Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

         

Stöðvum strax aðlögun að ESB.

 

Undirskriftalistinn

 

Þann 16. júlí 2009, samþykkti Alþingi ályktun um »að leggja inn umsókn um aðild Íslands að ESB«. Ályktunin hlaut samþykki Alþingis með aðeins 33 atkvæðum af 63. Tillögu, um að leita álits þjóðarinnar á þessu afdrifaríka feilspori, var hafnað með 32 atkvæðum.

Umsóknin um aðild að Evrópusambandinu var þannig alfarið á ábyrgð þess meirihluta á Alþingi sem studdi ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Umsóknin var hvorki á ábyrgð stjórnarandstöðnnar á Alþingi né þjóðarinnar.

Allt frá september 2009, hafa verið gerðar kannanir um afstöðu landsmanna til inngöngu landsins í ESB, af Capacent-Gallup. Niðurstöður þessara kannana hafa ávallt verið á einn veg, 60% - 70% þjóðarinnar hefur verið andvígt aðild.

Við blasir, að núverandi meirihluti á Alþingi mun gjalda mikið afhroð í kosningunum 27. apríl 2013. Að stórum hluta er það vegna þess að þjóðin hafnar óskum ríkisstjórnarinnar um inngöngu landsins í ESB. Þjóðin hafnar þeim ólýðræðislegu vinnubrögðum sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefur viðhaft í ESB málinu.

Við undirrituð skorum á Alþingi að stöðva strax viðræður Íslands við Evrópusambandið um aðild Íslands að ESB, með formlegri ályktun. Alþingi hóf viðræður um aðild án samþykkis þjóðarinnar og Alþingi ber skylda til að ljúka þeim strax, án kostnaðarsamrar þjóðarkönnunar.

Sjálfstæðisflokkur lofar landsmönnum vandfundnum gjöfum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur lofar landsmönnum vandfundnum gjöfum.

Fyrst birt 22. apríl 2013.

 

     

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Á kosningavef Sjálfstæðisflokks er gerð grein fyrir loforðum flokksins um skatta-afslátt til að mæta erfiðri stöðu skuldugra heimila og til þeirra sem eru að safna fyrir húsnæði. Þessar hugmyndir eru svo ótrúlegar að nálgast vitfirringu, ef sannar eru. Á vefsíðunni segir um skatta-afslátt til að lækka skuldir sem eru fyrir hendi:

»Lækkaðu höfuðstólinn með skattaafslætti.

Þú færð allt að 40.000 krónur á mánuði í sérstakan skattaafslátt vegna afborgana af íbúðaláni. Skattaafslátturinn fer beint inn á höfuðstól lánsins til lækkunar. Öllum stendur þessi leið til boða.«

Ennfremur er lofað skatta-afslætti til fjárfestinga í húsnæði í framtíðinni:

»Auðveldari leið inn á fasteigna­markaðinn.

Sjálfstæðisflokkurinn vill veita þeim sem eru að spara fyrir íbúð allt að 40 þúsund kr. skattaafslátt á mánuði af þeim tekjum sem er safnað til íbúðakaupa. Þannig geta sem flestar fjölskyldur fengið tækifæri til að eignast eigið húsnæði.

Dæmi: Sá sem leggur fyrir 100.000 krónur á mánuði á sérstakan húsnæðis­sparnaðar­reikning fær 40.000 króna skattaafslátt á móti svo ráðstöfunartekjur minnka aðeins um 60.000. Þannig fær fólk raunverulegan hvata til að spara fyrir húsnæðiskaupum.«

Svona örlæti hefur ekki sést í kosningabaráttu, allt frá landnámi. Hlaupum samt ekki um í stjórnlausri gleði, heldur athugum hvað þessi kosningaloforð merkja fyrir ríkissjóð.

Fyrir það fyrsta, þá er þarna talað um að einstaklingar fái þennan rausnarlega skatta-afslátt, en ekki til dæmis heimili eða bara skuldsettir einstaklingar. Þarna segir að »Öllum stendur þessi leið til boða.«

Í öðru lagi er skatta-afsláttinn hægt að fá vegna fyrirhugaðra íbúðarkaupa og einnig vegna afborgana af lánum með veði í húsnæði. Hvað ætli þessar fyrirhuguðu gjafir leiði til mikilla útgjalda fyrir ríkissjóð?

Einstaklingar í landinu voru 321.857 01. janúar 2013. Þar sem lofað er afslætti upp á 480.000 kr/ári (40.000 x 12 mánuðir) verður árlegur skattaafsláttur vegna þessara loforða um 154 milljarðar (321.857 x 480.000). Vegna mannfjölgunar á nærstu árum má örugglega hækka þessa tölu í 160 milljarða, hið minnsta. Á þeim 5 árum sem afslættinum er lofað, verður afslátturinn 800 milljarðar! Hefur ríkissjóður efni á þessum gjöfum, eða er ætlunin að bræða Snjóhengjuna og drekkja Hrægömmunum?

Frambjóðendur Flokksins hafa fjallað opinberlega um framangreindar hugmyndir, en í stað kostnaðar ríkissins upp á160 milljarða Króna, hafa þeir talað um 16 milljarða. Þetta hlýtur að vera kommu-skekkja, sem verður snarlega leiðrétt. Eftir stendur að útskýra hverju Flokkurinn er raunverulega að lofa.

    

Fjölmenn samfylking Icesave-vina ætlar að sitja áfram á Alþingi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Fjölmenn samfylking Icesave-vina ætlar að sitja áfram á Alþingi.

Fyrst birt 22. apríl 2013.

 

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Úrskurður EFTA-dómstólsins frá 28. janúar 2013 staðfesti að »Samstaða þjóðar gegn Icesave« og aðrir andstæðingar Icesave-kúgunarinnar höfðu fullkomlega rétt fyrir sér. Á sömu stundu og úrskurðurinn var gerður kunnur, hefðu allir þeir Alþingismenn sem greiddu Icesave-III-samningunum atkvæði átt að tilkynna afsögn sína.

Enginn þessara þingmanna lét svo lítið, að biðjast afsökunar á heimsku sinni og hugleysi frammi fyrir kröfugerð nýlenduvelda Evrópu. Það er jafnvel verra, að stór hluti þessa óþjóðholla liðs býður sig fram til áframhaldandi setu á Alþingi. Samkvæmt skoðanakönnunum, er líklegt að einhverjir þessara þjóðsvikara nái kjöri. Lesendur eru hvattir til að strika út þetta fólk við kosninguna, eftir því sem færi gefst.

 

 

Þau sögðu Já við Icesave-III-lögunum, 16. febrúar 2011.

Árni Páll Árnason (S) Ásta R. Jóhannesdóttir (S) Björgvin G. Sigurðsson (S) Guðbjartur Hannesson (S) Helgi Hjörvar (S) Jóhanna Sigurðardóttir (S) Jónína R. Guðmundsdóttir (S) Katrín Júlíusdóttir (S) Kristján L. Möller (S) Magnús Orri Schram (S) Mörður Árnason (S) Oddný G. Harðardóttir (S) Ólína Þorvarðardóttir (S) Róbert Marshall (S) Sigmundur Ernir Rúnarsson (S) Sigríður I. Ingadóttir (S) Skúli Helgason (S) Valgerður Bjarnadóttir (S) Þórunn Sveinbjarnardóttir (S) Össur Skarphéðinsson (S)

Atli Gíslason (VG) Álfheiður Ingadóttir (VG) Árni Þór Sigurðsson (VG) Björn Valur Gíslason (VG) Jón Bjarnason (VG) Katrín Jakobsdóttir (VG) Lilja Rafney Magnúsdóttir (VG) Ólafur Þór Gunnarsson (VG) Steingrímur J. Sigfússon (VG) Svandís Svavarsdóttir (VG) Þráinn Bertelsson (VG) Þuríður Backman (VG) Ögmundur Jónasson (VG) Árni Johnsen (D) Ásbjörn Óttarsson (D) Bjarni Benediktsson (D) Einar K. Guðfinnsson (D) Jón Gunnarsson (D) Kristján Þór Júlíusson (D) Ólöf Nordal (D) Ragnheiður E. Árnadóttir (D) Ragnheiður Ríkharðsdóttir (D) Tryggvi Þór Herbertsson (D) Þorgerður K. Gunnarsdóttir (D)

Þjóðnýting einkaskulda - almenningur blóðmjólkaður

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Þjóðnýting einkaskulda - almenningur blóðmjólkaður.

Fyrst birt á vefsetri höfundar 23. marz 2012.

 

 

Lilja Mósesdóttir.

Kröfuhafar gömlu bankanna og útrásarvíkinganna leita enn leiða til að koma kröfum sínum yfir á skattgreiðendur, í stað þess að láta gömlu bankana og útrásarvíkingana borga. Forusta stjórnarflokkanna hefur ýtt undir þessa viðleitni kröfuhafanna með ítrekuðum nauðsamningum um „Icesave skuldbindinguna“, andstöðu við almennar skuldaleiðréttingar sem hefðu rýrt eignir kröfuhafa og stuðning við gjaldeyrishöft sem koma í veg fyrir að aflandskrónur og aðrar eignir kröfuhafa verði afskrifaðar.

Á bak við aflandskrónurnar og eignir kröfuhafa gömlu bankanna voru einkaskuldir fyrirtækja sem fóru í þrot. Þjóðarbúið hefur því ekki efni á að greiða út þessar aflandskrónur og eignir kröfuhafa. Ríkisstjórnin skilur ekki vandann og leyfir aflandskrónueigendum að kaupa ríkisskuldabréf fyrir verðlitlar krónur eins og þær hefðu fullt verðgildi. Þetta heitir að þjóðnýta tapaðar einkaskuldir. Skerða verður lífskjör almennings verulega í landinu ef þessum froðueignum verður ekki þrýst út úr hagkerfinu með því að rýra virði þeirra með háum útstreymisskatti, eða með því að taka upp Nýkrónu (Ríkisdal) á mismunandi skiptigengi til að rýra verðgildi þeirra.

Höft til verndar kröfuhöfum.

Sífellt fleiri sérfræðingar taka nú undir tillögu mína um skatt á útstreymi fjármagns sem ég lagði m.a. til í grein í Fréttablaðinu í lok október 2008. Tillögu minni var slátrað af fólki sem veit ekkert um fjármálakreppur og skilur ekki nauðsyn þess að skrifa niður tapaðar eignir sem notaðar voru til að fjármagna fjárfestingar og neyslu fyrirtækja og einstaklinga sem nú eru gjaldþrota. Í stað t.d. 80% skatts á útstreymi fjármagns voru innleidd gjaldeyrishöft sem vernda kröfuhafa gegn eignarýrnun og tryggja þeim hæstu ávöxtun sem völ er á í Evrópu. AGS ráðlagði stjórnvöldum að styggja ekki eigendur þessara froðueigna. Aflandskrónueigendum var því boðið að umbreyta froðueignum sínum í ríkisskuldabréf án afskrifta og með hárri ávöxtun. Ávöxtun sem sótt er í vasa skattgreiðenda og skuldsettra heimila og fyrirtækja á Íslandi. Eftir hrun hefur þjóðin ekki átt gjaldeyri til að kaupa krónueignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa.

Útflutningstekjurnar hafa farið í að greiða fyrir innflutning og vexti og afborganir af erlendum skuldum. Útstreymi vaxtagreiðslna af froðueignum sem eru á leið út úr hagkerfinu hefur veikt gengi krónunnar og gert endurfjármögnun erlendra lána erfiðari og dýrari en ella. Fljótlega þarf t.d. Nýi Landsbankinn að endurfjármagna lán að upphæð um 320 milljarða. Nauðsynlegt er að fá nýtt erlent lán til að koma í veg fyrir að þessi upphæð bætist ekki við um 700 milljarða eignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa gömlu bankanna sem sitja fastar á bak við höftin og bíða þess að fara út. Útstreymi sem setur mikinn þrýsting á krónuna til lækkunar. Höftin virka eins og vatnsaflsvirkjun sem lokar á útstreymið og á bak við vegg virkjunarinnar safnast upp stöðugt hærra stöðulón peninga. Stöðulón sem núna er um 1.000 milljarðar en fer niður í um 700 milljarðar um leið og búið er að tryggja endurfjármögnun Landsbankans.

Lífskjörin í vasa kröfuhafa.

Sú leið sem stjórnarflokkarnir hafa valið til að tryggja eignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa er að halda kaupmætti í landinu niðri og langt undir því sem gerist hjá nágrönnum okkar. Lítill kaupmáttur almennings á Íslandi dregur úr innflutningi vöru og þjónustu, þannig að afgangur myndast á viðskiptum við útlönd. Afgangurinn er notaður til að fjármagna hægfara útstreymi froðueignanna. Miklar skuldir og vaxtagreiðslur Íslendska þjóðarbúsins gera þjóðinni sífellt erfðara fyrir að fjármagna hægfara útstreymi froðueigna og því eru nú uppi raddir um að veikja þurfi gengi krónunnar enn meira til að fjármagna útstreymið. Enn á ný er m.ö.o. uppi krafa um að styrkja skjaldborgina um fjármagnseigendur á kostnað lífskjaranna í landinu. Stjórnarflokkarnir virðast ekki sjá neina aðra leið út úr vandanum. Ef hin svokallaða norræna velferðarstjórn ætlar að fara lífskjaraskerðingarleiðina, þá mun mikill fjöldi landsmanna sjá hag sýnum betur borgið með því að selja krónueigendum eignir sínar á bóluverði og flytja þangað þar sem lífskjör eru viðunandi.

Nýkróna (Ríkisdalur).

Skattlagningu á útstreymi fjármagns hefur verið hafnað á þeirri forsendu að skatturinn gangi á eignarrétt kröfuhafa og gegn ákvæði EES samningsins um frjálst flæði fjármagns. Upptaka Nýkrónu (Ríkisdala) með mismunandi skiptigengi er leið framhjá þessum vandkvæðum. Launum fólks í landinu yrði breytt í Nýkrónu þannig að upphæð þeirra yrði óbreytt. Froðueignir á leið út úr landi yrði hins vegar skipt yfir í Nýkrónu þannig að 10 milljónir í gömlum krónum yrðu t.d. 2 milljónir í Nýkrónum. Upptaka Nýkrónu myndi þannig laga ytra ójafnvægi hagkerfsins sem birtist í því að þjóðin hefur ekki efni á að kaupa krónueignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa nema fella gengi krónunnar enn meira og skerða verulega lífskjör almennings með hærra vöruverði og dýpkandi skuldakreppu heimilanna.

Jafnframt væri nauðsynlegt að nota upptöku Nýkrónunnar til að laga innra ójafnvægi hagkerfisins sem felst í því að sumir eiga alltof miklar eignir (fjármagnseigendur og lífeyrissjóðir) og aðrir eru of skuldsettir. Við upptöku Nýkrónunnar þyrfti því að skrifa húsnæðisskuldir þannig að 10 milljón kr. lán færi yfir á 8 milljónum kr. og lækka eignir fjármagnseigenda til samræmis. Upptaka Nýkrónu (Ríkisdala) er ekki töfrabragð heldur nauðsynleg varnaraðgerð til að koma í veg fyrir aukna fátækt og stórfelldan landflótta á næstu árum.

Steve H. Hanke: The Dead Hand of Exchange Controls

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Steve H. Hanke: The Dead Hand of Exchange Controls.

Fyrst birt í júlí-hefti GlobeAsia 2010.

 

 

  

Steve H. Hanke.

The monetary bureaucrats in the United States, Europe and Japan have delivered ultra-low interest rates. When combined with the exchange-rate regimes in most Asian countries, these low interest rate policies have created a hot-money cocktail. In May, the United Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific recommended the imposition of exchange controls to curb inflows of hot-money (styggur peningur) into the region. On June 13 and 16, South Korea and Indonesia, respectively, took the U.N. bait and introduced new exchange controls.

To understand the causes of hot-money flows, we must examine the basic types of exchange-rate regimes. Let’s take a look (see accompanying chart).

Free-Market Regimes.

Although floating and fixed rates appear dissimilar, they are members of the same free-market family. Both operate without exchange controls and are free-market mechanisms for balance-of-payments adjustments. With a floating rate, a central bank sets a monetary policy but has no exchange rate policy — the exchange rate is on autopilot. In consequence, the monetary base is determined domestically by a central bank. With a fixed rate there are two possibilities: either a currency board sets the exchange rate, but has no monetary policy — the money supply is on autopilot — or a country is “dollarized” and uses a foreign currency as its own.

Under a fixed-rate regime, a country’s monetary base is determined by the balance of payments, moving in a one-to-one correspondence with changes in its foreign reserves. With both of these free-market exchange rate mechanisms, there cannot be conflicts between monetary and exchange rate policies, and balance-of-payments crises (and hot-money flows) cannot rear their ugly heads. Floating- and fixed-rate regimes are inherently equilibrium systems in which market forces act to automatically rebalance financial flows and avert balance-of-payments crises and hot money flows.

Pegged Rates Invite Trouble.

Most economists use “fixed” and “pegged” as interchangeable or nearly interchangeable terms for exchange rates. While these two types are superficially similar, they are fundamentally very different types of exchange-rate arrangements. Pegged-rate systems are those where the monetary authority is aiming for more than one target at a time. Indeed, pegged rates require a central bank to manage both the exchange rate and monetary policy.

With a pegged rate, the monetary base contains both domestic and foreign components. Pegged systems — which include pegged, but adjustable rates, crawling pegs, and managed floating rates — go hand-in-glove with hot money flows. These systems often employ exchange controls and are not free-market mechanisms for international balance-of-payments adjustments. Pegged exchange rates (gengistylling) are inherently disequilibrium systems, lacking an automatic mechanism to produce balance-of-payments adjustments.

Unlike floating and fixed rates, pegged rates invariably result in conflicts between monetary and exchange rate policies. For example, when capital inflows become “excessive” under a pegged system, a central bank often attempts to sterilize the ensuing increase in the foreign component of the monetary base by selling bonds, reducing the domestic component of the base. And when outflows become “excessive,” a central bank attempts to offset the decrease in the foreign component of the base by buying bonds, increasing the domestic component of the monetary base.

Balance-of-payments crises erupt as a central bank begins to offset more and more of the reduction in the foreign component of the monetary base with domestically created base money. When this occurs, it is only a matter of time before currency speculators spot the contradictions between exchange rate and monetary policies (as they did in the Asian financial crisis of 1997—98) and force a devaluation, the imposition of exchange controls, or both.

Hot Money and Exchange Controls.

Hot money flows are principally associated with pegged exchange rates. Many analysts have misdiagnosed the so-called hot money problem because they have failed to appreciate this all-important linkage. In consequence, they have prescribed exchange controls as a cure-all to cool off the hot money. That prescription treats the symptoms. It fails to treat the disease: pegged exchange rates. Until pegged rates are abandoned, there will be volatile hot money flows and calls to cool the hot money with exchange controls.

Currency convertibility is a simple concept. It means residents and nonresidents are free to exchange domestic currency for foreign currency. However, there are many degrees of convertibility, with each denoting the extent to which governments impose controls on the exchange and use of currency.

The pedigree of exchange controls can be traced back to Plato, the father of statism (ríkisforsjá). Inspired by Lycurgus of Sparta, Plato embraced the idea of an inconvertible currency as a means to preserve the autonomy of the state from outside interference. It is no wonder that the leadership in Beijing finds the idea of an inconvertable yuan so attractive.

The temptation to turn to exchange controls in the face of disruptions caused by hot money flows is hardly new. Tsar Nicholas II first pioneered limitations on convertibility in modern times, ordering the State Bank of Russia to introduce, in 1905—06, a limited form of exchange control to discourage speculative purchases of foreign exchange. The bank did so by refusing to sell foreign exchange, except where it could be shown that it was required to buy imported goods. Otherwise, foreign exchange was limited to 50,000 German marks per person. The Tsar’s rationale for exchange controls was that of limiting hot money flows, so that foreign reserves and the exchange rate could be maintained. The more things change, the more they remain the same.

Before more politicians come under the spell of exchange controls, they should reflect on the following passage from Nobel laureate Friedrich Hayek’s 1944 classic, The Road to Serfdom:

The extent of the control over all life that economic control confers is nowhere better illustrated than in the field of foreign exchanges. Nothing would at first seem to affect private life less than a state control of the dealings in foreign exchange, and most people will regard its introduction with complete indifference. Yet the experience of most Continental countries has taught thoughtful people to regard this step as the decisive advance on the path to totalitarianism and the suppression of individual liberty. It is, in fact, the complete delivery of the individual to the tyranny of the state, the final suppression of all means of escape — not merely for the rich but for everybody.

Hayek’s message about convertibility has regrettably been overlooked by many contemporary economists. Exchange controls are nothing more than a ring fence within which governments can expropriate their subjects’ property. Open exchange and capital markets, in fact, protect the individual from exactions, because governments must reckon with the possibility of capital flight.

From this it follows that the imposition of exchange controls leads to an instantaneous reduction in the wealth of the country, because all assets decline in value. To see why, it is important to understand how assets are priced.

The value of any asset is the sum of the expected future installments of income it generates discounted to the present value. For example, the price of a stock represents the value to the investor now of his share of the company’s future cash flows, whether issued as dividends or reinvested. The present value of future income is calculated using an appropriate interest rate that is adjusted for the various risks that the income may not materialize.

When convertibility is restricted, risk increases, because property is held hostage and is subject to a potential ransom through expropriation. As a result, the risk-adjusted interest rate employed to value assets is higher than it would be with full convertibility. Investors are willing to pay less for each dollar of prospective income and the value of property is less than it would be with full convertibility.

This result, incidentally, is the case even when convertibility is allowed for profit remittances. With less than full convertibility, there is still a danger the government will confiscate property without compensation.

That explains why foreign investors are less willing to invest new money in a country with such controls, even with guarantees on profit remittances.

Investors become justifiably nervous when they expect that a government may impose exchange controls. Settled money becomes “hot” and capital flight occurs. Asset owners liquidate their property and get out while the getting is good. Contrary to popular wisdom, restrictions on convertibility do not retard capital flight, they promote it.

Full convertibility is the only guarantee that protects people’s right to what belongs to them. Even if governments are not compelled by arguments on the grounds of freedom, the prospect of seeing every asset in the country suddenly lose value as a result of exchange controls should give policymakers pause.

This brings us to China — a country with a plethora of exchange controls and an inconvertible currency. Beijing should adopt a fixed exchangerate regime. This would force Beijing to dump exchange controls and make the yuan fully convertible. Such a “Big Bang” would muzzle the China-bashers and put Beijing in the driver’s seat. After all, China would then have a stable, freemarket exchange-rate regime.

  

Anti-EU parties poised for victory in Iceland

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Anti-EU parties poised for victory in Iceland.

Fyrst birt hjá EuropeanVoice.com 18. apríl 2013.

 

 

  

 

Andrew Gardner.

 

Progressives could form single-party government.

The sole established pro-European Union party in Iceland, the governing Social Democrats (SDA), is set to be crushed in a highly volatile and potentially historic parliamentary election on 27 April.

 

The dominant question of a campaign in which the country's bid for EU membership has been largely marginalised, is now whether the centre-right Progressive Party can maintain the momentum that has taken it from 12.7% in the polls in December to 40.8% in early April. A small increase would enable it to form the first single-party government since Iceland gained full independence from Denmark in 1944.

 

An outright majority for the Progressives – or a coalition with the other right-wing party, the Independence Party – would result in a referendum on halting talks on EU membership immediately. Roughly two-thirds of Icelanders have consistently said they oppose joining the EU, but a thin majority want negotiations to be completed.

 

Observers attribute the revolution in the Progressive Party's fortunes to other parties' weaknesses, and to its determined opposition to a deal to compensate Dutch and British savers hit when the collapse of Landsbanki in 2008 resulted in losses for holders of its online Icesave account. In January, the court of the European Free-Trade Association ruled that Iceland did not have to reimburse depositors.

 

Loss of support.

The consistency of the Progressives' position has differentiated it from the performance of Bjarni Benediktsson, the leader of the Independence Party and for a long time the probable next premier. Before a 2011 referendum, Benediktsson had said voters should support a deal with London and The Hague as the best on offer. Sigmundur Gunnlaugsson, the Progressives' leader, has reinforced his advantage by maintaining discipline over a diverse party, in sharp contrast to the divisions within other parties.

 

The centre-left Social Democrats and the hard-left Left-Green Movement (LGM) joined forces to form a government in the wake of the 2008 economic crisis, which resulted in Iceland being put under an International Monetary Fund programme, now all but completed. However, the parties' differences over Europe – the LGM opposes accession – undermined the government. Four defections eventually reduced it to just 30 seats in the 63-seat Althingi.

 

Jóhanna Sigurðardóttir, seen by many as a weak and ineffectual prime minister, has stepped down as party leader, as has the LGM's Steingrímur Sigfússon, but neither change has arrested the slide in support. In early April, the SDA had 9.7% and the LGM had 5.7%; in 2009, the SDA won 29.8% of the vote, and the LGM 21.7%.

 

The main beneficiary had long been expected to be the Independence Party, but a party conference in February contributed to its post-Icesave decline. A strongly anti-EU line emerged, including a resolution to close the EU's information office. That amplified doubts about the ability of Benediktsson, who became leader in 2009, to impose himself on a party that served in every government until 2009, and that led the country into the economic crisis.

 

While the Progressives have gained most from other parties' weaknesses, two new parties – Bright Future and the Pirate Party – should win enough votes to enter parliament.

 

The left-of-centre Bright Future looks likely to emerge in third place, making it the most powerful pro-EU party in parliament.

 

In coalition talks, the principal issue other than a referendum to end EU talks would be Iceland's policy on the determining EU-related issue for most Icelanders, management of fisheries. The one certainty is that a tough position will emerge.

 

Steve H. Hanke: Europe, A Troubled Region

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Steve H. Hanke: Europe, A Troubled Region.

Fyrst birt í maí-hefti GlobeAsia 2013.

 

 

Steve H. Hanke.

The most recent banking crisis in Europe erupted on the Island of Cyprus. Among other things, one result of the final EU-IMF bailout package was the imposition of capital controls, or restrictions on currency convertibility.

Currency convertibility is a simple concept. It means residents and nonresidents are free to exchange domestic currency for foreign currency. However, there are many degrees of convertibility, with each denoting the extent to which governments impose controls on the exchange and use of currency.

The pedigree of exchange controls can be traced back to Plato, the father of statism (ríkisforsjá). Inspired by Lycurgus of Sparta, Plato embraced the idea of an inconvertible currency as a means to preserve the autonomy of the state from outside interference.

The temptation to turn to exchange controls in the face of disruptions caused by hot money flows is hardly new. Tsar Nicholas II first pioneered limitations on convertibility in modern times, ordering the State Bank of Russia to introduce, in 1905–06, a limited form of exchange control to discourage speculative purchases of foreign exchange. The bank did so by refusing to sell foreign exchange, except where it could be shown that it was required to buy imported goods. Otherwise, foreign exchange was limited to 50,000 German marks per person. The Tsar’s rationale for exchange controls was that of limiting hot money flows, so that foreign reserves and the exchange rate could be maintained. The more things change, the more they remain the same.

Before more politicians come under the spell of exchange controls, they should reflect on the following passage from Nobel laureate Friedrich Hayek’s 1944 classic, The Road to Serfdom:

“The extent of the control over all life that economic control confers is nowhere better illustrated than in the field of foreign exchanges. Nothing would at first seem to affect private life less than a state control of the dealings in foreign exchange, and most people will regard its introduction with complete indifference. Yet the experience of most Continental countries has taught thoughtful people to regard this step as the decisive advance on the path to totalitarianism and the suppression of individual liberty. It is, in fact, the complete delivery of the individual to the tyranny of the state, the final suppression of all means of escape—not merely for the rich but for everybody.” 

Hayek’s message about convertibility has regrettably been overlooked by many contemporary economists. Exchange controls are nothing more than a ring fence within which governments can expropriate their subjects’ property. Open exchange and capital markets, in fact, protect the individual from exactions, because governments must reckon with the possibility of capital flight.

From this it follows that the imposition of exchange controls leads to an instantaneous reduction in the wealth of the country, because all assets decline in value. To see why, it is important to understand how assets are priced.

The value of any asset is the sum of the expected future installments of income it generates discounted to the present value. For example, the price of a stock represents the value to the investor now of his share of the company’s future cash flows, whether issued as dividends or reinvested. The present value of future income is calculated using an appropriate interest rate that is adjusted for the various risks that the income may not materialize.

When convertibility is restricted, risk increases, because property is held hostage and is subject to a potential ransom through expropriation. As a result, the risk-adjusted interest rate employed to value assets is higher than it would be with full convertibility. Investors are willing to pay less for each dollar of prospective income and the value of property is less than it would be with full convertibility.

This result, incidentally, is the case even when convertibility is allowed for profit remittances. With less than full convertibility, there is still a danger the government will confiscate property without compensation. That explains why foreign investors are less willing to invest new money in a country with such controls, even with guarantees on profit remittances.

Investors become justifiably nervous when they expect that a government may impose exchange controls. Settled money becomes ‘‘hot’’ and capital flight occurs. Asset owners liquidate their property and get out while the getting is good. Contrary to popular wisdom, restrictions on convertibility do not retard capital flight, they promote it.

That said, some proponents parade Malaysia’s 1998 experiment with capital controls as an example of the successful use of capital controls. This is simply nonsense. In 2006, Prof. Simon Johnson of the Massachusetts Institute of Technology (MIT), et al. convincingly refuted claims of macroeconomic benefits resulting from Malaysia’s imposition of capital controls. In fact, he found that capital controls bred official corruption. As Prof. Andrei Shleifer of Harvard (2009) demonstrated, South Korea actually recovered “much faster” than Malaysia in the aftermath of the Asian financial crisis.

Full convertibility is the only guarantee that protects people’s right to what belongs to them. Even if governments are not compelled by arguments on the grounds of freedom, the prospect of seeing every asset in the country suddenly lose value as a result of exchange controls should give policymakers pause.

Unfortunately for Cyprus, capital controls are only the beginning of the bad news. European and Cypriot leaders have tried to assuage fears that the Cypriot economy will collapse by painting downplaying Cyprus’ impending GDP contraction. But, as a recently leaked report by the esteemed boutique investment bank Alvarez and Marsal confirms, this will not be the case. As the accompanying chart shows, Cyprus can expect to see a money supply deficiency of 13.54%.

In consequence, according to my estimate, Cyprus can expect GDP to contract by 12.2% in 2013. This will cause the so-called “good bank” – the Bank of Cyprus – which was set up as a part of the bail-in package, to probably go bust before long, wreaking even more havoc on the Cypriot financial sector, and the Cypriot economy.

The shockwaves, however, will be felt beyond the tiny island of Cyprus. Europe’s money supply is already reeling from the devastating credit crunch imposed via Basel III bank capital requirements, and a general loss of confidence in the aftermath of the European sovereign debt crisis (see the accompanying chart).

The latest crisis in Cyprus will only make things worse. As goes the money supply, so too goes the overall economy. Expect to see continued weak economic growth for the Eurozone going forward.

 

Að bræða Snjóhengju og slökkva eignabruna er auðvelt með fastgengi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Að bræða Snóhengju og slökkva eignabruna er auðvelt með fastgengi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 17. apríl 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Umræða um stærstu vandamál landsmanna einkennist af varðstöðu um sérhagsmuni. Hér er vísað til þeirra vandamála sem stafa af Snjóhengju og vísitölulánum. Ísland á ekki alvöru pening (gjaldeyri) til að hleypa fram Snjóhengjunni. Þess í stað, verður að bræða hana og það viðfangsefni er auðvelt, ef menn kunna til verka og vilja leysa vandann.

Eftir að gengislán voru dæmd ólögleg, liggur fyrir að vísitölulán hljóta að vera það einnig. Augljóst samband er á milli hækkana lánavísitölunnar og gengisbreytinga Krónunnar. Þetta samband er hægt að sanna stærðfræðilega og lánavísitalan er því afleiða af flotgengi Krónunnar. Við bankahrunið stökkbreyttist höfuðstóll húsnæðislána og eignabruni fylgdi í kjölfarið.

Lánavísitölu húsnæðislána verður því að færa til baka, á sama hátt og verið er að gera með gengistryggðu lánin. Hins vegar er ekki hægt að treysta á skilvirkni ríkiskerfisins og leiðréttingar kunna að taka langan tíma. Það leysingavatn sem losnar við bræðslu Snjóhengjunnar er kærkomið tæki til að stökkva eignabruna heimilanna.

Fastgengi auðveldar bræðslu Snjóhengjunnar.

Að bræða Snjóhengjuna er auðveldast í skjóli fastgengis og upptaka fastgengis er einföld aðgerð. Fastgengi getur verið af tveimur gerðum, það er að segja upptaka erlends gjaldmiðils (Kanadadals), eða stofnun myntráðs sem annast útgáfu innlendrar myntar (Ríkisdals). Kostnaður við stofnun myntráðs verður um 50 milljarðar Króna. Lagt er til, að Seðlabankinn leggi til 45 milljarða í Kanadadölum til að innleysa þær Krónur sem hann er með í umferð og að ríkið leggi til afganginn.

Til að hraða upptöku fastgengis er einfaldast að taka fyrst upp Kanadadal, sem hægt er að gera á einni viku. Að 12 mánuðum liðnum hæfist síðan starfsemi myntráðs með útgáfu Ríkisdals. Bæði Ríkisdalur og Kanadadalur verða lögeyrir til frambúðar, en Krónan um takmarkaðan tíma. Fastgengi með fyrirkomlagi myntráðs verður að festa í Stjórnarskrána, til að það hafi trúverðugleika. Þess vegna er hyggilegt að ætla 12 mánuði í undirbúning.

Vegna rangra upplýsinga, sem að undanförnu hafa komið fram, má nefna að einungis myntsláttur (seðlabankar eða myntráð) gefa út peninga.  Fjarstæða er að halda fram, að peningavelta viðskiptabanka sé útgáfa peninga. Engir peningar verða til við að aðilar skiptist á fjárkröfum. Ef banna ætti bönkum að endurlána peninga sem þeir fá til varðveizlu, jafngilti það banni á starfsemi banka.

Seðlabanki og Samfylking standa vörð um sérhagsmuni.

Fram að þessu hefur hugmyndum um fastgengi verið vísað á bug, af Seðlabankanum og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Hinum furðulegustu mótbárum hefur verið beitt, sem allar er auðvelt að hrekja. Staðreyndin er sú að þessir aðilar hafa verið að verja sérhagsmuni, sem eru í fullkominni andstöðu við hagsmuni þjóðarinnar. Með röngum fullyrðingum um gjaldmiðilsmál eru Starfsmenn Seðlabankans að vernda eigið skinn. Allir vita, að þegar tekið verður upp fastgengi og Seðlabankinn lagður niður mun fjölmennt starfslið Seðlabankans verða að leita sér annara starfa.

Samfylkingin er ofstækisfullur rétttrúar-söfnuður, sem notar það sem hendi er nærst til að réttlæta innlimum Íslands í Evrópusambandið. Þótt Evran verði ekki tekin upp án aðildar að ESB, talar Samfylking um fastgengi með Evru, eins og ekki komi aðrir möguleikar til álita. Gjarnan vísa ESB-vinirnir til rangra fullyrðinga Seðlabankans. Málflutningur þessara aðila er jafn innantómur og barátta sömu aðila var í þágu Icesave-kúgunar nýlenduveldanna.

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skapaði Snjóhengjuna.

Neyðarlögin frá 06. október 2008 heimiluðu ríkinu að stofna og eiga nýgju bankana. Fyrirséð var að bankarnir yrðu gullnáma, vegna dulins eiginfjár, sem stafaði af fyrirfram afskriftum og einokunar-aðstöðu á markaðnum. Án fyrirvara, afsalaði ríkisstjórnin bönkunum í hendur hrægamma og keypti síðan einn þeirra aftur, með 300 milljarða skuldabréfi í erlendum gjaldeyri. Þannig skapaði ríkisstjórnin Snjóhengjuna. Um síðustu áramót var eiginfé bankanna þriggja yfir 500 milljarðar Króna.

Hrægammarnir, sem ennþá eiga tvo bankanna, krefjast þess að Seðlabankinn breyti eignum þeirra í alvöru pening (gjaldeyri). Raunverulega á Seðlabankinn engan gjaldeyri, því að hann er allur tekinn að láni. Ríkisstjórnin hefur skuldsett ríkið svo hroðalega, að vextir af erlendum lánum nema árlega um 100 milljörðum Króna. Snjóhengjan veldur gjaldeyrishöftum og engin möguleiki er að leysa þau nema bræða Snjóhengjuna. Sú aðgerð gerir fært að leiðrétta skuldir heimilanna.

Þegar Kanadadalur/Ríkisdalur hefur verið tekinn upp verður Krónan áfram á ábyrgð Seðlabankans um tiltekinn tíma. Við gjaldmiðlaskiptin færist hagkerfið yfir á nýgja gjaldmiðilinn og þótt Krónan lækki í verði, hefur það engin önnur áhrif en að skuldbindingar í Krónum lækka að verðmæti. Hagkerfið hefur fengið langþráðan stöðugleika, er laust við gjaldeyrishöft og möguleikar opnast til að bæta stöðu heimilanna. 

 

 Snjóhengjan veldur gjaldeyrishöftum

og engin möguleiki er að leysa þau nema bræða Snjóhengjuna.

Sú aðgerð gerir fært að leiðrétta skuldir heimilanna.

»Fastgengi« tryggir sjálfkrafa stöðugleika og aukinn hagvöxt

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

»Fastgengi« tryggir sjálfkrafa stöðugleika og aukinn hagvöxt.

Fyrst birt 16. apríl 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Fjármagn í umferð er annars vegar peningar sem útgefnir eru af myntsláttu (seðlabanka, myntráði eða erlendir peningar) og hins vegar skuldbindingar sem einstaklingar og fyrirtæki gera með gjaldmiðilinn sem viðmið. Ef peningakerfi væri gert upp myndu skuldbindingarnar þurrkast út, en eftir standa peningarnir.

Ef um er að ræða fullkominn sýndarpening (fiat money), stendur engin stoðmynt eða önnur verðmæti á bak við hann, peningurinn er einskis virði. Ef peningurinn er alvöru (real money), þá er hægt að skipta honum öllum hjá myntsláttunni fyrir alþjóðlega stoðmynt og bókhald peningakerfisins gengur þá upp. Myntráð á alltaf stoðmynt til að skipta fyrir útgefinn pening. Undir stjórn seðlabanka liggur ástandið einhver staðar á milli, en enginn veit hver raunveruleg staða er.

Án óeðlilegra afskipta ríkisvaldsins, ræðst  fjármagn í umferð af efnahagslegum umsvifum í hagkerfinu. Aukning fjármagns í umferð er merki um hraðari útgáfu skuldbindinga, eða meiri þörf fyrir seðla og mynt. Vegna tækniþróunar er núna ekki jafn mikil þörf fyrir peninga og áður var, heldur eru skuldbindingar gerðar í auknum mæli rafrænt. Ekki er hægt að auka fjármagn í umferð, hvort sem um er að ræða peninga eða skuldbindingar, nema eftirspurn sé eftir því.

Sú hugmynd að viðskiptabankar gefi út peninga er röng. Bankarnir gefa út skuldbindingar og það er verkefni eftirlitsaðila að gæta þess að skuldir og eignir umfram eiginfé standist á, hjá hverjum banka. Aukinn hraði í innlánum og útlánum bankanna er ekki merki um aukna útgáfu peninga, heldur betri nýtingu verðmæta.

Hvað er verðbólga?

Verðbólga er hækkun á verði vöru og þjónustu, frá einum tíma til annars. Hún stafar oft af tveimur ástæðum. Innri ástæða verðbólgu stafar öðru fremur af hagvexti og til lengri tíma hlýtur þessi verðbólga að vera í samræmi við uppsafnaðan hagvöxt. Ytri ástæða verðbólgu er oftast gengisfall gjaldmiðilsins og getur auðveldlega farið fullkomlega úr böndum. Ástæðan fyrir óðaverðbólgu er ekki síður huglæg en efnahagsleg. 

Verðbólga stafi því ekki af  aukningu á peningamagni í umferð. Hvorki er hægt að neyða in á hagkerfið peningum né skuldbindingum. Það er efnahagsástand hagkerfisins sem kallar á aukningu eða minnkum peningamagns. Ef til dæmis verðlag hefur hækkað um 50%, þá verður fjármagn í umferð að vera 50% meira, til að þjóna sama tilgangi og áður. Það er því verbólgan sem kemur á undan aukningu peningamagns, en ekki á eftir.

Hvernig er hægt að minnka verðbólgu?

Til að skapa stöðugleika, sem merkir minni verðbólgu og af stöðugleika leiðir minni eignabruni og meiri kaupmáttur, er nauðsynlegt að koma á alvöru fastgengi. Einungis tímabundið gagn getur verið að tylltu-gengi, því að það fyrirkomulag gengis hrynur innan skamms. Eini munurinn á flotgengi og tylltu-gengi er að flotgengi fellur jafnt og þétt, en tyllt-gengi í stökkum.

Fastgengi verður ekki komið á, nema leggja Seðlabankann niður og taka upp myntráð, eða taka í notkun alþjóðlegan gjaldmiðil. Auðvelt er að skipta á milli þessara tveggja forma fastgengis, en stofnun myntráðs tekur lengri tíma. Alþjóðlegan gjaldmiðil er hægt að taka upp á viku, en myntráð þarf 12 mánuði, því að fyrirkomulag þess verður að festa í Stjórnarskrána.

Myntráð á Íslandi þarf að hafa stoðmynt í varasjóði, sem nemur um 50 milljörðum Króna. Eðlilegt er að Seðlabankinn leysi út með gjaldeyri þá 45 milljarða sem hann er með útistandandi í Krónum. Ríkið leggur til myntráðsins þann gjaldeyri sem á vantar, en fær síðar til eignar þann myntgróða sem myndast hjá myntráðinu.

Ábyrgð og úrræði í efnahagsmálum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ábyrgð og úrræði í efnahagsmálum.

Fyrst birt á vef Evrópunefndar Sjálfstæðisflokks 11. janúar 2009.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þær efnahags-þrengingar sem Íslendsk þjóð gengur nú í gegnum, eru ekki náttúruhamfarir þótt sumir reyni að koma þeirri hugsum inn í huga fólks. Megin-orsökin er ekki "efnahags-bóla sem sprakk", "lausafjár-skortur bankanna", eða "mistök bankastjóra Seðlabankans". Þrátt fyrir að þessir þættir allir hafi komið við sögu, mega allir vita, að hagkerfi Íslands býr við kerfisvanda, sem var megin-orsök efnahags-hrunsins. Skiptigengi Krónunnar féll og þar með stöðugleiki alls hagkerfisins.

Öllum er frjálst að hafa sína skoðun á efnahagslegum stöðugleika. Ég þekki fólk sem telur að yfirstandandi kreppa sé nauðsynleg og geri sama gagn og hundahreinsun í baráttu við sullaveiki. Flestir eiga erfitt með að samþykkja þetta viðhorf og telja það ganga nærst hugleiðingum um sjálfsmorð.

Efnahagskreppur hafa gengið yfir öll samfélög og eru því alþjóðlegt fyrirbæri. Um þetta fyrirbæri hafa því margir hugsað og um það hafa verið ritaðar langar ritgerðir. Ekki er því úr vegi, að gefa gaum að nokkrum kjarnyrtum ummælum valinkunnra manna.

Karl August Fritz Schiller (1911 - 1994), sem var viðskiptaráðherra Þýðskalands 1966 til 1972 og jafnframt fjármálaráðherra 1971 til 1972, mun hafa sagt:

"Stöðugur gjaldmiðill er vissulega ekki allt, en án stöðugs gjaldmiðils er allt annað einskis virði."

Annar Þjóðverji að nafni Ludwig Wilhelm Erhard (1897 - 1977), sem 1963 til 1966 var forveri Schiller í embætti viðskiptaráðherra, hafði einnig skoðanir á efnahagsmálum, sem hugsanlega eiga erindi til okkar. Hann sagði:

"Við ættum ekki að láta eins og þekking á hagfræði sé einkaréttur einhverra sjálfskipaðra sérfræðinga, sem í valdi sértækrar vitneskju eða almennrar rökfimi þykjast allt vita. Nei, allir þegnar landsins verða að kunna skil á hagfræði-lögmálum og vera færir um að leggja mat á þau. Hér er um að ræða atriði sem varða stjórnarfar í landinu og stöðugleika efnahagslífsins. Þetta eru atriði sem skipta okkur öll miklu máli."

Skoðum einnig hvað Fritz Leutwiler (1924 - 1997), fyrrverandi bankastjóri seðlabankans í Svisslandi, hefur að segja um verðbólgu:

"Verðbólga hefur þá sérstöðu, að vera mikilvirkasta tæki hinna fáu ríku til að verða ríkari og hinna mörgu fátæku til að verða fátækari."

Þeir sem hafa sömu afstöðu til efnahagslegra kollsteypa og þeir erlendu menn sem að framan greinir, ættu að kynna sér hvaða möguleikar eru til að forðast slíkt. Lausnin er fólgin í að leggja niður Seðlabanka Íslands og taka upp þver-öfuga stefnu við peningastefnu hans. Slík stefna er útfærð undir stjórn Myntráðs og ef rétt er að málum staðið, er 100% öruggt að efnahagslegur stöðugleiki næst.

Þeir sem leggja trúnað á þessar fullyrðingar mínar, vilja eðlilega vita orsakir þess að seðlabanki og myntráð eru að flestu leyti andstæðir pólar. Eftirfarandi eru nokkrar þeirra spurninga sem koma við sögu.

• Hver er munurinn á fljótandi gengi (floating exchange rate) og tylltu gengi (pegged exchange rate), sem eru aðferðir seðlabanka og hinsvegar föstu gengi (fixed exchange rate) sem er aðferð myntráðs ?

• Hvers vegna skiptir máli, að gjaldmiðill lands hafi 100% bakstuðning af erlendum gjaldeyri ?

• Hver er munurinn á torgreindri peningastefnu seðlabanka og reglu-bundinni peningastefnu myntráðs ?

Seðlabankar segjast hafa efnahagslegan stöðugleika að markmiði. Raunveruleikinn er sá, að oftar en ekki hella þeir olíu á eldinn. Úrræði þeirra eru verri en vandamálið. Til að halda gengi gjaldmiðilsins stöðugu, hefur Seðlabankinn tvær meginaðferðir. Annars vegar er genginu tyllt við myntkörfu eða sterkan gjaldmiðil og gefin fögur fyrirheit um að það sé nú fast. Hin leiðin er að láta gengið fljóta og trúa blint á, að gjaldeyris-markaður finni hið eina rétta gengi á hverjum tíma.

Báðar aðferðir seðlabankanna eru gagnslausar, þótt þær séu hættulausar þegar efnahagsumhverfið er rólegt. Um leið og eitthvað reynir á gjaldmiðilinn bregðast báðar aðferðir. Í raun eru báðar aðferðir flotgengi og eini munur þeirra er það útlit sem fall-ferill Krónunnar hefur. Á að láta fegurðarskyn ráða vali peningastefnunnar ?

Meginverkefni peningastefnu seðlabankanna er að þjóna pólitískum öflum en ekki efnahagslegum þörfum almennings. Enginn tekur mark á innistæðulausum yfirlýsingum seðlabanka um að gengið standi traustum fótum, enda vinna þeir sjálfir oftast einarðlega gegn yfirlýstum markmiðum. Með reglulegu millibili missa seðlabankar tökin á efnahagsmálunum og koma hagkerfunum á kaldan klakann. Óðaverðbólga tekur við af gengisfalli og almenningur fær að blæða fyrir mistökin.

Peningar í umferð eru ávísun á gjaldeyrisforða þess sem er útgefandi gjaldmiðilsins. Handhafar peninganna hafa veitt útgefandanum vaxtalaust lán. Gjaldeyrisforðinn er baktrygging gjaldmiðilsins og mikilvægt að sú baktrygging sé 100%, að öðrum kosti er gjaldmiðillinn of hátt skráður og hlýtur að lækka fljótlega. Með öðrum orðum, gengisfall stafar af eyðslu umfram tekjur, sem leiðir til neikvæðrar eignastöðu landsins. Gjaldeyrinn er hin raunverulega eign, ekki óljós loforð yfirvalda eða tilvísun í auðlindir í landinu.

Vilji menn í alvöru skapa stöðugleika í hagkerfi, er myntráð eina lausnin. Myntráð starfar eftir föstum ósveigjanlegum reglum, sem tryggja stöðugt og fast gengi gjaldmiðilsins. Viðfangsefni myntráðs er að gefa út gjaldmiðil landsins, til dæmis Íslendskan dollar (ISD) og varðveita stoð-mynt (anchor currency), sem í okkar tilfelli er eðlilegt að sé US-dollar (USD). Bezt er að hafa skiptihlutfallið 1 ISD = 1 USD, því að þannig verða öll viðskipti með báða gjaldmiðlana auðveld innanlands.

Heldsta ástæða þess að seðlabankar njóta ekki trausts, er sú að þeir fylgja svonefndri torgreindri peningastefnu (discretionary monetary policy). Í samræmi við þessa stefnu líta seðlabankar svo á, að það sé þeirra einkamál hvernig fjármálum þjóðarinnar er hagað. Öðrum kemur það hreinlega ekki við hvað seðlabankinn er að sýsla og það þykir kostur á þeim bæ, að koma almenningi á óvart.

Myntráð fylgja hins vegar stefnu sem nefnd er reglu-bundin peningastefna (rule-bound monetary policy). Einkenni þessarar stefnu er að allar reglur varðandi gjaldmiðilinn liggja fyrir og eru auðskiljanlegar. Viðskiptalífið ákveður til dæmis peningamagn í umferð og vaxtastigið ákveðst af vaxtastigi á myntsvæði stoðmyntarinnar. Við að halda genginu föstu, hættir gengisfall að bæta í verðbólguna og jafnframt stöðvast eignabruninn. Lánskjaravísitala verður óþörf, því að gjaldmiðillinn sjálfur tekur við af vísitölunni, sem verðmætatrygging.

Þeir sem vilja frekari upplýsingar um upptöku Íslendsks Dollars, með Myntráði og baktryggingu USD, geta fundið þær hér:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1230005/