Spurning sem ekki var svarað

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Spurning sem ekki var svarað.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 19. september 2015.

Þorsteinn Sæmundsson.

Hinn 27. júlí síðastliðinn sendi ég tölvubréf það sem hér fer á eftir til Eyglóar Harðardóttur félagsmálaráðherra:

»Komdu sæl Eygló. Ég leita til þín sem félagsmálaráðherra vegna nýlegra fregna þess efnis að fyrirhugað sé að veita hér hæli talsverðum fjölda flóttamanna á næstu árum. Spurning mín er sú hvort stjórnvöld hafi hugað að því að velja fremur kristna hælisleitendur en menn úr öðrum trúflokkum. Ég spyr ekki vegna þess að ég sé svo sannkristinn sjálfur, heldur þykir mér einsýnt að kristið fólk muni samlagast Íslendsku samfélagi betur en fólk úr öðrum trúarhópum. Einnig er ljóst að nóg ætti að vera af kristnum hælisleitendum þar sem kristnir menn sæta nú ofsóknum víða um heim.«

Rétt er að undirstrika að bréf þetta var ritað áður en sú flóðbylgja flóttamanna skall á, sem nú er helsta fréttaefni fjölmiðla. Bréfinu var ekki svarað. Hinn 13. ágúst sendi ég eftirfarandi tölvubréf til biskupsskrifstofu:

»Til skrifstofu biskups. Fyrir nokkru sendi ég meðfylgjandi fyrirspurn til félagsmálaráðherra. Ekkert svar hefur borist. Fróðlegt væri að vita hvort talsmenn Þjóðkirkjunnar hafa látið þetta mál til sín taka með einhverjum hætti.«

Samdægurs fékk ég persónulegt svar frá biskupi, Agnesi Sigurðardóttur, þar sem hún þakkaði mér fyrir að taka þetta mál upp við félagsmálaráðherra. Vissulega væri þörf á því að minna á að kristnir menn sæti ofsóknum víða um heim, ekki síst í því landi sem flóttamenn kæmu nú frá.

Mér fannst svar biskups lofa góðu. Af síðari yfirlýsingum forsvarsmanna þjóðkirkjunnar er hins vegar ljóst, að kirkjunnar menn vilja ekki gera greinarmun á hælisleitendum eftir trúflokkum. Er það í samræmi við yfirlýsta stefnu Evrópusambandsins, sem Íslendingum verður líklega sagt að fylgja, hvort sem þeim er það ljúft eða leitt.

Umburðarlyndi telst til mannkosta hér á landi, og með vísan til þess gæti farið svo að hingað yrði boðið ýmsum sem ekkert umburðarlyndi hafa gagnvart þeim sem aðhyllast aðra trú en þeir sjálfir. Afleiðingarnar gætu orðið býsna alvarlegar. Frændur okkar Norðmenn hafa nokkra reynslu í þessum efnum.

Árið 2007 kom út bók um innflytjendamál eftir norska blaðamanninn Hege Storhaug sem býr yfir sérþekkingu á þessum málaflokki. Bókin var þýdd á Íslendsku og hlaut nafnið »Dýrmætast er frelsið«. Ég er þeirrar skoðunar að allir sem fjalla um innflytjendamál ættu að kynna sér þessa bók.

Í Morgunblaðinu 13. september var þessi spurning lögð fyrir nokkra vegfarendur: »Hvað finnst þér að Íslendingar eigi að taka við mörgum flóttamönnum?« Eitt svarið vakti athygli mína:

»Engum. Ég er frá Svíþjóð. Þetta kostar meira en við höldum.«

Ég hef grun um að konan sem svaraði hafi ekki aðeins átt við fjárhagslegan kostnað. Svíar hafa meiri reynslu af þessu en við.

En hver er reynsla okkar af aðlögun þeirra sem þegar hafa fengið hér hæli? Ef dæma skyldi eftir fréttum í blöðum og útvarpi er sú reynsla jákvæð og vandræðalaus. En manna á milli ganga sögur af öðru tagi, og sumar þeirra hef ég frá fyrstu hendi. Þær benda til þess að fólk sem hefur allt önnur lífsviðhorf en við eigum að venjast og lætur stjórnast af þröngum trúarskoðunum, geti átt erfitt með að aðlagast Íslendsku samfélagi eða vilji það hreinlega ekki.

Fréttir af þessu tagi eiga ekki upp á pallborðið í fjölmiðlum, líklega vegna pólitísks rétttrúnaðar sem í vaxandi mæli er orðinn hemill á málfrelsi hérlendis. Stjórnvöld ættu að huga að þessu vandamáli áður en það er um seinan.