Samstaða þjóðar krefst meðalgöngu fyrir EFTA-dómstólnum

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

EFTA Court

1, rue du Fort Thüngen

L-1499 Luxembourg

28 April 2012.

TO THE PRESIDENT AND MEMBERS OF THE

EFTA COURT

REQUEST TO INTERVENE

Submitted pursuant to Article 36 of the Statute of the EFTA Court by

Samstaða þjóðar, a registered association in Iceland,

represented by Loftur Altice Þorsteinsson and Pétur Valdemarsson,

hereby applies to the EFTA Court for leave to intervene in Case E-16/11 in support of the Republic of Iceland and on behalf of the nation of Iceland.

 

Article 36 of the EFTA Court Statute: Any EFTA State, the EFTA Surveillance Authority, the Community and the EC Commission may intervene in cases before the Court. The same right shall be open to any person establishing an interest in the result of any case submitted to the Court, save in cases between EFTA States or between EFTA States and the EFTA Surveillance Authority. An application to intervene shall be limited to supporting the form of order sought by one of the parties.

Our application rests on following argumentation:

With regard to: the efforts of the Government of Iceland to defend the interests of the nation of Iceland, we are urged to intervene in the case brought against the general public of Iceland by the European Union, through the mediation of the EFTA Surveillance Authority.

With regard to: complaints by Samstaða þjóðar to the Commission of the European Union, concerning breaches of the EEA Agreement by Britain and the Netherlands.

With regard to: our application to the European Ombudsman, to allow the case of Iceland against Britain and the Netherlands to be heard before the European Court of Justice.

With regard to: the refusal of the EU Commission to investigate the obvious illegal behaviour of Britain and the Neterlands.

With regard to: the refusal of the EU Commission to prosecute Britain and the Netherlands before the European Court of Justice for the breaches made by these states against the EEA Agreement.

With reference to: enclosed letters of complaint dated 25 June 2011, 25 September 2011 and 20 December 2011.

With reference to: the fact that the Icesave accounts were fully insured by the Deposit Guarantee Systems in Britain and the Netherlands. The FSCS in Britain and DNB in the Netherlands reimbursed the Icesave account holders in these countries, as they had obligations to do. Regarding Britain this is proven by Article 6.1.17 of the FSA Handbook, which states:

»Incoming EEA firms which obtain cover or 'top up' under the provisions of COMP 14 are firms whose Home State scheme provides no or limited compensation cover in the event that they are determined to be in default. Under FEES 6.6, the FSCS is required to consider whether incoming EEA firms should receive a discount on the amount that they would otherwise pay as their share of the levy, to take account of the availability of their Home State cover. The amount of any discount is recoverable from the other members of the incoming EEA firm's sub-class.« 

With reference to: Vienna Convention on the Law of Treaties 1969, the EEA Agreement is not binding for Iceland in a situation prevailing in the autumn of 2008. This condition is called “Rebur Sic Stantibus” and is specifically stated in Article 62 of the Convention.

With reference to: the extremity of the Icesave demands of Britain and the Netherlands, Case E-16/11 is directed against the people of Iceland and is not limited to the Icelandic state. Therefore the limitation stated in Article 36 »save in cases between…EFTA States and the EFTA Surveillance Authority« is not valid.

   

Samstaða þjóðar.

   
Loftur Altice Þorsteinsson   -    Pétur Valdemarsson  

_________________________________________________________________________

Skrásett heimilisfang: Laugarásvegur 4, 104 Reykjavík - Netföng: [e-mail] / [e-mail]

The Death of Nation-States and the Rise of Empire

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     The Death of Nation-States and the Rise of Empire.

Birtist fyrst í American Thinker 30. apríl 2012.

   

Fay Voshell.

Some readers may recall the rant of a couple years ago by Nigel Farage, head of the United Kingdom's Independence Party, against Herman Van Rompuy, president of the European Union.  Mr. Farage described the gentleman from Belgium as possessing "all the charisma of a damp rag and the appearance of a low-grade bank clerk."  He also accused Van Rompuy of being a non-entity from a non-nation.

Regardless of Mr. Farage's insulting comments, the fact is that he has some valid observations about the nature and goals of the EU.

Farage pointed out that the European Union's unelected officials were asserting authority over (and oftentimes ruining) European nations, without those nations' peoples having any say in the matter.  Belgium, he said, tells Greece what to do if the latter desires to remain a vassal-state bound to the European Union. 

Unfortunately, Belgium has had far too much to say to member-nations.  It never stops chattering.

French-style bureaucracy -- one in four employees has a job as a civil servant -- has self-duplicated as an EU bureaucracy, which issues a constant stream of rules and regulations so finely precise that bananas are categorized based on size.  According to the Official Journal of the European Union, "having regard to the Treaty on the Functioning of the European Union," the Commission Implementing Regulation (EU) No 133.2011 sternly lays down  "marketing standards for bananas, rules on the verification of compliance with those marketing standards and requirements for notifications in the banana sector."

As of that unhappy date of December 19, 2011, bananas from the Madeira, the Azores, the Algarve, Crete, Lakonia and Cyprus fall into the less desirable Class II category because they do not meet the minimum length laid down by the EU.

Apparently, for the European Commission's regulators, in the case of bananas, as in other aspects of life, size matters.

But the European Union as crazed regulator involves much larger issues than the size, quality, and categorization of various fruits. 

As Mr. Farage intimated, the regulation-driven, powerful, and controlling EU may be putting the very existence of Europe's nation-states at risk.  For example, the impoverishment of Greece and its consignment by the EU to the rump-end of Europe, though hastened by Greece's own feckless governmental policies, means in reality that that nation has been conquered by EU economic means as surely as if an army had marched through its borders and taken over its government.  Greece is now in thrall to the EU, as Mr. Farage has tirelessly pointed out.

Portugal and Spain appear to be the next fatalities.  The end-result may be the rise, once again, of German hegemony.  Germany, hedged in since the end of World War II, has only to re-militarize in order to achieve dominance over Western and even Eastern Europe -- even though presently, as Europe's banker, she is utilizing mostly economic means to increase her power.  The prospect of a revitalized and militarized Germany is not necessarily the horrid vision it was in the 1930s and '40s, but European nations should be aware that the death of sovereign European nation-states and the rise of any single power could result in an unimaginable tragedy.   

Nation-states -- countries in which the peoples share a similar cultural heritage, language, ethnicity, and governmental institution -- have been an historic reality in Europe for some five hundred years.  The immense and distinct cultural, spiritual, and historical treasures of nations constituting Europe have been a wellspring of vitality for countless countries, including the U.S.  It is beyond imagination to conjure a vision as to just what the eradication of Europe's nation-states would involve.

Unfortunately, once again, Europe may be threatened by the universal and historic phenomenon that is the impulse toward empire. 

It is not too far-fetched to describe the European Union as an attempt to establish a European empire by economic means via the currency of the euro, the ubiquitous regulations of the EU, and that entity's accompanying economic dictates.  It is quite possible that unless Europe's individual nations fight for their sovereignty, a unified European entity -- a goal long-dreamed of by military conquerors -- could be achieved by a European economic empire.

The hope was and is that a universal economic union and the universal currency of the euro would unite Europe -- that is, that money and economic hegemony would speak louder than national interests and identities, acting as the glue to hold together disparate nations. 

However, the price of membership has meant that national identities have been submerged under the purely materialist framework of the EU.  A materialistic view of nations which overrides each nation's individual history and culture is to be substituted for the rich tapestry which was once the European heritage.  Individual national governments and national identities are to be supplanted by institutional vehicles which seek to unify by money, finances, and trade.

Though it may be hotly denied by Van Rompuy and other leaders, the European Union is essentially inclined toward a reductionist, socialist/Marxist interpretation of governing institutions, as economic factors alone are assumed to be the essence defining and driving nations and humanity itself.  Language, culture, art, and history are to submit to a purely economic/materialistic view of history and humanity.  The reductionist view of nations means that some will die and others ascend according to whichever nation holds the economic cards. 

The dilemma facing Europe also faces the United States, which is also seeing the tragic results of a multiculturalism that augers not unity, but fragmentation and then consolidation by a powerful entity.  It is not too much to say the fragmentation and division under the philosophical aegis of multiculturalism have been accelerated by our president and his administration.    

In turn, one result of this consolidation has been an increase in the power of executive branch and its supra-constitutional enforcement agencies, both of which combine to suppress state sovereignty and pull together the power of the federal government.  Individual states such as Arizona are under siege from their own government.  If the erosion of state sovereignty continues, the result will assure the end of the U.S. as a nation-state based on federalism. 

Essentially, the current leaders of both the U.S. and the EU see the world's driving forces as superficial and almost solely material, seeking to exclude the spiritual.  That is one reason why so much attention is given to material minutiae like measuring and denoting the quality of bananas while matters of the spirit/soul of nations and states are almost completely neglected.  Worse yet, attacks on Christianity and the Church universal are increasing as a worldview that insists that humanity is defined by solely material rather than spiritual factors steadily increases its power.

As the great thinker Denis De Rougement noted in his classic Love in the Western World:

People are all more or less materialists today, for they are the heirs of the nineteenth century. [...] It is whatever is lower that we take to be more real.  The superstition of our time expresses itself in a mania for equating the sublime with the trivial. [...] The mania usurps the name of "scientific integrity," and is defended on the ground that it emancipates the mind form delusions about "spirit."

The EU and our current administration are examples of a purely materialist economic model being forced on nations and states, whose deaths are almost assured if the materialistic model is not forsaken.  For let it be said that we are not talking about mutually agreeable and beneficial trade covenants among nations.  We are talking about economic empire that quashes true federalism, which itself respects the integrity of individual states.

Unless the spiritual aspects of national cultures are revived and cherished and the sovereignty of individual nations and states protected, the end-result of the trends toward consolidation of power will be the demise of European nations and of the individual states of America.  All, along with the peoples within them, will be reduced to being defined by bureaucracies reveling in trivial and materialist minutiae such as the measurement of bananas.

Europeans and Americans alike must wake up to the truth that men and nations do not live by bananas alone.

A gold-based currency board, please

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     A gold-based currency board, please.

Birtist fyrst í maí-hefti GlobeAsia 2012.

   

Steve H. Hanke.

Until early in the 20th century, gold played a central role in the world of money. Gold had an incredible run – almost three thousand years. And why not? After all, Professor Roy Jastram convincingly documents in The Golden Constant just how gold maintains its purchasing power over long periods of time.

But, since President Richard Nixon closed the gold window in August 1971, gold has not played a formal role in the international monetary regime. Today, the “regime” is characterized by many as a chaotic non-system.

In the past decade, gold prices have surged and there have been noises in some quarters that gold’s formal role should be re-established in the sphere of international money. Nobelist Robert Mundell has gone so far as to predict that “Gold will be part of the structure of the international monetary system in the twenty-first century.”

 

Automatic Currency Boards versus Central Banks. 

Gold-based currency boards could transform Professor Mundell’s prediction into a reality. Currency boards have existed in more than 70 countries and a number are still in operation today. Countries with such monetary institutions have experienced more fiscal discipline, superior price stability, and higher growth rates than comparable countries with central banks.

An orthodox currency board is a monetary institution that issues notes and coins (some currency boards have, however, also accepted deposits). Its monetary liabilities are freely convertible into a reserve currency (also called the anchor currency) at a fixed rate on demand. The reserve currency is a convertible foreign currency or a commodity chosen for its expected stability. For reserves, such a currency board holds low-risk, interest-earning securities and other assets payable in the reserve currency. Its reserves equal 100 percent or slightly more of its notes and coins in circulation, as set by law.

An orthodox currency board has no active role in determining the monetary base. A fixed exchange rate with the reserve currency and the requirement that the currency board hold foreign reserves equal to 100 percent of the monetary base prevents it from increasing or decreasing the monetary base at its own discretion. Nor does a typical currency board influence the relationship between the monetary base and the money supply by imposing reserve ratios or otherwise regulating commercial banks. An orthodox currency board system is passive and is characterized by automaticity. Regardless of the metric used, the money supply in a typical currency board system, therefore, is determined entirely by market forces—that is, the demands of money users who bring reserve currency to swap for local currency determine the amount of notes and coins that the currency board supplies.

In a currency board system and in a central banking system alike, commercial banks are entrepreneurs of credit. A commercial bank cannot lend more to borrowers than it can borrow from depositors (or credit markets), in the form of deposits held instead of spent. If a commercial bank lends excessively, the borrowers spend the excess, for instance, by writing cheques. In the payments system, more funds flow out of the bank than flow into the bank. To prevent the outflow from bankrupting it, a commercial bank holds reserves. The loans of commercial banks are limited by their need to maintain sufficient reserves to enable depositors to convert deposits into cash (or reserves) on demand and to withstand outflows of reserves through the payments system.

A typical central bank, in contrast, can at its discretion increase or decrease the monetary base. It can lend to commercial banks, creating reserves for them, even if its foreign reserves are decreasing. More reserves tend to enable commercial banks to make more loans, which they do by creating deposits for borrowers. The money supply then increases. Decreasing the monetary base tends to have the opposite effect. Besides changing the monetary base, a typical central bank can also influence the supply of commercial bank loans by changing the reserve requirements for commercial banks.

Despite the inability of an orthodox currency board to create reserves for commercial banks at its own discretion, the money supply in a typical currency board system is quite elastic (responsive) to changes in demand, because the system can acquire foreign reserves. The rules governing a currency board merely prevent it from creating reserves for commercial banks in an inflationary manner, as a central bank can. Other sources of elasticity in the money supply are variability in commercial banks’ ratio of reserves to deposits, the pooling of reserves among branches of commercial banks in the currency board country and the reserve country, interbank lending, and variability in the public’s deposit-to-cash ratio.

In the past, currency boards have issued monetary liabilities that were fully backed by gold and were fully convertible into gold at a fixed rate on demand. The following gold-based currency board law is presented to indicate how a modern, independent, gold-based currency board could be established and would operate. As drafted, the law would allow for the creation of a publically-owned entity. But, with slight amendments, the draft law could support the establishment of a purely private currency board.

 

A Gold-Based Currency Board Law.

01.The Currency Board of Country X (“the Board”) is hereby created. The purpose of the Board is to issue notes and coins denominated in a gold currency unit, and to hold foreign reserves sufficient to maintain them fully convertible at a fixed exchange rate into gold.

  

02.The Board shall have its legal seat in Switzerland and shall be subject to the laws of Switzerland.

  

03.     

a.    The Board shall be governed by five directors. Three directors shall be citizens of countries other than Country X , appointed by the Bank for International Settlements in Basel, Switzerland; by the World Gold Council; or a similar suitable organization, as determined by supplementary legislation. Two directors shall be citizens of Country X, one appointed by the Government of Country X and one by the Bankers Association of Country X. The directors appointed by the BIS shall not be employees of governments or multigovernmental organizations.

  

b.    A quorum shall consist of three of the Board’s directors, including the director chosen by the Government of Country X or the director chosen by the Bankers Association of Country X. Decisions shall be made by majority vote, except as specified in paragraph 15.

  

c.     The first director appointed by the Government of Country X shall serve a term of one year. The first director appointed by the Bankers Association of Country X shall serve a term of four years. The first three directors appointed by the BIS shall serve terms of two, three, and five years. Subsequent directors shall serve terms of five years. Directors may be reappointed once.

  

d.     Should a director resign or die, the organization that selected that director shall select a replacement to serve the remaining term.

  

04.The board of directors shall have the power to hire and fire the Board’s staff, and to determine salaries for the staff. The bylaws of the Board shall determine salaries for the directors.

  

05.The Board shall issue notes and coins denominated in a gold currency unit to be determined by the Board prior to the date of first issuance. The notes and coins shall be fully convertible into gold. The notes shall be printed outside Country X.

06.     

a.    Procedures for setting a conversion rate with the existing fiat currency of Country X, for the purpose of replacing that currency, may be set out in a separate law that accompanies this law.

  

b.    Failure to maintain the fixed exchange rate with gold shall make the Board and its directors subject to legal action for breach of contract according to the laws of Switzerland. This provision does not apply to attempts to redeem embezzled, mutilated, or counterfeited notes, coins, and deposits.

      

07.The Board shall charge no commission for exchanging its currency into or out of gold.

  

08.     

a.    The Board may assume the monetary liabilities and corresponding assets of the Central bank of Country X. The Board need not initially hold gold reserves against this stock of monetary liabilities if it has inherited no corresponding readily saleable assets from the Central Bank of Country X. Over time it shall dispose of any domestic assets initially held as counterparts to its monetary liabilities.

  

b.    The Board may not increase its monetary liabilities without gold or foreign reserves equal to 100 percent of the amount of the increase.

  

c.    The Board shall hold its reserves in gold or in highly rated and liquid securities either denominated in gold or fully hedged against changes in the fiat-currency price of gold. These reserves shall be on deposit at the BIS or at an internationally certified gold warehouse. The Board shall not hold securities issued by the national or local governments of Country X, or by enterprises owned by those governments. The reserves of the Board are the property of the holders of the Board’s monetary liabilities and may not be appropriated by the Government of Country X.

       

09.The Board shall pay all net seigniorage (profits) into a reserve fund until its unborrowed foreign reserves equal 110 percent of its notes and coins in circulation and deposits. It shall remit to the Government of Country X all net seigniorage beyond that necessary to maintain 110 percent foreign reserves. The distribution of net seigniorage shall occur annually.

  

10.The head office of the Board shall be in the capital city of Country X. The Board may establish branches or appoint agents in other cities of Country X. The Board shall also maintain a branch in Switzerland.

  

11.The Board shall publish a financial statement, attested by the directors, monthly or more often on a publicly accessible Internet site. The statement shall appraise the Board’s holdings of securities at their market value. An annual audit of the Board shall be made by an international audit firm and shall be published by the Board.

  

12.The Board may issue notes and coins in such denominations as it judges to be appropriate.

  

13.The Board may not be dissolved, nor may its assets be transferred to a successor organization, unless all of the following conditions are satisfied: two-thirds of the members of Country X approve, the President of Country X approves, all the directors of the Board approve, and all claims against its monetary liabilities can be satisfied.

  

14.[Optional] The Board may accept loans or grants of reserves from multigovernmental organizations or foreign governments to establish initial foreign reserve backing of up to 100 percent of the monetary base. The loans shall not exceed 100 percent of the monetary base. After establishing the initial backing, the Board may not accept loans.

  

15.Exchanges of currency by the Board shall be exempt from taxation by the government of Country X and all its subdivisions.

  

16.The Board’s currency shall be legal tender for paying taxes and settling debts in Country X. However, private parties shall be free to contract among themselves in any currencies they wish to specify, and no currency shall be forced tender for such contracts.

  

17.The Board may not perform banking services for the Government of Country X, and it shall not be responsible for the financial obligations of the government.

  

18.Existing laws that conflict with this law are void.

  

19.This law takes effect immediately upon publication.

 

 

Steve H. Hanke is a Professor of Applied Economics

at The Johns Hopkins University in Baltimore

and a Senior Fellow at the Cato Institute in Washington, D.C.

 

    

Afnám gjaldeyrishafta með upptöku Ríkisdals

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Afnám gjaldeyrishafta með upptöku Ríkisdals.

Birtist fyrst í Fréttablaðinu 26. apríl 2012.

   

Guðmundur Franklín Jónsson.

Gjaldeyrisútboð og lausnir Seðlabankans við afnám gjaldeyrishafta ná ekki flugi og hafa gjörsamlega mistekist vegna vantrausts fjárfesta á bankanum og áætluninni um afnám haftanna. Með núverandi fyrirkomulagi mun taka áratugi að losa um höftin og því ljóst að finna verður nýja leið. Gjaldeyrishöft voru sett á til að hefta útflæði erlends gjaldeyris. Síðast þegar gjaldeyrishöft voru sett á entust þau í 60 ár.

Gjaldeyrishöft eru þeim eiginleikum gædd að Seðlabankinn neyðist til að þrengja þau með tímanum vegna þess að peningarnir finna alltaf leið og hefur Seðlabankinn komið sér upp gjaldeyriseftirliti sem rannsakar kreditkort einstaklinga og hefur jafnvel ráðist inn með húsleitum í fyrirtæki. Þetta er eitthvað sem engin siðmenntuð þjóð vill gera. En vandamálið er það stórt að ef gjaldeyrishöftunum yrði lyft, þá mundi allur gjaldeyrissjóður Seðlabankans tæmast á svipstundu með tilheyrandi hörmungum.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt og koma á efnahagslegum stöðugleika er aðferðin sú að gera Ríkisdal að lögeyri, samhliða gömlu krónunni með fastgengi við Bandaríkjadollar. Með nýjum lögeyri/Ríkisdal og fastgengisstefnu fylgja aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki.

Fastgengisstefna yrði sett á strax og í kjölfarið 6 til 9 mánuðum seinna upptaka nýja gjaldmiðilsins Ríkisdals (ISD), útgefins af Myntsláttu- og þjóðhagsráði Íslands sem væri ný stofnun sett saman úr Seðlabanka Íslands og Fjármálaeftirlitinu. Nýi Ríkisdalurinn yrði með Bandaríkjadal sem stoðmynt.

Möguleiki er að gera gjaldmiðlaskiptasamning við Seðlabanka Bandaríkjanna fyrir stuðning við nýja Ríkisdalinn. Afnám gjaldeyrishafta þarf að setja með sérstökum neyðarlögum.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands yrði ný stofnun sett saman úr Seðlabanka Íslands og Fjármálaeftirlitinu.

Tekin væri upp fastgengisstefna í stað verðbólguviðmiða. Gengi gjaldmiðils yrði strax fest við gengi Bandaríkjadollars.

Með nýjum Ríkisdal (ISD) sem lögeyri og fastgengisstefnu fylgja aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki og engin gjaldeyrishöft yrðu á nýja Ríkisdalnum.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands hefði einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals sem ásamt Bandaríkjadal yrði lögeyrir landsins. Eftir sem áður yrðu engar hömlur á notkun annarra gjaldmiðla.

Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands skal m.a. annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntsláttu- og þjóðhagsráð Íslands skal tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á pari fyrir Bandaríkjadali.

Stoðmynt Myntsláttu- og þjóðhagsráðs Íslands skal vera Bandaríkjadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Bandaríkjadal.

Gengi Ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi Bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum.

Innan árs frá stofnun Myntsláttu- og þjóðhagsráðs Íslands skal vera búið að skipta öllum Íslendskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum, samningum o.s.frv. yfir í Ríkisdal.

Gjaldeyrishöftum yrði ekki lyft af ca. 1.000 milljörðum af aflandskrónum, þær frystar og sérstaklega samið um losun hafta á þeim. Innlánsvextir á aflandskrónunum yrðu keyrðir niður í 0,0%. Þessir 1.000 milljarðar aflandskróna halda Íslendska hagkerfinu í gíslingu.

Eigendum aflandskróna yrðu t.d. boðnar tvær leiðir til að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna; a) að skipta yfir í Ríkisdal með 75% afföllum, eða b) skipti á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, gefin út í Bandaríkjadal með 3,5% vöxtum, fyrsta afborgun á tíunda ári.

Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað sem skattgreiðendur borga í vexti af aflandskrónum.

Þær upphæðir af aflandskrónum, sem ekki yrði skipt fyrir Ríkisdalinn, yrðu notaðar til uppbyggingar í Íslendsku þjóðfélagi til áratuga. Líta verður á 1.000 milljarðana af gömlu krónunum sem hafa Íslendskt efnahagslíf í gíslingu sem tækifæri, snúa borðinu við og leyfa erlendum vogunarsjóðum að njóta fjárfestingartækifæra í landinu með þátttöku sinni.

Það tæki ca. 6 til 9 mánuði að koma þessari leið í verk.

Rúsínan i pylsuendanum væri sú, að auðveldlega er hægt að leggja verðtryggingu niður með þessum aðgerðum.

Langþráð fjármálaöryggi.
Við megum ekki gleyma því að fólkið í landinu horfir til okkar sem bjóðum okkur fram til stjórnmálastarfa – með von um betri framtíð. Okkar skylda er að rísa undir þeim væntingum. Stuðla að betri framtíð, betri lífskjörum og hugsa í lausnum. En ekki leggja stein í götu alls sem til framfara horfir. Efnahagslífið er einn vefur og starfsskilyrði atvinnulífs og lífskjör fólksins eru samofin.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt

og koma á efnahagslegum stöðugleika

er aðferðin sú að gera Ríkisdal að lögeyri,

samhliða gömlu krónunni með fastgengi við Bandaríkjadollar.

Kanadadalur + Ríkisdalur = afnám gjaldeyrishafta

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Kanadadalur + Ríkisdalur = afnám gjaldeyrishafta.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. apríl 2012.

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eina vitræna leiðin til að afnema gjaldeyrishöftin, hælbit sem flestir vilja losna við, er með upptöku fastgengis. Með fastgengi verður tekin upp »reglubundin peningastefna« en henni fylgjir aðhaldssöm ríkisfjármál og efnahagslegur stöðugleiki. Fagna ber að Seðlabankinn verður lagður niður og landsmenn losna við það bullandi sukk og torgreindar ákvarðanir sem fylgja slíkum stofnunum.

Fastgengi er hægt að framkvæma með tvennu móti. Annars vegar með upptöku Kanadadals og hins vegar með upptöku innlends Ríkisdals útgefnum af myntráði, með Kanadadal sem stoðmynt. Aðrir erlendir gjaldmiðlar koma einnig til álita, fyrir utan Evru sem af pólitískum ástæðum er ónothæf. Mjög auðvelt er að breyta úr Kanadadal yfir í Ríkisdal, ef talið er henta. Það verður samt ekki gert án samþykkis þjóðarinnar.

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt og koma á efnahagslegum stöðugleika er aðferðin sú að gera Kanadadal strax að lögeyri, samhliða gömlu og lúnu Krónunni. Hugsanlega er hægt að semja við seðlabankann í Kanada um að hann selji Íslandi nauðsynlegt grunnfé (kr.40 milljarðar) á kostnaðarverði. Ef samningar nást ekki við Kanada, er sjálfgefið að hefja tafarlaust undirbúning að stofnun myntráðs.

Til að tryggja myntráðinu traust er nauðsynlegt að festa ákvæði um það í Stjórnarskrána. Hér eru dæmi um nokkur slík ákvæði. Fyllri lista er hægt að sjá á vefsetri Samstöðu þjóðar:

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í stjórnarskrá Íslendska lýðveldisins

 

Ákvæði um myntráð, sem setja þarf í Stjórnarskrána.

Myntráð Íslands hefur einkaleyfi til útgáfu Ríkisdals, sem ásamt Kanadadal er lögeyrir í landinu. Eftir sem áður skulu engar hömlur settar á notkun annara gjaldmiðla á Íslandi. Frjáls notkun gjaldmiðla telst til fullveldisréttinda landsmanna.

Tilgangur Myntráðs Íslands er að annast myntsláttu fyrir landsmenn, gefa út bæði mynt og seðla í Ríkisdölum. Myntráðið skal á öllum tímum tryggja að Ríkisdalir séu að fullu skiptanlegir á föstu skiptigengi fyrir Kanadadali.

Myntráð Íslands skal gefa út Ríkisdali í seðlum og mynt. Myntráðið skal láta prenta seðlana erlendis, en myntina er heimilt að láta slá innanlands. Myntráðinu er hvorki heimilt að taka við innlánum eða veita lán.

Stoðmynt Myntráðsins skal vera Kanadadalur og skiptihlutfall hans gagnvart Ríkisdal vera einn Ríkisdalur á móti einum Kanadadal. Myntráðið veitir ekki móttöku öðrum gjaldmiðlum en Ríkisdölum og Kanadadölum.

Myntráðinu er ekki heimilt að taka gjald fyrir að skipta úr Ríkisdal í Kanadadal, eða öfugt.

Myntráðið skal hefja starfsemi með nægan forða af Ríkisdölum í seðlum og mynt, sem nemur að jafnvirði rúmlega 100% af áætluðum Krónum í umferð, sem gefnar hafa verið út af Seðlabanka Íslands.

Seðlabanki Íslands skal innan árs frá stofnun Myntráðsins skipta gegn Kanadadölum öllum Íslendskum Krónum sem hann hefur sett í umferð, enda sé þess óskað af eigendum þeirra. Seðlabankanum er einnig heimilt að skipta Íslendskum Krónum í Ríkisdali, sem hann hefur keypt af Myntráðinu eða eignast á annan löglegan hátt.

Myntráðið skal varðveita varasjóð sinn í Kanadadölum, eða ríkisskuldabréfum útgefnum af Kanadíska seðlabankanum (Bank of Canada), enda skulu þau hljóða á Kanadadali. Myntráðinu er óheimilt að eiga eða varðveita verðbréf sem útgefin eru af ríkissjóði Íslands, bæjarfélögum eða Íslendskum ríkisstofnunum.

Myntráðið skal setja allan myntgróða í varasjóð sinn, þar til varasjóðurinn hefur náð að verða 110% af útistandandi Ríkisdölum. Varasjóðurinn skal metinn í lok hvers árs og ríkissjóði Íslands fært það fjármagn sem umfram kann að vera 110%.

Ef Myntráðið telur ástæðu til að breyta um stoðmynt, eða gera aðrar breytingar á starfsemi ráðsins, skulu slíkar hugmyndir ræddar fyrir opnum tjöldum. Ákvörðunum um breytingar skal hrint í framkvæmd innan tólf mánaða, frá því að nauðsynlegar breytingar hafa verið gerðar á Stjórnarskránni.

 

Enginn verður svikinn af að taka Kanadadal í fóstur.

Sem stoðmynt er Kanadadalur einkanlega hentugur. Að undanförnu hefur Kanada blómstrað og horfur framundan eru ekki síðri en á Íslandi. Athygli vekur að síðust 10 árin hefur landsframleiðsla á mann verið nær jöfn í báðum löndunum. Mikilvægt er að um efnahag Kanada ríkja ekki sömu efasemdir og gilda um Bandaríkin, svo ESB sé nú ekki nefnt í þessu sambandi.

Flestum Íslendingum er ljóst að flotgengi undir stjórn Seðlabankans hefur mistekist hörmulega undanfarna áratugi. Þannig liggur fyrir að Íslendska krónan hefur frá 1939 veikzt um 99,95 prósent gagnvart Dönsku krónunni. Þetta samsvarar  því að Dönsk króna hafi haldið verðgildi sínu 2.000 sinnum betur en krónan okkar.

Það er mikil kokhreysti að halda því fram að vandi peningakerfisins verði leystur með mannaskiptum í Seðlabankanum. Kerfisvandi verður einungis leystur með kerfisbreytingu. Kanadadalur er góður kostur til að koma á langþráðum stöðugleika. Að taka Kanadadal í fóstur gefur einnig tilefni að rækja betur frændsemi við þá fjölmörgu Íslendinga sem búa í Kanada.

 

Ef landsmenn vilja losna við gjaldeyrishöftin fljótt

og koma á efnahagslegum stöðugleika

er aðferðin sú að gera Kanadadal strax að lögeyri.

 

 

Utanríkisþjónusta Íslands í höndum vangefinna trúða ?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Utanríkisþjónusta Íslands í höndum vangefinna trúða ?

                                 

19. apríl 2012.

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Hvað eftir annað er utanríkisráðuneytið staðið að vinnubrögðum sem benda til að vangefnir trúðar haldi þar um stjórnvölinn. Raunar eru margir vissir um að landráð séu heldstu áhugamál sumra starfsmanna ráðuneytisins. Í Morgunblaðinu í dag segir svo af athöfnum Utanríkisráðuneytis:

Kristján Guy Burgess, aðstoðarmaður utanríkisráðherra, sagði að haft hefði verið í sambandi við sendiherra ESB á Íslandi, sem var staddur erlendis, og var haldinn fundur embættismanna með staðgengli sendiherrans til að koma athugasemdinni á framfæri. Einnig komu embættismenn athugasemdinni á framfæri við fulltrúa framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins í Brussel.

Þarna er verið að fjalla um það sem ætti að vera “harðorð mótmæli við fjandsamlegri framkomu Evrópusambandsins gagnvart Íslandi”. Allur almenningur veit að þessi “athugasemd” er ekkert annað en blekking. Þarna er ekki verið að koma á framfæri harðorðum mótmælum. Þvert á móti er Utanríkisráðuneytið að fullvissa Evrópusambandið um að kjölturakkar þess hafi ekki hvikað í hollustu sinni við hið erlenda vald.

Enginn nema “vangefinn trúður” lætur sér detta í huga að hvísla blíðmælum í eyra andstæðings síns og halda því síðan fram við samherja sína að um harðorð mótmæli hafi verið að ræða. Hugsanlega gæti svona blekking tekist einu sinni, en Utanríkisráðuneytið hefur orðið uppvíst að sömu vinnubrögðum áður og þá í alvarlegri kringumstæðum.

Svo nefnd Brussel-viðmið voru sögð niðurstaða í samningaviðræðum Utanríkisráðuneytis og Evrópusambandsins. Fulltrúar ráðuneytisins hafa fullyrt að þarna hafi verið gerðir sögulegir samningar sem hafi bundið Evrópusambandið að þjóðarétti. Á grundvelli Brussel-viðmiðanna var Alþingi talin trú um að Ísland fengi blíðar móttökur við samningaborð nýlenduveldanna. Með Icesave-kröfurnar yrði farið í samræmi við þá grundvallarreglu ESB, að ríkisábyrgð væri óheimil.

Brussel-viðmiðin reyndust fullkomin blekking sem núna er vitað að var samin í Utanríkisráðuneytinu, undir stjórn Össurar Skarphéðinssonar. Viðmiðin voru ekki samningur þar sem gætt var hagsmuna beggja aðila, heldur voru þau illa dulbúin yfirlýsing um uppgjöf Íslands. Í bréfi til Samstöðu þjóðar staðfesti Framkvæmdastjórn ESB að enginn Brussel-samningur var gerður. Yfirlýsing utanríkisráðherra um “sameiginleg viðmið” var ekki papírsins virði, enda skorti bæði haus og undirskriftir á plaggið.

Staðreyndin er sú að vangefnir trúðar halda á utanríkishagsmunum Íslands og ekki nóg með það, því að sumir starfsmenn ráðuneytisins hafa verið staðnir að landráðum. Þannig voru Kristján Guy Burgess og Einar Gunnarsson starfsmenn Utanríkisráðuneytis kærðir til Ríkissaksóknara fyrir landráð. Þeir biðluðu til erlendra ríkja um aðstoð við að hindra þjóðaratkvæði um Icesave-lögin. Þetta sannaðist þegar Wikileaks birti leyniskjöl úr Bandaríska sendiráðinu:

CDA met with Ministry of Foreign Affairs Permanent Secretary Einar Gunnarsson and Political Advisor Kristjan Guy Burgess January 12 to discuss Icesave. After presenting a gloomy picture of Iceland's future, the two officials asked for U.S. support. They said that public comments of support from the U.S. or assistance in getting the issue on the IMF agenda would be very much appreciated. They further said that they did not want to see the matter go to a national referendum and that they were exploring other options for resolving the issue. The British Ambassador told CDA separately that he, as well as the Ministry of Finance, were also looking at options that would forestall a referendum.

Þarna sannaðist einnig að Steingrímur Sigfússon (Ministry of Finance) tók þátt í landráðunum með viðræðum við sendiherra Bretlands um hvernig hægt væri að stöðva stjórnarskrárbundið ferli þjóðaratkvæðisins. Hversu lengi ætlar þjóðin að greiða þessu fólki laun fyrir að blekkja sig og vinna gegn hagsmunum landsmanna ?

>>><<<     

A German Social Democrat who has Ireland by the throat

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     A German Social Democrat who has Ireland by the throat.

                                 

Birtist fyrst í The Commentator 16. apríl 2012.

 

 

Tom Gallagher.

                                 

Europe is once more in the grip of arrogant technicians of power who believe they can engineer society, oblivious to history, culture, values and place. Prominent in their ranks is Jorg Asmussen, the young German representative on the European Central Bank. He has been at the heart of the operation to socialize the debts of the ailing financial sector in the core EU states.

It has been the only coherent policy to emerge from the ECB since the financial emergency began just over two years ago. Smaller and weaker states in the eurozone are being penalized for mistakes that were made at all levels of the eurozone. The priority is to protect the banks of France and Germany which spurred on the credit splurge and property boom in countries like Spain and Ireland in the 1990s.

The ECB has always insisted that when it forced a €85 billion loan on Ireland in November 2010, the aim was to prevent the country’s financial collapse and the social distress and dislocation that were sure to follow. Critics argued that it would have been better for toxic banks like Anglo, which had lost more than eight times its capital, to go bust and for Ireland to step outside the eurozone in order to be able to make the adjustments necessary for it to return to competitiveness.

As a member of the eurozone it cannot, like Iceland, devalue its currency or adjust its interest rates so as to promote growth. The one-size-fits-all policy shaping the eurozone is a classic utopian project, defying reality; and despite the emancipatory language, it benefits the best-placed members of the currency union. (Auðvelt er að komast frá Evrunni, ef menn vilja.)

Asmussen was in Ireland last week to supervise the steps that its citizens were taking to service a huge debt that was forced on them by bad political judgment in 2008 and an EU diktat in 2010. As a senior figure at the German finance ministry in 2010, he had been involved in drawing up the deal imposed on Ireland. Under it, the debts of private bondholders were to be met even though there was no provision in the Maastricht Treaty requiring it.

The loan was set at the usurious rate of 5.7 percent. A spokesperson for the European Commission said the ‘profit’ that the EU makes by lending to Ireland will be invested back into the EU budget and will be distributed to EU members at the end of each financial year.

A strategy of austerity without growth looks certain to plunge Ireland into depression conditions unless it is reversed. Ireland’s citizens face the prospect of setting aside, long into the future, a massive part of their state’s GDP to service a huge debt that was forced on them by bad political judgment in 2008 and an EU diktat in 2010. Foreign investment is bound to be discouraged, domestic business is certain to remain flat and the departure abroad of a large proportion of people often with valuable skills but who are unwilling to endure years of economic inactivity appears guaranteed.

On his Dublin visit, during an unguarded moment, Asmussen made a significant admission. He related that, ‘the main reasoning’ [behind the bail-out] was to ensure that no negative spillover effects would be created to other Irish banks or to banks in other European countries.’ In other words the imperative was to ring-fence (skjaldborg) the badly managed and over-extended banks in core Europe. It was the first time that a leading ECB official had been so candid.

In light of such an admission, it is not hard to view the bail-out as one in which it is Ireland coming to the rescue of the Franco-German pivot regulating the workings of the eurozone.

Perhaps Asmussen had become blasé because opinion polls showed that in a referendum on 31 May, a majority of Irish voters were prepared to back the EU’s Social compact which is meant to legitimise the centralisation of financial control across the eurozone. But there is mounting anger even in Ireland at the surrender of democratic control to faraway institutions that are responsible for decisions that have drastic impact on the livelihood of millions.

Searching into Jorg Asmussen’s background, it turns out, perhaps unexpectedly for some, that he is not a free market radical located on the political Right. On the contrary, he is a high-flying member of the SPD, Germany’s Social Democratic Party. Nor is he unique as anyone can soon see by a cursory glance of the last century of European history.

Successive Socialist figures have grown impatient with what they find to be the unglamorous task of lifting the living standards of the working-class or operating within the constraining framework of the nation-state. Instead of fighting the class war and restructuring society, successive number have been tempted to become involved in missions to promote sweeping change in Europe or even globally.

One striking example from the pre-1940 era is the leader of the Belgian Socialists, Hendrik de Man. He was well-known to many on the British left, later prominent in the Attlee government, through organizing conferences in the 1930s on the need to embrace corporatist planning. His chief collaborator was Paul –Henri Spaak, one of the architects of the European Union.

Hendrik de Man welcomed the demise of parliamentary socialism and endorsed the need for a new project that would take European civilization forward to a new era. In 1940, after the Nazi occupation of Belgium, he drew up the pro-collaborationist manifesto of the Belgian Socialists, one passage of which read:

‘Peace has not been able to develop from the free understanding of sovereign nations and rival imperialisms: it will be able to emerge from a Europe united by arms, wherein the economic frontiers have been leveled’.

The elite character of the European project would appeal to similarly restless and ambitious men of de Man’s stamp eager to experiment with a ‘third way’.

In June 1999, Tony Blair and Gerhard Schroder of Germany issued a paper called the “Third Way” (in German, “Neue mitte”), a sketch of a new kind of socialism to modernize Europe with the state taking the lead to shake up both capitalism and the labour market. Schroder described the idea as an attempt to ‘modernize the interpretation of basic social democratic values’.

In France, this spring, the Socialist candidate in next Sunday’s presidential election, Francois Hollande has struggled to obtain the support of sister parties in Germany and elsewhere for a crisis strategy that looks beyond the needs of corporatist interests and the financial sector. As a result, he has had to backtrack on his promise to renegotiate the fiscal pact if he defeats Sarkozy.

European Socialism is now largely in the hands of dedicated careerists, uttering empty phrases about socialist solidarity in a continental union dominated by economic cartels against which they only mount token resistance. Grand projects like the eurozone still have a mesmeric attraction even if mired in crisis. This helps to explain why an ambitious and able Social Democrat like Asmussen is prepared to act like a European colonial district officer in Ireland.

Ironically, it was Germany that in the 1950s produced an antidote to top-down Euro corporatism. Ludwig Erhard, the architect of Germany’s ‘economic miracle’ fought a lonely battle to slow the rise of the EU in its current form. He believed, in the words of one biographer, that ‘there were so many differences among the various European peoples or among the places where they lived that a single economy or fiscal policy for the entire continent would inevitably fail’.

As an alternative to creating supranational organisations shaped around French centralist planning, Erhard called for adoption of the subsidiarity principle in international relations. In effect, he wanted decisions to be made at the lowest possible level, thereby preventing the growth of a large European central bureaucracy.

He was unsuccessful in his attempt to place the economist Wilhelm Ropke in charge of the European Commission when it was created in 1958. Ropke wanted a Swiss model for the new Europe based on limits to bureaucracy and an active democratic component. He believed:

‘Decentralism is the essence of the spirit of Europe. To try to organise Europe centrally, to subject the continent to a bureaucracy of economic planning, and to weld it into a block would be nothing less than a betrayal of Europe and the European patrimony. The betrayal would be the more perfidious for being perpetrated in the name of Europe and by an outrageous misuse of that name’

It is doubtful if even the vigilant Erhard could have imagined the ascension of someone like Jorg Asmussen and how far the Eurocrats are prepared to go in building a proto-European state so thoroughly drained of real democratic content.

>>><<<     

Við munum kjósa - um fjölmiðlalögin !

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Við munum kjósa - um fjölmiðlalögin !

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. júlí 2004.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

UMRÆÐAN um fjölmiðlalögin, sem í upphafi var einungis að hluta til um stjórnarskrármál, snýst núna eingöngu um Stjórnarskrána. Ég vil fagna þessu, því að hrein og djúp umræða um mörg stjórnarskrárákvæði er nauðsynleg. Þetta er öll þjóðin orðin meðvituð um, eftir tilraunir ríkisstjórnarinnar til að fara á sveig við Stjórnarskrána. 

Með ólíkindum er að sjá hversu djúpstæður ágreiningur hefur komið í ljós varðandi sum atriði Stjórnarskrárinnar og er engu líkara en menn tali ekki sama tungumál, svo ekki sé spurt hvort menn lúti sömu lögum. Hér verður eingöngu fjallað um það afmarkaða atriði, sem núna skiptir öllu máli. Spurningin er: mun yfirstandandi átökum ljúka með þjóðaratkvæðagreiðslu um fjölmiðlafrumvarpið ?

Sniðganga ríkisstjórnarinnar ? 

Eins og öllum er kunnugt, vilja ákveðnir valdaaðilar forðast að stjórnarskrárbundinn málskotsréttur forsetans vakni til lífsins. Eftir að viðraðar voru ótrúlegar hugmyndir um mismunandi atkvæðavægi landsmanna, var haldið í dæmafáa sniðgöngu sem enn stendur yfir.

Ríkisstjórnin kaus að reyna þá leið að leggja fram nýtt fjölmiðlafrumvarp, sem er lítt breytt frá því fyrra. Hluti af þessu frumvarpi er ákvæði sem fellir niður fyrra frumvarpið. Þessi bræðingur er heimskulegur, því að vilji forsetinn halda fast við fyrri ákvörðun sína um þjóðaratkvæðagreiðslu, er hann nauðbeygður til að vísa einnig hinu nýja frumvarpi í heild til þjóðarinnar. Í raun á forsetinn engan annan kost en neita frávísunarfrumvarpinu undirskriftar. Fjölmiðlafrumvarpið nýja yrði þá einnig fellt, hversu gott sem það annars kynni að vera. 

Ríkisstjórnin átti annan kost, sem var að leggja fram sérstakt niðurfellingarfrumvarp og síðan nýtt fjölmiðlafrumvarp. Þetta getur ennþá orðið niðurstaða Alþings. Vert er að vekja athygli á, að til að fella lög úr gildi þarf Alþingi að samþykkja sérstakt frumvarp um niðurfellinguna og samþykki forsetans þarf að koma til, á sama hátt og þörf er um öll önnur lög. Að sniðganga forsetann er því alls ekki mögulegt.

Hvað gerir forsetinn ? 

Ríkisstjórnin kaus að leggja fram bræðingsfrumvarp um fjölmiðla, sem samtímis fellir úr gildi fyrstu gerð fjölmiðlalaganna. Hinn kosturinn var að fella fyrst úr gildi lög númer eitt og leggja síðan fram frumvarp númer tvö. Eitt af því sem menn greinir á um, er hvort lögleg leið hafi verið valin. 

Hvað varðar framkvæmd, skiptir nákvæmlega engu máli hvor hátturinn er á hafður. Í báðum tilvikum fær forsetinn lagafrumvörp til staðfestingar, í öðru tilvikinu tvö frumvörp, í hinu eitt. Til að þau öðlist lagagildi þarf staðfestingu forsetans, annars fara þau til þjóðaratkvæðagreiðslu. Þótt hendur forsetans séu ekki að neinu leyti bundnar, verður að telja ólíklegt að hann taki afstöðu til meints stjórnarskrárbrots. Að minnsta kosti mun hann aldrei vísa lagafrumvarpi til þjóðaratkvæðis vegna slíks gruns. 

Vísvitandi brot á Stjórnarskránni er auðvitað alvarlegur gerningur og ætla verður að allir aðilar stjórnkerfisins forðist slíkt og láti Stjórnarskrána njóta vafans. Á þessu stigi, skiptir hins vegar engu máli hvort lögin standast ákvæði Stjórnarskrárinnar. Hugsanleg brot á Stjórnarskránni verður að kæra til dómstóla og niðurstöðu þeirra er ekki að vænta fyrr en þjóðaratkvæðagreiðslur hafa farið fram.

Afstaða forsetans hlýtur að byggjast á þremur atriðum: 

a) Forsetinn vísaði fyrstu útgáfu frumvarpsins til þjóðaratkvæðagreiðslu. Önnur útgáfa hlýtur að hljóta sömu örlög, nema um gjörbreytt frumvarp sé að ræða. 

b) Forsetinn tók ekki málefnalega afstöðu til fyrstu útgáfu frumvarpsins. Hann var hlutlaus. Þar af leiðir að hann getur ekki tekið málefnalega afstöðu til laga um niðurfellingu fyrstu útgáfu. Ef hann samþykkti niðurfellingarlög, væri hann að ganga á rétt þeirra sem eru fylgjandi fyrri lögunum. 

c) Til að festa málskotsrétt/málskotsskyldu forsetans í sessi má hann ekki láta þetta tækifæri fram hjá sér fara. Ef forsetinn bregst á þessari stundu, getur þurft vopnaða baráttu til að endurheimta réttinn til þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Margir halda fram þeirri fullyrðingu að forsetinn geti ekki annað en samþykkt niðurfellingar-frumvarp, hvort sem það er hluti af síðara frumvarpi eða ekki. Þetta sé svo, vegna þess að þannig fái andstæðingar fjölmiðlafrumvarpsins framgengt sínum vilja. Þetta er alrangt, vegna hlutleysis forseta í málinu. Hvort sem niðurfellingaraðferð ríkisstjórnarinnar er í samræmi við Stjórnarskrána eða ekki, er hægt að fullyrða að öll frumvörp er þetta mál snerta, hljóta að enda hjá þjóðinni, í allsherjaratkvæðagreiðslu. Menn ættu því að hraða afgreiðslu Alþingis og láta þjóðina taka við þessu máli sem fyrst.

>>><<<

Menn ættu því að hraða afgreiðslu Alþingis

og láta þjóðina taka við þessu máli sem fyrst.

>>><<<

     

Viðbrögð Íslands við ítrekuðum ögrunum Evrópusambandsins

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Viðbrögð Íslands við ítrekuðum ögrunum Evrópusambandsins.

13. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Ögranir Evrópusambandsins og tilraunir til að koma Icesave-klafanum á Íslendinga eru óþolandi og krefjast öflugra viðbragða. Neyða verður ríkisstjórnina til að gæta hagsmuna Íslands í viðskiptum við ESB. Nauðsynlegt er að grípa til eftirfarandi aðgerða:

  

1.    Sendiherra Evrópusambandsins verði vísað úr landi.

 

2.    Evrópustofu verði lokað og Ríkislögmanni falið að ákæra þá sem bera ábyrgð á starfsemi hennar.

 

3.    Samningnum um Schengen verði tafarlaust sagt upp.

 

4.    Hafinn verði undirbúningur að úrsögn Íslands úr Evrópska efnahagssvæðinu.

 

5.    Gullforði Íslands (13 milljarðar) verði tafarlaust fluttur frá Bretlandi.

 

6.    Kanadadalur verði strax gerður lögeyrir á Íslandi.

 

7.    Hafinn verði undirbúningur að starfsemi myntráðs, með Kanadadal sem stoðmynt.

 

8.    Þjóðarkönnun verði gerð um hug landsmanna til samningaviðræðna um innlimun Íslands í ESB.

 

9.    Setja þarf ströng lög um landráð, sem taka fast á framferði ríkisstjórnarinnar.

   

    

>>><<<

     

Krafist er þjóðaratkvæðis um aðild að ESB - þjóðarkönnun nægir ekki

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	forseti Íslands	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	forseti Íslands	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

    

Krafist er þjóðaratkvæðis um aðild að ESB - þjóðarkönnun nægir ekki.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 12. apríl 2012.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

                                 

Þjóðaratkvæði, sem er bindandi og endanlegur úrskurður fullveldishafans, er eitt af mikilvægustu fullveldisréttindunum í lýðveldum. Þjóðarkönnun er hins vegar ekki fullveldisréttindi, heldur eitt af tækjum höfðingjaveldis til að blekkja almenning. Þjóðaratkvæði er ákvörðun, en þjóðarkönnun er bara álit.

  

Þingræðissinnar nefnast þeir sem aðhyllast höfðingjaveldi, ofurvald stjórnmálaflokkanna og afnám lýðveldis. Þeir hafa gjarnan uppi hótanir um að leggja niður embætti forseta Lýðveldisins, en forseti er ómissandi hluti þess stjórnarforms sem nefnist lýðveldi. Þingræðissinnarnir í ríkisstjórn Íslands hafa engin áform um að halda þjóðaratkvæði um innlimun landsins í Evrópusambandið. Ætlun þeirra er að þjóðarkönnun verði látin nægja, enda geta þeir þá hæglega sniðgengið niðurstöðuna.

  

Í núgildandi stjórnarskrá þjóðarinnar er getið þriggja tilvika sem leitt geta til þjóðaratkvæðis og varða þau: uppsögn forsetans (11. grein), staðfestingu lagafrumvarpa (26. grein) og breytta kirkjuskipan (79. grein). Engar almennar heimildir eru í Stjórnarskránni um þjóðaratkvæði og þá ekki frekar um þjóðarkannanir, enda teljast kannanir ekki til fullveldisréttinda.

  

Nú gæti einhver í barnaskap sínum álitið, að engu máli skipti hvort um ESB-málið verði haldið þjóðaratkvæði eða þjóðarkönnun. Getur Alþingi ekki farið eftir niðurstöðu þjóðarkönnunar, eins og því er skylt að gera með niðurstöðu þjóðaratkvæðis ? Staðreyndin er sú að Alþingi er ekki heimilt að fara eftir niðurstöðu þjóðarkönnunar og um það tekur Stjórnarskráin af allan vafa. Þetta kemur fram í 48. grein Stjórnarskrárinnar, en þar segir:

  

Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.

  

Auðvitað getur það skeð að skoðanir fullveldishafans og Alþingis fari saman, en mismunandi afgreiðsla þings og þjóðar á Icesave-kröfum nýlenduveldanna markaði spor sem ennþá hræða. Hægt er að fullyrða að þingræðissinnarnir í ríkisstjórn munu ekki fara að vilja almennings, ef þjóðarkönnun verður gerð um afstöðu til ESB-aðildar og innlimun landsins hafnað.

  

Samningur ríkisstjórnarinnar við Evrópusambandið verður ekki afgreiddur af Alþingi sem lagafrumvarp, heldur sem þingsályktun. Þar með sneiðir samningurinn hjá þjóðaratkvæði, því að þingsályktanir þurfa ekki undirskrift forsetans til að taka gildi. Hugmyndasmiðir Samfylkingarinnar hafa fyrir löngu gert uppdrátt af þessari málsmeðferð. Liður í undirbúningi þingræðissinna var setning laga 91/2010 um framkvæmd þjóðaratkvæða og þjóðarkannana. Svo segir í 1. grein:

     

Álykti Alþingi að fram skuli fara almenn og leynileg þjóðaratkvæðagreiðsla um tiltekið málefni eða lagafrumvarp fer um framkvæmdina samkvæmt lögum þessum. Niðurstaða slíkrar atkvæðagreiðslu er ráðgefandi. Lögin gilda einnig um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslu sem fer fram skv. 3. mgr. 11. gr., 26. gr. og 2. mgr. 79. gr. stjórnarskrárinnar.

  

Þarna getur að líta verulega annmarka sem eru til þess fallnir að rugla skilning fólks. Hugtökunum þjóðaratkvæði og þjóðarkönnun er hvoru tveggja gefið heitið þjóðaratkvæðagreiðsla. Skýrt kemur þó fram að ályktun Alþingis getur einungis leitt til þjóðarkönnunar, sem nefnt er »ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla« til aðgreiningar frá þjóðaratkvæði sem nefnt er þjóðaratkvæðagreiðsla. Jafnframt er gefið í skyn að Alþingi geti ákveðið atkvæðagreiðslu sem hvorki er almenn né leynileg.

  

Alvarlegasti ágalli laga 91/2010 er þó, að þau beinlínis brjóta gegn hugsun Stjórnarskrárinnar. Fram kemur að Alþingi getur sett lagafrumvörp í þjóðarkönnun og »niðurstaða slíkrar atkvæðagreiðslu er ráðgefandi«. Nú er það svo að lagafrumvörp sem hlotið hafa samþykki Alþingis halda áfram að vera frumvörp þar til forsetinn hefur undirritað þau eða hafnað undirskrift. Undir ákvæði laga 91/2010 geta því fallið frumvörp sem forseti myndi að öðru jöfnu vísa til þjóðaratkvæðis. Alþingi getur þannig tekið synjunarréttinn af forsetanum og gripið inn í stjórnarskrárbundinn feril.

  

Ef horft er til fyrirhugaðs samnings ríkisstjórnarinnar við Evrópusambandið, er ljóst að samningurinn sjálfur mun verða samþykktur sem ályktun Alþingis. Hins vegar verður nauðsynlegt að styðja samninginn með lagasetningu sem brjóta mun ákvæði Stjórnarskrárinnar. Ef vitað er að forsetinn mun virða rétt fullveldishafans til að staðfesta eða hafna lögunum, þá mun Alþingi nota lög 91/2010 til að hindra aðkomu forsetans. Lagafrumvarpið verður sent í þjóðarkönnun, sem verður endurtekin með breytingum ef frumvarpinu er hafnað.

  

Forsetinn mun þá ekki fá til undirskriftar umdeild lagafrumvörp, fyrr en þeim fylgir samþykkt úr þjóðarkönnun. Slík frumvörp mun forsetinn varla neita að undirrita og senda í þjóðaratkvæði. Lög 91/2010 eru því atlaga að því sérstaka sambandi sem í lýðveldum er á milli forseta og þjóðar. Sú nöturlega staðreynd liggur fyrir, að margir þingmenn stjórnarandstöðunnar greiddu atkvæði með lögunum. Alls greiðu 48 þingmenn lögunum samþykki og enginn á móti. Niðurlægingu Alþingis eru engin takmörk sett.

    

Þingræðissinnarnir í ríkisstjórn Íslands hafa engin áform

um að halda þjóðaratkvæði um innlimun landsins í Evrópusambandið.

    

>>><<<