Rússagrýlan vakin upp frá dauðum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Rússagrýlan vakin upp frá dauðum.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júlí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Annan jóladag 1991 gátu menn gengið sælir til hvílu: Rússagrýlan var dauð, Ráðstjórnarríkin leyst upp. Sumir héldu að eilífur friður væri hafinn.

Lendur Rússa eru aðlaðandi.

Lendur Rússa eru stórlega víðar og gjöfular. Herveldi hafa í aldir rennt hýru auga þangað og jafnvel reynt að leggja þær undir sig. Þeim sem þekkja söguna kemur ekki á óvart að ný tilraun sé gerð, gamalgróna landvinningaþrá er erfitt að lækna. Vestasti hlutinn, Úkraína, liggur vel við og íbúar hafa oft verið veikir fyrir gylliboðum vestan að og stríðsherrunum meira að segja stundum verið vel tekið þegar þeir hafa mætt gráir fyrir járnum. Eftir 1991 hófu Austur-Evrópuríki að hópast í faðm ESB. Rússar létu það afskiptalaust en þegar gömlu stríðsþjóðirnar fóru að bera víurnar í lendur Kíev Rússa, Úkraínu, þar sem upprunastaður og menningarvagga Rússa er, tóku að renna tvær grímur á rússneska björninn.

Undirróður og óeirðir.

Það þýðir lítið að fara með hernaði á hendur Rússum (þeir hafa hrundið öllum árásum). Tæki nútímans við að leggja undir sig Austur-Evrópulönd eru gylliboð, fjárburður (mútur), blekkingar, hótanir og útilokanir. ESB, NATO og Bandaríkin og þarlendir aðilar hafa eftir fall Ráðstjórnarríkjanna eytt miklu fé í að ná Austur-Evrópu undir sig. Röðin er nú komin að stærsta bitanum: Úkraínu. Tilgangurinn er að afnema sjálfstæði landsins, innlima það í ESB og NATO og opna það fyrir rupli (hrægamma, banka og "fjárfesta") og kúgun (Brussel) eins og önnur jaðarlönd ESB. Og að koma vestrænum vopnasölum í gróðaviðskipti. Vesturhluti Úkraínu er orðinn þéttsetinn "frjálsum félagasamtökum" (les: undirróðursverktökum með áburðarfé til reiðu, einu nafni Evrópustofa).

Lögleg ríkisstjórn Úkraínu flæmd frá völdum.

Þegar ljóst varð að ríkisstjórn Úkraínu hafnaði aðild að ESB (nóvember 2013) jókst enn fjárausturinn í undirróðurinn. Þegar götubardagarnir hleyptu úkraínsku samfélagi í bál og brand (fyrri hluta árs 2014) höfðu Bandaríkin ein "fjárfest" 5 milljarða dala í "framtíð" landsins, auk allra hinna "fjárfestanna" og félagasamtakanna. Heimildir eru um að óeirðaseggjunum, öfgamönnum, glæpamönnum og illa upplýstum ungmennum hafi verið borgað allt að 300 grivnur til að taka þátt í götuóeirðum í Kíev. Upplausnaröflunum og erindrekum ESB, NATO og Bandaríkjanna tókst að flæma löglega stjórn Úkraínu frá völdum og koma sínum leppum í valdasætin. Þeir skrifuðu síðan undir „samstarfssamning“ við ESB.

Stríðsæsingar.

Málið er orðið svo alvarlegt að núverandi Bandaríkjaforseti hefur uppi stríðstón gegn Rússum með kanslara Þýskalands sér við hlið á slóðum forvera hennar í bæversku Ölpunum. Þar voru einu sinni lögð á ráðin um innlimun Úkraínu. Þá þurftu Bandaríkin að fórna nærri hálfri milljón ungra manna. Rússar fórnuðu 10 milljónum auk þeirra milljóna almennra borgara sem lífið var murkað úr. Bandaríkin, sem eru guðfaðir ESB, virðast enn ekki hafa áttað sig á að ESB, sem átti að koma í veg fyrir frekari ófrið stríðsþjóðanna með því að binda þær saman, er orðið að varasömu landvinningasambandi.

ESB reynir að útiloka Rússa.

ESB með aðstoð Bandaríkjanna og NATO hefur sett viðskiptabönn á Rússland til að reyna að fá Rússa til að láta ESB innlima Úkraínu. Rússum í mikilvægum stöðum var bannað að koma til ESB. Meira að segja hefur Rússland verið útilokað frá fundum Evrópuráðsins og hindrað í að taka þátt í starfi ÖSE (Öryggis- og samvinnustofnunar Evrópu). Hvorug þessara stofnana er þó hluti af ESB sem samt heldur þeim í fjötrum. Fulltrúar Íslands hafa hreyft mótmælum án árangurs. Langstærsta og hernaðarlega mikilvægasta þjóð Evrópu á ekki lengur rödd í friðar- og samvinnustofnunum Evrópulanda!

Norðurlönd dragast inn.

Saklausir Norðurlandabúar hafa álpast til að taka þátt í að endurlífga Rúsagrýluna. Rússar hafa þó ekki farið með hernaði að fyrra bragði svo menn muni til að leggja undir sig Danmörku, Noreg eða Svíþjóð, hræðsla þeirra við Rússa er brosleg og setur Norðurlönd í ljós áhrifagjarnra múgæsingamanna. Þeir hafa tekið þátt í viðskiptabönnum og útilokunartilraunum ESB gegn Rússum en Norðurlönd hafa löngum verið þæg nýlenduveldunum eins og Íslendingar þekkja frá landhelgisdeilunum og hryðjuverkalögunum. Í baráttu Íslendinga við þau hafa Rússar ætíð staðið með Íslendingum. Það væri því órökrétt og lítilmannlegt ef Íslendingar færu að taka þátt í stríðsæsingi þeirra gegn Rússlandi.

Rússar hafa ekki gert hernaðarárás á Vesturlönd.

Rússar hafa heldur ekki rekið árásarstríð að fyrra bragði gegn Vestur-Evrópu. Rússagrýlan hefur alla tíð verið söguvera: Hún er fundin upp af þeim sem vilja komast yfir auð Rússa, haldið lifandi af áróðursmönnum sem þeim þjóna, hergagnasölum og málglöðum vankunnandi æsingamönnum sem hafa aðgang að fjölmiðlum. Hlutverk Rússa í landvörnum Vesturlandabúa hefur aftur á móti í aldanna rás verið að kveða niður óaldarflokka og bjarga Evrópu og heimsbyggðinni frá drápsóðum stríðsherrum þeirra (Mongólum 1223, Frökkum 1812, Þjóðverjum 1945).

Naglasúpu-tilgátan um hlýnun veðurfars af völdum manna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Naglasúpu-tilgátan um hlýnun veðurfars af völdum manna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. júlí 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Um nokkurt skeið hefur þeirri Babylonsku (bábilju) verið haldið að fólki, að veðurfar hafi farið hlýnandi vegna brennslu kolefna. Við bruna á lífrænum jarðefnum losnar frumefnið kolefni úr föstu formi og umbreytist í lífsanda, öðru nafni koldíoxíð (CO2). Þar með er viðhaldið þeirra hringrás kolefnis, sem er undirstaða lífs á Jörðinni. Því meira sem er af lífsanda í andrúminu, þeim mun gróðursælla verður umhverfi okkar og fæða fyrir fleirra fólk verður aðgengileg.

Naglasúpu-tilgátan var í upphafi kennd við gróðurhús, en samlíkingin er svo fráleit að nú reynir enginn að halda því fram að opið andrými Jarðar eigi eitthvað sammerkt með lokuðu rými gróðurhúss. Hins vegar er staðreynd, að lífsandinn hlýnar fyrir áhrif hitageislunar. Við hlýnunina þenst hann út og verður eðlisléttari. Hlutfallslega eðlislétt gasefni stíga til himins og kólna þar hraðar en niður við jörðu. (Ég geri ráð fyrir að lesendur þekki söguna um naglasúpuna).

Heimskuleg afstaða katólsku kirkjunnar..

Forustu um blekkinguna um »hlýnun veðurfars af völdum manna« hefur haft fólk sem að eðlisfari er öfgamenn. Þetta er fólk sem við á Íslandi sáum taka undir Icesave-kröfur nýlenduveldanna og sem horfir til Evrópusambandsins með sömu löngun og gyðingar horfðu til Gósenlandsins í Egyptalandi. Það sem er nýtt og ógnvekjandi við umræðuna, er hin fráleita aðkoma katólsku kirkjunnar, en páfinn hefur sent heimsbyggðinni umburðarbréf þar sem hann tekur afstöðu til vísindalegs deiluefnis. Upp í hugann kemur glæpsamleg framganga páfastóls gegn Jordanus Brunus og Galileo Galilei. Menn hafa ekki heldur gleymt sölu páfans á aflátsbréfunum alræmdu.

Jordanus Brunus (1548-1600) var Ítalskur stjarnfræðingur, heimpekingur og stærðfræðingur. Hann er í hávegum hafður fyrir tilgátur um veröldina, sem hann taldi vera endalausa og án tiltekinnar miðju. Jordanus taldi stjörnurnar vera fjarlægar sólir, sem hefðu eigin flandur-stjörnur (planetes asteres) og á þeim væru hugsanlega lífverur. Rannsóknarréttur katólsku kirkjunnar dæmdi Jordanus til dauða og var hann brenndur.

Galileo Galilei (1564-1642) var Ítalskur stjörnufræðingur, verkfræðingur og heimspekingur. Hann er talinn einn mesti vísindamaður allra tíma og forgöngumaður vísindabyltingarinnar á Endurreisnartímanum. Í andstöðu við kirkjuna, hélt Galileo steinharðlega fram þeirri tilgátu að Sólin væri miðja heimsins og flandur-stjörnurnar snérust um hana. Fyrir afstöðu sína hlaut hann ofsóknir og fangelsun.

Á okkar dögum gengur katólska kirkjan fram fyrir skjöldu og ræðst með glórulausu ofstæki gegn brennslu kolefna úr iðrum Jarðar. Staðbundin vandamál vegna mengunar hafa víðast verið leyst og ekki verður andmælt að ódýr orkuframleiðsla er undirstaða þeirrar velmegunar sem stækkandi mannfjöldi nýtur. Jafnvel páfanum ætti að reynast auðvelt að skilja, hvers vegna aukning lífsanda getur ekki valdið hlýnandi veðurfari og þar að auki hefur hlýnunin sem mældist á síðustu öld ekki haldið áfram.

Vísindalegar staðreyndir afsanna Naglasúpu-tilgátuna..

Naglasúpu-tilgátan segir okkur að hlýnun einhverra hluta í andrúmi Jarðar er sambærileg við hlýnun nagla í súpu. Sú varmaorka sem í súpunni fer til að hita naglann, getur ekki komið annar staðar frá en úr súpunni sjálfri. Þetta hefur að einhverju litlu leyti þau áhrif að súpan sjálf kólnar, en alls ekki þau áhrif að allt sem er í pottinum hitni. Hliðstæð atburðarás verður í andrúminu, þegar lífsandinn (CO2) hitnar.

Lífsandinn tekur til sín varma og auðvitað þeim mun meiri sem andrúmið inniheldur meira af koldíoxíði. Þessi varmi kemur úr umhvefi lífsandans, sem að stærstum hluta er vatnsgufa. Heildar varmaorka í andrúminu eykst ekki við þennan orkuflutning. Lífsandi sem hefur hitnað rís til himins eins og stóra systir vatnsgufan, þar sem varmaorkan streymir út í geyminn. Hvort varmajafnvægi ríkir á Jörðinni ræðst af hlutfalli innstreymis frá Sólu og útstreymis frá gufuhvolfinu.

Auk þess sem tilgátan um »hlýnun veðurfars af völdum manna« stendst ekki eðlisfræðilega, sýna mælingar að ekkert samband er annars vegar á milli magns lífsanda í andrúminu og hins vegar meðal-hitastigs. Koldíoxíð í andrúminu eykst árlega nær samfellt um 0,54%, en meðal-hitinn hefur haldist stöðugur síðustu 18 ár og 6 mánuði, eða í 222 mánuði samfleytt. Meðfylgjandi tvö línurit sýna þessar staðreyndir.

Það er illa komið fyrir mannkyni, ef æsingamenn í páfagarði eiga að skera úr um vísindaleg álitaefni. Sérstaklega er þetta mikið áhyggjuefni, ef um er að ræða undistöðu hagkerfa margra ríkja eins og gildir um orkunotkun. Þá er ekki síður mikilvægt, að losun lífsanda gefur lífríkinu aukna fæðu og milljónum manna líf. Ísland ætti að hafa forustu um að berjast gegn Babylonskum ranghugmyndum eins og Naglasúpu-tilgátunni um »hlýnun veðurfars af völdum manna«.

Ísrael og átökin á Gaza 2014

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Ísrael og átökin á Gaza 2014.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 26. júní 2015.

Irit Kohn.

Mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna er því miður að mestu stjórnað af fulltrúum landa þar sem mannréttindabrot eru algeng. Með skipulögðum hætti taka þessi lönd Ísrael sérstaklega fyrir og fordæma. Mannréttindaráðið setti á fót Schabas/David-nefndina vegna átakanna í Gaza og birti hún skýrslu sína þann 22. júní 2015.

Ríkisstjórn Ísraels gat ekki átt samstarf við nefndina vegna þeirrar hlutdrægni sem gætti í umboði Mannréttindaráðsins til hennar.

Ég er forseti »International Association of Jewish Lawyers and Jurists« (Alþjóðleg samtök lögmanna og dómara gyðinga), sem eru ópólitísk samtök og viðurkennd af SÞ. Við störfuðum með Scabas/David-nefndinni þrátt fyrir hlutdrægni hennar - áform okkar voru þau að upplýsa nefndina um þjáningar ísraelskra borgara í ljósi þess að það voru eldflaugahrinur Hamas á borgir Ísraels, sem voru orsök átakanna.

Sem fyrrverandi yfirmaður alþjóðadeildar ísraelska dómsmálaráðuneytisins, þar sem ég gegndi störfum í tíu ár, sat ég marga fundi undir stjórn dómsmálaráðherra, er vörðuðu rétt Ísraels til sjálfsvarnar í samræmi við alþjóðleg lög. Umræður þessar vörðuðu ekki eingöngu hvaða hernaðarlegu aðgerðir væru leyfilegar, heldur einnig hina siðferðislegu úlfakreppu um hvernig lágmarka mætti fall venjulegra borgara beggja vegna víglínunnar.

Aðferðir Hamas flokkast undir stríðsglæpi..

Meðan á átökum stóð við Hamas, neyddist Ísrael - ennþá einu sinni - til að takast á við óvinveittan her sem barðist bókstaflega neðanjarðar, innan þess svæðis þar sem almennir borgarar bjuggu. Eins og kom fram í nýlegri skýrslu frá ísraelska utanríkisráðuneytinu: »Þjálfunar- og kennslubækur Hamas... votta að ásetningur Hamas er fyrst og fremst að draga Ísraelsher (IDF) inn í átök á fjölbýlum svæðum og nota almenna borgara til að koma í veg fyrir aðgerðir IDF.« Skýrslan sýndi enn fremur að »Hamas hvatti einnig og enn fremur neyddi almenna borgara, til að vera um kyrrt á átakasvæðum til að hindra árásir IDF og skýla hernaðaraðgerðum«.

Þessar aðferðir Hamas, þ.e. að nota borgara sem mannlega skildi, flokkast undir stríðsglæpi, og sömuleiðis það að skjóta 4.000 eldflaugum að ísraelskum borgurum. Um 250 eldflaugar Hamas drógu ekki nógu langt og lentu í Gaza og ollu frekara manntjóni. Meðlimir Hamas grófu einnig göng yfir til Ísraels með það að marki að laumast inn í ísraelsk þorp og drepa íbúa þeirra inni á heimilum þeirra.

Hlutdræg umfjöllun Sameinuðu þjóðanna er Hamas hvatning til voðaverka..

Þrátt fyrir að standa andspænis slíkum glæpsamlegum aðferðum fylgdi Ísrael í einu og öllu lögum þeim er varða stríðsátök. Í þessu samhengi er mikilvægt að ítreka að ráðgjöf lögfræðiskrifstofu Ísraelshers er háð endurskoðun frá dómsmálaráðherra Ísraels með borgaralega löggjöf til hliðsjónar. Löggjafarálit og ákvarðanir þurfa einnig að standast lagalega endurskoðun Hæstaréttar Ísraels.

Aðgerðir Ísraels til að draga úr mannfalli gengu í raun lengra en kröfur löggjafarvaldsins, eins og fram kemur í tveimur ótengdum skýrslum sem skrifaðar eru af hernaðarsérfræðingum frá lýðræðislöndum hvaðanæva úr veröldinni, sem komu til Ísraels til að rannsaka síðustu aðgerð. Til að mynda fór Ísrael fram úr þeim tilskildu kröfum sem gerðar eru til herja lýðræðisríkja, er herinn varaði íbúa Gaza við - þá sem voru í námunda við hernaðarleg skotmörk - og hvatti þá til að rýma svæðið áður en árás hæfist.

Meðan á átökunum stóð, lagði Ísrael sig einnig mjög fram um að sinna mannúðarstarfi til að draga úr þrengingum íbúa Gaza, t.d. með því að flytja inn nauðsynjavörur í mannúðarskyni (mat og sjúkrabirgðir, teppi, eldsneyti o.fl.) og bjóða upp á læknisaðstoð fyrir Gaza-búa sem særst höfðu í átökunum.

Sú staðreynd að hernaðarleg átök fela í sér mistök og ófyrirhugað tjón (ófyrirhugað fall borgara sem voru í nágrenni við lögmæt, hernaðarleg skotmörk) er svo sannarlega sorgleg, en þó engu að síður viðurkenndur möguleiki sem er innan ramma alþjóðlegra laga.

Ísrael hefur nú virkt rannsóknarferli sem gagnrýnir gaumgæfilega ákvarðanir þær sem teknar voru í síðustu átökum. Þar sem Ísrael er opið lýðræðisríki, er því unnt að rannsaka áhyggjuríka atburði til að ganga úr skugga um hvort mistök hafi átt sér stað, mannfall af óyfirlögðu ráði eða stríðsglæpi. Í dag eru yfir 100 atvik í rannsókn hjá Ísrael og hermálaráðherra hefur fyrirskipað 19 sakamálarannsóknir.

Það er mikilvægt að varpa ljósi á mismun raunveruleikans og hinna birtu frétta. Hin sífellda og hlutdræga meðferð á Ísrael hjá Sameinuðu þjóðunum stuðlar ekki að friðsamlegri lausn þessara átaka. Þvert á móti hvetur hún Hamas og aðra hryðjuverkahópa til að auka sínar ólöglegu aðgerðir.

Landsvirkjun í uppnámi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Landsvirkjun í uppnámi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 23. maí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Mesta og bezta fyrirtæki þjóðarinnar er komið í ógöngur. Þær hófust þegar fyrirtækið var klofið í herðar niður (til að herma eftir stórum löndum) og stofnaður nýr óþarfur milliliður (Landsnet) sem gerði íslendska orkukerfið minna samkeppnishæft. Fyrirtækið lenti svo í stjórnmálabrölti þegar Icesave-ríkisstjórnin notaði það við að rukka inn fjárkúgunarkröfur Bretastjórnar.

Skýjaborg og ríkisauðvald..

Næst auglýstu stjórnendurnir að Landsvirkjun skyldi græða svo mikið að hægt væri að stofna ígildi »íslendsks olíusjóðs« og lifa í vellystingum (fjármálaráðherrann lét ekki bjóða sér í skýjaborgina um ríkiskapítalismann en sagðist mundu stofna fullveldissjóð með peningunum). Megna braskvæðingarfýlu lagði frá »olíusjóðs«-hugmyndinni: Markmiðið var augljóslega að gylla reksturinn til þess að koma Landsvirkjun í eigu einkafjáreigenda; »selja« hana. Það var ekki sagt hvaðan ofurgróðinn ætti að koma, en hann getur aðeins komið frá tekjum fyrirtækisins, þær eru allar úr vösum landsmanna, eigenda Landsvirkjunar og frá fyrirtækjum sem veita þeim atvinnu!

Almannaþjónustufyrirtæki græða ekki heldur lækka verð..

Ef almannafyrirtækið Landsvirkjun er farið að sýna ofurgróða er það vegna þess að það er að okra á landsmönnum og þeirra atvinnuveitendum. Fyrirtækið á að lækka orkuverðið ef miklir peningar eru afgangs. Landsvirkjun var ekki stofnuð til að þjóna ríkisauðvaldi heldur til að útvega fyrirtækjum og heimilum landsins hagkvæma orku. Og reyndar líka að fá hingað atvinnu við að nota orkuna, þetta gerði hún með sóma í marga áratugi. Landsvirkjun á eftir að virkja 15 árs-teravatttíma á næstu áratugum og auk þess að þróa djúpborunartæknina sem getur staðið undir lífskjörum í framtíðinni. Kostnaður verður þúsundir milljarða. Gróði Landsvirkjunar er löngu eyrnamerktur í mikilvæg uppbyggingarverkefni: Nýtingu og þróun stóru vannýttu auðlinda landsins, sem munu gefa margfalt meira af sér en »olíusjóður« sem braskar með almannafé.

Vindmyllur..

Næsta gæluverkefni Landsvirkjunar voru vindmyllur eins og hjá riddaranum sjónumhrygga (Don Quijote frá la Mancha). Þær eru dýrar og óhagkvæmar, heilsuspillandi fyrir fólk í nálægð, útsýnislýti á fögru landi, meiða og drepa fugla. Hagkvæmasta orkan er úr jarðvarma og fallvötnum sem Landsvirkjun hefur nægan aðgang að. Tilraunir með vindmyllur eru fyrir hugsjónamenn, en þær eru ekki þjónustufyrirtæki almennings.

Vír til Bretlands..

Glóruminnsta hugmyndin sem stjórnendur Landsvirkjunar hafa fallið fyrir er að flytja orkuna sem eftir er að virkja ónýtta til Bretlands. Þeir hafa reiknað út að árstekjurnar verði líklega af stærðinni 35 milljarðar! Það er ágiskun. Tekjuáætlanirnar eru bjartsýnisspár, stofn- og rekstrarkostnaðaráætlanir mjög óvissar (ekki verið gert áður), ekkert er vitað með vissu um viðhaldskostnað á úthafsbotni, engin áreiðanleg spá til um bilanir, engin leið að spá um afleiðingar afhendingarfalls og enginn hefur efni á að berjast við skaðabóta-lögfræðingamiðstöðina í London. Íslendingar geta ekki treyst Bretastjórn, hún traðkar á hagsmunum Íslands og brýtur samninga þegar henni hentar eins og sagan sýnir (1952, 1958, 1960, 1970, 1972, 1976, 2008). Sæstrengur til Bretlands skapar ekki atvinnu.

Það þarf að virkja bróðurpartinn af bestu orkulindum landsins til að einhver hagkvæmni gæti mögulega náðst. Það er lítil orka á mælikvarða Breta (samsvarar einu litlu kjarnorkuveri) þó að hún skipti sköpum fyrir uppbyggingu atvinnu á Íslandi næstu áratugina. Sæstrengur mundi sprengja upp verð á orku innanlands, lífskjör almennings versna og iðjuverin mundu smám saman flýja úr landi undan orkuverðinu og rykkja þar með grunninum undan efnahag landsins.

Mestur akkur af að nýta orkuna á Íslandi..

Ef þær orkulindir sem hægt er að virkja næstu áratugi (3 GW) verða nýttar til iðnaðaruppbyggingar, munu gjaldeyristekjur þjóðarinnar ekki vaxa um 35 milljarða heldur 350 milljarða og þúsundir landsmanna fá vel launaða atvinnu. En einkavædd Landsvirkjun, sem þarf að borga markaðsvexti af lánum og eigendum sínum arð af mörg hundruð milljarða eign (sem þjóðin á ennþá) getur ekki boðið orku til iðjuvera á hagkvæmu verði. Eigendahópurinn getur orðið hvernig sem er, arðsemiskröfur þeirra hömlulitlar, vextirnir hærri en hjá ríkisfyritæki. Óraunsæi og gróðagrillur fæla góð fyrirtæki frá landinu. Þegar hefur verið hætt við að reisa eitt iðjuver, eitt iðjuver fékk orkuskerðingu, eitt er hálfbyggt. Fiskmjölsverksmiðjur fóru yfir í olíu, gróðurhúsin vantar orku, fyrirtæki og vaxandi þjóð líka. Iðjuverin sem eru fyrir í landinu, og treysta á Landsvirkjun, komast ekki hjá að sjá að framganga fyrirtækisins er að breytast úr uppbyggingarstefnu í gróðabrallsdaður.

Stjórnvöld verða að setja Landsvirkjun stefnu og markmið. Ef fer fram sem horfir verður Landsvirkjun braskvæddur og dýr baggi á landsmönnum, iðjuverin húsarústir og tugþúsundir atvinnulausra landflótta og engin orka eftir til að byggja upp atvinnu í landinu.

Vér einir vitum - segir Árni Matthíasson

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vér einir vitum - segir Árni Matthíasson.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 16. maí 2015.

Jón Magnússon.

Vér einir vitum sögðu einvaldskonungar sem töldu sig hafa þegið vald sitt frá Guði. Almúginn hafði því ekki rétt til að hafa aðra skoðun. Í lýðræðisþjóðfélagi eru gagnstæð viðhorf. Morgunblaðið hefur um áratugaskeið verið opið mismunandi skoðunum og sjónarmiðum. Þess vegna er blaðið og blogg blaðsins lifandi vettvangur skoðanaskipta.

Tjáningarfrelsið fer fyrir brjóstið á blaðamanninum Árna Matthíassyni sem talar úr sömu háhæðum og einvaldskonungar til forna. Í pistli á miðvikudaginn bregður hann þeim um greindarskort, sem finnst eitthvað athugavert við framlag Íslands á Feneyjatvíæringnum þar sem Svisslendingur gerir mosku í kirkju.

Hópur miðaldra, hvítra, kristinna karlmanna..

Í greininni, sem Árni skrifar á kostnað okkar áskrifenda Morgunblaðsins, sýnir hann helstu einkenni þess sem vinstrimenn mundu kalla tilraun til fasískrar þöggunar. Að mati blaðamannsins eru þeir sem hafa skrifað eitthvað misjafnt um moskubygginguna í kirkju í Feneyjum á kostnað íslendskra skattgreiðenda samkynja hópur vanvita, sem eru auk þess miðaldra hvítir kristnir karlmenn, andstæðingar múslima, á móti hommum, á móti femínistum og á móti listamönnum.

Það er huggun harmi gegn, að mati blaðamannsins, að hópurinn er kominn af léttasta skeiði og hann opinberar þá von sína að maðurinn með ljáinn muni fljótlega höggva stór skörð í raðir þeirra sem eru á öðru máli en hann.

Ég hef gert athugasemdir við að mörgum tugum milljóna sé varið til að byggja mosku í kirkju í Feneyjum og umstangið í kringum það. Í fyrsta lagi finnst mér það sóun á almannafé. Í öðru lagi sé ég ekki að það sé í samræmi við þann tilgang að kynna íslendska myndlist. Í þriðja lagi er verkið sett upp til ögrunar. Við Íslendingar fengum á okkur bjánastimpil á árinu 2008 og ítrekun á því er óþörf. Blaðamaðurinn ætti að skoða hvað kollegar hans á víðlesnum blöðum eins og t.d. Daily Telegraph og Le Figaro hafa um málið að segja.

Íslendsk myndlist eða kynning á islam ?.

Umræðan og sjónarmiðin í þessu máli eru aðallega varðandi notkun almannafjár. Það skuli gengið fram hjá íslendskum listamönnum við kynningu á íslendskri list í Feneyjum. Að ekki skuli kynnt íslendsk list. Þessi atriði eiga erindi í þjóðfélagsumræðu í lýðræðislandi. Það hefur ekkert með afstöðu til homma, listamanna, kristni eða femínisma að gera. Blaðamanninum Árna Matthíassyni til upplýsingar þá vill nú þannig til að sá sem þetta skrifar er jákvæður í garð þessara hópa þannig að staðalímynd hans er líka röng.

Eftir að ég lét í ljós andúð mína á því að listaelítan skyldi ganga jafn freklega og raun ber vitni gegn íslendskum myndlistamönnum og íslendskri myndlist hafa margir myndlistarmenn haft samband við mig og gert mér grein fyrir hvernig ástandið er í spilltu umhverfi listaelítunnar, þar sem sumir eru í náðinni en öðrum útskúfað eins og í Sovét forðum. Því verður að breyta.

Þegar tugum milljóna króna er varið í moskubyggingu sem hefur engin tengsl við Ísland á kynningarhátíð myndlistar í Feneyjum, þá er eðlilegt að spurt sé: Erum við að verja peningum skattgreiðenda á réttan hátt? Getum við ekki gert betur?

Sú þöggun sem er varðandi þetta mál í íslendskum fjölmiðlum er ógnvekjandi en eftirtektarverð, lærisveinar Göbbels kunnu það fag út í æsar. Angi af sama meiði er umrædd grein blaðamannsins Árna Matthíassonar.

 

<<<>>><<<<<<<>>>>>>><<<>>>.

 

Fullsetinn bjánabíll.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 13. maí 2015.

Árni Matthíasson.

Launsögnina um kjánakænuna þekkja væntanlega flestir, táknsöguna um skipið þar sem dárarnir kæra sig kollótta um hvert er stefnt því þeir eru svo uppteknir í sinni forheimskan. Nú má skilja söguna á ýmsa vegu, en gríski heimspekingurinn Platon notaði hana til að lýsa því hve lýðræði væri misheppnað fyrirbæri, enda hafði hann andúð á því.

Á sextándu og sautjándu öld notuðu menn fíflafleyið til að lýsa kaþólsku kirkjunni - sjá til að mynda Das Narrenschiff eftir Sebastian Brant sem kom út 1494. (Í Louvre-safninu í París er eftirminnileg (og fræg) mynd af kjánakænu eftir hollenska málarann Hieronymus Bosch, reyndar hluti af altaristöflu sem söguð var niður til að búa til hentugar stærðir fyrir stofuveggi.)

Þessa fornu táknsögu má náttúrlega nota til að skoða sitthvað í samfélagi okkar, en í nútímalegri gerð táknsögunnar veit ég ekki hvort maður myndi setja kjánana á kænu, sennilega frekar í rútu sem ekur af stað út í óvissuna, ekur í hringi og út í móa. Ég sé í það minnsta fyrir mér rútu með þá sem farið hafa hamförum á Moggablogginu, og víðar, undanfarna daga vegna frétta af íslendska skálanum á Feneyjatvíæringnum og innsetningu listamannsins Christophs Büchels í afhelgaðri kirkju.

Reyndar þyrfti rútan ekki að vera stór, nóg að hafa smárútu, því það vill nefnilega svo til að öfgamennirnir sem æsa sig yfir múslimum, nýjungum í listsköpun, réttindum samkynhneigðra og kynfrelsi kvenna, svo dæmi séu tekin, eru ekki svo ýkja margir. Fljótt á litið sýnist mér þetta vera tíu til tólf manna hópur miðaldra, hvítra, kristinna karlmanna sem keppast við að skrifa vanstilltar bloggfærslur og síðan athugasemdir hver hjá öðrum, klappa hver öðrum á bakið fyrir að hafa nú aldeilis sýnt múslimum / hommum / femínistum / listamönnum í tvo heimana í einskonar haturshópefli.

Víst er það ákveðinn léttir þegar maður áttar sig á að þessi háværi hópur er ekki stærri en raun ber vitni, og í ljósi þess að liðsmenn hans eru allir komnir af léttasta skeiði munu félagar hans fljótlega þagna einn af öðrum. En er ekki í lagi að taka umræðuna? spyrðu kannski kæri lesandi, er ekki gagnlegt að sem flestar raddir fái að hljóma?

Ég tek reyndar undir það að skoðanaskipti séu hressandi, ekki síst við þá sem eru ósammála manni. Ég fæ aftur á móti ekki séð hversu gagnlegt það er að lesa sífellt sama ruglið um múslima og þeirra illu heimsyfirráðaáform, um það hvernig samkynhneigðir séu að afsiða samfélagið, femínistafrenjur að kúga karlpeninginn og listaelítuafætur að spilla hinu góða orðspori Íslendinga í útlöndum (já, einmitt!). Ég tæki því fagnandi ef þessi kjánaklúbbur myndi koma sér fyrir í bjánabílnum og keyra á brott, hverfa í fjarskann. Þá er kannski hægt að taka raunverulega umræðu.

Leyndarmálið um gjaldeyrishöftin

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Leyndarmálið um gjaldeyrishöftin.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. maí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Maður gæti haldið að gjaldeyrishöft væru mesta böl heimsins, a.m.k. Íslands. Það er ekki hægt að opna dagblað eða sjónvarp svo ekki sé einhver að útmála skaðsemi gjaldeyrishafta. Hagspekingar segja að lífskjör versni. Braskarar segja að erlend fjárfesting komi ekki til Íslands. Og stjórnmálamenn japla á rétthugsuninni. En fjárfestar sem vilja byggja upp (iðnað) segja ekki neitt. Þeir vita að gjaldeyrishöftin skipta engu máli, þeir geta gert fjárfestingasamning við íslendsk stjórnvöld eins og áður og fengið að flytja fjárfestingafé og arðgreiðslur með eðlilegum hætti inn og út úr landinu.

Einu sinni voru höftin afnumin..

Afnám gjaldeyrishafta um árþúsundamótin var ein helsta ástæða þess að hrunið varð. »Frjálst flæði fjármagns« var viðurkennd kredda á þeim tíma (EES Samningurinn 1994). Afleiðingar haftaafnámsins komu fljótlega í ljós: Landið tók að fyllast af vondum (brask) peningum (ekkert af því fór í uppbyggingu) en góðu peningarnir (eignir Íslendinga) tóku að læðast í útlend skattaskjól. Ein af ástæðum Bretaránsins 08.10.2008 var að Bretastjórn hélt að »íslendskur« banki í Bretlandi ætlaði að flytja tug milljarða punda til Íslands. Bretar eins og margir aðrir skrifa upp á kredduna um »frjálst flæði fjármagns« en fylgja henni ekki nema þegar þeim hentar, ekki frekar en margar aðrar þjóðir.

Ísland leysir heimsbyggðina úr álögum kreddunnar..

Þegar stjórnvöld landsins áttuðu sig á því haustið 2008 að hætta var á að Bretastjórn mundi loka íslendsku bönkunum í Bretlandi (Bretastjórn átti eftir að fremja stærsta bankarán veraldarsögunnar á þeim) voru sett neyðarlög sem tóku kredduna um frjálst flæði fjármagns úr sambandi og komu stjórn gjaldeyrismála aftur heim (mikilvægustu lög sem sett hafa verið um fjármálastarfsemina í landinu síðan á miðjum 9. áratugnum).

Neyðarlögin voru skýr yfirlýsing um að Íslendingar ætluðu ekki að láta »markaðinn« (einkabankana, fjárfestingafélögin, eignasjóðina, braskarana) stjórna gengi gjaldmiðilsins eða peningamálum landsins (gjaldeyrishöft voru svo lögfest sérstaklega í kjölfar neyðarlaganna). Neyðarlögin voru eftirtektarverð dirfska fámennrar þjóðar og reyndist verða hávært kall út yfir heimsbyggðina um að Ísland treysti sér til að stjórna eigin málum. Og það var eins og við manninn mælt: Önnur lönd fylgdu í kjölfar Íslands og settu á gjaldeyrishöft, m.a. stór iðnaðarlönd í Asíu (sem braskararnir höfðu rænt einum áratug áður): Suður-Kórea, Indónesía o.fl. Gjaldeyrishöftin bættu strax stöðu þeirra gegn hinu margþjóðlega bankaveldi.

Höft á eignatilfærslur eru nauðsynleg..

Lærir svo lengi sem lifir. Virðulegar stofnanir sem trúðu á »frjálsa fjármagnsflæðið« eru sumar búnar að átta sig á að gjaldeyrishöft geta verið góð. Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn gaf nýlega út álit þar sem staðhæft er að gjaldeyrishöft geti verið nauðsynleg. Gjaldeyrishöft hafa verið við lýði á Íslandi mestallan uppbyggingartíma landsins (obbann af 20. öld) og fram að aðdraganda hrunsins. Nú orðið er reyndar óþarfi að hafa höft á venjuleg reikningsfærð vöruviðskipti við önnur lönd, þar eru oftast á ferðinni eðlileg skipti á verðmætum sem ekki valda ójafnvægi. En flutning fjáreigna inn og út úr landinu, t.d. í spákaup með gjaldeyri, verðbréf eða í sókn eftir háum vöxtum, er ekki hægt að gefa frjálsan.

Ef Ísland væri opnað fyrir öllum fjáreignaflutningi gætu braskararnir orðið mjög fljótir að setja efnahagsmál landsins í uppnám. Það er nóg til af vondum peningum í heiminum, braskféð ferðast leifturhratt um heiminn; »heitu« peningarnir sem skilja eftir sig sviðna jörð þar sem þeir fara um og hver þjóð með sjálfstæða peningamálastjórn varast. Einn einasti stórbraskari (George Soros) gat komið sjálfu Bretaveldi í mikil peningavandræði (hann setur nú fé í stríðsæsingar gegn Rússum).

Þessi staða blasir við öllum, samt eru margir hér ennþá fastir í kreddunni um frjálst flæði fjármagns þó gjaldeyrishöftin og neyðarlögin (sem mega vera áfram) hafi bjargað landinu frá öngþveiti og almenningi frá vonar völ. Kannske er það bara spéhræðsla, okkar ráðamenn vilja bera sig mannalega í hópi braskara (og lögfræðinga þeirra) og stórþjóða. Annars er sú stærsta, Kínverjar, ekkert feimin við að nota gjaldeyrishöft eftir þörfum.

Flutningur fjáreigna inn og út úr landinu þarf að vera undir styrkri stjórn Seðlabankans. Þó að menn segi eitthvað annað við blöðin og sjónvarpið, gali fagurlega um blessun haftaleysis, vita bestu menn betur, ríkistjórnin veit betur og Seðlabankinn líka. En má ekki segja, þetta er leyndarmál !

Vankunnáttan er hættuleg - sérstaklega varðandi mú-islam.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vankunnáttan er hættuleg - sérstaklega varðandi mú-islam.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. maí 2015.

Valdimar H Jóhannesson.

Endurreisnin átti upptök sín á Norður-Ítalíu á 14. öld, fyrst og fremst í Firenze (Flórens) en einnig í borgríkjum eins og Feneyjum, sem stóðu þá í miklum blóma. Forsendur endurreisnarinnar voru eflaust margar. Aðflutningur grískra fræðimanna vó þar kannski þyngst. Þeir voru á flótta undan grimmilegri innrás múslímskra Ottóman-Tyrkja. Tyrkirnir og aðrir múslímar höfðu herjað á byzantíska ríkið, hið kristilega gríska ríki einnig nefnt Austur-rómverska ríkið, í átta aldir áður en Býzantíum hvarf endanlega inn í söguna með falli Konstantínópel (Miklagarðs) árið 1453.

»Gullöld islams« var ránsfengur sem sóttur var til grískrar hámenningar..

Þrengt var jafnt og þétt allar aldirnar að kristnum mönnum í gríska heimsveldinu sem teygði sig um tíma frá Balkanskaganum um öll Mið-Austurlönd langleiðina að Atlantshafsströnd Norður-Afríku. Fyrsti stóri ósigurinn var við Yarmouk fljót í ágúst árið 636, rétt við núverandi landamæri Sýrlands, Jórdaníu og Ísrael. Orrustan breytti gangi sögunnar. Þá hófst hernám íslams á öllu svæðinu frá Spáni í vestri til Indlands í austri með blóðbaði, sem hefur staðið að mestu í tæpar 14 aldir með smáhléum.

Hinir grísku kristnu fræðimenn áttu rætur sínar ekki síður í grískri fornaldarheimspeki en kristninni. Flótti þeirra undan villimennsku hins frumstæða, ómenntaða íslams fór vaxandi allar aldirnar eftir því sem íslam óx ásmegin. Eðlilega flúðu þeir inn í hinn kristna heim og þá ekki hvað síst þegar á leið til Ítalíu sem var annað höfuðvígi kristninnar. Rómverjar höfðu alltaf mikil tengsl við gríska menningu sem aldrei höfðu rofnað. Þar var skilningurinn hvað mestur á grískri arfleifð. Kristnin sjálf var með annan fótinn í grískum menningarheimi. Þar stóð vagga kristninnar.

Með grísku fræðimönnunum komu höfuðrit grískrar heimspeki og menningar, hin tæra hugsun almennrar rökhyggju og skynsemi og færðu nýtt blóð inn í gróskumikil samfélögin t.d. í Feneyjum þar sem auður hafði myndast með verslun og siglingum. Með þeim kom einnig ýmsilegt það besta sem samfélögin, sem þeir flúðu frá, höfðu upp á að bjóða. Menning heimsins reis hvað hæst í Mið-Austurlöndum áður en íslam lagði gullaldarmenninguna þar í rúst smám saman allar aldirnar til okkar daga og heldur því verki áfram eins og ljóst ætti að vera öllum.

Ímyndaðar gullaldir íslams voru aldrei til en hámenningin sem var til á þessum svæðum fyrir daga íslams hvarf ekki á sama augabragði og íslam náði völdum heldur var smámsaman murkað úr menningunni lífið eins og auðséð er hvar sem litið er um hinn múslímska heim, einnig þar sem olían vellur fyrirhafnarlaust fram. Vesturlönd hafa liðið hagsmunaöflum að koma afbakaðri sögu múslíma á framfæri, - sögu sem er röng í öllu sem skiptir máli og orðið er löngu tímabært að hreinsa til, m.a. í Háskóla Íslands.

Að heiðra »menningararf íslams« er skammarlegt fyrir Ísland..

Allar aldirnar þar til Ottóman-veldið féll í fyrri heimsstyrjöldinni þoldu flest löndin í sunnanveðri Evrópu og þó sérstaklega við Miðjarðarhaf endalausar skærur af hálfu múslíma og þá ekki hvað síst Ottómana sem Evrópubúar óttuðust og hötuðu og báðu góðan guð að forða sér frá. Herskáir múslímar í dag eru með endalausar heitingar að farga öllum þeim sem ekki eru múslímar og leggja allan heiminn undir íslam, - ekki síst höfuðvígi kristninnar að þeirra mati, Róm, en London og Washington eru einnig iðulega nefnd hjá froðufellandi sjeikum. Feneyjabúar háðu mannskæð stríð við hin myrku öfl íslams eins og fleiri ríki Ítalíu, stundum með sáru tapi. Dante lýsir dvöl Múhameðs í helvíti og í myndlist þess tíma sést fyrirmynd allra múslíma dvelja á sama stað.

Þetta er sagan í mjög stuttu máli sem þarf að hafa í huga þegar skoðuð er sú snargalna ákvörðun yfirvalds íslendskra lista og menningar að heiðra »menningararf íslams« í Feneyjum með því að opna þar mosku í nafni íslendskrar listar inni í aflagðri kirkju í trássi við staðfasta ákvörðun yfirvalda þar að leyfa ekki byggingu mosku í borginni.

Því verður ekki trúað að illur vilji búi hér að baki. Þessi fráleita og hættulega ákvörðun fyrir hagsmuni Íslands sýnir mikla vanþekkingu á Íslandi á sögunni og hugmyndafræði íslams. Stjórnvöld, fjölmiðlaheimurinn, kirkjan og háskólasamfélagið vita nánast ekkert um íslam eða sögu þess nema afar afbakaðar upplýsingar sem eru verri en engar. Vita ekki að íslam er fyrst og fremst stjórnmálakerfi sem miðar að því að ná heiminum undir þetta fráleita alræðiskerfi sem er varhugaverðara en kommúnisminn og fasisminn samanlagðir. Ég vil þó ekki leysa stjórnvöld undan ábyrgð. Enginn getur verið svo blankur að hann viti ekki að þetta er eldfimt efni. Þess vegna ber að vanda sig en ana ekki áfram í ábyrgðarleysi. Hagsmunir Íslands krefjast þess að ofangreindir aðilar taki hausinn upp úr sandinum og kynni sér þá ógn sem steðjar að Íslandi. Vankunnátta er hættuleg.

Stóra bankagjöfin var undirbúin af Fjármálaeftirlitinu.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Stóra bankagjöfin var undirbúin af Fjármálaeftirlitinu.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. apríl 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eins og ég gerði grein fyrir í Morgunblaðinu 12. marz 2015, vann Fjármáleftirlitið gegn tilgangi Neyðarlaganna (lög 125/2008). Strax í upphafi lagði FME (Fjármáleftirlitið) ofurkapp á að hlutur hrægammanna yrði sem stærstur. Fyrirætlan FME var sú, að hrægammarnir hefðu frjálsar hendur við að blóðmjólka heimili og fyrirtæki í landinu. Jafnvel var snúið á haus ákvæði Stjórnarskrárinnar um friðhelgi eignarréttarins.

Eignarréttur almennings er varinn í stjórnarskrá Lýðveldisins..

Stjórnarskráin fjallar um eignarréttinn í 72 grein: »Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir. Með lögum má takmarka rétt erlendra aðila til að eiga fasteignaréttindi eða hlut í atvinnufyrirtæki hér á landi.« Stjórnarskrár eru samdar til að tryggja réttindi almennings gegn innlendum stjórnvöldum og erlendum hrægömmum. Erlendir aðilar njóta alls ekki sömu verndar.

Með gengisfellingunni í kjölfar bankahrunsins, var framkvæmd stórfelld eignaupptaka hjá almenningi. Réttilega hefur ástandinu verið lýst sem efnahagslegum forsendubresti. Núverandi ríkisstjórn hefur viðurkennt rétt landsmanna, að hljóta leiðréttingu skulda og Hæstiréttur hefur með dómum sínum staðfest að leiðrétting var eðlileg og lögleg í kjölfar forsendubrestsins. Almenningur hafði því réttmætar væntingar um, að FME notaði það tækifæri sem Neyðarlögin gáfu til að leiðrétta útlánin sem nýgju bankarnir færðu til eignar.

FME fann upp hugtakið »gangvirði« til hagsbóta fyrir hrægammana..

Í ársskýrslu FME fyrir tímabilið 01.07.2008-30.06.2009, segir um fyrstu aðgerðir FME, við að verðleggja yfirtekin útlán nýgju bankanna:

»Fjármálaeftirlitið fól Deloitte að byggja mat sitt á hugtakinu „gangvirði“ (e. fair value) miðað við þær forsendur að nýju bankarnir haldi áfram starfsemi sinni sem fullfjármagnaðir íslendskir bankar á innanlandsmarkaði og þurfi hvorki að losa eignir né gera upp skuldbindingar í bráð né með nauðungarsölu. Skilgreiningu þessari var ætlað að stuðla að því að meðalhófs væri gætt milli þeirra neyðarsjónarmiða sem kölluðu á yfirtöku bankanna annars vegar, og hins vegar réttmætra hagsmuna kröfuhafa þeirra. Skilgreiningin leiðir til þess að matið verður hærra en líklegt söluverð viðkomandi eigna við þær aðstæður sem ríktu á mörkuðum þegar til aðgerðanna var gripið og gerir einnig nokkur skil þeim virðisauka sem leiðir af því að flytja eignirnar yfir í starfandi bankastofnanir.«

Sú afstaða FME að meta útlánin til »gangvirðis« leiddi til að afskriftir útlánanna urðu óeðlilega litlar og þar með skorti bankana svigrúm, að leiðrétta forsendubrestinn. Þar sem FME tók einnig þá afstöðu, að yfirfæra yrði sem mest af útlánum var ofurskuldsetning bankanna slík, í erlendum gjaldeyri, að þeir höfðu engan rekstrar-grundvöll. Til að gera eignaraðild ríkisins ennþá ófýsilegri, ákvað FME að tvöfalda eiginfjárkröfu nýgju bankanna, úr 8% í 16%. Þetta var fráleitt í ljósi miklu áhættuminna rekstrarumhverfis nýgju bankanna. Steingrímur J. Sigfússon yfirráðherra hefur því ekki átt í erfiðleikum með að réttlæta stóru bankagjöfina. Raunar er ekki vitað um neina úr stjórnkerfinu, sem höfðu áhyggjur af meðferð stjórnvalda á almenningi í landinu.

FMA laug um fyrirmæli Neyðarlaganna..

Í Ársskýrslu FME fyrir tímabilið 01.07.2009-30.06.2010 gengur FME jafnvel lengra en árið áður, en þar segir:

»Aðgerðir stjórnvalda á grundvelli laga nr. 125/2008 (neyðarlaganna) miðuðu að því að afstýra glundroða í efnahagslífi Íslands sem hlotist gat af hruni fjármálakerfisins. Lögin gerðu ráð fyrir að veitt yrði fé úr ríkissjóði til þess að fjármagna stofnun nýrra banka utan um innlenda starfsemi þriggja stærstu banka landsins. Í lögunum og ákvörðunum Fjármálaeftirlitsins í framhaldi af setningu þeirra var kveðið á um það að þrotabúum gömlu bankanna skyldi endurgoldinn mismunur á verðmæti eigna og skuldbindinga sem fluttar voru til nýju bankanna við stofnun þeirra.«

Þarna er sett fram lygi um uppgjör við þrotabúin. Lygar FME stöfuðu varla af vanþekkingu, heldur var um að ræða vísvitandi blekkingar. Fullyrt er, að Neyðarlögin hafi mælt fyrir um skuldsetningu nýgju bankanna, en stofnun þeirra byggði þvert á móti á þeirri forsendu að svo yrði ekki. Ofurskuldsetning nýgju ríkisbankanna var gerð samkvæmt áætlun FME og sú aðgerð leiddi þráðbeint til stóru bankagjafarinnar. Sannleikurinn er sá, að Neyðarlögin gáfu FME frjálsar hendur um mat á útlánunum, skuldsetningu bankanna, eiginfjárhlutfall og önnur atriði, sem vörðuðu möguleika bankanna til að leiðrétta forsendubrestinn og nýta einokunaraðstöðuna til gagns fyrir landsmenn. FME kaus að taka stöðu með hrægömmunum og gegn hagsmunum Íslands.

Stjórnvöld geta ekki vikist undan þeirri réttmætu kröfu, að rannsakað verði hvernig staðið var að stóru bankagjöfinni. Jafnframt þarf strax að undirbúa að ríkisbankarnir verði endurheimtir. Ísland er sjálfstætt ríki og á í fullu tré við hrægammana, þótt þeir séu undir verndarvæng nýlenduveldanna.

Ólöglegum viðræðum við Evrópusambandið hefur verið slitið löglega

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

Ólöglegum viðræðum við Evrópusambandið hefur verið slitið löglega.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 25. marts 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Loks er lokið tímabili niðurlægingar í sögu þjóðarinnar. Ólöglegri beiðni Jóhönnu Sigurðardóttur og Össurar Skarphéðinssonar, um að Evrópusambandið innlimi Ísland, hefur verið kastað á ruslahaug sögunnar, enda óþefurinn af þessari druslu orðinn óþolandi. Fyrir liggur, að meirihluti landsmanna er andvígur fyrirætlunum Samfylkingar-flokkanna um afsal á sjálfstæði Íslands. Fyrir liggur, að meirihluti Alþingismanna er andvígur áframhaldi viðræðna við Evrópusambandið. Fyrir liggur, að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar hefur engin áform um að halda áfram óþurftarverkum ríkistjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

Stjórnarskrárbrot þeirra Jóhönnu og Össurar var kært til Ríkissaksóknara, en í ljós kom að þessi embættismaður þjóðarinnar lætur sig litlu skipta þótt stjórnarskrá Lýðveldisins sé vanvirt. Um starf Ríkissaksóknara segir þó í fyrstu málgrein 20. greinar laga 88/2008 um meðferð sakamála: »Ríkissaksóknari er æðsti handhafi ákæruvalds og ber ábyrgð á ákvörðunum þeirra sem við embætti hans starfa.« Þarfnast ekki rannsóknar, að æðsti handhafi ákæruvald í landinu hefur engan áhuga á stjórnarskrárbrotum ?

Ólögleg umsókn send til Evrópusambandsins og framið stjórnarskrárbrot..

Umsóknin um innlimun Íslands var send 16. júlí 2009, en sama dag hafði Alþingi samþykkt ályktun um »að fela ríkisstjórninni að leggja inn umsókn og að loknum viðræðum við sambandið verði haldin þjóðaratkvæðagreiðsla um væntanlegan aðildarsamning«. Staðreynd málsins er, að ríkisstjórn Jóhönnu rembdist lengi við staurinn og lauk viðræðum við ESB 14. janúar 2013. Samkvæmt þingsályktuninni bar ríkisstjórninni að leggja aðildarsamning í dóm þjóðarinnar, að viðræðum loknum. Eins og allir vita, var þetta ekki gert, ríkisstjórn Jóhönnu hljóp frá óloknu verki.

Núna hafa viðræður legið niðri í meira en tvö ár og ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugsson hefur ekki haft neinn áhuga á að halda áfram kattasmölun Jóhönnu. Alþingi veitti ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur umboð, sem eðlilega rann út þegar ríkisstjórn hennar hrökklaðist með sneypt frá völdum, eftir kosningarnar 27. apríl 2013. Þingsályktanir sem beina tilmælum til ákveðinnar ríkisstjórnar gilda alls ekki fyrir aðrar ríkistjórnir. Það er ótrúleg vanþekking og ósvífni hjá Samfylkingar-flokkunum, að krefjast þess að núverandi ríkisstjórn hefji vinnu við verkefni sem þá sjálfa skorti þrek til að ljúka.

Það skal undirstrikað, að stöðvun viðræðnanna 14. janúar 2013 var ekki í samræmi við umboðið sem Alþingi veitti ríkisstjórn Jóhönnu 16. júlí 2009. Skýrt var tekið fram, að þjóðaratkvæði skyldi haldið að loknum viðræðum og engin heimild var veitt til að gera hlé á þeim. Hvers vegna leitaði Jóhanna ekki eftir heimild Alþingis, að hætta skrafinu við Brussel ? Hvers vegna var ekki haldið þjóðaratkvæði að loknum viðræðum ? Þegar við bætist, að umsóknin var brot á Stjórnarskránni, er jarmið í Samfylkingar-flokkunum aumkunarverður söngur.

Eins og félagið Samstaða þjóðar gerði ýtarlega grein fyrir í kærum til Ríkissaksóknara, var umsókn þeirra Jóhönnu og Össurar brot á Stjórnarskránni. Umsóknin um aðild Íslands að Evrópusambandinu var stjórnarerindi af stærstu gráðu og hún var ekki »umsókn um aðildarviðræður«, eins og einn lagaprófessor hefur opinberlega haldið fram. Um stjórnarerindi gildir skýrt ákvæði í Stjórnarskránni. Svo segir í 19. grein: »Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.« Stjórnarerindi sem ekki eru undirrituð af forseta landsins eru því ógild og að engu hafandi. Auk þess sem umsóknin var ólögleg, var gerningurinn refsivert stjónarskrárbrot.

Bænaskrá til Brussel sýnir yfirgengilega undirgefni við erlendt vald..

Fyrr á öldum þegar þjóðin stundi undir oki aðalsins í Danmörku og landsmenn féllu úr hungri, var oft gripið til þess úrræðis að senda konungnum í Kaupmannahöfn bænaskrá. Reynt var að höfða beint til samvitsku konungs, en bar sjaldnast nokkurn árangur. Bænarskrár hafa ávallt verið taldar vera neyðarúrræði. Núna birtist undirlægjuháttur Samfylkingar-flokkanna með þeim hætti, að send er bænaskrá til Brussel og venju samkvæmt er um mikla neyð að ræða, en að þessu sinni er þó einungis um að ræða neyð þeirra sem afnema vilja sjálfstæði Íslands.

Hversu lágt getur þetta fólk lagst í viðleitni sinni til að valda Íslandi tjóni ? Þeir sem núna senda bænaskrá til Brussel er sama fólkið og í þrígang gerði tilraun til að koma Icesave-klafanum á þjóðina. Þetta er sama fólk og færði hrægömmunum stóru bankagjöfina. Megum við frekar biðja um forna hungursneið, en að þurfa að ala þennan óþjóðarlýð við brjóst okkar.

Fjármálaeftirlitið tók stöðu gegn hagsmunum Íslands.

 

 Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. marts 2015.

 

Loftur Altice Þorsteinsson

Skýrsla Rannsóknarnefndar Alþingis opinberaði, að í aðdraganda efnahagshrunsins gerðu mörg stjórnvöld landsins ófyrirgefanleg mistök við eftirlit á fjármálmarkaði.     FME (Fjármáleftirlitið) var vissuleg í hópi þeirra stofnana sem hvað mest ógagn gerðu þjóðinni, með þjónkum við eigendur stóru bankanna og getuleysi við að greina glæpaverk þeirra. Rannsóknarnefndin sýnir hógværð þegar hún segir:

»Rannsóknarnefnd Alþingis telur að skort hafi á, að í eftirlitsstörfum sínum sýndu starfsmenn Fjármálaeftirlitsins nægilega festu og ákveðni við úrlausn og eftirfylgni mála…Þess eru dæmi að mál er snerta ætluð brot á reglum um stórar áhættur hafi lengi verið í óformlegum farvegi, ýmist þar sem þau eru látin liggja óhreyfð eða bréfaskipti hafa staðið yfir við fjármálafyrirtæki þar sem af hálfu Fjármálaeftirlitsins hefur verið leitast við að færa mál til betri vegar með óformlegum hætti…Að mati rannsóknarnefndar Alþingis eru þetta ótækir stjórnsýsluhættir sem ganga í bága við lögboðna málsmeðferð.«

Neyðarlögin áttu að marka jákvæð tímamót, en ekki niðurlægjandi uppgjöf.

Með Neyðarlögunum (lög 125/2008) var ætlunin að endurreisa það bankakerfi sem hrunið hafði vegna glæpa bankamanna og meðvirkni stjórnvalda. Meðal annars veittu lögin FME víðtækar heimildir sem einkum fólu í sér: (a) að stofna nýgja banka á grundvelli þeirra föllnu, (b) að færa eignir og skuldir úr gömlu bönkunum yfir í þá nýgju og (c) að meta verðmæti þeirra eigna og skulda sem færðar yrðu úr gömlu bönkunum. Almenningur stóð í þeirra trú, að núna myndi FME taka hagsmuni þjóðar fram yfir hagsmuni hrægammanna sem eignast höfðu þrotabú gömlu bankanna.

Í samræmi við Neyðarlögin stofnaði FME þrjá nýgja ríkisbanka, með yfirfærslu flestra innlendra skulda gömlu bankanna og til mótvægis vænan skammt af innlendum eignum. Þessi aðferð að viðhalda starfsemi banka þótt þeir væru komir í þrot, er alþjóðlega viðurkennd. Mistök FME voru meðal annars þau, að við verðmat eignanna var eingöngu horft til fyrirsjánlegra afskrifta. Ekkert tillit var tekið til nauðsynlegra leiðréttinga útlána til almennings og fyrirtækja. Vegna forsendubrestsins sem leiddi af efnahagshruninu, var sjálfsögð krafa að nýgju bankarnir veittu almenna lána-leiðréttingu, sem innifalin yrði í afskriftunum.

Þótt fyrirséð væri að nýgju bankarnir myndu verpa gulleggjum, var glapræði að íþyngja þeim með óþarfa skuldsetningu. Þetta gerði FME samt, því algerlega af óþörfu voru yfirfærðar eignir allt of miklar og afskriftir þeirra allt of litlar. Það ótrúlega gerðist einnig, að ákveðið var að skuldir bankanna yrðu í erlendum gjaldeyri. Þessi rembihnútur var sjáanlega hnýttur til að auðvelda eftirleikinn, sem var að gefa hræggömmunum bankana og þar með einokunaraðstöðu til að blóðmjólka landsmenn.

Ríkisbankarir voru ofur-skuldsettir í erlendum gjaldeyri.

 FME stofnaði nýgju ríkisbankana þrjá haustið 2008, en skildi þá eftir í skulda-gildru hrægammanna. Óþörf ofur-skuldsetning bankanna í erlendum gjaldeyri var í nóvember 2008 áætluð af FME verða 1.153 milljarðar króna. Hins vegar skilaði ráðgjafinn Deloitte skýrslu 22. apríl 2009, þar sem kom fram að óþörf skuldsetning bankanna væri allt að 766 milljarðar króna. Til samanburðar lág alltaf fyrir að eiginfjárframlag ríkisins yrði um 385 milljarðar.

 Þegar ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur tók við völdum 01. febrúar 2009, var fyrsta verk yfirráðherrans Steingríms Sigfússonar að hefja leynilegar viðræður um stóru bankagjöfina. Sem fjármálaráðherra fór hann með eignarhald ríkisins á bönkunum og hafa sjálfsagt flestir haldið að hann væri gætslumaður þeirra en ekki úthlutunarstjóri. Í raun var markmið viðræðnanna, að búa til umgjörð um bankagjöfina, þannig að á yfirborðinu væri ekki um gjöf að ræða, heldur samninga um aðskilnað nýgju bankanna frá þrotabúum þeirra gömlu. Lausn Steingríms var að skilja eftir opnar dyr, sem hrægammarnir gætu notað til að kaupa nýgju bankana fyrir lítið og án þess að mikla athygli vekti.

 Bæta verður fyrir mistök Fjármálaeftirlitsins og endurheimta ríkisbankana.

Stóru bankagjöfina verður að skoða í sama ljósi og Icesave-kúgunina, sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur lagði ofurkapp á að landsmenn undirgengust. Bæði þessi mál verður að rannsaka fyrir opnum tjöldum og veita þjóðsvikurum makleg málgjöld. Augljóst er að þjónkun ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur við nýlenduveldin stafaði af þeirra óþjóðhollu ósk að Ísland yrði innlimað í Evrópusambandið. Minna má á, að Jóhanna og Össur Skarphéðinsson frömdu stjórnarskrárbrot, þegar þau sendu stjórnarerindi um inngöngubeiðni Íslands í ESB, án undirritunar forseta landsins. Þjóðinni tókst að hindra Icesave óværuna og innlimun landsins í Evrópusambandið er ekki lengur á dagskrá, en stóra bankagjöfin er ennþá sem fleinn í þjóðarlíkamanum. Eignir landsmanna njóta verndar Stjórnarskrárinnar og það sem ólöglega hefur verið afhent er endurkræft. Núverandi stjórnvöld verða að gyrða sig í brók og endurheimta ríkisbankana.

 

ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. október 2014.

Erna Bjarnadóttir.

Hinn 8. október 2014 sendi framkvæmdastjórn ESB frá sér skýrslu um framgang viðræðna við þau lönd sem annaðhvort er búið að samþykkja sem umsóknarríki um aðild eða sem væntanlega umsækjendur. Í fyrri hópnum eru Svartfjallaland, Serbía, Albanía, FYR Makedónía, Tyrkland og Ísland. Seinni flokkinn fylla svo Kosovo og Bosnía-Hersegóvína.

Í ár bregður svo við að staða Íslands sem umsóknarland er afgreidd með einni setningu sem í lauslegri þýðingu hljóðar svo: Í kjölfar ákvörðunar ríkisstjórnar Íslands hafa aðildarviðræður legið niðri síðan í maí 2013 (following a decision of the Icelandic government, accession negotiations have been put on hold since May 2013). Þessar skýrslur framkvæmdastjórnarinnar undanfarin ár eru ein meginheimild stöðu og framgangs viðræðnanna á hverjum tíma. Einnig má lesa í þeim á hverju strandar á hverjum tíma varðandi framgang viðræðnanna í þeim köflum sem viðræður höfðu verið opnaðar.

Það má þó öllum vera ljóst að viðræður Íslands og ESB voru komnar í strand löngu fyrr. Erfitt er kannski að benda á nákvæma tímasetningu en sú staðreynd að ESB hefur aldrei lagt fram rýniskýrslu sína um sjávarútveg talar sínu máli. Rýnifundur með ESB þar sem Íslendsk stjórnvöld kynntu Íslendsku löggjöfina um sjávarútveg var haldinn dagana 28. febrúar til 2. mars 2011 eða fyrir fjórum og hálfu ári. Engin dæmi eru um að ESB hafi dregið svo lengi, án sjáanlegra skýringa, að leggja fram svo mikilvæga rýniskýrslu. Rýniskýrslan er lykilgagn í hverjum samningskafla og greinir frá því hvort eða hvaða kröfur ESB setur fram fyrir frekari framgangi viðræðnanna.

Ágúst Þór Árnason, aðjúnkt við Háskólann á Akureyri og höfundur Viðauka I við Hagfræðistofnun Háskóla Íslands sem bar heitið: Aðildarumsókn Íslands og stækkunarstefna ESB, benti á þetta í yfirgripsmiklu erindi sem hann hélt á aðalfundi Heimssýnar hinn 9. október sl. Afleiðingin var sú að aðildarviðræðurnar hlutu að sigla í strand. Ótal spurningar vakna í þessu samhengi og svörin við þeim liggja yfirleitt ekki á lausu heldur verður að leiða líkur að hinu líklega samhengi hlutanna. Ágúst reifaði í þessu samhengi kafla úr fyrrnefndum Viðauka I um grundvallarskilyrði fyrir stækkun en þar segir orðrétt í kafla 5:

»Að því er varðar efnisleg atriði er almennt viðurkennt að umsóknarríkin gangast undir ákveðin grundvallarskilyrði fyrir stækkun (principles of enlargement) sem eru í meginatriðum að þau samþykki sáttmála ESB, markmið þeirra og stefnu og ákvarðanir sem hafa verið teknar síðan þeir öðluðust gildi. Grundvallarskilyrðin eru fjögur: (a) í fyrsta lagi snýst stækkun um aðild að stofnun sem er fyrir hendi en ekki að til verði ný stofnun, (b) í annan stað þarf umsóknarríki að samþykkja réttarreglur bandalagsins, acquis communautaire, í einu og öllu, (c) í þriðja lagi skulu umbreytingafrestir (e. transitional periods) vera takmarkaðir og ekki fela í sér undanþágur frá grunnsáttmálunum og þeim meginreglum sem bandalagið byggir á, (d) í fjórða lagi er um að ræða skilyrðasetningu, sem á ensku hefur verið nefnt “conditionality”. Hið síðastnefnda varð hluti af aðildarferlinu vegna stækkunar sambandsins 2004 og 2007.«

Fyrstu þrjú skilyrðin voru þegar hluti af stækkun sambandsins árið 1973. Þessi grundvallarskilyrði eru almennt viðurkennd þótt þau séu ekki talin í áðurnefndri 49. gr. SESB. Fjórða skilyrðið þýðir í raun að orðið er til eins konar foraðildarferli. Hér á landi hefur hart verið tekist á um hvort ESB-viðræðurnar hafi snúist um aðlögun. Því verður tæpast á móti mælt að þetta skilyrði sýni svo ekki verður um villst, að til að eiga möguleika á aðild verður umsóknarlandið að aðlagast tiltekinni stöðu fyrirfram. Markmiðið er að viðkomandi land verði þess fullbúið að uppfylla kröfur sem gerðar eru til aðildarríkis og að innleiða löggjöf og regluverk sambandsins með skilvirkum hætti.

Ef litið er til greinargerðarinnar sem fylgdi með þingsályktun alþingis um að sækja skyldi um aðild að ESB sést að Ísland var í raun að gera kröfur um frávik eða breytingar á sjávarútvegsstefnu sambandsins. Ef ESB hefði átt að verða við þeim hefði þurft að víkja frá fyrsta skilyrðinu sem þarna er nefnt. Það þarf því ekki mikið ímyndunarafl til að segja sér að rýniskýrsla ESB myndi einmitt gera kröfur til Íslands til að aðlagast sameiginlegu sjávarútvegsstefnunni rétt eins og gert var í rýniskýrslu fyrir landbúnað þar sem sett var fram krafa um tímasetta aðgerðaáætlun.

Greinargerðin með þingsályktun alþingis felur í sér upptalningu á alls konar skilyrðum fyrir aðild. Af þessum fjórum skilyrðum sem ESB setur fyrir aðild má ráða að aðildarsamningur á þeim forsendum er í raun óhugsandi. Þetta á ekki bara við um sjávarútveg þótt hagsmunirnir séu mestir þar, heldur einnig landbúnað og fleiri atriði. Niðurstaða Ágústar Þórs var því að óhugsandi sé að halda áfram með eða kannski öllu heldur taka upp að nýju viðræður um aðild Íslands að ESB á grundvelli samþykktar alþingis frá 16. júlí 2009. Umsókn Íslands um aðild að ESB ber því að kalla heim hið snarasta.

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. október 2014.

 
Sveinbjörg B. Sveinbjörnsdóttir.

Í aðdraganda síðustu sveitarstjórnarkosninga lýsti ég því yfir að rétt væri að afturkalla ákvörðun Reykjavíkurborgar um að úthluta Félagi múslima á Íslandi lóð undir mosku. Afstaða mín sætti gagnrýni oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sóttust eftir því að halda meirihluta sínum í borgarstjórn. Viðbrögðin komu mér ekki á óvart enda þótt áhugi og pólitísk hagsmunagæsla sumra fjölmiðla kæmi mér í opna skjöldu. Oddvitarnir sögðust vera boðberar »umburðarlyndisins« en markmiðið var að halda meirihlutanum.

Boðberar »umburðarlyndisins«.

Hvað svo sem leið raunverulegum skoðunum oddvitanna er augljóst að mestu máli skipti fyrir þá að »misstíga sig ekki« svo skömmu fyrir kosningar. S. Björn Blöndal kvað ummælin dæma sig sjálf á meðan Sóley Tómasdóttir taldi ummælin undarleg. Dagur B. Eggertsson og Halldór Auðar Svansson virtust líta svo á að lóðarúthlutunin tengdist trúfrelsi. Fylgismenn þeirra voru síðan sendir út af örkinni til að láta þau boð berast að afstaða mín fæli í sér fordóma.

Þannig féllu margir í þá gryfju að »fordæma« skoðanir mínar án þess að nokkur málefnaleg umræða færi fram. Á þennan hátt var reynt að gera mig tortryggilega í hugum kjósenda. Viðbrögðin báru vott um upphafna sjálfsmynd þeirra sem telja sig vera frjálslynda, upplýsta og víðsýna þegar raunveruleikinn er allt annar. Kjörnir fulltrúar almennings verða að þora að ræða viðkvæm mál og mega ekki láta hagsmuni einstakra aðila koma í veg fyrir að þeir fari að lögum í störfum sínum.

Viðbrögð oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sátu í meirihluta borgarstjórnar voru hins vegar skiljanleg í ljósi þess að lóðarúthlutunin var viðkvæm fyrir þá. Innan Samfylkingarinnar hafði lengi verið þrýst á að Félagi múslima á Íslandi yrði úthlutað lóð undir mosku. Besti flokkurinn var hins vegar ekki jafn hallur undir trúfélagið auk þess sem hann hafði það að markmiði að gera Reykjavík að leiðandi borg í réttindum samkynhneigðra. Í samræmi við þessa stefnu hafði Besti flokkurinn staðið að því að synja Kristskirkjunni um styrk úr borgarsjóði vegna afstöðu trúfélagsins til samkynhneigðra. Það samræmdist því illa slíkri stefnu að úthluta ókeypis lóð úr borgarsjóði til trúarsafnaðar þar sem litið er á samkynhneigð sem synd.

Ólögmæt lóðarúthlutun.

Samkvæmt lögum um Kristnisjóð er sveitarfélögum aðeins skylt að láta kirkjum þjóðkirkjunnar í té lóðir án endurgjalds. Skyldan nær ekki til lóða undir kirkjur eða bænahús annarra trúfélaga. Á þetta hafa fjölmargir valinkunnir lögfræðingar bent, meðal annars þeir Davíð Þór Björgvinsson, prófessor og fyrrverandi dómari við Mannréttindadómstól Evrópu, og Brynjar Níelsson, hrl. og fyrrverandi formaður Lögmannafélags Íslands.

Til að leysa þann vanda sem Samfylkingin og Besti flokkurinn voru komin í ákváðu þáverandi borgarstjóri og formaður borgarráðs að grípa til þess ráðs að bera undirmenn sína fyrir því að borginni væri skylt að úthluta öllum trúfélögum ókeypis lóðum. Af óútskýrðum ástæðum var lögfræðingum borgarinnar ekki kunnugt um að í máli Ásatrúarfélagsins höfðu hvort tveggja Hæstiréttur og Mannréttindadómstóll Evópu staðfest að heimilt væri að gera þjóðkirkjunni hærra undir höfði en öðrum trúfélögum. Eins og hendi væri veifað var »kirkja« orðin að »mosku«. Þetta heimatilbúna leikrit meirihlutans fékk síðan trúverðugra yfirbragð er hann samþykkti að skora skyldi á Alþingi að breyta lögunum. Reykjavíkurborg hefur hins vegar ekki enn sent Alþingi slíka áskorun. Í borgarstjórn virtust sofandi sjálfstæðismenn ekki átta sig á því að verið var að leika á þá.

Lóðarúthlutunin hafði því ekkert með skyldu sveitarfélaga að gera. Saman hafa Samfylkingin og Besti flokkurinn (Björt framtíð) nú staðið fyrir því að fjölmargar lóðir hafa verið gefnar úr borgarsjóði án þess að gert sé ráð fyrir því í lögum. Ákvarðanir sem eru ekki reistar á lögum eru ógildanlegar og því heimilt að afturkalla þær.

Borgarstjóra ber að fara að lögum.

Í ljósi þess að lóðarúthlutun til Félags múslima á Íslandi er ekki reist á lögum er ljóst að vilji er allt sem þarf svo afturkalla megi ákvörðunina sem og ákvarðanir um aðrar sambærilegar lóðarúthlutanir.

Samkvæmt nýrri skoðanakönnun MMR eru 73,7% þeirra sem svara andvígir eða mjög andvígir því að sveitarfélög úthluti trúfélögum ókeypis lóðum. Áberandi stærsti hópur þeirra sem er fylgjandi slíkum lóðarúthlutunum kemur úr röðum Samfylkingarinnar. Ég spyr því hvort borgarstjóri ætli að fara að lögum eða hvort hann ætli að halda áfram á »ætluðum« atkvæðaveiðum? Ekki kæmi á óvart þótt ákveðnir fjölmiðlar láti borgarstjóra komast upp með að fara með sömu þuluna um trúfrelsi og skyldu sveitarfélaga til að úthluta trúfélögum ókeypis lóðum án þess að spyrja hann hvort afstaða hans samræmist lögum svo sem þau hafa verið skýrð í úrlausnum dómstóla og af hálfu lögmanna og dómara.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. október 2014.

 
Hjörleifur Guttormsson.

Það er margt sem við Íslendingar getum lært af frændum okkar norskum. Sérstök ástæða er til að samfagna með þeim í ár vegna tveggja sögulegra viðburða, annars vegar afmælis stjórnarskrárinnar sem þeir settu sér á Eiðsvelli vorið 1814 og lagði grunninn að þingbundnu lýðræði, og hins vegar höfnun á inngöngu í Evrópusambandið í nóvember 1994. Tvöhundruð ára afmælis stjórnarskrárinnar hefur þegar verið minnst hátíðlega en enn standa yfir viðburðir um allan Noreg undir merki samtakanna Nei til EU sem ná munu hámarki 28. nóvember næstkomandi.

Leikfléttur undir forystu sósíaldemókrata.

Fyrir þeim sem höfðu aðstöðu til að fylgjast allnáið með atburðarásinni á Norðurlöndum á árunum 1989-1994 eru leikflétturnar sem efnt var til af stuðningsmönnum ESB-aðildar í fersku minni. Þær hófust með útspili Jacques Delor hins franska og Gro Harlem Brundtland 1988-89 um nánari tengsl Norðurlanda og þáverandi Evrópubandalags (EB) í formi tveggja stoða samstarfs undir hatti EB og EFTA. Danmörk var allt frá 1973 aðili að Evrópubandalaginu og ráðandi meirihluti þar vildi fá önnur Norðurlönd með í púkkið.

Forysta sósíaldemókrata í Noregi og Svíþjóð hafði lengi horft til EB-aðildar en Norðmenn felldu þegar árið 1972 fyrirliggjandi samning. Tveggja-stoða-módelið átti að vera áfangi á leið til að tryggja að slíkt gerðist ekki öðru sinni. Viðræður þar að lútandi hófust þegar 1989, einnig með þátttöku Íslendskra stjórnvalda, en í Noregi, Svíþjóð og Finnlandi tóku ráðandi öfl stefnu á fulla aðild. Fall Sovétríkjanna 1990 ýtti undir þau viðhorf, sérstaklega meðal Finna. Evrópubandalagið breytti jafnframt grunnreglum sínum með Maastricht-sáttmálanum 1993 og til varð European Union (EU) sem við köllum Evrópusamband (ESB).

Söguleg andstaða norsks almennings.

Norðmönnum var tilraunin frá 1972 enn í fersku minni og 1989 var efnt til almannasamtaka þvert á stjórnmálaflokka til að bregðast við endurnýjaðri tilraun um aðild. Þar var fremstur í forystu Kristen Nygaard (1926-2002) tölvunarfræðingur, reyndur úr baráttunni um 1970. Það sem skipti sköpum voru hins vegar undirtektir norsks almennings til sjávar og sveita, sem fylkti sér undir merki andstöðunnar við aðild og komu frá flestum ef ekki öllum byggðarlögum landsins.

Sumarið 1994 var gífurleg og vaxandi spenna eftir að ákveðin hafði verið þjóðaratkvæðagreiðsla um fullgerðan samning í löndunum þremur og hagað þannig að fyrst skyldi kosið um aðild í Finnlandi og Svíþjóð og síðast í Noregi þar sem menn töldu úrslitin tvísýnust. Lengi vel mældu skoðanakannanir meirihluta fyrir aðild, en það bil minnkaði er nálgaðist kjördag 28. nóvember. Afdrifaríkt reyndist þegar forysta norska alþýðusambandsins (LO) tapaði kosningu um að mega nota sjóði verkslýðshreyfingarinnar til stuðnings fyrir aðild.

Eftirminnilegt Norður-Landaráðsþing.

Norðurlandaráð hélt haustþing í Tromsö 15. nóvember 1994, tveimur vikum fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna. Báðar fylkingar, með og móti aðild, leituðust við að koma boðskap sínum á framfæri í tengslum við þennan atburð, en ekki leyndi sér hvorir höfðu meiri hljómgrunn á staðnum, andstaðan við ESB-aðild hvergi meiri en í Norður-Noregi. Einnig deildu norrænir þingfulltrúar hart, en aðild Íslands að EES var þá ráðin.

Ekki fór hins vegar fram hjá viðstöddum að Íslendski utanríkisráðherrann Jón Baldvin Hannibalsson talaði í Tromsö öðrum tungum um ESB en þáverandi forsætisráðherra Davíð Oddsson. Niðurstaða norskra kjósenda tveim vikum síðar, 52,2% á móti aðildarsamningi en 47,8% með, kom flestum utanaðkomandi á óvart, en þó tæpast þeim sem fylgst höfðu með þróttmikilli baráttu samtakanna Nei til EU. Samkvæmt skoðanakönnunum myndu nú að minnsta kosti 70% norskra kjósenda hafna ESB-aðild.

Aðdáunarverð þrautseigja.

Eftir þennan sögulega árangur hefði mátt ætla að samtökin Nei til EU rifuðu seglin, en sú varð ekki raunin. Því réð reynslan af endurteknum tilraunum stjórnmála- og hagsmunaafla að ganga gegn 49. grein stjórnarskrárinnar frá 1814 um »folkestyre«, þ.e. löggjafarvaldið í höndum þjóðar og Stórþings. Þessi þrautseigja ber vott um innsæi og skarpan skilning á eðli sjálfstæðisbaráttu þjóðar. Samtökin Nei til EU hafa haldið uppi þróttmiklu starfi alla götu síðan, áfram með fótfestu í félagseiningum um allan Noreg. Fræðsla um þróun ESB og áhrif forskrifta frá Brussel gegnum EES-samninginn er stöðugt á dagskrá í fréttabréfum og á fundum samtakanna.

Margir eldhugar hafa fallið frá en reyndir forystukraftar hafa fyllt þeirra skörð og menn borið gæfu til að standa saman um meginatriði óháð tengslum við stjórnmálaflokka. Á engan er hallað þótt nefnt sé sérstaklega nafn Dags Seierstads, sem í áratugi hefur miðlað af þekkingu sinni á þróun og stöðu Evrópussambandsins. Hann er aðalhöfundur að hátíðarriti samtakanna sem kemur út á þessum tímamótum. Íslendingar, og þar á meðal Heimssýn; hreyfing sjálfsstæðissinna í Evrópumálum, geta margt lært af baráttu Norðmanna við að varðveita arfinn frá Eiðsvelli. Þörfin á varðstöðu um þjóðlegt sjálfstæði hefur aldrei verið brýnni en nú.

Eðli sporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Eðli aporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. júlí 2014.

 
Gústaf Adolf Skúlason.

Margir þekkja dæmisöguna um froskinn sem ferjaði sporðdreka á bakinu yfir ána þar sem grasið var grænna hinum megin. Hálfnaður yfir ána stakk sporðdrekinn froskinn og áður en eitrið náði yfirhöndinni spurði froskurinn af hverju sporðdrekinn hefði stungið. »Þú varst búinn að lofa mér að gera það ekki gegn fari yfir ána.« Svar sporðdrekans er klassískt: »Ég stakk þig af því að það er eðli mitt.«

Með afstöðu ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar til stöðu Íslands sem umsóknarríkis ESB mætti halda að dæmisagan um froskinn og sporðdrekann hefði verið sérstaklega samin með Ísland í huga árið 2014. Ríkisstjórnin hegðar sér eins og froskur og syndir áfram með ESB-umsókn vinstristjórnarinnar á bakinu. Flokks- og landsfundarályktanir, stjórnarsáttmáli og fyrirheit um að halda landinu fyrir utan ESB virðist allt saman horfið. Engu er líkara en slá eigi Íslandsmet Steingríms J. Sigfússonar í kosningasvikum og komast eigi í sögubækurnar fyrir að breyta sjálfstæði þjóðarinnar í lítilfjörlegan sviga í sögu Íslands. Fólk, sem kennir sig við framsókn og sjálfstæði, veitir fjármálahröppum og sósíalistum nútímans brautargengi við uppbyggingu nýs heimsveldis á meginlandi Evrópu, sem framfylgir sömu stefnu og þriðji International Leníns og bolsévíka frá 1919. En við hverju er að búast; froskar kunna ekki skil á mannamáli og kvaka bæði sjálfstæði og framsókn á meðan sporðdrekinn reiðir broddinn til höggs.

Fáir vinstrimenn hugsa sjálfstætt. Stöðug leit að foringjanum mikla veitir lífinu þann tilgang að deyja má fyrir það eitt að fá að hlýða skipunum hans. Eins og þeir nánustu í innsta hring Hitlers daginn sem hann framdi sjálfsmorð. Á meðan stríðið er hilling morgundagsins er kynt undir múgæsingu fyrir útópíu framtíðarinnar: paradís - Internationalen - þúsund ára ríkið. Máluð er mynd af ofgnótt matar og velmegunar, smjörið drýpur af hverju strái og hunang flæðir um engjar. En leiðin til fyrirheitna landsins þrengist stöðugt og áður en á leiðarenda er komið hefur hunang breyst í blóð og smjörkúlur í sprengjur. Hvað hafa leiðtogar ESB gert sem gerir framtíð hins nýja heimsveldis meginlandsins svo frábrugðna öllum hinum sem kostað hafa hundruð milljóna manna lífið?

Ekki verður aftur snúið með smíði heimsveldisins, sem miðar vel, þrátt fyrir allan klofninginn. Hluti ríkja Evrópusambandsins mun yfirgefa það og kjósa líf sjálfstæðra þjóða, annar hluti þess mun undirkasta sig heimsvaldastefnunni og verða hið sanna stórveldi. Fyrir stórveldið eru samningar ómerktir (einungis fjögur ríki af 28 fylgja Maastricht-samkomulaginu) og stjórnarskrár fjölmargra ríkja fótum troðnar til bjargar gjaldþrota óreiðumönnum. Lýðræðislega kjörnum fulltrúum er vikið frá og »eigin« embættismenn settir við völd á meðan skuldir verðbréfabraskara og fjárglæframanna eru færðar yfir á almenning. Mörg evruríkjanna eru rænd framtíð sinni og ástandið minnir illþyrmilega á kreppuna miklu. En hvað skiptir afkoma fjöldans máli þegar lifað er fyrir drauminn um fyrirheitna landið? Heimurinn hefur áður kynnst útópíum stórmenna á borð við Lenín, Stalín, Maó, Pol Pot og Hitler svo nokkur nöfn séu nefnd.

Á vegferð sinni til hins nýja stórveldis, sem ætlað er að skáka bæði Bandaríkjamönnum, Rússum og Kínverjum, skipta lögin ekki lengur neinu máli. Samningar stjórnmálamanna og auðjöfra hafa tekið við. Icesave í stað lögskyldu. Mafía í stað lýðræðislegs stjórnarfars. Rússneskt olígorkí í stað frjálsra viðskipta. Hnefinn í stað dómstóla. Verðlausir spilapeningar í stað alvörugjaldeyris.

Evrópa er á þröskuldi rökkurríkisins, þar sem allt getur gerst. Verður vítisvél Þjóðverja endurræst undir yfirskini varna gegn ágangi Pútíns í austri og hermanna heilaga stríðsins í suðri? Dansað er við Breta á meðan keppendur eru valdir í stórskotaliðið. Evrópa hýsir ekki tvo Pútína, ekki Alvöru-Pútín og Jöncker-Pútín samtímis.

Á meðan íbúar á meginlandi Evrópu eru að venjast stigmögnun ofbeldis í eigin garði og peningabólumenn fylkja sér í ófriðardilka til að berjast um yfirráð markaðssvæða nær og fjær með aðstoð rétttrúaðra, heilaþveginna sósíaldemókrata og vinstrimanna nútímans ferjar froskur lítillar þjóðar í norðri sporðdrekann áfram á bakinu og trúir því, að sporðdrekinn sé í eðli sínu ekki sporðdreki.

Öll sjálfstæðisbarátta Jóns Sigurðssonar er að veði. Öll barátta Íslendinga fyrir myndun lýðveldisins er að veði. Allur árangur landhelgisstríðanna er að veði. Árangur Icesave-baráttunnar er að veði. Alþingi, forsetaembættið, stjórnarskráin og lýðræðið er að veði. Fjöregg þjóðarinnar er að veði.

Sjálfstæði og framsókn, hvað þýða nú þessi orð aftur ?

Ísland ættarland Íslendinga - þjóðargjöfin 17. júní er slit viðræðna við ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Ísland ættland Íslendinga - þjóðargjöfin 17. júní er slit viðræðna við ESB.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. júní 2014.

Hafsteinn Hjaltason.

Fullveldis-prangarar, heittrúaðir ESB-trúboðar, hafa fundið aðalóvin Íslendsku þjóðarinnar. Hinn mikli og hættulegi þjóðaróvinur er nær aldar gamalt fullveldi Íslendskrar þjóðar.

Prangarar hafa með sinni víðkunnu greind og vizku skilgreint óvininn sem »fullveldis-gildru« sem heftir þroska alþjóðahyggju þjóðarinnar og hamlar öllum framförum í menningar-, atvinnu- og efnahagslífi á Íslandi. Lausn prangara á vandamálinu er að fullveldinu verði skilað, ekki til kóngsins Köbenhavn, nei til Brussel verði farið með óvininn og honum eytt þar.

Sambandslagasamningurinn (Lög) frá 1918 gilti til 1. des. 1943. Vegna styrjaldarinnar var ekki hægt að fara eftir ákvæðum samningsins um endurskoðun sambandslaga. Alþingi ákvað þá að Ísland yrði lýðveldi, konungssambandi við Danmörk væri lokið. Fámennur, hávær hópur spratt þá fram og krafðist þess að beðið væri með allar ákvarðanir í málinu þar til stríðinu væri lokið, hernámi Danmerkur aflétt og hægt væri að framfylgja endurskoðunarákvæðum samningsins - vildu víst að gömlu herraþjóðinni og kóngi yrði sýnd auðmýkt. Núna snýr auðmýktin að Brussel-bákninu, þar bíði ESB-alsæluríkið villuráfandi þjóðar, þjóðar sem ekki hafi pólitískan þroska til þess að vera fullvalda og þurfi hjálp, handleiðslu og leiðsögn gamalla nýlenduvelda til þess að taka á réttan hátt á móti framtíðinni. Krafa fámenna, háværa hópsins, var vegin og léttvæg fundin. Kjósendur samþykktu með yfirgæfandi meirihluta ákvörðun Alþingis um stofnun Íslendska lýðveldisins.

Ólíklegt má telja að landhelgin væri 200 mílur, ef Danir væru með utanríkismál að endurnýjuðum sambandssamningi, líklega 10-12 mílur. Verði Ísland ESB-land verður fiskveiðilandhelgin á því bili hvað sem líður fölsku þrasta-tísti og svardögum ESB-agenta. Íslandsmið glötuð Íslendingum. Í samningum við Breta og Þjóðverja hefðu »egg og beikon« vísast haft meira vægi en þorskur á Íslandsmiðum.

Kjósendur höfnuðu í Alþingiskosningunum 27. apríl 2013 blekkingarspuna ESB-agenta um lokalausn allra vandamála þjóðarinnar með innlimun Íslands í ESB. Þeir stjórnmálaflokkar sem kjósendur trúðu að mundu ógilda þingsályktun um ESB-aðildarumsókn unnu góðan kosningasigur. Núna virðist vera að koma í ljós að engin alvara fylgdi þeim orðum þingmanna í ræðustól Alþingis, að Íslandi væri betur borgið utan ESB. Ákvarðana- og aðgerðaleysi hefur tekið við af hástemmdum yfirlýsingum. Hefur fámennur, hávær hópur forustumanna ESB-aðildarsinna meiri áhrif á forustu stjórnarflokkanna en tugir þúsunda kjósenda þeirra? Getur verið að þúsundir kjósenda hafi verið að lýsa vantrausti á aðgerðaleysið, með því að nýta ekki atkvæðisréttinn í sveitarstjórnarkosningunum?

Níuhundruð ár eru liðin sumarið 2018 frá þeirri tímamótaákvörðun Alþingis á Þingvöllum að samþykkja og löggilda fyrstu lögbók Íslendinga (Hafliðaskrá). Ákvörðun Alþingis 1117 að lög skuli skrifa á bók, ásamt ákvörðuninni um stofnun Alþingis og síðar um kristnitökuna eru mikilvægustu ákvarðanir þinga þeirrar fullvalda þjóðar, sem byggði Ísland á þjóðveldistímanum.

Vegna aðgerðaleysis og/eða ákvarðanafælni og hiks þingflokka stjórnarflokkanna þokast ESB-agentar nær því markmiði þeirra, að afhenda Brussel-bákninu, ESB-valdhöfum, fullveldi Íslands, auðlindaforræði og lagasetningarvald Alþingis á fyrrnefndu afmælisári og aldarafmæli fullveldis Íslands.

Höfnum öllum stjórnarskrárbreytingum sem eiga að auðvelda alþingismönnum að afsala fullveldi Íslands til ríkja eða ríkjasambanda. Fullvalda ríki nær á jafnréttisgrundvelli þeim samningum við önnur ríki fullvalda, sem vilji er til án þess að því fylgi afsal fullveldis.

Ekkert var því til fyrirstöðu að ESB-skýrsla Hagfræðistofnunar yrði gerð þó að meirihluti Alþingis hefði á sl. haustþingi slitið ESB-aðlögunarferli og ógilt þingsályktun þar um. Hagfræðistofnun hefði átt að fá lengri tíma til verksins, t.d. til hausts 2015, þá verður ár frá því að Lissabon-samningurinn komst í framkvæmd og áhrif hans að skýrast. Þjóðin hefði þá ítarlegri upplýsingar um áhrif ESB-aðildar Íslands á Íslendsk málefni, alþingismenn og frambjóðendur kæmust ekki upp með blekkingar og rangfærslur fyrir þingkosningarnar 2017. Rauðgræn sauðargæra verður tilgangslaus.

Síbyljuáróður ESB-aðildarforingja um eitthvað sem þeir kalla ótta landsmanna við hið óþekkta er ekkert annað en froðusnakk fullyrðingar-vaðals-kjaftaska og lýð-skrumara, sem reyna að leika óttalausar, víðsýnar lýðræðishetjur og réttlætisriddara, en virðast í raun þjakaðir af fordómum og þröngsýni. Þeir þykjast vera útvaldir handhafar sannleikans í öllum þjóðmálum og einu sönnu túlkendur þjóðarviljans.

Lýðveldið Ísland er 70 ára 17. júní. Slit ESB-viðræðna og ógilding þingsályktunar frá 2009 á sumarþingi núna í júní yrði verðug og verðskulduð þjóðargjöf, þakkargjörð til þeirra kynslóða sem um aldir byggðu landið við erfið kjör og endurheimtu að lokum fullveldi og frelsi íslenskrar þjóðar og Íslands. Við sem nú lifum fleytum rjómann af árangursríkri baráttuþrautseigju, framfara- og viðreisnarhug genginna kynslóða forfeðra okkar og -mæðra.

 

Umburðarlyndi gegn umburðarleysi er engin dyggð.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Umburðarleysi gegn umburðarleysi er engin dyggð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. júní 2014.

Valdimar H. Jóhannesson.

Skrýtið að maður sem hafði meðal annars það verkefni í áratugi að upplýsa lesendur Morgunblaðsins um kosti vestræns lýðræðis umfram alræðiskerfi kommúnismans og fasismans skuli nú ekki þekkja ókindina þegar hún horfist í augu við hann.

Skrif Styrmis Gunnarssonar, fyrrverandi ritstjóra Morgunblaðsins, valda mér vonbrigðum. Ekki endilega vegna þess að hann er ósammála mér um viðbrögð gegn innrás íslam hingað, sem er skipulagt jihad til þess að ná Íslandi undir íslam og sharíalög. Vonbrigði mín stafa af því hvað hann notar billegar klisjur máli sínu til stuðnings og hvað hann lætur yfirþyrmandi upplýsingar um hrylling íslam sér í réttu rúmi liggja. Sönnunargögn gegn íslam hrannast þó upp.

Íslam, kommúnismi og fasismi eru náskyld stjórnmálakerfi. Trúarþáttur íslam er notaður sem dulbúningur, eins konar slæða, hijab eða jafnvel búrka. Styrmir er með skrifum sínum að breyttu breytanda í raun að taka undir hróp þeirra sem ávallt kölluðu »Moggalygi« þegar sagt var frá hörmungum þjóða sem bjuggu við kommúnisma og varað við ásælni hans hér. Nú eru notaðir merkimiðarnir »rasistar«, »útlendingahatarar« og önnur fráleit hugtök til þess að gera hróp að okkur sem vörum við alræðiskerfi sem ætlar sér heimsyfirráð.

Ódýrast af öllu í grein Styrmis er að ræða réttindabaráttu blökkumanna í þessu samhengi. Ég er ekkert síður en hann fylgjandi »litblindum« heimi. Þannig eru flestir réttsýnir menn. Styrmir fer illa með staðreyndir þegar hann vill sanna yfirburði sína gegn okkur lubbunum og nefnir Nelson Mandela. Mandela fékk heiminn með sér fyrir heillavænleg spor til sátta eftir að gæfan snerist honum í vil og hann var kosinn forseti S-Afríku. Helgimyndin Mandela átti sér einnig dökka bakhlið, sem Styrmir gleymir . Hann var enginn Kristur, Gandhi eða Martin Luther King. Hann var ekki aðeins samviskufangi heldur átti hlutdeild í hryðjuverkastarfsemi sem skildi eftir sig dauða og tortímingu. Hann heiðraði skálkana Muammar Gaddafi í Líbíu og Suharto í Indónesíu með æðstu viðurkenningu sem S-Afríka veitir erlendum mönnum og var í nánum samskiptum við Castro.

Styrmir segir okkur sem erum í andófi gegn innrás íslam vilja bakka aftur fyrir 1874 af því að við séum á móti trúfrelsi og jafnvel skoðanafrelsi. Hvaða vitleysa er nú þetta? Íslam er annað og meira en aðeins trúarbrögð. Íslam skilur ekki á milli hins veraldlega og trúarlega. Því eiga trúfrelsisákvæði stjórnarskrárinnar ekki við. Engan þekki ég sem vill afnema þessa grein stjórnarskrárinnar frá 1874. Þvert á móti hef ég ítrekað bent á að virða þurfi hana en ekki líta fram hjá henni. Lítum nánar á 63. grein stjórnarskráinnar:

»Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu.«

Þeir sem þekkja íslam vita að íslam samræmist ekki góðu siðferði eða allsherjarreglu. Flestir sem ekki þekkja íslam ættu að hafa hugboð um þetta sama.

Hvaða boðar íslam sem ekki samræmist allsherjarreglu? Hér koma nokkur atriði:

• Misrétti milli karlmanna og kvenna.

• Misrétti milli múslíma og annarra trúarhópa.

• Dauðarefsingar fyrir að ganga af íslamstrú.

• Dauðarefsingar fyrir samkynhneigð.

• Limlestingar fyrir t.d. þjófnað.

• Dauðarefsingar fyrir að hallmæla íslam.

• Bann á tjáningarfrelsi um íslam.

• Dauðarefsingar fyrir að hallmæla Múhammeð.

• Karlmönnum er leyft að eiga fjórar konur.

• Margt fleira ljótt má tína til.

Íslam byggist á Kóraninum, Sirah (opinberri ævisögu Múhammeðs) og helstu hadíðum (frásögnum um orð og athafnir Múhammeðs). Kóraninn er orðrétt opinberun Allah til Múhammeðs í gegnum erkiengilinn Gabríel og banvænt guðlast að efast um sannleiksgildi hans! Og þetta eru ekki einu sinni ýkjur! Allt rekst hvert á annars horn í kóraninum og enginn leið að skilja þar upp né niður í neinu nema hafa Sirah og hadíður til hliðsjónar. Dúalismi er helsta einkenni kóransins. Þar má engu breyta að viðlagðri dauðarefsingu. Sama gildir um þá sem segja sannleikann um Múhammeð, hina sönnu fyrirmynd allra múslíma. Hann var samkvæmt lýsingu í Sirah og hadíðum hræðilegur maður í alla staði, barnaníðingur, herskár ræningi, kaldrifjaður fjöldamorðingi og nauðgari. Helst er á Styrmi að skilja að varði við meiðyrðalöggjöfina að segja sannleikann um þetta. Vill Styrmir banna umræður almennt um stjórnmálastefnur og trúarbrögð? Hver er sá sem í raun vill bakka aftur fyrir árið 1874?

Styrmir þarf að átta sig á að engu má breyta í íslam og að lífshættulegt er fyrir múslíma að gagnrýna stýrikerfið sem nær til alls lífs þeirra, jafnt í opinberu- sem einkalífi. Hann þarf einnig að átta sig á að meirihluti múslíma er innrættur frá blautu barnsbeini með hollustu við sharíalög, sem þeir telja lög Allah. Mjög fáir meðal þeirra styðja almennt trúfrelsi. Hann þarf einnig að skilja að þar sem íslam er að nema lönd er þetta rækilega falið og talsmönnum þess kennt að beita taqiyya, kitman og tawriya sem eru ýmis form lyga, sem múslímar ekki aðeins mega beita heldur eiga að beita til að rugla kuffar (allir sem ekki eru múslímar og jafnvel þeir sem ekki eru í sömu trúardeild) í ríminu, því að öll ráð eru leyfileg í stríði og þá ekki síst gegn okkur sem þeir skilgreina sem árásaraðila af því að við erum hindrun í því að allur heimurinn falli undir þeirra íslam og Allah, sem heimurinn tilheyrir í raun.

Umburðarlyndi gagnvart umburðarleysinu, grimmd og kúgun, sem umfram allt einkennir íslam, er engin dyggð. Þvert á móti.

Lennart Bengtson: My View on Climate Research.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Lennart Bengtson: My View on Climat Research.

Fyrst birt á Uppsala-Initiativet 21. maí 2014.

Lennart Bengtsson.

During the last weeks there has been a lot of speculation regarding my views and my scientific standpoint on climate research. I have never really sought publicity and it was with a great deal of reluctance that I began writing articles for public media. A large part of my unwillingness to partake in public debate is connected to my friend Sven Öhman, a linguist who wrote about semantics and not least about the difficulties specialists run into when attempting to communicate with the public. Words and concepts have different meanings and are interpreted differently depending on one’s background and knowledge. Sometimes such misunderstanding can be disastrous.

This is also true for concepts such as climate and climate forecasts. Climate is nothing but the sum of all weather events during some representative period of time. The length of this period cannot be strictly specified, but ought to encompass at least 100 years. Nonetheless, for practical purposes meteorologists have used 30 years. For this reason alone it can be hard to determine whether the climate is changing or not, as data series that are both long enough and homogenous are often lacking. An inspection of the weather in Uppsala since 1722 exemplifies this. Because of chaos theory it is practically impossible to make climate forecasts, since weather cannot be predicted more than one or several weeks. For this reason, climate calculations are uncertain even if all model equations would be perfect.

Despite all these issues, climate research has progressed greatly, above all through new revolutionary observations from space, such as the possibility to measure both volume and mass of the oceans. Temperature and water vapor content of the atmosphere are measured by occultation with GPS satellites. Our knowledge of earlier climate has increased substantially.

It is not surprising that the public is impressed by this and that this trust transfers to climate forecasts and the possibility to predict the earth’s future climate. That all this occurs within a context of international cooperation under the supervision of the UN, and with an apparent unity among the scientists involved has created a robust confidence in IPCC’s climate simulations, in Sweden not the least. SMHI’s [Swedish Meteorological and Hydrological Institute] down-scaled climate simulations for 100 years are impressive and show in detail and with splendid graphics how the climate will turn out both in Östergötland [the Swedish province of East Gothland] and in Västerbotten [West Bothnia]. This is invaluable for municipality climate experts and planners who are working feverishly to avoid future floods and forest fires. The public is in good hands in the benevolent society.

Unfortunately, things are not as splendid as they seem. As a result of chaos theory, weather and climate cannot be predicted, and how future climate will turn out will not be known until future is upon us. It would not help even if we knew the exact amount of greenhouse gases. Add to this the uncertainty about the future of the world. This should be clear to anyone, simply by moving back in time and contemplating what has unfolded from that viewpoint. As Daniel Boorstin put it:

 “The greatest enemy of knowledge is not ignorance, it is the illusion of knowledge”.

I’m concerned that this is the problem of the present, and the real reason for me to choose to partake in the climate debate over the last couple of years. I don’t think anyone disputes that I have been highly critical of those who completely reject the effects of greenhouse gases on the earth’s climate. This is however not the problem, but rather how much, how soon and to what extent “climate change” will happen. There is no 97% consensus about this, and even less concerning how weather and climate will turn out in Västerbotten [West Bothnia] in 80 years. This is why it unfortunately is misleading of SMHI to show their beautiful maps, because people may actually believe that this is the way the climate will turn out. The climate scientists of SMHI know this, of course, but for the users this is not clear. My colleague in Hamburg, Guy Brasseur, told me the other day that an insignificant change on about 70 km height in a climate model’s mesosphere, made the weather systems relocate from north Germany to the Alps, consequently with radical regional climate change as a result.

Even more alarming is the tendency of giving people the impression that weather events are becoming more extreme, and that this has actually already occurred. Apart from a possible increase in precipitation and a possible intensification of tropical hurricanes that has not yet been detected, there are no indications of extreme weather in the model simulations, and even less so in current observations.

This has convincingly been demonstrated and also held up by the IPCC. Damages are increasing, as are damages from earth quakes, but this due to the growing economy. It is also important to stress that injuries suffered by humans during extreme weather has decreased substantially due to better weather forecasts.

What is perhaps most worrying is the increased tendency of pseudo-science in climate research. This is revealed through the bias in publication records towards only reporting results that support one climate hypothesis, while refraining from publishing results that deviate. Even extremely cold weather, as this year’s winter in north Eastern USA and Canada, is regarded as a consequence of the greenhouse effect.

Were Karl Popper alive today we would certainly have met with fierce critique of this behavior. It is also demonstrated in journals’ reluctance to address issues contradicting simplified climate assessments, such as the long period during the last 17 years with insignificant or no warming over the oceans, and the increase in sea-ice cover around the Antarctic. My colleagues and I have been met with scant understanding when trying to point out that observations indicate lower climate sensitivity than model calculations indicate. Such behavior may not even be intentional but rather attributed to an effect that my colleague Hans von Storch calls a social construct.

That I have taken a stand trying to put the climate debate onto new tracks has resulted in rather violent protests. I have not only been labeled a sceptic but even a denier, and faced harsh criticism from colleagues. Even contemplating my connections with GWPF was deemed unheard of and scandalous.

I find it difficult to believe that the prominent Jewish scientists in the GWPF council appreciate being labeled deniers. The low-point is probably having been labeled “world criminal” by a representative of the English wind power-industry. I want to stress that I am a sworn enemy of the social construction of natural science that has garnered so much traction in the last years. For example, German scientists have attempted to launch what they call “good” science to ensure that natural science shouldn’t be driven by what they view as anti-social curiosity-research by researching things that might not be “good”. Einstein’s "anti-social behavior", when he besides his responsible work as a patent office clerk in Bern also researched on the theory of relativity and the photoelectric effect, was of course reprehensible, and to do this during work-time! Even current labor unions would have strongly condemned this.

I hope that these lines of text will shed light on my viewpoints and my actions and perhaps create some understanding for my motivations.

Íslendingar - hafnið nýjum lánssamningi Landsbankans !

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Íslendingar - hafnið nýjum lánssamningi Landsbankans !

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. maí 2014.

 

Heiðar Guðjónsson.

Fréttir af samningum um lengingu lána Landsbankans vekja upp sárar minningar af IceSave. Framsetning Landsbankans á samningnum er villandi og sannleikanum snúið á haus. Ef breytingar lánssamninga verða samþykktar af Seðlabankanum og fjármálaráðuneytinu þá er það afleikur og gerir afnám hafta erfiðara en ekki auðveldara.

Mistökin gerð haustið 2009.

Að frumkvæði tveggja ráðherra, Gylfa Magnússonar og Steingríms J. Sigfússonar, kláruðu embættismenn fjármálaráðuneytis og Seðlabanka stofnun nýs Landsbanka, með því að færa eignir frá gamla Landsbankanum og borga fyrir með útgáfu skuldabréfs í október 2009. Þar voru gerð tvenn alvarleg mistök:

Í fyrsta lagi voru lán í erlendri mynt færð yfir á fullu verði en það skapaði bankanum tugmilljarða tjón þegar Hæstiréttur dæmdi þau ólögmæt.

Í öðru lagi var skuldabréfið sem greiddi fyrir þessara lélegu eignir í erlendri mynt.

Það segir ýmislegt um hvernig farið er með sannleikann, að við það tilefni var því hampað sem sigri að Landsbankinn hefði skuldsett sig í erlendri mynt, að hann hefði trygga langtímafjármögnun í erlendum myntum sem væri stórt skref í að endurreisa Íslendskan efnahag! Sannleikurinn var sá að það kom ekki króna í erlendum gjaldmiðlum inn í landið við gerð þessa samnings en Íslendskur lögaðili, Landsbankinn, féllst á að greiða kröfur í erlendum myntum. Það var því einungis verið að auka skuldsetningu í erlendum myntum en ekki verið að fjármagna neitt, nema þá helst innihaldslausar yfirlýsingar ráðherranna.

Að senda þjóðinni reikninginn.

Ráðherrum og embættismönnum þótti ekkert óeðlilegt við það að setja alla þá áhættu sem að ofan greinir á almenning. Í dag blasir reikningurinn við. Það eru 250 milljarðar af erlendum skuldum, umfram eignir, í »banka allra landsmanna« og rit Seðlabankans um fjármálastöðugleika hefur lýst því yfir frá hausti 2012 að bankinn sé ógjaldfær, það er eigi ekki fyrir skuldum sínum.

Frá hruni hefur uppsafnaður afgangur af viðskiptum við útlönd numið um 380 milljörðum. Af þeirri fjárhæð hafa hátt í 200 milljarðar farið í að greiða til erlendra kröfuhafa gamla Landsbankans enda stóðu stjórnvöld og embættismenn í þeirri trú að ríkisábyrgð væri á IceSave og alltaf þyrfti að greiða skuldir gamla Landsbankans. Þessir fjármunir hafa farið til erlendra kröfuhafa á kostnað þjóðarinnar.

Þegar embættismenn segja í dag að þjóðin geti staðið undir erlendum skuldum ef raungengi krónunnar lækkar þýðir það ekkert annað en að lífskjör á Íslandi þurfi að rýrna til að hægt sé að standa skil á skuldum sem þjóðin efndi aldrei til. Hver vill slík skipti?

Eitt skal yfir alla ganga.

Það er því ákall til embættismanna Seðlabankans og fjármálaráðuneytisins, að mörgu leyti þeirra sömu og komu að gerð hinna örlagaríku aðgerða haustið 2009 að bæta fyrir mistök sín þá með því að hafna núverandi samkomulagi.

Það er engin lausn á skuldavanda að framlengja hann á hærri vöxtum, líkt og ætlunin er í nýja lánssamningnum. Það flýtir ekki fyrir afnámi hafta að gefa einum aðila sérmeðferð við að koma gjaldeyri úr landi, líkt og hin nýi lánssamningur kveður á um. Hvort tveggja er gríðarlega áhættusamt og á endanum er það Íslendska þjóðin sem þarf að borga fyrir það sem aflaga fer.

Það þarf að leysa vanda allra slitabúanna í einu. Það er ekki hægt að leysa gjaldeyrishöftin smátt og smátt, heldur þarf að finna heildstæða lausn fyrir alla aðila, og hafa hagsmuni þjóðarinnar í forgangi. Þeir sem njóta sérmeðferðar gera það á kostnað annarra.

 

Þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. marz 2014.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Undarfarnar vikur hafa landsmenn mátt hlusta á háværar raddir aðildarsinna, sem krefjast þjóðarkönnunar um sjálfsögð og óhjákvæmileg slit á viðræðum um innlimun Íslands í Evrópusambandið. Söngur aðildarsinna hefur falskan og holan hljóm, þar sem sama fólk og núna krefst þjóðarkönnunar neitaði algerlega að almenningur kæmi að upphafi viðræðna á árinu 2009.

Þessi nýlega tilkomni ákafi aðildarsinna í þjóðarkönnun, er þeim mun furðulegri í ljósi þess að upplýst hefur verið að framkvæmd umsóknarinnar um innlimun Íslands var brot á Stjórnarskránni. Össur Skarphéðinsson og Jóhanna Sigurðardóttir gerðust sannanlega brotleg við 19. grein Stjórnarskrárinnar og Ríkissaksóknari er að undirbúa málssókn á hendur hinum brotlegu og til ógildingar á umsókninni. Getur verið að einhver sé svo skyni skorpinn, að vilja kostnaðarsama þjóðarkönnun um ógilda umsókn ?

Þjóðarkönnun til skemmtunar eða þjóðaratkvæði til gagns ?

Mörgum finnst skoðanakannar skemmtilegar og auðvitað er fróðlegt að vita hvaða skoðanir samborgararnir hafa. Í einstaka tilviki getur jafnvel verið skynsamlegt að gera þjóðarkönnun, til leiðbeiningar fyrir Alþingismenn og aðra. Hins vegar geta þjóðarkannanir ekki orðið bindandi fyrir Alþingi, því að Stjórnarskráin bannar að Alþingismenn láti utanaðkomandi viðhorf hafa áhrif á ákvarðanir á þingi. Þetta kemur skýrt fram í 48. grein sem segir:

»Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.«

Það hefur auðvitað ekki farið fram hjá neinum, að Samfylkingin er ólm í að afnema þetta ákvæði, eins og önnur sem eru nauðsynleg fyrir alvöru lýðveldi. Minna má á, að það var Alþýðuflokkur -forveri Samfylkingarinnar- sem kom því til leiðar að tvískipting Alþingis var afnumin. Þetta skemmdarverk hefur haft þær alvarlegu afleiðingar, að lagasetningu hefur hrakað og vald verið fært frá Alþingi til höfðingjanna í ríkisstjórn. Engum í hinu forna lýðveldi Spörtu, sem varð fyrst lýðvelda í Evrópu, hefði dottið í hug að afnema tvískiptinguna.

Annað sem við getum lært af Spörtu varðar þjóðaratkvæði. Spartverjum datt ekki í hug að beita þjóðarkönnunum. Hins vegar var þjóðaratkvæði beitt um ÖLL lagafrumvörp, en til hagræðingar hjá okkur er forseta Lýðveldisins falið umboð til að velja úr þau lagafrumvörp sem til þjóðaratkvæðis skulu fara. Synjunarvald forsetans samkvæmt 26. grein Stjórnarskrárinnar er auðvitað bjálki í auga Samfylkingar. Þessir áróðursmenn fyrir upptöku höfðingjaveldis á Íslandi, hafa ítrekað sýnt illan hug sinn til Lýðveldisins og til þess sem leiðir af stjórnarformi lýðveldis –fullveldiréttinda almennings-.

Hvers vegna ekki þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið ?

Ef landsmenn vilja eyða fjármunum í þjóðarkannanir og ekki notast við úrtaks-kannanir sem eru kostnaðarminni og skila jafn áreiðanlegum niðurstöðum, þá eru mörg viðfangsefni nærtækari en hin ógilda umsókn um innlimun Íslands í Evrópusambandið. Hér skal stungið upp á, að gerð verði þjóðarkönnun um áhuga landsmanna á áframhaldandi aðild Íslands að Schengen og Evrópska efnahagssvæðinu (EES).

Aðild Íslands að báðum þessum afurðum Evrópusambandsins hefur valdið landsmönnum ómældu tjóni og margir krefjast þess að Ísland losi sig við þetta skaðlega regluverk. Ísland er með gildan fríverzlunarsamning við Evrópusambandið og aðildarsinnar hafa ekki fært fram nein rök fyrir þeirri fullyrðingu, að Ísland sé ófært að þróa fríverslunarsamninginn á sama hátt og Svissland hefur gert. Schengen er sorglegur vitnisburður um botnlausa áfergju aðildarsinna, að þvinga Ísland til samlags við nýlenduveldi Evrópu. Aðildin að EES var bein og sannanleg orsök fyrir efnahagshruninu og Ísland mun um langa hríð verða að glíma við afleiðingar þess.

Þegar ákvarðanir voru teknar um Schengen og EES, gleymdist alveg að spyrja þjóðina álits í þjóðarkönnun. Er það einskær tilviljun að Alþýðuflokkur/Samfylking var ráðandi um aðild landsins að Schengen og EES ? Er ekki kominn tími til að landsmenn setji í skammakrókinn þessa aðdáendur miðstýrða þursans í austri ? Útþenslustefna Evrópusambandsins á eftir að valda tilsvarandi ófriðarbáli og hörmunum og gerðu fyrri tilraunir til að undiroka frjálshuga þjóðir Evrópu. Brussel-valdið hefur við öll tækifæri sýnt Íslandi yfirgang og óvináttu. Að hlaupa í faðm óvinarins ber engu vitni nema heimskunni.

Hér skal stungið upp á, að gerðar verði kannanir um áhuga landsmanna á áframhaldandi aðild Íslands að Schengen og Evrópska efnahagssvæðinu (EES).

 

Tugmilljarða reikningur frá Seðlabankanum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Tugmilljarða reikningur frá Seðlabankanum.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 05. marz 2014.

 

Óli Björn Kárason

Með hverjum mánuðinum sem líður verður erfiðara að skilja peningastefnu Seðlabankans. Þegar litið er aftur til síðustu ára minnkar skilningurinn enn frekar enda kemur ósamkvæmnin í vaxtastefnunni í ljós. Fyrirtæki og almenningur fá reikninginn sem nemur tugum milljarða króna á ári.

Í sextán mánuði hefur Seðlabankinn haldið stýrivöxtum óbreyttum í 6,0% en um miðjan nóvember 2012 hækkaði bankinn vextina um 25 punkta (úr 5,75%). Þá var verðbólga 4,5% miðað við 12 mánaða breytingu vísitölu neysluverðs. Mismunur stýrivaxta og verðbólgu var því 1,5%-stig. Í febrúar síðastliðnum var þessi mismunur 3,9%-stig eða 2,6 sinnum meiri en þegar Seðlabankinn taldi síðast rétt að breyta stýrivöxtum.

 

Með öðrum orðum: Seðlabankinn hefur hert peningastefnuna - fylgir aðhaldssamari stefnu en áður. Þetta er þeim mun merkilegra í ljósi þess að meiri agi hefur komist á ríkisfjármálin og kjarasamningar á almennum vinnumarkaði liggja fyrir, þó til skamms tíma sé.

Önnur lögmál gilda.

Stýrivextir eru eitt helsta stjórntæki Seðlabankans í viðleitni bankans til að tryggja verð- og gengisstöðugleika. Því hærri sem vextirnir eru því minni verðbólga og hærra gengi krónunnar og öfugt, að öðru óbreyttu. Stýrivextirnir ráða þeim vaxtakjörum sem lánastofnanir geta veitt sínum viðskiptavinum - fyrirtækjum og einstaklingum. Stýrivextir hafa því bein áhrif á afkomu fyrirtækja og heimila og hafa áhrif á eftirspurn þeirra eftir lánsfé. Það er því neikvætt samhengi á milli fjárfestingar og vaxta.

Aðhaldssöm peningastefna væri skiljanleg í umhverfi mikillar þenslu og lausungar í ríkisfjármálum. Þótt vísbendingar séu um bólgu á eignamarkaði (ekki síst vegna gjaldeyrishaftanna) er fjárfesting enn of lítil og áætluð aðeins 10,6% á þessu ári, sem er langt undir því sem nauðsynlegt er og samkvæmt þjóðhagsspá Hagstofunnar verður hagvöxtur 2,5% á árinu og 2,6-2,8% árin 2015-2018.

Með krónu í höftum, hógværan hagvöxt og of litla fjárfestingu hefði mátt búast við að Seðlabankinn tæki stór skref í lækkun vaxta. Nei, þvert á móti, hann herðir á peningastefnunni. Þannig virðast gilda önnur lögmál nú en í tíð vinstri ríkisstjórnarinnar þegar stýrivextir voru mánuðum saman langt undir 12 mánaða hækkun vísitölu neysluverðs. Stýrivextir voru neikvæðir frá júlí 2011 til maí 2012. Vegna þessa voru lausatök í peningamálum á sama tíma og ríkissjóður var rekinn með 93 og 58 milljarða króna halla.

Vaxtaskattur Seðlabankans.

Stefna Seðlabankans ræður miklu um fjárhagslega afkomu allra. Séu vextir of háir eru þeir í raun ekki annað en óbeinn, óeðlilegur og ósanngjarn skattur á fyrirtæki og einstaklinga. Hér er því haldið fram að með stefnu sinni sé Seðlabankinn að leggja á tugmilljarða ósanngjarnan skatt.

Í skýrslu Seðlabankans um fjármálastöðugleika (2013/2) kemur fram að í lok júní síðastliðins hafi skuldir heimilanna numið um 108,3% af landsframleiðslu og skuldir fyrirtækja 154%. Miðað við áætlaða landsframleiðslu á liðnu ári má því gera ráð fyrir að skuldir heimilanna séu fast að 2.000 milljörðum króna og að fyrirtæki skuldi yfir 2.800 milljarða króna.

Hávaxtastefna Seðlabankans er dýrkeypt. Ef bankinn slakaði á klónni og stuðlaði að 1% (100 punkta) lækkun vaxta, sem allar forsendur eru fyrir, hefði það gríðarleg áhrif. Heimilin myndu spara nær 20 þúsund milljónir króna. Fjármagnskostnaður fyrirtækja yrði 28 þúsund milljónum lægri. Í heild yrði fjármagnskostnaðurinn því 48 þúsund milljónum lægri. Halda má því fram að hægt sé að lækka vexti jafnvel enn meira.

Þetta eru gríðarlegar fjárhæðir. Þannig má benda á að álagður tekjuskattur allra fyrirtækja á árinu 2012 nam 44 þúsund milljónum. Ríkisstjórnin hefur heitið því að ríkissjóður leggi fram um 20 þúsund milljónir á ári næstu fjögur árin til skuldaleiðréttingar. Um 1% vaxtalækkun skilar heimilunum því sama.

Í þágu kröfuhafa.

Hávaxtastefna Seðlabankans - skattlagning á heimili og fyrirtæki - þjónar hagsmunum erlendra kröfuhafa með ágætum. Krónueignir þeirra á Íslandi skila betri ávöxtun en annars og það má draga í efa að þeim bjóðist margir kostir betri í öðrum löndum - þrátt fyrir gjaldeyrishöft.

Með öðrum orðum: Stór hluti þess reiknings sem Seðlabankinn sendir fyrirtækjum og heimilum vegna vaxtaskattsins rennur í vasa erlendra kröfuhafa og krónueigenda.

En skaðinn af peningastefnunni er enn meiri. Vegna of hárra vaxta er fjárfesting minni en ella og þar með eru möguleikar til bættra lífskjara í framtíðinni lakari en ella. Lítil fjárfesting í atvinnulífinu dregur úr möguleikunum til að byggja upp arðbær fyrirtæki og skapa þannig grunn til þess að afnema fjármagnshöftin á komandi misserum.

Sá grunur læðist að huganum að með hávaxtastefnunni sé Seðlabankinn að vinna að öðru markmiði en verðstöðugleika: Að viðhalda höftunum!