Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money.

Fyrst birt í The Telegraph 22. marz 2013.

  

  

Charles Moore.

Othello. “What’s the matter, think you?”

Cassio. “Something from Cyprus, as I may divine; It is a business of some heat.”

Shakespeare is on the money. Then, as now, Cyprus was the toy of foreign powers. Othello was sent there from Venice to repel the Turks, though luckily they all got blown away in a tempest. Since then, Russia, Britain, Greece and, always, Turkey, have taken an interest. Even today, Britain has an important listening post for the Middle East there, 60,000 expatriates, 3,500 troops in our sovereign bases and a continuing role as a guarantor power. Cypriots still drive on the left.

Lord Salisbury, who won control of Cyprus for Britain from Turkey in 1878, once sent an envoy there. People complained that the man knew neither Greek nor Turkish. “Good,” said Salisbury, “then he will hear fewer lies.”

That is the authentic tone of an imperial power. Today that power is Germany. We have heard enough lies, the Germans are saying haughtily to the Cypriots, now shut up and do what we want. Yesterday, Angela Merkel, the German Chancellor, ordered that “Cyprus must realise that its business model is dead”.

It is hard to tell whether this was true before she said it. Some argue that the problems in Cypriot banking were hugely exaggerated by the country’s outgoing Communist government for electoral reasons. But this has become irrelevant. If the business model was not dead before the intervention of Brussels, Frankfurt, Berlin and the IMF, it is now. No one with any choice in the matter will want to put his money in a Cypriot bank any more.

This now-dead business model supported banking assets worth eight times more than the country’s GDP, so its demise will hurt for a long time. If you are an independent country, even a small one, you can recover from economic shocks surprisingly quickly. Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money, but, unlike Cyprus, is not in the eurozone. It ended up, when its banks collapsed, with each Icelander theoretically on the hook for an average of $330,000. It decided that, after all, it preferred fishing to banking; it had its own currency. Now it is back on the way to economic health. No such luck for Cyprus. From now on, it will be told what to do by the nations and organisations into whose hands it seems about to surrender itself. It cannot make decisions for its own good. It is a tiny, far-flung, vulnerable part of the new German Europe.

So let us look at this question not from an economic but an imperial point of view. One problem of imperial rule is that it can be worse for the satellites of the empire if the centre is democratic. A benign despot can at least take a long view about the welfare of his fiefdom. Elected rulers usually cannot. Television footage this week has been of weeping, angry crowds in Nicosia and Limassol, but the crowds that matter are the ones that have not taken to the streets in Berlin or Munich or Hamburg. They get their next vote in the German general election in September. They dislike shelling out for what they see as feckless Mediterraneans: they detest the idea of doing so for what they see as crooked Russians. The conflict between Teuton and Slav has never ceased. Mrs Merkel’s policy for Cyprus has to be constructed round what her Teutons want.

It is another feature of democratic regimes that they are instinctively uncomfortable with imperial pretensions; so they seek the moral high ground, like a mountaineer who just keeps climbing higher when he’s lost in the fog. We British liked to think that we were bringing civilisation and the rule of law to our colonies. The Americans have tended to deny an imperial role altogether and talk about safeguarding democracy.

Now it is the Germans’ turn to exercise an imperium. Their re-entry into the comity of nations has been based on the idea that they are peaceful, law-respecting, internationalist, politically vegetarian. They support an ever-closer European Union because they want to be a “European Germany” to avoid a “German Europe”. They are perfectly genuine about wishing to overcome what is euphemistically called “the problem of history”. So they are obsessed with the importance of rules, of obeying them and being seen to obey them. They have been good boys, and by doing so, they have prospered mightily.

But as they have grown stronger, their love of rules has turned into an instrument of their power. We are good European citizens, the Germans argue, and we have done well. So the answer is for everyone in the eurozone to behave just like us and they will do well too. One size must fit all, and that size is made in Germany. What the Germans leave out of account is that the single currency which, for them, is artificially low in international value is, for most of the rest of the eurozone, punitively high. What helps them crushes others. After victory in 1945, Churchill broadcast that Germany “lies prostrate before us”. Today, most of southern Europe lies prostrate before Germany.

Mrs Merkel does not see it this way, but if she were to impose upon her own country the levels of unemployment which her eurozone policies inflict upon Spain or Greece or Italy, she would be out of office tomorrow. It is in the nature of imperial power that it is very much slower to feel the pain of those it rules at a distance than that of its own people. That is why its colonial subjects tend to dislike it, even when it is well-intentioned and orderly.

By this point, many people, especially Germans, will be furiously objecting to my line of argument. This is not imperialism, they will say, this is a new concept of doing things called the European Union. The eurozone is on its way, they go on, to the safe harbour of a banking union and a fiscal union, to a United States of Europe in all but name. Then all will have equal rights and equal protection. To get this union right, though, we mustn’t have “legacy debts”: these problems of transition are tough, but if they are firmly dealt with, all will be well.

And possibly, one distant day, it will be. Possibly, just as people all over the known world could once say “Civis Romanus sum” (“I am a Roman citizen”), so they will be able to say, “I am a European”, and know that they are safe and free under the blue flag with its golden stars. It may be for that reason that the eurozone decision-makers decided to make an example of Cyprus. They knew that it was puny. They believed, probably correctly, that it would have to obey. They hoped to show the world, which doubts, that they mean what they say.

But the exertion of such power is a very ugly thing. When you see it exerted you also see who is accorded respect and who isn’t. In this case, ordinary depositors have been disrespected and parliamentary processes have been bullied into giving the “right” answer. Cyprus is capitulating not out of euro-patriotism, but out of fear. This is not European “solidarity” but coercion.

In all this long euro-crisis, Britain has rightly held aloof, but at the same time urged the eurozone to deepen and strengthen itself. This is inconsistent reasoning. If tiny Cyprus can be so much trouble in building the great euro-Empire, what does that say about the likely harmony of the ultimate whole?

Michael Hudson: Stríðið gegn Íslandi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Michael Hudson: Stríðið gegn Íslandi.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 04. apríl 2009.

  

  

Michael Hudson.

Ísland hefur orðið fyrir árás - ekki hernaðarárás, heldur fjármálaárás. Afleiðingarnar eru jafn banvænar þrátt fyrir það. Fleiri verða veikir, lifa í örvæntingu og deyja fyrir aldur fram ef þjóðin neitar ekki að greiða til baka megnið af þeim lánum sem prangað hefur verið inn á hana á síðustu átta árum. En leiðin til bjargar er þyrnum stráð. Voldugir skuldunautar á borð við Bandaríkin og Bretland munu siga áróðursmeisturum sínum, sem og Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og Alþjóðabankanum á Íslendinga og krefjast þess að þeir verði hnepptir í skuldafangelsi með því að þvinga þá til að greiða skuldir sem þessar þjóðir myndu aldrei greiða sjálfar.

Til að komast út úr skuldafeninu verða Íslendingar að átta sig á hvers konar efnahagsástand sjálfseyðingar Íslendskir bankamenn hafa skapað. Þrátt fyrir að hafa eytt nærri hálfri öld í að rannsaka þjóðir í erfiðri skuldastöðu hef ég sjaldan eða aldrei séð neitt í líkingu við ástandið á Íslandi. Hér á landi hafa bankarnir steypt sér í svo gríðarlegar skuldir að verðgildi krónunnar mun rýrna til frambúðar og leiða af sér verðbólgu næstu áratugina. 

Skuldaleikurinn.

Í gegnum söguna hafa skuldugar þjóðir oftast farið þá leið að losa sig við skuldirnar með hjálp verðbólgu, þ.e. borgað skuldirnar með „ódýrum peningum". Ríkisstjórnir prenta peninga og viðhalda fjárlagahalla til þess að hækka verðlag og þannig er meira fjármagn í boði, en vöruframboð óbreytt. Þessi verðbólga og gengisfall minnka skuldabyrðina svo framarlega sem laun og aðrar tekjur hækka samhliða.

Ísland hefur snúið þessari lausn á hvolf. Í stað þess að auðvelda hina hefðbundnu skuldaleiðréttingu hefur verið sköpuð paradís lánardrottna og hinni sígildu flóttaleið skuldsettra þjóða lokað. Þjóðin hefur fundið leið til að steypa sér í skuldir með hjálp verðbólgunnar, í stað þess að vinna sig úr þeim með henni. Með verðtryggingu skulda hefur Ísland komið upp einstöku kerfi fyrir banka og aðra lánadrottna sem stóreykur tekjur þeirra af lánastarfsemi, á kostnað launa og tekna af raunverulegri atvinnustarfsemi.

Það er eðlilegt að fólk greiði lán sem tekin hafa verið á heiðarlegan hátt. Venjulega er gert ráð fyrir að fólk taki lán - og bankar láni - til vænlegra fjárfestinga, sem skili arði sem síðan er hægt að nýta til að greiða lánið til baka auk vaxta. Þannig hafa bankar starfað um aldaraðir og þannig hefur orðið til ímynd hins varkára bankamanns sem neitar fjölmörgum þeirra sem sækjast eftir lánum frá honum.

Þannig var það að minnsta kosti einu sinni. Fáir sáu fyrir sér að aðgangur að lánsfé yrði svo greiður að þau vanskil sem við sjáum í dag væru óhjákvæmileg. Í Bandaríkjunum eru þannig þriðjungur þeirra sem tóku húsnæðislán með neikvæða eiginfjárstöðu. Það þýðir að lánin eru orðin hærri en virði eignanna sem þau hvíla á.

Lausn nýfrjálshyggjunnar á þessu vandamáli er að selja eignir með gríðarlegum afföllum til alþjóðlegra arðræningja og brjóta niður félagslegt kerfi þjóða, einmitt þegar þær þurfa mest á því að halda. Þetta gildir þó aðeins um litlu þjóðirnar. Þær þjóðir sem hæst hrópa á Íslendinga að greiða lán spákaupmannanna eru undanskildar. Þar eru fremstar í flokki þær þjóðir sem eru skuldsettastar, Bandaríkin og Bretland, undir stjórn manna sem dytti aldrei í hug að leggja slíkar byrðar á eigin þegna. Um leið og þessar þjóðir lækka skatta og auka á fjarlagahallann reyna þær að kúga peninga út úr smærri og veikburða þjóðum, líkt og þær stunduðu gagnvart Þriðjaheimsríkjum á 9. og 10. áratug síðustu aldar.

Fjármálastríðið.

Á síðustu árum hefur Ísland orðið fyrir árásum alþjóðlegra lánadrottna. Þeir hafa náð að sannfæra hóp lukkuriddara um að leiðin til auðs og hagvaxtar væri í skuldsetningu, en ekki ráðdeild. Bankar og spákaupmenn í innsta hring alþjóðafjármálakerfisins höfðu það að meginstarfi að selja skuldir og þurftu að búa sig undir það efnahagslega hrun sem sagan sýnir að fylgi óhjákvæmilega í kjölfar slíkrar ofurskuldsetningar. Það gerðu þeir með því að sá fræjum hugmyndafræði sem leit á keðjuverkandi skuldsetningu sem góða hagstjórn.

Stefna stjórnvalda í Bandaríkjunum er að koma á stöðugleika og forðast kreppu með því að færa niður skuldir til jafns við lækkandi markaðsverð, en ekki síður að ná greiðslubyrði húsnæðislána niður á viðráðanlegt stig, þ.e. innan við 32% af tekjum heimilanna. Í öðrum löndum er einnig verið að færa niður skuldir svo fólk og fyrirtæki geti staðið í skilum. Á Íslandi er verðtryggingin hins vegar að belgja út skuldir og steypa húseigendum í neikvæða eiginfjárstöðu.

Það fyrsta sem Íslendingar verða að gera er að átta sig á að landið hefur orðið fyrir efnahagslegri árás útlendinga, sem studdir voru af Íslendskum bankamönnum. Til að hafa sigur reyndu þessir lánadrottnar að sannfæra þjóðina um að skuldir væru framleiðsluhvetjandi og að hagkerfið efldist, þar sem verðmæti þess ykist - þ.e. eignir yxu umfram skuldir. Þannig var gert ráð fyrir að verð myndi aldrei lækka og við myndum aldrei standa eftir með skuldirnar einar og neikvæða eiginfjárstöðu. Þeir gerðu sitt besta til að sannfæra þjóðina um að það væri slys sem gerðist aðeins einu sinni á öld eða svo, en ekki óhjákvæmileg afleiðing gríðarlegrar skuldsetningar með samsettum vöxtum án tekjuaukningar sem stæði undir vaxtagreiðslum.

Þessari hugmyndafræði er nú fylgt eftir með því að telja Íslendskum almenningi trú um að honum standi ekkert annað til boða en að borga skuldirnar sem örfáir einstaklingar hafa steypt sér í, skuldir sem safna vöxtum að öðrum kosti. Þjóðin þarf einfaldlega að gera sér grein fyrir því að þær skuldir sem krafist er að hún greiði, eru meiri en hún getur ráðið við.

Hvernig eiga Íslendingar að borga?

Íslendingar verða að gera sér grein fyrir því fyrr en seinna að ekki er hægt að greiða þessar skuldir og um leið halda uppi sanngjörnu samfélagi. Óhjákvæmilegt er að afskrifa skuldir á einhvern hátt. Hversu mikið er ekki hægt að segja til um fyrr en vitað er hver skuldar hverjum og hversu mikið. En Ísland er sjálfstætt ríki og getur sett hver þau efnahagslög sem því hentar, svo framarlega sem þau mismuna ekki fólki eftir þjóðerni.

Alþjóðlegir lánadrottnar munu mótmæla harðlega. Markmið þeirra er að halda fjármálaheiminum utan alþjóðalaga og gera innheimtu skulda óháða lýðræðislegum reglum. Þannig reyna alþjóðlegar fjármálastofnanir að hindra stjórnvöld í að koma böndum á óhefta lánastarfsemi og eignaupptöku. Málpípur fjármagnseigenda saka þannig stjórnvöld um að hefta hinn frjálsa markað, þegar þau eru í raun eina aflið sem getur komið í veg fyrir að heilu þjóðirnar verði hnepptar í skuldafangelsi.

Með því að fara fram á greiningu á því hver skuldar hverjum hvað getur Ísland komið boltanum í fang lánadrottnanna og látið þeim eftir að svara því hvernig í ósköpunum Íslendingar eigi að fara að því að borga og hverjar efnahagslegar afleiðingar þess verði. Hvernig geta Íslendingar borgað á næstu árum án þess að landsmenn tapi unnvörpum eignum sínum og félagslega kerfið verði lagt í rúst? Hvernig geta Íslendingar greitt skuldir sínar án þess að keyra sig í þrot, leggja niður þjóðfélag félagslegs jafnréttis og koma hér á samfélagi örfárra ofurríkra lánadrottna og svo örsnauðs almennings? Það er raunveruleg hætta á að hér myndist ný stétt fjármagnseigenda sem stjórna muni landinu næstu öldina eða svo.

Íslendingar hafa verið prettaðir. Eiga þeir að líta á það sem skyldu sína að greiða þjóðum sem hafa ekki í hyggju að greiða nokkurn tíma sínar eigin skuldir? Svo lánadrottnar fái greitt þurfa þeir að sannfæra skuldunauta sína um að þeir geti í raun og veru borgað, þ.e. borgað án þess að leggja samfélagið í rúst, selja auðlindir sínar eða koma á gríðarlegri stéttaskiptingu fjármagnseigenda og skuldara.

Lánin eða lífið?

Íslendingar verða að líta til langs tíma. Hvernig á efnahagskerfið að lifa af og vaxa til framtíðar? Verðtryggingu lána verður að afnema. Gjaldeyrislán verður að færa yfir í krónur á lágum, óverðtryggðum vöxtum eða afskrifa að hluta eða öllu leyti. Markmiðið á að vera að fella niður skuldir sem valda efnahagslegu tjóni.

Leiðarljósið er heilbrigt efnahagskerfi í heild sinni. Þeir sem heimta mest eru ekki þeir sem skulda mest, heldur þeir sem hafa lánað mest. Markmið þeirra er að tryggja völd sín í samfélaginu. Umfram allt vilja þeir hámarka vald skulda umfram verðmætasköpun. Þess vegna er verðtrygging lána notuð til að tryggja að bankarnir hagnist á hruni efnahagslífsins, en ekki almenningur, sem greiða þarf jafnt skuldirnar sem og kostnaðinn af hækkandi verðlagi og hruni krónunnar. Lánadrottnar um allan heim eru í óða önn að færa niður skuldir í takt við lækkandi fasteignaverð. Á Íslandi hafa bankarnir hins vegar fengið að hækka skuldabyrðina um 14% á síðasta ári, á meðan fasteignaverð hefur lækkað um 21%! Því verra sem efnahagsástandið er, því sterkari eru lánveitendurnir. Þetta er ávísun á efnahagslegt sjálfsmorð þar sem dýpkandi kreppa hneppir æ fleiri í skuldafangelsi.

Ísland getur tekið forystu og orðið fyrirmynd annarra þjóða í efnahagslegu jafnrétti. Aldrei hefur verið betra tækifæri til að taka afstöðu til þess um hvað standa á vörð - óyfirstíganlegar skuldir eða framtíð Íslendsks samfélags? Munu stjórnvöld verja þegna sína fyrir afætum fjármálaheimsins, eða munu þau færa þeim Íslendska hagkerfið á silfurfati? Það er spurningin sem Íslendsk stjórnvöld verða að svara.

   

Landsfundur Sjálfstæðisflokks sem markaði tímamót - fastgengi í augsýn

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Landsfundur Sjálfstæðisflokks sem markaði tímamót - fastgengi í augsýn.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 15. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Sjálfstæðisflokkur hefur tekið afgerandi forustu, við mótun nytsamlegrar peningastefnu fyrir Ísland. Á Landsfundi flokksins í lok febrúar var samþykkt að stefna að »alvöru fastgengi« sem ekki verður framkvæmt nema með »reglu-bundinni peningastefnu«. Þessi peningastefna stöðvar verðbólguna, gerir verðtryggingu óþarfa, bræðir snjóhengjuna, slítur gjaldeyrishöftin og leysir mörg önnur vandamál.

Auk Sjálfstæðisflokks, hafa einungis Hægri grænir haft dug til að leggja ærlega vinnu í mótun peningastefnu. Vinstri grænir og Framsóknarflokkur skila algerlega auðu, en Samfylking sér ekkert nema þjónkun við Evrópusambandið, þótt fyrir liggi að 70% þjóðarinnar hafnar hugmyndum hennar um feigðarflan til Brussel. Landsfundur Sjálfstæðisflokks samþykkti eftirfarandi ályktanir, varðandi peningastefnu:

Upptaka erlendrar myntar. »Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.«

Stöðugleiki í efnahagsmálum. »Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.«

Endurskoða hlutverk Seðlabankans. »Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.«

Mikilvægt er að skilja, að fastgengi verður ekki komið á undir stjórn Seðlabanka, hann verður að leggja niður í núverandi mynd. Ályktun landsfundarins um það efni er því mikilvæg. Fastgengi er annað hvort fólgið í upptöku erlends gjaldmiðils, eða sett er á fót myntráð sem notar erlendan gjaldmiðil sem stoðmynt. Góð lausn er að taka fyrst upp erlendan gjaldmiðil og það er hægt að gera á einni viku og setja á fót myntráð 12 mánuðum síðar. Öll skref í þessu ferli eru þekkt og kosta hvorki mikla peninga né eru tæknilega erfið.

Landsmenn eru orðnir leiðir á »torgreindri peningastefnu« .

Hjá Efnahags- og viðskiptanefnd Sjálfstæðisflokks liggja fyrir nákvæmar tillögur um hvernig útfæra skal fastgengis-stefnuna. Þær tillögur nefndarinnar, sem lagðar voru fyrir landsfundinn, er hægt að lesa hér:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1284624/

Sjálfstæðismenn, nú er bara að hvetja forustu flokksins til dáða.

Trúverðugar lausnir fyrir heimili og fyrirtæki verður aðalmál kosninganna og þar sem peningastefna Sjálfstæðisflokks leysir mörg vandamál samtímis, mun gengi flokksins ráðast af kynningu á henni. Mikilvægt er að andmæla af ákveðni þeim aumkunarverðu hugmyndum um peningastefnu sem ríkisstjórnar-flokkarnir bjóða uppá. Á landsfundi Samfylkingar var samþykkt:

»Samfylkingin stefnir að hagstjórn sem leiðir til þess að Íslendingar geta tekið upp evru og gengið í Evrópusambandið. Ferlið sem slíkt styður við krónuna og með þátttöku í myntsamstarfinu kemst hún í langþráð og nauðsynlegt skjól.«

Þetta er varla hægt að nefna peningastefnu, en samþykkt Vinstri grænna á þeirra síðasta landsfundi, er staðfesting þess að þessir flokkar mega ekki koma nálægt eflahagsmálum þjóðarinnar:

»Verkefnin framundan í efnahagsmálum eru ærin og meðal annars þarf að losa um aflandskrónur samkvæmt þeirri áætlun sem samþykkt hefur verið og gerir ráð fyrir útgönguskatti á þá fjármuni.«

Telja verður til mikilla tíðinda, að Sjálfstæðisflokkur hefur tekið forustu um mótun þjóðhollrar peningastefnu fyrir Ísland. Í nær 100 ár hefur »torgreinda peningastefnan« valdið öllum almenningi ómældum skaða. Flotgengi hefur verið notað kerfisbundið til að færa fjármuni frá almenningi til höfðingjastéttarinnar. Aukaafurðir þessarar stefnu eru reglubundnar gengisfellingar, viðvarandi verðbólga, eignabruni og hækkanir húsnæðisskulda. Að auki býr þjóðin núna við gjaldeyrishöft og yfirvofandi snjóhengju erlendra hrægamma-sjóða, sem rekja má beint til peningastefnunnar.

Upptaka fastgengis er ekki vandasamt eða kostnaðarsamt, þótt úlfar og hrægammar hamist við að hræða landslýð. Þvert á móti er auðvelt að finna sérfræðinga, sem víða um heim hafa stjórnað vel heppnaðri upptöku reglu-bundinnar peningastefnu. Kostnaður ríkissins verður ekki meiri en 10-50 milljarðar króna, eftir því hvaða útfærsla er valin. Með nýgjum gjaldmiðli, til dæmis Ríkisdal, verður hægt að hlægja að »Snjóhengjunni ógurlegu« sem ásamt »Icesave-draugnum« verða ævarandi bautasteinar vanhæfrar ríkisstjórnar.

 

Trúverðugar lausnir fyrir heimili og fyrirtæki

verður aðalmál kosninganna og

peningastefna Sjálfstæðisflokks leysir mörg vandamál samtímis.

   

Why Iceland is not responsible for Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

   

 

 

Why Iceland is not responsible for Icesave.

Fyrst birt hjá DutchNews 14. apríl 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

For more than two years Britain and the Netherlands have been trying hard to force the people of Iceland to pay Icesave claims which are without any legal foundation. The EEA legislation and directives of the EU, as well as deposit insurance laws of these states have been disregarded in these attempts. Why is it that governments of Britain and the Netherlands refuse to use legal means to collect their claims, if they believe that they have any ?

 

On 09th April 2011 a referendum was held in Iceland on whether to accept a humiliating settlement with Britain and the Netherland. This was the second referendum which was called in order to force the Icesave claims onto the people. For the second time these claims were refused because there are no legal bases for such claims. Now the case may finally be settled in a court of law, like is the custom of civilised peoples.

 

Icesave was a trading name of Landsbanki Islands HF. It was authorised to operate in Britain and the Netherlands by Financial Services Authorities of these states and one of the conditions which it had to meet was full deposit insurance. If this condition had not been met, Landsbanki would never have obtained its licence to operate the Icesave accounts.

 

According to regulations in Britain and the Netherlands, incoming EEA banks should obtain deposit cover with a local Deposit Guarantee Scheme. If these banks have a home state cover, they may receive some unspecified discount off the full fee that they would otherwise pay. The amount of any discount is recoverable from the other members of the incoming EEA firm's sub-class.

 

Therefore Landsbanki Islands HF did in fact have a double insurance cover for the EU minimum amount of EUR 20.887. When the bank collapsed, the deposit guarantee scheme FSCS in Britain and DNB in the Netherlands bought claims from all eligible holders of Icesave accounts, to the specified limits in these states. These claims were made priority claims by the emergency law set by Alþingi of Iceland. These claims are not the responsibility of the Icelandic people and not even the deposit guarantee scheme in Iceland.

 

Furthermore, I would like to draw attention to the double parts of the emergency law of 06th October 2008. One part dealt with establishment of new banks in order to secure the function of the economic system of Iceland. The other part of the emergency law made foreign holders of Icesave accounts into priority claimants. These were the only effects of the emergency law.

 

The governments of Britain and the Netherlands took advantage of the latter part of the emergency law by raising the level of deposit protection, in Britain from GBP 35.000 to GBP 50.000 and in the Netherlands from EUR 40.000 to EUR 100.000. Besides this doing the treasuries of these states paid the rest of the Icesave account claims, with the backing of the Icelandic emergency law.

 

Thus the fact is that claims from Britain and the Netherlands have priority rights and will collect substantial sums of money from the Landsbanki Islands estate. In all likelihood, the amounts paid to them will come to the equivalent of USD 7-9 billion, the first payment taking place within a few months. The Icesave dispute has so far centred on interest payments and the interpretation of the European Union’s regulations. Can we hope for a more balanced approach in the future ?

 

The thanks that Iceland received from these NATO allies and long standing friends, for granting their claims a priority status, was in form of the British anti-terror legislation against all Icelandic interests in Britain. Also Britain and the Netherlands engaged in outright economic warfare with Iceland, preventing the country access to foreign loans from such international organizations as the IMF and EIB. On top of that treatment came the totally illegal Icesave demands.

 

For having secured British and Dutch claims to the Landsbanki estate, Iceland thus received a special treatment, which will be long remembered. What do you need enemies for if you have such friends ?

 

Vilja Íslendingar stjórnarform »sem ekki ætti sinn líka á Vesturlöndum«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vilja Íslendingar stjórnarform »sem ekki ætti sinn líka á Vesturlöndum«

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. marz 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eitt heldsta áhugamál Samfylkingar er að afnema lýðveldi/þjóðveldi á Íslandi og formfesta höfðingjaveldi í þess stað, til að þóknast hagsmunum Evrópskra nýlenduvelda. Þessir kjölturakkar Evrópusambandsins virða hvorki lög landsins né almennar siðareglur í samskiptum manna. Samfylkingin hefur komið þessu áhugamáli það langt áleiðis, að fyrir Alþingi liggur lagafrumvarp um nýgja stjórnarskrá, sem er svo illa unnið að er flutningsmönnum til háðungar. Það er þó miklu verra, að þessi drög að nýrri stjórnarskrá formfesta höfðingjaveldi í landinu og gera þannig ráð fyrir að almenningur afsali sér fullveldisréttindum sínum.

 

Þótt Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sé tvisvar nefndur á nafn í greinargerð með lagafrumvarpinu, er ljóst að hans er einungis getið til að varpa ryki í auga almennings.  Raunar er mikilvægum þáttum lýðveldisins varpað fyrir róða með tali um »að samfélagið hafi þróast mjög mikið frá dögum Montesquieu og fjölmiðlar um árabil verið nefndir fjórða valdið, auk þess sem fjármagni fylgi einnig óneitanlegt vald«. Svona umræða um stjórnarform ríkisins bendir annað hvort til geðveilu flutningsmanna, eða eindregins vilja til að afvegaleiða umræðuna. Varla hefur hið ólöglega stjórnlagaráð hugleitt að fjölmiðlum og fjármagnseigendum væri veitt stjórnarskrárbundin aðkoma að ríkisvaldinu.

 

Hugmyndir um þingræði er ógn við fullveldisréttindi þjóðarinnar.

 

Annars er Samfylkingin ekkert að fela fyrirætlanir sínar, um að koma á höfðingjaveldi. Í greinargerðinni kemur orðið »þingræði« fyrir 90 sinnum, en eins og menn vita er þetta dulnefni notað fyrir höfðingjaveldi. Lykórgos, sem samdi stjórnarskrá Spörtu fyrir um 2900 árum, hefði gefið þessu frumvarpi lága einkun. Höfðingjaveldi (óligarxía) var stærsta ógnin við hugsjónir Spartverja um jafnrétti og lýðræði. Þetta skildu líka þeir sem sömdu stjórnarskrár Bandaríkjanna 1787 og Franklands 1792. Þeim sem beygðu sig í duftið fyrir Icesave-kúguninni, er auðvitað trúandi til allra óþrifaverka.

 

Sú umræða sem farið hefur fram um frumvarpið, gefur almenningi innsýn í fátæklegan hugarheim Samfylkingarinnar. Stjórnarskrá er fyrst og síðast forskrift að stjórnkerfi ríkisins, fyrirmæli um það hvaða stofnanir fara með löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald. Mikilvægast er þó að skýrt komi fram hver fer með fullveldi ríkisins og varla getur það farið fram hjá nokkrum manni, að í lýðveldi fer almenningur með fullveldisréttinn, hvorki einvaldur né einhver hópur höfðingja. Stjórnarská lýðveldis verður einnig að svara því, hvaða fullveldisréttindi almenningur ætlar að fara með sjálfur og hvaða réttindi eru af hagkvæmni-ástæðum falin öðrum aðilum. 

 

Stjórnarskrá Samfylkingar er atlaga að lýðveldi á Íslandi.

 

Yfirstandandi atlaga að Lýðveldinu hófst á árinu 2010 með svonefndum þjóðfundi. Á fundinum leituðust handvaldir fulltrúar við að skilja handvalin hugtök í Íslendskri tungu. Þetta starf gekk alveg bærilega, nema hvað þau hugtök sem varða mismunandi stjórnarform ríkja voru ekki til umræðu. Þrjú þúsund ára saga lýðvelda og annara stjórnarforma var ekki til umræðu og þá ekki heldur tilurð og þróun lýðvelda síðustu 200 árin. Sannast sagna var þjóðfundurinn 2010 gagnlaus samkvæmisleikur. Sú frumvinna sem breyting stjórnarskrár krefst, hefur ekki ennþá verið framkvæmd.

 

Þjóðfundurinn var þó einungis inngangur að leikhúsi fáránleikans. Á árinu 2010 var einnig kosið til svonefnds Stjórnlagaþings. Ágallar á skipulagi og framkvæmd kosninganna voru slíkir að Hæstiréttur taldi þær ógildar. Auk þeirra atriða sem kærð voru til Hæstiréttar, var jafnréttisákvæði Stjórnarskrárinnar (65.grein) einnig brotið og ólýðræðislega staðið að kosningunni, því að Samfylkingin rak kosningabaráttu eins og um listakosningu væri að ræða. Á daginn kom, að nær allir sem hlutu kosningu voru stuðningsmenn Samfylkingarinnar.

 

Forseti Lýðveldisins og fræðimenn fordæmda tilraun Samfylkingar.

 

Til að bíta höfuðið af skömminni, var niðurstaða Hæstaréttar að engu virt, heldur skipaði Samfylkingin sitt fólk í svonefnt Stjórnlagaráð, með atkvæðum minnihluta Alþingismanna. Fræðimenn hafa fordæmt þau óvönduðu vinnubrögð sem viðhöfð hafa verið við samningu fyrirliggjandi stjórnarskrár Samfylkingarinnar. Þetta aumkunarverða plagg mun hljóta sinn sess á ruslahaug sögunnar.

 

Í nýársávarpi sínu fjallaði forseti Lýðveldisins um frumvarp Samfylkingar að nýrri stjornarskrá. Þar benti hann á, að frumvarpið myndi skapa: »allt annað stjórnkerfi en við höfum búið að frá lýðveldisstofnun; yrði tilraun um stjórnkerfi sem ætti sér engan líka á Vesturlöndum«. Þetta er rétt mat hjá forsetanum. Samfylkingin er vitfirrtur flokkur, sem ekki er á vetur setjandi. Samfylkingin lagðist hundflöt fyrir Icesave-kúgun nýlenduveldanna og hefur forgöngu um að Ísland verði innlimað í Evrópusambandið. Allur ferill Samfylkingar og forvera hennar Alþýðuflokks, er varðaður þjóðsvikum.

 

 

 

 

 

Sannast sagna var þjóðfundurinn 2010 gagnlaus samkvæmisleikur.

Sú frumvinna sem breyting stjórnarskrár krefst,

hefur ekki ennþá verið framkvæmd.

Frumvarp ríkisstjórnarinnar gengur gegn hugmyndum Stjórnlagaráðs

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Frumvarp ríkisstjórnarinnar gengur gegn hugmyndum Stjórnlagaráðs.

Fyrst birt 08. marz 2013.

.

.

Loftur Altice Þorsteinsson.

.

Eins og einhverjir hugsanlega muna, boðaði ríkisstjórnin til þjóðarkönnunar 20. október 2012, um hugmyndir Stjórnlagaráðs (sem var ólöglega kosið) varðandi nýgja stjórnarskrá. Mikilvægasta spurningin sem lögð var fyrir kjósendur var: »Vilt þú að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá?« Þessi spurning var samþykkt með minnihluta atkvæða þeirra sem atkvæðisrétt höfðu. Eftir þjóðarkönnunina gaf ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir yfirlýsingar um að Alþingi væri bundin af þessari niðurstöð.

.

Viðurkennt er, að ákvæði stjórnarskrár um framkvæmd breytinga á henni er eitt mikilvægasta atriði sem þar er ákveðið. Öllum má vera ljóst, að góð samstaða þarf að vera með þjóðinni um breytingar og því mega þær ekki vera of auðveldar. Einungis á að vera hægt að gera þær breytingar sem varanleg sátt getur orðið um. Stjórnlagaráðið gerði eftirfarandi tillögu um hvernig breyta ætti stjórnarskránni:

.

113. gr. Stjórnarskrárbreytingar: Þegar Alþingi hefur samþykkt frumvarp til breytingar á stjórnarskrá skal það borið undir atkvæði allra kosningabærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi einum mánuði og í síðasta lagi þremur mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Hafi 5/6 hlutar þingmanna samþykkt frumvarpið getur Alþingi þó ákveðið að fella þjóðaratkvæðagreiðsluna niður og öðlast þá frumvarpið gildi engu að síður.

.

Það vekur furðu, að einungis um fjórum mánuðum eftir þjóðarkönnunina, leggur ríkisstjórnin fram frumvarp til nýrrar stjórnarskrár, sem varla er að nokkru leyti eins og sú tillaga sem Stjórnlagaráðið hafði lagt fram. Hlutfallstölur eru allt aðrar og Stjórnlagaráðið vildi jafnvel sleppa alveg aðkomu almennings. Ekki var einu sinni gert ráð fyrir að forseti Lýðveldisins kæmi að breytingum á Stjórnarskránni. Stjórnlagaráðið vildi að höfðingja-stéttin skyldi ein setja lýðnum stjórnarskrá, þingræðið/höfðingjaræðið skyldi endanlega fest í sessi.

.

Ríkisstjórnin hefur lagt fram frumvarp um nýgja stjórnarskrá sem í veigamiklum atriðum er annarar gerðar en sú tillaga sem Stjórnlagaráð lagði fram. Ekki er því hægt að styðja frumvarpið með þeim rökum að það hafi verið samþykkt af þjóðinni í könnuninni 20. október 2012. Ekkert er hægt að gera við hugmyndir ríkisstjórnarinnar annað en henda þeim í rusladallinn. Sömu leið hlýtur allt starf Samfylkingarinnar að fara, hvort sem það snertir Stjórnarskrána eða önnur gælu-verkefni þessa óþjóðholla fólks.

.

Til samanburðar eru hér fyrir neðan gildandi ákvæði um breytingar á Stjórnarskránni og tillögur ríkisstjórnarinnar, eins og þær birtast í frumvarpi hennar:

 

Núgildandi ákvæði 79. grein: Tillögur, hvort sem eru til breytinga eða viðauka á stjórnarskrá þessari, má bera upp bæði á reglulegu Alþingi og auka-Alþingi. Nái tillagan samþykki, skal rjúfa Alþingi þá þegar og stofna til almennra kosninga að nýju. Samþykki Alþingi ályktunina óbreytta, skal hún staðfest af forseta lýðveldisins, og er hún þá gild stjórnskipunarlög. Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins samkvæmt 62. gr., og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu, til samþykktar eða synjunar, og skal atkvæðagreiðslan vera leynileg.

Frumvarp um breytingu: Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. 79. gr. er heimilt, fram til 30. apríl 2017, að breyta stjórnarskránni með eftirfarandi hætti: Samþykki Alþingi frumvarp til laga um breytingu á stjórnarskrá með minnst 3/5 hlutum greiddra atkvæða skal það borið undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Sé frumvarpið samþykkt með 3/5 hlutum greiddra atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni skal það staðfest af forseta Íslands innan tveggja vikna og telst þá gild stjórnarskipunarlög. Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.

 

 

Ríkisstjórnin reynir valdarán í skjóli upplausnar á Alþingi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Ríkisstjórnin reynir valdarán í skjóli upplausnar á Alþingi.

Fyrst birt 07. marz 2013.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Fullkomin upplausn ríkir á Alþingi og hefur ríkt allt frá áramótum. Fyrir löngu síðan varð ljóst, að ríkisstjórnin mun ekki fá nein af »stóru« málunum samþykkt og framganga stuðningsmanna Jóhönnu Sigurðardóttur einkennist af örvæntingu. Skoðanakannanir sýna, að í Alþingiskosningunum 27. apríl 2013 mun kjölturökkum Evrópusambandsins fækka um helming á Alþingi og hægt er að vænta þess að Samfylkingin muni ekki komast á ríkisspena nærstu 100 árin.

Í skjóli upplausnar á Alþingi reyna stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar að láta Alþingi samþykkja breytingar á Stjórnarskránni, sem jafngilda valdaráni. Ef þessar tilraunir ganga fram, mun opnast möguleiki fyrir Samfylkinguna að breyta Stjórnarskránni með fljótvirkum hætti og aðlaga hana óskum og þörfum Evrópusinna. Bara það að fram er komin tillaga á Alþingi, um að hugsanlegt sé að breyta Stjórnarskránni með litlum fyrirvara, er skaðlegt til langframa.

Flutningsmenn þessa skaðlega frumvarps eru: Árni Páll Árnason, Katrín Jakobsdóttir og Guðmundur Steingrímsson. Þau leggja til að 79. grein núverandi stjórnarskrár verði gerð óvirk allt til 30. apríl 2017, eða í meira en fjögur ár. Skemmdarverkið er fólgið í því, að gert er ráð fyrir að breytingar á Stjórnarskránni hljóti skemmri skírn. Eftirfarandi eru þau ákvæði sem um er að ræða:

Núgildandi ákvæði 79. grein: Tillögur, hvort sem eru til breytinga eða viðauka á stjórnarskrá þessari, má bera upp bæði á reglulegu Alþingi og auka-Alþingi. Nái tillagan samþykki, skal rjúfa Alþingi þá þegar og stofna til almennra kosninga að nýju. Samþykki Alþingi ályktunina óbreytta, skal hún staðfest af forseta lýðveldisins, og er hún þá gild stjórnskipunarlög. Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins samkvæmt 62. gr., og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu, til samþykktar eða synjunar, og skal atkvæðagreiðslan vera leynileg.

Frumvarp um breytingu: Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. 79. gr. er heimilt, fram til 30. apríl 2017, að breyta stjórnarskránni með eftirfarandi hætti: Samþykki Alþingi frumvarp til laga um breytingu á stjórnarskrá með minnst 3/5 hlutum greiddra atkvæða skal það borið undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Sé frumvarpið samþykkt með 3/5 hlutum greiddra atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni skal það staðfest af forseta Íslands innan tveggja vikna og telst þá gild stjórnarskipunarlög. Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.

Við fyrstu sýn virðist þessi breyting ekki vera mjög skaðleg og að einhverju leyti jafnvel til bóta. Talað er um að breytingar á Stjórnarskránni þurfi 60% greiddra atkvæða á Alþingi og síðan 60% greiddra atkvæða í þjóðaratkvæði. Með svona reglu er alls óvíst hvað hægt væri að gera breytingar með atkvæðum lítils hluta Alþingismanna og kjósenda. Hugmyndin að baki þessu fyrirkomulagi er sú að öfgamenn ríkisstjórnarinnar muni skila sér betur á kjörstað en venjulegt fólk og þannig hafa tvöföld eða þreföld áhrif.

Þetta frumvarp er einnig lymskuleg atlaga að umboði forseta Lýðveldisins, því að honum er framvegis gert skylt að samþykkja frumvörp vafningalaust. Af honum hefði óformlega verið tekinn synjunarréttur samkvæmt 26. grein Stjórnarskrárinnar, sem margir vilja nefna synjunarskyldu. Forsetinn getur þá ekki brugðist við áskorunum almennings, eða boðað til þjóðaratkvæðis um breytingar á stjórnarskránni fyrir eigin frumkvæði.

Ef frumvarpið verður samþykkt, yrði ekki langt að bíða tilrauna til að fella 26. greinina formlega niður og síðan yrði byrjað að skerða hlutfallstöluna sem þyrfti til að samþykkja breytingar á Stjórnarskránni. Gera verður ráð fyrir að allar tillögur Samfylkingar miði að því marki að veikja lýðveldið og koma formlega á höfðingjaveldi og þingræði.

Svona breytingar þarfnast umhugsunar og mega ekki hljóta samþykki á þeim fáu þingdögum sem eftir eru fram að kosningum. Ekki má leyfa núverandi ríkisstjórn að hafa forustu um neinar breytingar á Stjórnarskránni, eftir þau skemmdarverk sem hún hefur unnið. Ekki má auðvelda breytingar á Stjórnarskránni frá því sem nú er í gildi, heldur miklu fremur torvelda að óþjóðhollir Alþingismenn geri skyndilegar breytingar

Minna má á að Alþýðuflokkur forveri Samfylkingar stóð fyrir niðurfellingu deildaskiptingar Alþingis 31. maí 1991 og inngöngu landsins í Evrópska efnahagssvæðið 01. janúar 1994. Hvort tveggja var gert til að veikja lýðveldisform Íslands. Þarna eru fullveldisréttindi sem þarf að endurheimta.

 

 

Áfram-hópurinn vildi láta almenning greiða Icesave-kröfur nýlenduveldanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Áfram-hópurinn vildi láta almenning greiða Icesave-kröfur nýlenduveldanna.

Fyrst birt 05. marz 2013.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í aðdraganda þjóðaratkvæðis um Icesave-III-lögin 09. apríl 2011, voru stofnuð samtök undir nafninu Áfram-hópurinn: Segjum JÁ við Icesave-kröfunum. Formlegur stofndagur þessara “þjóðhollu” samtaka var 24. marz 2011. Áfram-hópurinn hélt fréttamannafund á stofndeginum og sendi frá sér yfirlýsingu. Af einhverjum ástæðum virðist yfirlýsingin hafa gufað upp. Ekki er ljóst hvort uppgufunin skeði í framhaldi af þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011, eða í framhaldi af úrskurði EFTA-dómstólsins 28. janúar 2012.

Skömmu eftir stofnun Áfram-hópsins bárust fréttir af því, að heldstu styrktaraðilar Icesave-vinanna væru Samtök fjármálafyrirtækja (SFF), Samtök atvinnulífsins (SA) og Samtök iðnaðarins (SI). Sem start-gjald, veittu þessi samtök Áfram-hópnum milljón krónur, hvert fyrir sig. Alls munu styrkir sem Áfram-hópurinn þáði hjá fyrirtækjum og almanna-samtökum hafa numið 20 milljónum króna. Til samanburðar fekk Samstaða þjóðar gegn Icesave um 20 þúsund krónur frá fyrirtækjum og almanna-samtökum.

Sérstaka athygli vekur að Samtök fjármálfyrirtækja (SFF) skuli hafa séð ástæðu til að leggja fé til baráttu gegn hagsmunum almennings. Lang stærstu aðilar í SFF voru stóru bankarnir þrír, Landsbanki, Íslandsbanki og Kaupþing. Ef mér skjátlast ekki, þá voru það einmitt þessir bankar sem sköpuðu efnahagshrunið og það var Landsbankinn sem stofnaði til Icesave-reikninganna. Er það ekki umhugsunarefni, að það fólk sem valdið hefur þjóðinni svo gríðarlegu tjóni skuli ennþá fara með öll völd í landinu? Þetta sama fólk er núna að berjast fyrir innlimun Íslands í hið myrka nýlenduveldi Evrópu.

Hér fyrir neðan eru heimildir um stofnfund þessa félagsskapar Áfram-hópurinn: Segjum JÁ við Icesave. Einnig eru birtar nokkrar auglýsingar hópsins. Þótt framtak þessa fólks sé ekki mikils metið hjá almenningi, er samt full ástæða til að varðveita einhverjar minjar um starf þess, þótt ekki sé nema til að minna á hvað Íslendingar ættu að forðast í framtíðinni.

Standandi frá vinstri: Margrét Kristmannsdóttir, Dóra Sif Tynes. Sitjandi fremsta röð frá vinstri: Guðmundur Gunnarsson, Gunnar Ellert Geirsson, Heiða Kristín Helgadóttir. Sitjandi önnur röð frá vinstri: Benedikt Jóhannesson, Guðni Bergsson, Þórður Magnússon, Árni Finnsson, Hörður Torfason. Sitjandi aftasta röð frá vinstri: Sveinn Hannesson, óþekktur, óþekktur, Oddur Helgi Halldórsson, Einar Skúlason.

                                                         Stöð 2 um stofnfundinn 24. marz 2011.

   

 

 

Erlendir kröfuhafar mega ekki ráða ferðinni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

Erlendir kröfuhafar mega ekki ráða ferðinni.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 05. marz 2013.

 

 

Heiðar Már Guðjónsson.

Stærsta hagsmunamál almennings næstu vikurnar er hvernig haldið verður á samningum við erlenda kröfuhafa þrotabúa gömlu bankanna. Kröfuhafarnir leggja mikið á sig til að stýra opinberri umræðu og þrýsta á um hagstæða útkomu, þannig að þeir fái sem mest greitt í erlendum gjaldeyri.

Úr vasa almennings.

Vandi Íslands felst í því að of lítill gjaldeyrir er í landinu til að mæta afborgunum erlendra lána. Gjaldeyrissköpun þjóðarinnar er skert vegna haftakerfis sem hamlar fjárfestingu og uppbyggingu útflutningsgreina. Það er því ljóst að Íslendingar hafa ekki efni á því að láta mikinn gjaldeyri af hendi til utanaðkomandi aðila.

Ég hef ítarlega fjallað um þetta í greinum síðustu ár, svo sem fyrir ári síðan í greininni Hrunið 2016. Þar varaði ég við því að ef ekki yrði horfið af þeirri braut sem þjóðin var á yrði hætt við greiðslufalli ríkisins. Sem betur fer tókst að afstýra undirritun nauðarsamninga sl. haust, en þar mátti litlu muna, því Seðlabankinn leyfði kröfuhöfum að flytja yfir 300 milljarða, um 2.500 milljónir dollara, úr landi í september og ætlaði að hleypa margfaldri þeirri fjárhæð úr landi fyrir áramót. Þarna var komið í veg fyrir stórslys.

Afsláttur eða rétt verð.

Með því að hleypa ekki kröfuhöfum úr landi, og veita þeim þar með undanþágur frá gjaldeyrishöftum sem eru að sliga Íslendskt hagkerfi og heimili, var ekki verið að níðast á kröfuhöfum. Þeir eiga ekki skilið að hafa forréttindi umfram Íslendinga. Íslendingar geta ekki verið gestir í eigin landi.

Nú er umræðan sú að selja eigi Arion- og Íslandsbanka, sem eru í eigu kröfuhafa að langmestu leyti, til Íslendskra fjárfesta og greitt verði í erlendum gjaldeyri. Í þeirri umræðu hefur verið nefnt að mikill afsláttur verði veittur í þeim viðskiptum. Afsláttur frá hverju, spyr ég? Það er ekkert verð á þessum bönkum. Ef horft er til öflugra banka í hagkerfum sem ekki búa við höft eða offjárfestingu í bankakerfinu sést að þeir hafa markaðsvirði langt fyrir neðan bókfært verð. Það er því fráleitt að tala um afslátt, þótt söluverð sé lægra en bókfært verð.

Eins er það svo, að raunverulegt gengi krónunnar er ekki þekkt en vísbendingar eru um að það sé mun lægra en hið skráða haftagengi Seðlabanka Íslands. Gjaldeyrisútboð Seðlabankans hafa sýnt verð í kringum 240 krónur á móti evru, en besti mælikvarðinn er sá að krónan hefur verið nánast í samfelldum veikingarham frá hruni og verðbólgan étur upp verðgildi krónunnar innanlands. Það er ekki jafnvægi á utanríkisviðskiptum sem þýðir að krónan er of sterk, ef eitthvað er. Allt tal um afslátt er því einungis til að afvegaleiða umræðuna.

Að hylja slóð sína.

Í vikunni bárust fréttir af því, að fjárfestingarbankinn Goldman Sachs stæði í samningum um að endurfjármagna Orkuveitu Reykjavíkur. Þetta er nú sérstök framsetning fyrir nokkurra hluta sakir. Goldman Sachs fjármagnar ekki fyrirtæki eins og OR, heldur miðlar hann skuldum þeirra til annarra. Þeir sem standa að baki fjármögnuninni eru erlendir kröfuhafar þrotabúanna. Enda er ákvæði í þeim samningi að klára þurfi nauðarsamninga við kröfuhafa föllnu bankanna svo af fjármögnuninni verði. Með öðrum orðum er verið að veifa tugum milljóna dollara framan í stjórnvöld, til að ná út þúsundum milljóna dollara, eða hundraðfaldri þeirri fjárhæð. Það er augljóst hve lítið vit er í slíkum viðskiptum.

Þetta á ekki að koma hlutaðeigandi á óvart. Það hefur verið löngu vitað að stærstu kröfuhafarnir tengjast í gegnum Goldman Sachs, sem miðlaði í upphafi stórum hluta krafnanna, og svo eru margir í kröfuhafahópnum fyrrverandi starfsmenn bankans. Þetta var útskýrt í minnisblaði sem undirritaður sendi Seðlabanka Íslands árið 2009.

Fjölmiðlatök kröfuhafa.

Fjölmiðlafulltrúar kröfuhafa, lögfræðingar þeirra og bankamenn vinna að hagsmunum umbjóðenda sinna en ekki hagsmunum Íslendsku þjóðarinnar. Þeir reyna kerfisbundið að draga úr trúverðugleika þeirra sem standa á rétti þjóðarinnar og reyna að afvegaleiða umræðuna. Við verðum að standa fast á rétti okkar og ekki leyfa afglöpunum í kringum IceSave að endurtaka sig. Hvorki Seðlabankinn né ríkisstjórnin eiga að stýra viðræðum við kröfuhafa. Það þarf að fá til starfans óháða sérfræðinga. Það hefur sagan kennt okkur.    

 

Seðlabankinn leyfði kröfuhöfum að flytja yfir 300 milljarða,

um 2.500 milljónir dollara, úr landi í September

og ætlaði að hleypa margfaldri þeirri fjárhæð úr landi fyrir áramót.

 

 

Aðförin að stjórnarskrá Lýðveldisins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Aðförin að stjórnarskrá Lýðveldisins.

Fyrst birt hjá Smugunni 18. október 2012.

Ámundi Loftsson og Kári Þorgrímsson.

Stjórnarskrá Íslands er að flestu leyti góð.  Hún er mjög skýr  hvað varðar skipan  ríkisvalds, hlutverk forseta og Alþingis.  Saman fara þessir aðilar með löggjafarvaldið, en forsetinn ásamt öðrum stjórnvöldum með framkvæmdavaldið.

Löggjafarvaldið er Alþingi og forseta sameiginlegt með því að hvorugur fær vilja sínum framgengt nema báðir aðilar samþykki.  Forsetinn getur rofið þing og efnt til kosninga og á sama hátt getur Alþingi lagt fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu að setja forsetann af. Hvergi er hinsvegar að finna í stjórnarskránni ákvæði um vantraust á sitjandi stjórn, enda hlutverk hennar það eitt að framkvæma vilja þingsins.

Löggjafarvald forsetans felst einnig í rétti til að láta leggja lagafrumvörp fyrir Alþingi en hann má þó ekki mæla fyrir þeim sjálfur eða taka þátt í störfum þess.  Það mega hins vegar ráðherrarnir sem hann á án nokkurs vafa á að skipa.  Hann getur vikið þeim og skipað nýja hvenær sem honum þykir tilefni til.  Þetta fyrirkomulag kallast þingbundin stjórn.

Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn (15. grein Stjórnarskrárinnar).

Hvergi er neitt að finna í stjórnarskránni um að forseti megi framselja vald sitt til stjórnmálaflokka sem boðið hafa  fram menn til setu á Alþingi til að mynda ríkisstjórn, enda er augljóst hve  fráleitt það er að þjóðkjörinn forseti fái það vald í hendur aðila sem einungis deilir fylgi eins kjördæmis með fjölda annarra þingfulltrúa. Augljóst er einnig að forseti á að skipa ríkisstjórn eftir að hann hefur verið kjörinn en ekki í kjölfar Alþingiskosninga.

Öllum er ljóst að þetta fyrirkomulag hefur aldrei verið virt hér á landi og mætti hafa um það langt mál hvernig það gerðist. Lýðveldið hafði vart verið stofnað þegar stjórnmálaflokkunum hafði tekist að ná forsetavaldinu undir sig, enda hafa ríkistjórnir Íslands nær eingöngu verið kenndar við formenn þeirra.  Þetta var gert með því að rangtúlka og umsnúa stjórnarskránni og virða hana ekki. 

Grunnur spillingarinnar hafði verið lagður og sérhagsmunavarðsla flokkanna tryggð, dyggilega studd af fræðimönnum sem hafa alla tíð iðkað mikla og fjarstæðukennda þrætubókarlist um hinn afar skýra og auðskilda texta stjórnarskrárinnar.  Til embættis forseta hafa svo iðulega verið kosnir menn sem engan vilja hafa sýnt til að standa vörð um völd og hlutverk hans og hafa tekið fullan og meðvitaðan þátt í að hafa það að engu.

Af þessu leiddi síðan afnám aðskilnaðar framkvæmda- og löggjafarvalds.  Einræði stjórnmálaflokka var orðið að veruleika og valdabaráttan innan þeirra og milli þeirra var komin í stað lýðræðis. Þessi stjórnarfarskreppa hefur varað á Íslandi um áratugi.  Þær hættur sem í henni felast ættu vera öllum augljósar vegna þess að afleiðingar hennar birtust þjóðinni í áþreifanlegri mynd í hruninu 2008.

Þingræðissinnar hafa frá upphafi vanvirt Stjórnarskrána.

Spyrja má hve mörg þeirra óheillaspora sem stigin hafa verið í Íslendskum stjórnmálum frá lýðveldisstofnun og sem mestu ráðið til hins verra um nútímann hefðu verið látin óstigin ef stjórnarskráin hefði verið haldin.

• Sætum við uppi með ranglát kvótakerfi í sjávarútvegi og landbúnaði?

• Hefði EES samningurinn verið gerður - meginorsök hrunsins 2008?

• Hefðum við orðið pólitískir þátttakendur í innrásinni í Lýbíu?

• Hefði verið líst yfir stuðningi við innrásina í Írak 2003?

• Hefði verið sótt um aðild að Evrópusambandinu?

Þetta ásamt mörgu fleiru eru spurningar sem vert er að hugleiða.

Væntanleg þjóðaratkvæðagreiðsla vegna stjórnarskrárinnar er undirorpinn ömurlegum einhliða áróðri, þeim versta í Íslandssögunni og þar ber hæst spurninguna um þjóðareign á auðlindum. Með henni er látið í veðri vaka að þjóðin muni áfram hafa óskorað vald yfir auðlindum sínum þrátt fyrir inngöngu í Evrópusambandið.

Áleitnasta og þarfasta spurningin sem þjóðin stendur hinsvegar frammi fyrir hvernig mál hefðu þróast í Íslendskum stjórnmálum  ef stjórnarskráin hefði haldið gildi sínu og eftir henni farið? Hvort endurreisn hennar sé ekki forsenda endurreisnar samfélagsins?  Sú brýna umræða hefur ekki verið tekin.  Hún verður nauðsynlega að fara fram samhliða umræðum um breytingar á stjórnarskránni.  Hrun bankakerfisins 2008 er þar vissulega tilefni.

 

 

Peningastefna stjórnmálaflokkanna í aðdraganda kosninga 2013.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Peningastefna stjórnmálaflokkanna í aðdraganda kosninga 2013.

 Fyrst birt 26. febrúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Efnahagsmál landsins hljóta að teljast mikilvægust allra mála, sem til úrlausnar koma á nærsta kjörtímabili Alþingis. Flestir stjórnmálaflokkarnir hafa haldið landsfundi sína í þessum mánuði og gert skriflega grein fyrir áherðslum sínum, hvað varðar peningastefnu og önnur málefni. Til að auðvelda lesendum samanburð, hef ég tekið saman það heldsta sem stjórnmálaflokkarnir hafa um peningastefnu sína að segja.

Fastgengi er samtímis lausn á öllum heldstu vandamálum þjóðarinnar. Spurningin sem stjórnmálaflokkarnir verða að svara er því afstaða þeirra til fastgengis. Flotgengi hefur verið reynt í nær 100 ár í landinu og gefist hörmulega. Þeir sem vilja viðhalda flotgengi, eru að ögra almenningi og reyna að hindra efnahagslega endurreisn í landinu.

Mikilvægt er að skilja, að fastgengi verður ekki komið á undir stjórn Seðlabanka, hann verður að leggja niður í núverandi mynd. Fastgengi er annað hvort fólgið í upptöku erlends gjaldmiðils, eða sett er á fót myntráð. Gott nafn á nýgjum gjaldmiðli er Ríkisdalur og síðan geta menn valið um hvaða erlendi gjaldmiðill er notaður sem stoðmynt. Eðlilegast er að hafa eina stoðmynt, en vel má athuga með að nota tvær stoðmyntir, en alls ekki fleirri.

Við sjáum að Sjálfstæðisflokkur og Hægri grænir eru á réttri leið varðandi peningastefnu, en hjá Sjálfstæðisflokki vantar ákveðnara orðalag um útfærslu og hjá Hægri grænum vantar fullan skilning á að leggja þarf Seðlabankann niður.

Framsóknarflokkur er með fráleita hugmynd um áframhald flotgengis og flaggar að auki þeirra heimskulegu hugmynd að viðskiptabankar gefi út peninga. Endurlán viðskiptabankanna á innlánum er ekki peningaprentun. Aukin veltuhraði innlána og útlána hjá bönkunum, er ekki aukin peningaprentun. Framsóknarflokkur þarf að taka sig verulega á og hefur sæmilegar forsendur til að gera það.

Samfylking er með sína áætlun um þjóðsvik, með innlimun Íslands í Evrópusambandið. Þrælslund Samfylkingar er fullkomin, með hugmyndum um að Evrópusambandið fái fullkomið efnahagslegt yfirvald með Evrunni. Vinstri grænir vita greinilega ekki hvað peningastefna er, en eitthvað hafa þeir heyrt um aflandskrónur. Þau skemmdarverk sem Vinstri grænir hafa unnið á efnahag landsins síðustu fjögur ár, verða skiljanleg í ljósi fullkominnar vanþekkingar þeirra á efnahagsmálum.

  

<<>><<>>

 

Sjálfstæðisflokkur – landsfundur 21. – 24. febrúar 2013.

• Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.

• Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.

• Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.

  

<<>><<>>

 

Framsóknarflokkur – flokksþing 08.-10. febrúar 2013.

• Íslendsk króna verður gjaldmiðill landsins í nálægri framtíð og því brýnt að efla umgjörð hennar. Við þær aðgerðir þarf, m.a. að horfa til mögulegrar skattlagningar á skammtímafjármagnsflæði til landsins þannig að í framtíðinni verði komið í veg fyrir óeðlilega skammtíma styrkingu gjaldmiðilsins sem leitt getur af sér eignabólur, grafið undan rekstrargrundvelli útflutningsatvinnugreina og leitt af sér óeðlilegar sveiflur í gengi Íslendsku krónunnar.

• Skoða þarf sérstaklega hvernig fjármálakerfið getur unnið með þjóðfélaginu í stað þess að margfalda peningamagn sem leiðir til þenslu. Í því samhengi verði skoðað sérstaklega að viðskiptabönkum verði óheimilt að búa til ígildi peninga í formi lausra innstæðna. Peningaútgáfa, hvort sem hún er í formi seðla, myntar eða lausra innistæðna, verði eingöngu á hendi Seðlabankans. 

   

  <<>><<>>

   

Samfylking – landsfundur 01. – 03. febrúar 2013.

• Samfylkingin stefnir að hagstjórn sem leiðir til þess að Íslendingar geta tekið upp evru og gengið í Evrópusambandið. Ferlið sem slíkt styður við krónuna og með þátttöku í myntsamstarfinu kemst hún í langþráð og nauðsynlegt skjól. Með evru er landsmönnum tryggður traustur, alþjóðlegur gjaldmiðill til framtíðar. Vextir lækka, verðtrygging verður óþörf, viðskiptakostnaður minnkar og kostnaður við gjaldeyrisforða sparast.

  

<<>><<>>

 

Vinstri græn – landsfundur 22. – 24. febrúar 2013.

• Verkefnin framundan í efnahagsmálum eru ærin og meðal annars þarf að losa um aflandskrónur samkvæmt þeirri áætlun sem samþykkt hefur verið og gerir ráð fyrir útgönguskatti á þá fjármuni.

  

<<>><<>>

  

Hægri grænir – tekið af vefsetri flokksins 26. febrúar 2013.

• Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands yrði ný stofnun sett saman úr; Seðlabanka Íslands, Fjármálaeftirlinu.

• Tekin væri upp fastgengisstefna í stað verðbólguviðmiða. Gengi gjaldmiðils yrði strax fest við gengi bandaríkjadals.

• Með nýjum ríkisdal sem lögeyri og fastgengisstefnu fylgir  aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki og engin gjaldeyrishöft yrðu á nýja ríkisdalnum.

• Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands hefði einkaleyfi til útgáfu ríkisdals sem ásamt bandaríkjadal og yrði lögeyrir landsins. Eftir sem áður yrðu engar hömlur á notkun annarra gjaldmiðla.

• Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands  skal m.a. annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í ríkisdölum. Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands skal tryggja að ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á pari fyrir bandaríkjadali.

• Stoðmynt Myntsláttu- og Þjóðhagsráðs Íslands skal vera bandaríkjadalur og skiptihlutfall hans gagnvart ríkisdal vera einn ríkisdalur á móti einum bandaríkjadal.

• Gengi ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum.

• Innan árs frá stofnun Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands skal verið búið að skipta öllum íslenskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum o.s.frv. yfir í ríkisdal.

• Gjaldeyrishöftum yrði ekki lift af ca. 1200 milljörðum af aflandskrónum,  þær frystar og sérstaklega samið um losun hafta á þeim. Innlánsvextir á aflandskrónunum yrðu keyrðir niður í 0,0% . Þessir 1200 milljarðar aflandskróna halda íslenska hagkerfinu í gíslingu.

• Eigendum aflandskróna yrði t.d. boðið tvær leiðir að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna; a) að skipta yfir í ríkisdal með 95% afföllum, eða b) skipti á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, gefnu út í bandaríkjadal með  1,5% vöxtum.

• Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað sem skattgreiðendur eru að borga í vexti af aflandskrónum.

• Þeim upphæðum af aflandskrónum sem ekki yrði skipt fyrir ríkisdalinn yrðu notaðar til uppbyggingar í íslensku þjóðfélagi til áratuga. Líta verður á 1200 milljarðana af gömlu krónunum sem hefur íslenskt efnahagslíf í gíslingu sem tækifæri, snúa borðinu við og leyfa erlendum vogunarsjóðum að njóta fjáfestingar tækifæra í landinu með þáttöku sinni.

• Þessi leið tæki ca. 6 til 9 mánuði að koma í verk.

• Rúsínan i pylsuendanum væri  sú, að auðveldlega er hægt að leggja verðtryggingu niður með þessum aðgerðum.

  

<<>><<>>

Sjálfstæðisflokkur setur stefnuna á fastgengi undir stjórn myntráðs

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

     

Sjálfstæðisflokkur setur stefnuna á fastgengi undir stjórn myntráðs.

Fyrst birt 24. febrúar 2013.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í samræmi við tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar, sem lagðar voru fyrir Landsfund Sjálfstæðisflokks, hefur flokkurinn sett stefnuna á fastgengi. Af tillitssemi við gamla Krónugengið, var hin nýgja stefna orðuð af varfærni en skilaboðin verða ekki misskilin. Í ályktun Landsfundar segir:

1. Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.

2. Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.

3. Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.

 

Að sumu leyti gengur Landsfundurinn lengra en tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar gerðu ráð fyrir. Undirstrikað er mikilvægi þess að núgildandi gjaldeyrishöftum verði aflétt og þar með verði lögð niður Hafta-króna ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Ályktunin talar um könnun á möguleikum Íslands í gjaldeyrismálum og upptaka alþjóðlegrar myntar er sérstaklega nefnd.

Eins og flestir vita er upptaka erlendrar myntar möguleg með tvennu móti, það er að segja bein upptaka (Dollaravæðing) eða óbein undir stjórn myntráðs. Erlenda myntin er þá notuð sem stoðmynt nýrrar innlendrar myntar sem gæti heitið Ríkisdalur. Ef menn skoða gjaldeyrismálin af heiðarleika, er ekki hægt að komast að annari niðurstöðu, en að Ríkisdalur undir stjórn myntráðs, sé bezta fyrirkomulag fastgengis.

Ályktun Landsfundar staðfestir mikilvægi þess að komið verði á efnahagslegum stöðugleika í landinu. Stjórnvöld verða að snúast gegn háum vöxtum, mikilli verðbólgu og gengissveiflum. Þessum markmiðum verður ekki náð án upptöku erlends gjaldmiðils. Niðurstaðan er Ríkisdalur undir stjórn myntráðs.

Að lokum má benda á ályktun Landsfundar varðandi Seðlabankann. Við upptöku Ríkisdals undir stjórn myntráðs, verður Seðlabankinn óþarfur og lagt af það glæpsamlega fyrirkomulag að hann sé lánveitandi til þrautavara. Bankarnir mega sem sagt fara í gjaldþrot og ábyrgð almennings á þeim fellt niður. Til að tryggja hag innistæðueigenda, er bent á þá leið sem Neyðarlögin mörkuðu, að almennum innistæðum sé veittur forgangur við gjaldþrot banka.

Þar sem Landsfundur stærsta stjórnmálaflokks landsins hefur formað skynsamlega peningastefnu, geta landsmenn horft bjartsýnir til framtíðar. Tekin verður upp reglubundin peningastefna (rule-bound monetary policy) og hinni stór skaðlegu torgreindu peningastefnu (discretionary monitary policy) kastað á ruslahaug sögunnar.

<<>>

Sjálfstæðisflokkur vill koma á alvöru fastgengi með Kanadadal og myntráði

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur vill koma á alvöru fastgengi með Kanadadal og myntráði.

Birt í Morgunblaðinu 28. febrúar 2013.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Telja verður til mikilla tíðinda, að Sjálfstæðisflokkur er að taka forustu um mótun þjóðhollrar peningastefnu fyrir Ísland. Í nær 100 ár hefur »torgreinda peningastefnan« (discretionary monetary policy) valdið öllum almenningi ómældum skaða. Flotgengi hefur verið notað kerfisbundið til að færa fjármuni frá almenningi til höfðingjastéttarinnar. Aukaafurðir þessarar stefnu eru reglubundnar gengisfellingar, viðvarandi verðbólga, eignabruni og hækkanir húsnæðisskulda. Að auki býr þjóðin núna við gjaldeyrishöft og yfirvofandi snjóhengju erlendra hrægamma-sjóða, sem rekja má beint til peningastefnunnar.

Til undirbúnings Landsfundar Sjálfstæðisflokks í lok febrúar 2013, var sett á fót Efnahags- og viðskiptanefnd sem nú hefur skilað tillögum sínum um peningastefnu, sem nefndin vill að Sjálfstæðisflokkur berjist fyrir að tekin verði upp á Íslandi. Nefndin færir sterk rök fyrir upptöku fastgengis, sem hagkvæmast er að innleiða með tafarlausri upptöku Kanadadals sem lögeyri og taka upp innlendan Ríkisdal undir stjórn myntráðs, til dæmis 12 mánuðum síðar.

Heldstu tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar:

1. Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framatíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á alheimsmarkaði. Nú, fimm árum eftir að gjaldeyrishöft voru sett á „til bráðabirgða“ og engin trúverðug lausn hefur verið sett fram um afnám þeirra, er nauðsynlegt að Sjálfstæðisflokkurinn taki forystu um að kannaðir verði til þrautar allir möguleikar fyrir Ísland í gjaldeyrismálum.

2. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Til þess að svo megi vera telur landsfundur rétt að hafist verði handa við undirbúning um að taka í notkun alþjóðlega mynt á Íslandi í stað Íslendsku krónunnar. Alþjóðlegar myntir sem til greina gætu komið fyrir Ísland eru meðal annars Bandaríkjadalur, evra, Sterlingspund, norsk króna og Kanadadollar.

3. Landsfundur telur eðlilegt að Sjálfstæðisflokkurinn kanni sérstaklega þau kjör og valkosti sem bjóðast við upptöku Kanadadollars og Bandaríkjadals. Mjög ólíklegt er að útgáfulönd þessara mynta setji sig upp á móti því að Íslendingar notist við þeirra mynt. Sérstaklega ber að kanna möguleikann á vilja Kanadamanna til samstarfs og stuðnings við slíka gjaldmiðlabreytingu.

4. Landsfundur leggur áherslu á að með því að skipta út Íslendsku krónunni gefst Íslendskum fyrirtækjum í raun algjört frelsi um hvaða gjaldmiðill henti best miðað við rekstur þeirra. Þar með væri gríðarlega kostnaðarsamri óvissu í Íslendsku viðskiptalífi eytt.

5. Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir og óstöðugur gjaldmiðill í höftum hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf og bitnar sérstaklega á nýsköpun og nýfjárfestingu.

6. Landsfundurinn áréttar að verðtryggingin er afsprengi slakrar peningastefnu á Íslandi í marga undanfarna áratugi. Til þess að unnt sé að draga úr vægi hennar, án þess að vaxtastig hækki umtalsvert, þarf að vera til staðar traust á gjaldmiðlinum. Ekki verður framhjá því litið að upptaka alþjóðlegrar myntar myndi gera verðtrygginguna óþarfa og um leið lækka vaxtabyrði og óvissu lánþega á Íslandi.

Um þessar tillögur var algjör samstaða nefndarmanna í Efnahags- og viðskiptanefnd. Formaður Sjálfstæðisflokks, sá sem lagði »ískalda matið« á síðasta Icesave-samning ríkisstjórnarinnar, sá samstundis ástæðu til að mótmæla upptöku alvöru fastgengis. Þessum manni þykir fátt skemmtilegra en að vinna gegn hagsmunum þjóðarinnar. Væri ekki ráð, að hann og aðrir þeir sem vildu að þjóðin beygði sig fyrir Icesave-kröfunum, létu af setu á Alþingi? Landsfundur Sjálfstæðisflokks mun fella harðan dóm yfir því fólki sem gekk til liðs við núverandi ríkisstjórn við að koma Icesave-klafanum á Íslendinga.

Bjartari tímar eru framundan ef landsmönnum ber gæfa til að taka rökrétta ákvörðun um peningastefnu til framtíðar. Alvöru gjaldmiðill er nauðsynleg undirstaða alvöru efnahagskerfis. Blekkingariðja í skjóli »torgreindrar peningastefnu« er á góðri leið með að eyðileggja hagkerfi Vesturlanda. Á sama hátt og Íslendingar afhjúpuðu Icesave-lygarnar, stendur okkur nærri að afhjúpa núgildandi peningastefnu, sem ekki verður betur lýst en sem lygum og blekkingum. Sjálfstæðisflokkur getur leyst þetta verkefni með sóma og Ísland orðið fyrirmynd annara ríkja.

<<>>

Vigdís Finnbogadóttir - gagnslaus glókollur á forsetastóli

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Vigdís Finnbogadóttir – gagnslaus glókollur á forsetastóli.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Það kom mörgum Íslendingum á óvart, að fyrrverandi forseti Lýðveldisins Vigdís Finnbogadóttir skyldi skipa sér í sveit með þeim kjölturökkum Evrópusambandsins, sem vildu leggja Icesave-klafann á almenning. Menn hafa velt fyrir sér, hvort ferill Vigdísar sem forseti hafi gefið vísbendingar um að hún væri sérstaklega höll undir erlendt vald. Vigdís sendi út yfirlýsingu um Icesave, daginn fyrir þjóðaratkvæðið 09. apríl 2011.  Yfirlýsing hennar um Icesave-III-lögin er svohljóðandi:

Að gefnu tilefni. Ég hef ekki lagt í vana minn að lýsa afstöðu minni til umdeildra mála, en nú hefur mikill fjöldi fólks innt mig eftir skoðun minni á þeirri þjóðaratkvæðagreiðslu sem nú fer í hönd. Mér er afar umhugað um framtíð þjóðarinnar og að vel athuguðu máli vil ég upplýsa að ég hef farið á kjörstað, vegna fjarveru næstu daga, og greitt atkvæði mitt með jáyrði, samningnum í vil.

Í afstöðu minni hef ég ekki síst haft í huga þau gömlu sannindi að deilur beri að leysa með samningum. Það er aðal friðsamra þjóða, en ekki að heyja langvinn stríð um óljós efni. Það er þannig sem traust myndast milli þjóða. Frá mínu sjónarmiði séð leikur enginn vafi á því að orðstír okkar Íslendinga bíður mikinn skaða af áframhaldandi deilum, átökum fyrir dómstólum og flóknum lagaþrætum. Þá er mikið í húfi að við Íslendingar snúum sem fyrst baki við sundrungu og deilum og stöndum heldur saman að því að byggja upp heildstæða og farsæla framtíð fyrir land og lýð. Þess kann ég best að óska Íslendingum.

Vigdís ber við þeirri röngu fullyrðingu »að deilur beri að leysa með samningnum« og gefur í skyn að Icesave-deilan hafi staðið um »óljós efni«. Eftir úrskurð EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013, vita allir Íslendingar að Samstaða þjóðar gegn Icesave og aðrir andstæðingar Icesave-III-laganna fóru með rétt mál. Ef “samningaleið” ríkisstjórnarinnar hefði verið farin, hefði deilan ekki verið “leyst” með samningum, heldur hefði þjóðin gefið eftir frumburðarrétt sinn. Ísland hefði beygt sig fyrir ofveldinu. Einungis manneskja í annarlegu ástandi getur haldið því fram að “samningaleið” ríkisstjórnarinnar hafi haft eitthvað að gera með eðlilega samninga, þar sem aðilar standa jafnfætis.

Eftir að hafa hugsað um Icesave-deiluna í fjögur ár, get ég fullyrt að efnisatriði deilunnar verða ekki skilgreind sem »óljós efni«. Úrskurður EFTA-dómstólsins er á engan hátt óljós og engum innan félagsins Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur dottið í hug að efnisatriði deilunnar væru óljós. Getur nokkur nema glókollur haft svona takmarkaðan skilning á einu stærsta hagsmunamáli þjóðarinnar? Jú, raunar er öfgafullum Evrópusinnum trúandi til að halda fram svo kolröngu mati.

Icesave-deilan er ekki eina málefnið þar sem Vigdís Finnbogadóttir hefur tekið sér áberandi stöðu gegn hagsmunum þjóðarinnar. Ég minni á deiluna um inngöngu Íslands í Evrópska efnahagssvæðið (EES), sem tók gildi 01. janúar 1994. Þrátt fyrir að rúmlega 34 þúsund manns, eða um 19% kjósenda, skrifuðu undir áskorun á Vigdísi að neita undirskrift laganna um EES og setja þau þar með í þjóðaratkvæði, var hún fljót að taka þátt í samsærinu. Á ríkisráðsfundi 13. janúar 1993, aðeins degi eftir samþykkt Alþingis, innsiglaði hún sigur Evrópusinna. Í tilraun til að blekkja almenning, gaf hún út eftirfarandi yfirlýsingu:

Svo sem öllum er kunnugt hafa forseta Íslands á undanförnum vikum borist áskoranir fjölda mætra Íslendinga, sem margir eru mér persónulega kunnir og nánir, þar sem þess er óskað að forseti beiti áhrifum sínum til þess að samningur um Evrópskt efnahagssvæði verði lagður fyrir þjóðaratkvæði. Það má öllum ljóst vera að við þær aðstæður er forseta mikill vandi á höndum og ber að sýna ýtrustu varkárni og kynna sér allar hliðar mála til þrautar. Það hef ég gert og til þess að geta greint ríkisstjórn skýrt og grannt frá aðstöðu minni og afstöðu hef ég boðið til þessa fundar. Árið 1946, í forsetatíð Sveins Björnssonar, bárust forseta tilmæli af þessu tagi, og nú eins og þá er boðað til ríkisráðsfundar.

Frá stofnun lýðveldis á Íslandi hefur embætti forseta Íslands verið í mótun. Þar hefur jafnt og þétt styrkst sá meginþáttur embættisins að vera óháð og hafið yfir flokkapólitík og flokkadrætti, en um leið samnefnari fyrir Íslendska þjóðmenningu, mennta- og menningarstefnu Íslendinga, tákn sameiningar en ekki sundrungar. Glöggt vitni um það eðli embættisins er að engin forseti hefur gripið fram fyrir hendur á lýðræðislega kjörnu Alþingi sem tekið hefur ákvarðanir sínar með lögmætum hætti.

Sá forseti sem nú gegnir því embætti hefur í störfum sínum alla tíð lagt áherslu á sáttmála sinn við þjóðina, við fólk úr öllum flokkum sem aðhyllist ólíkustu skoðanir. Með því hef ég viljað rækja sameiningarhlutverk forsetaembættisins og sett það öðru ofar. Í því felst að virða þær hefðir og venjur sem skapast hafa og efna þannig drengskaparheit forseta við þjóðina.

Fullveldi og sjálfstæði þjóða er ekki umfram allt háð því formi sem þær hafa á samskiptum sínum við aðrar þjóðir heimsins. Fullveldi og sjálfstæði koma innan frá, eru byggð á inntaki, menntun og menningu þjóðarinnar og færni hennar til að standa á eigin fótum, tala sinni eigin röddu.

Ég mun nú á eftir staðfesta með undirskrift minni lög þau sem Alþingi Íslendinga samþykkti 12. janúar 1993 um Evrópska efnahagssvæðið. Um leið brýni ég fyrir ríkisstjórn, Alþingi og þjóðinni að sýna í verki vilja sinn til þess að hér gangi menntuð menningarþjóð á vit framtíðarinnar, sameinuð þjóð sem gengur þess ekki dulin að þekking hennar, menntun hennar til hugar og handa er forsenda þess að hennar verði um aldir getið sem fullvalda og sjálfstæðrar þjóðar.

 

Þær ástæður sem Vigdís gaf fyrir ákvörðun sinni að staðfesta EES-lögin eru léttvægar og að hluta til fjarstæðukenndar, vegna þess að hún tíndi til atriði sem ekkert höfðu með EES-málið að gera og sleppti að nefna atriði sem hefðu átt að vega þungt. Benda má á eftirfarandi: 

1.            Í upphafi yfirlýsingarinnar vísar Vigdís til þess að henni hafi borist “áskoranir fjölda mætra Íslendinga”. Með þessu orðalagi er hún að gefa í skyn að kjósendur vegi mismunandi þungt, eftir þjóðfélagsstöðu þeirra. Hún nefnir ekki að áskorendur voru yfir 34 þúsund, en hins vegar nefnir hún sérstaklega að í hópi þeirra hafi verið einhverjir sem voru henni “persónulega kunnir og nánir”. Þess vegna var Vigdísi “mikill vandi á höndum”.

2.            Áskoranir almennings vörðuðu kröfuna um að þjóðaratkvæði skyldi haldið um EES-lögin, en Vigdís virðist hafa haldið að málið snérist um hennar eigin persónu. Flestir landsmenn eru sjálfsagt þeirrar skoðunar að forsetinn sé í vinnu hjá þeim og að hann eiga að sjá til þess að almenningur verði ekki hlunnfarinn af höfðingja-stéttinni. Samkvæmt Stjórnarskránni hefur fullveldishafinn – þjóðin ákveðið, að með atbeina forsetans getur almenningur tekið fram fyrir hendurnar á gæfulausu Alþingi. Stjórnarskrárbundin fullveldisréttindi verða ekki afnumin af forsetanum, þótt hann hafi ekki nennt að kynna sér þau.

3.            Vigdís virðist hafa ímyndað sér að forsetaembættið ætti að vera »óháð og hafið yfir flokkapólitík og flokkadrætti, en um leið samnefnari fyrir Íslendska þjóðmenningu, mennta- og menningarstefnu Íslendinga«. Hún talar um lýðræðislega kjörið Alþingi, en gleymir að forsetinn er eini embættismaður landsins, sem kjörinn er beinni kosningu. Ætli Vigdís hafi lesið Stjórnarskrána ? Ætli hún hafi hugleitt eðli lýðvelda og hvaða fullveldisréttindi það stjórnarform færir borgurunum ?

4.            Hvaða sáttmála við þjóðina er Vigdís að vísa til, þegar hún segist »alla tíð hafa lagt áherslu á sáttmála sinn við þjóðina« ? Hún talar einnig um að efna »drengskaparheit forseta við þjóðina«. Þóttist hún hafa verið að efna sáttmála við þjóðina með því að hafna áskorun 19% kjósenda um að nýta stjórnarskrárbundin fullveldisréttindi sín ?

5.            Yfirlýsingin er full af undarlegum hugmyndum, eins og þeirri hugmynd að fullveldi almennings og sjálfstæði ríkisins komi innan frá. Er hún að tala um dagdrauma þrælsins, sem stynur undan ánauðinni ? Mín niðurstaða er sú að þarna hafi talað gagnslaus glókollur á forsetastóli. Í ljósi afstöðunnar til þjóðaratkvæðis um EES-samninginn, hefði afstaða Vigdísar til Icesave-kúgunarinnar ekki átt að koma á óvart.

6.            Að lokum er gagnlegt til skilnings á afstöðu Vigdísar, að skoða þá miklu þversögn sem birtist í afstöðu hennar. Þegar hún gaf yfirlýsinguna um Icesave 2011, sagði hún: “Ég hef ekki lagt í vana minn að lýsa afstöðu minni til umdeildra mála”. Hún lét sig samt hafa það, að leggja lið kjölturökkum Evrópusambandsins. Þegar hún neitaði að vísa EES-samningnum í þjóðaratkvæði 1993, var hún einnig að lýsa afstöðu sinni, í stað þess að vera hlutlaus og vísa málinu til þjóðarinnar. Vonandi verður bið á að svona gagnlaus glókollur setjist aftur í stól forseta Lýðveldisins.

<<>>

Forusta Alþýðusambands Íslands hlýtur að vera með óbragð í munni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Forusta Alþýðusambands Íslands hlýtur að vera með óbragð í munni.

Kjölturakkar Evrópusambandsins hafa komið sér víða fyrir og raunar á ólíklegustu stöðum. Forusta Alþýðusambands Íslands (ASÍ) virðist undirlögð af þessari tegund fólks, eins og kom berlega í ljós í aðdraganda kosninga um Icesave-III-lögin. Þrátt fyrir fjölmargar aðvaranir, kaus forusta ASÍ að hvetja til þess landráðagernings að samþykkja Icesave-kröfurnar.

Eftir að EFTA-dómstóllinn sýknaði Ísland af öllum Icesave-kröfum nýlenduveldanna, bjuggust margir við afsökunarbeiðni frá ASÍ-forustinni.  Þvert á móti hafa engar vísbendingar komið í ljós sem benda til að þetta fólk kunni að skammast sín. Samt hlýtur forusta Alþýðusambands Íslands að vera með óbragð í munni, eftir að lagarök Samstöðu þjóðar gegn Icesave hafa unnið fullnaðar sigur.

Hér fyrir neðan er yfirlýsing sem Samstaða sendi frá sér 02. apríl 2011, viku fyrir þjóðaratkvæðið 09. apríl. Í framhaldi að yfirlýsingunni óskaði Stöð-2 eftir viðtali, sem sjónvarpsstöðin sýndi brot úr 03. apríl. Stöð-2 á heiður skilinn fyrir að opna glufu fyrir hinn rétta málstað þjóðarinnar.

Ríkisútvarpið féll hins vegar á prófinu. Það hélt uppi linnulausum áróðri gegn augljósum hagsmunum þjóðarinnar, svaraði hvorki kvörtunum um efnistök hjá Ríkisútvarpinu, né brást við leiðréttingum um falsanir staðreynda. Eitt fyrsta verk eftir nærstu kosningar til Alþingis, verður hunda-hreinsun í þessari ríkisstofnum.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Engin áhætta við að segja NEI við Icesave-kröfunum.

 Fyrst birt á visir.is  03. apríl 2011.

  

Loftur Altice segir eingöngu kosti við að segja nei.

Horfa á myndskeið með frétt

Jóhanna Margrét Gísladóttir skrifar.

Forsvarsmenn Samstöðu þjóðar gegn Icesave gagnrýna málflutning Alþýðusambandsins um Icesave málið í nýlegu fréttabréfi. Ýmislegt vanti uppá þegar kemur að umfjöllun um samningana.

Loftur Altice Þorsteinsson einn forsvarsmanna hópsins segir að ASÍ megi hafa sína skoðun á Icesave eins og aðrir, hins vegar sé hægt að gagnrýna hversu einhliða samtökin fjalli um málið.

Hann segir tryggingavernd eigenda Icesave reikninganna hafi verið tvöföld fulltrygging og að þrotabú Landsbankans muni einungis eiga upp í forgangskröfur sem tryggingasjóðir Bretlands, Hollands og ríkissjóður Bretlands eigi.

„Tryggingasjóði Íslands kemur þetta mál þar af leiðandi ekkert við, hvað þá síður að það komi Ríkisstjórn Íslands við eða almenningi í landinu," segir Loftur.

Hann segir því engar lagalegar eða siðferðilegar forsendur vera fyrir því að Ríkissjóðir Íslands kaupi til baka þessar kröfur.

„Þetta er bara hrein kúgun, að ætlast til að almenningur á Íslandi taki á sig þessar miklu byrðar."

Hann segir að dómstólaleiðin muni viðurkenna þetta og er því ekki í vafa um atkvæði sitt á laugardaginn.

„Ég sé enga áhættu í því að segja nei, ég sé bara kosti í því að segja nei." Heldur þú að þjóðin verði sammála þér? "Ég held að meirihluti þjóðarinnar verði sammála mér og ég vona að það verði mikill meirihluti, því að það mun skilja eftir óbragð í munni fólk sem greiðir þessu atkvæði, því það mun átta sig síðar á því að það hefur rangt fyrir sér," segir Loftur að lokum.

<<>>

              

Lagarök en ekki samningaleið leiddu til sigurs í Icesave-deilunni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

  Samstaða þjóðar gegn Icesave

 

 

Lagarök en ekki samningaleið leiddu til sigurs í Icesave-deilunni.

Fréttatilkynning 14. febrúar 2013.

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök einstaklinga, sem börðust gegn Icesave-kröfum Bretlands og Hollands. Fyrsta verkefni Samstöðu var að standa fyrir áskorun á forseta Íslands og Alþingi um að fram færi þjóðaratkvæði um Icesave-III-lögin. Undirskriftasöfnunin fór fram á vefsíðunni www.kjosum.is og réði niðurstaða hennar miklu um þá ákvörðun forsetans að neita undirskrift Icesave-III-laganna.

Næsta verkefni Samstöðu þjóðar gegn Icesave var að upplýsa almenning um staðreyndir Icesave-málsins og afhjúpa þær rangfærslur sem stundaðar voru, í aðdraganda þjóðaratkvæðisins 09. apríl 2011. Hvatti Samstaða eindregið til að Icesave-III-lögin yrðu felld úr gildi og beitti einkum lagarökum gegn samningaleið ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

Með dómi EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013, á tveggja ára afmæli Samstöðu þjóðar gegn Icesave, lauk því verkefni sem félagið var stofnað til að leysa af hendi. Íslendskur almenningur og forseti Íslands, herra Ólafur Ragnar Grímsson, stöðvuðu áætlun um að hneppa þjóðina í skuldafjötra. Af auðmýkt er landsmönnum þakkaðar frábærar undirtektir við sameiginlegan málstað, um leið og við sendum öllum samherjum hamingjuóskir.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hafnar þeim fullyrðingum, sem ríkisstjórnin heldur fram, að úrslit Icesave-deilunnar hafi fyrir tilviljun fallið Íslandi í vil. Úrslitin réðust ekki heldur af lögfræði-brellum í boði ríkisstjórnarinnar. Röksemdir Íslands voru fyrir hendi frá fyrstu dögum deilunnar, en ríkisstjórnin neitaði að hlusta. Sigur Íslands byggði á lagarökum sem einstaklingar og félög hafa haldið til haga. Lagarök báru sigur á samningaleið ríkisstjórnarinnar í Icesave-deilunni.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hvetur til að strax að loknum kosningum til Alþingis, verði hafist handa við málsókn gegn Bretlandi og Hollandi. Þessi ríki brutu á lögsögu Íslands, með valdboðs-aðgerðum sem byggðu á hryðjuverkalögum í Bretlandi og bankalögum í þessum ríkjum. Með ólöglegum aðgerðum sínum brutu gömlu nýlenduveldin samninginn um Evrópska efnahagssvæðið (EES), auk alþjóðlegra sáttmála. Málssókn Íslands ber að hefja fyrir Evrópudómstólnum, sem samkvæmt samningnum um EES er réttur dómstól. Samstaða þjóðar hefur nú þegar rutt brautina, með kæru til Framkvæmdastjórnar ESB og kröfu um að brotin á sjálfstæði Íslands komi til úrskurðar hjá Evrópudómstólnum.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hvetur þjóðina, að ganga til þessa verks með okkur og taka þessari herhvöt með sama hugarfari og herhvötinni sem Samstaða þjóðar gegn Icesave sendi frá sér 10. febrúar 2011. Við það tækifæri sendum við þjóðinni eftirfarandi hvatningu:

Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskriftarsöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi.

Hvalreki af gjaldeyri í skjóli Ríkisdals

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Hvalreki af gjaldeyri í skjóli Ríkisdals.

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. febrúar 2013.

   

Guðmundur Franklin Jónsson.

Fólkið í landinu fagnar niðurstöðu Icesave-dómsins og stjórnmálamenn nudda sér upp við sigurvegarana til að komast í kastljós þessarar frábæru niðurstöðu. Það var einkennilegt að sjá svipinn á sumum, þegar niðurstaðan lá fyrir og fékk maður á tilfinninguna, að þessir sömu hefðu vonað að niðurstaðan væri öðruvísi og beint lýðræði ætti ekki upp á pallborðið hjá Íslendingum.

Viðbrögð stjórnvalda og annarra flokka sem studdu síðasta Icesave-samninginn voru: »Það hefði getað farið verr, hvað ef við hefðum tapað?« Já, hvað ef við hefðum tapað? Lítið hefði gerst, Íslendingar hefðu allavega ekki verið dæmdir í fjársektir, en eitt er víst að stjórnmálamenn sem sumir eru á útleið, hefðu áminnt þjóðina og þ.a.l. alla þá sem tóku þátt í að kveða þennan draug niður um langa tíð um vanhæfni almennings til að taka »réttar« ákvarðanir.

Gríðarleg tækifæri.

Íslendingar verða nú að passa sig og gæta jafnræðis þegar kemur að greiðslum úr þrotabúum gömlu bankanna. Ekki megum við gera upp á milli Íslendskra kröfuhafa og erlendra, en gríðarleg tækifæri liggja í niðurstöðu Icesave-dómsins, en hún gerir m.a. Íslendingum kleift að gera upp þrotabú Landsbankans í Íslendskum krónum og skylda aðra erlenda kröfuhafa hinna bankanna til að taka við krónum, en krónan er okkar lögeyrir. Bretar og Hollendingar sem og aðrir verða að sætta sig við að fá restina af Icesave-kröfum sínum greiddar í krónum, vegna gjaldeyrishaftanna. Þeir eru í kjölfar niðurstöðu EFTA-dómstólsins í sömu stöðu og aðrir kröfuhafar bankanna. Þetta leiðir allt til þess að hér verður hvalreki af erlendum gjaldeyri, sem við þurfum ekki að greiða strax úr landi.

Gjaldeyrishöft.

Gjaldeyrishöftin valda því meðal annars, að aflandskrónur og innistæður erlendra aðila eru og verða fastar í krónum sem vaxa dag frá degi á fullum vöxtum í bankakerfinu og köllum við þetta allt saman Snjóhengju. Vextir á þessar innistæður eru að lágmarki um 60 milljarðar á ári og fara hækkandi. Við þetta bætast svo innheimtur þrotabúa föllnu bankanna og uppsöfnun á reiðufé, sem þarf að borga vexti af. Snjóhengjan er í dag talin vera um 1.200 milljarðar, en með tíð og tíma verður hún að lágmarki 2.500 milljarðar. Það þarf nú vart að taka það fram að kostnaðinn af þessu þurfa Íslendsk heimili og fyrirtæki að bera.

Ríkisdalur er lausnin.

Ef landsmenn vilja koma á efnahagslegum stöðugleika og losna við gjaldeyrishöftin og Snjóhengjuna er ein aðferðin að gera nýjan Ríkisdal að lögeyri og festa gengi hans við Bandaríkjadal. Bandaríkjadalur er aðalviðskiptamynt Íslands og mest notaði gjaldmiðill veraldar. Öllum Íslendskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum, o.s.frv. yrði skipt út fyrir Ríkisdal. Gengi Ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi Bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum. Gamla krónan yrði áfram í gildi, en eignir þrotabúanna og allar aflandskrónur, þ.e. Snjóhengjan, sætu eftir í gömlu krónunni og gætum við þá samið sérstaklega við hrægammasjóðina, þrotabúin og aðra eigendur gömlu krónunnar um að losna úr prísundinni. Innlánsvextir á gömlu aflandskrónunum gætu verið 0,0% og hagkerfið leyst úr gíslingu.

Lausnargjaldið.

Þrotabúum föllnu bankanna, eigendum aflandskrónanna og erlendu hrægammasjóðunum væri hægt að bjóða tvær leiðir til að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna:

a) skipta yfir í Ríkisdal með 95% afföllum.

b) skipta á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, útgefið í Bandaríkjadölum á mjög lágum vöxtum.

Ef erlendu hrægammasjóðirnir vilja ekki þiggja þetta boð, þá verða þeir rukkaðir um vexti á innistæðum sínum eftir fyrsta árið fyrir allt umstangið við gömlu krónuna, en við þetta má bæta að bankar í Sviss rukka geymslugjald fyrir fé, sem þeir varðveita. Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað. Peningana, sem koma í ríkissjóð með útgáfu nýja skuldabréfsins, má nota til þess að borga upp það sem hægt er og skuldbreyta erlendum skuldum ríkissjóðs og fara í nauðsynlegar fjárfestingar hér á landi. Líta verður á aflandskrónurnar og niðurstöðu Icesave-dómsins sem sérstakt tækifæri, snúa verður taflinu við og veita erlendum hrægammasjóðum makleg málagjöld. 6 til 9 mánuði tæki að koma þessari leið í verk. Þetta er mitt ískalda hagsmunamat í stöðunni.                                         

Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«.

 

Mikið hljóta Íslendingar að vera lánsöm þjóð, því að tuttugu fyrrum ráðherrar tóku sig til og íhuguðu um Icesave-kröfurnar. Þetta gerðu þeir óbeðnir og ólaunaðir, af einskærum kærleika til almennings í landinu. Þetta skeði í aðdraganda þjóðaratkvæðis um Icesave-kröfur nýlenduveldanna, sem fór fram 09. apríl 2011.

Hér fyrir neðan getur að líta auglýsingu þessa sómafólks, sem birtist í Fréttablaðinu 02. apríl 2011, sléttri viku fyrir þjóðaratkvæðið. Með birtingunni hefur vafalaust verið ætlunin að hafa vit fyrir þeim almúga sem árum saman kaus ráðherrana til setu á Alþingi. Mikil hljóta vonbrigðin að hafa orðið í brjóstum þeirra fyrrverandi, þegar almenningur hafnaði lögunum um Icesave.

Ennþá sárari hefur brjóstverkur þeirra fyrrverandi orðið þegar EFTA-dómstóllinn felldi þann úrskurð  28. janúar 2013, að leiðarljós ráðherraliðsins hafði verið villuljós. Engar lagalegar forsendur voru fyrir Icesave-kröfunum. Þær byggðu einungis á undirgefni og auðmýkt Íslendskra stjórnvalda gagnvart erlendu valdi.

Ég sendi öllum þessum fyrrverandi ráðherrum og aðstandendum þeirra mínar innilegustu samúðarkveðjur. Vonandi munu mistök þeirra ekki endast út yfir gröf og dauða. Vonandi mun einhver Íslendingur finnast sem af miskun sinni fyrirgefur þessu fólki.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave.

Fyrst birt 18. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.   

Fréttablaðið birti 17. marz 2011 álit átta lögfræðinga á Icesave-lögunum, undir fyrirsögninni Dýrkeyptur glannaskapur. Ekki virðast lögfræðingarnir hafa hugsað lengi né djúpt um Icesave-kröfur Bretlands og Hollands, því að skrif þeirra einkennast af innihalds-lausum upphrópunum og fullyrðingum af sömu tegund og eru einkennandi fyrir málflutning ríkisstjórnarinnar. Ég vil andmæla málflutningi lögfræðinganna um leið og ég afþakka þeirra dýrkeyptu lögfræðiráðgjöf.

1.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef landsmenn hafna Icesave-III í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 verði ekki lengra komist til lausnar Icesave-deilunnar með samningum. Þetta er sannanlega röng fullyrðing, því að á öllum stigum dómsmáls er hægt að taka upp samninga. Það er einungis ef Icesave-III verður samþykkt sem búið verður að loka öllum undankomuleiðum. Ísland verður þá háð mikilli efnahagslegri áhættu í marga áratugi.

2.    Lögfræðingarnir virðast telja að samninganefnd ríkisstjórnarinnar hafi verið að gæta hagsmuna almennings, þegar þeir undirgengust forsendulausar kröfur Breta og Hollendinga. Allir landsmenn vita að ríkisstjórnin hefur gengið erinda þessara tveggja ríkja og gegn því sem rétt er og sanngjarnt. Ríkisstjórnin hefur meira að segja gengið svo langt í þjónkun sinni við hið erlenda vald, að hún hefur í þrígang samþykkt að afsala lögsögu Íslands. Með Icesave-III hefur þó ríkisstjórnin sett nýtt heimsmet í flónsku. Bretlandi og Hollandi er fært sjálfdæmi í Icesave-deilunni í heild sinni, með að ríkisstjórnin samþykkti að ágreiningsmál fari fyrir gerðardóm. Gerðardómurinn mun starfa fyrir luktum dyrum, nýta sér lög Bretlands ef með þarf og rétta í London. Niðurlæging Íslands verður fullkomin ef Icesave-III verður samþykkt.

3.    Lögfræðingarnir halda fram þeirri fjarstæðukenndu fullyrðingu, að með því að landsmenn undirgangist Icesave-klafann sé endanleg niðurstaða Icesave-málsins í höndum Íslendinga. Getur verið að lögmennirnir hafi ekki litið á Icesave-samningana ? Með lögum 13/2011 er lokað öllum glufum sem kunna að finnast til sangjarnrar lausnar Icesave-deilunnar. Geirneglt er að öll áhætta og kostnaður eru lögð á herðar Íslendinga. Lögmennirnir virðast ekki bera mikla virðingu fyrir dómstólum, ef þeir halda að fullkomið afsal lögsögu hafi engar afleiðingar.

4.    Lögfræðingarnir sýna fullkominn glannaskap, þegar þeir fullyrða um mikinn kostnað atvinnulífs og samfélags af Dómstólaleiðinni. Ekki er hægt að ræða við þessa menn um heiður og sæmd, en þeir ættu að skilja að tuga eða hundraða milljarða Icesave-baggi hlýtur að sliga alla landsmenn. Samningaleiðin er tafarlaus uppgjöf en Dómstólaleiðin felur í sér möguleika til gagnsóknar. Að nefna alþjóðlegu matsfyrirtækin til stuðnings uppgjöfinni er fullkomið narr og kjánaskapur.

5.    Lögfræðingarnir eru svo illa að sér að þeir virðast ekki hafa heyrt af úrskurði ESA frá 15. desember 2010, að minnsta kosti nefna þeir hann ekki á nafn. Með þeim úrskurði ógilti ESA veigamestu hótanirnar frá 26. maí 2010. Ólíkt hótunarbréfinu frá 26. maí, sem lögfræðingarnir hampa, er álit ESA frá 15. desember vel rökstutt og niðurstaðan ótvíræð. ESA úrskurðaði sem sagt að engir samningar, lög eða tilskipanir hefðu verið brotin, varðandi mikilvægustu atriði málsins: Fullkomlega var löglegt að veita innistæðueigendum forgang. Einnig úrskurðaði ESA að framkvæmd FME á millifærslum úr gömlu bönkunum yfir í þá nýgju var fullkomlega eðlileg. Lagasetning og réttarframkvæmd Neyðarlaganna er því traust, svo framarlega sem lögsögu Íslands er ekki varpað fyrir borð með Icesave-III-samningunum. 

6.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef ekki verður gefið eftir fyrir gömlum og úreltum hótunum Per Sanderud, muni ESA ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum. Sannleikurinn er sá að örsmáar líkur eru fyrir slíkri ákæru, enda tilefnið ekkert. Flestar stofnanir ESB og sérfræðingar á vegum Evrópuríkisins hafa gefið yfirlýsingar um afdráttarlaust bann við ríkisábyrgðum á innistæðu-trygginga-kerfum Evrópska efnahagssvæðisins. Í þessu sambandi má nefna að yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar, um að allar bankainnistæður á Íslandi séu ríkistryggðar, er fullkominn þvættingur. Einungis Alþingi með samþykki fullveldishafans-almennings getur veitt slíkar tryggingar.  

7.    Lögfræðingarnir slá um sig með slagorðum eins og »kokhreysti« og »barnaskapur«. Líklega álíta þeir að þetta séu sterk lögfræðirök. Nær öruggt má telja að ESA mun ekki ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum, þar sem engar forsendur eru fyrir sektardómi. Vangaveltur lögfræðinganna um sektarlíkur út frá fyrri ákærum ESA eru því varla svara verðar. ESA hefur að sögn unnið 27 mál fyrir EFTA-dómstólnum en hvað hefur ESA fallið frá mörg hundruð ákærum ? Forseti ESA virðist vera í skítverkum fyrir hagsmuni Bretlands og Hollands. Hvernig væri að Íslandi gerði kröfu um að þessum erindreka yrði vísað úr starfi ?   

8.    Eins og flestum nema lögfræðingunum er orðið ljóst, hefur EFTA-dómstóllinn það verkefni að fjalla um brot á EES-samningnum. Svo lengi sem Ísland heldur lögsögu yfir Icesave-málinu eru það bara Íslendskir dómstólar sem geta fellt sektardóma. Þeir dómar verða að byggja á löggjöf Íslands og engin maður með réttu ráði gefur andstæðingum sínum sjálfdæmi, eins og fyrirhugað er að gera með Icesave-lögunum. Hvað gerir þessa átta lögfræðinga að algjörum kjánum ? 

   

>>>><<<<

Dýrkeyptur glannaskapur.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 17. marz 2011.

 

Þjóðaratkvæðagreiðslan 9. apríl snýst um það hvort við ljúkum Icesavemálinu með samningum eða höfnum frekari samningum og höldum deilunni gangandi næstu ár fyrir dómstólum með tilheyrandi kostnaði og áhættu. Með þeim samningum sem þverpólitísk samninganefnd náði og aukinn meirihluti Alþingis studdi er bæði áhætta Íslands og kostnaður lágmarkaður. Gagnrýnendur samningsins benda á að endanlegur kostnaður Íslands sé háður óvissuþáttum á borð við heimtur úr þrotabúi Landsbankans, almenna efnahagsþróun og gengisþróun. Þessi atriði eiga einnig  við um dómstólaleiðina.  Órökrétt er  að halda því fram að valið í þjóðaratkvæðagreiðslunni standi á milli þess kostnaðar sem felst í samningnum með sínum óvissuþáttum og þess að enginn kostnaður  falli á Ísland.   

Aðeins annar kosturinn markar lok Icesavemálsins og þá með skilmálum og áhættu sem við áttum þátt í að semja um og lágmarka. Nei við þeirri leið þýðir að endanleg niðurstaða málsins er úr okkar höndum. Fórnarkostnaður atvinnulífs og samfélags af áframhaldandi ófriði er óþekktur. Kostnaðurinn við tapaða dómstólaleið verður aldrei minni en af þeim samningi sem búið er að ná, reyndar  örugglega miklu meiri. Jafnvel þótt Ísland ynni málið  eftir langdregin málaferli er óvíst um kostnað sem af því stafaði en alþjóðlegu matsfyrirtækin hafa metið það svo að hann yrði okkur þungbærari en fyrirliggjandi samningur.  

Eftirlitsstofnun EFTA (ESA), sem hefur það hlutverk að túlka og fylgja eftir lögum og reglum tengdum EES, hefur þegar gefið út það álit sitt að Ísland beri ábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innstæðueigenda og fjárfesta þar sem eignir sjóðsins dugðu ekki til að standa undir lögbundinni lágmarkstryggingu sparifjáreigenda í útibúum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi. Ljúki Icesave deilunni ekki með samningum mun ESA fara með samningsbrotamál gegn Íslandi fyrir EFTA dómstólinn. ESA hefur hingað til unnið 27 af 29 málum sem farið hafa þessa leið og þarf alveg sérstaka tegund af kokhreysti til þess að viðurkenna ekki  að dómstólaleiðin felur í sér alvarlega áhættu fyrir Ísland.   

Það er beinlínis barnalegt að láta sér detta í hug  að Íslandi stæði til boða að greiða samkvæmt núverandi samningi ef EFTA  dómstóllinn kæmist að þeirri niðurstöðu að Ísland hefði brotið gegn EES samningnum að því er varðar innstæðutryggingar. Sá dómur gæti fallið sumarið 2012 og þá yrðu Íslendingar að ákveða hvort þeir sinntu niðurstöðu dómstólsins. Gerðu  þeir það ekki gæti ESA neyðst til þess að höfða annað mál til þess að fá staðfest að Ísland hefði ekki virt hina fyrri niðurstöðu. Færi nú á sömu leið, það er að EFTA dómstóllinn dæmdi með ESA, flyttist málið yfir á vettvang alþjóðastjórnmála. Afleiðingar gætu hugsanlega orðið þær að Íslandi yrði vísað af evrópska efnahagssvæðinu. Þá blasti við hætta á að lagður yrði tollur á íslenskar vörur í Evrópu sem hafa notið  tollfrelsis frá 1971 og er þá hætt við að „mörgum kotbændunum muni þykja verða þröngt fyrir dyrum“ eins og Einar þveræingur hefði orðað það, þar á meðal öllum sem lífsbjörg hafa af fiskveiðum og vinnslu, þegar 30% tollur yrði lagður á þær vörur í Evrópu.  

Væru íslensk rök og sjónarmið hin einu réttu eða viðurkenndu í þessari deilu þyrftum við ekki að hafa miklar áhyggjur. Því miður er svo ekki. Við höfum engan rétt til þess að leika okkur að efnahagslegri framtíð barna okkar með því að halda áfram að þykjast ósigrandi og geta boðið hvaða aðstæðum sem er byrginn.  Sá hugsunarháttur hefur þegar kallað yfir okkur eitt hrun og við megum ekki við öðru.  

Við undirrituð munum því segja já í væntanlegri atkvæðagreiðslu.

  

   

Reykjavík, 15. mars 2011        Garðar Garðarsson, hrl. Gestur Jónsson, hrl. Guðrún Björg Birgisdóttir, hrl. Gunnar Jónsson, hrl. Jakob R. Möller, hrl. Lára V. Júlíusdóttir, hrl. Ragnar H. Hall, hrl. Sigurmar K. Albertsson, hrl.

  

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

  

 

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

 

 

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

 

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

 

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

 

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

 

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

 

Apella, sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

 

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

 

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

 

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

 

Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.

 

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn« . Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

 

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

 

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

 

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.

 

 

 Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis

hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði,

þótt stjórnarskráin geri ráð fyrir lýðræði.

 

>>>><<<<