Naglasúpu-tilgátan um hlýnun veðurfars af völdum manna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Naglasúpu-tilgátan um hlýnun veðurfars af völdum manna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. júlí 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Um nokkurt skeið hefur þeirri Babylonsku (bábilju) verið haldið að fólki, að veðurfar hafi farið hlýnandi vegna brennslu kolefna. Við bruna á lífrænum jarðefnum losnar frumefnið kolefni úr föstu formi og umbreytist í lífsanda, öðru nafni koldíoxíð (CO2). Þar með er viðhaldið þeirra hringrás kolefnis, sem er undirstaða lífs á Jörðinni. Því meira sem er af lífsanda í andrúminu, þeim mun gróðursælla verður umhverfi okkar og fæða fyrir fleirra fólk verður aðgengileg.

Naglasúpu-tilgátan var í upphafi kennd við gróðurhús, en samlíkingin er svo fráleit að nú reynir enginn að halda því fram að opið andrými Jarðar eigi eitthvað sammerkt með lokuðu rými gróðurhúss. Hins vegar er staðreynd, að lífsandinn hlýnar fyrir áhrif hitageislunar. Við hlýnunina þenst hann út og verður eðlisléttari. Hlutfallslega eðlislétt gasefni stíga til himins og kólna þar hraðar en niður við jörðu. (Ég geri ráð fyrir að lesendur þekki söguna um naglasúpuna).

Heimskuleg afstaða katólsku kirkjunnar..

Forustu um blekkinguna um »hlýnun veðurfars af völdum manna« hefur haft fólk sem að eðlisfari er öfgamenn. Þetta er fólk sem við á Íslandi sáum taka undir Icesave-kröfur nýlenduveldanna og sem horfir til Evrópusambandsins með sömu löngun og gyðingar horfðu til Gósenlandsins í Egyptalandi. Það sem er nýtt og ógnvekjandi við umræðuna, er hin fráleita aðkoma katólsku kirkjunnar, en páfinn hefur sent heimsbyggðinni umburðarbréf þar sem hann tekur afstöðu til vísindalegs deiluefnis. Upp í hugann kemur glæpsamleg framganga páfastóls gegn Jordanus Brunus og Galileo Galilei. Menn hafa ekki heldur gleymt sölu páfans á aflátsbréfunum alræmdu.

Jordanus Brunus (1548-1600) var Ítalskur stjarnfræðingur, heimpekingur og stærðfræðingur. Hann er í hávegum hafður fyrir tilgátur um veröldina, sem hann taldi vera endalausa og án tiltekinnar miðju. Jordanus taldi stjörnurnar vera fjarlægar sólir, sem hefðu eigin flandur-stjörnur (planetes asteres) og á þeim væru hugsanlega lífverur. Rannsóknarréttur katólsku kirkjunnar dæmdi Jordanus til dauða og var hann brenndur.

Galileo Galilei (1564-1642) var Ítalskur stjörnufræðingur, verkfræðingur og heimspekingur. Hann er talinn einn mesti vísindamaður allra tíma og forgöngumaður vísindabyltingarinnar á Endurreisnartímanum. Í andstöðu við kirkjuna, hélt Galileo steinharðlega fram þeirri tilgátu að Sólin væri miðja heimsins og flandur-stjörnurnar snérust um hana. Fyrir afstöðu sína hlaut hann ofsóknir og fangelsun.

Á okkar dögum gengur katólska kirkjan fram fyrir skjöldu og ræðst með glórulausu ofstæki gegn brennslu kolefna úr iðrum Jarðar. Staðbundin vandamál vegna mengunar hafa víðast verið leyst og ekki verður andmælt að ódýr orkuframleiðsla er undirstaða þeirrar velmegunar sem stækkandi mannfjöldi nýtur. Jafnvel páfanum ætti að reynast auðvelt að skilja, hvers vegna aukning lífsanda getur ekki valdið hlýnandi veðurfari og þar að auki hefur hlýnunin sem mældist á síðustu öld ekki haldið áfram.

Vísindalegar staðreyndir afsanna Naglasúpu-tilgátuna..

Naglasúpu-tilgátan segir okkur að hlýnun einhverra hluta í andrúmi Jarðar er sambærileg við hlýnun nagla í súpu. Sú varmaorka sem í súpunni fer til að hita naglann, getur ekki komið annar staðar frá en úr súpunni sjálfri. Þetta hefur að einhverju litlu leyti þau áhrif að súpan sjálf kólnar, en alls ekki þau áhrif að allt sem er í pottinum hitni. Hliðstæð atburðarás verður í andrúminu, þegar lífsandinn (CO2) hitnar.

Lífsandinn tekur til sín varma og auðvitað þeim mun meiri sem andrúmið inniheldur meira af koldíoxíði. Þessi varmi kemur úr umhvefi lífsandans, sem að stærstum hluta er vatnsgufa. Heildar varmaorka í andrúminu eykst ekki við þennan orkuflutning. Lífsandi sem hefur hitnað rís til himins eins og stóra systir vatnsgufan, þar sem varmaorkan streymir út í geyminn. Hvort varmajafnvægi ríkir á Jörðinni ræðst af hlutfalli innstreymis frá Sólu og útstreymis frá gufuhvolfinu.

Auk þess sem tilgátan um »hlýnun veðurfars af völdum manna« stendst ekki eðlisfræðilega, sýna mælingar að ekkert samband er annars vegar á milli magns lífsanda í andrúminu og hins vegar meðal-hitastigs. Koldíoxíð í andrúminu eykst árlega nær samfellt um 0,54%, en meðal-hitinn hefur haldist stöðugur síðustu 18 ár og 6 mánuði, eða í 222 mánuði samfleytt. Meðfylgjandi tvö línurit sýna þessar staðreyndir.

Það er illa komið fyrir mannkyni, ef æsingamenn í páfagarði eiga að skera úr um vísindaleg álitaefni. Sérstaklega er þetta mikið áhyggjuefni, ef um er að ræða undistöðu hagkerfa margra ríkja eins og gildir um orkunotkun. Þá er ekki síður mikilvægt, að losun lífsanda gefur lífríkinu aukna fæðu og milljónum manna líf. Ísland ætti að hafa forustu um að berjast gegn Babylonskum ranghugmyndum eins og Naglasúpu-tilgátunni um »hlýnun veðurfars af völdum manna«.

Lennart Bengtson: My View on Climate Research.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Lennart Bengtson: My View on Climat Research.

Fyrst birt á Uppsala-Initiativet 21. maí 2014.

Lennart Bengtsson.

During the last weeks there has been a lot of speculation regarding my views and my scientific standpoint on climate research. I have never really sought publicity and it was with a great deal of reluctance that I began writing articles for public media. A large part of my unwillingness to partake in public debate is connected to my friend Sven Öhman, a linguist who wrote about semantics and not least about the difficulties specialists run into when attempting to communicate with the public. Words and concepts have different meanings and are interpreted differently depending on one’s background and knowledge. Sometimes such misunderstanding can be disastrous.

This is also true for concepts such as climate and climate forecasts. Climate is nothing but the sum of all weather events during some representative period of time. The length of this period cannot be strictly specified, but ought to encompass at least 100 years. Nonetheless, for practical purposes meteorologists have used 30 years. For this reason alone it can be hard to determine whether the climate is changing or not, as data series that are both long enough and homogenous are often lacking. An inspection of the weather in Uppsala since 1722 exemplifies this. Because of chaos theory it is practically impossible to make climate forecasts, since weather cannot be predicted more than one or several weeks. For this reason, climate calculations are uncertain even if all model equations would be perfect.

Despite all these issues, climate research has progressed greatly, above all through new revolutionary observations from space, such as the possibility to measure both volume and mass of the oceans. Temperature and water vapor content of the atmosphere are measured by occultation with GPS satellites. Our knowledge of earlier climate has increased substantially.

It is not surprising that the public is impressed by this and that this trust transfers to climate forecasts and the possibility to predict the earth’s future climate. That all this occurs within a context of international cooperation under the supervision of the UN, and with an apparent unity among the scientists involved has created a robust confidence in IPCC’s climate simulations, in Sweden not the least. SMHI’s [Swedish Meteorological and Hydrological Institute] down-scaled climate simulations for 100 years are impressive and show in detail and with splendid graphics how the climate will turn out both in Östergötland [the Swedish province of East Gothland] and in Västerbotten [West Bothnia]. This is invaluable for municipality climate experts and planners who are working feverishly to avoid future floods and forest fires. The public is in good hands in the benevolent society.

Unfortunately, things are not as splendid as they seem. As a result of chaos theory, weather and climate cannot be predicted, and how future climate will turn out will not be known until future is upon us. It would not help even if we knew the exact amount of greenhouse gases. Add to this the uncertainty about the future of the world. This should be clear to anyone, simply by moving back in time and contemplating what has unfolded from that viewpoint. As Daniel Boorstin put it:

 “The greatest enemy of knowledge is not ignorance, it is the illusion of knowledge”.

I’m concerned that this is the problem of the present, and the real reason for me to choose to partake in the climate debate over the last couple of years. I don’t think anyone disputes that I have been highly critical of those who completely reject the effects of greenhouse gases on the earth’s climate. This is however not the problem, but rather how much, how soon and to what extent “climate change” will happen. There is no 97% consensus about this, and even less concerning how weather and climate will turn out in Västerbotten [West Bothnia] in 80 years. This is why it unfortunately is misleading of SMHI to show their beautiful maps, because people may actually believe that this is the way the climate will turn out. The climate scientists of SMHI know this, of course, but for the users this is not clear. My colleague in Hamburg, Guy Brasseur, told me the other day that an insignificant change on about 70 km height in a climate model’s mesosphere, made the weather systems relocate from north Germany to the Alps, consequently with radical regional climate change as a result.

Even more alarming is the tendency of giving people the impression that weather events are becoming more extreme, and that this has actually already occurred. Apart from a possible increase in precipitation and a possible intensification of tropical hurricanes that has not yet been detected, there are no indications of extreme weather in the model simulations, and even less so in current observations.

This has convincingly been demonstrated and also held up by the IPCC. Damages are increasing, as are damages from earth quakes, but this due to the growing economy. It is also important to stress that injuries suffered by humans during extreme weather has decreased substantially due to better weather forecasts.

What is perhaps most worrying is the increased tendency of pseudo-science in climate research. This is revealed through the bias in publication records towards only reporting results that support one climate hypothesis, while refraining from publishing results that deviate. Even extremely cold weather, as this year’s winter in north Eastern USA and Canada, is regarded as a consequence of the greenhouse effect.

Were Karl Popper alive today we would certainly have met with fierce critique of this behavior. It is also demonstrated in journals’ reluctance to address issues contradicting simplified climate assessments, such as the long period during the last 17 years with insignificant or no warming over the oceans, and the increase in sea-ice cover around the Antarctic. My colleagues and I have been met with scant understanding when trying to point out that observations indicate lower climate sensitivity than model calculations indicate. Such behavior may not even be intentional but rather attributed to an effect that my colleague Hans von Storch calls a social construct.

That I have taken a stand trying to put the climate debate onto new tracks has resulted in rather violent protests. I have not only been labeled a sceptic but even a denier, and faced harsh criticism from colleagues. Even contemplating my connections with GWPF was deemed unheard of and scandalous.

I find it difficult to believe that the prominent Jewish scientists in the GWPF council appreciate being labeled deniers. The low-point is probably having been labeled “world criminal” by a representative of the English wind power-industry. I want to stress that I am a sworn enemy of the social construction of natural science that has garnered so much traction in the last years. For example, German scientists have attempted to launch what they call “good” science to ensure that natural science shouldn’t be driven by what they view as anti-social curiosity-research by researching things that might not be “good”. Einstein’s "anti-social behavior", when he besides his responsible work as a patent office clerk in Bern also researched on the theory of relativity and the photoelectric effect, was of course reprehensible, and to do this during work-time! Even current labor unions would have strongly condemned this.

I hope that these lines of text will shed light on my viewpoints and my actions and perhaps create some understanding for my motivations.

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave.

Fyrst birt 18. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.   

Fréttablaðið birti 17. marz 2011 álit átta lögfræðinga á Icesave-lögunum, undir fyrirsögninni Dýrkeyptur glannaskapur. Ekki virðast lögfræðingarnir hafa hugsað lengi né djúpt um Icesave-kröfur Bretlands og Hollands, því að skrif þeirra einkennast af innihalds-lausum upphrópunum og fullyrðingum af sömu tegund og eru einkennandi fyrir málflutning ríkisstjórnarinnar. Ég vil andmæla málflutningi lögfræðinganna um leið og ég afþakka þeirra dýrkeyptu lögfræðiráðgjöf.

1.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef landsmenn hafna Icesave-III í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 verði ekki lengra komist til lausnar Icesave-deilunnar með samningum. Þetta er sannanlega röng fullyrðing, því að á öllum stigum dómsmáls er hægt að taka upp samninga. Það er einungis ef Icesave-III verður samþykkt sem búið verður að loka öllum undankomuleiðum. Ísland verður þá háð mikilli efnahagslegri áhættu í marga áratugi.

2.    Lögfræðingarnir virðast telja að samninganefnd ríkisstjórnarinnar hafi verið að gæta hagsmuna almennings, þegar þeir undirgengust forsendulausar kröfur Breta og Hollendinga. Allir landsmenn vita að ríkisstjórnin hefur gengið erinda þessara tveggja ríkja og gegn því sem rétt er og sanngjarnt. Ríkisstjórnin hefur meira að segja gengið svo langt í þjónkun sinni við hið erlenda vald, að hún hefur í þrígang samþykkt að afsala lögsögu Íslands. Með Icesave-III hefur þó ríkisstjórnin sett nýtt heimsmet í flónsku. Bretlandi og Hollandi er fært sjálfdæmi í Icesave-deilunni í heild sinni, með að ríkisstjórnin samþykkti að ágreiningsmál fari fyrir gerðardóm. Gerðardómurinn mun starfa fyrir luktum dyrum, nýta sér lög Bretlands ef með þarf og rétta í London. Niðurlæging Íslands verður fullkomin ef Icesave-III verður samþykkt.

3.    Lögfræðingarnir halda fram þeirri fjarstæðukenndu fullyrðingu, að með því að landsmenn undirgangist Icesave-klafann sé endanleg niðurstaða Icesave-málsins í höndum Íslendinga. Getur verið að lögmennirnir hafi ekki litið á Icesave-samningana ? Með lögum 13/2011 er lokað öllum glufum sem kunna að finnast til sangjarnrar lausnar Icesave-deilunnar. Geirneglt er að öll áhætta og kostnaður eru lögð á herðar Íslendinga. Lögmennirnir virðast ekki bera mikla virðingu fyrir dómstólum, ef þeir halda að fullkomið afsal lögsögu hafi engar afleiðingar.

4.    Lögfræðingarnir sýna fullkominn glannaskap, þegar þeir fullyrða um mikinn kostnað atvinnulífs og samfélags af Dómstólaleiðinni. Ekki er hægt að ræða við þessa menn um heiður og sæmd, en þeir ættu að skilja að tuga eða hundraða milljarða Icesave-baggi hlýtur að sliga alla landsmenn. Samningaleiðin er tafarlaus uppgjöf en Dómstólaleiðin felur í sér möguleika til gagnsóknar. Að nefna alþjóðlegu matsfyrirtækin til stuðnings uppgjöfinni er fullkomið narr og kjánaskapur.

5.    Lögfræðingarnir eru svo illa að sér að þeir virðast ekki hafa heyrt af úrskurði ESA frá 15. desember 2010, að minnsta kosti nefna þeir hann ekki á nafn. Með þeim úrskurði ógilti ESA veigamestu hótanirnar frá 26. maí 2010. Ólíkt hótunarbréfinu frá 26. maí, sem lögfræðingarnir hampa, er álit ESA frá 15. desember vel rökstutt og niðurstaðan ótvíræð. ESA úrskurðaði sem sagt að engir samningar, lög eða tilskipanir hefðu verið brotin, varðandi mikilvægustu atriði málsins: Fullkomlega var löglegt að veita innistæðueigendum forgang. Einnig úrskurðaði ESA að framkvæmd FME á millifærslum úr gömlu bönkunum yfir í þá nýgju var fullkomlega eðlileg. Lagasetning og réttarframkvæmd Neyðarlaganna er því traust, svo framarlega sem lögsögu Íslands er ekki varpað fyrir borð með Icesave-III-samningunum. 

6.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef ekki verður gefið eftir fyrir gömlum og úreltum hótunum Per Sanderud, muni ESA ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum. Sannleikurinn er sá að örsmáar líkur eru fyrir slíkri ákæru, enda tilefnið ekkert. Flestar stofnanir ESB og sérfræðingar á vegum Evrópuríkisins hafa gefið yfirlýsingar um afdráttarlaust bann við ríkisábyrgðum á innistæðu-trygginga-kerfum Evrópska efnahagssvæðisins. Í þessu sambandi má nefna að yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar, um að allar bankainnistæður á Íslandi séu ríkistryggðar, er fullkominn þvættingur. Einungis Alþingi með samþykki fullveldishafans-almennings getur veitt slíkar tryggingar.  

7.    Lögfræðingarnir slá um sig með slagorðum eins og »kokhreysti« og »barnaskapur«. Líklega álíta þeir að þetta séu sterk lögfræðirök. Nær öruggt má telja að ESA mun ekki ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum, þar sem engar forsendur eru fyrir sektardómi. Vangaveltur lögfræðinganna um sektarlíkur út frá fyrri ákærum ESA eru því varla svara verðar. ESA hefur að sögn unnið 27 mál fyrir EFTA-dómstólnum en hvað hefur ESA fallið frá mörg hundruð ákærum ? Forseti ESA virðist vera í skítverkum fyrir hagsmuni Bretlands og Hollands. Hvernig væri að Íslandi gerði kröfu um að þessum erindreka yrði vísað úr starfi ?   

8.    Eins og flestum nema lögfræðingunum er orðið ljóst, hefur EFTA-dómstóllinn það verkefni að fjalla um brot á EES-samningnum. Svo lengi sem Ísland heldur lögsögu yfir Icesave-málinu eru það bara Íslendskir dómstólar sem geta fellt sektardóma. Þeir dómar verða að byggja á löggjöf Íslands og engin maður með réttu ráði gefur andstæðingum sínum sjálfdæmi, eins og fyrirhugað er að gera með Icesave-lögunum. Hvað gerir þessa átta lögfræðinga að algjörum kjánum ? 

   

>>>><<<<

Dýrkeyptur glannaskapur.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 17. marz 2011.

 

Þjóðaratkvæðagreiðslan 9. apríl snýst um það hvort við ljúkum Icesavemálinu með samningum eða höfnum frekari samningum og höldum deilunni gangandi næstu ár fyrir dómstólum með tilheyrandi kostnaði og áhættu. Með þeim samningum sem þverpólitísk samninganefnd náði og aukinn meirihluti Alþingis studdi er bæði áhætta Íslands og kostnaður lágmarkaður. Gagnrýnendur samningsins benda á að endanlegur kostnaður Íslands sé háður óvissuþáttum á borð við heimtur úr þrotabúi Landsbankans, almenna efnahagsþróun og gengisþróun. Þessi atriði eiga einnig  við um dómstólaleiðina.  Órökrétt er  að halda því fram að valið í þjóðaratkvæðagreiðslunni standi á milli þess kostnaðar sem felst í samningnum með sínum óvissuþáttum og þess að enginn kostnaður  falli á Ísland.   

Aðeins annar kosturinn markar lok Icesavemálsins og þá með skilmálum og áhættu sem við áttum þátt í að semja um og lágmarka. Nei við þeirri leið þýðir að endanleg niðurstaða málsins er úr okkar höndum. Fórnarkostnaður atvinnulífs og samfélags af áframhaldandi ófriði er óþekktur. Kostnaðurinn við tapaða dómstólaleið verður aldrei minni en af þeim samningi sem búið er að ná, reyndar  örugglega miklu meiri. Jafnvel þótt Ísland ynni málið  eftir langdregin málaferli er óvíst um kostnað sem af því stafaði en alþjóðlegu matsfyrirtækin hafa metið það svo að hann yrði okkur þungbærari en fyrirliggjandi samningur.  

Eftirlitsstofnun EFTA (ESA), sem hefur það hlutverk að túlka og fylgja eftir lögum og reglum tengdum EES, hefur þegar gefið út það álit sitt að Ísland beri ábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innstæðueigenda og fjárfesta þar sem eignir sjóðsins dugðu ekki til að standa undir lögbundinni lágmarkstryggingu sparifjáreigenda í útibúum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi. Ljúki Icesave deilunni ekki með samningum mun ESA fara með samningsbrotamál gegn Íslandi fyrir EFTA dómstólinn. ESA hefur hingað til unnið 27 af 29 málum sem farið hafa þessa leið og þarf alveg sérstaka tegund af kokhreysti til þess að viðurkenna ekki  að dómstólaleiðin felur í sér alvarlega áhættu fyrir Ísland.   

Það er beinlínis barnalegt að láta sér detta í hug  að Íslandi stæði til boða að greiða samkvæmt núverandi samningi ef EFTA  dómstóllinn kæmist að þeirri niðurstöðu að Ísland hefði brotið gegn EES samningnum að því er varðar innstæðutryggingar. Sá dómur gæti fallið sumarið 2012 og þá yrðu Íslendingar að ákveða hvort þeir sinntu niðurstöðu dómstólsins. Gerðu  þeir það ekki gæti ESA neyðst til þess að höfða annað mál til þess að fá staðfest að Ísland hefði ekki virt hina fyrri niðurstöðu. Færi nú á sömu leið, það er að EFTA dómstóllinn dæmdi með ESA, flyttist málið yfir á vettvang alþjóðastjórnmála. Afleiðingar gætu hugsanlega orðið þær að Íslandi yrði vísað af evrópska efnahagssvæðinu. Þá blasti við hætta á að lagður yrði tollur á íslenskar vörur í Evrópu sem hafa notið  tollfrelsis frá 1971 og er þá hætt við að „mörgum kotbændunum muni þykja verða þröngt fyrir dyrum“ eins og Einar þveræingur hefði orðað það, þar á meðal öllum sem lífsbjörg hafa af fiskveiðum og vinnslu, þegar 30% tollur yrði lagður á þær vörur í Evrópu.  

Væru íslensk rök og sjónarmið hin einu réttu eða viðurkenndu í þessari deilu þyrftum við ekki að hafa miklar áhyggjur. Því miður er svo ekki. Við höfum engan rétt til þess að leika okkur að efnahagslegri framtíð barna okkar með því að halda áfram að þykjast ósigrandi og geta boðið hvaða aðstæðum sem er byrginn.  Sá hugsunarháttur hefur þegar kallað yfir okkur eitt hrun og við megum ekki við öðru.  

Við undirrituð munum því segja já í væntanlegri atkvæðagreiðslu.

  

   

Reykjavík, 15. mars 2011        Garðar Garðarsson, hrl. Gestur Jónsson, hrl. Guðrún Björg Birgisdóttir, hrl. Gunnar Jónsson, hrl. Jakob R. Möller, hrl. Lára V. Júlíusdóttir, hrl. Ragnar H. Hall, hrl. Sigurmar K. Albertsson, hrl.

  

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011.

 

Hvaða samtök eru Samstaða þjóðar gegn Icesave ?
1.     Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök sem stofnuð voru til að berjast gegn þeirri lögleysu og siðferðilegu rangindum sem birtast í Icesave-kröfum Breta og Hollendinga. Svo virðist komið, að Alþingi Íslendinga ætli að hafa forgöngu um að lagður verði óbærilegur skuldabaggi á þjóðina. Samtökin hafa nú hrint af stað undirskriftasöfnun um áskorun á forseta Íslands, að staðfesta ekki ný lög sem fela í sér ábyrgð ríkissjóðs á Icesave.
 
Eru lagarök fyrir Icesave-kröfum Bretlands og Hollands  ?
2.     Að mati Samstöðu eru engin lagarök fyrir því að almenningur á Íslandi eigi að greiða erlendar skuldir Landsbankans, sem var einkabanki með rekstur og innistæðu-tryggingar í þremur löndum. Samkvæmt lögum og reglugerðum um innlánstryggingakerfi ber ríkissjóði Íslands ekki skylda til að gangast í ábyrgð fyrir Icesave. Allar innistæður í Landsbankanum hafa verið greiddar eigendum reikinganna. Nú er þess beðið, að þrotabú Landsbankans verði gerð upp. Þá mun koma í ljós að hve miklu leyti bankinn á fyrir innistæðum og öðrum skuldum. 

Er lögsaga Íslands virt í samningunum ?
3.     Samstaða krefst þess að farið verði að lögum landsins við uppgjör Landsbankans. Alþingi ætti að standa fremst í flokki þeirra sem lög vilja virða í þessu landi. Alþingi ætti að standa vörð um lögsögu þjóðarinnar og ekki ljá máls á framsali lögsögunnar til erlendra ríkja. Ef Bretland og Holland vilja fylgja kröfum sínum eftir með dómsmálum, eiga þau dómsmál að fara fram hér á landi samkvæmt Íslendskum lögum. Þeir samningar sem nú liggja fyrir Alþingi eru vanvirða við eldsta lögjafarþing heims. Icesave-samningar-III gera ráð fyrir veigamiklu afsali á lögsögu og þar með sjálfstæði þjóðarinnar.
   
Er óvissa um endurheimtur hjá þrotabúi Landsbankans ?
4.     Óvissa er um hvað mun innheimtist af kröfum Landsbankans og getur sú óvissa varað lengi og er háð mörgum þáttum, s.s. efnahagsþróun almennt og hvernig margar eignir Landsbankans halda verðgildi. Óvissa er um hvað af kröfunum sem innheimtast ganga upp í að greiða Icesave og hvernig forgangsröð krafna verður. Fullkomin óvissa er einnig um gengisþróun krónunnar, en kröfurnar eru í erlendum gjaldmiðli.
 
Er fullveldisréttur almennings virtur með fyrirhugaðri málsmeðferð     Alþingis ?
5.     Minna má á átökin um Icesave-II, sem náðu hámarki með þjóðar-atkvæðinu 6. marz 2010. Með þeirri atkvæðagreiðslu sannaði almenningur andstöðu við hið grímulausa erlenda vald og staðfesti jafnframt fullveldisrétt sinn. Með þjóðaratkvæðinu helgaði þjóðin sér sérstaklega Icesave-málið. Samstaða hafnar algerlega öllum hugmyndum um að Alþingi taki endanlega ákvörðun í þessu máli. Alþingi hefur ekki stjórnarfarslega heimild til að taka neinar ákvarðanir í andstöðu við vilja almennings. 

Er hætta á að Ísland verði skotspónn viðskiptaþvingana ?
6.     Samstaða telur fullyrðingar um að Ísland og íslenskir aðilar verði útilokaðir frá samskiptum og viðskiptum, þar með töldum hagstæðum erlendum lánamöguleikum, samþykki þeir ekki Icesave, séu ekki byggðar á haldbærum rökum. Reynslan sýnir að slíkar útilokunartilraunir, sem yfirleitt koma frá sérstökum en fáum aðilum, renna fljótt út í sandinn en samskipti byggjast á hagsmunum  og viðskipti á arðsemissjónarmiðum sem íslenskir aðilar geta vel risið undir. Lánshæfi íslenska ríkisins, og þar með trúverðugleiki Íslands sem efnahagslega sjálfstæðrar þjóðar, mundi laskast mikið ef stór óþekktur skuldabaggi félli á ríkissjóð.
 
Hvert er verkefni Samstöðu og almennings í Icesave-deilunni ?
7.     Samstaða skorar á landsmenn að láta Alþingismenn vita af andstöðu sinni við ábyrgðum á Icesace-samningunum. Þetta er til dæmis hægt að gera með skilaboðum til einstakra Alþingimanna og blaðaskrifum. Ef ekki tekst að hindra Alþingi í að samþykkja frumvarp ríkisstjórnarinnar, verða landsmenn að krefjast þjóðaratkvæðis um Icesave-málið. Alþingi og forseti Íslands fara með Icesave-málið, þar til þjóðaratkvæðis kemur. Mótmælum sínum verður almenningur að beina að þessum aðilum.

Hverjar eru aðgerðir Samstöðu til að hindra Icesave-kúgunina ?
8.     Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskrifasöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta Lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi. 

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island.

Peter Ørebech.

Skal den islandske stat dekke tapet til britiske og nederlandske innskytere som mistet sine innskudd (3,1 mrd. £) etter at internettbanken Icesave kollapset i oktober 2008? Ni av ti islendinger mente at dette ikke er statens ansvar, og stemte nei til islandske regjeringens forslag til Icesave-avtaler.  Island valgte derved en annen vei enn for eksempel Irland som ved hjelp av statlige midler (7 mrd €) reddet 2 av storbankene fra konkurs.

Nå har EFTA-domstolen talt (28 januar 2013) og svaret på om den islandske staten – og dermed i praksis islandske skattebetalerne - skal dekke tapet, er klart nei. domstolen har tolket EØS-retten og har på alle punkter – dvs. de 3 hovedanførsler – kommet til at Island ikke er forpliktet til dette jf. Direktiv 94/19/EC om bankgarantifond.

Iht. Island garantifond (Tryggingasjóður) må bankene betaler premie iht. sine innskudd, jf. Islands lov nr. 98/1999 om innskuddsgaranti og investeringsutjevningsfond og Handelsdepartementets forskrift av 21. februar 2000. Dette regelverket bygger på EØS-avtalen. Fondet er iht. lovens artikkel 2 en privat stiftelse som ellers i EØS/EU.  Banker etablert i Island må være medlemmer av fondet. Det samme gjelder for filialer av slike banker som opererer i Island og for selskaper som virker innenfor EØS forøvrig.

Ifølge EØS-regelverket skal selskapene redegjøre overfor kundene hvilke garantier som gjelder for deres innskudd.  M.a.o; disse garantifond tilsvarer forsikringsselskaper der medlemmenes “forsikringspremie” skal dekke fremtidige utbetalinger på grunn av skader. Mer om lovverket se P. Ørebech, The Icesave Bank of Iceland; from Rock-solid to Volcano Hot: Is the EU Deposit Guarantee Scheme Resisting Financial Meltdown, Croatian Yearbook of European Law & Policy, 2010 s. 127-52.

Innskytere innenfor Icesave-systemet skulle derfor være klar over hvordan innskuddet er forsikret og dermed at deler av det var forsikret i et ubetydelig garantifond. Innskyter vet også at desto høyere rente, desto større risiko. Et grunnleggende forhold som retten sikkert har tatt inn over seg er at innskyterne i Icesave var villige til å ta den risken i håp om store gevinster.

Staten er ikke ansvarlig for garanti av innskudd i banker.

Så til sakens gjenstand. Nederland/Storbritannia anførte for det første at Island iht. direktivet skulle ha etablert islandske ordninger som sikret betaling til britiske og nederlandske innskytere ved bankmislighold.  Domstolen fastslo at det var en systemsvikt (dommen pkt. 117) Spørsmålet var om slik svikt omfattes av direktivet.  Retten mente nei; direktivet var ikke anvendbart ved konkursen i det islandske bankvesen. Det eneste som direktivet krevde er at EØS-landene etablerer lovverk som hjemler etablering av banksikringsfond (pkt. 141). Retten slutter av dette at det ikke kan kreves av noen EØS-stat at myndighetene sikrer oppgjør hvis bankgarantifondet svikter mht. oppfyllelse (pkt. 144). Dvs. det er kun et prosessuelt ansvar som hviler på staten: Se til at fondet blir etablert. Staten er ikke ansvarlig for finansiering av fondet: Fondet skal fullt ut finansieres av finansinstitusjonene (pkt. 159).

Hvordan forholdet skal løses ved alvorlig systemsvikt slik som i Island, er et forhold som direktivet ikke besvarer (pkt. 160). Island har her en stor grad av fritt skjønn.

Videre hevdet Storbritannia og Nederland at Tryggingasjóður var en “utløper av den islandske stat”, og da underforstått , at Island stod i et erstatningsrettslig ansvarsforhold til fondet og følgelig måtte svare for fondets “mistak”. Retten avviste dette grunnet bevismangel.

Domstolen vender så blikket mot de to subsidiære anførsler: Dvs. at det var tale om diskriminering i strid med EØS-avtalen artikkel 4, og direktivets artikkel 4(1) jf. artikkel 3(1). Diskrimineringen skulle gjelde usaklig forskjellsbehandling av utlendinger og islendinger. Begrunnelsen for dette var at mens de islandske innskytere i Landsbankinn, Glitnir og Kaupthing fikk full uttelling for sine innskudd, ved oppretting av nye banker, ble Icesave-innskyterne nektet garantiutbetaling fra Island.

Retten kom her til at det ikke kunne være tale om noen rettsstridig diskriminering fordi de islandske innskudd i Landsbankinn ble flyttet over til Nye Landsbankinn før det i det hele tatt var tale om å anvende bankgarantifondet til utbetaling av innskyteres tilgodehavende (pkt. 211). Dette gjaldt alle innskytere uansett om disse var islandske eller utlendinger. Dvs. siden dette skjedde i forkant av bankgarantifondets anvendelse, stod vi overfor et faktum som ikke var omfattet av direktivets artikkel 4(1). Følgelig ble islandske innskytere ikke tilgodesett av noen midler i det islandske fondet (se pkt. 214). Derfor sier retten at den diskriminering som britene/nederlenderne påberoper seg var ikke sammenlignbar (pkt. 216).

For det annet ser domstolen på usaklig forskjellsbehandling under EØS artikkel 4 (pkt. 218 flg); dvs. om like tilfeller behandles ulikt. Retten fremholder at vilkårene for dette ikke var oppfylt: Island var uten rettslig plikt til å sørge for at oppfyllelse skjedde fra banksikringsfondet i Island (pkt. 224). Retten fremholder at en slik forpliktelse ikke kunne utledes av EØS artikkel 4 alene. Den trenger støtte i subsidiær rett, i dette tilfelle direktiv 94/19 artikkel 4, noe som retten som vist (ovenfor) mente at ikke førte frem.

Hvor står vi så etter dommen? Er britiske og nederlandske innskytere på „bar bakke“? Nei, fordi de fleste har fått dekning av disse staters garantifond. For dem uten dekning og fondene gjelder at Landsbankinn og Icesave gikk konkurs.  Konkurser behandles etter konkursrettens regler. Det britiske og nederlandske bankgarantifond har krav i konkursboet til Landsbankinn for det beløp som disse har måttet utbetale Icesave-innskyterne.  

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu.

Fyrst birt hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013.

FRÉTTATILKYNNING 02/2013

Dómur í máli E-16/11 Eftirlitsstofnun EFTA gegn Íslendska ríkinu („Icesave“)

ÍSLAND SÝKNAÐ AF ÖLLUM KRÖFUM

EFTIRLITSSTOFNUNAR EFTA Í MÁLI E-16/11 (ICESAVE).

Íslendska bankakerfið hrundi þegar allsherjarkreppa geisaði á fjármálamörkuðum árið 2008. Innstæðueigendur í útibúum Landsbanka Íslands hf. („Landsbankinn“) í Hollandi og Bretlandi misstu í kjölfarið aðgang að innstæðum sínum haustið 2008, þar á meðal sparifjárreikningum sem stofnað var til rafrænt og gengu undir nafninu Icesave. Samkvæmt Íslendskum lagareglum sem tilskipun 94/19/EB um innlánatryggingakerfi (hér á eftir „tilskipunin“) var innleidd með varð við þessar aðstæður virk skylda Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta til að tryggja endurgreiðslu á lágmarkstryggingu til hvers og eins innstæðueiganda innan ákveðins frests. Engin slík endurgreiðsla átti sér hins vegar stað til þeirra sem áttu innstæðu á Icesave-reikningum í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi. Bresk og hollensk yfirvöld gripu til þeirra ráða að endurgreiða almennum eigendum innstæðna á Icesave-reikningum Landsbankans í þarlendum útibúum úr eigin tryggingasjóðum. Innlendar innstæður Landsbankans höfðu þá verið fluttar í „Nýja Landsbankann“ sem Íslendska ríkið kom á fót.

Eftirlitsstofnun EFTA („ESA“) ákvað í ljósi þessara atvika að höfða mál fyrir EFTA-dómstólnum. Með málshöfðuninni leitaði ESA eftir viðurkenningu dómstólsins á því að Ísland hefði brugðist skyldum sínum samkvæmt tilskipuninni og þá sérstaklega samkvæmt 3., 4., 7. og 10. gr. hennar („fyrsta málsástæða“) og/eða fjórðu grein EES-samningsins („önnur og þriðja málsástæða“), sem fjallar um bann við mismunun eftir þjóðerni, þar sem Ísland hefði ekki tryggt endurgreiðslu á lágmarksupphæð til innstæðueigenda á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi innan tilskilins frests. Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins gerðist meðalgönguaðili að málinu þar sem hún lýsti yfir stuðningi við kröfur ESA.

EES-ríkin Liechtenstein, Holland, Noregur og Bretland lögðu fram skriflegar athugasemdir í málinu. Athugasemdir þessara ríkja einskorðuðust allar við fyrstu málsástæðu ESA.

Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

Varðandi fyrstu málsástæðuna tók dómstóllinn fram að skyldur EES-ríkis réðust af efnislegum ákvæðum þeirrar tilskipunar sem við ætti. Enn fremur benti dómstóllinn á að í kjölfar hinnar alþjóðlegu fjármálakreppu hefði regluverk fjármálakerfisins sætt endurskoðun og tekið nokkrum breytingum í því skyni að tryggja fjármálalegan stöðugleika. Dómstóllinn benti hins vegar á að úrlausn þessa tiltekna máls yrði að byggjast á þeim reglum tilskipunarinnar sem giltu þegar atvik málsins áttu sér stað, sem hafi verið áður en umræddar breytingar voru gerðar á regluverki fjármálakerfisins, en með þeim hefði vernd innstæðueigenda verið aukin.

Dómstóllinn taldi að tilskipunin gerði ekki ráð fyrir að EES-ríki væri skuldbundið til að tryggja þá niðurstöðu sem ESA hélt fram um greiðslur til innstæðueigenda á Icesave-reikningum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi þegar jafnmiklir erfiðleikar geysuðu í fjármálakerfinu og raunin hefði verið á Íslandi. Þannig léti tilskipunin því að mestu leyti ósvarað hvernig bregðast ætti við þegar tryggingarsjóður gæti ekki staðið undir greiðslum. Dómstóllinn benti í því sambandi á að eina ákvæði tilskipunarinnar sem tæki til þess þegar tryggingarsjóður innti ekki greiðslu af hendi væri að finna í 6.mgr. 7. gr. hennar, en þar væri kveðið á um að innstæðueigendur gætu höfðað mál gegn því innlánatryggingarkerfi sem í hlut ætti. Hins vegar kæmi ekkert fram í tilskipuninni um að slík réttarúrræði væru tiltæk gegn ríkinu sjálfu eða að ríkið sjálft bæri slíkar skyldur. Þá taldi dómstóllinn að fyrsta málsástæða ESA hefði hvorki stoð í dómaframkvæmd né öðrum reglum sem teknar hefðu verið inn í EES-samninginn.

Dómstóllinn tók þó fram að þessi niðurstaða þýddi ekki að innstæðueigendur nytu engrar verndar við þessar aðstæður þar sem ýmsar aðrar reglur kynnu að vernda hagsmuni þeirra. Þannig nytu innstæðueigendur þeirrar verndar sem fólgin væri í öðrum reglum EES-réttar um fjármálamarkaðinn, auk þeirrar verndar sem leiddi af aðgerðum eftirlitsaðila, seðlabanka eða ríkisstjórna. Spurningin sem uppi væri í þessu máli lyti hins vegar gagngert að því hvort EES-ríki bæru ábyrgð samkvæmt tilskipuninni um innlánatryggingakerfi við aðstæður af því tagi sem uppi voru á Íslandi.

Um seinni málsástæðuna komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu að meginregla EES-samningsins um bann við mismunun gerði þá kröfu að tryggingakerfi mismunaði ekki innstæðueigendum, þar með talið um það hvernig fjármunir tryggingarsjóðs væru nýttir. Þess háttar mismunun væri óheimil samkvæmt tilskipuninni. Hins vegar hefðu innlendar innstæður verið fluttar úr gamla Landsbankanum yfir í þann nýja áður en Fjármálaeftirlitið gaf út þá yfirlýsingu sem gerði reglur tilskipunarinnar virkar. Af því leiddi að reglur tilskipunarinnar um vernd innstæðueigenda hefðu aldrei tekið til innstæðueigenda í íslenskum útibúum Landsbankans. Samkvæmt því hefði flutningur innlendra innstæðna – óháð því hvort sá flutningur hefði almennt séð falið í sér mismunun – ekki fallið undir þá reglu um bann við mismunun sem fram kæmi í tilskipuninni sjálfri, auk þess sem flutningurinn gæti ekki talist brot á reglum tilskipunarinnar eins og þær yrðu skýrðar með hliðsjón af 4. gr. EESsamningsins. Af þeim sökum yrði að hafna annarri málsástæðu ESA.

Að því er snerti þriðju málsástæðuna, tók dómstóllinn fram að samkvæmt viðurkenndri dómaframkvæmd leiddi það af meginreglunni um bann við mismunun í 4. gr. EES-samningsins að sambærileg mál fengju sambærilega úrlausn og þá jafnframt að greint væri á milli mála sem væru ólík. Dómstóllinn taldi enn fremur að ESA hefði takmarkað umfang þessarar málsástæðu með skýrum hætti. Þannig hefði ESA talið að brot Íslendska ríkisins fælist í því að ekki hefði verið tryggt að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju þá lágmarkstryggingu greidda sem kveðið væri á um í tilskipuninni og þá innan þeirra tímamarka sem þar væri kveðið á um, með sama hætti og það hefði gert með eigendur innstæðna á innlendum reikningum. Þá hefði ESA einnig sérstaklega tiltekið að greiðslur til innlendra og erlendra innstæðueigenda umfram lágmarkstrygginguna væru ekki til umfjöllunar í málshöfðun stofnunarinnar.

Í ljósi þess hvernig ESA hefði sjálf takmarkað málshöfðun sína, benti dómstóllinn á að úrlausn þessarar málsástæðu myndi ráðast af því hvort Ísland hefði borið sérstaka skyldu til að tryggja að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju greiðslur. Þar sem dómstóllinn hefði aftur á móti þegar komist að þeirri niðurstöðu að tilskipunin, jafnvel þótt hún væri skýrð með hliðsjón af 4. gr. EES-samningsins, legði enga skyldu á Íslendska ríkið að tryggja greiðslur til eigenda innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi, þá væri einungis hægt að fallast á þessa málsástæðu ESA ef slíka skyldu mætti leiða af 4. gr. EES-samningsins einni og sér. Dómstóllinn taldi hins vegar að slík krafa væri ekki fólgin í meginreglu 4. gr. EES-samningsins um bann við mismunun. Ekki væri unnt að leiða sérstaka skyldu Íslendska ríkisins af þessari meginreglu til að grípa til aðgerða sem myndu ekki einu sinni tryggja jafnræði með innlendum eigendum innstæðna í Landsbankanum og eigendum innstæðna í útibúum bankans í öðrum EES-ríkjum. Af þeim sökum yrði að hafna þriðju málsástæðu ESA og þar með öllum málatilbúnaði stofnunarinnar.

Dóminn í heild sinni er að finna á vefslóð EFTA-dómstólsins: Judgement of the EFTA Court. Fréttatilkynning þessi er ekki opinbert skjal. Dómurinn sjálfur gildir.

 

 Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

>>>><<<<

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. janúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Háværir stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar reyna að blekkja almenning með orðræðu um að skilja beri á milli starfsemi viðskiptabanka og fjárfestingarbanka. Því er ranglega haldið fram að slíkur aðskilnaður lágmarki áhættu af áföllum fyrir þjóðarbúið. Á Alþingi hefur verið lögð fram tillaga til ályktunar um að skipuð verði nefnd til að undirbúa breytingu á fjármálakerfinu, sem hindrar viðskiptabanka að fjármagna starfsemi sína með öðrum hætti en með innlánum.

Í greinargerð með tillögunni er fullyrt: »aðskilnaður tryggir að baktrygging og stuðningur ríkja og seðlabanka takmarkast við hefðbundna bankastarfsemi«. Einnig er fullyrt: »aðskilnaður kemur í veg fyrir að spákaupmennska og áhættufjárfestingar fjárfestingarbanka lendi á skattgreiðendum og efnahagskerfinu í heild«. Með þessum fullyrðingum er útvarpað þeirri hugmynd, að eðlilegt sé að seðlabankar veiti bönkum »lán til þrautavara« og að ríkisábyrgð sé á innlánum banka.

Vanþekking einkennir störf alþingismanna.

Líklega hafa flutningsmenn tillögunnar ekki gefið sér tíma til að lesa hana yfir í heild sinni því að þversagnir og rangar fullyrðingar einkenna hana. Engar líkur eru til að aðskilnaður viðskiptabanka og fjárfestingarbanka leiði til þeirrar niðurstöðu sem samkvæmt tillögunni er tilgangur hennar. Það sem er þó hlálegast við tillöguna er hin skýra þversögn sem birtist í lok greinargerðarinnar, en þar segir:

Mikilvægast er að mati flutningsmanna að innstæður venjulegra viðskiptamanna bankanna séu tryggðar og að þær séu forgangskröfur í bú þeirra ef þeir verða gjaldþrota. Í þeim tilgangi er tillagan flutt.

Þarna er staðhæft að tillagan sé lögð fram í þeim tilgangi að tryggja innistæður almennings, með því að þær séu forgangskröfur í þrotabú banka. Getur verið að flutningsmenn viti ekki að samkvæmt svonefndum Neyðarlögum (lög 125/2008), eru almennar innistæður einmitt forgangskröfur í þrotabú banka. Flutningsmennirnir vita örugglega ekki, að forsenda fyrir því að ákvæði neyðarlaganna gagnist innistæðueigendum, er að innistæðurnar séu bara lítill hluti heildarskulda hins gjaldþrota banka.

Engin ríkisábyrgð er á innistæðum í bönkum.

Fyrsti flutningsmaður tillögunnar, Álfheiður Ingadóttir (studdi Icesave-kúgunina) hefur hér heima og erlendis haldið því fram að ríkið sé ábyrgt fyrir innistæðum í bönkum á Íslandi. Þetta vita flestir að er rangt, enda ein megin forsenda Íslands til varnar fyrir EFTA-dómstólnum. Tryggingasjóður innistæðueigenda er EKKI á ábyrgð almennings á Íslandi, hvað sem kjölturakkar Evrópusambandsins segja.

Þeir sem fylgjast með fréttum vita að verið er að fella dóma yfir nær öllum þeim bankastjórum sem haustið 2008 fóru með stjórn banka á Íslandi. Hafa þessir dómar eitthvað með samrekstur viðskiptabanka og fjárfestingarbanka að gera? Að sjálfsögðu ekki því að orsaka hrunsins var ekki að leita til þessa samrekstrar. Auk lagabrota bankastjóranna, stafaði hrunið af »torgreindu peningastefnunni« (discretionary monetary policy), sem hér er ennþá viðhaldið til stórkostlegs tjóns fyrir almenning.

Bankahrunið stafaði af »torgreindu peningastefnunni«

Ef Alþingismenn hafa áhyggjur af bankakerfinu ættu þeir að leita svara við spurningum sem varða grundvallaratriði. Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ? Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta fólk skiptir engu máli hvort lög landsins banna ríkisábyrgð á bönkum, enda hikar það ekki við að brjóta Stjórnarskrána.

Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sér allar þær tryggingar sem þeir þurfa og fráleit er sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Mikilvægast er að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.

Neyðarlögin tryggja forgang innistæðukrafna.

Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Meiri hluti fjármagns banka ætti að koma frá fjárfestingarfélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.

Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á innistæðuhlutfalli banka, tryggir rétt þeirra til endurgreiðslna. Hugmyndinni um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka er einungis ætlað að blekkja almenning.

 

 Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum

telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum

sem ríkisvaldið gerist sekt um.

>>>><<<<

Global warming is nothing more than an expensive con

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Global warming is nothing more than an expensive con.

Fyrst birt í Daily Express 14. janúar 2013.

Samstaða þjóðar krefst meðalgöngu fyrir EFTA-dómstólnum

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

EFTA Court

1, rue du Fort Thüngen

L-1499 Luxembourg

28 April 2012.

TO THE PRESIDENT AND MEMBERS OF THE

EFTA COURT

REQUEST TO INTERVENE

Submitted pursuant to Article 36 of the Statute of the EFTA Court by

Samstaða þjóðar, a registered association in Iceland,

represented by Loftur Altice Þorsteinsson and Pétur Valdemarsson,

hereby applies to the EFTA Court for leave to intervene in Case E-16/11 in support of the Republic of Iceland and on behalf of the nation of Iceland.

 

Article 36 of the EFTA Court Statute: Any EFTA State, the EFTA Surveillance Authority, the Community and the EC Commission may intervene in cases before the Court. The same right shall be open to any person establishing an interest in the result of any case submitted to the Court, save in cases between EFTA States or between EFTA States and the EFTA Surveillance Authority. An application to intervene shall be limited to supporting the form of order sought by one of the parties.

Our application rests on following argumentation:

With regard to: the efforts of the Government of Iceland to defend the interests of the nation of Iceland, we are urged to intervene in the case brought against the general public of Iceland by the European Union, through the mediation of the EFTA Surveillance Authority.

With regard to: complaints by Samstaða þjóðar to the Commission of the European Union, concerning breaches of the EEA Agreement by Britain and the Netherlands.

With regard to: our application to the European Ombudsman, to allow the case of Iceland against Britain and the Netherlands to be heard before the European Court of Justice.

With regard to: the refusal of the EU Commission to investigate the obvious illegal behaviour of Britain and the Neterlands.

With regard to: the refusal of the EU Commission to prosecute Britain and the Netherlands before the European Court of Justice for the breaches made by these states against the EEA Agreement.

With reference to: enclosed letters of complaint dated 25 June 2011, 25 September 2011 and 20 December 2011.

With reference to: the fact that the Icesave accounts were fully insured by the Deposit Guarantee Systems in Britain and the Netherlands. The FSCS in Britain and DNB in the Netherlands reimbursed the Icesave account holders in these countries, as they had obligations to do. Regarding Britain this is proven by Article 6.1.17 of the FSA Handbook, which states:

»Incoming EEA firms which obtain cover or &#39;top up&#39; under the provisions of COMP 14 are firms whose Home State scheme provides no or limited compensation cover in the event that they are determined to be in default. Under FEES 6.6, the FSCS is required to consider whether incoming EEA firms should receive a discount on the amount that they would otherwise pay as their share of the levy, to take account of the availability of their Home State cover. The amount of any discount is recoverable from the other members of the incoming EEA firm&#39;s sub-class.« 

With reference to: Vienna Convention on the Law of Treaties 1969, the EEA Agreement is not binding for Iceland in a situation prevailing in the autumn of 2008. This condition is called “Rebur Sic Stantibus” and is specifically stated in Article 62 of the Convention.

With reference to: the extremity of the Icesave demands of Britain and the Netherlands, Case E-16/11 is directed against the people of Iceland and is not limited to the Icelandic state. Therefore the limitation stated in Article 36 »save in cases between…EFTA States and the EFTA Surveillance Authority« is not valid.

   

Samstaða þjóðar.

   
Loftur Altice Þorsteinsson   -    Pétur Valdemarsson  

_________________________________________________________________________

Skrásett heimilisfang: Laugarásvegur 4, 104 Reykjavík - Netföng: [e-mail] / [e-mail]

Forget global warming - nærsta kuldaskeið er áhyggjuefnið

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir fullveldisrétti almennings og sjálfstæði Íslands.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

                           Áskorun til forseta Íslands

    

 

Lífsandinn (CO2) var ekki orsök hlýnunar.

Nærsta kuldaskeið er áhyggjuefni.

      

     

 

The supposed ‘consensus’ on man-made global warming is facing an inconvenient challenge after the release of new temperature data showing the planet has not warmed for the past 15 years.

The figures suggest that we could even be heading for a mini ice age to rival the 70-year temperature drop that saw frost fairs held on the Thames in the 17th Century.

Based on readings from more than 30,000 measuring stations, the data was issued last week without fanfare by the Met Office and the University of East Anglia Climatic Research Unit. It confirms that the rising trend in world temperatures ended in 1997.

 

 

A painting, dated 1684, by Abraham Hondius

depicts one of many frost fairs on the River Thames during the mini ice age.

Meanwhile, leading climate scientists yesterday told The Mail on Sunday that, after emitting unusually high levels of energy throughout the 20th Century, the sun is now heading towards a ‘grand minimum’ in its output, threatening cold summers, bitter winters and a shortening of the season available for growing food.

Solar output goes through 11-year cycles, with high numbers of sunspots seen at their peak.

We are now at what should be the peak of what scientists call ‘Cycle 24’ – which is why last week’s solar storm resulted in sightings of the aurora borealis further south than usual. But sunspot numbers are running at less than half those seen during cycle peaks in the 20th Century.

Analysis by experts at NASA and the University of Arizona – derived from magnetic-field measurements 120,000 miles beneath the sun’s surface – suggest that Cycle 25, whose peak is due in 2022, will be a great deal weaker still.

According to a paper issued last week by the Met Office, there is a  92 per cent chance that both Cycle 25 and those taking place in the following decades will be as weak as, or weaker than, the ‘Dalton minimum’ of 1790 to 1830. In this period, named after the meteorologist John Dalton, average temperatures in parts of Europe fell by 2C.

However, it is also possible that the new solar energy slump could be as deep as the ‘Maunder minimum’ (after astronomer Edward Maunder), between 1645 and 1715 in the coldest part of the ‘Little Ice Age’ when, as well as the Thames frost fairs, the canals of Holland froze solid.

 

 

 

 

 

Yet, in its paper, the Met Office claimed that the consequences now would be negligible – because the impact of the sun on climate is far less than man-made carbon dioxide. Although the sun’s output is likely to decrease until 2100, ‘This would only cause a reduction in global temperatures of 0.08C.’ Peter Stott, one of the authors, said: ‘Our findings suggest  a reduction of solar activity to levels not seen in hundreds of years would be insufficient to offset the dominant influence of greenhouse gases.’

These findings are fiercely disputed by other solar experts.

‘World temperatures may end up a lot cooler than now for 50 years or more,’ said Henrik Svensmark, director of the Center for Sun-Climate Research at Denmark’s National Space Institute. ‘It will take a long battle to convince some climate scientists that the sun is important. It may well be that the sun is going to demonstrate this on its own, without the need for their help.’

He pointed out that, in claiming the effect of the solar minimum would be small, the Met Office was relying on the same computer models that are being undermined by the current pause in global-warming.

CO2 levels have continued to rise without interruption and, in 2007, the Met Office claimed that global warming was about to ‘come roaring back’. It said that between 2004 and 2014 there would be an overall increase of 0.3C. In 2009, it predicted that at least three of the years 2009 to 2014 would break the previous temperature record set in 1998.

 

 

 

 

 

So far there is no sign of any of this happening. But yesterday a Met Office spokesman insisted its models were still valid.

‘The ten-year projection remains groundbreaking science. The period for the original projection is not over yet,’ he said.

Dr Nicola Scafetta, of Duke University in North Carolina, is the author of several papers that argue the Met Office climate models show there should have been ‘steady warming from 2000 until now’.

‘If temperatures continue to stay flat or start to cool again, the divergence between the models and recorded data will eventually become so great that the whole scientific community will question the current theories,’ he said.

He believes that as the Met Office model attaches much greater significance to CO2 than to the sun, it was bound to conclude that there would not be cooling. ‘The real issue is whether the model itself is accurate,’ Dr Scafetta said. Meanwhile, one of America’s most eminent climate experts, Professor Judith Curry of the  Georgia Institute of Technology, said she found the Met Office’s confident prediction of a ‘negligible’ impact difficult to understand.

‘The responsible thing to do would be to accept the fact that the models may have severe shortcomings when it comes to the influence of the sun,’ said Professor Curry. As for the warming pause, she said that many scientists ‘are not surprised’.

 

 

 

 

She argued it is becoming evident that factors other than CO2 play an important role in rising or falling warmth, such as the 60-year water temperature cycles in the Pacific and Atlantic oceans.

‘They have insufficiently been appreciated in terms of global climate,’ said Prof Curry. When both oceans were cold in the past, such as from 1940 to 1970, the climate cooled. The Pacific cycle ‘flipped’ back from warm to cold mode in 2008 and the Atlantic is also thought likely to flip in the next few years.

Pal Brekke, senior adviser at the Norwegian Space Centre, said some scientists found the importance of water cycles difficult to accept, because doing so means admitting that the oceans – not CO2 – caused much of the global warming between 1970 and 1997.

The same goes for the impact of the sun – which was highly active for much of the 20th Century.

‘Nature is about to carry out a very interesting experiment,’ he said. ‘Ten or 15 years from now, we will be able to determine much better whether the warming of the late 20th Century really was caused by man-made CO2, or by natural variability.’

Meanwhile, since the end of last year, world temperatures have fallen by more than half a degree, as the cold ‘La Nina’ effect has re-emerged in the South Pacific.

‘We’re now well into the second decade of the pause,’ said Benny Peiser, director of the Global Warming Policy Foundation. ‘If we don’t see convincing evidence of global warming by 2015, it will start to become clear whether the models are bunk. And, if they are, the implications for some scientists could be very serious.’

Greinin er eftir David Rose og fengin hjá Mail Online: http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2093264/Forget-global-warming--Cycle-25-need-worry-NASA-scientists-right-Thames-freezing-again.html#ixzz1l7ew4kO0

 

   

>>><<<