. The rules governing a currency board merely prevent it from creating reserves for commercial banks in an inflationary manner, as a central bank can. Other sources of elasticity in the money supply are variability in commercial banks’ ratio of reserves to deposits, the pooling of reserves among branches of commercial banks in the currency board country and the reserve country, interbank lending, and variability in the public’s deposit-to-cash ratio.

In the past, currency boards have issued monetary liabilities that were fully backed by gold and were fully convertible into gold at a fixed rate on demand. The following gold-based currency board law is presented to indicate how a modern, independent, gold-based currency board could be established and would operate. As drafted, the law would allow for the creation of a publically-owned entity. But, with slight amendments, the draft law could support the establishment of a purely private currency board.

 

A Gold-Based Currency Board Law.

01.The Currency Board of Country X (“the Board”) is hereby created. The purpose of the Board is to issue notes and coins denominated in a gold currency unit, and to hold foreign reserves sufficient to maintain them fully convertible at a fixed exchange rate into gold.

  

02.The Board shall have its legal seat in Switzerland and shall be subject to the laws of Switzerland.

  

03.     

a.    The Board shall be governed by five directors. Three directors shall be citizens of countries other than Country X , appointed by the Bank for International Settlements in Basel, Switzerland; by the World Gold Council; or a similar suitable organization, as determined by supplementary legislation. Two directors shall be citizens of Country X, one appointed by the Government of Country X and one by the Bankers Association of Country X. The directors appointed by the BIS shall not be employees of governments or multigovernmental organizations.

  

b.    A quorum shall consist of three of the Board’s directors, including the director chosen by the Government of Country X or the director chosen by the Bankers Association of Country X. Decisions shall be made by majority vote, except as specified in paragraph 15.

  

c.     The first director appointed by the Government of Country X shall serve a term of one year. The first director appointed by the Bankers Association of Country X shall serve a term of four years. The first three directors appointed by the BIS shall serve terms of two, three, and five years. Subsequent directors shall serve terms of five years. Directors may be reappointed once.

  

d.     Should a director resign or die, the organization that selected that director shall select a replacement to serve the remaining term.

  

04.The board of directors shall have the power to hire and fire the Board’s staff, and to determine salaries for the staff. The bylaws of the Board shall determine salaries for the directors.

  

05.The Board shall issue notes and coins denominated in a gold currency unit to be determined by the Board prior to the date of first issuance. The notes and coins shall be fully convertible into gold. The notes shall be printed outside Country X.

06.     

a.    Procedures for setting a conversion rate with the existing fiat currency of Country X, for the purpose of replacing that currency, may be set out in a separate law that accompanies this law.

  

b.    Failure to maintain the fixed exchange rate with gold shall make the Board and its directors subject to legal action for breach of contract according to the laws of Switzerland. This provision does not apply to attempts to redeem embezzled, mutilated, or counterfeited notes, coins, and deposits.

      

07.The Board shall charge no commission for exchanging its currency into or out of gold.

  

08.     

a.    The Board may assume the monetary liabilities and corresponding assets of the Central bank of Country X. The Board need not initially hold gold reserves against this stock of monetary liabilities if it has inherited no corresponding readily saleable assets from the Central Bank of Country X. Over time it shall dispose of any domestic assets initially held as counterparts to its monetary liabilities.

  

b.    The Board may not increase its monetary liabilities without gold or foreign reserves equal to 100 percent of the amount of the increase.

  

c.    The Board shall hold its reserves in gold or in highly rated and liquid securities either denominated in gold or fully hedged against changes in the fiat-currency price of gold. These reserves shall be on deposit at the BIS or at an internationally certified gold warehouse. The Board shall not hold securities issued by the national or local governments of Country X, or by enterprises owned by those governments. The reserves of the Board are the property of the holders of the Board’s monetary liabilities and may not be appropriated by the Government of Country X.

       

09.The Board shall pay all net seigniorage (profits) into a reserve fund until its unborrowed foreign reserves equal 110 percent of its notes and coins in circulation and deposits. It shall remit to the Government of Country X all net seigniorage beyond that necessary to maintain 110 percent foreign reserves. The distribution of net seigniorage shall occur annually.

  

10.The head office of the Board shall be in the capital city of Country X. The Board may establish branches or appoint agents in other cities of Country X. The Board shall also maintain a branch in Switzerland.

  

11.The Board shall publish a financial statement, attested by the directors, monthly or more often on a publicly accessible Internet site. The statement shall appraise the Board’s holdings of securities at their market value. An annual audit of the Board shall be made by an international audit firm and shall be published by the Board.

  

12.The Board may issue notes and coins in such denominations as it judges to be appropriate.

  

13.The Board may not be dissolved, nor may its assets be transferred to a successor organization, unless all of the following conditions are satisfied: two-thirds of the members of Country X approve, the President of Country X approves, all the directors of the Board approve, and all claims against its monetary liabilities can be satisfied.

  

14.[Optional] The Board may accept loans or grants of reserves from multigovernmental organizations or foreign governments to establish initial foreign reserve backing of up to 100 percent of the monetary base. The loans shall not exceed 100 percent of the monetary base. After establishing the initial backing, the Board may not accept loans.

  

15.Exchanges of currency by the Board shall be exempt from taxation by the government of Country X and all its subdivisions.

  

16.The Board’s currency shall be legal tender for paying taxes and settling debts in Country X. However, private parties shall be free to contract among themselves in any currencies they wish to specify, and no currency shall be forced tender for such contracts.

  

17.The Board may not perform banking services for the Government of Country X, and it shall not be responsible for the financial obligations of the government.

  

18.Existing laws that conflict with this law are void.

  

19.This law takes effect immediately upon publication.

 

 

Steve H. Hanke is a Professor of Applied Economics

at The Johns Hopkins University in Baltimore

and a Senior Fellow at the Cato Institute in Washington, D.C.

 

    

Afnám gjaldeyrishafta með upptöku Ríkisdals

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Afnám gjaldeyrishafta með upptöku Ríkisdals.

Birtist fyrst í Fréttablaðinu 26. apríl 2012.

   

Guðmundur Franklín Jónsson.

Gjaldeyrisútboð og lausnir Seðlabankans við afnám gjaldeyrishafta ná ekki flugi og hafa gjörsamlega mistekist vegna vantrausts fjárfesta á bankanum og áætluninni um afnám haftanna. Með núverandi fyrirkomulagi mun taka áratugi að losa um höftin og því ljóst að finna verður nýja leið. Gjaldeyrishöft voru sett á til að hefta útflæði erlends gjaldeyris. Síðast þegar gjaldeyrishöft voru sett á entust þau í 60 ár.

Gjaldeyrishöft eru þeim eiginleikum gædd að Seðlabankinn neyðist til að þrengja þau með tímanum vegna þess að peningarnir finna alltaf leið og hefur Seðlabankinn komið sér upp gjaldeyriseftirliti sem rannsakar kreditkort einstaklinga og hefur jafnvel ráðist inn með húsleitum í fyrirtæki. Þetta er eitthvað sem engin siðmenntuð þjóð vill gera. En vandamálið er það stórt að ef gjaldeyrishöftunum yrði lyft, þá mundi allur gjaldeyrissjóður Seðlabankans tæmast á svipstundu með tilheyrandi hörmungum.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt og koma á efnahagslegum stöðugleika er aðferðin sú að gera Ríkisdal að lögeyri, samhliða gömlu krónunni með fastgengi við Bandaríkjadollar. Með nýjum lögeyri/Ríkisdal og fastgengisstefnu fylgja aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki.

Fastgengisstefna yrði sett á strax og í kjölfarið 6 til 9 mánuðum seinna upptaka nýja gjaldmiðilsins Ríkisdals (ISD), útgefins af Myntsláttu- og þjóðhagsráði Íslands sem væri ný stofnun sett saman úr Seðlabanka Íslands og Fjármálaeftirlitinu. Nýi Ríkisdalurinn yrði með Bandaríkjadal sem stoðmynt.

Möguleiki er að gera gjaldmiðlaskiptasamning við Seðlabanka Bandaríkjanna fyrir stuðning við nýja Ríkisdalinn. Afnám gjaldeyrishafta þarf að setja með sérstökum neyðarlögum.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands yrði ný stofnun sett saman úr Seðlabanka Íslands og Fjármálaeftirlitinu.

Tekin væri upp fastgengisstefna í stað verðbólguviðmiða. Gengi gjaldmiðils yrði strax fest við gengi Bandaríkjadollars.

Með nýjum Ríkisdal (ISD) sem lögeyri og fastgengisstefnu fylgja aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki og engin gjaldeyrishöft yrðu á nýja Ríkisdalnum.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands hefði einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals sem ásamt Bandaríkjadal yrði lögeyrir landsins. Eftir sem áður yrðu engar hömlur á notkun annarra gjaldmiðla.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands skal m.a. annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands skal tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á pari fyrir Bandaríkjadali.

Stoðmynt Myntsláttu- og þjóðhagsráðs Íslands skal vera Bandaríkjadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Bandaríkjadal.

Gengi Ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi Bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum.

Innan árs frá stofnun Myntsláttu- og þjóðhagsráðs Íslands skal vera búið að skipta öllum Íslendskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum, samningum o.s.frv. yfir í Ríkisdal.

Gjaldeyrishöftum yrði ekki lyft af ca. 1.000 milljörðum af aflandskrónum, þær frystar og sérstaklega samið um losun hafta á þeim. Innlánsvextir á aflandskrónunum yrðu keyrðir niður í 0,0%. Þessir 1.000 milljarðar aflandskróna halda Íslendska hagkerfinu í gíslingu.

Eigendum aflandskróna yrðu t.d. boðnar tvær leiðir til að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna; a) að skipta yfir í Ríkisdal með 75% afföllum, eða b) skipti á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, gefin út í Bandaríkjadal með 3,5% vöxtum, fyrsta afborgun á tíunda ári.

Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað sem skattgreiðendur borga í vexti af aflandskrónum.

Þær upphæðir af aflandskrónum, sem ekki yrði skipt fyrir Ríkisdalinn, yrðu notaðar til uppbyggingar í Íslendsku þjóðfélagi til áratuga. Líta verður á 1.000 milljarðana af gömlu krónunum sem hafa Íslendskt efnahagslíf í gíslingu sem tækifæri, snúa borðinu við og leyfa erlendum vogunarsjóðum að njóta fjárfestingartækifæra í landinu með þátttöku sinni.

Það tæki ca. 6 til 9 mánuði að koma þessari leið í verk.

Rúsínan i pylsuendanum væri sú, að auðveldlega er hægt að leggja verðtryggingu niður með þessum aðgerðum.

Langþráð fjármálaöryggi.
Við megum ekki gleyma því að fólkið í landinu horfir til okkar sem bjóðum okkur fram til stjórnmálastarfa – með von um betri framtíð. Okkar skylda er að rísa undir þeim væntingum. Stuðla að betri framtíð, betri lífskjörum og hugsa í lausnum. En ekki leggja stein í götu alls sem til framfara horfir. Efnahagslífið er einn vefur og starfsskilyrði atvinnulífs og lífskjör fólksins eru samofin.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt

og koma á efnahagslegum stöðugleika

er aðferðin sú að gera Ríkisdal að lögeyri,

samhliða gömlu krónunni með fastgengi við Bandaríkjadollar.

Kanadadalur + Ríkisdalur = afnám gjaldeyrishafta

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Kanadadalur + Ríkisdalur = afnám gjaldeyrishafta.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. apríl 2012.

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eina vitræna leiðin til að afnema gjaldeyrishöftin, hælbit sem flestir vilja losna við, er með upptöku fastgengis. Með fastgengi verður tekin upp »reglubundin peningastefna« en henni fylgjir aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki. Fagna ber að Seðlabankinn verður lagður niður og landsmenn losna við það bullandi sukk og torgreindar ákvarðanir sem fylgja slíkum stofnunum.

Fastgengi er hægt að framkvæma með tvennu móti. Annars vegar með upptöku Kanadadals og hins vegar með upptöku innlends Ríkisdals útgefnum af myntráði, með Kanadadal sem stoðmynt. Aðrir erlendir gjaldmiðlar koma einnig til álita, fyrir utan Evru sem af pólitískum ástæðum er ónothæf. Mjög auðvelt er að breyta úr Kanadadal yfir í Ríkisdal, ef talið er henta. Það verður samt ekki gert án samþykkis þjóðarinnar.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt og koma á efnahagslegum stöðugleika er aðferðin sú að gera Kanadadal strax að lögeyri, samhliða gömlu og lúnu Krónunni. Hugsanlega er hægt að semja við seðlabankann í Kanada um að hann selji Íslandi nauðsynlegt grunnfé (kr.40 milljarðar) á kostnaðarverði. Ef samningar nást ekki við Kanada, er sjálfgefið að hefja tafarlaust undirbúning að stofnun myntráðs.

Til að tryggja myntráðinu traust er nauðsynlegt að festa ákvæði um það í Stjórnarskrána. Hér eru dæmi um nokkur slík ákvæði. Fyllri lista er hægt að sjá á vefsetri Samstöðu þjóðar:

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins

 

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í Stjórnarskrána.

Myntráð Íslands hefur einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals, sem ásamt Kanadadal er lögeyrir í landinu. Eftir sem áður skulu engar hömlur settar á notkun annara gjaldmiðla á Íslandi. Frjáls notkun gjaldmiðla telst til fullveldisréttinda landsmanna.

Tilgangur Myntráðs Íslands er að annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntráðið skal á öllum tímum tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á föstu skiptigengi fyrir Kanadadali.

Myntráð Íslands skal gefa út Ríkisdali í seðlum og mynt. Myntráðið skal láta prenta seðlana erlendis, en myntina er heimilt að láta slá innanlands. Myntráðinu er hvorki heimilt að taka við innlánum eða veita lán.

Stoðmynt Myntráðsins skal vera Kanadadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Kanadadal. Myntráðið veitir ekki móttöku öðrum gjaldmiðlum en Ríkisdölum og Kanadadölum.

Myntráðinu er ekki heimilt að taka gjald fyrir að skipta úr Ríkisdal í Kanadadal, eða öfugt.

Myntráðið skal hefja starfsemi með nægan forða af Ríkisdölum í seðlum og mynt, sem nemur að jafnvirði rúmlega 100% af áætluðum Krónum í umferð, sem gefnar hafa verið út af Seðlabanka Íslands.

Seðlabanki Íslands skal innan árs frá stofnun Myntráðsins skipta gegn Kanadadölum öllum Íslendskum Krónum sem hann hefur sett í umferð, enda sé þess óskað af eigendum þeirra. Seðlabankanum er einnig heimilt að skipta Íslendskum Krónum í Ríkisdali, sem hann hefur keypt af Myntráðinu eða eignast á annan löglegan hátt.

Myntráðið skal varðveita varasjóð sinn í Kanadadölum, eða ríkisskuldabréfum útgefnum af Kanadíska seðlabankanum (Bank of Canada), enda skulu þau hljóða á Kanadadali. Myntráðinu er óheimilt að eiga eða varðveita verðbréf sem útgefin eru af ríkissjóði Íslands, bæjarfélögum eða Íslendskum ríkisstofnunum.

Myntráðið skal setja allan myntgróða í varasjóð sinn, þar til varasjóðurinn hefur náð að verða 110% af útistandandi Ríkisdölum. Varasjóðurinn skal metinn í lok hvers árs og ríkissjóði Íslands fært það fjármagn sem umfram kann að vera 110%.

Ef Myntráðið telur ástæðu til að breyta um stoðmynt, eða gera aðrar breytingar á starfsemi ráðsins, skulu slíkar hugmyndir ræddar fyrir opnum tjöldum. Ákvörðunum um breytingar skal hrint í framkvæmd innan tólf mánaða, frá því að nauðsynlegar breytingar hafa verið gerðar á Stjórnarskránni.

 

Enginn verður svikinn af að taka Kanadadal í fóstur.

Sem stoðmynt er Kanadadalur einkanlega hentugur. Að undanförnu hefur Kanada blómstrað og horfur framundan eru ekki síðri en á Íslandi. Athygli vekur að síðust 10 árin hefur landsframleiðsla á mann verið nær jöfn í báðum löndunum. Mikilvægt er að um efnahag Kanada ríkja ekki sömu efasemdir og gilda um Bandaríkin, svo ESB sé nú ekki nefnt í þessu sambandi.

Flestum Íslendingum er ljóst að flotgengi undir stjórn Seðlabankans hefur mistekist hörmulega undanfarna áratugi. Þannig liggur fyrir að Íslendska krónan hefur frá 1939 veikzt um 99,95 prósent gagnvart Dönsku krónunni. Þetta samsvarar  því að Dönsk króna hafi haldið verðgildi sínu 2.000 sinnum betur en krónan okkar.

Það er mikil kokhreysti að halda því fram að vandi peningakerfisins verði leystur með mannaskiptum í Seðlabankanum. Kerfisvandi verður einungis leystur með kerfisbreytingu. Kanadadalur er góður kostur til að koma á langþráðum stöðugleika. Að taka Kanadadal í fóstur gefur einnig tilefni að rækja betur frændsemi við þá fjölmörgu Íslendinga sem búa í Kanada.

 

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt

og koma á efnahagslegum stöðugleika

er aðferðin sú að gera Kanadadal strax að lögeyri.

 

 

Utanríkisþjónusta Íslands í höndum vangefinna trúða ?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Utanríkisþjónusta Íslands í höndum vangefinna trúða ?

                                 

19. apríl 2012.

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Hvað eftir annað er utanríkisráðuneytið staðið að vinnubrögðum sem benda til að vangefnir trúðar haldi þar um stjórnvölinn. Raunar eru margir vissir um að landráð séu heldstu áhugamál sumra starfsmanna ráðuneytisins. Í Morgunblaðinu í dag segir svo af athöfnum Utanríkisráðuneytis:

Kristján Guy Burgess, aðstoðarmaður utanríkisráðherra, sagði að haft hefði verið í sambandi við sendiherra ESB á Íslandi, sem var staddur erlendis, og var haldinn fundur embættismanna með staðgengli sendiherrans til að koma athugasemdinni á framfæri. Einnig komu embættismenn athugasemdinni á framfæri við fulltrúa framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins í Brussel.

Þarna er verið að fjalla um það sem ætti að vera “harðorð mótmæli við fjandsamlegri framkomu Evrópusambandsins gagnvart Íslandi”. Allur almenningur veit að þessi “athugasemd” er ekkert annað en blekking. Þarna er ekki verið að koma á framfæri harðorðum mótmælum. Þvert á móti er Utanríkisráðuneytið að fullvissa Evrópusambandið um að kjölturakkar þess hafi ekki hvikað í hollustu sinni við hið erlenda vald.

Enginn nema “vangefinn trúður” lætur sér detta í huga að hvísla blíðmælum í eyra andstæðings síns og halda því síðan fram við samherja sína að um harðorð mótmæli hafi verið að ræða. Hugsanlega gæti svona blekking tekist einu sinni, en Utanríkisráðuneytið hefur orðið uppvíst að sömu vinnubrögðum áður og þá í alvarlegri kringumstæðum.

Svo nefnd Brussel-viðmið voru sögð niðurstaða í samningaviðræðum Utanríkisráðuneytis og Evrópusambandsins. Fulltrúar ráðuneytisins hafa fullyrt að þarna hafi verið gerðir sögulegir samningar sem hafi bundið Evrópusambandið að þjóðarétti. Á grundvelli Brussel-viðmiðanna var Alþingi talin trú um að Ísland fengi blíðar móttökur við samningaborð nýlenduveldanna. Með Icesave-kröfurnar yrði farið í samræmi við þá grundvallarreglu ESB, að ríkisábyrgð væri óheimil.

Brussel-viðmiðin reyndust fullkomin blekking sem núna er vitað að var samin í Utanríkisráðuneytinu, undir stjórn Össurar Skarphéðinssonar. Viðmiðin voru ekki samningur þar sem gætt var hagsmuna beggja aðila, heldur voru þau illa dulbúin yfirlýsing um uppgjöf Íslands. Í bréfi til Samstöðu þjóðar staðfesti Framkvæmdastjórn ESB að enginn Brussel-samningur var gerður. Yfirlýsing utanríkisráðherra um “sameiginleg viðmið” var ekki papírsins virði, enda skorti bæði haus og undirskriftir á plaggið.

Staðreyndin er sú að vangefnir trúðar halda á utanríkishagsmunum Íslands og ekki nóg með það, því að sumir starfsmenn ráðuneytisins hafa verið staðnir að landráðum. Þannig voru Kristján Guy Burgess og Einar Gunnarsson starfsmenn Utanríkisráðuneytis kærðir til Ríkissaksóknara fyrir landráð. Þeir biðluðu til erlendra ríkja um aðstoð við að hindra þjóðaratkvæði um Icesave-lögin. Þetta sannaðist þegar Wikileaks birti leyniskjöl úr Bandaríska sendiráðinu:

CDA met with Ministry of Foreign Affairs Permanent Secretary Einar Gunnarsson and Political Advisor Kristjan Guy Burgess January 12 to discuss Icesave. After presenting a gloomy picture of Iceland&#39;s future, the two officials asked for U.S. support. They said that public comments of support from the U.S. or assistance in getting the issue on the IMF agenda would be very much appreciated. They further said that they did not want to see the matter go to a national referendum and that they were exploring other options for resolving the issue. The British Ambassador told CDA separately that he, as well as the Ministry of Finance, were also looking at options that would forestall a referendum.

Þarna sannaðist einnig að Steingrímur Sigfússon (Ministry of Finance) tók þátt í landráðunum með viðræðum við sendiherra Bretlands um hvernig hægt væri að stöðva stjórnarskrárbundið ferli þjóðaratkvæðisins. Hversu lengi ætlar þjóðin að greiða þessu fólki laun fyrir að blekkja sig og vinna gegn hagsmunum landsmanna ?

>>><<<     

A German Social Democrat who has Ireland by the throat

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     A German Social Democrat who has Ireland by the throat.

                                 

Birtist fyrst í The Commentator 16. apríl 2012.

 

 

Tom Gallagher.

                                 

Europe is once more in the grip of arrogant technicians of power who believe they can engineer society, oblivious to history, culture, values and place. Prominent in their ranks is Jorg Asmussen, the young German representative on the European Central Bank. He has been at the heart of the operation to socialize the debts of the ailing financial sector in the core EU states.

It has been the only coherent policy to emerge from the ECB since the financial emergency began just over two years ago. Smaller and weaker states in the eurozone are being penalized for mistakes that were made at all levels of the eurozone. The priority is to protect the banks of France and Germany which spurred on the credit splurge and property boom in countries like Spain and Ireland in the 1990s.

The ECB has always insisted that when it forced a €85 billion loan on Ireland in November 2010, the aim was to prevent the country’s financial collapse and the social distress and dislocation that were sure to follow. Critics argued that it would have been better for toxic banks like Anglo, which had lost more than eight times its capital, to go bust and for Ireland to step outside the eurozone in order to be able to make the adjustments necessary for it to return to competitiveness.

As a member of the eurozone it cannot, like Iceland, devalue its currency or adjust its interest rates so as to promote growth. The one-size-fits-all policy shaping the eurozone is a classic utopian project, defying reality; and despite the emancipatory language, it benefits the best-placed members of the currency union. (Auðvelt er að komast frá Evrunni, ef menn vilja.)

Asmussen was in Ireland last week to supervise the steps that its citizens were taking to service a huge debt that was forced on them by bad political judgment in 2008 and an EU diktat in 2010. As a senior figure at the German finance ministry in 2010, he had been involved in drawing up the deal imposed on Ireland. Under it, the debts of private bondholders were to be met even though there was no provision in the Maastricht Treaty requiring it.

The loan was set at the usurious rate of 5.7 percent. A spokesperson for the European Commission said the ‘profit’ that the EU makes by lending to Ireland will be invested back into the EU budget and will be distributed to EU members at the end of each financial year.

A strategy of austerity without growth looks certain to plunge Ireland into depression conditions unless it is reversed. Ireland’s citizens face the prospect of setting aside, long into the future, a massive part of their state’s GDP to service a huge debt that was forced on them by bad political judgment in 2008 and an EU diktat in 2010. Foreign investment is bound to be discouraged, domestic business is certain to remain flat and the departure abroad of a large proportion of people often with valuable skills but who are unwilling to endure years of economic inactivity appears guaranteed.

On his Dublin visit, during an unguarded moment, Asmussen made a significant admission. He related that, ‘the main reasoning’ [behind the bail-out] was to ensure that no negative spillover effects would be created to other Irish banks or to banks in other European countries.’ In other words the imperative was to ring-fence (skjaldborg) the badly managed and over-extended banks in core Europe. It was the first time that a leading ECB official had been so candid.

In light of such an admission, it is not hard to view the bail-out as one in which it is Ireland coming to the rescue of the Franco-German pivot regulating the workings of the eurozone.

Perhaps Asmussen had become blasé because opinion polls showed that in a referendum on 31 May, a majority of Irish voters were prepared to back the EU’s Social compact which is meant to legitimise the centralisation of financial control across the eurozone. But there is mounting anger even in Ireland at the surrender of democratic control to faraway institutions that are responsible for decisions that have drastic impact on the livelihood of millions.

Searching into Jorg Asmussen’s background, it turns out, perhaps unexpectedly for some, that he is not a free market radical located on the political Right. On the contrary, he is a high-flying member of the SPD, Germany’s Social Democratic Party. Nor is he unique as anyone can soon see by a cursory glance of the last century of European history.

Successive Socialist figures have grown impatient with what they find to be the unglamorous task of lifting the living standards of the working-class or operating within the constraining framework of the nation-state. Instead of fighting the class war and restructuring society, successive number have been tempted to become involved in missions to promote sweeping change in Europe or even globally.

One striking example from the pre-1940 era is the leader of the Belgian Socialists, Hendrik de Man. He was well-known to many on the British left, later prominent in the Attlee government, through organizing conferences in the 1930s on the need to embrace corporatist planning. His chief collaborator was Paul –Henri Spaak, one of the architects of the European Union.

Hendrik de Man welcomed the demise of parliamentary socialism and endorsed the need for a new project that would take European civilization forward to a new era. In 1940, after the Nazi occupation of Belgium, he drew up the pro-collaborationist manifesto of the Belgian Socialists, one passage of which read:

‘Peace has not been able to develop from the free understanding of sovereign nations and rival imperialisms: it will be able to emerge from a Europe united by arms, wherein the economic frontiers have been leveled’.

The elite character of the European project would appeal to similarly restless and ambitious men of de Man’s stamp eager to experiment with a ‘third way’.

In June 1999, Tony Blair and Gerhard Schroder of Germany issued a paper called the “Third Way” (in German, “Neue mitte”), a sketch of a new kind of socialism to modernize Europe with the state taking the lead to shake up both capitalism and the labour market. Schroder described the idea as an attempt to ‘modernize the interpretation of basic social democratic values’.

In France, this spring, the Socialist candidate in next Sunday’s presidential election, Francois Hollande has struggled to obtain the support of sister parties in Germany and elsewhere for a crisis strategy that looks beyond the needs of corporatist interests and the financial sector. As a result, he has had to backtrack on his promise to renegotiate the fiscal pact if he defeats Sarkozy.

European Socialism is now largely in the hands of dedicated careerists, uttering empty phrases about socialist solidarity in a continental union dominated by economic cartels against which they only mount token resistance. Grand projects like the eurozone still have a mesmeric attraction even if mired in crisis. This helps to explain why an ambitious and able Social Democrat like Asmussen is prepared to act like a European colonial district officer in Ireland.

Ironically, it was Germany that in the 1950s produced an antidote to top-down Euro corporatism. Ludwig Erhard, the architect of Germany’s ‘economic miracle’ fought a lonely battle to slow the rise of the EU in its current form. He believed, in the words of one biographer, that ‘there were so many differences among the various European peoples or among the places where they lived that a single economy or fiscal policy for the entire continent would inevitably fail’.

As an alternative to creating supranational organisations shaped around French centralist planning, Erhard called for adoption of the subsidiarity principle in international relations. In effect, he wanted decisions to be made at the lowest possible level, thereby preventing the growth of a large European central bureaucracy.

He was unsuccessful in his attempt to place the economist Wilhelm Ropke in charge of the European Commission when it was created in 1958. Ropke wanted a Swiss model for the new Europe based on limits to bureaucracy and an active democratic component. He believed:

‘Decentralism is the essence of the spirit of Europe. To try to organise Europe centrally, to subject the continent to a bureaucracy of economic planning, and to weld it into a block would be nothing less than a betrayal of Europe and the European patrimony. The betrayal would be the more perfidious for being perpetrated in the name of Europe and by an outrageous misuse of that name’

It is doubtful if even the vigilant Erhard could have imagined the ascension of someone like Jorg Asmussen and how far the Eurocrats are prepared to go in building a proto-European state so thoroughly drained of real democratic content.

>>><<<     

Við munum kjósa - um fjölmiðlalögin !

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Við munum kjósa - um fjölmiðlalögin !

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. júlí 2004.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

UMRÆÐAN um fjölmiðlalögin, sem í upphafi var einungis að hluta til um stjórnarskrármál, snýst núna eingöngu um Stjórnarskrána. Ég vil fagna þessu, því að hrein og djúp umræða um mörg stjórnarskrárákvæði er nauðsynleg. Þetta er öll þjóðin orðin meðvituð um, eftir tilraunir ríkisstjórnarinnar til að fara á sveig við Stjórnarskrána. 

Með ólíkindum er að sjá hversu djúpstæður ágreiningur hefur komið í ljós varðandi sum atriði Stjórnarskrárinnar og er engu líkara en menn tali ekki sama tungumál, svo ekki sé spurt hvort menn lúti sömu lögum. Hér verður eingöngu fjallað um það afmarkaða atriði, sem núna skiptir öllu máli. Spurningin er: mun yfirstandandi átökum ljúka með þjóðaratkvæðagreiðslu um fjölmiðlafrumvarpið ?

Sniðganga ríkisstjórnarinnar ? 

Eins og öllum er kunnugt, vilja ákveðnir valdaaðilar forðast að stjórnarskrárbundinn málskotsréttur forsetans vakni til lífsins. Eftir að viðraðar voru ótrúlegar hugmyndir um mismunandi atkvæðavægi landsmanna, var haldið í dæmafáa sniðgöngu sem enn stendur yfir.

Ríkisstjórnin kaus að reyna þá leið að leggja fram nýtt fjölmiðlafrumvarp, sem er lítt breytt frá því fyrra. Hluti af þessu frumvarpi er ákvæði sem fellir niður fyrra frumvarpið. Þessi bræðingur er heimskulegur, því að vilji forsetinn halda fast við fyrri ákvörðun sína um þjóðaratkvæðagreiðslu, er hann nauðbeygður til að vísa einnig hinu nýja frumvarpi í heild til þjóðarinnar. Í raun á forsetinn engan annan kost en neita frávísunarfrumvarpinu undirskriftar. Fjölmiðlafrumvarpið nýja yrði þá einnig fellt, hversu gott sem það annars kynni að vera. 

Ríkisstjórnin átti annan kost, sem var að leggja fram sérstakt niðurfellingarfrumvarp og síðan nýtt fjölmiðlafrumvarp. Þetta getur ennþá orðið niðurstaða Alþings. Vert er að vekja athygli á, að til að fella lög úr gildi þarf Alþingi að samþykkja sérstakt frumvarp um niðurfellinguna og samþykki forsetans þarf að koma til, á sama hátt og þörf er um öll önnur lög. Að sniðganga forsetann er því alls ekki mögulegt.

Hvað gerir forsetinn ? 

Ríkisstjórnin kaus að leggja fram bræðingsfrumvarp um fjölmiðla, sem samtímis fellir úr gildi fyrstu gerð fjölmiðlalaganna. Hinn kosturinn var að fella fyrst úr gildi lög númer eitt og leggja síðan fram frumvarp númer tvö. Eitt af því sem menn greinir á um, er hvort lögleg leið hafi verið valin. 

Hvað varðar framkvæmd, skiptir nákvæmlega engu máli hvor hátturinn er á hafður. Í báðum tilvikum fær forsetinn lagafrumvörp til staðfestingar, í öðru tilvikinu tvö frumvörp, í hinu eitt. Til að þau öðlist lagagildi þarf staðfestingu forsetans, annars fara þau til þjóðaratkvæðagreiðslu. Þótt hendur forsetans séu ekki að neinu leyti bundnar, verður að telja ólíklegt að hann taki afstöðu til meints stjórnarskrárbrots. Að minnsta kosti mun hann aldrei vísa lagafrumvarpi til þjóðaratkvæðis vegna slíks gruns. 

Vísvitandi brot á Stjórnarskránni er auðvitað alvarlegur gerningur og ætla verður að allir aðilar stjórnkerfisins forðist slíkt og láti Stjórnarskrána njóta vafans. Á þessu stigi, skiptir hins vegar engu máli hvort lögin standast ákvæði Stjórnarskrárinnar. Hugsanleg brot á Stjórnarskránni verður að kæra til dómstóla og niðurstöðu þeirra er ekki að vænta fyrr en þjóðaratkvæðagreiðslur hafa farið fram.

Afstaða forsetans hlýtur að byggjast á þremur atriðum: 

a) Forsetinn vísaði fyrstu útgáfu frumvarpsins til þjóðaratkvæðagreiðslu. Önnur útgáfa hlýtur að hljóta sömu örlög, nema um gjörbreytt frumvarp sé að ræða. 

b) Forsetinn tók ekki málefnalega afstöðu til fyrstu útgáfu frumvarpsins. Hann var hlutlaus. Þar af leiðir að hann getur ekki tekið málefnalega afstöðu til laga um niðurfellingu fyrstu útgáfu. Ef hann samþykkti niðurfellingarlög, væri hann að ganga á rétt þeirra sem eru fylgjandi fyrri lögunum. 

c) Til að festa málskotsrétt/málskotsskyldu forsetans í sessi má hann ekki láta þetta tækifæri fram hjá sér fara. Ef forsetinn bregst á þessari stundu, getur þurft vopnaða baráttu til að endurheimta réttinn til þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Margir halda fram þeirri fullyrðingu að forsetinn geti ekki annað en samþykkt niðurfellingar-frumvarp, hvort sem það er hluti af síðara frumvarpi eða ekki. Þetta sé svo, vegna þess að þannig fái andstæðingar fjölmiðlafrumvarpsins framgengt sínum vilja. Þetta er alrangt, vegna hlutleysis forseta í málinu. Hvort sem niðurfellingaraðferð ríkisstjórnarinnar er í samræmi við Stjórnarskrána eða ekki, er hægt að fullyrða að öll frumvörp er þetta mál snerta, hljóta að enda hjá þjóðinni, í allsherjaratkvæðagreiðslu. Menn ættu því að hraða afgreiðslu Alþingis og láta þjóðina taka við þessu máli sem fyrst.

>>><<<

Menn ættu því að hraða afgreiðslu Alþingis

og láta þjóðina taka við þessu máli sem fyrst.

>>><<<