Páfinn þorir - stórmerk ræða í Regensburg

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Páfinn þorir - stórmerk ræða í Regensburg.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 01. október 2006.

Loftur Altice Þorsteinsson.

KATÓLIKKAR hafa fengið á páfastól mann sem þorir að segja sannleikann og það jafnvel um Múslima. Hinn 12. september síðastliðinn hélt páfinn Benedikt XVI (Joseph Alois Ratzinger) ræðu við háskólann í Regensburg. Í ræðunni heldur páfinn því fram að trúin á Kristinn Gvuð byggist á rökrænum grunni. Þetta viðhorf hlýtur að koma ýmsum á óvart, en rök páfans eru sannfærandi og ræðan öll hin vandaðasta.

Í máli sínu kemur páfinn víða við og meðal annars hefur eftir orð Býsanska keisarans Manuels II Palaiologus, sem talin eru vera frá árinu 1391. Ummæli Manuels um Múhameðstrú voru jafn sönn á fjórtándu öld og þau eru enn þann dag í dag. Hins vegar er Múslimum annað betur gefið en að sýna umburðarlyndi og því ekki við öðru að búast en þeir bregðist illa við og noti tækifærið til að drepa fáein börn og gamalmenni, til dýrðar Allah.

Sérstaða Kristni er fólgin í sambúð trúar og rökhyggju.

Þegar ræða páfans er lesin kemur í ljós að hún fjallar að mjög litlu leyti um Múslima. Meginefni ræðunnar er sambúð og sameining trúar og rökhyggju (reason, vernunft) í Kristinni trú. Páfinn rekur þetta samband frá upphafi og færir sterk rök fyrir þeirri skoðun að sérstaða Kristinnar trúar sé einmitt fólgin í þessu sambandi. Það sem felst í þessu sambandi trúar og rökhyggju er að sambandið "orsök - afleiðing" er gilt fyrir Gvuði, sem tryggir samstarf Kristni og vísinda. Til samanburðar er Allah duttlungafullur, órökvís og oft illgjarn. Vísan páfans til ummæla keisarans Manuels II (1350-1425) er skemmtileg. Manuel II segir:

»Blóðsúthellingar eru ekki þóknanlegar Gvuði og órökvís hegðun stingur í stúf við eðli Gvuðs. Gvuðstrú er afkvæmi sálarinnar, en ekki líkamlegt afkvæmi. Þeir sem vilja stunda trúboð verða að vera vel máli farnir og færa góð rök fyrir skoðunum sínum. Ofbeldi og hótanir eiga ekki erindi í þessu sambandi...til að sannfæra manneskju sem lýtur rökhugsun er ekki vænlegt að beita harðneskju, vopnavaldi, né heldur morðhótunum...«

Páfinn vitnar einnig til umsagnar fræðimannsins Theodore Khoury, sem ritstýrði útgáfu um skrif Manuels II:

»Fyrir keisaranum í Miklagarði, sem mótaður var af Grikkneskri heimspeki, eru þetta augljós sannindi. Samkvæmt Múslimskum fræðum er Allah hins vegar fullkomlega órökrænn (transcendent). Vilji hans er ekki háður neinum takmörkunum, sem okkur er kunnugt um, ekki einu sinni vitrænum.«

Í þessu samhengi er bent á, að einn þekktasti kennimaður Múhameðstrúar, Ibn Hazm (994-1064), gekk svo langt að lýsa yfir:

»Allah er ekki einu sinni bundinn af eigin orðum og hann hefur engar skuldbindingar um að opinbera okkur sannleikann. Ef það væri Allahs vilji yrðum við jafnvel að ástunda villutrú.«

Páfinn fylgir þessu eftir:

»Skilningur okkar á Gvuði og þar af leiðandi hvernig við iðkum trú okkar veldur því að við stöndum frammi fyrir erfiðu vali, sem er sérstaklega ögrandi á okkar tímum. Er sú sannfæring eingöngu Grikknesk hugmynd, að órökrétt hegðun brjóti í bága við eðli Gvuðs, eða er um að ræða eilífan og ófrávíkjanlegan sannleika? Ég tel, að hér getum við fundið djúpstætt samræmi á milli Grikkneskrar heimspeki og skilnings Biblíunnar á Gvuðstrú. Guðspjallamaðurinn Jóhannes umorðaði fyrsta vers fyrstu Mósebókar, þegar hann byrjaði inngang Gvuðspjalls síns með orðunum: Í upphafi var "logos". Þetta er einmitt orðið sem keisarinn notaði: Gvuð framkvæmir "með logos".

Í upphafi var Orðið, og Orðið var hjá Guði, og Orðið var Guð.

Logos merkir samtímis "röksemd" og "orð" - röksemd sem er skapandi og fær um að deila með sér, en jafnframt sem röksemd (reason, vernunft). Jóhannes felldi þannig endanlegan úrskurð um hugtakið Gvuð, í skilningi Biblíunnar. Í þessu orði (logos) ná allir þættir Biblíutrúarinnar saman og mynda samræmi, þótt þeir séu oft erfiðir viðfangs og samanflæktir. Gvuðspjallamaðurinn segir: Í upphafi var "logos" og "logos" er Gvuð.

Síðar í ræðu sinni fjallar páfi um tilraunir til að afmá rökhyggjuna úr Kristinni trú og færa hana til þess horfs sem þekkt er í trú Múslima. John Duns Scotus (1265-1308) er talinn fulltrúi viðhorfa af þessu tagi og hann mun hafa komið fram með hugtakið "voluntas ordinata", sem felur í sér alræði duttlungafulls Gvuðs, sem væri fullkomlega órökvís. Þannig gæti hann hafa sett þyngdarlögmálið í gær og afnumið það á morgun. Við sjáum hvað yrði um vísindin, ef raunveruleikinn væri svona.

Hægt er að taka undir orð páfans fram að þessu, en þegar hann fer að fjalla um Siðbótina virðist vanta skilning á orsökum hennar. Hann virðist telja að þar hafi Gvuðfræðingar ráðið ferð, en ég er annarrar skoðunar. Það er rétt að Mótmælendur vilja leita trúarinnar milliliðalaust í Biblíunni og hafna ofvaldi prestanna í Gvuðlegum efnum. Hins vegar má ekki gleymast, að orsaka Siðbótarinnar var fremur að leita í veraldlegum umsvifum Katólsku kirkjunnar en Gvuðfræðilegum ágreiningi. Katólska kirkjan hafði gróflega misnotað aðstöðu sína og barðist villimannlega gegn Siðbótarkröfum. Að því er ég best veit byggist Lútherstrú ekki síður en Katólsk á rökvísum Gvuði, sem stendur við þau lögmál sem Hann hefur búið náttúrunni.

 

Lýðræðið sætir árásum - frá þeim sem haldnir eru mestri »lýðræðisást«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Lýðræðið sætir árásum - frá þeim sem haldnir eru mestri »lýðræðisást«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. júlí 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þeir sem hafa ánetjast Samfylkingunni trúa því, að fyrrverandi formenn flokksins Jóhanna Sigurðardóttir og Árni Páll Árnason, séu riddarar lýðræðisins. Þetta eru öfugmæli, eins og hér verður sannað. Þessir formenn hafa alla tíð siglt undir fölsku flaggi og sama gildir um Samfylkinguna í heild.

Dæmi um »lýðræðisást« Samfylkingar er fundurinn í Efstaleiti þar sem samþykkt var, að hrekja forsætisráðherra frá völdum. Annað dæmi er samkoma Samfylkingar á Austurvelli, þar sem ákveðið var að rjúfa Alþingi og boða til kosninga, heilu ári fyrr en Stjórnarskráin gerir ráð fyrir.

Af tómri »lýðræðisást« krafðist Samfylking þess að kosið yrði um innlimun Íslands í Evrópusambandið, þótt hvorki þjóð né Alþingi hafi áhuga á ESB-aðild. Enginn vitiborinn maður í Evrópu hefur áhuga, að lúta ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-valdinu. Af einhverri ástæðu hefur Samfylking ekki krafist þjóðaratkvæðis um aðild Íslands að Evrópska efnahagssvæðinu og Schengen. Skortir þó lýðræðislegt umboð til aðildar landsins að þeim samtökum.

Icesave-stjórnin og »lýðræðisást« Samfylkingar.

Sumum þótti vera merki um sigurgöngu lýðræðisins, að 2009 skipaði forsetinn landinu ríkisstjórn, sem jafnan er nefnd Icesave-stjórnin. Þessi ríkisstjórn braut allar siðareglur sem þekkst hafa. Heimssögulegar Icesave-kosningar fóru fram, fyrst 06.03.2010 og síðan 09.04.2011. Í ræðu á Alþingi 01.03.2010 sagði forsætisráðherrann Jóhanna Sigurðardóttir um komandi þjóðaratkvæði:

»Maður veltir fyrir sér: Er þetta ekki hálfgerður hráskinnsleikur? Er þessi þjóðaratkvæðagreiðsla ekki marklaus þegar fyrir liggur annað tilboð á borðinu sem við gætum fengið? Maður veltir líka fyrir sér, að ef svo færi að samningar tækjust í þessari viku og eru bæði stjórn og stjórnarandstaða að vinna í því, er þá ástæða til að halda þessari þjóðaratkvæðagreiðslu til streitu ef það liggur allt annar og betri samningur á borðinu?«

Eru Íslendingar ekki lánsamir, að eiga svona »stjórnvitringa«, sem eru fullir réttlætiskenndar og sannir lýðræðissinnar? Í Alþingiskosningunum 2013 sýndi þjóðin Samfylkingunni »þakklæti« sitt, en skömmu fyrir kosningarnar varð Árni Páll Árnason formaður hins mikla lýðræðisflokks. Að sjálfsögðu er Árni Páll kyndilberi lýðræðisins, eins og fyrirrennari hans.

Minnihluta-lýðræði er hugðarefni Samfylkingar.

Margir hafa talið, að ekki fari saman orð og gerðir hjá Samfylkingu. Mikið sé talað um lýðræði og kosningar, en þegar flokkurinn er í aðstöðu til að virkja lýðræðið, þá skorist Samfylkingin undan merkjum. Þetta er sannleikanum samkvæmt, en spurningin er hvers vegna? Í færslu á Facebook 25.06.2016 leiðir Árni Páll Árnason okkur í allan sannleikann. Hann miðlar grein eftir Kenneth Rogoff, um útgöngu Bretlands úr Evrópusambandinu, en Rogoff er auðmjúkur þjónn alþjóða fjármagnsins. Greinina segir Árni vera sannkallað meistarastykki og birtir eigin hugleiðingar sem bergmál af Rogoff:

»Lýðræði snýst ekki um að ná einu sinni meira en helmingi kjósenda, á óljósum forsendum. Þvert á móti er lýðræðiskerfi okkar og friður og velsæld Vesturlanda byggð á skuldbindingu um sameiginleg örlög og að lönd deili byrðum með þeim hætti að sum leggja stundum miklu mun meira af mörkum en önnur.«

Þarna kemur skýrt fram hverja sýn Árni hefur á lýðræði. Flestir telja að lýðræði snúist um samfélagssáttmála, sem felur í sér að meirihluti manna fái ráðið ákvörðunum. Þetta fyrirkomulag gerir ráð fyrir að sérhver maður hafi eitt atkvæði. Til að gagnrýna þetta fyrirkomulag, hafa Rogoff og skoðanabræður hans fundið upp hugtökin »meirihluta-lýðræði« og »minnihluta-lýðræði«. Ég bið menn að halda ró sinni, þetta er hliðstætt því sem fræðimenn (ekki vísindamenn) á flestum sviðum dunda sér við.

Minnihluta-lýðræði er ekkert lýðræði.

Hugtakið »minnihluta-lýðræði« er bara svívirðileg brella, en vopnaður henni kemst Árni og Samfylking að þeirra niðurstöðu, að þeim beri réttur til að ráða öllum ákvörðunum samfélagsins. Með þessu hugarfari er Evrópusambandinu einnig stjórnað og þess vegna er hið ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-vald brjálað úr vonsku, vegna brotthvarfs Bretlands. Til frekari útskýringar á hugmyndum sínum um lýðræði, segir Árni:

»Þjóðaratkvæðagreiðslur geta verið nauðsynlegar stundum, en þær brjóta niður þetta net lýðræðisins sem við höfum byggt upp í Vestur Evrópu, þar sem fjölbreyttir hagsmunir vegast á og fólk ræðir sig að niðurstöðu. Þær kljúfa ríki og þjóðir og brjóta niður samfélagslega samheldni. Auka átök og flokka okkur í okkur og hina. Gerðu það hjá okkur í Icesave, gerðu það í Skotlandi.«

Eftir þessa mikilvægu afhjúpun hjá Árna, er deginum ljósara að þegar Samfylking ræðir um lýðræði, þá er átt við »minnihluta-lýðræði« sem er auðvitað ekkert lýðræði, heldur gamaldags höfðingaræði. Aðdáun á »minnihluta-lýðræði« fer gjarnan saman með hatri á Lýðveldinu okkar og pólitískri rétthugsun. Núna krefst pólitísk rétthugsun Samfylkingar, að upp verði tekinn Kristniréttur Árna Þorlákssonar frá 1275, sem innihélt kirkjugrið.

 

Ofbeldisfól glugga í trúarrit

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Ofbeldisfól glugga í trúarrit.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. janúar 2016.

Kristján Jónsson.

Liðsmenn Ríkis íslams, IS, eru alræmdir fyrir hrottaskap. Í könnun Pew-stofnunarinnar frá nóvember sl. kemur fram að þorri fólks í arabalöndum er mjög andvígur samtökunum en allt að 20% múslíma í Pakistan og Nígeríu styðja þau.

Fjöldi vestrænna frammámanna hefur fullyrt að IS tengist ekkert íslam. En ímamar og leiðtogar múslímaríkja segja þó aldrei að IS-menn séu guðleysingjar, segja engan hafa vald til þess að kveða þann dóm yfir múslímum.

Er heimur íslams þjakaður af ofbeldi vegna þess að trúarbrögðin sjálf ýti undir slíka hegðun? Eða eru það sérstakar, sögulegar kringumstæður, t.d. kúgun vestrænna stórvelda á sumum þjóðum íslams, sem hafa valdið ofbeldi, stöðnun, þröngsýni og miðaldahugsunarhætti sem engin leið er að laga að vestrænum samfélögum?

Nóg er um heift og viðbjóðslegar morðhótanir í trúarritunum, að ekki sé minnst á stefnuskrá Hamas og annarra hryðjuverkasamtaka. Og Freedom House-stofnunin bandaríska hefur lýst því í skýrslu hvernig boðað er hatur á öllum öðrum en múslímum í opinberum trúfræðsluritum fyrir börn í Sádi-Arabíu en þar eru ofsatrúarmenn Wahhabi-múslíma við völd.

„Múslímum er skipað að „hata“ kristna, gyðinga, „fjölgyðistrúarmenn“ og aðra „guðleysingja“, þar á meðal múslíma sem ekki eru wahhabítar þó að, svo furðulega sem það hljómar, þeim sé sagt að sýna þeim „ekki óréttlæti“, segir í skýrslunni.

Víða í Kóraninum og svonefndum hadítum (mörg þúsund frásögnum af Múhameð spámanni og lífi hans) er farið hörðum orðum um þá sem svíkja trúna, að ekki sé minnst á villutrúarmenn. Þeir eigi ekkert gott skilið.

En í Kóraninum er einnig lögð þung áhersla á mildi Allah og miskunnsemi [gagnvart Múslimum], hvatt til friðar. Kóraninn er því, eins og Biblían og fleiri trúarrit, fullur af mótsögnum. Stóri vandinn er að verulegur hluti þeirra 1600 milljóna manna um allan heim sem aðhyllast íslam hampar fyrst og fremst herskáu ummælunum, hatri og hroka. Milljónir þeirra vilja stríð og hermdarverk.

Baráttukona í hættu.

Ayan Hirsi Ali er sómölsk að uppruna og alin upp í íslamstrú en hefur kastað trúnni. Fjöldi múslíma álítur að það sé dauðasök. Hún býr nú í Bandaríkjunum og nýtur stöðugt verndar öryggisvarða vegna þess að ofstækismenn hóta að myrða hana vegna harðrar gagnrýni hennar á íslam og kvennakúgun meðal múslíma.

Menn eigi að taka það alvarlega, segir Hirsi Ali, þegar hryðjuverkamenn vitna orðrétt í Kóraninn. Ekki má líta svo á að þeir séu bara að nota þessar trúarlegu tilvitnanir sem eins konar reykjarslæðu til að fela raunverulegu ástæðurnar fyrir hatri sínu. Fátækt og eymd í heimi múslíma séu auðvitað heppilegur jarðvegur fyrir ofstæki en hryðjuverkamennirnir séu sjaldnast að berjast gegn félagslegu eða efnahagslegu óréttlæti. Þeir vilji bara framfylgja boðum spámannsins frá sjöundu öld, ná heimsyfirráðum.

Oft er talað um pólitískt íslam [Sunni-Islam] og það réttilega, trú og stjórnmál fléttast mjög saman í fræðunum. Trúin á að ráða, ekki fólkið. Og ofstæki íslamista sem gera sjálfsmorðsárásir minnir helst á æði margra veraldlegra trúmanna, kommúnista og nasista um miðja síðustu öld.

Samkennd með trúsystkinum.

Þegar forseti Írans, klerkurinn Hassan Rouhani, gagnrýndi nýlega framferði Ríkis íslams, IS, sagði hann að múslímar væru vanir því að aðrir trúarhópar sýndu þeim grimmd en ekki að það væru „aðrir múslímar“ sem stæðu fyrir þannig aðgerðum. Athyglisvert er að hann, sjálfur klerkurinn, hikaði ekki við að bendla IS við íslam! Og talsmenn hinnar frægu Al-Azhar mosku og samnefnds háskóla í Kaíró treysta sér ekki til að útskúfa IS-mönnum, segjast ekki hafa vald til þess. Þeir láta nægja að fordæma grimmd IS-böðlanna.

Trúin er því ekki saklaus. Breski sagnfræðingurinn Robert Skidelsky og fleiri fræðimenn hafa bent á að flestir vesturlandamenn séu sjálfir orðnir mjög veraldlega þenkjandi. Þeir skilji því alls ekki hvað trúin sé öflugur þáttur í hugarheimi mikils meirihluta múslíma, einnig þeirra sem ekki séu endilega mjög trúræknir. Þeir síðarnefndu haldi fast í hefðir hennar og finni flestir til mikillar samkenndar með öðrum múslímum, hvar sem er í heiminum.

Áðurnefnd Hirsi Ali segir að eina leiðin út úr þessum sögulegu ógöngum sé að íslam þróist, Verði mildari og breytist eins og kristindómurinn gerði síðustu aldirnar. Vestrænar þjóðir verði að skilja að rætur ofbeldisins séu í sjálfri trúnni. Íslam verði að segja skilið við miðaldir.

Hófsamir múslímar verði að rísa upp, menn verði að einbeita sér að því í trúnni sem ekki sé ósamrýmanlegt annarri menningu og nútímanum og ali á tortryggni. Þeir geti beðið fimm sinnum á dag, gefið fátækum ölmusur, farið í pílagrímsferðir til Mekka. En þeir verði að hætta að hóta öðrum og drepa þá. Hætta að krefjast þess að öll veröldin hlýði boðum íslams.

Stjórnvöld í London hafa reynt að fá leiðtoga múslímasafnaða til að taka þátt í því að reyna að hemja útbreiðslu trúaröfga meðal breskra múslíma. Þótt netið sé orðið áhrifamesta verkfærið til slíkra hluta geta herskáir ímamar líka notað madrassakerfið, skóla fyrir múslímabörn, til að innræta þeim ofstæki. Stjórnvöld vilja því hafa eftirlit með skólunum sem gjarnan tengjast moskum, einkum óskráðum. En samtök um 400 moska segja nei. Eftirlit væri skerðing á trúfrelsi, segja þau.

 

Þorsteinn Pálsson vanvirðir Lýðveldið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Þorsteinn Pálsson vanvirðir Lýðveldið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Íslendingar eiga ekki bara í efnahagsstyrjöld við nýlenduveldin, heldur sækir að okkur hersveit Evrópusinna. Flest aðhyllist þetta fólk framandi hugmyndafræði kommúnismans. Undantekning er líklega Þorsteinn Pálsson sem hampar einhvers konar frjálshyggju á tyllidögum. Hvað sem líður hugmyndafræði Þorsteins, þá vanvirðir hann lýðveldi Íslands í Fréttablaðinu 26. febrúar 2011.

Þorsteinn sækir að því stjórnarformi sem landsmenn völdu í þjóðaratkvæði árið 1944. Þetta stjórnarform nefnist lýðveldi, sem felur í sér að fullveldi í landinu er hjá lýðnum. Í staðinn er Þorsteinn að berjast fyrir stjórnarformi sem hann nefnir þingræði. Þingræði er ekki skilgreint í stjórnarskránni og raunar ekki nefnt þar á nafn.

Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.

Í fyrstu grein Stjórnarskrárinnar segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.« Þessi setning merkir að lýðurinn fer með fullveldisréttinn í landinu og að ríkisstjórnin er bundin ákvörðunum Alþingis. Skipun ríkisstjórna er alls ekki í höndum Alþingis, heldur er skipun og lausn ráðherra í höndum forseta Lýðveldisins. Hvernig Þorsteinn Pálsson getur misskilið þessar staðreyndir er eitt af leyndarmálum alheimsins. Í ritgerð sinni segir Þorsteinn:

»Það er rangfærsla að forseti leiki samkvæmt stjórnarskrá einhvers konar hlutlausan ármann þjóðarviljans er vísi málum eftir atvikum til afgreiðslu hjá löggjafarvaldi Alþingis eða löggjafarvaldi fólksins. Það er líka rangfærsla að beint lýðræði sé fullkomnara en fulltrúalýðræði.«

Af 81 grein núgildandi stjórnarskrár fjalla 30 fyrstu greinarnar um verkefni forsetans. Ætlar Þorsteinn Pálson að afskrifa stjórnarfarslega stöðu forsetans með háðsyrðum? Enginn vafi leikur á að forsetinn er umboðsmaður almennings og hann hefur það viðfangsefni að gæta hagsmuna landsmanna gagnvart óþjóðhollum stjórnmálaöflum.

Allir ættu að geta lesið 26. grein stjórnarskrárinnar og séð að forsetinn getur sent lög í þjóðaratkvæði, en hefur ekki neitunarvald. Við vitum að við ákvarðanir sínar hefur Ólafur Ragnar eingöngu vísað til vilja þjóðarinnar. Enda væri tilgangslaust að senda lög í þjóðaratkvæði sem ekki væru líkur til að yrðu felld.

Er einveldi fullkomnara en lýðveldi ?

Til að koma höggi á Lýðveldið leiðist Þorsteinn út í samanburðarfræði og fullyrðir að beint lýðræði sé ekki fullkomnara en fulltrúalýðræði. Það er undarlegt að gefa í skyn að eitt stjórnarform geti verið »fullkomnara« en annað. Öllum einræðisherrum finnst örugglega, að eina fullkomna stjórnarfarið sé einveldi. Hins vegar er lýðveldi á Íslandi og við skulum þakka stofnendum lýðveldisins fyrir það. Annars væri þjóðin núna með 1.000 milljarða Icesave-klyfjar á bakinu og eru þó næg mistök ríkisstjórnar. En að orðum Þorsteins:

»Það sem forseti gerir er að hafna tillögu frá ráðherra um staðfestingu á lögum. Að formi og efni felst í því pólitísk andstaða við lögin og vantraust á dómgreind ráðherrans og þess meirihluta sem að baki honum stendur. Með því að forsetanum var ekki fengið stöðvunarvald er þjóðaratkvæðagreiðslan sjálfvirk afleiðing af synjuninni. Hún er sett í stjórnarskrá til að leysa ágreining forseta og Alþingis.«

Öll þessi málsgrein er viðsnúningur á staðreyndum. Forsetinn hafnaði ekki »tillögu ráðherra«, heldur hafnaði hann lagafrumvarpi staðfestingar sem varð samt samtímis að lögum. Í þeim gerningi fólst engin »pólitísk andstaða við lögin«, heldur vitund um andstöðu fullveldishafans – landsmanna. Álíka gáfuleg er fullyrðing Þorsteins, að þjóðaratkvæði sé í Stjórnarskránni til að leysa ágreining forseta og Alþingis. Forsetinn hefur ekki gert neinn ágreining við Alþingi, hvorki um Icesave né önnur mál.

Næmur skilningur fyrir hagsmunum ESB.

Annars er Þorsteini ekki alls varnað því að hann fjallar af næmum skilningi um þau skilyrði sem Bretar og Hollendingar settu fyrir gerð Icesave-III. Með hönd á hjarta, telur Þorsteinn það sýna mikla ábyrgð hjá sumum þingmönnum Sjálfstæðisflokks að samþykkja Icesave-samningana sem byggjast ekki bara á forsendulausum kröfum heldur eru einnig brot á Stjórnarskránni. Þorsteinn segir:

»Í þessu tilviki verður líka að hafa hugfast að Bretar og Hollendingar settu það sem skilyrði fyrir þriðju samningatilrauninni að fleiri kæmu að málinu en ríkisstjórnin. Stjórnarflokkarnir beygðu sig fyrir þeirri kröfu. Forysta Sjálfstæðisflokksins sýndi að sama skapi mikla ábyrgð með því að taka þátt í þeirri tilraun utan ríkisstjórnar og á endanum að standa að nýjum samningi.«

Við skulum ekki gleyma því að Þorsteinn er í samninganefnd ríkisstjórnarinnar sem hefur það verkefni að innlima Ísland í Evrópusambandið. Hans sýn á Icesave-málið kemur því ekki á óvart. Því hefur raunar verið fleygt að samninganefndin hafi verið hinn eiginlegi gerandi að Icesave III-samningunum. Ef það er rétt verður bægslagangur Þorsteins skiljanlegur því að enginn dregur hollustu hans við Evrópusambandið í efa.