EES-samningurinn er aðför að viðskipta-frelsi Íslendinga

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

EES-samningurinn er aðför að viðskipta-frelsi Íslendinga.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 22. nóvember 2013.

Birgir Örn Steingrímsson.

Margar furðulegar reglugerðir frá ESB hafa runnið umræðulaust í gegnum Alþingi. Reglugerðir sem hafa ekkert með Íslendskar aðstæður að gera og hafa jafnvel mjög skaðleg áhrif á efnahag landsins. Svo til undantekningarlaust hafa þingmenn sagt að ekki sé hægt að spyrna við fótum vegna EES-samningsins og því sé ástæðulaust að ræða málin. Sumar reglugerðirnar eru svo skaðlegar að halda mætti að embættismannakerfið á Íslandi væri í stríði við eigin þjóð.

Dæmi um mjög skaðlegar reglugerðir eru reglugerðir sem leggja þær kröfur á innflytjanda vöru að sækja um vottorð frá vottunarstöðvum í Evrópu svo flytja megi vöruna til landsins. Innflytjendum er bent á að hafa samband við þessar vottunarstöðvar eða biðja framleiðanda vörunnar um það. Þessar íþyngjandi kröfur eru að færast á flestallar vörur sem fluttar eru til Íslands og nú síðast á bílainnflutning frá Bandaríkjunum. Þessi reglugerð setur verulegar hömlur á innflutning á bílum frá Bandaríkjunum vegna þess kostnaðar og tíma sem fer í að sækja umrædd vottorð. Þar sem Íslendski markaðurinn er mjög lítill munu Bandarískir bílaframleiðendur ekki standa í þeirri skriffinnsku heldur neita um afgreiðslu eða benda á söluaðila í Evrópu sem millilið.

Það sama gildir um aðrar vörur sem þessar viðskiptahindranir gilda um og flytja á til landsins. Milliaðilinn í Evrópu, ef til er, leggur síðan 30-40% á vöruna og afleiðingin verður sú að stór hluti hagnaðar af verzlun á Íslandi rennur til Evrópu, svipað og gerðist á einokunartímanum þegar samþykki Danakonungs þurfti ef verzla átti við Íslendinga. Vegna þessara tæknilegu viðskiptahindrana ESB mun verð hækka, vöruúrval minnka og lífskjör versna til lengri tíma. Ekki verður hægt að reka það velferðarsamfélag sem við viljum hafa á Íslandi.

Endurskoðun á EES-samningnum er nauðsynleg.

Það er stórhættulegt fyrir litla eyþjóð, sem hefur svo til frá upphafi byggt lífsafkomu sína á verzlun, að loka sig inni í viðskiptablokk, þar sem oftar en ekki hagsmunir stærri ríkja ráða, eða getur einhver bent á hvaða hagsmuni Íslendskir neytendur hafa af því að geta ekki keypt bíla frá Bandaríkjunum? Þýskir og franskir bílaframleiðendur gleðjast hins vegar, enda eru þeir núna í góðri aðstöðu til að hækka verð á framleiðslu sinni sem seld er á Íslandi, enda um minni samkeppni að ræða.

Reglugerð sem veldur því að ekki er lengur hægt að kaupa glóperur á Íslandi er af svipuðum meiði. Íslendskir neytendur eru þvingaðir til þess að kaupa sparperur vegna þess að Evrópusambandið vill reyna að minnka notkun á rafmagni framleiddu úr kolum og öðrum mengandi jarðefnum. Engu skiptir að þessar sparperur eru uppfullar af kvikasilfri og baneitraðar umhverfinu. Í Evrópu skiptir meira máli að draga úr notkun á óhreinni raforku. Hvað það kemur Íslendingum við, sem nota svo til eingöngu umhverfisvæna orku til raforkuframleiðslu, er erfitt að átta sig á. Þó á að þvinga okkur til að skipta og nota þessar eitruðu perur. Svona má lengi telja. Reglugerðaruglið frá ESB er fyrir löngu komið langt út fyrir alla skynsemi.

Frjálsar þjóðir gera fríverzlunarsamninga.

Þegar svo er komið að Alþingi er farið að samþykkja umræðulaust reglugerðir frá Brussel, sem ganga mjög gegn Íslendskum hagsmunum, hlýtur að vakna sú spurning hvort EES-samningurinn sé ekki orðinn verulegur baggi á Íslendsku þjóðinni og jafnvel farinn að brjóta gegn stjórnarskrá lýðveldisins. Reglugerðir sem samþykktar eru á þeim forsendum geta varla staðist lög. Í ljósi þess, er þá ekki orðið löngu tímabært að endurskoða EES-samninginn og færa hann til dæmis í átt að EFTA-samningnum sem gerður var á sínum tíma milli nokkurra ríkja Evrópu? Sá samningur var hagfelldari Íslendskum hagsmunum en EES-samningurinn er í dag og meira í ætt við fríverzlunarsamning frjálsra þjóða.

Það er orðið löngu tímabært að Alþingi fari að huga að hagsmunum Íslands í samskiptum landsins við Evrópusambandið og það má alls ekki láta drauma einhverra embættismanna um ESB-aðild ráða meiru en þjóðarhagsmuni. Getur það verið að sumir Íslendskir embættismenn, sem eiga að gæta hagsmuna landsins í samskiptum við Evrópusambandið, séu ekki vissir um hvorum megin hollusta þeirra eigi að liggja? Hver er annars ástæðan fyrir því að reglugerðir sem eru stórskaðlegar Íslendskum hagsmunum eru lagðar fyrir Alþingi Íslands og þingmenn krafðir um samþykki þótt afleiðingar liggi ljósar fyrir?

 

Þremur kennt og öðrum bent - um valdsvið forseta Íslands

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 Þremur kennt og öðrum bent - um valdsvið forseta Íslands.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 21. nóvember 2013.

    

 Vigfús Geirdal.

Í 47. grein Stjórnarskrárinnar segir að nýkjörnir þingmenn verði að vinna drengskaparheit að stjórnarskránni eftir að kosning þeirra hefur verið tekin gild. Því mætti ætla að alþingismenn hefðu góða þekkingu á þeim grundvallarlögum sem þeir eru eiðsvarnir að virða og fara eftir. Nýlegar staðhæfingar þriggja fyrrverandi flokksleiðtoga og ráðherra, þeirra Steingríms J. Sigfússonar, Þorsteins Pálssonar og Össurar Skarphéðinssonar, fá mann því miður til að efast um að svo sé.

Saka forsetann um þríþætt stjórnarskrárbrot.

Allir þrír saka þeir forseta Íslands um að fara gróflega út fyrir verksvið sitt. Séu viðhorf þeirra dregin saman hefur forsetinn gerst sekur um þríþætt brot gegn stjórnarskránni:

1. Hann hefur talað eins og sá sem (framkvæmda)valdið hefur og jafnvel leyft sér að setja ofan í við þá sem hafa völdin, þ.e. ráðherra.

2. Hann afnam þingræðið er hann neitaði að staðfesta Icesave-frumvarpið í síðara tilvikinu.

3. Hann gerði sig sekan um "alvarlegan formgalla" þegar hann tilkynnti synjun sína á lagafrumvörpum opinberlega í stað þess að gera það á lokuðum ríkisráðsfundum.

Þetta eru alvarlegar ásakanir. Svo alvarlegar, að þingmennirnir Steingrímur og Össur hefðu samvisku sinnar vegna átt að beita sér fyrir því að Alþingi krefðist þess, samkvæmt 11. gr. stjórnarskrárinnar, að forsetinn yrði leystur frá störfum í almennri þjóðaratkvæðagreiðslu. En hver er fóturinn fyrir þessum ásökunum?

Hvað er stjórnarskrá?

Stjórnarskrá lýðræðisríkis er ekki eitthvað sem menn fjalla um af léttúð. Nútímastjórnarskrár eru afkvæmi lýðræðisbyltinga 18. og 19. aldar, þegar valdi sem taldi sig ríkja »af guðs náð« (konungi og kirkju) var kollvarpað og fólkið tók æðsta valdið í sínar hendur. Eðli málsins samkvæmt er stjórnarskrá því leikreglur sem samborgararnir setja þeim sem þeir veita umboð sitt til að fara með hið þrískipta ríkisvald hverju sinni.

Stjórnarskrá Íslands var samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu árið 1944. Það þýðir að þjóðin er löggjafinn. Það þýðir að Stjórnarskráin verður aðeins skilin og túlkuð samkvæmt því sem í henni stendur. Engir hafa meiri rétt en aðrir til að lesa milli ímyndaðra lína, toga hana og teygja í þær áttir sem óskhyggjan vill.

Forseti Íslands hefur umfangsmeiri völd en víða tíðkast.

Stjórnarskráin kveður svo á strax í 2. grein, að forsetinn fari bæði með löggjafarvald og framkvæmdavald, ásamt annars vegar Alþingi og hins vegar ríkisstjórn. Þegar ákvæði 29. greinar eru svo höfð í huga, þ.e. vald til að fella niður saksókn, náða menn og veita almenna sakaruppgjöf, þá verður ekki annað sagt en forsetinn fari með dómsvald líka. Þessi völd forsetans eru undirstrikuð með þeirri staðreynd að handhafar forsetavaldsins eru æðstu fulltrúar löggjafar-, framkvæmdar- og dómsvalds. Það undirstrikar líka völd forseta að hann er þjóðkjörinn.

Það lýsir aðeins takmörkuðum lesskilningi þegar fullyrt er að forsetinn sé valdalaus samkvæmt 11. grein stjórnarskrárinnar, þ.e. »ábyrgðarlaus á stjórnarathöfnum«. Þetta ákvæði segir það eitt að hann verður ekki gerður ábyrgur fyrir gjörðum ráðherra (heldur ráðherrann sjálfur). Það gerir hann heldur ekki valdalausan að hann »lætur ráðherra framkvæma vald sitt«. Síst af öllu er ráðherrum hér veitt vald yfir orðum forseta og gjörðum.

»Afnám þingræðis« og »alvarlegur formgalli« ?

»Þingræði« er hvergi nefnt í stjórnarskránni. Það myndi þýða að þingið réði eitt og þjóðhöfðinginn væri valdalaus. En stjórnarskráin kveður á um þingbundna stjórn og jafnframt valdamikinn forseta. Forseti skipar ráðherra, leysir þá frá störfum og ákveður fjölda þeirra, og hann einn hefur vald til að rjúfa þing (að tillögu forsætisráðherra). Vantraust þings á ríkisstjórn nægir því ekki eitt og sér til að fella hana.

Forseti hefur enn fremur stjórnarskrárbundið vald til að synja frumvörpum þingsins staðfestingar og vísa til þjóðarinnar. Undir þeim kringumstæðum verður forsetinn ekki sakaður um að afnema eitthvað sem ekki er í stjórnarskránni. Hann er hins vegar að láta reyna á lýðræðið.

Þess er hvergi getið í stjórnarskrá að forseta beri að tilkynna synjun sína á ríkisráðsfundi. 16. grein stjórnarskrárinnar segir það eitt um ríkisráð að forsetinn sé þar í forsæti (!) og að ríkisstjórnin eigi að bera fyrir hann lög og mikilvægar stjórnarráðstafanir (ekki beinlínis vitnisburður um völd ráðherra yfir forseta).

Það getur ekki talist »alvarlegur formgalli« að hann tilkynni synjun sína á opinberum vettvangi og tali til þeirra sem málið varðar, þ.e. þings og þjóðar. Alþingi væri vissulega viðeigandi svið fyrir slíkan fund. Forsetinn hefur sem sagt ekki gerst sekur um nein þau stjórnarskrárbrot eða formgalla sem stjórnmálamennirnir þrír saka hann um.

Rangtúlkun leysir engan vanda.

Stjórnarskrá Íslands er rammalög og sem slík afar skýr. Menn kunna hins vegar að sjá á henni alvarlegar brotalamir. Þeir vankantar verða ekki sniðnir af með rangtúlkun. Slíkt verður aðeins gert með því að þjóðin setji sér nýja og nútímalega stjórnarskrá, lausa við forna drauga konungs- og kirkjuvalds.

Íslendingar eru fullsaddir af Eatwell lávarði og hugmyndum hans

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Íslendingar eru fullsaddir af Eatwell lávarði og hugmyndum hans.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. nóvember 2013.

         

     

Ragnar Önundarson.

Slitastjórn Glitnis, sem vinnur samvizkusamlega fyrir erlendu kröfuhafana, fékk Eatwell lávarð nýlega til liðs við sig. Lávarðurinn telur að traust og trúverðugleiki séu þau sjónarmið, sem helst beri að hafa í huga við afléttingu gjaldeyrishafta og lausn snjóhengjunnar. Til þess telur hann farsælla að ríkið leiti samninga í máli sem það á ekki aðild að, en að láta hart mæta hörðu fyrir dómstólum. Fullkomlega óljóst er hvað hann á við með þessu því ríkið er ekki aðili að neinu deilumáli við kröfuhafana.

Eatwell bar að sögn saman nokkrar skýrslur frá hagsmunaaðilum og AGS, um þjóðhagslegt jafnvægi og afléttingu gjaldeyrishafta á Íslandi. Lávarðurinn komst svo að orði, að Íslendingar hefðu ákveðið árið 2008 að komast hjá greiðslufalli ríkisins og frestað þeim vanda til betri dags, sem enn væri ekki upp runninn. Hengjan varpi skugga á umræðu um efnahagsmál og stjórnmál, kæmi í veg fyrir eðlilega markaðsþróun, takmarki viðskipti, hamli erlenda fjárfestingu og dragi úr trúverðugleika hagkerfisins. Hann virðist ekki vita að frjálsir flutningar fjármagns stóðu aðeins í einn áratug og að Ísland var eitt mesta hagvaxtarsvæði Evrópu alla síðustu öld, þrátt fyrir langvarandi hömlur á gjaldeyrisviðskipti.

Úrræðalítill  lávarður.

Slitastjórn Glitnis keypti álit hjá Eatwell á þjóðhagslegum álitaefnum við uppgjör þrotabúa gömlu bankanna og hann hefur unnið einlæglega og samvizkusamlega fyrir launum sínum. Einn stærsti vandinn varðar þær eignir sem kröfuhafar eiga hérlendis, en bíða eftir að koma úr landi. Eatwell sá litla möguleika á lausn sjóhengjunnar. Grípa yrði til stórtækra aðgerða, svo sem eignasölu, endurskipulagningu skulda eða nota stórtæka erlenda fjárfestingu í því skyni. Einhvers konar blanda af þessu kæmi vitaskuld vel til greina, en æskilegast væri að Íslendsk stjórnvöld, sem eins og fyrr sagði eiga enga aðild og kröfuhafar kæmust að sameiginlegri niðurstöðu, sem væri báðum hagfelld og til þess fallin að viðhalda og styrkja trúverðugleika hagkerfisins og gengi Íslendsku krónunnar.

Eatwell vill að Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn verði fenginn til að fylgjast með og veita samkomulaginu blessun sína, slíkt skapi traust á samningnum. Augljóst er, að ef ríkið fer að ráðum lávarðarins og skiptir sér af málum mun ríkisábyrgð verða efst á óskalista þeirra sem við förum bónarveginn að. Við vitum að handjárnin frá AGS eru úr rið-fríu stáli og réttum varla fram hendurnar bara af því að lávarðurinn telur það henta.

Frjáls flutningur fjármagns.

Með aðild að EES skrifuðum við undir »fjórfrelsið«, frjálsa flutninga vöru, þjónustu, vinnuafls og fjármagns. Sívaxandi frelsi í viðskiptum og framfarir í flutningatækni hafa gert þjóðum kleift að nýta hlutfallslega yfirburði sína og þannig verið drifhjól efnahagslegra framfara í veröldinni í meira en 200 ár. Til að þessi áhrif náist þurfa markaðir að vera vel skipulagðir, eins frjálsir og við verður komið og háðir ströngum reglum til að tryggja siðferði í viðskiptum og hindra viðleitni manna til að misnota þá. Hið síðasttalda, frjálsir flutningar fjármagns, er vandmeðfarnast. Ástæðan er sú að aldrei er jafnvægi í eftirspurn og framboði á fjármagnsmarkaði. Það eru engar náttúrulegar takmarkanir á eftirspurninni. Peningar eru hvorki »vara« né »þjónusta« heldur ávísun á vöru eða þjónustu. Allir geta endalaust bætt við sig peningum, en sama gildir ekki um vörur, þarfirnar takmarka eftirspurnina.

Í veröld frjálsra flutninga fjármagns er skeytingarleysi um áhrif hagþróunar á velferð allsráðandi. Haldið er fram að hinir of ríku muni láta peningum sínum »rigna« yfir hagkerfið á ný en hið rétta er að »þangað safnast fé sem fé er fyrir«. Kapítalisminn er að ganga sér til húðar því það eru eingöngu fjársterkir neytendur sem geta knúið aflvélar hans. Niðurstaðan er sú að endurskoða verður fjórfrelsið, það er ekkert sáluhjálparatriði að koma hlutunum aftur í það fyrra far sem til ófarnaðar leiddi.

Útgönguskattur.

Seðlabankinn hefur nú haldið gjaldeyrisuppboð í nær þrjú ár. Reynslutölur sýna að hinir landluktu fjárfestar eru reiðubúnir að greiða 35-40% álag fyrir að fá að koma peningum úr landi. Þeir hafa kyngt þessu möglunarlaust, í ljósi þess að þeir ætluðu sér að græða vel þegar þeir færðu fjármuni sína hingað, vitandi um að ávöxtun og áhætta haldast í hendur. Fulltrúar erlendra kröfuhafa hafa lengi sagt að þeir muni sætta sig við að gefa eftir innlendar eignir sínar ef þeir fái að fara með þær erlendu. Það jafngildir þessu hlutfalli sem reynslutölur sýna að greitt hefur verið óformlega fyrir útgöngu.

Íslendsk lög mæla fyrir um, að þrotabú skuli gerð upp í krónum og því hvílir skilaskylda á erlendum eignum þrotabúa. Við eigum greinilega þann kost að leggja á útgönguskatt. Að auki þarf að tryggja aðgang að verulegum fjárhæðum til viðbótar, til að tryggja gjaldeyrisstöðu landsins. Mér er kunnugt um að fjárfestar kenndir við »Private Equity«, einkum í Bandaríkjunum hafa áhuga á að koma að málum, en vilja helst gera það í samstarfi við fjárfesta með staðarþekkingu. Lífeyrissjóðirnir einir koma til greina.

Allt er þegar þrennt er.

Við bárum gæfu til þess með Neyðarlögunum að blanda ekki ríkisábyrgð inn í einkaréttarleg vandræði erlendra lánardrottna, sem farið höfðu offari í stjórnlausum lánveitingum sínum til Íslendskra einkabanka, fullkomlega skeytingarlausir um hag okkar. Þjóðin bar í annað sinn gæfu til að hafna hugmyndum um ríkisábyrgð á Icesave deiluna. Í bæði skiptin glampaði á rið-frítt stál með áletruninni »AGS«. Nú læðist freistarinn enn að okkur, að þess sinni klæddur kápu Eatwell lávarðar og enn erum við beðin að rétta fram hendurnar. Við erum hins vegar fullsödd af endalausum hugmyndum um ríkisábyrgðir. Hann má vel eta þær ofan í sig. Það eru önnur úrræði nærtækari fyrir stjórnvöld sjálfstæðs ríkis.

Byggir sveigjanleiki krónunnar á vanþekkingu um áhrif gengisfellinga?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Byggir sveigjanleiki krónunnar á vanþekkingu um áhrif gengisfellinga?

Fyrst birt í Fréttablaðinu 07. nóvember 2013.

         

     

Leifur Þorbergsson.

Í umræðu um framtíðarskipan peningamála á Íslandi ber iðulega á góma mikilvægi sveigjanleika Íslendsku krónunnar. Er þar átt við þann sveigjanleika sem felst í því að geta aðlagað vexti og gengi krónunnar að efnahagslegum raunveruleika með því markmiði að jafna út hagsveiflur og viðhalda ytra jafnvægi hagkerfisins.

Fáir virðast draga í efa mikilvægi þessa eiginleika. Þeir sem eru fylgjandi krónunni tala um að sveigjanleiki krónunnar hafi bjargað Íslandi eftir hrun, en þeir sem kalla eftir notkun alþjóðamyntar segja sveigjanleikann of dýru verði keyptan. En hversu mikilvægur er sveigjanleikinn?

Samanburður er gagnlegur.

Eistland og Lettland eru smáríki í Evrópu sem líkt og Ísland lentu í miklum hremmingum í kjölfar alþjóðlegu fjármálakreppunnar árið 2008. Ólíkt Íslandi þá höfðu þessar þjóðir á árunum 2004-2005 gengið í EMR II myntstarfið þar sem gjaldmiðlar landanna voru festir við evru. Þessar þjóðir gátu því ekki nýtt sér sveigjanlegt gengi til að auka útflutning og örva eftirspurn eftir innlendri framleiðslu. Gengið var blýfast.

Þrátt fyrir fast gengi hefur útflutningur þessara tveggja Eystrasaltsríkja aukist talsvert umfram útflutning Íslands frá árinu 2007. Gengi Íslendsku krónunnar lækkaði um 49% miðað við Evru, milli áranna 2007 og 2009, en þrátt fyrir það voru Íslendsk útflutningsverðmæti ársins 2010 einungis 3% meiri heldur en árið 2007. Eftir það hefur útflutningur aukist nokkuð (m.a. vegna veiða á makríl), en þó verulegum mun minna en í áðurnefndum Eystrasaltsríkjum.

Þá má spyrja sig hvort sveigjanleiki krónunnar hafi leitt til þess að neytendur hafi skipt innfluttum vörum út fyrir innlenda framleiðslu. Þrátt fyrir að innflutningur hafi dregist verulega saman hefur sá samdráttur í tiltölulega litlum mæli leitt til staðkvæmdaráhrifa fyrir innlenda framleiðslu. Vandfundnir eru t.d. þeir Íslendingar sem skiptu úr Íslendskum í erlendar landbúnaðarvörur þegar gengi krónunnar hækkaði á árunum 2004-2007 og jafnframt fáir sem keyptu Íslendska bíla í stað japanskra eða notuðu Íslendskt timbur við húsbyggingar á árunum þegar gengi krónunnar var lágt.

Neikvæð áhrif gengisfellinga eru augljós.

Staðreyndin er því sú að sveigjanleiki krónunnar hefur sögulega fyrst og fremst lýst sér í því að ytra jafnvægi hagkerfisins er aðlagað í gegnum lækkun á alþjóðlegum kaupmætti Íslendskra neytenda. Þetta er vissulega ákveðin tegund sveigjanleika, en líklega ekki sú framleiðsludrifna aðlögun sem flestir sækjast eftir með sveigjanlegu gengi. Reynsla Eistlendinga og Letta sýnir að ýmsir aðrir þættir spila inn í þá jöfnu en fyrirkomulag gjaldeyrismála.

Af þessu má ætla að sveigjanleiki gjaldmiðils gegni ekki jafn mikilvægu hlutverki í litlu hagkerfi sem byggir útflutning sinn í megindráttum á nýtingu náttúruauðlinda. Á sama tíma eru neikvæðu áhrifin augljós. Í Íslandsskýrslu McKinsey um hagvaxtarmöguleika Íslands segir að alþjóðageirinn muni þjóna lykilhlutverki í útflutningsvexti næstu ára. Til þessa geira flokkast þau fyrirtæki sem eru í samkeppni á erlendum mörkuðum og eru að mestu óháð staðbundnum auðlindum landsins. Fyrirtæki eins og Össur, Marel og CCP. Sé gengið á milli þessara fyrirtækja og stjórnendur þeirra spurðir hvernig fyrirkomulag peningamála myndi helst þjóna þeirra hagsmunum væri svarið nær undantekningarlaust hið sama. Þeir biðja um stöðugleika, ekki sveigjanleika.

Stjórnvöld munu því eiga erfitt með að komast hjá því að svara þeim áleitnu spurningum sem fyrir liggja um framtíðarskipan peningamála. Ef ávinningur af sveigjanleika krónunnar er takmarkaður hlýtur endanlegt markmið að felast í breyttu fyrirkomulagi gjaldmiðlamála. Stóra spurningin er þá hver sú leið eigi að vera?

 

 Svarið er augljóst: Ríkisdalur undir stjórn myntráðs.     

Schengen-heilkenni Íslendskra embættismanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Schengen-helkenni Íslendskra embættismanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. október 2013.

                 

Helgi Helgason.

Það vakti athygli mína að í annars ágætri grein sem innanríkisráðherra skrifaði í Morgunblaðið 12. október minnist hún ekki einu orði á eina verstu vá sem riðið hefur yfir Íslendskt samfélag. Nefnilega Schengen. En eftir að hafa fylgst með þróun Schengen hér og annars staðar kemur mér það ekki sérlega mikið á óvart að yfirmaður þess ráðuneytis sem fylgdi því hvað harðast eftir að við gengjum í Schengen sé strax orðin samdauna því ásamt embættismönnum sínum.

Kenning Ögmundar Jónassonar.

Ögmundur Jónasson setti fram mjög trúverðuga kenningu sem hann kallaði ESB-heilkenni embættismanna. Þar útskýrði hann hvernig embættismenn fara ósjálfrátt að tala fyrir inngöngu í ESB vegna þess að málaflokkurinn býður upp á endalausar ferðir á ráðstefnur um alla Evrópu og verður að óbeinni launahækkun eða veitir ýmis fríðindi og lætur embættismanninum finnast að hann og skrifborðið séu gríðarlega mikilvægur hlekkur í framtíðarvelferð landsins.

Schengen-heilkennið.

Þannig virðist þetta líka vera með Schengen. Ef skoðað er hverjir innan stjórnsýslunnar mæla þessu misheppnaða og tilgangslausa samstarfi bót má sjá að það er yfirleitt efsta lag lögreglu og embættismanna í stjórnsýslunni. Þetta er einmitt fólkið sem Vilmundur Gylfason kallaði möppudýr. Oftar en einu sinni hafa óbreyttir lögreglumenn og félög þeirra ályktað um gagnsleysi Schengen.

Í hvert sinn sem umræðan um hætturnar sem leynast í Schengen verður hávær bregðast embættismenn við með skýrslum þar sem tíundað er hversu gott það er fyrir þjóðina að vera í Schengen og iðulega tínd til rök sem falla að því. Síðasta skýrslan sem embættismennirnir í innanríkisráðuneytinu gerðu um hversu þarft það er fyrir okkur að vera í Schengen, og gerð var í tíð Ögmundar Jónassonar, var með eindæmum. Eftir lestur hennar var ég sannfærður um að hún hlyti að hafa verið samin af menntaskólanema því hún minnti frekar á lélega ritgerð en skýrslu.

Schengen er Stjórnarskrárbrot.

Schengen líkt og EES er stjórnarskrárbrot. Þessi fullyrðing er ekki bara frá mér komin. Þetta er álit þáverandi forsætisráðherra þegar við gengum í Schengen og þetta er álit manna eins og Össurar Skarphéðinssonar. Það er skondið að í fréttum 11. október sagði innanríkisráðherra að hún ætlaði ekki að standa að því að brjóta stjórnarskrána með því að stöðva uppboð sýslumanna á húseignum fólks. Ef Hönnu Birnu er svona umhugað um stjórnarskrána er hún auðvitað ekki samkvæm sjálfri sér ef hún stöðvar ekki strax Schengen-samstarfið sem er stjórnarskrárbrot og hefur viðgengist í mörg ár.

Öll rök hníga að því að við eigum án tafar að segja upp Schengen. Þegar menn gera rannsókn í aðferðafræði leitast þeir við að bera saman atburði fyrir og eftir. Við vitum að fyrir Schengen þreifst ekki mansal á Íslandi, skipulögð glæpastarfsemi var nánast ekki til, fáir fangar voru útlendir glæpamenn, fíkniefni voru tæpast framleidd í stórum stíl í landinu. Og nú er það nýjasta nýtt, erlendir útigangsmenn eru orðnir svo ágengir að Íslendskir útigangsmenn fá ekki lengur pláss í gistiskýlum ætluðum þeim (DV. 28.8. 2013). Á maður að hlæja eða gráta?

Kampavíns- og Koníaksfundir.

Á sama tíma og innanríkisráðherra skrifar fallega grein um hvað henni er annt um öryggi okkar hinna er allt við það sama og öryggi borgaranna getur bara versnað með áframhaldandi veru í Schengen. Og á meðan sækir efsta lag embættismanna í lögreglunni og innanríkisráðuneytinu áfram kampavíns- og koníaksfundi í Brussel eða fer í vettvangsferðir til Estrasaltsríkjanna til að sjá með eigin augum rússneska glæpamenn kaupa sér aðgang að Schengen á landamærunum eins og Íslendska embættiskonan lýsti í fjölmiðlum fyrir stuttu.

Og hver voru viðbrögð hennar? Jú, þetta kom henni á óvart! Svo ekkert meira með það, því á eftir beið slökun á hótelinu, þægileg flugferð til Íslands og dagpeningar á eftir. Þjóðin vill úr Schengen. En duglausir embættismenn og stjórnmálamenn þora ekki. Þarf virkilega að fara að safna undirskriftum enn eina ferðina til að koma vitinu fyrir þetta fólk?

 

Sigurður Ingi Jóhannesson: Plenty of Fish in Iceland's Seas

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Plenty of Fish in Iceland’s Seas.

Fyrst birt í The Wall Street Journal 08. ágúst 2013.

         

     

 

Sigurður Ingi Jóhannsson.

Iceland’s recently elected government has a renewed sense of purpose to resolve the international dispute over mackerel catch levels in the northeast Atlantic. Yet rather than pushing toward a fair outcome, aggressive talk of trade sanctions from Brussels is harming the effort to seal a lasting shared-quota agreement.

Iceland is dealing with an unexpected explosion in the number of mackerel in our waters. Cooperation and diplomacy, not illegal sanctions, are needed to manage the stock together. Our position is clear and unchanged: We want to sit down and reach a fair, lasting solution for all of Europe’s coastal states. The EU’s decision last week to move forward with sanctions against the Faroe Islands sets an unfortunate precedent.

Since 2010, Iceland has repeatedly offered concrete proposals that would have solved the dispute, including five public requests this year to reconvene the relevant coastal states—Iceland, the Faroe Islands, Norway and the European Union, which represent Scotland and Ireland, among others, in this dispute—for urgent talks. These efforts were rejected.

Given the lack of action from other countries, Iceland’s new government, which took office after April’s election, decided to take bold action to restart negotiations. We reached out to our counterparts with the offer to host multilateral talks as soon as possible. We are pleased that the EU, Norway and the Faroe Islands have confirmed they will attend these new talks, which are scheduled for early September (7-8 September). Norway’s participation is especially encouraging: The Norwegian government previously stated that it was not in a position to negotiate until after September’s elections.

We hope this step removes any doubt about Iceland’s desire to reach a science-based solution that protects the mackerel stock. Just as important, we hope it shows that negotiations, not nasty rhetoric blaming Iceland and threatening sanctions, are the right approach. Icelanders have to wonder: Is the EU really considering sanctioning our country, a longstanding European ally and close neighbor, as if it were a pariah state? Such an extreme measure would represent a failure of diplomacy.

The situation escalated last month at an EU fisheries ministers meeting in Brussels, where Maria Damanaki, the European commissioner for fisheries, said that a decision on sanctioning Iceland and the Faroe Islands would be made soon. Following her comments, Iceland reiterated that sanctions would be in breach of World Trade Organization and European Economic Area agreements. They would also be harmful to both the British and Icelandic economies, and would further block a diplomatic resolution.

It is important to step back and understand how we got into this predicament. Since 2010, each of the countries involved has set a voluntary quota on the amount of mackerel caught each year. In keeping with Iceland’s heritage of responsible fisheries management, we lowered our 2013 catch by 15% in February, in line with advice from the International Council for the Exploration of the Sea.

Because these quotas are self-imposed and there is no limit on the collective catch, however, mackerel is being overfished. This hurts everyone in the long run. But it harms Iceland disproportionately.

Recent studies by marine-research organizations in Iceland, Norway and the Faroe Islands found 1.5 million tons of mackerel in Icelandic waters in 2012, compared to 1.1 million tons in 2010 and 2011. Prior to 2006, mackerel migrations into Icelandic waters were small and sporadic. The increase since then is thought to be a result of rising water temperatures, which provide favorable conditions for summer feeding. Today up to 30% of the entire mackerel population is found in Iceland’s waters during the summer, when the fish swarm into our harbors and fjords and put other species at risk with their voracious appetites.

These facts have been ignored in setting the latest quotas. Each country’s fair share must be based on population levels recorded in 2013, not in 2003, when almost no mackerel inhabited Iceland’s waters. Yet this fishing season the EU and Norway unilaterally claimed 90% of the scientifically recommended total 2013 mackerel catch, leaving only a combined 10% for Iceland, the Faroe Islands and Russia (which is not a party to this dispute).

Far more than a tenth of the total mackerel population is in Iceland’s waters. All of the coastal states need to reduce their catch, not just Iceland. Threats of EU sanctions are a roadblock standing in the way of constructive talks. In cooperation with our European neighbors, Iceland’s new government is committed to finding a fair, reasonable, science-based solution. Let’s come together like the close friends that we are, rather than continue this harmful standoff.

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

04 September 2013. 

Sigurður Ingi Jóhannsson, Iceland&#39;s Minister of Fisheries and Agriculture, stated:

"We are looking forward to hosting the coastal states meeting in Reykjavik this week. Iceland called this early meeting because the debate over the mackerel catch demands a fair resolution. Yet rather than pushing towards a fair outcome, the EU is making threats and launching attacks that only harm efforts to find a lasting shared-quota agreement.

To help protect the marine ecosystem and each of our economies, we must carefully consider scientific data and recommendations from ICES to come to a mutually beneficial solution. We hope that the coastal states involved will put threats of sanctions to one side and approach these talks with an open mind. We are confident that diplomacy and dialogue are the best path to a solution and we stand ready to play our part."

 

John Quincy Adams forseti Bandaríkjanna fjallaði um islam

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

John Quincy Adams forseti Bandaríkjanna fjallaði um islam.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. ágúst 2013.

         

Ólafur F. Magnússon.

John Quincy Adams (1767-1848) var forseti Bandaríkjanna frá 1825-1829. Hann var þekktur fyrir að vera frábær stjórnmálamaður og vann auk þess ötullega að mannréttindum þeldökkra og gegn þrælahaldi. Hann var einnig mikilsvirtur rithöfundur. Adams hafði litlar mætur á islamstrú og virðist hafa kynnt sér bakgrunn hennar betur en margur kristinn maðurinn nennir að gera. Sérstaklega nú á tímum, þegar þorri stjórnmálamanna, a.m.k. hérlendis, er uppteknari við að tryggja sér auð og völd en að vinna að hagsmunum núlifandi og ófæddra kynslóða á Íslandi.

Stríð islams á hendur öðrum trúarbrögðum.

Adams ritaði svohljóðandi um islam:

»Á sjöundu öld eftir Krist fullyrti hjarð-arabi, afkomandi Hagar hinnar egypsku, að hann (Múhameð) væri sendiboði himnanna og dreifði eyðileggingu og blekkingu yfir miklar víðáttur jarðarinnar. Hann sameinaði yfirnáttúrlega eiginleika sína og óvenjulega orku ofsatrúarmannsins sviksamlegum anda sínum. Hann nýtti sér hinn fínlega skilning Móselaganna á einum þríeinum alvalda guði. Hann tvinnaði með þeim hina ósvífnu blekkingu, að hann væri sjálfur spámaður og sendiboði. Hann nýtti þá von og trú, sem Jesús boðaði um eilíft líf og endurgjöld, og lítillækkaði trúna með því að tengja öll verðlaun þessa lífs í islam við kynæði sitt í framhaldslífinu.

Hann eitraði uppsprettur mannlegrar gleði með því að lítillækka kvenlegar aðstæður til ásta og með því að heimila fjölkvæni. Og hann sagði öllum heiminum allsherjar gjöreyðingarstríð á hendur, sem hluta af trú sinni. Kjarni boðskapar hans var ofbeldi og græðgi og að hefja illskuna yfir hið andlega í mannlegu eðli. Milli þessara stóru trúarbragða hefur nú logað stríð í um 1200 ár. Stríðið getur ennþá farið á báða vegu. Á meðan hinar miskunnarlausu og eyðileggjandi kenningar hins falska spámanns eru enn hvatar fyrir mannlegum aðgerðum getur aldrei ríkt friður á jörð og góðvild milli manna.«

Hafa skyldi orð þessa mikla stjórnmálaskörungs í huga nú, þegar hér á landi ríkir skefjalaus undanlátssemi við múslima (mú-islam-a), sem eru þegar orðnir fram úr hófi plássfrekir í okkar samfélagi og munu gera líf afkomenda okkar óbærilegt hérlendis, á meðan borgaraleg og kristin öfl þora ekki að rísa gegn áhrifum islams hér á landi.

Moska í Sogamýri yrði hættuleg og móðgandi.

Ég lýsi furðu minni á því, að sú staða sé komin upp, að Samfylkingarflokkarnir í Reykjavík, sem hafa náin tengsl við samtök múslimafélaga, sem fara ekki dult með hrifningu sína á bræðralagi Morsis í Egyptalandi, séu langt komnir með að koma fyrir mosku á einum mest áberandi stað í borginni. Það er móðgun við Íslandssöguna og alveg sérstaklega við Vestmannaeyinga, sem minnast hryllingsins frá 16.-18. júlí 1627, þegar allt líf á staðnum var lagt í rúst, hátt í 250 teknir fastir og tugir drepnir. Hinir handteknu voru fluttir í þrælahald til Alsírs, en múslimar voru svo afkastamiklir í þrælatöku og þrælasölu, allt frá dögum Múhameðs, að það á meginþátt í fjöldadauða Afríkumanna vegna islams, sem nemur 120 milljónum manna.

Læknirinn og mannvinurinn David Livingstone taldi að fyrir hvern einn þræl, sem fluttur var á plantekrur í Bandaríkjunum eða til Norður-Afríku og Mið-Austurlanda, hefðu fimm látið lífið! Flestir hraustustu og veigamestu íbúar voru drepnir eða teknir fastir, aðeins þeir yngstu, elstu, sjúkustu og mest veikburða skildir eftir, nánast til að deyja. Á dauðagöngu afrísku þrælanna hrundu þeir niður af veikindum, sulti og illri meðferð. Vestmanneysku þrælarnir lifðu margir af, enda sendir beint um borð í skip. Vestmannaeyjabyggð var í rúst í langan tíma eftir Tyrkjaránið. Lesa má bænaskrár Vestmannaeyinga í þrælahaldi, sem vitna um óbærilegar hörmungar, á Héraðsskjalasafni Vestmannaeyja. Alsír var hluti Tyrkjaveldis Ottómananna, sem höfðu hernumið höfuðborg kristninnar, Konstantínópel, tveimur öldum áður og breytt henni í Istanbúl eftir að hafa eytt kirkjum og kristnu fólki og menningu þeirra.

Og munum að það voru sömu Ottómanar, sem á árum fyrri heimsstyrjaldar myrtu milljónir varnarlítilla kristinna Armena, Grikkja (þjóðarmorðið á Pontus Grikkjum) og Assýríumanna. Dauðaganga Armenanna hófst 24. apríl 1915, sem er dagsetning, sem allir Íslendingar ættu að minnast, eins og Evrópuráðið gerði 24. apríl árið 1998. Tyrkir hafa hvorki gengist við þessum glæp né beðist afsökunar á honum en vilja samt komast í Evrópubandalagið. Umsókn þeirra nýtur velþóknunar evrópskra vinstrimanna og annarra andlegra systkina Íslendsku Samfylkingarflokkanna, sem vilja flýta islamsvæðingu og hruni þjóðríkja Evrópu.

 

Evrópulestin er farin af sporinu, enda frá upphafi fullkomin draugalest

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Evrópulestin er farin af sporinu, enda frá upphafi fullkomin draugalest.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 16. ágúst 2013.

         

 

Hjörleifur Guttormsson.

Þegar Alþingi samþykkti naumlega 16. júlí 2009 að Ísland skyldi sækja um aðild að Evrópusambandinu var byggt á vikugömlu áliti meirihluta utanríkismálanefndar. Það álit var kynleg samsuða, einkum til þess gerð að draga úr andstöðu þingmanna VG við aðildarumsóknina og tryggja henni meirihlutastuðning. Þessa dagana snýst umræða um stöðu aðildarviðræðna aðallega um svonefnda IPA-styrki (Instrument for Pre-Accession Assistance) frá ESB.

Nú þegar hlé hefur verið gert á viðræðum liggur fyrir að Ísland verði af því gulli, hvað þá ef þeim verður formlega hætt. Rétt er að rifja upp að slíkar fjárveitingar frá ESB voru ekki á dagskrá þegar Alþingi tók afstöðu til umsóknar 2009, a.m.k. var vandlega um þær þagað í áliti meirihluta utanríkismálanefndar. Í VIII. kafla nefndarálitsins, þar sem fjallað er um þjóðhagsleg áhrif aðildar og kostnað við aðildarumsókn, er hvergi vikið að slíkum »styrkjum« frá ESB né heldur aðlögun að regluverki þess á meðan aðildarviðræður standa yfir.

Í nefndarálitinu er einnig lítið gert úr kostnaði ráðuneyta og stjórnsýslu vegna fyrirhugaðra aðildarviðræðna og staðhæft að»skýr krafa er um að mæta nýjum verkefnum með hagræðingu«. Umsóknin um ESB-aðild var þannig knúin í gegn á Alþingi á fölskum forsendum, sem sést best á því að ítrekað var vísað til tveggja áratuga gamals umsóknarferlis Norðmanna, þar sem allt aðrar leikreglur voru í gildi en þær sem teknar voru upp af hálfu ESB fyrir um áratug síðan. Norska ferlinu lyktaði með formlegum samningi ESB og norskra stjórnvalda sem felldur var í þjóðaratkvæðagreiðslu 1994.

Fjáraustur ESB opinberaður 2010.

Vorið 2010, rösku ári eftir samþykkt Alþingis, kynnti Össur utanríkisráðherra Alþingi væntanlega »aðlögunaraðstoð« ESB og nánar var henni lýst í minnisblaði handa utanríkismálanefnd 25. ágúst 2010 »um stuðningsaðgerðir Evrópusambandsins við Ísland í umsóknarferlinu«. Þar segir m.a.:

»Þau ríki sem urðu aðilar að ESB á árunum 2004 og 2007 nutu öll sérfræðiráðgjafar og fjárhagsstyrkja, en ríkin sem gengu til liðs við ESB þar á undan nutu ekki skipulegrar eða umfangsmikillar fjárhagsaðstoðar.«

Ísland var að tillögu framkvæmdastjórnar ESB tekið formlega inn í þennan styrkþegahóp 14. júlí 2010. Þar var gert ráð fyrir að verja í þessu skyni a.m.k. 28 milljónum evra eða nálægt 4500 milljónum ísl. kr. Með þessu var afhjúpuð sú blekking sem Íslendsk stjórnvöld höfðu haldið að almenningi, að hér væru á ferðinni samningaviðræður eða áþreifingar, án breytinga á Íslendskri stjórnsýslu. Samt var reynt í lengstu lög af talsmönnum fyrrverandi ríkisstjórnar, ekki síst af forystu VG, að afneita aðlögunarferlinu sem síðan hefur verið á fullri ferð sem hluti af undirbúningi fyrir aðild Íslands að ESB. Pólitískar afleiðingar þessarar leikfléttu birtust m.a. í hörðum átökum innan VG, þar sem Jóni Bjarnasyni var vísað á dyr sem ráðherra.

Illur fengur illa forgengur.

IPA-milljarðafúlgunum var vísað til ráðuneyta og ýmissa annarra aðila sem setja skyldu fram óskir um ráðstöfun þeirra. Jafnframt var gert ráð fyrir allt að 10-15% mótframlagi af Íslands hálfu. Þess utan ákvað ESB að ráðstafa 700 þúsund evrum »til upplýsingamála«, ekki síst til reksturs upplýsingaskrifstofu hérlendis. Þegar hér var komið sögu hefði verið eðlilegt að fram færi endurmat á ákvörðun Alþingis um að sækja um aðild að ESB.

Ekkert slíkt hvarflaði að forystu Samfylkingar og VG. Fyrst í stað var þrætt fyrir eðli og inntak IPA-styrkjanna, en að því kom að þeir voru settir á fjárlög og byggðir inn í verkefni ráðuneyta og annarra sem fengu mola af þessu veisluborði frá Brussel. Áður en til IPA-styrkjanna kom var orðið lágt risið á VG-forystunni, sem við stjórnarmyndunina 2009 hafði gengið þvert gegn yfirlýstri stefnu, en siðferðilegt gjaldþrot hennar blasti nú við öllum. Reynt var að réttlæta viðsnúninginn með því að þjóðin fengi að ráða að lokum, en jafnframt þagað þunnu hljóði um forsenduna, þ.e. að VG yrði að vera reiðubúið að gerast ábekingur á aðildarsamningi.

Dýrkeyptum leiðangri að ljúka.

Leiðangurinn sem efnt var til með aðildarumsókn að ESB fyrir fjórum árum er að nálgast endastöð. Þar blasir við stöðvunarskilti, borið uppi af þeim meirihluta Íslendinga sem þrátt fyrir gylliloforð og fjáraustur á bæði borð hefur í margendurteknum skoðanakönnunum lýst sig andvígan aðild að Evrópusambandinu. Núverandi ríkisstjórn gerir rétt í að stöðva það ólánsferli sem staðið hefur yfir í fjögur ár og sem frá upphafi hefur verið rekið á fölskum forsendum, þ.e. að vilji Íslendinga stæði til aðildar að ESB.

Þess í stað þarf að rækta góð samskipti Íslands við ESB og aðildarríki þess og taka fljótlega EES-samninginn til löngu tímabærrar endurskoðunar. VG sem til þessa hefur í orði lýst sig andvígt aðild að Evrópusambandinu á enn þann kost að losa sig úr faðmlagi Samfylkingarinnar. En þá þarf VG líka að kasta fyrir róða leiðarvísinum frá síðasta landsfundi, sem segir að sem fyrst beri að semja um aðild. Fyrir stjórnmálahreyfingu er erfitt að glíma lengi við geðrof, sem ekki getur endað nema með ósköpum.

 

Nokkur orð um IPA styrki - skaðlegt mútufé sem er kostnaðarsamt að þiggja

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Nokkur orð um IPA styrki - skaðlegt mútufé sem er kosnaðarsamt að þiggja.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 13. ágúst 2013.

       

       

Hlynur J. Arndal.

Undanfarna daga hefur hávær kór grátið mikið vegna missis IPA styrkja. Ríkisútvarpið reið á vaðið og hefðbundnir álitsgjafar þess gáfu til kynna að þetta gæti haft veruleg áhrif á atvinnuástand og þar með efnahag landsins. Það kemur ekki á óvart að Ríkisútvarpið sleppi að nefna framlög Íslendskra skattgreiðenda sem koma eiga á móti IPA styrkjum, en ég varð fyrir vonbrigðum með Morgunblaðið hvað þetta varðar.

Morgunblaðið hafði þó eftir tollstjóra að á móti IPA styrk að fjárhæð 945 millj. til að endursmíða tollkerfið svo það passi við ESB, yrðu Íslendskir skattgreiðendur að borga 1.150 millj.kr. Sannleikurinn er sá að á móti IPA framlögum þurfa Íslendingar að borga verulegar fjárhæðir og þessu þurfa fjölmiðlar að koma á framfæri ef þeir ætla að standa undir nafni. Með öðrum orðum leiða þessi framlög Íslendskra skattgreiðenda til þess að minna fé verður aflögu í brýnni verkefni.

Niðurfelling IPA styrkja er himnasending fyrir fjárvana ríkissjóð.

Í annars ágætri umfjöllun Morgunblaðsins um verkefnin sem styrkirnir áttu að renna til, verður ekki annað séð en að þetta séu verkefni sem mega missa sín, þegar þjóðin getur ekki rekið spítala nema með harmkvælum, missir fjölda lækna úr landi, hefur ekki pláss fyrir aldraða og líknardeildir hafa ekki möguleika að taka við dauðvona fólki nema tryggt sé að stutt sé í andlátið.

Einnig má nefna niðurskurð í löggæslu. Undanfarin ár hefur megnið af fyrirsögnum fjölmiðla snúist um yfirgripsmikla niðurskurði á opinberri þjónustu við almenning, en það virðast nægir peningar vera til að innleiða vatna- og flóðatilskipanir ESB og um líf fugla. Ég skora á fólk að lesa þetta yfirlit Morgunblaðsins. Þetta er fróðlegur lestur.  

IPA-styrkirnir eru skaðlegt mútufé og kostnaðarsamt fyrir Ísland.

Niðurfelling IPA styrkja er ennfremur mikil ávinningur fyrir almenning ef þetta verður til þess að nýjar reglugerðir sem unnið hefur verið að, verða ekki innleiddar. Má þar nefna nýju byggingarreglugerðina sem leiða mun til hækkunar á byggingarkostnaði lítilla íbúða um allt að 1,5 millj.kr, sem aðallega bitnaði á ungu fólki sem eru að kaupa sína fyrstu íbúð. Ef bætt er við fjármagnskostnaðinum við að taka hærri húsnæðislán, má reikna með að þessi aukakostnaður verði ekki undir 2 millj.kr á íbúð.

Atvinnurekendur ættu að fagna því að ekki verði þörf á því fyrir launþega að hefja kjarabaráttu til að brúa þetta bil og taka ekki undir vælukór þeirra sem sakna styrkjanna. Ef tekst að byggja aðeins 1700 til 2000 íbúðir áður en þessi reglugerð tekur gildi, þá munu kaupendur þeirra spara um 4 milljarða sem er meira en nemur glötuðum IPA styrkjum.

Mig grunar að slíkur sparnaður almennings sé aðeins toppurinn á ísjakanum. Núverandi ríkisstjórn hefur skipað nefnd til að koma með tillögur til sparnaðar í ríkisrekstri. Mín tillaga er að nefndin yfirfari allar reglugerðir sem tekið hafa gildi sem liðir í aðlögunarferli ESB og bregði á þær þeirri mælistiku, hvort tilurð þeirra hafi orðið til þess að auka kostnað almennings eða ríkissjóðs. Síðan á ekki að hika við að varpa þeim reglugerðum fyrir róða sem hafa leitt til aukins kostnaðar nema þar sem ávinningur er annað hvort þegar í hendi eða hafinn yfir allan vafa.

Moskur í Reykjavík eru ógn við öryggi allra landsmanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Moskur í Reykjavík eru ógn við öryggi allra landsmanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. ágúst 2013.

       

   

Ásgeir Ægisson.

Borgarstjórn Reykjavíkur vinnur nú að því að afhenda einu trúfélagi múslima hér á landi lóð til byggingar mosku á einum besta stað í Reykjavík. Margir hafa tjáð sig og varað við þessari byggingu og uppgangi íslams á Íslandi. Og ekki að ástæðulausu. Annað félag múslima hefur nú þegar opnað mosku í Ýmishúsi við Skógarhlíð. Ef horft er til nágrannalanda okkar má sjá hvaða áhrif mikil fjölgun múslima þar hefur haft.

Í borgum Evrópu hafa myndast gettó þar sem múslímar lifa við atvinnuleysi og fátækt og eru að miklu leyti háðir félagslegri aðstoð. Oftar en ekki byggjast hverfi múslíma upp í kringum moskurnar og svo myndi einnig verða hér. Sumstaðar í Evrópu stefnir jafnvel í að heilu borgirnar verði þar senn á valdi múslíma. Með tilkomu moska fylgja svo klerkarnir og þá harðnar allt stjórnkerfi íslams til muna. Kúgun kvenna í samfélagi múslima versnar, kröfur um sérmeðferð til handa múslimum aukast, kröfur um sérstök bænaherbergi í skólum og vinnustöðum, kröfur um sérstaka meðferð í föstumánuðinum ramadan og svo má lengi telja. Og klerkunum fylgir svo íslömsk pólitísk og trúarleg innræting með andúð á gestgjafasamfélaginu, lögleysu, óeirðum og hryðjuverkaárásum. Bretar og Frakkar hafa fengið að kynnast þessari hlið íslams ítrekað, og nú nýlega Svíar. Klerkar múslíma hafa dómaravald og geta ógnað og dæmt þá sem fylgja ekki reglum íslams eða vilja yfirgefa trúna.

Ein birtingarmynd þess eru hin viðurstyggilegu »heiðursmorð« þar sem ungar stúlkur og konur eru myrtar af eigin fjölskyldumeðlimum fyrir það að fylgja ekki reglum íslams og klerkanna. Brotthvarf frá íslam er dauðasök samkvæmt sharía og morð foreldra á eigin börnum eru ekki refsiverð í sharía. Getur illskan orðið augljósari en þetta? Ef formleg moska verður byggð hér á landi mun allt þetta fylgja eins og gerst hefur í öðrum löndum. Verst verða áhrifin á þá múslima sem nú þegar búa á Íslandi, konur þeirra og börn. Íslam er einungis að litlu leyti trú, en réttara er að lýsa því sem heildstæðu kúgandi pólitísku stjórnkerfi sem tekur til allra þátta mannlífsins.

Hrottinn Múhameð.

Ég hef lesið Kóraninn og stóran hluta annarra trúarrita Múhameðstrúar, svo sem elstu ævisögu Múhameðs og mikið af frásögnum af atburðum í lífi hans og túlkanir á versum Kóransins. Allt þetta efni er til í enskum þýðingum og mest af því er aðgengilegt ókeypis á Netinu. Þar kemur fram svo ekki verður um villst að Múhameð var hið versta illmenni, morðingi, nauðgari, barnaníðingur, lygari, sadisti, ræningi og glæpaforingi. Ein ljótasta hlið íslams er kúgun kvenna og kynferðislegt ofbeldi gegn börnum. Múhameð giftist Aishu þegar hún var 6 ára og hafði kynmök við hana 9 ára (eða 8 ára í sólárum). Sem sagt, hann nauðgaði henni við 9 ára aldur og misnotaði hana reglulega uppfrá því. Þetta er ástæðan fyrir því að sharía, lögmál íslams, leyfir körlum að giftast stúlkubörnum allt niður í 6 ára gamlar. Mörg slík tilfelli er að finna í Afganistan í dag. Kóraninn líkir konum við búfénað og á mörgum stöðum í trúarritum íslams eru réttindi kvenna sett lægri en karla.

Múslímar halda því oft fram að Kóraninn sé fögur og fullkomin bók og leiðarvísir í lífi þeirra, sbr. viðtal við tvær Íslendskar múslimakonur sem birtist nýverið í vikublaðinu Fréttatíminn. Um Kóraninn er það að segja að það er fáránleg bók. Enginn söguþráður kemur þar fram, atburðir eru settir fram samhengislaust og í mjög svo ruglingslegri tímaröð. Frásagnarformið skiptir stöðugt um stíl, Allah talar um sjálfan sig ýmist í eintölu eða fleirtölu, 1. persónu eða 3. persónu. Þar koma fram stöðugar endurtekningar, fáránlegar fullyrðingar, ógnanir og bjagaðar útgáfur af frásögnum úr Biblíunni. Enginn skýr siðferðisboðskapur kemur þar fram. Það sem sagt er á einni síðu er fellt niður á þeirri næstu, það sem kann að virðast friðsamlegur boðskapur í einum kafla er fellt úr gildi í öðrum kafla með ljótasta ofbeldisáróðri. o.s.frv. Að lesa þessi rit er ekki auðvelt og ég hefði líkast til kastað þessu öllu frá mér nema vegna brennandi áhuga á að skilja þá menningu sem um milljarður manna lifir nú við og við fáum stöðugt fréttar af úr löndum múslima.

Samkvæmt trúartextum Múhameðstrúar er jihad (»heilagt stríð«) skylda hvers múslima og eina örugga leið hans til paradísarvistar hjá Allah. Jihad er það að drepa og vera drepinn í baráttu fyrir Allah og Múhameð eða styðja slíka baráttu fjárhagslega - og þar eru öll meðul leyfileg. Laun jihadistanna eru kynlíf og áfengi. 72 hreinar meyjar og heilu fljótin af áfengi er það sem bíður jihadistanna hjá Allah. Á tímum Múhameðs var jihad að mestu ránsferðir og leið fylgjenda hans til að ná sér í verðmæti og þræla, og Múhameð fékk ávallt sinn fimmtung af ránsfengnum. Þeir sem lofuðu að ganga í lið með Múhameð fengu þó að sleppa frá ránum hans og árásum. Jihad er órjúfanlegur hluti af íslam og ein aðalástæðan fyrir þeim stríðsátökum, hryðjuverkum og ofbeldi sem múslimar beita. Að halda að jihad muni ekki fylgja moskum á Íslandi er hreinn og beinn barnaskapur.