Þorsteinn Pálsson um viðskiptastríð Íslands gegn Rússlandi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Þorsteinn Pálsson um viðskiptastríð Íslands gegn Rússlandi.

Fyrst birt hjá Samstöðu þjóðar 01. janúar 2016.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þorsteinn Pálsson fyrrverandi forsætisráðherra er þekktur fyrir ólund, allt frá því að hann var settur út í kuldann hjá Sjálfstæðisflokknum. Eins og margir muna, skeði þetta á Landsfundi 1991, þegar Davíð Oddsson bolaði honum úr formennsku í flokknum. Auk ólundar, er Þorsteinn einnig þekktur fyrir þekkingarleysi og heimskulegan málflutning.

Fyrir stuttu samdi Þorsteinn ritsmíð um viðskiptastríð Íslands gegn Rússlandi, sem birtist á Hringbraut 19. ágúst 2015, undir heitinu »Utanríkisráherra með undirtökin«. Þarna fer Þorsteinn frjálslega með staðreyndir og virðist engan skilning hafa á hagsmunum Íslands. Hans umhyggja er öll með Vestrænum »vinaþjóðum«, sérstaklega þeim sem lögðu sig fram við að koma Íslandi á kné með Icesave-kúguninni.

Er það grundvallarbreyting að gæta hagsmuna Íslands ?

Flestum er ljóst, að viðskiptastríð Íslands gegn Rússlandi stafar einungis af þjónkun ríkisstjórnarinnar við ESB (Evrópusambandið). Ekkert í EFTA-samningnum knýr á um þessa afstöðu og ekkert í samningnum um EES (Evrópska efnahagssvæðið) gerir ráð fyrir þessari fylgispekt. Þorsteinn reynir að gera tortryggilegt, að SFS (Samtök fyrirtækja í sjávarútvegi) hefur harðlega gagnrýnt viðskiptastríðið við Rússland. Almenningur hefur ekki síður gagnrýnt viðskiptastríðið, en það þjónar ekki tilgátu Þorsteins að nefna almenna fordæmingu þjóðarinnar.

Viðskiptastríðið varðar mest makríl-sölur til Rússlands og einmitt á makríl frá Íslandi hefur ESB sett 18% refsitoll. Utanríkisráðherra þóttist ætla að taka upp viðræður við ESB um að aflétta tollinum, en engir fundir virðist hafa farið fram um málið. Í fyrstu sagðist utanríkisráðherrann »hugum-stóri« vera að bíða eftir að starfsmenn ESB kæmu úr sumarleyfi, en núna þegir hann sem fastast og er engu líkari en »steinbítskjafti í skelfiski«. Það er meira en undarlegt, að Ísland skuli kosta miklu meira til í efnahgsstríði við Rússland, en ESB og NATO-ríkin sem hófu deiluna.

Að mati Þorsteins varðar afstaða SFS ekki hagsmuni sjávarútvegs og auðvitað ekki hagsmuni þjóðarinnar, heldur stafi af því sem hann nefnir »djúpar pólitískar rætur«. Þorsteinn telur að Kaupfélag Skagfirðinga standi fyrir andófi gegn »sjálfsagðri« fylgispekt Íslands við NATO og ástæðan séu tengsl kaupfélagsins við Rússland. Þorsteinn virðist telja að kaupfélagið stjórni ekki bara SFS, heldur einnig Morgunblaðinu og auðvitað þá ritstjóra þess Davíð Oddsyni. Samsæris-tilgáta Þorsteins er vissulega frumleg, en það er líka það eina jákvæða sem hægt er að segja um hana. Kjarna tilgátunnar útskýrir Þorsteinn svona:

»Ofsafengin árás Morgunblaðsins á utanríkisráðherra og embættismenn utanríkisráðuneytisins og harkaleg gagnrýni Kaupfélags Skagfirðinga, sem jafnframt annast ræðismennsku fyrir Rússland, setti málið óneitanlega í pólitískt samhengi. Kaupfélagið er eins og kunnugt er einn helsti áhrifaaðilinn í útgáfufélagi Morgunblaðsins.«

Til skýringar, má bæta því við, að tengsl kaupfélagsins við Rússland eru þau að Ólafur Ágúst Andrésson forstöðumaður kjötafurðastöðvar kaupfélagsins var 2014 skipaður heiðurskonsúll Rússlands, fyrir Norðurland. Ekki er vitað til að neinn annar en Þorsteinn Pálsson hafi séð neitt afhugavert við þessa skipun.

Samsæris-tilgáta Þorsteins er bara froða.

Nú hefði maður búist við að Þorsteinn myndi setja fram staðreyndir til stuðnings hinu umfangsmikla samsæri sem hann er búinn að upplýsa um. Samkvæmt Þorsteini, er Kaupfélag Skagfirðinga búið að virkja sambönd sín hjá SFS og Morgunblaðinu til að gæta hagsmuna Rússlands. Þeir hagsmunir eru fólgnir í að viðskiptabanninu verði aflétt, svo að Rússar geti aftur farið að kaupa makríl af Íslandi.

Í stað þess að fylgja eftir tilgátu sinni, snýr Þorsteinn algerlega við blaðinu og heldur því nú fram, að Rússland vilji alls ekki kaupa meiri makríl. Þvert á móti hafi Rússar ekki efni á að kaupa makríl. Þeir eigi engan gjaldeyri (líklega ekki heldur neinar Rúblur) vegna djúprar efnahags-kreppu. Þorsteinn nefnir ekki, að Rússland kaupir nú allan þann makríl sem Fjæreyjar geta selt þeim. Frá þessari nýgju tilgátu segir Þorsteinn svona:

»Hafa verður í huga að markaðserfiðleikarnir í Rússlandi voru byrjaðir á síðasta ári. Það er með öðrum orðum langt síðan ljóst var að Rússar gætu ekki haldið áfram að kaupa makríl á sama verði. Kvartanir útvegsmanna hófust löngu áður en innflutningsbannið var sett. Rússland er einfaldlega í djúpri kreppu og á ekki lengur gjaldeyri til að kaupa makríl á hærra verði en aðrir.«

Þrátt fyrir að málflutningur Þorsteins fram að þessu sé óskiljanlegur, í ljósi andstæðra röksemda, lætur hann ekki staðar numið. Hann heldur því fram, að tapaðar útflutningstekjur, svo nemur árlega nokkrum tugum milljarða króna, séu smá-aurar og segir þær »jafngilda aukningu í tekjum ferðaþjónustunnar á einum eða tveimur mánuðum«. Líklega hefur hinn »hugum-stóri« utanríkisráðherra séð grein Þorsteins, því að fyrir skömmu síðan impraði hann á ríkisstyrkjum til þeirra fyrirtækja sem tapa á viðskiptastríðinu.

Er herkostnaður af viðskiptastríðinu bara eðlilegar verðsveiflur ?

Að mati Þorsteins er tapið af viðskiptastríðinu léttvægt og innan marka eðlilegra verðsveiflna. Hann vill meina að eiginfé í sjávarútvegnum sé svo mikið að ekkert skaði að greinin tapi í nokkur ár. Sama gildir þá væntanlega einnig, að starfsmenn í sjávarútvegi og sveitarfélögin á landsbyggðinni eigi orðið svo miklar eignir, að sjálfsagt sé á fórna þeim á altari ESB. Þorsteinn segir:

»Sú markaðssveifla sem hér er um að ræða er vel innan þeirra marka sem sjávarútvegurinn ræður við. Það hljóta því að vera aðrar ástæður en þær sem lúta að hagsmunum greinarinnar sem knýja menn til að grafa undan þessari forsendu fiskveiðistjórnunarkerfisins með pólitískri kröfu um að kúvenda utanríkispólitíkinni.«

Flækjustigið í málflutningi Þorsteins fer bara vaksandi. Til dæmis fer hann að tala um »pólitík öfgaflokka lengst til hægri í evrópskum stjórnmálum«. Hugsanlega er hann að vísa til þeirra hópa sem nefndir hafa verið »ný-nazistar« og stóðu fyrir valdaráninu í Úkraínu 2014, að undirlagi NATO-ríkjanna. Ef þetta er rétt skilið, verður ennþá erfiðara að skilja málflutning Þorsteins.

Þorsteinn er greinilega þrælbundinn í hugsunarhátt Kalda stríðsins, því að hann virðist álíta að utanríkisstefna Íslands sé fólgin í því að fylgja ESB/NATO út í hvaða mýrarfen sem »vinaþjóðum« okkar dettur í hug að etja Íslandi út í. Fyrir liggur að Bandaríkin hafa gert stórkostleg mistök í utanríkismálum, allt frá sprengjuárásum á Júgóslavíu 1999 til atlögunnar gegn stjórn Sýrlands, með stuðningi við Daesh – Ríki Allah. Skoðun Þorsteins, um skilyrðislausa hlýðni við »vinaþjóðirnar«, verður að mótmæla hástöfum.

Utanríkisstefna og hagsmunir þjóðarinnar.

Allir vita að NATO lýsti því yfir í Rúmeníu 2008, að Úkraína væri svo gott sem orðin aðili að NATO og þessari yfirlýsingu mótmælti Rússland harðlega og sagðist ekki myndu sætta sig við NATO-herji á landamærum sínum. Viðskiptastríð ESB gegn Rússlandi hófst þegar Rússland tók aftur Krímskagann, sem Úkraínu hafði verið »lánaður« 1954. Einnig er þekkt að í Austur-Úkraínu er búsettur fjöldi Rússa, sem ekki er sáttur við að lúta byltingarstjórninni í Kænugarði.

Það var inn í þessar deilur sem Ísland flæktist, meðal annars til að fylgja eftir ótrúlegu flandri og kokhreysti utanríkisráðherrans »hugum-stóra«. Þorsteinn virðist argur vegna þess að »vestrænu samstarfi« er ekki gert nógu hátt undir höfði í stjórnarsáttmála núverandi ríkisstjórnar. Hann talar um að fyrirætlan ríkisstjórnarinnar sé »að færa Ísland í hóp nýmarkaðsríkja með Rússlandi og Kína«. Varla bendir viðskiptastríðið við Rússland til þess, en Þorsteinn virðist sjá bandamann í utanríkisráðherranum »hugum-stóra« því að hann hafi sýnt aðgerðarleysi við að framfylgja breyttri stefnu ríkisstjórnarinnar. Þorsteinn segir:

»Utanríkisráðherra hefur lítið aðhafst til að koma þessu markmiði stjórnarsáttmálans í framkvæmd. Ekki er því ósennilegt að meiri áhugamenn um þessa stefnubreytingu í stjórnarflokkunum hafi ákveðið að þyrla upp moldvirðri í kringum makrílinn til þess að hrinda utanríkisráðherra út í framkvæmd hennar án umræðu um grundvallaratriði utanríkisstefnunnar og framtíðarhagsmuni þjóðarinnar í þeim efnum.«

Þótt málflutningur Þorsteins sé mótsagnakenndur og þvælinn, er þó hægt að greina að kjarninn í boðskap hans er tryggð við NATO og »vestrænt samstarfi«. Að mínu mati er svona hugsunarlaus undirgefni við erlend ríki, ekkert annað en landráð. Auk þess er það rangt, að yfirlýsta hlutleysistefnu Íslands beri að túlka á þann hátt sem Þorsteinn gefur sér. Ísland hefur alla burði til að hafa sjálfstæða utanríkisstefnu og ber að hafna þátttöku í heimskulegum refsiaðgerðum gegn vinaþjóð eins og Rússlandi.

Jafnframt ber Íslandi að stíga fram fyrir skjöldu til aðstoðar fámennum þjóðum sem berjast fyrir eigin þjóðríki. Hér má til dæmis nefna Ísrael og Kúrdistan, en bæði Gyðingar og Kúrdar eiga í höggi við öfga-Múslima, sem aðhyllast Sunni-Islam. Ef Íslendingar vilja endilega setja einhver ríki í viðskiptabann, þá ættu það að vera Tyrkland, Kúveit og Saudi-Arabía, sem stjórnað er af Sunni Múslimum og styðja hryðjuverka-starfsemi um allan heim.