Spurning sem ekki var svarað

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Spurning sem ekki var svarað.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 19. september 2015.

Þorsteinn Sæmundsson.

Hinn 27. júlí síðastliðinn sendi ég tölvubréf það sem hér fer á eftir til Eyglóar Harðardóttur félagsmálaráðherra:

»Komdu sæl Eygló. Ég leita til þín sem félagsmálaráðherra vegna nýlegra fregna þess efnis að fyrirhugað sé að veita hér hæli talsverðum fjölda flóttamanna á næstu árum. Spurning mín er sú hvort stjórnvöld hafi hugað að því að velja fremur kristna hælisleitendur en menn úr öðrum trúflokkum. Ég spyr ekki vegna þess að ég sé svo sannkristinn sjálfur, heldur þykir mér einsýnt að kristið fólk muni samlagast Íslendsku samfélagi betur en fólk úr öðrum trúarhópum. Einnig er ljóst að nóg ætti að vera af kristnum hælisleitendum þar sem kristnir menn sæta nú ofsóknum víða um heim.«

Rétt er að undirstrika að bréf þetta var ritað áður en sú flóðbylgja flóttamanna skall á, sem nú er helsta fréttaefni fjölmiðla. Bréfinu var ekki svarað. Hinn 13. ágúst sendi ég eftirfarandi tölvubréf til biskupsskrifstofu:

»Til skrifstofu biskups. Fyrir nokkru sendi ég meðfylgjandi fyrirspurn til félagsmálaráðherra. Ekkert svar hefur borist. Fróðlegt væri að vita hvort talsmenn Þjóðkirkjunnar hafa látið þetta mál til sín taka með einhverjum hætti.«

Samdægurs fékk ég persónulegt svar frá biskupi, Agnesi Sigurðardóttur, þar sem hún þakkaði mér fyrir að taka þetta mál upp við félagsmálaráðherra. Vissulega væri þörf á því að minna á að kristnir menn sæti ofsóknum víða um heim, ekki síst í því landi sem flóttamenn kæmu nú frá.

Mér fannst svar biskups lofa góðu. Af síðari yfirlýsingum forsvarsmanna þjóðkirkjunnar er hins vegar ljóst, að kirkjunnar menn vilja ekki gera greinarmun á hælisleitendum eftir trúflokkum. Er það í samræmi við yfirlýsta stefnu Evrópusambandsins, sem Íslendingum verður líklega sagt að fylgja, hvort sem þeim er það ljúft eða leitt.

Umburðarlyndi telst til mannkosta hér á landi, og með vísan til þess gæti farið svo að hingað yrði boðið ýmsum sem ekkert umburðarlyndi hafa gagnvart þeim sem aðhyllast aðra trú en þeir sjálfir. Afleiðingarnar gætu orðið býsna alvarlegar. Frændur okkar Norðmenn hafa nokkra reynslu í þessum efnum.

Árið 2007 kom út bók um innflytjendamál eftir norska blaðamanninn Hege Storhaug sem býr yfir sérþekkingu á þessum málaflokki. Bókin var þýdd á Íslendsku og hlaut nafnið »Dýrmætast er frelsið«. Ég er þeirrar skoðunar að allir sem fjalla um innflytjendamál ættu að kynna sér þessa bók.

Í Morgunblaðinu 13. september var þessi spurning lögð fyrir nokkra vegfarendur: »Hvað finnst þér að Íslendingar eigi að taka við mörgum flóttamönnum?« Eitt svarið vakti athygli mína:

»Engum. Ég er frá Svíþjóð. Þetta kostar meira en við höldum.«

Ég hef grun um að konan sem svaraði hafi ekki aðeins átt við fjárhagslegan kostnað. Svíar hafa meiri reynslu af þessu en við.

En hver er reynsla okkar af aðlögun þeirra sem þegar hafa fengið hér hæli? Ef dæma skyldi eftir fréttum í blöðum og útvarpi er sú reynsla jákvæð og vandræðalaus. En manna á milli ganga sögur af öðru tagi, og sumar þeirra hef ég frá fyrstu hendi. Þær benda til þess að fólk sem hefur allt önnur lífsviðhorf en við eigum að venjast og lætur stjórnast af þröngum trúarskoðunum, geti átt erfitt með að aðlagast Íslendsku samfélagi eða vilji það hreinlega ekki.

Fréttir af þessu tagi eiga ekki upp á pallborðið í fjölmiðlum, líklega vegna pólitísks rétttrúnaðar sem í vaxandi mæli er orðinn hemill á málfrelsi hérlendis. Stjórnvöld ættu að huga að þessu vandamáli áður en það er um seinan.

 

Er nokkuð mark takandi á þessum fréttamönnum ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Er nokkuð mark takandi á þessum fréttamönnum ?

Fyrst birt 18. september 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Fyrir tilviljun rakst ég á merkilegan lista sem birtur er á vefsetri Útvarps Sögu. Listinn upplýsir um náin pólitísk tengsl hóps fréttamanna við Samfylkingar-flokkana. Vafalaust er þessi hópur ennþá stærri og til dæmis er enginn nefndur sem starfar hjá Ríkisútvarpinu.

Þótt pólitísk hlutdrægni sjáist oft á Stöð 2, þá er ástandið þó ennþá verra hjá Ríkisútvarpinu. Þar eru skoðanir beinlínis gerðar útlægar, eins og gert var í Icesave-deilunni, þegar algerlega var hafnað að viðhorf »Samstöðu þjóðar gegn Icesave« fengju að koma fram.

Engin svör fengust frá Samfylkingar-stóðinu við kvörtunum »Samstöðu« og gilti það jafnt um útvarpsstjórann Pál Magnússon, formann stjórnar Útvarpsins Svanhildi Kaaber, eða menntamálaráðherrann Katrínu Jakobsdóttur.

Framferði þessa fólks var kært til Umboðsmanns Alþingis, en svo er búið um hnútana að Umboðsmaður hafði enga aðkomu að málinu, þótt hann hafi viljað fylgja kröfunum eftir. Ríkisútvarpið var gert að Opinberu hlutafélagi, sem engin lög ná yfir og allra síðst að Alþingi geti haft einhver áhrif á þetta »skrípafyrirtæki í almanna þágu«.

Hér er listinn:

1. Kolbeinn Óttarsson Proppé, fyrrverandi leiðtogi Vinstri Grænna í Suðurkjördæmi, nú fréttamaður hjá 365.

2. Heimir Már Pétursson, fyrrverandi varaformannskandidat Samfylkingarinnar og framkvæmdastjóri Alþýðubandalagsins, nú fréttamaður hjá 365.

3. Þóra Kristín Ásgeirsdóttir, fyrrverandi ritstjóri Smugunnar - málgagns Vinstri Grænna, nú fréttamaður hjá 365.

4. Sveinn Arnarsson, fyrrverandi kosningastjóri Samfylkingarinnar í NA-kjördæmi, nú fréttamaður hjá 365.

5. Aðalsteinn Kjartansson, fyrrverandi varaformaður ungra jafnaðarmanna í Reykjavík, nú fréttamaður hjá 365.

6. Kjartan Atli Kjartansson, frambjóðandi Bjartrar framtíðar í alþingiskosningum, nú fréttamaður hjá 365.

7. Snærós Sindradóttir, fyrrverandi formaður Ungra vinstri grænna í Reykjavík, nú fréttamaður hjá 365.

8. Heiða Kristín Helgadóttir, fyrrverandi stjórnarformaður Bjartrar Framtíðar og Besta flokksins, nú fréttamaður hjá 365.

9. Eva Bjarnadóttir, fyrrverandi framkvæmdastjóri ungra jafnaðarmanna, nú fréttamaður á hjá 365. Nei, afsakið – hún er víst nýráðin aðstoðarkona Samfylkingarformannsins Árna Páls Árnasonar!

10. Atli Fannar Bjarkason, fyrrverandi framkvæmdastjóri Bjartrar framtíðar og aðstoðarmaður formanns, nú eigandi og umsjónarmaður Nútímans.is.

11. Jóhann Hauksson, fyrrverandi upplýsingafulltrúi ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, nú blaðamaður á DV.

12. Vilhjálmur Þorsteinsson, núverandi gjaldkeri Samfylkingarinnar, nú eigandi Kjarnans.

13. Ágúst Ólafur Ágústsson, fyrrverandi þingmaður, varaformaður Samfylkingarinnar og efnahagsráðgjafi ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, nú eigandi Kjarnans.

14. Valur Grettisson, fyrrverandi kosningastjóri Samfylkingarinnar í Hafnarfirði, nú blaðamaður á DV.

15. María Lilja Þrastardóttir, fyrrverandi kosningastjóri Samfylkingarinnar í Reykjavík, nú blaðamaður á Stundinni.

16. Sólrún Lilja Ragnarsdóttir, fyrrverandi gjaldkeri ungra jafnaðarmanna í Reykjavík, nú blaðamaður á DV.

17. Ingimar Karl Helgason, fyrrverandi frambjóðandi Vinstri grænna í Alþingiskosningunum 2013 og varaþingmaður, nú ritstjóri Reykjavík – vikublaðs.".

Úkraína og Krímskagi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Úkraína og Krímskagi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. september 2015.

Ólafur Þ. Jónsson.

Í hálft annað ár hafa Bandaríkin, Evrópusambandið og NATO, þessi þrenning sem kallar sig ALÞJÓÐASAMFÉLAGIÐ, átt í efnahagslegu og pólitísku stríði við Rússland. Bandaríkin áttu frumkvæðið og Evrópuríkin fylgdu í kjölfarið að venju. Ísland veitir virkan stuðning eins og hin Norðurlöndin. Utanríkisráðherra flækist síendurtekið til Úkraníu til að sýna stuðning við stjórnvöld þar og lofar auknum fjáveitingum til NATO. »Hver maður er eins og guð gerði hann og oft verri« sagði Sancho Pancha (skjaldsveinn Don Quixote).

Valdaránið í Úkraínu 2014, að undirlagi NATO.

Valdarán, einkum í fyrrverandi Sovétlýðveldum, svokallaðar lita-byltingar, ganga þannig fyrir sig, að grafið er undan óæskilegum stjórnvöldum með því að bera fé á óánægða hópa og samtök, innan viðkomandi landa, sem Bandaríska leyniþjónustan hefur lagt blessun sína yfir. Þekktastar þessara lita-byltinga eru Rósabyltingin í Georgíu 2003 og appelsínugula byltingin í Úkraínu 2004. Sú appelsínugula misheppnaðist með öllu og því var reynt á ný 2014, tíu árum síðar. Þá tókst betur til.

Á fundi hjá Bandaríska olíufyrirtækinu Chevron upplýsti Victoría Nuland, aðstoðarutanríkisráðherra Bandaríkjanna að Bandaríkjastjórn hefði eytt 5 milljörðum dollara í að koma stjórnvöldum í Úkraínu frá völdum. Og í frægu símtali við Geoffrey Pyatt, Bandaríska sendiherrann í Úkraínu, þetta símtal lak út, afhjúpaði Nuland Bandarísk plön um nýja stjórn í Úkraínu. Föðurlandsflokkurinn átti að fá völdin í bandalagi við tvö afar hægrisinnuð samtök, Svoboda og Richt Sektor, án þess þó að þau fengju sæti í nýju stjórninni.

Sendiherrann og hans hjálparkokkar brugðust skjótt við, fjármögnuðu og skipulögðu fjöldamótmæli og eftir nokkurn tíma var valdaránið í höfn. Örlitlum skugga brá þó á aðgerðirnar, þegar leyniskyttur úr ný-nasistahópum skutu 94, bæði mótmælendur og lögreglumenn, á Maiden-torginu í Kiev og brenndu 48 mótmælendur inni í Odessa, svona til að magna upp ástandið. Engum sögum fer af því að einhverjir hafi verið látnir svara til saka fyrir ódæðin, enda áttu samherjar nýju stjórnarinnar í hlut.

Umsátrið um Rússland og boðskipun ESB, sem ríkistjórn Íslands undirritaði.

Með því að hlutast til um málefni Úkraínu á gróflegan hátt gengu Bandaríkin og hin NATO-ríkin, skrefi lengra en nokkru sinni áður. Með vopnuðu valdaráni komu þau til valda í Rússneska hlaðvarpanum ríkisstjórn, sem er a.m.k. half-fasísk og sérlega Rússlands-fjandsamleg, í þeim tilgangi að koma Úkraínu inn í vestræna hernaðarkerfið og fjölga herstöðvunum sem nú þegar umlykja Rússland. Þarf enginn að undrast þó Rússum sé nóg boðið, að svo því viðbættu að nýja stjórnin lýsti Úkraínsku opinbert tungumál landsins og öll Rússneska allt að því bönnuð, þótt meirihluti íbúanna í austustu héruðum landsins, Donetsk og Lúhansk, að ógleymdum íbúum Krímskaga, sé rússnesku-mælandi.

Heimastjórn Krímskaga ákvað að reka Úkraínska herinn af skaganum og efna til allsherjaratkvæðagreiðslu meðal íbúanna um stöðu skagans. Yfirgnæfandi meirihluti þeirra lýsti yfir að þeir vildu ekkert með nýju stjórnina í Kiev hafa að gera heldur tengjast aftur sinni eigin meira en 200 ára sögu og menningu. Í kjölfarið varð Krímskagi á ný hluti Rússlands.

Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Á vettvangi SÞ og í fjölmiðlum lýsti Úkraínustjórn því að rússneskt herlið hefði hertekið skagann. Svo vill til að 16 þúsund manna Rússneskt herlið er á Krímskaga samkvæmt samningi við Úkraínustjórn, í tengslum við aðalflotastöð Rússa við Svartahaf, sem er á skaganum, hefur reyndar verið þar síðan á 19. öld. Vestrænar fréttastofur létu heldur ekki sitt eftir liggja og fluttu fáranlegar fréttir frá Krím í kjaftasögustíl. Rússnesku hermennirnir áttu t.d. að hafa fjarlægt öll einkennismerki af búningum sínum. Þess má geta að OECD, Efnahags- og þróunarstofnunin, fann ekkert athugavert við allsherjar-atkvæðagreiðsluna á Krímskaga.

Krímskaginn er Rússneskt land, sem frelsað var undan Tyrkjaveldi.

Á árunum 1762-1796 ríkti í Rússlandi Katrín II. Hersveitir hennar unnu Krímskaga undir Rússland árið 1783 og reyndar alla norðurströnd Svartahafs. Skaginn var þá leppríki Tyrkja en íbúarnir flestir Rússar. Eftir það tilheyrði skaginn Rússlandi til 1954 að Sovétstjórnin tróð honum inní Úkraínu án þess að spyrja íbúana álits. Þá var Úkraína eitt af 15 sambandslýðveldum Sovétríkjanna og stóð svo til 1991, m.ö.o. frá 1783 til 1991 eða í 208 ár var Krímskagi hluti af rússneska ríkinu ásamt austurhéruðum Úkraínu þar sem barist hefur verið hart og sér ekki fyrir endann á.

Á leiðtogafundi NATO í Bretlandi 4.-5. september sl. átti að skapa aðstæður fyrir nánari tengingu Úkraínu við NATO. Sú varð raunin á. Hinsvegar settu ófarir Úkraínuhers fyrir aðskilnaðarsinnum í austurhéruðunum mark sitt á fundinn. Borgarastríð, klofið land og óskýr landamæri útiloka a.m.k. fulla NATO-aðild Úkraínu í bili og raunar að ESB líka. Úr því skal bætt. Komin er 300 manna sveit Bandarískra fallhlífahermanna til landsins til að þjálfa Úkraínuher til að hefna ófaranna í austurhéruðunum.

Sagt er, hverjir eru vinir þínir og ég skal segja þér hver þú ert. Í dag er Rússland í herkví og reyndar Kína líka. Eftir síðustu aldamót hafa Bandaríkin og NATO komið upp kjarnorkuvopna-skotpöllum í Póllandi, Tékklandi, Rúmeníu og Búlgaríu. NATO-herstöðvar eru í Eystrsaltsríkjunum og í nokkrum fyrrverandi Mið-Asíuríkjum Soétríkjanna. Afleiðing þessa alls er sú að nú er ófriðvænlegra í Evrópu en verið hefur í áratugi.

 

Ólafur Ragnar Grímsson við setningu Alþingis 2015

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Ræða Ólafs Ragnars Grímssonar við setningu Alþingis, 08. September 2015, er frábært innlegg í umræðuna um framtíð þjóðarinnar. Sem betur fer hefur Ragnar hugrekki til að segja sannleikann og þekkingu til að greina kjarnann frá hisminu.

Þeir sem þekkja vel umræðuefni Ólafs Ragnars þurfa engar leiðbeiningar til að skilja hvað hann er að segja. Hins vegar kunna einhverjir að lesa ávarpið, án þess að þekkja nákvæmlega þau hugtök sem hann notar. Fyrir þennan hóp ætla ég að setja hér fram nokkrar hugleiðingar, sem einungis mega skoðast sem neðanmálsgreinar við ræðu Ólafs Ragnars.

1. »Fullveldi þjóðarinnar« er það vald sem þjóðin gaf sér með setningu Stjórnarskrárinnar 1944 og það er fullt og ótakmarkað stjórnskipunarvald. Með þeirri stjórnarskrá var fullveldirrétturinn færður frá konunginum til þjóðarinnar. Gagnstætt því sem sumir telja, öðlaðist Ísland sjálfstæði 1918 en ekki fullveldi. Á tímabilinu 1918 til 1944 var fullveldið í höndum einvaldsins í Danaveldi. Hvernig hefði það átt að vera einnig í höndum almennings ?

2. Fullveldi er þýðing á orðinu »magtfuldkommenhed«, sem er grundvallar hugtak í stjórnarskrá Danmerkur, eins og fullveldi er í okkar. Orðið »magtfuldkommenhed« er komið úr þýðsku þar sem það er ritað »machtvollkommenheit«. Hér er meira um þetta efni:

Hugtakið »fullveldi þjóðar« hefur ekki sömu merkingu og »sjálfstæði ríkis«

3. »Fullveldisréttur« er afmörkuð réttindi, sem fylgja fullveldinu og engin hefur nema fullveldishafinn. Sem dæmi um fullveldisrétt nefnir forsetinn þjóðaratkvæði um Icesave samningana. Forsetinn hefur þá skyldu að vísa samþykktum lagafrumvörpum í úrskurð þjóðarinnar, ef ljóst má vera, að hagsmunir þjóðarinnar skaðist mikið ef þau koma til framkvæmda.

4. Þrátt fyrir að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hafi í orði dregið fullveldisrétt þjóðarinnar í efa, þá þorði hún ekki að beita valdi gegn ákvæði Stjórnarskrárinnar um þjóðaratkvæði og eindregnum vilja almennings. Jafnvel þótt fullveldisréttur þjóðarinnar hafi verið staðfestur í framkvæmd, eru ennþá til þeir menn í landinu sem andmæla þessu og fullyrða að fullveldisrétturinn sé hjá Alþingi, eða einhverjum óskilgreindum aðilum. Ábendingar forsetans eru því ekki að ástæðulausu.

5. Sú umræða sem Evrópusinnar halda uppi, um breytingar á Stjórnarskránni, er óþjóðholl og skaðleg. Ekkert bannar að stjórnarskrám sé breytt, en það verður að gera af nauðsyn og yfirvegun. Það er ljóslega ekki í þágu þjóðarinnar, að breyta Stjórnarskránni til að hægt verði að innlima landið í ESB, án aðkomu þjóðarinnar. Jafnvel sú hugmynd að setja þurfi ákvæði í Stjórnarskrána um eignarrétt á auðlindum, er röng og til þess ætluð að blekkja almenning. Vegna sjálfstæðis landsins, hefur ríkisvaldið fulla stjórn á nýtingu auðlinda í lögsögu Íslands og algera stjórn á skattheimtu fyrirtækja.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

<<<>>><<<<<<<>>>>>>><<<>>>

 

Ræða

forseta Íslands

Ólafs Ragnars Grímssonar

við setningu

Alþingis

08. september 2015

Fullveldi þjóðarinnar, sjálfstæðið sem staðfest var við stofnun lýðveldis og rétturinn til auðlinda hafsins hundruð mílna frá ströndum landsins eru vitnisburður um árangur Alþingis, undirstöður framfara og hagsældar, kjölfesta sem fært hefur Íslendingum traustan sess í samfélagi þjóða heims.

Vegferðin var þó stundum torsótt en Alþingi bar jafnan gæfu til að sýna seiglu og samstarfsvilja þegar mest á reyndi; áfangasigrar hver af öðrum í traustri höfn.

Víðtækt vald, sem þingheimur beitir nú til góðs, byggir á baráttu fyrri tíðar, ævistarfi þeirra sem áður gengu til atkvæða á fundum þingsins, rökræddu ályktanir og inntak laga.

Þingsetning er hverju sinni áminning um þessa sögu, arfleifðina sem hið lýðræðislega kjör færir okkur og um leið ábyrgðina gagnvart framtíðinni; áréttar að tíminn sem hvert okkar fær í þessum sal er stuttur kafli í langri sögu Alþingis; skylda okkar að skila fjöreggi þingsins heilu í hendur þeirra sem næstir koma.

Svo ungt er lýðveldið að þegar ég fyrir réttum fimmtíu árum var hér uppi á svölum í fámennum hópi fréttaritara – flokksblöðin og gamla Gufan þá einu flytjendur tíðinda af daglegum störfum í þessum sal – sat enn á þingi hópur forystumanna úr öllum flokkum sem verið höfðu alþingismenn á Þingvöllum 17. júní 1944 þegar lýðveldisstofnun og forsetakjöri var lýst í rigningunni við Öxará. Sumir höfðu jafnvel gegnt ráðherraábyrgð í heimskreppunni miklu; árum áður en erlend herskip birtust hér við höfnina í upphafi stríðsins.

Baráttan fyrir óskertu fullveldi Íslands hafði þá varað í nær heila öld og allir vissu að fullveldið var hornsteinn í sjálfstæðiskröfum Íslendinga; réttur sem síðar var hertur í átökum við erlend ríki um útfærslu landhelginnar; fullveldið forsenda þess að hin fámenna þjóð bar að lokum hærri hlut en heimsveldið; fullveldisréttur sem var einnig nýlega úrslitavopn þegar bandalag Evrópuríkja reyndi að þvinga Íslendinga til að axla skuldir einkabanka.

Sagan, bæði fyrr og nú, færir okkur fjölmörg dæmi þess að fullveldisréttur smárrar þjóðar getur ráðið úrslitum um örlög hennar. Sá sannleikur var þungamiðja í málflutningi og sannfæringu kynslóðanna sem helguðu sjálfstæðibaráttunni krafta sína; bjargið sem gerði Alþingi síðar kleift að færa þjóðinni full yfirráð yfir auðlindum hafsins og landgrunninu.

Stjórnskipun Íslands er helguð af þessum fullveldisrétti, ákvæðum sem leiðtogar sjálfstæðisbaráttunnar töldu meðal dýrmætustu ávinninga í réttindabaráttu þjóðarinnar.

Um þessar mundir er hins vegar boðað í nafni nefndar, sem ræðir stjórnarskrána, að hið nýja þing þurfi á næstu vikum að breyta þessum hornsteini íslenskrar stjórnskipunar; tíminn sé naumur því nýta þurfi vegna sparsemi og hagræðis forsetakosningar á næsta vori.

Efnisrökin eru hvorki tilvísun í þjóðarheill né ríkan vilja landsmanna, heldur almennt tal um alþjóðasamstarf, lagatækni og óskir embættismanna. Íslandi hefur þó allt frá lýðveldisstofnun tekist vel að stunda fjölþætt alþjóðasamstarf á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, Norðurlandaráðs, NATO, EFTA og fleiri bandalaga, eiga gjöful og margþætt tengsl við ríki, stór og smá, í öllum álfum án þess að þörf væri að breyta fullveldisákvæðum lýðveldisins; hinum helga arfi sjálfstæðisins.

Sé það hins vegar ætlun þingsins að fara nú að hreyfa við þessum hornsteini í stjórnarskrá lýðveldisins, ber að vanda vel þá vegferð, gaumgæfa orðalag og allar hliðar málsins; efna til víðtækrar umræðu meðal þjóðarinnar um afleiðingar slíkrar breytingar, umræðu í samræmi við lýðræðiskröfur okkar tíma og þá þakkarskuld sem við eigum að gjalda kynslóðunum sem í hundrað ár helguðu fullveldisréttinum krafta sína.

Stjórnarskrárnefndin boðar líka tillögur um þjóðaratkvæðagreiðslur og þjóðareign á auðlindum en slíkar hugmyndir hafa vissulega verið ítarlega og oft ræddar á undanförnum árum, jafnvel áratugum. Þær hvíla því á víðtækari og lýðræðislegri umfjöllun.

Þó er einnig vandaverk að velja orðalag slíkra greina í stjórnarskrá, einkum þegar ljóst er að ágreiningur er bæði innan þings og utan um hve langt eigi að ganga, hve víðtækur rétturinn til að krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu um einstök lög eigi að vera sem og hve afdráttarlaust eignarréttur þjóðarinnar á auðlindum verði skilgreindur í stjórnarskrá; hvað muni í reynd felast í orðalagi nýrra ákvæða.

Ég hef lengi talið að greinar um þjóðareign og atkvæðagreiðslur ættu erindi í stjórnarskrá en jafnframt ítrekað, bæði áður og aftur nú, að samning þeirra er vandaverk og hvorki þröng tímamörk né sparnaðarhvöt mega stofna gæðum verksins í hættu.

Tenging við forsetakosningar næsta vor skiptir í þessum efnum litlu og er jafnvel andlýðræðisleg í eðli sínu. Sé talin nauðsyn að breyta stjórnarskrá í grundvallarefnum eru útgjöld vegna sérstakrar þjóðaratkvæðagreiðslu um þau efni léttvæg lóð enda eðlilegt að þjóðin fái ótrufluð af öðru að vega og meta slíkar breytingar.

Auk þess er nauðsynlegt að stjórnskipun landsins sé ekki í uppnámi þegar þjóðin velur forseta að vori, uppnámi vegna óvissu um ákvæði sem beint eða óbeint breyta valdi og sessi forsetans.

Því ítreka ég nú hin sömu varnaðarorð og við þingsetningu fyrir fjórum árum: að Alþingi tryggi að þjóðin viti með vissu hver staða forsetans sé í stjórnskipun landsins þegar hún gengur að kjörborðinu; annars gætu forsetakosningar orðið efni í óvissuferð.

Að tengja verulegar breytingar á stjórnarskrá landsins við kosningar á forseta lýðveldisins er andstætt lýðræðislegu eðli beggja verkefnanna og gæti því aðeins komið til farsællar framkvæmdar ef breið og almenn sátt næst, bæði innan þings og utan, um stjórnarskrárbreytingarnar, að þær verði ekki sérstakt deiluefni í umræðum og baráttu við forsetakjörið.

Við erum ekki svo fátækir Íslendingar að ekki sé hægt að veita þjóðinni með aðgreindum kosningum sjálfstæðan rétt til að ákveða nýskipun stjórnarskrár og kjósa sérstaklega forseta lýðveldisins, hver fái vald hans og ábyrgð í hendur.

Það hvílir því eins og jafnan áður mikil ábyrgð á alþingismönnum, einkum þegar grundvallarréttindi þjóðarinnar og stjórnskipun lýðveldisins eru sett á dagskrá. Þá ber að vanda sérlega vel til verka því sagan sýnir að slík ákvæði standa lengi og móta örlög þjóðar og einstaklinga umfram önnur lög.

Sérhver sem kosinn er til Alþingis skynjar vel slíkar skyldur, traustið sem kjörinu fylgir. Það þekki ég vel af eigin raun, tengslum sem varað hafa í hálfa öld þótt ábyrgð og staða tækju breytingum.

Þegar ég nú samkvæmt umboðinu, sem þjóðin fól mér, set Alþingi í síðasta sinn, flyt ég þinginu í senn djúpa virðingu mína og einlægar þakkir, minnist þeirra fjölmörgu sem verið hafa samstarfsmenn, einkum þeirra sem miðluðu mér af reynslu sinni, í raun allra sem voru samferða á þingfundum og í nefndastarfi.

Alþingi hefur tengst störfum mínum stóran hluta ævinnar, mótað ríkulega ábyrgð mína og skyldur gagnvart íslenskri þjóð, fært mér lærdóma til gagns og gæfu við að sinna störfum forseta.

Alþingismenn fá í hendur sögulegan arf og jafnframt tækifæri til að móta framtíðina, sækja afl í frelsi og lýðræðisskipan sem sjálfstæðisbaráttan festi í sessi.

Hér ber ávallt að ganga til verka með hógværð þeirra sem vita að örlög allra eru mörkuð óvissu, að þjóðin dæmir, stundum hart, og fylgið kann að þverra án fyrirvara; enginn sem hér hlýtur sæti getur gengið að valdinu vísu til frambúðar.

Við vitum líka að sérhver tími tekur enda; að heill Alþingis og farsæld þjóðarinnar eru æðri stöðu einstaklinga. Þeir koma á vettvang og hverfa þaðan – en Alþingi sjálft varðveitir sess sinn í sögu Íslendinga.

Ég færi þinginu einlægar þakkir fyrir farsæla samfylgd og bið alþingismenn að rísa úr sætum og minnast ættjarðarinnar.

<<<>>><<<<<<<>>>>>>><<<>>>

Þekkingar- og ábyrgðarleysi gagnvart íslam

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Þekkingar- og ábyrgðarleysi gagnvart íslam.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. september 2015.

Ólafur Friðrik Magnússon.

Um þessar mundir berjast ýmsir hart fyrir því, að sem allra flestir flóttamenn komi hingað til lands, án tillits til þess kostnaðar, sem af því hlýst, og annarra afleiðinga fyrir Íslendskt samfélag. Nærtækara væri, að mínu mati, að veita Íslendskum ríkisborgurum, ekki síst öldruðum Íslendingum, forgang í hjálpar- og líknarstarfi og heilbrigðisþjónustu. Þessir velferðar- og þjónustuþættir í samfélagi okkar urðu heiftarlega fyrir barðinu á síðustu ríkisstjórn vinstri manna og þeirra afla, sem telja sig nú búa yfir meiri náungakærleik en aðrir!

Óútfylltar ávísanir á samfélagið.

Ég bendi á, að sjálfskipaðir mannvinir eiga ekki að geta útfyllt innistæðulausar ávísanir á sameiginlega sjóði þjóðar okkar, sem þarfnast fremur sjúkrahúsa og velferðarþjónustu innanlands, en að taka á móti flóttamönnum, umfram það, sem hægt er að ráða við, en þeir eru þegar orðnir yfir 60 á þessu ári. Borgarastyrjöldin í Sýrlandi hefur gert þessi mál óviðráðanleg í Evrópu, en þessi styrjöld var hafin fyrir fjórum árum, af andstæðingum fjöltrúarsamfélags Assads og Alawita, sem eru eina vörnin fyrir Kristna í Sýrlandi.

Súnní múslímar undir nöfnum „Þjóðfrelsishreyfingar“, Jabhad al-Nusra og ISIS hafa herjað grimmilega á Kristna, og eyðilagt dýrmætustu menningarperlur þeirra, eins og t.d. kirkjuna í Antíokkíu, sem hefur í anda Múhameðs spámanns eytt öllu, sem minnir á aðra menningu en íslam. Drápsaðferðir og grimmd ISIS minnir einnig um margt á útrýmingarherferð Tyrkja á hendur kristnum á árunum í kringum fyrri heimsstyrjöld.

Tyrkir eru sérfræðingar í Kristnieyðingu.

Þó að Kristnir íbúar Sýrlands hafi enn verið um 10% þjóðarinnar við upphaf borgarastyrjaldarinnar, þar í landi, er hætt við að með sama áframhaldi verði Kristnir Sýrlendingar á yfirráðasvæði súnní-íslams ekki margir, þegar hernaðarsigur súnní-múslíma verður orðinn staðreynd. Menn skyldu minnast þess, að við upphaf fyrri heimsstyrjaldar voru Kristnir íbúar Anatólíu, Assýríu og svæðanna við strendur Svartahafs og Eyjahafs, sem nefnast Tyrkland í dag, um sex milljónir. Í dag eru þeir rösklega 100.000 eða um 0,2% íbúa Tyrklands, sem er í raun eintrúarríki súnní-íslams, eins og fyrirhugað er í Sýrlandi.

„Eitt ríki, ein trú,“ var kjörorð Ungu Tyrkjanna og Pashanna, sem hófu Kristnidrápin, en þau náðu lokatakmarki sínu undir forystu Mustafa Kemal Pasha „Atatürk,“ við stofnun Tyrklands árið 1923. Sami leikur virðist nú hafa borist til Sýrlands og hafa Tyrkir sannarlega áhrif á framgang mála. Nú, sem fyrri daginn láta Kristnir íbúar Evrópu, það sig litlu varða, þó að trúbræður þeirra í Mið-Austurlöndum, verði sífellt aðþrengdari og litið er framhjá þeirri staðreynd, að Kristnu fólki er hent fyrir borð á bátkænum á leið yfir Miðjarðarhafið frá Afríku og drepið annars staðar á flótta sínum í múslímsku bylgjunni, sem nú skellur á Evrópu.

Blekkingarleikur vinstri manna.

Að lokum vil ég benda á það hversu villandi áróður vinstri manna hérlendis er, varðandi hina örlagaríku flóttamannabylgju, sem er yfir Eyjahaf og Miðjarðarhaf þessa dagana. Sá sorglegi atburður gerðist við Eyjahafsstrendur Tyrklands, nálægt Bodrum, þar sem mörgum Íslendingnum finnst gott að spegla sig í sólinni, að kúrdísk fjölskylda frá stríðsátakastaðnum, Kobane, við landamæri Sýrlands og Tyrklands, lenti í hafi, er bát hvolfdi, og drukknuðu allir, nema fjölskyldufaðirinn, Abdullah Kurdi. Myndin af drukknuðum syni hans Aylan, 3 ára, hefur farið eins og eldur í sinu um heimsbyggðina, og hafa viðbrögð, m.a. vinstri manna hérlendis, verið þau, að kenna „mannhatri“ annarra Íslendinga um atvikið! Kúrdar eru ofsóttir í Tyrklandi, þó að þeim hafi ekki verið nær útrýmt, eins og Kristnum.

Nú hefur komið fram í tímaritinu Guardian og í Íslendska Ríkissjónvarpinu, að föðursystir litla drengsins, sem búsett er í Kanada, kennir illri meðferð Tyrkja á Kúrdafjölskyldunni um það, hvernig fór, þrátt fyrir að hún hefði greitt Tyrkjum fyrir að hýsa fjölskylduna. Abdullah sjálfur segir að það sé ekki sök Evrópuríkja, hvernig komið sé fyrir honum, heldur Arabaríkja og Tyrkja, sem hafa varla gert neitt til að lægja stríðsátökin í Sýrlandi. Orðrétt segir Abdullah Kurdi: „Ég vil, að ríkisstjórnir Arabalanda, ekki Evrópuríkja, sjái hvað kom fyrir börnin mín, og bið, að vegna þeirra verði fólki hjálpað. Ég vil ekkert annað.“

 

Höfði friðarstofnun - frekar en herförin gegn Rússlandi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Höfði friðarstofnun - frekar en herförin gegn Rússlandi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 03. september 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Á nærsta ári verða liðin 30 ár frá leiðtogafundinum í Höfða, þar sem mættust forustumenn Bandaríkjanna og Ráðstjórnarríkjanna, þeir Ronald Reagan og Mikhail Gorbatsjov. Eins og flestir vita var fundurinn mjög árangursríkur og Íslandi til sóma. Miklar vonir voru bundnar við að Ísland hefði með fundinum mótað sér hlutleysis- og friðarstefnu sem myndi skipta máli. Í leiðara Morgunblaðsins 01. október 1986, daginn eftir að boði Íslands um að halda fundinn hafði verið tekið, sagði:

»Við skulum vera hreykin og samvinnufús og sýna umheiminum, að við verðskuldum það mikla traust, sem okkur hefur verið sýnt. Það væri í anda sögu okkar og markmiða, að fundur leiðtoga stórveldanna yrði til að bæta andrúmsloftið í heiminum og efla frið og tengsl þjóða í milli.«

Íslendingar gerðu sér vonir um sjálfstæða utanríkisstefnu..

Ekki er ofmælt, að mikil og góð stemming var í landinu fyrir leiðtogafundinum. Flestir landsmenn gerðu sér vonir um að Kalda stríðinu væri að ljúka og jafnframt létu margir í ljós von um að Ísland gæti í framhaldinu orðið miðstöð alþjóðlegs samstarfs, sérstaklega á vettvangi friðarviðræðna. Til dæmis sagði Ólafur Ragnar Grímsson í viðtali við Þjóðviljann 02. október 1986:

»Mér sýnist að hugmyndin um Reykjavík sé staðfesting á þeim sjónarmiðum sem ég hef verið að benda á undanfarið, að smæð og sérstaða Íslands geti skapað okkur einstök tækifæri á sviði utanríkismála, ef við höfum manndóm og skynsemi til.«

»Við eigum engra heimspólitískra hagsmuna að gæta og lega landsins mitt á milli Bandaríkjanna og Sovétríkjanna, sem sumir hafa talið að væri röksemd fyrir hernaðaruppbyggingu í landinu, er eiginleiki sem þvert á móti gæti skapað okkur lykilhlutverk í baráttu fyrir friði og bættri sambúð.«

»Það er athyglisvert að auk Reykjavíkur hafa aðeins tvær borgir í Evrópu verið fundarstaðir slíks leiðtogafundar undanfarna áratugi, Genf í Svisslandi og Vínarborg í Austurríki. Báðar þessar borgir hafa að auki verið griðastaður fyrir margvíslegt alþjóðlegt starf og stofnanir og forystumenn í Austurríki og Svisslandi hafa kappkostað að gæta þess vandlega í framgöngu sinni í utanríkismálum að Genf og Vínarborg gætu áfram gegnt þessu hlutverki. Það er nú Íslendskra forystumanna að standast slíka prófraun.«

Mikil vonbrigði eru með núverandi ríkisstjórn Íslands.

Vert er að hafa í huga að leiðtogafundurinn 1986 var ekki fyrsti stórveldafundurinn á Íslandi. Árið 1973 hittust í Reykjavík þeir Georges Pompidou og Richard M. Nixon, forsetar Frakklands og Bandaríkjanna. Því gaf leiðtogafundurinn í Höfða ákveðin fyrirheit um, að Ísland yrði ríki sem nyti alþjóðlegrar virðingar fyrir friðarvilja.

Þessa dagana, þegar Ísland gerist hins vegar taglhnýtingur ESB, spyrja menn ágengra spurninga um utanríkisstefnu Íslands. Þessar spurningar varða ekki bara fjandskap við Rússland, heldur einnig heimskulega veðurfarsstefnu og aðrar boðskipanir ESB. Hvar eru alþjóðlegu stofnanirnar sem menn gerðu sér vonir um að yrðu settar hér á stofn ? Hvert hefur framlag Íslands verið á liðnum árum til að gera heiminn friðsamari ? Hvar eru merki um sjálfstæða utanríkisstefnu Íslands ?

Er niðurlæging Rússlands helsta markmið Íslands í utanríkismálum ?.

Framganga NATO og ESB gagnvart Rússlandi er helstefna. Heimsfriðnum er ógnað með því að þrengja svo landfræðilega að Rússlandi að það kann að grípa til óvæntra hernaðaraðgerða. Slík merki hafa þegar komið í ljós í Georgíu og Úkraínu. Aukið samstarf Rússlands við Kína og hernaðaruppbygging á norðurslóðum eru viðbrögð sem ekki verða misskilin.

Reyndur maður í alþjóðamálum eins og Henry Kissinger, sem var utanríkisráðherra 1973-1977 í ríkisstjórnum Richards M. Nixon og Geralds R. Ford, sagði nýlega í viðtali við The National Interest: »Að niðurlægja Rússland er orðið að markmiði fyrir Bandaríkin.« Ætlar Ísland að taka þátt í þeim ljóta og stórhættulega leik ?

Benjamin Studebaker, sem er sérfróður um alþjóðleg stjórnmál, segir: »Bezti kostur NATO er að hefja samstundis viðræður um gerð varanlegs friðarsamnings, sem tryggir til langframa Úkraínu sem hlutlaust ríki á mörkum Rússlands og Vestur-Evrópu. Að öðrum kosti munu fleiri mannslíf glatast, án nokkurs ávinnings.« Fleiri sérfræðingar í alþjóðamálum hafa komist að sömu niðurstöðu. Rússar verða ekki hraktir frá Úkraínu nema með heimsstyrjöld. Eini vitræni kosturinn er, að Úkraína verði hlutlaust ríki á mörkum Rússlands og það ætti að vera verkefni Íslands að stuðla að þeirri lausn.

Er það ekki undarleg staða að minnsta ríkinu innan NATO er ætlað að bera hæsta kostnaðinn af heimskulegum stríðsleikjum ? Nefnt hefur verið að árlegt tekjutap Íslands vegna viðskiptastríðsins við Rússland geti orðið á bilinu 30-40 milljarðar króna. Fyrir þessa upphæð væri hægt að reka öfluga friðarstofnun og væri okkur meiri sómi af. Ég legg því til að ríkisstjórnin hugsi sitt ráð og íhugi hvort stofnum Höfða friðarstofnunar er ekki leiðin til að losna án skammar úr ógöngunum. Jafnvel húsbændurnir í Brussel munu ekki hafa mikil rök gegn þessari lausn Íslands.

Stöðvum fylgisspekt Íslands við ólýðræðislegt Evrópusamband

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Stöðvum fylgisspekt Íslands við ólýðræðislegt Evrópusamband.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. ágúst 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þegar ríkisstjórn Íslands tók þá ákvörðun að sýna Evrópusambandinu (ESB) fylgispekt í öllum málum, voru gerð afdrifarík mistök. Flest ráðuneyti ríkisstjórnarinnar hafa haldið í þessa aumkunarverðu vegferð og má nefna þrjú glapræði: Veðurfarsstefna ESB (Umhverfisráðuneyti), Flóttamannastefna ESB (Velferðarráðuneyti) og Rússlandsstefna ESB (Utanríkisráðuneyti). Hér verður síðastnefnda glapræðið tekið til umfjöllunar. Að meðaltali sendir ESB eina fyrirskipun á viku til einhvers ráðherra Íslands, sem þeir undirrita möglunarlaust.

Íslendingar aðhyllast lýðræði og lýðveldi er það stjórnarform sem við kjósum.

Flestir Íslendingar aðhyllast lýðræði sem stjórnarfar. Það var staðfest með upptöku lýðveldis 1944, þegar einveldi danska konungsins var hafnað. Lýðveldi nefnist það stjórnarform sem svarar best til lýðræðis-hugsjónarinnar og einungis nokkrar hjá-róma raddir ESB-sinna hafa mælt fyrir öðru stjórnarformi. Í lýðveldi er fullveldi ríkisins hjá þjóðinni og brölt ESB-sinna fær ekki breytt þeirri stjórnarfarslegu staðreynd. Höfðingjaveldið sem ríkir í ESB er litlu skárra en einveldi. Í ESB er engin ráðamanna lýðræðislega kosinn.

Afstaða Íslendinga til utanríkismála hefur alla-jafna mótast af lýðræðis-hugsjón landsmanna. Þess vegna hafa Íslendingar almennt verið andsnúnir ríkjum þar sem einræði hefur ríkt og má nefna: Ítalía-Mussolini, Spánn-Franco, Þýðskaland-Hitler og Ráðstjórnarríkin-Stalín. Þrátt fyrir rótgróna andúð á einræðisríkjum, hefur Ísland ekki talið sig þess megnugt að fella einræðisstjórnir með viðskipta-þvingunum. Raunar hefur engu ríki tekist að fella stjórnvöld í öðru ríki með slíkum aðgerðum og hafa þó stórveldi reynt slíkt. Meðal annars hafa svonefndar »vinaþjóðir« beitt viðskipta-þvingunum gegn Íslandi.

Evrópusambandið og NATO fylgja útþenslustefnu.

Þróun mála í Evrópu síðustu 60 árin, varðandi áhrifasvæði, er deginum ljósari. Grunnur að ESB var lagður 1951 með stofnun Kola- og stálbandalagsins (KSB). Að stofnun KSB stóðu 6 ríki og það voru Bandaríkin sem fyrirskipuðu stofnun þess. Allar götur síðan hefur ESB verið fjarstýrt af Bandaríkjunum. Núna eru ESB ríkin 28, þannig að varla getur neinum dulist sú gríðarlega útþensla sem ESB stendur fyrir.

Samtímis stækkun ESB hefur NATO teygt út arma sína og reglan er sú að skömmu eftir að ríki hafa verið tekin í ESB hafa þau fengið inngöngu í NATO. Raunar verður ekki annað séð, en ESB sé skipulagt sem stökkpallur inn í NATO. Á góðum dögum tala menn um NATO sem varnarbandalag, en samstarf NATO ríkjanna utan Evrópu og fjölgun aðildarríkja, þótt Kalda stríðinu hafi lokið með falli Ráðstjórnarríkjanna, veldur því að menn brosa í laumi, þegar NATO er nefnt varnarbandalag. Engum dylst að ætlunin er, að umsóknir Úkraínu um aðild að ESB og NATO munu fá hraða afgreiðslu.

Ekki dugar að mótmæla þessu því að fyrir liggur samþykkt NATO frá 2008 um að Úkraína og Georgía muni verða aðilar að NATO. Í ályktun fundar NATO, sem 2008 var haldinn í Rúmeníu, segir:

»NATO fagnar löngun Úkraínu og Georgíu að verða aðilar að NATO. Í dag samþykktum við að þessi ríki munu verða aðildarríki NATO. Bæði ríkin hafa lagt drjúgan skerf til hernaðaraðgerða bandalagsins…Nærsta skref fyrir Úkraínu og Georgíu á þráð-beinni leið þeirra að aðild, er að hefja MAP-ferlið (MAP = Membership Action Plan). Við gefum þá yfirlýsingu í dag, að við styðjum MAP-umsókn þessara ríkja.«

Farið er mörgum fleirri orðum um MAP-umsókn Úkraínu og Georgíu, sem sýnir eindreginn vilja NATO til að fá þessi tvö lönd í sínar raðir og að vínföng hafa ekki verið skorin við nögl á fundinum. Við getum ímyndað okkur hvernig ráðamenn í Moskvu hafa tekið þessum hvatningum til þeirra nærstu nágranna. Varla hefur Kremlverjum fundist að vorvindar glaðir hafi blásið úr Vestrinu.

Lagabeiting Íslands í anda hryðjuverkalaga Bretlands..

Utanríkisráðherra gerði Íslandi óleik, þegar hann setti »Reglugerð 281/2014 um þvingunaraðgerðir varðandi Úkraínu«. Heimild ráðherrans er að finna í »Lögum 93/2008 um framkvæmd alþjóðlegra þvingunaraðgerða«. Þessi lög voru sett í framhaldi af árásum múslima á Bandaríkin 2001 og áttu að fjalla um varnir gegn hryðjuverkum. Svo undarlega bregður við, að »hryðjuverk« eru ekki nefnd í text laganna. Flest ríki settu sambærileg lög og þar á meðal Bretland (Anti-terrorism, Crime and Security Act 2001). Það voru einmitt þessi lög sem notuð voru gegn Íslandi í Icesave deilunni. Það er kuldalegt til þess að vita, að Ísland notar hryðjuverkalög gegn Rússlandi á jafn fráleitum forsendum og Bretland gerði gegn Íslandi.

Ef ríkisstjórn Íslands gæfi sér tíma til að fylgjast með heimsmálunum, mætti ef til vill vænta vitrænna ákvarðana. Viðskipta-stríð við Rússland, sem byggir á áróðri frá Brussel, þjónar ekki hagsmunum Íslands. Engu máli skiptir þótt NATO hafi í Kalda stríðinu verið mikilvægt tæki lýðræðisþjóða til að andæfa Kommunismanum. Tímarnir eru breyttir og hryðjuverk múslima eru verðug verkefni fyrir NATO. Rússland ætti að vera bandamaður Vestrænna ríkja gegn þeirri miklu bölvun.

Ísland á enga sök við Rússland

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Ísland á enga sök við Rússland.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 15. ágúst 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Það ber nú til tíðinda, að ríkistjórn Ísland telur sig eiga sök við Rússland og neitar að eiga viðskipti við það fólk sem byggir hið forna Garðaríki. Samt liggur fyrir, að Rússland er ekki í hópi þeirra ríkja sem beitt hafa hervaldi eða efnahagsþvingunum gegn Íslandi. Rússland hefur þvert á móti lagt okkur lið á erfiðum tímum, þegar nýlenduveldi Evrópu hafa sótt hart að okkur.

Varla er neinum horfið úr minni hernám Íslands 1940. Sjálfstæði þjóðarinnar var þá fótum troðið og breytir engu þótt Bretland hafi átt í styrjöld við Þýðskaland undir stjórn Hitlers. Þorskastríðin fjögur á árunum 1948-1976, við Bretland og fleirri Evrópuríki, var ekki léttbær reynsla fámennri þjóð. Gegn Íslandi beittu nýlenduveldin bæði herskipum og viðskiptaþvingunum. Síðustu aðgerðir þessara »vinaþjóða« voru í tengslum við Icesave kúgunina, þegar ríki Evrópusambandsins sameinuðu krafta sína til að koma Íslandi á kné.

Ísland taglhnýtingur Evrópusambandsins.

Staðreyndir sögunnar um samskipti okkar við Evrópusambandið ættu öllum að vera ljósar. Einungis sterk samstaða þjóðarinnar og eindreginn vilji til að ráða okkar málum sjálf, hefur forðað okkur frá tjóni og niðurlægingu. Þrátt fyrir að nýlenduveldin hafi verið óspör á mútufé, hefur atlögum þeirra verið hrundið. Áframhaldandi tilvist Evrópustofu, áróðursskrifstofu ESB, er þó skýr vísbending um að núverandi ríkisstjórn er um megn að gæta fjöreggs landsins. Aumkunarverð linkind við Jóhönnu Sigurðardóttur og Össur Skarphéðinsson, vegna brots á Stjórnarskránni, er einnig ljóst merki um vanhæfni ríkisstjórnarinnar til að standa vörð um sjálfstæðið.

Kjarninn í utanríkisstefnu núverandi ríkisstjórnar er að fylgja Evrópusambandinu í öllum málum. Þakkirnar eru þær, að ESB beitir okkur stöðugum hótunum um viðskiptaþvinganir, vegna makrílveiða í okkar eigin landhelgi. Undirlægjuhátturinn kemur meðal annars fram í samningi um loftslagsmál, þar sem Ísland heitir fullum stuðningi við arfavitlausa stefnu ESB, sem gengur þvert á vísindalegar staðreyndir. Samningurinn skerðir verulega getu Íslands til sjálfstæðra ákvarðana.

Nú bætist við þátttaka Íslands í refsiaðgerðum gegn Rússlandi, sem jaðarþjóðum ESB er ætlað að bera kostnaðinn af. Á meðal fórnarlamba ESB eru Ísland og Grikkland, sem eru matvælaframleiðendur með mikilvæga viðskiptahagsmuni í Rússlandi. Refsiaðgerðirnar gera ekki ráð fyrir skerðingu á sölu Rússlands á jarðgasi til ESB, enda um mikla hagsmuni að ræða fyrir stórfyrirtæki ESB, sérstaklega þó Þýðskalands.

Útþenslistefna Evrópusambandsins ógnar heimsfriði.

Allt frá því að grunnur var lagður að Evrópusambandinu með stofnun Kola og stálbandalags Evrópu 1951, hefur útþensla bandalagsins verið reifarakennd. Útþenslan hefur gengið hraðar en Hitler þorði að vona og fá hliðstæð dæmi er að finna í mannkynssögunni. Heldst er hægt að finna sambærilega útþenslu í Jihad, heilögu stríði sona Allah. Merkileg er sú hliðstæða, að arabarnir nefna sín trúarbrögð Islam (friður) og ESB heldur fram þeirra röngu staðhæfingu að friður í Evrópu sé afleiðing stofnunar bandalagsins og ævintýralegrar stækkunar þess.

Útþensla ESB hefur verið stöðug ógn við Rússland, því að nýgjar bandalagsþjóðir ESB eru að miklu leyti fyrrverandi Ráðstjórnarríki. Evrópusambandið beitir ekki bara mútum og áróðri, heldur var hervaldi beitt í Júgóslavíu 1991 og í Úkraínu var löglega kosin forseti Viktor Yanukovych hrakin úr landi 2014 með blóðugu valdaráni. Fullyrðingar ESB um að Rússland sé stöðugt að þenja út landamæri sín, eru í hróplegri mótsögn við augljósar staðreyndir.

Hagsmunir Íslands liggja í frjálsri verslun á milli ríkja..

Auðmjúkir þjónar Evrópsambandsins eru óeðlilega fjölmennir á Íslandi. Litlu munaði að þeim tækist að þvinga Icesave-klafann á þjóðina og ólögleg umsókn um innlimun landsins í ESB mun að eilífu lifa í þjóðarsálinni. Það sýnir vel niðurlægingu þessa fólks, að fyrir nokkrum dögum líkti ESB-vinurinn Vilhjálmur Bjarnason því yfir, að sjálfstætt Ísland væri engu betra en hóruhús. Hvaða nafngift er sanngjarnt að gefa þeim sem ekkert vilja fremur en að Ísland afsali sér öllum réttindum sjálfstæðs ríkis ?

Úkraína er sex sinnum stærra en Ísland og þegnar ríkisins eru um 44 milljónir. Þar af eru nær 18% rússar, eða um 8 milljónir. Eru það ekki sjálfsögðu mannréttindi að svona fjölmennur hópur fái að ráða hvaða ríki þeir tilheyra ? Hvers vegna heldur Ísland sig ekki við þá utanríkisstefnu sem við höfum haft allt frá 874 ? Getur verið að núverandi ráðherrar meti svo mikils að fá að sitja veitslur í Brussel, að hagsmunir þjóðarinnar sitji á hakanum.

Almenningur vill vita hvort ríkisstjórnin hefur sömu viðhorf til sjálfstæðiskrafna Skotlands og Catalóníu, eins og upplýst er að hún hefur til krafna rússa sem búsettir eru á Poltava-svæðinu, austan Dneper-árinnar. Við vitum að ESB berst hatrammlega gegn sjálfstæði smáþjóða, nema þær hafi tileinkað sér fullkomna þrælslund. Getum við vænts þess að Ísland styðji efnahagsþvinganir gegn Skotlandi og Catalóníu, ef þessar þjóðir heimta réttmætt sjálfstæði ?

Trausti tröll og ófullkomleiki annarra

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Trausti tröll og ófullkomleiki annarra.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 01. ágúst 2015.

Gústaf Adolf Skúlason.

Þjóðverjar neita að þeim hafi vaxið fiskur um hrygg vegna lágs gengis evrunnar á meðan önnur lönd eru í stálbaði vegna of hás gengis sömu evru fyrir þau. Þýzkaland hefur margfaldað útflutning og minnkað atvinnuleysi niður í 4% á meðan önnur evruríki samanlagt búa við 14% atvinnuleysi. Telur fyrrum seðlabankastjóri Bandaríkjanna, Ben Bernanke, að evran sjálf skipti evrusvæðinu í sigurvegarann sem hirði ágóðann á kostnað þeirra sem tapa.

Ástralski hagfræðingurinn Steve Keen ber saman hugmyndir dr. Schauble við uppgjafarskilmála ESB gagnvart Grikklandi og segir þá vera afritun af hugmyndum dr. Schaubles sbr. inngangsorð skilmálanna: "Evruhópurinn ítrekar mikilvægi þeirrar nauðsynjar að endurreisa traust við yfirvöld Grikklands sem forsendu hugsanlegs framtíðarsamkomulags um nýjan neyðarpakka."

Kallar Steve Keen hina nýju lausn kreppunnar fyrir Trausta tröll, sem lagi allt með bættu trausti. Bætist tröllið í leikfangasafn frægra manna eins og fyrrum Seðlabankastjóra Evrópu, Jean-Claude Trichet, sem sagði að niðurskurður leiddi engan veginn til samdráttar vegna þess að "stefna trúnaðarinnblásturs mun fóstra en ekki hindra efnahagsbatann". Sú merka kenning varð hagfræðingnum Paul Krugman tilefni til greinarskrifa um trúnaðardísina sem flygi milli landa og læknaði kreppuna með trúnaði einum saman.

Ekki þarf mikinn aðlögunarhæfileika til að vera sammála niðurstöðu Steves Keen um að plagg evruhópsins, sem gríska þingið samþykkti, er pólitískt en ekki efnahagslegt. Stjórnmálalegir skilmálar um tafarlausa uppgjöf, þar sem ESB hrifsar til sín löggjafarvald Grikklands og gerist uppboðshaldari ríkiseigna, eru í stíl við uppgjafarskilmála hernumdra ríkja. Í dag næst sami árangur með bankaumsátri Seðlabanka Evrópu, sem skrúfar fyrir evruna.

Evrópusambandið er sekt um stærsta fjármálasvindl nútímans.

Saga ESB er saga klækja og blekkingasamninga, sameiginlegar ákvarðanir eru sniðgengnar og nýir lagaklækir teknir fram til að skapa aðra niðurstöðu en þá sem um var samið. Þegar Maastricht-samkomulagið tók gildi 1992 var hugmynd gjaldmiðlabandalagsins sú, að evruríkin ábyrgðust sjálf sinn eigin efnahag. Seðlabanka Evrópu og aðildarríkjum var bannað að lána fé til ríkis í neyð, því viðkomandi átti að taka lán á almennum fjármálamörkuðum. Í 123. grein Lissabon-sáttmálans segir, að hvorki seðlabönkum aðildarríkjanna né SE sé heimilt að veita stofnunum né opinberum stjórnvöldum eða fyrirtækjum lánsheimildir "og skal það sama gilda um bein kaup Seðlabanka Evrópu eða seðlabanka aðildarríkjanna á skuldagerningum frá þeim".

Allir sjá, að þessi regla er brotin, þegar s.k. neyðarsjóðir voru skapaðir til að "lána" fé til Grikklands sem var dulbúin aðferð til að breyta skuldum einkabanka í skuldir evruríkjanna. ESB stendur að baki stærsta fjármálasvindls nútímans með tilfærslu skulda óreiðumanna yfir á herðar skattgreiðenda aðildarríkjanna. Mats Persson, hagfræðiprófessor við Stokkhólmsháskóla, benti nýlega á að 3/4 hlutar af ríkisskuld Grikklands eru í eigu meðlima Þríeykisins og þar með óbeint skattgreiðenda. Fari Grikkland í gjaldþrot myndi Seðlabanki Evrópu tapa öllu sínu eigin fé: "Efnahagslega hefur þetta tap þegar átt sér stað, þar sem ríkisskuldabréf Grikklands eru því sem næst ónýt. En lagalega hefur tapið ekki enn átt sér stað. Grísk verðbréf ESB, SE og AGS eru nefnilega ekki bókfærð á markaðsverði heldur á innkaupsverði."

Trúlegast fær Grikkland engan þriðja neyðarpakka. Verið er að rústa efnahag ríkisins og þegar búið verður að plokka allar flugfjaðrir af gæsinni verður henni fleygt úr evrunni.

Aðildarríki evrunnar eiga bara tvo valkosti: Að verða hluti af Þýzkalandi eða láta Trausta tröll svala hungri sínu og hirða það sem nýtilegt er. Trausti mælir, hvaða ríki "henta" Þýzkalandi í byggingu hins nýja heimsveldis meginlandsins og velur þau "fullkomnustu".

Alexis Tsipras mun fara til sögunnar sem grískur Júdas sem fórnaði þjóðinni í vöggu lýðræðisins. Kosningasvik hans og lygar eru stærri en Steingríms Sigfússonar, fv. fjármálaráðherra, og er þá mikið sagt. Tókst Íslendingum með hurðina á hælunum að bjarga sér frá faðmlagi við tröllið, sem nú gleypir Grikkland.

Það hafa orðið kaflaskipti í þróunarferli ESB. Trúnaðardísin er dáin og tröllið sem verðlaunar niðurskurð með áframhaldandi efnahagssamdrætti hefur tekið við.

Íslendingar geta þakkað sínum sæla fyrir að hafa á síðustu stundu bjargað sér frá svartholi þeirra ágreiningsmála, sem farin eru úr böndunum á meginlandinu. Ófullkomleikinn er slíkur, að ekki er einu sinni hægt að draga umsóknaraðildina til baka nema að ESB leggist niður.

Rússagrýlan vakin upp frá dauðum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Rússagrýlan vakin upp frá dauðum.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 24. júlí 2015.

Friðrik Daníelsson.

Annan jóladag 1991 gátu menn gengið sælir til hvílu: Rússagrýlan var dauð, Ráðstjórnarríkin leyst upp. Sumir héldu að eilífur friður væri hafinn.

Lendur Rússa eru aðlaðandi.

Lendur Rússa eru stórlega víðar og gjöfular. Herveldi hafa í aldir rennt hýru auga þangað og jafnvel reynt að leggja þær undir sig. Þeim sem þekkja söguna kemur ekki á óvart að ný tilraun sé gerð, gamalgróna landvinningaþrá er erfitt að lækna. Vestasti hlutinn, Úkraína, liggur vel við og íbúar hafa oft verið veikir fyrir gylliboðum vestan að og stríðsherrunum meira að segja stundum verið vel tekið þegar þeir hafa mætt gráir fyrir járnum. Eftir 1991 hófu Austur-Evrópuríki að hópast í faðm ESB. Rússar létu það afskiptalaust en þegar gömlu stríðsþjóðirnar fóru að bera víurnar í lendur Kíev Rússa, Úkraínu, þar sem upprunastaður og menningarvagga Rússa er, tóku að renna tvær grímur á rússneska björninn.

Undirróður og óeirðir.

Það þýðir lítið að fara með hernaði á hendur Rússum (þeir hafa hrundið öllum árásum). Tæki nútímans við að leggja undir sig Austur-Evrópulönd eru gylliboð, fjárburður (mútur), blekkingar, hótanir og útilokanir. ESB, NATO og Bandaríkin og þarlendir aðilar hafa eftir fall Ráðstjórnarríkjanna eytt miklu fé í að ná Austur-Evrópu undir sig. Röðin er nú komin að stærsta bitanum: Úkraínu. Tilgangurinn er að afnema sjálfstæði landsins, innlima það í ESB og NATO og opna það fyrir rupli (hrægamma, banka og "fjárfesta") og kúgun (Brussel) eins og önnur jaðarlönd ESB. Og að koma vestrænum vopnasölum í gróðaviðskipti. Vesturhluti Úkraínu er orðinn þéttsetinn "frjálsum félagasamtökum" (les: undirróðursverktökum með áburðarfé til reiðu, einu nafni Evrópustofa).

Lögleg ríkisstjórn Úkraínu flæmd frá völdum.

Þegar ljóst varð að ríkisstjórn Úkraínu hafnaði aðild að ESB (nóvember 2013) jókst enn fjárausturinn í undirróðurinn. Þegar götubardagarnir hleyptu úkraínsku samfélagi í bál og brand (fyrri hluta árs 2014) höfðu Bandaríkin ein "fjárfest" 5 milljarða dala í "framtíð" landsins, auk allra hinna "fjárfestanna" og félagasamtakanna. Heimildir eru um að óeirðaseggjunum, öfgamönnum, glæpamönnum og illa upplýstum ungmennum hafi verið borgað allt að 300 grivnur til að taka þátt í götuóeirðum í Kíev. Upplausnaröflunum og erindrekum ESB, NATO og Bandaríkjanna tókst að flæma löglega stjórn Úkraínu frá völdum og koma sínum leppum í valdasætin. Þeir skrifuðu síðan undir â&#128;&#158;samstarfssamningâ&#128;&#156; við ESB.

Stríðsæsingar.

Málið er orðið svo alvarlegt að núverandi Bandaríkjaforseti hefur uppi stríðstón gegn Rússum með kanslara Þýskalands sér við hlið á slóðum forvera hennar í bæversku Ölpunum. Þar voru einu sinni lögð á ráðin um innlimun Úkraínu. Þá þurftu Bandaríkin að fórna nærri hálfri milljón ungra manna. Rússar fórnuðu 10 milljónum auk þeirra milljóna almennra borgara sem lífið var murkað úr. Bandaríkin, sem eru guðfaðir ESB, virðast enn ekki hafa áttað sig á að ESB, sem átti að koma í veg fyrir frekari ófrið stríðsþjóðanna með því að binda þær saman, er orðið að varasömu landvinningasambandi.

ESB reynir að útiloka Rússa.

ESB með aðstoð Bandaríkjanna og NATO hefur sett viðskiptabönn á Rússland til að reyna að fá Rússa til að láta ESB innlima Úkraínu. Rússum í mikilvægum stöðum var bannað að koma til ESB. Meira að segja hefur Rússland verið útilokað frá fundum Evrópuráðsins og hindrað í að taka þátt í starfi ÖSE (Öryggis- og samvinnustofnunar Evrópu). Hvorug þessara stofnana er þó hluti af ESB sem samt heldur þeim í fjötrum. Fulltrúar Íslands hafa hreyft mótmælum án árangurs. Langstærsta og hernaðarlega mikilvægasta þjóð Evrópu á ekki lengur rödd í friðar- og samvinnustofnunum Evrópulanda!

Norðurlönd dragast inn.

Saklausir Norðurlandabúar hafa álpast til að taka þátt í að endurlífga Rúsagrýluna. Rússar hafa þó ekki farið með hernaði að fyrra bragði svo menn muni til að leggja undir sig Danmörku, Noreg eða Svíþjóð, hræðsla þeirra við Rússa er brosleg og setur Norðurlönd í ljós áhrifagjarnra múgæsingamanna. Þeir hafa tekið þátt í viðskiptabönnum og útilokunartilraunum ESB gegn Rússum en Norðurlönd hafa löngum verið þæg nýlenduveldunum eins og Íslendingar þekkja frá landhelgisdeilunum og hryðjuverkalögunum. Í baráttu Íslendinga við þau hafa Rússar ætíð staðið með Íslendingum. Það væri því órökrétt og lítilmannlegt ef Íslendingar færu að taka þátt í stríðsæsingi þeirra gegn Rússlandi.

Rússar hafa ekki gert hernaðarárás á Vesturlönd.

Rússar hafa heldur ekki rekið árásarstríð að fyrra bragði gegn Vestur-Evrópu. Rússagrýlan hefur alla tíð verið söguvera: Hún er fundin upp af þeim sem vilja komast yfir auð Rússa, haldið lifandi af áróðursmönnum sem þeim þjóna, hergagnasölum og málglöðum vankunnandi æsingamönnum sem hafa aðgang að fjölmiðlum. Hlutverk Rússa í landvörnum Vesturlandabúa hefur aftur á móti í aldanna rás verið að kveða niður óaldarflokka og bjarga Evrópu og heimsbyggðinni frá drápsóðum stríðsherrum þeirra (Mongólum 1223, Frökkum 1812, Þjóðverjum 1945).