Um forseta vorn og fósturjörð

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Um forseta vorn og fósturjörð.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 22. maí 2012.

   

Þorkell Á. Jóhannsson.

Aldrei kaus ég karlinn sem pólitíkus. En ég kaus hann sem forseta og sé ekki enn eftir því. Vegna þess að hann hefur staðið með þjóð sinni og hagsmunum hennar gegnum þykkt og þunnt undanfarin misseri. Verið eins og klettur í hafinu, jafnvel á erlendri grund frammi fyrir skæðustu hákörlum heimspressunnar. Og hagsmunagæzla hans, þjóð sinni til handa á hinum mestu ögurstundum hennar í seinni tíð, verður honum ævinlega til sóma.

Þessi breytni Ólafs forseta hefur hins vegar orðið andstæðingum hans, sem að uppistöðu til eru fylgismenn ríkisstjórnarinnar, Icesave-samninganna og ESB-aðlögunnarinnar, tilefni til að væna hann um að breyta eðli embættisins og víkja því frá hlutverki sameiningar. Gera það pólitískt. Honum er eignað það andrúmsloft sem nú ríkir í samskiptum forsetaembættisins og ríkisvaldsins. Þarna er í fararbroddi stór og fríður flokkur fjölmiðlafólks, sem gefur okkur um þessar mundir hina efnilegustu sýnikennslu í því hvernig nota má það feikilega vald sem fjölmiðlar hafa í raun. þ.e.a.s. misnota!

Forsetanum ber að gæta fullveldisréttinda almennings.

Grunntónninn er s.s. sá að embættið sé ekki lengur sameiningartákn þjóðarinnar, þökk sé afskiptum Ólafs af þjóðmálunum. Hér má benda á í þessu sambandi að samkvæmt stjórnarskrá þeirri sem enn er í gildi er það beinlínis skylda forsetans að beina ákvörðunarvaldi, um stór hagsmunamál hennar sem ágreiningur kann að vera um, til þjóðarinnar sjálfrar. Og Ólafur hefur unnið vel vinnuna sína, í samræmi við þessa verklýsingu.

Eðli málsins samkvæmt eru þessi tvö hlutverk, annars vegar sameiningartáknið sem vissulega er æskilegt út af fyrir sig og hins vegar sú hagsmunagæsla þjóðarinnar og lýðræðisins sem stjórnarskráin kveður á um, illa samræmanleg ef reynir á það síðarnefnda. Og jafn lítilmannlegt og það er, reyna nú þau öfl sem orðið hafa undir með málstað sinn fyrir skikkan forsetans okkar að klína því á Ólaf að honum sé um að kenna að ekki sé eining meðal þjóðarinnar.

En hvernig getur forsetinn verið sakaður um að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins, þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína skv. stjórnarskránni? Og það að beiðni tugþúsunda kjósenda? Full ástæða er til að vísa sök á þessari óeiningu heim til föðurhúsanna. Til Alþingis og ríkisstjórnarinnar og allra þeirra sem reyndu með öllum ráðum að sökkva Íslendskum almenningi að ósekju í skaðræðis skuldafen, í þeim tilgangi að liðka fyrir ESB-aðlögunarferlinu, sem aldrei hefur þó verið samþykkt af þjóðinni sjálfri enda ekki eftir því leitað.  

Hluti þingmanna Sjálfstæðisflokks brást í Icesave-málinu.

Þarna var það ekki stjórnarandstaðan sem dugði til varnar. Það gerði aðeins Ólafur forseti. Fyrir hans tilstilli gat þjóðin hrundið þessari ógeðfelldu aðför að henni. Það er rétt sem Ólafur segir að komandi kosningar verða prófsteinn á gæði fjölmiðlanna. En þeir eru nú þegar margir farnir að falla á því prófi, m.a. með því að snúa öllu á haus og klína öllum þessum ófarnaði á reikning Ólafs.

Því miður er sjálf þjóðareignin, nefskattsmiðillinn (RÚV) þar á meðal. Ekki einasta keppist þessi fríði flokkur við að rakka niður sitjandi forseta og núa honum um nasir hinum fjölskrúðugasta breyskleika, heldur er um leið rækilega mulið undir einn mótframbjóðanda hans, sem raunar kemur einmitt úr þessum sama fjölmiðlaflokki. Þessum frambjóðanda er jafnvel hjálpað til að hylma yfir pólitíska fortíð sína. Svo neyðarlega vill hins vegar til að nokkuð augljósar staðreyndir tala allt öðru máli en þessi frambjóðandi og fríði flokkurinn hans, um tengsl hans við annan stjórnarflokkanna.

Með afneitun sinni er þessi frambjóðandi, ásamt fylgismönnum, nánast að segja hreint út að stunduð sé alvarleg sögufölsun á vefmiðlinum »timarit.is«, þar sem finna má ýmsar upplýsingar, ekki hagfelldar þeim. Ég spyr, hvaða erindi eiga þeir á Bessastaði sem reyna að ljúga sig frá fortíð sinni? Þess utan er fullljóst, með fullri virðingu fyrir mörgu því annars ágæta og frambærilega fólki sem í hlut á, að mótframboð gegn sitjandi forseta á þessum tímapunkti er annað og meira en fallegar fjölskyldumyndir.

Hér eru klárlega pólitísk öfl og pólitísk sjónarmið á ferðinni. Ég trúi því vel að Ólafi gangi gott eitt til þegar hann kýs að bjóða sig fram á nýjan leik enda rétt sem hann segir um að það séu viðsjár framundan í Íslendskum stjórnmálum og almenningur getur enn þurft að reiða sig á embættið þess vegna. Og reynslunni er fyrir að þakka að við vitum hvað við höfum. Ég mun því styðja Ólaf Ragnar Grímsson svo lengi sem hann vill gefa kost á sér til embættis forseta Íslands. Hafi hann bestu þakkir fyrir störf sín til þessa. 

Hvernig getur forsetinn verið sakaður um

að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins,

þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína

samkvæmt stjórnarskránni ?

 >>>><<<<