Forsetinn á ekki að vera sameiningartákn.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Forsetinn á ekki að vera sameiningartákn.

Fyrst birt í Kjarnanum 20. júní 2016.

Ólafur Páll Jónsson.

I. Stundum er sagt að forsetinn eigi að vera sameiningartákn. Þetta finnst mér vitleysa. Og því oftar sem ég heyri þetta og því meira sem ég hugsa um þetta, því fráleitara finnst mér þetta. Þegar ég hugsa um aðra hluti sem líka eiga að vera sameiningartákn – til að mynda fánann eða fótboltalandslið – þá sannfærist ég enn frekar um að forsetinn eigi ekki að vera sameiningartákn. Það er helst að fáninn geti talist slíkt tákn, því af þessu er hann einn um að vera tákn. Forseti og landslið eru ekki tákn.

Fánar eru tákn, en ekki endilega sameiningartákn. Fáni Sameinuðu þjóðanna er kannski sameiningartákn vegna þess að sá félagsskapur var beinlínis stofnaður með hugsjón samstarfs og einingar að leiðarljósi og til höfuðs sundrung og óvinafagnaði. Kannski er Íslendski fáninn líka sameiningartákn – við veifum honum þegar við gleðjumst saman á 17. júní, sumardaginn fyrsta og þegar við mætum til að horfa á landsliðin okkar. Það sama verður ekki sagt um Bandaríska fánann. Vissulega eru Bandaríkjamenn duglegir að flagga þegar þeir koma saman en í hugum margra Bandaríkjamanna er fáninn frekar tákn um margra alda kúgun og yfirgang.

II. En aftur að forsetanum. Forseti er handhafi valds og sem slíkur er hann »gerandi« en ekki tákn. Og þar af leiðandi ekki sameiningartákn. Það er mikill munur á því að vera gerandi eða tákn. Tákn er máttvana gagnvart þeim sem það túlka. Fáninn, sem blaktir við hún á tyllidögum, getur ekki tekið það upp hjá sér að breyta merkingu sinni. Hann getur ekki haft neitt frumkvæði. Það erum við sem drögum fánann að húni og horfum á hann þar sem hann blaktir í vindinum, það erum við sem gefum honum merkingu. En það erum ekki við, sem horfum á forsetann á hlaðinu á Bessastöðum, sem gefum honum merkingu. Ef forsetaembættið hefur einhverja merkingu yfirleitt, þá er það vegna þess að þeir sem hafa gegnt því hafa gert eitthvað, ekki vegna þess að við sem áhorfendur höfum lagt einhverja merkingu í það.

Þannig er það líka með fótboltalandslið. Það er gerandi en ekki tákn. Þegar stelpurnar hafa spilað á stórmótum – og nú strákarnir líka – og standa sig vel, þá sameinumst við í hvatningu og fögnuði, finnum til samkenndar og stolts. En sameiningin er ekki til komin vegna þess að fyrir augu okkar ber sameiningartákn heldur vegna þess að við berum tilfinningar til leikmannanna og hrífumst af dugnaði, ákveðni, hugrekki, þrautseigju og öðrum góðum eiginleikum sem við sjáum í fari þeirra. Ef karlalandsliðið hefði mætt huglaust til síns fyrsta leiks á Evrópumeistaramótinu og spilað af ragmennsku og undirlægjuhætti gegn hinum bráðsnjöllu Portúgölum, þá hefðu Íslendingar ekki fundið til stolts og samstöðu við að horfa á leikinn. Þvert á móti hefði fólk yfirgefið völlinn sem sundraður hópur, reitt og jafnvel fundist það lítillækkað – og eflaust látið illum látum og orðið þjóðinni til skammar. Fótboltalandslið er ekki sameiningartákn, því það er ekki tákn, þótt það sem gerandi geti vissulega verið sameiningarafl. En sameiningarmáttur landsliðs veltur á því hvernig það stendur sig.

Forseti er ekki sameiningartákn en hann getur verið sameiningarafl. Til þess að svo megi verða, þurfa ákveðin gildi og dygðir að einkenna störf hans. En hvaða gildi og hvaða dygðir? Hér vandast málið. Í fjölhyggjusamfélögum samtímans er ekki hægt að ganga að neinum tilteknum gildum og dygðum sem hinum réttu. Það er engin eining um hvað séu »Íslendsk gildi« og þess vegna getur forsetinn ekki orðið sameiningarafl með því að vera sammála öllum. Ef hann vill ekki stíga tærnar á neinum, þá getur hann ekki hreyft sig úr stað. Ef hann vill ekki segja neitt sem einhver er ósammála, þá verður hann að þegja. En slíkur forseti yrði aldrei annað en stofustáss á Bessastöðum; eins og fáni sem blaktir í vindinum á hátíðisdögum, yrði hann ekki sameiningarafl en kannski prýðilegt skraut.

III. Þegar fólk sameinast, þá sameinast það um eitthvað. Hið dásamlega við fótboltann er að fólk skuli geta sameinast um eitthvað sem í raun er fullkomlega tilgangslaust. En forsetinn á ekki kost á slíku. Sem hluti af ríkisvaldinu getur hann ekki vænst þess að fólk sameinist um hann í krafti þess að hann geri eitthvað fullkomlega tilgangslaust – jafnvel þótt hann gerði það snilldarvel. Þvert á móti verður sameiningarafl forseta að eiga rætur í einhverju sem er mikilvægt en ekki tilgangslaust. Það verður í raun að tvinnast úr tvenns konar þáttum: gildum og samræðu. Annars vegar gildum sem eru einhvers konar grunngildi þjóðarinnar. Hins vegar verður forsetinn að eiga í samræðu við þjóðina um þessi gildi – og því umdeildari sem gildin eru, þeim mun mikilvægari verður samræðan.

Samræða forseta við þjóð sína má ekki vera hvernig sem er. Hún verður að einkennast af virðingu fyrir þeim sem eru ósammála; hún má ekki verða kappræða þar sem leitast er við að sigra þá sem eru á öndverðri skoðun, heldur rökræða þar sem leitast er við að skapa gagnkvæman skilning. Þegar fólk skipar sér í fylkingar sem síðan lýstur saman í kappræðu, þá vegast menn með spjótum mælskubragða. Þar fer lítið fyrir kærleika og umhyggja fyrir sannleika er víðs fjarri. Þannig hafa stjórnmálin oft verið – átakastjórnmál þar sem jafnvel forystumenn í ríkisstjórn og flokkum leggja sig fram um að hæðast að andstæðingum og gera lítið úr þeim sem eru þeim ósammála. Þetta er lítilmótlegasta tegund stjórnmálamanna, því með slíku háttalagi ganga þeir fram undir gunnfána sundrungar.

Forseti sem tekur þátt í eiginlegri samræðu við þjóðina – einhvers konar opinni rökræðu – skipar sér ekki í fylkingu. Í eiginlegri samræðu – eins og vinur ræðir við vin – mætist fólk ekki í fylkingum þótt það taki afstöðu og sé oft ósammála. Fólk mætist sem vinir, forvitið um hugmyndir annarra en jafnframt leitandi að rökum fyrir eigin afstöðu og jafnan reiðubúið til að endurskoða hana. Í slíkri samræðu reynir fólk vissulega að sannfæra hvað annað en það mætist líka til að læra hvað af öðru, gjarnan í þeirri trú að gott líf einkennist af sífelldum lærdómi. Andstæðan er líf sem einkennist af þvergirðingshætti og þumbaraskap. Þumbaraskapurinn höfðar reyndar til margra eins og sést á því að fólk er stundum lofað fyrir að standa fast á eigin skoðun. Það er einlæg trú mín að það sé betra að búa í samfélagi þar sem fólk er opið fyrir skoðunum annarra og líti á ólík sjónarmið og jafnvel ágreining sem tækifæri til að læra eitthvað nýtt, heldur en í samfélagi þar sem hver hangir á sinni sannfæringu eins og hundur á roði.

Ég held að við ættum að leita okkur að forseta sem getur verið sameiningarafl. Slíkur forseti leitar ekki að lægsta samnefnara allra í samfélaginu (þá verður hann bara stofustáss), heldur leitar hann að mikilvægum gildum (jafnvel umdeildum) og setur þau á dagskrá í samræðu við þjóðina. Það er ekki gefið hver nákvæmlega þau gildi ættu að vera, en ég held að þau þurfi að vera af þrennum toga. Í fyrsta lagi varða gildin náttúruna sem er forsenda alls lífs. Stærsta verkefni samtímans er að tryggja að þessi eina jörð sem við höfum til að búa á geti áfram verið bústaður mannkyns og annarra lífvera. Í öðru lagi varða gildin menninguna sem við sækjum í til að glæða líf okkar merkingu. Menningin spannar allt litróf mannlífsins og varðar okkur bæði sem njótendur og sem skapendur. Án menningarinnar yrði lífið í þessu landi einungis deyfðarlegt strit. Í þriðja lagi varða gildin stjórnskipanina og stjórnmálamenninguna sem gerir okkur kleift að lifa farsællega saman í þessu landi.

 

Verkefni forsetans eru vel skilgreind – í Stjórnarskránni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Verkefni forsetans eru vel skilgreind – í Stjórnarskránni.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 25. júní 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í nýrri könnun á viðhorfi landsmanna til forsetaembættisins, kom fram að um 34% telja embættið skipta litlu máli í Íslendsku stjórnkerfi, þar af vildu 12% leggja embættið niður. Þessi niðurstaða staðfestir, að hatursmenn Lýðveldisins hafa ná miklum árangri, við að ófrægja það stjórnarform sem þjóðin kaus sér 1944 og samþykkt var í þjóðaratkvæði með 98,3% atkvæða.

Því miður var ekki spurt jafnframt um afstöðu fólks til Lýðveldisins og því er ekki öruggt að fullur skilningur sé hjá landsmönnum, á tengslum forseta og lýðveldis. Samanburður á milli afstöðu til stjórnmálaflokka og embættis forseta, gefur þó vísbendingu um að þessi 34% séu raunverulega að lýsa andúð á Lýðveldinu. Því má ætla, að þetta fólk horfi vonaraugum til Evrópusambandsins, hins ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-valds.

Staðreyndin er auðvitað sú, að stjórnarform lýðveldis er ekki mögulegt án handleiðslu forseta. Segja má að forsetinn sé persónugervingur Lýðveldisins og varðmaður Stjórnarskrárinnar. Þetta birtist bezt í þeirra staðreynd, að af 81 grein í stjórnarskrá Íslands, fjalla 30 fyrstu greinarnar um forsetann, eða um 37%. Öll lýðveldi eru með hliðstætt stjórnarform og hafa alltaf verið, þótt í ótal tilvikum hafi úrkynjun leitt til hruns lýðveldis-formsins og oft hefur þurft blóðug átök til að endurreisa það.

Frambjóðendur til forseta sem ekkert vita um Stjórnarskrána.

Sú kosningabarátta sem nú stendur yfir vegna forsetakjörs, hefur leitt í ljós að frambjóðendurnir eru flestir ákaflega illa að sér um þau verkefni sem forsetinn hefur með höndum. Kappræðufundirnir fjalla að mestu leyti um áhugamál frambjóðenda, en lítið er minnst á raunveruleg verkefni. Sem undantekningar er þó hægt að nefna Sturlu Jónsson og Davíð Oddsson. Mesta furðu vekur, að sá frambjóðandi sem líklega hefur skrifað mest um embætti forsetans, virðist minnstan skilning hafa á starfinu. Þetta er Guðni Thorlacius Jóhannesson.

Að eigin sögn, byggir Guðni kosningastefnu sína á fjórum drýgindalegum kjörorðum: (öllum óháður-mannasættir-málsvari landsins-sameiningartákn). Ekkert þessara atriða er hægt að sérmerkja forseta Lýðveldisins, eins og verkefni hans eru skilgreind í Stjórnarskránni. Flestum mun ljóst að skreytingar af þessu tagi, eru bara leiktjöld í anda Potemkin (1739-1791). Upp í hugann kemur vísubrotið: »Glott hann ber af gömlum ref, glenntur er hans kjaftur«. Skraut-hænsnin að Bessastöðum eiga sannarlega ekki von á góðu.

Sagnfræði og þjóðníð, greinar á sama meiði ?

Skrif Guðna Thorlacius um núverandi forseta, Ólaf Ragnar Grímsson, hafa oft á tíðum haft yfirbragð hatursfullra árása. Til dæmis hefur Guðni líkt Ólafi Ragnari við foringja Ítalskra glæpasamtaka: »En Ólafur Ragnar á sér fortíð, guðfaðir útrásarinnar.« og hann hefur einnig líkt honum við bragðaref í Bretskum framhaldsþáttum: »Humphrey Appleby í bresku gamanþáttunum “Já, ráðherra” hefði ekki getað orðað það betur«. Eftirfarandi dæmi sýnir hvernig sagnfræðingurinn Guðni Thorlacius snýr sögulegum staðreyndum á hvolf, til að þjóna lyndiseinkun sinni:

»Valdhöfum í Lundúnum og Haag má hann [Ólafur Ragnar] þakka að hafa losnað úr Icesave-snörunni. Þeir neituðu að samþykkja fyrirvara Alþingis og því þurfti að semja upp á nýtt. Í árslok 2009 var það samkomulag samþykkt á þingi með nær minnsta mun. Um sama leyti var forseti hafður að þvílíku háði og spotti í áramótaskaupi að þess voru engin dæmi. Átti hann sér viðreisnar von?«

Ritbragð sem Guðni Thorlacius hefur tileinkað sér, er að hafa hnjóðsyrði sín eftir öðrum, heldst eftir óþekktum útlendingum. Gróa á Leiti sagði gjarnan »ólyginn sagði mér, en blessaður berðu mig ekki fyrir því« og þá var öruggt að lygin kom frá henni sjálfri. Guðni Thorlacius er ekki ennþá orðinn þjóðsagna-persóna, í líkingu við Gróu á Leiti, en sumum finnst eftirfarandi ummæli hans nálgast þjóðníð:

1. dæmi: »“Græðgi þeirra á sér engin takmörk” sagði einn breskur embættismaður eftir stríð þegar hann rifjaði upp afstöðu Íslendinga.«

2. dæmi: »Að sögn bresks sendiherra viðurkenndi einn ráðherrann hér [Íslandi] líka í tveggja manna tali að hann hálfskammaðist sín þegar Íslendingar stærðu sig af frammistöðunni í stríðinu.«

Ég hef eitthvað misskilið inntak sagnfræðinnar, ef svona Gróusögur eru viðurkennd aðferð í Sagnfræðideild Háskóla Íslands. Eru það meðmæli með forsetaframbjóðanda, að hafa látið opinberlega frá sér fara illmælgi um forseta landsins og sína eigin þjóð? Ábyrg þeirra kjósenda er mikil, sem þrátt fyrir aðvaranir ætla að kjósa Guðna Thorlacius Jóhannesson.

 

Íslendingar hafna forsetaframbjóðanda sem þykist vera »sameiningartákn«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Íslendingar hafna forsetaframbjóðanda sem þykist vera »sameiningartákn«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júní 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Sameiningartákn þjóða geta verið margvísleg, en þau eiga það sameiginlegt að vera bara tákn og ekkert annað. Flestir viðurkenna, að þjóðfáninn og þjóðsöngurinn eru gagnleg sameiningartákn. Hins vegar verður að gjalda varhug við einstaklingum, sem þykjast vera sameiningartákn. Sagan kennir okkur, að slíkt er fyrst og fremst stundað af fólki, sem haldið er yfirþyrmandi mikilmennsku-sturlun.

Ekki kann ég mörg dæmi um fólk, sem reynt hefur að þykjast vera »sameiningartákn«. Þetta er ógeðfeld hegðun, sem venjulega verður ekki dulinn. Oftar en ekki, er þessi orðleppur notaður til að fela vanhæfni og falskan tilgang. Í aðdraganda forsetakosninga er vert að líta til baka, í þeim tilgangi að læra af okkar eigin sögu og forðast augljósa forar-pytti sem munu verða á vegi þjóðarinnar.

Deilan um Evrópska efnahagssvæðið.

Alþingiskosningar fóru fram 20.03.1991 og í kjölfarið var mynduð svonefnd Viðeyjarstjórn - Alþýðuflokks og Sjálfstæðisflokks. Alþýðuflokkur (forveri Samfylkingar) undir formennsku Jóns Baldvins Hannibalssonar, krafðist innlimunar Íslands í ESB (Evrópusambandið). Sjálfstæðisflokkur, undir formennsku Davíðs Oddssonar, var andvígur innlimun og málamiðlun flokkanna varð aðild að EES (Evrópska efnahagssvæðinu).

Alþýðuflokkur túlkaði inngönguna í EES sem áfangasigur og hatursmenn Lýðveldisins stefndu áfram að innlimun í ESB. Sjálfstæðisflokkur hafnar þessum hugmyndum og fullyrða má, að meirihluti landsmanna hefur engan áhuga á að lúta ólýðræðislegu og yfirþjóðlegu Brussel-valdi. Varla þekkjast þó sterkari rök gegn þessari óþjóðhollu stefnu Samfylkingar, en fengust 07.03.2016, þegar sjálfur Jón Baldvin lýsti yfir andstöðu við innlimun í ESB, með orðunum: »Við göngum ekki inn í brennandi hús«.

Undirskriftasöfnun átti að virkja frumburðarrétt þjóðarinnar.

Víkjum sögunni til ársins 1993, þegar tekist var á um löggjöf um aðild Íslands að EES. Á meðal landsmanna var mikil andstaða við inngöngu í EES og fram fór undirskriftasöfnun. Skorað var á forseta Lýðveldisins að hann neitaði að undirrita lögin. Afleiðingin hefði orðið þjóðaratkvæði, þjóðin hefði notað þann frumburðarrétt sem hún hefur sem fullveldishafi. Forsetinn hefði jafnframt staðfest að hann var trausts verður, sem gætslumaður Stjórnarskrárinnar. Alls skrifuðu undir áskorunina yfir 34.000 manns, sem miðað við núverandi mannfjölda samsvarar 43.000.

Forseti Lýðveldisins á þessum tíma hét Vigdís Finnbogadóttir og sat hún sitt fjórða kjörtímabil 1992-1996. Reikna má með, að fyrirfram hafi verið fengið loforð hjá Vigdísi, að hún myndi virða vilja stórs hluta þjóðarinnar. Sár voru því vonbrigðin, þegar fréttist að Vigdís hafði verið fljót að undirrita lögin. Á ríkisráðsfundi 13.01.1993, aðeins degi eftir samþykkt Alþingis, innsiglaði hún sigur Evrópusinna. Í tilraun til að blekkja almenning, gaf hún út langa og þvælingslega yfirlýsingu, þar sem megin-afsökun hennar var að hún væri »sameiningartákn«.

Með þessari afstöðu, gerði Vigdís orðið »sameiningartákn« að skammaryrði. Reynt var að breiða yfir þjóðsvikin með orðleppi, sem ávallt síðan vísar til svika og undirferla ráðamanna. Sá verknaður að svipta þjóðina frumburðarréttinum, gat auðvitað ekki verið tákn um sameiningu og ömurleg er umsögnin, að með svikunum væri verið að »efna drengskaparheit forseta við þjóðina«. Eftir þessa framgöngu var Vigdís rúin trausti og bauð hún sig ekki fram í forsetakosningum 1996. Þá var kosinn í embættið maður allt annarar gerðar.

Fólk sem segist vera »sameiningartákn« er varhugavert.

Að svikin 1993 voru ekki óviljandi mistök Vigdísar, kom í ljós mörgum árum síðar. Þá var tekist á um Icesave-kúgun nýlenduveldanna, sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur lág flöt fyrir. Greiða átti atkvæði um Icesave-III-lögin 09.04.2011 og daginn fyrir þjóðaratkvæðið lét Vigdís Finnbogadóttir frá sér fara aðra yfirlýsingu, sem brennd er í minni þjóðarinnar. Hún viðurkenndi að hún hafði greitt atkvæði með svika-samningunum.

Nú er í framboði til forseta maður að nafni Guðni Thorlacius og hans megin kosningaloforð er að verða »sameiningartákn« og vísar hann sérstaklega til fyrrverandi forseta Vigdísar Finnbogadóttur. Ekki er hægt annað en gjalda varhug við þessum manni, því að komið hefur fram að hann var ákafur stuðningsmaður Icesave-stjórnar Jóhönnu, studdi Svavars-samningana og innlimun Íslands í ESB. Ekki er hægt að taka mark á síðbúnu og torfengnu loforði um að hann hafi skipt um skoðun.

Auk þess verður að benda á, að skrif þessa manns um Íslendinga eru ótrúleg og ærumeiðandi. Þau koma algerlega í veg fyrir að hann geti orðið gæfuríkur forseti. Að flytja útlendar lygasögur um græðgi Íslendinga (Græðgi þeirra [Íslendinga] á sér engin takmörk) og halda því fram að Þorskastríðin hafi hvorki verið stríð né haft nokkra þýðingu, eru ummæli sem varla geta verið sett fram af góðum huga. Ábyrg þeirra kjósenda er mikil, sem þrátt fyrir aðvaranir ætla að kjósa Guðna Thorlacius Jóhannesson.

Báðar yfirlýsingar Vigdísar: Vigdís Finnbogadóttir - glórulaus glókollur á forsetastóli.

 

Af hverju sviku þau þjóð sína í tryggðum ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Af hverju sviku þau þjóð sína í tryggðum ?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. júní 2016.

Víglundur Þorsteinsson.

Fyrir nokkrum vikum voru lagðar fram í fjárlaganefnd [Alþingis] fundargerðir svokallaðrar samræmingarnefndar sem sett var á fót í desember 2008 til að hafa yfirumsjón og eftirlit með endurreisn bankakerfisins. Nefndin var til að greiða fyrir öllum þáttum og úrvinnslu mála á grundvelli neyðarlaganna sem sett voru vegna stærsta forsendubrests sem nokkurn tíma hefur orðið í okkar viðskiptaumhverfi.

Neyðarlögin og ákvarðanir FME (Fjármálaeftirlitið) á grundvelli þeirra í október 2008 lögðu grundvöllinn að því að leysa úr málum með því að horfast í augu við allsherjar forsendubrest, nýir bankar voru stofnaðir af FME í samræmi við neyðarlögin og útlán voru flutt niðurfærð í samræmi við forsendubrestinn í hina nýju banka.

Við þá niðurfærslu útlána var miðað við að öll útlán væru í Íslendskum krónum miðað við gengi gjaldmiðla 30.09.2008 og þannig færð niður um allt að 50% með almennri ákvörðun FME. Átti þetta við um einstaklinga og fyrirtæki sem grundvölluðu sína afkomu á tekjum í Íslendskum krónum. Útflutningsfyrirtæki og þjónustufyrirtæki með yfirgnæfandi tekjur erlendis frá nutu minni niðurfærslu, en þó að jafnaði a.m.k. 10%.

Þegar fundargerðir þessarar nefndar eru skoðaðar sést, að allt er með felldu fram í miðjan janúar 2009 en þá byrjar að votta fyrir þeim breytingum sem í hönd fóru. Í lok janúar lét þáverandi forstjóri FME af störfum og kvaddi nefndina. Fljótt eftir að vinstri velferðarstjórnin tók til starfa verða ráðuneytisstjóraskipti í forsætis- og fjármálaráðuneyti með tilheyrandi breytingum á nefndinni. Straumhvörfin verða 11. febrúar 2009 þegar Indriði H. Þorláksson er mættur á vettvang sem sérlegur sendimaður Steingríms J., þá má ráða að eitthvað nýtt stóð til. Eitt var þó enn ógert til að klára að plægja jarðveginn fyrir hina nýju stefnu, en það var að reka þrjá seðlabankastjóra með sérstakri lagabreytingu svo þeir yrðu ekki í vegi hinnar nýju vinstri velferðarstjórnar sem kenndi sig síðar við að hafa slegið »skjaldborg um heimilin«.

Í fundargerðunum gefur að lesa að 15.04.2009 var Deloitte LLP búið að ljúka endurmati á niðurfærslum FME frá haustinu 2008 sem það var ráðið til að vinna. En nú fóru kosningar í hönd nokkrum dögum síðar og var það mál því látið liggja í þagnargildi (eins og síðar varð alsiða hjá þeirri ríkisstjórn). Hinn 05.05.2009 tilkynnir Ragnar Hafliðason, settur forstjóri FME, nefndinni að fjármálaeftirlitið sé tilbúið til að ljúka frágangi á stofnun nýju bankanna sem stofnsettir voru í október 2008. Ekkert varð hins vegar af því eins og alþjóð veit því ríkisstjórnin sem kenndi sig við velferð og skjaldborg á tyllidögum var að íhuga að fara aðra leið. Leið sem átti með að hundsa neyðarlögin og ákvarðanir FME með því að hefja nýtt ferli sem grundvallaðist á að semja við kröfuhafa fyrst vegna Icesave en síðar hinna bankanna tveggja jafnframt. Þá er komið að því að reyna að svara spurningunni sem gefur að lesa í fyrirsögninni hér að ofan.

Af hverju?

Undangengin fjögur ár hef ég leitað og aflað gagna um allt þetta ferli og miðað með ýmsum hætti, oft vegna skipulegra tafa og blekkinga stjórnsýslunnar í landinu þrátt fyrir þær skyldur sem á henni hvíla í stjórnsýslulögum og upplýsingalögum.

Af hverju var gripið til þess að ganga gegn neyðarlögunum?

Mitt svar er eftirfarandi: Samfylkingin var með það sem sitt aðalstefnumál og nánast eina að ganga í ESB og taka upp evru. VG var strax reiðubúið eftir langa eyðimerkurgöngu utan ríkisstjórna að kokgleypa andstöðuna við ESB og láta hvað eina yfir sig ganga valdanna vegna.

Strax eftir kosningar var Guðmundur Árni sendiherra látinn afhenda Carli Bildt aðildarumsókn í Stokkhólmi. Þá var komið að Bretum og Hollendingum. Nú sáu þeir sér leik á borði til að ná tökum á sínum málum vegna Icesave og stöðvuðu allt ferlið hjá ESB og reyndar hjá AGS einnig. Til þessa nutu þeir dyggrar aðstoðar hinna norrænu vinaþjóða okkar, einkum þó Norðmanna, Svía og Dana, sem höfðu tekið að sér það hlutverk við stjórnarbreytinguna í janúar 2009 að verða handrukkarar Breta og Hollendinga. Í því skyni lögðu Norðmenn fram seðlabankastjóra að láni til að annast allt eftirlitið. [Brutu með því Stjórnarskrána.]

Svarið mitt er einfalt og skýrt.

Til að komast inn í ESB var ákveðið að semja við Breta og Hollendinga og brjóta gegn neyðarlögunum. Þessar einbeittu ákvarðanir Samfylkingarinnar voru mótaðar strax haustið 2008 og leiddu m.a. til þess að Sjálfstæðisflokkurinn féllst á að boða Landsfund í febrúar 2009 til að leggja tillögu um það til ákvörðunar. Atburðarásin varð hinsvegar önnur, VG og vinstri armur Samfylkingarinnar ásamt tækifærissinnanum Össuri náðu saman í búsáhaldabyltingunni. Ný stjórn komst til valda. Þau ein tíðindi urðu á Landsfundi að nýr formaður tók við hjá Sjálfstæðisflokknum.

Atburðarásin varð hröð í framhaldinu. Fjarlægja þurfti seðlabankastjórana þrjá því þeir voru ekki nægjanlega auðsveipir, höfðu meðal annars lækkað vexti stórlega að höfðu samráði við vinnumarkaðinn haustið 2008 gegn vilja AGS. Þeir voru ekki taldir líklegir til að sitja undir því að neyðarlögin væru strikuð út. Vextir voru síðan snarlega hækkaðir aftur í þágu erlendu kröfuhafanna eftir að »norski Sven« kom í bankann.

Fram til kosninga í apríl 2009 var þjóðin leynd öllum veigamestu þáttum svo ekki þyrfti að taka þá áhættu að hún gripi fram fyrir hendur flokkanna í kosningum. Þeim blekkingarleik var reyndar haldið áfram allan starfstíma þessarar vinstri velferðarstjórnar - meðal annars með hjálp erlendu kröfuhafanna.

Í maí var Icesave I [Svavars-samningarnir] komið á koppinn. Þann 17. júlí var búið að skrifa undir »Head of Terms« við Kaupþing og Glitni um að gefa kröfuhöfunum nýju bankana Arion og Íslandsbanka. 22.07.2009 fór Össur á fund Carls Bildt og afhenti ESB umsókn aftur. En áfram héldu samt blekkingarnar og lygarnar svo sem um Icesave og skjaldborgina og fleira og fleira. Ekki má þar gleyma einni höfuðlyginni, að við gætum samið um varanlegar undanþágur við ESB í sjávarútvegsmálum.

Þegar allir þessir hlutir eru virtir úr fjarlægð er ljóst af hverju svikin voru framin. ESB-glýjan villti mönnum alla skynsamlega sýn. Brugguð voru launráð í því skyni sem eru stærri en nokkuð það sem ég kann að greina úr Íslendskri stjórnmálasögu.

VG kyngdi grundvallarstefnu sinni, lög voru brotin á þjóðinni með afdrifaríkum hætti, gripið var til sérstakrar lagasetningar til að reka seðlabankastjórana þrjá. Landsdómsleikritið var sett á fót til að »skemmta lýðnum« að Rómverskum sið. Fundargerðir samræmingarhópsins sýna jafnframt að þessi stjórn fundaði með ákæruvaldinu »hinum sérstaka saksóknara«. Vonandi væri að Ögmundur, Brynjar og umboðsmaður Alþingis litu til þess meðal »annarra þýðingarmikilla starfa« sinna.

Einu hef ég þó ekki svar við enn sem komið er. Það er, af hverju Sjálfstæðisflokkurinn undir forystu Bjarna Benediktssonar greiddi götu Icesave og hjálpaði til við að smeygja umræðulaust í gegnum þingið því fólskuverki að brjóta neyðarlögin og ákvarðanir FME með því að afhenda kröfuhöfum bankana. Þeirri gagnaöflun hlýt ég að halda áfram.

 

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

Apella sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

»Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.«

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn«. Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.

 

Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 08. apríl 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Margir vita að í 12 mánuði hef ég bent á að Landsbankinn var með fullar innistæðutryggingar í Bretlandi og Hollandi. Í Bretlandi var tryggingaupphæðin 50.000 Pund og í Hollandi 100.000 Evrur. Í báðum tilvikum eru upphæðirnar langt umfram þær 20.887 Evrur sem ESB hafði ákveðið sem lágmarkstryggingu og Tilskipun 94/19/EB var þannig uppfyllt með þessum tryggingum. Staðreyndin er sú að Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið, því að hann var einnig með tryggingu hjá TIF.

Hvers vegna hefur ríkisstjórnin ekki áhuga á að halda til haga svona grunnforsendum? Eiga Íslendingar ekki rétt á að vita að innistæðutryggingasjóðir Bretlands og Hollands báru ábyrgð á Icesave-reikningunum ekki síður en TIF? Hvers vegna er helsta viðfangsefni upplýsingafulltrúa þrotabús Landsbankans að halda upplýsingum leyndum?

Reglan um tvöfalda innistæðutryggingu.

Sú regla að útlendir bankar í Bretlandi og Hollandi séu með tvöfalda tryggingu fyrir það lágmark sem gildir í heimalandinu er eðlilega ekki sérsniðin fyrir Icesave-reikninga Landsbankans. Þetta er algild regla, öllum aðgengileg á Netinu og vonandi flestum auðskilin. Í handbók FSA (Fjármálaeftirlit) segir:

»FEES6.1.17: Útlendir bankar frá EES-ríkjum sem veittur er réttur til aukatrygginga í samræmi við COMP14 eru fjármálafyrirtæki sem koma frá heimaríki þar sem tryggingakerfið veitir enga eða takmarkaða bótavernd, ef til þess kemur að þau lenda í greiðsluþroti. Í samræmi við FEES6.6 ber FSCS (Tryggingasjóður) að meta hvort þessir EES-bankar eigi að fá afslátt af því tryggingaiðgjaldi sem þeir ættu annars að greiða og þannig að fá metna tryggingaverndina sem þeir njóta í heimaríkinu. Allur afsláttur sem þannig er veittur af fullu iðgjaldi, er gjaldfærður á aðra banka í sama fyrirtækjaflokki og erlendi EES-bankinn.«

Þegar Landsbankinn fékk rekstrarleyfi fyrir Icesave í júlí 2006 samkvæmt skírteini FSA No. 207250, var honum gert að kaupa viðbótartryggingu hjá FSCS. Bankanum var reiknað iðgjald með flókinni formúlu sem ekki hefur fengist gefin upp. Frá iðgjaldinu var veittur óþekktur afsláttur, sem átti að endurspegla þá tryggingavernd sem bankinn naut á Íslandi. Bankinn var nú kominn með sömu innistæðutryggingar og aðrir bankar í Bretlandi og greiddi svipuð tryggingaiðgjöld.

Þar sem Landsbankinn var með fulla tryggingavernd í Bretlandi á iðgjaldi sem FSCS hafði veitt einhvern afslátt frá, væri hægt að halda að tryggingasjóðurinn hafi verið snuðaður. Svo var þó ekki því að afslátturinn var gjaldfærður á aðra banka í sama fyrirtækjaflokki og Landsbankinn. Höfum í huga að iðgjöld til FSCS eru að mestu greidd eftir á og því komu iðgjöld vegna afsláttarins ekki til greiðslu nema Landsbankinn færi í gjaldþrot.

Yfirlýsing frá Fjármálaeftirliti Bretlands.

Fyrri hluta ársins 2010, fékk ég margvíslegar upplýsingar frá FSA um innistæðutryggingar Landsbankans. FSA staðfesti það sem komið hefur fram hér að framan og gaf meðal annars eftirfarandi yfirlýsingu:

»Landsbanki Íslands var með rekstrarheimild í Bretlandi frá desember 2001, sem FSA veitti. Bankinn hafði starfsstöð í London og sem rekstraraðila í Bretlandi bar honum skylda að taka aukatryggingu hjá FSCS í samræmi við kröfur sjóðsins. Þess vegna gátu viðskiptavinir bankans í Bretlandi verið vissir um hvaða innistæðutryggingar þeir nutu. Við getum staðfest að FSCS greiðir innistæðueigendum fullar bætur, óháð þeim iðgjöldum sem greidd hafa verið vegna þeirra.«

Augljóst ætti að vera að FSCS ber fulla ábyrgð á innistæðutryggingum Landsbankans, eins og um Bretskan banka hefði verið að ræða og sama gildir um DNB í Hollandi. Aðkoma TIF að tryggingunum breytir ekki þessari staðreynd, enda gera tilskipanir ESB ráð fyrir að fleiri en eitt tryggingakerfi geti veitt bönkum tryggingavernd. Í samræmi við skuldbindingar sínar, greiddu tryggingasjóðir í Bretlandi og Hollandi út bætur til innistæðueigenda og þar með hefði Icesave-málinu átt að vera lokið.

Þrælslunduð ríkisstjórn Íslands.

Í ljósi staðreynda málsins verður að telja undarlegt að ríkisstjórnir Bretlands og Hollands gera kröfur á hendur almenningi á Íslandi vegna tryggingabóta sem tryggingasjóðir þessara landa eru ábyrgir fyrir. Er ekki glæpsamlegt að ríkisstjórn Íslands skuli hafa gengið til samninga um þessar kröfur? Hvers vegna leitaði ríkisstjórnin sér ekki ráðgjafar á sviði tryggingamála?

Hvað er hægt að nefna Icesave-kröfur Bretlands og Hollands annað en villimannlega tilraun til að hneppa Íslendinga í þrældóm? Þessi ríki virða ekki eigin reglur um innistæðutryggingar, virða ekki tilskipanir ESB sem banna ríkisábyrgð á einkafyrirtækjum, vanvirtu lögsögu Íslands með beitingu hryðjuverkalaga og misnota aðstöðu sína hjá alþjóðlegum stofnunum. Ríkisstjórn Íslands nefnir þessi ríki vinaþjóðir og leggur allt kapp á að Ísland verði hérað í sameignarríki kúgaranna. Hvaða heiti er viðeigandi á ríkisstjórn sem leggur allt kapp á að niðurlægja Íslendska þjóð og aðstoðar við tilraunir til að hneppa hana í þrældóm?

 

Egyptaland – gegn heilögu stríði Múslima

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Egyptaland – gegn heilögu stríði Múslima.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 25. apríl 2007.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Stjórnarskrá Egyptalands var breytt í atkvæðagreiðslu 26. þessa mánaðar. Með breytingunum er staðfest sú stefna stjórnvalda, að vinna gegn áhrifum ofstækisfullra trúarhreyfinga. Eins og önnur lönd, þar sem Múslimar hafa verið fjölmennir, hefur Egyptaland verið vettvangur trúarlegra átaka. Þar hefur verið fremst í flokki hreyfing sem nefnist Bræðralag Múslima (al-ikhwan al-muslimun). Þótt um margvíslegar breytingar á stjórnarskránni sé að ræða, má líta svo á að mikilvægustu breytingarnar varði Bræðralagið. Samkvæmt stjórnarskránni er starfsemi þeirra nú bönnuð.

Þessi ofstækisfulla trúarhreyfing var stofnuð í Egyptalandi árið 1928 og hefur síðan breiðst út um Múslimaheiminn, eins og engisprettufaraldur. Herhvöt Bræðralagsins er: "Allah (al-ilah) stjórnar tilveru okkar, Kóraninn er stjórnarskrá okkar, Muhammad spámaður er leiðtogi okkar, lífið helgum við baráttunni." Þrátt fyrir að Bræðraböndin séu Sunni-trúar, hefur viðhorfa þeirra gætt víða í Múslimskum samfélögum. Reyndar er Bræðralagið fjölmennasta Islamista-hreyfing veraldar og menn ættu að taka eftir, að markmið þeirra er að koma á allsherjarríki Múslima undir stjórn Kalífa (einvalds). Muhammad kom á slíku einveldi og það hélst til ársins1924, undir stjórn Umayyad-ættar, Abbasid-ættar og að lokum Ottoman-ættarinnar í Tyrklandi. Kalífa-stjórn er eina stjórnarformið sem nýtur viðurkenningar í trúarlegri hefð Sunni-Múslima.

Á háskólaárum sínum var Osama bin Laden handgenginn kennurum sem voru félagar í Bræðralaginu. Á þeim tíma bar mikið á þessum samtökum í Saudi-Arabíu, vegna þess að Faisal sem var konungur þar 1964–1975, hafði lagt sig fram um að laða þá til landsins. Allir vita hversu vel þeim tókst að fræða Osama um Jihad (heilagt stríð) í nafni Allah.

Íslendskar Alþingskonur sækja andlega næringu til Saudi-Arabíu.

Því má skjóta inn, að Osama er ekki einn um að hafa sótt andlega leiðsögn til Bræðralagsins. Í febrúar síðastliðnum hélt vaskur hópur Alþingiskvenna til Saudi-Arabíu til að njóta leiðsagnar forustumanna þar í landi. Þar fóru lýðræðissinnar og baráttumenn fyrir réttindum kvenna: Sólveig Pétursdóttir, Rannveig Guðmundsdóttir, Arnbjörg Sveinsdóttir, Kolbrún Halldórsdóttir og Belinda Theriault. Þjóðin bíður spennt eftir skýrslu hópsins, um þá andlegu opinberun sem þær stöllur upplifðu.

Sjálfur borgarstjóri Riyadh-borgar, Salman bin Abd al-Aziz, sem er prins og bróðir núverandi konungs í Sádi-Arabíu (Abdullah bin Abd al-Aziz), opnaði faðminn fyrir hinum Íslendsku þingkonum. Salman þessi er alræmdur fyrir fjárveitingar til hryðjuverkahópa víða um heim og kunnur fyrir stuðning við Wahabbi-hreyfinguna í Sádi-Arabíu. Á listanum yfir glæpaverk hans er stórfelldur stuðningur við sveitir Mujahedin (Jihad-hryðjuverkamenn) í Afganistan. Þá er talið að hann hafi veitt Múslimskum bardagamönnum í Kósóvó og Bosníu styrki upp á rúmlega 100 milljarða króna.

Allt síðan Anwar Sadat, forseti Egyptalands, var myrtur árið 1981, hefur verið yfirlýst neyðarástand í landinu. Sumir hafa sagt að morðið á Sadat hafi verið mátulegt á hann fyrir að opna allar gáttir fyrir Bræðralagi Múslima. Einn af forustumönnum drápsins á Sadat var Egypti að nafni Ayman al-Zawahiri. Hann hafði verið forustu-maður Egypsku samtakanna al-Jihad (Heilagt stríð), sem var útibú frá Bræðralaginu. Eftir að hann hafði afplánað fangelsisdóm hélt hann til liðs við hryðjuverkasamtökin al-Qaeda, sem hann sameinaði al-Jihad og varð einn heldsti forustumaður þeirra. Í ársbyrjun 2006 tókst að drepa hann í Pakistan og var ekki vonum seinna.

Sunni-Múslimar hafa stundað skipulega útrýmingu Kopta í Egyptalandi.

Það er annars með ólíkindum hverjar hörmungar þessi merka þjóð, Egyptar, hefur mátt þola. Allt frá því að Arabar luku hernámi landsins árið 642, hefur skipulega verið unnið að útrýmingu Koptanna, hinna upphaflegu Kristnu íbúa. Nú er svo komið að fleiri Koptar búa utan Egyptalands en innan. Til gamans má benda á, að í orðinu Kopti kemur fram réttlæting á því að orðið Egypti er skrifað með "y", því að þetta eru sömu orðin.

Það lýsir vel afstöðu Arabanna til menningar Egypta, að þegar kalífinn Umar ibn al-Khatt var spurður hvað gera ætti við hið fornfræga bókasafn í Alexandríu, var svar hans eftirfarandi: »Ef það sem í þessum bókum stendur er í samræmi við Bók Allah, er þeirra ekki þörf; ef innihald bókanna er ekki í samræmi við Bók Allah, er þeirra ekki óskað. Látið því eldinn gleypa þær.« Heimildir telja, að bækurnar hafi nægt til að hita baðhýsi borgarinnar næstu sex mánuðina.

Hosni Mubarak, forseti Egyptalands frá því að Anwar Sadat var myrtur árið 1981, hefur verið gagnrýndur fyrir hörku gagnvart stjórnarandstæðingum. Sjálfsagt er slík gagnrýni fullkomlega réttmæt, hins vegar ber að hafa í huga hvers konar ofstæki hann á við að etja. Mubarak hefur farið í gegnum fernar forsetakosningar og ávallt hlotið góða kosningu. Það kann að hafa hjálpað til, að hann var ávallt einn í framboði! Stjórnkerfi Egyptalands er nefnilega þingræði og ekki talið viðeigandi að almenningur komi of nærri stjórnun landsins. Hugsanlega sækir Þorsteinn Pálsson hugmynd sína um »þingræðisregluna« til Egyptalands!

 

Stríð, ekki friður - í boði NATO

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Stríð, ekki friður - í boði NATO.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. júní 2016.

Ólafur Þ. Jónsson.

Árið 1991 leystust Sovétríkin upp og Varsjárbandalagið. Þar með var horfinn grunnurinn sem Nató hvíldi á, en því bandalagi var ætlað annað hlutverk og meira. Strax á tíunda áratugnum var ljóst að endalok kalda stríðsins boðuðu ekki frið og einnig varð ljós sú staðreynd að mesta stríðshættan stafaði frá Nató-blokkinni. Árið 1999 afnam Nató sín landfræðilegu mörk og breytti sér í hnattrænt hernaðarbandalag Vesturveldanna með allan heiminn undir og þéttriðið net herstöðva utan Bandaríkjanna. Nató er komið upp að landamærum Rússlands í Eystrasaltsríkjunum þremur, í Póllandi, Rúmeníu, Kákasus og Mið-Asíu, og handan Beringssunds er Nató-Kanada.

Frá 1991 hefur það verið stefna Bandaríkjanna að hreinsa upp það sem þau kalla hin gömlu skjólstæðingaríki Sovétríkjanna. M.ö.o. einstök ríki sem vilja varðveita sjálfstæði sitt og sjálfsákvörðunarrétt, þýðast ekki hnattvæðingu Vestrænna auðhringa og eru í röngu liði, þ.e. eiga vingott við Rússland og Kína. Og ekki var látið sitja við orðin tóm. Fyrri innrásina í Írak gerði Bandaríkjaher 1991 og réttlætti hana með því að Írak hefði ráðist á fullvalda ríki. Þriggja mánaða loftárásir Nató á Júgóslavíu 1999 voru réttlættar með mannréttindabrotum innan Júgóslavíu.

Svo kom 11. september 2001 og turnarnir tveir hrundu. Eftir það heita allar hernaðaraðgerðir Bandaríkjanna og aftaníossa þeirra »stríð gegn hryðjuverkum«. Ráðist var inn í Afganistan árið 2001 þegar Talíbanar, sem náðu völdum í landinu 1996, reyndust heppilegur blóraböggull vegna hryðjuverkanna 11. september. Stríðið þar hefur reynst endalaust og æ fleiri telja það óvinnandi. Seinni innrásin í Írak, innrás Bandaríkjanna, Bretlands og hinna viljugu, hófst 2003. Og enn er barist í Írak, sem klofnaði í þrjú áhrifasvæði þjóðarbrota.

ÍSIS-hreyfingin illræmda á upptök sín í Írak og hefur náð undir sig miklu landi þar og í Sýrlandi. Árið 2011 braust út uppreisn í Austur-Líbíu. Vesturlönd lýstu yfir að þjóðarmorð væri í aðsigi og Nató hóf stórfelldar loftárásir á landið til stuðnings uppreisnarmönnum. Afleiðingin var sú að mismunandi hópar vígamanna tóku völdin og Líbía klofnaði í það minnsta í þrjá hluta og við tók borgarastyrjöld sem hvergi nærri sér fyrir endann á og eyðilagði Líbíu sem ríki. Vopnabúnaður sem streymdi frá Nató-ríkjunum til uppreisnarmanna endaði í mörgum tilfellum í Sýrlandi og Írak hjá Ísis-hreyfingunni. Hinn 11. apríl sl. lýsti Obama Bandaríkjaforseti því yfir að mestu mistök í stjórnartíð hans hefðu verið árásirnar á Líbíu.

Í meira en átta mánuði hafa Sádar, ásamt fleiri Persaflóaríkjum, látið sprengjum rigna yfir borgir og bæi í Jemen sem svar við byltingu sem bæði Bandaríkin og Sádi-Arabía voru ósátt við. Olíufurstarnir tóku að sér að sprengja landið í tætlur til að koma á stöðugleika í landinu. Sádar hafa ásamt fleiri Persaflóa-ríkjum og Tyrklandi verið helsti bakhjarl hryðjuverkaherja í Sýrlandi, Líbíu og víða í Afríku. Þeir eru helstu kostunaraðilar og líka hið hugmyndafræðilega bakland Ísis, al-Kaída, al-Nusra og Boko Haram í Afríku. Þessi samtök öll eru málaliðar, verkfæri í heimsvaldastríði.

Nú hafa Tyrkir kastað fyrir róða áralangri friðarstefnu gagnvart Kúrdum, sem eru um fimmtungur þjóðarinnar. Og frá 2015 notið fulls stuðnings Nató til að herja á Kúrda, þar á meðal í Norður-Sýrlandi. Þetta er framlag þeirra til baráttunnar gegn hryðjuverkum. Hálfgildings sjálfstæði Kúrdahéraðanna í Írak og Sýrlandi vekur einfaldlega ótta tyrknesku stjórnarinnar.

Um miðjan febrúar lýsti utanríkisráðherra Tyrklands yfir að Sádar ætluðu að senda bæði herþotur og herlið til Tyrklands, þannig að Tyrkir og Sádar gætu hafið sameiginlegan landhernað í Sýrlandi, en bætti við að það yrði ekki gert án samþykkis Bandaríkjamanna. Stríðið í Sýrlandi hófst í mars 2011 og hefur því staðið í meira en fimm ár. Þrátt fyrir vopnahlé sem hófst 27. febrúar síðastliðinn heldur það áfram, því ekki var reynt að semja við Ísis né heldur al-Nusra, hreyfingu sem tengist al-Kaída, og fleiri hópa sama eðlis. Samkvæmt nýjustu fréttum virðist það hanga á bláþræði. Þegar stríðið hófst hafði ríkt friður í Sýrlandi í 38 ár, eða frá því 1973 í fjórða stríði Ísraelsmanna við Araba. Fyrir stríðið var Sýrland velmegunarríki, miðað við nágrannaríkin. Menntunarstig hátt, heilbrigðiskerfið allgott og nær öll börn gengu í skóla. Og Sýrland tók á móti meira en tveimur milljónum flóttamanna sem leituðu skjóls frá stríðinu í Írak.

Innrásirnar í Afganistan og Írak gengu illa. Þá tóku Bandaríkin og strengjabrúður þeirra í Evrópu ásamt óvinum Sýrlands við Persaflóann að dæla fé og vopnum í al-Kaída í Sýrlandi og Írak, sem síðar stökkbreyttist í Ísis. Ef um raunverulega uppreisn fólksins í Sýrlandi væri að ræða hefði stjórnarherinn fyrir löngu snúist gegn Assad forseta og hans mönnum. Ef Assad er harðstjóri er hann tiltölulega mildur í samanburði við skíthælana í Sádi-Arabíu og Katar, vini Bandaríkjanna. Lofthernaður Rússa í nokkra mánuði til aðstoðar stjórnarhernum hefur gert miklu meira í því að brjóta Ísis á bak aftur en lofthernaður Bandaríkjamanna og bandamanna þeirra í eitt og hálft ár, enda um gervi-stríð að ræða í trássi við vilja réttkjörinnar stjórnar.

Það segir sig sjálft að öll þessi stríð sem ég hefi hér nefnt hafa valdið gríðarmiklu tjóni og hörmungum. Tölur um mannfall er erfitt að meta, enda mjög misvísandi. Eitt er þó víst að mannfallið er gífurlegt, ekki síst í Sýrlandi, auk særðra og örkumlaðra. Mestmegnis óbreyttir borgarar, karlar, konur og börn. Hvað skyldu þau vera mörg börnin sem látið hafa lífið í þeim stríðum sem ég hefi hér nefnt? Litlir Gyðingar geta orðið stórir Gyðingar, sagði gasklefafólkið Þýðska. Við bætast svo milljónirnar sem stríðsátökin hafa hrakið á flótta. Allir vita að Bandaríkin valda þeim straumi og þjóðirnar sem styðja stríð þeirra.

Höfuðsökudólgurinn er samt laus allra mála. Hann er ábyrgðarlaus. Allir eru þeir, ásamt nánustu samstarfsmönnum sínum, sekir um stríðsglæpi og hryðjuverk Bandaríkjaforsetarnir frá 1991 að telja. Bush eldri, Clinton, Bush yngri og Obama. Og nú hafa Bandaríkin staðið málstola það sem af er ári vegna sinna arfhelgu forsetakosninga. Bandaríska auðvaldið þarf að skipta um verkfæri, velja nýjan stríðsherra. Og nú eru þeir komnir aftur til Íslands með þrjá flugvelli undir, til að tryggja öryggi okkar gagnvart Rússum. Og þessu er trúað. Ekki bylur í einni einustu tunnu á Austurvelli. Lygin er aldrei góð, en þó er hún illkynjuðust þegar menn ljúga sig í sátt við eigið auðnuleysi.