Að svæfa eða ljúka aðildarviðræðum við ESB ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Að svæfa eða ljúka aðildarviðræðum við ESB ?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júní 2013.

  

 

Guðni Ágústsson.

Ýmsir þeir sem vilja halda áfram aðlögun eða samningaviðræðum við ESB fara nú mikinn og fordæma ríkisstjórnarflokkana og væna þá um svik við kjósendur. Svikaumræðan nú stafar af því að Alþingi ályktaði að sótt yrði um aðild að ESB sumarið 2009 og sú ályktun standi þar til annað verði ákveðið. Ennfremur er því haldið fram að allavega Sjálfstæðisflokkurinn hafi lofað þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort viðræðunum verði fram haldið eða hætt einhvern tímann á kjörtímabilinu. Þessi umræða og ákvarðanataka, sem virðist þvælast fyrir nýrri ríkisstjórn og ráðherrum, getur áður en varir skaðað trúverðugleikann og ESB botnar þetta ekki heldur.

Allt er þetta sambærileg orðræða og á síðasta kjörtímabili sem nú er að fara í gang og þegar svikaumræðan tröllreið Vinstri-grænum og þeir voru eðlilega vændir um að hafa svikið sitt stærsta og eina kosningaloforð 2009. Þorsteinn Pálsson, fyrrverandi forsætisráðherra, staddur á sínum Kögunarhól, og fleiri fara fyrir þessari umræðu. Umræðan er ríkisstjórninni og stjórnarflokkunum hættuleg til lengdar. Ég vil trúa því að höggvið verði á allan vafa í þessu efni þegar Alþingi kemur saman til fundar í haust.

Ef sáttmáli stjórnarflokkanna er lesinn yfir finnst mér hann auðskilinn en ég heyri hann samt túlkaðan á mismunandi vegu eftir viðhorfum manna, hvort þeir vilja halda áfram í aðildarviðræðum eða ekki. Kaflinn hljóðar svo:

»Gert verði hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verði lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Þetta þýðir að mínu viti að viðræðum er lokið og formlega beri að staðfesta það sem fyrst.

Alþingi verður að höggva á hnútinn.

Utanríkisráðherra, Gunnar Bragi Sveinsson, hefur farið á fund Stefans Füle, stækkunarsjóra ESB, og tilkynnt hlé á viðræðunum, já, hlé, ekki viðræðuslit. Össur Skarphéðinsson tilkynnti að hægt yrði á viðræðum í aðdraganda kosninganna eins og menn muna, ljósin dempuð. Í stjórnarsáttmálanum stendur að tekið verði saman tvennt: annars vegar staða samningaviðræðnanna og hins vegar þróun ESB frá því aðildarviðræður hófust 2010.

Nú er sambandið að verða yfirþjóðlegt og gerræðislegt gagnvart ríkjum í erfiðleikum. Ég get hins vegar tekið undir það með Þorsteini Pálssyni að á þeim sama stað og viðræður voru settar í gang með ályktun 2009 verði einnig að ljúka þeim á Alþingi sjálfu. Þorsteinn segir: »Í fullveldi Alþingis felst að Ísland er umsóknarland þar til það sjálft ályktar annað.« Þarna liggur hundurinn grafinn og um þetta munu ríkja deilur. Þess vegna verður að virða þessa skoðun og kalla fram nýjan þingvilja til að framfylgja stefnu ríkisstjórnarinnar og að utanríkisráðherrann, Gunnar Bragi Sveinsson, standi á bjargi en ekki í sandi. (Athugasemd: Alþingi fer ekki með fullveldi Íslands. Það er almenningur sem það gerir.)

Þjóðarvilji, þingvilji og ríkisstjórnarvilji.

Í haust þegar úttektin liggur fyrir og verður lögð fyrir Alþingi á á grundvelli hennar að samþykkja ályktun um að aðildarviðræðum um inngöngu Íslands í ESB verði slitið. Eins og hér er rakið stendur samþykktin frá 2009 verði hún ekki rofin með nýrri ályktun Alþingis, munu þeir sem vilja í ESB nota gömlu ályktunina eins og arfasátuna forðum í brennunni, kveikja við hana bál og ófrið sem verður ríkisstjórninni hættulegur. Alltaf er best í átakamálum að ganga hreint til verks og höggva á hnútana. Það getur ekki verið erfitt fyrir stjórnarflokkana að gera þetta afdráttarlaust. Báðir boðuðu þeir þetta í kosningabaráttunni og kallast nei-flokkar sem unnu afgerandi kosningasigur. Samfylkingin, ESB-flokkurinn, tapaði kosningunum og ellefu þingmönnum.

Afdráttarlaus fannst mér þjóðhátíðarræða forsætisráðherra, Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, á þjóðhátíðardaginn um sjálfstæði Íslands og þar kom fram hörð gagnrýni á ESB fyrir aðförina að Íslandi í Icesave. Og ekki lyfti ESB hönd til að verja okkur í hryðjuverkaárás Bretanna að efnahag Íslendinga, sem er versta aðför að sjálfstæðu ríki - og það Natóþjóð gegn annarri vopnlausri Natóþjóð. Það þarf síðan þjóðarvilja, þingvilja og ríkisstjórnarvilja til að fara í aðildarviðræður við ESB að nýju. Komi fram ríkisstjórnarvilji síðar sem ekki er til staðar nú þarf fram að fara þjóðaratkvæðagreiðsla um málið. Utanríkisráðherra á því aðra ferð fyrir höndum til Brussel í haust til að tilkynna endanlega niðurstöðu ríkisstjórnar og Alþingis; að viðræðunum sé slitið. Góður vilji Gunnars Braga eða hljómmikil ræða dugar skammt. Alþingi verður að klára málið.

Von þjóðar - tækifæri til að láta gott af sér leiða

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Von þjóðar - tækifæri til að láta gott af sér leiða.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 22. júní 2013.

  

 

Baldur Ágústsson.

Víst er fargi létt af fólki nú þegar fyrsta vinstri ríkisstjórn lýðveldisins sem haldið hefur út í heilt kjörtímabil er farin frá. Þegar hún var kosin 2009 var það vegna loforða um betri tíð og blóm í haga - margskonar »blóm«. Fátt blóma kom þó úr gróðurhúsi ríkisstjórnar alþýðunnar - og mest voru það frostrósir. En þetta vitum við öll og ekki skal fjölyrt hér um þann harmleik - aðeins nefnt að þeir sem lofa, ljúga síðan og svíkja, falla fyrr eða síðar. Það er lögmálið.

Ný ríkisstjórn Framsóknar og Sjálfstæðisflokks og þingmenn allir eru boðnir velkomnir til starfa. Margt ungt fólk, með nýfenginn veldissprota í höndum, stendur á krossgötum. Til annarrar handar liggur gamalkunnur slóði. Hann geymir sögu valdapots, hrossakaupa, leyndarhyggju, sérhagsmunagæslu, ósanninda og óheilinda. Til hinnar liðast lítt kannaður stígur heilinda, réttlætis, sanngirni, mannvirðingar, hógværðar, umhyggju og auðmjúks þakklætis fyrir traust þjóðarinnar og það tækifæri sem í því felst til að láta gott af sér leiða. Það er komið að því að velja leiðina.

Vonin.

Kosningaloforðin byggja upp vonina sem við síðan fáum fyrir atkvæðaseðilinn. Vonina um betra líf fyrir okkur og afkomendur okkar. Vonin breytist í væntingu og síðan í gleði og hamingju - eða í reiði og vonleysi ef hún ekki rætist. Það er sárt - mjög sárt. Okkur finnst við hafa verið svikin. Það sem verra er: Börn okkar og barnabörn hafa verið svikin um þá framtíð sem við reyndum að tryggja þeim. Fyrr eða síðar »fjúka hausar« - með skömm. Það er lögmálið.

En eigum við ekki að hefja þessa vegferð okkar nú með Framsókn og sjálfstæðismönnum full vonar? Vonar um að Alþingi og ríkisstjórn feti síðarnefnda stíginn, full metnaðar og einlægs vilja til að standa undanbragðalaust við loforð sín og vinna okkur öllum allt það gagn er verða má. Að gleyma því aldrei að þjóna þjóðinni - ekki Mammon eða öðrum tálsýnum.

Og við landsmenn góðir, eigum við ekki líka að setja okkur markmið?  Thomas Jefferson, þriðji forseti Bandaríkjanna, sagði eitthvað á þessa leið:  »Fólk sem heldur að það geti búið í þjóðfélagi réttlætis, lýðræðis og jöfnuðar, án þess að hafa nokkur afskipti af þjóðmálum er að óska sér þess sem aldrei hefur verið og aldrei verður.«

Þetta segir okkur að ef við viljum búa í öruggu, heiðarlegu þjóðfélagi er ekki nóg að kjósa á nokkurra ára fresti. Við verðum að fylgjast með, benda á og gagnrýna ef kjörnir fulltrúar okkar standa sig ekki. Minnumst þess sem oft er sagt; völd spilla og algjör völd spilla algjörlega.

Sanngjarnt aðhald.

Það er ekki flókið að kveða sér hljóðs í okkar litla þjóðfélagi. Bloggsíður eru öllum opnar og landsþekktir - og óþekktir - einstaklingar eru þegar að gera þar mikið gagn. Flest blöð taka við greinum og útvarpsstöðvar, t.d. Saga, taka við innhringingum í þjóðmálaþætti þar sem hægt er að koma skoðunum sínum á framfæri. Fréttastofur taka líka við ábendingum, a.m.k. ef um stærri mál er að ræða. Þá má á Alþingi.is finna nöfn allra alþingismanna ásamt símanúmerum og netföngum. Ekkert er auðveldara en að senda þeim línu eða hringja.

Allir kannast við »nöldurstundir« með vinnufélögunum í kaffitímanum. Þetta eru oft sterkar umræður sem e.t.v. skiluðu árangri ef hópurinn sendi tölvupóst til þingmanna með ábendingu, fyrirspurn, gagnrýni eða hrósi. Ísland er heimili okkar allra - því skyldum við ekki segja skoðun okkar á heimilishaldinu?

»Sjónvarp Alþingi«

Það var fróðlegt að sjá og heyra stefnuræðu hins nýja forsætisráðherra og ræður þingmanna úr öllum flokkum í beinni útsendingu. Þingmönnum til hróss lögðu margir áherslu á jákvætt samstarf allra þingmanna og flokka. Einn a.m.k. nefndi að allir þingmenn væru kosnir til að ráða málum til heilla fyrir alþjóð og annar taldi það ekki vera skyldu sína að berjast gegn ríkisstjórn eða þingmeirihluta þó sjálfur væri í »stjórnarandstöðu«. Hér kveður við nýjan tón á hinu háa Alþingi. Guð láti gott á vita.

Forsætisráðherra var yfirvegaður og mæltist vel sem oft áður. Þess saknaði ég þó að hann minntist ekki á þátttöku okkar í Schengen-samstarfinu sem þegar hefur reynst okkur dýrkeypt. Það er orðið hreint öryggismál fyrir okkur að ganga úr þessu samstarfi og taka sjálf upp fulla gæslu á landamærum Íslands - nú þegar. Það gera engir betur en Íslendskir löggæslumenn og -konur. Þetta er einfalt að framkvæma - vilji er allt sem þarf.

Fjármál almennings tóku drjúgan tíma hjá forsætisráðherra enda hefur of lengi, og of nærri, verið höggvið nærri heimilunum í landinu. Mál er að linni. Þótt fullur vilji ráðherrans verði ekki dreginn í efa mátti samt skilja að fljótlegra og einfaldara yrði að lækka veiðigjöld útgerða og gefa ferðaþjónustunni eftir virðisaukaskatt. Það vil ég hinsvegar segja að óviturlegt er að draga úr tekjum ríkisins rétt á meðan ekki er ljóst hvernig koma á böndum á risavaxinn, uppsafnaðan vanda heimilanna. Ég vildi síður að hinir nýju trúnaðarmenn okkar á Alþingi fengju á sig stimpil sérhagsmunagæslu á kostnað mannúðar. Það yrði blettur á Íslendskri þjóð.

 

Utanríkisráðherra í viðtali við Fréttablaðið 20. júní 2013

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Utanríkisráðherra í viðtali við Fréttablaðið 20. júní 2013.

Fyrst birt 20. júní 2013.

  

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Viðtalið við Gunnar Braga sem hér birtist, er um margt merkilegt, vegna þess að þar er að einhverju leyti svarað þeim spurningum sem brunnið hafa á vörum almennings. Þeir sem töldu sig hafa unnið sigur í kosningunum hafa verið á milli vonar og ótta, vegna þess að Stjórnarsáttmáli ríkisstjórnarinnar um ESB-málið, er ekki í fullu samræmi við ályktanir landsfunda Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks. Að auki hafa þeir Sigmundur Davíð Gunnlaugsson og Bjarni Benediktsson hagað máli sínu þannig, að þeir virðast vera í afleysingum fyrir Samfylkinguna og ESB-andstæðingar hafa ekki vitað hvaðan á sig hefur staðið veðrið.

Stjórnskipulega rétt að Alþingi slíti umsókninni um ESB-aðild.

Mikilvægt er að Gunnar Bragi tekur undir þá skoðun sjálfstæðissinna, að það er Alþingi sem verður að slíta formlega viðræðum við Evrópusambandið. Raunar virðast allir fræðingar sammála þessum skilningi og stjórnarandstaðan einnig. Því fyrr sem Alþingi fær málið til úrlausnar, þeim mun betra. Áframhaldandi óvissa um svona mikilvægt mál, myndi eyðileggja allt starf ríkisstjórnarinnar, því að hvorki stjórnarandstaðan né sjálfstæðissinnar munu linna látum, fyrr en niðurstaða Alþingis liggur fyrir.

Þjóðarkönnun um yfirstandandi umsókn um aðild að ESB kemur ekki til álita, nema ljóst sé að meirihluti sé á Alþingi fyrir áframhald viðræðna. Þá fyrst er grundvöllur fyrir þjóðarkönnun um málið og ef þjóðin samþykkir er hægt að standa eðlilega að umsókn. Ríkisstjórn Jóhönnu gerði allt rangt og umsóknin um ESB-aðild var eitt af þessum stórkostlegu glapparskotum hennar.

Það má nefna sem sígilt dæmi um aulahátt Össurar Skarphéðinssonar og Jóhönnu Sigurðardóttur, að þau brutu ákvæði Stjórnarskrárinnar um meðferð stjórnarerinda. Forseta Íslands var haldið frá undirskrift umsóknarinnar, þótt 19. grein Stjórnarskrárinnar segi skýrt:

»Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.«

Umsókn um innlimun landsins í ESB er líklega mikilvægasta stjórnarerindi sem nokkur ríkisstjórn hefur sent frá sér. Umsóknin var því ógild og eins gott að Alþingi hraði sér við að afnema þann ólöglega gerning. Krafa þjóðarinnar er, að Alþingi slíti STRAX viðræðum við ESB.

Aðild Íslands að EES verður að endurmeta.

Það sem Gunnar Bragi hefur að segja um Evrópska efnahagssvæðið veldur vissum vonbrigðum. Rannsaka verður hvort það þjónar hagsmunum Íslands, að halda áfram aðild að EES. Á sínum tíma var mikil andstaða við inngöngu landsins og í þjóðaratkvæði hefði aðildin verið felld. Einungis þjónkun hins gagnslausa forseti við höfðingjaveldið (þingræðið) kom í veg fyrir að þjóðin fengi notið fullveldis síns. Inngangan var samþykkt á Alþingi með einungis 33 atkvæðum af 63.

Þegar Ísland gekk í EES 1994, hafði landið fríverzlunarsamning við ESB og hann er reyndar ennþá í fullu gildi. Svissland var í sömu stöðu og Ísland, en kaus að viðhalda sjálfstæði sínu og það var þeim til happs. Með kúgun tókst höfðingjunum (þingræðinu) að valda atvinnuvegum landsins miklum skaða. Sementsverksmiðjan og áburðarverksmiðjan voru lagðar niður auk flestra annara iðnfyrirtækja. Eftir stendur þjónusta við ferðamenn og hráefnaöflun fyrir stórfyristæki Evrópusambandsins.

Aðildin að EES var orsök bankahrunsins og af því leiddi gengishrun, vegna þess að landið býr við þá ógæfu að notast við »torgreinda peningastefnu«. Ef stjórnarandstaðan krefst þjóðarkönnunar um EES, þá hlýtur hún að samþykkja einnig þjóðarkönnun um ESB. Ef þjóðin ætlar að læra eitthvað af hrakförum liðinna ára, er lágmark að reynt verði að finna út hvort einkverjir kostir eru við aðild landsins að hvoru tveggja EES og ESB.

Trúðurinn Össur Skarphéðinsson viðurkenndi, að aðildin að EES væri samfellt brot á Stjórnarskránni. Gunna Bragi virðist einnig þeirrar skoðunar og bendir á, að ef höfðingjarnir ætla að kviksetja landið í EES-feninu, verður að skoða þessi stjórnarskrárbrot. Evrópska efnahagssvæðið var af höfðingjunum hugsað sem fordyri ESB, en engin ástæða er til að draumsýn þessa óþjóðholla liðs rætist. Allt samband Ísland og ESB verður að taka til endurmats

  

<<<<>>>><<>><<<<>>>>

  

Viðtalið við Gunnar Braga.

Gunnar Bragi Sveinsson settist í stól utanríkisráðherra í síðasta mánuði. Fyrir honum liggja margvísleg viðfangsefni, enda er málaflokkurinn yfirgripsmikill. Meðal annars eru mál tengd NATO-aðild Íslands, EES og norðurslóðum, sem verða að öllu óbreyttu einn af burðarásum utanríkisstefnunnar næstu ár. Það sem hefur þó borið hæst fyrstu vikur hans í embætti eru Evrópusambandsmálin. Eins og kunnugt er, gerði ríkisstjórnin hlé á aðildarviðræðum Íslands við ESB og Gunnar tilkynnti Stefan Füle stækkunarstjóra, formlega um þessa ákvörðun fyrir réttri viku.

"Viðtökurnar voru eins og við var að búast," segir Gunnar aðspurður. "Þetta kom þeim eðlilega ekki á óvart. Füle sagði sjálfur að þetta væru persónuleg vonbrigði en sýndi þessu að öðru leyti skilning. Það var einmitt það sem við vonuðumst til að heyra, að ESB myndi sýna því skilning að um væri að ræða pólitíska ákvörðun sem byggði á útkomu kosninga."

Á fundi þínum með Füle var rætt um samskipti ESB og Íslands á næstu árum. Var eitthvað minnst á makríldeiluna?

"Nei, við ræddum makrílinn ekki neitt, enda er ekki rétt að blanda þessu saman. Makrílmálið snýst um viðræður milli nokkurra ríkja, en ákvörðunin [um að gera hlé á aðildarviðræðum] er fyrst og fremst innanríkismál. Varðandi önnur mál, þá tjáði ég þeim að ríkisstjórnin hefði engin önnur áform uppi en að styrkja EES-samninginn ef það er einhver möguleiki. Svo erum við að sjálfsögðu alltaf til í tvíhliða viðræður við ESB um mál þar sem við getum átt samstarf, eins og til dæmis endurnýjanlega orku, viðskipti, menntamál og ýmislegt fleira. Það er í samræmi við það sem við höfum áður sagt, að þrátt fyrir allt erum við ekki á leið út úr Evrópu og viljum eiga gott samstarf við ESB áfram."

Óvíst með orðalag og tímasetningu þjóðaratkvæðagreiðslu.

Þú lést hafa eftir þér í viðtali á dögunum, aðspurður um þjóðaratkvæðagreiðslu um framhald ESB-viðræðna, að óvíst væri um hvað væri spurt. Hvernig sérðu þetta fyrir þér og hvaða tímaramma er rætt um?

"Í fyrsta lagi stendur í stjórnarsáttmálanum að ekki verði gengið lengra nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu. Það þýðir að það verði ekki frekari vinna af hálfu þessarar ríkisstjórnar fyrr en sú þjóðaratkvæðagreiðsla fer fram og þjóðin gefi þá skilaboð um að haldið verði áfram.

Það er ekki búið að ákveða neina tímasetningu og ekki heldur búið að ákveða um hvað verði spurt; hvort spurningin snúist um hvort halda eigi viðræðum áfram eða hvort Ísland eigi að ganga í ESB, og þá með möguleikunum já eða nei.

Í þessu samhengi er líka vert að spyrja: Alþingi tók ákvörðun um að hefja þessar viðræður. Getur Alþingi þá ákveðið að hætta þeim? Hvers vegna var þjóðin ekki spurð þegar farið var af stað? Mér finnst að þeir sem kalla nú eftir þjóðaratkvæðagreiðslu þurfi að svara því af hverju þjóðin hafi ekki verið spurð þegar ákveðið var að leggja upp í þessa vegferð."

En var ekki alltaf gert ráð fyrir því að spurt yrði hvort halda ætti viðræðunum áfram?

"Nei. Það eru einhverjir sem hafa talað þannig en það er hvergi gengið út frá því í stjórnarsáttmálanum."

IPA-verkefni metin hvert fyrir sig.

Nú standa nokkur atriði enn út af varðandi aðildarferlið, til dæmis hvað varðar IPA-styrkina. Til stóð að síðasta úthlutun yrði í ár. Hvernig verður því háttað í ljósi stöðunnar?

"Það má skipta þessum verkefnum sem um ræðir í þrennt. Í fyrsta lagi verkefni sem þegar eru byrjuð, svo verkefni sem eru tilbúin og loks verkefni sem eru lengra inni í framtíðinni. Niðurstaðan var að láta embættismenn fara yfir öll þessi verkefni og komast að því hver þeirra tengjast aðildarumsókninni beint og hvort önnur tengist henni alls ekki og reyna að flokka hlutina út frá því og sú vinna er komin í gang nú þegar. Það er ljóst að styrkirnir geta nýst okkur að einhverju leyti sem EES-ríki en þarna eru líka verkefni sem eru beintengd aðildarumsókninni og hvert verkefni verður metið fyrir sig."

Verður þá síðasta úthlutun IPA-styrkja kláruð í einhverjum verkefnum og tekið á móti fjármunum?

"Við munum skoða hvort grundvöllur sé til að halda einhverjum verkefnum áfram eða hvort önnur þurfi augljóslega að slá af vegna þess að þau tengjast viðræðunum og breytingum þeim tengdum. En það er ekki tímabært að segja hversu mörg þau verkefni eru eða hver þau eru."

Stjórnarskrárbreytingar nauðsyn.

Talsvert hefur verið rætt um framtíð EES að undanförnu, meðal annars hvað varðar aðkomu Íslands að gerð reglna sem falla undir samninginn. Hver er ykkar áhersla í þeim málum?

"Við þurfum að skoða hvernig við stöndum okkur í innleiðingum á reglum og tilskipunum sem heyra sjálfkrafa eða beint undir EES-samninginn, en það má ekki gleyma því að þetta er tvíhliða samningur. Þrýstingurinn frá ESB hefur aukist sífellt með hluti sem setja þrýsting á stjórnarskrána bæði hjá okkur og Norðmönnum.

Ég held að það sé óumflýjanlegt, ef við ætlum að vera áfram í þessu samstarfi og nálgun ESB verður óbreytt, að við þurfum að gera ákveðnar breytingar á stjórnarskránni hjá okkur. Þar þarf þó að vanda mjög til verka því að við megum ekki afsala rétti okkar til að setja niður hælana. Við eigum að geta fylgt eftir eðlilegri þróun þessa samnings án þess að gefa eitthvað eftir af okkar fullveldi eða sjálfsákvörðunarrétti og án þess að þynna út stjórnarskrána. Að sama skapi er eðlilegt að við og hinar EES-þjóðirnar setjum spurningarmerki við þá þróun að þrýstingurinn frá ESB sé stöðugt að aukast í þessum málum."

Það eru sannarlega leiðir til að gæta hagsmuna Íslands í EES-samvinnunni, einna helst í sameiginlegu EES-nefndinni og á vettvangi Framkvæmdastjórnar ESB þar sem lög og reglur eru upprunnar. Hvaða leiðir teljið þið vænlegastar til árangurs?

"Við höfum áður sagst hafa áhuga á að styrkja okkar veru í Brussel til að koma fyrr að hlutum sem tengjast EES. Það er í samræmi við þingsályktunartillögu frá síðasta þingi og vonandi fáum við afl til þess. Ég held að það sé mikilvægt til að koma í veg fyrir óþarfa núning milli aðila, því það er enginn að tala um að hætta í EES-samstarfinu."

Breið sátt um norðurslóðir.

Málefni norðurslóða hefur skipað stóran sess í utanríkismálum Íslands síðustu árin. Er að vænta stefnubreytingar frá síðasta kjörtímabili?

"Norðurslóðastefna hlýtur alltaf að vera kvik og í stöðugri endurskoðun og við erum að sjálfsögðu að skoða hvernig við getum styrkt þetta samstarf. Við ætlum okkur að sjálfsögðu að vera þátttakendur í þessu starfi. Hvað varðar stefnubreytingu, þá eru allir að þróa sig í þessum málum og við munum fylgja því eftir og gæta hagsmuna Íslands.

Við eigum ákveðin sóknarfæri, til dæmis hvað varðar miðstöð til leitar og björgunar, sem við munum horfa á áfram. Það er mikilvægt að halda áfram að styrkja samstarf og samráð við þau ríki sem þar eru, en við erum strandríki og munum ekki gefa það eftir að koma að borðinu þegar strandríki hittast og teljum að við getum átt góða bandamenn þar á ýmsum stöðum.

Norðurslóðir eru einn af stóru áherslupunktunum í utanríkisstefnunni næstu ár en það góða í þessum málaflokki er að það hefur verið mikil samstaða um stefnuna inni á Alþingi. Það er mikilvægt að halda því þannig, þó að ef til vill kunni að koma upp skiptar skoðanir um einstök mál."

Steve H. Hanke: North Korea - From Hyperinflation to Dollarization?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

North Korea: From Hyperinflation to Dollarazition?

Fyrst birt 17. júní 2013.

  

   

Sjálfsagt vilja ekki margir Íslendingar viðurkenna, að margt sé líkt með Íslandi og Norður-Kóreu. Staðreyndin er samt sú að hinn veigamikli þáttur peningastefnan (monetary policy) er sú sama í báðum löndum. Í tímarits-greininni hér fyrir neðan, fjallar hinn þekkti hagfræðingur Steve H. Hanke um óformlega og refsiverða Dollaravæðinu í Norður-Kóreu. Greinin mun birtast í júlí hefti tímaritsins Globe Asia.

Steve nefnir mynt-breytinguna sem gerð var í Norður-Kóreu 2009, þegar strikað var yfir tvö öftustu núllin á peninga-seðlunum. Við gjaldmiðlaskiptin var tækifærið notað, til að leggja 100% auðlegðarskatt á upphæðir umfram þá upphæð sem ríkisvaldið ákvað að hvert heimili fengi að skipta á réttu gengi.

Íslendingar muna mynt-breytinguna á árinu 1981, þegar því var logið að fólki að efnahagsstjórn landsins myndi framvegis tryggja stöðugleika Krónunnar, lága verðbólgu og að eignabruni væri langt að baki. Einnig hérlendis var mynt-breytingin fólgin í þeirra aðgerð að strika yfir tvö öftustu núllin á peninga-seðlunum. Gengishrunið 2008 var auðvitað bara einn atburður í langri hörmungar-sögu Krónunnar, sem »torgreinda peningastefnan« hefur valdið.

Að því er komið, að mynt-skipti þurfa aftur að eiga sér stað á Íslandi. Hafna verður Flotkrónunni og taka upp fastgengi. Samtímis er nauðsynlegt að leggja 100% auðlegðarskatt á eignir Hrægammanna, sem halda efnahagslífi landsins í heljar-greipum. Steve segir svona frá mynt-breytingunni í Norður-Kóreu:

»In 2009, the North Korean government attempted to address these problems by implementing a phony currency »reform« program, which it promptly bungled. The so-called reform was actually just a currency redenomination program, which arbitrarily lopped two zeros off every won note. North Koreans were given less than two weeks to exchange all of their won for new notes. And, the government set limits on the quantity of old won a family could exchange for new won. For those North Koreans who had saved a few too many won, the redenomination program was effectively a wealth tax program, too.«

Í öllum ríkjum þar sem fjármála-spilling ríkir og hún einkennir »torgreinda peningastefnu«, er einkennið gengisfall, verðbólga og óstöðvandi flótti frá innlenda gjaldmiðlinum. Jafnvel þótt refsingar liggi við eins og í Norður-Kóreu, leitast fólk við að tryggja eigur sínar, með skiptum innlenda sýndar-peningsins (fiat money) fyrir erlendan alvöru pening (real money). Þetta er nefnt Dollaravæðing, þótt alvöru peningurinn sé ekki Bandaríkjadalur. Um Dollaravæðinguna í Norður-Kóreu segir Steve:

»This confirms that North Korea is experiencing a phenomenon that goes hand-in-glove with elevated inflation – »spontaneous dollarization«. This phenomenon of voluntarily dumping the domestic currency in favour of a stable foreign currency (not necessarily the U.S. dollar), has been wide-spread in recent years, despite the fact that Pyongyang has criminalized the circulation of foreign currencies on the black market.«

Hvað ætla Íslendingar að bíða lengi eftir að slæmt ástand verði óþolandi? Er raunverulega engin áhuga hjá stjórnvöldum að leysa úr vanda landsmanna? Er ætlunin að halda áfram með Flotkrónu sem hjálpar fjármála-bröskurum að ræna kerfisbundið sparnaði landsmanna? Er talið um efnahagslegan stöðugleika fullkomlega marklaust?

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

Flotkrónan er í öndvegi hjá ríkisstjórninni, með skaðlegum afleiðingum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Flotkrónan er í öndvegi hjá ríkisstjórninni, með skaðlegum afleiðingum.

Fyrst birt 15. júní 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Margt gott er hægt að segja um stefnu nýrrar ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, en sú erki-vitlausa stefna að halda í Flotkrónuna vekur furðu og vonbrigði. Ef þessari stefnu verður haldið til streitu, mun koma í ljós að flest góðu áformin eru einskis virði, því að þau geta ekki verið grundvölluð á öðru en upptöku fastgengis. Lengi vel töldu menn að ákvæði stjórnarsáttmálans um Flotkrónu væri prentvilla, en varla er lengur hægt að halda í þá von. Í stjórnar-sáttmálanum frá 22. maí 2013 segir:

»Krónan verður gjaldmiðill Íslendinga um fyrirsjáanlega framtíð. Renna þarf styrkari stoðum undir peningastefnuna með traustri hagstjórn sem tekur mið af aðstæðum og hagsveiflum.«

Hvaðan kemur þeim Sigmundi og Bjarna sú vitrun, að Flotkrónan sé náttúru-lögmál, sem mannlegur máttur fái ekki haggað? Jafnframt er sagt, að  »renna þurfi styrkari stoðum undir peningastefnuna«, þótt sannast hafi á síðustu 90 árum, að núverandi peningastefna er almenningi stór-skaðleg. Hvað ætli margar ríkisstjórnir á Íslandi hafi lofað traustri hagstjórn?

Ekki verður önnur ályktun dreginn af stjórnarsáttmálanum, en að fyrirætlun ríkisstjórnarinnar sé að Íslendingar búi áfram við »torgreinda peningastefnu« (discretionary monetary policy), en gengishrunið var einmitt afleiðing þeirrar peningastefnu. »Torgreind peningastefna« er einnig sígild orsök verðbólgu, eignabruna, Snjóhengju og gjaldeyrishafta. Stefnuræða forsætirráðherra frá 10. júní 2013 staðfestir hina illu fyrirboða:

»Íslendska krónan mun verða gjaldmiðill Íslands um fyrirsjáanlega framtíð. Þessa staðreynd voru fulltrúar allra stjórnmálaflokka, Alþýðusambands Íslands og Samtaka atvinnurekenda sammála um í skýrslu þverpólitískrar nefndar um gjaldmiðlamál sem út kom síðastliðið haust. Til þess að styrkja krónuna verðum við að auka framleiðslu, ná tökum á verðbólgunni, greiða niður skuldir og efla Íslendskt efnahagslíf.« 

Það er neyðarlegt fyrir forsætisráðherra, að við öllum blasir, að hann hefur ekki lesið skýrslu þverpólitísku nefndarinnar um gengisstefnu. Fullyrðing hans er röng, að nefndin telji að Flotkrónan hljóti að verða gjaldmiðill landsins um fyrirsjáanlega framtíð. Í skýrslu nefndarinnar frá 04. október 2012 er veigamesta framlagið það sem Heiðar Már Guðjónsson hafði um gengismálin að segja:

»Heiðar Már Guðjónsson var gestur fimmta fundar nefndarinnar. Hann telur að Ísland muni ekki uppfylla þau skilyrði sem sett eru fyrir EMU aðild fyrr en í fyrsta lagi 2022. Heiðar Már telur miklar líkur á ríkisgjaldþroti árið 2016 þar sem 800 ma.kr. séu á gjalddaga í erlendum myntum fram til ársloka það ár. Hann telur að eina leiðin til að fá innstreymi í kerfið sé með því að afnema gjaldeyrishöftin og einhliða upptaka annarrar myntar sé forsenda fyrir því að það sé gerlegt, að teknu tilliti til áhættu. Peningamagn í umferð muni ekki aukast og bankarnir muni áfram liggja á háum innistæðum.

Heiðar ræddi afleiðingar afnáms fjármagnshafta miðað við núverandi aðstæður (áhlaup, fjármagnsflutningar úr landi) og hvernig koma megi í veg fyrir það með einhliða upptöku nýrrar myntar. Fleirri rök sem fram komu fyrir einhliða upptöku nýrrar myntar eru m.a:

• Vextir myndu lækka strax (úr 7,6% í 3,4%).

• Fjárfestingar myndu aukast (innlendar, en ekki síður erlendar) með auknum hagvexti.

• Lánveitandi til þrautavara yrði ekki lengur til staðar. Heiðar telur það kost þar sem þrautavaralánveitandi sé til þess fallinn að ýta undir freistnivanda. Fjármálamarkaðurinn eigi sjálfur að leggja fjármagn til hliðar og lánshæfi ríkissjóðs myndi hækka þar sem áhætta ríkisins af einkageiranum minnkaði.

• Fjármagnseigendur verði rólegir með eignir í Íslendskum bréfum, ef tekin yrði upp ný mynt, þar sem vextir á áður útgefnum bréfum verði ekki lækkaðir.

• Einkageirinn muni greiða upp verðtryggð lán og kerfið muni endurfjármagna sig hratt. Helmings vaxtalækkun hefði afar jákvæð áhrif á ráðstöfunartekjur heimila.

• Viðskiptakostnaður milli landa muni lækka verulega.

• Ekki felist í því fullveldisafsal (þ.e.a.s. sjálfstæðisafsal) þótt peningastefnan verði ekki lengur sjálfstæð (þ.e.a.s. upp væri tekin reglu-bundin peningastefna).

• Bankarnir séu með nokkuð sterka stöðu og mjög gott lánasafn og fái því gott lánshæfi. 

Heiðar Már telur það ekki aðalatriði hvaða mynt verði tekin upp, en telur Kanadadollar fýsilegan. Aðstæður séu um margt líkar og bæði löndin (Ísland og Kanada) hafi mikla hagsmuni af því sem er að gerast á norðurslóðum. Í löndum sem tekið hafa upp mynt annars lands einhliða, hafi fjármálstofnanir lagst harðast gegn breytingum því þær hafi áður notið vaxtamunarins og einokunar á markaðnum. Hér á landi séu aðstæður öðruvísi; fjármálastofnanir muni að líkindum fagna svona ákvörðun (Seðlabankinn mun ekki fagna!), þar sem stór hluti eigenda þeirra séu skammtímafjárfestar.

Hann telur að með upptöku Kanadadollars fylgi kanadísk fjárfesting (þarlendir bankar, smásalar, bensínstöðvar). Heiðar telur einfalt að ákvarða skiptigengið þar sem hér sé einsleit framleiðsla og útflutningur. Skiptigengið gæti t.d. verið núverandi gengi eða jafnvel sterkara gengi. Gengið yrði eins fyrir alla, bæði fjármagnseigendur og lánþega. Hann sagði upptökuna vera ódýra, nefndi þann möguleika að Kanada gæti prentað seðla og afhent á kostnaðarverði – það hefði engin áhrif á þeirra hagkerfi.«

Hægt er að slá því föstu, að ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks  verður ekki langlíf ef Flotkrónan verður áfram konungur í ríki sínu. Þau stóru mál sem þarfnast tafarlausrar úrlausnar, er einungis hægt að sigrast á, með fastgengi að vopni. Tómt mál er að tala um að leiðrétta forsendubrest heimilanna, afnema gjaldeyrishöft, eða bræða Snjóhengjuna. Verðtryggingunni mun verða viðhaldið, ef Flotkrónan á áfram að fá að dansa á bylgjutoppum hins alþjóðlega fjármála-hafs.

Raunar bendir meðhöndlun ríkisstjórnarinnar á ESB-viðræðunum til, að ekki sé tjaldað til nema svo sem hálfs kjörtímabils. Ætlunin virðist vera að allt verði til reiðu fyrir áframhaldandi aðlögunarferli, þegar ný ríkisstjórn Samfylkingar kemst að nýgju í ráðherrastólana. Núverandi ríkisstjórn verði látin falla í kjölfar óljósrar þjóðarkönnunar um vilja landsmanna. Aukinn áróður Evrópusambandsins bendir til að Brussel viti gjörla hvaða gjörninga-graut verið er að brugga af höfðingjaveldinu á Íslandi. Sagan frá 1262 er líklega að endurtaka sig. Eina góða við þessa atburðarás er, að hægt verður að endurnýta Gamla sáttmála og spara fáeinar Flotkrónur.

Ríkisútvarpið starfar EKKI í almannaþágu, heldur gætir erlendra hagsmuna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

 

Ríkisútvarpið starfar EKKI í almannaþágu, heldur gætir erlendra hagsmuna.

Fyrst birt 13. júní 2013.

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Við lok valdatíma ríkissstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, setti meirihluti Alþingis (35 þingmenn) lög 23/2013, um »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu«. Flutningsmanni laganna, Katrínu Jakobsdóttur menntamálaráðherra, þótti heiti laganna svo stórkostlegt grín, að í frumvarpinu og greinargerðinni með því er staglast á heitinu »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu« meira en 100 (hundrað) sinnum. Allir landsmenn vita að þetta eru fullkomin öfugmæli, því að Ríkisútvarpið gætir hagsmuna Evrópskra nýlenduvelda og fer fremst í flokki þeirra sem vilja afnema þegnréttindi almennings á Íslandi.

Gjaldtaka vegna rekstrar Ríkisútvarpsins er sérstakur kapítuli, sem ekki á sinn líka um víða veröld. Í lögunum segir: »Gjaldið skal nema 18.800 kr. ár hvert á hvern einstakling og lögaðila.« Með smávægilegum undantekningum þá er innheimt útvarpsgjald af öllum kennitölum í landinu. Þetta gildir til dæmis um félög sem ekki skila neinum hagnaði og eru jafnvel ekki í rekstri. Það nefnist eigna-upptaka, þegar félög eða einstaklingar eru skattlagðir svo að þeir þurfa að ganga á eignir til að greiða skatta.

Þetta grín »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu« ber að skoða í ljósi reynslunnar af lögum 6/2007, sem sett voru undir sömu formerkjum og lögin hennar Katrínar, enda var þá annar Evrópusinni í stól menntamálaráðherra. Ríkisútvarpinu hefur verið stjórnað af Evrópusinnum, sem  hvorki hafa virt lagabókstafinn né almenna umgengishætti. Ef ekki verður hróflað við yfirstjórn þessarar óþjóðlegu áróðursstofnunar, mun ekkert breytast í starfsemi hennar á nærstu árum, nema hvað útvarpsskatturinn mun auðvitað hækka og innheimtuaðgerðir harðna. Til staðfestingar þessum fullyrðingum má benda á eftirfarandi:

 

1. Ríkisútvarpið gætti ekki hlutleysis í Icesave-deilunni og neitaði Samstöðu þjóðar gegn Icesave um að senda fulltrúa í umræðuþætti.

2. Útvarpsstjóri svaraði ekki ítrekuðum kvörtunum Samstöðu þjóðar gegn Icesave vegna hlutdrægrar umfjöllunar um Icesave.

3. Ríkisútvarpið gætir ekki hlutleysis í yfirstandandi ESB-deilu og fjallar ekkert um andstöðu Samstöðu þjóðar við tilraunum Evrópusinna til að leggja Ísland undir þursann í austri.

4. Hvorki stjórn Ríkisútvarps eða Katrín Jakobsdóttir þáverandi menntamálaráðherra svöruðu skriflegum og rökstuddum kvörtunum vegna hlutdrægrar og lokaðrar starfsemi Ríkisútvarps.

5. Vegna rekstrarforms Ríkisútvarps (ohf) taldi Umboðsmaður Alþingis sér ekki lögformlega fært að taka til umfjöllunar kærur um Ríkisútvarpið.

6. Ekki verður unað við, að allt síðasta kjörtímabil Alþingis var enginn aðili í stjórnkerfinu bær eða viljugur til að fjalla um kærur á starfsemi Ríkisútvarps.

 

Heldstu staðreyndir málsins koma hér fram:

Grein í Morgunblaðinu 14. janúar 2012:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1217153/

Umfjöllun á vefsetri Samstöðu þjóðar 04. janúar 2012:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1215255/

Bréf til menntamálráðherra 28. maí 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213625/

Bréf til þáttastjórnanda hjá Ríkisútvarpi 07. apríl 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213541/

Bréf til útvarpsstjóra 14. marz 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213357/

 

Samstaða þjóðar gerir þá kröfu til Alþingis, að gerð verði opinber rannsókn á starfsemi »Ríkisútvarps, fjölmiðils í almannaþágu«  á síðasta kjörtímabili. Taka þarf til rannsóknar hvernig þessi ríkisstofnun getur komist upp með að brjóta árum saman lög sem um starfsemi þess gilda.

Jafnframt hljóta allir landsmenn að krefjast þess, að verstu agnúar verði sniðnir af gjaldtöku fyrir hina aumkunarverðu þjónustu sem Ríkisútvarpið veitir. Ekki er ásættanlegt, að eignaupptöku sé beitt til að halda skaðlegri starfsemi gangandi. Umfang »Ríkisútvarps, fjölmiðils í almannaþágu«  verður að sníða eftir þörfum almennings og þá starfsemi verður að stöðva, sem sannað hefur verið að aðrar útvarpsstöðvar eru hæfari til að veita.

 

 

Viltu styrkja Samstöðu þjóðar með fjárframlagi ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Viltu styrkja Samstöðu þjóðar með fjárframlagi ?

Samstaða þjóðar er hugsjónafélag, sem frá stofnun 13. júlí 2011, hefur verið starfrækt fyrir frjáls framlög. Allt starf í félaginu er unnið í sjálfboðavinnu og félagið hefur engan kostnað af rekstri skrifstofu og hefur enga fasta starfsmenn.

Ef þú vilt styrkja starf Samstöðu þjóðar með fjárframlagi, getur þú millifært peninga inn á bankareikning félagsins:

Kennitala félagsins: 660711-0740

Reikningsnúmer: 515-26-660711

Samstaða þjóðar kann vel að meta stuðning þinn, hvort sem framlagið er stórt eða smátt.

 

Sigurður Ingi Jóhannsson: Ófullnægjandi spurningar og svör um ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

 

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sigurður Ingi Jóhannsson: Ófullnægjandi spurningar og svör um ESB.

Fyrst birt 06. júní 2013.

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í Bændablaðinu 06. júní 2013 er viðtal við Sigurð Inga Jóhannsson ráðherra, þar sem fjallað er um verkefni núverandi ríkisstjórnar. Sigurður er spurður um ESB-umsóknina, sem Alþingi setti af stað með ályktun 16. júlí 2009. Sigurður svarar samvitskulega spurningum blaðamannsins, en gallinn er sá, að spurningarnar fjalla ekki um kjarna málsins.

Ekki er spurt þeirrar mikilvægu spurningar, hvort viðræðum við ESB verður slitið eða hvort þeim verður bara frestað, eins og Evrópusinnar óska heitast. Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur setti raunar umsóknina til hliðar 14. janúar 2013, þannig að spurning landsmanna er hvort ríkisstjórn Sigmundar er bara í afleysingum fyrir ríkisstjórn Jóhönnu.

Það má teljast til tíðinda, að Árni Páll Árnason skilur að ríkisstjórnin ræður ekki framgangi samninganna við ESB. Hann bendir á, að ríkisstjórnin er bundin af ákvörðunum Alþingis. ESB-málið verður að koma til ákvörðunar Alþingis, með ályktun um að slíta viðræðunum STRAX, eða fela ríkisstjórninni að halda þeim áfram.

Að ríkisstjórnin er bundin af ákvörðunum Alþingis kemur skýrt fram í 1.grein Stjórnarskrárinnar: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.« Engum vafa getur verið undirorpið, að Árni Páll mun leggja fram tillögu á Alþingi um ESB-viðræðurnar, ef ríkisstjórnin gerir það ekki. Tillaga Árna mun líklega ekki fjalla um tafarlaus slit viðræðna, heldur að þeim verði haldið áfram. Stóra spurningin er því sú, hvort ríkisstjórnin ætlar að láta stjórnar-andstöðuna taka frumkvæði málsins úr sínum höndum.

Það sem alltaf vekur mikla furðu þegar innlimun Íslands í ESB er til umræðu, er að afsal sjálfstæðis landsins er ekki ofarlega í huga stjórnmálamanna. Hvers vegna er þörf á að gera skýrslu um efnahagsstöðu Evrópusambandsins, en ekki skýrslu um framsal sjálfstæðis Íslands við núverandi aðild Íslands að Evrópska efnahagssvæðinu ?

<<<>>><><<<>>> 

Bændablaðið 06. júní 2013.

Á ekki von á að þjóðaratkvæðagreiðsla fari fram.

Spurning: Utanríkisráðherra hefur sett stopp á alla vinnu að ESB-umsókn á meðan verið er að meta árangur og gang viðræðnanna og einnig stöðu mála í sambandinu. Þær verði ekki teknar upp fyrr en að aflokinni þjóðaratkvæðagreiðslu, að því er kemur fram í stjórnarsáttmála, en þar er engin tímasetning nefnd varðandi slíka atkvæðagreiðslu. Á slík þjóðaratkvæðagreiðsla að fara fram að þínu mati, og þá hvenær?

„Við erum á sömu leið og Malta og Sviss völdu á sínum tíma. Niðurstaða þjóðanna varð ólík. Maltverjar lögðu niður samningaviðræður við ESB í fjögur ár og tóku þær svo upp aftur vegna breyttra aðstæðna í samfélaginu. Það sem við höfum sagt er að það verður ekki gert hér nema að á undan hafi gengið þjóðaratkvæðagreiðsla um hvort Íslendingar vilji ganga í Evrópusambandið, vegna þess að það er lykillinn að því að sækja um.

Sviss hefur geymt samningana sem farnir voru af stað ofan í læstri kistu. Ef það er mat Íslendsku þjóðarinnar á næstu árum og áratugum að það sé heppilegt, þá förum við þá leið. Það er mat beggja stjórnarflokka og meirihluta landsmanna, að okkar hag sé betur borgið utan sambandsins. Ef það breytist þá er það okkar stefna að þjóðaratkvæðagreiðslu þurfi til.“

Spurning: En hvernig á að meta hvort það hafi breyst?

„Gunnar Bragi utanríkisráðherra hefur eins og þú sagðir ákveðið að fram fari úttekt á stöðu samninganna. Það er ekki tilviljun að öll stærstu málin eru eftir, það er vegna þess að menn hafa ekki treyst sér í þau. Það er sjávarútvegurinn, landbúnaðurinn og byggðakaflinn að hluta. Sömuleiðis á að fara yfir stöðu mála á þróun sambandsins. Við bíðum eftir niðurstöðu þessara úttekta og viljum tala við fulltrúa sambandsins.

Það getur vel verið að þeir segi, að viðræðunum sé bara sjálfhætt með þessari ákvörðun og þá þarf ekki að taka þessa umræðu frekar hér innanlands. Ef taka á samningana upp aftur þarf eins og áður segir þjóðaratkvæðagreiðslu. Ef þú spyrð mig persónulega sé ég ekki á næstu árum að ástand í Evrópu og í heiminum verði með þeim hætti að Íslendsk þjóð muni óska eftir inngöngu í Evrópusambandið, ég sé það ekki.“

Spurning: Þú ert í raun að segja að eins og staðan er núna, miðað við skoðanakannanir og úrslit kosninga, verði ekki haldin nein þjóðaratkvæðagreiðsla um þetta mál. Til þess þurfi eitthvað alveg nýtt að koma til?

„Já, það þarf eitthvað alveg nýtt að koma upp til þess. Við erum bara að feta slóð Maltverja og Svisslendinga. Hvort við förum leið Maltverja vegna breyttra aðstæðna eða hvort við förum leið Svisslendinga sem hafa þessa umsókn bara í læstri skúffu verður bara að koma í ljós.“

Spurning: Þannig að næstu fjögur ár, fram að kosningum, er harla ólíklegt að þjóðaratkvæðagreiðsla af þessu tagi fari fram?

„Eins og ég segi þarf eitthvað stórkostlegt að gerast í heiminum og Evrópu til þess að Íslendska þjóðin vilji sækja um aðild, já.“

Ríkisstjórnin er á villigötum með efnahagsvanda heimilanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ríkisstjórnin er á villigötum með efnahagsvanda heimilanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. júní 2013.

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Stefnuyfirlýsing ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar var birt 22. maí 2013. Þar er meðal annars fjallað um efnahagsvanda heimilanna, sem stafaði af gengisfalli flotkrónunnar og verðbólgu sem óhjákvæmilega fylgdi í kjölfarið. Þær hugmyndir sem fram koma í stjórnarsáttmálanum til lausnar vandanum eru ekki trúverðugar og vafasamt er að þær séu að óbreyttu nothæfar. Að minnsta kosti er ekki fjallað um þá leið sem menn munu að lokum neyðast til að fara. Þetta er leið fastgengis, fyrst upptaka erlends gjaldmiðils, sem hægt er að gera strax og síðar stofnun myntráðs með erlendan gjaldmiðil sem stoðmynt.

Í stjórnarsáttmálanum er talað um tvær megin leiðir, það er að segja að »beita bæði beinni niðurfærslu höfuðstóls og skattalegum aðgerðum«. Ljóst má vera, að höfunda skortir tiltrú á að þessar tveir aðgerðir dugi, því að opnað er á þann möguleika »að stofna sérstakan leiðréttingarsjóð«. Höfundar hafa fylgt sáttmálanum eftir með munnlegum útskýringum. Nokkuð ljóst er því orðið, hvaða hugmyndir þeir hafa til lausnar á efnahagsvanda heimilanna. Í sáttmálanum segir:

»Í ljósi þess að verðtryggðar skuldir hækkuðu og eignaverð lækkaði, m.a. vegna áhrifa af gjaldþroti fjármálafyrirtækja og áhættusækni þeirra í aðdraganda hrunsins, er rétt að nýta svigrúm, sem að öllum líkindum myndast samhliða uppgjöri þrotabúanna, til að koma til móts við lántakendur og þá sem lögðu sparnað í heimili sín, rétt eins og neyðarlögin tryggðu að eignir þrotabúanna nýttust til að verja peningalegar eignir og endurreisa innlenda bankastarfsemi.«

Flotkrónan er móðir eignabrunans.

Athygli vekur, að ekki er rétt farið með ástæður skuldavandans. Gengisfalls flotkrónunnar er að engu getið, en vísað er til áhættusækni fjármála-fyrirtækja. Einnig er ekki traustvekjandi að tala um að svigrúm muni »að öllum líkindum« myndast samhliða uppgjöri þrotabúanna. Þá er fjallað rangt um tilgang Neyðarlaganna, sem höfðu tvíþættan tilgang. Annars vegar að forða erlendum innistæðutryggingasjóðum og ríkissjóði Bretlands frá tjóni. Hins vegar að heimila stofnun ríkisbanka til að viðhalda starfsemi bankakerfisins. Að lokum nefnir sáttmálinn leiðréttingarsjóðinn:

»Ríkisstjórnin heldur þeim möguleika opnum að stofna sérstakan leiðréttingarsjóð til að ná markmiðum sínum.«

Því er haldið fram, að megin leiðirnar -niðurfærsla höfuðstóls og skattalegar aðgerðir- kunni að verða seinfarnar. Sérstakur leiðréttingarsjóður geti brúað það tímabil sem kunni að líða, þangað til megin leiðirnar skili árangri. Leiðréttingarsjóðurinn byggir á hugmynd sem nefnd hefur verið »magnbundin íhlutun« (quantitative easing) og fjallar um kaup seðlabanka á verðbréfum, án þess að hafa til þess alvöru peninga. Menn þekkja þessa aðferð frá banka-hruninu, þegar Seðlabankinn keypti af bönkunum mikið magn skuldabréfa sem ganga undir nafninu »ástarbréf«.

Fyrirætlunin virðist vera að Seðlabankinn prenti flotkrónur, sem notaðar verða til að greiða Hrægömmunum fyrir stökkbreytt skuldabréf húseigenda. Hrægammarnir verða auðvitað himinlifandi, að fá í hendur flotkrónur – væntanlega með ábyrgð ríkissjóðs – fyrir skuldabréf sem öruggt er að munu ekki innheimtast að fullu. Eins og allir vita er flotkrónan sýndarpeningur (fiat money), en með ríkisábyrgð og hugsanlega gengistryggingu verður hún alvöru peningur (real money).

Flotkrónan getur líka verið gagnlegt veiðarfæri.

Það sem vantar í þær hugmyndir sem settar eru fram í stjórnarsáttmálanum er aðferð til að knýja Hrægammana til að láta af hendi þau verðmæti sem þeir hafa til umráða. Eina færa leiðin að því marki, er að taka upp fastgengi og það verður að vera alvöru fastgengi. Ekki dugar að taka upp gengis-tyllingu undir stjórn Seðlabankans. Már Guðmundsson bankastjóri notar orðið »mjúkt-fastgengi« yfir gengis-tyllingu, en hvað sem fyrirkomulagið er nefnt þá er það afbrigði af flotgengi.

Samtímis því að fastgengi er tekið upp, þarf að gera öllum skylt að skila þeim gjaldeyri sem þeir ráða yfir, Hrægömmum jafnt og öðrum. Fastgengi er komið á með upptöku alþjóðlegs gjaldmiðils, til dæmis Kanadadals. Seðlabankinn annast skipti á flotkrónum og gjaldeyri, á fyrirfram ákveðnu gengi og eftir reglum sem takmarka hversu mikið hver einstaklingur fær skipt. Fyrirtæki mæta afgangi, en einungis er skipt þeim flotkrónum sem framvísað er og alls ekki er skipt á gjaldeyri og skuldabréfum.

Heimilt verður að nota flotkrónuna áfram, en gengi hennar og hugsanleg skipti ríkisins á flotkrónum og gjaldeyri ráðast af efnahagsástæðum. Þann hagnað sem af þeim skiptum leiðir, er hægt að nota til margvíslegra nota, meðal annars til að lækka skuldir heimilanna. Hrægammarnir munu ekki semja um afskriftir krónueigna, nema þeir verði fastir í neti flotkrónunnar. Það er barnaskapur að halda, að þeir muni blikna við hótanir einar. Upptöku fastgengis er hægt að gera á viku og um leið er Snjóhengjan horfin sem dögg fyrir Sólu. Þarfir hagkerfisins verða að ganga fyrir og því liggur ekkert á, að öllum krónueignum verði skipt fyrir alvöru pening.

 

Þær hugmyndir sem fram koma í stjórnarsáttmálanum til lausnar vandanum

eru ekki trúverðugar

og vafasamt er að þær séu að óbreyttu nothæfar.

 

 

Ríkisstjórn Sigmundar er í afleysingum fyrir Jóhönnu Sigurðardóttur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ríkisstjórn Sigmundar er í afleysingum fyrir Jóhönnu Sigurðardóttur.

Fyrst birt 29. maí 2013.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Með yfirlýsingu frá 14. janúar 2013 ákvað ríkisstjórn Jóhönnu, að gera hlé á viðræðum um innlimun Íslands í ESB, en halda þeim samt áfram (!) Yfirlýsingin var fólgin í að samþykkja tillögu frá svonefndri »Ráðherranefnd um Evrópumál«, sem skipuð er forsætisráðherra, utanríkisráðherra, fjármálaráðherra og menntamálaráðherra. Að auki koma lægra settir ráðherrar inn í nefndina, þegar samið er um afsal sjálfstæðis Íslands á sviðum sem undir þá ráðherra heyra. Ráðherranefndin hafði verið skipuð 15. september 2009. Yfirlýsingin frá 14. janúar 2013 er svo hljóðandi: 

<<<<<<><><>>>>>>  

1. Í samræmi við ályktun Alþingis vorið 2009 sótti Ísland um aðild að Evrópusambandinu á þeim forsendum að þjóðin fengi að eiga lokaorðið í þjóðaratkvæðagreiðslu.

2. Stjórnarflokkarnir hafa starfað að fullu í samræmi við samstarfsyfirlýsingu sína og ákvörðun Alþingis og álit meiri hluta utanríkismálanefndar hefur legið til grundvallar samningaferlinu.

3. Nú er ljóst að viðræðurnar leiða ekki til samnings á yfirstandandi kjörtímabili.

4. Af þeim 33 málaflokkum sem samið er um hefur Ísland afhent 29 samningsafstöður, viðræður eru hafnar um 27 og lokið um 11.

5. Tafir hafa orðið á að viðræður gætu hafist um mikilvæga kafla svo sem sjávarútvegsmál þar sem Evrópusambandið hefur dregið að ljúka sinni rýniskýrslu um málið mánuðum saman. Einnig hefur dregist að ljúka samningsafstöðu Íslands í landbúnaði.

6. Komandi mánuðir markast af undirbúningi undir alþingiskosningar. Í þessu ljósi þjónar það best hagsmunum Íslands að búið sé um málið með ábyrgum hætti fram að kosningum. Því er eftirfarandi lagt til [og samþykkt]:

a) Ekki verður um frekari vinnu að ræða við mótun samningsafstöðu Íslands í þeim fjórum köflum sem enn eru ófrágengnir. Þetta eru sjávarútvegskaflinn (13), kaflar 3 og 4 um þjónustuviðskipti og staðfesturétt sem hafa tengingu yfir í sjávarútvegskaflana og landbúnaðarkaflinn (11).

b) Ekki verður lögð áhersla á sérstaka ríkjaráðstefnu á útmánuðum og þeir tveir kaflar sem samningsafstaða hefur verið lögð fram í en ekki opnaðir bíða þá í óbreyttri stöðu.

c) Varðandi þá 16 kafla sem nú standa opnir munu samninganefnd Íslands og sérfræðingar halda áfram uppi samskiptum við ESB um þá, án þess þó að kallað verði eftir frekari ákvörðunum framkvæmdar- eða löggjafarvalds.

d) Utanríkisráðherra mun upplýsa framkvæmdastjórn ESB og formennskuríkið Írland með viðeigandi hætti um þennan umbúnað viðræðnanna.

Samkomulag flokkanna í upphafi kjörtímabilsins byggir á þeirri lýðræðislegu nálgun (?) að það eigi að vera þjóðin sjálf sem tekur ákvarðanir í þessum efnum. Það er hvors flokks um sig að móta stefnu sína og málflutning þar um og hvað varðar framhald málsins, samanber það sem segir í samstarfsyfirlýsingu flokkanna að þeir virða ólíka grundvallarafstöðu hvors flokks og hafa fullt frelsi til málflutnings og baráttu á þeim grunni.“

<<<<<<><><>>>>>>

Ekki verður annað séð en að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar líti svo á, að hún sé í afleysingum fyrir ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Í stjórnarsáttmála hinnar síðari ríkissjórnar segir:

»Gert verður hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verður lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Meirihluti þjóðarinnar vill slíta STRAX viðræðum við ESB. Árum saman hafa skoðanakannanir sýnt að 60%-70% landsmanna hafnar hugmyndum Samfylkingarinnar um að afsala sjálfstæði landsins í hendur Evrópusambandinu. Hvernig má það vera, að ríkisstjórn sem fyrst og fremst var kosin til að framfylgja þjóðarviljanum gagnvart ESB, virðist telja verkefni sitt vera, að gera hlé á viðræðum um innlimun Íslands í ESB (?)

Fyrir liggur, að stjórnarfarslega er það verkefni Alþingis að stöðva viðræðurnar við ESB. Það var Alþingi sem hóf viðræðurnar og það er því Alþingi sem verður að slíta þeim. Alþingi verður að ákveða slit viðræðna á formlegan hátt, með því að samþykkja ályktun, sem felur ríkisstjórninni að stöðva STRAX óhæfu-förina til Brussel. Einnig þarf Alþingi að láta rannsaka þau brot á Stjórnarskránni sem Össur Skarphéðinsson hefur gert sig sekan um, í tengslum við viðræðurnar við ESB.

Það er myndbirting höfðingjaræðisins (þingræðisins) að ríkisstjórnin (framkvæmdavaldið) sé að taka ákvarðanir sem samkvæmt Stjórnarskránni tilheyra Alþingi (lagasetningarvaldinu). Fráleitt er að ráðherra setji fram eftirfarandi skoðun:

»Ég sé þetta þannig fyrir mér að því verði komið til skila til Evrópu-sambandsins, að ríkisstjórnin hafi ekki áhuga á að halda aðildarviðræðunum áfram.«  

Ekki er heldur unandi við, að ráðherra í ríkisstjórn Íslands upplýsi um fullkominn undirlægjuhátt sinn með eftirfarandi ummælum:

»Ég tel mikilvægt að hafa það í huga í þessu sambandi, að við ráðum okkur ekki alfarið sjálf í þessu, hlutirnir verða að gerast í réttri röð. Það er til dæmis mikilvægt að fá viðbrögð frá Evrópusambandinu við þessari niðurstöðu ríkisstjórnarinnar sem hér er í burðarliðnum.«

 

 

  

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun.

53.fundur samninganefndar Íslands vegna aðildarviðræðna Íslands og ESB.

Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

 

Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið.

 

Fyrst birt 22. maí 2013.

 

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Því miður er ekki að sjá, að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar ætli að taka djarfmannlega á ESB-málinu. Í raun er bara tekið við keflinu frá ríkisstjórn Jóhönnu og það vafið í bómull og silki. Krafan um að viðræður verði stöðvaðar STRAX og að Alþingi geri það með ályktun er algerlega vanvirt. Í stjórnarsáttmálanum segir:

»Gert verður hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verður lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Hér stendur skýrum stöfum, að ESB-umsókninni er haldið í nákvæmlega sama horfi og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skilur við hana. Sú furðulega ákvörðun er tekin, að gerð skuli úttekt á stöðu viðræðnanna og að gerð skuli  úttekt á þróun mála innan ESB. Þetta merkir að þjóðin mun um langa framtíð hafa ESB-málið hangandi yfir sér eins og fallöxi. Þetta er nákvæmlega það sem Evrópusinnar hafa óskað eftir. Þeir vilja bíða færis til að hefja að nýgju aðlögun að ESB.

Samstaða þjóðar mun því halda áfram baráttu gegn aðlögun að ESB og ekki verður séð að ríkisstjórn Sigmundar muni leggja okkur mikið lið. Látið verður reyna á afstöðu Alþingis, enda er það Alþingi sem verður að slíta viðræðunum, ekki ríkisstjórnin. Það var Alþingi sem hóf viðræðurnar og stjórnskipulega er það því Alþingi sem verður að slíta þeim. Í ljósi þeirrar staðreyndar að Alþingi fer með málið, er undarlegt að sjá eftirfarandi ummæli Bjarna Benediktssonar:

»Ég sé þetta þannig fyrir mér að því verði komið til skila til Evrópu-sambandsins, að ríkisstjórnin hafi ekki áhuga á að halda aðildarviðræðunum áfram. Það er síðan hugmundin að staða viðræðnanna, þróunin innan Evrópusambandsins og málið í heild sinni verði tekið saman í sérstaka skýrslu sem flutt verður þinginu. Þannig að umræða fari fram um árangurinn af viðræðunum fram til þessa, hvar ferlið er statt og hvernig Evrópusambandið hefur verið að þróast og breytast á undanförnum árum og sú umræða fari fram á næsta þingi sé ég fyrir mér, nærsta vetur.«

»Ég tel mikilvægt að hafa það í huga í þessu sambandi að við ráðum okkur ekki alfarið sjálf í þessu, hlutirnir verða að gerast í réttri röð. Það er til dæmis mikilvægt að fá viðbrögð frá Evrópusambandinu við þessari niðurstöðu ríkisstjórnarinnar sem hér er í burðarliðnum. Jafnframt finnst mér rétt að taka ekki fram fyrir hendurnar á þinginu um það hvenær slík þjóðaratkvæðagreiðsla kæmi til greina. En þetta er að mínu mati dæmigert mál um það þar sem þjóðaratkvæðagreiðsla er heppileg aðferð til þess að leiða þann ágreining sem hefur verið um málið í jörð.«

Getur nokkur annar en Evrópusinni talað með þessum hætti? Þarf ríkisstjórnin að standa framkvæmdastjórn ESB skil á afstöðu Íslands, áður en nokkuð hefur verið gert í málinu? Þarf að kanna viðbrögð ESB við ákvörðun Íslands, áður en Alþingi tekur ákvörðun um slit viðræðna? Hvers vegna ætti þingið að fjalla um áframhald viðræðna, þegar fyrir liggur að þjóðin hefur engan áhuga á innlimun Íslands í ESB? Hér er verið að snúa á haus þeirri atburðarás, sem verður að viðhafa. Ég spyr hvort nokkur sjálfstæðissinni geti haldið uppi þeim málflutningi sem Bjarni Benediktsson gerir og hefur raunar gert allt frá Landsfundi Sjálfstæðisflokks 24. febrúar 2013?

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun.

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Yfirlýsing:

 

 

Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

 

19. maí 2013.

 

 

   

Þann 16. júlí 2009, samþykkti Alþingi ályktun um »að leggja inn umsókn um aðild Íslands að ESB«. Ályktunin hlaut samþykki Alþingis með aðeins 33 atkvæðum af 63. Tillögu, um að leita álits þjóðarinnar á þessu afdrifaríka feilspori, var hafnað með 32 atkvæðum. Umsóknin um aðild að Evrópusambandinu var þannig alfarið á ábyrgð þess meirihluta á Alþingi sem studdi ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Umsóknin var hvorki á ábyrgð stjórnarandstöðunnar á Alþingi né þjóðarinnar.

 

Í upphafi viðræðna, hélt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur því fram, að viðræður um aðild Íslands að ESB myndu taka í mesta lagi 18 mánuði. Liðnir eru 46 mánuðir síðan Alþingi samþykkti að sækja formlega um aðild landsins og mikilvægustu kaflar stjórnarskrár Evrópusambandsins (Der Vertrag von Lissabon) hafa ekki ennþá verið opnaðir. Að mati »Samstöðu þjóðar« eru engar forsendur til að ljúka þessum viðræðum. Áframhald viðræðna væri eins og meinsemd sem heldur áfram að draga mátt úr sjúklingi sem þjáðst hefur af hinni alvarlegu ESB-sýkingu í 46 mánuði.

 

»Samstaða þjóðar« telur þjóðarnauðsyn að Alþingi slíti strax viðræðum um aðild Íslands að ESB og að viðræðunum verði slitið formlega með ályktun. Viðræðurnar voru hafnar með ályktun meirihluta Alþingis og það væru stjórnskipuleg mistök að haga slitum á einhvern annan hátt. Benda má á, að allt frá september 2009, hafa verið gerðar kannanir um afstöðu landsmanna til inngöngu landsins í ESB, af Capacent-Gallup. Niðurstöður þessara kannana hafa ávallt verið á einn veg, 60% - 70% þjóðarinnar hefur verið andvígt aðild. Þær hugmyndir, að efna beri til þjóðarkönnunar um viðhorf almennings til áframhaldandi viðræðna við ESB, eru forsendulaust blaður.

 

»Samstaða þjóðar« skorar á forustu Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks að setja skýr ákvæði um formleg slit viðræðna við ESB, í sáttmála þessara flokka um nýja ríkisstjórn. Viðræðunum þarf að slíta með yfirlýsingu frá Alþingi, strax eftir að Alþingi hefur hafið störf. Alþingi hóf viðræður um aðild án samþykkis þjóðarinnar og Alþingi ber skylda til að ljúka þeim strax, án kostnaðarsamrar þjóðarkönnunar.

 

 

Fyrir hönd »Samstöðu þjóðar«

 

Pétur Valdimarsson.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Anna R. Kvaran.

 

The Solution to the Worldwide Debt Crisis

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

The Solution to the Worldwide Debt Crisis.

Ræða flutt á ESB-þinginu 08. maí 2013.

   

Godfrey Bloom and Patrick Barron.

The eurozone debt crisis is the logical and inevitable result of a worldwide delusion that central bank credit expansion is a cure for debt, and that it will stimulate economies to higher levels of prosperity out of which ever increasing welfare entitlements may be paid.  The truth is that credit expansion is the cause of the current debt crisis and all its ancillary evils, which include high unemployment, a lower standard of living, and the threat of civil unrest.  Central banks have distorted the market mechanism in which the interest rate brings the savings of real resources by real people into harmony with the credit demands of business and industry, creating a sustainable economic process.  It is replaced by phony liquidity, which encourages longer term investments which cannot be completed due to lack of resources with which to complete them.

The euro project, which is based upon this delusion of the benefits of unlimited credit, has created a moral hazard monster, whereby risk and profligacy are encouraged and prudence and thrift are punished and vilified.  The EMU is a multi-national "tragedy- of-the-commons", a well-known economic term that describes the disastrous consequences that follow from a failure to secure property rights in order to protect a commonly held resource from being plundered to extinction.  The commonly held resource is the euro itself. 

The "misconstruction" of the EMU rewards high sovereign state deficits with cheap euros, created out of thin air and in unlimited quantities by the ECB.  This is the "tragic" mechanism through which moral hazard is institutionalized in Europe.

Moral hazard, brought forth by lower borrowing cost, is the logical result of the implicitly and even explicitly stated promise that the EMU would prevent sovereign debt default by any EMU member.  The result was an orgy of speculative lending and extensions of welfare state benefits.

Instead of funding sound, profitable, productive investments, the profits of which would amortize and extinguish the debt incurred, this credit expansion funded speculative loans to overbuilt industries and increased welfare "entitlements".  There are no profits from which debt can be amortized and eventually extinguished.  On the contrary, both speculative lending and welfare benefits can be sustained only by even more debt or higher taxes.  There are natural limits to both, and, as a wise man once said, "that which cannot continue will not continue".  He also pointed out that "reality is not optional".  We must look upon the world the way it really is.

It may seem as if every nation of the world subscribes to the "more credit" solution to our current crisis, but this is not so.  In fact there is one nation--and it belongs to the EMU--that has objected to the EMU&#39;s credit expansion policies from the very beginning.  This nation&#39;s representatives on the ECB board resigned in protest to EMU policy and voted against ECB bailouts of sovereign debt with fiat euro credit expansion.  This nation is one of the great trading and exporting nations of the world and a nation with the second largest supply of gold in the world, upon which it could base sound, gold-backed money of its own.  Furthermore, ninety years ago this nation experienced the disastrous consequences of the very policies currently pursued by the EMU.  And this country, alone in the EMU, has balanced its government&#39;s books.  This country, of course, is Germany.

Germany&#39;s capital, its accumulated wealth, is being plundered via this euro debt expansion process that justifies itself in regulation, law, and treaty.  Its effects are delayed and, for awhile, obscure, so that cause-and-effect are not immediately seen.

It takes time for this "Money-Created-Out-of-Thin-Air" to work its way from initial creation to having the effect of diluting the savings of productive people, causing price inflation and ruining the purchasing power of the euro.  This monetary dilution makes the entire euro monetary system weaker.  Because of the inherent time delay, most observers fail to see this cause and effect, but it is there.  It is always there.

Even some who DO understand the effect on Germany, which includes many prominent Germans themselves, justify the plunder out of a false sense of "European Brotherhood" or, even worse, a lingering sense of German war guilt.  But all this is false.  There is no benefit to Germany&#39;s European brothers that would accrue from the destruction of Germany&#39;s capital base.  This is a political cult born of the delusion that fiat euro credit is beneficial and limitless.  But there is always a limit.  Reality is not optional.

Europe&#39;s prosperity and its very survival as a free and democratic continent depend upon German industry.  As Germany goes, so goes Europe.  And, as Europe goes, so goes America and, ultimately, the world.  At this crucial point in history, which is ruled by great delusions, the entire edifice of Western liberty hinges on Germany.

The solution to the euro debt crisis and also the worldwide debt crisis is for Germany to leave the EMU, re-establish the DM, and tie the DM to gold.  These actions are the right of Germany as a sovereign nation and are non-coercive--in that no other nation is forced by Germany to take any specific action.  If Ludwig Erhard could do it in 1948 under even more dire political conditions as existed at the time, Wolfgang Schauble and Jens Weidman can do it today.

The beneficial consequences of reinstating sound money in Germany can hardly be overstated.  The fiat money house of cards depends upon there being no better alternative money for international trade.   By reinstating the DM and backing it with gold, international traders will migrate to the DM as their currency of choice and away from dollars, yen, euros, and yuan.  Demand for the DM will increase, causing German production costs to fall and German industry to become even more competitive.  The only way for the rest of the world to prevent flight from their currencies to the DM will be for them to emulate Germany&#39;s example; i.e., stop inflating their currencies and tie them to their own gold reserves.

I hope you can see that this one non-coercive, peaceful act by a sovereign Germany has the power to change the way the international monetary system works.  Rather than each central bank trying to weaken its currency against all others, it will be forced by the market to strengthen its currency or experience inflation and loss of industrial competitiveness.  The destructive cycle of money debasement will be replaced by a virtuous cycle of money improvement, all directed by market forces and rational self-interest alone.

We call upon German patriots to explain this to their countrymen.

Germany must leave the EMU and reinstate a golden DM.  The world teeters on the brink of monetary collapse, the consequences of which undoubtedly will be massive poverty and possibly revolution and war.  Germany can save itself, save Europe, and save the world simply by exercising its right as a sovereign country to control its own currency.  It will set an example for the world to follow...and follow it will.

Steve H. Hanke: Dollarize Argentina Now

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Steve H. Hanke: Dollarize Argentine Now.

Fyrst birt hjá CATO Institute  08. maí 2013.

   

Steve H. Hanke.

Argentina is once again wrestling with its long-time enemy – inflation. Now, it appears history may soon repeat itself, as Argentina teeters on the verge of another currency crisis. As of Tuesday morning, the black-market ARD/USD exchange rate hit 9.87,  meaning the peso’s value now sits 47.3% below the official exchange rate.

This yields an implied annual inflation rate of 98.3%. For now, the effects of this elevated inflation rate are being subdued somewhat by Argentina’s massive price control regime. But, these price controls are not sustainable in the long term. Indeed, the short-term “lying prices” they create only distort the economic reality, ultimately leading to scarcity.

There is, however, a simple solution to Argentina’s monetary problems – dollarization. I have advocated dollarization in Argentina for over two decades – well before the blow up of their so-called “currency board”. To put the record straight, Argentina did not have a true currency board from 1991-2002.  Rather, as I anticipated in 1991, the “convertibility system” acted more like a central bank than a currency board. This pegged exchange rate system was bound to fail… and fail, it did.

The 2001-02 Argentine Crisis could have easily been avoided if the country had simply dollarized. Argentina had more than sufficient foreign assets to dollarize their economy even late into 2001. But, the Argentine government – through a series of policy blunders – ended up “floating” the currency. Not surprisingly, Argentina is now back to where it was in the late 1980s.

So, how can Argentina dollarize? In short, the Banco Central de la Republica Argentina (BRCA) would take all of the assets and liabilities on its balance sheet denominated in foreign currency and convert them to U.S. dollars. The Central Bank would then exchange these dollars for all the pesos in circulation (monetary base), at a fixed exchange rate. By my calculation, the BRCA would need at least $56.36 billion to dollarize at the official exchange rate (as of 23 April 2013).

As of April 23, the BRCA had net foreign assets equivalent to $31.23 billion. If Argentina were to dollarize at the official ARD/USD exchange rate of 5.17, it would still fall $25.13 billion short of the $56.36 billion needed to cover the monetary base. That said, if the BRCA were to use an exchange rate closer to the black-market (read:free-market) exchange rate, this could be more easily accomplished.

For example, if Argentina decided to dollarize at an ARD/USD exchange rate of 9.33 pesos to the dollar (5.5% lower than the black-market ARD/USD exchange rate as of Tuesday) only $31.23 billion would be required to cover its monetary base and dollarize the economy. This is the exact amount of net foreign assets held by the BCRA (see the accompanying table).

 

The end result would be an Argentine economy free of the inflation that has plagued it for decades. Indeed, Argentina could finally experience those benefits enjoyed by other dollarized countries, like Ecuador.  Below, I present (with only one minor change) my blueprint for Argentina’s dollarization, which I first presented over a decade ago.

 

Snjóhengjan og þrotabúin

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Snjóhengjan og þrotabúin.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. maí 2013.

 

      

Holberg Másson.

Nú er kominn tími til að fella niður forréttindi þrotabúa gömlu bankanna. Þau eru: að vera undanskilin sköttum og gjöldum til samfélagsins, að þurfa ekki að sæta skilaskyldu á gjaldeyri jafnt og aðrir, að mega eiga og reka viðskiptabanka án þess að teljast hæfir til þess.

En hvernig stendur á þessum forréttindum? Ástæðan er kannski sú að þegar neyðarlögin voru sett var ekki búið að hugsa nægjanlega vel hvað yrði um gömlu bankana, enda var meginmarkmið laganna að tryggja hagsmuni almennings með samheldni í bankaþjónustu og hagsmuni innistæðueiganda með forgangi þeirra í þrotabú gömlu bankanna.

Þetta hefur leitt til þess að staða gömlu bankanna hefur verið nokkuð óskýr þar sem þeir halda bæði utan um lán sem eru í skilum og ættu að vera hjá venjulegum bönkum og léleg lán. Betra hefði verið að taka til hliðar í »bad bank« ónýtu og lélegu lánin, bæði Íslendsk og erlend, til að skýr skil hefðu verið milli þess sem þyrfti að afskrifa og venjulegrar bankastarfsemi. Með því að svipta gömlu bankana forréttindum sínum verður auðveldara að skattleggja þá og láta þá greiða kostnað ríkissjóðs við bankahrunið.

Seðlabankinn, Landsbanki, Arion banki og aðrir hafa metið snjóhengjuna á milli 800 og 1.200 milljarða og í versta tilfelli 1.400 milljarða (hagnaður viðskiptabankanna og vextir eru að bætast við). Erlendar eignir og gjaldeyrir í eigu þrotabúanna eru nú metin á að minnsta kosti 2.000 milljarða, gæti farið í 2.500 milljarða ef heimtur halda áfram að aukast. Það er mjög óskynsamlegt að vera sífellt að vanmeta þessar upphæðir. Frekar ætti að horfast í augu við að þessar tölur fara hækkandi og hanna lausnir á úrlausnarefninu í samræmi við stærð þess.

Öll erlend starfsemi gömlu bankanna hefur verið rekin áfram í þrotabúum þeirra með góðum árangri enda hafa endurheimtur verið mjög háar. Vel virðist hafa verið staðið að rekstri gömlu bankanna í höndum slitastjórna en nú er komið að því að koma þessum rekstri fyrir til framtíðar. Eðlilegt væri að þessi rekstur erlendra lánasafna yrði fluttur/seldur til nýju bankanna. Áður en slíkt væri gert væri rétt að slitastjórnirnar seldu nýju bankana.

Þegar venjulegt fyrirtæki verður gjaldþrota þá er rekstri oftast hætt (reksturinn kannski seldur) og félagið slitið. Eignir þess, ef einhverjar eru, skiptast milli kröfuhafa. Þetta var ekki gert við gömlu bankana, það má segja að þeir hafi verið settir í greiðsluskjól Fjármálaeftirlitsins sem tók við stjórn þeirra. Þessu var breytt á síðari stigum og nú má segja að þeir séu í nauðasamningaferli en það er einungis nýlega sem þeir voru sviptir viðskiptabankaleyfi. Gömlu bankarnir eru þó enn í »business« enda með um 200 starfsmenn (þar af gamli Landsbankinn stærstur með um 100 manns í vinnu).

Hvaðan komu þessar Íslendsku krónur sem verið er að tala um, snjóhengjupeningarnir? Erlendir aðilar sem stunduðu vaxtamunaviðskipti keyptu um 400 milljarða sem komu til Íslands fyrir hrun bankanna. Þessir »gömlu snjóhengjupeningar« (jöklabréf) hafa ávaxtast vel og eru þessir aðilar flestir búnir að innleysa hagnað sinn (milli 50% til 100% af upphaflegum höfuðstól), það sem eftir situr af »gömlu snjóhengjupeningunum« er óskattlagður hagnaður þeirra. Þær krónur sem hafa bæst við síðan 2008 eru peningar Íslendsks almennings og lífeyrissjóða sem keyptu hlutabréf í bönkunum, lán Seðlabanka Íslands til viðskiptabankanna og ekki síst 500 milljarða hagnaður af rekstri og óinnleystar hækkanir á virði eignasafna bankanna (heimildir eru bæði ársreikningar bankanna auk mat bankastarfsmanna).

Forréttindi eiga ekki að gilda um uppgjör gömlu bankanna, þau þarf að afnema strax. Íslendskt þjóðfélag er í greiðsluvanda í gjaldeyri nú þegar og það er ekki á það bætandi að reyna að greiða snjóhengjuna. Sé ekkert að gert værum við að horfa á greiðslufall, gjaldþrot Íslendskrar þjóðar í gjaldeyri. Lausn á þessum vanda er í reynd neyðarráðstöfun.

Ríkissjóður hefur tapað um 1.200 milljörðum frá því 2007, auk þess átti ríkið smá óskuldsettan gjaldeyrisvarasjóð, skuldaði íslenska ríkið 282 milljarða 2007 en nú um 1600 milljarða. Eðlilegt væri að við uppgjör á gömlu bönkunum fengi ríkissjóður þetta að fullu bætt. Það má búast við að gömlu bankarnir hafi til ráðstöfunar um 3.700 milljarða í eignum og myndu 40% afföll gera 1.480 milljarða í greiðslu til Ríkissjóðs (ef miðað er við þær tölur sem eru notaðar af SÍ, 2.700 milljarðar, myndu 40% afföll gera 1080 milljarða).

Ef horft er til efnahagsreiknings nýju Íslendsku bankanna og til þeirra greiðslna sem hafa nú þegar verið greiddar m.a. inn á Icesave þá væru þessi afföll um 20%. Önnur leið væri að skattleggja nýju og gömlu bankana um 10% af höfuðstól eigna sem gæfi um 650 milljarða í skatt. Setja skilaskyldu á allar gjaldeyriseignir gömlu bankanna og selja síðan þennan gjaldeyri með 40% útgönguskatti, þetta gæfi milli 760 og 950 milljarða í útgönguskatt. Samtals gæfi þetta milli 1410 og 1600 milljarða í einskiptis tekjur til ríkisins.

Þessi kostnaður á að dragast frá uppgjöri gömlu bankanna áður en kröfuhafar fá sitt.

How Fossil Fuels Have Greened the Planet

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

How Fossil Fuels Have Greened the Planet.

Fyrst birt í The Wall Street Journal 05. janúar 2013.

 

 

Matt Ridley. 

Did you know that the Earth is getting greener, quite literally? Satellites are now confirming that the amount of green vegetation on the planet has been increasing for three decades. This will be news to those accustomed to alarming tales about deforestation, overdevelopment and ecosystem destruction.

This possibility was first suspected in 1985 by Charles Keeling, the scientist whose meticulous record of the content of the air atop Mauna Loa in Hawaii first alerted the world to the increasing concentration of carbon dioxide in the atmosphere. Mr. Keeling’s famous curve showed not only a year-by-year increase in carbon dioxide levels but a season-by-season oscillation in the concentration.

During summers in the Northern Hemisphere, the Earth breathes in carbon dioxide as green plants (most of which are north of the equator) absorb the gas and turn it into carbohydrate. In the northern winter, the Earth breathes the gas out again, as the summer’s leaves rot.

Mr. Keeling and colleagues noticed that the depth of the breathing had increased in Hawaii by 20% since the 1960s: The Earth was taking in more carbon dioxide each northern summer and giving out more each winter. Since the inhalation is done by green leaves, they reasoned, the amount of greenery on the planet must be growing larger. In the 1980s forest biologists started to report striking increases in the growth rates of trees and the density of forests: in Douglas firs in British Columbia, Scots pines in Finland, bristlecone pines in Colorado and even tropical rain forests.

Around the same time, a NASA scientist named Compton Tucker found that he could map global vegetation changes by calculating a “Normalized Difference Vegetation Index” (NDVI) from the data produced by a satellite sensor. The data confirmed Mr. Keeling’s suspicion: Greenery was on the increase. At first, this was thought to be a northern phenomenon, caused by faster growth in the great spruce and birch forests of Siberia and Canada, but the satellites showed it was happening all over the world and especially strongly in the Amazon and African rain forests.

Using the NDVI, one team this year reported that “over the last few decades of the 20th century, terrestrial ecosystems acted as net carbon sinks,” i.e., they absorbed more carbon than they were emitting, and “net greening was reported in all biomes,” though the effect had slowed down in recent years.

Satellites show that the amount of green vegetation has been increasing for three decades straight.

The latest and most detailed satellite data, which is yet to be published but was summarized in an online lecture last July by Ranga Myneni of Boston University, confirms that the greening of the Earth has now been going on for 30 years. Between 1982 and 2011, 20.5% of the world’s vegetated area got greener, while just 3% grew browner; the rest showed no change.

What explains this trend? Man-made nitrogen fertilizer causes crops to grow faster, but it is having little effect on forests. There are essentially two possibilities: climate and carbon dioxide itself. Warmer, wetter weather should cause more vegetation to grow. But even without warming, an increase in carbon dioxide should itself accelerate growth rates of plants. CO2 is a scarce resource that plants have trouble scavenging from the air, and plants grow faster with higher levels of CO2 to inhale.

Dr. Myneni reckons that it is now possible to distinguish between these two effects in the satellite data, and he concludes that 50% is due to “relaxation of climate constraints,” i.e., warming or rainfall, and roughly 50% is due to carbon dioxide fertilization itself. In practice, the two interact. A series of experiments has found that plants tolerate heat better when CO2 levels are higher.

The inescapable if unfashionable conclusion is that the human use of fossil fuels has been causing the greening of the planet in three separate ways: first, by displacing firewood as a fuel; second, by warming the climate; and third, by raising carbon dioxide levels, which raise plant growth rates.

Iceland's anti-EU election puts Norway's Europe plans on hold

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Iceland&#39;s anti-EU election puts Norway&#39;s Europe plans on hold.

Fyrst birt í The Christian Science Monitor 01. maí 2013.

 

 

Valeria Criscione

Erna Solberg, leader of Norway&#39;s pro-EU Conservatives and likely next prime minister, says that after Iceland&#39;s electoral results, Europe is not in the cards for Norway over the next few years.

Four years and an Icelandic financial crisis later, EU membership now looks highly unlikely for the two Nordic nations, as a new anti-EU party takes the reins in Reykjavík – and makes ripples in Oslo.

Icelandic voters this week gave the majority of votes to anti-EU parties, Independence and Progressive, which campaigned on helping indebted households and dropping accession talks. The ruling Social Democrats, which filed for EU membership in 2009, were cast down to third place amidst polls showing the majority of Icelanders are against joining.

 “The Icelandic Social Democratic party exploited a moment of despair in the Icelandic population after the [2008] bank crash, where the public in some few months were in favor of EU membership,” says Heming Olaussen, chairman of Norway’s No to EU organization. “The Social Democrats paid the price in this election.

Iceland’s euroskepticism reinforces the Norwegian Conservative party’s stance that EU membership is not in the cards for the next four years, says Erna Solberg, leader of the pro-EU party. She is the top candidate tipped to become Norway’s next prime minister this September.

“I think if the Icelandic voters had voted more in favor of parties who would like to become members of the EU, it would have affected the Norwegian view more,” Ms. Solberg says. “We will not go into the next election asking for membership into the EU.”

Norwegian public support for EU membership is among historical lows, with only 20 percent for joining and nearly 70 percent against, according to polls this week by Sentio for Norwegian newspapers Nationen and Klassekampen. This is the highest support for membership since May 2011, but not enough to re-open the debate.

“The support for EU membership in Norway is very low,” says Solberg. “The EU has more than enough troubles in its own policies, the economic downturns, its need of more competitiveness. They don’t need a negotiation period with Norway.”

Norway has turned down membership in the EU twice, first in 1972 and then 1994. The oil rich country – which feared having its national interests steered from Brussels – opted instead to be part of the European Economic Area agreement together with Iceland and Lichtenstein, allowing them to participate in the EU’s internal market.

Both Norway and Iceland are especially concerned about their national sovereignty, although for different historical reasons, according to Olaussen. “For Norway, it is about our historic experiences being under Danish, Swedish, and German governance. We look upon ourselves as a historically speaking &#39;new&#39; state.”

However, some Norwegians are even questioning the EEA agreement. The euroskeptic members of Norway’s coalition Center and Socialist Left parties have discussed possibly renegotiating the agreement and even withdrawal. The political debate was later quashed by Labour, which helped prod its coalition partners to continue on the same compromise they entered government with in 2005, namely to keep EEA as the basis for the coalition but not to seek EU membership.

One of the arguments for continuing with the EEA has been the lack of alternatives. A report this week by Menon Business Economics, commissioned by No to EU, suggested using the 2010 free trade agreement between Norway and South Korea as a model in place of the EEA. But more Norwegians are afraid of ditching the EEA than they are of joining the EU.

“What we would like to do is to continue to work on the EEA for the next four years,” says Solberg. “But we would like to have a more active European policy so that we can also influence more on issues that are important to us.”

Polls show Norway’s Conservatives and the far-right populist Progress Party would have enough mandates in the September elections to form a majority government, ending the center-left coalition&#39;s eight-year reign. According to the average of nine polls by Poll of Polls yesterday, the Conservatives and Progress have 32.6 percent and 16.5 percent of voter support respectively, giving them 86 of the 169 mandates in Parliament.

Should the Conservatives succeed in forming a coalition with Progress, it would mark the first time the far-right party sits in government. Solberg says it is always challenging when a new party become part of a coalition, but points out that current Prime Minister Stoltenberg’s coalition faced the same dilemma when it took in the Socialist Left. The Conservatives could also end up forming a center-right government with the Christian Democrat and Liberal parties.

Meanwhile, Iceland is still in the process of deciding on its government coalition. The Icelandic president yesterday asked Sigmundur David Gunnlaugsson, leader of the centrist Progressive party and biggest gainer in the election, to form a government. Among the alternatives is a coalition with the former ruling Social Democrats and Left Green Alliance or the Independence party, which won the largest amount of votes.

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið.

Fyrst birt 01. maí 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Allt frá stofnun lýðveldis í Spörtu fyrir nærstum 3000 árum, hafa varðhundar höfðingjanna sótt hart að því stjórnarformi sem Íslendingar völdu sér 1944. Enn í dag reyna valdamenn og fylgilið þeirra að koma hér á höfðingjaveldi, sem þeir nefna gjarnan þingræði. Vissulega getur höfðingjaveldi átt rétt á sér, en venjulega þjónar það stjórnarform einungis hagsmunum höfðingjanna sjálfra.

Forseti landsins fól Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni að mynda ríkisstjórn 30. apríl 2013 og að því verkefni hefur Sigmundur unnið síðan. Ekki er vitað hvort einhver skilyrði hafa fylgt umboðinu, eða hvort hann hefur frjálsar hendur til að mynda minnihlutastjórn, utanþingsstjórn eða ríkisstjórn skipaða meirihluta á Alþingi.

Þrátt fyrir að einungis óformlegar viðræður hafi átt sér stað, á milli Sigmundar Davíðs og formanna hinna flokkanna, hafa sendimenn þingræðisins strax  hafið árásir á Framsóknarmenn og gagnrýnt hinar óformlegu viðræður. Á vegum höfðingjanna hafa þannig Guðni Th. Jóhannesson sagnfræðingur og Stefanía Óskarsdóttir stjórnmálafræðingur, komið fram með niðrandi ummæli um lýðveldisformið. Til dæmis segir Guðni:

»Ég verð kannski að éta einhvern hatt en mér finnst bara svo fáránlegt að menn séu í alvöru að tala um einhverja minnhlutastjórn, að maður bara skilur þetta ekki. Minnihlutastjórn er neyðarkostur sem er valinn þegar fokið er í önnur skjól, þannig maður skilur þetta ekki alveg.«

Haft er eftir Stefaníu:

»Það er mýta að minnihlutastjórnir séu svo lýðræðislegar. Minnihlutastjórnir tilheyra gamalli tíð á Norðurlöndunum, en sósíaldemókratarnir hafa í marga áratugi stjórnað vegna sérstækra aðstæðna og mikils samráðs við atvinnulífið og verkalýðsfélög. Hér á landi yrði erfitt að reyna að yfirfæra módelið á Íslendskan raunveruleika, nema flest eða öll atriðin næðu að ganga upp.«

Þessi orðræða sagnfræðingsins og stjórnmálfræðings er endurómur úr fortíðinni, þegar þjóðin lét höfðingja-ræðið (þing-ræðið) vaða yfir sig. Ein af grundvallar reglum stjórnarforms lýðveldis er aðskilnaður lögsetningarvalds, framkvæmdavalds og dómsvalds. Ef menn vilja viðhalda lýðveldinu þá virða menn þessa reglu.

Margir hafa talað um að ráðherrar ættu ekki að sitja samtímis á Alþingi. Utanþingsstjórnir og minnihlutastjórnir eru í eðli sínu aðskilnaður framkvæmdavalds frá lögsetningarvaldi. Hugsanlega er forseti Lýðveldisins og Sigmundur Davíð að feta brautina til betra lýðveldis en við höfum þekkt.

Telja verður samt, að litlar líkur séu að við núverandi aðstæður verði stigin stór skref í átt að stjórnarformi sem nálgast hreint lýðveldi. Til þess stendur höfðingja-ræðið of föstum fótum í Íslendsku samfélagi. Almenningur getur í bezta falli vonast til að halda þeim fullveldisréttindum sem nú þegar eru fyrir hendi. Ekkert getur samt hindrað okkur í að reyna og fyrsta verkefnið ætti líklega að vera barátta fyrir deildaskiptu Alþingi.

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur.

Fyrst birt á vefsíðu höfundar 24. apríl 2013.

 

   

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson.

Nú hafa flestir málsmetandi menn fallist á að það sé bæði framkvæmanlegt og nauðsynlegt að uppgjöri snjóhengjunnar, og þar með talið gömlu bankanna, ljúki með verulegri eftirgjöf kröfuhafanna og efnahagslegu svigrúmi fyrir Ísland. Menn hafa líka fallist á að hægt sé að ná þessari niðurstöðu hratt með skattlagningu ef samningaleiðin dugar ekki til.

Hópurinn sem stendur að vefsíðunni snjohengjan.is bendir á að eðlilegt svigrúm nemi þegar allt er talið um 800 milljörðum. Það er miklu meira en þarf til að leiðrétta stöðu heimilanna. Samhliða því er hægt að bæta stöðu ríkissjóðs og endurreisa velferðarkerfið. 

Þetta snýst ekki um eignaupptöku. Tapið er þegar fallið til. Það var að mestu leyti borið af erlendum lánardrottnum sem hafa innleyst tapið og látið sig hverfa. Í þeirra stað komu vogunarsjóðir sem hafa grætt gífurlega (á pappírnum) á því að nú er verið er að innheimta mikið af því sem talið var tapað og búið var að afskrifa. Þetta hafa þeir getað gert m.a. vegna neyðarlaganna og gjaldeyrishaftanna. Það er ekki hægt að sætta sig við að Íslendingar striti við að auka heimtur og vinna upp það sem þegar hafði tapast án þess að fá nokkra hlutdeild í því. Hvað þá að við gerum það innan hafta og berum kostnaðinn af höftunum án þess að nokkuð komi á móti. 

Ég taldi að formenn flestra stjórnmálaflokka hefðu fallist á þetta. Ég hef því verulegar áhyggjur af bakslagi hjá formanni Samfylkingarinnar. Hann virðist nú hafa meiri áhyggjur af því bæta ímynd landsins gagnvart vogunarsjóðum en stöðu Íslendskra heimila. 

Aðrar þjóðir hafa gengið langt til að verja rétt sinn án þess að hafa sams konar tækifæri til þess og við. Tækifæri okkar er einstakt. Ætlum við að kasta því tækifæri á glæ til að gleðja vogunarsjóði? Hvers konar ímyndarherferð er það sem gengur út á að kynna erlendum vogunarsjóðum að Íslendingar láti undan öllum kröfum? Það er reyndar í góðu samræmi við rökin sem notuð voru fyrir því að samþykkja hundruða milljarða vaxtagreiðslur af ólögmætum Icesave-kröfum til að „bæta ímynd okkar“. 

Formaður Sjálfstæðisflokksins er hins vegar orðinn harður á því að ná þurfi fjármagni með góðu eða illu. Það er þá væntanlega ekki „bara fugl í skógi“. Hins vegar virðast forysta, og aðrir frambjóðendur, Sjálfstæðisflokksins vilja nýta það svigrúm í flest annað en að koma til móts við heimilin. – Heimili sem eiga réttmæta kröfu á þessi þrotabú þegar kemur að uppgjöri þeirra. -Heimili sem hafa borið hitann og þungann af hruninu, verðtryggt. 

Neyðarlögin vörðu eignir. Eðlilegt framhald af þeim var að taka á skuldahliðinni. Það hefur ekki verið gert. Ekkert er gert til að verja eignir fólks sem hagaði sér skynsamlega fyrir hrun en varð fyrir tjóni af starfsemi fyrirtækjanna sem nú er verið að gera upp. 

Þetta er einfalt: Það þarf að skipta eignum þrotabúanna. Það þjónar hagsmunum allra. Samhliða þeim uppskiptum verður hægt að aflétta gjaldeyrishöftum og koma til móts við skuldsett heimili og bæta ríkinu og velferðarkerfinu það tjón sem leiddi af hruninu sem nú er verið að gera upp. Við höfum einstakt tækifæri til að bæta tjón undanfarinna ára. Það tækifæri má ekki glatast! 

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. nóvember 2011.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Valdaaðallinn veit ekki sitt rjúkandi ráð, eftir að allur almenningur hefur öðlast skilning á skaðsemi »torgreindu peningastefnunnar«. Ekki gengur lengur að reyna að telja fólki trú um að »minniháttar ágallar« hafi valdið bankahruninu. Enginn hlustar lengur á fullyrðingar um að ef þessir ágallar verði lagfærðir muni efnahagslegur stöðugleiki hagkerfa og fjármálalegt öryggi einstaklinga verða tryggt til frambúðar.
 
Varðandi »torgreindu peningastefnuna« er fólki bent á að lesa fyrri skrif mín um það efni (http://altice.blogcentral.is), en hér verður fjallað um lausnir á þeim »minniháttar ágöllum«, sem reynt er að telja fólki trú um að muni leysa aðsteðjandi efnahagsvanda. Þetta eru aðgerðir sem varða viðskiptabankana, en ekki seðlabankana sem þó eru hinn raunverulegi skaðvaldur.
 
Valdaaðallinn hefur látið BIS (Bank for International Settlements) útbúa reglur um bankaviðskipti. BIS er alþjóðlegt skúmaskot seðlabanka heimsins, sem hefur aðsetur í Basel í Svisslandi. Nýjustu reglur BIS nefnast Basel III og sagan mun dæma þær jafn gagnslausar og Basel I og Basel II. Þessar reglur varða einkum eiginfjárhlutfall banka og hugmyndir um aðskilnað bankastarfsemi í viðskiptabanka og fjárfestingabanka.

Vandamálin koma upp þegar bankar fara í þrot.

Eins og vonandi öllum er ljóst, koma upp alvarleg vandamál þegar bankar lenda í gjaldþroti. Hvernig á samfélagið að bregðast við gjaldþroti banka? Hvaða hagsmuni ber að vernda? Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ?
 
Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta kerfi gengur gjarnan undir nafninu kommúnismi. Þeir sem eru hins vegar þeirrar skoðunar að atvinnufrelsi sé æskilegt, tala gjarnan um að »frelsi fylgi ábyrgð«. Þeir telja fráleitt að almenningur beri ábyrgð á mistökum bankastofnana. Spurningin er þá hvernig hlutum verði þannig komið fyrir, að kostnaði af gjaldþrotum banka verði ekki velt yfir á herðar almennings?
 
Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sé allar þær tryggingar sem þeir vilja og auðvitað er fráleit sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Að flestra mati er mikilvægast að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.
 
Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Skylda ætti banka að taka ekki við meiri innlánum en sem nemur til dæmis helmingi heildarskulda hans. Meiri hluti fjármagns banka ætti því að koma frá fjárfestingafélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.
 
Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á heildarinnistæðum í bönkum, tryggja rétt þeirra til endurgreiðslna.

Viðskiptabankar eða fjárfestingabankar.

Til að beina athygli almennings frá sjálfum sér hrópa seðlabankar hátt um að skipta beri bönkum í viðskiptabanka og fjárfestingabanka. Ekki er langt síðan seðlabankarnir töldu allra meina bót að hafa starfsemi bankanna frjálsa. Raunar er staðreyndin sú, að bankar nefnast þau fyrirtæki sem fjármagna sig að hluta með innlánum. Þau fyrirtæki sem fjármagna sig einungis með útgáfu skuldabréfa eru ekki bankar heldur fjárfestingafélög. Umræða seðlabankanna um viðskiptabanka og fjárfestingabanka er því mjög villandi.
 
Önnur fjarstæðukennd hugmynd sem viðruð hefur verið um bankastarfsemi, er að viðskiptabankar séu að gefa út peninga á sama hátt og seðlabankar eða myntráð. Þá eru menn að rugla saman veltuhraða útlána hjá bönkum og hins vegar útgáfu peninga. Einungis myntsláttur gefa út peninga og hægt er að fullyrða að peningar verða ekki til með því að láta þá ganga nógu hratt á milli manna.
 
Auðvelt er að sjá að Basel III reglur seðlabankanna eru ekki bara kjánalegar heldur stórhættulegar. Ef Seðlabanki Íslands hefði haft lánstraust haustið 2008, hefði tap hans í bankahruninu orðið þeim mun stærra. Seðlabankinn sem »lánveitandi til þrautavara« getur því á einni nóttu gert Ísland gjaldþrota. Ef Landsbankinn hefði einungis fjármagnað sig með innlánum hefði farið fjarri að þrotabúið ætti fyrir Icesave-reikningunum. Skaðlegum hugmyndum seðlabankanna verður því að hafna.

Almenningur má ekki bera ábyrgð á bankarekstri,

með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi

og seðlabankar mega ekki vera lánveitendur til þrautavara.