Viðbrögð Íslands við ítrekuðum ögrunum Evrópusambandsins

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Viðbrögð Íslands við ítrekuðum ögrunum Evrópusambandsins.

13. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Ögranir Evrópusambandsins og tilraunir til að koma Icesave-klafanum á Íslendinga eru óþolandi og krefjast öflugra viðbragða. Neyða verður ríkisstjórnina til að gæta hagsmuna Íslands í viðskiptum við ESB. Nauðsynlegt er að grípa til eftirfarandi aðgerða:

  

1.    Sendiherra Evrópusambandsins verði vísað úr landi.

 

2.    Evrópustofu verði lokað og Ríkislögmanni falið að ákæra þá sem bera ábyrgð á starfsemi hennar.

 

3.    Samningnum um Schengen verði tafarlaust sagt upp.

 

4.    Hafinn verði undirbúningur að úrsögn Íslands úr Evrópska efnahagssvæðinu.

 

5.    Gullforði Íslands (13 milljarðar) verði tafarlaust fluttur frá Bretlandi.

 

6.    Kanadadalur verði strax gerður lögeyrir á Íslandi.

 

7.    Hafinn verði undirbúningur að starfsemi myntráðs, með Kanadadal sem stoðmynt.

 

8.    Þjóðarkönnun verði gerð um hug landsmanna til samningaviðræðna um innlimun Íslands í ESB.

 

9.    Setja þarf ströng lög um landráð, sem taka fast á framferði ríkisstjórnarinnar.

   

    

>>><<<

     

Krafist er þjóðaratkvæðis um aðild að ESB - þjóðarkönnun nægir ekki

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Krafist er þjóðaratkvæðis um aðild að ESB - þjóðarkönnun nægir ekki.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 12. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Þjóðaratkvæði, sem er bindandi og endanlegur úrskurður fullveldishafans, er eitt af mikilvægustu fullveldisréttindunum í lýðveldum. Þjóðarkönnun er hins vegar ekki fullveldisréttindi, heldur eitt af tækjum höfðingjaveldis til að blekkja almenning. Þjóðaratkvæði er ákvörðun, en þjóðarkönnun er bara álit.

  

Þingræðissinnar nefnast þeir sem aðhyllast höfðingjaveldi, ofurvald stjórnmálaflokkanna og afnám lýðveldis. Þeir hafa gjarnan uppi hótanir um að leggja niður embætti forseta Lýðveldisins, en forseti er ómissandi hluti þess stjórnarforms sem nefnist lýðveldi. Þingræðissinnarnir í ríkisstjórn Íslands hafa engin áform um að halda þjóðaratkvæði um innlimun landsins í Evrópusambandið. Ætlun þeirra er að þjóðarkönnun verði látin nægja, enda geta þeir þá hæglega sniðgengið niðurstöðuna.

  

Í núgildandi stjórnarskrá þjóðarinnar er getið þriggja tilvika sem leitt geta til þjóðaratkvæðis og varða þau: uppsögn forsetans (11. grein), staðfestingu lagafrumvarpa (26. grein) og breytta kirkjuskipan (79. grein). Engar almennar heimildir eru í Stjórnarskránni um þjóðaratkvæði og þá ekki frekar um þjóðarkannanir, enda teljast kannanir ekki til fullveldisréttinda.

  

Nú gæti einhver í barnaskap sínum álitið, að engu máli skipti hvort um ESB-málið verði haldið þjóðaratkvæði eða þjóðarkönnun. Getur Alþingi ekki farið eftir niðurstöðu þjóðarkönnunar, eins og því er skylt að gera með niðurstöðu þjóðaratkvæðis ? Staðreyndin er sú að Alþingi er ekki heimilt að fara eftir niðurstöðu þjóðarkönnunar og um það tekur Stjórnarskráin af allan vafa. Þetta kemur fram í 48. grein Stjórnarskrárinnar, en þar segir:

  

Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.

  

Auðvitað getur það skeð að skoðanir fullveldishafans og Alþingis fari saman, en mismunandi afgreiðsla þings og þjóðar á Icesave-kröfum nýlenduveldanna markaði spor sem ennþá hræða. Hægt er að fullyrða að þingræðissinnarnir í ríkisstjórn munu ekki fara að vilja almennings, ef þjóðarkönnun verður gerð um afstöðu til ESB-aðildar og innlimun landsins hafnað.

  

Samningur ríkisstjórnarinnar við Evrópusambandið verður ekki afgreiddur af Alþingi sem lagafrumvarp, heldur sem þingsályktun. Þar með sneiðir samningurinn hjá þjóðaratkvæði, því að þingsályktanir þurfa ekki undirskrift forsetans til að taka gildi. Hugmyndasmiðir Samfylkingarinnar hafa fyrir löngu gert uppdrátt af þessari málsmeðferð. Liður í undirbúningi þingræðissinna var setning laga 91/2010 um framkvæmd þjóðaratkvæða og þjóðarkannana. Svo segir í 1. grein:

     

Álykti Alþingi að fram skuli fara almenn og leynileg þjóðaratkvæðagreiðsla um tiltekið málefni eða lagafrumvarp fer um framkvæmdina samkvæmt lögum þessum. Niðurstaða slíkrar atkvæðagreiðslu er ráðgefandi. Lögin gilda einnig um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslu sem fer fram skv. 3. mgr. 11. gr., 26. gr. og 2. mgr. 79. gr. stjórnarskrárinnar.

  

Þarna getur að líta verulega annmarka sem eru til þess fallnir að rugla skilning fólks. Hugtökunum þjóðaratkvæði og þjóðarkönnun er hvoru tveggja gefið heitið þjóðaratkvæðagreiðsla. Skýrt kemur þó fram að ályktun Alþingis getur einungis leitt til þjóðarkönnunar, sem nefnt er »ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla« til aðgreiningar frá þjóðaratkvæði sem nefnt er þjóðaratkvæðagreiðsla. Jafnframt er gefið í skyn að Alþingi geti ákveðið atkvæðagreiðslu sem hvorki er almenn né leynileg.

  

Alvarlegasti ágalli laga 91/2010 er þó, að þau beinlínis brjóta gegn hugsun Stjórnarskrárinnar. Fram kemur að Alþingi getur sett lagafrumvörp í þjóðarkönnun og »niðurstaða slíkrar atkvæðagreiðslu er ráðgefandi«. Nú er það svo að lagafrumvörp sem hlotið hafa samþykki Alþingis halda áfram að vera frumvörp þar til forsetinn hefur undirritað þau eða hafnað undirskrift. Undir ákvæði laga 91/2010 geta því fallið frumvörp sem forseti myndi að öðru jöfnu vísa til þjóðaratkvæðis. Alþingi getur þannig tekið synjunarréttinn af forsetanum og gripið inn í stjórnarskrárbundinn feril.

  

Ef horft er til fyrirhugaðs samnings ríkisstjórnarinnar við Evrópusambandið, er ljóst að samningurinn sjálfur mun verða samþykktur sem ályktun Alþingis. Hins vegar verður nauðsynlegt að styðja samninginn með lagasetningu sem brjóta mun ákvæði Stjórnarskrárinnar. Ef vitað er að forsetinn mun virða rétt fullveldishafans til að staðfesta eða hafna lögunum, þá mun Alþingi nota lög 91/2010 til að hindra aðkomu forsetans. Lagafrumvarpið verður sent í þjóðarkönnun, sem verður endurtekin með breytingum ef frumvarpinu er hafnað.

  

Forsetinn mun þá ekki fá til undirskriftar umdeild lagafrumvörp, fyrr en þeim fylgir samþykkt úr þjóðarkönnun. Slík frumvörp mun forsetinn varla neita að undirrita og senda í þjóðaratkvæði. Lög 91/2010 eru því atlaga að því sérstaka sambandi sem í lýðveldum er á milli forseta og þjóðar. Sú nöturlega staðreynd liggur fyrir, að margir þingmenn stjórnarandstöðunnar greiddu atkvæði með lögunum. Alls greiðu 48 þingmenn lögunum samþykki og enginn á móti. Niðurlægingu Alþingis eru engin takmörk sett.

    

Þingræðissinnarnir í ríkisstjórn Íslands hafa engin áform

um að halda þjóðaratkvæði um innlimun landsins í Evrópusambandið.

    

>>><<<

     

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

 

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins.

10. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

   

1.    Myntráð Íslands hefur einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals, sem ásamt Kanadadal er lögeyrir í landinu. Eftir sem áður skulu engar hömlur settar á notkun annara gjaldmiðla á Íslandi. Frjáls notkun gjaldmiðla telst til fullveldisréttinda landsmanna.

  

2.    Tilgangur Myntráðs Íslands er að annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntráðið skal á öllum tímum tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á föstu skiptigengi fyrir Kanadadali.

  

3.    Myntráð Íslands hefur lögheimili í Svisslandi.

  

·      Í stjórn Myntráðsins skulu sitja fimm stjórnarmenn. Þrír þeirra skulu hafa erlendt en mismunandi ríkisfang og vera skipaðir af Alþjóðlega endurgreiðslu-bankanum (Bank for International Settlements) í Basel. Þeir mega ekki vera starfsmenn alþjóðlegra stofnana eða ríkisstjórna. Tveir stjórnarmenn skulu kosnir af Alþingi.

  

·      Úrslit mála í stjórn Myntráðsins skulu ráðast af meirihluta atkvæða, að lágmarki þriggja stjórnarmanna og að minnsta kosti einum sem kosinn var af Alþingi.

  

·      Stjórnarmenn Myntráðsins skulu hverju sinni valdir til fimm ára, nema hvað fyrstu stjórnarmenn skulu valdir til mislangs tíma: eins, tveggja, þriggja, fjögurra og fimm ára. Af þeim skal Alþingi velja sína fulltrúa til tveggja og fjögurra ára. Láti stjórnarmaður af starfi eða deyji skal eftirmaður hans skipaður út kjörtímabil forverans af sömu aðilum og tilnefndu forverann.

  

4.   Stjórn Myntráðsins hefur vald til að ráða starfsfólk Myntráðsins, ákveða laun þess og segja því upp störfum. Laun stjórnarmanna skulu ákveðin í starfsreglum Myntráðsins.

  

5.    Myntráð Íslands skal gefa út Ríkisdali í seðlum og mynt. Myntráðið skal láta prenta seðlana erlendis, en myntina er heimilt að láta slá innanlands. Myntráðinu er hvorki heimilt að taka við innlánum eða veita lán.

  

6.   Stoðmynt Myntráðsins skal vera Kanadadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Kanadadal. Myntráðið veitir ekki móttöku öðrum gjaldmiðlum en Ríkisdölum og Kanadadölum.

     

7.    Mistakist Myntráðinu það verkefni að hafa tiltæka Kanadadali til skipta á Ríkisdölum eða öfugt, verður Myntráðið ákært í samræmi við Svissnesk lög um samningsrof. Þetta ákvæði nær ekki til falsaðs, skemmds eða ólöglega fengins gjaldmiðils.

  

8.    Myntráðinu er ekki heimilt að taka gjald fyrir að skipta úr Ríkisdal í Kanadadal, eða öfugt.

  

9.    Myntráðið skal hefja starfsemi með nægan forða af Ríkisdölum í seðlum og mynt, sem nemur að jafnvirði rúmlega 100% af áætluðum Krónum í umferð, sem gefnar hafa verið út af Seðlabanka Íslands.

  

10.Seðlabanki Íslands skal innan árs frá stofnun Myntráðsins skipta gegn Kanadadölum öllum Íslendskum Krónum sem hann hefur sett í umferð, enda sé þess óskað af eigendum þeirra. Seðlabankanum er einnig heimilt að skipta Íslendskum Krónum í Ríkisdali, sem hann hefur keypt af Myntráðinu eða eignast á annan löglegan hátt.

  

11.Myntráðið skal varðveita varasjóð sinn í Kanadadölum, eða ríkisskuldabréfum útgefnum af Kanadíska seðlabankanum (Bank of Canada), enda skulu þau hljóða á Kanadadali. Myntráðinu er óheimilt að eiga eða varðveita verðbréf sem útgefin eru af ríkissjóði Íslands, bæjarfélögum eða Íslendskum ríkisstofnunum.

  

12.Myntráðið skal setja allan myntgróða í varasjóð sinn, þar til varasjóðurinn hefur náð að verða 110% af útistandandi Ríkisdölum. Varasjóðurinn skal metinn í lok hvers árs og ríkissjóði Íslands fært það fjármagn sem umfram kann að vera 110%.

  

13.Aðalskrifstofa Myntráðsins skal vera í Reykjavík, en heimilt er því að hafa afgreiðslustaði innanlands og utan, eftir því sem stjórn þess kann að ákveða.

  

14.Ekki sjaldnar en mánaðarlega skal fjárhagsstaða Myntráðsins opinberuð. Greina skal frá markaðsvirði varasjóðsins, lausafé og útgefnum seðlum og mynt.

  

15.Myntráðið tekur sjálft ákvarðanir um upphæðir á útgefnum myntum og seðlum.

  

16.Ef Myntráðið telur ástæðu til að breyta um stoðmynt, eða gera aðrar breytingar á starfsemi ráðsins, skulu slíkar hugmyndir ræddar fyrir opnum tjöldum. Ákvörðunum um breytingar skal hrint í framkvæmd innan tólf mánaða, frá því að nauðsynlegar breytingar hafa verið gerðar á Stjórnarskránni.

     

17.Ekki er hægt að leggja Myntráðið niður, eða færa fjármuni þess til annarar stofnunar, nema að undangengnum breytingum á Stjórnarskránni.

  

18.Myntráð Íslands skal vera undanþegið öllum sköttum og gjöldum til ríkis eða sveitarfélaga.
   

Frelsi og fullveldi Íslands

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

 

     Frelsi og fullveldi Íslands.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 07. apríl 2012.

 

 

Hafsteinn Hjaltason.

                                 

Snorri Sturluson, sagnaritari, skáld og lögsögumaður, var andstæðingur erlendra yfirráða á Íslandi. Bókmenntaverk og stjórnmálastörf Snorra bera því vitni. Íslendska þjóðin á að stórum hluta frelsið og fullveldið að þakka hinum mikla og gæfuríka menningararfi Snorra Sturlusonar. Hefur Snorra þótt samskipti sín við norska valdamenn vera orðin hættuleg Íslendingum og viljað slíta þeim þegar hann mælti hin frægu orð »út vil ek«.

  

Jón Loftsson, áhrifamesti goðinn á Íslandi, sem var í frændsemi og vináttu við norsku konungsættina, var enginn agent né áróðursmaður fyrir yfirráðum Noregskonunga á Íslandi. Kirkju- og konungsvaldi sem þá ríkti í Evrópu, ESB þeirra tíma, vildi Jón halda í skefjum á Íslandi. Ævisaga þeirra fóstra Jóns og Snorra er þjóðinni góð fyrirmynd í ævarandi varðgæslu fyrir frelsi hennar og fullveldi. Vinátta og viðskipti við aðrar þjóðir, en engin yfirráð þeirra yfir landi og þjóð.  

  

Sjö hundruð og sjötíu ár eru liðin síðan morðsveit Hruna-jarlsins kom í Reykholt og hjó þar níðingshöggið örlagaríka. Þjóðveldisöld var lokið formlega 1262, Ísland varð erlendum yfirráðum að bráð, en undirbúa nýir Hruna-jarlar og sveit málaliða í grænni treyju níðhögg gegn frelsi og fullveldi Íslands? 

                                 

ESB-aðildaráróðurstrúðar tönnlast á þeim lygaáróðri að andstæðingar ESB-aðildar Íslands vilji einangra landið, séu á móti Evrópu, útlendingum og aðild Íslands að alþjóðlegum samtökum og samvinnu. Þær lygasögur ESB-aðildarforingja eru aðal »rök« þeirra fyrir aðild. Íslendingar hafa alltaf haft í heiðri þá skynsamlegu stefnu, að eiga vinsamleg samskipti við aðrar þjóðir. Íslendska þjóðin er trúlega enn sömu skoðunar. Einangrun frá öðrum þjóðum hefur aldrei verið stefnan.

  

Er ESB-báknið rekið núna með bókhaldsbrellum og seðlaprentun? Ávísun á verðbólgu og atvinnuleysi til langrar framtíðar í ESB-löndum. Er stöðuga myntin »evru-armadan« sokkin, orðin að fæðu bankaþrjóta, fjárglæfrahákarla og mafíósa? Íslendsku þjóðinni tókst að hrinda og ógilda Ice-fake, fjörráða áætlanir aðildarforingja og skósveina þeirra, sem þeir ætluðu með blekkingum og valdníðslu og stuðningi ístöðulítilla þingmanna að láta þjóðina samþykkja. Gerum öllum lýðum ljóst að Ísland, auðlindir þess, landsréttindi og frelsi er ekki til sölu, hvorki fyrir grjónaskál né baunadisk, hvað sem líður landsölulauslæti fullveldisprangara og ESB-sinnaðra landsölutrúða.

  

Fyrstu skrefin í ESB-væðingu Íslendskra auðlinda eru stigin með frumvarpi um fiskveiðiauðlindina. Hlutir í Íslendskum útgerðarfyrirtækjum verði tilbúnir til sölu á markaðstorgum ESB-kauphalla, Íslendsk fiskimið opnuð fyrir ESB-fiskveiðiflotum. Íslendskir sjómenn látnir víkja fyrir láglauna sjómönnum frá Íberíuskaga takist ESB-rembuliði og Brussel-nöglum að narra Íslendinga inn í ESB-þrælabáknið.

  

Aðildarforingjarnir leita nú ákaft að ESB-þjónustulunduðum forsetaframbjóðanda, sprellikarli eða -kerlingu vel spottatengdum sem þeir geta stjórnað eftir hentugleikum. Þingmenn (ráðherrar) hafa engar löglegar heimildir fyrir samningum við ESB um afsal (framsal) fullveldis- og löggjafarvalds. Slíkir samningar eru gróft brot á stjórnarskrá Íslands. Þingmenn eiga ekki að sitja á svikráðum og níðast á því sem þeim er fyrir trúað.

  

Þeir sem þykjast til þess hæfir að setja forseta Íslands siðareglur ættu að byrja á sjálfum sér, t.d. virða stjórnarskrá og lög landsins, segja kjósendum satt um þeirra raunverulegu pólitísku stefnu og fyrirætlanir. Valdfrekju- og valdníðslupólitíkusar, sem ætla að selja Íslands frelsi fyrir ESB-helsi. »Græðum« svo mikið á því er þeirra fjörráða síbylja. Ætla, hvað sem það kostar, að láta þjóðina líta myrka dögun og svarta framtíð svikabragða.

  

Fyrir tvö þúsund árum sagði frelsarinn, sem við minnumst á páskum: »Þið hafið gert hús föður míns að ræningjabæli.« Mundi frelsisforingi Íslendinga, sem horfir við Alþingishúsinu, segja: »Þið hafið gert hús þjóðar minnar að landráðabæli«?

  

Á mestu harðræðistímum Íslands afþökkuðu landsmenn þjóðarflutning á Jótlandsheiðar. Þeir höfðu meiri trú á fósturlandinu og farsælli framtíð þjóðarinnar þar. Í fátækt og skorti vaknaði vonin um endurheimt frelsis og viðreisn þjóðfélagsins. Er okkur sem nú lifum og njótum alls þess sem áunnist hefur síðan einhver vorkunn að varðveita það sem hverri þjóð er mikilvægast og verðmætast, frelsið og fullveldið. Þjóð sem skortir ekkert, nema stjórnmálamenn sem hægt er að treysta. Höfnum flutningi ESB- og Brussel-valds á »Jótlandsheiðar«. Þá mun engum takast að stela Íslandi og gera að ránsfeng útrásarvíkinga (RÚV) og tortólfa.

Því meira sem heyrist af lýðskrums- og rangfærslulygarugli ESB-aðildarforingja, því hugþekkari verður hugarmynd skáldsins um leiðtoga. Þjóðsterkur láðvörður lýða, lýðræðisstoð og landvarnarstólpi, vizkusnjall. Forsetinn raungerir ágætlega fáhugarmynd. Fáir munu eftir leika.

Snorri átti Bessastaði um árabil og dvaldi þar oft. Gæfa og hamingja lands og þjóðar mun varðveita menningar- og frelsisanda Snorra Sturlusonar um ókomna tíð á þeim bæ, sem nú er bær forseta Íslands.

  

 

  

>>><<<
 

  Er ESB-báknið rekið núna með bókhaldsbrellum og seðlaprentun?

Ávísun á verðbólgu og atvinnuleysi til langrar framtíðar í ESB-löndum.

  

 

>>><<<
          

  

Seðlabankar eru leikhús fáránleikans og almenningur greiðir háan aðgangseyri

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Seðlabankar eru leikhús fáránleikans

og almenningur greiðir háan aðgangseyri.

06. apríl 2012.

 

 

Hafi nokkur talið að vit væri í torgreindri peningastefnu (discretionary monetary policy), þá ætti sá maður að lesa skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis um aðgerðir Seðlabankans í aðdraganda bankahrunsins. Hér eru birtar nokkrar málsgreinar úr kafla sem ber fyrirsögnina:

  4.5.4 Trúverðugleiki peningastefnunnar og verðbólguvæntingar

<<<>>>

     

Seðlabanka Íslands gekk illa að skapa traust á peningastefnuna. Hér hefur verið lýst ákveðinni togstreitu milli hagfræðinga Seðlabankans og bankastjórnar þar sem bankastjórnin virðist ekki hafa gert sér grein fyrir mikilvægi trúverðugleikans. Sama má segja um ýmsa ráðherra í undanförnum ríkisstjórnum. Það er forsenda fyrir árangri peninga-stefnunnar að henni sé fylgt af festu.

Verðbólgumarkmiðið er ekki eingöngu á ábyrgð Seðlabankans þótt honum sé skylt að beita tækjum sínum á þann hátt sem hann metur heppilegastan til að ná verðbólgumarkmiði innan ákveðins tíma. Verðbólgumarkmiðið er einnig markmið stjórnvalda. Samt sem áður virðist sem að minnsta kosti einhverjir seðlabankastjórar og einhverjir ráðherrar hafi haft tiltölulega litla trú á verðbólgumarkmiðinu. Engar líkur eru á því að verðbólguvæntingar festist nálægt markmiði við slíkar kringumstæður. Þótt oft og tíðum hafi gengið brösulega að byggja upp nauðsynlegan trúverðugleika Seðlabankans tók steininn þó endanlega úr dagana sem bankarnir þrír féllu.

Fyrstu daga októbermánaðar 2008 birtust nokkrar fréttatilkynningar á heimasíðu Seðlabankans. Undir fyrirsögninni „Efling gjaldeyrisforða Seðlabanka Íslands“ var sagt frá því að Rússland hefði veitt Íslandi stórt lán:

„Sendiherra Rússlands á Íslandi, Victor I. Tatarintsev, tilkynnti formanni bankastjórnar Seðlabankans í morgun að staðfest hefði verið að Rússland myndi veita Íslandi lánafyrirgreiðslu að upphæð 4 milljarðar evra. Lánið mun verða til 3–4 ára á kjörum sem munu verða á bilinu 30–50 punktum yfir Libor-vöxtum. Putin forsætisráðherra Rússlands hefur staðfest þessa ákvörðun. Forsætisráðherra Íslands hóf athugun á möguleikum á slíkri lánafyrirgreiðslu á miðju sumri. Sérfræðingar Seðlabanka og stjórnarráðsins munu halda til Moskvu mjög fljótlega. Lánafyrirgreiðsla af þessu tagi mun treysta mjög gjaldeyrisforða Íslands og styrkja grundvöll Íslendsku krónunnar.“

Þrátt fyrir að í fréttatilkynningu Seðlabankans væri tilgreind upphæð láns, lánstími og vaxtakjör kom síðar í ljós að þessi frétt var á misskilningi byggð.

Önnur tilkynning birtist þennan dag á vef bankans undir fyrirsögninni „Unnið að lausn gjaldeyrisvanda“. Að því er virtist var því lýst að Seðlabankinn hefði tekið upp fastgengisstefnu:

„Gengi krónunnar hefur fallið mikið undanfarnar vikur og er orðið mun lægra en samrýmist jafnvægi í þjóðarbúskapnum. Gripið verður til aðgerða til þess að styðja hækkun gengisins á ný og koma á stöðugleika í gengis- og verðlagsmálum. Seðlabankinn mun láta einskis ófreistað í þeim efnum. Í samvinnu við ríkisstjórn vinnur bankinn að mótun aðgerða til þess að skapa stöðugleika um raunhæft gengi sem tryggir um leið hraða hjöðnun verðbólgu. Liður í því er efling gjaldeyrisforðans sem tilkynnt var um fyrr í morgun. Seðlabanki Íslands hefur að fengnu samþykki forsætisráðherra ákveðið að eiga viðskipti á millibankamarkaði í dag á gengi sem tekur mið af gengisvísitölu 175, sem samsvarar um 131 krónu gagnvart evru. Þótt þetta gengi sé hærra en var í lok síðustu viku er það mun lægra en samrýmist stöðugu verðlagi til skamms tíma. Unnið verður að hækkun gengisins með það að markmiði að verðbólga hjaðni hratt. Nánari tilkynningar um fyrirkomulag gengismála og gengi krónunnar verða veittar á allra næstu dögum.“

Fljótlega kom í ljós að hin nýja fastgengisstefna byggðist ekki á neinu nema óskhyggju bankastjórnarinnar. Tvær tilkynningar voru sendar út varðandi fastgengisstefnuna næsta dag, 8. október 2008. Um morguninn sagði Seðlabankinn:

„Áfram er unnið að mótun aðgerða til þess að skapa stöðugleika um raunhæft gengi krónunnar. Bankinn mun í dag, eins og í gær, eiga viðskipti á millibankamarkaði á gengi evru 131 kr. Í gær seldi bankinn 6 milljónir evra fyrir 786 milljónir króna. Í þessu felst ekki að gengið hafi verið fastsett. Aðeins það að Seðlabankinn telur að hið lága gengi krónunnar sem myndast hefur að undanförnu sé óraunhæft. Mælist bankinn til þess að viðskiptavakar á millibankamarkaði hér styðji við þá viðleitni bankans að styrkja gengið.“

Nokkrum klukkutímum síðar birtist önnur tilkynning þar sem Seðlabanki Íslands féll frá þessari fastgengisstefnu:

„Seðlabanki Íslands hefur í tvo daga átt viðskipti með erlendan gjaldeyri á öðru gengi en myndast hefur á markaði. Ljóst er að stuðningur við það gengi er ekki nægur. Bankinn mun því ekki gera frekari tilraunir í þessa veru að sinni.“

Þar með lauk stysta fastgengistímabili Íslandssögunnar og þótt víðar væri leitað. Þessar aðgerðir urðu síst til að auka trúverðugleika Seðlabankans á tímum þegar reyndi á bankann sem aldrei fyrr.

Eftir að bankarnir þrír féllu og ljóst var að efnahagslífið hafði orðið fyrir verulegum skakkaföllum hófst vinna við endurreisn efnahagslífsins. Þá hafði verið skoðað um nokkurt skeið að kalla á aðstoð Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.til þess að endurskapa traust á Íslendskt efnahagslíf. Efnahagsáætlanir í samvinnu við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn í kjölfar gjaldeyriskreppu miða jafnan að því að opna á ný fyrir fjárstreymi til og frá landinu. Til þess að sporna við of öru útstreymi til að byrja með er vöxtum jafnan haldið háum um nokkurt skeið.

Á meðan unnið var að mótun efnahagsáætlunar með aðkomu sjóðsins ákvað meirihluti bankastjórnar Seðlabankans, án undangengins fundarhalds sem vinnureglur bankans gengu út frá, að lækka vexti um 3,5 prósentur. Aðalhagfræðingur bankans ber ábyrgð á greiningarvinnu sem notuð er til að undirbyggja vaxtaákvarðanir og gerir síðan tillögu til bankastjórnar í takt við mat á ástandinu. Að þessu sinni fréttir aðalhagfræðingur af vaxtaákvörðuninni fimm mínútum áður en hún er opinberuð og eftir að búið er að rita fréttatilkynninguna. Verulega líklegt verður að teljast að skaðinn sem hlaust af þessum ómarkvissu og fálmkenndu tilraunum bankastjórnar Seðlabankans hafi valdið því að nauðsynlegt var talið að hækka vexti bankans í 18% nokkrum dögum síðar.

Þórarinn G. Pétursson, hagfræðingur hjá Seðlabankanum, lýsti þessari atburðarás fyrir rannsóknarnefndinni:

„Því að bankinn var bara hreint út sagt bara stjórnlaus, algjörlega stjórnlaus, það var bara þannig.“

Þórarinn segist svo hafa skrifað í minnisbókina sína fyrir þennan dag:

„enn eitt ruglið. [...] Ég er að tala um fastgengisyfirlýsinguna og Rússalánið. Ég man, ég á aldrei eftir að gleyma þeim degi, því að ég kem bara til vinnu og það er búið að vera brjálað að gera, mikið álag og allt það og ég held að ég hafi aldrei séð Arnór [aðalhagfræðing bankans] eins miður sín eftir að hafa [verið] kallaður upp á fund og kemur niður og ég bara sá að það hafði eitthvað mikið komið fyrir, því að hann var gjörsamlega niðurbrotinn.“

Þórarinn bætir við að þegar hann hafi innt Arnór eftir því hvað væri um að vera þá hefði Arnór sagt að það hafi:

 „verið tekin ákvörðun um það að festa gengi krónunnar gagnvart [vísitölunni 175] Og sú, þessi tala, sagði hann mér að hefði bara verið, [...] ákveðin út í bláinn... þetta var bara ákveðið einhvern veginn og kastað einhverjum tölum út í loftið og þá bara, þetta var bara ákvörðunin. Hann [Davíð Oddsson, formaður bankastjórnar] hafði mikinn áhuga á að það væri Seðlabankinn sem mundi lýsa yfir þessu Rússaláni til að vera á undan fjármálaráðuneytinu með yfirlýsinguna, hann hljóp náttúrlega svona algjörlega á sig, það var enginn fótur fyrir þessu. ...ég held að þetta sé lágpunkturinn, ... Eða hápunktur stjórnleysisins en lágpunktur [...]. Þetta var algjörlega skelfilegt...“

„Það kemur nú vaxtalækkun þarna viku seinna [...]. Ég aftur talaði við útlendingana sem horfa á þetta úr fjarlægð, þetta er náttúrlega ekkert til að bæta. Þú ætlar að fara að aðstoða þetta land og lána því og þú sérð svo Seðlabankann sem á að vera svona, dálítið svona jafngeðja og taka svona yfir, svona yfirlýstar ákvarðanir, þegar þú sérð hvernig hann er að hegða sér. Þetta stórskaðar landið, [...] vextirnir í 12 og svo bara kemur einhver og segir: Nei, bara upp í 18. Og þar sést líka bara kostnaðurinn, því að 18, hvaðan kemur sú tala? Það var bara nógu há tala til að vinna til baka skaðann sem að hitt hafði gert. Ef að vextir hefðu verið óbreyttir, ég er eiginlega viss um það að [Alþjóðagjaldeyris-]sjóðurinn hefði aldrei farið fram á að vextir yrðu settir upp í 18. [...] það eru ákveðnar reglur sem að bankastjórnin hefur samþykkt [...] um vaxtaákvarðanir, hvernig þær eru teknar, hvaða prósess þarf að vera.

Það eru þessir þrír fundir þar sem að hagfræðisviðið kemur að og kemur með tillögur og svona og þessi vinnuprósess, sem hefur þá lagagildi, hann er brotinn því að þessa lækkun í 12% fáum við bara að heyra um morguninn þegar við komum í vinnuna. Þá er aðalhagfræðingurinn kallaður upp og sagt: Við erum búnir að ákveða að gera þetta. [...] þetta eitt og sér er náttúrlega brot [...]. Ekki nokkur [greiningarvinna að baki ákvörðuninni], við höfðum hvorki heyrt né komið að þessu [...], þetta var ekki vaxtaákvörðunarfundur, það var ekki nein vinna sem lá á bak, fagleg vinna sem lá á bak við þessa ákvörðun. Enda hefði hún ekki getað bakkað þetta. Þannig að þarna [...] stjórnleysið var orðið algert.“

Arnór Sighvatsson lýsti atburðarásinni þannig fyrir rannsóknarnefndinni:

„Það er eiginlega þá [7. október 2008] sem allt fer algjörlega úr böndum, að bara held ég óhætt að segja að hafi verið algjört paník-ástand og byrjaði náttúrlega með því. Og þá kom sem sagt í ljós að það var eitthvað rætt um þessa hugmynd um að kalla til sjóðinn og þeir voru þá komnir til landsins, sem sagt ekki kalla til sjóðinn heldur að fara á prógramm. Þá voru viðbrögðin [hjá formanni bankastjórnar] þau að við þyrftum ekki á þessu láni að halda vegna þess að það væri búið að semja við Rússa um að veita okkur lán. Og lá mikið á að koma þeirri tilkynningu [...]. Og það er eiginlega með þá lánveitingu, held ég, í farteskinu sem reyndist nú vera hugarburður að einhverju leyti, hvort það var sendiherrann sem að, eða formaður bankastjórnar, að þá töldu menn sig vera nægilega sterka til þess að fara að festa gengið eða gefa einhverjar yfirlýsingar.

Það að ég hafi reyndar lagt fram tillögu sem gekk út á það að reyna að róa markaðinn með því að tilkynna um það að það væru áform um að fara í prógramm hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og að gengið væri orðið mjög lágt og bankinn teldi að til lengri tíma litið þá gæti það [...]. Nei, þetta var algjörlega stjórnlaust og varðandi síðan vaxtalækkunina sem að var tilkynnt þarna, vextir voru lækkaðir í 12% og mér var tilkynnt sú ákvörðun fimm mínútum áður en að hún fór á vefinn og það gerðist með þeim hætti að formaður bankastjórnar kallaði mig á eintal og tjáði mér þessa ákvörðun bankastjórnar og ég hélt fyrst að hann væri að grínast … og, en svo kom í ljós að það var ekki. Og ég verð nú bara að viðurkenna að mér var öllum lokið, vissi ekki hvort ég átti að hlæja eða gráta því að þetta var auðvitað …“

  

  

>>><<<
 

 

Lesendum er bent á að sá trúverðugleiki sem nauðsynlegur er seðlabönkum,

gengur einnig undir nafninu blekkingar.
 

Eðli máls samkvæmt getur seðlabanki ekki staðið undir þeim væntingum

 sem hann er búinn að byggja upp.
 

Seðlabankar eiga ekki fyrir þeim ávísunum (peningum)

sem þeir hafa gefið út.
 

Þetta er vandi "torgreindu peningastefnunnar"

sem hefur ekkert með starfsmenn seðlabanka að gera. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Canada should embrace the loonification of Iceland

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Canada should embrace the loonification of Iceland

Birtist fyrst í MacLean&#39;s Magazine  22. marz 2012.

 

Written by the Editors.

                                 

Recently New economic, social and political ties between the countries

 are all good incentives.

  

Paul van Riel / HH.

Iceland’s study of the benefits of adopting the Canadian dollar as its official currency has, so far, mostly had the economic effect here of creating a mini-boom in Björk jokes (Bjökes?). If Iceland actually went ahead with it, that would, in the short-to-medium term, probably still be the main effect on us. The tiny north Atlantic state wouldn’t gain any influence over our monetary affairs. That indeed would be the whole point of Iceland loonie-izing—to foster trust and stability amongst foreign lenders and savers within Iceland, by surrendering the sovereign right to independent central banking.

Essentially, they would be renting Mark Carney’s reputation from us. They wouldn’t need special permission. It’s a simple matter of becoming a customer of the Bank of Canada. Many countries in this hemisphere already have currencies backed, in part, by reserves of Canadian dollars.

Whether Iceland decided to circulate physical Canadian notes and coins, or simply took the “currency board” approach and pegged its unit to our dollar, there would be a benefit to our federal treasury in the form of “seigniorage.” (That is to say, our central bank would earn interest on the securities Iceland’s currency board exchanged for a hoard of our dollars, and if those dollars were circulated, they would need to be replaced as they wore out.) But don’t expect to throw a big national party with the proceeds. The seigniorage the Bank of Canada earns from our own economy, about a hundred times as large as Iceland’s, is only $2 billion a year.

In other words, the appropriate Canadian attitude toward Icelandic loonification is probably “Why not?”

It is hard to be sure how serious a possibility our dollar is for Iceland. There is agreement that Iceland must choose some external basis for its currency as it prepares to loosen controls on cross-border capital flows imposed in the wake of its banking system’s dramatic 2008 collapse. The Icelandic króna fell from 131 to the euro to 340 almost overnight before the introduction of those capital controls. Iceland wants to rejoin the mainstream of world finance, but it can no longer do so with a fairy tale unit of account. The choice, says Prime Minister Jóhanna Sigurðardóttir, is between “surrendering” by adopting some other country’s currency or joining the European Union and taking the euro.

Her opponents don’t see much of a difference, surrender-wise. (Either you conduct an independent monetary policy, determining your own inflation rates and money supply, or you don’t.) Since isolated Iceland isn’t really part of any optimum currency area at all, there are no ideal choices, but the theory is that both Iceland and Canada are commodity-dependent and would therefore have business cycles in approximate sync. Other observers note, however, that Canada’s exchange rates are increasingly influenced by oil prices. Iceland does not yet have an offshore oil industry, although it has marketed a few undersea oil leases.

Dean Baker, a U.S. economist of the left, famous for predicting the financial crisis, says Iceland should be “thanking the god of small currencies” it was able to ratchet down the króna in 2008. He calls the loonie an “especially bizarre” choice for an Icelandic currency. The right policy for an emergency isn’t necessarily the right one for a rebuild, but if you’re going to use a unit of account tied to oil prices, being a net seller of oil does seem like a good idea.

Barring a sudden change of government, and such a thing is always possible in a country that is essentially a fairly close-knit extended family, the dream of a loonie-denominated Iceland will probably remain just that—which seems like a shame. No Canadian heart fails to feel romantic stirrings at the thought of a land peopled by the same restless Scandinavians who left their hairpins and knitting needles at L’Anse aux Meadows. More than 90,000 of us are descended from the Icelandic diaspora; Icelandic Canadians, a miniscule fragment of a fragment of the human species, have competed at Cannes, mapped the High Arctic, helped win the Second World War, and orbited the Earth.

The adoption of the Canadian dollar by Iceland would create an incentive for new economic ties between the countries, and social and political ties are rarely slow to follow. Is that worth something? The Norwegians, our fellow oil exporters, seem to think so: one of their top economists, Oystein Noreng, wrote a newspaper article this month urging Iceland to adopt Norway’s currency. It would, he contended, lay the groundwork for partnership between the two countries on circumpolar issues and economic policy—even future Icelandic oil development. “Canada” substitutes pretty neatly for “Norway” in his argument, so shouldn’t somebody be making the sales pitch on our behalf?

  

  

>>><<<
 

 

The adoption of the Canadian dollar by Iceland

would create an incentive for new economic ties between the countries,

and social and political ties are rarely slow to follow. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 05. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Sú fullyrðing að Alþingi geti verið ákærandi fyrir Landsdómi virðist flestum landsmönnum vera röng, ekki bara réttarfarslega heldur einnig málfarslega. Að »kæra til« saksóknara er ekki það sama og að »ákæra fyrir« dómstóli. Þeir sem hafa með háværum málflutningi haldið því fram að Alþingi sé ákærandi gagnvart fyrrverandi forsætisráðherra ættu að lesa Stjórnarskrána. Hvort stendur skrifað í Stjórnarskránni, að Alþingi geti kært ráðherra eða ákært ?

  

Ekki er ótrúlegt að flestir lesendur viti að Stjórnarskráin veitir Alþingi heimild til að kæra ráðherra. Staðreyndin er sú, að í meira en 100 ár hafa allar stjórnarskrár landsins heimilað Alþingi að kæra ráðherra, en ekki heimilað þinginu að gerast ákærandi. Þessi afmörkun er auðvitað gerð til að aðskilja löggjafarvald og dómsvald, í anda ríkjandi hugmynda um þrískiptingu ríkisvaldsins. Er ekki vert að menn hafi þessa staðreynd svart á hvítu ? Heimildir Alþingis að kæra ráðherra, í stjórnarskrám landsins:

  

03.10.1903: »Ráðherrann ber ábyrgð á stjórnarathöfninni. Alþingi getur kært ráðherrann fyrir embættisrekstur hans eftir þeim reglum, er nánar verður skipað fyrir um með lögum.«

 

19.06.1915: »Konungur er ábyrgðarlaus og friðhelgur. Ráðherra ber ábyrgð á stjórninni. Alþingi getur kært hann fyrir embættisrekstur hans. Landsdómur dæmir þau mál.«

 

18.05.1920: »Konungur er ábyrgðarlaus og friðhelgur. Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum. Ráðherraábyrgð er ákveðin með lögum. Alþingi getur kært þá fyrir embættisrekstur þeirra.«

 

17.06.1944: »Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum. Ráðherraábyrgð er ákveðin með lögum. Alþingi getur kært ráðherra fyrir embættisrekstur þeirra. Landsdómur dæmir þau mál.«

  

Almennt gildir að menn geta »kært til« saksóknara, sem hefur heimild að »ákæra fyrir« dómstóli. Þessi aðgreining hugtaka kemur einnig fram í því að hægt er að kæra hóp manna sameiginlega, án nokkurs annars málflutnings en að benda á brotin. Hins vegar er útilokað að ákæra hóp manna sameiginlega, enda væri þá í gildi reglan »allir fyrir einn og einn fyrir alla.« Þótt menn hafi skertan málskilning, þá getur það ekki verið afsökun til að blanda saman tveimur aðskildum og mikilvægum réttarfarslegum hugtökum.

 

Til að nefna dæmi um mismun hugtakanna kæra og ákæra, liggur nærri að taka nýlega »kæru til« Ríkissaksóknara, þar sem kvartað var undan starfsemi Evrópustofu. Ríkissaksóknari var beðinn um að rannsaka starfsemi Evrópustofu, sem er brot á Lögum 162/2006 um fjármál stjórnmálasamtaka og frambjóðenda, Lögum 62/1978 um bann við fjárhagslegum stuðningi erlendra aðila við Íslendska stjórnmálaflokka og Lögum 16/1971 um aðild Íslands að alþjóðasamningi um stjórnmála-samband (staðfesting Vínarsamningsins frá 18. apríl 1961). Ríkissaksóknari var jafnframt beðinn að »ákæra fyrir« dómstólum þá aðila sem sannanlega eru brotlegir. Hér má lesa kæruna frá 17.02.2012:

                                 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1224486/

 

Íslendska gerir þannig skýran málfarslegan greinarmun á að »kæra til« og að »ákæra fyrir« . Ekki verður annað séð en réttarfarslegur greinarmunur sé jafn skýr. Þessi orð er einnig að finna í sumum öðrum tungumálum. Þannig á Danska orðið »kære« (kæra), Sænska á orðin »kära« (kæra) og »åkära« (ákæra) og Forn-Enska orðið »ceorian« sem merkir að kæra til dómstóls, auk þess almennt að kvarta. Að mínu mati er uppruna orðisins »kæra«  að finna í Latínu. Það er dregið af Latneska orðinu »queror« (kennimyndir: queror, queri, questus), sem merkir að leggja fram formlega kvörtun í réttarsal, en einnig almennt að kvarta og mótmæla. Bæta má við, að ekki er ólíklegt að orðið kvarta sé af sama uppruna og kæra.

  

Hægt er að velta fyrir sér hvað forskeytið »á« merkir og hvaðan það kemur. Mín skoðun kemur fram af eftirfarandi setningum: Lýsa »kæru á« hendur einhverjum (ákæra einhvern), lýsa »vítum á« hendur einhverjum (ávíta einhvern), lýsa »sök á« hendur einhverjum (ásaka einhvern). Telji einhver að þessi skoðun sé röng væri áhugavert að fá rök fyrir því.

  

Eldsta dæmi um orðið »kæra« er að finna í Lögréttuþætti Grágásar, sem rituð var skömmu eftir stofnun Alþingis 930. Eldsta dæmi um orðið »ákærendur« finn ég í Biblíu Odds Gottskálkssonar frá 1540. Textinn er í Postulasögunni 23:35: »Ég skal forheyra þig nær þínir ákærendur koma. Og hann bauð að varðveita hann í dómhúsi Heródis.«

  

Niðurstaða mín er að Alþingi getur ekki verið ákærandi fyrir Landsdómi, heldur einungis kærandi. Ástæður eru bæði málfarslegar og réttarfarslegar. Fjölmargir eru líklega ósammála þessari niðurstöðu, enda hafa margir aðilar lýst annari skoðun opinberlega, eins og til dæmis: Þingmannanefnd Alþingis, Landsdómur og Saksóknari Alþingis. Fáum við að sjá einhvern þessara aðila viðurkenna að þeir höfðu rangt fyrir sér ?

  

   

 

  

>>><<<
 

  Íslendska gerir skýran málfarslegan greinarmun á að »kæra til« og að »ákæra fyrir«.

Ekki verður annað séð en réttarfarslegur mismunur sé jafn skýr.

  

 

>>><<<
 

     

     

  

 

Should Iceland Adopt the Canadian Dollar ?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Should Iceland Adopt the Canadian Dollar ?

Birtist fyrst hjá Ludwig von Mises Institute of Canada 09. marz 2012.

 

 

James Edward Miller.

                                 

Picture a man huddled on the ground being kicked repeatedly by a couple of ex-military type fellows wearing steel toed boots.  Less the man is a masochist, relieving the pain of an relentless barrage of injury should be his number one priority.  Now imagine the man has a chance to opt out of this dilemma but instead has the jack booted thugs replaced with aged men wearing open toed sandals who still proceed to kick him into submission.

Sure, the pain may be have been relieved to slight degree but the agony exists nonetheless.  The symptom for the disease was identified but the remedy was far too ineffective.

Now take Iceland, still recovering from the crisis of 2008, which is looking to adopt the oft-neglected Canadian dollar. From The Globe and Mail:

Iceland’s newfound love for the loonie is sparking a wave of controversy, from Reykjavik to Ottawa.

For 150 years, the rest of the world has shown scant interest in the Canadian dollar – the poor cousin to the coveted U.S. greenback.

But now tiny Iceland, still reeling from the aftershocks of the devastating collapse of its banks in 2008, is looking longingly to the loonie as the salvation from wild economic gyrations and suffocating capital controls.

Canadian ambassador to Iceland Alan Bones had planned to deliver remarks to a conference on the future of the Icelandic Krona, making it clear that if Iceland decided to adopt the Canadian dollar, with all its inherent risks, Canada was ready to talk.

Sounds like a plausible plan at first glance.  The Canadian dollar has been semi-resilient compared to the dollar over the past few decades.

 

 

Given that Iceland may want a slightly more stable currency, the Canadian dollar appears to be a sound choice.  See the krona volatility over the past decade, via Credit Suisse

 

According to The Globe and Mail article

The krona soared nearly 90 per cent between 2001 and 2007, only to crash 92 per cent after the financial crisis in 2008.

But of course adopting the Canadian dollar only brings the illusion of stability that all fiat currencies do.  According to the inflation calculator provided by the Bank of Canada, what cost $1 in 1935 (when the BoC was established) now costs $16.76 in 2012 dollars.  This is in comparison to the U.S. dollar where what cost $1 in 1913, the year of the Federal Reserve’s creation, costs $22.90 according to the inflation calculator at the Bureau of Labor Statistics.

Some stability.

While Iceland has applied to join the Eurozone, this opportunity continues to lose its attractiveness as the sovereign debt crisis drags on.  Ironically enough, Iceland was one of the only countries to partially embrace that crazy concept of privatizing losses when its banking system went to hell (with the exception of the nation’s three largest banks being nationalized in the fall of 2008).  Agence France-Presse notes:

Three years after Iceland’s banks collapsed and the country teetered on the brink, its economy is recovering, proof that governments should let failing lenders go bust and protect taxpayers, analysts say.

“The lesson that could be learned from Iceland’s way of handling its crisis is that it is important to shield taxpayers and government finances from bearing the cost of a financial crisis to the extent possible,” Islandsbanki analyst Jon Bjarki Bentsson told AFP.

“Even if our way of dealing with the crisis was not by choice but due to the inability of the government to support the banks back in 2008 due to their size relative to the economy, this has turned out relatively well for us,” Bentsson said.

Nobel Prize-winning US economist Paul Krugman echoed Bentsson.

“Where everyone else bailed out the bankers and made the public pay the price, Iceland let the banks go bust and actually expanded its social safety net,” he wrote in a recent commentary in the New York Times.

Of course expanding the safety net has only put a limit to the amount of dollars left in private, productive hands but Krugman is smart enough to get a 50% on the quiz.

Another fact Krugman would likely dismiss is that Iceland’s banking collapse was a product of central bank mismanagement and artificially low interest rates resulting in the typical boom bust cycle.  This case is documented in Philip Bagus’s and David Howden’s Deep Freeze: Iceland’s Economic Collapse.  From Chapter 1:

During the several years leading up to the collapse, Iceland experienced an economic boom. The Icelandic financial system expanded considerably; a nation with a population only slightly larger than Pittsburgh, Pennsylvania and a physical size smaller than the American state of Kentucky erected a banking system whose total assets were ten times the size of the country’s GDP. The prices of housing and stocks soared, and consequently so did Iceland’s wealth.

Iceland’s particular crisis, and the world’s in general, was caused by the manipulations of central banks and intergovernmental organizations. Thus, in the final analysis, it was the actions of governments that brought about Iceland’s financial collapse. While some point to the supposed independence of central banks from their nations’ governments, few could argue that the Central Bank of Iceland, with two of its three governors direct political appointees, could be anything other than a cog in the political machine.

In short, the causes of Iceland’s financial collapse are the same causes that explain the worldwide financial crisis of 2008. The main difference in Iceland’s case is their magnitude. In Iceland, the economic distortions were extreme, making the country’s financial structure particularly prone to collapse. Moreover, the Icelandic case contains a special ingredient that made an exceedingly rare event for a developed nation, sovereign bankruptcy, possible in the first place.

Monetary debacles are a dominant feature in central banking as anyone versed in Misean economics should know.  However it doesn’t look like the government of Iceland is going to learn its lesson as it looks to replace its already failed currency with another that will ultimately meet the same maker.  Michael Babad of The Globe and Mail recently gave a few reasons on why adopting the Canadian dollar would be a smart move. Here are a few of the most egregious:

3. Respected central bank

Iceland would of course have no say in monetary policy, but it would have a currency overseen by a very strong central bank and governor, who led Canada out of the recession admirably.

Mark Carney is also respected on the global stage, having recently been named to head up the Financial Stability Board.

“Dear Canada: If Iceland wants you rather than their own inept central bank to earn their seigniorage, accept the deal,” Mr. Wolfers said on Twitter.

4. Fiscal, economic stability

Iceland has no reputation in the wake of its banking collapse.

Who would you prefer at that point, a euro zone crippled by recession and a two-year-old debt crisis, or Canada?

With Canada, you get a stable, if lukewarm, economic outlook, a government that’s still rated triple-A, and a fiscal standing to die for (if you’re Greece or Portugal).

Obviously Mr. Babad has yet to hear of Canada’s looming housing bubble.  As I have documented numerous times, the run-up in Canada’s housing prices is unsustainable.  The bubble will burst soon enough leaving not only pain in wealth terms but in moral sentiment as well.  And as Chris Horlacher points out, the Canadian Mortgage and Housing Corporation, like its equivalents Fannie Mae and Freddie Mac in the U.S., guarantees a large part (90%!) of the country’s housing market.  Being leverage 100:1 means that come the collapse, the CMHC will likely need to be bailed out via the federal government.  This doesn’t bode well for Canada’s fiscal future.

So while Iceland is smart to begin looking elsewhere for a stable currency outside its own inept central bank, choosing another paper standard controlled by the few will not fix the underlying problems associated with cyclical downturns.  Rather than “choose” a national currency, the government would be better off keeping its hands off the entire affair and let the market decide what makes a sufficient unit of transaction.  But then again, politicians would be limited in the votes they can buy so hence the squashing of any true monetary freedom.

This is why fiat money will not see a death anytime soon.  Canada may gain in international influence as others look to its dollar as a reserve currency but it will drag those down foolish enough to trust the whims of its central bankers.   

 

  

>>><<<
 

 

James E. Miller holds a BS in public administration

with a minor in business from Shippensburg University, PA.

He is a former staff columnist to the Shippensburg Slate

and current contributor to his hometown newspaper,

the Middletown Press and Journal.

Read his blog. 

      

 

>>><<<
 

     

     

  

 

Iceland should adopt the Canadian dollar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Iceland should adopt the Canadian Dollar

Birtist fyrst í Embassy  28. marz 2012.

»Canada&#39;s foreign policy newsweekly« 

 

 

David James Meadows.

                                 

Recently it was reported that there was increased positive movements brewing in Iceland advocating for the adoption of the stable Canadian dollar to alleviate Iceland’s long-term currency woes, and historically high levels of inflation.

  

Certainly, the current problems that the eurozone is facing, resulting from the ongoing Greek debt crisis, have been a major contributing factor in shifting Iceland’s formerly exclusive focus on moving towards adopting the euro towards the apparent stability that the loonie offers.

                                 

Although Icelandic broadcaster RUV announced recently that Canadian Ambassador to Iceland, Alan Bones, would be discussing the matter with Icelandic economic actors in a past meeting in Reykjavik on March 3, his participation was cancelled, and such prospects were further downplayed by officials at the Department of Foreign Affairs and International Trade in Ottawa.   

                                 

However, regardless of the fact that the prospects of Iceland adopting the Canadian dollar also appeared less likely when Icelandic Economic Affairs Minister Steingrímur J. Sigfússon recently stated that the adoption of the loonie was not on the table, it is the position here that officials in Ottawa reacted too hastily.

  

Instead, the Canadian government, acting through soft-power diplomacy, should be working proactively to encourage such a move on the part of Icelanders—especially if Reykjavik signals its intentions to talk, as Iceland’s adoption of the Canadian dollar would be in the long-term political, economic and strategic interests of Canada.

  

While a recent article in the Toronto Star titled “Iceland and the loonie: Why adopting the Canadian dollar might lack currency” also painted such prospects in a negative light, little hard evidence was given in regards to how this would be negative for Canada.

  

Instead, much of discussion focused on the potential negatives for Iceland, such as the obvious fact that Reykjavik would essentially surrender control over monetary policy and interest rates to the Bank of Canada.

  

However, one could respond that the same prospects would be virtually assured if Iceland surrendered its monetary policy to the European Central Bank in Frankfurt— which could prove increasingly problematic for Icelanders considering the current debt crisis that the eurozone is facing.

    

Moreover, regardless of the above statements by Mr. Sigfússon downplaying the prospects of Iceland adopting the loonie, politics can change fast, and Iceland might increasingly have to look to alternative options other than the euro.

                                 

Considering that domestic support for joining the European Union has been steadily dropping fast, the current Icelandic governing coalition of social democrats and left greens could find it increasingly problematic if they were to focus entirely on solving Iceland’s currency woes by adopting the euro via accession to the EU.

                                 

Such domestic obstacles can be seen from a recent Capacent Gallup poll, where 56.2 per cent of Icelanders polled responded that they are against EU membership, and that if they had to vote in a referendum on joining the EU, 67.4 per cent said they would vote no.

                                 

Alternatively, with over 70 per cent of Icelanders in another poll also responding that they were supportive of Iceland adopting the Canadian dollar, the option of the loonie might prove to be the safest and most prudent choice for the Icelandic government. Here, it is important to note that while not formally members of the EU, Icelanders already enjoy access to free trade with Europe’s common market via the European Economic Area, as well as the free movement of people via the Schengen Agreement.

                                 

As a result, adoption of the Canadian dollar would mean that Iceland could retain these privileged benefits, while at the same time not having to surrender sovereign control over its fisheries and agriculture, which Iceland would have to do if it opted for EU membership.

                                 

Overall, the benefits of Iceland adopting the Canadian dollar would far outweigh any negative side effects, which would largely be negligible for Canada. Indeed, Icelandic use of the Canadian dollar would come with little risks, as this would not be a currency union, and control over monetary policy decision-making would remain firmly in the hands of Canadians in the Bank of Canada.

  

Most importantly, just the prospect of such a move by Iceland would serve to further reinforce and strengthen the Canadian dollar, thus increasing Canadian purchasing power and prestige internationally.

  

Many other economic benefits would result as well, as Iceland’s adoption of the loonie would facilitate further increased commerce and trade between the two countries.

  

In doing so, this would help increase key opportunities for Canadian exporters via the diversification of Canadian export markets. These ties would have important benefits for important Canadian economic sectors in fisheries, natural resources and raw materials.

                                 

Indeed, Canadian international aluminium giant Alcan already has an impressive and noticeable presence in Iceland, as one passing on the highway from the Keflavik airport to Reykjavik can see as they drive past the large Alcan aluminum smelter on the way.

  

Certainly, the increased ties that would come as a result of the Icelandic adoption of the Canadian dollar would only serve to further enrich such already close economic links.

  

Additional benefits would also accrue, which would involve increased opportunities for valuable mutually beneficial exchanges in education, culture and the arts, as well as the prospect of increased tourism between the two countries.

  

Indeed, such bonds would be facilitated by the fact that Iceland is one of the most anglophile countries in Europe, as almost the whole population speaks English as their second language.

  

Aside from the economic benefits, such a move by Iceland would also have important strategic benefits in helping Canada further reassert its position as a dominant and influential power on the world stage. Certainly, the cementing of strong relations between the two countries would be of important benefit to Canada’s long-term strategic interests, especially in regards to promoting Canada’s sovereignty claims in the Arctic.

  

Closer relations resulting from such increased political, economic and diplomatic ties would also certainly give Canada a sympathetic ear from Icelanders and a key ally in helping to promote Canada’s Arctic interests.

  

As a fellow Arctic nation, having Iceland on our side would help promote Canada’s goals in the Arctic, not only in giving Ottawa added political weight and moral support in disputes with Russia, but also in dealing with infringing boundary claims from the United States and Denmark.

                                 

Finally, as one who has travelled to Iceland extensively, I can report that it should come as no surprise to Canadians that Icelanders consider Canada as one of their closest friends and as an ally.

                                 

The Icelandic adoption of the loonie would only serve to further cement the close bonds between our two countries, and facilitate beneficial partnerships for the foreseeable future. Should the time come, such a move on the part of Reykjavik should be welcomed and encouraged by Ottawa, as it would be in the long-term political, economic and strategic interests of Canada.

  

  

>>><<<
 

 

David James Meadows is a doctoral candidate in political science,

and a doctoral fellow with the Centre for Foreign Policy Studies

at Dalhousie University. 

      

 

>>><<<
 

     

  

 

Alex Jurshevski: Blessun ef þið takið upp Kanadadollar - Andstæðingar þeir sömu og réðust gegn Íslandi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Alex Jurshevski: Blessun ef þið takið upp Kanadadollar

-----

Andstæðingar þeir sömu og réðust gegn Íslandi

Fyrst birt í Pressunni 09. marz 2012.

 

 
Alex Jurshevski, forstjóri Recovery Partners, segir að það myndi verða mikil blessun ef Íslendingar tækju upp Kanadadollar. Hann segir andstæðinga þessarar hugmyndar vera þá sömu og réðust á Ísland fyrir nokkrum árum. 

Í nýjasta Pressupennapistli sínum segir Jurshevski að upptaka Kanadadollas sé tækifæri sem sprottið hafi úr fjármálakrísu og fengið að malla í bakgrunninum.

Í síðustu viku var komið í veg fyrir að kanadíski sendiherrann á Íslandi fengi að tala á ráðstefnu og greina frá kostum og möguleikum gjaldmiðlasamstarfs við Kanada. Hvers vegna? Jú, vegna þess að slíkt samstarf er sennilega of skynsamlegt og hefur í för með sér of mikla kosti – bæði pólitíska og efnahagslega – fyrir bæði Kanada og Ísland. Sterkir hagsmunaaðilar, mikið til þeir sömu og réðust gegn Íslandi fyrir nokkrum árum, virðast hafa beitt áhrifum sínum gegn þessum skynsamlegu umræðum þegar ljóst varð að hugmyndinni óx fylgi.

Hann vitnar til aldargamals og farsæls sambands milli Íslands og Kanada, margt sé líkt í samtímasögu þeirra hvað varðar lýðræði og grunngildi og segir þetta skipta máli og einnig að Íslendingar taki upp nýja mynt.

Þetta skiptir máli vegna þess að Íslendingar vita að þeir verða að stíga mikilvæg skref til að koma á efnahags- og fjárhagslegum stöðugleika og reisa eldveggi, sem koma í veg fyrir endurtekningu þess sem gerðist árið 2008 og í aðdraganda þess. Íslendingar verða líka að leggja grunn að stöðugum og fyrirsjáanlegum vexti. Þetta er ekki hvað síst mikilvægt í ljósi þess að Íslendingar standa nú undir mikilli skuldabyrði sem þarf að stjórna af ábyrgð. Aldrei fyrr hefur Ísland verið jafn skuldsett og því skiptir þetta atriði mjög miklu máli.

Kostir og gallar gjaldmiðilssamstarfs við Kanada séu skýrir. Dollarinn sé bundinn hagkerfi, sem er miklu stærra og stöðugra en hið Íslendska, enn sem komið er, þó að samsetning þess sé í stórum dráttum svipuð. Þess vegna muni neytendur, fyrirtæki og opinberir aðilar geta gert markvissari áætlanir en fyrr, byggðar á stöðugleika.

Það er ekkert neikvætt við þessa stefnu fyrir Íslendinga – nema hvað hún mun útiloka möguleikann á því að taka upp evru, möguleika sem ákveðnir aðilar hafa mjög talað fyrir. Fyrir tveimur árum sögðum við (Recovery Partners) við ríkisstjórnina:

»Hvers vegna ættuð þið að vilja ganga í samband (Evrópusamband) þar sem þið eruð barin til óbóta við útidyrnar og rænd aleigunni þegar inn kemur ?«

Við þetta má bæta að evrusvæðið er í helgreypum óleysanlegrar krísu og virðist ekki hafa ráð gegn henni. Margt bendir til þess að áður en yfir lýkur muni atburðarásin á evrusvæðinu láta hrunið á Íslandi líta út eins og barnaleik. Andspænis krísunni virðist lýðræðið eiga undir högg að sækja í Evrópu og skrifræðið hengir sig á brostna von misheppnaðs verkefnis. Þessi harmleikur hefur þróast nákvæmlega eins og við (Recovery Partners) spáðum fyrir þegar við ræddum við Íslendsku ríkisstjórnina og fulltrúa stjórnmálaflokka árið 2010.

 

Af þessum sökum ætti AGS að vera fylgjandi því að Ísland taki upp Kanadadollar því það myndi stuðla að stöðugleika í Íslendska hagkerfinu og reisa varnir gegn því að hrun á borð við það sem varð 2008 endurtaki sig.

Margir fleiri kostir fylgja því að taka upp Kanada dollar:

•   Lántökukostnaður lækkar.

•   Bankar, fyrirtæki og opinberir aðilar fá aðgang að miklu stærri og sterkari lánveitendum.

•   Aðgengi að mörkuðum til að verja hvers kyns fjárhagslega áhættu auðveldar bönkum, opinberum aðilum og fyrirtækjum áhættustýringu á bæði eignum og í rekstri. Þetta greiðir leiðina að afnámi verðtryggingar sem hefur valdið gríðarlegu fjárhagslegu tjóni og stuðlar að samfélagsupplausn.

•   Aðgengi að fríverslunarsvæði Norður-Ameríku (NAFTA) verður möguleiki.
 

•   Ekkert fullveldisafsal fylgir upptöku Kanada dollars öfugt við það sem yrði ef Ísland kýs að verða hluti af evrusvæðinu.

•   Milliríkjaviðskipti munu eflast.

•   Fjárhagsleg hagkvæmni eykur framleiðni og bætir samkeppnisstöðu Íslands.

•   Nánari samvinna um stefnumörkun og stjórnun Norður-heimskautsins og neðansjávarauðlinda á því svæði mun styrkja áhrif Íslands t.d. á vettvangi Norður-heimskautsráðsins.

•   Kanada dollar mun veita nánast skotheldar varnir gegn tilraunum til að ráðast gegn gjaldeyrisforða íslenska Seðlabankans, sem getur haft í för með sér gjaldeyrishöft.

•   Aðgangur að viðurkenndu fyrsta flokks fjármálakerfi og regluverki verður mögulegt. Það styrkir stöðu Íslands og leiðir til hærra lánshæfismats fyrir landið jafnvel þó að ekki verði að fullu gengist undir kanadískt fjármálaeftirlit.
 

Hann segir að Ísland þurfi ekki leyfi neins til að taka upp mynt annars lands en það yrði mikil blessun ef upptaka Kanadadollars yrði gerð í samvinnu við kanadísk stjórnvöld.    

                                 

  

>>><<<