Frumvarp ríkisstjórnarinnar gengur gegn hugmyndum Stjórnlagaráðs

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Frumvarp ríkisstjórnarinnar gengur gegn hugmyndum Stjórnlagaráðs.

Fyrst birt 08. marz 2013.

.

.

Loftur Altice Þorsteinsson.

.

Eins og einhverjir hugsanlega muna, boðaði ríkisstjórnin til þjóðarkönnunar 20. október 2012, um hugmyndir Stjórnlagaráðs (sem var ólöglega kosið) varðandi nýgja stjórnarskrá. Mikilvægasta spurningin sem lögð var fyrir kjósendur var: »Vilt þú að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá?« Þessi spurning var samþykkt með minnihluta atkvæða þeirra sem atkvæðisrétt höfðu. Eftir þjóðarkönnunina gaf ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir yfirlýsingar um að Alþingi væri bundin af þessari niðurstöð.

.

Viðurkennt er, að ákvæði stjórnarskrár um framkvæmd breytinga á henni er eitt mikilvægasta atriði sem þar er ákveðið. Öllum má vera ljóst, að góð samstaða þarf að vera með þjóðinni um breytingar og því mega þær ekki vera of auðveldar. Einungis á að vera hægt að gera þær breytingar sem varanleg sátt getur orðið um. Stjórnlagaráðið gerði eftirfarandi tillögu um hvernig breyta ætti stjórnarskránni:

.

113. gr. Stjórnarskrárbreytingar: Þegar Alþingi hefur samþykkt frumvarp til breytingar á stjórnarskrá skal það borið undir atkvæði allra kosningabærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi einum mánuði og í síðasta lagi þremur mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Hafi 5/6 hlutar þingmanna samþykkt frumvarpið getur Alþingi þó ákveðið að fella þjóðaratkvæðagreiðsluna niður og öðlast þá frumvarpið gildi engu að síður.

.

Það vekur furðu, að einungis um fjórum mánuðum eftir þjóðarkönnunina, leggur ríkisstjórnin fram frumvarp til nýrrar stjórnarskrár, sem varla er að nokkru leyti eins og sú tillaga sem Stjórnlagaráðið hafði lagt fram. Hlutfallstölur eru allt aðrar og Stjórnlagaráðið vildi jafnvel sleppa alveg aðkomu almennings. Ekki var einu sinni gert ráð fyrir að forseti Lýðveldisins kæmi að breytingum á Stjórnarskránni. Stjórnlagaráðið vildi að höfðingja-stéttin skyldi ein setja lýðnum stjórnarskrá, þingræðið/höfðingjaræðið skyldi endanlega fest í sessi.

.

Ríkisstjórnin hefur lagt fram frumvarp um nýgja stjórnarskrá sem í veigamiklum atriðum er annarar gerðar en sú tillaga sem Stjórnlagaráð lagði fram. Ekki er því hægt að styðja frumvarpið með þeim rökum að það hafi verið samþykkt af þjóðinni í könnuninni 20. október 2012. Ekkert er hægt að gera við hugmyndir ríkisstjórnarinnar annað en henda þeim í rusladallinn. Sömu leið hlýtur allt starf Samfylkingarinnar að fara, hvort sem það snertir Stjórnarskrána eða önnur gælu-verkefni þessa óþjóðholla fólks.

.

Til samanburðar eru hér fyrir neðan gildandi ákvæði um breytingar á Stjórnarskránni og tillögur ríkisstjórnarinnar, eins og þær birtast í frumvarpi hennar:

 

Núgildandi ákvæði 79. grein: Tillögur, hvort sem eru til breytinga eða viðauka á stjórnarskrá þessari, má bera upp bæði á reglulegu Alþingi og auka-Alþingi. Nái tillagan samþykki, skal rjúfa Alþingi þá þegar og stofna til almennra kosninga að nýju. Samþykki Alþingi ályktunina óbreytta, skal hún staðfest af forseta lýðveldisins, og er hún þá gild stjórnskipunarlög. Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins samkvæmt 62. gr., og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu, til samþykktar eða synjunar, og skal atkvæðagreiðslan vera leynileg.

Frumvarp um breytingu: Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. 79. gr. er heimilt, fram til 30. apríl 2017, að breyta stjórnarskránni með eftirfarandi hætti: Samþykki Alþingi frumvarp til laga um breytingu á stjórnarskrá með minnst 3/5 hlutum greiddra atkvæða skal það borið undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Sé frumvarpið samþykkt með 3/5 hlutum greiddra atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni skal það staðfest af forseta Íslands innan tveggja vikna og telst þá gild stjórnarskipunarlög. Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.

 

 

Ríkisstjórnin reynir valdarán í skjóli upplausnar á Alþingi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Ríkisstjórnin reynir valdarán í skjóli upplausnar á Alþingi.

Fyrst birt 07. marz 2013.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Fullkomin upplausn ríkir á Alþingi og hefur ríkt allt frá áramótum. Fyrir löngu síðan varð ljóst, að ríkisstjórnin mun ekki fá nein af »stóru« málunum samþykkt og framganga stuðningsmanna Jóhönnu Sigurðardóttur einkennist af örvæntingu. Skoðanakannanir sýna, að í Alþingiskosningunum 27. apríl 2013 mun kjölturökkum Evrópusambandsins fækka um helming á Alþingi og hægt er að vænta þess að Samfylkingin muni ekki komast á ríkisspena nærstu 100 árin.

Í skjóli upplausnar á Alþingi reyna stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar að láta Alþingi samþykkja breytingar á Stjórnarskránni, sem jafngilda valdaráni. Ef þessar tilraunir ganga fram, mun opnast möguleiki fyrir Samfylkinguna að breyta Stjórnarskránni með fljótvirkum hætti og aðlaga hana óskum og þörfum Evrópusinna. Bara það að fram er komin tillaga á Alþingi, um að hugsanlegt sé að breyta Stjórnarskránni með litlum fyrirvara, er skaðlegt til langframa.

Flutningsmenn þessa skaðlega frumvarps eru: Árni Páll Árnason, Katrín Jakobsdóttir og Guðmundur Steingrímsson. Þau leggja til að 79. grein núverandi stjórnarskrár verði gerð óvirk allt til 30. apríl 2017, eða í meira en fjögur ár. Skemmdarverkið er fólgið í því, að gert er ráð fyrir að breytingar á Stjórnarskránni hljóti skemmri skírn. Eftirfarandi eru þau ákvæði sem um er að ræða:

Núgildandi ákvæði 79. grein: Tillögur, hvort sem eru til breytinga eða viðauka á stjórnarskrá þessari, má bera upp bæði á reglulegu Alþingi og auka-Alþingi. Nái tillagan samþykki, skal rjúfa Alþingi þá þegar og stofna til almennra kosninga að nýju. Samþykki Alþingi ályktunina óbreytta, skal hún staðfest af forseta lýðveldisins, og er hún þá gild stjórnskipunarlög. Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins samkvæmt 62. gr., og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu, til samþykktar eða synjunar, og skal atkvæðagreiðslan vera leynileg.

Frumvarp um breytingu: Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. 79. gr. er heimilt, fram til 30. apríl 2017, að breyta stjórnarskránni með eftirfarandi hætti: Samþykki Alþingi frumvarp til laga um breytingu á stjórnarskrá með minnst 3/5 hlutum greiddra atkvæða skal það borið undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Sé frumvarpið samþykkt með 3/5 hlutum greiddra atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni skal það staðfest af forseta Íslands innan tveggja vikna og telst þá gild stjórnarskipunarlög. Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.

Við fyrstu sýn virðist þessi breyting ekki vera mjög skaðleg og að einhverju leyti jafnvel til bóta. Talað er um að breytingar á Stjórnarskránni þurfi 60% greiddra atkvæða á Alþingi og síðan 60% greiddra atkvæða í þjóðaratkvæði. Með svona reglu er alls óvíst hvað hægt væri að gera breytingar með atkvæðum lítils hluta Alþingismanna og kjósenda. Hugmyndin að baki þessu fyrirkomulagi er sú að öfgamenn ríkisstjórnarinnar muni skila sér betur á kjörstað en venjulegt fólk og þannig hafa tvöföld eða þreföld áhrif.

Þetta frumvarp er einnig lymskuleg atlaga að umboði forseta Lýðveldisins, því að honum er framvegis gert skylt að samþykkja frumvörp vafningalaust. Af honum hefði óformlega verið tekinn synjunarréttur samkvæmt 26. grein Stjórnarskrárinnar, sem margir vilja nefna synjunarskyldu. Forsetinn getur þá ekki brugðist við áskorunum almennings, eða boðað til þjóðaratkvæðis um breytingar á stjórnarskránni fyrir eigin frumkvæði.

Ef frumvarpið verður samþykkt, yrði ekki langt að bíða tilrauna til að fella 26. greinina formlega niður og síðan yrði byrjað að skerða hlutfallstöluna sem þyrfti til að samþykkja breytingar á Stjórnarskránni. Gera verður ráð fyrir að allar tillögur Samfylkingar miði að því marki að veikja lýðveldið og koma formlega á höfðingjaveldi og þingræði.

Svona breytingar þarfnast umhugsunar og mega ekki hljóta samþykki á þeim fáu þingdögum sem eftir eru fram að kosningum. Ekki má leyfa núverandi ríkisstjórn að hafa forustu um neinar breytingar á Stjórnarskránni, eftir þau skemmdarverk sem hún hefur unnið. Ekki má auðvelda breytingar á Stjórnarskránni frá því sem nú er í gildi, heldur miklu fremur torvelda að óþjóðhollir Alþingismenn geri skyndilegar breytingar

Minna má á að Alþýðuflokkur forveri Samfylkingar stóð fyrir niðurfellingu deildaskiptingar Alþingis 31. maí 1991 og inngöngu landsins í Evrópska efnahagssvæðið 01. janúar 1994. Hvort tveggja var gert til að veikja lýðveldisform Íslands. Þarna eru fullveldisréttindi sem þarf að endurheimta.

 

 

Áfram-hópurinn vildi láta almenning greiða Icesave-kröfur nýlenduveldanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Áfram-hópurinn vildi láta almenning greiða Icesave-kröfur nýlenduveldanna.

Fyrst birt 05. marz 2013.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í aðdraganda þjóðaratkvæðis um Icesave-III-lögin 09. apríl 2011, voru stofnuð samtök undir nafninu Áfram-hópurinn: Segjum JÁ við Icesave-kröfunum. Formlegur stofndagur þessara “þjóðhollu” samtaka var 24. marz 2011. Áfram-hópurinn hélt fréttamannafund á stofndeginum og sendi frá sér yfirlýsingu. Af einhverjum ástæðum virðist yfirlýsingin hafa gufað upp. Ekki er ljóst hvort uppgufunin skeði í framhaldi af þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011, eða í framhaldi af úrskurði EFTA-dómstólsins 28. janúar 2012.

Skömmu eftir stofnun Áfram-hópsins bárust fréttir af því, að heldstu styrktaraðilar Icesave-vinanna væru Samtök fjármálafyrirtækja (SFF), Samtök atvinnulífsins (SA) og Samtök iðnaðarins (SI). Sem start-gjald, veittu þessi samtök Áfram-hópnum milljón krónur, hvert fyrir sig. Alls munu styrkir sem Áfram-hópurinn þáði hjá fyrirtækjum og almanna-samtökum hafa numið 20 milljónum króna. Til samanburðar fekk Samstaða þjóðar gegn Icesave um 20 þúsund krónur frá fyrirtækjum og almanna-samtökum.

Sérstaka athygli vekur að Samtök fjármálfyrirtækja (SFF) skuli hafa séð ástæðu til að leggja fé til baráttu gegn hagsmunum almennings. Lang stærstu aðilar í SFF voru stóru bankarnir þrír, Landsbanki, Íslandsbanki og Kaupþing. Ef mér skjátlast ekki, þá voru það einmitt þessir bankar sem sköpuðu efnahagshrunið og það var Landsbankinn sem stofnaði til Icesave-reikninganna. Er það ekki umhugsunarefni, að það fólk sem valdið hefur þjóðinni svo gríðarlegu tjóni skuli ennþá fara með öll völd í landinu? Þetta sama fólk er núna að berjast fyrir innlimun Íslands í hið myrka nýlenduveldi Evrópu.

Hér fyrir neðan eru heimildir um stofnfund þessa félagsskapar Áfram-hópurinn: Segjum JÁ við Icesave. Einnig eru birtar nokkrar auglýsingar hópsins. Þótt framtak þessa fólks sé ekki mikils metið hjá almenningi, er samt full ástæða til að varðveita einhverjar minjar um starf þess, þótt ekki sé nema til að minna á hvað Íslendingar ættu að forðast í framtíðinni.

Standandi frá vinstri: Margrét Kristmannsdóttir, Dóra Sif Tynes. Sitjandi fremsta röð frá vinstri: Guðmundur Gunnarsson, Gunnar Ellert Geirsson, Heiða Kristín Helgadóttir. Sitjandi önnur röð frá vinstri: Benedikt Jóhannesson, Guðni Bergsson, Þórður Magnússon, Árni Finnsson, Hörður Torfason. Sitjandi aftasta röð frá vinstri: Sveinn Hannesson, óþekktur, óþekktur, Oddur Helgi Halldórsson, Einar Skúlason.

                                                         Stöð 2 um stofnfundinn 24. marz 2011.

   

 

 

Erlendir kröfuhafar mega ekki ráða ferðinni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

Erlendir kröfuhafar mega ekki ráða ferðinni.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 05. marz 2013.

 

 

Heiðar Már Guðjónsson.

Stærsta hagsmunamál almennings næstu vikurnar er hvernig haldið verður á samningum við erlenda kröfuhafa þrotabúa gömlu bankanna. Kröfuhafarnir leggja mikið á sig til að stýra opinberri umræðu og þrýsta á um hagstæða útkomu, þannig að þeir fái sem mest greitt í erlendum gjaldeyri.

Úr vasa almennings.

Vandi Íslands felst í því að of lítill gjaldeyrir er í landinu til að mæta afborgunum erlendra lána. Gjaldeyrissköpun þjóðarinnar er skert vegna haftakerfis sem hamlar fjárfestingu og uppbyggingu útflutningsgreina. Það er því ljóst að Íslendingar hafa ekki efni á því að láta mikinn gjaldeyri af hendi til utanaðkomandi aðila.

Ég hef ítarlega fjallað um þetta í greinum síðustu ár, svo sem fyrir ári síðan í greininni Hrunið 2016. Þar varaði ég við því að ef ekki yrði horfið af þeirri braut sem þjóðin var á yrði hætt við greiðslufalli ríkisins. Sem betur fer tókst að afstýra undirritun nauðarsamninga sl. haust, en þar mátti litlu muna, því Seðlabankinn leyfði kröfuhöfum að flytja yfir 300 milljarða, um 2.500 milljónir dollara, úr landi í september og ætlaði að hleypa margfaldri þeirri fjárhæð úr landi fyrir áramót. Þarna var komið í veg fyrir stórslys.

Afsláttur eða rétt verð.

Með því að hleypa ekki kröfuhöfum úr landi, og veita þeim þar með undanþágur frá gjaldeyrishöftum sem eru að sliga Íslendskt hagkerfi og heimili, var ekki verið að níðast á kröfuhöfum. Þeir eiga ekki skilið að hafa forréttindi umfram Íslendinga. Íslendingar geta ekki verið gestir í eigin landi.

Nú er umræðan sú að selja eigi Arion- og Íslandsbanka, sem eru í eigu kröfuhafa að langmestu leyti, til Íslendskra fjárfesta og greitt verði í erlendum gjaldeyri. Í þeirri umræðu hefur verið nefnt að mikill afsláttur verði veittur í þeim viðskiptum. Afsláttur frá hverju, spyr ég? Það er ekkert verð á þessum bönkum. Ef horft er til öflugra banka í hagkerfum sem ekki búa við höft eða offjárfestingu í bankakerfinu sést að þeir hafa markaðsvirði langt fyrir neðan bókfært verð. Það er því fráleitt að tala um afslátt, þótt söluverð sé lægra en bókfært verð.

Eins er það svo, að raunverulegt gengi krónunnar er ekki þekkt en vísbendingar eru um að það sé mun lægra en hið skráða haftagengi Seðlabanka Íslands. Gjaldeyrisútboð Seðlabankans hafa sýnt verð í kringum 240 krónur á móti evru, en besti mælikvarðinn er sá að krónan hefur verið nánast í samfelldum veikingarham frá hruni og verðbólgan étur upp verðgildi krónunnar innanlands. Það er ekki jafnvægi á utanríkisviðskiptum sem þýðir að krónan er of sterk, ef eitthvað er. Allt tal um afslátt er því einungis til að afvegaleiða umræðuna.

Að hylja slóð sína.

Í vikunni bárust fréttir af því, að fjárfestingarbankinn Goldman Sachs stæði í samningum um að endurfjármagna Orkuveitu Reykjavíkur. Þetta er nú sérstök framsetning fyrir nokkurra hluta sakir. Goldman Sachs fjármagnar ekki fyrirtæki eins og OR, heldur miðlar hann skuldum þeirra til annarra. Þeir sem standa að baki fjármögnuninni eru erlendir kröfuhafar þrotabúanna. Enda er ákvæði í þeim samningi að klára þurfi nauðarsamninga við kröfuhafa föllnu bankanna svo af fjármögnuninni verði. Með öðrum orðum er verið að veifa tugum milljóna dollara framan í stjórnvöld, til að ná út þúsundum milljóna dollara, eða hundraðfaldri þeirri fjárhæð. Það er augljóst hve lítið vit er í slíkum viðskiptum.

Þetta á ekki að koma hlutaðeigandi á óvart. Það hefur verið löngu vitað að stærstu kröfuhafarnir tengjast í gegnum Goldman Sachs, sem miðlaði í upphafi stórum hluta krafnanna, og svo eru margir í kröfuhafahópnum fyrrverandi starfsmenn bankans. Þetta var útskýrt í minnisblaði sem undirritaður sendi Seðlabanka Íslands árið 2009.

Fjölmiðlatök kröfuhafa.

Fjölmiðlafulltrúar kröfuhafa, lögfræðingar þeirra og bankamenn vinna að hagsmunum umbjóðenda sinna en ekki hagsmunum Íslendsku þjóðarinnar. Þeir reyna kerfisbundið að draga úr trúverðugleika þeirra sem standa á rétti þjóðarinnar og reyna að afvegaleiða umræðuna. Við verðum að standa fast á rétti okkar og ekki leyfa afglöpunum í kringum IceSave að endurtaka sig. Hvorki Seðlabankinn né ríkisstjórnin eiga að stýra viðræðum við kröfuhafa. Það þarf að fá til starfans óháða sérfræðinga. Það hefur sagan kennt okkur.    

 

Seðlabankinn leyfði kröfuhöfum að flytja yfir 300 milljarða,

um 2.500 milljónir dollara, úr landi í September

og ætlaði að hleypa margfaldri þeirri fjárhæð úr landi fyrir áramót.

 

 

Aðförin að stjórnarskrá Lýðveldisins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Aðförin að stjórnarskrá Lýðveldisins.

Fyrst birt hjá Smugunni 18. október 2012.

Ámundi Loftsson og Kári Þorgrímsson.

Stjórnarskrá Íslands er að flestu leyti góð.  Hún er mjög skýr  hvað varðar skipan  ríkisvalds, hlutverk forseta og Alþingis.  Saman fara þessir aðilar með löggjafarvaldið, en forsetinn ásamt öðrum stjórnvöldum með framkvæmdavaldið.

Löggjafarvaldið er Alþingi og forseta sameiginlegt með því að hvorugur fær vilja sínum framgengt nema báðir aðilar samþykki.  Forsetinn getur rofið þing og efnt til kosninga og á sama hátt getur Alþingi lagt fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu að setja forsetann af. Hvergi er hinsvegar að finna í stjórnarskránni ákvæði um vantraust á sitjandi stjórn, enda hlutverk hennar það eitt að framkvæma vilja þingsins.

Löggjafarvald forsetans felst einnig í rétti til að láta leggja lagafrumvörp fyrir Alþingi en hann má þó ekki mæla fyrir þeim sjálfur eða taka þátt í störfum þess.  Það mega hins vegar ráðherrarnir sem hann á án nokkurs vafa á að skipa.  Hann getur vikið þeim og skipað nýja hvenær sem honum þykir tilefni til.  Þetta fyrirkomulag kallast þingbundin stjórn.

Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn (15. grein Stjórnarskrárinnar).

Hvergi er neitt að finna í stjórnarskránni um að forseti megi framselja vald sitt til stjórnmálaflokka sem boðið hafa  fram menn til setu á Alþingi til að mynda ríkisstjórn, enda er augljóst hve  fráleitt það er að þjóðkjörinn forseti fái það vald í hendur aðila sem einungis deilir fylgi eins kjördæmis með fjölda annarra þingfulltrúa. Augljóst er einnig að forseti á að skipa ríkisstjórn eftir að hann hefur verið kjörinn en ekki í kjölfar Alþingiskosninga.

Öllum er ljóst að þetta fyrirkomulag hefur aldrei verið virt hér á landi og mætti hafa um það langt mál hvernig það gerðist. Lýðveldið hafði vart verið stofnað þegar stjórnmálaflokkunum hafði tekist að ná forsetavaldinu undir sig, enda hafa ríkistjórnir Íslands nær eingöngu verið kenndar við formenn þeirra.  Þetta var gert með því að rangtúlka og umsnúa stjórnarskránni og virða hana ekki. 

Grunnur spillingarinnar hafði verið lagður og sérhagsmunavarðsla flokkanna tryggð, dyggilega studd af fræðimönnum sem hafa alla tíð iðkað mikla og fjarstæðukennda þrætubókarlist um hinn afar skýra og auðskilda texta stjórnarskrárinnar.  Til embættis forseta hafa svo iðulega verið kosnir menn sem engan vilja hafa sýnt til að standa vörð um völd og hlutverk hans og hafa tekið fullan og meðvitaðan þátt í að hafa það að engu.

Af þessu leiddi síðan afnám aðskilnaðar framkvæmda- og löggjafarvalds.  Einræði stjórnmálaflokka var orðið að veruleika og valdabaráttan innan þeirra og milli þeirra var komin í stað lýðræðis. Þessi stjórnarfarskreppa hefur varað á Íslandi um áratugi.  Þær hættur sem í henni felast ættu vera öllum augljósar vegna þess að afleiðingar hennar birtust þjóðinni í áþreifanlegri mynd í hruninu 2008.

Þingræðissinnar hafa frá upphafi vanvirt Stjórnarskrána.

Spyrja má hve mörg þeirra óheillaspora sem stigin hafa verið í Íslendskum stjórnmálum frá lýðveldisstofnun og sem mestu ráðið til hins verra um nútímann hefðu verið látin óstigin ef stjórnarskráin hefði verið haldin.

• Sætum við uppi með ranglát kvótakerfi í sjávarútvegi og landbúnaði?

• Hefði EES samningurinn verið gerður - meginorsök hrunsins 2008?

• Hefðum við orðið pólitískir þátttakendur í innrásinni í Lýbíu?

• Hefði verið líst yfir stuðningi við innrásina í Írak 2003?

• Hefði verið sótt um aðild að Evrópusambandinu?

Þetta ásamt mörgu fleiru eru spurningar sem vert er að hugleiða.

Væntanleg þjóðaratkvæðagreiðsla vegna stjórnarskrárinnar er undirorpinn ömurlegum einhliða áróðri, þeim versta í Íslandssögunni og þar ber hæst spurninguna um þjóðareign á auðlindum. Með henni er látið í veðri vaka að þjóðin muni áfram hafa óskorað vald yfir auðlindum sínum þrátt fyrir inngöngu í Evrópusambandið.

Áleitnasta og þarfasta spurningin sem þjóðin stendur hinsvegar frammi fyrir hvernig mál hefðu þróast í Íslendskum stjórnmálum  ef stjórnarskráin hefði haldið gildi sínu og eftir henni farið? Hvort endurreisn hennar sé ekki forsenda endurreisnar samfélagsins?  Sú brýna umræða hefur ekki verið tekin.  Hún verður nauðsynlega að fara fram samhliða umræðum um breytingar á stjórnarskránni.  Hrun bankakerfisins 2008 er þar vissulega tilefni.

 

 

Peningastefna stjórnmálaflokkanna í aðdraganda kosninga 2013.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Peningastefna stjórnmálaflokkanna í aðdraganda kosninga 2013.

 Fyrst birt 26. febrúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Efnahagsmál landsins hljóta að teljast mikilvægust allra mála, sem til úrlausnar koma á nærsta kjörtímabili Alþingis. Flestir stjórnmálaflokkarnir hafa haldið landsfundi sína í þessum mánuði og gert skriflega grein fyrir áherðslum sínum, hvað varðar peningastefnu og önnur málefni. Til að auðvelda lesendum samanburð, hef ég tekið saman það heldsta sem stjórnmálaflokkarnir hafa um peningastefnu sína að segja.

Fastgengi er samtímis lausn á öllum heldstu vandamálum þjóðarinnar. Spurningin sem stjórnmálaflokkarnir verða að svara er því afstaða þeirra til fastgengis. Flotgengi hefur verið reynt í nær 100 ár í landinu og gefist hörmulega. Þeir sem vilja viðhalda flotgengi, eru að ögra almenningi og reyna að hindra efnahagslega endurreisn í landinu.

Mikilvægt er að skilja, að fastgengi verður ekki komið á undir stjórn Seðlabanka, hann verður að leggja niður í núverandi mynd. Fastgengi er annað hvort fólgið í upptöku erlends gjaldmiðils, eða sett er á fót myntráð. Gott nafn á nýgjum gjaldmiðli er Ríkisdalur og síðan geta menn valið um hvaða erlendi gjaldmiðill er notaður sem stoðmynt. Eðlilegast er að hafa eina stoðmynt, en vel má athuga með að nota tvær stoðmyntir, en alls ekki fleirri.

Við sjáum að Sjálfstæðisflokkur og Hægri grænir eru á réttri leið varðandi peningastefnu, en hjá Sjálfstæðisflokki vantar ákveðnara orðalag um útfærslu og hjá Hægri grænum vantar fullan skilning á að leggja þarf Seðlabankann niður.

Framsóknarflokkur er með fráleita hugmynd um áframhald flotgengis og flaggar að auki þeirra heimskulegu hugmynd að viðskiptabankar gefi út peninga. Endurlán viðskiptabankanna á innlánum er ekki peningaprentun. Aukin veltuhraði innlána og útlána hjá bönkunum, er ekki aukin peningaprentun. Framsóknarflokkur þarf að taka sig verulega á og hefur sæmilegar forsendur til að gera það.

Samfylking er með sína áætlun um þjóðsvik, með innlimun Íslands í Evrópusambandið. Þrælslund Samfylkingar er fullkomin, með hugmyndum um að Evrópusambandið fái fullkomið efnahagslegt yfirvald með Evrunni. Vinstri grænir vita greinilega ekki hvað peningastefna er, en eitthvað hafa þeir heyrt um aflandskrónur. Þau skemmdarverk sem Vinstri grænir hafa unnið á efnahag landsins síðustu fjögur ár, verða skiljanleg í ljósi fullkominnar vanþekkingar þeirra á efnahagsmálum.

  

<<>><<>>

 

Sjálfstæðisflokkur – landsfundur 21. – 24. febrúar 2013.

• Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.

• Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.

• Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.

  

<<>><<>>

 

Framsóknarflokkur – flokksþing 08.-10. febrúar 2013.

• Íslendsk króna verður gjaldmiðill landsins í nálægri framtíð og því brýnt að efla umgjörð hennar. Við þær aðgerðir þarf, m.a. að horfa til mögulegrar skattlagningar á skammtímafjármagnsflæði til landsins þannig að í framtíðinni verði komið í veg fyrir óeðlilega skammtíma styrkingu gjaldmiðilsins sem leitt getur af sér eignabólur, grafið undan rekstrargrundvelli útflutningsatvinnugreina og leitt af sér óeðlilegar sveiflur í gengi Íslendsku krónunnar.

• Skoða þarf sérstaklega hvernig fjármálakerfið getur unnið með þjóðfélaginu í stað þess að margfalda peningamagn sem leiðir til þenslu. Í því samhengi verði skoðað sérstaklega að viðskiptabönkum verði óheimilt að búa til ígildi peninga í formi lausra innstæðna. Peningaútgáfa, hvort sem hún er í formi seðla, myntar eða lausra innistæðna, verði eingöngu á hendi Seðlabankans. 

   

  <<>><<>>

   

Samfylking – landsfundur 01. – 03. febrúar 2013.

• Samfylkingin stefnir að hagstjórn sem leiðir til þess að Íslendingar geta tekið upp evru og gengið í Evrópusambandið. Ferlið sem slíkt styður við krónuna og með þátttöku í myntsamstarfinu kemst hún í langþráð og nauðsynlegt skjól. Með evru er landsmönnum tryggður traustur, alþjóðlegur gjaldmiðill til framtíðar. Vextir lækka, verðtrygging verður óþörf, viðskiptakostnaður minnkar og kostnaður við gjaldeyrisforða sparast.

  

<<>><<>>

 

Vinstri græn – landsfundur 22. – 24. febrúar 2013.

• Verkefnin framundan í efnahagsmálum eru ærin og meðal annars þarf að losa um aflandskrónur samkvæmt þeirri áætlun sem samþykkt hefur verið og gerir ráð fyrir útgönguskatti á þá fjármuni.

  

<<>><<>>

  

Hægri grænir – tekið af vefsetri flokksins 26. febrúar 2013.

• Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands yrði ný stofnun sett saman úr; Seðlabanka Íslands, Fjármálaeftirlinu.

• Tekin væri upp fastgengisstefna í stað verðbólguviðmiða. Gengi gjaldmiðils yrði strax fest við gengi bandaríkjadals.

• Með nýjum ríkisdal sem lögeyri og fastgengisstefnu fylgir  aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki og engin gjaldeyrishöft yrðu á nýja ríkisdalnum.

• Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands hefði einkaleyfi til útgáfu ríkisdals sem ásamt bandaríkjadal og yrði lögeyrir landsins. Eftir sem áður yrðu engar hömlur á notkun annarra gjaldmiðla.

• Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands  skal m.a. annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í ríkisdölum. Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands skal tryggja að ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á pari fyrir bandaríkjadali.

• Stoðmynt Myntsláttu- og Þjóðhagsráðs Íslands skal vera bandaríkjadalur og skiptihlutfall hans gagnvart ríkisdal vera einn ríkisdalur á móti einum bandaríkjadal.

• Gengi ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum.

• Innan árs frá stofnun Myntsláttu- og Þjóðhagsráð Íslands skal verið búið að skipta öllum íslenskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum o.s.frv. yfir í ríkisdal.

• Gjaldeyrishöftum yrði ekki lift af ca. 1200 milljörðum af aflandskrónum,  þær frystar og sérstaklega samið um losun hafta á þeim. Innlánsvextir á aflandskrónunum yrðu keyrðir niður í 0,0% . Þessir 1200 milljarðar aflandskróna halda íslenska hagkerfinu í gíslingu.

• Eigendum aflandskróna yrði t.d. boðið tvær leiðir að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna; a) að skipta yfir í ríkisdal með 95% afföllum, eða b) skipti á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, gefnu út í bandaríkjadal með  1,5% vöxtum.

• Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað sem skattgreiðendur eru að borga í vexti af aflandskrónum.

• Þeim upphæðum af aflandskrónum sem ekki yrði skipt fyrir ríkisdalinn yrðu notaðar til uppbyggingar í íslensku þjóðfélagi til áratuga. Líta verður á 1200 milljarðana af gömlu krónunum sem hefur íslenskt efnahagslíf í gíslingu sem tækifæri, snúa borðinu við og leyfa erlendum vogunarsjóðum að njóta fjáfestingar tækifæra í landinu með þáttöku sinni.

• Þessi leið tæki ca. 6 til 9 mánuði að koma í verk.

• Rúsínan i pylsuendanum væri  sú, að auðveldlega er hægt að leggja verðtryggingu niður með þessum aðgerðum.

  

<<>><<>>

Sjálfstæðisflokkur setur stefnuna á fastgengi undir stjórn myntráðs

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

     

Sjálfstæðisflokkur setur stefnuna á fastgengi undir stjórn myntráðs.

Fyrst birt 24. febrúar 2013.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í samræmi við tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar, sem lagðar voru fyrir Landsfund Sjálfstæðisflokks, hefur flokkurinn sett stefnuna á fastgengi. Af tillitssemi við gamla Krónugengið, var hin nýgja stefna orðuð af varfærni en skilaboðin verða ekki misskilin. Í ályktun Landsfundar segir:

1. Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.

2. Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.

3. Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.

 

Að sumu leyti gengur Landsfundurinn lengra en tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar gerðu ráð fyrir. Undirstrikað er mikilvægi þess að núgildandi gjaldeyrishöftum verði aflétt og þar með verði lögð niður Hafta-króna ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Ályktunin talar um könnun á möguleikum Íslands í gjaldeyrismálum og upptaka alþjóðlegrar myntar er sérstaklega nefnd.

Eins og flestir vita er upptaka erlendrar myntar möguleg með tvennu móti, það er að segja bein upptaka (Dollaravæðing) eða óbein undir stjórn myntráðs. Erlenda myntin er þá notuð sem stoðmynt nýrrar innlendrar myntar sem gæti heitið Ríkisdalur. Ef menn skoða gjaldeyrismálin af heiðarleika, er ekki hægt að komast að annari niðurstöðu, en að Ríkisdalur undir stjórn myntráðs, sé bezta fyrirkomulag fastgengis.

Ályktun Landsfundar staðfestir mikilvægi þess að komið verði á efnahagslegum stöðugleika í landinu. Stjórnvöld verða að snúast gegn háum vöxtum, mikilli verðbólgu og gengissveiflum. Þessum markmiðum verður ekki náð án upptöku erlends gjaldmiðils. Niðurstaðan er Ríkisdalur undir stjórn myntráðs.

Að lokum má benda á ályktun Landsfundar varðandi Seðlabankann. Við upptöku Ríkisdals undir stjórn myntráðs, verður Seðlabankinn óþarfur og lagt af það glæpsamlega fyrirkomulag að hann sé lánveitandi til þrautavara. Bankarnir mega sem sagt fara í gjaldþrot og ábyrgð almennings á þeim fellt niður. Til að tryggja hag innistæðueigenda, er bent á þá leið sem Neyðarlögin mörkuðu, að almennum innistæðum sé veittur forgangur við gjaldþrot banka.

Þar sem Landsfundur stærsta stjórnmálaflokks landsins hefur formað skynsamlega peningastefnu, geta landsmenn horft bjartsýnir til framtíðar. Tekin verður upp reglubundin peningastefna (rule-bound monetary policy) og hinni stór skaðlegu torgreindu peningastefnu (discretionary monitary policy) kastað á ruslahaug sögunnar.

<<>>

Sjálfstæðisflokkur vill koma á alvöru fastgengi með Kanadadal og myntráði

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur vill koma á alvöru fastgengi með Kanadadal og myntráði.

Birt í Morgunblaðinu 28. febrúar 2013.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Telja verður til mikilla tíðinda, að Sjálfstæðisflokkur er að taka forustu um mótun þjóðhollrar peningastefnu fyrir Ísland. Í nær 100 ár hefur »torgreinda peningastefnan« (discretionary monetary policy) valdið öllum almenningi ómældum skaða. Flotgengi hefur verið notað kerfisbundið til að færa fjármuni frá almenningi til höfðingjastéttarinnar. Aukaafurðir þessarar stefnu eru reglubundnar gengisfellingar, viðvarandi verðbólga, eignabruni og hækkanir húsnæðisskulda. Að auki býr þjóðin núna við gjaldeyrishöft og yfirvofandi snjóhengju erlendra hrægamma-sjóða, sem rekja má beint til peningastefnunnar.

Til undirbúnings Landsfundar Sjálfstæðisflokks í lok febrúar 2013, var sett á fót Efnahags- og viðskiptanefnd sem nú hefur skilað tillögum sínum um peningastefnu, sem nefndin vill að Sjálfstæðisflokkur berjist fyrir að tekin verði upp á Íslandi. Nefndin færir sterk rök fyrir upptöku fastgengis, sem hagkvæmast er að innleiða með tafarlausri upptöku Kanadadals sem lögeyri og taka upp innlendan Ríkisdal undir stjórn myntráðs, til dæmis 12 mánuðum síðar.

Heldstu tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar:

1. Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framatíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á alheimsmarkaði. Nú, fimm árum eftir að gjaldeyrishöft voru sett á „til bráðabirgða“ og engin trúverðug lausn hefur verið sett fram um afnám þeirra, er nauðsynlegt að Sjálfstæðisflokkurinn taki forystu um að kannaðir verði til þrautar allir möguleikar fyrir Ísland í gjaldeyrismálum.

2. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Til þess að svo megi vera telur landsfundur rétt að hafist verði handa við undirbúning um að taka í notkun alþjóðlega mynt á Íslandi í stað Íslendsku krónunnar. Alþjóðlegar myntir sem til greina gætu komið fyrir Ísland eru meðal annars Bandaríkjadalur, evra, Sterlingspund, norsk króna og Kanadadollar.

3. Landsfundur telur eðlilegt að Sjálfstæðisflokkurinn kanni sérstaklega þau kjör og valkosti sem bjóðast við upptöku Kanadadollars og Bandaríkjadals. Mjög ólíklegt er að útgáfulönd þessara mynta setji sig upp á móti því að Íslendingar notist við þeirra mynt. Sérstaklega ber að kanna möguleikann á vilja Kanadamanna til samstarfs og stuðnings við slíka gjaldmiðlabreytingu.

4. Landsfundur leggur áherslu á að með því að skipta út Íslendsku krónunni gefst Íslendskum fyrirtækjum í raun algjört frelsi um hvaða gjaldmiðill henti best miðað við rekstur þeirra. Þar með væri gríðarlega kostnaðarsamri óvissu í Íslendsku viðskiptalífi eytt.

5. Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir og óstöðugur gjaldmiðill í höftum hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf og bitnar sérstaklega á nýsköpun og nýfjárfestingu.

6. Landsfundurinn áréttar að verðtryggingin er afsprengi slakrar peningastefnu á Íslandi í marga undanfarna áratugi. Til þess að unnt sé að draga úr vægi hennar, án þess að vaxtastig hækki umtalsvert, þarf að vera til staðar traust á gjaldmiðlinum. Ekki verður framhjá því litið að upptaka alþjóðlegrar myntar myndi gera verðtrygginguna óþarfa og um leið lækka vaxtabyrði og óvissu lánþega á Íslandi.

Um þessar tillögur var algjör samstaða nefndarmanna í Efnahags- og viðskiptanefnd. Formaður Sjálfstæðisflokks, sá sem lagði »ískalda matið« á síðasta Icesave-samning ríkisstjórnarinnar, sá samstundis ástæðu til að mótmæla upptöku alvöru fastgengis. Þessum manni þykir fátt skemmtilegra en að vinna gegn hagsmunum þjóðarinnar. Væri ekki ráð, að hann og aðrir þeir sem vildu að þjóðin beygði sig fyrir Icesave-kröfunum, létu af setu á Alþingi? Landsfundur Sjálfstæðisflokks mun fella harðan dóm yfir því fólki sem gekk til liðs við núverandi ríkisstjórn við að koma Icesave-klafanum á Íslendinga.

Bjartari tímar eru framundan ef landsmönnum ber gæfa til að taka rökrétta ákvörðun um peningastefnu til framtíðar. Alvöru gjaldmiðill er nauðsynleg undirstaða alvöru efnahagskerfis. Blekkingariðja í skjóli »torgreindrar peningastefnu« er á góðri leið með að eyðileggja hagkerfi Vesturlanda. Á sama hátt og Íslendingar afhjúpuðu Icesave-lygarnar, stendur okkur nærri að afhjúpa núgildandi peningastefnu, sem ekki verður betur lýst en sem lygum og blekkingum. Sjálfstæðisflokkur getur leyst þetta verkefni með sóma og Ísland orðið fyrirmynd annara ríkja.

<<>>

Vigdís Finnbogadóttir - gagnslaus glókollur á forsetastóli

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Vigdís Finnbogadóttir – gagnslaus glókollur á forsetastóli.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Það kom mörgum Íslendingum á óvart, að fyrrverandi forseti Lýðveldisins Vigdís Finnbogadóttir skyldi skipa sér í sveit með þeim kjölturökkum Evrópusambandsins, sem vildu leggja Icesave-klafann á almenning. Menn hafa velt fyrir sér, hvort ferill Vigdísar sem forseti hafi gefið vísbendingar um að hún væri sérstaklega höll undir erlendt vald. Vigdís sendi út yfirlýsingu um Icesave, daginn fyrir þjóðaratkvæðið 09. apríl 2011.  Yfirlýsing hennar um Icesave-III-lögin er svohljóðandi:

Að gefnu tilefni. Ég hef ekki lagt í vana minn að lýsa afstöðu minni til umdeildra mála, en nú hefur mikill fjöldi fólks innt mig eftir skoðun minni á þeirri þjóðaratkvæðagreiðslu sem nú fer í hönd. Mér er afar umhugað um framtíð þjóðarinnar og að vel athuguðu máli vil ég upplýsa að ég hef farið á kjörstað, vegna fjarveru næstu daga, og greitt atkvæði mitt með jáyrði, samningnum í vil.

Í afstöðu minni hef ég ekki síst haft í huga þau gömlu sannindi að deilur beri að leysa með samningum. Það er aðal friðsamra þjóða, en ekki að heyja langvinn stríð um óljós efni. Það er þannig sem traust myndast milli þjóða. Frá mínu sjónarmiði séð leikur enginn vafi á því að orðstír okkar Íslendinga bíður mikinn skaða af áframhaldandi deilum, átökum fyrir dómstólum og flóknum lagaþrætum. Þá er mikið í húfi að við Íslendingar snúum sem fyrst baki við sundrungu og deilum og stöndum heldur saman að því að byggja upp heildstæða og farsæla framtíð fyrir land og lýð. Þess kann ég best að óska Íslendingum.

Vigdís ber við þeirri röngu fullyrðingu »að deilur beri að leysa með samningnum« og gefur í skyn að Icesave-deilan hafi staðið um »óljós efni«. Eftir úrskurð EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013, vita allir Íslendingar að Samstaða þjóðar gegn Icesave og aðrir andstæðingar Icesave-III-laganna fóru með rétt mál. Ef “samningaleið” ríkisstjórnarinnar hefði verið farin, hefði deilan ekki verið “leyst” með samningum, heldur hefði þjóðin gefið eftir frumburðarrétt sinn. Ísland hefði beygt sig fyrir ofveldinu. Einungis manneskja í annarlegu ástandi getur haldið því fram að “samningaleið” ríkisstjórnarinnar hafi haft eitthvað að gera með eðlilega samninga, þar sem aðilar standa jafnfætis.

Eftir að hafa hugsað um Icesave-deiluna í fjögur ár, get ég fullyrt að efnisatriði deilunnar verða ekki skilgreind sem »óljós efni«. Úrskurður EFTA-dómstólsins er á engan hátt óljós og engum innan félagsins Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur dottið í hug að efnisatriði deilunnar væru óljós. Getur nokkur nema glókollur haft svona takmarkaðan skilning á einu stærsta hagsmunamáli þjóðarinnar? Jú, raunar er öfgafullum Evrópusinnum trúandi til að halda fram svo kolröngu mati.

Icesave-deilan er ekki eina málefnið þar sem Vigdís Finnbogadóttir hefur tekið sér áberandi stöðu gegn hagsmunum þjóðarinnar. Ég minni á deiluna um inngöngu Íslands í Evrópska efnahagssvæðið (EES), sem tók gildi 01. janúar 1994. Þrátt fyrir að rúmlega 34 þúsund manns, eða um 19% kjósenda, skrifuðu undir áskorun á Vigdísi að neita undirskrift laganna um EES og setja þau þar með í þjóðaratkvæði, var hún fljót að taka þátt í samsærinu. Á ríkisráðsfundi 13. janúar 1993, aðeins degi eftir samþykkt Alþingis, innsiglaði hún sigur Evrópusinna. Í tilraun til að blekkja almenning, gaf hún út eftirfarandi yfirlýsingu:

Svo sem öllum er kunnugt hafa forseta Íslands á undanförnum vikum borist áskoranir fjölda mætra Íslendinga, sem margir eru mér persónulega kunnir og nánir, þar sem þess er óskað að forseti beiti áhrifum sínum til þess að samningur um Evrópskt efnahagssvæði verði lagður fyrir þjóðaratkvæði. Það má öllum ljóst vera að við þær aðstæður er forseta mikill vandi á höndum og ber að sýna ýtrustu varkárni og kynna sér allar hliðar mála til þrautar. Það hef ég gert og til þess að geta greint ríkisstjórn skýrt og grannt frá aðstöðu minni og afstöðu hef ég boðið til þessa fundar. Árið 1946, í forsetatíð Sveins Björnssonar, bárust forseta tilmæli af þessu tagi, og nú eins og þá er boðað til ríkisráðsfundar.

Frá stofnun lýðveldis á Íslandi hefur embætti forseta Íslands verið í mótun. Þar hefur jafnt og þétt styrkst sá meginþáttur embættisins að vera óháð og hafið yfir flokkapólitík og flokkadrætti, en um leið samnefnari fyrir Íslendska þjóðmenningu, mennta- og menningarstefnu Íslendinga, tákn sameiningar en ekki sundrungar. Glöggt vitni um það eðli embættisins er að engin forseti hefur gripið fram fyrir hendur á lýðræðislega kjörnu Alþingi sem tekið hefur ákvarðanir sínar með lögmætum hætti.

Sá forseti sem nú gegnir því embætti hefur í störfum sínum alla tíð lagt áherslu á sáttmála sinn við þjóðina, við fólk úr öllum flokkum sem aðhyllist ólíkustu skoðanir. Með því hef ég viljað rækja sameiningarhlutverk forsetaembættisins og sett það öðru ofar. Í því felst að virða þær hefðir og venjur sem skapast hafa og efna þannig drengskaparheit forseta við þjóðina.

Fullveldi og sjálfstæði þjóða er ekki umfram allt háð því formi sem þær hafa á samskiptum sínum við aðrar þjóðir heimsins. Fullveldi og sjálfstæði koma innan frá, eru byggð á inntaki, menntun og menningu þjóðarinnar og færni hennar til að standa á eigin fótum, tala sinni eigin röddu.

Ég mun nú á eftir staðfesta með undirskrift minni lög þau sem Alþingi Íslendinga samþykkti 12. janúar 1993 um Evrópska efnahagssvæðið. Um leið brýni ég fyrir ríkisstjórn, Alþingi og þjóðinni að sýna í verki vilja sinn til þess að hér gangi menntuð menningarþjóð á vit framtíðarinnar, sameinuð þjóð sem gengur þess ekki dulin að þekking hennar, menntun hennar til hugar og handa er forsenda þess að hennar verði um aldir getið sem fullvalda og sjálfstæðrar þjóðar.

 

Þær ástæður sem Vigdís gaf fyrir ákvörðun sinni að staðfesta EES-lögin eru léttvægar og að hluta til fjarstæðukenndar, vegna þess að hún tíndi til atriði sem ekkert höfðu með EES-málið að gera og sleppti að nefna atriði sem hefðu átt að vega þungt. Benda má á eftirfarandi: 

1.            Í upphafi yfirlýsingarinnar vísar Vigdís til þess að henni hafi borist “áskoranir fjölda mætra Íslendinga”. Með þessu orðalagi er hún að gefa í skyn að kjósendur vegi mismunandi þungt, eftir þjóðfélagsstöðu þeirra. Hún nefnir ekki að áskorendur voru yfir 34 þúsund, en hins vegar nefnir hún sérstaklega að í hópi þeirra hafi verið einhverjir sem voru henni “persónulega kunnir og nánir”. Þess vegna var Vigdísi “mikill vandi á höndum”.

2.            Áskoranir almennings vörðuðu kröfuna um að þjóðaratkvæði skyldi haldið um EES-lögin, en Vigdís virðist hafa haldið að málið snérist um hennar eigin persónu. Flestir landsmenn eru sjálfsagt þeirrar skoðunar að forsetinn sé í vinnu hjá þeim og að hann eiga að sjá til þess að almenningur verði ekki hlunnfarinn af höfðingja-stéttinni. Samkvæmt Stjórnarskránni hefur fullveldishafinn – þjóðin ákveðið, að með atbeina forsetans getur almenningur tekið fram fyrir hendurnar á gæfulausu Alþingi. Stjórnarskrárbundin fullveldisréttindi verða ekki afnumin af forsetanum, þótt hann hafi ekki nennt að kynna sér þau.

3.            Vigdís virðist hafa ímyndað sér að forsetaembættið ætti að vera »óháð og hafið yfir flokkapólitík og flokkadrætti, en um leið samnefnari fyrir Íslendska þjóðmenningu, mennta- og menningarstefnu Íslendinga«. Hún talar um lýðræðislega kjörið Alþingi, en gleymir að forsetinn er eini embættismaður landsins, sem kjörinn er beinni kosningu. Ætli Vigdís hafi lesið Stjórnarskrána ? Ætli hún hafi hugleitt eðli lýðvelda og hvaða fullveldisréttindi það stjórnarform færir borgurunum ?

4.            Hvaða sáttmála við þjóðina er Vigdís að vísa til, þegar hún segist »alla tíð hafa lagt áherslu á sáttmála sinn við þjóðina« ? Hún talar einnig um að efna »drengskaparheit forseta við þjóðina«. Þóttist hún hafa verið að efna sáttmála við þjóðina með því að hafna áskorun 19% kjósenda um að nýta stjórnarskrárbundin fullveldisréttindi sín ?

5.            Yfirlýsingin er full af undarlegum hugmyndum, eins og þeirri hugmynd að fullveldi almennings og sjálfstæði ríkisins komi innan frá. Er hún að tala um dagdrauma þrælsins, sem stynur undan ánauðinni ? Mín niðurstaða er sú að þarna hafi talað gagnslaus glókollur á forsetastóli. Í ljósi afstöðunnar til þjóðaratkvæðis um EES-samninginn, hefði afstaða Vigdísar til Icesave-kúgunarinnar ekki átt að koma á óvart.

6.            Að lokum er gagnlegt til skilnings á afstöðu Vigdísar, að skoða þá miklu þversögn sem birtist í afstöðu hennar. Þegar hún gaf yfirlýsinguna um Icesave 2011, sagði hún: “Ég hef ekki lagt í vana minn að lýsa afstöðu minni til umdeildra mála”. Hún lét sig samt hafa það, að leggja lið kjölturökkum Evrópusambandsins. Þegar hún neitaði að vísa EES-samningnum í þjóðaratkvæði 1993, var hún einnig að lýsa afstöðu sinni, í stað þess að vera hlutlaus og vísa málinu til þjóðarinnar. Vonandi verður bið á að svona gagnlaus glókollur setjist aftur í stól forseta Lýðveldisins.

<<>>

Forusta Alþýðusambands Íslands hlýtur að vera með óbragð í munni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Forusta Alþýðusambands Íslands hlýtur að vera með óbragð í munni.

Kjölturakkar Evrópusambandsins hafa komið sér víða fyrir og raunar á ólíklegustu stöðum. Forusta Alþýðusambands Íslands (ASÍ) virðist undirlögð af þessari tegund fólks, eins og kom berlega í ljós í aðdraganda kosninga um Icesave-III-lögin. Þrátt fyrir fjölmargar aðvaranir, kaus forusta ASÍ að hvetja til þess landráðagernings að samþykkja Icesave-kröfurnar.

Eftir að EFTA-dómstóllinn sýknaði Ísland af öllum Icesave-kröfum nýlenduveldanna, bjuggust margir við afsökunarbeiðni frá ASÍ-forustinni.  Þvert á móti hafa engar vísbendingar komið í ljós sem benda til að þetta fólk kunni að skammast sín. Samt hlýtur forusta Alþýðusambands Íslands að vera með óbragð í munni, eftir að lagarök Samstöðu þjóðar gegn Icesave hafa unnið fullnaðar sigur.

Hér fyrir neðan er yfirlýsing sem Samstaða sendi frá sér 02. apríl 2011, viku fyrir þjóðaratkvæðið 09. apríl. Í framhaldi að yfirlýsingunni óskaði Stöð-2 eftir viðtali, sem sjónvarpsstöðin sýndi brot úr 03. apríl. Stöð-2 á heiður skilinn fyrir að opna glufu fyrir hinn rétta málstað þjóðarinnar.

Ríkisútvarpið féll hins vegar á prófinu. Það hélt uppi linnulausum áróðri gegn augljósum hagsmunum þjóðarinnar, svaraði hvorki kvörtunum um efnistök hjá Ríkisútvarpinu, né brást við leiðréttingum um falsanir staðreynda. Eitt fyrsta verk eftir nærstu kosningar til Alþingis, verður hunda-hreinsun í þessari ríkisstofnum.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Engin áhætta við að segja NEI við Icesave-kröfunum.

 Fyrst birt á visir.is  03. apríl 2011.

  

Loftur Altice segir eingöngu kosti við að segja nei.

Horfa á myndskeið með frétt

Jóhanna Margrét Gísladóttir skrifar.

Forsvarsmenn Samstöðu þjóðar gegn Icesave gagnrýna málflutning Alþýðusambandsins um Icesave málið í nýlegu fréttabréfi. Ýmislegt vanti uppá þegar kemur að umfjöllun um samningana.

Loftur Altice Þorsteinsson einn forsvarsmanna hópsins segir að ASÍ megi hafa sína skoðun á Icesave eins og aðrir, hins vegar sé hægt að gagnrýna hversu einhliða samtökin fjalli um málið.

Hann segir tryggingavernd eigenda Icesave reikninganna hafi verið tvöföld fulltrygging og að þrotabú Landsbankans muni einungis eiga upp í forgangskröfur sem tryggingasjóðir Bretlands, Hollands og ríkissjóður Bretlands eigi.

„Tryggingasjóði Íslands kemur þetta mál þar af leiðandi ekkert við, hvað þá síður að það komi Ríkisstjórn Íslands við eða almenningi í landinu," segir Loftur.

Hann segir því engar lagalegar eða siðferðilegar forsendur vera fyrir því að Ríkissjóðir Íslands kaupi til baka þessar kröfur.

„Þetta er bara hrein kúgun, að ætlast til að almenningur á Íslandi taki á sig þessar miklu byrðar."

Hann segir að dómstólaleiðin muni viðurkenna þetta og er því ekki í vafa um atkvæði sitt á laugardaginn.

„Ég sé enga áhættu í því að segja nei, ég sé bara kosti í því að segja nei." Heldur þú að þjóðin verði sammála þér? "Ég held að meirihluti þjóðarinnar verði sammála mér og ég vona að það verði mikill meirihluti, því að það mun skilja eftir óbragð í munni fólk sem greiðir þessu atkvæði, því það mun átta sig síðar á því að það hefur rangt fyrir sér," segir Loftur að lokum.

<<>>