Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters.

Fyrst birt hjá PJ Media 26. marz 2013.

  

 

Mike McNally.

European Central Bank President Jean-Claude Trichet, welcoming Cyprus into the European single currency in 2008:

»For a small, open economy like Cyprus, euro adoption provides protection from international financial turmoil.«

Cyprus has agreed to a ten billion euro ($13bn) deal with eurozone and IMF leaders to bail out its banks, and to prevent the Mediterranean island nation from exiting the European single currency. However, Cypriots can be forgiven for not taking to the streets to wave flags and honk their car horns. They’re finding out just what the “protection” afforded by the euro looks like, and it’s more akin to the kind offered by ski mask-wearing heavies in certain parts of New Jersey than the financial security Monsieur Trichet promised.

Under the terms of the deal, the country’s second-largest bank will be shut down, and its largest bank will be restructured. Depositors with more than €100,000 ($130,000) in either bank will face losses in the vicinity of 40 percent. In a bid to prevent a run on the island’s other banks and to stop money from fleeing the country, capital controls have been imposed — guaranteeing that there will still be capital flight once the restrictions are lifted.

The effect on the Cypriot economy will be catastrophic. Businesses serving the banking sector will begin to fail immediately, and others will follow. Property values will plummet and unemployment will soar as the country is plunged into recession.

We’ve been here before of course, with Greece (twice), Spain, Portugal, and Ireland. And compared to those crises, the Cyprus installment of the eurozone drama has been brief, and the amounts of money involved relatively small. But while Cyprus should not, on the face of it, pose much of a threat to the euro project — it accounts for less than one third of one percent of the eurozone economy — the manner in which the crisis has been handled may make this the most damaging episode yet in the single currency’s turbulent history.

In past bailouts, the inevitable “haircut” was imposed mostly on bank bondholders, but because most of the assets of Cypriot banks are in the form of deposits, it was decided that depositors would have to take a substantial hit. An initial bailout proposal caused uproar last week when it emerged that insured depositors would face losses; under EU law, bank deposits up to €100,000 are guaranteed, but because that guarantee only applies in the event of a bank failure and the banks had not at that point failed, the savings were considered fair game.

That deal was rejected by the Cypriot parliament, and while the savings of insured depositors will not be raided under the terms of the new agreement, an alarming precedent has been set with the imposition of a levy on uninsured deposits. Eurozone leaders have let it be known that from now on they will target the savings of private individuals rather than inflicting losses solely on institutional bondholders such as other banks and pension funds.

Investors in Greece, Spain, and elsewhere have been thinking that if the eurozone can do this to savers in Cyprus, they can do it to them when their country needs another bailout (“when” is more likely than “if”). And that fear was brewing even before the chairman of the eurozone declared that the Cyprus deal would indeed be a "template” for future bailouts". As the euro and European markets fell, officials frantically attempted to row back from his statement amid fears of bank runs across southern Europe.

The imposition of capital controls also sets a dangerous precedent for the eurozone, and will further spur savers to start moving their money out of banks in Europe’s weakest economies. Far from marking an end to the eurozone crisis, the harsh treatment meted out to Cyprus runs the risk of reigniting it on an unprecedented scale.

A third new precedent is the seizing of money from large numbers of investors from outside the eurozone — specifically Russians, who are thought to have around €25 billion ($32 billion) in Cypriot banks. Wealthy Russians have been stashing their money in Cyprus since the breakup of the Soviet Union, attracted by high interest rates, low taxes, and light regulation.

In a bid to justify the raid on deposits, eurozone officials and politicians in Germany, which as the eurozone’s most powerful economy effectively underwrites the single currency, have been muttering about Cyprus being a tax haven and dropping hints about money laundering. Yet such accusations are moot given that large parts of its banking sector are about to be wiped out. And whatever Cypriot banks have been up to, they were doing it back in 2004 when the country was allowed to join the European Union, and when it joined the euro four years later. Political considerations trumped economic ones then, as they always have in the drive towards “ever-closer union”; several countries have been admitted to the euro despite failing to meet the requisite economic benchmarks.

It’s understandable that Germany, which is ultimately on the hook for the bailouts provided to Cyprus and other countries, is reluctant to be seen as bailing out Russian tycoons, particularly with elections due in September. But the roughly six billion euros ($7.5bn) that Germany is insisting must come from depositors is pocket change next to the hundreds of billions spent on bailing out other countries, and an awfully small sum over which to risk the entire eurozone.

The euro was the pet project of Europe’s rich northern countries, in particular Germany and France, with the poorer southern nations brought along for the ride. The north needed markets for its exports, and the south was seduced by the promise of cheap and apparently limitless credit guaranteed by its economic betters, which fueled both property booms and growing entitlement states. Underpinning the whole enterprise was the dream of a European superstate to rival the U.S.

When things started to go wrong following the credit crunch of 2008, the southern countries found themselves trapped, unable to devalue their way back to competitiveness while they remained in the euro, but unwilling to leave for fear of the consequences. One after another, they’ve been forced to submit to punishing austerity and economic stagnation imposed by their new masters: EU and eurozone bureaucrats, and northern politicians.

But a revolt is brewing. Tapping into a growing sense that ordinary people have been betrayed by a political class that’s both incompetent and out of touch, anti-euro and populist parties have been gaining ground across the south, most recently in the Italian elections. If just one country finds the courage to leave the euro, there could be a stampede for the exit. (A “euroskeptic” party has even been launched in Germany, albeit with a very different motive: its supporters are tired of picking up the tab for what they view as profligate southerners.)

The future of the eurozone is far from guaranteed, and the inept and cynical way in which its political and financial elites have dealt with Cyprus may yet have an impact on the continent out of proportion to its tiny size.

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum.

Fyrst birt 29. marz 2013.

    

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Mönnum vefst tunga um tönn og verður orða vant, þegar þeir upplifa ummæli eins og þau sem Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir lét frá sér fara 27. marz 2013, við slit Alþingis. Heimskan hefur fylgt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, eins og skugginn fylgir Sólinni. Samt er það svo, að oft ratast kjöftugum satt orð á munn og um þessar mundir er allt vert skoðunar sem varðar stjórnarskrá Lýðveldisins.

Samkvæmt hefðinni er í embætti forseta Alþingis sett það fólk sem heimskast er í meiri-hlutanum. Öll munum við eftir Sturlu Böðvarssyni í Sjálfstæðisflokki, sem er manna heimskastur í þeim flokki. Svo sannarlega er  Ásta Ragnheiður manna heimskust í Samfylkingu. Mig grunar að eftirfarandi ummæli hennar eigi eftir að haldast lengi í minni:

»Á þessu kjörtímabili hafa sjónir almennings beinst meira að Alþingi en oftast áður enda hefur þingið þurft að takst á við mörg erfið úrlausnarefni á þessum tíma. Alþingi hefur oftlega sætt harðri gagnrýni og mælingar á viðhorfum almennings til þingsins hafa ekki verið uppörvandi fyrir okkur alþingismenn.«

»Ég leyfi mér hins vegar að fullyrða að traust þjóðarinnar á þeirri stofnun, sem Alþingi er, hafi ekki bilað. Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar. Sú pólitíska gróska sem birtist í því að fleiri munu gefa kost á sér til framboðs til Alþingis en nokkru sinni áður er í raun skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar.«

»Vandinn er hins vegar sá að þegar talað er um stöðu Alþingis og ímynd þess í þjóðfélaginu gera menn engan greinarmun á stofnuninni Alþingi og þeim sem þingið skipa hverju sinni. Að mínu mati snýst neikvæð umræða um Alþingi ekki um stofnunina eða þau lýðræðisgildi sem hún stendur fyrir.  Hún beinist fyrst og fremst að þeim sem hingað eru valdir, ákvörðunum þeirra og vinnulagi.“«

Að gera greinarmun á  stofnuninni Alþingi og þingmönnunum sem þar starfa, er hugar-æfing sem líklega engum hefur dottið í hug áður og því síður að nokkur hafi látið slíkar hugleiðingar frá sér fara. Það lýsir sérkennilegu hugarfari að tala með þessum hætti um handhafa löggjafarvalds í lýðveldi. Er hægt að fá einhvern botn í svona hugsun, eða hugsunarleysi? Getur verið að Alþingi hafi sjálfstæða tilveru og þingmennirnir séu bara einhvers konar skrautmunir innan veggja Alþingishússins?

Ásta Ragnheiður fullyrðir, að þrátt fyrir flónsku þingmanna meiri-hlutans, hafi þjóðin óbilandi traust á stofnuninni Alþingi. Hún gefur síðan skýringu á fullyrðingu sinni og segir:

»Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar.«

Þetta er auðvitað rétt, en varla nein sönnun á fullyrðingunni um sjálfstæða tilveru Alþingis, óháða þingmönnum þess. Er ekki staðreyndin sú að allt stjórnkerfi Lýðveldisins er mikilvægt fyrir þjóðina, vegna þess að það tryggir fullveldisréttindi almennings? Ég hugsa að flestir landsmenn telji embætti forseta landsins mikilvægara en Alþingi og vísa þá sérstaklega til Icesave-deilunnar.

Það var Alþingi sem setti Icesave-lögin, en það var forseti Lýðveldisins sem gaf þjóðinni tækifæri til að hrinda þeirra árás Alþingis og ríkisstjórnar. Varla telur Ásta Ragnheiður að það hafi verið stofnunin Alþingi sem samþykkti Icesave-lögin, en þingmennirnir hafi hvergi komið nærri? Varla telur Ásta Ragnheiður að embætti forsetans hafi beitt 26. grein Stjórnarskrárinnar, án atbeina forsetans? 

Ásta Ragnheiður styður fullyrðingu sína einnig með tilvísun til pólitískrar grósku, sem meðal annars birtist í mörgum framboðum til setu á Alþingi. Hún vill meina að framboðin sé »skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar«. Er ekki þvert á móti staðreyndin sú, að fjöldi framboða er skýr vísbending um vantraust þjóðarinnar á því fólki sem skipað hefur meiri-hluta á Alþingi og setið í ríkisstjórn þetta kjörtímabil? 

Ásta Ragnheiður telur það vera Vandann stóra, að almenningur hefur réttan skilning á eðli Alþingis. Ekki er hægt að gera greinarmun á Alþingi og þeim mönnum sem þingið skipa hverju sinni. Fundir Alþingis, umræður og ákvarðanir, er lifandi vettvangur þess valdaþáttar stjórnkerfisins sem fer með löggjafarvaldið. Að halda því fram að neikvæð umræða um vanhæfni meiri-hlutans á Alþingi snerti ekki stofnunina Alþingi, eða stöðu þess í stjórnkerfi Lýðveldisins, er hrein og tær heimska.

    

Sjálfstæðisflokkur þræðir torfærur í aðdraganda kosninga

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur þræðir torfærur í aðdraganda kosninga.

Fyrst birt 28. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Forusta Sjálfstæðisflokks virðist hafa >af yfirlögðu ráði<  ákveðið að þræða torfærur í aðdraganda nærstu Alþingiskosninga. Þrátt fyrir skýrar samþykktir Landsfundar 24. febrúar 2013, varðandi upptöku fastgengis og andstöðu við ESB-aðild, talar forusta Flokksins eins og ekkert sé vegakerfið, eins og um sé að ræða óvissuferð um torfærur hálendisins.

Að auki vekur furðu uppgjöf Flokksins á síðasta degi Alþingis. Lögunum um breytingarákvæði Stjórnarskrárinnar er af hálfu núverandi ríkisstjórnar ætlað að auðvelda innlimun landsins í Evrópusambandið. Hvers vegna tekur forusta Sjálfstæðisflokks ekki af skarið, um að strax að loknum kosningum muni Flokkurinn leggja fram tillögu til ályktunar, um að viðræðunum við ESB verði slitið ?

Er ESB-andstaða Sjálfstæðisflokks sýndarmennska?

Bjarni Benediktsson sagði á fundi 23. marz 2013:

»Við sögðum að það ætti að greiða atkvæði um fyrsta Icesave samninginn. Við sögðum að það ætti að greiða þjóðaratkvæði um annan Icesave samninginn. Og við studdum þjóðaratkvæði um þriðja Icesave samninginn.«

»Og við sögðum frá upphafi, að ætluðu menn að fara í viðræður við Evrópusambandið að þá ætti ekki að gera það nema með skýrt lýðræðislegt umboð. Við sögðum og greiddum atkvæði með þjóðaratkvæði, hver einasti þingmaður Sjálfstæðisflokksins á Alþingi, um þjóðaratkvæði, um það hvort hefja ætti viðræðurnar.«

»Og þannig vil ég leysa það mál á næsta kjörtímabili, það er rétta leiðin, að leita lýðræðislegs umboðs vilji menn standa í viðræðum af þessum toga. Sjálfstæðisflokkurinn styður þjóðaratkvæði um það mál á næsta kjörtímabili. Ég teldi vel fara á því, að það gæti orðið á fyrri hluta kjötímabilsins.«

 

Til samanburðar hljóðar samþykkt Landsfundar svo:

 

Landsfundur telur að hagsmunum Íslands sé betur borgið með því að standa fyrir utan Evrópusambandið. Áréttað er að aðildarviðræðum við ESB verði hætt og þær EKKI teknar upp aftur nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.

 

Landsfundurinn mótmælir íhlutun sendiherra Evrópusambandsins á Íslandi í stjórnmálaumræðu þjóðarinnar og telur óhæfu að stækkunardeild ESB haldi úti starfsemi hér þar sem lagst er á sveif með einu stjórnmálaafli gegn öðrum. Evrópusambandinu verði gert að loka kynningarskrifstofu þess hér.

 

Þessi samþykkt ætti öllum að vera ljós. Hún felur í sér kröfu um tafarlausa og formlega stöðvun viðræðna og að aðlögunarferlið verði EKKI tekið upp aftur nema þjóðin samþykki það í þjóðarkönnun. Varðandi kröfu Flokksins um þjóðaratkvæði um Icesave-III-lögin, þá vita allir að sú krafa var reykjar-kóf sem blásið var upp til að fela samþykki Flokksins á  Icesave-samningunum. Formaðurinn nefnir ekki stöðvun viðræðanna einu orði. Hugur hans er allur bundinn við að hefja viðræður af fullum krafti. Til hvaða manna er Bjarni að vísa, þegar hann segir: “vilji menn standa í viðræðum af þessum toga” ?

 

Er búið að gleyma samþykktun Landsfundar um fastgengi ?

 

Þrátt fyrir að Landsfundurinn hafi markað skýra stefnu í átt að fastgengi, nefndi formaðurinn þær samþykktir engu orði. Ef ætlun Flokksins er að halda áfram sömu heimskulegu og skaðlegu peningastefnu sem gert hefur flest heimili og fyrirtæki í landinu gjaldþrota, mun Sjálfstæðisflokkur hljóta hæfilega refsingu í kosningunum. Jafnvel Samfylking, sem þekkt er fyrir heimsku, hefur vit á að telja fastgengi Evrunnar til meðmæla með ESB. Til upprifjunar eru hér samþykktir Landsfundar um peningastefnu:

Upptaka erlendrar myntar. »Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.«

Stöðugleiki í efnahagsmálum. »Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.«

Endurskoða hlutverk Seðlabankans. »Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.«

 

Efnahagsvandi Kýpur og Íslands - samanburður er lærdómsríkur

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Efnahagsvandi Kýpur og Íslands - samanburður er lærdómsríkur.

Fyrst birt 25. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Lærdómsríkt er að bera saman efnahags-vandann á Kýpur og Íslandi. Ljóst má vera að upphaf vandamálanna hefur ekkert að gera með gjaldmiðila þessara landa. Hins vegar kemur í ljós að afleiðingarnar eru mismunandi eftir peningakerfi ríkjanna. Fyrsti samanburður leiðir eftirfarandi í ljós:

1. Bankar lenda á barmi gjaldþrots – hvernig á að bregðast við?

2. Á Íslandi féllu bankarnir og flotgengið veldur því að gengi gjaldmiðilsins fell í kjölfar bankahrunsins. Af gengisfallinu leiddi verðbólga. Tilgátur um að gengisfall auki framleiðslu eru sannanlega rangar, vegna frumstæðrar framleiðslu (iðnaðurinn var drepinn með Evrópska efnahagssvæðinu). Eignabruni og dýrtíð eru afleiðingarnar. Landið á ekki alvöru gjaldeyrir til að standa undir útgjöldum.

3. Á Íslandi voru stofnaðir nýgjir bankar, í eigu ríkisins. Þessir bankar fengu í heimanmund ríflegar afskriftir sem hugmyndin var að notaðar yrðu til að lækka stökkbreyttar skuldir heimila og fyrirtækja. Svo kom Steingrímur til sögunnar og gaf hrægömmum bankana. Með því móti var Snjóhengjan sköpuð, fyrirtæki og heimili eru hundelt af bönkunum.

4. Neyðarlögin tryggðu eigendum Icesave-reikninga meiri rétt en þeir höfðu á grundvelli tilskipana Evrópusambandsins. Að auki höfðu Icesave-eigendur tvöfalda tryggingu fyrir lágmarki tilskipana ESB. Tryggingasjóðir á Íslandi og í Bretlandi/Hollandi báru ábyrgð á innistæðunum og hverjir fjármagna tryggingasjóðina nema bankar í þessum löndum.

5. Icesave-samningarnir voru tilraun til að gera Íslendska ríkið (almenning) ábyrgt fyrir forsendulausum kröfum nýlenduveldanna. Steingrímur J. Sigfússon hótaði að Íslendingar myndu samt greiða kröfurnar og því kom hann í kring með afsali Íslandsbanka og Arion Banka, í hendur hrægammanna. Að auki setti hann ríkisbankann Landsbanka í um 300 milljarða króna skuld í alvöru gjaldmiðli.

6. Á Kýpur hefur ESB uppi tilraunir til að bjargar bönkunum, vegna fjárhagslegra tengsla þeirra við eigendur Evrópusambandsins, Þýðskaland og Frankland. Fastgengið veldur því að gengisfall mun ekki fylgja í kjölfar bankahruns. Kýpverska ríkið mun verða gjaldþrota, því að það hefur tekið ábyrgð á bönkunum, fyrst Laiki Bank 2012 og síðan mun ESB neyða þá að taka ábyrgð á þeim öllum, þrátt fyrir að ríkisábyrgð sé bönnuð innan Evrópska efnahagssvæðisins.

7. Kýpur hefur ríkisstjórn sem virðist gæta hags landsins, sem ekki er á Íslandi. Ef gjaldþrota bönkum verður leyft að falla, mun það ekki hafa varanleg áhrif. Gengi Evrunnar mun ekki falla og ekki mun skella yfir íbúana verðbólga, eignabruni og önnur óáran. Þetta geta Kýpverjar þakkað fastgenginu, ólíkt því sem skeði á Íslandi og er þó ekki séð fyrir endann á erfiðleikum Íslands.

8. Ef ríkissjóður Kýpur gengst í ábyrgð fyrir hinum erlendu skuldum bankanna, mun það jafngilda ævarandi þrælkun landsmanna. Um ókomin ár munu nýlenduveldi Evrópu njóta arðs af erfiði Kýpverja. Þetta er raunar sama niðurstaða og verður á Íslandi, ef kröfur hrægammanna verða ekki afskrifaðar að fullu og öllu.

9. Lærdómurinn er sá að fastgengi tryggir efnahagslegan stöðugleika, en leysir ekki allan vanda sem upp kann að koma. Verðbólga verður örugglega miklu minni, verðtrygging lána verður óþörf, eignabruni vegna stökkbreyttra skulda getur ekki skeð og fyrirtæki og einstaklingar geta snúið sér að sköpun verðmæta, í stað þess að stunda kapphlaup við verðbólguna.

10. Á Kýpur eru uppi hugmyndir um að yfirgefa Evruna og þrátt fyrir umsagnir hagfræðinga um að það sé erfitt eða ómögulegt, fullyrði ég að það er auðvelt. Aðferðin er fólgin í upptöku myntráðs, sem gefur út innlenda mynt en notar Evru sem stoðmynt. Að fara úr Evru og yfir í myntráð er ekki erfiðara en að fara úr myntráði yfir í Evru. Úr myntráði yfir í Evru er raunar sú leið sem flest ríkin í Evrulandi hafa farið.

    Viðbót 26. marz 2013.

• Neyðarlögin »TRYGGÐU EKKI« innistæður í innlendum bönkum, heldur »VEITTU FORGANG« öllum innistæðum á Icesave-reikningunum. Þetta hefði ekki nægt nema af því að Landsbankinn var fjármagnaður að stórum hluta með útgáfu skuldabréfa. Þessi hluti Neyðarlaganna hefði ekki komið að gagni, ef Landsbankinn hefði eingöngu verið fjármagnaður með innlánum, eins og Laiki Bank á Kýpur.

• Neyðarlögin voru tvíþætt og sá hluti sem snerti innlendu útibúin snérist um að viðhalda greiðslukerfi landsins. Þetta var ekki hægt að gera nema með því að stofna nýgja banka, því að bankarnir féllu allir. Á Kýpur eru ekki allir bankarnir fallnir. Með Neyðarlögunum var ríkinu heimilað að stofna þessa nýgju banka. Nýgju bankarnir tóku skuldir og eignir úr gömlu óstarfhæfu bönkunum. Hluti  skuldanna voru innistæðurnar og hluti eignanna voru innlend útlán til heimila og fyrirtækja.

• Fullyrðingar Steingríms J. Sigfússonar um að innistæður njóti ríkisábyrgðar eru rangar. Hann hefur raunar sjálfur viðurkennt að einungis er um pólitískar yfirlýsingar að ræða. Úrskurður EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013 staðfestir, að á Evrópska efnahagssvæðinu eru ríkissjóðir/almenningur ekki í ábyrgð fyrir innistæðum í bönkum. Hvorki Neyðarlögin né önnur lög á Evrópska efnahagssvæðinu tryggja innistæður í bönkum. Inneignir í bönkum eru »EKKI ríkisTRYGGÐAR«.

• Á Kýpur er beitt fullkomlega hliðstæðum aðgerðum og gert var hérlendis, þrátt fyrir áætlanir um annað. Evrópusambandið ætlar að láta almenning axla þungar byrðar af bankahruninu, en reynt er að hlýfa erlendum lánveitendum sem eru mest bankar í Þýðskalandi og Franklandi. Að kröfu Evrópusambandsins endurfjármagnaði ríkissjóður Kýpur Laiki Bank 30. júní 2012 og eignaðist við það 84% hlut í bankanum. Með þessum kaupum skuldsetti ríkissjóður Kýpur sig örugglega um háar fjárhæðir, sem núna eru að fullu glataðar.

• Á Kýpur eru innistæður að 100.000 EUR fluttar í annan banka, sem er hliðstætt flutningi í nýgju bankana hérlendis. Þetta er ekki gert á grundvelli kerfishruns eins og hérlendis, heldur að skipun Evrópusambandsins. Útlán fylgja með innistæðunum, eins og gert var hérlendis, auk þess sem ríkissjóður Kýpur leggur bankanum til samsvarandi eiginfé. Gert er ráð fyrir að þeir sem áttu inneignir yfir 100.000 EUR muni tapa allt að 30% af þeim fjármunum, enda mest útlendingar sem Brussel-hjörðin er búið að brennimerkja sem glæpalið.

• Staðan er því sú að Evrópusambandið heldur til streitu, að almenningur axli ábyrgð á bankakerfinu. Þrátt fyrir bann Evrópusambandsins sjálfs á ríkisábyrgðum, þá eru aðildarlöndin neidd til að veita ríkisábyrgðir. Hér heima eyðilagði ríkisstjórnin þann tilgang Neyðarlaganna að nota hagnað nýgju bankanna til að lækka byrðar almennings vegna gengishrunsins. Þess vegna er Ísland í nákvæmlega sömu stöðu og Kýpur. Tilgangur Neyðarlaganna náði ekki fram að ganga, nema gagnvart eigendum Icesave-reikninganna. Mikil blessun er að Icesave-stjórnin á einungis fáeina daga eftir ólifaða.

Fríverzlun við Bandaríkin fær óvæntan stuðning

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Fríverzlun við Bandaríkin fær óvæntan stuðning.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 23. marz 2013.

  

  

Birgir Þórarinsson.

Undirritaður flutti á Alþingi í október 2010 þingsályktun um fríverzlun við Bandaríkin.

Fríverzlun við Bandaríkin, stærsta hagkerfi heims, er mikið hagsmunamál fyrir Ísland. Í henni felast fjölmörg ný tækifæri fyrir neytendur, inn- og útflutning, fyrirtæki og fjárfestingar. 

Við undirbúning málsins átti ég meðal annars fund með ráðamönnum í Washington. Kom það vel í ljós að þeir voru áhugasamir um málið. Það var ekki síst þess vegna sem tillagan var flutt. Gat ég þess í umræðum á Alþingi að áhugi væri á málinu af hálfu Bandaríkjanna. Þrátt fyrir það náði tillagan ekki fram að ganga og skrifast það á áhugaleysi ríkisstjórnarflokkanna. Þeim hefur eflaust þótt það slæmt að draga athyglina frá ESB-umsókninni.

Nýverið kom fram í fjölmiðlum að utanríkisráðherra hefur skrifað hinum nýja utanríkisráðherra Bandaríkjanna, John Kerry, bréf þar sem hann óskar eftir aðkomu Íslands að væntanlegum fríverzlunarviðræðum Bandaríkjanna og ESB. Haft var eftir John Kerry að viðræðurnar yrðu ekki einskorðaðar við ríki ESB heldur einnig önnur ríki er tengjast Evrópsku samstarfi. Þetta verður ekki skilið á annan veg en að aðild að ESB skipti ekki höfuð máli í þessu sambandi. Þetta eru mikil tíðindi í ljósi fyrri orða um að gangi Ísland í ESB fáist fríverzlun við Bandaríkin í bónus. 

Utanríkisráðherra er þróttmikill og vaskur stjórnmálamaður og þá sérstaklega þegar kemur að málefnum ESB. Hann hefur ekki sleppt hendinni af ESB-umsókn Íslands þótt vaða hafi þurft eld og brennistein, heima og heiman.

Ég vil þakka utanríkisráðherra fyrir þann áhuga sem hann sýnir nú fríverzlunarsamningi við Bandaríkin. Það lítur hins vegar út fyrir að honum muni ekki endast pólitískt líf í ráðuneytinu til að ljúka málinu. Það hefur komið á daginn að Bandaríkin hafa áhuga á viðræðum við Ísland. Ráðherra hefði átt að styðja þingsályktun mína fyrir rúmum 2 árum, hefja tvíhliða viðræður við Bandaríkin og vera þar með á undan ESB. Það hefði komið honum á spjöld sögunnar. Ísland á fjölmörg sóknarfæri í alþjóðasamskiptum án Evrópusambandsins.

<<<>>><><<<>>>

Tillaga til þingsályktunar

um fríverzlun við Bandaríkin.

19.október 2010.

Flutningsmenn: Birgir Þórarinsson, Ragnheiður E. Árnadóttir, Jón Gunnarsson,
Ásmundur Einar Daðason, Árni Johnsen, Gunnar Bragi Sveinsson.

Alþingi ályktar að fela utanríkisráðherra að óska eftir viðræðum við ríkisstjórn Bandaríkja Norður-Ameríku um gerð tvíhliða fríverzlunar-samnings milli Íslands og Bandaríkjanna.

Greinargerð.

Það er lykilatriði í endurreisn Íslendsk efnahagslífs að tryggja Íslendskum fyrirtækjum bestu mögulegu viðskiptakjör. Tollfrjáls aðgangur að einum stærsta markaði heims, Bandaríkjamarkaði, er mjög mikilvægur í þessu sambandi. Með tilkomu fríverslunarsamnings við Bandaríkin mundu Bandarískar vörur lækka í verði til hagsbóta fyrir Íslendska neytendur og fyrirtæki. Sóknarhagsmunir Íslands liggja í því að tryggja greiðan aðgang að Bandaríkjamarkaði fyrir útflutningsvörur, sérstaklega fiskafurðir og iðnaðarvöru. Sú grundvallarbreyting hefur orðið undanfarin ár að hagsmunir Íslands liggja ekki einungis í verzlun með sjávarafurðir heldur hefur Ísland verulegra hagsmuna að gæta á nánast öllum sviðum og ekki síst hvað varðar hátækni, lyf og þjónustu.

Fríverzlunarsamningur við Bandaríkin felur í sér mikil tækifæri fyrir Íslendskar landbúnaðarvörur. Má þar helstar nefna lambakjöt, skyr og osta enda hafa téðar vörur verið á boðstólnum í Bandaríkjunum um nokkurra ára skeið og hafa fengið þar mjög góðar viðtökur. Lækkun smásöluverðs til Bandarískra neytenda, í gegnum tollaívilnanir, ætti að skila sér í aukinni sölu sem leiða mundi til aukinnar framleiðslu Íslendskra landbúnaðarvara.

Bandaríkin hafa gert fríverzlunarsamninga við 17 ríki og á meiri hluti þeirra það sammerkt að teljast smá. Ísland er lítið land í samfélagi þjóðanna og af þeim sökum ætti landið að falla vel að samningamódeli Bandaríkjanna og góðar líkur vera á að samningar takist.

Það er eðli fríverzlunarsamninga að þeir eru gagnkvæmir en í því felst m.a. að báðir aðilar telja sig hafa hag af því að gera slíka samninga. Hagur Bandaríkjamanna yrði ekki síst sá að þeir gætu nýtt Ísland sem umskipunarhöfn fyrir flutninga á Evrópumarkað. Lega landsins gæti þannig orðið til þess að Ísland yrði milliliður fyrir viðskipti milli Bandaríkjanna og meginlands Evrópu. Þá gæti einnig orðið hagkvæmt að flytja hálfunnar vörur frá Bandaríkjunum til Íslands, fullvinna þær hér á landi og selja í öðrum Evrópulöndum. Ef löndin ná samningum um sk. upprunareglur gætu fjölmörg störf skapast hér á landi í tengslum við samninginn. Á Suðurnesjum mundi til að mynda nálægð við alþjóðaflugvöll og höfnina í Helguvík gegna mikilvægu hlutverki.

Viðræður milli landa við gerð fríverzlunarsamninga taka oft langan tíma. Það er þó ekki algild regla en orð eru til alls fyrst. Ef pólitískur vilji er til staðar af beggja hálfu ættu viðræður og staðfesting samnings að taka tiltölulega skamman tíma. Í þessu samhengi þarf að hafa hraðan á við afgreiðslu þingsályktunartillögunnar á Alþingi. Hafa ber í huga að fari svo að Ísland gangi í Evrópusambandið(?), mun Ísland eitt og sér hafa skerta heimild til að gera tvíhliða fríverzlunarsamninga og yrðu slík samningagerð fyrir landsins hönd á könnu Evrópusambandsins.

Hugmyndin um fríverzlunarsamning við Bandaríkin er ekki ný af nálinni. Könnunarviðræður fóru fram á vettvangi EFTA fyrir nokkrum árum en þær skiluðu ekki tilætluðum árangri. Margt hefur hins vegar breyzt á þeim tíma sem liðið hefur og er ástæða til að ætla að viðhorf Bandaríkjamanna séu jákvæðari núna en þau voru þá. Teikn eru á lofti um að þeir vilji bæta samskipin milli landanna en þau hafa heldur minnkað frá því að varnarliðið hvarf af landi brott. Við þetta má einnig bæta að utanríkisráðherra Bandaríkjanna, Hillary Clinton, gat þess m.a. sérstaklega í sjónvarpsávarpi til Íslendinga 17. júní sl. að Íslendingar gætu reitt sig á trausta vináttu og stuðning Bandaríkjamanna í þeim efnahagserfiðleikum sem að steðja.

Að jafnaði hafa fulltrúar atvinnulífsins á Íslandi með atbeina utanríkisráðuneytisins haft frumkvæði að gerð fríverzlunarsamninga. Skýr viljayfirlýsing Alþingis í þessum efnum er mikilvæg og vegur þungt. Hana mætti túlka sem ósk um stuðning vegna mikilla efnahagserfiðleika. Stuðning sem grundvallast á áratuga vináttu og gagnkvæmum viðskiptum á sama tíma. Á slíkum forsendum mætti nálgast viðræður eða einstaka þætti samningsgerðar.

Leita ber allra leiða til þess að styrkja stoðir Íslendsk efnahagslífs á erfiðum tímum. Fríverzlunarsamningur við Bandaríkin ætti að skapa framtíðarmöguleika, ný og eftirsóknarverð tækifæri á fjölmörgum sviðum. Af þeim sökum fjallar þingsályktunartillagan um tækifæri sem Alþingi á að hafa frumkvæði að því að nýta.

Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money.

Fyrst birt í The Telegraph 22. marz 2013.

  

  

Charles Moore.

Othello. “What’s the matter, think you?”

Cassio. “Something from Cyprus, as I may divine; It is a business of some heat.”

Shakespeare is on the money. Then, as now, Cyprus was the toy of foreign powers. Othello was sent there from Venice to repel the Turks, though luckily they all got blown away in a tempest. Since then, Russia, Britain, Greece and, always, Turkey, have taken an interest. Even today, Britain has an important listening post for the Middle East there, 60,000 expatriates, 3,500 troops in our sovereign bases and a continuing role as a guarantor power. Cypriots still drive on the left.

Lord Salisbury, who won control of Cyprus for Britain from Turkey in 1878, once sent an envoy there. People complained that the man knew neither Greek nor Turkish. “Good,” said Salisbury, “then he will hear fewer lies.”

That is the authentic tone of an imperial power. Today that power is Germany. We have heard enough lies, the Germans are saying haughtily to the Cypriots, now shut up and do what we want. Yesterday, Angela Merkel, the German Chancellor, ordered that “Cyprus must realise that its business model is dead”.

It is hard to tell whether this was true before she said it. Some argue that the problems in Cypriot banking were hugely exaggerated by the country’s outgoing Communist government for electoral reasons. But this has become irrelevant. If the business model was not dead before the intervention of Brussels, Frankfurt, Berlin and the IMF, it is now. No one with any choice in the matter will want to put his money in a Cypriot bank any more.

This now-dead business model supported banking assets worth eight times more than the country’s GDP, so its demise will hurt for a long time. If you are an independent country, even a small one, you can recover from economic shocks surprisingly quickly. Look at Iceland, which, like Cyprus, was awash with Russian money, but, unlike Cyprus, is not in the eurozone. It ended up, when its banks collapsed, with each Icelander theoretically on the hook for an average of $330,000. It decided that, after all, it preferred fishing to banking; it had its own currency. Now it is back on the way to economic health. No such luck for Cyprus. From now on, it will be told what to do by the nations and organisations into whose hands it seems about to surrender itself. It cannot make decisions for its own good. It is a tiny, far-flung, vulnerable part of the new German Europe.

So let us look at this question not from an economic but an imperial point of view. One problem of imperial rule is that it can be worse for the satellites of the empire if the centre is democratic. A benign despot can at least take a long view about the welfare of his fiefdom. Elected rulers usually cannot. Television footage this week has been of weeping, angry crowds in Nicosia and Limassol, but the crowds that matter are the ones that have not taken to the streets in Berlin or Munich or Hamburg. They get their next vote in the German general election in September. They dislike shelling out for what they see as feckless Mediterraneans: they detest the idea of doing so for what they see as crooked Russians. The conflict between Teuton and Slav has never ceased. Mrs Merkel’s policy for Cyprus has to be constructed round what her Teutons want.

It is another feature of democratic regimes that they are instinctively uncomfortable with imperial pretensions; so they seek the moral high ground, like a mountaineer who just keeps climbing higher when he’s lost in the fog. We British liked to think that we were bringing civilisation and the rule of law to our colonies. The Americans have tended to deny an imperial role altogether and talk about safeguarding democracy.

Now it is the Germans’ turn to exercise an imperium. Their re-entry into the comity of nations has been based on the idea that they are peaceful, law-respecting, internationalist, politically vegetarian. They support an ever-closer European Union because they want to be a “European Germany” to avoid a “German Europe”. They are perfectly genuine about wishing to overcome what is euphemistically called “the problem of history”. So they are obsessed with the importance of rules, of obeying them and being seen to obey them. They have been good boys, and by doing so, they have prospered mightily.

But as they have grown stronger, their love of rules has turned into an instrument of their power. We are good European citizens, the Germans argue, and we have done well. So the answer is for everyone in the eurozone to behave just like us and they will do well too. One size must fit all, and that size is made in Germany. What the Germans leave out of account is that the single currency which, for them, is artificially low in international value is, for most of the rest of the eurozone, punitively high. What helps them crushes others. After victory in 1945, Churchill broadcast that Germany “lies prostrate before us”. Today, most of southern Europe lies prostrate before Germany.

Mrs Merkel does not see it this way, but if she were to impose upon her own country the levels of unemployment which her eurozone policies inflict upon Spain or Greece or Italy, she would be out of office tomorrow. It is in the nature of imperial power that it is very much slower to feel the pain of those it rules at a distance than that of its own people. That is why its colonial subjects tend to dislike it, even when it is well-intentioned and orderly.

By this point, many people, especially Germans, will be furiously objecting to my line of argument. This is not imperialism, they will say, this is a new concept of doing things called the European Union. The eurozone is on its way, they go on, to the safe harbour of a banking union and a fiscal union, to a United States of Europe in all but name. Then all will have equal rights and equal protection. To get this union right, though, we mustn’t have “legacy debts”: these problems of transition are tough, but if they are firmly dealt with, all will be well.

And possibly, one distant day, it will be. Possibly, just as people all over the known world could once say “Civis Romanus sum” (“I am a Roman citizen”), so they will be able to say, “I am a European”, and know that they are safe and free under the blue flag with its golden stars. It may be for that reason that the eurozone decision-makers decided to make an example of Cyprus. They knew that it was puny. They believed, probably correctly, that it would have to obey. They hoped to show the world, which doubts, that they mean what they say.

But the exertion of such power is a very ugly thing. When you see it exerted you also see who is accorded respect and who isn’t. In this case, ordinary depositors have been disrespected and parliamentary processes have been bullied into giving the “right” answer. Cyprus is capitulating not out of euro-patriotism, but out of fear. This is not European “solidarity” but coercion.

In all this long euro-crisis, Britain has rightly held aloof, but at the same time urged the eurozone to deepen and strengthen itself. This is inconsistent reasoning. If tiny Cyprus can be so much trouble in building the great euro-Empire, what does that say about the likely harmony of the ultimate whole?

Michael Hudson: Stríðið gegn Íslandi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Michael Hudson: Stríðið gegn Íslandi.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 04. apríl 2009.

  

  

Michael Hudson.

Ísland hefur orðið fyrir árás - ekki hernaðarárás, heldur fjármálaárás. Afleiðingarnar eru jafn banvænar þrátt fyrir það. Fleiri verða veikir, lifa í örvæntingu og deyja fyrir aldur fram ef þjóðin neitar ekki að greiða til baka megnið af þeim lánum sem prangað hefur verið inn á hana á síðustu átta árum. En leiðin til bjargar er þyrnum stráð. Voldugir skuldunautar á borð við Bandaríkin og Bretland munu siga áróðursmeisturum sínum, sem og Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og Alþjóðabankanum á Íslendinga og krefjast þess að þeir verði hnepptir í skuldafangelsi með því að þvinga þá til að greiða skuldir sem þessar þjóðir myndu aldrei greiða sjálfar.

Til að komast út úr skuldafeninu verða Íslendingar að átta sig á hvers konar efnahagsástand sjálfseyðingar Íslendskir bankamenn hafa skapað. Þrátt fyrir að hafa eytt nærri hálfri öld í að rannsaka þjóðir í erfiðri skuldastöðu hef ég sjaldan eða aldrei séð neitt í líkingu við ástandið á Íslandi. Hér á landi hafa bankarnir steypt sér í svo gríðarlegar skuldir að verðgildi krónunnar mun rýrna til frambúðar og leiða af sér verðbólgu næstu áratugina. 

Skuldaleikurinn.

Í gegnum söguna hafa skuldugar þjóðir oftast farið þá leið að losa sig við skuldirnar með hjálp verðbólgu, þ.e. borgað skuldirnar með „ódýrum peningum". Ríkisstjórnir prenta peninga og viðhalda fjárlagahalla til þess að hækka verðlag og þannig er meira fjármagn í boði, en vöruframboð óbreytt. Þessi verðbólga og gengisfall minnka skuldabyrðina svo framarlega sem laun og aðrar tekjur hækka samhliða.

Ísland hefur snúið þessari lausn á hvolf. Í stað þess að auðvelda hina hefðbundnu skuldaleiðréttingu hefur verið sköpuð paradís lánardrottna og hinni sígildu flóttaleið skuldsettra þjóða lokað. Þjóðin hefur fundið leið til að steypa sér í skuldir með hjálp verðbólgunnar, í stað þess að vinna sig úr þeim með henni. Með verðtryggingu skulda hefur Ísland komið upp einstöku kerfi fyrir banka og aðra lánadrottna sem stóreykur tekjur þeirra af lánastarfsemi, á kostnað launa og tekna af raunverulegri atvinnustarfsemi.

Það er eðlilegt að fólk greiði lán sem tekin hafa verið á heiðarlegan hátt. Venjulega er gert ráð fyrir að fólk taki lán - og bankar láni - til vænlegra fjárfestinga, sem skili arði sem síðan er hægt að nýta til að greiða lánið til baka auk vaxta. Þannig hafa bankar starfað um aldaraðir og þannig hefur orðið til ímynd hins varkára bankamanns sem neitar fjölmörgum þeirra sem sækjast eftir lánum frá honum.

Þannig var það að minnsta kosti einu sinni. Fáir sáu fyrir sér að aðgangur að lánsfé yrði svo greiður að þau vanskil sem við sjáum í dag væru óhjákvæmileg. Í Bandaríkjunum eru þannig þriðjungur þeirra sem tóku húsnæðislán með neikvæða eiginfjárstöðu. Það þýðir að lánin eru orðin hærri en virði eignanna sem þau hvíla á.

Lausn nýfrjálshyggjunnar á þessu vandamáli er að selja eignir með gríðarlegum afföllum til alþjóðlegra arðræningja og brjóta niður félagslegt kerfi þjóða, einmitt þegar þær þurfa mest á því að halda. Þetta gildir þó aðeins um litlu þjóðirnar. Þær þjóðir sem hæst hrópa á Íslendinga að greiða lán spákaupmannanna eru undanskildar. Þar eru fremstar í flokki þær þjóðir sem eru skuldsettastar, Bandaríkin og Bretland, undir stjórn manna sem dytti aldrei í hug að leggja slíkar byrðar á eigin þegna. Um leið og þessar þjóðir lækka skatta og auka á fjarlagahallann reyna þær að kúga peninga út úr smærri og veikburða þjóðum, líkt og þær stunduðu gagnvart Þriðjaheimsríkjum á 9. og 10. áratug síðustu aldar.

Fjármálastríðið.

Á síðustu árum hefur Ísland orðið fyrir árásum alþjóðlegra lánadrottna. Þeir hafa náð að sannfæra hóp lukkuriddara um að leiðin til auðs og hagvaxtar væri í skuldsetningu, en ekki ráðdeild. Bankar og spákaupmenn í innsta hring alþjóðafjármálakerfisins höfðu það að meginstarfi að selja skuldir og þurftu að búa sig undir það efnahagslega hrun sem sagan sýnir að fylgi óhjákvæmilega í kjölfar slíkrar ofurskuldsetningar. Það gerðu þeir með því að sá fræjum hugmyndafræði sem leit á keðjuverkandi skuldsetningu sem góða hagstjórn.

Stefna stjórnvalda í Bandaríkjunum er að koma á stöðugleika og forðast kreppu með því að færa niður skuldir til jafns við lækkandi markaðsverð, en ekki síður að ná greiðslubyrði húsnæðislána niður á viðráðanlegt stig, þ.e. innan við 32% af tekjum heimilanna. Í öðrum löndum er einnig verið að færa niður skuldir svo fólk og fyrirtæki geti staðið í skilum. Á Íslandi er verðtryggingin hins vegar að belgja út skuldir og steypa húseigendum í neikvæða eiginfjárstöðu.

Það fyrsta sem Íslendingar verða að gera er að átta sig á að landið hefur orðið fyrir efnahagslegri árás útlendinga, sem studdir voru af Íslendskum bankamönnum. Til að hafa sigur reyndu þessir lánadrottnar að sannfæra þjóðina um að skuldir væru framleiðsluhvetjandi og að hagkerfið efldist, þar sem verðmæti þess ykist - þ.e. eignir yxu umfram skuldir. Þannig var gert ráð fyrir að verð myndi aldrei lækka og við myndum aldrei standa eftir með skuldirnar einar og neikvæða eiginfjárstöðu. Þeir gerðu sitt besta til að sannfæra þjóðina um að það væri slys sem gerðist aðeins einu sinni á öld eða svo, en ekki óhjákvæmileg afleiðing gríðarlegrar skuldsetningar með samsettum vöxtum án tekjuaukningar sem stæði undir vaxtagreiðslum.

Þessari hugmyndafræði er nú fylgt eftir með því að telja Íslendskum almenningi trú um að honum standi ekkert annað til boða en að borga skuldirnar sem örfáir einstaklingar hafa steypt sér í, skuldir sem safna vöxtum að öðrum kosti. Þjóðin þarf einfaldlega að gera sér grein fyrir því að þær skuldir sem krafist er að hún greiði, eru meiri en hún getur ráðið við.

Hvernig eiga Íslendingar að borga?

Íslendingar verða að gera sér grein fyrir því fyrr en seinna að ekki er hægt að greiða þessar skuldir og um leið halda uppi sanngjörnu samfélagi. Óhjákvæmilegt er að afskrifa skuldir á einhvern hátt. Hversu mikið er ekki hægt að segja til um fyrr en vitað er hver skuldar hverjum og hversu mikið. En Ísland er sjálfstætt ríki og getur sett hver þau efnahagslög sem því hentar, svo framarlega sem þau mismuna ekki fólki eftir þjóðerni.

Alþjóðlegir lánadrottnar munu mótmæla harðlega. Markmið þeirra er að halda fjármálaheiminum utan alþjóðalaga og gera innheimtu skulda óháða lýðræðislegum reglum. Þannig reyna alþjóðlegar fjármálastofnanir að hindra stjórnvöld í að koma böndum á óhefta lánastarfsemi og eignaupptöku. Málpípur fjármagnseigenda saka þannig stjórnvöld um að hefta hinn frjálsa markað, þegar þau eru í raun eina aflið sem getur komið í veg fyrir að heilu þjóðirnar verði hnepptar í skuldafangelsi.

Með því að fara fram á greiningu á því hver skuldar hverjum hvað getur Ísland komið boltanum í fang lánadrottnanna og látið þeim eftir að svara því hvernig í ósköpunum Íslendingar eigi að fara að því að borga og hverjar efnahagslegar afleiðingar þess verði. Hvernig geta Íslendingar borgað á næstu árum án þess að landsmenn tapi unnvörpum eignum sínum og félagslega kerfið verði lagt í rúst? Hvernig geta Íslendingar greitt skuldir sínar án þess að keyra sig í þrot, leggja niður þjóðfélag félagslegs jafnréttis og koma hér á samfélagi örfárra ofurríkra lánadrottna og svo örsnauðs almennings? Það er raunveruleg hætta á að hér myndist ný stétt fjármagnseigenda sem stjórna muni landinu næstu öldina eða svo.

Íslendingar hafa verið prettaðir. Eiga þeir að líta á það sem skyldu sína að greiða þjóðum sem hafa ekki í hyggju að greiða nokkurn tíma sínar eigin skuldir? Svo lánadrottnar fái greitt þurfa þeir að sannfæra skuldunauta sína um að þeir geti í raun og veru borgað, þ.e. borgað án þess að leggja samfélagið í rúst, selja auðlindir sínar eða koma á gríðarlegri stéttaskiptingu fjármagnseigenda og skuldara.

Lánin eða lífið?

Íslendingar verða að líta til langs tíma. Hvernig á efnahagskerfið að lifa af og vaxa til framtíðar? Verðtryggingu lána verður að afnema. Gjaldeyrislán verður að færa yfir í krónur á lágum, óverðtryggðum vöxtum eða afskrifa að hluta eða öllu leyti. Markmiðið á að vera að fella niður skuldir sem valda efnahagslegu tjóni.

Leiðarljósið er heilbrigt efnahagskerfi í heild sinni. Þeir sem heimta mest eru ekki þeir sem skulda mest, heldur þeir sem hafa lánað mest. Markmið þeirra er að tryggja völd sín í samfélaginu. Umfram allt vilja þeir hámarka vald skulda umfram verðmætasköpun. Þess vegna er verðtrygging lána notuð til að tryggja að bankarnir hagnist á hruni efnahagslífsins, en ekki almenningur, sem greiða þarf jafnt skuldirnar sem og kostnaðinn af hækkandi verðlagi og hruni krónunnar. Lánadrottnar um allan heim eru í óða önn að færa niður skuldir í takt við lækkandi fasteignaverð. Á Íslandi hafa bankarnir hins vegar fengið að hækka skuldabyrðina um 14% á síðasta ári, á meðan fasteignaverð hefur lækkað um 21%! Því verra sem efnahagsástandið er, því sterkari eru lánveitendurnir. Þetta er ávísun á efnahagslegt sjálfsmorð þar sem dýpkandi kreppa hneppir æ fleiri í skuldafangelsi.

Ísland getur tekið forystu og orðið fyrirmynd annarra þjóða í efnahagslegu jafnrétti. Aldrei hefur verið betra tækifæri til að taka afstöðu til þess um hvað standa á vörð - óyfirstíganlegar skuldir eða framtíð Íslendsks samfélags? Munu stjórnvöld verja þegna sína fyrir afætum fjármálaheimsins, eða munu þau færa þeim Íslendska hagkerfið á silfurfati? Það er spurningin sem Íslendsk stjórnvöld verða að svara.

   

Landsfundur Sjálfstæðisflokks sem markaði tímamót - fastgengi í augsýn

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Landsfundur Sjálfstæðisflokks sem markaði tímamót - fastgengi í augsýn.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 15. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Sjálfstæðisflokkur hefur tekið afgerandi forustu, við mótun nytsamlegrar peningastefnu fyrir Ísland. Á Landsfundi flokksins í lok febrúar var samþykkt að stefna að »alvöru fastgengi« sem ekki verður framkvæmt nema með »reglu-bundinni peningastefnu«. Þessi peningastefna stöðvar verðbólguna, gerir verðtryggingu óþarfa, bræðir snjóhengjuna, slítur gjaldeyrishöftin og leysir mörg önnur vandamál.

Auk Sjálfstæðisflokks, hafa einungis Hægri grænir haft dug til að leggja ærlega vinnu í mótun peningastefnu. Vinstri grænir og Framsóknarflokkur skila algerlega auðu, en Samfylking sér ekkert nema þjónkun við Evrópusambandið, þótt fyrir liggi að 70% þjóðarinnar hafnar hugmyndum hennar um feigðarflan til Brussel. Landsfundur Sjálfstæðisflokks samþykkti eftirfarandi ályktanir, varðandi peningastefnu:

Upptaka erlendrar myntar. »Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.«

Stöðugleiki í efnahagsmálum. »Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.«

Endurskoða hlutverk Seðlabankans. »Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.«

Mikilvægt er að skilja, að fastgengi verður ekki komið á undir stjórn Seðlabanka, hann verður að leggja niður í núverandi mynd. Ályktun landsfundarins um það efni er því mikilvæg. Fastgengi er annað hvort fólgið í upptöku erlends gjaldmiðils, eða sett er á fót myntráð sem notar erlendan gjaldmiðil sem stoðmynt. Góð lausn er að taka fyrst upp erlendan gjaldmiðil og það er hægt að gera á einni viku og setja á fót myntráð 12 mánuðum síðar. Öll skref í þessu ferli eru þekkt og kosta hvorki mikla peninga né eru tæknilega erfið.

Landsmenn eru orðnir leiðir á »torgreindri peningastefnu« .

Hjá Efnahags- og viðskiptanefnd Sjálfstæðisflokks liggja fyrir nákvæmar tillögur um hvernig útfæra skal fastgengis-stefnuna. Þær tillögur nefndarinnar, sem lagðar voru fyrir landsfundinn, er hægt að lesa hér:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1284624/

Sjálfstæðismenn, nú er bara að hvetja forustu flokksins til dáða.

Trúverðugar lausnir fyrir heimili og fyrirtæki verður aðalmál kosninganna og þar sem peningastefna Sjálfstæðisflokks leysir mörg vandamál samtímis, mun gengi flokksins ráðast af kynningu á henni. Mikilvægt er að andmæla af ákveðni þeim aumkunarverðu hugmyndum um peningastefnu sem ríkisstjórnar-flokkarnir bjóða uppá. Á landsfundi Samfylkingar var samþykkt:

»Samfylkingin stefnir að hagstjórn sem leiðir til þess að Íslendingar geta tekið upp evru og gengið í Evrópusambandið. Ferlið sem slíkt styður við krónuna og með þátttöku í myntsamstarfinu kemst hún í langþráð og nauðsynlegt skjól.«

Þetta er varla hægt að nefna peningastefnu, en samþykkt Vinstri grænna á þeirra síðasta landsfundi, er staðfesting þess að þessir flokkar mega ekki koma nálægt eflahagsmálum þjóðarinnar:

»Verkefnin framundan í efnahagsmálum eru ærin og meðal annars þarf að losa um aflandskrónur samkvæmt þeirri áætlun sem samþykkt hefur verið og gerir ráð fyrir útgönguskatti á þá fjármuni.«

Telja verður til mikilla tíðinda, að Sjálfstæðisflokkur hefur tekið forustu um mótun þjóðhollrar peningastefnu fyrir Ísland. Í nær 100 ár hefur »torgreinda peningastefnan« valdið öllum almenningi ómældum skaða. Flotgengi hefur verið notað kerfisbundið til að færa fjármuni frá almenningi til höfðingjastéttarinnar. Aukaafurðir þessarar stefnu eru reglubundnar gengisfellingar, viðvarandi verðbólga, eignabruni og hækkanir húsnæðisskulda. Að auki býr þjóðin núna við gjaldeyrishöft og yfirvofandi snjóhengju erlendra hrægamma-sjóða, sem rekja má beint til peningastefnunnar.

Upptaka fastgengis er ekki vandasamt eða kostnaðarsamt, þótt úlfar og hrægammar hamist við að hræða landslýð. Þvert á móti er auðvelt að finna sérfræðinga, sem víða um heim hafa stjórnað vel heppnaðri upptöku reglu-bundinnar peningastefnu. Kostnaður ríkissins verður ekki meiri en 10-50 milljarðar króna, eftir því hvaða útfærsla er valin. Með nýgjum gjaldmiðli, til dæmis Ríkisdal, verður hægt að hlægja að »Snjóhengjunni ógurlegu« sem ásamt »Icesave-draugnum« verða ævarandi bautasteinar vanhæfrar ríkisstjórnar.

 

Trúverðugar lausnir fyrir heimili og fyrirtæki

verður aðalmál kosninganna og

peningastefna Sjálfstæðisflokks leysir mörg vandamál samtímis.

   

Why Iceland is not responsible for Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

   

 

 

Why Iceland is not responsible for Icesave.

Fyrst birt hjá DutchNews 14. apríl 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

For more than two years Britain and the Netherlands have been trying hard to force the people of Iceland to pay Icesave claims which are without any legal foundation. The EEA legislation and directives of the EU, as well as deposit insurance laws of these states have been disregarded in these attempts. Why is it that governments of Britain and the Netherlands refuse to use legal means to collect their claims, if they believe that they have any ?

 

On 09th April 2011 a referendum was held in Iceland on whether to accept a humiliating settlement with Britain and the Netherland. This was the second referendum which was called in order to force the Icesave claims onto the people. For the second time these claims were refused because there are no legal bases for such claims. Now the case may finally be settled in a court of law, like is the custom of civilised peoples.

 

Icesave was a trading name of Landsbanki Islands HF. It was authorised to operate in Britain and the Netherlands by Financial Services Authorities of these states and one of the conditions which it had to meet was full deposit insurance. If this condition had not been met, Landsbanki would never have obtained its licence to operate the Icesave accounts.

 

According to regulations in Britain and the Netherlands, incoming EEA banks should obtain deposit cover with a local Deposit Guarantee Scheme. If these banks have a home state cover, they may receive some unspecified discount off the full fee that they would otherwise pay. The amount of any discount is recoverable from the other members of the incoming EEA firm&#39;s sub-class.

 

Therefore Landsbanki Islands HF did in fact have a double insurance cover for the EU minimum amount of EUR 20.887. When the bank collapsed, the deposit guarantee scheme FSCS in Britain and DNB in the Netherlands bought claims from all eligible holders of Icesave accounts, to the specified limits in these states. These claims were made priority claims by the emergency law set by Alþingi of Iceland. These claims are not the responsibility of the Icelandic people and not even the deposit guarantee scheme in Iceland.

 

Furthermore, I would like to draw attention to the double parts of the emergency law of 06th October 2008. One part dealt with establishment of new banks in order to secure the function of the economic system of Iceland. The other part of the emergency law made foreign holders of Icesave accounts into priority claimants. These were the only effects of the emergency law.

 

The governments of Britain and the Netherlands took advantage of the latter part of the emergency law by raising the level of deposit protection, in Britain from GBP 35.000 to GBP 50.000 and in the Netherlands from EUR 40.000 to EUR 100.000. Besides this doing the treasuries of these states paid the rest of the Icesave account claims, with the backing of the Icelandic emergency law.

 

Thus the fact is that claims from Britain and the Netherlands have priority rights and will collect substantial sums of money from the Landsbanki Islands estate. In all likelihood, the amounts paid to them will come to the equivalent of USD 7-9 billion, the first payment taking place within a few months. The Icesave dispute has so far centred on interest payments and the interpretation of the European Union’s regulations. Can we hope for a more balanced approach in the future ?

 

The thanks that Iceland received from these NATO allies and long standing friends, for granting their claims a priority status, was in form of the British anti-terror legislation against all Icelandic interests in Britain. Also Britain and the Netherlands engaged in outright economic warfare with Iceland, preventing the country access to foreign loans from such international organizations as the IMF and EIB. On top of that treatment came the totally illegal Icesave demands.

 

For having secured British and Dutch claims to the Landsbanki estate, Iceland thus received a special treatment, which will be long remembered. What do you need enemies for if you have such friends ?

 

Vilja Íslendingar stjórnarform »sem ekki ætti sinn líka á Vesturlöndum«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vilja Íslendingar stjórnarform »sem ekki ætti sinn líka á Vesturlöndum«

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. marz 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eitt heldsta áhugamál Samfylkingar er að afnema lýðveldi/þjóðveldi á Íslandi og formfesta höfðingjaveldi í þess stað, til að þóknast hagsmunum Evrópskra nýlenduvelda. Þessir kjölturakkar Evrópusambandsins virða hvorki lög landsins né almennar siðareglur í samskiptum manna. Samfylkingin hefur komið þessu áhugamáli það langt áleiðis, að fyrir Alþingi liggur lagafrumvarp um nýgja stjórnarskrá, sem er svo illa unnið að er flutningsmönnum til háðungar. Það er þó miklu verra, að þessi drög að nýrri stjórnarskrá formfesta höfðingjaveldi í landinu og gera þannig ráð fyrir að almenningur afsali sér fullveldisréttindum sínum.

 

Þótt Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sé tvisvar nefndur á nafn í greinargerð með lagafrumvarpinu, er ljóst að hans er einungis getið til að varpa ryki í auga almennings.  Raunar er mikilvægum þáttum lýðveldisins varpað fyrir róða með tali um »að samfélagið hafi þróast mjög mikið frá dögum Montesquieu og fjölmiðlar um árabil verið nefndir fjórða valdið, auk þess sem fjármagni fylgi einnig óneitanlegt vald«. Svona umræða um stjórnarform ríkisins bendir annað hvort til geðveilu flutningsmanna, eða eindregins vilja til að afvegaleiða umræðuna. Varla hefur hið ólöglega stjórnlagaráð hugleitt að fjölmiðlum og fjármagnseigendum væri veitt stjórnarskrárbundin aðkoma að ríkisvaldinu.

 

Hugmyndir um þingræði er ógn við fullveldisréttindi þjóðarinnar.

 

Annars er Samfylkingin ekkert að fela fyrirætlanir sínar, um að koma á höfðingjaveldi. Í greinargerðinni kemur orðið »þingræði« fyrir 90 sinnum, en eins og menn vita er þetta dulnefni notað fyrir höfðingjaveldi. Lykórgos, sem samdi stjórnarskrá Spörtu fyrir um 2900 árum, hefði gefið þessu frumvarpi lága einkun. Höfðingjaveldi (óligarxía) var stærsta ógnin við hugsjónir Spartverja um jafnrétti og lýðræði. Þetta skildu líka þeir sem sömdu stjórnarskrár Bandaríkjanna 1787 og Franklands 1792. Þeim sem beygðu sig í duftið fyrir Icesave-kúguninni, er auðvitað trúandi til allra óþrifaverka.

 

Sú umræða sem farið hefur fram um frumvarpið, gefur almenningi innsýn í fátæklegan hugarheim Samfylkingarinnar. Stjórnarskrá er fyrst og síðast forskrift að stjórnkerfi ríkisins, fyrirmæli um það hvaða stofnanir fara með löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald. Mikilvægast er þó að skýrt komi fram hver fer með fullveldi ríkisins og varla getur það farið fram hjá nokkrum manni, að í lýðveldi fer almenningur með fullveldisréttinn, hvorki einvaldur né einhver hópur höfðingja. Stjórnarská lýðveldis verður einnig að svara því, hvaða fullveldisréttindi almenningur ætlar að fara með sjálfur og hvaða réttindi eru af hagkvæmni-ástæðum falin öðrum aðilum. 

 

Stjórnarskrá Samfylkingar er atlaga að lýðveldi á Íslandi.

 

Yfirstandandi atlaga að Lýðveldinu hófst á árinu 2010 með svonefndum þjóðfundi. Á fundinum leituðust handvaldir fulltrúar við að skilja handvalin hugtök í Íslendskri tungu. Þetta starf gekk alveg bærilega, nema hvað þau hugtök sem varða mismunandi stjórnarform ríkja voru ekki til umræðu. Þrjú þúsund ára saga lýðvelda og annara stjórnarforma var ekki til umræðu og þá ekki heldur tilurð og þróun lýðvelda síðustu 200 árin. Sannast sagna var þjóðfundurinn 2010 gagnlaus samkvæmisleikur. Sú frumvinna sem breyting stjórnarskrár krefst, hefur ekki ennþá verið framkvæmd.

 

Þjóðfundurinn var þó einungis inngangur að leikhúsi fáránleikans. Á árinu 2010 var einnig kosið til svonefnds Stjórnlagaþings. Ágallar á skipulagi og framkvæmd kosninganna voru slíkir að Hæstiréttur taldi þær ógildar. Auk þeirra atriða sem kærð voru til Hæstiréttar, var jafnréttisákvæði Stjórnarskrárinnar (65.grein) einnig brotið og ólýðræðislega staðið að kosningunni, því að Samfylkingin rak kosningabaráttu eins og um listakosningu væri að ræða. Á daginn kom, að nær allir sem hlutu kosningu voru stuðningsmenn Samfylkingarinnar.

 

Forseti Lýðveldisins og fræðimenn fordæmda tilraun Samfylkingar.

 

Til að bíta höfuðið af skömminni, var niðurstaða Hæstaréttar að engu virt, heldur skipaði Samfylkingin sitt fólk í svonefnt Stjórnlagaráð, með atkvæðum minnihluta Alþingismanna. Fræðimenn hafa fordæmt þau óvönduðu vinnubrögð sem viðhöfð hafa verið við samningu fyrirliggjandi stjórnarskrár Samfylkingarinnar. Þetta aumkunarverða plagg mun hljóta sinn sess á ruslahaug sögunnar.

 

Í nýársávarpi sínu fjallaði forseti Lýðveldisins um frumvarp Samfylkingar að nýrri stjornarskrá. Þar benti hann á, að frumvarpið myndi skapa: »allt annað stjórnkerfi en við höfum búið að frá lýðveldisstofnun; yrði tilraun um stjórnkerfi sem ætti sér engan líka á Vesturlöndum«. Þetta er rétt mat hjá forsetanum. Samfylkingin er vitfirrtur flokkur, sem ekki er á vetur setjandi. Samfylkingin lagðist hundflöt fyrir Icesave-kúgun nýlenduveldanna og hefur forgöngu um að Ísland verði innlimað í Evrópusambandið. Allur ferill Samfylkingar og forvera hennar Alþýðuflokks, er varðaður þjóðsvikum.

 

 

 

 

 

Sannast sagna var þjóðfundurinn 2010 gagnlaus samkvæmisleikur.

Sú frumvinna sem breyting stjórnarskrár krefst,

hefur ekki ennþá verið framkvæmd.