Magnþrungin leiksýning í Wiesbaden um »Söngva Satans«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Magnþrungin leiksýning í Wiesbaden um »Söngva Satans«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 22. ágúst 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Metsölubókin »Söngvar Satans«, eftir Salman Rushdie, var gefin út 1988 og árið eftir kom hún út í Íslendskri þýðingu Árna Óskarssonar og Sverris Hólmarssonar. Múslima-klerkar notuðu bókina sem átyllu til að demba »fatwa« á höfundinn og hvetja til morða á öllum sem kæmu að útgáfu og sölu hennar. Sumum kom þetta ofstæki á óvart, en þeir sem þekkja sögu Islams vita, að þessi átrúnaðar hefur í 1400 ár nærst á miskunarlausum hryðjuverkum.

Jihad (morðæði Múslima) er fordæmt af öllu siðuðu fólki og í 14 aldir hefur umheimurinn verið nokkuð samtaka um baráttu gegn þessari plágu. Nú bregður svo við, að fjölmargir ráðamenn á Vesturlöndum misskilja ástandið hrapalega og varpa fram hinum fráleitustu afsökunum fyrir morðum Mujahida (þeirra sem stunda Jihad). Ástæðan virðist vera einfeldningsleg ást á fjölmenningu auk lamandi ótta við að styggja Mújahidana.

»Söngvar Satans« komin á fjalir leikhúsanna.

Eins og öll bókmenntaverk býður »Söngvar Satans« upp á margvíslega framsetningu og túlkun. Fyrir tilstilli leikhúsmannsins Uwe Eric Laufenberg hafa Þjóðverjar tekið forustu við að færa »Söngvar Satans« á leiksvið. Fyrsta leiksýning í heiminum sem byggir á bókinni, fór fram 2008 í Hans-Otto-Theater í Potsdam, undir leikstjórn Uwe og í leikgerð hans. Átta árum síðar endurtekur hann leikinn, en að þessu sinni sem leikhússtjóri í Hessischen Staatstheaters Wiesbaden. Verkið var frumsýnt 19. maí 2016, undir leikstjórn Ihsan Othmann, sem er Kúrdi frá Írak.

Þessar tvær leikgerðir af »Söngvum Satans« eru mismunandi, sú fyrri samin af Uwe en sú síðari af Anna-Sophia Güther. Leikdómar um sýninguna í Wiesbaden leiða í ljós, að þarna er á ferð magnþrungin leiksýning, sem brýnt erindi á við allt hugsandi fólk. Leikritið undirstrikar greinilega harmsögulegan fáránleika Múslima-trúarinnar. Hér er umsögn um sýninguna, sem birtist í Süddeutsche Zeitung:

»Hin rúmlega þriggja klukkustunda leiksýning býður áhorfendum upp á langt ferðalag um sögu trúarbragða heimsins, sem bæði er skemmtilegt og atburðaríkt, en fjallar þó sérstaklega um grundvallar-atriði lífsins, heimspekinnar og skáldskaparins. Leikstjórinn og átta manna leikhópur hans ná frábærum árangri í túlkun hinnar 700 blaðsíðna löngu skáldsögu, sem allir þekkja af orðspori en líklega fáir hafa lesið til enda og jafnframt að skapa áhorfendum ógleymanlega kvöldstund. Í sýningunni koma fyrir gvuðir, »Allah-u Akbar«, englar, Djöfullinn og þar að auki manneskjur sem eru einfaldlega allt of mannlegar. Fengist er við stórar spurningar um tilveruna – sem almennt er háð innri mótsögnum lífsins – og þar að auki ýmist ljúf eða leið, allt eftir upplifun og tilfinningum hverrar manneskju, með sínar efasemdir og veikleika.«

»Leikverkið »Die Satanischen Verse« ögrar vissulega áhorfendum, en er um leið hin bezta skemmtun. Hægt er að sökkva sér djúpt í boðskap verksins, en einnig er einfaldlega hægt að njóta stundarinnar og hrífast af leiknum. Sérstaklega á þetta við þegar leikurinn ólgar af lífsfjöri um leið og gert er lúmsk grin að þeim öflum í Múslima-heiminum, sem vilja einmitt banna þessa sýningu. Langvinn og kröftug fagnaðarlæti í lok sýningarinnar sagði allt um þakklæti áhorfenda, fyrir hugrekki og einbeittan vilja þeirra sem stóðu að henni og fjölluðu á leiksviðinu um eldfimt viðfangsefni á varhugaverðum tímum.«

Danir fá ekki að sjá »Söngva Satans« – hvað með Íslendinga ?

Á árinu 2015 hóf þjóðleikhús Danmerkur (Det Kongelige Teater) undirbúning að sýningu »Söngva Satans«. Gert var ráð fyrir að frumsýning yrði 2018 og þótti vel til fallið að halda með þeim hætti upp á 30 ára útgáfu-afmæli bókarinnar. Aðal hvatamaður sýningarinnar var leikstjórinn Hassan Preisler, sem er Múslimi frá Pakistan. Í vor bárust hins vegar þær fréttir, að ekkert yrði af sýningunni og Hassan fullyrðir að ráðamenn séu óttaslegnir og þori ekki að ögra Múslimum og fjölmenningunni. Að sögn Hassans er »Söngvar Satans« einstaklega vel til þess fallið að flytja á leiksviði:

»Verkið er mjög tilfinningaríkt og áhrifamikið. Er hægt að ímynda sér sterkara upphaf en flugrán sem endar með ósköpum – flugvélin ferst yfir Ermasundi og allir farast nema tveir Indverskir leikarar, sem umbreytast í Gabríel erkiengil og Satan sjálfan. Ætlunin er að tónlist skipi stóran sess í verkinu, með söng og hljómhrifum. Fyrir Danskt leikhúslíf er mikilvægt að verkið verði tekið til sýningar og þannig sköpuð leiksýning sem varðar eitt af stóru málum heimsins og skilur sig frá sjálfhverfri meðalmennsku. Við eigum að rækta leikhúslíf sem sýnir djarfleika gagnvart umheiminum, sem við öll vitum að stendur í ljósum logum. Raunar þurfum við ekki að leita að eldsvoða á hjara veraldar – heldur lítum til okkar eigin nágrennis.«

Hvar stendur Íslendskt leikhús, sem á sambærilega möguleika og það Danska ? Viljum við eiga leikhús sem þorir að eiga samræðu við landsmenn og umheiminn, með því að fjalla um erfið og tilfinninga-þrungin málefni ? Eða vilja Íslendingar halda leikhúsinu til hlés og forðast vísvitandi flókna umræðu um trúarbrögð, þjóðerni, fjölmenningu og stjórnmálalega rétthugsun ?

 

»Fatwa« á hendur Salman Rushdie – leiðari á fjögurra ára afmæli

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

»Fatwa« á hendur Salman Rushdie – leiðari á fjögurra ára afmæli.

Fyrst birt í Alþýðublaðinu 04. marz 1993.

Ingólfur Margeirsson (líklega).

Nú eru rétt fjögur ár liðin frá því öfgamenn úr röðum íranska klerkaveldisins lýstu breska rithöfundinn Salman Rushdie réttdræpan vegna skáldsögunnar Söngvar Satans. írönsku múllarnir bættu um betur; þeir lýstu því yfir að það væri skylda sérhvers múslims að myrða Rushdie ef tök væru á. Síðan hafa samtök og einstaklingar sem tengjast múslimum lagt fé honum til höfuðs, - og rithöfundurinn snjalli hefur verið á stöðugum flótta síðan, hvergi óhultur. Ofsóknirnar hafa raunar ekki beinst að honum einum; forlög sem gáfu bókina út sættu líka ofsóknum og sprengjuhótunum, og víða var ráðist á þýðendur bókarinnar. Japanski þýðandinn var þannig myrtur, og sá ítalski særður illilega.

Salman Rushdie er af indversku foreldri; fremstur meðal jafningja í þeirri vösku sveit breskra rithöfunda sem rekja uppruna sinn til hinna gömlu nýlenda heimsveldisins, en þeir bera nú uppi bókmenntasköpun í landinu. Hann vakti fyrst verulega athygli með bók sinni Miðnæturbörnin, sem færði honum hin þekktu Booker verðlaun í Bretlandi; í kjölfar hennar komu nokkrar bækur, uns Söngvar Satans reyttu klerkaveldið í Íran til reiði. Ofsóknir múslima á hendur Rushdie tættu sundur feril hins efnilega höfundar, sem margir spáðu Nóbelsverðlaunum fyrr en seinna, - enda erfitt að skrifa meistaraverk á stöðugum flótta. Söngvar Satans komu út hjá Máli og Menningu fyrir jólin 1989 í snjallri þýðingu Árna Óskarssonar og Sverris Hómarssonar.

Bókin er einstakt listaverk, þar sem höfundurinn nýtti sér þekkingu sína og uppeldi í hinni múslímsku veröld, og spann þráð, sem laut hinum hefðbundnu lögmálum skáldsögunnar. I henni er fjallað frjálslega um Spámanninn, en hvergi farið út fyrir þau mörk sem skáldsagan setur sjálfri sér. Hinn látni höfuðklerkur, Ajatolla Kómeini, taldi að sjálfum sér vegið í líkingamáli bókarinnar, en átylla hans fyrir dauðadóminum var meint guðlast Rushdie, þegar hann lætur aðra af aðalpersónum bókarinnar dreyma för Spámannsins á vit gjafmildra kvenna.

Ofsóknirnar gegn Rushdie voru líka notaðar í hreinum pólitískum tilgangi í sumum löndum múslima. Stjórnvöld, ekki aðeins í Íran heldur líka löndum á borð við Pakistan, gengu fram fyrir skjöldu og mögnuðu upp gerningaveður á hendur honum til að beina sjónum óánægðs almennings frá lélegum kjörum. Þannig bjuggu þau til ódýrt skotmark úr Salman Rushdie til að lægja öldur heimafyrir; stóðu fyrir miklum mótmælum, og veittu ólgu fólksins í farveg, sem þeim var hagfelldur. Ríkisstjórnir Vesturlanda stóðu hins vegar álengdar hjá, settu lengi vel kíkinn fyrir blinda augað, - og viðskiptahagsmuni sína gagnvart löndum múslima ofar virðingunni fyrir tjáningarfrelsinu.

Skáldverk er skáldverk, - og ekkert annað. Sök Rushdie var sú ein, að voga sér að nýta þau mannréttindi, sem í dag liggja til grundvallar vestrænu Iýðræði: tjáningarfrelsið. Fyrir það er hann hundeltur, og fram á síðustu mánuði hefur hann hlotið skammarlega lítinn stuðning þeirra ríkisstjórna Vesturlanda, sem í orði kveðnu líta á frelsi einstaklingsins til að tjá sig innan ramma samþykktra laga, sem helgan rétt.

Bresk stjómvöld ættu sérstaklega að skammast sín. Í landi, sem státar af traustasta lýðræðiskerfi heimsins, hefur Rushdie einungis notið þeirrar lágmarksverndar, sem ofsóttum manni ber. Hann fær að vísu lögregluvernd og yfirvöld aðstoða hann við að fara huldu höfði. Að öðru leyti hafa bresk stjórnvöld litið á hann sem þorn í eigin holdi.

Rithöfundar um allan heim hafa verið duglegir við að halda máli Rushdies á lofti; í síðasta tímariti Máls og Menningar birtist þannig þýdd grein eftir skáldið Milan Kundera. Þar gagnrýnir Kundera bresku stjórnina harðlega fyrir aðgerðaleysi, og kveður hana í raun hafa gengist inn á forsendur írönsku heittrúarklerkanna, í staðinn fyrir að verja rétt Rushdies - og þar með allra rithöfunda - til að tjá sig innan hefðar skáldsögunnar. Ásakanir klerkaveldisins hafi í raun hlotið hljómgrunn stjórnarinnar, menn greindi einungis á um stig refsingarinnar. Kundera vísar til ummæla þáverandi forsætisráðherra Breta, Margrétar Thatcher, sem lýsti yfir að henni fyndist bók Rushdie „verulega hneykslanleg" og minnir á ótrúlegan undirlægjuhátt utanríkisráðherra hennar, Geoffrey Howe. En Howe lét hafa eftir sér:

„Ríkisstjórninni og hinni bresku þjóð finnst þetta vond bók. Hún er ákaflega gagnrýnin og dónaleg í okkar garð. Hún líkir Stóra Bretlandi við Þýskaland Hitlers. Okkur finnst þetta jafn slæmt og múslimum, sem sárnar að ráðist sé gegn trú þeirra."

Þessi ummæli breska utanríkisráðherrans eru rugl, ekkert í bókinni réttlætir þau. Því miður gáfu þau klerkaveldi múslimanna nánast grænt Ijós á að halda áfram tilraunum sínum til að koma rithöfundinum fyrir kattarnef.

Nú hafa bresk stjómvöld að vísu lítillega tekið við sér, en alltof seint. Þau hafa vísað máli hans til mannréttindanefndar Sameinuðu Þjóðanna; Norðurlandaráð hefur samþykkt ályktun honum til stuðnings, Kanadamenn og Þjóðverjar stöðvað lánafyrirgreiðslu til írana, og á þýska þinginu var samþykkt ályktun allra flokka sem lýsti ábyrgð á hendur írönum, ef eitthvað kæmi fyrir Rushdie.

Mál Salman Rushdie kemur öllum við. Það snýst ekki um einn mann, heldur um rétt listamanna til sköpunar, - um tjáningarfrelsi. Íslendsk stjórnvöld ættu að láta málið til sín taka, og það væri við hæfi að utanríkisráðherra bókaþjóðarinnar byði Salman Rushdie í heimsókn til Íslands, til að sýna öllum heiminum hvar afstaða okkar liggur.

 

Páfinn þorir - stórmerk ræða í Regensburg

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Páfinn þorir - stórmerk ræða í Regensburg.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 01. október 2006.

Loftur Altice Þorsteinsson.

KATÓLIKKAR hafa fengið á páfastól mann sem þorir að segja sannleikann og það jafnvel um Múslima. Hinn 12. september síðastliðinn hélt páfinn Benedikt XVI (Joseph Alois Ratzinger) ræðu við háskólann í Regensburg. Í ræðunni heldur páfinn því fram að trúin á Kristinn Gvuð byggist á rökrænum grunni. Þetta viðhorf hlýtur að koma ýmsum á óvart, en rök páfans eru sannfærandi og ræðan öll hin vandaðasta.

Í máli sínu kemur páfinn víða við og meðal annars hefur eftir orð Býsanska keisarans Manuels II Palaiologus, sem talin eru vera frá árinu 1391. Ummæli Manuels um Múhameðstrú voru jafn sönn á fjórtándu öld og þau eru enn þann dag í dag. Hins vegar er Múslimum annað betur gefið en að sýna umburðarlyndi og því ekki við öðru að búast en þeir bregðist illa við og noti tækifærið til að drepa fáein börn og gamalmenni, til dýrðar Allah.

Sérstaða Kristni er fólgin í sambúð trúar og rökhyggju.

Þegar ræða páfans er lesin kemur í ljós að hún fjallar að mjög litlu leyti um Múslima. Meginefni ræðunnar er sambúð og sameining trúar og rökhyggju (reason, vernunft) í Kristinni trú. Páfinn rekur þetta samband frá upphafi og færir sterk rök fyrir þeirri skoðun að sérstaða Kristinnar trúar sé einmitt fólgin í þessu sambandi. Það sem felst í þessu sambandi trúar og rökhyggju er að sambandið "orsök - afleiðing" er gilt fyrir Gvuði, sem tryggir samstarf Kristni og vísinda. Til samanburðar er Allah duttlungafullur, órökvís og oft illgjarn. Vísan páfans til ummæla keisarans Manuels II (1350-1425) er skemmtileg. Manuel II segir:

»Blóðsúthellingar eru ekki þóknanlegar Gvuði og órökvís hegðun stingur í stúf við eðli Gvuðs. Gvuðstrú er afkvæmi sálarinnar, en ekki líkamlegt afkvæmi. Þeir sem vilja stunda trúboð verða að vera vel máli farnir og færa góð rök fyrir skoðunum sínum. Ofbeldi og hótanir eiga ekki erindi í þessu sambandi...til að sannfæra manneskju sem lýtur rökhugsun er ekki vænlegt að beita harðneskju, vopnavaldi, né heldur morðhótunum...«

Páfinn vitnar einnig til umsagnar fræðimannsins Theodore Khoury, sem ritstýrði útgáfu um skrif Manuels II:

»Fyrir keisaranum í Miklagarði, sem mótaður var af Grikkneskri heimspeki, eru þetta augljós sannindi. Samkvæmt Múslimskum fræðum er Allah hins vegar fullkomlega órökrænn (transcendent). Vilji hans er ekki háður neinum takmörkunum, sem okkur er kunnugt um, ekki einu sinni vitrænum.«

Í þessu samhengi er bent á, að einn þekktasti kennimaður Múhameðstrúar, Ibn Hazm (994-1064), gekk svo langt að lýsa yfir:

»Allah er ekki einu sinni bundinn af eigin orðum og hann hefur engar skuldbindingar um að opinbera okkur sannleikann. Ef það væri Allahs vilji yrðum við jafnvel að ástunda villutrú.«

Páfinn fylgir þessu eftir:

»Skilningur okkar á Gvuði og þar af leiðandi hvernig við iðkum trú okkar veldur því að við stöndum frammi fyrir erfiðu vali, sem er sérstaklega ögrandi á okkar tímum. Er sú sannfæring eingöngu Grikknesk hugmynd, að órökrétt hegðun brjóti í bága við eðli Gvuðs, eða er um að ræða eilífan og ófrávíkjanlegan sannleika? Ég tel, að hér getum við fundið djúpstætt samræmi á milli Grikkneskrar heimspeki og skilnings Biblíunnar á Gvuðstrú. Guðspjallamaðurinn Jóhannes umorðaði fyrsta vers fyrstu Mósebókar, þegar hann byrjaði inngang Gvuðspjalls síns með orðunum: Í upphafi var "logos". Þetta er einmitt orðið sem keisarinn notaði: Gvuð framkvæmir "með logos".

Í upphafi var Orðið, og Orðið var hjá Guði, og Orðið var Guð.

Logos merkir samtímis "röksemd" og "orð" - röksemd sem er skapandi og fær um að deila með sér, en jafnframt sem röksemd (reason, vernunft). Jóhannes felldi þannig endanlegan úrskurð um hugtakið Gvuð, í skilningi Biblíunnar. Í þessu orði (logos) ná allir þættir Biblíutrúarinnar saman og mynda samræmi, þótt þeir séu oft erfiðir viðfangs og samanflæktir. Gvuðspjallamaðurinn segir: Í upphafi var "logos" og "logos" er Gvuð.

Síðar í ræðu sinni fjallar páfi um tilraunir til að afmá rökhyggjuna úr Kristinni trú og færa hana til þess horfs sem þekkt er í trú Múslima. John Duns Scotus (1265-1308) er talinn fulltrúi viðhorfa af þessu tagi og hann mun hafa komið fram með hugtakið "voluntas ordinata", sem felur í sér alræði duttlungafulls Gvuðs, sem væri fullkomlega órökvís. Þannig gæti hann hafa sett þyngdarlögmálið í gær og afnumið það á morgun. Við sjáum hvað yrði um vísindin, ef raunveruleikinn væri svona.

Hægt er að taka undir orð páfans fram að þessu, en þegar hann fer að fjalla um Siðbótina virðist vanta skilning á orsökum hennar. Hann virðist telja að þar hafi Gvuðfræðingar ráðið ferð, en ég er annarrar skoðunar. Það er rétt að Mótmælendur vilja leita trúarinnar milliliðalaust í Biblíunni og hafna ofvaldi prestanna í Gvuðlegum efnum. Hins vegar má ekki gleymast, að orsaka Siðbótarinnar var fremur að leita í veraldlegum umsvifum Katólsku kirkjunnar en Gvuðfræðilegum ágreiningi. Katólska kirkjan hafði gróflega misnotað aðstöðu sína og barðist villimannlega gegn Siðbótarkröfum. Að því er ég best veit byggist Lútherstrú ekki síður en Katólsk á rökvísum Gvuði, sem stendur við þau lögmál sem Hann hefur búið náttúrunni.

 

Lýðræðið sætir árásum - frá þeim sem haldnir eru mestri »lýðræðisást«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Lýðræðið sætir árásum - frá þeim sem haldnir eru mestri »lýðræðisást«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. júlí 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þeir sem hafa ánetjast Samfylkingunni trúa því, að fyrrverandi formenn flokksins Jóhanna Sigurðardóttir og Árni Páll Árnason, séu riddarar lýðræðisins. Þetta eru öfugmæli, eins og hér verður sannað. Þessir formenn hafa alla tíð siglt undir fölsku flaggi og sama gildir um Samfylkinguna í heild.

Dæmi um »lýðræðisást« Samfylkingar er fundurinn í Efstaleiti þar sem samþykkt var, að hrekja forsætisráðherra frá völdum. Annað dæmi er samkoma Samfylkingar á Austurvelli, þar sem ákveðið var að rjúfa Alþingi og boða til kosninga, heilu ári fyrr en Stjórnarskráin gerir ráð fyrir.

Af tómri »lýðræðisást« krafðist Samfylking þess að kosið yrði um innlimun Íslands í Evrópusambandið, þótt hvorki þjóð né Alþingi hafi áhuga á ESB-aðild. Enginn vitiborinn maður í Evrópu hefur áhuga, að lúta ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-valdinu. Af einhverri ástæðu hefur Samfylking ekki krafist þjóðaratkvæðis um aðild Íslands að Evrópska efnahagssvæðinu og Schengen. Skortir þó lýðræðislegt umboð til aðildar landsins að þeim samtökum.

Icesave-stjórnin og »lýðræðisást« Samfylkingar.

Sumum þótti vera merki um sigurgöngu lýðræðisins, að 2009 skipaði forsetinn landinu ríkisstjórn, sem jafnan er nefnd Icesave-stjórnin. Þessi ríkisstjórn braut allar siðareglur sem þekkst hafa. Heimssögulegar Icesave-kosningar fóru fram, fyrst 06.03.2010 og síðan 09.04.2011. Í ræðu á Alþingi 01.03.2010 sagði forsætisráðherrann Jóhanna Sigurðardóttir um komandi þjóðaratkvæði:

»Maður veltir fyrir sér: Er þetta ekki hálfgerður hráskinnsleikur? Er þessi þjóðaratkvæðagreiðsla ekki marklaus þegar fyrir liggur annað tilboð á borðinu sem við gætum fengið? Maður veltir líka fyrir sér, að ef svo færi að samningar tækjust í þessari viku og eru bæði stjórn og stjórnarandstaða að vinna í því, er þá ástæða til að halda þessari þjóðaratkvæðagreiðslu til streitu ef það liggur allt annar og betri samningur á borðinu?«

Eru Íslendingar ekki lánsamir, að eiga svona »stjórnvitringa«, sem eru fullir réttlætiskenndar og sannir lýðræðissinnar? Í Alþingiskosningunum 2013 sýndi þjóðin Samfylkingunni »þakklæti« sitt, en skömmu fyrir kosningarnar varð Árni Páll Árnason formaður hins mikla lýðræðisflokks. Að sjálfsögðu er Árni Páll kyndilberi lýðræðisins, eins og fyrirrennari hans.

Minnihluta-lýðræði er hugðarefni Samfylkingar.

Margir hafa talið, að ekki fari saman orð og gerðir hjá Samfylkingu. Mikið sé talað um lýðræði og kosningar, en þegar flokkurinn er í aðstöðu til að virkja lýðræðið, þá skorist Samfylkingin undan merkjum. Þetta er sannleikanum samkvæmt, en spurningin er hvers vegna? Í færslu á Facebook 25.06.2016 leiðir Árni Páll Árnason okkur í allan sannleikann. Hann miðlar grein eftir Kenneth Rogoff, um útgöngu Bretlands úr Evrópusambandinu, en Rogoff er auðmjúkur þjónn alþjóða fjármagnsins. Greinina segir Árni vera sannkallað meistarastykki og birtir eigin hugleiðingar sem bergmál af Rogoff:

»Lýðræði snýst ekki um að ná einu sinni meira en helmingi kjósenda, á óljósum forsendum. Þvert á móti er lýðræðiskerfi okkar og friður og velsæld Vesturlanda byggð á skuldbindingu um sameiginleg örlög og að lönd deili byrðum með þeim hætti að sum leggja stundum miklu mun meira af mörkum en önnur.«

Þarna kemur skýrt fram hverja sýn Árni hefur á lýðræði. Flestir telja að lýðræði snúist um samfélagssáttmála, sem felur í sér að meirihluti manna fái ráðið ákvörðunum. Þetta fyrirkomulag gerir ráð fyrir að sérhver maður hafi eitt atkvæði. Til að gagnrýna þetta fyrirkomulag, hafa Rogoff og skoðanabræður hans fundið upp hugtökin »meirihluta-lýðræði« og »minnihluta-lýðræði«. Ég bið menn að halda ró sinni, þetta er hliðstætt því sem fræðimenn (ekki vísindamenn) á flestum sviðum dunda sér við.

Minnihluta-lýðræði er ekkert lýðræði.

Hugtakið »minnihluta-lýðræði« er bara svívirðileg brella, en vopnaður henni kemst Árni og Samfylking að þeirra niðurstöðu, að þeim beri réttur til að ráða öllum ákvörðunum samfélagsins. Með þessu hugarfari er Evrópusambandinu einnig stjórnað og þess vegna er hið ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-vald brjálað úr vonsku, vegna brotthvarfs Bretlands. Til frekari útskýringar á hugmyndum sínum um lýðræði, segir Árni:

»Þjóðaratkvæðagreiðslur geta verið nauðsynlegar stundum, en þær brjóta niður þetta net lýðræðisins sem við höfum byggt upp í Vestur Evrópu, þar sem fjölbreyttir hagsmunir vegast á og fólk ræðir sig að niðurstöðu. Þær kljúfa ríki og þjóðir og brjóta niður samfélagslega samheldni. Auka átök og flokka okkur í okkur og hina. Gerðu það hjá okkur í Icesave, gerðu það í Skotlandi.«

Eftir þessa mikilvægu afhjúpun hjá Árna, er deginum ljósara að þegar Samfylking ræðir um lýðræði, þá er átt við »minnihluta-lýðræði« sem er auðvitað ekkert lýðræði, heldur gamaldags höfðingaræði. Aðdáun á »minnihluta-lýðræði« fer gjarnan saman með hatri á Lýðveldinu okkar og pólitískri rétthugsun. Núna krefst pólitísk rétthugsun Samfylkingar, að upp verði tekinn Kristniréttur Árna Þorlákssonar frá 1275, sem innihélt kirkjugrið.

 

Ofbeldisfól glugga í trúarrit

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Ofbeldisfól glugga í trúarrit.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. janúar 2016.

Kristján Jónsson.

Liðsmenn Ríkis íslams, IS, eru alræmdir fyrir hrottaskap. Í könnun Pew-stofnunarinnar frá nóvember sl. kemur fram að þorri fólks í arabalöndum er mjög andvígur samtökunum en allt að 20% múslíma í Pakistan og Nígeríu styðja þau.

Fjöldi vestrænna frammámanna hefur fullyrt að IS tengist ekkert íslam. En ímamar og leiðtogar múslímaríkja segja þó aldrei að IS-menn séu guðleysingjar, segja engan hafa vald til þess að kveða þann dóm yfir múslímum.

Er heimur íslams þjakaður af ofbeldi vegna þess að trúarbrögðin sjálf ýti undir slíka hegðun? Eða eru það sérstakar, sögulegar kringumstæður, t.d. kúgun vestrænna stórvelda á sumum þjóðum íslams, sem hafa valdið ofbeldi, stöðnun, þröngsýni og miðaldahugsunarhætti sem engin leið er að laga að vestrænum samfélögum?

Nóg er um heift og viðbjóðslegar morðhótanir í trúarritunum, að ekki sé minnst á stefnuskrá Hamas og annarra hryðjuverkasamtaka. Og Freedom House-stofnunin bandaríska hefur lýst því í skýrslu hvernig boðað er hatur á öllum öðrum en múslímum í opinberum trúfræðsluritum fyrir börn í Sádi-Arabíu en þar eru ofsatrúarmenn Wahhabi-múslíma við völd.

„Múslímum er skipað að „hata“ kristna, gyðinga, „fjölgyðistrúarmenn“ og aðra „guðleysingja“, þar á meðal múslíma sem ekki eru wahhabítar þó að, svo furðulega sem það hljómar, þeim sé sagt að sýna þeim „ekki óréttlæti“, segir í skýrslunni.

Víða í Kóraninum og svonefndum hadítum (mörg þúsund frásögnum af Múhameð spámanni og lífi hans) er farið hörðum orðum um þá sem svíkja trúna, að ekki sé minnst á villutrúarmenn. Þeir eigi ekkert gott skilið.

En í Kóraninum er einnig lögð þung áhersla á mildi Allah og miskunnsemi [gagnvart Múslimum], hvatt til friðar. Kóraninn er því, eins og Biblían og fleiri trúarrit, fullur af mótsögnum. Stóri vandinn er að verulegur hluti þeirra 1600 milljóna manna um allan heim sem aðhyllast íslam hampar fyrst og fremst herskáu ummælunum, hatri og hroka. Milljónir þeirra vilja stríð og hermdarverk.

Baráttukona í hættu.

Ayan Hirsi Ali er sómölsk að uppruna og alin upp í íslamstrú en hefur kastað trúnni. Fjöldi múslíma álítur að það sé dauðasök. Hún býr nú í Bandaríkjunum og nýtur stöðugt verndar öryggisvarða vegna þess að ofstækismenn hóta að myrða hana vegna harðrar gagnrýni hennar á íslam og kvennakúgun meðal múslíma.

Menn eigi að taka það alvarlega, segir Hirsi Ali, þegar hryðjuverkamenn vitna orðrétt í Kóraninn. Ekki má líta svo á að þeir séu bara að nota þessar trúarlegu tilvitnanir sem eins konar reykjarslæðu til að fela raunverulegu ástæðurnar fyrir hatri sínu. Fátækt og eymd í heimi múslíma séu auðvitað heppilegur jarðvegur fyrir ofstæki en hryðjuverkamennirnir séu sjaldnast að berjast gegn félagslegu eða efnahagslegu óréttlæti. Þeir vilji bara framfylgja boðum spámannsins frá sjöundu öld, ná heimsyfirráðum.

Oft er talað um pólitískt íslam [Sunni-Islam] og það réttilega, trú og stjórnmál fléttast mjög saman í fræðunum. Trúin á að ráða, ekki fólkið. Og ofstæki íslamista sem gera sjálfsmorðsárásir minnir helst á æði margra veraldlegra trúmanna, kommúnista og nasista um miðja síðustu öld.

Samkennd með trúsystkinum.

Þegar forseti Írans, klerkurinn Hassan Rouhani, gagnrýndi nýlega framferði Ríkis íslams, IS, sagði hann að múslímar væru vanir því að aðrir trúarhópar sýndu þeim grimmd en ekki að það væru „aðrir múslímar“ sem stæðu fyrir þannig aðgerðum. Athyglisvert er að hann, sjálfur klerkurinn, hikaði ekki við að bendla IS við íslam! Og talsmenn hinnar frægu Al-Azhar mosku og samnefnds háskóla í Kaíró treysta sér ekki til að útskúfa IS-mönnum, segjast ekki hafa vald til þess. Þeir láta nægja að fordæma grimmd IS-böðlanna.

Trúin er því ekki saklaus. Breski sagnfræðingurinn Robert Skidelsky og fleiri fræðimenn hafa bent á að flestir vesturlandamenn séu sjálfir orðnir mjög veraldlega þenkjandi. Þeir skilji því alls ekki hvað trúin sé öflugur þáttur í hugarheimi mikils meirihluta múslíma, einnig þeirra sem ekki séu endilega mjög trúræknir. Þeir síðarnefndu haldi fast í hefðir hennar og finni flestir til mikillar samkenndar með öðrum múslímum, hvar sem er í heiminum.

Áðurnefnd Hirsi Ali segir að eina leiðin út úr þessum sögulegu ógöngum sé að íslam þróist, Verði mildari og breytist eins og kristindómurinn gerði síðustu aldirnar. Vestrænar þjóðir verði að skilja að rætur ofbeldisins séu í sjálfri trúnni. Íslam verði að segja skilið við miðaldir.

Hófsamir múslímar verði að rísa upp, menn verði að einbeita sér að því í trúnni sem ekki sé ósamrýmanlegt annarri menningu og nútímanum og ali á tortryggni. Þeir geti beðið fimm sinnum á dag, gefið fátækum ölmusur, farið í pílagrímsferðir til Mekka. En þeir verði að hætta að hóta öðrum og drepa þá. Hætta að krefjast þess að öll veröldin hlýði boðum íslams.

Stjórnvöld í London hafa reynt að fá leiðtoga múslímasafnaða til að taka þátt í því að reyna að hemja útbreiðslu trúaröfga meðal breskra múslíma. Þótt netið sé orðið áhrifamesta verkfærið til slíkra hluta geta herskáir ímamar líka notað madrassakerfið, skóla fyrir múslímabörn, til að innræta þeim ofstæki. Stjórnvöld vilja því hafa eftirlit með skólunum sem gjarnan tengjast moskum, einkum óskráðum. En samtök um 400 moska segja nei. Eftirlit væri skerðing á trúfrelsi, segja þau.

 

Þorsteinn Pálsson vanvirðir Lýðveldið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Þorsteinn Pálsson vanvirðir Lýðveldið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Íslendingar eiga ekki bara í efnahagsstyrjöld við nýlenduveldin, heldur sækir að okkur hersveit Evrópusinna. Flest aðhyllist þetta fólk framandi hugmyndafræði kommúnismans. Undantekning er líklega Þorsteinn Pálsson sem hampar einhvers konar frjálshyggju á tyllidögum. Hvað sem líður hugmyndafræði Þorsteins, þá vanvirðir hann lýðveldi Íslands í Fréttablaðinu 26. febrúar 2011.

Þorsteinn sækir að því stjórnarformi sem landsmenn völdu í þjóðaratkvæði árið 1944. Þetta stjórnarform nefnist lýðveldi, sem felur í sér að fullveldi í landinu er hjá lýðnum. Í staðinn er Þorsteinn að berjast fyrir stjórnarformi sem hann nefnir þingræði. Þingræði er ekki skilgreint í stjórnarskránni og raunar ekki nefnt þar á nafn.

Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.

Í fyrstu grein Stjórnarskrárinnar segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.« Þessi setning merkir að lýðurinn fer með fullveldisréttinn í landinu og að ríkisstjórnin er bundin ákvörðunum Alþingis. Skipun ríkisstjórna er alls ekki í höndum Alþingis, heldur er skipun og lausn ráðherra í höndum forseta Lýðveldisins. Hvernig Þorsteinn Pálsson getur misskilið þessar staðreyndir er eitt af leyndarmálum alheimsins. Í ritgerð sinni segir Þorsteinn:

»Það er rangfærsla að forseti leiki samkvæmt stjórnarskrá einhvers konar hlutlausan ármann þjóðarviljans er vísi málum eftir atvikum til afgreiðslu hjá löggjafarvaldi Alþingis eða löggjafarvaldi fólksins. Það er líka rangfærsla að beint lýðræði sé fullkomnara en fulltrúalýðræði.«

Af 81 grein núgildandi stjórnarskrár fjalla 30 fyrstu greinarnar um verkefni forsetans. Ætlar Þorsteinn Pálson að afskrifa stjórnarfarslega stöðu forsetans með háðsyrðum? Enginn vafi leikur á að forsetinn er umboðsmaður almennings og hann hefur það viðfangsefni að gæta hagsmuna landsmanna gagnvart óþjóðhollum stjórnmálaöflum.

Allir ættu að geta lesið 26. grein stjórnarskrárinnar og séð að forsetinn getur sent lög í þjóðaratkvæði, en hefur ekki neitunarvald. Við vitum að við ákvarðanir sínar hefur Ólafur Ragnar eingöngu vísað til vilja þjóðarinnar. Enda væri tilgangslaust að senda lög í þjóðaratkvæði sem ekki væru líkur til að yrðu felld.

Er einveldi fullkomnara en lýðveldi ?

Til að koma höggi á Lýðveldið leiðist Þorsteinn út í samanburðarfræði og fullyrðir að beint lýðræði sé ekki fullkomnara en fulltrúalýðræði. Það er undarlegt að gefa í skyn að eitt stjórnarform geti verið »fullkomnara« en annað. Öllum einræðisherrum finnst örugglega, að eina fullkomna stjórnarfarið sé einveldi. Hins vegar er lýðveldi á Íslandi og við skulum þakka stofnendum lýðveldisins fyrir það. Annars væri þjóðin núna með 1.000 milljarða Icesave-klyfjar á bakinu og eru þó næg mistök ríkisstjórnar. En að orðum Þorsteins:

»Það sem forseti gerir er að hafna tillögu frá ráðherra um staðfestingu á lögum. Að formi og efni felst í því pólitísk andstaða við lögin og vantraust á dómgreind ráðherrans og þess meirihluta sem að baki honum stendur. Með því að forsetanum var ekki fengið stöðvunarvald er þjóðaratkvæðagreiðslan sjálfvirk afleiðing af synjuninni. Hún er sett í stjórnarskrá til að leysa ágreining forseta og Alþingis.«

Öll þessi málsgrein er viðsnúningur á staðreyndum. Forsetinn hafnaði ekki »tillögu ráðherra«, heldur hafnaði hann lagafrumvarpi staðfestingar sem varð samt samtímis að lögum. Í þeim gerningi fólst engin »pólitísk andstaða við lögin«, heldur vitund um andstöðu fullveldishafans – landsmanna. Álíka gáfuleg er fullyrðing Þorsteins, að þjóðaratkvæði sé í Stjórnarskránni til að leysa ágreining forseta og Alþingis. Forsetinn hefur ekki gert neinn ágreining við Alþingi, hvorki um Icesave né önnur mál.

Næmur skilningur fyrir hagsmunum ESB.

Annars er Þorsteini ekki alls varnað því að hann fjallar af næmum skilningi um þau skilyrði sem Bretar og Hollendingar settu fyrir gerð Icesave-III. Með hönd á hjarta, telur Þorsteinn það sýna mikla ábyrgð hjá sumum þingmönnum Sjálfstæðisflokks að samþykkja Icesave-samningana sem byggjast ekki bara á forsendulausum kröfum heldur eru einnig brot á Stjórnarskránni. Þorsteinn segir:

»Í þessu tilviki verður líka að hafa hugfast að Bretar og Hollendingar settu það sem skilyrði fyrir þriðju samningatilrauninni að fleiri kæmu að málinu en ríkisstjórnin. Stjórnarflokkarnir beygðu sig fyrir þeirri kröfu. Forysta Sjálfstæðisflokksins sýndi að sama skapi mikla ábyrgð með því að taka þátt í þeirri tilraun utan ríkisstjórnar og á endanum að standa að nýjum samningi.«

Við skulum ekki gleyma því að Þorsteinn er í samninganefnd ríkisstjórnarinnar sem hefur það verkefni að innlima Ísland í Evrópusambandið. Hans sýn á Icesave-málið kemur því ekki á óvart. Því hefur raunar verið fleygt að samninganefndin hafi verið hinn eiginlegi gerandi að Icesave III-samningunum. Ef það er rétt verður bægslagangur Þorsteins skiljanlegur því að enginn dregur hollustu hans við Evrópusambandið í efa.

 

Forsetinn á ekki að vera sameiningartákn.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Forsetinn á ekki að vera sameiningartákn.

Fyrst birt í Kjarnanum 20. júní 2016.

Ólafur Páll Jónsson.

I. Stundum er sagt að forsetinn eigi að vera sameiningartákn. Þetta finnst mér vitleysa. Og því oftar sem ég heyri þetta og því meira sem ég hugsa um þetta, því fráleitara finnst mér þetta. Þegar ég hugsa um aðra hluti sem líka eiga að vera sameiningartákn – til að mynda fánann eða fótboltalandslið – þá sannfærist ég enn frekar um að forsetinn eigi ekki að vera sameiningartákn. Það er helst að fáninn geti talist slíkt tákn, því af þessu er hann einn um að vera tákn. Forseti og landslið eru ekki tákn.

Fánar eru tákn, en ekki endilega sameiningartákn. Fáni Sameinuðu þjóðanna er kannski sameiningartákn vegna þess að sá félagsskapur var beinlínis stofnaður með hugsjón samstarfs og einingar að leiðarljósi og til höfuðs sundrung og óvinafagnaði. Kannski er Íslendski fáninn líka sameiningartákn – við veifum honum þegar við gleðjumst saman á 17. júní, sumardaginn fyrsta og þegar við mætum til að horfa á landsliðin okkar. Það sama verður ekki sagt um Bandaríska fánann. Vissulega eru Bandaríkjamenn duglegir að flagga þegar þeir koma saman en í hugum margra Bandaríkjamanna er fáninn frekar tákn um margra alda kúgun og yfirgang.

II. En aftur að forsetanum. Forseti er handhafi valds og sem slíkur er hann »gerandi« en ekki tákn. Og þar af leiðandi ekki sameiningartákn. Það er mikill munur á því að vera gerandi eða tákn. Tákn er máttvana gagnvart þeim sem það túlka. Fáninn, sem blaktir við hún á tyllidögum, getur ekki tekið það upp hjá sér að breyta merkingu sinni. Hann getur ekki haft neitt frumkvæði. Það erum við sem drögum fánann að húni og horfum á hann þar sem hann blaktir í vindinum, það erum við sem gefum honum merkingu. En það erum ekki við, sem horfum á forsetann á hlaðinu á Bessastöðum, sem gefum honum merkingu. Ef forsetaembættið hefur einhverja merkingu yfirleitt, þá er það vegna þess að þeir sem hafa gegnt því hafa gert eitthvað, ekki vegna þess að við sem áhorfendur höfum lagt einhverja merkingu í það.

Þannig er það líka með fótboltalandslið. Það er gerandi en ekki tákn. Þegar stelpurnar hafa spilað á stórmótum – og nú strákarnir líka – og standa sig vel, þá sameinumst við í hvatningu og fögnuði, finnum til samkenndar og stolts. En sameiningin er ekki til komin vegna þess að fyrir augu okkar ber sameiningartákn heldur vegna þess að við berum tilfinningar til leikmannanna og hrífumst af dugnaði, ákveðni, hugrekki, þrautseigju og öðrum góðum eiginleikum sem við sjáum í fari þeirra. Ef karlalandsliðið hefði mætt huglaust til síns fyrsta leiks á Evrópumeistaramótinu og spilað af ragmennsku og undirlægjuhætti gegn hinum bráðsnjöllu Portúgölum, þá hefðu Íslendingar ekki fundið til stolts og samstöðu við að horfa á leikinn. Þvert á móti hefði fólk yfirgefið völlinn sem sundraður hópur, reitt og jafnvel fundist það lítillækkað – og eflaust látið illum látum og orðið þjóðinni til skammar. Fótboltalandslið er ekki sameiningartákn, því það er ekki tákn, þótt það sem gerandi geti vissulega verið sameiningarafl. En sameiningarmáttur landsliðs veltur á því hvernig það stendur sig.

Forseti er ekki sameiningartákn en hann getur verið sameiningarafl. Til þess að svo megi verða, þurfa ákveðin gildi og dygðir að einkenna störf hans. En hvaða gildi og hvaða dygðir? Hér vandast málið. Í fjölhyggjusamfélögum samtímans er ekki hægt að ganga að neinum tilteknum gildum og dygðum sem hinum réttu. Það er engin eining um hvað séu »Íslendsk gildi« og þess vegna getur forsetinn ekki orðið sameiningarafl með því að vera sammála öllum. Ef hann vill ekki stíga tærnar á neinum, þá getur hann ekki hreyft sig úr stað. Ef hann vill ekki segja neitt sem einhver er ósammála, þá verður hann að þegja. En slíkur forseti yrði aldrei annað en stofustáss á Bessastöðum; eins og fáni sem blaktir í vindinum á hátíðisdögum, yrði hann ekki sameiningarafl en kannski prýðilegt skraut.

III. Þegar fólk sameinast, þá sameinast það um eitthvað. Hið dásamlega við fótboltann er að fólk skuli geta sameinast um eitthvað sem í raun er fullkomlega tilgangslaust. En forsetinn á ekki kost á slíku. Sem hluti af ríkisvaldinu getur hann ekki vænst þess að fólk sameinist um hann í krafti þess að hann geri eitthvað fullkomlega tilgangslaust – jafnvel þótt hann gerði það snilldarvel. Þvert á móti verður sameiningarafl forseta að eiga rætur í einhverju sem er mikilvægt en ekki tilgangslaust. Það verður í raun að tvinnast úr tvenns konar þáttum: gildum og samræðu. Annars vegar gildum sem eru einhvers konar grunngildi þjóðarinnar. Hins vegar verður forsetinn að eiga í samræðu við þjóðina um þessi gildi – og því umdeildari sem gildin eru, þeim mun mikilvægari verður samræðan.

Samræða forseta við þjóð sína má ekki vera hvernig sem er. Hún verður að einkennast af virðingu fyrir þeim sem eru ósammála; hún má ekki verða kappræða þar sem leitast er við að sigra þá sem eru á öndverðri skoðun, heldur rökræða þar sem leitast er við að skapa gagnkvæman skilning. Þegar fólk skipar sér í fylkingar sem síðan lýstur saman í kappræðu, þá vegast menn með spjótum mælskubragða. Þar fer lítið fyrir kærleika og umhyggja fyrir sannleika er víðs fjarri. Þannig hafa stjórnmálin oft verið – átakastjórnmál þar sem jafnvel forystumenn í ríkisstjórn og flokkum leggja sig fram um að hæðast að andstæðingum og gera lítið úr þeim sem eru þeim ósammála. Þetta er lítilmótlegasta tegund stjórnmálamanna, því með slíku háttalagi ganga þeir fram undir gunnfána sundrungar.

Forseti sem tekur þátt í eiginlegri samræðu við þjóðina – einhvers konar opinni rökræðu – skipar sér ekki í fylkingu. Í eiginlegri samræðu – eins og vinur ræðir við vin – mætist fólk ekki í fylkingum þótt það taki afstöðu og sé oft ósammála. Fólk mætist sem vinir, forvitið um hugmyndir annarra en jafnframt leitandi að rökum fyrir eigin afstöðu og jafnan reiðubúið til að endurskoða hana. Í slíkri samræðu reynir fólk vissulega að sannfæra hvað annað en það mætist líka til að læra hvað af öðru, gjarnan í þeirri trú að gott líf einkennist af sífelldum lærdómi. Andstæðan er líf sem einkennist af þvergirðingshætti og þumbaraskap. Þumbaraskapurinn höfðar reyndar til margra eins og sést á því að fólk er stundum lofað fyrir að standa fast á eigin skoðun. Það er einlæg trú mín að það sé betra að búa í samfélagi þar sem fólk er opið fyrir skoðunum annarra og líti á ólík sjónarmið og jafnvel ágreining sem tækifæri til að læra eitthvað nýtt, heldur en í samfélagi þar sem hver hangir á sinni sannfæringu eins og hundur á roði.

Ég held að við ættum að leita okkur að forseta sem getur verið sameiningarafl. Slíkur forseti leitar ekki að lægsta samnefnara allra í samfélaginu (þá verður hann bara stofustáss), heldur leitar hann að mikilvægum gildum (jafnvel umdeildum) og setur þau á dagskrá í samræðu við þjóðina. Það er ekki gefið hver nákvæmlega þau gildi ættu að vera, en ég held að þau þurfi að vera af þrennum toga. Í fyrsta lagi varða gildin náttúruna sem er forsenda alls lífs. Stærsta verkefni samtímans er að tryggja að þessi eina jörð sem við höfum til að búa á geti áfram verið bústaður mannkyns og annarra lífvera. Í öðru lagi varða gildin menninguna sem við sækjum í til að glæða líf okkar merkingu. Menningin spannar allt litróf mannlífsins og varðar okkur bæði sem njótendur og sem skapendur. Án menningarinnar yrði lífið í þessu landi einungis deyfðarlegt strit. Í þriðja lagi varða gildin stjórnskipanina og stjórnmálamenninguna sem gerir okkur kleift að lifa farsællega saman í þessu landi.

 

Verkefni forsetans eru vel skilgreind – í Stjórnarskránni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Verkefni forsetans eru vel skilgreind – í Stjórnarskránni.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 25. júní 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í nýrri könnun á viðhorfi landsmanna til forsetaembættisins, kom fram að um 34% telja embættið skipta litlu máli í Íslendsku stjórnkerfi, þar af vildu 12% leggja embættið niður. Þessi niðurstaða staðfestir, að hatursmenn Lýðveldisins hafa ná miklum árangri, við að ófrægja það stjórnarform sem þjóðin kaus sér 1944 og samþykkt var í þjóðaratkvæði með 98,3% atkvæða.

Því miður var ekki spurt jafnframt um afstöðu fólks til Lýðveldisins og því er ekki öruggt að fullur skilningur sé hjá landsmönnum, á tengslum forseta og lýðveldis. Samanburður á milli afstöðu til stjórnmálaflokka og embættis forseta, gefur þó vísbendingu um að þessi 34% séu raunverulega að lýsa andúð á Lýðveldinu. Því má ætla, að þetta fólk horfi vonaraugum til Evrópusambandsins, hins ólýðræðislega og yfirþjóðlega Brussel-valds.

Staðreyndin er auðvitað sú, að stjórnarform lýðveldis er ekki mögulegt án handleiðslu forseta. Segja má að forsetinn sé persónugervingur Lýðveldisins og varðmaður Stjórnarskrárinnar. Þetta birtist bezt í þeirra staðreynd, að af 81 grein í stjórnarskrá Íslands, fjalla 30 fyrstu greinarnar um forsetann, eða um 37%. Öll lýðveldi eru með hliðstætt stjórnarform og hafa alltaf verið, þótt í ótal tilvikum hafi úrkynjun leitt til hruns lýðveldis-formsins og oft hefur þurft blóðug átök til að endurreisa það.

Frambjóðendur til forseta sem ekkert vita um Stjórnarskrána.

Sú kosningabarátta sem nú stendur yfir vegna forsetakjörs, hefur leitt í ljós að frambjóðendurnir eru flestir ákaflega illa að sér um þau verkefni sem forsetinn hefur með höndum. Kappræðufundirnir fjalla að mestu leyti um áhugamál frambjóðenda, en lítið er minnst á raunveruleg verkefni. Sem undantekningar er þó hægt að nefna Sturlu Jónsson og Davíð Oddsson. Mesta furðu vekur, að sá frambjóðandi sem líklega hefur skrifað mest um embætti forsetans, virðist minnstan skilning hafa á starfinu. Þetta er Guðni Thorlacius Jóhannesson.

Að eigin sögn, byggir Guðni kosningastefnu sína á fjórum drýgindalegum kjörorðum: (öllum óháður-mannasættir-málsvari landsins-sameiningartákn). Ekkert þessara atriða er hægt að sérmerkja forseta Lýðveldisins, eins og verkefni hans eru skilgreind í Stjórnarskránni. Flestum mun ljóst að skreytingar af þessu tagi, eru bara leiktjöld í anda Potemkin (1739-1791). Upp í hugann kemur vísubrotið: »Glott hann ber af gömlum ref, glenntur er hans kjaftur«. Skraut-hænsnin að Bessastöðum eiga sannarlega ekki von á góðu.

Sagnfræði og þjóðníð, greinar á sama meiði ?

Skrif Guðna Thorlacius um núverandi forseta, Ólaf Ragnar Grímsson, hafa oft á tíðum haft yfirbragð hatursfullra árása. Til dæmis hefur Guðni líkt Ólafi Ragnari við foringja Ítalskra glæpasamtaka: »En Ólafur Ragnar á sér fortíð, guðfaðir útrásarinnar.« og hann hefur einnig líkt honum við bragðaref í Bretskum framhaldsþáttum: »Humphrey Appleby í bresku gamanþáttunum “Já, ráðherra” hefði ekki getað orðað það betur«. Eftirfarandi dæmi sýnir hvernig sagnfræðingurinn Guðni Thorlacius snýr sögulegum staðreyndum á hvolf, til að þjóna lyndiseinkun sinni:

»Valdhöfum í Lundúnum og Haag má hann [Ólafur Ragnar] þakka að hafa losnað úr Icesave-snörunni. Þeir neituðu að samþykkja fyrirvara Alþingis og því þurfti að semja upp á nýtt. Í árslok 2009 var það samkomulag samþykkt á þingi með nær minnsta mun. Um sama leyti var forseti hafður að þvílíku háði og spotti í áramótaskaupi að þess voru engin dæmi. Átti hann sér viðreisnar von?«

Ritbragð sem Guðni Thorlacius hefur tileinkað sér, er að hafa hnjóðsyrði sín eftir öðrum, heldst eftir óþekktum útlendingum. Gróa á Leiti sagði gjarnan »ólyginn sagði mér, en blessaður berðu mig ekki fyrir því« og þá var öruggt að lygin kom frá henni sjálfri. Guðni Thorlacius er ekki ennþá orðinn þjóðsagna-persóna, í líkingu við Gróu á Leiti, en sumum finnst eftirfarandi ummæli hans nálgast þjóðníð:

1. dæmi: »“Græðgi þeirra á sér engin takmörk” sagði einn breskur embættismaður eftir stríð þegar hann rifjaði upp afstöðu Íslendinga.«

2. dæmi: »Að sögn bresks sendiherra viðurkenndi einn ráðherrann hér [Íslandi] líka í tveggja manna tali að hann hálfskammaðist sín þegar Íslendingar stærðu sig af frammistöðunni í stríðinu.«

Ég hef eitthvað misskilið inntak sagnfræðinnar, ef svona Gróusögur eru viðurkennd aðferð í Sagnfræðideild Háskóla Íslands. Eru það meðmæli með forsetaframbjóðanda, að hafa látið opinberlega frá sér fara illmælgi um forseta landsins og sína eigin þjóð? Ábyrg þeirra kjósenda er mikil, sem þrátt fyrir aðvaranir ætla að kjósa Guðna Thorlacius Jóhannesson.

 

Íslendingar hafna forsetaframbjóðanda sem þykist vera »sameiningartákn«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Íslendingar hafna forsetaframbjóðanda sem þykist vera »sameiningartákn«.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júní 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Sameiningartákn þjóða geta verið margvísleg, en þau eiga það sameiginlegt að vera bara tákn og ekkert annað. Flestir viðurkenna, að þjóðfáninn og þjóðsöngurinn eru gagnleg sameiningartákn. Hins vegar verður að gjalda varhug við einstaklingum, sem þykjast vera sameiningartákn. Sagan kennir okkur, að slíkt er fyrst og fremst stundað af fólki, sem haldið er yfirþyrmandi mikilmennsku-sturlun.

Ekki kann ég mörg dæmi um fólk, sem reynt hefur að þykjast vera »sameiningartákn«. Þetta er ógeðfeld hegðun, sem venjulega verður ekki dulinn. Oftar en ekki, er þessi orðleppur notaður til að fela vanhæfni og falskan tilgang. Í aðdraganda forsetakosninga er vert að líta til baka, í þeim tilgangi að læra af okkar eigin sögu og forðast augljósa forar-pytti sem munu verða á vegi þjóðarinnar.

Deilan um Evrópska efnahagssvæðið.

Alþingiskosningar fóru fram 20.03.1991 og í kjölfarið var mynduð svonefnd Viðeyjarstjórn - Alþýðuflokks og Sjálfstæðisflokks. Alþýðuflokkur (forveri Samfylkingar) undir formennsku Jóns Baldvins Hannibalssonar, krafðist innlimunar Íslands í ESB (Evrópusambandið). Sjálfstæðisflokkur, undir formennsku Davíðs Oddssonar, var andvígur innlimun og málamiðlun flokkanna varð aðild að EES (Evrópska efnahagssvæðinu).

Alþýðuflokkur túlkaði inngönguna í EES sem áfangasigur og hatursmenn Lýðveldisins stefndu áfram að innlimun í ESB. Sjálfstæðisflokkur hafnar þessum hugmyndum og fullyrða má, að meirihluti landsmanna hefur engan áhuga á að lúta ólýðræðislegu og yfirþjóðlegu Brussel-valdi. Varla þekkjast þó sterkari rök gegn þessari óþjóðhollu stefnu Samfylkingar, en fengust 07.03.2016, þegar sjálfur Jón Baldvin lýsti yfir andstöðu við innlimun í ESB, með orðunum: »Við göngum ekki inn í brennandi hús«.

Undirskriftasöfnun átti að virkja frumburðarrétt þjóðarinnar.

Víkjum sögunni til ársins 1993, þegar tekist var á um löggjöf um aðild Íslands að EES. Á meðal landsmanna var mikil andstaða við inngöngu í EES og fram fór undirskriftasöfnun. Skorað var á forseta Lýðveldisins að hann neitaði að undirrita lögin. Afleiðingin hefði orðið þjóðaratkvæði, þjóðin hefði notað þann frumburðarrétt sem hún hefur sem fullveldishafi. Forsetinn hefði jafnframt staðfest að hann var trausts verður, sem gætslumaður Stjórnarskrárinnar. Alls skrifuðu undir áskorunina yfir 34.000 manns, sem miðað við núverandi mannfjölda samsvarar 43.000.

Forseti Lýðveldisins á þessum tíma hét Vigdís Finnbogadóttir og sat hún sitt fjórða kjörtímabil 1992-1996. Reikna má með, að fyrirfram hafi verið fengið loforð hjá Vigdísi, að hún myndi virða vilja stórs hluta þjóðarinnar. Sár voru því vonbrigðin, þegar fréttist að Vigdís hafði verið fljót að undirrita lögin. Á ríkisráðsfundi 13.01.1993, aðeins degi eftir samþykkt Alþingis, innsiglaði hún sigur Evrópusinna. Í tilraun til að blekkja almenning, gaf hún út langa og þvælingslega yfirlýsingu, þar sem megin-afsökun hennar var að hún væri »sameiningartákn«.

Með þessari afstöðu, gerði Vigdís orðið »sameiningartákn« að skammaryrði. Reynt var að breiða yfir þjóðsvikin með orðleppi, sem ávallt síðan vísar til svika og undirferla ráðamanna. Sá verknaður að svipta þjóðina frumburðarréttinum, gat auðvitað ekki verið tákn um sameiningu og ömurleg er umsögnin, að með svikunum væri verið að »efna drengskaparheit forseta við þjóðina«. Eftir þessa framgöngu var Vigdís rúin trausti og bauð hún sig ekki fram í forsetakosningum 1996. Þá var kosinn í embættið maður allt annarar gerðar.

Fólk sem segist vera »sameiningartákn« er varhugavert.

Að svikin 1993 voru ekki óviljandi mistök Vigdísar, kom í ljós mörgum árum síðar. Þá var tekist á um Icesave-kúgun nýlenduveldanna, sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur lág flöt fyrir. Greiða átti atkvæði um Icesave-III-lögin 09.04.2011 og daginn fyrir þjóðaratkvæðið lét Vigdís Finnbogadóttir frá sér fara aðra yfirlýsingu, sem brennd er í minni þjóðarinnar. Hún viðurkenndi að hún hafði greitt atkvæði með svika-samningunum.

Nú er í framboði til forseta maður að nafni Guðni Thorlacius og hans megin kosningaloforð er að verða »sameiningartákn« og vísar hann sérstaklega til fyrrverandi forseta Vigdísar Finnbogadóttur. Ekki er hægt annað en gjalda varhug við þessum manni, því að komið hefur fram að hann var ákafur stuðningsmaður Icesave-stjórnar Jóhönnu, studdi Svavars-samningana og innlimun Íslands í ESB. Ekki er hægt að taka mark á síðbúnu og torfengnu loforði um að hann hafi skipt um skoðun.

Auk þess verður að benda á, að skrif þessa manns um Íslendinga eru ótrúleg og ærumeiðandi. Þau koma algerlega í veg fyrir að hann geti orðið gæfuríkur forseti. Að flytja útlendar lygasögur um græðgi Íslendinga (Græðgi þeirra [Íslendinga] á sér engin takmörk) og halda því fram að Þorskastríðin hafi hvorki verið stríð né haft nokkra þýðingu, eru ummæli sem varla geta verið sett fram af góðum huga. Ábyrg þeirra kjósenda er mikil, sem þrátt fyrir aðvaranir ætla að kjósa Guðna Thorlacius Jóhannesson.

Báðar yfirlýsingar Vigdísar: Vigdís Finnbogadóttir - glórulaus glókollur á forsetastóli.

 

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	XXX
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Sunni-Islam	Evrópuvaktin	XXX

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

Apella sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

»Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.«

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn«. Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.