Lífsandinn (CO2) er undirstaða lífs á Jörðinni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Lífsandinn (CO2) er undirstaða lífs á Jörðinni.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. nóvember 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Á okkar dögum eru dómsdags-spámenn áberandi þrýsti-hópur, sem margir stjórnmálamenn hlusta á með mikilli andagt. Hættulegasti hópurinn er sá sem fullyrðir, að framundan séu miklar veðurfars-hamfarir. Þessi sértrúar-söfnuður vill meina, að sú væga hlýnun sem orðið hefur á síðustu 300 árum, muni halda áfram og setja veðurfars-kerfi Jarðar úr skorðum. Öll þessi ósköp eru sögð stafa af »of miklum lífsanda (CO2) í andrúminu« og til að dómsdags-spárnar rætist ekki, verði að draga úr brennslu kolefna.

Staðreyndin er sú, að þessi hugmynd hefur aldreigi komist af tilgátu-stiginu. Þetta er ekki kenning, hvað þá heldur náttúru-lögmál. Ekki liggur einu sinni fyrir tilgáta um hvernig hitastig tengist stærðfræðilega lífsandanum. Þegar við bætist, að engin hlýnun hefur mældst það sem af er þessari öld, verður að telja tilgátuna stein-dauða. Burtséð frá þessari gagnlausu tilgátu, er veruleg ástæða til að skoða hvernig lífsandinn er undirstaða lífs á Jörðinni.

Lífsandinn er ekki eitruð mengun.

Vitað er, að allt líf á Jörðinni byggir á kolefni (C) og mannkynið er ekki undanskilið. Kolefnið fer svonefnda »kolefnis-hringrás« þannig að dýraríkið fær kolefni frá jurtaríkinu og jurtaríkið fær sitt kolefni að mestu úr andrúminu í formi lífsanda sem plönturnar vinna með ljós-tillífun. Einnig taka plöntur upp kolefni úr kolsýrðu vatni (H2CO3), sem þær ná til með rótunum. Flestir vita að gosdrykkir innihalda kolsýru sem er blanda af lífsanda (CO2) og vatni (H2O). Jafna fyrir kolsýru: (CO2+H2O → H2CO3).

Andrúmið er blanda margra gastegunda og mælt sem rúmmál er mest af: köfnunarefni (78,09%), súrefni (20,95%), vatnsgufa (1,00%), argon (0,93%) og lífsandi (0,040%). Magn lífsanda er oft tjáð í einingunni ppm (milljónustu hlutar) og á þann máta er núverandi magn lífsanda í andrúminu 400 ppm. Aukning lífsanda hefur um hríð verið mjög stöðug, um 2 ppm á hverju ári. Með sama áframhaldi verður lífsandinn kominn í 1000 ppm að 300 árum liðnum, það er að segja árið 2315.

Dómsdags-spámennirnir reita hár sitt yfir slíkum horfum og hrópa hærra en nokkru sinni að lífsandinn sé eitruð mengun, sem muni lama lífríkið og koma mannkyni á kné. Þessu er þveröfugt farið og stöðva verður þennan skaðlega áróður. Sú aukning lífsanda, sem hægt er að skrifa á reikning mannkyns, hefur líklega nú þegar framlengt tíma lífs á Jörðinni um tvær milljónir ára. Það er rangt, að mikið magn lífsanda sé takmarkandi fyrir lífkerfi Jarðar, heldur er staðreyndin sú, að of lítið magn myndi slökkva lífsneistinn á Jörðinni.

Lífsandi og hitastig eru oftast í öfugum fasa.

Fyrir um 540 milljón árum hófst þróun þeirra lífsforma sem einkenna Jörðina í nútímanum. Frá þeim tíma hefur hitastig á Jörðu oftar en ekki verið í öfugum fasa við magn lífsandans. Til dæmis, fyrir 150 milljón árum (Jurassic) féll hitastig mikið en lífsandinn náði toppi. Fyrir 50 milljón árum (Eocene) var hiti líklega hærri en nokkru sinni á síðustu 550 milljón árum, en lífsandinn hafði farið minnkandi í 100 milljón ár. Fortíðin bendir ekki til, að hitastig Jarðar ráðist af magni lífsanda í andrúminu.

Fyrir um 400 milljón árum (Devon) hófst af krafti landnám lífs á þurrlendi og náði mikilli útbreiðslu á skömmum tíma. Bæði jurtir og dýr tóku þátt í landnáminu og nýttu sér nýtt umhverfi til að þróa fjölmargar nýgjar tegundir. Á Devon-tímanum náði lífsandinn að verða um 2200 ppm, eða 5,5 sinnum núverandi magn. Hitastigið var að meðaltali um 20 gráður, sem er 6 gráðum hærra en núna.

Sjálfsmorð lífríkisins var yfirvofandi fyrir 400 milljónum ára.

Á Devon-tímanum þróuðu plöntur getu til að framleiða »lignin« og »cellulose« sem saman gerðu plöntunum fært að mynda við og vaxa uppréttar. Trén voru komin til sögunnar og náðu mikilli hæð, í samkeppni um orkugjafann sólarljósið. Umfangsmiklir skógar þöktu þurrlendið, lífmassi Jarðar margfaldaðist og dróg til sín lífsanda úr andrúminu, sem endaði sem viður trjánna.

»Lignin« er ákaflega stöðugt efni og á þessum tíma höfðu engar lífverur þróast sem framleiddu efnahvata sem leyst gat það upp. Skógartrén höfðu ekki ótakmarkaða lífslengd, heldur dóu eins og þau gera enn í dag. Dauð tré hlóðust því upp í skógar-sverðinum og náðu viðarlögin 100 metra þykkt eða meira. Þannig urðu til kolalögin miklu sem finnast um allan heim og eru mynduð úr kolefni sem skógarnir unnu úr lífsandanum á 90 milljónum ára. Til allrar hamingju fyrir framtíð lífs á Jörðu, kom fram rotnunar-sveppur sem framleiðir efnahvata sem vinnur á »lignini«. Þar með lauk því tímabili jarðsögunnar þegar kolabirgðir Jarðar urðu til.

Ef ekki hefðu komið fram lífverur sem voru færar um að leysa upp »lignin« hefði lífsandinn haldið áfram að minnka þar til dauða-þrepinu 150 ppm hefði verið náð. Við þetta þrep hefðu allar plöntur Jarðarinnar dáið úr hungri, það er að segja úr skorti á lífsanda. Lífríkið allt hefði drepist og mannkyn hefði aldregi komið fram. Þetta var bara fyrsta skiptið sem líf Jarðarinnar hefði getað útrýmt sjálfu sér vegna skorts á lífsanda, sem öllum ætti að vera ljóst að er undirstaða lífs á Jörðinni.