Samstaða Þjóðar - Baráttusamtök fyrir fullveldisrétti almennings og sjálfstæði Íslands

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Veðurfar

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Vondi kallinn Trump og Íslandófóbía háttfirrtra þingmanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. febrúar 2017.

Sverrir Stormsker.

Gríðarleg móðursýki hefur gripið um sig eftir að Adolf Hitler - en svo kalla vinstri öfgamenn Donald Trump - setti 90 daga bann við komu fólks frá nokkrum vara- og vafasömum ríkjum sem að mestu heyra undir alræðisstefnuna Islam. Flest þessi ríki eiga það sameiginlegt að hafa verið bombarderuð af Obama, friðarverðlaunahafa Nóbels, og því var talið líklegt að þau væru ekki í sjöunda himni með það og vildu hugsanlega svara fyrir sig á sínu tungumáli - með hryðjuverkum. Þessi ríki voru því ekki valin af handahófi. Obama sá um þetta á sínum tíma og enginn sagði neitt við því.

Trump var ekkert að finna upp hjólið í þessum efnum. Hann uppgötvaði ekki harðar reglur í innflytjenda- og varnarmálum. Ríki Vesturlanda eru hvert af öðru að vakna upp af óværri þyrnirósarmartröð og taka upp strangari landamæragæslu, gott ef ekki öll, nema Ísland að sjálfsögðu.

Vissulega er Trump stórtækur í þessu sem öðru og situr ekki við orðin tóm. Það finnst mörgu góðu fólki mjög slæmur ókostur.

Kosningarnar eru búnar - Skiljú?

Fjölmargir Bandaríkjarforsetar hafa sett svipuð ferðabönn á undan Trump og enginn hefur gert óveður út af því en þar sem Trump á í hlut þá er náttúrulega um að gera að reyta og tæta hár sitt og skegg og öskra afar vinsæl blótsyrði eins og »fasisti rasisti nasisti kvenhatari« og ganga alveg af göflunum og hnífunum. Það þarf varla að taka það fram að þessi móðursýki er að megninu til í höfðinu á vinstrimönnum sem hata kallinn einsog pestina og prestana og geta með engu móti sætt sig við að hann hafi sigrað óspilltu friðardúfuna hana Hillary í lýðræðislegum kosningum eftir þeim leikreglum sem gilda í USA. Á ensku heitir þetta að vera libtard, en það orð er samsett úr orðunum liberal (frjálslyndur) og retard (þroskaheftur).

Islamófóbía - Nasismófóbía - Einhver munur?

Móðursýkin er komin á það svakalegt stig að nú segjast Píratar ekki lengur geta sofið á nóttunni sökum angistar og þeir sjá eld og brennistein og gasklefa í hverju horni og eru með klærnar fastar uppí sér í vitfirringslegri skelfingu, titrandi og skjálfandi á beinunum með sængina breidda uppfyrir haus, muldrandi í svitakófi og óráði að nú sé heimsendir í nánd því vondi kallinn hann Trump (Hitler) ætli sér að sprengja okkur öll í loft upp. Svo gægjast þeir undir rúmið með geðveikislegan hræðsluglampa í augunum til að athuga hvort skrímslið hann Trump (Hitler) sé nokkuð mættur á svæðið.

Vinstrimenn verða að fara að róa sig. Slaka aðeins á. Taka svefnpillu eða arsenik eða eitthvað. Það er Hillary en ekki Trump sem vill stríð við Rússa. Það var Hillary en ekki Trump sem talaði Obama inná að sprengja Lýbíu í tætlur. Obama friðarhöfðingi var í stríði hvern og einn einasta dag sem hann sat á forsetastóli, en Trump (Hitler) hefur hinsvegar ekki farið í stríð við neinn ennþá - nema hvað hann mun alveg örugglega taka blessuðu englana í ISIS í bakaríið - svo farið nú að anda með rananum kæru óttaslegnu taugabiluðu vinstri öfgamenn hvar í flokki sem þið standið og hættið að gleypa allt hrátt sem stendur í falsfréttamiðlunum ykkar og látið af angist ykkar og andúð og taumlausu hatri og ofsa og ofstæki og grynnkið aðeins á þráhyggjukenndri heiftúðugri hatursorðræðu ykkar sem þið eruð alltaf að ásaka aðra fyrir að viðhafa. Þið verðið að fara að láta af þessari nasismófóbíu ykkar svo þið öðlist svefnsamar nætur.

Vinstriflokkarnir 3 - Gísli, Eiríkur og Helgi.

Ég er náttúrulega að tala við vegg (múr) því nú hafa vinstriflokkarnir þrír, semsé Vinstri græningjar, Samfylkingin (þriggja manna »fylking«) og systurflokkur þeirra - Píratar - tekið sig til og drullumallað gjörsamlega tilgangslausa þingsályktunartillögu þar sem tilskipun Trumps er harðlega mótmælt og farið fram á að »Alþingi fordæmi og saki Bandaríkjaforseta um fordæmalausa mannfyrirlitningu og fordóma,« eins og þeir orða það svo fágað og fordómafullt. Popúlisminn og pólitíska rétthugsunin í algleymingi.

Ef það á að vera eitthvert samræmi í þessu óráði þeirra og ofstæki og ef þeir ætla að vera sjálfum sér samkvæmir þá verða þeir einnig að senda harðorð mótmæli til þjóðhöfðingja Japans, Austurríkis, Ungverjalands, Póllands, Slóveníu, Króatíu o.s.frv. en öll þessi ríki hafa verið mun harðari í innflytjendamálum og landamæravörslu sinni en Bandaríkin. En munu þeir gera það? Nebb. Hversvegna ekki? Sumir myndu segja að það væri vegna þess að þeir væru libtard, en það er bara hluti af skýringunni. Annað brot af skýringunni er inngróin kommalufsuhræsni og eðlislægur popúlismi stefnulausra rekalda. Það er t.d. mikill misskilningur hjá Sjálfstæðisflokknum að halda að það sé til fylgisaukningar og vinsælda fallið að stökkva uppá bögglabera vinstri öfgaflokkanna og þeirra úrelta útrunna útbrunna pólitíska rétttrúnaðar. Svoleiðis reiðhjólatúr er dæmdur til að enda útí skurði.

Trumpófóbía.

En fyrst og fremst beinast mótmæli háttfirrtra þingmanna og fordæmalaus mannfyrirlitning og fordómar þeirra eingöngu gegn Trump vegna þess að þeir hata hann út af lífinu og orðræðan eftir því. Hann stendur fyrir allt sem þeir hata og svo snúa þeir hatri sínu á honum yfir á hann sjálfan og segja að hann sé kvenhatari og kynþáttahatari o.s.frv. Tóm vitleysa og rugl. En það er ansi margt sem þeir hata við hann:

Hann er t.d. ekki femínisti. Hann er ekki hálfviti, sem er mjög slæmt því ef hann væri það þá væri hann hugsanlega femínisti. Hann er kjaftfor ráðríkur ákveðinn og óheflaður (ruddaleg týpa með vonlausan tónlistarsmekk). Svo er hann að sjálfsögðu Hitler með afrakaða hormottu og uppfærða hárgreiðslu.

Hann er ómútanlegur (það hlýtur að hafa hneykslað Hillary). Hann er öðruvísi (allir verða að vera eins í dag). Hann stendur við kosningaloforð sín og er snöggur að því (algerlega ófyrirgefanlegt). Hann er ekki kelling í neinum skilningi. Hann er með pung í öllum skilningi. Hann er ekki pólitískt rétthugsandi viðrini (skelfilegt. Hvert er þessi heimur að fara?). Hann tengir saman öfga-Islam og hryðjuverk (öfugt við Hillary og Obama sem þorðu ekki að nefna öfga-Islam á nafn og hvað þá að fordæma hryðjuverk Islamista).

Hann er hreinskilinn og segir hug sinn umbúðalaust án fílters og án tillits til hvort það falli í kramið eða ekki (öfugt við popúlista). Hann þorir að vera hann sjálfur (glæpur). Hann hefur heilbrigða þjóðerniskennd (en það er bannað í dag og er kallað þjóðremba). Hann vill landi sínu og þjóð allt hið besta og vill verja landamærin mynduglega (öfugt við vinstrimenn). Hann gerir sér grein fyrir að galopin landamæri þýða eyðileggingu þjóðríkisins, hann vill ekki að land sitt fari til helvítis eins og Evrópa stefnir hraðbyri í undir forystu Merkel. Hann er semsé ekki dæmigerður vestrænn stjórnmálaslúbbert.

Menn hafa nú verið hataðir fyrir minna en þetta. Og svo er hann með hárgreiðslumeistara sem hlýtur að vera mikill húmoristi.

Auðvitað er kallinn egóisti, klámkjaftur, frekur, hefnigjarn, gráðugur, móðgandi, ögrandi, »karlrembusvín,« en svo hefur hann eflaust líka einhverja ókosti. Enginn er fullkominn.

Hagsmunir Íslands aukaatriði að venju.

En hvaða árangri vilja þessir Íslendsku vinstriflokkar ná með þessari þingsályktunartillögu sinni og fordæmingu og formælingum? Hverju vilja þeir ná fram? Halda þeir að þetta komi Íslandi vel? Það finnst þeim náttúrulega aukaatriði enda haldnir Íslandófóbíu. Halda þeir að þetta bæti samskipti ríkjanna? Aukaatriði. Íslandófóbían. Halda þeir að Trump breyti stefnu sinni vegna þessa? Ég þykist vita að þeir séu að slá sig til réttlætisriddara með þessu dómgreindarlausa tilfinningalega frumhlaupi sínu en halda þeir virkilega að Trump segi við ráðherrana sína skjálfandi röddu:

»Ég var að fá hérna fordæmingu og svívirðingar frá Alþingi Íslands og það þýðir að ég verð að hætta þessum komubannspælingum einn tveir og bingó. Ég er lamaður af ótta og er alveg við það að spræna í buxurnar og gubba af stressi. Ég veit að þið hafið aldrei heyrt á Ísland minnst en ég get sagt ykkur það að Ísland er smáhólmi norður í rassgati með nokkrum hræðum. Við byggðum handa þeim flugvöll og höfum varið þá í um sjö áratugi endurgjaldslaust. Þingmenn þessa eyjakrílis eru ofboðsleg gáfnaljós og vammlausir stálheiðarlegir óspilltir siðavandir réttlætisriddarar og eru gríðarlega áhrifamiklir í alheiminum þannig að það er mjög mikilvægt að hafa þá góða. Ég er hættur við öll áform um ferðabann og ég verð að fara að ganga í brúnum buxum svo það sjáist ekki þegar ég drulla á mig úr hræðslu.«

Ekki vaxa dvergar yfir höfuð.

Eru þetta viðbrögðin sem vinstrivitringarnir búast við? Ef ekki, til hvers eru þeir þá að þessu?

Árangurinn af svona óráðstillögu verður að liggja fyrir. Það þarf engan stjórnvitring til að sjá að þetta vanhugsaða tilfinningalega óðagot mun engu skila nema fullkomnu antípati valdamesta manns heims á okkur. Trump er ekkert að fara að taka við fíflalegum umvöndunum og formælingum einnar spilltustu þjóðar Evrópu með brosi á vör án þess að svara með rothöggi til baka eins og hann er frægur fyrir. Það er kýrskýrt.

Það er nú þegar búið að eyðileggja móralinn milli Íslands og Rússlands með þátttöku okkar í fáránlegu viðskiptabanni og nú á að myndast við að rústa vinskapnum milli Íslands og Bandaríkjanna, sem alltaf hafa reynst okkur vel, rétt eins og Rússland.

Fyrir rúmu ári stakk borgarstjórinn í Reykjavík uppá því að sniðganga vörur frá Ísrael, sem var náttúrulega gaga, og um svipað leyti toppaði kafteinn Pírata hann í ruglinu með sniðgöngutillögu á Kína og sagði: »Ég legg til að við skoðum innkaupastefnu Alþingis um það hvort við eigum að kaupa vörur frá Kína.«

Hvað er að? Mikilmennskubrjálæði? Veruleikafirring? Eigum við ekki bara að slíta öll tengsl við umheiminn og fara að búa í leðurblökuhelli í öllum okkar heilagleika úr því að siðferði okkar er á svona líka miklu hærra plani en allra annarra? Hvað höldum við eiginlega að við séum? Íslendingar verða að fara að fatta að þeir eru dvergar í dvergríki og hafa ekki beint úr háum söðli að detta í neinu tilliti. Dvergar stækka ekkert við það að tylla sér á tá og reyna að breiða úr sér. Trump er ekki Hitler. Óhætt að fara að sofa. Það vill gleymast að meirihluti Bandaríkjamanna styður forseta sinn í þessu máli og svo má geta þess að samkvæmt nýrri viðamikilli breskri skoðanakönnun kemur fram að meirihluti fólks í 10 ESB-löndum vill alfarið stöðva innflutning fólks frá löndum Múslima. Ekki tímabundið eins og Trump er að gera heldur alfarið.

Þessi tíu vondu ESB-lönd kunna greinilega ekki að meta góða »fjölmenningu« og nútímalega Sharia dómstóla. Hvað ætla háttfirrtir vinstriþingmenn á Íslandi að gera í því? Krefjast viðskiptabanns á þau? Sniðganga vörur frá þeim? Fordæma þessar þjóðir og gangsetja sína dæmigerðu hatursorðræðu gegn þeim og úthrópa þær sem rasista og fasista? Heimta að þær taki við fólki frá löndum Múslima með góðu eða illu og raði því á 5 stjörnu hótel á kostnað skattgreiðenda eins og gert er á Íslandi?

Traust og virðing Alþingis mælist skiljanlega í frostmarki en samt halda þessir óhæfu óvitar að þeir séu þess umkomnir að skipta sér af innanríkismálum Bandaríkjanna og vanda um fyrir Bandaríkjaforseta með blammeringum og fasistauppnefningum og segja honum til í þjóðaröryggismálum og jafnvel í fóstureyðingarmálum. Síðan hvenær fór rottan að hafa efni á að halda siðaprédikun yfir fílnum? Á hún ekki að vera að taka til í sinni illa þefjandi rottuholu? Þessir háttfirrtu þingmenn eru með allt í rusli hér heimafyrir í öllum málaflokkum og með allt niðrum sig og saursletturnar langt uppá hnakka en halda samt að þeir séu akkúrat réttu mennirnir til að segja Trump hvernig hann eigi að stjórna landi sínu. Hvað eru þessir jólasveinar eiginlega að reykja? Þurrkaðan grameðluskít? Finnst þeim þeir virkilega hafa efni á að leika einhvern Tarzan útí heimi? Þessi gúmmí-Tarzan er ekki einusinni í skýlu eða með bleyju. Hann er ekki apabróðir heldur bara api.

Ísland fyrst.

Svo lengi hafa værukærir krónískir vinstrimenn legið maríneraðir í sínum pólitíska rétthugsunarsora eins og klóakrottur að það er ekki nema von að þeir fái hland fyrir hjartað þegar fram kemur harðduglegur sjálfstætt þenkjandi hreingerningamaður sem lætur hendur standa fram úr ermum og fer að skrúbba allt hátt og lágt. Ef þessir háttfirrtu þingmenn vilja fordæma forseta Bandaríkjanna og saka hann um mannfyrirlitningu og fordóma og rasisma og fasisma og þessháttar ekkisensdellu og prumphænsnapíp þá eiga þeir að gera það í sínu eigin nafni, ekki í nafni Alþingis eða þjóðarinnar - en það er örugglega til of mikils mælst. Þetta eru nefnilega að uppistöðu til sömu flokkarnir og vildu að við borguðum Icesave og slógu tjaldborg um heimilin. Þeir virðast haldnir Íslandófóbíu á háu stigi. Þessir háttfirrtu þingmenn mættu gjarnan taka Trump sér til fyrirmyndar og fara að setja hagsmuni eigin lands og þjóðar í fyrsta sæti. Það væri tímabær tilbreyting. Til þess voru þeir kjörnir og til annars ekki - þó þeir skilji það greinilega ekki ennþá.

Til að taka ómakið af góða og gáfaða fólkinu með réttu skoðanirnar þá skal ég titla mig með ofnotuðustu blótsyrðum þess:

Höfundur er rasisti, fasisti, nasisti, kvenhatari og miðaldra hvítur karl-maður.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Veðurfar

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Fyrir smáríki eins og Ísland er myntráð hið mesta heillaráð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 20. október 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Peningastefna ríkja er eitt mikilvægasta tæki þeirra til að tryggja stöðugleika og stuðla að hagveksti. Svo undarlegt sem það er þá er staðreyndin sú, að valdastéttin á Íslandi hefur engan áhuga á að ná slíkum markmiðum. Eðlileg afleiðing þessa áhugaleysis er fullkominn þumbaraháttur um peningastefnu landsins – markvisst er umræðu um þetta mikilvæga mál beint að aukaatriðum, málefnalegum ábendingum er engu sinnt og venjulegustu viðbrögðin eru heimskulegur útúrsnúningur.

Seðlabankinn er sníkjudýr á hagkerfi Íslands.

Í September 2012 gaf Seðlabankinn út skýrslu, undir nafninu: »Valkostir Íslands í gjaldmiðils- og gengismálum«. Þrátt fyrir ólund Seðlabankans varð ekki komist hjá, að leiða í ljós afgerandi kosti fastgengis undir stjórn myntráðs. Hins vegar hafði valdastéttin engan áhuga á vitrænni umræðu um nýgja peningastefnu og Sigmundar-stjórnin hafnaði afdráttarlaust að kanna kosti fastgengis, með stjórnarsáttmálanum frá 22. maí 2013.

Staðreyndin er sú, að Seðlabankanum er ekki treystandi að gera heiðarlega úttekt á peningastefnu fyrir þjóðina. Ástæðan er auðvitað sú að Seðlabankinn er gamaldags ríkisstofnun, sem hangir fast á ríkis-spenanum. Við upptöku fastgengis, hvort sem væri í formi Dollaravæðingar eða undir stjórn myntráðs, yrði Seðlabankinn lagður niður. Seðlabankinn er sníkjudýr á hagkerfi landsins, sem sjálft mælir sér blóðskammtana.

Sjálftaka Seðlabankans skeður þannig, að hann framleiðir verðbólgu með stýrivöxtum. Afleiðing verðbólgunnar er aukið peningamagn í umferð og aukningin kemur fram sem svonefndur myntsláttu-hagnaður hjá bankanum. Það hefur vakið furðu margra, að Seðlabankinn hefur ákveðið verðbólgumarkmið, sem frá 2001 hefur verið 2,5%. Með verbólgumarkmiðinu er verið að tryggja Seðlabankanum rúmar og stöðugar tekjur, enda hefur það markmið forgang hjá bankanum.

Í lok árs 2014 námu útgefnir peningar Seðlabankans um 50 milljörðum króna. Í 2,5% verðbólgu næmi árleg aukning peningamagns 1,25 milljörðum króna, sem Seðlabankinn tæki til sín í formi myntsláttu-hagnaðar. Hins vegar var aukning peningamagns 2015 um 5,7 milljarðar króna – dágóður fengur. Til samanburðar má nefna að 2015 voru rekstrargjöld Seðlabankans um 5,0 milljarðar króna.

Fastgengi er forsenda efnahagslegs stöðugleika.

Kostir fastgengis undir stjórn myntráðs eru fjölmargir, auk þess léttis að geta lagt niður gamaldags ríkisstofnun eins og Seðlabankann. Hér má til dæmis nefna: lága vexti, enga verðtryggingu, lága verðbólgu og gjldmiðil sem heldur verðgildi gagnvart útlendum gjaldmiðlum. Af hverju ætli það sé að valdastéttin neitar að hugleiða upptöku myntráðs? Getur verið að Reglubundin peningastefna (Rule Bound Monetary Policy) sem tryggir fastgengi sé of heiðarlegt og of hagkvæmt fyrirkomulag, til að þóknist valdastéttinni?

Fjarstæðukenndum rökum er gjarnan varpað fram til að hindra alvöru umræðu um myntráð. Eitt sem oft heyrist er að það sé kosnaðarsamt að koma á fót myntráði. Staðreyndin er sú, að einungis um 40% af núverandi hreinum eignum Seðlabankans nægja til að stofna myntráð með fullum tryggingum, um alla framtíð. Kalla þarf inn útistandandi krónur Seðlabankans, sem nema um 60 milljörðum, en þess utan er ekki þörf að leggja myntráðinu til neitt fjármagn. Myntráðið stundar hvorki lánveitingar, né aðra áhættusama starfsemi – eina verkefni myntráðs er að skipta á milli stoðmyntar og eigin gjaldmiðils.

Þessi einfalda starfsemi tryggir að myntráð getur ekki komist í neinar fjárhagskröggur. Sjóður myntráðsins nægir alltaf til að greiða fyrir útistandandi peningamagn. Þeirri lygasögu var komið á kreik, að Argentína hafi haft myntráð sem ekki hafi staðist álagið. Sannleikurinn er sá að seðlabanki Argentínu var nefndur myntráð, en hann uppfyllti nær engar þær formkröfur sem gerðar eru til alvöru myntráðs. Ekki ætti að vera erfitt að skilja, að myntráð er tæknilegt fyrirkomulag peningaútgáfu, sem er einskis virði ef reglunum er ekki fylgt.

Myntráð er öruggt tæki til að halda efnahagslegum stöðugleika.

Vert er að geta þess að fjölmörg ríki í Evrópu hafa tímabundið tekið í notkun myntráð, til að ná efnahagslegum skilyrðum sem Evrópusambandið setur fyrir inngöngu. Í öllum tilvikum hafa menn uppskorið eins og vonir voru bundnar við - verðbólga hefur nær horfið og efnahagslegt jafnvægi náðst. Gjaldmiðlarnir sem engin vildi áður líta við, náðu sama styrk og stoðmyntir þeirra – raunar getur ekkert farið úrskeiðis hjá myntráði þegar heiðarleiki valdamanna er fyrir hendi.

Þótt svo vilji til, að á undanförnum árum hafi fastgengi undir stjórn myntráðs verið liður í inngöngu ríkja í Evrópusambandið, er það á engan hátt forsenda fyrir upptöku myntráðs á Íslandi. Þeir fjölmörgu efnahagslegu kostir sem beint leiða af upptöku myntráðs, eru sérstaklega eftirsóknarverðir fyrir þjóðir sem vilja halda sjálfstæði sínu um langa framtíð. Fyrir liggur eindreginn vilji flestra Íslendinga, að styrkja sjálfstæði Lýðveldisins og ekkert getur gagnast þjóðinni betur en sá efnahagslegi stöðugleiki sem fastgengi undir stjórn myntráðs tryggir.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Valið stendur um Myntráð Íslands eða Seðlabanka.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. desember 2008.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þeir hagfræðingar gerast stöðugt háværari sem halda því fram, að seðlabankar séu óþarfir eða jafnvel skaðlegir efnahag þjóða. Jafnframt er því haldið fram, að svonefnd myntráð séu mun gagnlegri og þjóðhagslega hagkvæmari stofnanir. Þessar vangaveltur manna snúast um aðferðir sem seðlabankar og myntráð nota, til að skapa stöðugleika á gengi gjaldmiðla, því eins og Karl Schiller (1911-1994) fjármálaráðherra Þýðskalands og einn áhrifamesti hagfræðingur sins tíma, sagði: »Stöðugur gjaldmiðill er ekki allt, en án stöðugs gjaldmiðils er allt annað einskis virði.«

Stöðugur gjaldmiðill ætti að vera forgangsverkefni.

Seðlabankar segjast hafa efnahagslegan stöðugleika að markmiði. Raunveruleikinn er sá að oftar en ekki hella þeir olíu á eldinn. Úrræði þeirra eru verri en vandamálið. Til að halda gengi gjaldmiðilsins stöðugum, hefur Seðlabankinn tvær meginaðferðir. Annars vegar er genginu tyllt (pegged currency) við sterkan gjaldmiðil eins og US-dollar og gefin fögur fyrirheit um að það sé nú fast. Hin leiðin er að láta gengið fljóta (floating currency).

Báðar aðferðir seðlabankanna eru gagnslausar, því að þeirra meginverkefni er að þjóna pólitískum öflum en ekki efnahagslegum þörfum almennings. Enginn tekur mark á innistæðulausum yfirlýsingum seðlabanka, enda vinna þeir sjálfir einarðlega gegn yfirlýstum markmiðum. Með reglulegu millibili missa seðlabankar tökin á efnahagsmálunum og koma hagkerfunum á kaldan klakann. Óðaverðbólga tekur við af gengisfalli og almenningur fær að blæða fyrir mistökin.

Vilji menn í alvöru skapa stöðugleika í hagkerfi, er myntráð eina lausnin. Myntráð starfar eftir föstum ósveigjanlegum reglum, sem tryggja stöðugt og fast gengi (fixed currency) gjaldmiðilsins. Viðfangsefni myntráðs er að gefa út gjaldmiðil landsins, til dæmis Íslendskan dollar (ISD) og varðveita stoðmynt (anchor currency), sem í okkar tilfelli er eðlilegt að sé US-dollar (USD). Bezt er að hafa skiptihlutfallið 1 ISD = 1 USD, því að þannig verða öll viðskipti með báða gjaldmiðlana auðveld innanlands.

Þeir sem vilja frekari upplýsingar um upptöku Íslendsks dollars, með myntráði og baktryggingu USD, geta fundið þær hér: Umræða um fyrirhugaða upptöku Kanadadals er lífleg og uppbyggileg.

Myntráð með USD sem stoðmynt er lausn Íslands.

Frá því að Bretton Woods-samkomulagið var gert 1944, hefur dollarinn verið bakhjarl peningakerfis heimsins, að svo miklu leyti sem gjaldmiðill einnar þjóðar getur verið í slíkri stöðu. Dollarinn er eini alþjóðlegi gjaldmiðill heimsins, sem lýsir sér í því að 3/4 allra dollara eru í notkun utan Bandaríkjanna. Gjaldeyrisvarasjóðir þjóða heimsins eru að 65% í dollurum og öll hrávöru-viðskipti heimsins fara fram í dollurum. Ef Íslendingar eru að leita að traustum alþjóðlegum gjaldmiðli, til að koma á stöðugleika hins Íslendska gjaldmiðils, er valið augljóslega USD.

Hægt er að nýta sér stöðugleika dollarasvæðisins með tvennu móti. Annaðhvort beinlínis með upptöku USD sem gjaldmiðils í landinu, eða að nota USD til stuðnings Íslendskum gjaldmiðli með myntráði. Þessa aðferð mætti einnig kenna við dollarafót. Hugmyndin að baki myntráði er sú sama og að baki gullfæti, sem lengi reyndist þjóðum heims frábærlega. Hægt er að lýsa þessum kostum svo:

1. Upptaka USD. Krónunni er þá skipt út fyrir USD, sem að loknum 6-12 mánaða aðlögunartíma yrði eini gjaldmiðill landsins. Á þessari aðferð er sá stóri galli, að við værum með í umferð mikil verðmæti sem við annars gætum verið með í vinnu og gæfi okkur arð. Á móti kemur sparnaður við að leggja Seðlabankann niður.

2. Upptaka ISD og USD. Í stað krónunnar er tekinn upp Íslendskur dollar (ISD) sem er varinn með 100% baktryggingu með USD, auk þess sem USD verður fullkomlega gjaldtækur. Þetta krefst þess að komið verði á fót myntráði Íslands, með um 10 manna starfsliði og jafnframt er hægt að leggja Seðlabankann niður. Verkefni myntráðsins er að gefa út ISD, varðveita varasjóðinn og skipta úr USD yfir í ISD, eða öfugt, með skiptihlutfallinu 1 ISD = 1 USD. Bæði ISD og USD verða gjaldgeng mynt. Varasjóðurinn verður ávaxtaður í Bandarískum ríkisskuldabréfum og áætlaður arður af því er 1,5 milljarðar króna á hverju ári.

Trúarlegur ofsi er ekki viðeigandi í efnahagsmálum.

Ávinningur af leið 2 er augljóslega mikill og ekki hægt að hafna honum án einhverra raka. Maður tekur ekki upp 1,5 milljarða króna af götunni! Til að útskýra þennan myntgróða (seiniorage) betur, getum við hugsað okkur, að við værum með „gullfót“ undir gjaldmiðlinum í stað USD. Myndi okkur detta í hug að nota gullið sem gjaldmiðil til daglegra nota? Þetta var auðvitað gert í fornöld, en varla í dag. Við myndum leigja út mest af gullinu, til öruggra aðila og hafa þannig af því arð.

Er ekki kominn tími til að fjallað sé um gjaldmiðilsmál, án einhliða áróðurs fyrir Evru? Þótt einhverjir berjist fyrir ESB-aðild, af trúarlegum ofsa, er ekki við hæfi að umræða um jafn mikilvægt mál og efnahagslegan stöðugleika í landinu sé undirlögð af innantómum upphrópunum. Eigum við ekki fyrst að koma okkur upp stöðugum gjaldmiðli og síðan að takast á um stjórnarfarslegt frelsi þjóðarinnar? Þeir sem vilja beygja sig undir ok ESB, munu áfram njóta málfrelsis og svo geta þeir líka flutt búferlum til Evru-landsins.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Rangar tilgátur um hlýnun Jarðar og sannleikur eðlisfræðinnar.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. september 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Trúboðar hlýnunar Jarðar af völdum aukins lífsanda (CO2) hafa komið áru sinni vel fyrir borð. Á Íslandi er milljörðum króna árlega varið í baráttu gegn sannleika eðlisfræðinnar. Þeir sem stjórna þessari herferð gegn hagsmunum Íslands -Umhverfisráðuneyti og Veðurstofan- boða harðlínu-stefnu í anda ESB, án þess að búa yfir eðlisfræðilegri grunnþekkingu.

Sólin og andrúmið valda hlýnun Jarðar.

Allir hlutir senda frá sér orku í formi geislunar og því heitari sem hluturinn er þeim mun orkumeiri er útgeislunin. Þessi geislun er í formi rafsegul-bylgna og stuttar bylgjur flytja mikla orku en langar bylgjur minni. Sólin er mjög heit og sendir því frá sér mikla orku með stutt-bylgju geislun, en frá Jörðu berst lang-bylgju geislun.

Hiti Sólar stafar af kjarna-samruna, þar sem Vetni (H) breytist í Helíum (He), en hiti Jarðar stafar af þeirri geislun Sólar sem nær yfirborði Jarðar. Við stöðugt orku-ástand er inngeislun jöfn útgeislun Jarðar. Orkubúskapur Jarðar er kjarni umræðunnar um hugsanlega hlýnun hennar. Eiginleikar andrúmsins koma hér afgerandi við sögu.

Í andrúminu eru margar tegundir sameinda, sem sumar eru hitanæmar en aðrar ekki. Hitanæmar sameindir gleypa rafsegul-geisla af ákveðnum bylgjulengdum en fúlsa við öðrum. Eftir skamma meltingu, kasta sameindirnar frá sér orkunni til allra átta í formi geisla með sömu bylgjulend og þær tóku við henni. Mikilvægustu hitanæmu sameindirnar eru vatnsgufa (H2O) og lífsandi (CO2).

Í andrúminu er magn H2O sameinda ákaflega breytilegt. Í heiðskýru veðri á eyðimörkum og heimskautasvæðum er nær enginn raki í andrúminu. Í regnskógum hitabeltis getur rakinn hins vegar komist upp í 4.0% (40.000 ppm), mælt í rúmmáli. Til samanburðar er magn CO2 sameinda um 400 ppm.

Útbreiðsla gassins skiptir öllu máli fyrir upptöku og endurvarp útgeislunar. Gluggarnir á H2O gasinu valda því að upptaka þess er ekki fullnýtt. Nýting CO2 er hins vegar löngu orðin 100%. Aukið magn CO2 hefur því engin áhrif til aukinnar hlýnunar. Að öðru jöfnu myndi hitastig Jarðar vaxa úr 15°C upp í 30°C, ef öllum gluggum á H2O hulunni væri lokað.

Þar sem endurvarpið frá hitanæmu sameindunum er jafnt í allar áttir, berst helmingur til Jarðar og helmingur út í himingeiminn. Auk þeirrar geislunar sem fer óhindrað í gegn um vatnsgufuna er endurvarp á milli hitanæmra sameinda einkennandi fyrir orku-geislun í andrúminu. Orkumiklir geislar Sólar sneiða að mestu hjá sameindum andrúmsins og annað hvort endurkastast af skýjum, snjóbreiðum og öðrum hvítum flötum, eða lenda á dökkum flötum Jarðar og hita þá upp.

Oft er reiknað með að endurkast sólarljóss sé 30% og því gagnast 70% til að hita upp Jörðu. Þar sem Jörðin er hnattlaga og einungis skín á helming hennar í einu, er dreifð orka á yfirborð Jarðar aðeins 25% af þeirra orku sem tiltæk er til upphitunar. Ef geisla-orka Sólar sem berst til Jarðar er 1371 W/m2 verður jafndreifð sólarorka á yfirborð Jarðar: S = 1371 x 70% x 25% = 240 W/m2.

Líkan til útskýringar á orkujafnvægi.

Skýringarmynd 1 sýnir líkan af orkujafnvægi í andrúmi Jarðar. Hitastig Jarðar er afleiðing af þeirri orku sem Jörðinni berst frá Sólu og endurkastast frá andrúminu. Þekking á orkujafnvæginu er afgerandi um skilning á hlýnun Jarðar.

Innstreymi Sólarorku er metið vera S=240 W/m2 og án andrúms væri útstreymi frá Jörðu það sama. Samkvæmt lögmáli Stefan-Bolzmann ætti hitastig yfirborðs Jarðar þá að vera 255K (-18°C). Staðreyndin er sú, að hitastigið er að meðaltali 288K (+15°C). Hlýnunin stafar af endurkasti hitanæmra sameinda í andrúminu, einkum H2O og CO2. Þessi hlýnun af völdum andrúmsins gerir lífvænlegt á Jörðu. Varðandi lögmál Stefan-Bolzmann sjá skýringarmynd 2.

Við núverandi aðstæður er hitastig Jarðar 288K og útstreymi frá henni J=390 W/m2. Til að orkujafnvægi ríki við yfirborð Jarðar, hlýtur yfirborðinu að berast 150 W/m2 sem endurvarp frá andrúminu. Hægt er að áætla að CO2-sameindir endurvarpi F=20 W/m2. Afgangurinn E=130 W/m2 er endurvarp frá H2O-sameindum. Innstreymi er því jafnt og útstreymið J=390 W/m2 – orkujafnvægi ríkir.

Við yfirborð andrúms er einnig jafnvægis-ástand. Innstreymi Sólrorku er S=240 W/m2 og endurkast frá CO2-sameindum F=20 W/m2 og frá H2O-sameindum E=130 W/m2. Krafan um orkujafnvægi veldur því að útgeislun gegnum andrúmið án afskipta hitanæmra sameinda er A=90 W/m2. Útstreymi frá andrúminu er því jafnt og innstreymið S=240 W/m2 – orkujafnvægi ríkir.

Innistæða er fyrir hlýnun Jarðar.

Staða andrúmsins er þannig að nýting endurvarps frá CO2-sameindum er 100% en frá H2O-sameindum 74%. Ef útgeislun Jarðar væri að fullu gleypt af andrúminu myndi endurkast frá því hækka í 240 W/m2, bæði upp og niður. Jörðin sendir þá frá sér J=480 W/m2 . Stefan-Bolzmann jafnan segir okkur að hitastig Jarðar sé þá 303K (+30°C). Eins og sést á skýringarmynd 3, er orkujafnvægi við Jörðu með innstreymi 480 W/m2 og útstreymi það sama J=480 W/m2. Við yfirborð andrúms er einnig orkujafnvægi með útstreymi 240 W/m2, sem er sama og innstreymið S=240W/m2.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Magnþrungin leiksýning í Wiesbaden um »Söngva Satans«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 22. ágúst 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Metsölubókin »Söngvar Satans«, eftir Salman Rushdie, var gefin út 1988 og árið eftir kom hún út í Íslendskri þýðingu Árna Óskarssonar og Sverris Hólmarssonar. Múslima-klerkar notuðu bókina sem átyllu til að demba »fatwa« á höfundinn og hvetja til morða á öllum sem kæmu að útgáfu og sölu hennar. Sumum kom þetta ofstæki á óvart, en þeir sem þekkja sögu Islams vita, að þessi átrúnaðar hefur í 1400 ár nærst á miskunarlausum hryðjuverkum.

Jihad (morðæði Múslima) er fordæmt af öllu siðuðu fólki og í 14 aldir hefur umheimurinn verið nokkuð samtaka um baráttu gegn þessari plágu. Nú bregður svo við, að fjölmargir ráðamenn á Vesturlöndum misskilja ástandið hrapalega og varpa fram hinum fráleitustu afsökunum fyrir morðum Mujahida (þeirra sem stunda Jihad). Ástæðan virðist vera einfeldningsleg ást á fjölmenningu auk lamandi ótta við að styggja Mújahidana.

»Söngvar Satans« komin á fjalir leikhúsanna.

Eins og öll bókmenntaverk býður »Söngvar Satans« upp á margvíslega framsetningu og túlkun. Fyrir tilstilli leikhúsmannsins Uwe Eric Laufenberg hafa Þjóðverjar tekið forustu við að færa »Söngvar Satans« á leiksvið. Fyrsta leiksýning í heiminum sem byggir á bókinni, fór fram 2008 í Hans-Otto-Theater í Potsdam, undir leikstjórn Uwe og í leikgerð hans. Átta árum síðar endurtekur hann leikinn, en að þessu sinni sem leikhússtjóri í Hessischen Staatstheaters Wiesbaden. Verkið var frumsýnt 19. maí 2016, undir leikstjórn Ihsan Othmann, sem er Kúrdi frá Írak.

Þessar tvær leikgerðir af »Söngvum Satans« eru mismunandi, sú fyrri samin af Uwe en sú síðari af Anna-Sophia Güther. Leikdómar um sýninguna í Wiesbaden leiða í ljós, að þarna er á ferð magnþrungin leiksýning, sem brýnt erindi á við allt hugsandi fólk. Leikritið undirstrikar greinilega harmsögulegan fáránleika Múslima-trúarinnar. Hér er umsögn um sýninguna, sem birtist í Süddeutsche Zeitung:

»Hin rúmlega þriggja klukkustunda leiksýning býður áhorfendum upp á langt ferðalag um sögu trúarbragða heimsins, sem bæði er skemmtilegt og atburðaríkt, en fjallar þó sérstaklega um grundvallar-atriði lífsins, heimspekinnar og skáldskaparins. Leikstjórinn og átta manna leikhópur hans ná frábærum árangri í túlkun hinnar 700 blaðsíðna löngu skáldsögu, sem allir þekkja af orðspori en líklega fáir hafa lesið til enda og jafnframt að skapa áhorfendum ógleymanlega kvöldstund. Í sýningunni koma fyrir gvuðir, »Allah-u Akbar«, englar, Djöfullinn og þar að auki manneskjur sem eru einfaldlega allt of mannlegar. Fengist er við stórar spurningar um tilveruna – sem almennt er háð innri mótsögnum lífsins – og þar að auki ýmist ljúf eða leið, allt eftir upplifun og tilfinningum hverrar manneskju, með sínar efasemdir og veikleika.«

»Leikverkið »Die Satanischen Verse« ögrar vissulega áhorfendum, en er um leið hin bezta skemmtun. Hægt er að sökkva sér djúpt í boðskap verksins, en einnig er einfaldlega hægt að njóta stundarinnar og hrífast af leiknum. Sérstaklega á þetta við þegar leikurinn ólgar af lífsfjöri um leið og gert er lúmsk grin að þeim öflum í Múslima-heiminum, sem vilja einmitt banna þessa sýningu. Langvinn og kröftug fagnaðarlæti í lok sýningarinnar sagði allt um þakklæti áhorfenda, fyrir hugrekki og einbeittan vilja þeirra sem stóðu að henni og fjölluðu á leiksviðinu um eldfimt viðfangsefni á varhugaverðum tímum.«

Danir fá ekki að sjá »Söngva Satans« – hvað með Íslendinga ?

Á árinu 2015 hóf þjóðleikhús Danmerkur (Det Kongelige Teater) undirbúning að sýningu »Söngva Satans«. Gert var ráð fyrir að frumsýning yrði 2018 og þótti vel til fallið að halda með þeim hætti upp á 30 ára útgáfu-afmæli bókarinnar. Aðal hvatamaður sýningarinnar var leikstjórinn Hassan Preisler, sem er Múslimi frá Pakistan. Í vor bárust hins vegar þær fréttir, að ekkert yrði af sýningunni og Hassan fullyrðir að ráðamenn séu óttaslegnir og þori ekki að ögra Múslimum og fjölmenningunni. Að sögn Hassans er »Söngvar Satans« einstaklega vel til þess fallið að flytja á leiksviði:

»Verkið er mjög tilfinningaríkt og áhrifamikið. Er hægt að ímynda sér sterkara upphaf en flugrán sem endar með ósköpum – flugvélin ferst yfir Ermasundi og allir farast nema tveir Indverskir leikarar, sem umbreytast í Gabríel erkiengil og Satan sjálfan. Ætlunin er að tónlist skipi stóran sess í verkinu, með söng og hljómhrifum. Fyrir Danskt leikhúslíf er mikilvægt að verkið verði tekið til sýningar og þannig sköpuð leiksýning sem varðar eitt af stóru málum heimsins og skilur sig frá sjálfhverfri meðalmennsku. Við eigum að rækta leikhúslíf sem sýnir djarfleika gagnvart umheiminum, sem við öll vitum að stendur í ljósum logum. Raunar þurfum við ekki að leita að eldsvoða á hjara veraldar – heldur lítum til okkar eigin nágrennis.«

Hvar stendur Íslendskt leikhús, sem á sambærilega möguleika og það Danska ? Viljum við eiga leikhús sem þorir að eiga samræðu við landsmenn og umheiminn, með því að fjalla um erfið og tilfinninga-þrungin málefni ? Eða vilja Íslendingar halda leikhúsinu til hlés og forðast vísvitandi flókna umræðu um trúarbrögð, þjóðerni, fjölmenningu og stjórnmálalega rétthugsun ?

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Páfinn þorir - stórmerk ræða í Regensburg.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 01. október 2006.

Loftur Altice Þorsteinsson.

KATÓLIKKAR hafa fengið á páfastól mann sem þorir að segja sannleikann og það jafnvel um Múslima. Hinn 12. september síðastliðinn hélt páfinn Benedikt XVI (Joseph Alois Ratzinger) ræðu við háskólann í Regensburg. Í ræðunni heldur páfinn því fram að trúin á Kristinn Gvuð byggist á rökrænum grunni. Þetta viðhorf hlýtur að koma ýmsum á óvart, en rök páfans eru sannfærandi og ræðan öll hin vandaðasta.

Í máli sínu kemur páfinn víða við og meðal annars hefur eftir orð Býsanska keisarans Manuels II Palaiologus, sem talin eru vera frá árinu 1391. Ummæli Manuels um Múhameðstrú voru jafn sönn á fjórtándu öld og þau eru enn þann dag í dag. Hins vegar er Múslimum annað betur gefið en að sýna umburðarlyndi og því ekki við öðru að búast en þeir bregðist illa við og noti tækifærið til að drepa fáein börn og gamalmenni, til dýrðar Allah.

Sérstaða Kristni er fólgin í sambúð trúar og rökhyggju.

Þegar ræða páfans er lesin kemur í ljós að hún fjallar að mjög litlu leyti um Múslima. Meginefni ræðunnar er sambúð og sameining trúar og rökhyggju (reason, vernunft) í Kristinni trú. Páfinn rekur þetta samband frá upphafi og færir sterk rök fyrir þeirri skoðun að sérstaða Kristinnar trúar sé einmitt fólgin í þessu sambandi. Það sem felst í þessu sambandi trúar og rökhyggju er að sambandið "orsök - afleiðing" er gilt fyrir Gvuði, sem tryggir samstarf Kristni og vísinda. Til samanburðar er Allah duttlungafullur, órökvís og oft illgjarn. Vísan páfans til ummæla keisarans Manuels II (1350-1425) er skemmtileg. Manuel II segir:

»Blóðsúthellingar eru ekki þóknanlegar Gvuði og órökvís hegðun stingur í stúf við eðli Gvuðs. Gvuðstrú er afkvæmi sálarinnar, en ekki líkamlegt afkvæmi. Þeir sem vilja stunda trúboð verða að vera vel máli farnir og færa góð rök fyrir skoðunum sínum. Ofbeldi og hótanir eiga ekki erindi í þessu sambandi...til að sannfæra manneskju sem lýtur rökhugsun er ekki vænlegt að beita harðneskju, vopnavaldi, né heldur morðhótunum...«

Páfinn vitnar einnig til umsagnar fræðimannsins Theodore Khoury, sem ritstýrði útgáfu um skrif Manuels II:

»Fyrir keisaranum í Miklagarði, sem mótaður var af Grikkneskri heimspeki, eru þetta augljós sannindi. Samkvæmt Múslimskum fræðum er Allah hins vegar fullkomlega órökrænn (transcendent). Vilji hans er ekki háður neinum takmörkunum, sem okkur er kunnugt um, ekki einu sinni vitrænum.«

Í þessu samhengi er bent á, að einn þekktasti kennimaður Múhameðstrúar, Ibn Hazm (994-1064), gekk svo langt að lýsa yfir:

»Allah er ekki einu sinni bundinn af eigin orðum og hann hefur engar skuldbindingar um að opinbera okkur sannleikann. Ef það væri Allahs vilji yrðum við jafnvel að ástunda villutrú.«

Páfinn fylgir þessu eftir:

»Skilningur okkar á Gvuði og þar af leiðandi hvernig við iðkum trú okkar veldur því að við stöndum frammi fyrir erfiðu vali, sem er sérstaklega ögrandi á okkar tímum. Er sú sannfæring eingöngu Grikknesk hugmynd, að órökrétt hegðun brjóti í bága við eðli Gvuðs, eða er um að ræða eilífan og ófrávíkjanlegan sannleika? Ég tel, að hér getum við fundið djúpstætt samræmi á milli Grikkneskrar heimspeki og skilnings Biblíunnar á Gvuðstrú. Guðspjallamaðurinn Jóhannes umorðaði fyrsta vers fyrstu Mósebókar, þegar hann byrjaði inngang Gvuðspjalls síns með orðunum: Í upphafi var "logos". Þetta er einmitt orðið sem keisarinn notaði: Gvuð framkvæmir "með logos".

Í upphafi var Orðið, og Orðið var hjá Guði, og Orðið var Guð.

Logos merkir samtímis "röksemd" og "orð" - röksemd sem er skapandi og fær um að deila með sér, en jafnframt sem röksemd (reason, vernunft). Jóhannes felldi þannig endanlegan úrskurð um hugtakið Gvuð, í skilningi Biblíunnar. Í þessu orði (logos) ná allir þættir Biblíutrúarinnar saman og mynda samræmi, þótt þeir séu oft erfiðir viðfangs og samanflæktir. Gvuðspjallamaðurinn segir: Í upphafi var "logos" og "logos" er Gvuð.

Síðar í ræðu sinni fjallar páfi um tilraunir til að afmá rökhyggjuna úr Kristinni trú og færa hana til þess horfs sem þekkt er í trú Múslima. John Duns Scotus (1265-1308) er talinn fulltrúi viðhorfa af þessu tagi og hann mun hafa komið fram með hugtakið "voluntas ordinata", sem felur í sér alræði duttlungafulls Gvuðs, sem væri fullkomlega órökvís. Þannig gæti hann hafa sett þyngdarlögmálið í gær og afnumið það á morgun. Við sjáum hvað yrði um vísindin, ef raunveruleikinn væri svona.

Hægt er að taka undir orð páfans fram að þessu, en þegar hann fer að fjalla um Siðbótina virðist vanta skilning á orsökum hennar. Hann virðist telja að þar hafi Gvuðfræðingar ráðið ferð, en ég er annarrar skoðunar. Það er rétt að Mótmælendur vilja leita trúarinnar milliliðalaust í Biblíunni og hafna ofvaldi prestanna í Gvuðlegum efnum. Hins vegar má ekki gleymast, að orsaka Siðbótarinnar var fremur að leita í veraldlegum umsvifum Katólsku kirkjunnar en Gvuðfræðilegum ágreiningi. Katólska kirkjan hafði gróflega misnotað aðstöðu sína og barðist villimannlega gegn Siðbótarkröfum. Að því er ég best veit byggist Lútherstrú ekki síður en Katólsk á rökvísum Gvuði, sem stendur við þau lögmál sem Hann hefur búið náttúrunni.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Ofbeldisfól glugga í trúarrit.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. janúar 2016.

Kristján Jónsson.

Liðsmenn Ríkis íslams, IS, eru alræmdir fyrir hrottaskap. Í könnun Pew-stofnunarinnar frá nóvember sl. kemur fram að þorri fólks í arabalöndum er mjög andvígur samtökunum en allt að 20% múslíma í Pakistan og Nígeríu styðja þau.

Fjöldi vestrænna frammámanna hefur fullyrt að IS tengist ekkert íslam. En ímamar og leiðtogar múslímaríkja segja þó aldrei að IS-menn séu guðleysingjar, segja engan hafa vald til þess að kveða þann dóm yfir múslímum.

Er heimur íslams þjakaður af ofbeldi vegna þess að trúarbrögðin sjálf ýti undir slíka hegðun? Eða eru það sérstakar, sögulegar kringumstæður, t.d. kúgun vestrænna stórvelda á sumum þjóðum íslams, sem hafa valdið ofbeldi, stöðnun, þröngsýni og miðaldahugsunarhætti sem engin leið er að laga að vestrænum samfélögum?

Nóg er um heift og viðbjóðslegar morðhótanir í trúarritunum, að ekki sé minnst á stefnuskrá Hamas og annarra hryðjuverkasamtaka. Og Freedom House-stofnunin bandaríska hefur lýst því í skýrslu hvernig boðað er hatur á öllum öðrum en múslímum í opinberum trúfræðsluritum fyrir börn í Sádi-Arabíu en þar eru ofsatrúarmenn Wahhabi-múslíma við völd.

„Múslímum er skipað að „hata“ kristna, gyðinga, „fjölgyðistrúarmenn“ og aðra „guðleysingja“, þar á meðal múslíma sem ekki eru wahhabítar þó að, svo furðulega sem það hljómar, þeim sé sagt að sýna þeim „ekki óréttlæti“, segir í skýrslunni.

Víða í Kóraninum og svonefndum hadítum (mörg þúsund frásögnum af Múhameð spámanni og lífi hans) er farið hörðum orðum um þá sem svíkja trúna, að ekki sé minnst á villutrúarmenn. Þeir eigi ekkert gott skilið.

En í Kóraninum er einnig lögð þung áhersla á mildi Allah og miskunnsemi [gagnvart Múslimum], hvatt til friðar. Kóraninn er því, eins og Biblían og fleiri trúarrit, fullur af mótsögnum. Stóri vandinn er að verulegur hluti þeirra 1600 milljóna manna um allan heim sem aðhyllast íslam hampar fyrst og fremst herskáu ummælunum, hatri og hroka. Milljónir þeirra vilja stríð og hermdarverk.

Baráttukona í hættu.

Ayan Hirsi Ali er sómölsk að uppruna og alin upp í íslamstrú en hefur kastað trúnni. Fjöldi múslíma álítur að það sé dauðasök. Hún býr nú í Bandaríkjunum og nýtur stöðugt verndar öryggisvarða vegna þess að ofstækismenn hóta að myrða hana vegna harðrar gagnrýni hennar á íslam og kvennakúgun meðal múslíma.

Menn eigi að taka það alvarlega, segir Hirsi Ali, þegar hryðjuverkamenn vitna orðrétt í Kóraninn. Ekki má líta svo á að þeir séu bara að nota þessar trúarlegu tilvitnanir sem eins konar reykjarslæðu til að fela raunverulegu ástæðurnar fyrir hatri sínu. Fátækt og eymd í heimi múslíma séu auðvitað heppilegur jarðvegur fyrir ofstæki en hryðjuverkamennirnir séu sjaldnast að berjast gegn félagslegu eða efnahagslegu óréttlæti. Þeir vilji bara framfylgja boðum spámannsins frá sjöundu öld, ná heimsyfirráðum.

Oft er talað um pólitískt íslam [Sunni-Islam] og það réttilega, trú og stjórnmál fléttast mjög saman í fræðunum. Trúin á að ráða, ekki fólkið. Og ofstæki íslamista sem gera sjálfsmorðsárásir minnir helst á æði margra veraldlegra trúmanna, kommúnista og nasista um miðja síðustu öld.

Samkennd með trúsystkinum.

Þegar forseti Írans, klerkurinn Hassan Rouhani, gagnrýndi nýlega framferði Ríkis íslams, IS, sagði hann að múslímar væru vanir því að aðrir trúarhópar sýndu þeim grimmd en ekki að það væru „aðrir múslímar“ sem stæðu fyrir þannig aðgerðum. Athyglisvert er að hann, sjálfur klerkurinn, hikaði ekki við að bendla IS við íslam! Og talsmenn hinnar frægu Al-Azhar mosku og samnefnds háskóla í Kaíró treysta sér ekki til að útskúfa IS-mönnum, segjast ekki hafa vald til þess. Þeir láta nægja að fordæma grimmd IS-böðlanna.

Trúin er því ekki saklaus. Breski sagnfræðingurinn Robert Skidelsky og fleiri fræðimenn hafa bent á að flestir vesturlandamenn séu sjálfir orðnir mjög veraldlega þenkjandi. Þeir skilji því alls ekki hvað trúin sé öflugur þáttur í hugarheimi mikils meirihluta múslíma, einnig þeirra sem ekki séu endilega mjög trúræknir. Þeir síðarnefndu haldi fast í hefðir hennar og finni flestir til mikillar samkenndar með öðrum múslímum, hvar sem er í heiminum.

Áðurnefnd Hirsi Ali segir að eina leiðin út úr þessum sögulegu ógöngum sé að íslam þróist, Verði mildari og breytist eins og kristindómurinn gerði síðustu aldirnar. Vestrænar þjóðir verði að skilja að rætur ofbeldisins séu í sjálfri trúnni. Íslam verði að segja skilið við miðaldir.

Hófsamir múslímar verði að rísa upp, menn verði að einbeita sér að því í trúnni sem ekki sé ósamrýmanlegt annarri menningu og nútímanum og ali á tortryggni. Þeir geti beðið fimm sinnum á dag, gefið fátækum ölmusur, farið í pílagrímsferðir til Mekka. En þeir verði að hætta að hóta öðrum og drepa þá. Hætta að krefjast þess að öll veröldin hlýði boðum íslams.

Stjórnvöld í London hafa reynt að fá leiðtoga múslímasafnaða til að taka þátt í því að reyna að hemja útbreiðslu trúaröfga meðal breskra múslíma. Þótt netið sé orðið áhrifamesta verkfærið til slíkra hluta geta herskáir ímamar líka notað madrassakerfið, skóla fyrir múslímabörn, til að innræta þeim ofstæki. Stjórnvöld vilja því hafa eftirlit með skólunum sem gjarnan tengjast moskum, einkum óskráðum. En samtök um 400 moska segja nei. Eftirlit væri skerðing á trúfrelsi, segja þau.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Forsetinn á ekki að vera sameiningartákn.

Fyrst birt í Kjarnanum 20. júní 2016.

Ólafur Páll Jónsson.

I. Stundum er sagt að forsetinn eigi að vera sameiningartákn. Þetta finnst mér vitleysa. Og því oftar sem ég heyri þetta og því meira sem ég hugsa um þetta, því fráleitara finnst mér þetta. Þegar ég hugsa um aðra hluti sem líka eiga að vera sameiningartákn – til að mynda fánann eða fótboltalandslið – þá sannfærist ég enn frekar um að forsetinn eigi ekki að vera sameiningartákn. Það er helst að fáninn geti talist slíkt tákn, því af þessu er hann einn um að vera tákn. Forseti og landslið eru ekki tákn.

Fánar eru tákn, en ekki endilega sameiningartákn. Fáni Sameinuðu þjóðanna er kannski sameiningartákn vegna þess að sá félagsskapur var beinlínis stofnaður með hugsjón samstarfs og einingar að leiðarljósi og til höfuðs sundrung og óvinafagnaði. Kannski er Íslendski fáninn líka sameiningartákn – við veifum honum þegar við gleðjumst saman á 17. júní, sumardaginn fyrsta og þegar við mætum til að horfa á landsliðin okkar. Það sama verður ekki sagt um Bandaríska fánann. Vissulega eru Bandaríkjamenn duglegir að flagga þegar þeir koma saman en í hugum margra Bandaríkjamanna er fáninn frekar tákn um margra alda kúgun og yfirgang.

II. En aftur að forsetanum. Forseti er handhafi valds og sem slíkur er hann »gerandi« en ekki tákn. Og þar af leiðandi ekki sameiningartákn. Það er mikill munur á því að vera gerandi eða tákn. Tákn er máttvana gagnvart þeim sem það túlka. Fáninn, sem blaktir við hún á tyllidögum, getur ekki tekið það upp hjá sér að breyta merkingu sinni. Hann getur ekki haft neitt frumkvæði. Það erum við sem drögum fánann að húni og horfum á hann þar sem hann blaktir í vindinum, það erum við sem gefum honum merkingu. En það erum ekki við, sem horfum á forsetann á hlaðinu á Bessastöðum, sem gefum honum merkingu. Ef forsetaembættið hefur einhverja merkingu yfirleitt, þá er það vegna þess að þeir sem hafa gegnt því hafa gert eitthvað, ekki vegna þess að við sem áhorfendur höfum lagt einhverja merkingu í það.

Þannig er það líka með fótboltalandslið. Það er gerandi en ekki tákn. Þegar stelpurnar hafa spilað á stórmótum – og nú strákarnir líka – og standa sig vel, þá sameinumst við í hvatningu og fögnuði, finnum til samkenndar og stolts. En sameiningin er ekki til komin vegna þess að fyrir augu okkar ber sameiningartákn heldur vegna þess að við berum tilfinningar til leikmannanna og hrífumst af dugnaði, ákveðni, hugrekki, þrautseigju og öðrum góðum eiginleikum sem við sjáum í fari þeirra. Ef karlalandsliðið hefði mætt huglaust til síns fyrsta leiks á Evrópumeistaramótinu og spilað af ragmennsku og undirlægjuhætti gegn hinum bráðsnjöllu Portúgölum, þá hefðu Íslendingar ekki fundið til stolts og samstöðu við að horfa á leikinn. Þvert á móti hefði fólk yfirgefið völlinn sem sundraður hópur, reitt og jafnvel fundist það lítillækkað – og eflaust látið illum látum og orðið þjóðinni til skammar. Fótboltalandslið er ekki sameiningartákn, því það er ekki tákn, þótt það sem gerandi geti vissulega verið sameiningarafl. En sameiningarmáttur landsliðs veltur á því hvernig það stendur sig.

Forseti er ekki sameiningartákn en hann getur verið sameiningarafl. Til þess að svo megi verða, þurfa ákveðin gildi og dygðir að einkenna störf hans. En hvaða gildi og hvaða dygðir? Hér vandast málið. Í fjölhyggjusamfélögum samtímans er ekki hægt að ganga að neinum tilteknum gildum og dygðum sem hinum réttu. Það er engin eining um hvað séu »Íslendsk gildi« og þess vegna getur forsetinn ekki orðið sameiningarafl með því að vera sammála öllum. Ef hann vill ekki stíga tærnar á neinum, þá getur hann ekki hreyft sig úr stað. Ef hann vill ekki segja neitt sem einhver er ósammála, þá verður hann að þegja. En slíkur forseti yrði aldrei annað en stofustáss á Bessastöðum; eins og fáni sem blaktir í vindinum á hátíðisdögum, yrði hann ekki sameiningarafl en kannski prýðilegt skraut.

III. Þegar fólk sameinast, þá sameinast það um eitthvað. Hið dásamlega við fótboltann er að fólk skuli geta sameinast um eitthvað sem í raun er fullkomlega tilgangslaust. En forsetinn á ekki kost á slíku. Sem hluti af ríkisvaldinu getur hann ekki vænst þess að fólk sameinist um hann í krafti þess að hann geri eitthvað fullkomlega tilgangslaust – jafnvel þótt hann gerði það snilldarvel. Þvert á móti verður sameiningarafl forseta að eiga rætur í einhverju sem er mikilvægt en ekki tilgangslaust. Það verður í raun að tvinnast úr tvenns konar þáttum: gildum og samræðu. Annars vegar gildum sem eru einhvers konar grunngildi þjóðarinnar. Hins vegar verður forsetinn að eiga í samræðu við þjóðina um þessi gildi – og því umdeildari sem gildin eru, þeim mun mikilvægari verður samræðan.

Samræða forseta við þjóð sína má ekki vera hvernig sem er. Hún verður að einkennast af virðingu fyrir þeim sem eru ósammála; hún má ekki verða kappræða þar sem leitast er við að sigra þá sem eru á öndverðri skoðun, heldur rökræða þar sem leitast er við að skapa gagnkvæman skilning. Þegar fólk skipar sér í fylkingar sem síðan lýstur saman í kappræðu, þá vegast menn með spjótum mælskubragða. Þar fer lítið fyrir kærleika og umhyggja fyrir sannleika er víðs fjarri. Þannig hafa stjórnmálin oft verið – átakastjórnmál þar sem jafnvel forystumenn í ríkisstjórn og flokkum leggja sig fram um að hæðast að andstæðingum og gera lítið úr þeim sem eru þeim ósammála. Þetta er lítilmótlegasta tegund stjórnmálamanna, því með slíku háttalagi ganga þeir fram undir gunnfána sundrungar.

Forseti sem tekur þátt í eiginlegri samræðu við þjóðina – einhvers konar opinni rökræðu – skipar sér ekki í fylkingu. Í eiginlegri samræðu – eins og vinur ræðir við vin – mætist fólk ekki í fylkingum þótt það taki afstöðu og sé oft ósammála. Fólk mætist sem vinir, forvitið um hugmyndir annarra en jafnframt leitandi að rökum fyrir eigin afstöðu og jafnan reiðubúið til að endurskoða hana. Í slíkri samræðu reynir fólk vissulega að sannfæra hvað annað en það mætist líka til að læra hvað af öðru, gjarnan í þeirri trú að gott líf einkennist af sífelldum lærdómi. Andstæðan er líf sem einkennist af þvergirðingshætti og þumbaraskap. Þumbaraskapurinn höfðar reyndar til margra eins og sést á því að fólk er stundum lofað fyrir að standa fast á eigin skoðun. Það er einlæg trú mín að það sé betra að búa í samfélagi þar sem fólk er opið fyrir skoðunum annarra og líti á ólík sjónarmið og jafnvel ágreining sem tækifæri til að læra eitthvað nýtt, heldur en í samfélagi þar sem hver hangir á sinni sannfæringu eins og hundur á roði.

Ég held að við ættum að leita okkur að forseta sem getur verið sameiningarafl. Slíkur forseti leitar ekki að lægsta samnefnara allra í samfélaginu (þá verður hann bara stofustáss), heldur leitar hann að mikilvægum gildum (jafnvel umdeildum) og setur þau á dagskrá í samræðu við þjóðina. Það er ekki gefið hver nákvæmlega þau gildi ættu að vera, en ég held að þau þurfi að vera af þrennum toga. Í fyrsta lagi varða gildin náttúruna sem er forsenda alls lífs. Stærsta verkefni samtímans er að tryggja að þessi eina jörð sem við höfum til að búa á geti áfram verið bústaður mannkyns og annarra lífvera. Í öðru lagi varða gildin menninguna sem við sækjum í til að glæða líf okkar merkingu. Menningin spannar allt litróf mannlífsins og varðar okkur bæði sem njótendur og sem skapendur. Án menningarinnar yrði lífið í þessu landi einungis deyfðarlegt strit. Í þriðja lagi varða gildin stjórnskipanina og stjórnmálamenninguna sem gerir okkur kleift að lifa farsællega saman í þessu landi.

Jón Sigurðsson

Myntráð

Kanadadalur

Icesave-vextir

XXX

Stjórnarskráin

Vinstrivaktin

Sunni-Islam

Evrópuvaktin

XXX

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Íslendingar hafna forsetaframbjóðanda sem þykist vera »sameiningartákn«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júní 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Sameiningartákn þjóða geta verið margvísleg, en þau eiga það sameiginlegt að vera bara tákn og ekkert annað. Flestir viðurkenna, að þjóðfáninn og þjóðsöngurinn eru gagnleg sameiningartákn. Hins vegar verður að gjalda varhug við einstaklingum, sem þykjast vera sameiningartákn. Sagan kennir okkur, að slíkt er fyrst og fremst stundað af fólki, sem haldið er yfirþyrmandi mikilmennsku-sturlun.

Ekki kann ég mörg dæmi um fólk, sem reynt hefur að þykjast vera »sameiningartákn«. Þetta er ógeðfeld hegðun, sem venjulega verður ekki dulinn. Oftar en ekki, er þessi orðleppur notaður til að fela vanhæfni og falskan tilgang. Í aðdraganda forsetakosninga er vert að líta til baka, í þeim tilgangi að læra af okkar eigin sögu og forðast augljósa forar-pytti sem munu verða á vegi þjóðarinnar.

Deilan um Evrópska efnahagssvæðið.

Alþingiskosningar fóru fram 20.03.1991 og í kjölfarið var mynduð svonefnd Viðeyjarstjórn - Alþýðuflokks og Sjálfstæðisflokks. Alþýðuflokkur (forveri Samfylkingar) undir formennsku Jóns Baldvins Hannibalssonar, krafðist innlimunar Íslands í ESB (Evrópusambandið). Sjálfstæðisflokkur, undir formennsku Davíðs Oddssonar, var andvígur innlimun og málamiðlun flokkanna varð aðild að EES (Evrópska efnahagssvæðinu).

Alþýðuflokkur túlkaði inngönguna í EES sem áfangasigur og hatursmenn Lýðveldisins stefndu áfram að innlimun í ESB. Sjálfstæðisflokkur hafnar þessum hugmyndum og fullyrða má, að meirihluti landsmanna hefur engan áhuga á að lúta ólýðræðislegu og yfirþjóðlegu Brussel-valdi. Varla þekkjast þó sterkari rök gegn þessari óþjóðhollu stefnu Samfylkingar, en fengust 07.03.2016, þegar sjálfur Jón Baldvin lýsti yfir andstöðu við innlimun í ESB, með orðunum: »Við göngum ekki inn í brennandi hús«.

Undirskriftasöfnun átti að virkja frumburðarrétt þjóðarinnar.

Víkjum sögunni til ársins 1993, þegar tekist var á um löggjöf um aðild Íslands að EES. Á meðal landsmanna var mikil andstaða við inngöngu í EES og fram fór undirskriftasöfnun. Skorað var á forseta Lýðveldisins að hann neitaði að undirrita lögin. Afleiðingin hefði orðið þjóðaratkvæði, þjóðin hefði notað þann frumburðarrétt sem hún hefur sem fullveldishafi. Forsetinn hefði jafnframt staðfest að hann var trausts verður, sem gætslumaður Stjórnarskrárinnar. Alls skrifuðu undir áskorunina yfir 34.000 manns, sem miðað við núverandi mannfjölda samsvarar 43.000.

Forseti Lýðveldisins á þessum tíma hét Vigdís Finnbogadóttir og sat hún sitt fjórða kjörtímabil 1992-1996. Reikna má með, að fyrirfram hafi verið fengið loforð hjá Vigdísi, að hún myndi virða vilja stórs hluta þjóðarinnar. Sár voru því vonbrigðin, þegar fréttist að Vigdís hafði verið fljót að undirrita lögin. Á ríkisráðsfundi 13.01.1993, aðeins degi eftir samþykkt Alþingis, innsiglaði hún sigur Evrópusinna. Í tilraun til að blekkja almenning, gaf hún út langa og þvælingslega yfirlýsingu, þar sem megin-afsökun hennar var að hún væri »sameiningartákn«.

Með þessari afstöðu, gerði Vigdís orðið »sameiningartákn« að skammaryrði. Reynt var að breiða yfir þjóðsvikin með orðleppi, sem ávallt síðan vísar til svika og undirferla ráðamanna. Sá verknaður að svipta þjóðina frumburðarréttinum, gat auðvitað ekki verið tákn um sameiningu og ömurleg er umsögnin, að með svikunum væri verið að »efna drengskaparheit forseta við þjóðina«. Eftir þessa framgöngu var Vigdís rúin trausti og bauð hún sig ekki fram í forsetakosningum 1996. Þá var kosinn í embættið maður allt annarar gerðar.

Fólk sem segist vera »sameiningartákn« er varhugavert.

Að svikin 1993 voru ekki óviljandi mistök Vigdísar, kom í ljós mörgum árum síðar. Þá var tekist á um Icesave-kúgun nýlenduveldanna, sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur lág flöt fyrir. Greiða átti atkvæði um Icesave-III-lögin 09.04.2011 og daginn fyrir þjóðaratkvæðið lét Vigdís Finnbogadóttir frá sér fara aðra yfirlýsingu, sem brennd er í minni þjóðarinnar. Hún viðurkenndi að hún hafði greitt atkvæði með svika-samningunum.

Nú er í framboði til forseta maður að nafni Guðni Thorlacius og hans megin kosningaloforð er að verða »sameiningartákn« og vísar hann sérstaklega til fyrrverandi forseta Vigdísar Finnbogadóttur. Ekki er hægt annað en gjalda varhug við þessum manni, því að komið hefur fram að hann var ákafur stuðningsmaður Icesave-stjórnar Jóhönnu, studdi Svavars-samningana og innlimun Íslands í ESB. Ekki er hægt að taka mark á síðbúnu og torfengnu loforði um að hann hafi skipt um skoðun.

Auk þess verður að benda á, að skrif þessa manns um Íslendinga eru ótrúleg og ærumeiðandi. Þau koma algerlega í veg fyrir að hann geti orðið gæfuríkur forseti. Að flytja útlendar lygasögur um græðgi Íslendinga (Græðgi þeirra [Íslendinga] á sér engin takmörk) og halda því fram að Þorskastríðin hafi hvorki verið stríð né haft nokkra þýðingu, eru ummæli sem varla geta verið sett fram af góðum huga. Ábyrg þeirra kjósenda er mikil, sem þrátt fyrir aðvaranir ætla að kjósa Guðna Thorlacius Jóhannesson.

Báðar yfirlýsingar Vigdísar: Vigdís Finnbogadóttir - glórulaus glókollur á forsetastóli.