Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga.

Fyrst birt 12. apríl 2013.

  

Loftur Altice Þosteinsson.

Leikendur:

Fyrsta dramadrottning: Bjarni Benediktsson.

Önnur dramadrottning: Hanna Birna Kristjánsdóttir.

<><>

Óbreyttir félagsmenn í Sjálfstæðisflokki horfa undrandi á forustu flokksins gera hver mistökin á fætur öðru. Strax eftir Landsfund komu formaður og varaformaður fram opinberlega og lýstu því yfir að ekkert væri að marka ágætar samþykktir fundarins. Þó hafði Landsfundurinn útvatnað þær tillögur sem komu frá undirbúningsnefndum. Þetta á sérstaklega við um tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar, sem alger einhugur var um í nefndinni.

Tveim vikum fyrir kosningar kemur formaðurinn fram í drottningarviðtali hjá Ríkisútvarpinu og barmar sér undan skoðanakönnun, sem sýnir að varaformaðurinn nýtur meiri hylli en sjálfur formaðurinn. Könnunin virðist benda til að Sjálfstæðisflokkur fengi atkvæði einhverra kjósenda, sem ætla að kjósa Framsóknarflokk, bara ef varaformaður og formaður skiptu á sléttu um tignarstöður.

Formaðurinn unir þessari niðurstöðu könnunarinnar svo illa að hann hótar að hugleiða afsögn, ekki bara að standa upp úr formannsstólnum heldur að segja að fullu skilið við stjórnmál. Hann segist hafa gefið fjölskyldunni loforð um að annað hvort verði hann formaður áfram eða hann láti ekki sjá sig í pólitísku starfi. Ýtarleg samræða fór fram á skjánum um hvort formaðurinn væri ómissandi eða ekki.

Hvorki spyrjendur né viðmælandi virtust hafa neinn áhuga á að ræða stefnu Sjálfstæðisflokks, eða það undarlega frávik sem er á þeirra stefnu sem forustu Flokksins boðar nú landslýð og þeirri stefnu sem mörkuð var með samþykktum Landsfundar. Ef rætt hefði verið um mikilvæg málefni lands og lýðs, hefði viðtalið auðvitað ekki verið drottningarviðtal.

Að sjálfsögðu er miklu áhugaverðara að ræða fjölskyldumál formannsins, en hvað honum hefur hugkvæmst að væri útskýring á þeirra afstöðu flestra þingmanna flokksins, að ganga til liðs við ríkisstjórnina og nýlenduveldin við að koma Icesave-klafanum á herðar þjóðarinnar. Nú hefur þjóðinni hlotnast sá heiður og ánægja að velta fyrir sér í 2-3 daga hvort formaðurinn muni sitja eða ekki sitja. Þetta er spurning sem krefst allrar athygli þeirrar lítilþægu þjóðar sem Ísland byggir.

Auðvitað var ekki hægt að viðhalda “dramatík” leikverksins nema varaformaðurinn fengi tækifæri til að sýna hvað í járnfrúnni býr. Morgunblaðið var kjörinn vettvangur fyrir þennan kafla, sem var ríkulega myndskreyttur. Þeirri spurningu var beint til varformannsins, hvað hún vildi segja um þá kjósendur Framsóknarflokks sem myndu snúa aftur til Sjálfstæðisflokks bara ef hún væri formaður. Hanna Birna svaraði:

»Ég er auðvitað þakklát fyrir traustið sem fólk sýnir mér. Þessi könnun sýnir hins vegar mjög svipaða hluti og slíkar mælingar hafa sýnt áður. Það sem hefur breyst frá síðustu mælingum er að ég er nú í framboði til Alþingis, er varaformaður Sjálfstæðisflokksins og tilheyri því forystu flokksins. Ég vona þess vegna að sá stuðningur við mig sem birtist í þessari könnun muni endurspeglast í fylgi Sjálfstæðisflokksins.«

Varla er hægt að biðja um meiri hógværð en birtist í þessum orðum. Varaformaðurinn virðist telja sig áskrifanda að stuðningi kjósenda Framsóknarflokks. Óljóst er þó af hvaða tilefni mælingar þær voru gerðar, sem varaformaðurinn nefnir. Frá þeim mælingum hefur það breyzt, að varaformaðurinn tilheyrir nú forustu Sjálfstæðisflokks. Annað mál er hvernig stuðningsmenn Framsóknarflokks geta einnig stutt bæði varaformanninn og Sjálfstæðisflokk. Dramatíkin er á suðupunkti.

Það liggur sem sagt fyrir, að skoðanakönnunin sýnir að stuðningsmenn varaformanns Sjálfstæðisflokks ætla að kjósa Framsóknarflokk. Þegar spurt er hvort þetta veiki ekki Sjálfstæðisflokk í kosningabaráttunni, þá er svar varaformannsins:

»Nei. Hún sýnir að Sjálfstæðisflokkurinn hefur á að skipa mörgum öflugum einstaklingum og það skiptir mestu.«

Varaformaðurinn er sem sagt svo öflugur að hægt er að tala um hann í fleirtölu. Þegar kemur að spurningu um hvort óánægja með framkvæmd Landsfundarins skýri að einhverju leyti minnkandi fylgi við Sjálfstæðisflokkinn, þá er svarið:

»Ég held að menn ofmeti þátt landsfundar í þessum breytingum. Það er í eðli landsfundar, sem er stærsta stjórnmálasamkoma landsins, að þar takast menn á og ræða af hreinskiptni og oft af mikilli ákefð um stjórnmál og líðandi stund. Ég held að það sé ofmat að telja að það hafi breytt miklu, enda sjáum við ef við skoðum skoðanakannanir að stærsta fylgisbreytingin verður í kringum Icesave-dóminn í janúar. Þá hefst sú þróun að fylgið hefur verið að fara frá Sjálfstæðisflokknum yfir á Framsóknarflokkinn.«

»Það er í sjálfu sér ekkert sérlega sanngjarnt því Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls. En engu að síður virðast sumir skrifa söguna þannig að Framsóknarflokkurinn hafi einn tekið slaginn fyrir Icesave en Sjálfstæðisflokkurinn staðið á hliðarlínunni sem er auðvitað ekki rétt.«

Nú er það staðreynd að fylgi Sjálfstæðisflokks tók að dala í desember 2012 og hefur minnkað jafnt og þétt síðan, nær línulega. Úrskurður EFTA-dómstólsins fell 28. janúar 2013, þannig að einhverjir Sjálfstæðismenn hafa því væntanlega séð fyrir hver úrskurðurinn yrði. Raunar var almenn vitneskja um það á meðal Sjálfstæðismanna, að Ísland bar engar lagalegar skyldur til að beygja sig fyrir kröfum nýlenduveldanna. Hvernig gat sú vitneskja farið fram hjá þingmönnum Flokksins?

Ástæða er að vekja sérstaklega athygli á eftirfarandi orðum varaformannsins:

»Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls.«

Ekkert svar kemur við því hvers vegna Flokkurinn tók ekki stóran slag til að vernda þjóðina fyrir Icesave-III-samningunum. Hvers vegna gekk Flokkurinn til liðs við ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, þegar reynt var að hafa fé og æru af þjóðinni? Allir Sjálfstæðismenn vita að sú hugmynd að setja Icesave-III-samningana í þjóðarkönnun var fyrirsláttur og það af kjánalegu gerðinni, því að vitað var fyrirfram að þjóðarkönnun um Icesave yrði ekki samþykkt.

Sú leiksýning flestra þingmanna Flokksins, að samþykkja Icesave-III en boða þjóðarkönnun, var spegilmynd þeirrar pólitísku leikfléttu Vinstri-grænna að vera á móti innlimun Íslands í ESB, en samþykkja samt aðlögun Samfylkingar.

Sannast sagna skilur viðtalið við varaformanninn lesendur eftir á barmi taugaáfalls, enda er það einkenni góðra »dramatískra« leikverka. Sjálfstæðismenn bíða spenntir eftir leikslokum í viðureign formannsins og varaformannsins. Úrslit Alþingiskosninganna er auðvitað aukaatriði og mynda einungis viðeigandi ramma um »dramað«.

Loforð Framsóknar eru ekki skaðleg, heldur nauðsynleg hagsmunamál Íslands

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Loforð Framsóknar eru ekki skaðleg, heldur nauðsynleg hagsmunamál Íslands.

Fyrst birt 11. apríl 2013.

     

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Velgengni Framsóknarflokks veldur verulegum titringi hjá þeim flokkum sem telja sig EIGA þá kjósendur sem kusu þá síðast, nærst-síðast, eða einhverntíma áður. Framsóknarflokkur hefur sett fram mjög trúverðugar hugmyndur um hvernig hægt er að nota Snjóhengjuna til að bæta hag heimilanna. Gegn þessum hugmyndum hafa afturhaldsamir stjórnmálaflokkar ákveðið að berjast, enda er hagur heimilanna ekki á þeirra stefnuskrá.

Einhverjir muna sjálfsagt eftir »þverpólitískri nefnd« sem öðru nafni gekk undir nafninu Buchheit-nefndin. Sú nefnd kom heim með Icesave-III-samningana og fekk snautlega útreið í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 og síðan hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013. Nú kemur fram á vettvanginn »þverpólitískri nefnd« sem hefur álit á hugmyndum Framsóknarflokks um aðgerðir til handa heimilunum.

Þessa »þverpólitísku nefnd« skipaði efnahagsráðherra Árni Páll Árnason 17. September 2011, samhliða því að Alþingi gerði breytingu á lögum um gjaldeyrismál (Lög 87/1992). »Nefndinni var falið að leggja mat á núverandi áætlun um losun fjármagnshafta, framvindu hennar og eftir atvikum koma með ábendingar eða tillögur um breytingar jafnframt því sem henni er ætlað að veita stjórnvöldum og Seðlabanka aðhald.«

Nú leið og beið og ekkert heyrist frá »þverpólitísku nefndinni« þar til bréf barst frá henni 20. desember 2012. Þessi svefntími var rúmir 15 mánuðir! Í bréfinu til formanna allra stjórnmálaflokka á Alþingi, lýsir nefndin »áhyggjum sínum af því að tveir af föllnu viðskiptabönkunum stefna að frágangi nauðasamninga og skipulagðri útgreiðslu til kröfuhafa úr þrotabúunum í kjölfarið.« Enn fremur segir nefndin:

»Skoðun nefndarmanna er sú að við þessar aðstæður sé rétt að bíða átekta og meta stöðuna ítarlega áður en slíkum nauðasamningum er veitt brautargengi. Einnig er miklvægt að mati nefndarmanna að ákvörðunarrammi stjórnvalda í tengslum við jafn mikilvægt málefni og hér um ræðir sé styrktur frá því sem nú er og kæmi í því sambandi til álita að breyta núgildandi lagaákvæðum. Í því felst meðal annars að létta þrýstingi af Seðlabankanum um að setja reglur sem varða undanþágur föllnu bankanna til gjaldeyrisviðskipta.«

Á þessum tímapunkti hefur »þverpólitíska nefndin« skyndilega áttað sig á þeirri alvarlegu stöðu sem þjóðin var komin í og leggur til að þrengt verði að hrægömmunum. Nefndin lagði til að lögum um gjaldeyrismál yrði breytt, þannig að afnám gjaldeyris-hafta yrði ekki í árslok 2013. Þess í stað vill nefndin »...að losun fjármagnshafta verði tengd efnahagslegum skilyrðum sem þurfa að vera til staðar til þess að losun hafta ógni ekki fjármálalegum stöðugleika.« Síðan kemur athyglisverð málsgrein:

»Hvað sem því líður er það eindregin skoðun nefndarinnar að í greinargerð með hugsanlegu frumvarpi verði að koma fram skýr ásetningur um að Ísland virði alþjóðlegar skuldbindingar sínar og að aftur verið komið á umhverfi frjálsra fjármagnsflutninga eins fljótt og auðið er, sérstaklega þeim sem snúa að heimilum og rekstrarfyrirtækjum í landinu.«

Það kemur verulega á óvart, að nefndin skuli telja ástæðu til að hvetja ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, til að virða alþjóðlegar skuldbingar Íslands. Var það ekki ríkisstjórnin sem lagði allt kapp á að Ísland beygði sig fyrir Icesave-kröfum nýlenduveldanna, vegna þess að þær væru alþjóðlegar skuldbindingar? Að lokum hvetur nefndin til að mótuð verði »heildstæð áætlun« um losun gjaldeyrishafta og segir um það hugtak:

»Að lokum vill nefndin undirstrika þörfina á heildstæðri áætlun um losun fjármagnshafta, sem tekur til allra þeirra þátta sem áhrif geta haft á greiðslujöfnuð Íslands og þá samningsstöðu sem stjórnvöld hafa til lausnar þess vanda. Nefndin hvetur því stjórnvöld til að halda öllum valkostum opnum og taka til við að móta heildstæða stefnu og samningsafstöðu með samstilltu átaki.«

Þessar viðvaranir voru örugglega orð í tíma töluð, þótt seint hafi verið í rassinn gripið. Seðlabankinn var á þessum tíma búinn að sleppa hundruðum milljarða úr landi, af feng hrægammanna. Í framhaldi af áliti nefndarinnar, var lögum Lögum 87/1992 breytt og gjaldeyrishöftin framlengd um ótakmarkaðan tíma.

En »þverpólitíska nefndin« hafði ekki lokið störfum, því að 05. apríl 2013 sendi hún frá sér álitsbréf sitt númer tvö. Nú var áhyggjuefnið hugmyndir Framsóknarflokks og raunar fleirri, að nota ætti Snjóhengjuna til að slökkva eignabruna heimilanna. Þar gefur nefndin sér:

»...að nú ríki almenn sátt um að fjármagnshöft verði ekki losuð nema að til staðar sé heildarlausn sem taki á öllum þáttum málsins hvort sem það snýr að upphaflegu snjóhengjunni, uppgjöri allra föllnu viðskiptabankanna og þeim reglum sem hér þarf að setja til þess að tryggja fjármálstöðugleika eftir að höftunum er aflétt.«

Enginn rökstuðningur fylgir þessu tali um heildarlausn og ekki gott að vita hvað það merkir. Hins vegar má af túlkun þingmanna ríkisstjórnarinnar greina hvað býr að baki. Þannig segir Björn Valur Gíslason, sérlegur talsmaður Sigfúsar J. Sigfússonar, um hugmyndir Framsóknarflokks:

»Nefndin, sem fjallar um gjaldeyrishöftin, sá ástæðu til þess að senda fjármálaráðherra bréf þar sem segir að þetta séu ótímabærar vangaveltur og það er beinlínis varað við því sem sumir flokkar (Framsókn) hafa lofað í kosningabaráttunni.«

»Þegar þeir Íslendsku stjórnmálamenn eða stjórnmálaflokkar, sem eru líklegir til að komast til áhrifa upplýsa nákvæmlega um það annars vegar hversu miklu þeir telja sig geta náð út úr samningum og hins vegar hvenær þeir ætla að gera það í síðasta lagi, þá er búið að færa viðsemjendunum vopn í hendur. Þar með eru menn búnir að mála sig út í horn í samningaviðræðum. Þess vegna sá nefndin ástæðu til þess að skrifa þetta bréf.«

Þessi ummæli Björns Vals eru hreinn þvættingur, en verið getur að »þverpólitíska nefndin« hafi sent bréf sitt til að aðstoða ríkisstjórnina í leiðangrinum gegn hugmyndum Framsóknarflokks, um að nýta Snjóhengjuna í þágu heimillanna. Raunar segir ekki í bréfi nefndarinnar »að þetta séu ótímabærara vangaveltur«.

Ekki verður heldur fallist á að yfirlýst markmið Framsóknar að leiðrétta forsendubrest verðtryggðu lánanna »færi viðsemjendunum vopn í hendur«. Þetta er allt bull og vitleysu, í venjubundnum stíl Björns Vals, en eftir stendur grunurinn um að »þverpólitíska nefndin« taki þátt í pólitískum leik, sem ekki er Þjóðinni gagnlegur. Eftir stendur spurning um hvað »heildstæð áætlun«  merkir í þessu sambandi og hvers vegna enginn leggur fram slíka áætlun.

 

Í »þverpólitísku nefndinni« sitja:

 

• Björn Rúnar Guðmundsson.
• Bolli Héðinsson, Samfylking.
• Huginn Freyr Þorsteinsson, Vinstri-grænir.
• Jón Helgi Egilsson, Hreyfingin.
• Sigurður Hannesson, Framsóknarflokkur.
• Tryggvi Þór Herbertsson, Sjálfstæðisflokkur.

      

Resistance Movement Growing to Islamization of France

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Resistance Movement Growing to Islamization of France.

Fyrst birt hjá American Thinker 06. apríl 2013.

  

JanSuzanne Krasner

Europe as a continent made up of multicultural nations is at the precipice of obliteration. This may sound melodramatic, but it is exactly what the members of a new French political youth movement called "Generation Identitaire" fear and they are willing to stand up and unite across Europe to stop it.

France was introduced to this group on October 20^th, 2012 when about 100+ members made their way to the roof of a mosque in Poitiers, France and hung a huge banner in view of the Minaret that clearly read: "Immigration, building of mosques REFERENDUM!" along with the number "732."

The meaning was clear to the French. Poitiers was the place that on October 25, 732, a Muslim invasion was defeated by Charles Martel which stopped Arab expansion into Western Europe. This demonstration was a symbolic statement by &#39;Generation Identitaire&#39; who are declaring a war on immigration and committing themselves to be the front lines in the peaceful protection of their national identity and their families.  Video of the Poitiers demonstration below:

 

Vive la République !

    

Europe is becoming a place where the national identity of many nations is being challenged by the growing influence of Muslim immigration and political correctness. This is undoubtedly happening in France with a population of 6-11 million Muslims and it is leading the way to French extinction.

On Sunday, March 24, a protest took place with hundreds of thousands of young French men, members of several organizations who share the same concerns, including Generation Identitaire. This event was an appeal for all generations of Europeans to produce "identity activists" who will be in the forefront defending the family and families, a protest that the participants hope was reminiscent of the famous French Protests in May 1968. 2

The establishment of this new movement can be attributed to the downfall of the French economy with 25% youth unemployment; Frances&#39; unsustainable benefits to its massive immigration; the street intimidation by Muslim gangs; and the French identity being threatened by a "Global Village" approach.

The essence of their demands is the end of non-European immigration and the construction of any new mosques on French soil. They claim that the mass immigration that began in the &#39;70&#39;s has radically transformed their country with 43% of 18-50 year olds in the area of Paris being immigrants. They believe that "A people can lift itself out of economic crisis or a war, but not out of the replacement of its population. Without the French, France no longer exists."

What is also significant is that in just six months since its inception in September 2012, the followers of their Facebook page  grown to eclipse the Movement of Young Socialists, which has been the primary men&#39;s youth movement in France in recent years. In light of the competition&#39;s success, Socialist MEP&#39;s are spinning propaganda, calling the Generation Identitaire just a bunch of "thugs." But the truth is that there wasn&#39;t a single window broken, a car burned or a shop destroyed, much more than you can say about other street riots by Muslim youth.

An exclusive interview with the group&#39;s spokesman Julien Langella, a 20 year old from Toulon Provence, was obtained by Dispatch International, a new alternative international on-line and print newspaper that is not controlled by politically correct moguls and "provides a forum for discussions on the dangerous consequences of multiculturalism."

"Our main message is that our identity is threatened by massive immigration which has been given free rein over the last 40 years in France; that the multi-cultural society has turned into a multi-racist one; and that Islamization is a threat to our continent. Our goal is to make every single person aware that identity is the most valuable asset of a people: One can recover from a natural disaster, from economic crisis or war, but a country cannot recover from the elimination and death of its own people. There is no common purpose or goal apart from a strong and highly valued identity; there is no peace in civil society without cultural homogeneity; there are no social bonds without a community around a single identity. The 1900&#39;s were the century of ideologies, the 2000&#39;s will be the century of identities."

Langella also noted that there will be more non-violent actions like the event in Poitiers. 

"The only way to exist in the French media, where political correctness and lying are always present in the press, is to conduct punchy actions speaking to public opinion and to power. I cannot say anything more about our future projects, but one thing is certain: You have not heard the last of us. If the young all over Europe follow our example and rise up, nobody can predict today what will happen tomorrow. Everywhere the multicultural society is a pot about to boil over. This means that we have to take up the fight. Under these circumstances there are only two choices: Flee or hold your ground."

According to Langella, contacts have been made all over Europe, including Germany, Austria and Italy with young people of all possible backgrounds joining the movement, "their only common denominator is the will to fight."

Their video released on March 28, has created a backlash of responses with many authorities attempting to ban it. Is a manifesto of young French men and women explaining why they feel victimized and fooled by the "1968 generation" and are the ones whose lives are in danger.

• We are Generation Identitaire.

• We are the generation who get killed for glancing at the wrong person, for refusing someone a cigarette, or having an "attitude" that annoys someone.

• We are the generation of ethnic fracture, total failure of coexistence, and forced mixing of the races.

• We are the generation doubly punished: Condemned to pay into a social system so generous with strangers it becomes unsustainable for our own people.

• Our generation are the victims of the May &#39;68&#39;ers who wanted to liberate themselves from tradition, from knowledge and authority in education.

• But they only accomplished to liberate themselves from their responsibilities.

• We reject your history books to re-gather our memories.

• We no longer believe that "Khader" could ever be our brother.

• We have stopped believing in a "Global Village" and the "Family of Man".

• We discovered that we have roots, ancestry and therefore a future.

• Our heritage is our land, our blood, our identity. We are the heirs to our own future.

• We turned off the TV to march the streets.

• We painted our slogans on the walls. Cried through loudspeakers for "youth in power" and flew our Lambda flags high.

• The Lambda, painted on proud Spartans&#39; shields, is our symbol.

• Don&#39;t you understand what this means? We will not back down, we will not give in.

• We are sick and tired of your cowardice.

• You are from the years of post-war prosperity, retirement benefits, S.O.S Racism and "diversity", sexual liberation and a bag of rice from Bernard Kouchner.

• We are 25 percent unemployment, social debt, multicultural collapse and an explosion of anti-white racism.

• We are broken families, and young French soldiers dying in Afghanistan.

• You won&#39;t buy us with a condescending look, a state-paid job of misery and a pat on the shoulder.

• We don&#39;t need your youth-policies. Youth IS our policy.

• Don&#39;t think this is simply a manifesto. It is a declaration of war.

• You are of yesterday, we are of tomorrow.

• We are Generation Identitaire.

Nú skal almenningur kaffærður með efnahagslegu orðagjálfi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Nú skal almenningur kaffærður með efnahagslegu orðagjálfi.

Fyrst birt 04. apríl 2013.

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Nú keppast kerfis-karlarnir við að koma á framfæri sem flóknustum hugtökum, þannig að almenningur skilji hvorki upp né niður. Nú er talað um »peningamagn«, í stað »peninga«. Það eru þó annars vegar útgefnir peningar (Krónur) sem skipta máli fyrir trúverðugleika Seðlabankans og hins vegar geta hans til að greiða alvöru gjaldmiðil (real money) fyrir sýndarpeninginn (fiat money), Krónuna.

Peningar eru þær ávísanir sem Seðlabankinn hefur gefið út og nema núna um 45 milljörðum Króna. Peningamagn í hagkerfinu eru útgefnir peningar, auk fjárhagslegra skuldbindinga á milli aðila í samfélaginu. Þessar skuldbindingar myndu jafnast út, ef peningakerfið væri gert upp í heild.

Það sem um er að ræða og nefnt er Snjóhengjan, eru skuldbindingar einstaklinga og fyrirtækja við hrægammana. Vandamálið myndi ekki koma öðrum við en skuldurunum, nema af því að hrægammarnir vilja flytja sínar eignir úr landi. Seðlabankanum ber engin skylda til að útvega öllum gjaldeyri, sem eiga fjárhagskröfur á einhverja aðra.

Lausnin er fólgin í að gefa út nýgjan gjaldmiðil (Ríkisdal) undir myntráði, sem merkir að komið er á fastgengi með þeim mörgu kostum sem því fylgja. Seðlabankinn er þá lagður niður og Krónan látin deyja drottni sínum. Ríkið getur keypt eitthvað af Ríkisdölum og skipt þeim fyrir Krónur sem eru í eigu almennings. Hrægammarnir sitja þá eftir með Krónur sem visna eins og lauf að hausti.

Myntráð gefur ekki neinum peninga, heldur skiptir á stoðmyntinni (CAD) fyrir Ríkisdal, innlenda gjaldmiðilinn. Einnig geta menn skipt úr Ríkisdal í Kanadadal (CAD) hjá myntráðinu, án nokkurs kostnaðar. Ef ríkið leysir engar Krónur úr greipum Seðlabankans, er kostnaður þess við stofnun myntráðsins einungis tæpir 7 milljarðar Króna (45 x 15%). Þessi stofnkostnaður skilar sér fljótt til baka með myntgróða sem myntráðið mun hafa af ávöxtun varasjóðs þess. Myntráðið skilar ríkinu öllum hagnaði umfram 15% öryggismörk varasjóðsins.

Að tala um að mikið peningamagn sé í sjálfu sér vandamál, er fávísleg greining á ástandinu. Ef menn hafa ekki gleggri skilning á hinu raunverulega vandamáli, þá er ekki hægt að vænta gagnlegra ráðlegginga frá þeim, enda er tilgangurinn sjálfsagt sá að kaffæra umræðuna með torræðu orðagjálfri. Sem dæmi má taka ummæli, sem sagt er að Ásgeir Jónsson hagfræðingur hafi látið falla:

»Mikið peningamagn er megin ástæða gjaldeyrishaftanna. Mikið lausafé í umferð sem að bíður eftir því að komast burt en er fast í kerfinu. Það er ekki hægt að afnema höftin nema að ná þessu niður vegna þess að þetta magn er verulega umfram jafnvægi hagkerfisins.«

Ásgeir nefnir að þörf sé lækkunar á peningamagni um 25% og bendir á þá leið að Seðlabankinn selji hrægömmunum aftur ástarbréfin, sem keypt höfðu verið af þeim fyrir bankahrun. Í þessu sambandi segir Ásgeir: »Það þarf að taka einhver hundruð milljarða út úr fjármagnskerfinu inn í Seðlabankann aftur.« Staðreyndin er sú, að þessi ástarbréf eru ekki virði pappírsins sem þau eru rituð á. Leggur Ásgeir stund á hagfræði eða stjörnuspeki?

 

 

Kjölturakkar ESB hafa ekkert lært af endalokum Icesave-deilunnar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

 

Kjölturakkar ESB hafa ekkert lært af endalokum Icesave-deilunnar.

 

Fyrst birt 03. apríl 2013.

  

 

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

Flestir töldu sjálfgefið, að úrskurður EFTA-dómstólsins frá 28. janúar 2013 myndi sjálfkrafa opna augu kjölturakkanna fyrir þeirri heimsku sem þeir höfðu gert sig seka um, með stuðningi við forsendulausar kröfur nýlenduveldanna. Fyrstu viðbrögð Icesave-vinanna voru raunar eðlileg og á einn veg, þeir skömmuðust sín og reyndu að þurrka burt allar heimildir um afstöðu sína. Þannig lokaði til dæmis Áfram-hópurinn vefsetri sínu.

 

Er frá líður úrskurðinum, eru allra harð svíruðustu kjölturakkarnir aftur komnir á kreik og hafa sjánlega ekkert lært af þeirri niðurlægingu sem þeir hlutu með EFTA-dómnum. Vonbrigðin leyna sér ekki hjá þessu ótrúlega fólki, með þá niðurstöðu að almenningur á Íslandi skylda sigra ESB-þursann og fimmtu herdeildina á Íslandi. Nú veður fram á völlinn foringi Áfram-hópsins Guðmundur Gunnarsson, sá sem á tímabili þóttist bera hag verkalýðsins fyrir brjósti.

 

Guðmundur ritar grein á Eyjunni 30. marz 2013, sem hann nefnir »Töfralausnir«. Þær töfralausnir sem fyrirsögnin vísar til eru hugmyndir um að bræða Snjóhengjuna og nota leysingavatnið til að slökkva eignabruna heimilanna. Auðvitað ber Guðmunur hag hrægammanna mjög fyrir brjósti og telur glapræði að »þjóðnýta« það sem eitt sinn er búið að gefa hinum erlendu auðjöfrum. Orðrétt segir Guðmundur: 

 

 

»Lausn „snillinganna“ snýst um að láta kröfuhafa föllnu bankanna standa straum af þessum kostnaði. Hugmyndir sem jafngilda þjóðnýtingu erlendra eigna kröfuhafa. Allar niðurfærslur á krónueignum kröfuhafa fara í að vinna á snjóhengjunni, það er ekki hægt að nota sömu fjármuni tvisvar. Eignarrétturinn er friðhelgur og það sem þessir menn boða er brot á alþjóðasamningum sem Ísland hefur skuldbundið sig til að virða.«

 

Að mati Sossans er eignarétturinn friðhelgur og auðvitað telur hann vítavert að virða ekki alþjóðasamninga sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefur gert í skjóli nætur. Sönginn um alþjóðlegar skuldbindingar lærði Guðmundur við fótskör Jóhönnu Sigurðardóttur. Þetta var kjarninn í hennar röksemdum í Icesave-deilunni.

 

Guðmundur er ekki alveg sneiddur glettni, því að hann býður upp á ábætinn: »það er ekki hægt að nota sömu fjármuni tvisvar«. Þetta góðgæti hefur Guðmundur frá lagsbræðrum sínum í Samfylkingunni sem ekki skilja að Snjóhengjan stafar öðru fremur af gjaldeyrisskorti. Ef hrægammarnir myndi nota fjármagnið innanlands, eða þjóðin væri með alvöru gjaldmiðil í notkun, væri Snjóhengjan ekki vandamál.

 

Auðvitað hefur þjóðin ekki skuldbundið sig, að leysa út alla sem eiga sýndarpening Seðlabankans með nesti og nýgjum Evrum. Sjálfstætt ríki eins og Ísland getur sem hægast lagt niður sinn sýndarpening (Krónur) og tekið upp nýgjan alvöru gjaldmiðil (Ríkisdal). Raunar viðurkennir Guðmundur þetta, en telur ranglega að ekki sé hægt að afnema verðtryggingu  nema með gjaldmiðilskiptum.  Hins vegar blasir við, að þetta er það sem Ísland verður að gera, taka upp fastgengi og losa sig við gamla óværu eins og Seðlabankann. Að auki leysast flest önnur vandamál þjóðarinnar samtímist.

 

Guðmundur fullyrðir að afnám verðtryggingar taki mjög langan tíma, en útskýrir ekki hvers vegna í ósköpunum það ætti að vera. Það tekur eina viku að taka upp fastgengi með erlendum gjaldmiðli og eitthvað lengri tíma með Ríkisdal undir myntráði. Þar með verða skuldir, eignir, tekjur og útgjöld verðtryggð með hinum nýgja gjaldmiðli og forsendurbrestur eins og varð í gengishruninu getur ekki skeð.

 

Svo eru auðvitað miklar líkur til að verðtrygging verði dæmd ólögleg. Verðtryggð fasteignalán eru bara afleiður, með höfuðstól sem hækkar sem afleiðing af gengisfalli. Þar sem Hæstiréttur hefur úrskurðað að  gengistrygging fasteignalána séu ólögleg, geta dómstólar ekki komist að annari niðurstöðu, en að verðtrygging lána sé einnig ólögleg.

 

Málflutningur Guðmundar verður bara fráleitari og fráleitari, þegar líður á pistilinn. Í örvæntingu sinni, reynir hann að telja sjálfum sér trú um að hann hafi haft rétt fyrir sér varðandi Icesave-kröfurnar. Þetta er aumkunar-verður málflutningur, sem einungis forheimskuðum Icesave-vinum getur dottið í hug. Guðmundur segir:

 

»Þessir hinir sömu snillingar halda því ákaft fram að þeir hafi unnið mikinn sigur í Icesave málinu. Dráttur á lausn Icesave deilunnar leiddi til þess að Ísland hefur að óþörfu búið við slaka viðskiptastöðu í nokkurn tíma, það hefur margoft komið fram hjá forsvarsmönnum atvinnulífsins. Icesave hefur valdið okkur gríðarlegum skaða þrátt fyrir að dómsmálið hafi unnist.«

 

 

Foringi Áfram-hópsins heldur ótrauður áfram:

 

 

»Icesave-deilan var skrímsli sem tætti í sundur þjóðina, þjóð sem sannarlega hefði þurft að standa saman og takast á við efnahagsvandann í stað þess að gera tilraun að kjósa hann í burtu ýta honum þar með á undan sér. Þeir sem benda á þessar staðreyndir eru umsviflaust kallaðir ljótum nöfnum eins og þjóðníðingar eða eitthvað þaðan af verra.«

 

Þarna kemur í ljós sami málflutningur sem heyrst hefur úr ónefndri, en ólíklegri átt. Guðmundur telur að þjóðin hefði átt að standa saman, sýna sem sagt »samstöðu« um uppgjöf fyrir nýlenduveldum og sýna »samstöðu« með Guðmundi Gunnarssyni og öðrum kjölturökkum Evrópusambandsins. Getur niðurlæging þessa fyrrverandi verkalýðsforingja orðið meiri?

 

 

 

Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters.

Fyrst birt hjá PJ Media 26. marz 2013.

  

 

Mike McNally.

European Central Bank President Jean-Claude Trichet, welcoming Cyprus into the European single currency in 2008:

»For a small, open economy like Cyprus, euro adoption provides protection from international financial turmoil.«

Cyprus has agreed to a ten billion euro ($13bn) deal with eurozone and IMF leaders to bail out its banks, and to prevent the Mediterranean island nation from exiting the European single currency. However, Cypriots can be forgiven for not taking to the streets to wave flags and honk their car horns. They’re finding out just what the “protection” afforded by the euro looks like, and it’s more akin to the kind offered by ski mask-wearing heavies in certain parts of New Jersey than the financial security Monsieur Trichet promised.

Under the terms of the deal, the country’s second-largest bank will be shut down, and its largest bank will be restructured. Depositors with more than €100,000 ($130,000) in either bank will face losses in the vicinity of 40 percent. In a bid to prevent a run on the island’s other banks and to stop money from fleeing the country, capital controls have been imposed — guaranteeing that there will still be capital flight once the restrictions are lifted.

The effect on the Cypriot economy will be catastrophic. Businesses serving the banking sector will begin to fail immediately, and others will follow. Property values will plummet and unemployment will soar as the country is plunged into recession.

We’ve been here before of course, with Greece (twice), Spain, Portugal, and Ireland. And compared to those crises, the Cyprus installment of the eurozone drama has been brief, and the amounts of money involved relatively small. But while Cyprus should not, on the face of it, pose much of a threat to the euro project — it accounts for less than one third of one percent of the eurozone economy — the manner in which the crisis has been handled may make this the most damaging episode yet in the single currency’s turbulent history.

In past bailouts, the inevitable “haircut” was imposed mostly on bank bondholders, but because most of the assets of Cypriot banks are in the form of deposits, it was decided that depositors would have to take a substantial hit. An initial bailout proposal caused uproar last week when it emerged that insured depositors would face losses; under EU law, bank deposits up to €100,000 are guaranteed, but because that guarantee only applies in the event of a bank failure and the banks had not at that point failed, the savings were considered fair game.

That deal was rejected by the Cypriot parliament, and while the savings of insured depositors will not be raided under the terms of the new agreement, an alarming precedent has been set with the imposition of a levy on uninsured deposits. Eurozone leaders have let it be known that from now on they will target the savings of private individuals rather than inflicting losses solely on institutional bondholders such as other banks and pension funds.

Investors in Greece, Spain, and elsewhere have been thinking that if the eurozone can do this to savers in Cyprus, they can do it to them when their country needs another bailout (“when” is more likely than “if”). And that fear was brewing even before the chairman of the eurozone declared that the Cyprus deal would indeed be a "template” for future bailouts". As the euro and European markets fell, officials frantically attempted to row back from his statement amid fears of bank runs across southern Europe.

The imposition of capital controls also sets a dangerous precedent for the eurozone, and will further spur savers to start moving their money out of banks in Europe’s weakest economies. Far from marking an end to the eurozone crisis, the harsh treatment meted out to Cyprus runs the risk of reigniting it on an unprecedented scale.

A third new precedent is the seizing of money from large numbers of investors from outside the eurozone — specifically Russians, who are thought to have around €25 billion ($32 billion) in Cypriot banks. Wealthy Russians have been stashing their money in Cyprus since the breakup of the Soviet Union, attracted by high interest rates, low taxes, and light regulation.

In a bid to justify the raid on deposits, eurozone officials and politicians in Germany, which as the eurozone’s most powerful economy effectively underwrites the single currency, have been muttering about Cyprus being a tax haven and dropping hints about money laundering. Yet such accusations are moot given that large parts of its banking sector are about to be wiped out. And whatever Cypriot banks have been up to, they were doing it back in 2004 when the country was allowed to join the European Union, and when it joined the euro four years later. Political considerations trumped economic ones then, as they always have in the drive towards “ever-closer union”; several countries have been admitted to the euro despite failing to meet the requisite economic benchmarks.

It’s understandable that Germany, which is ultimately on the hook for the bailouts provided to Cyprus and other countries, is reluctant to be seen as bailing out Russian tycoons, particularly with elections due in September. But the roughly six billion euros ($7.5bn) that Germany is insisting must come from depositors is pocket change next to the hundreds of billions spent on bailing out other countries, and an awfully small sum over which to risk the entire eurozone.

The euro was the pet project of Europe’s rich northern countries, in particular Germany and France, with the poorer southern nations brought along for the ride. The north needed markets for its exports, and the south was seduced by the promise of cheap and apparently limitless credit guaranteed by its economic betters, which fueled both property booms and growing entitlement states. Underpinning the whole enterprise was the dream of a European superstate to rival the U.S.

When things started to go wrong following the credit crunch of 2008, the southern countries found themselves trapped, unable to devalue their way back to competitiveness while they remained in the euro, but unwilling to leave for fear of the consequences. One after another, they’ve been forced to submit to punishing austerity and economic stagnation imposed by their new masters: EU and eurozone bureaucrats, and northern politicians.

But a revolt is brewing. Tapping into a growing sense that ordinary people have been betrayed by a political class that’s both incompetent and out of touch, anti-euro and populist parties have been gaining ground across the south, most recently in the Italian elections. If just one country finds the courage to leave the euro, there could be a stampede for the exit. (A “euroskeptic” party has even been launched in Germany, albeit with a very different motive: its supporters are tired of picking up the tab for what they view as profligate southerners.)

The future of the eurozone is far from guaranteed, and the inept and cynical way in which its political and financial elites have dealt with Cyprus may yet have an impact on the continent out of proportion to its tiny size.

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum.

Fyrst birt 29. marz 2013.

    

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Mönnum vefst tunga um tönn og verður orða vant, þegar þeir upplifa ummæli eins og þau sem Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir lét frá sér fara 27. marz 2013, við slit Alþingis. Heimskan hefur fylgt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, eins og skugginn fylgir Sólinni. Samt er það svo, að oft ratast kjöftugum satt orð á munn og um þessar mundir er allt vert skoðunar sem varðar stjórnarskrá Lýðveldisins.

Samkvæmt hefðinni er í embætti forseta Alþingis sett það fólk sem heimskast er í meiri-hlutanum. Öll munum við eftir Sturlu Böðvarssyni í Sjálfstæðisflokki, sem er manna heimskastur í þeim flokki. Svo sannarlega er  Ásta Ragnheiður manna heimskust í Samfylkingu. Mig grunar að eftirfarandi ummæli hennar eigi eftir að haldast lengi í minni:

»Á þessu kjörtímabili hafa sjónir almennings beinst meira að Alþingi en oftast áður enda hefur þingið þurft að takst á við mörg erfið úrlausnarefni á þessum tíma. Alþingi hefur oftlega sætt harðri gagnrýni og mælingar á viðhorfum almennings til þingsins hafa ekki verið uppörvandi fyrir okkur alþingismenn.«

»Ég leyfi mér hins vegar að fullyrða að traust þjóðarinnar á þeirri stofnun, sem Alþingi er, hafi ekki bilað. Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar. Sú pólitíska gróska sem birtist í því að fleiri munu gefa kost á sér til framboðs til Alþingis en nokkru sinni áður er í raun skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar.«

»Vandinn er hins vegar sá að þegar talað er um stöðu Alþingis og ímynd þess í þjóðfélaginu gera menn engan greinarmun á stofnuninni Alþingi og þeim sem þingið skipa hverju sinni. Að mínu mati snýst neikvæð umræða um Alþingi ekki um stofnunina eða þau lýðræðisgildi sem hún stendur fyrir.  Hún beinist fyrst og fremst að þeim sem hingað eru valdir, ákvörðunum þeirra og vinnulagi.“«

Að gera greinarmun á  stofnuninni Alþingi og þingmönnunum sem þar starfa, er hugar-æfing sem líklega engum hefur dottið í hug áður og því síður að nokkur hafi látið slíkar hugleiðingar frá sér fara. Það lýsir sérkennilegu hugarfari að tala með þessum hætti um handhafa löggjafarvalds í lýðveldi. Er hægt að fá einhvern botn í svona hugsun, eða hugsunarleysi? Getur verið að Alþingi hafi sjálfstæða tilveru og þingmennirnir séu bara einhvers konar skrautmunir innan veggja Alþingishússins?

Ásta Ragnheiður fullyrðir, að þrátt fyrir flónsku þingmanna meiri-hlutans, hafi þjóðin óbilandi traust á stofnuninni Alþingi. Hún gefur síðan skýringu á fullyrðingu sinni og segir:

»Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar.«

Þetta er auðvitað rétt, en varla nein sönnun á fullyrðingunni um sjálfstæða tilveru Alþingis, óháða þingmönnum þess. Er ekki staðreyndin sú að allt stjórnkerfi Lýðveldisins er mikilvægt fyrir þjóðina, vegna þess að það tryggir fullveldisréttindi almennings? Ég hugsa að flestir landsmenn telji embætti forseta landsins mikilvægara en Alþingi og vísa þá sérstaklega til Icesave-deilunnar.

Það var Alþingi sem setti Icesave-lögin, en það var forseti Lýðveldisins sem gaf þjóðinni tækifæri til að hrinda þeirra árás Alþingis og ríkisstjórnar. Varla telur Ásta Ragnheiður að það hafi verið stofnunin Alþingi sem samþykkti Icesave-lögin, en þingmennirnir hafi hvergi komið nærri? Varla telur Ásta Ragnheiður að embætti forsetans hafi beitt 26. grein Stjórnarskrárinnar, án atbeina forsetans? 

Ásta Ragnheiður styður fullyrðingu sína einnig með tilvísun til pólitískrar grósku, sem meðal annars birtist í mörgum framboðum til setu á Alþingi. Hún vill meina að framboðin sé »skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar«. Er ekki þvert á móti staðreyndin sú, að fjöldi framboða er skýr vísbending um vantraust þjóðarinnar á því fólki sem skipað hefur meiri-hluta á Alþingi og setið í ríkisstjórn þetta kjörtímabil? 

Ásta Ragnheiður telur það vera Vandann stóra, að almenningur hefur réttan skilning á eðli Alþingis. Ekki er hægt að gera greinarmun á Alþingi og þeim mönnum sem þingið skipa hverju sinni. Fundir Alþingis, umræður og ákvarðanir, er lifandi vettvangur þess valdaþáttar stjórnkerfisins sem fer með löggjafarvaldið. Að halda því fram að neikvæð umræða um vanhæfni meiri-hlutans á Alþingi snerti ekki stofnunina Alþingi, eða stöðu þess í stjórnkerfi Lýðveldisins, er hrein og tær heimska.

    

Sjálfstæðisflokkur þræðir torfærur í aðdraganda kosninga

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur þræðir torfærur í aðdraganda kosninga.

Fyrst birt 28. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Forusta Sjálfstæðisflokks virðist hafa >af yfirlögðu ráði<  ákveðið að þræða torfærur í aðdraganda nærstu Alþingiskosninga. Þrátt fyrir skýrar samþykktir Landsfundar 24. febrúar 2013, varðandi upptöku fastgengis og andstöðu við ESB-aðild, talar forusta Flokksins eins og ekkert sé vegakerfið, eins og um sé að ræða óvissuferð um torfærur hálendisins.

Að auki vekur furðu uppgjöf Flokksins á síðasta degi Alþingis. Lögunum um breytingarákvæði Stjórnarskrárinnar er af hálfu núverandi ríkisstjórnar ætlað að auðvelda innlimun landsins í Evrópusambandið. Hvers vegna tekur forusta Sjálfstæðisflokks ekki af skarið, um að strax að loknum kosningum muni Flokkurinn leggja fram tillögu til ályktunar, um að viðræðunum við ESB verði slitið ?

Er ESB-andstaða Sjálfstæðisflokks sýndarmennska?

Bjarni Benediktsson sagði á fundi 23. marz 2013:

»Við sögðum að það ætti að greiða atkvæði um fyrsta Icesave samninginn. Við sögðum að það ætti að greiða þjóðaratkvæði um annan Icesave samninginn. Og við studdum þjóðaratkvæði um þriðja Icesave samninginn.«

»Og við sögðum frá upphafi, að ætluðu menn að fara í viðræður við Evrópusambandið að þá ætti ekki að gera það nema með skýrt lýðræðislegt umboð. Við sögðum og greiddum atkvæði með þjóðaratkvæði, hver einasti þingmaður Sjálfstæðisflokksins á Alþingi, um þjóðaratkvæði, um það hvort hefja ætti viðræðurnar.«

»Og þannig vil ég leysa það mál á næsta kjörtímabili, það er rétta leiðin, að leita lýðræðislegs umboðs vilji menn standa í viðræðum af þessum toga. Sjálfstæðisflokkurinn styður þjóðaratkvæði um það mál á næsta kjörtímabili. Ég teldi vel fara á því, að það gæti orðið á fyrri hluta kjötímabilsins.«

 

Til samanburðar hljóðar samþykkt Landsfundar svo:

 

Landsfundur telur að hagsmunum Íslands sé betur borgið með því að standa fyrir utan Evrópusambandið. Áréttað er að aðildarviðræðum við ESB verði hætt og þær EKKI teknar upp aftur nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.

 

Landsfundurinn mótmælir íhlutun sendiherra Evrópusambandsins á Íslandi í stjórnmálaumræðu þjóðarinnar og telur óhæfu að stækkunardeild ESB haldi úti starfsemi hér þar sem lagst er á sveif með einu stjórnmálaafli gegn öðrum. Evrópusambandinu verði gert að loka kynningarskrifstofu þess hér.

 

Þessi samþykkt ætti öllum að vera ljós. Hún felur í sér kröfu um tafarlausa og formlega stöðvun viðræðna og að aðlögunarferlið verði EKKI tekið upp aftur nema þjóðin samþykki það í þjóðarkönnun. Varðandi kröfu Flokksins um þjóðaratkvæði um Icesave-III-lögin, þá vita allir að sú krafa var reykjar-kóf sem blásið var upp til að fela samþykki Flokksins á  Icesave-samningunum. Formaðurinn nefnir ekki stöðvun viðræðanna einu orði. Hugur hans er allur bundinn við að hefja viðræður af fullum krafti. Til hvaða manna er Bjarni að vísa, þegar hann segir: “vilji menn standa í viðræðum af þessum toga” ?

 

Er búið að gleyma samþykktun Landsfundar um fastgengi ?

 

Þrátt fyrir að Landsfundurinn hafi markað skýra stefnu í átt að fastgengi, nefndi formaðurinn þær samþykktir engu orði. Ef ætlun Flokksins er að halda áfram sömu heimskulegu og skaðlegu peningastefnu sem gert hefur flest heimili og fyrirtæki í landinu gjaldþrota, mun Sjálfstæðisflokkur hljóta hæfilega refsingu í kosningunum. Jafnvel Samfylking, sem þekkt er fyrir heimsku, hefur vit á að telja fastgengi Evrunnar til meðmæla með ESB. Til upprifjunar eru hér samþykktir Landsfundar um peningastefnu:

Upptaka erlendrar myntar. »Íslendska krónan í höftum getur ekki verið framtíðargjaldmiðill þjóðarinnar ef stefnt er að því að Íslendingar eigi kost á því að taka þátt í alþjóðlegri samkeppni og afla þjóðinni tekna á heimsmarkaði. Landsfundur telur að Sjálfstæðisflokknum beri skylda til þess að setja afnám gjaldeyrishafta efst á forgangslista komist hann í ríkisstjórn. Kanna þarf til þrautar alla möguleika fyrir Ísland í gjaldmiðla- og gengismálum, þar með talið upptöku alþjóðlegrar myntar.«

Stöðugleiki í efnahagsmálum. »Landsfundur telur að stöðugleiki í efnahagsmálum sé nauðsynleg forsenda kraftmikillar uppbyggingar í atvinnulífinu og verðmætasköpunar. Viðvarandi hallarekstur ríkissjóðs, háir vextir, mikil verðbólga og óstöðugur gjaldmiðill hefur í för með sér mikinn kostnað fyrir atvinnulíf sem bitnar sérstaklega á nýsköpun og fjárfestingu.«

Endurskoða hlutverk Seðlabankans. »Landsfundur telur að taka þurfi til endurskoðunar hlutverk Seðlabankans sem lánveitanda til þrautavara. Með forgangi almennra innstæðna ættu hagsmunir almennra innstæðueigenda að vera nægilega vel tryggðir en auk þess er óeðlilegt að kostnaði við fall stórra fjármálastofnana sé velt yfir á skattgreiðendur með aðgerðum Seðlabankans.«

 

Efnahagsvandi Kýpur og Íslands - samanburður er lærdómsríkur

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Efnahagsvandi Kýpur og Íslands - samanburður er lærdómsríkur.

Fyrst birt 25. marz 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Lærdómsríkt er að bera saman efnahags-vandann á Kýpur og Íslandi. Ljóst má vera að upphaf vandamálanna hefur ekkert að gera með gjaldmiðila þessara landa. Hins vegar kemur í ljós að afleiðingarnar eru mismunandi eftir peningakerfi ríkjanna. Fyrsti samanburður leiðir eftirfarandi í ljós:

1. Bankar lenda á barmi gjaldþrots – hvernig á að bregðast við?

2. Á Íslandi féllu bankarnir og flotgengið veldur því að gengi gjaldmiðilsins fell í kjölfar bankahrunsins. Af gengisfallinu leiddi verðbólga. Tilgátur um að gengisfall auki framleiðslu eru sannanlega rangar, vegna frumstæðrar framleiðslu (iðnaðurinn var drepinn með Evrópska efnahagssvæðinu). Eignabruni og dýrtíð eru afleiðingarnar. Landið á ekki alvöru gjaldeyrir til að standa undir útgjöldum.

3. Á Íslandi voru stofnaðir nýgjir bankar, í eigu ríkisins. Þessir bankar fengu í heimanmund ríflegar afskriftir sem hugmyndin var að notaðar yrðu til að lækka stökkbreyttar skuldir heimila og fyrirtækja. Svo kom Steingrímur til sögunnar og gaf hrægömmum bankana. Með því móti var Snjóhengjan sköpuð, fyrirtæki og heimili eru hundelt af bönkunum.

4. Neyðarlögin tryggðu eigendum Icesave-reikninga meiri rétt en þeir höfðu á grundvelli tilskipana Evrópusambandsins. Að auki höfðu Icesave-eigendur tvöfalda tryggingu fyrir lágmarki tilskipana ESB. Tryggingasjóðir á Íslandi og í Bretlandi/Hollandi báru ábyrgð á innistæðunum og hverjir fjármagna tryggingasjóðina nema bankar í þessum löndum.

5. Icesave-samningarnir voru tilraun til að gera Íslendska ríkið (almenning) ábyrgt fyrir forsendulausum kröfum nýlenduveldanna. Steingrímur J. Sigfússon hótaði að Íslendingar myndu samt greiða kröfurnar og því kom hann í kring með afsali Íslandsbanka og Arion Banka, í hendur hrægammanna. Að auki setti hann ríkisbankann Landsbanka í um 300 milljarða króna skuld í alvöru gjaldmiðli.

6. Á Kýpur hefur ESB uppi tilraunir til að bjargar bönkunum, vegna fjárhagslegra tengsla þeirra við eigendur Evrópusambandsins, Þýðskaland og Frankland. Fastgengið veldur því að gengisfall mun ekki fylgja í kjölfar bankahruns. Kýpverska ríkið mun verða gjaldþrota, því að það hefur tekið ábyrgð á bönkunum, fyrst Laiki Bank 2012 og síðan mun ESB neyða þá að taka ábyrgð á þeim öllum, þrátt fyrir að ríkisábyrgð sé bönnuð innan Evrópska efnahagssvæðisins.

7. Kýpur hefur ríkisstjórn sem virðist gæta hags landsins, sem ekki er á Íslandi. Ef gjaldþrota bönkum verður leyft að falla, mun það ekki hafa varanleg áhrif. Gengi Evrunnar mun ekki falla og ekki mun skella yfir íbúana verðbólga, eignabruni og önnur óáran. Þetta geta Kýpverjar þakkað fastgenginu, ólíkt því sem skeði á Íslandi og er þó ekki séð fyrir endann á erfiðleikum Íslands.

8. Ef ríkissjóður Kýpur gengst í ábyrgð fyrir hinum erlendu skuldum bankanna, mun það jafngilda ævarandi þrælkun landsmanna. Um ókomin ár munu nýlenduveldi Evrópu njóta arðs af erfiði Kýpverja. Þetta er raunar sama niðurstaða og verður á Íslandi, ef kröfur hrægammanna verða ekki afskrifaðar að fullu og öllu.

9. Lærdómurinn er sá að fastgengi tryggir efnahagslegan stöðugleika, en leysir ekki allan vanda sem upp kann að koma. Verðbólga verður örugglega miklu minni, verðtrygging lána verður óþörf, eignabruni vegna stökkbreyttra skulda getur ekki skeð og fyrirtæki og einstaklingar geta snúið sér að sköpun verðmæta, í stað þess að stunda kapphlaup við verðbólguna.

10. Á Kýpur eru uppi hugmyndir um að yfirgefa Evruna og þrátt fyrir umsagnir hagfræðinga um að það sé erfitt eða ómögulegt, fullyrði ég að það er auðvelt. Aðferðin er fólgin í upptöku myntráðs, sem gefur út innlenda mynt en notar Evru sem stoðmynt. Að fara úr Evru og yfir í myntráð er ekki erfiðara en að fara úr myntráði yfir í Evru. Úr myntráði yfir í Evru er raunar sú leið sem flest ríkin í Evrulandi hafa farið.

    Viðbót 26. marz 2013.

• Neyðarlögin »TRYGGÐU EKKI« innistæður í innlendum bönkum, heldur »VEITTU FORGANG« öllum innistæðum á Icesave-reikningunum. Þetta hefði ekki nægt nema af því að Landsbankinn var fjármagnaður að stórum hluta með útgáfu skuldabréfa. Þessi hluti Neyðarlaganna hefði ekki komið að gagni, ef Landsbankinn hefði eingöngu verið fjármagnaður með innlánum, eins og Laiki Bank á Kýpur.

• Neyðarlögin voru tvíþætt og sá hluti sem snerti innlendu útibúin snérist um að viðhalda greiðslukerfi landsins. Þetta var ekki hægt að gera nema með því að stofna nýgja banka, því að bankarnir féllu allir. Á Kýpur eru ekki allir bankarnir fallnir. Með Neyðarlögunum var ríkinu heimilað að stofna þessa nýgju banka. Nýgju bankarnir tóku skuldir og eignir úr gömlu óstarfhæfu bönkunum. Hluti  skuldanna voru innistæðurnar og hluti eignanna voru innlend útlán til heimila og fyrirtækja.

• Fullyrðingar Steingríms J. Sigfússonar um að innistæður njóti ríkisábyrgðar eru rangar. Hann hefur raunar sjálfur viðurkennt að einungis er um pólitískar yfirlýsingar að ræða. Úrskurður EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013 staðfestir, að á Evrópska efnahagssvæðinu eru ríkissjóðir/almenningur ekki í ábyrgð fyrir innistæðum í bönkum. Hvorki Neyðarlögin né önnur lög á Evrópska efnahagssvæðinu tryggja innistæður í bönkum. Inneignir í bönkum eru »EKKI ríkisTRYGGÐAR«.

• Á Kýpur er beitt fullkomlega hliðstæðum aðgerðum og gert var hérlendis, þrátt fyrir áætlanir um annað. Evrópusambandið ætlar að láta almenning axla þungar byrðar af bankahruninu, en reynt er að hlýfa erlendum lánveitendum sem eru mest bankar í Þýðskalandi og Franklandi. Að kröfu Evrópusambandsins endurfjármagnaði ríkissjóður Kýpur Laiki Bank 30. júní 2012 og eignaðist við það 84% hlut í bankanum. Með þessum kaupum skuldsetti ríkissjóður Kýpur sig örugglega um háar fjárhæðir, sem núna eru að fullu glataðar.

• Á Kýpur eru innistæður að 100.000 EUR fluttar í annan banka, sem er hliðstætt flutningi í nýgju bankana hérlendis. Þetta er ekki gert á grundvelli kerfishruns eins og hérlendis, heldur að skipun Evrópusambandsins. Útlán fylgja með innistæðunum, eins og gert var hérlendis, auk þess sem ríkissjóður Kýpur leggur bankanum til samsvarandi eiginfé. Gert er ráð fyrir að þeir sem áttu inneignir yfir 100.000 EUR muni tapa allt að 30% af þeim fjármunum, enda mest útlendingar sem Brussel-hjörðin er búið að brennimerkja sem glæpalið.

• Staðan er því sú að Evrópusambandið heldur til streitu, að almenningur axli ábyrgð á bankakerfinu. Þrátt fyrir bann Evrópusambandsins sjálfs á ríkisábyrgðum, þá eru aðildarlöndin neidd til að veita ríkisábyrgðir. Hér heima eyðilagði ríkisstjórnin þann tilgang Neyðarlaganna að nota hagnað nýgju bankanna til að lækka byrðar almennings vegna gengishrunsins. Þess vegna er Ísland í nákvæmlega sömu stöðu og Kýpur. Tilgangur Neyðarlaganna náði ekki fram að ganga, nema gagnvart eigendum Icesave-reikninganna. Mikil blessun er að Icesave-stjórnin á einungis fáeina daga eftir ólifaða.

Fríverzlun við Bandaríkin fær óvæntan stuðning

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Fríverzlun við Bandaríkin fær óvæntan stuðning.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 23. marz 2013.

  

  

Birgir Þórarinsson.

Undirritaður flutti á Alþingi í október 2010 þingsályktun um fríverzlun við Bandaríkin.

Fríverzlun við Bandaríkin, stærsta hagkerfi heims, er mikið hagsmunamál fyrir Ísland. Í henni felast fjölmörg ný tækifæri fyrir neytendur, inn- og útflutning, fyrirtæki og fjárfestingar. 

Við undirbúning málsins átti ég meðal annars fund með ráðamönnum í Washington. Kom það vel í ljós að þeir voru áhugasamir um málið. Það var ekki síst þess vegna sem tillagan var flutt. Gat ég þess í umræðum á Alþingi að áhugi væri á málinu af hálfu Bandaríkjanna. Þrátt fyrir það náði tillagan ekki fram að ganga og skrifast það á áhugaleysi ríkisstjórnarflokkanna. Þeim hefur eflaust þótt það slæmt að draga athyglina frá ESB-umsókninni.

Nýverið kom fram í fjölmiðlum að utanríkisráðherra hefur skrifað hinum nýja utanríkisráðherra Bandaríkjanna, John Kerry, bréf þar sem hann óskar eftir aðkomu Íslands að væntanlegum fríverzlunarviðræðum Bandaríkjanna og ESB. Haft var eftir John Kerry að viðræðurnar yrðu ekki einskorðaðar við ríki ESB heldur einnig önnur ríki er tengjast Evrópsku samstarfi. Þetta verður ekki skilið á annan veg en að aðild að ESB skipti ekki höfuð máli í þessu sambandi. Þetta eru mikil tíðindi í ljósi fyrri orða um að gangi Ísland í ESB fáist fríverzlun við Bandaríkin í bónus. 

Utanríkisráðherra er þróttmikill og vaskur stjórnmálamaður og þá sérstaklega þegar kemur að málefnum ESB. Hann hefur ekki sleppt hendinni af ESB-umsókn Íslands þótt vaða hafi þurft eld og brennistein, heima og heiman.

Ég vil þakka utanríkisráðherra fyrir þann áhuga sem hann sýnir nú fríverzlunarsamningi við Bandaríkin. Það lítur hins vegar út fyrir að honum muni ekki endast pólitískt líf í ráðuneytinu til að ljúka málinu. Það hefur komið á daginn að Bandaríkin hafa áhuga á viðræðum við Ísland. Ráðherra hefði átt að styðja þingsályktun mína fyrir rúmum 2 árum, hefja tvíhliða viðræður við Bandaríkin og vera þar með á undan ESB. Það hefði komið honum á spjöld sögunnar. Ísland á fjölmörg sóknarfæri í alþjóðasamskiptum án Evrópusambandsins.

<<<>>><><<<>>>

Tillaga til þingsályktunar

um fríverzlun við Bandaríkin.

19.október 2010.

Flutningsmenn: Birgir Þórarinsson, Ragnheiður E. Árnadóttir, Jón Gunnarsson,
Ásmundur Einar Daðason, Árni Johnsen, Gunnar Bragi Sveinsson.

Alþingi ályktar að fela utanríkisráðherra að óska eftir viðræðum við ríkisstjórn Bandaríkja Norður-Ameríku um gerð tvíhliða fríverzlunar-samnings milli Íslands og Bandaríkjanna.

Greinargerð.

Það er lykilatriði í endurreisn Íslendsk efnahagslífs að tryggja Íslendskum fyrirtækjum bestu mögulegu viðskiptakjör. Tollfrjáls aðgangur að einum stærsta markaði heims, Bandaríkjamarkaði, er mjög mikilvægur í þessu sambandi. Með tilkomu fríverslunarsamnings við Bandaríkin mundu Bandarískar vörur lækka í verði til hagsbóta fyrir Íslendska neytendur og fyrirtæki. Sóknarhagsmunir Íslands liggja í því að tryggja greiðan aðgang að Bandaríkjamarkaði fyrir útflutningsvörur, sérstaklega fiskafurðir og iðnaðarvöru. Sú grundvallarbreyting hefur orðið undanfarin ár að hagsmunir Íslands liggja ekki einungis í verzlun með sjávarafurðir heldur hefur Ísland verulegra hagsmuna að gæta á nánast öllum sviðum og ekki síst hvað varðar hátækni, lyf og þjónustu.

Fríverzlunarsamningur við Bandaríkin felur í sér mikil tækifæri fyrir Íslendskar landbúnaðarvörur. Má þar helstar nefna lambakjöt, skyr og osta enda hafa téðar vörur verið á boðstólnum í Bandaríkjunum um nokkurra ára skeið og hafa fengið þar mjög góðar viðtökur. Lækkun smásöluverðs til Bandarískra neytenda, í gegnum tollaívilnanir, ætti að skila sér í aukinni sölu sem leiða mundi til aukinnar framleiðslu Íslendskra landbúnaðarvara.

Bandaríkin hafa gert fríverzlunarsamninga við 17 ríki og á meiri hluti þeirra það sammerkt að teljast smá. Ísland er lítið land í samfélagi þjóðanna og af þeim sökum ætti landið að falla vel að samningamódeli Bandaríkjanna og góðar líkur vera á að samningar takist.

Það er eðli fríverzlunarsamninga að þeir eru gagnkvæmir en í því felst m.a. að báðir aðilar telja sig hafa hag af því að gera slíka samninga. Hagur Bandaríkjamanna yrði ekki síst sá að þeir gætu nýtt Ísland sem umskipunarhöfn fyrir flutninga á Evrópumarkað. Lega landsins gæti þannig orðið til þess að Ísland yrði milliliður fyrir viðskipti milli Bandaríkjanna og meginlands Evrópu. Þá gæti einnig orðið hagkvæmt að flytja hálfunnar vörur frá Bandaríkjunum til Íslands, fullvinna þær hér á landi og selja í öðrum Evrópulöndum. Ef löndin ná samningum um sk. upprunareglur gætu fjölmörg störf skapast hér á landi í tengslum við samninginn. Á Suðurnesjum mundi til að mynda nálægð við alþjóðaflugvöll og höfnina í Helguvík gegna mikilvægu hlutverki.

Viðræður milli landa við gerð fríverzlunarsamninga taka oft langan tíma. Það er þó ekki algild regla en orð eru til alls fyrst. Ef pólitískur vilji er til staðar af beggja hálfu ættu viðræður og staðfesting samnings að taka tiltölulega skamman tíma. Í þessu samhengi þarf að hafa hraðan á við afgreiðslu þingsályktunartillögunnar á Alþingi. Hafa ber í huga að fari svo að Ísland gangi í Evrópusambandið(?), mun Ísland eitt og sér hafa skerta heimild til að gera tvíhliða fríverzlunarsamninga og yrðu slík samningagerð fyrir landsins hönd á könnu Evrópusambandsins.

Hugmyndin um fríverzlunarsamning við Bandaríkin er ekki ný af nálinni. Könnunarviðræður fóru fram á vettvangi EFTA fyrir nokkrum árum en þær skiluðu ekki tilætluðum árangri. Margt hefur hins vegar breyzt á þeim tíma sem liðið hefur og er ástæða til að ætla að viðhorf Bandaríkjamanna séu jákvæðari núna en þau voru þá. Teikn eru á lofti um að þeir vilji bæta samskipin milli landanna en þau hafa heldur minnkað frá því að varnarliðið hvarf af landi brott. Við þetta má einnig bæta að utanríkisráðherra Bandaríkjanna, Hillary Clinton, gat þess m.a. sérstaklega í sjónvarpsávarpi til Íslendinga 17. júní sl. að Íslendingar gætu reitt sig á trausta vináttu og stuðning Bandaríkjamanna í þeim efnahagserfiðleikum sem að steðja.

Að jafnaði hafa fulltrúar atvinnulífsins á Íslandi með atbeina utanríkisráðuneytisins haft frumkvæði að gerð fríverzlunarsamninga. Skýr viljayfirlýsing Alþingis í þessum efnum er mikilvæg og vegur þungt. Hana mætti túlka sem ósk um stuðning vegna mikilla efnahagserfiðleika. Stuðning sem grundvallast á áratuga vináttu og gagnkvæmum viðskiptum á sama tíma. Á slíkum forsendum mætti nálgast viðræður eða einstaka þætti samningsgerðar.

Leita ber allra leiða til þess að styrkja stoðir Íslendsk efnahagslífs á erfiðum tímum. Fríverzlunarsamningur við Bandaríkin ætti að skapa framtíðarmöguleika, ný og eftirsóknarverð tækifæri á fjölmörgum sviðum. Af þeim sökum fjallar þingsályktunartillagan um tækifæri sem Alþingi á að hafa frumkvæði að því að nýta.