Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

 

Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið.

 

Fyrst birt 22. maí 2013.

 

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Því miður er ekki að sjá, að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar ætli að taka djarfmannlega á ESB-málinu. Í raun er bara tekið við keflinu frá ríkisstjórn Jóhönnu og það vafið í bómull og silki. Krafan um að viðræður verði stöðvaðar STRAX og að Alþingi geri það með ályktun er algerlega vanvirt. Í stjórnarsáttmálanum segir:

»Gert verður hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verður lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Hér stendur skýrum stöfum, að ESB-umsókninni er haldið í nákvæmlega sama horfi og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skilur við hana. Sú furðulega ákvörðun er tekin, að gerð skuli úttekt á stöðu viðræðnanna og að gerð skuli  úttekt á þróun mála innan ESB. Þetta merkir að þjóðin mun um langa framtíð hafa ESB-málið hangandi yfir sér eins og fallöxi. Þetta er nákvæmlega það sem Evrópusinnar hafa óskað eftir. Þeir vilja bíða færis til að hefja að nýgju aðlögun að ESB.

Samstaða þjóðar mun því halda áfram baráttu gegn aðlögun að ESB og ekki verður séð að ríkisstjórn Sigmundar muni leggja okkur mikið lið. Látið verður reyna á afstöðu Alþingis, enda er það Alþingi sem verður að slíta viðræðunum, ekki ríkisstjórnin. Það var Alþingi sem hóf viðræðurnar og stjórnskipulega er það því Alþingi sem verður að slíta þeim. Í ljósi þeirrar staðreyndar að Alþingi fer með málið, er undarlegt að sjá eftirfarandi ummæli Bjarna Benediktssonar:

»Ég sé þetta þannig fyrir mér að því verði komið til skila til Evrópu-sambandsins, að ríkisstjórnin hafi ekki áhuga á að halda aðildarviðræðunum áfram. Það er síðan hugmundin að staða viðræðnanna, þróunin innan Evrópusambandsins og málið í heild sinni verði tekið saman í sérstaka skýrslu sem flutt verður þinginu. Þannig að umræða fari fram um árangurinn af viðræðunum fram til þessa, hvar ferlið er statt og hvernig Evrópusambandið hefur verið að þróast og breytast á undanförnum árum og sú umræða fari fram á næsta þingi sé ég fyrir mér, nærsta vetur.«

»Ég tel mikilvægt að hafa það í huga í þessu sambandi að við ráðum okkur ekki alfarið sjálf í þessu, hlutirnir verða að gerast í réttri röð. Það er til dæmis mikilvægt að fá viðbrögð frá Evrópusambandinu við þessari niðurstöðu ríkisstjórnarinnar sem hér er í burðarliðnum. Jafnframt finnst mér rétt að taka ekki fram fyrir hendurnar á þinginu um það hvenær slík þjóðaratkvæðagreiðsla kæmi til greina. En þetta er að mínu mati dæmigert mál um það þar sem þjóðaratkvæðagreiðsla er heppileg aðferð til þess að leiða þann ágreining sem hefur verið um málið í jörð.«

Getur nokkur annar en Evrópusinni talað með þessum hætti? Þarf ríkisstjórnin að standa framkvæmdastjórn ESB skil á afstöðu Íslands, áður en nokkuð hefur verið gert í málinu? Þarf að kanna viðbrögð ESB við ákvörðun Íslands, áður en Alþingi tekur ákvörðun um slit viðræðna? Hvers vegna ætti þingið að fjalla um áframhald viðræðna, þegar fyrir liggur að þjóðin hefur engan áhuga á innlimun Íslands í ESB? Hér er verið að snúa á haus þeirri atburðarás, sem verður að viðhafa. Ég spyr hvort nokkur sjálfstæðissinni geti haldið uppi þeim málflutningi sem Bjarni Benediktsson gerir og hefur raunar gert allt frá Landsfundi Sjálfstæðisflokks 24. febrúar 2013?

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun.

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Yfirlýsing:

 

 

Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

 

19. maí 2013.

 

 

   

Þann 16. júlí 2009, samþykkti Alþingi ályktun um »að leggja inn umsókn um aðild Íslands að ESB«. Ályktunin hlaut samþykki Alþingis með aðeins 33 atkvæðum af 63. Tillögu, um að leita álits þjóðarinnar á þessu afdrifaríka feilspori, var hafnað með 32 atkvæðum. Umsóknin um aðild að Evrópusambandinu var þannig alfarið á ábyrgð þess meirihluta á Alþingi sem studdi ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Umsóknin var hvorki á ábyrgð stjórnarandstöðunnar á Alþingi né þjóðarinnar.

 

Í upphafi viðræðna, hélt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur því fram, að viðræður um aðild Íslands að ESB myndu taka í mesta lagi 18 mánuði. Liðnir eru 46 mánuðir síðan Alþingi samþykkti að sækja formlega um aðild landsins og mikilvægustu kaflar stjórnarskrár Evrópusambandsins (Der Vertrag von Lissabon) hafa ekki ennþá verið opnaðir. Að mati »Samstöðu þjóðar« eru engar forsendur til að ljúka þessum viðræðum. Áframhald viðræðna væri eins og meinsemd sem heldur áfram að draga mátt úr sjúklingi sem þjáðst hefur af hinni alvarlegu ESB-sýkingu í 46 mánuði.

 

»Samstaða þjóðar« telur þjóðarnauðsyn að Alþingi slíti strax viðræðum um aðild Íslands að ESB og að viðræðunum verði slitið formlega með ályktun. Viðræðurnar voru hafnar með ályktun meirihluta Alþingis og það væru stjórnskipuleg mistök að haga slitum á einhvern annan hátt. Benda má á, að allt frá september 2009, hafa verið gerðar kannanir um afstöðu landsmanna til inngöngu landsins í ESB, af Capacent-Gallup. Niðurstöður þessara kannana hafa ávallt verið á einn veg, 60% - 70% þjóðarinnar hefur verið andvígt aðild. Þær hugmyndir, að efna beri til þjóðarkönnunar um viðhorf almennings til áframhaldandi viðræðna við ESB, eru forsendulaust blaður.

 

»Samstaða þjóðar« skorar á forustu Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks að setja skýr ákvæði um formleg slit viðræðna við ESB, í sáttmála þessara flokka um nýja ríkisstjórn. Viðræðunum þarf að slíta með yfirlýsingu frá Alþingi, strax eftir að Alþingi hefur hafið störf. Alþingi hóf viðræður um aðild án samþykkis þjóðarinnar og Alþingi ber skylda til að ljúka þeim strax, án kostnaðarsamrar þjóðarkönnunar.

 

 

Fyrir hönd »Samstöðu þjóðar«

 

Pétur Valdimarsson.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Anna R. Kvaran.

 

The Solution to the Worldwide Debt Crisis

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

The Solution to the Worldwide Debt Crisis.

Ræða flutt á ESB-þinginu 08. maí 2013.

   

Godfrey Bloom and Patrick Barron.

The eurozone debt crisis is the logical and inevitable result of a worldwide delusion that central bank credit expansion is a cure for debt, and that it will stimulate economies to higher levels of prosperity out of which ever increasing welfare entitlements may be paid.  The truth is that credit expansion is the cause of the current debt crisis and all its ancillary evils, which include high unemployment, a lower standard of living, and the threat of civil unrest.  Central banks have distorted the market mechanism in which the interest rate brings the savings of real resources by real people into harmony with the credit demands of business and industry, creating a sustainable economic process.  It is replaced by phony liquidity, which encourages longer term investments which cannot be completed due to lack of resources with which to complete them.

The euro project, which is based upon this delusion of the benefits of unlimited credit, has created a moral hazard monster, whereby risk and profligacy are encouraged and prudence and thrift are punished and vilified.  The EMU is a multi-national "tragedy- of-the-commons", a well-known economic term that describes the disastrous consequences that follow from a failure to secure property rights in order to protect a commonly held resource from being plundered to extinction.  The commonly held resource is the euro itself. 

The "misconstruction" of the EMU rewards high sovereign state deficits with cheap euros, created out of thin air and in unlimited quantities by the ECB.  This is the "tragic" mechanism through which moral hazard is institutionalized in Europe.

Moral hazard, brought forth by lower borrowing cost, is the logical result of the implicitly and even explicitly stated promise that the EMU would prevent sovereign debt default by any EMU member.  The result was an orgy of speculative lending and extensions of welfare state benefits.

Instead of funding sound, profitable, productive investments, the profits of which would amortize and extinguish the debt incurred, this credit expansion funded speculative loans to overbuilt industries and increased welfare "entitlements".  There are no profits from which debt can be amortized and eventually extinguished.  On the contrary, both speculative lending and welfare benefits can be sustained only by even more debt or higher taxes.  There are natural limits to both, and, as a wise man once said, "that which cannot continue will not continue".  He also pointed out that "reality is not optional".  We must look upon the world the way it really is.

It may seem as if every nation of the world subscribes to the "more credit" solution to our current crisis, but this is not so.  In fact there is one nation--and it belongs to the EMU--that has objected to the EMU's credit expansion policies from the very beginning.  This nation's representatives on the ECB board resigned in protest to EMU policy and voted against ECB bailouts of sovereign debt with fiat euro credit expansion.  This nation is one of the great trading and exporting nations of the world and a nation with the second largest supply of gold in the world, upon which it could base sound, gold-backed money of its own.  Furthermore, ninety years ago this nation experienced the disastrous consequences of the very policies currently pursued by the EMU.  And this country, alone in the EMU, has balanced its government's books.  This country, of course, is Germany.

Germany's capital, its accumulated wealth, is being plundered via this euro debt expansion process that justifies itself in regulation, law, and treaty.  Its effects are delayed and, for awhile, obscure, so that cause-and-effect are not immediately seen.

It takes time for this "Money-Created-Out-of-Thin-Air" to work its way from initial creation to having the effect of diluting the savings of productive people, causing price inflation and ruining the purchasing power of the euro.  This monetary dilution makes the entire euro monetary system weaker.  Because of the inherent time delay, most observers fail to see this cause and effect, but it is there.  It is always there.

Even some who DO understand the effect on Germany, which includes many prominent Germans themselves, justify the plunder out of a false sense of "European Brotherhood" or, even worse, a lingering sense of German war guilt.  But all this is false.  There is no benefit to Germany's European brothers that would accrue from the destruction of Germany's capital base.  This is a political cult born of the delusion that fiat euro credit is beneficial and limitless.  But there is always a limit.  Reality is not optional.

Europe's prosperity and its very survival as a free and democratic continent depend upon German industry.  As Germany goes, so goes Europe.  And, as Europe goes, so goes America and, ultimately, the world.  At this crucial point in history, which is ruled by great delusions, the entire edifice of Western liberty hinges on Germany.

The solution to the euro debt crisis and also the worldwide debt crisis is for Germany to leave the EMU, re-establish the DM, and tie the DM to gold.  These actions are the right of Germany as a sovereign nation and are non-coercive--in that no other nation is forced by Germany to take any specific action.  If Ludwig Erhard could do it in 1948 under even more dire political conditions as existed at the time, Wolfgang Schauble and Jens Weidman can do it today.

The beneficial consequences of reinstating sound money in Germany can hardly be overstated.  The fiat money house of cards depends upon there being no better alternative money for international trade.   By reinstating the DM and backing it with gold, international traders will migrate to the DM as their currency of choice and away from dollars, yen, euros, and yuan.  Demand for the DM will increase, causing German production costs to fall and German industry to become even more competitive.  The only way for the rest of the world to prevent flight from their currencies to the DM will be for them to emulate Germany's example; i.e., stop inflating their currencies and tie them to their own gold reserves.

I hope you can see that this one non-coercive, peaceful act by a sovereign Germany has the power to change the way the international monetary system works.  Rather than each central bank trying to weaken its currency against all others, it will be forced by the market to strengthen its currency or experience inflation and loss of industrial competitiveness.  The destructive cycle of money debasement will be replaced by a virtuous cycle of money improvement, all directed by market forces and rational self-interest alone.

We call upon German patriots to explain this to their countrymen.

Germany must leave the EMU and reinstate a golden DM.  The world teeters on the brink of monetary collapse, the consequences of which undoubtedly will be massive poverty and possibly revolution and war.  Germany can save itself, save Europe, and save the world simply by exercising its right as a sovereign country to control its own currency.  It will set an example for the world to follow...and follow it will.

Steve H. Hanke: Dollarize Argentina Now

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Steve H. Hanke: Dollarize Argentine Now.

Fyrst birt hjá CATO Institute  08. maí 2013.

   

Steve H. Hanke.

Argentina is once again wrestling with its long-time enemy – inflation. Now, it appears history may soon repeat itself, as Argentina teeters on the verge of another currency crisis. As of Tuesday morning, the black-market ARD/USD exchange rate hit 9.87,  meaning the peso’s value now sits 47.3% below the official exchange rate.

This yields an implied annual inflation rate of 98.3%. For now, the effects of this elevated inflation rate are being subdued somewhat by Argentina’s massive price control regime. But, these price controls are not sustainable in the long term. Indeed, the short-term “lying prices” they create only distort the economic reality, ultimately leading to scarcity.

There is, however, a simple solution to Argentina’s monetary problems – dollarization. I have advocated dollarization in Argentina for over two decades – well before the blow up of their so-called “currency board”. To put the record straight, Argentina did not have a true currency board from 1991-2002.  Rather, as I anticipated in 1991, the “convertibility system” acted more like a central bank than a currency board. This pegged exchange rate system was bound to fail… and fail, it did.

The 2001-02 Argentine Crisis could have easily been avoided if the country had simply dollarized. Argentina had more than sufficient foreign assets to dollarize their economy even late into 2001. But, the Argentine government – through a series of policy blunders – ended up “floating” the currency. Not surprisingly, Argentina is now back to where it was in the late 1980s.

So, how can Argentina dollarize? In short, the Banco Central de la Republica Argentina (BRCA) would take all of the assets and liabilities on its balance sheet denominated in foreign currency and convert them to U.S. dollars. The Central Bank would then exchange these dollars for all the pesos in circulation (monetary base), at a fixed exchange rate. By my calculation, the BRCA would need at least $56.36 billion to dollarize at the official exchange rate (as of 23 April 2013).

As of April 23, the BRCA had net foreign assets equivalent to $31.23 billion. If Argentina were to dollarize at the official ARD/USD exchange rate of 5.17, it would still fall $25.13 billion short of the $56.36 billion needed to cover the monetary base. That said, if the BRCA were to use an exchange rate closer to the black-market (read:free-market) exchange rate, this could be more easily accomplished.

For example, if Argentina decided to dollarize at an ARD/USD exchange rate of 9.33 pesos to the dollar (5.5% lower than the black-market ARD/USD exchange rate as of Tuesday) only $31.23 billion would be required to cover its monetary base and dollarize the economy. This is the exact amount of net foreign assets held by the BCRA (see the accompanying table).

 

The end result would be an Argentine economy free of the inflation that has plagued it for decades. Indeed, Argentina could finally experience those benefits enjoyed by other dollarized countries, like Ecuador.  Below, I present (with only one minor change) my blueprint for Argentina’s dollarization, which I first presented over a decade ago.

 

Snjóhengjan og þrotabúin

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Snjóhengjan og þrotabúin.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. maí 2013.

 

      

Holberg Másson.

Nú er kominn tími til að fella niður forréttindi þrotabúa gömlu bankanna. Þau eru: að vera undanskilin sköttum og gjöldum til samfélagsins, að þurfa ekki að sæta skilaskyldu á gjaldeyri jafnt og aðrir, að mega eiga og reka viðskiptabanka án þess að teljast hæfir til þess.

En hvernig stendur á þessum forréttindum? Ástæðan er kannski sú að þegar neyðarlögin voru sett var ekki búið að hugsa nægjanlega vel hvað yrði um gömlu bankana, enda var meginmarkmið laganna að tryggja hagsmuni almennings með samheldni í bankaþjónustu og hagsmuni innistæðueiganda með forgangi þeirra í þrotabú gömlu bankanna.

Þetta hefur leitt til þess að staða gömlu bankanna hefur verið nokkuð óskýr þar sem þeir halda bæði utan um lán sem eru í skilum og ættu að vera hjá venjulegum bönkum og léleg lán. Betra hefði verið að taka til hliðar í »bad bank« ónýtu og lélegu lánin, bæði Íslendsk og erlend, til að skýr skil hefðu verið milli þess sem þyrfti að afskrifa og venjulegrar bankastarfsemi. Með því að svipta gömlu bankana forréttindum sínum verður auðveldara að skattleggja þá og láta þá greiða kostnað ríkissjóðs við bankahrunið.

Seðlabankinn, Landsbanki, Arion banki og aðrir hafa metið snjóhengjuna á milli 800 og 1.200 milljarða og í versta tilfelli 1.400 milljarða (hagnaður viðskiptabankanna og vextir eru að bætast við). Erlendar eignir og gjaldeyrir í eigu þrotabúanna eru nú metin á að minnsta kosti 2.000 milljarða, gæti farið í 2.500 milljarða ef heimtur halda áfram að aukast. Það er mjög óskynsamlegt að vera sífellt að vanmeta þessar upphæðir. Frekar ætti að horfast í augu við að þessar tölur fara hækkandi og hanna lausnir á úrlausnarefninu í samræmi við stærð þess.

Öll erlend starfsemi gömlu bankanna hefur verið rekin áfram í þrotabúum þeirra með góðum árangri enda hafa endurheimtur verið mjög háar. Vel virðist hafa verið staðið að rekstri gömlu bankanna í höndum slitastjórna en nú er komið að því að koma þessum rekstri fyrir til framtíðar. Eðlilegt væri að þessi rekstur erlendra lánasafna yrði fluttur/seldur til nýju bankanna. Áður en slíkt væri gert væri rétt að slitastjórnirnar seldu nýju bankana.

Þegar venjulegt fyrirtæki verður gjaldþrota þá er rekstri oftast hætt (reksturinn kannski seldur) og félagið slitið. Eignir þess, ef einhverjar eru, skiptast milli kröfuhafa. Þetta var ekki gert við gömlu bankana, það má segja að þeir hafi verið settir í greiðsluskjól Fjármálaeftirlitsins sem tók við stjórn þeirra. Þessu var breytt á síðari stigum og nú má segja að þeir séu í nauðasamningaferli en það er einungis nýlega sem þeir voru sviptir viðskiptabankaleyfi. Gömlu bankarnir eru þó enn í »business« enda með um 200 starfsmenn (þar af gamli Landsbankinn stærstur með um 100 manns í vinnu).

Hvaðan komu þessar Íslendsku krónur sem verið er að tala um, snjóhengjupeningarnir? Erlendir aðilar sem stunduðu vaxtamunaviðskipti keyptu um 400 milljarða sem komu til Íslands fyrir hrun bankanna. Þessir »gömlu snjóhengjupeningar« (jöklabréf) hafa ávaxtast vel og eru þessir aðilar flestir búnir að innleysa hagnað sinn (milli 50% til 100% af upphaflegum höfuðstól), það sem eftir situr af »gömlu snjóhengjupeningunum« er óskattlagður hagnaður þeirra. Þær krónur sem hafa bæst við síðan 2008 eru peningar Íslendsks almennings og lífeyrissjóða sem keyptu hlutabréf í bönkunum, lán Seðlabanka Íslands til viðskiptabankanna og ekki síst 500 milljarða hagnaður af rekstri og óinnleystar hækkanir á virði eignasafna bankanna (heimildir eru bæði ársreikningar bankanna auk mat bankastarfsmanna).

Forréttindi eiga ekki að gilda um uppgjör gömlu bankanna, þau þarf að afnema strax. Íslendskt þjóðfélag er í greiðsluvanda í gjaldeyri nú þegar og það er ekki á það bætandi að reyna að greiða snjóhengjuna. Sé ekkert að gert værum við að horfa á greiðslufall, gjaldþrot Íslendskrar þjóðar í gjaldeyri. Lausn á þessum vanda er í reynd neyðarráðstöfun.

Ríkissjóður hefur tapað um 1.200 milljörðum frá því 2007, auk þess átti ríkið smá óskuldsettan gjaldeyrisvarasjóð, skuldaði íslenska ríkið 282 milljarða 2007 en nú um 1600 milljarða. Eðlilegt væri að við uppgjör á gömlu bönkunum fengi ríkissjóður þetta að fullu bætt. Það má búast við að gömlu bankarnir hafi til ráðstöfunar um 3.700 milljarða í eignum og myndu 40% afföll gera 1.480 milljarða í greiðslu til Ríkissjóðs (ef miðað er við þær tölur sem eru notaðar af SÍ, 2.700 milljarðar, myndu 40% afföll gera 1080 milljarða).

Ef horft er til efnahagsreiknings nýju Íslendsku bankanna og til þeirra greiðslna sem hafa nú þegar verið greiddar m.a. inn á Icesave þá væru þessi afföll um 20%. Önnur leið væri að skattleggja nýju og gömlu bankana um 10% af höfuðstól eigna sem gæfi um 650 milljarða í skatt. Setja skilaskyldu á allar gjaldeyriseignir gömlu bankanna og selja síðan þennan gjaldeyri með 40% útgönguskatti, þetta gæfi milli 760 og 950 milljarða í útgönguskatt. Samtals gæfi þetta milli 1410 og 1600 milljarða í einskiptis tekjur til ríkisins.

Þessi kostnaður á að dragast frá uppgjöri gömlu bankanna áður en kröfuhafar fá sitt.

How Fossil Fuels Have Greened the Planet

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

How Fossil Fuels Have Greened the Planet.

Fyrst birt í The Wall Street Journal 05. janúar 2013.

 

 

Matt Ridley. 

Did you know that the Earth is getting greener, quite literally? Satellites are now confirming that the amount of green vegetation on the planet has been increasing for three decades. This will be news to those accustomed to alarming tales about deforestation, overdevelopment and ecosystem destruction.

This possibility was first suspected in 1985 by Charles Keeling, the scientist whose meticulous record of the content of the air atop Mauna Loa in Hawaii first alerted the world to the increasing concentration of carbon dioxide in the atmosphere. Mr. Keeling’s famous curve showed not only a year-by-year increase in carbon dioxide levels but a season-by-season oscillation in the concentration.

During summers in the Northern Hemisphere, the Earth breathes in carbon dioxide as green plants (most of which are north of the equator) absorb the gas and turn it into carbohydrate. In the northern winter, the Earth breathes the gas out again, as the summer’s leaves rot.

Mr. Keeling and colleagues noticed that the depth of the breathing had increased in Hawaii by 20% since the 1960s: The Earth was taking in more carbon dioxide each northern summer and giving out more each winter. Since the inhalation is done by green leaves, they reasoned, the amount of greenery on the planet must be growing larger. In the 1980s forest biologists started to report striking increases in the growth rates of trees and the density of forests: in Douglas firs in British Columbia, Scots pines in Finland, bristlecone pines in Colorado and even tropical rain forests.

Around the same time, a NASA scientist named Compton Tucker found that he could map global vegetation changes by calculating a “Normalized Difference Vegetation Index” (NDVI) from the data produced by a satellite sensor. The data confirmed Mr. Keeling’s suspicion: Greenery was on the increase. At first, this was thought to be a northern phenomenon, caused by faster growth in the great spruce and birch forests of Siberia and Canada, but the satellites showed it was happening all over the world and especially strongly in the Amazon and African rain forests.

Using the NDVI, one team this year reported that “over the last few decades of the 20th century, terrestrial ecosystems acted as net carbon sinks,” i.e., they absorbed more carbon than they were emitting, and “net greening was reported in all biomes,” though the effect had slowed down in recent years.

Satellites show that the amount of green vegetation has been increasing for three decades straight.

The latest and most detailed satellite data, which is yet to be published but was summarized in an online lecture last July by Ranga Myneni of Boston University, confirms that the greening of the Earth has now been going on for 30 years. Between 1982 and 2011, 20.5% of the world’s vegetated area got greener, while just 3% grew browner; the rest showed no change.

What explains this trend? Man-made nitrogen fertilizer causes crops to grow faster, but it is having little effect on forests. There are essentially two possibilities: climate and carbon dioxide itself. Warmer, wetter weather should cause more vegetation to grow. But even without warming, an increase in carbon dioxide should itself accelerate growth rates of plants. CO2 is a scarce resource that plants have trouble scavenging from the air, and plants grow faster with higher levels of CO2 to inhale.

Dr. Myneni reckons that it is now possible to distinguish between these two effects in the satellite data, and he concludes that 50% is due to “relaxation of climate constraints,” i.e., warming or rainfall, and roughly 50% is due to carbon dioxide fertilization itself. In practice, the two interact. A series of experiments has found that plants tolerate heat better when CO2 levels are higher.

The inescapable if unfashionable conclusion is that the human use of fossil fuels has been causing the greening of the planet in three separate ways: first, by displacing firewood as a fuel; second, by warming the climate; and third, by raising carbon dioxide levels, which raise plant growth rates.

Iceland's anti-EU election puts Norway's Europe plans on hold

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Iceland's anti-EU election puts Norway's Europe plans on hold.

Fyrst birt í The Christian Science Monitor 01. maí 2013.

 

 

Valeria Criscione

Erna Solberg, leader of Norway's pro-EU Conservatives and likely next prime minister, says that after Iceland's electoral results, Europe is not in the cards for Norway over the next few years.

Four years and an Icelandic financial crisis later, EU membership now looks highly unlikely for the two Nordic nations, as a new anti-EU party takes the reins in Reykjavík – and makes ripples in Oslo.

Icelandic voters this week gave the majority of votes to anti-EU parties, Independence and Progressive, which campaigned on helping indebted households and dropping accession talks. The ruling Social Democrats, which filed for EU membership in 2009, were cast down to third place amidst polls showing the majority of Icelanders are against joining.

 “The Icelandic Social Democratic party exploited a moment of despair in the Icelandic population after the [2008] bank crash, where the public in some few months were in favor of EU membership,” says Heming Olaussen, chairman of Norway’s No to EU organization. “The Social Democrats paid the price in this election.

Iceland’s euroskepticism reinforces the Norwegian Conservative party’s stance that EU membership is not in the cards for the next four years, says Erna Solberg, leader of the pro-EU party. She is the top candidate tipped to become Norway’s next prime minister this September.

“I think if the Icelandic voters had voted more in favor of parties who would like to become members of the EU, it would have affected the Norwegian view more,” Ms. Solberg says. “We will not go into the next election asking for membership into the EU.”

Norwegian public support for EU membership is among historical lows, with only 20 percent for joining and nearly 70 percent against, according to polls this week by Sentio for Norwegian newspapers Nationen and Klassekampen. This is the highest support for membership since May 2011, but not enough to re-open the debate.

“The support for EU membership in Norway is very low,” says Solberg. “The EU has more than enough troubles in its own policies, the economic downturns, its need of more competitiveness. They don’t need a negotiation period with Norway.”

Norway has turned down membership in the EU twice, first in 1972 and then 1994. The oil rich country – which feared having its national interests steered from Brussels – opted instead to be part of the European Economic Area agreement together with Iceland and Lichtenstein, allowing them to participate in the EU’s internal market.

Both Norway and Iceland are especially concerned about their national sovereignty, although for different historical reasons, according to Olaussen. “For Norway, it is about our historic experiences being under Danish, Swedish, and German governance. We look upon ourselves as a historically speaking 'new' state.”

However, some Norwegians are even questioning the EEA agreement. The euroskeptic members of Norway’s coalition Center and Socialist Left parties have discussed possibly renegotiating the agreement and even withdrawal. The political debate was later quashed by Labour, which helped prod its coalition partners to continue on the same compromise they entered government with in 2005, namely to keep EEA as the basis for the coalition but not to seek EU membership.

One of the arguments for continuing with the EEA has been the lack of alternatives. A report this week by Menon Business Economics, commissioned by No to EU, suggested using the 2010 free trade agreement between Norway and South Korea as a model in place of the EEA. But more Norwegians are afraid of ditching the EEA than they are of joining the EU.

“What we would like to do is to continue to work on the EEA for the next four years,” says Solberg. “But we would like to have a more active European policy so that we can also influence more on issues that are important to us.”

Polls show Norway’s Conservatives and the far-right populist Progress Party would have enough mandates in the September elections to form a majority government, ending the center-left coalition's eight-year reign. According to the average of nine polls by Poll of Polls yesterday, the Conservatives and Progress have 32.6 percent and 16.5 percent of voter support respectively, giving them 86 of the 169 mandates in Parliament.

Should the Conservatives succeed in forming a coalition with Progress, it would mark the first time the far-right party sits in government. Solberg says it is always challenging when a new party become part of a coalition, but points out that current Prime Minister Stoltenberg’s coalition faced the same dilemma when it took in the Socialist Left. The Conservatives could also end up forming a center-right government with the Christian Democrat and Liberal parties.

Meanwhile, Iceland is still in the process of deciding on its government coalition. The Icelandic president yesterday asked Sigmundur David Gunnlaugsson, leader of the centrist Progressive party and biggest gainer in the election, to form a government. Among the alternatives is a coalition with the former ruling Social Democrats and Left Green Alliance or the Independence party, which won the largest amount of votes.

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið.

Fyrst birt 01. maí 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Allt frá stofnun lýðveldis í Spörtu fyrir nærstum 3000 árum, hafa varðhundar höfðingjanna sótt hart að því stjórnarformi sem Íslendingar völdu sér 1944. Enn í dag reyna valdamenn og fylgilið þeirra að koma hér á höfðingjaveldi, sem þeir nefna gjarnan þingræði. Vissulega getur höfðingjaveldi átt rétt á sér, en venjulega þjónar það stjórnarform einungis hagsmunum höfðingjanna sjálfra.

Forseti landsins fól Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni að mynda ríkisstjórn 30. apríl 2013 og að því verkefni hefur Sigmundur unnið síðan. Ekki er vitað hvort einhver skilyrði hafa fylgt umboðinu, eða hvort hann hefur frjálsar hendur til að mynda minnihlutastjórn, utanþingsstjórn eða ríkisstjórn skipaða meirihluta á Alþingi.

Þrátt fyrir að einungis óformlegar viðræður hafi átt sér stað, á milli Sigmundar Davíðs og formanna hinna flokkanna, hafa sendimenn þingræðisins strax  hafið árásir á Framsóknarmenn og gagnrýnt hinar óformlegu viðræður. Á vegum höfðingjanna hafa þannig Guðni Th. Jóhannesson sagnfræðingur og Stefanía Óskarsdóttir stjórnmálafræðingur, komið fram með niðrandi ummæli um lýðveldisformið. Til dæmis segir Guðni:

»Ég verð kannski að éta einhvern hatt en mér finnst bara svo fáránlegt að menn séu í alvöru að tala um einhverja minnhlutastjórn, að maður bara skilur þetta ekki. Minnihlutastjórn er neyðarkostur sem er valinn þegar fokið er í önnur skjól, þannig maður skilur þetta ekki alveg.«

Haft er eftir Stefaníu:

»Það er mýta að minnihlutastjórnir séu svo lýðræðislegar. Minnihlutastjórnir tilheyra gamalli tíð á Norðurlöndunum, en sósíaldemókratarnir hafa í marga áratugi stjórnað vegna sérstækra aðstæðna og mikils samráðs við atvinnulífið og verkalýðsfélög. Hér á landi yrði erfitt að reyna að yfirfæra módelið á Íslendskan raunveruleika, nema flest eða öll atriðin næðu að ganga upp.«

Þessi orðræða sagnfræðingsins og stjórnmálfræðings er endurómur úr fortíðinni, þegar þjóðin lét höfðingja-ræðið (þing-ræðið) vaða yfir sig. Ein af grundvallar reglum stjórnarforms lýðveldis er aðskilnaður lögsetningarvalds, framkvæmdavalds og dómsvalds. Ef menn vilja viðhalda lýðveldinu þá virða menn þessa reglu.

Margir hafa talað um að ráðherrar ættu ekki að sitja samtímis á Alþingi. Utanþingsstjórnir og minnihlutastjórnir eru í eðli sínu aðskilnaður framkvæmdavalds frá lögsetningarvaldi. Hugsanlega er forseti Lýðveldisins og Sigmundur Davíð að feta brautina til betra lýðveldis en við höfum þekkt.

Telja verður samt, að litlar líkur séu að við núverandi aðstæður verði stigin stór skref í átt að stjórnarformi sem nálgast hreint lýðveldi. Til þess stendur höfðingja-ræðið of föstum fótum í Íslendsku samfélagi. Almenningur getur í bezta falli vonast til að halda þeim fullveldisréttindum sem nú þegar eru fyrir hendi. Ekkert getur samt hindrað okkur í að reyna og fyrsta verkefnið ætti líklega að vera barátta fyrir deildaskiptu Alþingi.

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur.

Fyrst birt á vefsíðu höfundar 24. apríl 2013.

 

   

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson.

Nú hafa flestir málsmetandi menn fallist á að það sé bæði framkvæmanlegt og nauðsynlegt að uppgjöri snjóhengjunnar, og þar með talið gömlu bankanna, ljúki með verulegri eftirgjöf kröfuhafanna og efnahagslegu svigrúmi fyrir Ísland. Menn hafa líka fallist á að hægt sé að ná þessari niðurstöðu hratt með skattlagningu ef samningaleiðin dugar ekki til.

Hópurinn sem stendur að vefsíðunni snjohengjan.is bendir á að eðlilegt svigrúm nemi þegar allt er talið um 800 milljörðum. Það er miklu meira en þarf til að leiðrétta stöðu heimilanna. Samhliða því er hægt að bæta stöðu ríkissjóðs og endurreisa velferðarkerfið. 

Þetta snýst ekki um eignaupptöku. Tapið er þegar fallið til. Það var að mestu leyti borið af erlendum lánardrottnum sem hafa innleyst tapið og látið sig hverfa. Í þeirra stað komu vogunarsjóðir sem hafa grætt gífurlega (á pappírnum) á því að nú er verið er að innheimta mikið af því sem talið var tapað og búið var að afskrifa. Þetta hafa þeir getað gert m.a. vegna neyðarlaganna og gjaldeyrishaftanna. Það er ekki hægt að sætta sig við að Íslendingar striti við að auka heimtur og vinna upp það sem þegar hafði tapast án þess að fá nokkra hlutdeild í því. Hvað þá að við gerum það innan hafta og berum kostnaðinn af höftunum án þess að nokkuð komi á móti. 

Ég taldi að formenn flestra stjórnmálaflokka hefðu fallist á þetta. Ég hef því verulegar áhyggjur af bakslagi hjá formanni Samfylkingarinnar. Hann virðist nú hafa meiri áhyggjur af því bæta ímynd landsins gagnvart vogunarsjóðum en stöðu Íslendskra heimila. 

Aðrar þjóðir hafa gengið langt til að verja rétt sinn án þess að hafa sams konar tækifæri til þess og við. Tækifæri okkar er einstakt. Ætlum við að kasta því tækifæri á glæ til að gleðja vogunarsjóði? Hvers konar ímyndarherferð er það sem gengur út á að kynna erlendum vogunarsjóðum að Íslendingar láti undan öllum kröfum? Það er reyndar í góðu samræmi við rökin sem notuð voru fyrir því að samþykkja hundruða milljarða vaxtagreiðslur af ólögmætum Icesave-kröfum til að „bæta ímynd okkar“. 

Formaður Sjálfstæðisflokksins er hins vegar orðinn harður á því að ná þurfi fjármagni með góðu eða illu. Það er þá væntanlega ekki „bara fugl í skógi“. Hins vegar virðast forysta, og aðrir frambjóðendur, Sjálfstæðisflokksins vilja nýta það svigrúm í flest annað en að koma til móts við heimilin. – Heimili sem eiga réttmæta kröfu á þessi þrotabú þegar kemur að uppgjöri þeirra. -Heimili sem hafa borið hitann og þungann af hruninu, verðtryggt. 

Neyðarlögin vörðu eignir. Eðlilegt framhald af þeim var að taka á skuldahliðinni. Það hefur ekki verið gert. Ekkert er gert til að verja eignir fólks sem hagaði sér skynsamlega fyrir hrun en varð fyrir tjóni af starfsemi fyrirtækjanna sem nú er verið að gera upp. 

Þetta er einfalt: Það þarf að skipta eignum þrotabúanna. Það þjónar hagsmunum allra. Samhliða þeim uppskiptum verður hægt að aflétta gjaldeyrishöftum og koma til móts við skuldsett heimili og bæta ríkinu og velferðarkerfinu það tjón sem leiddi af hruninu sem nú er verið að gera upp. Við höfum einstakt tækifæri til að bæta tjón undanfarinna ára. Það tækifæri má ekki glatast! 

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. nóvember 2011.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Valdaaðallinn veit ekki sitt rjúkandi ráð, eftir að allur almenningur hefur öðlast skilning á skaðsemi »torgreindu peningastefnunnar«. Ekki gengur lengur að reyna að telja fólki trú um að »minniháttar ágallar« hafi valdið bankahruninu. Enginn hlustar lengur á fullyrðingar um að ef þessir ágallar verði lagfærðir muni efnahagslegur stöðugleiki hagkerfa og fjármálalegt öryggi einstaklinga verða tryggt til frambúðar.
 
Varðandi »torgreindu peningastefnuna« er fólki bent á að lesa fyrri skrif mín um það efni (http://altice.blogcentral.is), en hér verður fjallað um lausnir á þeim »minniháttar ágöllum«, sem reynt er að telja fólki trú um að muni leysa aðsteðjandi efnahagsvanda. Þetta eru aðgerðir sem varða viðskiptabankana, en ekki seðlabankana sem þó eru hinn raunverulegi skaðvaldur.
 
Valdaaðallinn hefur látið BIS (Bank for International Settlements) útbúa reglur um bankaviðskipti. BIS er alþjóðlegt skúmaskot seðlabanka heimsins, sem hefur aðsetur í Basel í Svisslandi. Nýjustu reglur BIS nefnast Basel III og sagan mun dæma þær jafn gagnslausar og Basel I og Basel II. Þessar reglur varða einkum eiginfjárhlutfall banka og hugmyndir um aðskilnað bankastarfsemi í viðskiptabanka og fjárfestingabanka.

Vandamálin koma upp þegar bankar fara í þrot.

Eins og vonandi öllum er ljóst, koma upp alvarleg vandamál þegar bankar lenda í gjaldþroti. Hvernig á samfélagið að bregðast við gjaldþroti banka? Hvaða hagsmuni ber að vernda? Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ?
 
Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta kerfi gengur gjarnan undir nafninu kommúnismi. Þeir sem eru hins vegar þeirrar skoðunar að atvinnufrelsi sé æskilegt, tala gjarnan um að »frelsi fylgi ábyrgð«. Þeir telja fráleitt að almenningur beri ábyrgð á mistökum bankastofnana. Spurningin er þá hvernig hlutum verði þannig komið fyrir, að kostnaði af gjaldþrotum banka verði ekki velt yfir á herðar almennings?
 
Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sé allar þær tryggingar sem þeir vilja og auðvitað er fráleit sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Að flestra mati er mikilvægast að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.
 
Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Skylda ætti banka að taka ekki við meiri innlánum en sem nemur til dæmis helmingi heildarskulda hans. Meiri hluti fjármagns banka ætti því að koma frá fjárfestingafélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.
 
Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á heildarinnistæðum í bönkum, tryggja rétt þeirra til endurgreiðslna.

Viðskiptabankar eða fjárfestingabankar.

Til að beina athygli almennings frá sjálfum sér hrópa seðlabankar hátt um að skipta beri bönkum í viðskiptabanka og fjárfestingabanka. Ekki er langt síðan seðlabankarnir töldu allra meina bót að hafa starfsemi bankanna frjálsa. Raunar er staðreyndin sú, að bankar nefnast þau fyrirtæki sem fjármagna sig að hluta með innlánum. Þau fyrirtæki sem fjármagna sig einungis með útgáfu skuldabréfa eru ekki bankar heldur fjárfestingafélög. Umræða seðlabankanna um viðskiptabanka og fjárfestingabanka er því mjög villandi.
 
Önnur fjarstæðukennd hugmynd sem viðruð hefur verið um bankastarfsemi, er að viðskiptabankar séu að gefa út peninga á sama hátt og seðlabankar eða myntráð. Þá eru menn að rugla saman veltuhraða útlána hjá bönkum og hins vegar útgáfu peninga. Einungis myntsláttur gefa út peninga og hægt er að fullyrða að peningar verða ekki til með því að láta þá ganga nógu hratt á milli manna.
 
Auðvelt er að sjá að Basel III reglur seðlabankanna eru ekki bara kjánalegar heldur stórhættulegar. Ef Seðlabanki Íslands hefði haft lánstraust haustið 2008, hefði tap hans í bankahruninu orðið þeim mun stærra. Seðlabankinn sem »lánveitandi til þrautavara« getur því á einni nóttu gert Ísland gjaldþrota. Ef Landsbankinn hefði einungis fjármagnað sig með innlánum hefði farið fjarri að þrotabúið ætti fyrir Icesave-reikningunum. Skaðlegum hugmyndum seðlabankanna verður því að hafna.

Almenningur má ekki bera ábyrgð á bankarekstri,

með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi

og seðlabankar mega ekki vera lánveitendur til þrautavara.