Elítan, ættarveldin og samskiptamiðlar nútímans

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Elítan, ættarveldin og samskiptamiðlar nútímans

 
Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. marz 2012.

 

 

Styrmir Gunnarsson.
  

Eitt af kjörorðum samtímans er að allt eigi að vera opið og gagnsætt. Að undanförnu hefur tvennt gerzt, sem sýnir hvað sú hugsun sem að baki liggur á erfitt uppdráttar. Annað er ákvörðun Landsdóms um að heimila ekki beinar útvarps- og sjónvarpssendingar frá réttarhöldum og vitnaleiðslum vegna ákærunnar á hendur Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra. Sú ákvörðun sýndi fullkomið skilningsleysi dómara á samfélagsháttum nútímans og gerði það að verkum að þjóðin gat ekki fylgzt með þessum réttarhöldum á þann veg, sem hún átti fullan rétt á. Þótt réttarhöldin í Landsdómi hafi verið opin voru þau ekki opin á þann veg, að almenningur í landinu gæti fylgzt með þeim beint og milliliðalaust.

  

Hinn atburðurinn, sem sýnir hversu erfitt er að fylgja fram hugmyndum um opið og gagnsætt samfélag, er sú forvitnilega uppákoma, sem varð á Alþingi fyrir nokkrum dögum, þegar Vigdís Hauksdóttir alþingismaður setti ákveðnar upplýsingar inn á fésbókarsíðu sína um sjónarmið, sem fram komu á fundi í þingnefnd, sem hún á sæti í, á meðan á fundinum stóð. Þetta framtak þingmannsins leiddi til harðra skoðanaskipta á Alþingi og formaður nefndarinnar, Valgerður Bjarnadóttir, taldi það hina mestu ósvinnu, að slíkar upplýsingar væru gerðar opinberar, áður en viðkomandi gestir þingnefndarinnar væru komnir út af fundi.

  

Er það svo ? Er eitthvað við það að athuga ?

  

Þingmenn eru kjörnir fulltrúar þjóðarinnar. Umræður á Alþingi fara fram fyrir opnum tjöldum. Þeim er meira að segja sjónvarpað beint. Þingnefndir eru í auknum mæli að opna fundi sína, sem er sjálfsagt. Það er ákaflega fátt, sem gerist á fundum þingnefnda, sem almenningur á ekki fullan rétt á að fá vitneskju um. Í raun og veru er jafn sjálfsagt að útvarpa og sjónvarpa frá umræðum á fundum þingnefnda eins og frá þingfundunum sjálfum. Í algerum undantekningar tilvikum getur verið um svo viðkvæm mál að ræða að tilefni sé til að loka slíkum fundum. Það getur í stöku tilviki átt við um utanríkisnefnd þingsins svo að dæmi sé tekið.

  

Hinir nýju samskiptamiðlar opna fólki nýja veröld og ný tækifæri. Vigdís Hauksdóttir sýndi með lítilli færslu á hina svonefndu Fésbók að þingmenn geta í störfum sínum farið inn á alveg nýjar brautir í miðlun upplýsinga til almennings um það sem er að gerast í sameiginlegum málefnum þjóðarinnar. Þetta framtak þingmannsins er til fyrirmyndar. Það er til eftirbreytni fyrir aðra þingmenn. Þeir geta með þessum hætti á skammri stundu komið á framfæri við borgara þessa lands upplýsingum, sem sjálfsagt er að séu aðgengilegar fyrir fólk.

  

Því hefur verið haldið fram, að þingmaðurinn hafi brotið þingskapalög með þessu framferði sínu. Um það eru að vísu skiptar skoðanir en þá er að breyta þingskapalögunum en ekki banna upplýsingamiðlun.

  

Eru það einhver rök ef sérfróðir aðilar eða aðrir koma á fund þingnefndar og veita upplýsingar eða lýsa sjónarmiðum, að það megi ekki miðla þeim til annarra, þótt þeir hinir sömu séu ekki komnir út af fundinum? Hvaða þáttaskil verða, þegar gestir ganga af fundi?

  

Ákvörðun Landsdóms, sem hér hefur verið gerð að umtalsefni, og neikvæð viðbrögð sumra þingmanna vegna þeirrar nýjungar, sem Vigdís Hauksdóttir hefur beitt sér fyrir í samskiptum þingmanna við umbjóðendur sína, sýna að þeir sem völdin hafa eru tregir til að breyta til. Það er ekkert nýtt.

  

Elítan í öllum löndum er söm við sig, hvort sem um er að ræða elítu ættarveldanna (sem eiga sér langa og athyglisverða en umdeilda sögu í samfélagi okkar) eða annars konar elítur. Telur Valgerður Bjarnadóttir, þingmaður Samfylkingar, kannski að hinir nýju samskiptamiðlar ógni rótgrónum ættarveldum hins íslenzka samfélags?! Eða er Samfylkingunni eitthvað í nöp við Fésbókina?

  

Það er alveg ástæðulaust fyrir almenning á Íslandi, afkomendur sjómanna, verkamanna og bænda til sjávar og sveita, að láta gamla yfirstétt ættarvelda og sérhagsmunahópa ráðskast með sín mál öllu lengur. Aðlinum var steypt af stóli í París fyrir rúmum 200 árum. Er ástæða til að framlengja völd hans annars staðar?

  

Það er tímabært að Alþingi stígi næsta skref og að hafnar verði beinar sjónvarpssendingar frá öllum fundum þingnefnda þannig að störf Alþingis verði »opin og gagnsæ«. Er það ekki við hæfi í ljósi sögu þessa eins elzta þjóðþings veraldar?

  

Það eru smátt og smátt að verða til nokkuð skýrar víglínur í umræðum um hið beina lýðræði. Þær fara ekki eftir flokkum. Þær ganga þvert á flokka. Hugmyndin um beint lýðræði, stjórnskipun, sem byggist á því að fólkið sjálft taki allar grundvallarákvarðanir um eigin mál í atkvæðagreiðslum, fær góðan hljómgrunn hjá hinum almenna borgara. En henni er ekki vel tekið hjá ráðandi öflum í öllum flokkum og margvíslegum hagsmunasamtökum. Enn telja forystumenn verkalýðs og vinnuveitenda að fámennisstjórnir eigi að ráða í lífeyrissjóðunum en ekki þeir sem eiga þá. Það er furðuleg forneskja.

  

Og enn telja ættarveldin í íslenzkum stjórnmálum að þau eigi að ráða en ekki fólkið í landinu. Það er ekki minni forneskja.

  

Það er komið að vegamótum. Það þurfa að verða þáttaskil. Hættan er hins vegar sú, að gamlir siðir og venjur reynist rótgrónari en við höldum. Það getur enginn höggvið á þann hnút nema þjóðin sjálf.

  

Er hún tilbúin til þess ?

  

  

     

    

      

 

Það er alveg ástæðulaust fyrir almenning á Íslandi,

afkomendur sjómanna, verkamanna og bænda til sjávar og sveita,

að láta gamla yfirstétt ættarvelda og sérhagsmunahópa

ráðskast með sín mál öllu lengur.

>>><<<

     

  

 

Huffington Post Canada - fjallar um Himbrimann (Loonie)

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Huffington Post Canada - fjallar um Himbrimann (Loonie)

  

  

Fyrst birt í The Huffington Post Canada 12. marz 2012.

     

   

Daniel Tencer    

Faced with popular discontent over her country’s talks to join the European Union, Iceland’s prime minister appears to have opened the door to the island nation’s adoption of the Canadian dollar as an alternative.

In a speech at a party convention Saturday, Icelandic Prime Minister Johanna Sigurdardottir sounded the death knell for the Icelandic krona, saying her country faced a choice between “surrendering the sovereignty of Iceland in monetary policy by unilaterally adopting the currency of another country or becom[ing] a member of the EU.”

That is the clearest sign yet that Iceland’s government may be open to ideas other than joining the EU, and taking seriously public opinion polls showing a majority of Icelanders oppose the EU, while many support the idea Iceland should unilaterally adopt the Canadian dollar.

A recent poll found that more than 56 per cent of Icelanders oppose EU accession in the wake of the debt crises that have rocked Greece and other eurozone members. Although entry into the EU does not necessarily mean joining the euro, in practicality most countries are expected to join the common currency.

A consensus is developing among Icelanders that their currency -- which lost about 60 per cent of its value in the wake of a devastating financial crisis that hit the country in 2008 -- needs to be replaced.

Thus far, the Social Democratic Alliance-led government had indicated that it would pursue EU negotiations to that end, while the opposition Progressive Party had proposed adopting the loonie. Sigurdardottir’s comments Saturday suggested the government may also be open to adopting the Canadian currency.

A recent poll found the Canadian dollar is the most popular option among Icelanders in terms of a replacement currency.

Iceland adopting the loonie would likely have little impact on Canada, as Canada’s economy was valued in 2011 at $1.8 trillion, while Iceland’s economy is less than one per cent of that, at $14 billion.

The controversy over the loonie blew open earlier this month when Canada’s ambassador to Iceland, Alan Bones, indicated during a radio interview that Canada was not opposed to Iceland adopting the loonie. But when those comments ignited a firestorm of debate in Canada, the federal government put a halt to a speech Bones was planning to deliver, in which he would reiterate Ottawa’s openness to the idea.

Although the Bank of Canada has previously indicated it, too, doesn’t oppose Iceland using the loonie, its more recent comments have been noncommittal.

And it’s unclear how committed supporters of the idea really are. The Economist reports that Sigmundur Gunnlaugsson, leader of the opposition party championing the loonie idea, suggested that support for the proposal was a ploy meant to get Iceland’s government to consider ideas other than joining the euro.

“It’s not like we are fighting for the adoption of the Canadian dollar,” Gunnlaugsson was quoted as saying.

Some economists have questioned whether Iceland adopting the loonie would be good for Iceland -- or Canada.

"The government of Iceland would presumably be issuing Loonie bonds. Given the recent experience of the Eurozone, governments borrowing in a foreign currency -- which they cannot themselves print -- does not look like a very stable arrangement," economist Nick Rowe blogged. "If the Eurozone has very weak fiscal relations, those between Iceland and Canada are non-existent. Would Canada be expected to play Germany to Iceland&#39;s Greece?"

 

 

Canada&#39;s new plastic money

 

 

Nick Rowe er með vangaveltur um upptöku Himbrimans, sem ég hef að nokkru leyti svarað á vefsetri hans. Þar sem færslan mun týnast fljótt, birti ég hér vangaveltur hans og svör mín.

   

Rowe spyr:

  

1. Is Canada+Iceland an Optimal Currency Area? Is Canada one of Iceland&#39;s main trading partners for imports and exports? Is there high labour mobility between Canada and iceland, so that unemployed Icelanders could easily get jobs in Canada, and unemployed Canadians could easily get jobs in Iceland? Are macroeconomic shocks to Canada and Iceland highly correlated? None of these claims sound very plausible.

2. Who does Iceland imagine would act as lender of last resort to Icelandic banks? In 2008 Iceland&#39;s banks defaulted on their foreign currency liabilities. I am very glad that the Bank of Canada was not obliged to act as lender of last resort to Icelandic banks in 2008. Does Iceland think it can manage without a lender of last resort to its banking system? It didn&#39;t work so well in 2008.

3. The government of Iceland would presumably be issuing Loonie bonds. Given the recent experience of the Eurozone, governments borrowing in a foreign currency -- which they cannot themselves print -- does not look like a very stable arrangement. If the Eurozone has very weak fiscal relations, those between Iceland and Canada are non-existent. Would Canada be expected to play Germany to Iceland&#39;s Greece?

4. If there were a financial crisis in Iceland, is there any possibility that could spillover and affect Canada&#39;s financial markets and the exchange rate? Would the Bank of Canada be forced to act as lender of last resort to Iceland&#39;s government or banks in order to protect Canadian financial markets and the exchange rate from the fallout?

5. If Canada decided that it was not in Canada&#39;s national interest for Iceland to adopt the Loonie, is there anything Canada could actually do to prevent Iceland unilaterally adopting the Loonie?

6. (Update) One clear benefit to Canada would be the extra seigniorage revenue. Assume Iceland&#39;s GDP is 1% of Canadian GDP, the currency/GDP ratio is 5%, and the long-term nominal interest rate is 4%. The extra seigniorage from iceland adopting the Loonie would be 1% x 5% x 4% = 0.002% of Canadian GDP (somebody check my math please).

    

Mín svör:

1. Adopting the Loonie will be equivalent to adopting gold as Iceland’s currency or setting up a currency board using USD as a reserve. This is part of Rule-bound Monetary Policy, adopting a fixed exchange rate as opposed to Discretionary Monetary Policy using a floating exchange rate. For small economies a fixed exchange rate is a MUST.

2. A lender of last resort to banks has proven extremely dangerous. There is no reason to give such a support to the high flying bankers. All countries should abolish the “lender of last resort” concept and this is in fact inclusive in the Rule-bound Monetary Policy.

3. During the years before the Crash, the Icelandic Treasury was dept free. Treasuries should not be allowed to collect dept. Therefore, the Icelandic state should not have any need to issue Loodie bonds. Anyway, most states issue bonds in foreign currencies if needed.

4. Why should there be a financial crises in Iceland using a stable currency like the Loonie ? One of the reasons for the Crash was the volatile Icelandic Krona.

5. One of the reasons why the Loonie is so interesting for Iceland is because the common currency would benefit both countries. We wish to increase our relationship with Canada in many areas, not the least regarding the North Pole regions.

6. One of the conditions of Iceland for adopting the Loonie will be that Canada drops seigniorage on the currency used within Iceland. This is an almost fixed amount. Therefore you can stop your calculations.

 

  

 

Formaður Sjálfstæðisflokks býður landsmönnum »hrollkalda rétti«

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Formaður Sjálfstæðisflokks býður landsmönnum »hrollkalda rétti«

  

  

17. marz 2012.

     

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Flokksráðsfundur Sjálfstæðisflokks var haldinn 17. marz 2012 og var boðað að horft yrði til framtíðar, meðal annars til kosninga til Alþingis, sem geta orðið með skömmum fyrirvara. Mörg afdrifarík mál eru til úrlausnar fyrir þjóðina og má þar nefna innlimun Íslands í Evrópusambandið, Icesave-málið fyrir EFTA-dómstólnum og áætlanir um að svipta þjóðina fullveldisréttindum. Menn mættu því fullir eftirvæntingar til fundarins og reiknuðu með að djarfmannleg baráttu-áætlun yrði lögð fram.

Fundarmenn væntu þess að hápunktur fundarins yrði ræða formannsins, Bjarna Benediktssonar. Nú yrði slyðru-orðið rekið af flokknum og sýnt yrði og sannað að flokkurinn tæki hagsmuni þjóðar fram yfir þrönga hagsmuni höfðingjanna í forustu flokksins. Einstaka maður mætti með þá von í brjósti, að formaðurinn bæðist afsökunar á því »ískalda mati« hans að Icesave-III-lögin bæri að samþykkja. Eins og alþjóð veit, var afleiðing hins »ískalda mats« sú að meirihluti þingmanna flokksins ákvað að svíkja þjóðina og niðurlægja Sjálfstæðismenn, sem höfðu talið að samþykktir Landsfunda væru bindandi fyrir fulltrúa Sjálfstæðisflokks.

     

Mikil urðu vonbrigði fundarmanna, þegar formaðurinn gerði ekkert af því sem vonast hafði verið eftir. Formaður Sjálfstæðisflokks bauð landsmönnum upp á fullkomna lágkúru. Hann fjallaði ekki einu orði um fyrirhugaða innlimun Íslands í Evrópusambandið, ekki einu orði um stöðu Icesave-málsins og ekki einu orði til varnar fullveldisréttindum almennings. Hins vegar fjallaði formaðurinn um peningastefnu landsins af fullkominni vanþekkingu og þegar á heildina er litið verður ekki annað sagt en að ræða formannsins hafi boðið upp á »hrollkalda rétti«  í sönnum anda hinna »ísköldu viðmiða«, sem formaðurinn er alræmdur fyrir. Í ræðu sinnu sagði formaðurinn, meðal annars:

  

Þegar við horfum nokkra áratugi aftur í tímann er öllum ljóst að Íslendska krónan hefur verið óstöðugur gjaldmiðill.  Þó er það svo, að þegar ríkissjóður hefur verið rekinn af ábyrgð með aðhaldssamri stefnu, sátt hefur verið á vinnumarkaði um að vinna gegn verðbólgu og lögð hefur verið áhersla á skynsamlega nýtingu auðlinda og verðmætasköpun í landinu, þá hefur krónan aldrei brugðist okkur og að jafnaði verið stöðug.  Þannig má segja að krónan hafi ekki gert annað en að endurspegla ástandið í efnahagsmálum hverju sinni.

  

Það er rétt að Krónan hefur verið óstöðugur gjaldmiðill, en útskýringar formannsins eru fráleitar. Hrun krónunnar hefur áratugum saman verið samfellt og ef meðalgengi Krónunnar yfir 5 ára tímabil er reiknað, mun láta nærri að hrun-ferillinn sé bein lína. Á síðustu 50 árum, mun láta nærri að Krónan hafi rýrnað um 99,95% gagnvart Bandaríkjadal og ekki er hægt að halda því fram að Bandaríkin hafi rekið ábyrga peningastefnu. Frá því að Bretton Woods samkomulaginu var slitið um 1972, hefur skuldasöfnun ríkissjóðs verið einkennandi fyrir Bandaríkin.

 

Peningastefnur (monetary policy) eru aðeins tvær, það er að segja fastgengi eða flotgengi. Báðar peningastefnurnar eru mögulegar með Krónu sem gjaldmiðil. Um þetta hefur formaðurinn greinilega enga hugmynd, en honum er vorkun því að Sjálfstæðisflokkurinn hefur enga stefnu í peningamálum. Á Landsfundi 2009 var samþykkt að fyrir lok þess árs lægi stefna fyrir hendi, en auðvitað var ekki staðið við það fremur en annað sem Landsfundir hafa samþykkt. Menn geta dregið sínar ályktanir af þeirri staðreynd, að formaðurinn hefur falið ESB-sinnunum Gylfa Zoega og Benedikti Jóhannessyni að móta stefnu flokksins. Landsfundurinn 2009 samþykkti:

 

8. Peningamálastefnuna verður að endurskoða. Ljóst er að krónan verður lögeyrir landsins enn um sinn, sama hvað verður fyrir valinu síðar. Afar mikilvægt er að agi sé á hagstjórn; ríkisútgjöldum sé haldið í lágmarki og að samræmi sé milli ríkisfjármála og peningamálastefn­unnar. Þannig er æskilegt að stjórnvöld einsetji sér að uppfylla skilyrði eins og fram koma í Maastricht-sáttmálanum. Ákvarðanir um framtíðarskipan gjaldmiðilsmála verður hins vegar að taka af mikilli yfirvegun eftir gaumgæfi­lega skoðun á öllum möguleikum. Lagt er til að vinna við endurskoðun á gjaldmiðli landsins hefjist strax og ljúki á árinu.

 

Formaðurinn notar Lettland til að "sanna" mál sitt. Höfum í huga að Lettland er mun auðlinda-snauðara en Ísland, en eftirfarandi línurit segja nokkra sögu: 

 

 

Icesave og traust Alþingis - Steingrím J. Sigfússon fyrir Landsdóm

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Icesave og traust Alþingis - Steingrím J. Sigfússon fyrir Landsdóm

  

  

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. marz 2012.

     

   

Sveinn Valfells.  

  

Föstudaginn 09. marz 2012 birti utanríkisráðuneytið greinargerð um Icesave. Greinargerðin útskýrir á hve veikum grunni kröfur um ríkisábyrgð á innistæðutryggingum vegna Icesave-innlánsreikinga Landsbankans eru byggðar. Greinargerðin var fyrst birt á Íslendsku, degi síðar á Ensku eftir kvörtun til utanríkisráðherra. Enginn blaðamannafundur eða önnur kynning á efni greinargerðarinnar hefur farið fram.

  

Núverandi ríkisstjórn festi í tvígang í lög samninga um ábyrgð ríkissjóðs á innistæðutryggingum vegna Icesave. Málið var á forræði þáverandi fjármálaráðherra, Steingríms J. Sigfússonar. Fyrri samningurinn var öllu verri en sá seinni. Eftir þrýsting frá almenningi og grasrótarhreyfingum vísaði forseti Íslands í bæði skiptin lögunum til þjóðar. Báðum samningum var hafnað með miklum meiri hluta greiddra atkvæða.

  

Greinargerðin frá 09. mars leggur fram rök sem strax í upphafi hefðu átt að vera tíunduð vel og rækilega, ekki bara gagnvart Bretum og Hollendingum heldur einnig á alþjóðavettvangi. Málstaður Íslands hafði þar og hefur enn mikla samúð þrátt fyrir litla sem enga kynningu Íslendskra stjórnvalda.

  

Skýrt er tekið fram í tilskipun Evrópusambandsins (ESB) um innistæðutryggingar að þjóðríki skuli ekki bera ábyrgð gagnvart innistæðueigendum hafi þau innleitt tryggingakerfi. Fram kemur í skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis að innistæðutryggingakerfi á Íslandi var með svipuðum hætti og í mörgum öðrum Evrópulöndum, jafnvel betra en í sumum. Rannsóknarnefndin bendir á að markmið þágildandi tilskipunar ESB um innistæðutryggingar hafi verið mótsagnakennd og engar athugasemdir hafi verið gerðar við Íslendska fyrirkomulagið fyrir bankahrun. Rannsóknarnefndin er þeirrar skoðunar að Ísland hafi framfylgt tilskipun ESB um innistæðutryggingar.

  

Þegar bankar féllu höfðu neyðarlög verið sett til frekari verndar innistæðueigendum og ríkissjóði. Brezk og Hollendsk stjórnvöld ákváðu einhliða að greiða út innistæðutryggingar jafnharðan í eigin löndum og gera kröfu á ríkissjóð Íslands en ekki Tryggingasjóð eða þrotabú Landsbanka. Í stað þess að reyna að verja hagsmuni ríkissjóðs af krafti skipaði þáverandi fjármálaráðherra, Steingrímur J. Sigfússon, samherja í pólitík til forystu sendinefndar sem semja átti við Bretland og Holland. Svavar Gestsson var fenginn til að semja um ólögmætar kröfur upp á mörg hundruð milljarða, liðlega þriðjung þjóðarframleiðslu, en hafði enga reynslu eða menntun til starfans. Niðurstaðan var stórkostlegt klúður.

  

Í seinna skiptið var skipaður erlendur lögfræðingur með haldbæra reynslu, Lee Buchheit. En sá hafði erfitt verk að vinna. Málið var komið í vondan farveg vegna samninganna sem flokksbróðir Steingríms hafði áður gert og Steingrímur lagt fyrir þing og fengið lögfesta.

   

Ef ráðherra skipar vanhæfan mann ótengdan sér að semja í þýðingarmiklu máli, eru það stórkostleg afglöp. Að útvega flokksfélaga bitling hjá ríkinu er þjófnaður af almannafé. En Steingrímur J. Sigfússon skipaði mann sem var bæði vanhæfur til starfans og einnig samherji til margra ára í pólitík til að leiða eitt þýðingarmesta milliríkjamál í sögu lýðveldisins, hundruð milljarða voru í húfi. Vinnubrögðin eru ólýsanleg.

  

Í lögum um ráðherraábyrgð segir skýrt að krefja megi ábyrgðar ráðherra sem »af ásetningi eða stórkostlegu hirðuleysi [hafi] stofnað hagsmunum ríkisins í fyrirsjáanlega hættu.« Það gerði Steingrímur J. Sigfússon þegar hann lagði ríkissjóð að veði vegna Icesave. Ennfremur segir í 91. grein Íslendskra hegningarlaga:

  

Fangelsi allt að 16 árum skal enn fremur hver sá sæta, sem falið hefur verið á hendur af íslendska ríkinu að semja eða gera út um eitthvað við annað ríki, ef hann ber fyrir borð hag íslendska ríkisins í þeim erindrekstri.

  

Ekki verður annað séð en að Svavar Gestsson og Steingrímur J. Sigfússon hafi báðir brotið þessa grein, Svavar með frammistöðu sinni í samningum við Breta og Hollendinga og Steingrímur með því að leggja klúður Svavars fyrir þingið.

  

Greinilegt er af því sem opinberlega er vitað um þetta eina mál, Icesave, að Steingrímur J. Sigfússon verðskuldar að vera ákærður fyrir Landsdóm. Hverju skyldi þá gegna um aðrar embættisfærslur hans?

  

Nýleg skoðanakönnun sýnir að Alþingi Íslendinga nýtur einskis trausts lengur. Það er uppskeran af störfum núverandi ríkisstjórnar og nokkurra undangenginna stjórna. Einkavinavæðing Landsbanka er gott dæmi, bankinn var afhentur »óreiðumönnum« í málamyndarútboði, þeir voru lægstbjóðendur og fengu fjármögnun. Afleiðingin var Icesave.

  

Steingrímur J. Sigfússon gerði illt ennþá verra og fékk vanhæfan pólitískan samherja til að semja um löglausar kröfur erlendra þjóðríkja vegna Icesave. Kröfur upp á hundruð milljarða vegna skulda sem stofnað var til af einkabanka sem rekinn var af »óreiðumönnum«. Samherji Steingríms samdi um einhliða uppgjöf ríkissjóðs. Steingrímur lagði samt ónýtan samning fyrir þingið. Samningnum var vísað til þjóðar og þjóðin hafnaði honum afdráttarlaust. Stórfé var varið til að laga samninginn, skárri útgáfu var samt líka hafnað.

  

Ef Alþingi vill reyna vinna inn traust og virðingu þjóðar verður einhvers staðar að byrja. Augljóst skref er að draga Steingrím J. Sigfússon til ábyrgðar vegna Icesave.

 

     

Steingrímur J. Sigfússon verðskuldar að vera ákærður

fyrir Landsdóm vegna Icesave.

Hverju skyldi þá gegna um aðrar embættisfærslur hans?

  

  

  

 

Kanadíski "Himbriminn" er góður kostur fyrir Ísland og sannur vorboði

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Kanadíski "Himbriminn" er góður kostur fyrir Ísland og sannur vorboði

  

  

13. marz 2012.

     

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Nú er nóg komið af hiki og vandræðagangi varðandi nýgjan gjaldmiðil fyrir Ísland. Öllum ætti að vera orðið ljóst að innlimun landsins í Evrópusambandið kemur ekki til álita og þar með er upptaka Evrunnar endanlega úr sögunni. Skoðanakannanir síðustu 30 mánuði hafa staðfest þessa afstöðu landsmanna. Rúmlega 65% landsmanna hafna Evrópusambandinu og einungis kjölturakkar eins og Össur-utanríkis halda áfram að boða þann ófögnuð.

   

 

Kanadadalur með mynd af Himbrima. 

  

Þótt fastgengi Krónunnar sé bezta fyrirkomulagið sem lítið hagkerfi á völ á, þá fylgja Dollaravæðingu (upptaka erlends gjaldmiðils) margir kostir og þeir eru sérstaklega augljósir ef um er að ræða Kanadíska Dalinn. Reynslan hefur sýnt að Kanadískt hagkerfi hefur mjög álíka hagsveiflur og hið Íslendska. Efnahagur Kanada er í góðu jafnvægi og almennt verður ekki annað séð en þar sé skynsamlega haldið á stjórn efnahagsmála. Þótt útflutningur Íslands fari meira til austurs en vesturs, skiptir það nákvæmlega engu máli varðandi gjaldmiðil. Nær öll heimsviðskipti (75%) fara hvort sem er fram í Bandaríkjadal, en Evran er bara notuð á Evrópuskaganum. 

Kjölturakkar Evrópusambandsins hafa afhjúpað heimsku sína með því að fullyrða að upptaka Kanadíska Himbrimans (Loonie) sé afsal sjálfstæðis, en upptaka Evru sé sjálfstæðisyfirlýsing. Allir vita þó að Evrunni fylgir afnám sjálfstæðis og arðrán auðlinda. Upptaka stöðugs gjaldmiðils, eins og Himbrimans, er þvert á móti forsenda fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi. Ekki síður ber að horfa til þess að traustur gjaldmiðill er meginstoð fullveldis almennings og efnahagslegs sjálfstæðis þjóðarinnar.
 

  

Myndband

Heiðar Már Guðjónsson

Silfrinu 04. marz 2012

kl. 48:40 - 65:00

  

    

Hagfræðingurinn Alex Jurshevski hefur gert góða grein fyrir mörgum þeim kostum sem fylgja upptöku Kanadadals. Hér er listi yfir nokkur þau atriði sem hann bendir á:

                     

• Lægri vaxta-kostnaður, fyrir alla á Íslandi.

• Stærri markaður fyrir skuldabréf banka, fyrirtækja og opinberra sjóða.

• Aðgangur að umfangsmiklum markaði fyrir verðbréfa-tryggingar.

• Afnám verðtryggðra lána.

• Hugsanlega aðgangur að frívezlunarbandalagi Norður-Ameriku (NAFTA).

• Fullveldi almennings og sjálfstæði ríkisins myndi styrkjast.

• Viðskiptamöguleikar landsins myndu aukast verulega.

• Hagkvæmni á fjármálmarkaði myndi batna og samkeppnishæfni aukast.

• Samstarf við Kanada myndi gagnast báðum löndum á vettvangi Norðurhjarans.

• Kanadíski Himbriminn myndi hindra skemmdarverk erlendra vogunarsjóða.

• Ísland myndi njóta þess hagstæða álits sem Kanada hefur um allan heim.

  

 

Afsögn Per Christiansen staðfest - frá Icesave-málinu hjá EFTA-dómstólnum

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

    

Afsögn Per Christiansen staðfest - frá Icesave-málinu hjá EFTA-dómstónum

  

  

13. marz 2012.

     

EFTA-dómstóllinn staðfestir, að Per Christiansen hafi sent inn afsögn frá Icesave-málinu. Athygli vekur að afsögnin er dagsett 21. desember 2011 og henni hefur því verið haldið leyndri í nær 3 mánuði. Er þetta herkænska í boði nýlenduveldanna ? Hér er skeytið til Samstöðu þjóðar:

  

We hereby confirm that by letter dated 21 December 2011, the parties to the case were informed that the President had accepted Judge Per Christiansen’s request to be recused from Case E-16/11 – EFTA Surveillance Authority v Iceland and appointed Judge Ola Mestad to replace him.

 

    

>>>---<<<>>>---<<<

  

    

Per Christiansen lýsir sig vanhæfan að dæma um Icesave-kröfurnar

  

  

07. marz 2012.

     

  

Þær fréttir voru að berast að Per Christiansen hafi lýst sig vanhæfan að dæma um Icesave-kröfurnar fyrir EFTA-dómstólnum. Samkvæmt sömu heimilarmönnum hefur Ola Mestad tekið sæti Christiansen, hvað Icesave-málið varðar. Með réttu ætti að vísa Per Christiansen frá EFTA-dómstólnum fyrir fullt og allt. 

  

 

  

    

>>>---<<<>>>---<<<

  

   

    

Vanhæfur dómari - vegna yfirlýsinga um Icesave - situr í EFTA-dómstólnum

  

  

07. marz 2012.

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.   

  

Norðmönnum fannst við hæfi að skipa í EFTA-dómstólinn Per Christiansen, mann sem gefið hafði yfirlýsingar um algjöra greiðsluskyldu Íslands, á Icesave-kröfum nýlenduveldanna. Íslendska ríkisstjórnin gerði engar athugasemdir við að þessi yfirlýsti andstæðingur Íslands settist í dómarasæti til að fjalla um þá miklu hagsmuni Íslands, sem eru undir í Icesave-málinu.

  

Per Christiansen var skipaður dómari við EFTA-dómstólinn 13. janúar 2011, en 12. janúar 2010 réttum 12 mánuðum áður, hafði verið birt eftir hann ritgerð í Aftonposten um Icesave. Þar komst Christiansen að þeirra heimskulegu niðurstöðu, að almenningi á Íslandi beri skylda til að ábyrgjast Icesave-reikningana.

  

Heimildir herma, að ríkisstjórn Íslands hafi fagnað skipun Christiansen sem dómara við EFTA-dómstólinn, enda er það staðföst fyrirætlan Jóhönnu og Steingríms, að Ísland tapi Icesave-málinu fyrir dómstólnum. Til marks um afstöðu ríkisstjórnarinnar má nefna neitun að nýta þekkingu þeirra sem barist hafa gegn Icesave-kröfunum frá haustinu 2008.

  

Jafnframt eru sterkar grunsemdir um að Bretski lögfræðingurinn Tim Ward sé á mála hjá stjórnvöldum í Bretlandi. Eins og ríkisstjórnin, hefur Tim Ward neitað að nýta þekktar staðreyndir til varnar Íslendskum hagsmunum. Ward hefur neitað að gefa upplýsingar um fyrri dómsmál, þar sem hann hefur verið í andstöðu við stjórnvöld í Bretlandi eða Hollandi. Fyrirspurnir til erlendra aðila, styrkja þá skoðun að Ward sé ekki treystandi fyrir hagsmunum Íslands.

  

Á meðal atriða sem hvorki ríkisstjórnin eða Tim Ward vilja nota til varnar Íslandi er sú staðreynd að Landsbankinn var með fullar (upp-í-topp) innistæðu-tryggingar í Bretlandi og Hollandi. Fjármálaeftirlitið í Bretlandi (FSA) hefur staðfest þetta skriflega. Raunar liggur þetta fyrir í reglum tryggingasjóðsins í Bretlandi (FSCS). Bankar sem veitt er aðild að FSCS eru með fullar innistæðu-tryggingar hjá sjóðnum, óháð hvaða iðgjald hefur verið greitt vegna innistæðanna.

  

Hér fyrir neðan er birt greinin eftir Per Christiansen. Hann endurtekur mörg slagorð nýlenduveldanna og kjölturakka Evrópusambandsins. Til dæmis talar hann um »endurgreiðslur« til Breta og Hollendinga (Britene vil ha pengene sine tilbake), þótt engar forsendur séu fyrir slíkum kröfum. Hann talar um »spilareglur EES« (ikke følger spillereglene for det indre marked), sem hlýtur að merkja að Ísland skuli láta ríkin í ESB kúga sig, hvað sem líður samningnum um Evrópska efnahagssvæðið.

  

Það sem er þó verst í málflutningi Christiansen er að hann afhjúpar sig fylgjandi höfðingjaveldi (þingræði) og gefur þar með yfirlýsingu um andstöðu sína við lýðveldi - stjórnarform Íslands. Hann lætur frá sér fara fullyrðingu sem er bæði röng og ögrandi við það lýðræðisform sem Íslendingar hafa kosið sér (I praksis er demokratiet representativt, selv om folkeavstemninger kan ha en plass i styringssystemet.)

  

Með málflutningi sínum sannar Christiansen að Ísland á ekkert erindi í Evrópska efnahagssvæðinu, enda mun það verða öllum ljóst þegar EFTA-dómstóllinn hefur fellt úrskurð um Icesave-kröfurnar, nýlenduveldunum í vil.

 

  

    

>>>---<<<>>>---<<<

  

Hvem skal dekke tapet ?

  

Fyrst birt í Aftenposten 12. janúar 2010.

        

Per Christiansen.

  

Island, Icesave og EU.

Den islandske president har nektet å undertegne et lovvedtak i Alltinget. Det er ikke ofte at et statsoverhode i et parlamentarisk demokrati hindrer gjennomføring av et lovlig fattet vedtak i nasjonalforsamlingen.

  

Etter den islandske grunnlov skal lovvedtaket i et slikt tilfelle stadfestes ved folkeavstemning. Ellers faller det bort. Icesave er en virksomhet som Landsbanki drev bl.a. i Storbritannia. Bankens virksomhet der var regulert etter EØS-reglene som en bankfilial, underlagt islandsk banktilsyn og med en islandsk innskuddsgaranti på 20 000 euro for kundene, også de britiske.

  

Garantiordninger.

Da Landsbanki kollapset ble det på islandsk side pekt på at garanti-ordningen var utilstrekkelig for å dekke tapene. Britiske myndigheter fant dette utilfredsstillende og dekket innskuddene selv. Penger utbetalt innenfor garantirammen krever Storbritannia tilbake fra Island. En parallell sak, med noe mindre beløp, foreligger overfor Nederland.

  

Forhandlinger om en ordning har skjedd I flere etapper. Den lov som blir gjenstand for folkeavstemning var et kompromiss som tilfredsstilte Storbritannia. Avtalen går ut på at utbetalingene innenfor garantibeløpet omgjøres til et lån fra den britiske stat til den islandske garantiordning. Tilbakebetalingen er garantert av den islandske stat. Statens samlede ansvar fordelt pr. innbygger kan tilsvare ca. 100 000 norske kroner, gitt at ingen verdier realiseres fra Landsbankis konkursbo. Dette er imidlertid en urealistisk forutsetning. Etter visse beregninger kan kontantverdien utgjøre rundt 30 000 norske kroner.

  

Folkeavstemning.

Presidenten, som ved sin sanksjonsnektelse har bevirket folke-avstemningen, ber om forståelse for demokratiets virkemåte. Dette minner imidlertid mest om uttalelsen fra statsråden om folket I TV-serien «Javel, statsråd» – «I am their leader. I must follow them!». I praksis er demokratiet representativt, selv om folkeavstemninger kan ha en plass i styringssystemet. Å få et flertall for økte skatter i en folkeavstemning, stiller imidlertid svært store krav til velgernes situasjonsforståelse og sinnsro. Så langt kan stemningen i Island tyde på at det blir et nei. Det kan ikke overraske noen om dette blir resultatet.

  

Internasjonale kreditter.

Det er hevdet fra regjeringen at Island ikke motsetter seg at gjelden tilbakebetales: Det er vilkårene som ikke var akseptable for presidenten, uten en folkeavstemning. Men faller lovvedtaket bort etter en folkeavstemning, kan vel ikke en tilbakebetaling som Storbritannia ikke godtar være tjenlig? I så fall må en nok forutsette at en løsning måtte søkes ved nye forhandlinger, eller en rettsavgjørelse. Dette vil ta ytterligere tid. Det er uklart om internasjonale kreditter fra de nordiske land og Pengefondet fortsatt vil være tilgjengelige så lenge en avklaring ikke foreligger.

  

EU-søknad.

Det er vanskelig å se at Islands EU-søknad kan komme til realitets-behandling før Storbritannia (og Nederland) sier seg fornøyd med en Icesave-ordning. Hver enkelt medlemsstat kan i Rådet forhindre at medlemskapsforhandlinger åpnes. Britene vil ha pengene sine tilbake – det dreier seg om et stort beløp. Men det må ellers være vanskelig å godta – både for EU-kommisjonen og Storbritannia/Nederland – forhandlinger med en søkerstat som ikke følger spillereglene for det indre marked. Island er en EØS-stat. Garantiordningen for innskudd er en EØS-sak. Det er en rimelig forutsetning for EU-medlemskap at EU-retten respekteres lojalt.

  

Det kan være uenighet om det rettslige innhold av innskuddsgarantien. Det er imidlertid vanskelig å se at en garantiordning, som ikke faktisk dekker de innskudd som er omfattet, kan tilfredsstille kravene etter ordningen. Hvorfor har man garantiordningen da? Rimelighet kan imidlertid tale for en viss ansvarsdeling i saken (kundene fikk gode innskuddsvilkår, britiske banktilsynsmyndigheter kunne vært mer aktive mv.).

  

Rimelighetshensyn kan komme inn i en forhandlet løsning, men krever at Island møter velvilje hos motparten. At Island for Storbritannia er en liten nabostat, er neppe i seg selv nok. Island har store naturrikdommer og er mer velstående enn Storbritannia pr. innbygger. Briter og islendinger har dessuten hatt direkte konflikter tidligere. Torskekrigene – om fiskeressursene utenfor Island – medførte økonomisk tap og liten ære for Storbritannia. Dette er neppe helt glemt i London?

  

Islandske beslutninger.

Det har oppstått et økonomisk tap som følge av Icesave-systemet. Dette tapet er i hovedsak forårsaket av islandske beslutninger, dels fra bankene og dels fra myndighetene. Det er uklart hvorstort tapet endelig vil bli, men tapet må uansett dekkes av noen. Hvis man mener at den islandske stat ikke skal dekke tapet, bør en samtidig svare på spørsmålet om hvem som da skal dekke det. Det vil være vanskelig for andre å forstå et nei-resultat, dersom dette ikke klargjøres ved folkeavstemningen.

>>>---<<<>>>---<<<

                                                                                

     

  

  

 

Alex Jurshevski: Canada and Iceland - like Brothers and Sisters

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Canada and Iceland - like Brothers and Sisters

  

  

Fyrst birt hjá Recovery Parners 11. marz 2012.

     

   

Alex Jurshevski.

The recent discussions of the possible adoption of the Canadian Dollar by Iceland as a domestic  unit of account and medium of exchange seem to have shot out of nowhere like a bolt from the blue. In fact, this opportunity was born of the financial crisis some four years ago and has been akin to a stew pot at the back of the stove quietly burbling away until the meal is good and ready. The writer has some knowledge of this as he had been discussing the adoption of loonie (peningur nefndur eftir fuglinum loon = himbrimi = gavia immer) with a variety of Government officials more than two years ago. This was around about the same time that Iceland was in the midst of the Icesave referendum and being harangued by various international agencies into accepting bailout monies that it did not need, along with other financial measures that should not have and did not adopt.

Last week Canada’s Ambassador to Iceland cancelled a scheduled press conference where it was expected that he would lay out the benefits of a monetary concordat with Canada in detail. Why? Well, because the arrangement probably makes too much sense and would provide too many benefits – both political and economic – to both Canada and Iceland. An assortment of vested interests, largely the same ones that were bludgeoning Iceland several years ago did not approve, and their lobbying against rationality appears to have gone into overdrive when it became readily apparent that this idea was getting some legs.

 

 

 

The history between Iceland and Canada stretches back well over a hundred years. Outbound emigration of Icelanders to Canada began in earnest following famines and the collapse of a set of flawed monetary arrangements within Denmark beginning in the 1870’s. Today there are sizable Icelandic communities in Canada. Gimli, Manitoba is in fact home to largest Icelandic community outside of Iceland outside of the main island of Iceland. At the University of Manitoba students can learn the Icelandic language and literature. Each year the Icelandic Festival draws tens of thousands of people to Gimli including prominent politicians.

This modern history of Iceland and Canada also includes a number of similarities: A keen devotion to democracy and fairness. Tolerance and respect for others. A respect for the rule of law. An affinity with nature and awareness of its frequent cruelties and the consequential need to prepare for bad times in good times and to prepare for changing weather and seasons. A sense of neighborliness accompanied by national pride, and a steely resolve to defend one’s interests. Emphasis on education and personal growth. A devotion to outdoor pursuits no matter what the temperature is.

In this latter regard it is little known, but the first Olympic Hockey Gold Medal ever was won by Canada in 1920 with a team from Manitoba named the Winnipeg Falcons. Most of the players were Icelandic Immigrants – some had even fought for Canada in the First World War before achieving sports immortality in the Olympic Games.

 

 

So the bonds run deep.

But why does this matter and why adopt a different currency?

This matters because Iceland knows that it must take some important steps to establish financial risk management firewalls that will protect against a repeat of the last debacle and to also pave the way for stable, predictable growth. Not in the least this is also because Iceland now has a substantial debt burden which must be responsibly managed. Iceland has never had a large debt burden and therefore this issue is very important.

In the case of Iceland the costs and benefits of an altered currency arrangement are clear. In the first instance the Canadian Dollar is tied to an economy that is much larger and more stable than Iceland’s yet its composition is broadly similar. Therefore the ability of Icelandic consumers, businesses and Governments to plan their activities would be greatly enhanced.

There is zero downside to this policy – except that it would foreclose the possibility of adopting the Euro, an alternative that certain others have been touting. As we said two years ago to the Government: “Why would you want to join a club where they beat you up at the door and rob you as the price of admission?” Now we understand that 65% or more of Icelanders agree with us. Moreover, the Eurozone is the grip of an intractable crisis that is being mis-managed and before it is over will make it seem like what happened in Iceland since 2008 like a walk in the park. In reaction to these policy failures, Europe is fast becoming more and more undemocratic, technocratic and desperate in its efforts to cling on to the last vestiges of a failed project. (This sad opera is playing out exactly as we said it would when Recovery Partners spoke to the Government and political parties in 2010.)

For these reasons, an agency like the IMF, for example, should be in favor of the adoption by Iceland of the Canadian Dollar because it would help stabilize the Icelandic economy and provide a strong bulwark against the possible recurrence of any future financial crisis similar to the last one. And apart from this, there are many other benefits that adopting the Canadian Dollar would bring, including :

• lower borrowing costs for everyone in Iceland;
• a wider and deeper pool of investors for Icelandic bank, corporate and government debt;
• The availability of deep hedging markets that would make it easier for banks, governments and companies to manage balance sheet and income statement risks. This would likely make it possible to abandon the indexation of consumer financial contracts that caused too much pain and social division during the crisis.Access to the North American Free Trade area becomes a possibility;
• There would be no loss of sovereignty or resource rights as there would clearly be if Iceland opted to jump into the Eurozone;
• It would be a boost to trade flows;
• The financial efficiencies would improve productivity and competitiveness in Iceland;
• Closer cooperation on stewardship and management of Arctic and undersea resources would result in a bigger voice in international fora such as the Arctic Council;
• The Loonie would provide an almost impregnable defense against any attempts to run the currency against the Icelandic Central Bank and necessitate exchange controls;
• Access to an acknowledged first rate financial and regulatory system also becomes a possibility, and even if not adopted, the forgoing benefits would trigger a changed and hugely positive ratings picture for Iceland.

Iceland does not need anyone’s permission to adopt another currency, but it would be a boon if this were done in cooperation with Canada.

Let’s Talk.

  

 

Óttaðist enginn gengishrun Krónunnar - ef til fjármálakreppu kæmi ?

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Óttaðist enginn gengishrun Krónunnar - ef til fjármálakreppu kæmi ?

  

  

11. marz 2012.

     

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

   

Það hefur sjálfsagt vakið athygli margra, að í umræðu um viðbúnað við fjármálkreppu, virðist enginn valdamaður hafa óttast gengishrun Krónunnar. Mátti ekki vera augljóst að við gengishrun myndi verðbólga fara á flug, verðtryggðar skuldir heimila og fyrirtækja hækka og tekjur almennings lækka ? Þetta er nákvæmlega það sem skeði í Hruninu, en umfangsmiklar viðlagaæfingar virðast hafa horft fram hjá þessum megin vanda.

  

Núna tyggur hver valdamaðurinn eftir öðrum, að EKKERT hafi verð hægt að gera í mörg ár fyrir Hrunið. Þeir sem ákæra Geir H. Haarde og ríkisstjórn hans fyrir vítavert aðgerðaleysi, virðast ekki heldur hafa vit á að nefna gengisstöðugleikann til sögunnar, sem megin vandamál. Getur verið að megin viðfangsefni peningastefnunnar (monetary policy) hafi verið að færa fjármuni frá almenningi og til hinna útvöldu ? Þá blasir líka við hvers vegna enginn í Kerfinu hafði áhyggjur af gengishruni og hvers vegna allar viðlagaæfingarnar snérust um aðra þætti.

  

Rannsóknarnefnd Alþingis fjallaði vissulega um peningastefnuna í rannsóknarskýrslu sinni. Hins vegar virist nefndin ekki hafa haft þekkingu til að meta hvað gæti talist hentug peningastefna fyrir lítið hagkerfi, eins og það Íslendska. Í rannsóknarskýrslunni er sögulegt yfirlit, sem gerir grein fyrir aðdraganda og ástæðum þess að hið ógæfulega verðbólgumarkmið var tekið upp:

   

4.5.1 Framkvæmd peningastefnunnar – verðbólgumarkmið.

 

Árið 1983 náði verðbólga á Íslandi hámarki og mældist í kringum 100% um mitt árið. Á meðal þeirra efnahagsráðstafana sem gripið var til árið 1983 var afnám verðtryggingar launa og tæplega 15% gengisfelling auk þess sem tilkynnt var að gengissigi yrði hætt. Þar með voru auknir tilburðir til þess að festa gengið og átti það sinn þátt í því að ná verðbólgunni niður. Gengi krónunnar var þó fellt nokkrum sinnum til viðbótar, 1984 (um 12%), 1988 (6% í febrúar, 10% í maí og 3% í september), 1992 (6%) og 1993 (7,5%).

 

Í maí 1993 var gengisfyrirkomulagið formfest en þá var gjaldeyrismarkaður stofnaður. Frá þeim tíma var við lýði sveigjanleg gengisstefna þar sem gengi krónunnar réðst á markaði. Seðlabankinn skuldbatt sig til að halda genginu innan ákveðinna vikmarka frá miðgildi vísitölu gengisskráningar. Í upphafi voru þessi vikmörk ákveðin 2,25% til hvorrar hliðar.

 

Í september 1995 voru þau víkkuð í ±6% og í febrúar 2000 í ±9%. Í upphafi árs 2001 gekk verulega á gjaldeyrisforða Seðlabankans þegar hann keypti krónur á markaði til að sporna við veikingu. Bankinn seldi Bandaríkjadali fyrir 2,06 milljarða króna 24. janúar 2001 og dagana 23. mars til 27. mars seldi Seðlabankinn Bandaríkjadali fyrir alls 6,8 milljarða króna en stærð gjaldeyrisforðans var á þessum tíma um 35 milljarðar króna. Þarna var orðið ljóst að breytinga var þörf.

 

Þann 27. mars 2001 undirrituðu bankastjórn Seðlabankans og forsætis-ráðherra viljayfirlýsingu um breytingar á fyrirkomulagi stjórnar peningamála á Íslandi. Frá og með 28. mars yrði meginhlutverk peningastefnunnar að halda verðbólgu sem næst 2,5% í stað þess að halda gengi krónunnar innan vikmarka. Seðlabankinn fékk jafnframt fullt svigrúm til að beita stjórntækjum sínum. 

Þarna skortir skilning á, að peningastefnur eru í raun einungis tvær: fastgengi eða flotgengi. Ekki dugar að Seðlabankinn gefi yfirlýsingu um að gengið sé fast, heldur verður festan að vera þannig frágengin, að einmitt Seðlabankinn geti ekki á einni nóttu ákveðið nýtt gengi. Til að ná alvöru festu á genginu eru tvær leiðir: að taka upp erlandan gjaldmiðil, eða festa Íslendskan gjaldmiðil við eina eða fleirri erlendar myntir með myntráði. 

Allt tímabilið sem rannsóknarnefndin fjallar um hér að framan, það er að segja 1983 – 2008, var gengið raunverulega fljótandi. Þegar horft er yfir tímabilið er eini greinanlegi munur sá að fall-ferill Krónunnar var annað hvort samfelldur eða í stökkum. Auðvitað sjá allir að gengisflot er ekki hentugt fyrir lítil hagkerfi, því að allar gengisbreytingar berast samstundis inn í hagkerfið og valda verðbólgu og annari óáran. Það er staðreynd að Ísland sker sig úr, í hópi smárra en velmegandi hagkerfa. Er ekki kominn tími til að Ísland taki upp peningastefnu sem hentar landinu ?

  

  

 

Var ekkert hægt að gera til bjargar - í aðdraganda efnahagshrunsins ?

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

    

Var ekkert hægt að gera til bjargar - í aðdraganda efnahagshrunsins ?

  

  

10. marz 2012.

     

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

  

Landsmenn hafa mánuðum saman mátt hlusta á þann falska söng að ekkert hafi verið hægt að gera til bjargar efnahag Íslands í aðdraganda efnahagshrunsins. Því er haldið fram með »blákaldri rósemi« sem að sögn byggir á »ísköldu mati« að síðustu þrjú árin fyrir Hrun, hafi stjórnvöld EKKERT getað gert til að hindra hrun hagkerfisins. Landsmenn setur hljóða yfir svona hagspeki og spyrja hvort ekki hefði þá verið hægt að spara einhvern launakostnað þessa 36 mánuði, fyrst ráðmenn gátu EKKERT gert.

  

Þeir sem hafa gefið sér tíma til að líta upp frá daglegum önnum, hafa ekki lagt mikinn trúnað á fullyrðingar þessara »EKKI HÆGT« manna. Fyrst mögulegt var að halda greiðslukerfum landsins gangandi án nokkurs fyrirvara, var það þá ekki mögulegt með þriggja mánaða undirbúningi ? Með þriggja mánaða undirbúningi var einnig hægt að taka upp fastgengi og hindra fall Krónunnar og þar með koma í veg fyrir óðaverðbólgu og eignabruna, sem fylgdi í kjölfar gengisfallsins.

  

Straks árið 2004 var innherjum í fjármálaheiminum ljóst að stórkostleg hætta var á bankahruni. Í febrúar 2006 var stofnaður samráðshópur um fjármálastöðugleika og viðbúnað við efnahagserfiðleikum. Þá höfðu menn í heil tvö ár séð í hvað stefndi og stofnun samráðshópsins voru rétt og eðlileg viðbrögð. Samráðshópurinn gaf fyrirheit, sem því miður urðu aldreigi annað en fyrirheit. Alla formfestu virðist hafa vantað í störf hópsins og afraksturinn líklega ekki verið annar en Neyðarlögin sem sett voru til að gæta hagsmuna Breta og Hollendinga.

Stofnun ríkisbanka hefði leyst vanda greiðslumiðlunar.

Getur verið að stjórnvöld hafi ekki kannað möguleika á stofnun ríkisbanka sem hefði haldið uppi lágmarks þjónustu, ef þríbura-bankinn hryndi ? Hvers vegna voru stofnaðir þrír ríkisbankar eftir Hrun, þegar einn banki hefði verið nóg ? Hvers vegna voru tveir þessara banka gefnir kröfuhöfum gömlu bankanna og þar með fórnað möguleikum til skulda-afskrifta fyrir heimilin ? Þessi gjöf til kröfuhafanna hefur nú þegar kostað ríkissjóð 500 milljarða Króna og sú upphæð veks hröðum skrefum.

  

Straks og stjórnvöld greindu hættuna af hruni bankakerfisins, var sjálfsagt að stofna einn ríkisbanka sem starfaði án tengsla við þríbura-bankann. Þetta var einnig eðlilegt að gera eftir hrunið og með heimild Neyðarlaganna. Sama á jafnvel við á árinu 2012, því að engin ástæða er til að hlaða undir hina erlendu kröfuhafa, sem voru í vitorði með innlendum bankaræningjum.

Fastgengi undir stjórn myntráðs hefði hindrað gengisfall Krónunnar.

Fyrir utan nauðsyn þess að tryggja greiðslumiðlun var mikilvægt að halda föstu gengi Krónunnar og hindra þannig verðbólgu, eignabruna og kaupmáttarrýrnun. Fastgengi var auðvelt að taka upp, undir stjórn myntráðs og er auðvitað ennþá. Þeim lygum hefur verið haldið fram að slíkt kosti mikið (200 milljarða Króna) og að langan tíma taki að koma á fót myntráði. Sannleikurinn er sá að varasjóður myntráðs þarf ekki að vera meiri en 40 milljarðar Króna og hann verður allur í vinnu og skilar myntgróða (seigniorage). Ekki tekur meira en þrjá mánuði að undirbúa rekstur myntráðs, sem til dæmis gæti byrjað að nota Kanadadollar, þar til nýr innlendur gjaldmiðill hefði verið prentaður.

  

Í stað þess að aðgerðir til varnar Hruninu eru sagðar hafa þurft 36 mánaða fyrirvara, er sannleikurinn sá að nauðsynlegar aðgerðir hefðu einungis tekið þrjá mánuði. Margt annað var einnig hægt að gera til að draga úr hættu á efnahagshruni og til dæmis var hægt að minnka efnahagsreikning bankanna með bindiskyldu og hærra eiginfjárhlutfalli. Hins vegar féllu bankarnir ekki vegna stærðarinnar, heldur vegna þess að þeir voru blöðrur, fullar af fúlu gasi.

  

Það sem verður að teljast furðulegast við stöðuna í dag er að leikendurnir fullyrða að EKKERT hefði verið hægt að gera. Það hlýtur þá að vera heimssöguleg uppgötvun, því að bankahrun er nær daglegur atburður. Bækur um svona atburði myndu fylla bæði Seðlabankann og Fjármáleftirlitið. Ekki þarf einu sinni hagfræðimenntun til að sjá að þessar fullyrðingar eru rangar. Er hægt að draga aðrar ályktanir, en að stjórnvöld hafi sofið á verðinum og sýnt af sér refsivert framtaksleysi ?

  

  
  

   
   

<><<>><<<>>><<>><>

  
  

   

      Samkomulag

forsætisráðuneytis, fjármálaráðuneytis, viðskiptaráðuneytis,

Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands

um samráð varðandi fjármálastöðugleika og viðbúnað.

         

   

Tilgangur.

Frá stofnun Fjármálaeftirlitsins í ársbyrjun 1999 hafa það og Seðlabanki Íslands átt náið samstarf um viðfangsefni sem varða fjármálastöðugleika, þ.m.t. um viðbúnað við hugsanlegum áföllum í fjármálakerfinu. Undanfarin tvö ár (frá 15. janúar 2004) hefur einnig átt sér stað óformlegt samráð forsætisráðuneytisins, fjármálaráðuneytisins, viðskiptaráðuneytisins, Fjármálaeftirlitsins og Seðlabankans um sama efni. Tilgangur þessa samkomulags er að formbinda samráð aðila á þessu sviði. Með því er leitast við að skerpa hlutverkaskiptingu, hindra tvíverknað og auka gegnsæi. Samkomulagið takmarkar ekki svigrúm hvers um sig til sjálfstæðra ákvarðana um aðgerðir út frá hlutverki og ábyrgð sinni.

Samráðshópur.

Góð almenn umgjörð í lögum, reglum og eftirliti með starfsemi fjármálafyrirtækja og markaða er grundvallarforsenda fjármálastöðugleika og traust og skilvirkt fjármálakerfi er mikilvæg forsenda fyrir vexti og velferð þjóðarbúsins. Aðilar samkomulagsins stuðla saman að því að þessar forsendur séu til staðar á grundvelli lögbundinna hlutverka og verkefna sinna. Þá leitast þeir við að samhæfa viðbrögð sín við hugsanlegu fjármálaáfalli.

Vettvangur samráðsins er samráðshópur fulltrúa forsætisráðuneytis, fjármálaráðuneytis, viðskiptaráðuneytis, Fjármálaeftirlits og Seðlabanka Íslands. Samráðshópurinn hittist eigi sjaldnar en tvisvar á ári. Hann skal þó kallaður saman um leið og forstjóri Fjármálaeftirlitsins og/eða bankastjórn Seðlabankans leggja til að svo verði gert vegna atvika sem varða stöðu fjármálafyrirtækja eða markaða. Fulltrúi forsætisráðuneytis stýrir starfi hópsins. Við undirbúning kynninga og í umræðum er gætt þeirrar þagnarskyldu sem hver aðili er bundinn.

Á fundum sínum fjallar samráðshópurinn m.a. um:

• Stöðu og horfur á fjármálamörkuðum

• Meiriháttar breytingar á lögum, reglum og starfsháttum er varða fjármálamarkaðinn

• Álitamál í alþjóðlegu samstarfi, sérstaklega innan EES.

Viðbúnaður og verklag.

Samráðshópurinn er vettvangur upplýsinga- og skoðanaskipta. Hann er ráðgefandi og tekur ekki ákvarðanir um aðgerðir. Samráðshópurinn útbýr og heldur við lista yfir helstu tengiliði. Hann getur staðið að og tekið þátt í viðlagaæfingum eins og þeim sem hafa farið fram í samvinnu Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands. 

Skapist þær aðstæður að fjármálakerfinu sé talin hætta búin vegna áfalls í fjármálafyrirtæki eða á markaði skal efnt til umfjöllunar í samráðshópnum án tafar. Viðbrögð við slíkum vanda eru háð aðstæðum hverju sinni en grundvallaratriði er að eigendur og stjórnendur fjármálafyrirtækja sem og markaðsaðilar leysi vanda sinn sjálfir.

Endurskoðun samkomulagsins.

Samkomulagið skal endurskoðað þegar einhver aðila þess óskar þess.

Nánara samstarf Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands.

Fjármálaeftirlitið og Seðlabankinn fylgjast grannt með og leitast við að stuðla að heilbrigði íslensks fjármálakerfis, hvor stofnunin með sínum hætti í samræmi við hlutverk sitt. Um samstarf þeirra gildir opinber samningur, fyrst gerður 1999 en nú frá 2003, þar sem meðal tilgreindra markmiða er að tryggja samræmd viðbrögð við hugsanlegri kerfisáhættu á fjármálamarkaði.

21. febrúar 2006

Halldór Ásgrímsson

Valgerður Sverrisdóttir

Árni M. Mathiesen

Davíð Oddsson

Eiríkur Guðnason

Jónas Fr. Jónsson

  

    

______________________________________________________________________________________________

 

Samnorræna viðlagaæfingin 20. – 25. september 2007

 

Jón Sigurðsson	forseti Íslands	Peningastefnan	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

 

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

     

    

Samnorræna viðlagaæfingin 20. - 25. september 2007.

  

  

09. marz 2012.

     

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.   

  

Eitt þeirra atriða sem Rannsóknarnefnd Alþingis horfði sérstaklega til, voru viðlagaæfingar þær sem um allan heim eru snar þáttur í eftirliti með ástandi fjármálakerfa. Um þetta getur að lesa í 19. kafla rannsóknarskýrslunnar: Aðgerðir og viðbrögð Íslendskra stjórnvalda á árunum 2007-2008 vegna hættu á fjárlagaáfalli. Viðlagaæfingar hérlendis voru venjulega gerðar án erlendrar þátttöku, en 20. – 25. setember 2007 var gerð samnorræn viðlagaæfing og fengu Eystrasaltsríkin einnig að vera með. Að hluta til var þetta innbyrðis keppni þeirra sem höfðu með höndum eftirlit með fjármálakerfum. Íslendingar ætluðu að sýna fram á styrk hins Íslendska banka-undurs !

Styrkurinn var auðvitað enginn, því að bankarnir voru blaðra sem beið þess eins að verða sprengd. Hins vegar kom á óvart, að vanhæfni stjórnkerfisins var fullkomin. Þegar hin samnorræna viðlagaæfing leiddi í ljós að bankarnir voru fullir af gasi, var henni samstundis hætt ! Ábyrgð á getulausum eftirlitsstofnunum - Seðlabankanum og Fjármáleftirlitinu - báru Forsætisráðherra og Viðskiptaráðherra. Þegar Forsætisráðherra hefur verið dæmdur sekur af Landsdómi, munu menn því spyrja: hvar er Viðskiptaráðherrann? 

Vanhæfnin kemur vel fram í umsögnum sumra þáttakenda í viðlagaæfingunni. Æfingunni var slitið í hálfleik, af Ingimundi Friðrikssyni seðlabankastjóra og Baldri Guðlaugssyni ráðuneytisstjóra í Fjármálaráðuneytinu. Um þetta sagði Rúnar Guðmundsson sviðsstjóri vátryggingasviðs Fjármáleftirlitsins: »…það hefði verið skaðlegt og Íslendingum til álitshnekkis að leika ekki þessa norrænu æfingu til enda og taka hina pólitísku ákvörðun um hvort koma ætti Kaupþingi til aðstoðar.« Á þessum tíma var vitað að bankarnir höfðu nærstum hrunið í ársbyrjun 2006.

Getur verið að menn telji það vera málsvörn að hafa ekkert vitað um þau vandamál sem þeim var falið að leysa ? Geir »hafði vitneskju um« viðlagaæfinguna og Björgvin »rámaði í að hafa heyrt af« henni. Árni virðist þó hafa fylgst með framvindu málsins.  

 

  

      

>>>---<<<>>>---<<<

  

   

Samnorræna viðlagaæfingin 20.– 25. september 2007

Undanfarin ár hafa Seðlabanki Íslands og Fjármálaeftirlitið haldið viðlagaæfingar þar sem æfð hafa verið viðbrögð stjórnvalda við sviðsettu fjármálaáfalli. Æfingarnar hafa m.a. reynt á upplýsingaflæði milli stjórnvalda ásamt því að samhæfa vinnu og ákvarðanir í mikilli tímaþröng. Meðal annars er fjallað um þessar æfingar í Fjármálastöðugleika 2008. Þar kemur fram að Seðlabankinn og Fjármálaeftirlitið hafi gengist fyrir slíkum æfingum árin 2004 og 2006.

Þá hafi stofnanirnar ásamt fjármálaráðuneytinu tekið þátt í samnorrænni viðlagaæfingu sem haldin hafi verið dagana 20.–25. september 2007. Einnig hafi stjórnvöld frá hinum Norðurlöndunum ásamt seðlabönkum Eystrasaltsríkjanna tekið þátt í æfingunni. Æfinguna hafi undirbúið Andrew Gracie, sérfræðingur í fjármálastöðugleika og fyrrverandi starfsmaður Seðlabanka Bretlands. Æfingin hafi staðið yfir í þrjá daga og lokið með uppgjörsfundi sem haldinn hafi verið strax í kjölfarið í Stokkhólmi en þar hafi verið farið yfir viðbrögð manna og hvaða lærdóm mætti draga af þeim. 

Með töluverðri einföldun má segja að íslendska verkefnið í norrænu æfingunni hafi byggst á því að greiðslufall hefði orðið hjá mjög stórum viðskiptavini Kaupþings sem hefði orðið til þess að eigið fé bankans minnkaði í rétt rúmlega 8%. Í framhaldinu hefðu markaðsaðstæður versnað sem leitt hefði til lækkunar á lánshæfismati bankans en það hefði síðan valdið erfiðri lausafjárstöðu hans. Samkvæmt atvikalýsingu æfingarinnar fór svo að bankinn uppfyllti ekki lágmarksskilyrði laga um eigið fé og fjármálaráðuneytið þurfti að taka ákvörðun um hvort ríkið ætti að koma til aðstoðar. Í skýrslu um æfinguna er eftirfarandi skráð um viðbrögð íslendskra stjórnvalda:

In Iceland there was intense coordination among the Icelandic authorities to discuss the way forward with Kaupthing, picking up on the issues identified at the end of Stage 2. While the potential size of the needed assistance had been defined, a decision whether to go ahead and support Kaupthing or not was deliberately not taken.

Í skýrslu Ingimundar Friðrikssonar, seðlabankastjóra, fyrir rannsóknarnefnd Alþingis kom fram að farið hefði verið í gegnum stöðuna á þessum tíma og hefði það verið mat Fjármálaeftirlitsins að eiginfjárhlutfallið þyrfti að verða 12% og þar með hefði legið fyrir hvaða fjárhæð þyrfti til svo endurreisa mætti bankann. Um hefði verið að ræða mjög háar fjárhæðir, þ.e. um 100 til 230 milljarða króna samstundis og 400 milljarða til viðbótar til þess að koma bankanum á réttan kjöl. Hefði það verið niðurstaða fjármálaráðuneytisins og Seðlabanka Íslands að láta þar við sitja en þá hefði allt verið undirbúið fyrir lokaákvörðunina. 

Í skýrslu Baldurs Guðlaugssonar, ráðuneytisstjóra fjármálaráðuneytisins, fyrir rannsóknarnefnd Alþingis kom fram að þótt æfingin hefði verið unnin í trúnaði hefðu menn óttast að ef ákvörðun yrði tekin myndu upplýsingar um viðbrögð ríkisins leka út. Ef sagt hefði verið nei hefði það getað skapað ólgu og ef sagt hefði verið já hefði það getað búið til freistnivanda (e. moral hazard) fyrir bankana þar sem þá hefði verið búið að undirstrika að ríkið ætlaði að standa við bakið á þeim. Af þeim sökum hefðu menn talið rétt að taka enga ákvörðun. Baldur áréttaði að hann teldi að þessi æfing hefði ekki haft neina hernaðarlega þýðingu fyrir raunverulega greiningu manna þar sem ekkert nýtt hefði komið fram. Á þessum tímapunkti hefðu menn vitað að bankarnir voru orðnir stórir og ef það ætti að aðstoða þá þyrfti til háar fjárhæðir. 

Í skýrslu Tryggva Pálssonar, framkvæmdastjóra fjármálasviðs Seðlabankans, kom fram það mat að æfingin hefði verið afar gagnleg. Aðspurður sagði hann að hin norrænu ríkin hefðu hegðað sér eins á æfingunni og þau hefðu síðar gert þegar harðnaði á dalnum á alþjóðlegum fjármálamörkuðum tæplega ári síðar. Tryggvi sagði einnig:

 

Æfingin gekk vel (framan af) og reyndi á ýmsa þætti. Þegar kom að ákvörðunum, hvort stjórnvöld ættu í þessu ímyndaða dæmi að bjarga Kaupþingi eða ekki, þá er það að loknum fyrri degi sem Ingimundur og Baldur tala saman símleiðis eftir æfingu, heiman frá sér, og þeir komast að þeirri niðurstöðu að það væri skynsamlegt að opinbera ekki spilin og sýna hvort íslendsk stjórnvöld myndu styðja bak við Kaupþing eða ekki, æfingin hefði náð tilætluðum árangri, að þeirra mati, og þeir ákváðu sem sagt að skila ekki svari, á prófinu.

  

Jónas Fr. var kannski ekki sömu skoðunar og ég þurfti að eiga samtöl við Andrew Gracie sem spurði:

  

Hvað er eiginlega að gerast hjá ykkur? Þeir eru líka byrjaðir að tala saman á íslendsku.

Við áttum að tala allt á ensku til að allt væri augljóst, þetta var aðeins orðað á íslendsku, þegar menn fóru á milli og þessi tregða til þess að sýna á spilin kom upp. Þeir tala sem sagt saman Ingimundur og Baldur um kvöldið og ákveða að hafa þetta með þessum hætti og þess vegna var skilað auðu um hvað stjórnvöld hefðu gert. Tryggvi sagði að sér hefði verið ljóst að forstjóri og starfsmenn Fjármálaeftirlitsins hefðu ekki verið ánægðir með að æfingin hefði ekki verið leikin til enda.

Í skýrslu Jónasar Fr. Jónssonar, forstjóra Fjármálaeftirlitsins, fyrir rannsóknarnefnd Alþingis kom fram að hann hefði talið það vera mistök að klára ekki æfinguna. Þegar horft væri til baka teldi hann það hafa verið mjög slæmt því að þegar vandinn jókst haustið 2008 hefðu menn ekki heldur verið til í að klára að taka ákvarðanir. Hefði því verið ágætt ef menn hefðu verið búnir að æfa einu sinni að taka ákvörðun í svona leik. 

Í skýrslu Rúnars Guðmundssonar, sviðsstjóra vátryggingasviðs Fjármálaeftirlitsins, kom fram að æfingin hefði verið afar gagnleg og að það hefði verið skaðlegt og Íslendingum til álitshnekkis að leika ekki þessa norrænu æfingu til enda og taka hina pólitísku ákvörðun um hvort koma ætti Kaupþingi til aðstoðar.

Í skýrslu Sylvíu Kristínar Ólafsdóttur, forstöðumanns viðbúnaðarsviðs Seðlabanka Íslands, fyrir rannsóknarnefnd Alþingis kom fram að það hefði lekið til fjölmiðla að viðbúnaðaræfing stæði yfir hjá Seðlabanka Íslands og Fjármálaeftirlitinu. Um þetta sagði Sylvía: "Já, þetta kom á Rás 2 eða í útvarpsfréttum. Ég man að Davíð kom niður og sagði að þetta hefði verið, að þetta hefði lekið út og þá svona, af því að í æfingunni þá eru líka notuð sko nöfn bankanna, þú veist Kaupþing, Glitnir og Nordea og allt. Og það var, lekinn var frá Íslandi, þetta var í öllum þessum löndum og það var svona... Þá kom svolítill titringur í mannskapinn man ég og þá var farið, já, þá var farið í – já, þá var farið að nota gsm-símana, ég man að það var hringt í forsætisráðuneytið, fjármálaráðuneytið, bara: "Eigum við ekki, heyrðu eigum við ekki bara að hætta þessu núna? Eigum við nokkuð að taka ákvörðun innan kerfisins, þar sem að er tekið upp, heldur frekar ræða þetta seinna", hvað ætti að gera. [...] Það var bara, við sátum þarna öll og Ingimundur ákvað bara að: "Já, við stoppum bara hér." Hann kallar það bara út í kerfið. Þannig að við erum búin að læra það sem við þurfum að læra af þessari æfingu, [...] það var svona þannig póll, fannst mér, tekinn í þetta." 

Í skýrslu Árna M. Mathiesen, fjármálaráðherra, fyrir rannsóknarnefnd Alþingis kom fram að honum hefði verið kunnugt um viðlagaæfinguna og hvernig henni hefði lyktað. 

 

Í skýrslu Geirs H. Haarde, forsætisráðherra, kom fram að hann hefði haft vitneskju um viðlagaæfinguna en ekki hvernig henni lyktaði. 

Í skýrslu Björgvins G. Sigurðssonar, viðskiptaráðherra, kom fram að hann rámaði í að hafa heyrt um viðlagaæfinguna en virtist lítið vita annað um hana.

>>>---<<<>>>---<<<