Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«.

 

Mikið hljóta Íslendingar að vera lánsöm þjóð, því að tuttugu fyrrum ráðherrar tóku sig til og íhuguðu um Icesave-kröfurnar. Þetta gerðu þeir óbeðnir og ólaunaðir, af einskærum kærleika til almennings í landinu. Þetta skeði í aðdraganda þjóðaratkvæðis um Icesave-kröfur nýlenduveldanna, sem fór fram 09. apríl 2011.

Hér fyrir neðan getur að líta auglýsingu þessa sómafólks, sem birtist í Fréttablaðinu 02. apríl 2011, sléttri viku fyrir þjóðaratkvæðið. Með birtingunni hefur vafalaust verið ætlunin að hafa vit fyrir þeim almúga sem árum saman kaus ráðherrana til setu á Alþingi. Mikil hljóta vonbrigðin að hafa orðið í brjóstum þeirra fyrrverandi, þegar almenningur hafnaði lögunum um Icesave.

Ennþá sárari hefur brjóstverkur þeirra fyrrverandi orðið þegar EFTA-dómstóllinn felldi þann úrskurð  28. janúar 2013, að leiðarljós ráðherraliðsins hafði verið villuljós. Engar lagalegar forsendur voru fyrir Icesave-kröfunum. Þær byggðu einungis á undirgefni og auðmýkt Íslendskra stjórnvalda gagnvart erlendu valdi.

Ég sendi öllum þessum fyrrverandi ráðherrum og aðstandendum þeirra mínar innilegustu samúðarkveðjur. Vonandi munu mistök þeirra ekki endast út yfir gröf og dauða. Vonandi mun einhver Íslendingur finnast sem af miskun sinni fyrirgefur þessu fólki.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave.

Fyrst birt 18. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.   

Fréttablaðið birti 17. marz 2011 álit átta lögfræðinga á Icesave-lögunum, undir fyrirsögninni Dýrkeyptur glannaskapur. Ekki virðast lögfræðingarnir hafa hugsað lengi né djúpt um Icesave-kröfur Bretlands og Hollands, því að skrif þeirra einkennast af innihalds-lausum upphrópunum og fullyrðingum af sömu tegund og eru einkennandi fyrir málflutning ríkisstjórnarinnar. Ég vil andmæla málflutningi lögfræðinganna um leið og ég afþakka þeirra dýrkeyptu lögfræðiráðgjöf.

1.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef landsmenn hafna Icesave-III í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 verði ekki lengra komist til lausnar Icesave-deilunnar með samningum. Þetta er sannanlega röng fullyrðing, því að á öllum stigum dómsmáls er hægt að taka upp samninga. Það er einungis ef Icesave-III verður samþykkt sem búið verður að loka öllum undankomuleiðum. Ísland verður þá háð mikilli efnahagslegri áhættu í marga áratugi.

2.    Lögfræðingarnir virðast telja að samninganefnd ríkisstjórnarinnar hafi verið að gæta hagsmuna almennings, þegar þeir undirgengust forsendulausar kröfur Breta og Hollendinga. Allir landsmenn vita að ríkisstjórnin hefur gengið erinda þessara tveggja ríkja og gegn því sem rétt er og sanngjarnt. Ríkisstjórnin hefur meira að segja gengið svo langt í þjónkun sinni við hið erlenda vald, að hún hefur í þrígang samþykkt að afsala lögsögu Íslands. Með Icesave-III hefur þó ríkisstjórnin sett nýtt heimsmet í flónsku. Bretlandi og Hollandi er fært sjálfdæmi í Icesave-deilunni í heild sinni, með að ríkisstjórnin samþykkti að ágreiningsmál fari fyrir gerðardóm. Gerðardómurinn mun starfa fyrir luktum dyrum, nýta sér lög Bretlands ef með þarf og rétta í London. Niðurlæging Íslands verður fullkomin ef Icesave-III verður samþykkt.

3.    Lögfræðingarnir halda fram þeirri fjarstæðukenndu fullyrðingu, að með því að landsmenn undirgangist Icesave-klafann sé endanleg niðurstaða Icesave-málsins í höndum Íslendinga. Getur verið að lögmennirnir hafi ekki litið á Icesave-samningana ? Með lögum 13/2011 er lokað öllum glufum sem kunna að finnast til sangjarnrar lausnar Icesave-deilunnar. Geirneglt er að öll áhætta og kostnaður eru lögð á herðar Íslendinga. Lögmennirnir virðast ekki bera mikla virðingu fyrir dómstólum, ef þeir halda að fullkomið afsal lögsögu hafi engar afleiðingar.

4.    Lögfræðingarnir sýna fullkominn glannaskap, þegar þeir fullyrða um mikinn kostnað atvinnulífs og samfélags af Dómstólaleiðinni. Ekki er hægt að ræða við þessa menn um heiður og sæmd, en þeir ættu að skilja að tuga eða hundraða milljarða Icesave-baggi hlýtur að sliga alla landsmenn. Samningaleiðin er tafarlaus uppgjöf en Dómstólaleiðin felur í sér möguleika til gagnsóknar. Að nefna alþjóðlegu matsfyrirtækin til stuðnings uppgjöfinni er fullkomið narr og kjánaskapur.

5.    Lögfræðingarnir eru svo illa að sér að þeir virðast ekki hafa heyrt af úrskurði ESA frá 15. desember 2010, að minnsta kosti nefna þeir hann ekki á nafn. Með þeim úrskurði ógilti ESA veigamestu hótanirnar frá 26. maí 2010. Ólíkt hótunarbréfinu frá 26. maí, sem lögfræðingarnir hampa, er álit ESA frá 15. desember vel rökstutt og niðurstaðan ótvíræð. ESA úrskurðaði sem sagt að engir samningar, lög eða tilskipanir hefðu verið brotin, varðandi mikilvægustu atriði málsins: Fullkomlega var löglegt að veita innistæðueigendum forgang. Einnig úrskurðaði ESA að framkvæmd FME á millifærslum úr gömlu bönkunum yfir í þá nýgju var fullkomlega eðlileg. Lagasetning og réttarframkvæmd Neyðarlaganna er því traust, svo framarlega sem lögsögu Íslands er ekki varpað fyrir borð með Icesave-III-samningunum. 

6.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef ekki verður gefið eftir fyrir gömlum og úreltum hótunum Per Sanderud, muni ESA ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum. Sannleikurinn er sá að örsmáar líkur eru fyrir slíkri ákæru, enda tilefnið ekkert. Flestar stofnanir ESB og sérfræðingar á vegum Evrópuríkisins hafa gefið yfirlýsingar um afdráttarlaust bann við ríkisábyrgðum á innistæðu-trygginga-kerfum Evrópska efnahagssvæðisins. Í þessu sambandi má nefna að yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar, um að allar bankainnistæður á Íslandi séu ríkistryggðar, er fullkominn þvættingur. Einungis Alþingi með samþykki fullveldishafans-almennings getur veitt slíkar tryggingar.  

7.    Lögfræðingarnir slá um sig með slagorðum eins og »kokhreysti« og »barnaskapur«. Líklega álíta þeir að þetta séu sterk lögfræðirök. Nær öruggt má telja að ESA mun ekki ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum, þar sem engar forsendur eru fyrir sektardómi. Vangaveltur lögfræðinganna um sektarlíkur út frá fyrri ákærum ESA eru því varla svara verðar. ESA hefur að sögn unnið 27 mál fyrir EFTA-dómstólnum en hvað hefur ESA fallið frá mörg hundruð ákærum ? Forseti ESA virðist vera í skítverkum fyrir hagsmuni Bretlands og Hollands. Hvernig væri að Íslandi gerði kröfu um að þessum erindreka yrði vísað úr starfi ?   

8.    Eins og flestum nema lögfræðingunum er orðið ljóst, hefur EFTA-dómstóllinn það verkefni að fjalla um brot á EES-samningnum. Svo lengi sem Ísland heldur lögsögu yfir Icesave-málinu eru það bara Íslendskir dómstólar sem geta fellt sektardóma. Þeir dómar verða að byggja á löggjöf Íslands og engin maður með réttu ráði gefur andstæðingum sínum sjálfdæmi, eins og fyrirhugað er að gera með Icesave-lögunum. Hvað gerir þessa átta lögfræðinga að algjörum kjánum ? 

   

>>>><<<<

Dýrkeyptur glannaskapur.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 17. marz 2011.

 

Þjóðaratkvæðagreiðslan 9. apríl snýst um það hvort við ljúkum Icesavemálinu með samningum eða höfnum frekari samningum og höldum deilunni gangandi næstu ár fyrir dómstólum með tilheyrandi kostnaði og áhættu. Með þeim samningum sem þverpólitísk samninganefnd náði og aukinn meirihluti Alþingis studdi er bæði áhætta Íslands og kostnaður lágmarkaður. Gagnrýnendur samningsins benda á að endanlegur kostnaður Íslands sé háður óvissuþáttum á borð við heimtur úr þrotabúi Landsbankans, almenna efnahagsþróun og gengisþróun. Þessi atriði eiga einnig  við um dómstólaleiðina.  Órökrétt er  að halda því fram að valið í þjóðaratkvæðagreiðslunni standi á milli þess kostnaðar sem felst í samningnum með sínum óvissuþáttum og þess að enginn kostnaður  falli á Ísland.   

Aðeins annar kosturinn markar lok Icesavemálsins og þá með skilmálum og áhættu sem við áttum þátt í að semja um og lágmarka. Nei við þeirri leið þýðir að endanleg niðurstaða málsins er úr okkar höndum. Fórnarkostnaður atvinnulífs og samfélags af áframhaldandi ófriði er óþekktur. Kostnaðurinn við tapaða dómstólaleið verður aldrei minni en af þeim samningi sem búið er að ná, reyndar  örugglega miklu meiri. Jafnvel þótt Ísland ynni málið  eftir langdregin málaferli er óvíst um kostnað sem af því stafaði en alþjóðlegu matsfyrirtækin hafa metið það svo að hann yrði okkur þungbærari en fyrirliggjandi samningur.  

Eftirlitsstofnun EFTA (ESA), sem hefur það hlutverk að túlka og fylgja eftir lögum og reglum tengdum EES, hefur þegar gefið út það álit sitt að Ísland beri ábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innstæðueigenda og fjárfesta þar sem eignir sjóðsins dugðu ekki til að standa undir lögbundinni lágmarkstryggingu sparifjáreigenda í útibúum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi. Ljúki Icesave deilunni ekki með samningum mun ESA fara með samningsbrotamál gegn Íslandi fyrir EFTA dómstólinn. ESA hefur hingað til unnið 27 af 29 málum sem farið hafa þessa leið og þarf alveg sérstaka tegund af kokhreysti til þess að viðurkenna ekki  að dómstólaleiðin felur í sér alvarlega áhættu fyrir Ísland.   

Það er beinlínis barnalegt að láta sér detta í hug  að Íslandi stæði til boða að greiða samkvæmt núverandi samningi ef EFTA  dómstóllinn kæmist að þeirri niðurstöðu að Ísland hefði brotið gegn EES samningnum að því er varðar innstæðutryggingar. Sá dómur gæti fallið sumarið 2012 og þá yrðu Íslendingar að ákveða hvort þeir sinntu niðurstöðu dómstólsins. Gerðu  þeir það ekki gæti ESA neyðst til þess að höfða annað mál til þess að fá staðfest að Ísland hefði ekki virt hina fyrri niðurstöðu. Færi nú á sömu leið, það er að EFTA dómstóllinn dæmdi með ESA, flyttist málið yfir á vettvang alþjóðastjórnmála. Afleiðingar gætu hugsanlega orðið þær að Íslandi yrði vísað af evrópska efnahagssvæðinu. Þá blasti við hætta á að lagður yrði tollur á íslenskar vörur í Evrópu sem hafa notið  tollfrelsis frá 1971 og er þá hætt við að „mörgum kotbændunum muni þykja verða þröngt fyrir dyrum“ eins og Einar þveræingur hefði orðað það, þar á meðal öllum sem lífsbjörg hafa af fiskveiðum og vinnslu, þegar 30% tollur yrði lagður á þær vörur í Evrópu.  

Væru íslensk rök og sjónarmið hin einu réttu eða viðurkenndu í þessari deilu þyrftum við ekki að hafa miklar áhyggjur. Því miður er svo ekki. Við höfum engan rétt til þess að leika okkur að efnahagslegri framtíð barna okkar með því að halda áfram að þykjast ósigrandi og geta boðið hvaða aðstæðum sem er byrginn.  Sá hugsunarháttur hefur þegar kallað yfir okkur eitt hrun og við megum ekki við öðru.  

Við undirrituð munum því segja já í væntanlegri atkvæðagreiðslu.

  

   

Reykjavík, 15. mars 2011        Garðar Garðarsson, hrl. Gestur Jónsson, hrl. Guðrún Björg Birgisdóttir, hrl. Gunnar Jónsson, hrl. Jakob R. Möller, hrl. Lára V. Júlíusdóttir, hrl. Ragnar H. Hall, hrl. Sigurmar K. Albertsson, hrl.

  

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

  

 

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

 

 

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

 

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

 

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

 

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

 

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

 

Apella, sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

 

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

 

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

 

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

 

Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.

 

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn« . Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

 

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

 

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

 

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.

 

 

 Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis

hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði,

þótt stjórnarskráin geri ráð fyrir lýðræði.

 

>>>><<<<

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011.

 

Hvaða samtök eru Samstaða þjóðar gegn Icesave ?
1.     Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök sem stofnuð voru til að berjast gegn þeirri lögleysu og siðferðilegu rangindum sem birtast í Icesave-kröfum Breta og Hollendinga. Svo virðist komið, að Alþingi Íslendinga ætli að hafa forgöngu um að lagður verði óbærilegur skuldabaggi á þjóðina. Samtökin hafa nú hrint af stað undirskriftasöfnun um áskorun á forseta Íslands, að staðfesta ekki ný lög sem fela í sér ábyrgð ríkissjóðs á Icesave.
 
Eru lagarök fyrir Icesave-kröfum Bretlands og Hollands  ?
2.     Að mati Samstöðu eru engin lagarök fyrir því að almenningur á Íslandi eigi að greiða erlendar skuldir Landsbankans, sem var einkabanki með rekstur og innistæðu-tryggingar í þremur löndum. Samkvæmt lögum og reglugerðum um innlánstryggingakerfi ber ríkissjóði Íslands ekki skylda til að gangast í ábyrgð fyrir Icesave. Allar innistæður í Landsbankanum hafa verið greiddar eigendum reikinganna. Nú er þess beðið, að þrotabú Landsbankans verði gerð upp. Þá mun koma í ljós að hve miklu leyti bankinn á fyrir innistæðum og öðrum skuldum. 

Er lögsaga Íslands virt í samningunum ?
3.     Samstaða krefst þess að farið verði að lögum landsins við uppgjör Landsbankans. Alþingi ætti að standa fremst í flokki þeirra sem lög vilja virða í þessu landi. Alþingi ætti að standa vörð um lögsögu þjóðarinnar og ekki ljá máls á framsali lögsögunnar til erlendra ríkja. Ef Bretland og Holland vilja fylgja kröfum sínum eftir með dómsmálum, eiga þau dómsmál að fara fram hér á landi samkvæmt Íslendskum lögum. Þeir samningar sem nú liggja fyrir Alþingi eru vanvirða við eldsta lögjafarþing heims. Icesave-samningar-III gera ráð fyrir veigamiklu afsali á lögsögu og þar með sjálfstæði þjóðarinnar.
   
Er óvissa um endurheimtur hjá þrotabúi Landsbankans ?
4.     Óvissa er um hvað mun innheimtist af kröfum Landsbankans og getur sú óvissa varað lengi og er háð mörgum þáttum, s.s. efnahagsþróun almennt og hvernig margar eignir Landsbankans halda verðgildi. Óvissa er um hvað af kröfunum sem innheimtast ganga upp í að greiða Icesave og hvernig forgangsröð krafna verður. Fullkomin óvissa er einnig um gengisþróun krónunnar, en kröfurnar eru í erlendum gjaldmiðli.
 
Er fullveldisréttur almennings virtur með fyrirhugaðri málsmeðferð     Alþingis ?
5.     Minna má á átökin um Icesave-II, sem náðu hámarki með þjóðar-atkvæðinu 6. marz 2010. Með þeirri atkvæðagreiðslu sannaði almenningur andstöðu við hið grímulausa erlenda vald og staðfesti jafnframt fullveldisrétt sinn. Með þjóðaratkvæðinu helgaði þjóðin sér sérstaklega Icesave-málið. Samstaða hafnar algerlega öllum hugmyndum um að Alþingi taki endanlega ákvörðun í þessu máli. Alþingi hefur ekki stjórnarfarslega heimild til að taka neinar ákvarðanir í andstöðu við vilja almennings. 

Er hætta á að Ísland verði skotspónn viðskiptaþvingana ?
6.     Samstaða telur fullyrðingar um að Ísland og íslenskir aðilar verði útilokaðir frá samskiptum og viðskiptum, þar með töldum hagstæðum erlendum lánamöguleikum, samþykki þeir ekki Icesave, séu ekki byggðar á haldbærum rökum. Reynslan sýnir að slíkar útilokunartilraunir, sem yfirleitt koma frá sérstökum en fáum aðilum, renna fljótt út í sandinn en samskipti byggjast á hagsmunum  og viðskipti á arðsemissjónarmiðum sem íslenskir aðilar geta vel risið undir. Lánshæfi íslenska ríkisins, og þar með trúverðugleiki Íslands sem efnahagslega sjálfstæðrar þjóðar, mundi laskast mikið ef stór óþekktur skuldabaggi félli á ríkissjóð.
 
Hvert er verkefni Samstöðu og almennings í Icesave-deilunni ?
7.     Samstaða skorar á landsmenn að láta Alþingismenn vita af andstöðu sinni við ábyrgðum á Icesace-samningunum. Þetta er til dæmis hægt að gera með skilaboðum til einstakra Alþingimanna og blaðaskrifum. Ef ekki tekst að hindra Alþingi í að samþykkja frumvarp ríkisstjórnarinnar, verða landsmenn að krefjast þjóðaratkvæðis um Icesave-málið. Alþingi og forseti Íslands fara með Icesave-málið, þar til þjóðaratkvæðis kemur. Mótmælum sínum verður almenningur að beina að þessum aðilum.

Hverjar eru aðgerðir Samstöðu til að hindra Icesave-kúgunina ?
8.     Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskrifasöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta Lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi. 

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island.

Peter Ørebech.

Skal den islandske stat dekke tapet til britiske og nederlandske innskytere som mistet sine innskudd (3,1 mrd. £) etter at internettbanken Icesave kollapset i oktober 2008? Ni av ti islendinger mente at dette ikke er statens ansvar, og stemte nei til islandske regjeringens forslag til Icesave-avtaler.  Island valgte derved en annen vei enn for eksempel Irland som ved hjelp av statlige midler (7 mrd €) reddet 2 av storbankene fra konkurs.

Nå har EFTA-domstolen talt (28 januar 2013) og svaret på om den islandske staten – og dermed i praksis islandske skattebetalerne - skal dekke tapet, er klart nei. domstolen har tolket EØS-retten og har på alle punkter – dvs. de 3 hovedanførsler – kommet til at Island ikke er forpliktet til dette jf. Direktiv 94/19/EC om bankgarantifond.

Iht. Island garantifond (Tryggingasjóður) må bankene betaler premie iht. sine innskudd, jf. Islands lov nr. 98/1999 om innskuddsgaranti og investeringsutjevningsfond og Handelsdepartementets forskrift av 21. februar 2000. Dette regelverket bygger på EØS-avtalen. Fondet er iht. lovens artikkel 2 en privat stiftelse som ellers i EØS/EU.  Banker etablert i Island må være medlemmer av fondet. Det samme gjelder for filialer av slike banker som opererer i Island og for selskaper som virker innenfor EØS forøvrig.

Ifølge EØS-regelverket skal selskapene redegjøre overfor kundene hvilke garantier som gjelder for deres innskudd.  M.a.o; disse garantifond tilsvarer forsikringsselskaper der medlemmenes “forsikringspremie” skal dekke fremtidige utbetalinger på grunn av skader. Mer om lovverket se P. Ørebech, The Icesave Bank of Iceland; from Rock-solid to Volcano Hot: Is the EU Deposit Guarantee Scheme Resisting Financial Meltdown, Croatian Yearbook of European Law & Policy, 2010 s. 127-52.

Innskytere innenfor Icesave-systemet skulle derfor være klar over hvordan innskuddet er forsikret og dermed at deler av det var forsikret i et ubetydelig garantifond. Innskyter vet også at desto høyere rente, desto større risiko. Et grunnleggende forhold som retten sikkert har tatt inn over seg er at innskyterne i Icesave var villige til å ta den risken i håp om store gevinster.

Staten er ikke ansvarlig for garanti av innskudd i banker.

Så til sakens gjenstand. Nederland/Storbritannia anførte for det første at Island iht. direktivet skulle ha etablert islandske ordninger som sikret betaling til britiske og nederlandske innskytere ved bankmislighold.  Domstolen fastslo at det var en systemsvikt (dommen pkt. 117) Spørsmålet var om slik svikt omfattes av direktivet.  Retten mente nei; direktivet var ikke anvendbart ved konkursen i det islandske bankvesen. Det eneste som direktivet krevde er at EØS-landene etablerer lovverk som hjemler etablering av banksikringsfond (pkt. 141). Retten slutter av dette at det ikke kan kreves av noen EØS-stat at myndighetene sikrer oppgjør hvis bankgarantifondet svikter mht. oppfyllelse (pkt. 144). Dvs. det er kun et prosessuelt ansvar som hviler på staten: Se til at fondet blir etablert. Staten er ikke ansvarlig for finansiering av fondet: Fondet skal fullt ut finansieres av finansinstitusjonene (pkt. 159).

Hvordan forholdet skal løses ved alvorlig systemsvikt slik som i Island, er et forhold som direktivet ikke besvarer (pkt. 160). Island har her en stor grad av fritt skjønn.

Videre hevdet Storbritannia og Nederland at Tryggingasjóður var en “utløper av den islandske stat”, og da underforstått , at Island stod i et erstatningsrettslig ansvarsforhold til fondet og følgelig måtte svare for fondets “mistak”. Retten avviste dette grunnet bevismangel.

Domstolen vender så blikket mot de to subsidiære anførsler: Dvs. at det var tale om diskriminering i strid med EØS-avtalen artikkel 4, og direktivets artikkel 4(1) jf. artikkel 3(1). Diskrimineringen skulle gjelde usaklig forskjellsbehandling av utlendinger og islendinger. Begrunnelsen for dette var at mens de islandske innskytere i Landsbankinn, Glitnir og Kaupthing fikk full uttelling for sine innskudd, ved oppretting av nye banker, ble Icesave-innskyterne nektet garantiutbetaling fra Island.

Retten kom her til at det ikke kunne være tale om noen rettsstridig diskriminering fordi de islandske innskudd i Landsbankinn ble flyttet over til Nye Landsbankinn før det i det hele tatt var tale om å anvende bankgarantifondet til utbetaling av innskyteres tilgodehavende (pkt. 211). Dette gjaldt alle innskytere uansett om disse var islandske eller utlendinger. Dvs. siden dette skjedde i forkant av bankgarantifondets anvendelse, stod vi overfor et faktum som ikke var omfattet av direktivets artikkel 4(1). Følgelig ble islandske innskytere ikke tilgodesett av noen midler i det islandske fondet (se pkt. 214). Derfor sier retten at den diskriminering som britene/nederlenderne påberoper seg var ikke sammenlignbar (pkt. 216).

For det annet ser domstolen på usaklig forskjellsbehandling under EØS artikkel 4 (pkt. 218 flg); dvs. om like tilfeller behandles ulikt. Retten fremholder at vilkårene for dette ikke var oppfylt: Island var uten rettslig plikt til å sørge for at oppfyllelse skjedde fra banksikringsfondet i Island (pkt. 224). Retten fremholder at en slik forpliktelse ikke kunne utledes av EØS artikkel 4 alene. Den trenger støtte i subsidiær rett, i dette tilfelle direktiv 94/19 artikkel 4, noe som retten som vist (ovenfor) mente at ikke førte frem.

Hvor står vi så etter dommen? Er britiske og nederlandske innskytere på „bar bakke“? Nei, fordi de fleste har fått dekning av disse staters garantifond. For dem uten dekning og fondene gjelder at Landsbankinn og Icesave gikk konkurs.  Konkurser behandles etter konkursrettens regler. Det britiske og nederlandske bankgarantifond har krav i konkursboet til Landsbankinn for det beløp som disse har måttet utbetale Icesave-innskyterne.  

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu.

Fyrst birt hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013.

FRÉTTATILKYNNING 02/2013

Dómur í máli E-16/11 Eftirlitsstofnun EFTA gegn Íslendska ríkinu („Icesave“)

ÍSLAND SÝKNAÐ AF ÖLLUM KRÖFUM

EFTIRLITSSTOFNUNAR EFTA Í MÁLI E-16/11 (ICESAVE).

Íslendska bankakerfið hrundi þegar allsherjarkreppa geisaði á fjármálamörkuðum árið 2008. Innstæðueigendur í útibúum Landsbanka Íslands hf. („Landsbankinn“) í Hollandi og Bretlandi misstu í kjölfarið aðgang að innstæðum sínum haustið 2008, þar á meðal sparifjárreikningum sem stofnað var til rafrænt og gengu undir nafninu Icesave. Samkvæmt Íslendskum lagareglum sem tilskipun 94/19/EB um innlánatryggingakerfi (hér á eftir „tilskipunin“) var innleidd með varð við þessar aðstæður virk skylda Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta til að tryggja endurgreiðslu á lágmarkstryggingu til hvers og eins innstæðueiganda innan ákveðins frests. Engin slík endurgreiðsla átti sér hins vegar stað til þeirra sem áttu innstæðu á Icesave-reikningum í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi. Bresk og hollensk yfirvöld gripu til þeirra ráða að endurgreiða almennum eigendum innstæðna á Icesave-reikningum Landsbankans í þarlendum útibúum úr eigin tryggingasjóðum. Innlendar innstæður Landsbankans höfðu þá verið fluttar í „Nýja Landsbankann“ sem Íslendska ríkið kom á fót.

Eftirlitsstofnun EFTA („ESA“) ákvað í ljósi þessara atvika að höfða mál fyrir EFTA-dómstólnum. Með málshöfðuninni leitaði ESA eftir viðurkenningu dómstólsins á því að Ísland hefði brugðist skyldum sínum samkvæmt tilskipuninni og þá sérstaklega samkvæmt 3., 4., 7. og 10. gr. hennar („fyrsta málsástæða“) og/eða fjórðu grein EES-samningsins („önnur og þriðja málsástæða“), sem fjallar um bann við mismunun eftir þjóðerni, þar sem Ísland hefði ekki tryggt endurgreiðslu á lágmarksupphæð til innstæðueigenda á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi innan tilskilins frests. Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins gerðist meðalgönguaðili að málinu þar sem hún lýsti yfir stuðningi við kröfur ESA.

EES-ríkin Liechtenstein, Holland, Noregur og Bretland lögðu fram skriflegar athugasemdir í málinu. Athugasemdir þessara ríkja einskorðuðust allar við fyrstu málsástæðu ESA.

Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

Varðandi fyrstu málsástæðuna tók dómstóllinn fram að skyldur EES-ríkis réðust af efnislegum ákvæðum þeirrar tilskipunar sem við ætti. Enn fremur benti dómstóllinn á að í kjölfar hinnar alþjóðlegu fjármálakreppu hefði regluverk fjármálakerfisins sætt endurskoðun og tekið nokkrum breytingum í því skyni að tryggja fjármálalegan stöðugleika. Dómstóllinn benti hins vegar á að úrlausn þessa tiltekna máls yrði að byggjast á þeim reglum tilskipunarinnar sem giltu þegar atvik málsins áttu sér stað, sem hafi verið áður en umræddar breytingar voru gerðar á regluverki fjármálakerfisins, en með þeim hefði vernd innstæðueigenda verið aukin.

Dómstóllinn taldi að tilskipunin gerði ekki ráð fyrir að EES-ríki væri skuldbundið til að tryggja þá niðurstöðu sem ESA hélt fram um greiðslur til innstæðueigenda á Icesave-reikningum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi þegar jafnmiklir erfiðleikar geysuðu í fjármálakerfinu og raunin hefði verið á Íslandi. Þannig léti tilskipunin því að mestu leyti ósvarað hvernig bregðast ætti við þegar tryggingarsjóður gæti ekki staðið undir greiðslum. Dómstóllinn benti í því sambandi á að eina ákvæði tilskipunarinnar sem tæki til þess þegar tryggingarsjóður innti ekki greiðslu af hendi væri að finna í 6.mgr. 7. gr. hennar, en þar væri kveðið á um að innstæðueigendur gætu höfðað mál gegn því innlánatryggingarkerfi sem í hlut ætti. Hins vegar kæmi ekkert fram í tilskipuninni um að slík réttarúrræði væru tiltæk gegn ríkinu sjálfu eða að ríkið sjálft bæri slíkar skyldur. Þá taldi dómstóllinn að fyrsta málsástæða ESA hefði hvorki stoð í dómaframkvæmd né öðrum reglum sem teknar hefðu verið inn í EES-samninginn.

Dómstóllinn tók þó fram að þessi niðurstaða þýddi ekki að innstæðueigendur nytu engrar verndar við þessar aðstæður þar sem ýmsar aðrar reglur kynnu að vernda hagsmuni þeirra. Þannig nytu innstæðueigendur þeirrar verndar sem fólgin væri í öðrum reglum EES-réttar um fjármálamarkaðinn, auk þeirrar verndar sem leiddi af aðgerðum eftirlitsaðila, seðlabanka eða ríkisstjórna. Spurningin sem uppi væri í þessu máli lyti hins vegar gagngert að því hvort EES-ríki bæru ábyrgð samkvæmt tilskipuninni um innlánatryggingakerfi við aðstæður af því tagi sem uppi voru á Íslandi.

Um seinni málsástæðuna komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu að meginregla EES-samningsins um bann við mismunun gerði þá kröfu að tryggingakerfi mismunaði ekki innstæðueigendum, þar með talið um það hvernig fjármunir tryggingarsjóðs væru nýttir. Þess háttar mismunun væri óheimil samkvæmt tilskipuninni. Hins vegar hefðu innlendar innstæður verið fluttar úr gamla Landsbankanum yfir í þann nýja áður en Fjármálaeftirlitið gaf út þá yfirlýsingu sem gerði reglur tilskipunarinnar virkar. Af því leiddi að reglur tilskipunarinnar um vernd innstæðueigenda hefðu aldrei tekið til innstæðueigenda í íslenskum útibúum Landsbankans. Samkvæmt því hefði flutningur innlendra innstæðna – óháð því hvort sá flutningur hefði almennt séð falið í sér mismunun – ekki fallið undir þá reglu um bann við mismunun sem fram kæmi í tilskipuninni sjálfri, auk þess sem flutningurinn gæti ekki talist brot á reglum tilskipunarinnar eins og þær yrðu skýrðar með hliðsjón af 4. gr. EESsamningsins. Af þeim sökum yrði að hafna annarri málsástæðu ESA.

Að því er snerti þriðju málsástæðuna, tók dómstóllinn fram að samkvæmt viðurkenndri dómaframkvæmd leiddi það af meginreglunni um bann við mismunun í 4. gr. EES-samningsins að sambærileg mál fengju sambærilega úrlausn og þá jafnframt að greint væri á milli mála sem væru ólík. Dómstóllinn taldi enn fremur að ESA hefði takmarkað umfang þessarar málsástæðu með skýrum hætti. Þannig hefði ESA talið að brot Íslendska ríkisins fælist í því að ekki hefði verið tryggt að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju þá lágmarkstryggingu greidda sem kveðið væri á um í tilskipuninni og þá innan þeirra tímamarka sem þar væri kveðið á um, með sama hætti og það hefði gert með eigendur innstæðna á innlendum reikningum. Þá hefði ESA einnig sérstaklega tiltekið að greiðslur til innlendra og erlendra innstæðueigenda umfram lágmarkstrygginguna væru ekki til umfjöllunar í málshöfðun stofnunarinnar.

Í ljósi þess hvernig ESA hefði sjálf takmarkað málshöfðun sína, benti dómstóllinn á að úrlausn þessarar málsástæðu myndi ráðast af því hvort Ísland hefði borið sérstaka skyldu til að tryggja að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju greiðslur. Þar sem dómstóllinn hefði aftur á móti þegar komist að þeirri niðurstöðu að tilskipunin, jafnvel þótt hún væri skýrð með hliðsjón af 4. gr. EES-samningsins, legði enga skyldu á Íslendska ríkið að tryggja greiðslur til eigenda innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi, þá væri einungis hægt að fallast á þessa málsástæðu ESA ef slíka skyldu mætti leiða af 4. gr. EES-samningsins einni og sér. Dómstóllinn taldi hins vegar að slík krafa væri ekki fólgin í meginreglu 4. gr. EES-samningsins um bann við mismunun. Ekki væri unnt að leiða sérstaka skyldu Íslendska ríkisins af þessari meginreglu til að grípa til aðgerða sem myndu ekki einu sinni tryggja jafnræði með innlendum eigendum innstæðna í Landsbankanum og eigendum innstæðna í útibúum bankans í öðrum EES-ríkjum. Af þeim sökum yrði að hafna þriðju málsástæðu ESA og þar með öllum málatilbúnaði stofnunarinnar.

Dóminn í heild sinni er að finna á vefslóð EFTA-dómstólsins: Judgement of the EFTA Court. Fréttatilkynning þessi er ekki opinbert skjal. Dómurinn sjálfur gildir.

 

 Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

>>>><<<<

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy.

Fyrst birt hjá CATO Institute 23. janúar 2013.

Steve H. Hanke.

In his second inaugural address, President Obama made a series of direct and indirect references to the Declaration of Independence and other founding documents to make his case for collective (read: state) action. In doing so, he fell into the fallacy of argument ad antiquitatem – an illegitimate appeal to ages past in order to justify present and future actions.

Most people, including most Americans, would be surprised to learn that the word “democracy” does not appear in the Declaration of Independence (1776) or the Constitution of the United States of America (1789). They would also be shocked to learn the reason for the absence of the word democracy in the founding documents of the U.S.A.  Contrary to what propaganda has led the public to believe, America’s Founding Fathers were skeptical and anxious about democracy.  They were aware of the evils that accompany a tyranny of the majority.  The Framers of the Constitution went to great lengths to ensure that the federal government was not based on the will of the majority and was not, therefore, democratic.

If the Framers of the Constitution did not embrace democracy, what did they adhere to?  To a man, the Framers agreed that the purpose of government was to secure citizens in John Locke’s trilogy of the rights to life, liberty and property.

The Constitution was designed to further the cause of liberty, not democracy.  To do that, the Constitution protected individuals’ rights from the government, as well as from their fellow citizens.  To that end, the Constitution laid down clear, unequivocal and enforceable rules to protect individuals’ rights. In consequence, the government’s scope and scale were strictly limited.  Economic liberty, which is a precondition for growth and prosperity, was enshrined in the Constitution.

The Bill of Rights establishes the rights of the people against infringements by the State.  The only thing that the citizens can demand from the State, under the Bill of Rights, is for a trial by a jury. The rest of the citizens’ rights are protections from the State.

While invoking America’s founding documents and predecessors to justify collective action might appear as cleverness on the part of the President, it is a brazenly overused rhetorical instrument: an argument ad antiquitatem.

 

 The Framers of the Constitution went to great lengths

to ensure that the federal government

was not based on the will of the majority

and was not, therefore, democratic.

>>>><<<<

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. janúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Háværir stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar reyna að blekkja almenning með orðræðu um að skilja beri á milli starfsemi viðskiptabanka og fjárfestingarbanka. Því er ranglega haldið fram að slíkur aðskilnaður lágmarki áhættu af áföllum fyrir þjóðarbúið. Á Alþingi hefur verið lögð fram tillaga til ályktunar um að skipuð verði nefnd til að undirbúa breytingu á fjármálakerfinu, sem hindrar viðskiptabanka að fjármagna starfsemi sína með öðrum hætti en með innlánum.

Í greinargerð með tillögunni er fullyrt: »aðskilnaður tryggir að baktrygging og stuðningur ríkja og seðlabanka takmarkast við hefðbundna bankastarfsemi«. Einnig er fullyrt: »aðskilnaður kemur í veg fyrir að spákaupmennska og áhættufjárfestingar fjárfestingarbanka lendi á skattgreiðendum og efnahagskerfinu í heild«. Með þessum fullyrðingum er útvarpað þeirri hugmynd, að eðlilegt sé að seðlabankar veiti bönkum »lán til þrautavara« og að ríkisábyrgð sé á innlánum banka.

Vanþekking einkennir störf alþingismanna.

Líklega hafa flutningsmenn tillögunnar ekki gefið sér tíma til að lesa hana yfir í heild sinni því að þversagnir og rangar fullyrðingar einkenna hana. Engar líkur eru til að aðskilnaður viðskiptabanka og fjárfestingarbanka leiði til þeirrar niðurstöðu sem samkvæmt tillögunni er tilgangur hennar. Það sem er þó hlálegast við tillöguna er hin skýra þversögn sem birtist í lok greinargerðarinnar, en þar segir:

Mikilvægast er að mati flutningsmanna að innstæður venjulegra viðskiptamanna bankanna séu tryggðar og að þær séu forgangskröfur í bú þeirra ef þeir verða gjaldþrota. Í þeim tilgangi er tillagan flutt.

Þarna er staðhæft að tillagan sé lögð fram í þeim tilgangi að tryggja innistæður almennings, með því að þær séu forgangskröfur í þrotabú banka. Getur verið að flutningsmenn viti ekki að samkvæmt svonefndum Neyðarlögum (lög 125/2008), eru almennar innistæður einmitt forgangskröfur í þrotabú banka. Flutningsmennirnir vita örugglega ekki, að forsenda fyrir því að ákvæði neyðarlaganna gagnist innistæðueigendum, er að innistæðurnar séu bara lítill hluti heildarskulda hins gjaldþrota banka.

Engin ríkisábyrgð er á innistæðum í bönkum.

Fyrsti flutningsmaður tillögunnar, Álfheiður Ingadóttir (studdi Icesave-kúgunina) hefur hér heima og erlendis haldið því fram að ríkið sé ábyrgt fyrir innistæðum í bönkum á Íslandi. Þetta vita flestir að er rangt, enda ein megin forsenda Íslands til varnar fyrir EFTA-dómstólnum. Tryggingasjóður innistæðueigenda er EKKI á ábyrgð almennings á Íslandi, hvað sem kjölturakkar Evrópusambandsins segja.

Þeir sem fylgjast með fréttum vita að verið er að fella dóma yfir nær öllum þeim bankastjórum sem haustið 2008 fóru með stjórn banka á Íslandi. Hafa þessir dómar eitthvað með samrekstur viðskiptabanka og fjárfestingarbanka að gera? Að sjálfsögðu ekki því að orsaka hrunsins var ekki að leita til þessa samrekstrar. Auk lagabrota bankastjóranna, stafaði hrunið af »torgreindu peningastefnunni« (discretionary monetary policy), sem hér er ennþá viðhaldið til stórkostlegs tjóns fyrir almenning.

Bankahrunið stafaði af »torgreindu peningastefnunni«

Ef Alþingismenn hafa áhyggjur af bankakerfinu ættu þeir að leita svara við spurningum sem varða grundvallaratriði. Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ? Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta fólk skiptir engu máli hvort lög landsins banna ríkisábyrgð á bönkum, enda hikar það ekki við að brjóta Stjórnarskrána.

Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sér allar þær tryggingar sem þeir þurfa og fráleit er sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Mikilvægast er að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.

Neyðarlögin tryggja forgang innistæðukrafna.

Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Meiri hluti fjármagns banka ætti að koma frá fjárfestingarfélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.

Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á innistæðuhlutfalli banka, tryggir rétt þeirra til endurgreiðslna. Hugmyndinni um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka er einungis ætlað að blekkja almenning.

 

 Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum

telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum

sem ríkisvaldið gerist sekt um.

>>>><<<<

Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. janúar 2013.

 

Gústaf Adolf Skúlason.

Þrátt fyrir góða vitneskju um andstöðu íbúa ríkja ESB við auknum völdum til handa sambandsins halda forráðamenn þess áfram uppbyggingu alræðisríkisins og láta ekkert trufla sig. Friðarverðlaun Noregskrata í nafni Nóbels mun ýta undir þessa andlýðræðislegu þróun. Anders Borg, fjármálaráðherra Svíþjóðar, lýsti því í viðtali við sænska sjónvarpið, að ef Svíar gengju með í hið nýja fjármálasamband ESB, þýddi það, að völdin yfir fjárlögum Svíþjóðar flyttust til Brussel. Þannig gæti framkvæmdastjórnin með einfaldri ákvörðun notað tekjur sænska ríkisins til að borga bönkum Evrulandanna fyrir misheppnuð viðskipti þeirra. Svíþjóð tilheyrir þeim ríkjahópi Evrópusambandsins, sem reynir að spyrna gegn auknu valdaafnámi réttkjörinna embættismanna sinna til búrókratanna í Brussel.

Evrópusambandið veldur efnahagsþrengingum.

Ásetningur ESB að »bjarga Evrunni« hefur breytt Evrópusambandinu í innheimtudeild fyrir Alþjóðastofnun fjármálafyrirtækja, IIF (Institute of International Finance). Þannig var framkvæmdastjóri stofnunarinnar Charles Dallara hafður með á fundum ESB, þegar fyrsti Grikkneski »björgunar« pakkinn var ákveðinn og línurnar lagðar upp fyrir kreppuaðgerðir Evrópusambandsins. Hið skelfilega efnahagsástand Grikklands er afleiðing af Eurosave-samningi ESB við IIF, en með honum var ákveðið að hleypa ekki Grikklandi í gjaldþrot, sem hefði valdið lánadrottnum landsins tapi á yfir 100 milljörðum Evra.

Í kjölfarið kom útbreitt atvinnuleysi og hungursneyð, sem neytt hefur Rauða kross Grikklands að senda út SOS til umheimsins. Á eftir fylgdi einnig uppgangur Gylltrar dögunar (Nýnazista) með skipulögðu ofbeldi og morðum á innflytjendum. Það sama gildir um önnur Evruríki, sem sækja þurfa um neyðarlán, að þar eru skilmálarnir fyrst og fremst gerðir til að bjarga bönkum og fjármálastofnunum, en framtíð komandi kynslóða tekin í gíslingu með tilheyrandi atvinnuleysi og hungursneyð.

Á Spáni myndi mannfjöldi sem samsvarar allri Íslendsku þjóðinni deyja úr hungri, ef ekki væri vegna matargjafa Rauða krossins. Yfirmaður Alþjóða Rauða krossins hefur sent frá sér viðvörun til ráðamanna ESB, um að búast megi við þjóðfélagslegum óeirðum í Suður-Evrópu í stíl við Arabíska vorið.

Evrópusambandið veldur þjóðfélagslegri upplausn.

Stefna ESB að »bjarga Evrunni« og að bankar mega ekki fara í gjaldþrot hefur eyðilagt ríki Suður-Evrópu og splundrað sambandinu. Búið er að flytja skuldir fjármálafyrirtækja í eigu einkaaðila yfir á aðildarríkin í svo stórum stíl, að ýmsir telja það samsvara kostnaði ESB við eina heimsstyrjöld. Samt sem áður hafa vopnuð átök ekki átt sér stað, a.m.k. ekki ennþá. »Friðarsambandinu« í rukkunarhlutverki fyrir alþjóðlega fjárglæframenn hefur þegar tekist að valda aðildarríkjunum öllu þessu tjóni með Evruna og lýðræðishallann að vopni. Þessi efnahagsstyrjöld, sem hlotið hefur friðarverðlaun Nóbels, skapar í raun forsendur þjóðfélagslegra óeirða og vopnaðra átaka.

Danski Evrópuþingmaðurinn Morten Messerschmidt sagði við áramót að ESB tæmdi Danmörku af lýðræðiskrafti sínum: »Ekki síðan á tímum Rómarríkis hafa jafn mikil völd verið í höndum jafn fárra eins og málum er nú háttað í Brussel... Við erum undirlögð því, sem ég vil kalla »borgaralegt valdarán«. Ekki árás með ofbeldi og ofurveldi eins og sagan hefur áður sýnt okkur. Heldur valdarán, sem framkvæmt er með sáttmálum undirskrifuðum með pennum kjörinna fulltrúa okkar.«

Evrópusambandið sækir hart að sjálfstæði Íslands.

Íslendingar, sem vörðu þjóðarhag með tilstuðlan forseta Íslands í Icesave-deilunni, verða enn og aftur fyrir sífelldum árásum sem stjórnað er af ESB-aðildarsinnum á Íslandi. Ríkisstjórn Íslands ætlar að kollvarpa stjórnarskrá lýðveldisins frá 1944 og innleiða nýja skipan, sem að mati forseta Íslands »þekkist ekki annars staðar á Vesturlöndum«. Krafan um afnám núverandi stjórnarskrár kemur ekki frá þjóðinni en hins vegar krefst ESB breytinga til að sambandið geti tekið yfir sjálfstæði landsins.

Nýársorð forsetans eru sem viðvörunarbjöllur lýðræðisins á Íslandi, sem hljóma munu þar til þessari árás hefur verið hrundið. Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt, að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins, til dæmis með afnámi Ríkisráðs og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

ESB-aðildarsinnar á Íslandi fylgja í fótspor lærimeistaranna, sem slátrað hafa lýðræðinu á meginlandinu. Ætlunin er að fórna Íslendsku þjóðinni fyrir draum þeirra að komast í klíku búrókratanna í Brussel. Ríkisstjórnin sniðgekk eldstu lýðræðisstofnun okkar heimsluta - Alþingi - með skipun »ráðs« gegn úrskurði Hæstaréttar. Stjórnlagaráðsmenn verða seint ásakaðir um auðmýkt eða tillitssemi en blindur hroki þeirra hefur leitt þá í þær ógöngur að halda, að þeir séu þýðingarmeiri en bæði Alþingi og forseti landsins.

Það skiptir engu máli hversu marga fína titla Þorvaldur Gylfason getur sett við nafnið sitt, það gefur honum ekki lögskipað vald til þess að banna forseta Íslands eða alþingismönnum að hafa skoðanir á málum eða taka til máls. Þjóðin þarf að standa saman við bakið á lýðræðissinnuðum alþingismönnum í þessu máli og hrinda árásinni á Stjórnarskrá lýðveldisins.
 

 Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt,

að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins,

til dæmis með afnámi Ríkisráðs

og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

 
>>>><<<<

Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. desember 2012.

 

Ámundi Loftsson.

Minnkandi traust almennings á stjórnmálaflokkum verður sífellt sýnilegri veruleiki. Þeir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar. Ógæfa þeirra liggur að stærstum hluta í því að við upphaf lýðveldis náðu þeir til sín því hlutverki forsetans sem lýtur að skipun framkvæmdavaldsins. Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um hefur sú hefð komist á, að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka.

Með því hefur þrískipting valdsins verið rofin og í stað þess að ríkisstjórn heyri undir forsetann og sé þannig aðskilin frá löggjafarvaldinu hafa ráðamenn stjórnmálaflokkanna skipað ríkisstjórnir úr eigin röðum. Þingmenn viðkomandi flokka tryggja svo völd þeirra og stöðu.

Stjórnmálaflokkarnir hafa þannig náð undir sig framkvæmdavaldinu og löggjafarvaldinu að mestu líka þar eð sá meirihluti þingsins sem styður sitjandi stjórn hefur í hendi sér hvaða mál ná fram að ganga á Alþingi. Þetta fyrirkomulag er í daglegu tali nefnt flokksræði og á ekki neina stoð í stjórnarskrá okkar og í stað þess að þjóðin búi við þingbundna stjórn eins og Stjórnarskráin kveður á um situr hún uppi með stjórnbundið þing sem hefur litla möguleika á að sinna hlutverki sínu.

  

Þingræði er brot á stjórnarformi landsins.

Óttinn við að komast ekki í ríkisstjórn ræður oftar en ekki ferðinni þegar að myndun þeirra kemur. Samningamakk flokkanna um framgang stefnumála þeirra klýfur þá iðulega í andstæðar fylkingar og undirleggur af innbyrðis átökum. Um þetta hefur verið skrifaðar fjöldi bóka, nú síðast ein af Styrmi Gunnarssyni.

Í þessu fyrirkomulagi liggur stærsta mein stjórnmálanna og hvergi er neitt að finna í stjórnarskrá okkar um að afmarkaður meirihluti kjörinna fulltrúa á Alþingi myndi og verji ríkisstjórn, enda andstætt grundvallarhugmyndinni um aðskilnað valdsins.

Glöggt dæmi um pólitíska valdabaráttu er þegar Gunnar Thoroddsen myndaði ríkisstjórn með Framsóknarflokki og Alþýðubandalagi fyrir rúmum 30 árum. Sjálfstæðisflokkurinn hefur aldrei orðið samur aftur og pólitískur ávinningur þjóðarinnar af þessu brölti var minni en ekki neinn, hvorki í bráð né lengd.

Dæmin eru líka nær í tíma, þar sem ráðamenn flokka hafa fært ótrúlegar fórnir af stefnumálum þeirra í þeim eina tilgangi að tryggja sér tímabundin völd.

 

Sjálfstæði þjóðarinnar fórnað fyrir veizluhöld VG-forustunnar.

Vinstri hreyfingin - grænt framboð ákvað að sækja um aðild Íslands að Evrópusambandinu þvert ofan í meginstefnu sína og gegn meirihluta-vilja þjóðarinnar til þess eins að tryggja sér aðild að ríkisstjórn. Með því reif flokkur sem hafði byggt upp stefnu sína af metnaði og eljusemi sjálfan sig á hol með afar fyrirsjáanlegum afleiðingum, enda hefur fjöldi rótgróinna félagsmanna yfirgefið hann.

Eftir situr svo fámennur hópur að hann getur ekki mannað þau ráðuneyti sem hann þó fékk í sinn hlut og situr formaðurinn einn í ráðuneyti atvinnuvega sem var í þremur ráðuneytum áður. Niðurstaðan er hruninn flokkur, rúinn trausti og fylgi og sjálfstæði þjóðarinnar er í stórhættu.

Engum ætti að dyljast hve þetta fyrirkomulag er afleitt og hvernig átökin innan stjórnmálaflokkanna og á milli þeirra hafa skaðað þá sjálfa, eitrað alla þjóðfélagsumræðu í landinu og gert stjórnmálalífið hatursfullt, spillt og máttvana.

 

Skal góðri stjórnarskrá fórnað á altari flokksræðisins ?

Okkur er sagt, að þessu vilji þjóðin breyta og nú hefur átt sér stað ferli sem lýtur að setningu nýrrar stjórnarskrár þar sem því hefur m.a. verið komið inn hjá hluta þjóðarinnar, að efnahagshrunið 2008 hafi orðið vegna þess að stjórnarskrá okkar sé óskýr og ófullkomin.

Reyndin er þó önnur. Texti stjórnarskrárinnar er eins skýr og heiður himinn og hrunið 2008 tengist henni á þann eina hátt að hún hefur ekki verið virt og í stað þess lýðveldis- og lýðræðisfyrirkomulags sem hún hefur að geyma sat þjóðin uppi með flokksræði sem hin hefðar-helgaða þingræðisregla leiddi af sér og endaði með hruni og búsáhaldabyltingu.

En byltingar éta börnin sín og enn er makk á Alþingi. Í fyrstu grein frumvarps Stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá segir að á Íslandi skuli vera þingræðisstjórn. Samkvæmt því á Alþingi, hér eftir sem hingað til, að skipa framkvæmdavaldið og þar með verður flokksræðið endanlega innrammað. Nái það mál fram að ganga hefur byltingin enn einu sinni étið börnin sín og þjóðin verður áfram fjötruð í stjórnarháttum sem hún öðru fremur vill losna undan.

  
 

Stjórnmálaflokkarnir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar.

Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um,

hefur sú hefð komist á að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka. 

>>>><<<<