Landsvirkjun í uppnámi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Landsvirkjun í uppnámi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 23. maí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Mesta og bezta fyrirtæki þjóðarinnar er komið í ógöngur. Þær hófust þegar fyrirtækið var klofið í herðar niður (til að herma eftir stórum löndum) og stofnaður nýr óþarfur milliliður (Landsnet) sem gerði íslendska orkukerfið minna samkeppnishæft. Fyrirtækið lenti svo í stjórnmálabrölti þegar Icesave-ríkisstjórnin notaði það við að rukka inn fjárkúgunarkröfur Bretastjórnar.

Skýjaborg og ríkisauðvald..

Næst auglýstu stjórnendurnir að Landsvirkjun skyldi græða svo mikið að hægt væri að stofna ígildi »íslendsks olíusjóðs« og lifa í vellystingum (fjármálaráðherrann lét ekki bjóða sér í skýjaborgina um ríkiskapítalismann en sagðist mundu stofna fullveldissjóð með peningunum). Megna braskvæðingarfýlu lagði frá »olíusjóðs«-hugmyndinni: Markmiðið var augljóslega að gylla reksturinn til þess að koma Landsvirkjun í eigu einkafjáreigenda; »selja« hana. Það var ekki sagt hvaðan ofurgróðinn ætti að koma, en hann getur aðeins komið frá tekjum fyrirtækisins, þær eru allar úr vösum landsmanna, eigenda Landsvirkjunar og frá fyrirtækjum sem veita þeim atvinnu!

Almannaþjónustufyrirtæki græða ekki heldur lækka verð..

Ef almannafyrirtækið Landsvirkjun er farið að sýna ofurgróða er það vegna þess að það er að okra á landsmönnum og þeirra atvinnuveitendum. Fyrirtækið á að lækka orkuverðið ef miklir peningar eru afgangs. Landsvirkjun var ekki stofnuð til að þjóna ríkisauðvaldi heldur til að útvega fyrirtækjum og heimilum landsins hagkvæma orku. Og reyndar líka að fá hingað atvinnu við að nota orkuna, þetta gerði hún með sóma í marga áratugi. Landsvirkjun á eftir að virkja 15 árs-teravatttíma á næstu áratugum og auk þess að þróa djúpborunartæknina sem getur staðið undir lífskjörum í framtíðinni. Kostnaður verður þúsundir milljarða. Gróði Landsvirkjunar er löngu eyrnamerktur í mikilvæg uppbyggingarverkefni: Nýtingu og þróun stóru vannýttu auðlinda landsins, sem munu gefa margfalt meira af sér en »olíusjóður« sem braskar með almannafé.

Vindmyllur..

Næsta gæluverkefni Landsvirkjunar voru vindmyllur eins og hjá riddaranum sjónumhrygga (Don Quijote frá la Mancha). Þær eru dýrar og óhagkvæmar, heilsuspillandi fyrir fólk í nálægð, útsýnislýti á fögru landi, meiða og drepa fugla. Hagkvæmasta orkan er úr jarðvarma og fallvötnum sem Landsvirkjun hefur nægan aðgang að. Tilraunir með vindmyllur eru fyrir hugsjónamenn, en þær eru ekki þjónustufyrirtæki almennings.

Vír til Bretlands..

Glóruminnsta hugmyndin sem stjórnendur Landsvirkjunar hafa fallið fyrir er að flytja orkuna sem eftir er að virkja ónýtta til Bretlands. Þeir hafa reiknað út að árstekjurnar verði líklega af stærðinni 35 milljarðar! Það er ágiskun. Tekjuáætlanirnar eru bjartsýnisspár, stofn- og rekstrarkostnaðaráætlanir mjög óvissar (ekki verið gert áður), ekkert er vitað með vissu um viðhaldskostnað á úthafsbotni, engin áreiðanleg spá til um bilanir, engin leið að spá um afleiðingar afhendingarfalls og enginn hefur efni á að berjast við skaðabóta-lögfræðingamiðstöðina í London. Íslendingar geta ekki treyst Bretastjórn, hún traðkar á hagsmunum Íslands og brýtur samninga þegar henni hentar eins og sagan sýnir (1952, 1958, 1960, 1970, 1972, 1976, 2008). Sæstrengur til Bretlands skapar ekki atvinnu.

Það þarf að virkja bróðurpartinn af bestu orkulindum landsins til að einhver hagkvæmni gæti mögulega náðst. Það er lítil orka á mælikvarða Breta (samsvarar einu litlu kjarnorkuveri) þó að hún skipti sköpum fyrir uppbyggingu atvinnu á Íslandi næstu áratugina. Sæstrengur mundi sprengja upp verð á orku innanlands, lífskjör almennings versna og iðjuverin mundu smám saman flýja úr landi undan orkuverðinu og rykkja þar með grunninum undan efnahag landsins.

Mestur akkur af að nýta orkuna á Íslandi..

Ef þær orkulindir sem hægt er að virkja næstu áratugi (3 GW) verða nýttar til iðnaðaruppbyggingar, munu gjaldeyristekjur þjóðarinnar ekki vaxa um 35 milljarða heldur 350 milljarða og þúsundir landsmanna fá vel launaða atvinnu. En einkavædd Landsvirkjun, sem þarf að borga markaðsvexti af lánum og eigendum sínum arð af mörg hundruð milljarða eign (sem þjóðin á ennþá) getur ekki boðið orku til iðjuvera á hagkvæmu verði. Eigendahópurinn getur orðið hvernig sem er, arðsemiskröfur þeirra hömlulitlar, vextirnir hærri en hjá ríkisfyritæki. Óraunsæi og gróðagrillur fæla góð fyrirtæki frá landinu. Þegar hefur verið hætt við að reisa eitt iðjuver, eitt iðjuver fékk orkuskerðingu, eitt er hálfbyggt. Fiskmjölsverksmiðjur fóru yfir í olíu, gróðurhúsin vantar orku, fyrirtæki og vaxandi þjóð líka. Iðjuverin sem eru fyrir í landinu, og treysta á Landsvirkjun, komast ekki hjá að sjá að framganga fyrirtækisins er að breytast úr uppbyggingarstefnu í gróðabrallsdaður.

Stjórnvöld verða að setja Landsvirkjun stefnu og markmið. Ef fer fram sem horfir verður Landsvirkjun braskvæddur og dýr baggi á landsmönnum, iðjuverin húsarústir og tugþúsundir atvinnulausra landflótta og engin orka eftir til að byggja upp atvinnu í landinu.

Vér einir vitum - segir Árni Matthíasson

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vér einir vitum - segir Árni Matthíasson.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 16. maí 2015.

Jón Magnússon.

Vér einir vitum sögðu einvaldskonungar sem töldu sig hafa þegið vald sitt frá Guði. Almúginn hafði því ekki rétt til að hafa aðra skoðun. Í lýðræðisþjóðfélagi eru gagnstæð viðhorf. Morgunblaðið hefur um áratugaskeið verið opið mismunandi skoðunum og sjónarmiðum. Þess vegna er blaðið og blogg blaðsins lifandi vettvangur skoðanaskipta.

Tjáningarfrelsið fer fyrir brjóstið á blaðamanninum Árna Matthíassyni sem talar úr sömu háhæðum og einvaldskonungar til forna. Í pistli á miðvikudaginn bregður hann þeim um greindarskort, sem finnst eitthvað athugavert við framlag Íslands á Feneyjatvíæringnum þar sem Svisslendingur gerir mosku í kirkju.

Hópur miðaldra, hvítra, kristinna karlmanna..

Í greininni, sem Árni skrifar á kostnað okkar áskrifenda Morgunblaðsins, sýnir hann helstu einkenni þess sem vinstrimenn mundu kalla tilraun til fasískrar þöggunar. Að mati blaðamannsins eru þeir sem hafa skrifað eitthvað misjafnt um moskubygginguna í kirkju í Feneyjum á kostnað íslendskra skattgreiðenda samkynja hópur vanvita, sem eru auk þess miðaldra hvítir kristnir karlmenn, andstæðingar múslima, á móti hommum, á móti femínistum og á móti listamönnum.

Það er huggun harmi gegn, að mati blaðamannsins, að hópurinn er kominn af léttasta skeiði og hann opinberar þá von sína að maðurinn með ljáinn muni fljótlega höggva stór skörð í raðir þeirra sem eru á öðru máli en hann.

Ég hef gert athugasemdir við að mörgum tugum milljóna sé varið til að byggja mosku í kirkju í Feneyjum og umstangið í kringum það. Í fyrsta lagi finnst mér það sóun á almannafé. Í öðru lagi sé ég ekki að það sé í samræmi við þann tilgang að kynna íslendska myndlist. Í þriðja lagi er verkið sett upp til ögrunar. Við Íslendingar fengum á okkur bjánastimpil á árinu 2008 og ítrekun á því er óþörf. Blaðamaðurinn ætti að skoða hvað kollegar hans á víðlesnum blöðum eins og t.d. Daily Telegraph og Le Figaro hafa um málið að segja.

Íslendsk myndlist eða kynning á islam ?.

Umræðan og sjónarmiðin í þessu máli eru aðallega varðandi notkun almannafjár. Það skuli gengið fram hjá íslendskum listamönnum við kynningu á íslendskri list í Feneyjum. Að ekki skuli kynnt íslendsk list. Þessi atriði eiga erindi í þjóðfélagsumræðu í lýðræðislandi. Það hefur ekkert með afstöðu til homma, listamanna, kristni eða femínisma að gera. Blaðamanninum Árna Matthíassyni til upplýsingar þá vill nú þannig til að sá sem þetta skrifar er jákvæður í garð þessara hópa þannig að staðalímynd hans er líka röng.

Eftir að ég lét í ljós andúð mína á því að listaelítan skyldi ganga jafn freklega og raun ber vitni gegn íslendskum myndlistamönnum og íslendskri myndlist hafa margir myndlistarmenn haft samband við mig og gert mér grein fyrir hvernig ástandið er í spilltu umhverfi listaelítunnar, þar sem sumir eru í náðinni en öðrum útskúfað eins og í Sovét forðum. Því verður að breyta.

Þegar tugum milljóna króna er varið í moskubyggingu sem hefur engin tengsl við Ísland á kynningarhátíð myndlistar í Feneyjum, þá er eðlilegt að spurt sé: Erum við að verja peningum skattgreiðenda á réttan hátt? Getum við ekki gert betur?

Sú þöggun sem er varðandi þetta mál í íslendskum fjölmiðlum er ógnvekjandi en eftirtektarverð, lærisveinar Göbbels kunnu það fag út í æsar. Angi af sama meiði er umrædd grein blaðamannsins Árna Matthíassonar.

 

<<<>>><<<<<<<>>>>>>><<<>>>.

 

Fullsetinn bjánabíll.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 13. maí 2015.

Árni Matthíasson.

Launsögnina um kjánakænuna þekkja væntanlega flestir, táknsöguna um skipið þar sem dárarnir kæra sig kollótta um hvert er stefnt því þeir eru svo uppteknir í sinni forheimskan. Nú má skilja söguna á ýmsa vegu, en gríski heimspekingurinn Platon notaði hana til að lýsa því hve lýðræði væri misheppnað fyrirbæri, enda hafði hann andúð á því.

Á sextándu og sautjándu öld notuðu menn fíflafleyið til að lýsa kaþólsku kirkjunni - sjá til að mynda Das Narrenschiff eftir Sebastian Brant sem kom út 1494. (Í Louvre-safninu í París er eftirminnileg (og fræg) mynd af kjánakænu eftir hollenska málarann Hieronymus Bosch, reyndar hluti af altaristöflu sem söguð var niður til að búa til hentugar stærðir fyrir stofuveggi.)

Þessa fornu táknsögu má náttúrlega nota til að skoða sitthvað í samfélagi okkar, en í nútímalegri gerð táknsögunnar veit ég ekki hvort maður myndi setja kjánana á kænu, sennilega frekar í rútu sem ekur af stað út í óvissuna, ekur í hringi og út í móa. Ég sé í það minnsta fyrir mér rútu með þá sem farið hafa hamförum á Moggablogginu, og víðar, undanfarna daga vegna frétta af íslendska skálanum á Feneyjatvíæringnum og innsetningu listamannsins Christophs Büchels í afhelgaðri kirkju.

Reyndar þyrfti rútan ekki að vera stór, nóg að hafa smárútu, því það vill nefnilega svo til að öfgamennirnir sem æsa sig yfir múslimum, nýjungum í listsköpun, réttindum samkynhneigðra og kynfrelsi kvenna, svo dæmi séu tekin, eru ekki svo ýkja margir. Fljótt á litið sýnist mér þetta vera tíu til tólf manna hópur miðaldra, hvítra, kristinna karlmanna sem keppast við að skrifa vanstilltar bloggfærslur og síðan athugasemdir hver hjá öðrum, klappa hver öðrum á bakið fyrir að hafa nú aldeilis sýnt múslimum / hommum / femínistum / listamönnum í tvo heimana í einskonar haturshópefli.

Víst er það ákveðinn léttir þegar maður áttar sig á að þessi háværi hópur er ekki stærri en raun ber vitni, og í ljósi þess að liðsmenn hans eru allir komnir af léttasta skeiði munu félagar hans fljótlega þagna einn af öðrum. En er ekki í lagi að taka umræðuna? spyrðu kannski kæri lesandi, er ekki gagnlegt að sem flestar raddir fái að hljóma?

Ég tek reyndar undir það að skoðanaskipti séu hressandi, ekki síst við þá sem eru ósammála manni. Ég fæ aftur á móti ekki séð hversu gagnlegt það er að lesa sífellt sama ruglið um múslima og þeirra illu heimsyfirráðaáform, um það hvernig samkynhneigðir séu að afsiða samfélagið, femínistafrenjur að kúga karlpeninginn og listaelítuafætur að spilla hinu góða orðspori Íslendinga í útlöndum (já, einmitt!). Ég tæki því fagnandi ef þessi kjánaklúbbur myndi koma sér fyrir í bjánabílnum og keyra á brott, hverfa í fjarskann. Þá er kannski hægt að taka raunverulega umræðu.

Leyndarmálið um gjaldeyrishöftin

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Leyndarmálið um gjaldeyrishöftin.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. maí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Maður gæti haldið að gjaldeyrishöft væru mesta böl heimsins, a.m.k. Íslands. Það er ekki hægt að opna dagblað eða sjónvarp svo ekki sé einhver að útmála skaðsemi gjaldeyrishafta. Hagspekingar segja að lífskjör versni. Braskarar segja að erlend fjárfesting komi ekki til Íslands. Og stjórnmálamenn japla á rétthugsuninni. En fjárfestar sem vilja byggja upp (iðnað) segja ekki neitt. Þeir vita að gjaldeyrishöftin skipta engu máli, þeir geta gert fjárfestingasamning við íslendsk stjórnvöld eins og áður og fengið að flytja fjárfestingafé og arðgreiðslur með eðlilegum hætti inn og út úr landinu.

Einu sinni voru höftin afnumin..

Afnám gjaldeyrishafta um árþúsundamótin var ein helsta ástæða þess að hrunið varð. »Frjálst flæði fjármagns« var viðurkennd kredda á þeim tíma (EES Samningurinn 1994). Afleiðingar haftaafnámsins komu fljótlega í ljós: Landið tók að fyllast af vondum (brask) peningum (ekkert af því fór í uppbyggingu) en góðu peningarnir (eignir Íslendinga) tóku að læðast í útlend skattaskjól. Ein af ástæðum Bretaránsins 08.10.2008 var að Bretastjórn hélt að »íslendskur« banki í Bretlandi ætlaði að flytja tug milljarða punda til Íslands. Bretar eins og margir aðrir skrifa upp á kredduna um »frjálst flæði fjármagns« en fylgja henni ekki nema þegar þeim hentar, ekki frekar en margar aðrar þjóðir.

Ísland leysir heimsbyggðina úr álögum kreddunnar..

Þegar stjórnvöld landsins áttuðu sig á því haustið 2008 að hætta var á að Bretastjórn mundi loka íslendsku bönkunum í Bretlandi (Bretastjórn átti eftir að fremja stærsta bankarán veraldarsögunnar á þeim) voru sett neyðarlög sem tóku kredduna um frjálst flæði fjármagns úr sambandi og komu stjórn gjaldeyrismála aftur heim (mikilvægustu lög sem sett hafa verið um fjármálastarfsemina í landinu síðan á miðjum 9. áratugnum).

Neyðarlögin voru skýr yfirlýsing um að Íslendingar ætluðu ekki að láta »markaðinn« (einkabankana, fjárfestingafélögin, eignasjóðina, braskarana) stjórna gengi gjaldmiðilsins eða peningamálum landsins (gjaldeyrishöft voru svo lögfest sérstaklega í kjölfar neyðarlaganna). Neyðarlögin voru eftirtektarverð dirfska fámennrar þjóðar og reyndist verða hávært kall út yfir heimsbyggðina um að Ísland treysti sér til að stjórna eigin málum. Og það var eins og við manninn mælt: Önnur lönd fylgdu í kjölfar Íslands og settu á gjaldeyrishöft, m.a. stór iðnaðarlönd í Asíu (sem braskararnir höfðu rænt einum áratug áður): Suður-Kórea, Indónesía o.fl. Gjaldeyrishöftin bættu strax stöðu þeirra gegn hinu margþjóðlega bankaveldi.

Höft á eignatilfærslur eru nauðsynleg..

Lærir svo lengi sem lifir. Virðulegar stofnanir sem trúðu á »frjálsa fjármagnsflæðið« eru sumar búnar að átta sig á að gjaldeyrishöft geta verið góð. Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn gaf nýlega út álit þar sem staðhæft er að gjaldeyrishöft geti verið nauðsynleg. Gjaldeyrishöft hafa verið við lýði á Íslandi mestallan uppbyggingartíma landsins (obbann af 20. öld) og fram að aðdraganda hrunsins. Nú orðið er reyndar óþarfi að hafa höft á venjuleg reikningsfærð vöruviðskipti við önnur lönd, þar eru oftast á ferðinni eðlileg skipti á verðmætum sem ekki valda ójafnvægi. En flutning fjáreigna inn og út úr landinu, t.d. í spákaup með gjaldeyri, verðbréf eða í sókn eftir háum vöxtum, er ekki hægt að gefa frjálsan.

Ef Ísland væri opnað fyrir öllum fjáreignaflutningi gætu braskararnir orðið mjög fljótir að setja efnahagsmál landsins í uppnám. Það er nóg til af vondum peningum í heiminum, braskféð ferðast leifturhratt um heiminn; »heitu« peningarnir sem skilja eftir sig sviðna jörð þar sem þeir fara um og hver þjóð með sjálfstæða peningamálastjórn varast. Einn einasti stórbraskari (George Soros) gat komið sjálfu Bretaveldi í mikil peningavandræði (hann setur nú fé í stríðsæsingar gegn Rússum).

Þessi staða blasir við öllum, samt eru margir hér ennþá fastir í kreddunni um frjálst flæði fjármagns þó gjaldeyrishöftin og neyðarlögin (sem mega vera áfram) hafi bjargað landinu frá öngþveiti og almenningi frá vonar völ. Kannske er það bara spéhræðsla, okkar ráðamenn vilja bera sig mannalega í hópi braskara (og lögfræðinga þeirra) og stórþjóða. Annars er sú stærsta, Kínverjar, ekkert feimin við að nota gjaldeyrishöft eftir þörfum.

Flutningur fjáreigna inn og út úr landinu þarf að vera undir styrkri stjórn Seðlabankans. Þó að menn segi eitthvað annað við blöðin og sjónvarpið, gali fagurlega um blessun haftaleysis, vita bestu menn betur, ríkistjórnin veit betur og Seðlabankinn líka. En má ekki segja, þetta er leyndarmál !

Vankunnáttan er hættuleg - sérstaklega varðandi mú-islam.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vankunnáttan er hættuleg - sérstaklega varðandi mú-islam.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. maí 2015.

Valdimar H Jóhannesson.

Endurreisnin átti upptök sín á Norður-Ítalíu á 14. öld, fyrst og fremst í Firenze (Flórens) en einnig í borgríkjum eins og Feneyjum, sem stóðu þá í miklum blóma. Forsendur endurreisnarinnar voru eflaust margar. Aðflutningur grískra fræðimanna vó þar kannski þyngst. Þeir voru á flótta undan grimmilegri innrás múslímskra Ottóman-Tyrkja. Tyrkirnir og aðrir múslímar höfðu herjað á byzantíska ríkið, hið kristilega gríska ríki einnig nefnt Austur-rómverska ríkið, í átta aldir áður en Býzantíum hvarf endanlega inn í söguna með falli Konstantínópel (Miklagarðs) árið 1453.

»Gullöld islams« var ránsfengur sem sóttur var til grískrar hámenningar..

Þrengt var jafnt og þétt allar aldirnar að kristnum mönnum í gríska heimsveldinu sem teygði sig um tíma frá Balkanskaganum um öll Mið-Austurlönd langleiðina að Atlantshafsströnd Norður-Afríku. Fyrsti stóri ósigurinn var við Yarmouk fljót í ágúst árið 636, rétt við núverandi landamæri Sýrlands, Jórdaníu og Ísrael. Orrustan breytti gangi sögunnar. Þá hófst hernám íslams á öllu svæðinu frá Spáni í vestri til Indlands í austri með blóðbaði, sem hefur staðið að mestu í tæpar 14 aldir með smáhléum.

Hinir grísku kristnu fræðimenn áttu rætur sínar ekki síður í grískri fornaldarheimspeki en kristninni. Flótti þeirra undan villimennsku hins frumstæða, ómenntaða íslams fór vaxandi allar aldirnar eftir því sem íslam óx ásmegin. Eðlilega flúðu þeir inn í hinn kristna heim og þá ekki hvað síst þegar á leið til Ítalíu sem var annað höfuðvígi kristninnar. Rómverjar höfðu alltaf mikil tengsl við gríska menningu sem aldrei höfðu rofnað. Þar var skilningurinn hvað mestur á grískri arfleifð. Kristnin sjálf var með annan fótinn í grískum menningarheimi. Þar stóð vagga kristninnar.

Með grísku fræðimönnunum komu höfuðrit grískrar heimspeki og menningar, hin tæra hugsun almennrar rökhyggju og skynsemi og færðu nýtt blóð inn í gróskumikil samfélögin t.d. í Feneyjum þar sem auður hafði myndast með verslun og siglingum. Með þeim kom einnig ýmsilegt það besta sem samfélögin, sem þeir flúðu frá, höfðu upp á að bjóða. Menning heimsins reis hvað hæst í Mið-Austurlöndum áður en íslam lagði gullaldarmenninguna þar í rúst smám saman allar aldirnar til okkar daga og heldur því verki áfram eins og ljóst ætti að vera öllum.

Ímyndaðar gullaldir íslams voru aldrei til en hámenningin sem var til á þessum svæðum fyrir daga íslams hvarf ekki á sama augabragði og íslam náði völdum heldur var smámsaman murkað úr menningunni lífið eins og auðséð er hvar sem litið er um hinn múslímska heim, einnig þar sem olían vellur fyrirhafnarlaust fram. Vesturlönd hafa liðið hagsmunaöflum að koma afbakaðri sögu múslíma á framfæri, - sögu sem er röng í öllu sem skiptir máli og orðið er löngu tímabært að hreinsa til, m.a. í Háskóla Íslands.

Að heiðra »menningararf íslams« er skammarlegt fyrir Ísland..

Allar aldirnar þar til Ottóman-veldið féll í fyrri heimsstyrjöldinni þoldu flest löndin í sunnanveðri Evrópu og þó sérstaklega við Miðjarðarhaf endalausar skærur af hálfu múslíma og þá ekki hvað síst Ottómana sem Evrópubúar óttuðust og hötuðu og báðu góðan guð að forða sér frá. Herskáir múslímar í dag eru með endalausar heitingar að farga öllum þeim sem ekki eru múslímar og leggja allan heiminn undir íslam, - ekki síst höfuðvígi kristninnar að þeirra mati, Róm, en London og Washington eru einnig iðulega nefnd hjá froðufellandi sjeikum. Feneyjabúar háðu mannskæð stríð við hin myrku öfl íslams eins og fleiri ríki Ítalíu, stundum með sáru tapi. Dante lýsir dvöl Múhameðs í helvíti og í myndlist þess tíma sést fyrirmynd allra múslíma dvelja á sama stað.

Þetta er sagan í mjög stuttu máli sem þarf að hafa í huga þegar skoðuð er sú snargalna ákvörðun yfirvalds íslendskra lista og menningar að heiðra »menningararf íslams« í Feneyjum með því að opna þar mosku í nafni íslendskrar listar inni í aflagðri kirkju í trássi við staðfasta ákvörðun yfirvalda þar að leyfa ekki byggingu mosku í borginni.

Því verður ekki trúað að illur vilji búi hér að baki. Þessi fráleita og hættulega ákvörðun fyrir hagsmuni Íslands sýnir mikla vanþekkingu á Íslandi á sögunni og hugmyndafræði íslams. Stjórnvöld, fjölmiðlaheimurinn, kirkjan og háskólasamfélagið vita nánast ekkert um íslam eða sögu þess nema afar afbakaðar upplýsingar sem eru verri en engar. Vita ekki að íslam er fyrst og fremst stjórnmálakerfi sem miðar að því að ná heiminum undir þetta fráleita alræðiskerfi sem er varhugaverðara en kommúnisminn og fasisminn samanlagðir. Ég vil þó ekki leysa stjórnvöld undan ábyrgð. Enginn getur verið svo blankur að hann viti ekki að þetta er eldfimt efni. Þess vegna ber að vanda sig en ana ekki áfram í ábyrgðarleysi. Hagsmunir Íslands krefjast þess að ofangreindir aðilar taki hausinn upp úr sandinum og kynni sér þá ógn sem steðjar að Íslandi. Vankunnátta er hættuleg.

Stóra bankagjöfin var undirbúin af Fjármálaeftirlitinu.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Stóra bankagjöfin var undirbúin af Fjármálaeftirlitinu.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. apríl 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eins og ég gerði grein fyrir í Morgunblaðinu 12. marz 2015, vann Fjármáleftirlitið gegn tilgangi Neyðarlaganna (lög 125/2008). Strax í upphafi lagði FME (Fjármáleftirlitið) ofurkapp á að hlutur hrægammanna yrði sem stærstur. Fyrirætlan FME var sú, að hrægammarnir hefðu frjálsar hendur við að blóðmjólka heimili og fyrirtæki í landinu. Jafnvel var snúið á haus ákvæði Stjórnarskrárinnar um friðhelgi eignarréttarins.

Eignarréttur almennings er varinn í stjórnarskrá Lýðveldisins..

Stjórnarskráin fjallar um eignarréttinn í 72 grein: »Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir. Með lögum má takmarka rétt erlendra aðila til að eiga fasteignaréttindi eða hlut í atvinnufyrirtæki hér á landi.« Stjórnarskrár eru samdar til að tryggja réttindi almennings gegn innlendum stjórnvöldum og erlendum hrægömmum. Erlendir aðilar njóta alls ekki sömu verndar.

Með gengisfellingunni í kjölfar bankahrunsins, var framkvæmd stórfelld eignaupptaka hjá almenningi. Réttilega hefur ástandinu verið lýst sem efnahagslegum forsendubresti. Núverandi ríkisstjórn hefur viðurkennt rétt landsmanna, að hljóta leiðréttingu skulda og Hæstiréttur hefur með dómum sínum staðfest að leiðrétting var eðlileg og lögleg í kjölfar forsendubrestsins. Almenningur hafði því réttmætar væntingar um, að FME notaði það tækifæri sem Neyðarlögin gáfu til að leiðrétta útlánin sem nýgju bankarnir færðu til eignar.

FME fann upp hugtakið »gangvirði« til hagsbóta fyrir hrægammana..

Í ársskýrslu FME fyrir tímabilið 01.07.2008-30.06.2009, segir um fyrstu aðgerðir FME, við að verðleggja yfirtekin útlán nýgju bankanna:

»Fjármálaeftirlitið fól Deloitte að byggja mat sitt á hugtakinu „gangvirði“ (e. fair value) miðað við þær forsendur að nýju bankarnir haldi áfram starfsemi sinni sem fullfjármagnaðir íslendskir bankar á innanlandsmarkaði og þurfi hvorki að losa eignir né gera upp skuldbindingar í bráð né með nauðungarsölu. Skilgreiningu þessari var ætlað að stuðla að því að meðalhófs væri gætt milli þeirra neyðarsjónarmiða sem kölluðu á yfirtöku bankanna annars vegar, og hins vegar réttmætra hagsmuna kröfuhafa þeirra. Skilgreiningin leiðir til þess að matið verður hærra en líklegt söluverð viðkomandi eigna við þær aðstæður sem ríktu á mörkuðum þegar til aðgerðanna var gripið og gerir einnig nokkur skil þeim virðisauka sem leiðir af því að flytja eignirnar yfir í starfandi bankastofnanir.«

Sú afstaða FME að meta útlánin til »gangvirðis« leiddi til að afskriftir útlánanna urðu óeðlilega litlar og þar með skorti bankana svigrúm, að leiðrétta forsendubrestinn. Þar sem FME tók einnig þá afstöðu, að yfirfæra yrði sem mest af útlánum var ofurskuldsetning bankanna slík, í erlendum gjaldeyri, að þeir höfðu engan rekstrar-grundvöll. Til að gera eignaraðild ríkisins ennþá ófýsilegri, ákvað FME að tvöfalda eiginfjárkröfu nýgju bankanna, úr 8% í 16%. Þetta var fráleitt í ljósi miklu áhættuminna rekstrarumhverfis nýgju bankanna. Steingrímur J. Sigfússon yfirráðherra hefur því ekki átt í erfiðleikum með að réttlæta stóru bankagjöfina. Raunar er ekki vitað um neina úr stjórnkerfinu, sem höfðu áhyggjur af meðferð stjórnvalda á almenningi í landinu.

FMA laug um fyrirmæli Neyðarlaganna..

Í Ársskýrslu FME fyrir tímabilið 01.07.2009-30.06.2010 gengur FME jafnvel lengra en árið áður, en þar segir:

»Aðgerðir stjórnvalda á grundvelli laga nr. 125/2008 (neyðarlaganna) miðuðu að því að afstýra glundroða í efnahagslífi Íslands sem hlotist gat af hruni fjármálakerfisins. Lögin gerðu ráð fyrir að veitt yrði fé úr ríkissjóði til þess að fjármagna stofnun nýrra banka utan um innlenda starfsemi þriggja stærstu banka landsins. Í lögunum og ákvörðunum Fjármálaeftirlitsins í framhaldi af setningu þeirra var kveðið á um það að þrotabúum gömlu bankanna skyldi endurgoldinn mismunur á verðmæti eigna og skuldbindinga sem fluttar voru til nýju bankanna við stofnun þeirra.«

Þarna er sett fram lygi um uppgjör við þrotabúin. Lygar FME stöfuðu varla af vanþekkingu, heldur var um að ræða vísvitandi blekkingar. Fullyrt er, að Neyðarlögin hafi mælt fyrir um skuldsetningu nýgju bankanna, en stofnun þeirra byggði þvert á móti á þeirri forsendu að svo yrði ekki. Ofurskuldsetning nýgju ríkisbankanna var gerð samkvæmt áætlun FME og sú aðgerð leiddi þráðbeint til stóru bankagjafarinnar. Sannleikurinn er sá, að Neyðarlögin gáfu FME frjálsar hendur um mat á útlánunum, skuldsetningu bankanna, eiginfjárhlutfall og önnur atriði, sem vörðuðu möguleika bankanna til að leiðrétta forsendubrestinn og nýta einokunaraðstöðuna til gagns fyrir landsmenn. FME kaus að taka stöðu með hrægömmunum og gegn hagsmunum Íslands.

Stjórnvöld geta ekki vikist undan þeirri réttmætu kröfu, að rannsakað verði hvernig staðið var að stóru bankagjöfinni. Jafnframt þarf strax að undirbúa að ríkisbankarnir verði endurheimtir. Ísland er sjálfstætt ríki og á í fullu tré við hrægammana, þótt þeir séu undir verndarvæng nýlenduveldanna.

Ólöglegum viðræðum við Evrópusambandið hefur verið slitið löglega

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

Ólöglegum viðræðum við Evrópusambandið hefur verið slitið löglega.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 25. marts 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Loks er lokið tímabili niðurlægingar í sögu þjóðarinnar. Ólöglegri beiðni Jóhönnu Sigurðardóttur og Össurar Skarphéðinssonar, um að Evrópusambandið innlimi Ísland, hefur verið kastað á ruslahaug sögunnar, enda óþefurinn af þessari druslu orðinn óþolandi. Fyrir liggur, að meirihluti landsmanna er andvígur fyrirætlunum Samfylkingar-flokkanna um afsal á sjálfstæði Íslands. Fyrir liggur, að meirihluti Alþingismanna er andvígur áframhaldi viðræðna við Evrópusambandið. Fyrir liggur, að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar hefur engin áform um að halda áfram óþurftarverkum ríkistjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

Stjórnarskrárbrot þeirra Jóhönnu og Össurar var kært til Ríkissaksóknara, en í ljós kom að þessi embættismaður þjóðarinnar lætur sig litlu skipta þótt stjórnarskrá Lýðveldisins sé vanvirt. Um starf Ríkissaksóknara segir þó í fyrstu málgrein 20. greinar laga 88/2008 um meðferð sakamála: »Ríkissaksóknari er æðsti handhafi ákæruvalds og ber ábyrgð á ákvörðunum þeirra sem við embætti hans starfa.« Þarfnast ekki rannsóknar, að æðsti handhafi ákæruvald í landinu hefur engan áhuga á stjórnarskrárbrotum ?

Ólögleg umsókn send til Evrópusambandsins og framið stjórnarskrárbrot..

Umsóknin um innlimun Íslands var send 16. júlí 2009, en sama dag hafði Alþingi samþykkt ályktun um »að fela ríkisstjórninni að leggja inn umsókn og að loknum viðræðum við sambandið verði haldin þjóðaratkvæðagreiðsla um væntanlegan aðildarsamning«. Staðreynd málsins er, að ríkisstjórn Jóhönnu rembdist lengi við staurinn og lauk viðræðum við ESB 14. janúar 2013. Samkvæmt þingsályktuninni bar ríkisstjórninni að leggja aðildarsamning í dóm þjóðarinnar, að viðræðum loknum. Eins og allir vita, var þetta ekki gert, ríkisstjórn Jóhönnu hljóp frá óloknu verki.

Núna hafa viðræður legið niðri í meira en tvö ár og ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugsson hefur ekki haft neinn áhuga á að halda áfram kattasmölun Jóhönnu. Alþingi veitti ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur umboð, sem eðlilega rann út þegar ríkisstjórn hennar hrökklaðist með sneypt frá völdum, eftir kosningarnar 27. apríl 2013. Þingsályktanir sem beina tilmælum til ákveðinnar ríkisstjórnar gilda alls ekki fyrir aðrar ríkistjórnir. Það er ótrúleg vanþekking og ósvífni hjá Samfylkingar-flokkunum, að krefjast þess að núverandi ríkisstjórn hefji vinnu við verkefni sem þá sjálfa skorti þrek til að ljúka.

Það skal undirstrikað, að stöðvun viðræðnanna 14. janúar 2013 var ekki í samræmi við umboðið sem Alþingi veitti ríkisstjórn Jóhönnu 16. júlí 2009. Skýrt var tekið fram, að þjóðaratkvæði skyldi haldið að loknum viðræðum og engin heimild var veitt til að gera hlé á þeim. Hvers vegna leitaði Jóhanna ekki eftir heimild Alþingis, að hætta skrafinu við Brussel ? Hvers vegna var ekki haldið þjóðaratkvæði að loknum viðræðum ? Þegar við bætist, að umsóknin var brot á Stjórnarskránni, er jarmið í Samfylkingar-flokkunum aumkunarverður söngur.

Eins og félagið Samstaða þjóðar gerði ýtarlega grein fyrir í kærum til Ríkissaksóknara, var umsókn þeirra Jóhönnu og Össurar brot á Stjórnarskránni. Umsóknin um aðild Íslands að Evrópusambandinu var stjórnarerindi af stærstu gráðu og hún var ekki »umsókn um aðildarviðræður«, eins og einn lagaprófessor hefur opinberlega haldið fram. Um stjórnarerindi gildir skýrt ákvæði í Stjórnarskránni. Svo segir í 19. grein: »Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.« Stjórnarerindi sem ekki eru undirrituð af forseta landsins eru því ógild og að engu hafandi. Auk þess sem umsóknin var ólögleg, var gerningurinn refsivert stjónarskrárbrot.

Bænaskrá til Brussel sýnir yfirgengilega undirgefni við erlendt vald..

Fyrr á öldum þegar þjóðin stundi undir oki aðalsins í Danmörku og landsmenn féllu úr hungri, var oft gripið til þess úrræðis að senda konungnum í Kaupmannahöfn bænaskrá. Reynt var að höfða beint til samvitsku konungs, en bar sjaldnast nokkurn árangur. Bænarskrár hafa ávallt verið taldar vera neyðarúrræði. Núna birtist undirlægjuháttur Samfylkingar-flokkanna með þeim hætti, að send er bænaskrá til Brussel og venju samkvæmt er um mikla neyð að ræða, en að þessu sinni er þó einungis um að ræða neyð þeirra sem afnema vilja sjálfstæði Íslands.

Hversu lágt getur þetta fólk lagst í viðleitni sinni til að valda Íslandi tjóni ? Þeir sem núna senda bænaskrá til Brussel er sama fólkið og í þrígang gerði tilraun til að koma Icesave-klafanum á þjóðina. Þetta er sama fólk og færði hrægömmunum stóru bankagjöfina. Megum við frekar biðja um forna hungursneið, en að þurfa að ala þennan óþjóðarlýð við brjóst okkar.

ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. október 2014.

Erna Bjarnadóttir.

Hinn 8. október 2014 sendi framkvæmdastjórn ESB frá sér skýrslu um framgang viðræðna við þau lönd sem annaðhvort er búið að samþykkja sem umsóknarríki um aðild eða sem væntanlega umsækjendur. Í fyrri hópnum eru Svartfjallaland, Serbía, Albanía, FYR Makedónía, Tyrkland og Ísland. Seinni flokkinn fylla svo Kosovo og Bosnía-Hersegóvína.

Í ár bregður svo við að staða Íslands sem umsóknarland er afgreidd með einni setningu sem í lauslegri þýðingu hljóðar svo: Í kjölfar ákvörðunar ríkisstjórnar Íslands hafa aðildarviðræður legið niðri síðan í maí 2013 (following a decision of the Icelandic government, accession negotiations have been put on hold since May 2013). Þessar skýrslur framkvæmdastjórnarinnar undanfarin ár eru ein meginheimild stöðu og framgangs viðræðnanna á hverjum tíma. Einnig má lesa í þeim á hverju strandar á hverjum tíma varðandi framgang viðræðnanna í þeim köflum sem viðræður höfðu verið opnaðar.

Það má þó öllum vera ljóst að viðræður Íslands og ESB voru komnar í strand löngu fyrr. Erfitt er kannski að benda á nákvæma tímasetningu en sú staðreynd að ESB hefur aldrei lagt fram rýniskýrslu sína um sjávarútveg talar sínu máli. Rýnifundur með ESB þar sem Íslendsk stjórnvöld kynntu Íslendsku löggjöfina um sjávarútveg var haldinn dagana 28. febrúar til 2. mars 2011 eða fyrir fjórum og hálfu ári. Engin dæmi eru um að ESB hafi dregið svo lengi, án sjáanlegra skýringa, að leggja fram svo mikilvæga rýniskýrslu. Rýniskýrslan er lykilgagn í hverjum samningskafla og greinir frá því hvort eða hvaða kröfur ESB setur fram fyrir frekari framgangi viðræðnanna.

Ágúst Þór Árnason, aðjúnkt við Háskólann á Akureyri og höfundur Viðauka I við Hagfræðistofnun Háskóla Íslands sem bar heitið: Aðildarumsókn Íslands og stækkunarstefna ESB, benti á þetta í yfirgripsmiklu erindi sem hann hélt á aðalfundi Heimssýnar hinn 9. október sl. Afleiðingin var sú að aðildarviðræðurnar hlutu að sigla í strand. Ótal spurningar vakna í þessu samhengi og svörin við þeim liggja yfirleitt ekki á lausu heldur verður að leiða líkur að hinu líklega samhengi hlutanna. Ágúst reifaði í þessu samhengi kafla úr fyrrnefndum Viðauka I um grundvallarskilyrði fyrir stækkun en þar segir orðrétt í kafla 5:

»Að því er varðar efnisleg atriði er almennt viðurkennt að umsóknarríkin gangast undir ákveðin grundvallarskilyrði fyrir stækkun (principles of enlargement) sem eru í meginatriðum að þau samþykki sáttmála ESB, markmið þeirra og stefnu og ákvarðanir sem hafa verið teknar síðan þeir öðluðust gildi. Grundvallarskilyrðin eru fjögur: (a) í fyrsta lagi snýst stækkun um aðild að stofnun sem er fyrir hendi en ekki að til verði ný stofnun, (b) í annan stað þarf umsóknarríki að samþykkja réttarreglur bandalagsins, acquis communautaire, í einu og öllu, (c) í þriðja lagi skulu umbreytingafrestir (e. transitional periods) vera takmarkaðir og ekki fela í sér undanþágur frá grunnsáttmálunum og þeim meginreglum sem bandalagið byggir á, (d) í fjórða lagi er um að ræða skilyrðasetningu, sem á ensku hefur verið nefnt “conditionality”. Hið síðastnefnda varð hluti af aðildarferlinu vegna stækkunar sambandsins 2004 og 2007.«

Fyrstu þrjú skilyrðin voru þegar hluti af stækkun sambandsins árið 1973. Þessi grundvallarskilyrði eru almennt viðurkennd þótt þau séu ekki talin í áðurnefndri 49. gr. SESB. Fjórða skilyrðið þýðir í raun að orðið er til eins konar foraðildarferli. Hér á landi hefur hart verið tekist á um hvort ESB-viðræðurnar hafi snúist um aðlögun. Því verður tæpast á móti mælt að þetta skilyrði sýni svo ekki verður um villst, að til að eiga möguleika á aðild verður umsóknarlandið að aðlagast tiltekinni stöðu fyrirfram. Markmiðið er að viðkomandi land verði þess fullbúið að uppfylla kröfur sem gerðar eru til aðildarríkis og að innleiða löggjöf og regluverk sambandsins með skilvirkum hætti.

Ef litið er til greinargerðarinnar sem fylgdi með þingsályktun alþingis um að sækja skyldi um aðild að ESB sést að Ísland var í raun að gera kröfur um frávik eða breytingar á sjávarútvegsstefnu sambandsins. Ef ESB hefði átt að verða við þeim hefði þurft að víkja frá fyrsta skilyrðinu sem þarna er nefnt. Það þarf því ekki mikið ímyndunarafl til að segja sér að rýniskýrsla ESB myndi einmitt gera kröfur til Íslands til að aðlagast sameiginlegu sjávarútvegsstefnunni rétt eins og gert var í rýniskýrslu fyrir landbúnað þar sem sett var fram krafa um tímasetta aðgerðaáætlun.

Greinargerðin með þingsályktun alþingis felur í sér upptalningu á alls konar skilyrðum fyrir aðild. Af þessum fjórum skilyrðum sem ESB setur fyrir aðild má ráða að aðildarsamningur á þeim forsendum er í raun óhugsandi. Þetta á ekki bara við um sjávarútveg þótt hagsmunirnir séu mestir þar, heldur einnig landbúnað og fleiri atriði. Niðurstaða Ágústar Þórs var því að óhugsandi sé að halda áfram með eða kannski öllu heldur taka upp að nýju viðræður um aðild Íslands að ESB á grundvelli samþykktar alþingis frá 16. júlí 2009. Umsókn Íslands um aðild að ESB ber því að kalla heim hið snarasta.

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. október 2014.

 
Sveinbjörg B. Sveinbjörnsdóttir.

Í aðdraganda síðustu sveitarstjórnarkosninga lýsti ég því yfir að rétt væri að afturkalla ákvörðun Reykjavíkurborgar um að úthluta Félagi múslima á Íslandi lóð undir mosku. Afstaða mín sætti gagnrýni oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sóttust eftir því að halda meirihluta sínum í borgarstjórn. Viðbrögðin komu mér ekki á óvart enda þótt áhugi og pólitísk hagsmunagæsla sumra fjölmiðla kæmi mér í opna skjöldu. Oddvitarnir sögðust vera boðberar »umburðarlyndisins« en markmiðið var að halda meirihlutanum.

Boðberar »umburðarlyndisins«.

Hvað svo sem leið raunverulegum skoðunum oddvitanna er augljóst að mestu máli skipti fyrir þá að »misstíga sig ekki« svo skömmu fyrir kosningar. S. Björn Blöndal kvað ummælin dæma sig sjálf á meðan Sóley Tómasdóttir taldi ummælin undarleg. Dagur B. Eggertsson og Halldór Auðar Svansson virtust líta svo á að lóðarúthlutunin tengdist trúfrelsi. Fylgismenn þeirra voru síðan sendir út af örkinni til að láta þau boð berast að afstaða mín fæli í sér fordóma.

Þannig féllu margir í þá gryfju að »fordæma« skoðanir mínar án þess að nokkur málefnaleg umræða færi fram. Á þennan hátt var reynt að gera mig tortryggilega í hugum kjósenda. Viðbrögðin báru vott um upphafna sjálfsmynd þeirra sem telja sig vera frjálslynda, upplýsta og víðsýna þegar raunveruleikinn er allt annar. Kjörnir fulltrúar almennings verða að þora að ræða viðkvæm mál og mega ekki láta hagsmuni einstakra aðila koma í veg fyrir að þeir fari að lögum í störfum sínum.

Viðbrögð oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sátu í meirihluta borgarstjórnar voru hins vegar skiljanleg í ljósi þess að lóðarúthlutunin var viðkvæm fyrir þá. Innan Samfylkingarinnar hafði lengi verið þrýst á að Félagi múslima á Íslandi yrði úthlutað lóð undir mosku. Besti flokkurinn var hins vegar ekki jafn hallur undir trúfélagið auk þess sem hann hafði það að markmiði að gera Reykjavík að leiðandi borg í réttindum samkynhneigðra. Í samræmi við þessa stefnu hafði Besti flokkurinn staðið að því að synja Kristskirkjunni um styrk úr borgarsjóði vegna afstöðu trúfélagsins til samkynhneigðra. Það samræmdist því illa slíkri stefnu að úthluta ókeypis lóð úr borgarsjóði til trúarsafnaðar þar sem litið er á samkynhneigð sem synd.

Ólögmæt lóðarúthlutun.

Samkvæmt lögum um Kristnisjóð er sveitarfélögum aðeins skylt að láta kirkjum þjóðkirkjunnar í té lóðir án endurgjalds. Skyldan nær ekki til lóða undir kirkjur eða bænahús annarra trúfélaga. Á þetta hafa fjölmargir valinkunnir lögfræðingar bent, meðal annars þeir Davíð Þór Björgvinsson, prófessor og fyrrverandi dómari við Mannréttindadómstól Evrópu, og Brynjar Níelsson, hrl. og fyrrverandi formaður Lögmannafélags Íslands.

Til að leysa þann vanda sem Samfylkingin og Besti flokkurinn voru komin í ákváðu þáverandi borgarstjóri og formaður borgarráðs að grípa til þess ráðs að bera undirmenn sína fyrir því að borginni væri skylt að úthluta öllum trúfélögum ókeypis lóðum. Af óútskýrðum ástæðum var lögfræðingum borgarinnar ekki kunnugt um að í máli Ásatrúarfélagsins höfðu hvort tveggja Hæstiréttur og Mannréttindadómstóll Evópu staðfest að heimilt væri að gera þjóðkirkjunni hærra undir höfði en öðrum trúfélögum. Eins og hendi væri veifað var »kirkja« orðin að »mosku«. Þetta heimatilbúna leikrit meirihlutans fékk síðan trúverðugra yfirbragð er hann samþykkti að skora skyldi á Alþingi að breyta lögunum. Reykjavíkurborg hefur hins vegar ekki enn sent Alþingi slíka áskorun. Í borgarstjórn virtust sofandi sjálfstæðismenn ekki átta sig á því að verið var að leika á þá.

Lóðarúthlutunin hafði því ekkert með skyldu sveitarfélaga að gera. Saman hafa Samfylkingin og Besti flokkurinn (Björt framtíð) nú staðið fyrir því að fjölmargar lóðir hafa verið gefnar úr borgarsjóði án þess að gert sé ráð fyrir því í lögum. Ákvarðanir sem eru ekki reistar á lögum eru ógildanlegar og því heimilt að afturkalla þær.

Borgarstjóra ber að fara að lögum.

Í ljósi þess að lóðarúthlutun til Félags múslima á Íslandi er ekki reist á lögum er ljóst að vilji er allt sem þarf svo afturkalla megi ákvörðunina sem og ákvarðanir um aðrar sambærilegar lóðarúthlutanir.

Samkvæmt nýrri skoðanakönnun MMR eru 73,7% þeirra sem svara andvígir eða mjög andvígir því að sveitarfélög úthluti trúfélögum ókeypis lóðum. Áberandi stærsti hópur þeirra sem er fylgjandi slíkum lóðarúthlutunum kemur úr röðum Samfylkingarinnar. Ég spyr því hvort borgarstjóri ætli að fara að lögum eða hvort hann ætli að halda áfram á »ætluðum« atkvæðaveiðum? Ekki kæmi á óvart þótt ákveðnir fjölmiðlar láti borgarstjóra komast upp með að fara með sömu þuluna um trúfrelsi og skyldu sveitarfélaga til að úthluta trúfélögum ókeypis lóðum án þess að spyrja hann hvort afstaða hans samræmist lögum svo sem þau hafa verið skýrð í úrlausnum dómstóla og af hálfu lögmanna og dómara.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. október 2014.

 
Hjörleifur Guttormsson.

Það er margt sem við Íslendingar getum lært af frændum okkar norskum. Sérstök ástæða er til að samfagna með þeim í ár vegna tveggja sögulegra viðburða, annars vegar afmælis stjórnarskrárinnar sem þeir settu sér á Eiðsvelli vorið 1814 og lagði grunninn að þingbundnu lýðræði, og hins vegar höfnun á inngöngu í Evrópusambandið í nóvember 1994. Tvöhundruð ára afmælis stjórnarskrárinnar hefur þegar verið minnst hátíðlega en enn standa yfir viðburðir um allan Noreg undir merki samtakanna Nei til EU sem ná munu hámarki 28. nóvember næstkomandi.

Leikfléttur undir forystu sósíaldemókrata.

Fyrir þeim sem höfðu aðstöðu til að fylgjast allnáið með atburðarásinni á Norðurlöndum á árunum 1989-1994 eru leikflétturnar sem efnt var til af stuðningsmönnum ESB-aðildar í fersku minni. Þær hófust með útspili Jacques Delor hins franska og Gro Harlem Brundtland 1988-89 um nánari tengsl Norðurlanda og þáverandi Evrópubandalags (EB) í formi tveggja stoða samstarfs undir hatti EB og EFTA. Danmörk var allt frá 1973 aðili að Evrópubandalaginu og ráðandi meirihluti þar vildi fá önnur Norðurlönd með í púkkið.

Forysta sósíaldemókrata í Noregi og Svíþjóð hafði lengi horft til EB-aðildar en Norðmenn felldu þegar árið 1972 fyrirliggjandi samning. Tveggja-stoða-módelið átti að vera áfangi á leið til að tryggja að slíkt gerðist ekki öðru sinni. Viðræður þar að lútandi hófust þegar 1989, einnig með þátttöku Íslendskra stjórnvalda, en í Noregi, Svíþjóð og Finnlandi tóku ráðandi öfl stefnu á fulla aðild. Fall Sovétríkjanna 1990 ýtti undir þau viðhorf, sérstaklega meðal Finna. Evrópubandalagið breytti jafnframt grunnreglum sínum með Maastricht-sáttmálanum 1993 og til varð European Union (EU) sem við köllum Evrópusamband (ESB).

Söguleg andstaða norsks almennings.

Norðmönnum var tilraunin frá 1972 enn í fersku minni og 1989 var efnt til almannasamtaka þvert á stjórnmálaflokka til að bregðast við endurnýjaðri tilraun um aðild. Þar var fremstur í forystu Kristen Nygaard (1926-2002) tölvunarfræðingur, reyndur úr baráttunni um 1970. Það sem skipti sköpum voru hins vegar undirtektir norsks almennings til sjávar og sveita, sem fylkti sér undir merki andstöðunnar við aðild og komu frá flestum ef ekki öllum byggðarlögum landsins.

Sumarið 1994 var gífurleg og vaxandi spenna eftir að ákveðin hafði verið þjóðaratkvæðagreiðsla um fullgerðan samning í löndunum þremur og hagað þannig að fyrst skyldi kosið um aðild í Finnlandi og Svíþjóð og síðast í Noregi þar sem menn töldu úrslitin tvísýnust. Lengi vel mældu skoðanakannanir meirihluta fyrir aðild, en það bil minnkaði er nálgaðist kjördag 28. nóvember. Afdrifaríkt reyndist þegar forysta norska alþýðusambandsins (LO) tapaði kosningu um að mega nota sjóði verkslýðshreyfingarinnar til stuðnings fyrir aðild.

Eftirminnilegt Norður-Landaráðsþing.

Norðurlandaráð hélt haustþing í Tromsö 15. nóvember 1994, tveimur vikum fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna. Báðar fylkingar, með og móti aðild, leituðust við að koma boðskap sínum á framfæri í tengslum við þennan atburð, en ekki leyndi sér hvorir höfðu meiri hljómgrunn á staðnum, andstaðan við ESB-aðild hvergi meiri en í Norður-Noregi. Einnig deildu norrænir þingfulltrúar hart, en aðild Íslands að EES var þá ráðin.

Ekki fór hins vegar fram hjá viðstöddum að Íslendski utanríkisráðherrann Jón Baldvin Hannibalsson talaði í Tromsö öðrum tungum um ESB en þáverandi forsætisráðherra Davíð Oddsson. Niðurstaða norskra kjósenda tveim vikum síðar, 52,2% á móti aðildarsamningi en 47,8% með, kom flestum utanaðkomandi á óvart, en þó tæpast þeim sem fylgst höfðu með þróttmikilli baráttu samtakanna Nei til EU. Samkvæmt skoðanakönnunum myndu nú að minnsta kosti 70% norskra kjósenda hafna ESB-aðild.

Aðdáunarverð þrautseigja.

Eftir þennan sögulega árangur hefði mátt ætla að samtökin Nei til EU rifuðu seglin, en sú varð ekki raunin. Því réð reynslan af endurteknum tilraunum stjórnmála- og hagsmunaafla að ganga gegn 49. grein stjórnarskrárinnar frá 1814 um »folkestyre«, þ.e. löggjafarvaldið í höndum þjóðar og Stórþings. Þessi þrautseigja ber vott um innsæi og skarpan skilning á eðli sjálfstæðisbaráttu þjóðar. Samtökin Nei til EU hafa haldið uppi þróttmiklu starfi alla götu síðan, áfram með fótfestu í félagseiningum um allan Noreg. Fræðsla um þróun ESB og áhrif forskrifta frá Brussel gegnum EES-samninginn er stöðugt á dagskrá í fréttabréfum og á fundum samtakanna.

Margir eldhugar hafa fallið frá en reyndir forystukraftar hafa fyllt þeirra skörð og menn borið gæfu til að standa saman um meginatriði óháð tengslum við stjórnmálaflokka. Á engan er hallað þótt nefnt sé sérstaklega nafn Dags Seierstads, sem í áratugi hefur miðlað af þekkingu sinni á þróun og stöðu Evrópussambandsins. Hann er aðalhöfundur að hátíðarriti samtakanna sem kemur út á þessum tímamótum. Íslendingar, og þar á meðal Heimssýn; hreyfing sjálfsstæðissinna í Evrópumálum, geta margt lært af baráttu Norðmanna við að varðveita arfinn frá Eiðsvelli. Þörfin á varðstöðu um þjóðlegt sjálfstæði hefur aldrei verið brýnni en nú.

Eðli sporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Eðli aporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. júlí 2014.

 
Gústaf Adolf Skúlason.

Margir þekkja dæmisöguna um froskinn sem ferjaði sporðdreka á bakinu yfir ána þar sem grasið var grænna hinum megin. Hálfnaður yfir ána stakk sporðdrekinn froskinn og áður en eitrið náði yfirhöndinni spurði froskurinn af hverju sporðdrekinn hefði stungið. »Þú varst búinn að lofa mér að gera það ekki gegn fari yfir ána.« Svar sporðdrekans er klassískt: »Ég stakk þig af því að það er eðli mitt.«

Með afstöðu ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar til stöðu Íslands sem umsóknarríkis ESB mætti halda að dæmisagan um froskinn og sporðdrekann hefði verið sérstaklega samin með Ísland í huga árið 2014. Ríkisstjórnin hegðar sér eins og froskur og syndir áfram með ESB-umsókn vinstristjórnarinnar á bakinu. Flokks- og landsfundarályktanir, stjórnarsáttmáli og fyrirheit um að halda landinu fyrir utan ESB virðist allt saman horfið. Engu er líkara en slá eigi Íslandsmet Steingríms J. Sigfússonar í kosningasvikum og komast eigi í sögubækurnar fyrir að breyta sjálfstæði þjóðarinnar í lítilfjörlegan sviga í sögu Íslands. Fólk, sem kennir sig við framsókn og sjálfstæði, veitir fjármálahröppum og sósíalistum nútímans brautargengi við uppbyggingu nýs heimsveldis á meginlandi Evrópu, sem framfylgir sömu stefnu og þriðji International Leníns og bolsévíka frá 1919. En við hverju er að búast; froskar kunna ekki skil á mannamáli og kvaka bæði sjálfstæði og framsókn á meðan sporðdrekinn reiðir broddinn til höggs.

Fáir vinstrimenn hugsa sjálfstætt. Stöðug leit að foringjanum mikla veitir lífinu þann tilgang að deyja má fyrir það eitt að fá að hlýða skipunum hans. Eins og þeir nánustu í innsta hring Hitlers daginn sem hann framdi sjálfsmorð. Á meðan stríðið er hilling morgundagsins er kynt undir múgæsingu fyrir útópíu framtíðarinnar: paradís - Internationalen - þúsund ára ríkið. Máluð er mynd af ofgnótt matar og velmegunar, smjörið drýpur af hverju strái og hunang flæðir um engjar. En leiðin til fyrirheitna landsins þrengist stöðugt og áður en á leiðarenda er komið hefur hunang breyst í blóð og smjörkúlur í sprengjur. Hvað hafa leiðtogar ESB gert sem gerir framtíð hins nýja heimsveldis meginlandsins svo frábrugðna öllum hinum sem kostað hafa hundruð milljóna manna lífið?

Ekki verður aftur snúið með smíði heimsveldisins, sem miðar vel, þrátt fyrir allan klofninginn. Hluti ríkja Evrópusambandsins mun yfirgefa það og kjósa líf sjálfstæðra þjóða, annar hluti þess mun undirkasta sig heimsvaldastefnunni og verða hið sanna stórveldi. Fyrir stórveldið eru samningar ómerktir (einungis fjögur ríki af 28 fylgja Maastricht-samkomulaginu) og stjórnarskrár fjölmargra ríkja fótum troðnar til bjargar gjaldþrota óreiðumönnum. Lýðræðislega kjörnum fulltrúum er vikið frá og »eigin« embættismenn settir við völd á meðan skuldir verðbréfabraskara og fjárglæframanna eru færðar yfir á almenning. Mörg evruríkjanna eru rænd framtíð sinni og ástandið minnir illþyrmilega á kreppuna miklu. En hvað skiptir afkoma fjöldans máli þegar lifað er fyrir drauminn um fyrirheitna landið? Heimurinn hefur áður kynnst útópíum stórmenna á borð við Lenín, Stalín, Maó, Pol Pot og Hitler svo nokkur nöfn séu nefnd.

Á vegferð sinni til hins nýja stórveldis, sem ætlað er að skáka bæði Bandaríkjamönnum, Rússum og Kínverjum, skipta lögin ekki lengur neinu máli. Samningar stjórnmálamanna og auðjöfra hafa tekið við. Icesave í stað lögskyldu. Mafía í stað lýðræðislegs stjórnarfars. Rússneskt olígorkí í stað frjálsra viðskipta. Hnefinn í stað dómstóla. Verðlausir spilapeningar í stað alvörugjaldeyris.

Evrópa er á þröskuldi rökkurríkisins, þar sem allt getur gerst. Verður vítisvél Þjóðverja endurræst undir yfirskini varna gegn ágangi Pútíns í austri og hermanna heilaga stríðsins í suðri? Dansað er við Breta á meðan keppendur eru valdir í stórskotaliðið. Evrópa hýsir ekki tvo Pútína, ekki Alvöru-Pútín og Jöncker-Pútín samtímis.

Á meðan íbúar á meginlandi Evrópu eru að venjast stigmögnun ofbeldis í eigin garði og peningabólumenn fylkja sér í ófriðardilka til að berjast um yfirráð markaðssvæða nær og fjær með aðstoð rétttrúaðra, heilaþveginna sósíaldemókrata og vinstrimanna nútímans ferjar froskur lítillar þjóðar í norðri sporðdrekann áfram á bakinu og trúir því, að sporðdrekinn sé í eðli sínu ekki sporðdreki.

Öll sjálfstæðisbarátta Jóns Sigurðssonar er að veði. Öll barátta Íslendinga fyrir myndun lýðveldisins er að veði. Allur árangur landhelgisstríðanna er að veði. Árangur Icesave-baráttunnar er að veði. Alþingi, forsetaembættið, stjórnarskráin og lýðræðið er að veði. Fjöregg þjóðarinnar er að veði.

Sjálfstæði og framsókn, hvað þýða nú þessi orð aftur ?