ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

ESB-umsóknin þarf að koma aftur heim hið snarasta.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. október 2014.

Erna Bjarnadóttir.

Hinn 8. október 2014 sendi framkvæmdastjórn ESB frá sér skýrslu um framgang viðræðna við þau lönd sem annaðhvort er búið að samþykkja sem umsóknarríki um aðild eða sem væntanlega umsækjendur. Í fyrri hópnum eru Svartfjallaland, Serbía, Albanía, FYR Makedónía, Tyrkland og Ísland. Seinni flokkinn fylla svo Kosovo og Bosnía-Hersegóvína.

Í ár bregður svo við að staða Íslands sem umsóknarland er afgreidd með einni setningu sem í lauslegri þýðingu hljóðar svo: Í kjölfar ákvörðunar ríkisstjórnar Íslands hafa aðildarviðræður legið niðri síðan í maí 2013 (following a decision of the Icelandic government, accession negotiations have been put on hold since May 2013). Þessar skýrslur framkvæmdastjórnarinnar undanfarin ár eru ein meginheimild stöðu og framgangs viðræðnanna á hverjum tíma. Einnig má lesa í þeim á hverju strandar á hverjum tíma varðandi framgang viðræðnanna í þeim köflum sem viðræður höfðu verið opnaðar.

Það má þó öllum vera ljóst að viðræður Íslands og ESB voru komnar í strand löngu fyrr. Erfitt er kannski að benda á nákvæma tímasetningu en sú staðreynd að ESB hefur aldrei lagt fram rýniskýrslu sína um sjávarútveg talar sínu máli. Rýnifundur með ESB þar sem Íslendsk stjórnvöld kynntu Íslendsku löggjöfina um sjávarútveg var haldinn dagana 28. febrúar til 2. mars 2011 eða fyrir fjórum og hálfu ári. Engin dæmi eru um að ESB hafi dregið svo lengi, án sjáanlegra skýringa, að leggja fram svo mikilvæga rýniskýrslu. Rýniskýrslan er lykilgagn í hverjum samningskafla og greinir frá því hvort eða hvaða kröfur ESB setur fram fyrir frekari framgangi viðræðnanna.

Ágúst Þór Árnason, aðjúnkt við Háskólann á Akureyri og höfundur Viðauka I við Hagfræðistofnun Háskóla Íslands sem bar heitið: Aðildarumsókn Íslands og stækkunarstefna ESB, benti á þetta í yfirgripsmiklu erindi sem hann hélt á aðalfundi Heimssýnar hinn 9. október sl. Afleiðingin var sú að aðildarviðræðurnar hlutu að sigla í strand. Ótal spurningar vakna í þessu samhengi og svörin við þeim liggja yfirleitt ekki á lausu heldur verður að leiða líkur að hinu líklega samhengi hlutanna. Ágúst reifaði í þessu samhengi kafla úr fyrrnefndum Viðauka I um grundvallarskilyrði fyrir stækkun en þar segir orðrétt í kafla 5:

»Að því er varðar efnisleg atriði er almennt viðurkennt að umsóknarríkin gangast undir ákveðin grundvallarskilyrði fyrir stækkun (principles of enlargement) sem eru í meginatriðum að þau samþykki sáttmála ESB, markmið þeirra og stefnu og ákvarðanir sem hafa verið teknar síðan þeir öðluðust gildi. Grundvallarskilyrðin eru fjögur: (a) í fyrsta lagi snýst stækkun um aðild að stofnun sem er fyrir hendi en ekki að til verði ný stofnun, (b) í annan stað þarf umsóknarríki að samþykkja réttarreglur bandalagsins, acquis communautaire, í einu og öllu, (c) í þriðja lagi skulu umbreytingafrestir (e. transitional periods) vera takmarkaðir og ekki fela í sér undanþágur frá grunnsáttmálunum og þeim meginreglum sem bandalagið byggir á, (d) í fjórða lagi er um að ræða skilyrðasetningu, sem á ensku hefur verið nefnt “conditionality”. Hið síðastnefnda varð hluti af aðildarferlinu vegna stækkunar sambandsins 2004 og 2007.«

Fyrstu þrjú skilyrðin voru þegar hluti af stækkun sambandsins árið 1973. Þessi grundvallarskilyrði eru almennt viðurkennd þótt þau séu ekki talin í áðurnefndri 49. gr. SESB. Fjórða skilyrðið þýðir í raun að orðið er til eins konar foraðildarferli. Hér á landi hefur hart verið tekist á um hvort ESB-viðræðurnar hafi snúist um aðlögun. Því verður tæpast á móti mælt að þetta skilyrði sýni svo ekki verður um villst, að til að eiga möguleika á aðild verður umsóknarlandið að aðlagast tiltekinni stöðu fyrirfram. Markmiðið er að viðkomandi land verði þess fullbúið að uppfylla kröfur sem gerðar eru til aðildarríkis og að innleiða löggjöf og regluverk sambandsins með skilvirkum hætti.

Ef litið er til greinargerðarinnar sem fylgdi með þingsályktun alþingis um að sækja skyldi um aðild að ESB sést að Ísland var í raun að gera kröfur um frávik eða breytingar á sjávarútvegsstefnu sambandsins. Ef ESB hefði átt að verða við þeim hefði þurft að víkja frá fyrsta skilyrðinu sem þarna er nefnt. Það þarf því ekki mikið ímyndunarafl til að segja sér að rýniskýrsla ESB myndi einmitt gera kröfur til Íslands til að aðlagast sameiginlegu sjávarútvegsstefnunni rétt eins og gert var í rýniskýrslu fyrir landbúnað þar sem sett var fram krafa um tímasetta aðgerðaáætlun.

Greinargerðin með þingsályktun alþingis felur í sér upptalningu á alls konar skilyrðum fyrir aðild. Af þessum fjórum skilyrðum sem ESB setur fyrir aðild má ráða að aðildarsamningur á þeim forsendum er í raun óhugsandi. Þetta á ekki bara við um sjávarútveg þótt hagsmunirnir séu mestir þar, heldur einnig landbúnað og fleiri atriði. Niðurstaða Ágústar Þórs var því að óhugsandi sé að halda áfram með eða kannski öllu heldur taka upp að nýju viðræður um aðild Íslands að ESB á grundvelli samþykktar alþingis frá 16. júlí 2009. Umsókn Íslands um aðild að ESB ber því að kalla heim hið snarasta.

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Þorum að ræða viðkvæm mál - einnig ólöglega úthlutun lóðar undir mosku.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. október 2014.

 
Sveinbjörg B. Sveinbjörnsdóttir.

Í aðdraganda síðustu sveitarstjórnarkosninga lýsti ég því yfir að rétt væri að afturkalla ákvörðun Reykjavíkurborgar um að úthluta Félagi múslima á Íslandi lóð undir mosku. Afstaða mín sætti gagnrýni oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sóttust eftir því að halda meirihluta sínum í borgarstjórn. Viðbrögðin komu mér ekki á óvart enda þótt áhugi og pólitísk hagsmunagæsla sumra fjölmiðla kæmi mér í opna skjöldu. Oddvitarnir sögðust vera boðberar »umburðarlyndisins« en markmiðið var að halda meirihlutanum.

Boðberar »umburðarlyndisins«.

Hvað svo sem leið raunverulegum skoðunum oddvitanna er augljóst að mestu máli skipti fyrir þá að »misstíga sig ekki« svo skömmu fyrir kosningar. S. Björn Blöndal kvað ummælin dæma sig sjálf á meðan Sóley Tómasdóttir taldi ummælin undarleg. Dagur B. Eggertsson og Halldór Auðar Svansson virtust líta svo á að lóðarúthlutunin tengdist trúfrelsi. Fylgismenn þeirra voru síðan sendir út af örkinni til að láta þau boð berast að afstaða mín fæli í sér fordóma.

Þannig féllu margir í þá gryfju að »fordæma« skoðanir mínar án þess að nokkur málefnaleg umræða færi fram. Á þennan hátt var reynt að gera mig tortryggilega í hugum kjósenda. Viðbrögðin báru vott um upphafna sjálfsmynd þeirra sem telja sig vera frjálslynda, upplýsta og víðsýna þegar raunveruleikinn er allt annar. Kjörnir fulltrúar almennings verða að þora að ræða viðkvæm mál og mega ekki láta hagsmuni einstakra aðila koma í veg fyrir að þeir fari að lögum í störfum sínum.

Viðbrögð oddvita þeirra stjórnmálaflokka sem sátu í meirihluta borgarstjórnar voru hins vegar skiljanleg í ljósi þess að lóðarúthlutunin var viðkvæm fyrir þá. Innan Samfylkingarinnar hafði lengi verið þrýst á að Félagi múslima á Íslandi yrði úthlutað lóð undir mosku. Besti flokkurinn var hins vegar ekki jafn hallur undir trúfélagið auk þess sem hann hafði það að markmiði að gera Reykjavík að leiðandi borg í réttindum samkynhneigðra. Í samræmi við þessa stefnu hafði Besti flokkurinn staðið að því að synja Kristskirkjunni um styrk úr borgarsjóði vegna afstöðu trúfélagsins til samkynhneigðra. Það samræmdist því illa slíkri stefnu að úthluta ókeypis lóð úr borgarsjóði til trúarsafnaðar þar sem litið er á samkynhneigð sem synd.

Ólögmæt lóðarúthlutun.

Samkvæmt lögum um Kristnisjóð er sveitarfélögum aðeins skylt að láta kirkjum þjóðkirkjunnar í té lóðir án endurgjalds. Skyldan nær ekki til lóða undir kirkjur eða bænahús annarra trúfélaga. Á þetta hafa fjölmargir valinkunnir lögfræðingar bent, meðal annars þeir Davíð Þór Björgvinsson, prófessor og fyrrverandi dómari við Mannréttindadómstól Evrópu, og Brynjar Níelsson, hrl. og fyrrverandi formaður Lögmannafélags Íslands.

Til að leysa þann vanda sem Samfylkingin og Besti flokkurinn voru komin í ákváðu þáverandi borgarstjóri og formaður borgarráðs að grípa til þess ráðs að bera undirmenn sína fyrir því að borginni væri skylt að úthluta öllum trúfélögum ókeypis lóðum. Af óútskýrðum ástæðum var lögfræðingum borgarinnar ekki kunnugt um að í máli Ásatrúarfélagsins höfðu hvort tveggja Hæstiréttur og Mannréttindadómstóll Evópu staðfest að heimilt væri að gera þjóðkirkjunni hærra undir höfði en öðrum trúfélögum. Eins og hendi væri veifað var »kirkja« orðin að »mosku«. Þetta heimatilbúna leikrit meirihlutans fékk síðan trúverðugra yfirbragð er hann samþykkti að skora skyldi á Alþingi að breyta lögunum. Reykjavíkurborg hefur hins vegar ekki enn sent Alþingi slíka áskorun. Í borgarstjórn virtust sofandi sjálfstæðismenn ekki átta sig á því að verið var að leika á þá.

Lóðarúthlutunin hafði því ekkert með skyldu sveitarfélaga að gera. Saman hafa Samfylkingin og Besti flokkurinn (Björt framtíð) nú staðið fyrir því að fjölmargar lóðir hafa verið gefnar úr borgarsjóði án þess að gert sé ráð fyrir því í lögum. Ákvarðanir sem eru ekki reistar á lögum eru ógildanlegar og því heimilt að afturkalla þær.

Borgarstjóra ber að fara að lögum.

Í ljósi þess að lóðarúthlutun til Félags múslima á Íslandi er ekki reist á lögum er ljóst að vilji er allt sem þarf svo afturkalla megi ákvörðunina sem og ákvarðanir um aðrar sambærilegar lóðarúthlutanir.

Samkvæmt nýrri skoðanakönnun MMR eru 73,7% þeirra sem svara andvígir eða mjög andvígir því að sveitarfélög úthluti trúfélögum ókeypis lóðum. Áberandi stærsti hópur þeirra sem er fylgjandi slíkum lóðarúthlutunum kemur úr röðum Samfylkingarinnar. Ég spyr því hvort borgarstjóri ætli að fara að lögum eða hvort hann ætli að halda áfram á »ætluðum« atkvæðaveiðum? Ekki kæmi á óvart þótt ákveðnir fjölmiðlar láti borgarstjóra komast upp með að fara með sömu þuluna um trúfrelsi og skyldu sveitarfélaga til að úthluta trúfélögum ókeypis lóðum án þess að spyrja hann hvort afstaða hans samræmist lögum svo sem þau hafa verið skýrð í úrlausnum dómstóla og af hálfu lögmanna og dómara.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Mikill meirihluti Norðmanna myndi nú hafna ESB-aðild.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. október 2014.

 
Hjörleifur Guttormsson.

Það er margt sem við Íslendingar getum lært af frændum okkar norskum. Sérstök ástæða er til að samfagna með þeim í ár vegna tveggja sögulegra viðburða, annars vegar afmælis stjórnarskrárinnar sem þeir settu sér á Eiðsvelli vorið 1814 og lagði grunninn að þingbundnu lýðræði, og hins vegar höfnun á inngöngu í Evrópusambandið í nóvember 1994. Tvöhundruð ára afmælis stjórnarskrárinnar hefur þegar verið minnst hátíðlega en enn standa yfir viðburðir um allan Noreg undir merki samtakanna Nei til EU sem ná munu hámarki 28. nóvember næstkomandi.

Leikfléttur undir forystu sósíaldemókrata.

Fyrir þeim sem höfðu aðstöðu til að fylgjast allnáið með atburðarásinni á Norðurlöndum á árunum 1989-1994 eru leikflétturnar sem efnt var til af stuðningsmönnum ESB-aðildar í fersku minni. Þær hófust með útspili Jacques Delor hins franska og Gro Harlem Brundtland 1988-89 um nánari tengsl Norðurlanda og þáverandi Evrópubandalags (EB) í formi tveggja stoða samstarfs undir hatti EB og EFTA. Danmörk var allt frá 1973 aðili að Evrópubandalaginu og ráðandi meirihluti þar vildi fá önnur Norðurlönd með í púkkið.

Forysta sósíaldemókrata í Noregi og Svíþjóð hafði lengi horft til EB-aðildar en Norðmenn felldu þegar árið 1972 fyrirliggjandi samning. Tveggja-stoða-módelið átti að vera áfangi á leið til að tryggja að slíkt gerðist ekki öðru sinni. Viðræður þar að lútandi hófust þegar 1989, einnig með þátttöku Íslendskra stjórnvalda, en í Noregi, Svíþjóð og Finnlandi tóku ráðandi öfl stefnu á fulla aðild. Fall Sovétríkjanna 1990 ýtti undir þau viðhorf, sérstaklega meðal Finna. Evrópubandalagið breytti jafnframt grunnreglum sínum með Maastricht-sáttmálanum 1993 og til varð European Union (EU) sem við köllum Evrópusamband (ESB).

Söguleg andstaða norsks almennings.

Norðmönnum var tilraunin frá 1972 enn í fersku minni og 1989 var efnt til almannasamtaka þvert á stjórnmálaflokka til að bregðast við endurnýjaðri tilraun um aðild. Þar var fremstur í forystu Kristen Nygaard (1926-2002) tölvunarfræðingur, reyndur úr baráttunni um 1970. Það sem skipti sköpum voru hins vegar undirtektir norsks almennings til sjávar og sveita, sem fylkti sér undir merki andstöðunnar við aðild og komu frá flestum ef ekki öllum byggðarlögum landsins.

Sumarið 1994 var gífurleg og vaxandi spenna eftir að ákveðin hafði verið þjóðaratkvæðagreiðsla um fullgerðan samning í löndunum þremur og hagað þannig að fyrst skyldi kosið um aðild í Finnlandi og Svíþjóð og síðast í Noregi þar sem menn töldu úrslitin tvísýnust. Lengi vel mældu skoðanakannanir meirihluta fyrir aðild, en það bil minnkaði er nálgaðist kjördag 28. nóvember. Afdrifaríkt reyndist þegar forysta norska alþýðusambandsins (LO) tapaði kosningu um að mega nota sjóði verkslýðshreyfingarinnar til stuðnings fyrir aðild.

Eftirminnilegt Norður-Landaráðsþing.

Norðurlandaráð hélt haustþing í Tromsö 15. nóvember 1994, tveimur vikum fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna. Báðar fylkingar, með og móti aðild, leituðust við að koma boðskap sínum á framfæri í tengslum við þennan atburð, en ekki leyndi sér hvorir höfðu meiri hljómgrunn á staðnum, andstaðan við ESB-aðild hvergi meiri en í Norður-Noregi. Einnig deildu norrænir þingfulltrúar hart, en aðild Íslands að EES var þá ráðin.

Ekki fór hins vegar fram hjá viðstöddum að Íslendski utanríkisráðherrann Jón Baldvin Hannibalsson talaði í Tromsö öðrum tungum um ESB en þáverandi forsætisráðherra Davíð Oddsson. Niðurstaða norskra kjósenda tveim vikum síðar, 52,2% á móti aðildarsamningi en 47,8% með, kom flestum utanaðkomandi á óvart, en þó tæpast þeim sem fylgst höfðu með þróttmikilli baráttu samtakanna Nei til EU. Samkvæmt skoðanakönnunum myndu nú að minnsta kosti 70% norskra kjósenda hafna ESB-aðild.

Aðdáunarverð þrautseigja.

Eftir þennan sögulega árangur hefði mátt ætla að samtökin Nei til EU rifuðu seglin, en sú varð ekki raunin. Því réð reynslan af endurteknum tilraunum stjórnmála- og hagsmunaafla að ganga gegn 49. grein stjórnarskrárinnar frá 1814 um »folkestyre«, þ.e. löggjafarvaldið í höndum þjóðar og Stórþings. Þessi þrautseigja ber vott um innsæi og skarpan skilning á eðli sjálfstæðisbaráttu þjóðar. Samtökin Nei til EU hafa haldið uppi þróttmiklu starfi alla götu síðan, áfram með fótfestu í félagseiningum um allan Noreg. Fræðsla um þróun ESB og áhrif forskrifta frá Brussel gegnum EES-samninginn er stöðugt á dagskrá í fréttabréfum og á fundum samtakanna.

Margir eldhugar hafa fallið frá en reyndir forystukraftar hafa fyllt þeirra skörð og menn borið gæfu til að standa saman um meginatriði óháð tengslum við stjórnmálaflokka. Á engan er hallað þótt nefnt sé sérstaklega nafn Dags Seierstads, sem í áratugi hefur miðlað af þekkingu sinni á þróun og stöðu Evrópussambandsins. Hann er aðalhöfundur að hátíðarriti samtakanna sem kemur út á þessum tímamótum. Íslendingar, og þar á meðal Heimssýn; hreyfing sjálfsstæðissinna í Evrópumálum, geta margt lært af baráttu Norðmanna við að varðveita arfinn frá Eiðsvelli. Þörfin á varðstöðu um þjóðlegt sjálfstæði hefur aldrei verið brýnni en nú.

Eðli sporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Eðli aporðdrekans er að stinga - eðli Samfylkingar að svíkja.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. júlí 2014.

 
Gústaf Adolf Skúlason.

Margir þekkja dæmisöguna um froskinn sem ferjaði sporðdreka á bakinu yfir ána þar sem grasið var grænna hinum megin. Hálfnaður yfir ána stakk sporðdrekinn froskinn og áður en eitrið náði yfirhöndinni spurði froskurinn af hverju sporðdrekinn hefði stungið. »Þú varst búinn að lofa mér að gera það ekki gegn fari yfir ána.« Svar sporðdrekans er klassískt: »Ég stakk þig af því að það er eðli mitt.«

Með afstöðu ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar til stöðu Íslands sem umsóknarríkis ESB mætti halda að dæmisagan um froskinn og sporðdrekann hefði verið sérstaklega samin með Ísland í huga árið 2014. Ríkisstjórnin hegðar sér eins og froskur og syndir áfram með ESB-umsókn vinstristjórnarinnar á bakinu. Flokks- og landsfundarályktanir, stjórnarsáttmáli og fyrirheit um að halda landinu fyrir utan ESB virðist allt saman horfið. Engu er líkara en slá eigi Íslandsmet Steingríms J. Sigfússonar í kosningasvikum og komast eigi í sögubækurnar fyrir að breyta sjálfstæði þjóðarinnar í lítilfjörlegan sviga í sögu Íslands. Fólk, sem kennir sig við framsókn og sjálfstæði, veitir fjármálahröppum og sósíalistum nútímans brautargengi við uppbyggingu nýs heimsveldis á meginlandi Evrópu, sem framfylgir sömu stefnu og þriðji International Leníns og bolsévíka frá 1919. En við hverju er að búast; froskar kunna ekki skil á mannamáli og kvaka bæði sjálfstæði og framsókn á meðan sporðdrekinn reiðir broddinn til höggs.

Fáir vinstrimenn hugsa sjálfstætt. Stöðug leit að foringjanum mikla veitir lífinu þann tilgang að deyja má fyrir það eitt að fá að hlýða skipunum hans. Eins og þeir nánustu í innsta hring Hitlers daginn sem hann framdi sjálfsmorð. Á meðan stríðið er hilling morgundagsins er kynt undir múgæsingu fyrir útópíu framtíðarinnar: paradís - Internationalen - þúsund ára ríkið. Máluð er mynd af ofgnótt matar og velmegunar, smjörið drýpur af hverju strái og hunang flæðir um engjar. En leiðin til fyrirheitna landsins þrengist stöðugt og áður en á leiðarenda er komið hefur hunang breyst í blóð og smjörkúlur í sprengjur. Hvað hafa leiðtogar ESB gert sem gerir framtíð hins nýja heimsveldis meginlandsins svo frábrugðna öllum hinum sem kostað hafa hundruð milljóna manna lífið?

Ekki verður aftur snúið með smíði heimsveldisins, sem miðar vel, þrátt fyrir allan klofninginn. Hluti ríkja Evrópusambandsins mun yfirgefa það og kjósa líf sjálfstæðra þjóða, annar hluti þess mun undirkasta sig heimsvaldastefnunni og verða hið sanna stórveldi. Fyrir stórveldið eru samningar ómerktir (einungis fjögur ríki af 28 fylgja Maastricht-samkomulaginu) og stjórnarskrár fjölmargra ríkja fótum troðnar til bjargar gjaldþrota óreiðumönnum. Lýðræðislega kjörnum fulltrúum er vikið frá og »eigin« embættismenn settir við völd á meðan skuldir verðbréfabraskara og fjárglæframanna eru færðar yfir á almenning. Mörg evruríkjanna eru rænd framtíð sinni og ástandið minnir illþyrmilega á kreppuna miklu. En hvað skiptir afkoma fjöldans máli þegar lifað er fyrir drauminn um fyrirheitna landið? Heimurinn hefur áður kynnst útópíum stórmenna á borð við Lenín, Stalín, Maó, Pol Pot og Hitler svo nokkur nöfn séu nefnd.

Á vegferð sinni til hins nýja stórveldis, sem ætlað er að skáka bæði Bandaríkjamönnum, Rússum og Kínverjum, skipta lögin ekki lengur neinu máli. Samningar stjórnmálamanna og auðjöfra hafa tekið við. Icesave í stað lögskyldu. Mafía í stað lýðræðislegs stjórnarfars. Rússneskt olígorkí í stað frjálsra viðskipta. Hnefinn í stað dómstóla. Verðlausir spilapeningar í stað alvörugjaldeyris.

Evrópa er á þröskuldi rökkurríkisins, þar sem allt getur gerst. Verður vítisvél Þjóðverja endurræst undir yfirskini varna gegn ágangi Pútíns í austri og hermanna heilaga stríðsins í suðri? Dansað er við Breta á meðan keppendur eru valdir í stórskotaliðið. Evrópa hýsir ekki tvo Pútína, ekki Alvöru-Pútín og Jöncker-Pútín samtímis.

Á meðan íbúar á meginlandi Evrópu eru að venjast stigmögnun ofbeldis í eigin garði og peningabólumenn fylkja sér í ófriðardilka til að berjast um yfirráð markaðssvæða nær og fjær með aðstoð rétttrúaðra, heilaþveginna sósíaldemókrata og vinstrimanna nútímans ferjar froskur lítillar þjóðar í norðri sporðdrekann áfram á bakinu og trúir því, að sporðdrekinn sé í eðli sínu ekki sporðdreki.

Öll sjálfstæðisbarátta Jóns Sigurðssonar er að veði. Öll barátta Íslendinga fyrir myndun lýðveldisins er að veði. Allur árangur landhelgisstríðanna er að veði. Árangur Icesave-baráttunnar er að veði. Alþingi, forsetaembættið, stjórnarskráin og lýðræðið er að veði. Fjöregg þjóðarinnar er að veði.

Sjálfstæði og framsókn, hvað þýða nú þessi orð aftur ?

Ísland ættarland Íslendinga - þjóðargjöfin 17. júní er slit viðræðna við ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Ísland ættland Íslendinga - þjóðargjöfin 17. júní er slit viðræðna við ESB.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. júní 2014.

Hafsteinn Hjaltason.

Fullveldis-prangarar, heittrúaðir ESB-trúboðar, hafa fundið aðalóvin Íslendsku þjóðarinnar. Hinn mikli og hættulegi þjóðaróvinur er nær aldar gamalt fullveldi Íslendskrar þjóðar.

Prangarar hafa með sinni víðkunnu greind og vizku skilgreint óvininn sem »fullveldis-gildru« sem heftir þroska alþjóðahyggju þjóðarinnar og hamlar öllum framförum í menningar-, atvinnu- og efnahagslífi á Íslandi. Lausn prangara á vandamálinu er að fullveldinu verði skilað, ekki til kóngsins Köbenhavn, nei til Brussel verði farið með óvininn og honum eytt þar.

Sambandslagasamningurinn (Lög) frá 1918 gilti til 1. des. 1943. Vegna styrjaldarinnar var ekki hægt að fara eftir ákvæðum samningsins um endurskoðun sambandslaga. Alþingi ákvað þá að Ísland yrði lýðveldi, konungssambandi við Danmörk væri lokið. Fámennur, hávær hópur spratt þá fram og krafðist þess að beðið væri með allar ákvarðanir í málinu þar til stríðinu væri lokið, hernámi Danmerkur aflétt og hægt væri að framfylgja endurskoðunarákvæðum samningsins - vildu víst að gömlu herraþjóðinni og kóngi yrði sýnd auðmýkt. Núna snýr auðmýktin að Brussel-bákninu, þar bíði ESB-alsæluríkið villuráfandi þjóðar, þjóðar sem ekki hafi pólitískan þroska til þess að vera fullvalda og þurfi hjálp, handleiðslu og leiðsögn gamalla nýlenduvelda til þess að taka á réttan hátt á móti framtíðinni. Krafa fámenna, háværa hópsins, var vegin og léttvæg fundin. Kjósendur samþykktu með yfirgæfandi meirihluta ákvörðun Alþingis um stofnun Íslendska lýðveldisins.

Ólíklegt má telja að landhelgin væri 200 mílur, ef Danir væru með utanríkismál að endurnýjuðum sambandssamningi, líklega 10-12 mílur. Verði Ísland ESB-land verður fiskveiðilandhelgin á því bili hvað sem líður fölsku þrasta-tísti og svardögum ESB-agenta. Íslandsmið glötuð Íslendingum. Í samningum við Breta og Þjóðverja hefðu »egg og beikon« vísast haft meira vægi en þorskur á Íslandsmiðum.

Kjósendur höfnuðu í Alþingiskosningunum 27. apríl 2013 blekkingarspuna ESB-agenta um lokalausn allra vandamála þjóðarinnar með innlimun Íslands í ESB. Þeir stjórnmálaflokkar sem kjósendur trúðu að mundu ógilda þingsályktun um ESB-aðildarumsókn unnu góðan kosningasigur. Núna virðist vera að koma í ljós að engin alvara fylgdi þeim orðum þingmanna í ræðustól Alþingis, að Íslandi væri betur borgið utan ESB. Ákvarðana- og aðgerðaleysi hefur tekið við af hástemmdum yfirlýsingum. Hefur fámennur, hávær hópur forustumanna ESB-aðildarsinna meiri áhrif á forustu stjórnarflokkanna en tugir þúsunda kjósenda þeirra? Getur verið að þúsundir kjósenda hafi verið að lýsa vantrausti á aðgerðaleysið, með því að nýta ekki atkvæðisréttinn í sveitarstjórnarkosningunum?

Níuhundruð ár eru liðin sumarið 2018 frá þeirri tímamótaákvörðun Alþingis á Þingvöllum að samþykkja og löggilda fyrstu lögbók Íslendinga (Hafliðaskrá). Ákvörðun Alþingis 1117 að lög skuli skrifa á bók, ásamt ákvörðuninni um stofnun Alþingis og síðar um kristnitökuna eru mikilvægustu ákvarðanir þinga þeirrar fullvalda þjóðar, sem byggði Ísland á þjóðveldistímanum.

Vegna aðgerðaleysis og/eða ákvarðanafælni og hiks þingflokka stjórnarflokkanna þokast ESB-agentar nær því markmiði þeirra, að afhenda Brussel-bákninu, ESB-valdhöfum, fullveldi Íslands, auðlindaforræði og lagasetningarvald Alþingis á fyrrnefndu afmælisári og aldarafmæli fullveldis Íslands.

Höfnum öllum stjórnarskrárbreytingum sem eiga að auðvelda alþingismönnum að afsala fullveldi Íslands til ríkja eða ríkjasambanda. Fullvalda ríki nær á jafnréttisgrundvelli þeim samningum við önnur ríki fullvalda, sem vilji er til án þess að því fylgi afsal fullveldis.

Ekkert var því til fyrirstöðu að ESB-skýrsla Hagfræðistofnunar yrði gerð þó að meirihluti Alþingis hefði á sl. haustþingi slitið ESB-aðlögunarferli og ógilt þingsályktun þar um. Hagfræðistofnun hefði átt að fá lengri tíma til verksins, t.d. til hausts 2015, þá verður ár frá því að Lissabon-samningurinn komst í framkvæmd og áhrif hans að skýrast. Þjóðin hefði þá ítarlegri upplýsingar um áhrif ESB-aðildar Íslands á Íslendsk málefni, alþingismenn og frambjóðendur kæmust ekki upp með blekkingar og rangfærslur fyrir þingkosningarnar 2017. Rauðgræn sauðargæra verður tilgangslaus.

Síbyljuáróður ESB-aðildarforingja um eitthvað sem þeir kalla ótta landsmanna við hið óþekkta er ekkert annað en froðusnakk fullyrðingar-vaðals-kjaftaska og lýð-skrumara, sem reyna að leika óttalausar, víðsýnar lýðræðishetjur og réttlætisriddara, en virðast í raun þjakaðir af fordómum og þröngsýni. Þeir þykjast vera útvaldir handhafar sannleikans í öllum þjóðmálum og einu sönnu túlkendur þjóðarviljans.

Lýðveldið Ísland er 70 ára 17. júní. Slit ESB-viðræðna og ógilding þingsályktunar frá 2009 á sumarþingi núna í júní yrði verðug og verðskulduð þjóðargjöf, þakkargjörð til þeirra kynslóða sem um aldir byggðu landið við erfið kjör og endurheimtu að lokum fullveldi og frelsi íslenskrar þjóðar og Íslands. Við sem nú lifum fleytum rjómann af árangursríkri baráttuþrautseigju, framfara- og viðreisnarhug genginna kynslóða forfeðra okkar og -mæðra.

 

Umburðarlyndi gegn umburðarleysi er engin dyggð.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Umburðarleysi gegn umburðarleysi er engin dyggð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. júní 2014.

Valdimar H. Jóhannesson.

Skrýtið að maður sem hafði meðal annars það verkefni í áratugi að upplýsa lesendur Morgunblaðsins um kosti vestræns lýðræðis umfram alræðiskerfi kommúnismans og fasismans skuli nú ekki þekkja ókindina þegar hún horfist í augu við hann.

Skrif Styrmis Gunnarssonar, fyrrverandi ritstjóra Morgunblaðsins, valda mér vonbrigðum. Ekki endilega vegna þess að hann er ósammála mér um viðbrögð gegn innrás íslam hingað, sem er skipulagt jihad til þess að ná Íslandi undir íslam og sharíalög. Vonbrigði mín stafa af því hvað hann notar billegar klisjur máli sínu til stuðnings og hvað hann lætur yfirþyrmandi upplýsingar um hrylling íslam sér í réttu rúmi liggja. Sönnunargögn gegn íslam hrannast þó upp.

Íslam, kommúnismi og fasismi eru náskyld stjórnmálakerfi. Trúarþáttur íslam er notaður sem dulbúningur, eins konar slæða, hijab eða jafnvel búrka. Styrmir er með skrifum sínum að breyttu breytanda í raun að taka undir hróp þeirra sem ávallt kölluðu »Moggalygi« þegar sagt var frá hörmungum þjóða sem bjuggu við kommúnisma og varað við ásælni hans hér. Nú eru notaðir merkimiðarnir »rasistar«, »útlendingahatarar« og önnur fráleit hugtök til þess að gera hróp að okkur sem vörum við alræðiskerfi sem ætlar sér heimsyfirráð.

Ódýrast af öllu í grein Styrmis er að ræða réttindabaráttu blökkumanna í þessu samhengi. Ég er ekkert síður en hann fylgjandi »litblindum« heimi. Þannig eru flestir réttsýnir menn. Styrmir fer illa með staðreyndir þegar hann vill sanna yfirburði sína gegn okkur lubbunum og nefnir Nelson Mandela. Mandela fékk heiminn með sér fyrir heillavænleg spor til sátta eftir að gæfan snerist honum í vil og hann var kosinn forseti S-Afríku. Helgimyndin Mandela átti sér einnig dökka bakhlið, sem Styrmir gleymir . Hann var enginn Kristur, Gandhi eða Martin Luther King. Hann var ekki aðeins samviskufangi heldur átti hlutdeild í hryðjuverkastarfsemi sem skildi eftir sig dauða og tortímingu. Hann heiðraði skálkana Muammar Gaddafi í Líbíu og Suharto í Indónesíu með æðstu viðurkenningu sem S-Afríka veitir erlendum mönnum og var í nánum samskiptum við Castro.

Styrmir segir okkur sem erum í andófi gegn innrás íslam vilja bakka aftur fyrir 1874 af því að við séum á móti trúfrelsi og jafnvel skoðanafrelsi. Hvaða vitleysa er nú þetta? Íslam er annað og meira en aðeins trúarbrögð. Íslam skilur ekki á milli hins veraldlega og trúarlega. Því eiga trúfrelsisákvæði stjórnarskrárinnar ekki við. Engan þekki ég sem vill afnema þessa grein stjórnarskrárinnar frá 1874. Þvert á móti hef ég ítrekað bent á að virða þurfi hana en ekki líta fram hjá henni. Lítum nánar á 63. grein stjórnarskráinnar:

»Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu.«

Þeir sem þekkja íslam vita að íslam samræmist ekki góðu siðferði eða allsherjarreglu. Flestir sem ekki þekkja íslam ættu að hafa hugboð um þetta sama.

Hvaða boðar íslam sem ekki samræmist allsherjarreglu? Hér koma nokkur atriði:

• Misrétti milli karlmanna og kvenna.

• Misrétti milli múslíma og annarra trúarhópa.

• Dauðarefsingar fyrir að ganga af íslamstrú.

• Dauðarefsingar fyrir samkynhneigð.

• Limlestingar fyrir t.d. þjófnað.

• Dauðarefsingar fyrir að hallmæla íslam.

• Bann á tjáningarfrelsi um íslam.

• Dauðarefsingar fyrir að hallmæla Múhammeð.

• Karlmönnum er leyft að eiga fjórar konur.

• Margt fleira ljótt má tína til.

Íslam byggist á Kóraninum, Sirah (opinberri ævisögu Múhammeðs) og helstu hadíðum (frásögnum um orð og athafnir Múhammeðs). Kóraninn er orðrétt opinberun Allah til Múhammeðs í gegnum erkiengilinn Gabríel og banvænt guðlast að efast um sannleiksgildi hans! Og þetta eru ekki einu sinni ýkjur! Allt rekst hvert á annars horn í kóraninum og enginn leið að skilja þar upp né niður í neinu nema hafa Sirah og hadíður til hliðsjónar. Dúalismi er helsta einkenni kóransins. Þar má engu breyta að viðlagðri dauðarefsingu. Sama gildir um þá sem segja sannleikann um Múhammeð, hina sönnu fyrirmynd allra múslíma. Hann var samkvæmt lýsingu í Sirah og hadíðum hræðilegur maður í alla staði, barnaníðingur, herskár ræningi, kaldrifjaður fjöldamorðingi og nauðgari. Helst er á Styrmi að skilja að varði við meiðyrðalöggjöfina að segja sannleikann um þetta. Vill Styrmir banna umræður almennt um stjórnmálastefnur og trúarbrögð? Hver er sá sem í raun vill bakka aftur fyrir árið 1874?

Styrmir þarf að átta sig á að engu má breyta í íslam og að lífshættulegt er fyrir múslíma að gagnrýna stýrikerfið sem nær til alls lífs þeirra, jafnt í opinberu- sem einkalífi. Hann þarf einnig að átta sig á að meirihluti múslíma er innrættur frá blautu barnsbeini með hollustu við sharíalög, sem þeir telja lög Allah. Mjög fáir meðal þeirra styðja almennt trúfrelsi. Hann þarf einnig að skilja að þar sem íslam er að nema lönd er þetta rækilega falið og talsmönnum þess kennt að beita taqiyya, kitman og tawriya sem eru ýmis form lyga, sem múslímar ekki aðeins mega beita heldur eiga að beita til að rugla kuffar (allir sem ekki eru múslímar og jafnvel þeir sem ekki eru í sömu trúardeild) í ríminu, því að öll ráð eru leyfileg í stríði og þá ekki síst gegn okkur sem þeir skilgreina sem árásaraðila af því að við erum hindrun í því að allur heimurinn falli undir þeirra íslam og Allah, sem heimurinn tilheyrir í raun.

Umburðarlyndi gagnvart umburðarleysinu, grimmd og kúgun, sem umfram allt einkennir íslam, er engin dyggð. Þvert á móti.

Lennart Bengtson: My View on Climate Research.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Lennart Bengtson: My View on Climat Research.

Fyrst birt á Uppsala-Initiativet 21. maí 2014.

Lennart Bengtsson.

During the last weeks there has been a lot of speculation regarding my views and my scientific standpoint on climate research. I have never really sought publicity and it was with a great deal of reluctance that I began writing articles for public media. A large part of my unwillingness to partake in public debate is connected to my friend Sven Öhman, a linguist who wrote about semantics and not least about the difficulties specialists run into when attempting to communicate with the public. Words and concepts have different meanings and are interpreted differently depending on one’s background and knowledge. Sometimes such misunderstanding can be disastrous.

This is also true for concepts such as climate and climate forecasts. Climate is nothing but the sum of all weather events during some representative period of time. The length of this period cannot be strictly specified, but ought to encompass at least 100 years. Nonetheless, for practical purposes meteorologists have used 30 years. For this reason alone it can be hard to determine whether the climate is changing or not, as data series that are both long enough and homogenous are often lacking. An inspection of the weather in Uppsala since 1722 exemplifies this. Because of chaos theory it is practically impossible to make climate forecasts, since weather cannot be predicted more than one or several weeks. For this reason, climate calculations are uncertain even if all model equations would be perfect.

Despite all these issues, climate research has progressed greatly, above all through new revolutionary observations from space, such as the possibility to measure both volume and mass of the oceans. Temperature and water vapor content of the atmosphere are measured by occultation with GPS satellites. Our knowledge of earlier climate has increased substantially.

It is not surprising that the public is impressed by this and that this trust transfers to climate forecasts and the possibility to predict the earth’s future climate. That all this occurs within a context of international cooperation under the supervision of the UN, and with an apparent unity among the scientists involved has created a robust confidence in IPCC’s climate simulations, in Sweden not the least. SMHI’s [Swedish Meteorological and Hydrological Institute] down-scaled climate simulations for 100 years are impressive and show in detail and with splendid graphics how the climate will turn out both in Östergötland [the Swedish province of East Gothland] and in Västerbotten [West Bothnia]. This is invaluable for municipality climate experts and planners who are working feverishly to avoid future floods and forest fires. The public is in good hands in the benevolent society.

Unfortunately, things are not as splendid as they seem. As a result of chaos theory, weather and climate cannot be predicted, and how future climate will turn out will not be known until future is upon us. It would not help even if we knew the exact amount of greenhouse gases. Add to this the uncertainty about the future of the world. This should be clear to anyone, simply by moving back in time and contemplating what has unfolded from that viewpoint. As Daniel Boorstin put it:

 “The greatest enemy of knowledge is not ignorance, it is the illusion of knowledge”.

I’m concerned that this is the problem of the present, and the real reason for me to choose to partake in the climate debate over the last couple of years. I don’t think anyone disputes that I have been highly critical of those who completely reject the effects of greenhouse gases on the earth’s climate. This is however not the problem, but rather how much, how soon and to what extent “climate change” will happen. There is no 97% consensus about this, and even less concerning how weather and climate will turn out in Västerbotten [West Bothnia] in 80 years. This is why it unfortunately is misleading of SMHI to show their beautiful maps, because people may actually believe that this is the way the climate will turn out. The climate scientists of SMHI know this, of course, but for the users this is not clear. My colleague in Hamburg, Guy Brasseur, told me the other day that an insignificant change on about 70 km height in a climate model’s mesosphere, made the weather systems relocate from north Germany to the Alps, consequently with radical regional climate change as a result.

Even more alarming is the tendency of giving people the impression that weather events are becoming more extreme, and that this has actually already occurred. Apart from a possible increase in precipitation and a possible intensification of tropical hurricanes that has not yet been detected, there are no indications of extreme weather in the model simulations, and even less so in current observations.

This has convincingly been demonstrated and also held up by the IPCC. Damages are increasing, as are damages from earth quakes, but this due to the growing economy. It is also important to stress that injuries suffered by humans during extreme weather has decreased substantially due to better weather forecasts.

What is perhaps most worrying is the increased tendency of pseudo-science in climate research. This is revealed through the bias in publication records towards only reporting results that support one climate hypothesis, while refraining from publishing results that deviate. Even extremely cold weather, as this year’s winter in north Eastern USA and Canada, is regarded as a consequence of the greenhouse effect.

Were Karl Popper alive today we would certainly have met with fierce critique of this behavior. It is also demonstrated in journals’ reluctance to address issues contradicting simplified climate assessments, such as the long period during the last 17 years with insignificant or no warming over the oceans, and the increase in sea-ice cover around the Antarctic. My colleagues and I have been met with scant understanding when trying to point out that observations indicate lower climate sensitivity than model calculations indicate. Such behavior may not even be intentional but rather attributed to an effect that my colleague Hans von Storch calls a social construct.

That I have taken a stand trying to put the climate debate onto new tracks has resulted in rather violent protests. I have not only been labeled a sceptic but even a denier, and faced harsh criticism from colleagues. Even contemplating my connections with GWPF was deemed unheard of and scandalous.

I find it difficult to believe that the prominent Jewish scientists in the GWPF council appreciate being labeled deniers. The low-point is probably having been labeled “world criminal” by a representative of the English wind power-industry. I want to stress that I am a sworn enemy of the social construction of natural science that has garnered so much traction in the last years. For example, German scientists have attempted to launch what they call “good” science to ensure that natural science shouldn’t be driven by what they view as anti-social curiosity-research by researching things that might not be “good”. Einstein’s "anti-social behavior", when he besides his responsible work as a patent office clerk in Bern also researched on the theory of relativity and the photoelectric effect, was of course reprehensible, and to do this during work-time! Even current labor unions would have strongly condemned this.

I hope that these lines of text will shed light on my viewpoints and my actions and perhaps create some understanding for my motivations.

Íslendingar - hafnið nýjum lánssamningi Landsbankans !

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Íslendingar - hafnið nýjum lánssamningi Landsbankans !

Fyrst birt í Morgunblaðinu 12. maí 2014.

 

Heiðar Guðjónsson.

Fréttir af samningum um lengingu lána Landsbankans vekja upp sárar minningar af IceSave. Framsetning Landsbankans á samningnum er villandi og sannleikanum snúið á haus. Ef breytingar lánssamninga verða samþykktar af Seðlabankanum og fjármálaráðuneytinu þá er það afleikur og gerir afnám hafta erfiðara en ekki auðveldara.

Mistökin gerð haustið 2009.

Að frumkvæði tveggja ráðherra, Gylfa Magnússonar og Steingríms J. Sigfússonar, kláruðu embættismenn fjármálaráðuneytis og Seðlabanka stofnun nýs Landsbanka, með því að færa eignir frá gamla Landsbankanum og borga fyrir með útgáfu skuldabréfs í október 2009. Þar voru gerð tvenn alvarleg mistök:

Í fyrsta lagi voru lán í erlendri mynt færð yfir á fullu verði en það skapaði bankanum tugmilljarða tjón þegar Hæstiréttur dæmdi þau ólögmæt.

Í öðru lagi var skuldabréfið sem greiddi fyrir þessara lélegu eignir í erlendri mynt.

Það segir ýmislegt um hvernig farið er með sannleikann, að við það tilefni var því hampað sem sigri að Landsbankinn hefði skuldsett sig í erlendri mynt, að hann hefði trygga langtímafjármögnun í erlendum myntum sem væri stórt skref í að endurreisa Íslendskan efnahag! Sannleikurinn var sá að það kom ekki króna í erlendum gjaldmiðlum inn í landið við gerð þessa samnings en Íslendskur lögaðili, Landsbankinn, féllst á að greiða kröfur í erlendum myntum. Það var því einungis verið að auka skuldsetningu í erlendum myntum en ekki verið að fjármagna neitt, nema þá helst innihaldslausar yfirlýsingar ráðherranna.

Að senda þjóðinni reikninginn.

Ráðherrum og embættismönnum þótti ekkert óeðlilegt við það að setja alla þá áhættu sem að ofan greinir á almenning. Í dag blasir reikningurinn við. Það eru 250 milljarðar af erlendum skuldum, umfram eignir, í »banka allra landsmanna« og rit Seðlabankans um fjármálastöðugleika hefur lýst því yfir frá hausti 2012 að bankinn sé ógjaldfær, það er eigi ekki fyrir skuldum sínum.

Frá hruni hefur uppsafnaður afgangur af viðskiptum við útlönd numið um 380 milljörðum. Af þeirri fjárhæð hafa hátt í 200 milljarðar farið í að greiða til erlendra kröfuhafa gamla Landsbankans enda stóðu stjórnvöld og embættismenn í þeirri trú að ríkisábyrgð væri á IceSave og alltaf þyrfti að greiða skuldir gamla Landsbankans. Þessir fjármunir hafa farið til erlendra kröfuhafa á kostnað þjóðarinnar.

Þegar embættismenn segja í dag að þjóðin geti staðið undir erlendum skuldum ef raungengi krónunnar lækkar þýðir það ekkert annað en að lífskjör á Íslandi þurfi að rýrna til að hægt sé að standa skil á skuldum sem þjóðin efndi aldrei til. Hver vill slík skipti?

Eitt skal yfir alla ganga.

Það er því ákall til embættismanna Seðlabankans og fjármálaráðuneytisins, að mörgu leyti þeirra sömu og komu að gerð hinna örlagaríku aðgerða haustið 2009 að bæta fyrir mistök sín þá með því að hafna núverandi samkomulagi.

Það er engin lausn á skuldavanda að framlengja hann á hærri vöxtum, líkt og ætlunin er í nýja lánssamningnum. Það flýtir ekki fyrir afnámi hafta að gefa einum aðila sérmeðferð við að koma gjaldeyri úr landi, líkt og hin nýi lánssamningur kveður á um. Hvort tveggja er gríðarlega áhættusamt og á endanum er það Íslendska þjóðin sem þarf að borga fyrir það sem aflaga fer.

Það þarf að leysa vanda allra slitabúanna í einu. Það er ekki hægt að leysa gjaldeyrishöftin smátt og smátt, heldur þarf að finna heildstæða lausn fyrir alla aðila, og hafa hagsmuni þjóðarinnar í forgangi. Þeir sem njóta sérmeðferðar gera það á kostnað annarra.

 

Þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 27. marz 2014.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Undarfarnar vikur hafa landsmenn mátt hlusta á háværar raddir aðildarsinna, sem krefjast þjóðarkönnunar um sjálfsögð og óhjákvæmileg slit á viðræðum um innlimun Íslands í Evrópusambandið. Söngur aðildarsinna hefur falskan og holan hljóm, þar sem sama fólk og núna krefst þjóðarkönnunar neitaði algerlega að almenningur kæmi að upphafi viðræðna á árinu 2009.

Þessi nýlega tilkomni ákafi aðildarsinna í þjóðarkönnun, er þeim mun furðulegri í ljósi þess að upplýst hefur verið að framkvæmd umsóknarinnar um innlimun Íslands var brot á Stjórnarskránni. Össur Skarphéðinsson og Jóhanna Sigurðardóttir gerðust sannanlega brotleg við 19. grein Stjórnarskrárinnar og Ríkissaksóknari er að undirbúa málssókn á hendur hinum brotlegu og til ógildingar á umsókninni. Getur verið að einhver sé svo skyni skorpinn, að vilja kostnaðarsama þjóðarkönnun um ógilda umsókn ?

Þjóðarkönnun til skemmtunar eða þjóðaratkvæði til gagns ?

Mörgum finnst skoðanakannar skemmtilegar og auðvitað er fróðlegt að vita hvaða skoðanir samborgararnir hafa. Í einstaka tilviki getur jafnvel verið skynsamlegt að gera þjóðarkönnun, til leiðbeiningar fyrir Alþingismenn og aðra. Hins vegar geta þjóðarkannanir ekki orðið bindandi fyrir Alþingi, því að Stjórnarskráin bannar að Alþingismenn láti utanaðkomandi viðhorf hafa áhrif á ákvarðanir á þingi. Þetta kemur skýrt fram í 48. grein sem segir:

»Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.«

Það hefur auðvitað ekki farið fram hjá neinum, að Samfylkingin er ólm í að afnema þetta ákvæði, eins og önnur sem eru nauðsynleg fyrir alvöru lýðveldi. Minna má á, að það var Alþýðuflokkur -forveri Samfylkingarinnar- sem kom því til leiðar að tvískipting Alþingis var afnumin. Þetta skemmdarverk hefur haft þær alvarlegu afleiðingar, að lagasetningu hefur hrakað og vald verið fært frá Alþingi til höfðingjanna í ríkisstjórn. Engum í hinu forna lýðveldi Spörtu, sem varð fyrst lýðvelda í Evrópu, hefði dottið í hug að afnema tvískiptinguna.

Annað sem við getum lært af Spörtu varðar þjóðaratkvæði. Spartverjum datt ekki í hug að beita þjóðarkönnunum. Hins vegar var þjóðaratkvæði beitt um ÖLL lagafrumvörp, en til hagræðingar hjá okkur er forseta Lýðveldisins falið umboð til að velja úr þau lagafrumvörp sem til þjóðaratkvæðis skulu fara. Synjunarvald forsetans samkvæmt 26. grein Stjórnarskrárinnar er auðvitað bjálki í auga Samfylkingar. Þessir áróðursmenn fyrir upptöku höfðingjaveldis á Íslandi, hafa ítrekað sýnt illan hug sinn til Lýðveldisins og til þess sem leiðir af stjórnarformi lýðveldis –fullveldiréttinda almennings-.

Hvers vegna ekki þjóðarkönnun um Schengen og Evrópska efnahagssvæðið ?

Ef landsmenn vilja eyða fjármunum í þjóðarkannanir og ekki notast við úrtaks-kannanir sem eru kostnaðarminni og skila jafn áreiðanlegum niðurstöðum, þá eru mörg viðfangsefni nærtækari en hin ógilda umsókn um innlimun Íslands í Evrópusambandið. Hér skal stungið upp á, að gerð verði þjóðarkönnun um áhuga landsmanna á áframhaldandi aðild Íslands að Schengen og Evrópska efnahagssvæðinu (EES).

Aðild Íslands að báðum þessum afurðum Evrópusambandsins hefur valdið landsmönnum ómældu tjóni og margir krefjast þess að Ísland losi sig við þetta skaðlega regluverk. Ísland er með gildan fríverzlunarsamning við Evrópusambandið og aðildarsinnar hafa ekki fært fram nein rök fyrir þeirri fullyrðingu, að Ísland sé ófært að þróa fríverslunarsamninginn á sama hátt og Svissland hefur gert. Schengen er sorglegur vitnisburður um botnlausa áfergju aðildarsinna, að þvinga Ísland til samlags við nýlenduveldi Evrópu. Aðildin að EES var bein og sannanleg orsök fyrir efnahagshruninu og Ísland mun um langa hríð verða að glíma við afleiðingar þess.

Þegar ákvarðanir voru teknar um Schengen og EES, gleymdist alveg að spyrja þjóðina álits í þjóðarkönnun. Er það einskær tilviljun að Alþýðuflokkur/Samfylking var ráðandi um aðild landsins að Schengen og EES ? Er ekki kominn tími til að landsmenn setji í skammakrókinn þessa aðdáendur miðstýrða þursans í austri ? Útþenslustefna Evrópusambandsins á eftir að valda tilsvarandi ófriðarbáli og hörmunum og gerðu fyrri tilraunir til að undiroka frjálshuga þjóðir Evrópu. Brussel-valdið hefur við öll tækifæri sýnt Íslandi yfirgang og óvináttu. Að hlaupa í faðm óvinarins ber engu vitni nema heimskunni.

Hér skal stungið upp á, að gerðar verði kannanir um áhuga landsmanna á áframhaldandi aðild Íslands að Schengen og Evrópska efnahagssvæðinu (EES).

 

Tugmilljarða reikningur frá Seðlabankanum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Tugmilljarða reikningur frá Seðlabankanum.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 05. marz 2014.

 

Óli Björn Kárason

Með hverjum mánuðinum sem líður verður erfiðara að skilja peningastefnu Seðlabankans. Þegar litið er aftur til síðustu ára minnkar skilningurinn enn frekar enda kemur ósamkvæmnin í vaxtastefnunni í ljós. Fyrirtæki og almenningur fá reikninginn sem nemur tugum milljarða króna á ári.

Í sextán mánuði hefur Seðlabankinn haldið stýrivöxtum óbreyttum í 6,0% en um miðjan nóvember 2012 hækkaði bankinn vextina um 25 punkta (úr 5,75%). Þá var verðbólga 4,5% miðað við 12 mánaða breytingu vísitölu neysluverðs. Mismunur stýrivaxta og verðbólgu var því 1,5%-stig. Í febrúar síðastliðnum var þessi mismunur 3,9%-stig eða 2,6 sinnum meiri en þegar Seðlabankinn taldi síðast rétt að breyta stýrivöxtum.

 

Með öðrum orðum: Seðlabankinn hefur hert peningastefnuna - fylgir aðhaldssamari stefnu en áður. Þetta er þeim mun merkilegra í ljósi þess að meiri agi hefur komist á ríkisfjármálin og kjarasamningar á almennum vinnumarkaði liggja fyrir, þó til skamms tíma sé.

Önnur lögmál gilda.

Stýrivextir eru eitt helsta stjórntæki Seðlabankans í viðleitni bankans til að tryggja verð- og gengisstöðugleika. Því hærri sem vextirnir eru því minni verðbólga og hærra gengi krónunnar og öfugt, að öðru óbreyttu. Stýrivextirnir ráða þeim vaxtakjörum sem lánastofnanir geta veitt sínum viðskiptavinum - fyrirtækjum og einstaklingum. Stýrivextir hafa því bein áhrif á afkomu fyrirtækja og heimila og hafa áhrif á eftirspurn þeirra eftir lánsfé. Það er því neikvætt samhengi á milli fjárfestingar og vaxta.

Aðhaldssöm peningastefna væri skiljanleg í umhverfi mikillar þenslu og lausungar í ríkisfjármálum. Þótt vísbendingar séu um bólgu á eignamarkaði (ekki síst vegna gjaldeyrishaftanna) er fjárfesting enn of lítil og áætluð aðeins 10,6% á þessu ári, sem er langt undir því sem nauðsynlegt er og samkvæmt þjóðhagsspá Hagstofunnar verður hagvöxtur 2,5% á árinu og 2,6-2,8% árin 2015-2018.

Með krónu í höftum, hógværan hagvöxt og of litla fjárfestingu hefði mátt búast við að Seðlabankinn tæki stór skref í lækkun vaxta. Nei, þvert á móti, hann herðir á peningastefnunni. Þannig virðast gilda önnur lögmál nú en í tíð vinstri ríkisstjórnarinnar þegar stýrivextir voru mánuðum saman langt undir 12 mánaða hækkun vísitölu neysluverðs. Stýrivextir voru neikvæðir frá júlí 2011 til maí 2012. Vegna þessa voru lausatök í peningamálum á sama tíma og ríkissjóður var rekinn með 93 og 58 milljarða króna halla.

Vaxtaskattur Seðlabankans.

Stefna Seðlabankans ræður miklu um fjárhagslega afkomu allra. Séu vextir of háir eru þeir í raun ekki annað en óbeinn, óeðlilegur og ósanngjarn skattur á fyrirtæki og einstaklinga. Hér er því haldið fram að með stefnu sinni sé Seðlabankinn að leggja á tugmilljarða ósanngjarnan skatt.

Í skýrslu Seðlabankans um fjármálastöðugleika (2013/2) kemur fram að í lok júní síðastliðins hafi skuldir heimilanna numið um 108,3% af landsframleiðslu og skuldir fyrirtækja 154%. Miðað við áætlaða landsframleiðslu á liðnu ári má því gera ráð fyrir að skuldir heimilanna séu fast að 2.000 milljörðum króna og að fyrirtæki skuldi yfir 2.800 milljarða króna.

Hávaxtastefna Seðlabankans er dýrkeypt. Ef bankinn slakaði á klónni og stuðlaði að 1% (100 punkta) lækkun vaxta, sem allar forsendur eru fyrir, hefði það gríðarleg áhrif. Heimilin myndu spara nær 20 þúsund milljónir króna. Fjármagnskostnaður fyrirtækja yrði 28 þúsund milljónum lægri. Í heild yrði fjármagnskostnaðurinn því 48 þúsund milljónum lægri. Halda má því fram að hægt sé að lækka vexti jafnvel enn meira.

Þetta eru gríðarlegar fjárhæðir. Þannig má benda á að álagður tekjuskattur allra fyrirtækja á árinu 2012 nam 44 þúsund milljónum. Ríkisstjórnin hefur heitið því að ríkissjóður leggi fram um 20 þúsund milljónir á ári næstu fjögur árin til skuldaleiðréttingar. Um 1% vaxtalækkun skilar heimilunum því sama.

Í þágu kröfuhafa.

Hávaxtastefna Seðlabankans - skattlagning á heimili og fyrirtæki - þjónar hagsmunum erlendra kröfuhafa með ágætum. Krónueignir þeirra á Íslandi skila betri ávöxtun en annars og það má draga í efa að þeim bjóðist margir kostir betri í öðrum löndum - þrátt fyrir gjaldeyrishöft.

Með öðrum orðum: Stór hluti þess reiknings sem Seðlabankinn sendir fyrirtækjum og heimilum vegna vaxtaskattsins rennur í vasa erlendra kröfuhafa og krónueigenda.

En skaðinn af peningastefnunni er enn meiri. Vegna of hárra vaxta er fjárfesting minni en ella og þar með eru möguleikar til bættra lífskjara í framtíðinni lakari en ella. Lítil fjárfesting í atvinnulífinu dregur úr möguleikunum til að byggja upp arðbær fyrirtæki og skapa þannig grunn til þess að afnema fjármagnshöftin á komandi misserum.

Sá grunur læðist að huganum að með hávaxtastefnunni sé Seðlabankinn að vinna að öðru markmiði en verðstöðugleika: Að viðhalda höftunum!