Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 

Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir hampar heimskulegum hugmyndum.

Fyrst birt 29. marz 2013.

    

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Mönnum vefst tunga um tönn og verður orða vant, þegar þeir upplifa ummæli eins og þau sem Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir lét frá sér fara 27. marz 2013, við slit Alþingis. Heimskan hefur fylgt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, eins og skugginn fylgir Sólinni. Samt er það svo, að oft ratast kjöftugum satt orð á munn og um þessar mundir er allt vert skoðunar sem varðar stjórnarskrá Lýðveldisins.

Samkvæmt hefðinni er í embætti forseta Alþingis sett það fólk sem heimskast er í meiri-hlutanum. Öll munum við eftir Sturlu Böðvarssyni í Sjálfstæðisflokki, sem er manna heimskastur í þeim flokki. Svo sannarlega er  Ásta Ragnheiður manna heimskust í Samfylkingu. Mig grunar að eftirfarandi ummæli hennar eigi eftir að haldast lengi í minni:

»Á þessu kjörtímabili hafa sjónir almennings beinst meira að Alþingi en oftast áður enda hefur þingið þurft að takst á við mörg erfið úrlausnarefni á þessum tíma. Alþingi hefur oftlega sætt harðri gagnrýni og mælingar á viðhorfum almennings til þingsins hafa ekki verið uppörvandi fyrir okkur alþingismenn.«

»Ég leyfi mér hins vegar að fullyrða að traust þjóðarinnar á þeirri stofnun, sem Alþingi er, hafi ekki bilað. Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar. Sú pólitíska gróska sem birtist í því að fleiri munu gefa kost á sér til framboðs til Alþingis en nokkru sinni áður er í raun skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar.«

»Vandinn er hins vegar sá að þegar talað er um stöðu Alþingis og ímynd þess í þjóðfélaginu gera menn engan greinarmun á stofnuninni Alþingi og þeim sem þingið skipa hverju sinni. Að mínu mati snýst neikvæð umræða um Alþingi ekki um stofnunina eða þau lýðræðisgildi sem hún stendur fyrir.  Hún beinist fyrst og fremst að þeim sem hingað eru valdir, ákvörðunum þeirra og vinnulagi.“«

Að gera greinarmun á  stofnuninni Alþingi og þingmönnunum sem þar starfa, er hugar-æfing sem líklega engum hefur dottið í hug áður og því síður að nokkur hafi látið slíkar hugleiðingar frá sér fara. Það lýsir sérkennilegu hugarfari að tala með þessum hætti um handhafa löggjafarvalds í lýðveldi. Er hægt að fá einhvern botn í svona hugsun, eða hugsunarleysi? Getur verið að Alþingi hafi sjálfstæða tilveru og þingmennirnir séu bara einhvers konar skrautmunir innan veggja Alþingishússins?

Ásta Ragnheiður fullyrðir, að þrátt fyrir flónsku þingmanna meiri-hlutans, hafi þjóðin óbilandi traust á stofnuninni Alþingi. Hún gefur síðan skýringu á fullyrðingu sinni og segir:

»Ég tel að langflestir landsmenn séu sammála um mikilvægi Alþingis sem grundvallarþáttar í lýðræðisskipan okkar.«

Þetta er auðvitað rétt, en varla nein sönnun á fullyrðingunni um sjálfstæða tilveru Alþingis, óháða þingmönnum þess. Er ekki staðreyndin sú að allt stjórnkerfi Lýðveldisins er mikilvægt fyrir þjóðina, vegna þess að það tryggir fullveldisréttindi almennings? Ég hugsa að flestir landsmenn telji embætti forseta landsins mikilvægara en Alþingi og vísa þá sérstaklega til Icesave-deilunnar.

Það var Alþingi sem setti Icesave-lögin, en það var forseti Lýðveldisins sem gaf þjóðinni tækifæri til að hrinda þeirra árás Alþingis og ríkisstjórnar. Varla telur Ásta Ragnheiður að það hafi verið stofnunin Alþingi sem samþykkti Icesave-lögin, en þingmennirnir hafi hvergi komið nærri? Varla telur Ásta Ragnheiður að embætti forsetans hafi beitt 26. grein Stjórnarskrárinnar, án atbeina forsetans? 

Ásta Ragnheiður styður fullyrðingu sína einnig með tilvísun til pólitískrar grósku, sem meðal annars birtist í mörgum framboðum til setu á Alþingi. Hún vill meina að framboðin sé »skýr traustyfirlýsing almennings til þessarar stofnunar«. Er ekki þvert á móti staðreyndin sú, að fjöldi framboða er skýr vísbending um vantraust þjóðarinnar á því fólki sem skipað hefur meiri-hluta á Alþingi og setið í ríkisstjórn þetta kjörtímabil? 

Ásta Ragnheiður telur það vera Vandann stóra, að almenningur hefur réttan skilning á eðli Alþingis. Ekki er hægt að gera greinarmun á Alþingi og þeim mönnum sem þingið skipa hverju sinni. Fundir Alþingis, umræður og ákvarðanir, er lifandi vettvangur þess valdaþáttar stjórnkerfisins sem fer með löggjafarvaldið. Að halda því fram að neikvæð umræða um vanhæfni meiri-hlutans á Alþingi snerti ekki stofnunina Alþingi, eða stöðu þess í stjórnkerfi Lýðveldisins, er hrein og tær heimska.