Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

Apella sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

»Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.«

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn«. Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.

 

Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 08. apríl 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Margir vita að í 12 mánuði hef ég bent á að Landsbankinn var með fullar innistæðutryggingar í Bretlandi og Hollandi. Í Bretlandi var tryggingaupphæðin 50.000 Pund og í Hollandi 100.000 Evrur. Í báðum tilvikum eru upphæðirnar langt umfram þær 20.887 Evrur sem ESB hafði ákveðið sem lágmarkstryggingu og Tilskipun 94/19/EB var þannig uppfyllt með þessum tryggingum. Staðreyndin er sú að Landsbankinn var með tvöfalda tryggingu fyrir ESB-lágmarkið, því að hann var einnig með tryggingu hjá TIF.

Hvers vegna hefur ríkisstjórnin ekki áhuga á að halda til haga svona grunnforsendum? Eiga Íslendingar ekki rétt á að vita að innistæðutryggingasjóðir Bretlands og Hollands báru ábyrgð á Icesave-reikningunum ekki síður en TIF? Hvers vegna er helsta viðfangsefni upplýsingafulltrúa þrotabús Landsbankans að halda upplýsingum leyndum?

Reglan um tvöfalda innistæðutryggingu.

Sú regla að útlendir bankar í Bretlandi og Hollandi séu með tvöfalda tryggingu fyrir það lágmark sem gildir í heimalandinu er eðlilega ekki sérsniðin fyrir Icesave-reikninga Landsbankans. Þetta er algild regla, öllum aðgengileg á Netinu og vonandi flestum auðskilin. Í handbók FSA (Fjármálaeftirlit) segir:

»FEES6.1.17: Útlendir bankar frá EES-ríkjum sem veittur er réttur til aukatrygginga í samræmi við COMP14 eru fjármálafyrirtæki sem koma frá heimaríki þar sem tryggingakerfið veitir enga eða takmarkaða bótavernd, ef til þess kemur að þau lenda í greiðsluþroti. Í samræmi við FEES6.6 ber FSCS (Tryggingasjóður) að meta hvort þessir EES-bankar eigi að fá afslátt af því tryggingaiðgjaldi sem þeir ættu annars að greiða og þannig að fá metna tryggingaverndina sem þeir njóta í heimaríkinu. Allur afsláttur sem þannig er veittur af fullu iðgjaldi, er gjaldfærður á aðra banka í sama fyrirtækjaflokki og erlendi EES-bankinn.«

Þegar Landsbankinn fékk rekstrarleyfi fyrir Icesave í júlí 2006 samkvæmt skírteini FSA No. 207250, var honum gert að kaupa viðbótartryggingu hjá FSCS. Bankanum var reiknað iðgjald með flókinni formúlu sem ekki hefur fengist gefin upp. Frá iðgjaldinu var veittur óþekktur afsláttur, sem átti að endurspegla þá tryggingavernd sem bankinn naut á Íslandi. Bankinn var nú kominn með sömu innistæðutryggingar og aðrir bankar í Bretlandi og greiddi svipuð tryggingaiðgjöld.

Þar sem Landsbankinn var með fulla tryggingavernd í Bretlandi á iðgjaldi sem FSCS hafði veitt einhvern afslátt frá, væri hægt að halda að tryggingasjóðurinn hafi verið snuðaður. Svo var þó ekki því að afslátturinn var gjaldfærður á aðra banka í sama fyrirtækjaflokki og Landsbankinn. Höfum í huga að iðgjöld til FSCS eru að mestu greidd eftir á og því komu iðgjöld vegna afsláttarins ekki til greiðslu nema Landsbankinn færi í gjaldþrot.

Yfirlýsing frá Fjármálaeftirliti Bretlands.

Fyrri hluta ársins 2010, fékk ég margvíslegar upplýsingar frá FSA um innistæðutryggingar Landsbankans. FSA staðfesti það sem komið hefur fram hér að framan og gaf meðal annars eftirfarandi yfirlýsingu:

»Landsbanki Íslands var með rekstrarheimild í Bretlandi frá desember 2001, sem FSA veitti. Bankinn hafði starfsstöð í London og sem rekstraraðila í Bretlandi bar honum skylda að taka aukatryggingu hjá FSCS í samræmi við kröfur sjóðsins. Þess vegna gátu viðskiptavinir bankans í Bretlandi verið vissir um hvaða innistæðutryggingar þeir nutu. Við getum staðfest að FSCS greiðir innistæðueigendum fullar bætur, óháð þeim iðgjöldum sem greidd hafa verið vegna þeirra.«

Augljóst ætti að vera að FSCS ber fulla ábyrgð á innistæðutryggingum Landsbankans, eins og um Bretskan banka hefði verið að ræða og sama gildir um DNB í Hollandi. Aðkoma TIF að tryggingunum breytir ekki þessari staðreynd, enda gera tilskipanir ESB ráð fyrir að fleiri en eitt tryggingakerfi geti veitt bönkum tryggingavernd. Í samræmi við skuldbindingar sínar, greiddu tryggingasjóðir í Bretlandi og Hollandi út bætur til innistæðueigenda og þar með hefði Icesave-málinu átt að vera lokið.

Þrælslunduð ríkisstjórn Íslands.

Í ljósi staðreynda málsins verður að telja undarlegt að ríkisstjórnir Bretlands og Hollands gera kröfur á hendur almenningi á Íslandi vegna tryggingabóta sem tryggingasjóðir þessara landa eru ábyrgir fyrir. Er ekki glæpsamlegt að ríkisstjórn Íslands skuli hafa gengið til samninga um þessar kröfur? Hvers vegna leitaði ríkisstjórnin sér ekki ráðgjafar á sviði tryggingamála?

Hvað er hægt að nefna Icesave-kröfur Bretlands og Hollands annað en villimannlega tilraun til að hneppa Íslendinga í þrældóm? Þessi ríki virða ekki eigin reglur um innistæðutryggingar, virða ekki tilskipanir ESB sem banna ríkisábyrgð á einkafyrirtækjum, vanvirtu lögsögu Íslands með beitingu hryðjuverkalaga og misnota aðstöðu sína hjá alþjóðlegum stofnunum. Ríkisstjórn Íslands nefnir þessi ríki vinaþjóðir og leggur allt kapp á að Ísland verði hérað í sameignarríki kúgaranna. Hvaða heiti er viðeigandi á ríkisstjórn sem leggur allt kapp á að niðurlægja Íslendska þjóð og aðstoðar við tilraunir til að hneppa hana í þrældóm?