Ísland er umsóknarríki - þar til umsóknin hefur formlega verið afturkölluð

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ísland er umsóknarríki - þar til umsóknin hefur formlega verið afturkölluð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 13. júlí 2013.

     

Styrmir Gunnarsson.

Þótt Gunnar Bragi Sveinsson utanríkisráðherra hafi farið til Brussel og tilkynnt að hlé hafi verið gert á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið felst ekki í þeirri yfirlýsingu annað en »hlé«. Á blaðamannafundi utanríkisráðherra og Stefáns Fule stækkunarstjóra mátti heyra að notuð voru á ensku orðin »put on hold«. Í þessu felst að Ísland hefur enn stöðu umsóknarríkis að Evrópusambandinu.

Að svo miklu leyti sem hugsanleg aðild Íslands að Evrópusambandinu hefur verið til umræðu eftir kosningar hafa þær umræður snúizt um hvort og hvenær ríkisstjórnin muni efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort taka eigi viðræður upp á ný. Frá sjónarhóli þeirra sem andvígir eru aðild að Evrópusambandinu getur það hins vegar ekki verið viðunandi staða málsins að eina álitamálið sé hvort áfram skuli vera »hlé« á viðræðum eða hvort þær skuli hefjast að nýju. Á hvorn veginn sem slík atkvæðagreiðsla færi væri Ísland áfram »umsóknarríki« vegna þess að ekki hefði verið úr því skorið, hvort draga ætti umsóknina til baka.

Grundvallarspurningin er auðvitað sú, hvort þjóðin vilji ganga í Evrópusambandið eða ekki. Hvort þjóðin vilji að Ísland sé »umsóknarríki« eða ekki.

Þegar þingsályktunartillaga um umsókn að Evrópusambandinu var til umræðu á Alþingi sumarið 2009 kom fram tillaga um að eftir því yrði leitað, hvort þjóðin vildi sækja um aðild og um þá grundvallarspurningu færi fram þjóðaratkvæðagreiðsla. Sú tillaga var felld. Það má færa rök að því að mestu mistök þáverandi ríkisstjórnar í ESB-málinu hafi verið þau að leita ekki eftir slíku umboði frá þjóðinni.

Nú situr ríkisstjórn þeirra flokka, sem þá studdu tillögu um þjóðaratkvæðagreiðslu um aðild að ESB. Ítrekaðar skoðanakannanir sýna að meiri hluti þjóðarinnar er andvígur aðild en meiri ágreiningur hefur verið um þá þrengri spurningu, hvort hætta ætti viðræðum eða ljúka þeim úr því sem komið væri.

Ef þjóðaratkvæðagreiðsla færi fram um það hvort halda ætti áfram viðræðum og það yrði samþykkt er auðvitað ljóst að þá yrðu þær hafnar á ný. Yrði slík tillaga felld væri Ísland eftir sem áður »umsóknarríki« og þá yrði að taka sjálfstæða ákvörðun um það í annarri þjóðaratkvæðagreiðslu, hvort draga ætti umsóknina til baka.

Það er lítið vit í slíkum vinnubrögðum.

Eðlilegast er að núverandi ríkisstjórn fari með málið aftur á þann byrjunarreit, sem það var á snemma sumars 2009 og ákveði að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu á þessu kjörtímabili um það, hvort Íslendingar vilji gerast aðilar að Evrópusambandinu eða ekki. Um það grundvallaratriði stendur sá ágreiningur sem er meðal þjóðarinnar - ekki um stöðu viðræðna.

Í þjóðaratkvæðagreiðslu um þá grundvallarspurningu, hvort þjóðin vilji gerast aðili að Evrópusambandinu eða ekki mundu tvær meginfylkingar takast á og færa rök fyrir sínum sjónarmiðum, aðildarsinnar og andstæðingar aðildar. Og þar með væri sú lýðræðislega skylda uppfyllt að þjóðin sjálf fengi tækifæri til að taka meginákvörðun í grundvallarmáli.

Þótt aðildarsinnar hafi augljóslega áhuga á að fá fram þjóðaratkvæðagreiðslu um þá spurningu hvort taka eigi upp viðræður á ný eða ekki af því að þeir hafa meiri trú á að þeir mundu vinna slíka atkvæðagreiðslu, hljóta þeir að fagna því að þjóðaratkvæðagreiðsla fari fram um grundvallarspurninguna í þessu máli en ekki tæknilegt atriði varðandi viðræður.

Þess vegna væri með miklum ólíkindum ef þeir legðust gegn þjóðaratkvæðagreiðslu um grundvallarspurninguna.

Ríkisstjórnin og stjórnarflokkarnir líta bersýnilega ekki svo á að þetta sé fyrsta mál á þeirra dagskrá. Það er skiljanlegt. Hins vegar er ljóst að hér er um slíkt stórmál að ræða að þessir aðilar geta ekki leyft sér þann munað að ýta því til hliðar og láta það bíða betri tíma.

Á meðan þetta stóra mál er ekki útkljáð svífur það yfir hinum pólitíska vettvangi og truflar samstarf flokka og hagsmunaaðila um önnur mikilvæg mál. Veður eru válynd úti í hinum stóra heimi. Því fer fjarri að Evrópuþjóðum - og það sama á út af fyrir sig við um helztu efnahagsveldi heims - hafi tekizt að ná tökum á afleiðingum fjármálakreppunnar sem skall á haustið 2008. Þvert á móti eru vísbendingar um að efnahagslægðin, sem fylgdi í kjölfarið geti dýpkað. Það hefur óhjákvæmilega áhrif á okkar efnahag. Eftirspurn eftir útflutningsafurðum okkar minnkar og verð lækkar. Og Ísland er ekki risið upp úr þeim öldudal sem leiddi af hruninu.

Að óbreyttu munu umræður um þetta mál snúast um það hvað felist í þeim veruleika að Ísland er enn umsóknarríki, hvort taka eigi á móti IPA-styrkjum í því skjóli eða ekki og þá hvaða styrkjum, hvort leggja eigi niður samninganefndina eða ekki. Á t.d. að halda áfram fundum í sameiginlegri þingmannanefnd Íslands og ESB-ríkja af því að við erum enn »umsóknarríki«? Verður áfram straumur þingmanna og embættismanna til Brussel af því að við höfum stöðu »umsóknarríkis« ?

Umræður af þessu tagi eru fáránlegar og tímaeyðsla og auk þess fylgir þessari vitleysu kostnaður.

Þótt við öllu megi búast á vettvangi stjórnmála okkar - sem reyndar á nú við um lýðræðisríki yfirleitt - ætti að vera hægt að ganga út frá því sem vísu að víðtæk samstaða geti orðið um það að útkljá þann ágreining, sem er um grundvallaratriðið í samskiptum okkar við Evrópusambandið í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Eðlilegast er að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu á þessu kjörtímabili um það hvort Íslendingar vilja ganga í Evrópusambandið eða ekki.

Vá fyrir dyrum - islam er ekki það sem Ísland þarfnast

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Vá fyrir dyrum - islam er ekki það sem Ísland þarfnast.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 13. júlí 2013.

     

Valdimar H. Jóhannesson.

Ákvæði stjórnarskrár Íslands um trúfrelsi er ekki án skilyrða. Í 63. gr. segir: 

»Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu.«

Þeir sem þekkja íslam vita, að íslam samræmist ekki góðu siðferði eða allsherjarreglu. Vandinn er sá að þekking á íslam er lítil á Íslandi, í stjórnsýslunni, í sveitarstjórnunum, hjá menntakerfinu, hjá kirkjunni, fjölmiðlum og almenningi. Ef við tökum okkur ekki á í þeim efnum er líklegt að skaðinn verði áður en við áttum okkur og við sitjum uppi með tröllaukin vandamál sem alls staðar hafa fylgt í kjölfarið á innrás íslam inn í hvaða samfélag sem er. Nágrannalönd okkar glíma við vaxandi vandamál af hömlulausum innflutningi múslíma og vandséð hvernig þau leysa vandann.

Hér er áréttað að 80% múslíma eru ekkert verri né betri en 80% t.d. nasista í Þýskalandi Hitlers, sem var ágætt fólk nema það hafði ekki döngun í sér til þess að standa gegn ómennunum sem réðu lögum og lofum í krafti ógnarstjórnar. Illskeyttur hluti ræður ferðinni jafnt hjá múslímum sem nasistum á Hitlerstímanum. Fyrri samfélög kristinna manna í Mið-Austurlöndum og á Balkanskaganum, samfélög búddatrúarmanna í Austurlöndum (t.d. Afganistan), samfélög hindúa á Indlandsskaganum, Zaraþústra-dýrkenda í Persíu og samfélög gyðinga í Mið-Austurlöndum eru enn rústir einar eftir eyðileggjandi áhrif íslam. Íbúar þessara landa sem nú teljast flestir múslimar eru aumkunarverð fórnarlömb ofstækis sem einkennir íslam. Misskilningur er að halda að vandinn sé einskorðaður við róttækan íslamisma. Íslam sjálft er vandinn og aðeins til marks um þekkingarleysi eða blekkingar ef slíkt fer fram hjá mönnum.

Fórnarlömbum íslam og almenningi í múslímskum löndum verður best hjálpað með því að leiða í ljós hvað íslam er í raun og veru, eins og Rússum er best hjálpað með því að upplýsa um hrylling kommúnismans og Þjóðverjum um hið fjandsamlega eðli nasismans gegn heill og hamingju. Það er ekki tilviljum að íslam, kommúnismi og fasismi eru nefnd í sömu andránni. Þetta eru allt náskyldar alræðisstefnur sem hafa að markmiði að kúga heiminn undir sig með hreinsunum og blóðfórnum og halda völdum með níðingsskap gagnvart minnihlutahópum. Flestum yfirsést að íslam er ekki fyrst og fremst trúarbrögð til einkanota heldur aðallega pólitískt stjórnkerfi sem nær til einkalífs fólks sem og opinberrar stjórnsýslu og til þess ætlað að ná heiminum öllum undir Allah, sem er hatursfullur guð og alls óskyldur guðsmynd annarra trúarbragða.

Heimurinn mun að endingu snúa baki við íslam sem þjónar alls ekki hagsmunum neinna nema múslímskra karlmanna. Íslam þjónar herskáum þjóðum til að leggja undir sig önnur lönd. Þessi trúarbrögð voru búin til fyrir 14 öldum til þess að auðvelda arabískum ribböldum þess tíma að leggja til atlögu við nágranna sína til þess að ræna þá eigum og til þess að næra valdagræðgi og fullnægja kvala- og kynlífslosta ribbaldanna.

Heimurinn hefur liðið fyrir íslam í 14 aldir. Ekki sér fyrir endann á þeim hörmungum en hingað til hefur okkur Íslendingum lánast að vera að mestu lausir undan þessu oki vegna legu landsins ef frá er talið Tyrkjaránið á 17. öld. Mikið blóð mun áfram renna í heiminum næstu aldir vegna íslam og gerir á hverjum degi.

Nú ætla ólánsmenn að greiða götu þessa ofstækis til landsins með því að auðvelda yfirlýstum fjandmönnum okkar að vinna bug á samfélagi okkar með því að skemma það og sundra því innan frá. Bygging mosku er liður í markvissum hernaði íslam gegn samfélagi okkar. Allar moskur heimsins eru að fyrirmynd mosku Múhameðs sem múslímar kalla spámann. Sú moska var fyrst og fremst stjórnsetur í stríði gegn öllum sem ekki féllust á undirgefni undir hann og hugmyndafræði. Múhameð er í íslam sagður hinn fullkomni maður til fyrirmyndar fyrir múselmenn. Á mælikvarða hins vestræna samfélags er vandfundinn andstyggilegri maður.

Í stað þess að leyfa byggingu mosku ber að stöðva alla starfsemi tengda íslam hér á landi með tilvísun til stjórnarskrárinnar. Ef einhver skyldi vera svo grænn að sjá ekki að boðun íslam stríðir gegn góðum siðum og allsherjarreglu er þarft að rifja upp sitt hvað sem íslam boðar:

Misrétti milli karlmanna og kvenna. Misrétti milli múslíma og annarra trúarhópa. Dauðarefsingar fyrir að ganga af íslamstrú og fyrir samkynhneigð. Limlestingar fyrir t.d. þjófnað. Dauðarefsingar fyrir að hallmæla íslam. Bann á tjáningarfrelsi um íslam. Dauðarefsingar fyrir að hallmæla Múhameð. Karlmönnum er leyft að eiga fjórar konur. Fullorðnir menn mega giftast stúlkubörnum og hafa við þær mök eins og Múhameð gerði.

Við þennan lista má bæta við fleiru hryllilegu eins og limlestingar á kynfærum stúlkna í mörgum löndum múslíma (yfir 90% kvenna í Egyptalandi eru umskornar), heiðursmorð (vansæmdarmorð er betra orð), grýtingar fyrir ótrúsemi, rétt karlmanna til lemja eiginkonur sínar til hlýðni, afhausingar, verndartolla (jizya sem kristnir og gyðingar greiða til að fá að halda í trúarbrögð sín um leið og þeir fallast á kúgun og 3. flokks borgararéttindi) og margt annað miður fagurt.

Það er ekki ofstæki að banna þessi ósköp. Það er heimska að gera það ekki. Ég bið lesendur vinsamlegast að athuga að það er ekki ofstæki að segja frá ofstæki og við eigum ekki að halda í heiðri umburðarlyndi gagn umburðarleysi íslam. Ég læt mér í léttu rúmi liggja þó að illa upplýst fólk muni kalla mig rasista. Sá sem slíkt gerir afhjúpar sitt eigið þekkingar- og dómgreindarleysi enda ekki von á góðu þegar það er talið vott um aðdáunarvert umburðarlyndi að vera fáfróður um eðli íslam og hörmungar af þess völdum í 14 aldir.

    

Sambandsríki Evrópu er úreldt hugmynd frá tíma Kalda-stríðsins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sambandsríki Evrópu er úreldt hugmynd frá tíma Kalda-stríðsins.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. júlí 2013.

   

     

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eins og flest ríki, byggir Evrópusambandið (ESB) tilveru sína á ákveðinni hugmyndafræði, það á sína landnáms-hugmynd. Því er haldið að fólki, að til ESB hafi verið stofnað sem friðarríkis - í þeim tilgangi að hindra styrjaldir. ESB flaggar þeirri hugmynd, að útþenslustefna Evrópskra nýlenduvelda stafi af ættgengri gena-breytingu. Því geti ekkert nema ofurvald ESB hindrað þjóðir Evrópu að berast á banaspjótum.

Staðreyndin er sú, að samruni Evrópsku höfðingja-stéttarinnar var knúin áfram af ótta Bandaríkjanna við Ráðstjórnarríkin. Við lok heimsstyrjaldarinnar hafði hafist kalt stríð á milli hinna fyrri bandamanna og Bandaríkin töldu afgerandi að Evrópa yrði sterkur bandamaður í Kalda-stríðinu. Mikilvægt atriði var einnig, að Frankland hafði hernumið rík kolasvæði í Þýðskalandi og ríkisstjórn Charles de Gaulle neitaði að láta Ruhr og Saar af hendi.

Jean Monnet var hvatamaður að stofnun sambandsríkis Evrópu.

Pattstaða ríkti, en Monnet (1888-1979) skipti sköpum við sameiningu Evrópu og er jafnvel nefndur faðir Evrópusambandsins. Samt var Jean Monnet ekki venjulegur stjórnmálamaður, með umboð frá kjósendum. Jean Monnet hóf störf fyrir Bandaríkin um 1940, þegar hann gerðist ráðgjafi Franklin Roosevelt forseta.

Samruninn í Evrópu hófst formlega 18. apríl 1951 með stofnun Kola- og stálbandalags Evrópu. Þann 09. maí 1950 hafði Robert Schumann  utanríkisráðherra flutt yfirlýsingu í nafni ríkisstjórnar Franklands, um stofnun bandalagsins, sem samin var af Jean Monnet. Bandaríkjunum tóks að fá öxulveldin Þýðskaland og Ítalíu til samstarfs, auk Franklands, Belgíu, Lúxemborgar og Hollands. Evrópa var fyrst núna tilbúin til fullrar þátttöku í Kalda-stríðinu.

Frá upphafi var ætlunin að Evrópu yrði sambandsríki, en ekkert stjórnarform er jafn ólýðræðislegt og sambandsríki. Þrátt fyrir skrúðmælgi um friðartilgang, var tilgangur með sambandsríkinu sá að efla hernaðaðarmátt Evrópu. Kol og stál var undirstaða vopnaframleiðslunnar. Í Schuman yfirlýsingunni er ekki að finna eitt orð um lýðræði, hvað þá um fyrirætlanir um að koma á stjórnarformi lýðveldis. Hins vegar kemur í ljós að nýlendu-draumar Evrópumanna voru ekki útkulnaðir, því að sagt er: »Með aðgangi að þessum auknu auðlindum (kol og stál), mun Evrópa verða fær um að sinna einu af mikilvægustu verkefnum sínum, það er að segja uppbyggingu meginlands Afríku.«

Fljótlega gengu þjóðlausir menningarvitar og aðalsmenn til liðs við vopnaframleiðendur. Þessir liðsmenn sambandsríkis Evrópu réðust gegn öllu sem talist gat þjóðlegt. Furðulegt má heita að nafnið Þýðskaland hefur fengið að vera í friði fyrir þessum öfgamönnum, því að Þýðskaland merkir auðvitað »land þjóðarinnar«. Aðalsmenn ESB fullyrða, að bezta aðferðin til að efla lýðræði sé að leggja það niður og fela yfirþjóðlegum valdamönnum stjórnina. Þeir fullyrða að jafnaðarmenn eins og þeir sjálfir séu bezt fallnir til stjórnar og að þjóðaratkvæði sé hrein flónska.

Íslandi stafar hætta af útþenslu sambandsríkis Evrópu.

Við Íslendingar höfum fengið okkar skammt af hugmyndum Evrópskra jafnaðarmanna, sem tala um »deilt fullveldi« og »innra og ytra fullveldi«. Tilgangurinn með svona tali er að afvegaleiða umræðuna, svo að almenningur viti hvorki upp né niður. Hugtakið »fullveldi« er stjórnarfarslegt grundvallaratriði, sem ekki má afskræma. Fullveldi merkir  »fullt vald« og vísar til endanlegs og ótakmarkaðs valds um stjórnkerfi landsins. Endanlegt er fullveldið, vegna þess að ákvörðunum fullveldishafans verður ekki vísað til annars aðila. Ótakmarkað er fullveldið, vegna þess að það tekur til allra þátta stjórnarforms og stjórnarfars. Í lýðveldum fer almenningur með fullveldið.

Stefnan hafði verið mörkuð með stofnun Kola- og stálbandalagsins 1951. Við sameiningu Þýðskalands 1990, sem styrkti mikið stöðu þess, urðu ráðamenn í Franklandi óttaslegnir og sáu ekki annað úrræði en aukna sameiningu. Tekið var það örlagaríka skref að stofna til myntsamstarfs um gjaldmiðil, sem nefndur var Evra. Ekkert er athugavert við upptöku sameiginlegs gjaldmiðils, en þetta var gert undir formerkjum »torgreindrar peningastefnu«. Henni fylgir ríkisábyrgð á fjármálstofnunum, stefna sem nú er að hruni komin og sjálft Evrópusambandið er á barmi hyldýpis.

Rúmlega 60 ára saga ESB sýnir, að ólýðræðislegt sambandsríki er ekki á vetur setjandi. Smáríki, sem oft eru nefnd jaðarríki, eru í sérstaklega erfiðri stöðu innan Evrópusambandsins. Frjáls viðskipti með vörur innan tollabandalagsins hindrar jaðarríkin í að ná hagstæðum viðskiptum við ríki utan ESB. Afleiðingin er ofríki stórfyrirtækja í Franklandi og Þýðskalandi. Framleiðsla verður einhæf í jaðarríkjunum og atvinnustarfsemi í þeim verður aðallega fólgin í ferðaþjónustu og útvegun hráefa fyrir stórveldin. Kröfur stórveldanna um fjármálalegt forræði þeirra og valdbeiting sem aðferð í samskiptum við jaðarríkin, gerir ESB allt annað en heimilislegt nábýli. Hugmyndin um sambandsríki Evrópu er úreldt hugmynd frá tíma Kalda-stríðsins.

 

Samfylkingar-flokkarnir og moska í Reykjavík

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Samfylkingar-flokkarnir og moska í Reykjavík.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 10. júlí 2013.

   

   

Ólafur Friðrik Magnússon.

Samkvæmt frétt RÚV frá 6. júlí sl. hefur borgarstjórn Reykjavíkur samþykkt deiliskipulag, sem gerir ráð fyrir mosku með níu metra háum turni, austast í Sogamýrinni. Samkvæmt fréttinni mun slík moska, ef af verður, verða mjög áberandi í borgarmyndinni og blasa við vegfarendum, sem aka niður Ártúnsbrekkuna. Samkvæmt heimildum sem ég hef innan úr borgarstjórn er hér um dýra og eftirsótta lóð að ræða, sem ætlunin er að láta fáeinna hundraða manna söfnuð múslíma í Reykjavík fá til ráðstöfunar án endurgjalds.

Engu að síður mun það kosta múslímasöfnuðinn á Íslandi hundruð milljóna króna að reisa mosku í samræmi við deiliskipulagið. Það er áhyggjuefni að enginn vandi mun vera fyrir múslíma hér á landi að fjármagna slíka mosku með fé frá útbreiðslusamtökum múslíma erlendis frá. Þar geta komið við sögu samtök, sem vilja auka áhrif íslamstrúar á Íslandi, sem í öðrum löndum. Það getur verið varasamt fyrir þjóðmenningu okkar og öryggi.

Samfylkingar-flokkarnir fara offari.

Það eru samfylkingar-flokkarnir tveir í borgarstjórn, Æ-listi og S-listi, sem hafa haft frumkvæði í þessu máli, undir forystu Jóns Gunnars Kristinssonar borgarstjóra, Dags B. Eggertssonar, formanns borgarráðs, og Páls Hjalta Hjaltasonar, formanns skipulagsráðs. Þessir aðilar hafa sýnt frekju og yfirgang í þessu máli, eins og öðrum skipulagsmálum, þar sem flugvallarmálið ber hæst.

Samfylkingar-flokkarnir, með níu borgarfulltrúa, hafa ekki mætt neinni andstöðu af hálfu fimm borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokks í þessu máli. Deiliskipulagstillagan var samþykkt samhljóða í bæði skipulagsráði og borgarráði! Rétt eins og aðalskipulag án flugvallar var samþykkt samhljóða í borgarstjórn. Segi svo hver sem vill að flugvallarsinnar eða borgaraleg og/eða Kristin öfl, eigi sér málsvara í borgarstjórn! Borgarstjórn öll eins og hún leggur sig er veruleikafirrt í skipulagsmálum, sem og í þessu alvarlega máli.

Öðrum trúarsamfélögum mismunað.

Það gengur auðvitað ekki að lítill en fyrirferðarmikill trúarhópur sé tekinn fram fyrir alla aðra trúarsöfnuði hérlendis, innlenda sem erlenda. Sama þó að sá trúarhópur eigi sér sterkari málsvara innan samfylkingar-flokkanna en kristin ríkiskirkja og Kristin eða heiðin samfélög á Íslandi. Og hvers eiga hófsamir Búddistar að gjalda, sem eru miklu fleiri hérlendis en múslímar?

Ég hvet alla borgarbúa til að mótmæla áformum samfylkingar-meirihlutans í borgarstjórn og deiliskipulaginu, sem þeim fylgir. Þetta deiliskipulag felur í sér frekju og yfirgang gagnvart þorra borgarbúa og öllum öðrum trúarsamfélögum í borginni. Grípa þarf strax í taumana. Ekki er nóg að bíða til vors og úthýsa þá samfylkingar-frekjunni í skipulags- og flugvallarmálum, með því að fella hinn ógeðfellda borgarstjórnar-meirihluta í kosningum. Og ekkert er hægt að treysta á liðónýtan borgarstjórnarflokk Sjálfstæðisflokksins.

Reisum heldur hof en mosku í Sogamýri.

Söfnuður Íslendskra Ásatrúarmanna telur í dag yfir 2.200 manns, eða hátt í 10 sinnum fleiri en múslímasöfnuðurinn. Ásatrúin nýtur velvildar þorra landsmanna. Hún er hluti af þjóðmenningu okkar og flest höfum við mætur á meðlimum Ásatrúarsafnaðarins og ekki síður hinum geðþekka leiðtoga hans, Hilmari Erni Hilmarssyni, allsherjargoða og tónlistarmanni. Ásatrúarmenn eru umburðarlyndir og ekki ágengir við boðskap eða iðkun trúar sinnar. Einnig eru þeir miklir náttúru- og menningarverndarsinnar.

Ég legg til að þegar áformum samfylkingar-flokkanna um mosku í Sogamýri verður hrundið, verði lögð drög að því að hof Íslendskrar Ásatrúar rísi á svæðinu. Slíkur menningargimsteinn yrði gleðigjafi fyrir þorra borgarbúa, sem annarra landsmanna, og myndi ekki stinga í augun, eins og moska myndi gera, þegar ekið væri niður Ártúnsbrekkuna, eða um Miklubrautina.

Minnumst þess ávallt að okkar forna trú var á margan hátt heiðarlegri og meira í samræmi við skapgerð og sómatilfinningu okkar en hin innflutta Kristna trú er. Þess vegna eigum við að hafa Ásatrúna í heiðri og rækta hana sem arfleifð okkar, í góðri sátt við Kristna þjóðmenningu okkar og fólkið í landinu, í nútíð og framtíð.

 

Að verða viðskila við meginstrauma samtímans - höfðingjaræðið í hættu ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Að verða viðskila við meginstrauma samtímans - höfðingjaræðið í hættu ?.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. júlí 2013.

   

 

  

Styrmir Gunnarsson.

Stöku sinnum verða grundvallarbreytingar á ríkjandi sjónarmiðum og viðhorfum í samfélögum og jafnvel á ráðandi skipan mála. Stundum er það atburðarás sem enginn einn aðili ræður sem veldur. Þannig er ekki fráleitt að segja að fyrri heimsstyrjöldin hafi verið upphafið að falli hinna gömlu evrópsku nýlenduvelda, þótt þau hafi staðið uppi í stríðslok sem sigurvegarar, að seinni heimsstyrjöldin hafi bundið enda á stöðu þeirra sem heimsvelda og Súez-deilan 1956 innsiglað þau málalok.

Fall Berlínarmúrsins 1989 er tákn um hrun kommúnismans, sem gjörbreytti pólitískri stöðu í Evrópu og endalok herfarar Bandaríkjanna til Íraks og Afganistans gæti verið byrjunin á því að Bandaríkjamenn dragi sig í hlé sem eins konar alheimslögregla.

Þarna hefur sýnileg atburðarás ráðið ferðinni.

Grundvallarbreytingar á sjónarmiðum og viðhorfum eru ekki jafn sýnilegar. Þær byrja að gerjast í undirdjúpum samfélaga, verða síðan að straumum sem eru á ferð undir yfirborðinu og brjóta sér smátt og smátt leið upp á yfirborðið.

Fyrir fimm árum var það ríkjandi viðhorf í Evrópu að skattgreiðendur ættu að hlaupa undir bagga, þegar bankar eða önnur fjármálafyrirtæki lentu í vandræðum. Í krafti þeirra ríkjandi sjónarmiða voru Írar látnir taka á sig óbærilegar byrðar vegna falls írskra einkabanka. Fimm árum síðar hefur orðið gjörbreyting á þessum sjónarmiðum. Nú er það orðin yfirlýst stefna Evrópusambandsins að fyrst eigi hluthafar að tapa, svo eigendur skuldabréfa sem bankar hafi gefið út og þá eigendur innistæðna sem eru umfram 100 þúsund evrur. Þessi viðhorfsbreyting varð þannig til að gremja skattgreiðenda yfir því að þeir tækju á sig tapið en háttsettir bankamenn kæmust frá þroti banka með mikla fjármuni fór að búa um sig og brjótast fram í því að ráðandi flokkar misstu völdin og vegur »pópúlískra« flokka að vaxa. Í aukakosningum í Frakklandi fyrir skömmu fékk Þjóðfylking Marine Le Pen 46% atkvæða.

Uppreisn almennings í mynd mótmæla, hvort sem er í Arabalöndum, Tyrklandi, Brasilíu, ríkjum Suður-Evrópu eða t.d. aðgerðum Occupy Wall Street-hreyfingarinnar (sem sagt er að eiginkona hins nýja Englandsbankastjóra hafi stutt opinberlega) er orðin að pólitísku fyrirbæri sem eftir er tekið.

Þessi nýi pólitíski veruleiki er orðinn að þætti í stjórnmálastarfi á Íslandi, sem ekki er hægt að horfa fram hjá. Fyrir nokkrum áratugum og alveg fram undir lok þessarar aldar stjórnuðu þeir flokkar, sem til þess fengu meirihluta á Alþingi, landinu. Það var svo undir forystumönnum þeirra komið hvernig þeir stjórnuðu. Sumir höfðu tilhneigingu til að stjórna landi með því að taka sterkt tillit til þeirra strauma sem þeir fundu að voru á ferð. Aðrir fóru sínu fram í von um að árangurinn skilaði sér fyrir næstu kosningar.

Nú er svo komið að það er hæpið að hægt sé að stjórna landinu með því að ganga þvert á ríkjandi viðhorf hjá almenningi, þótt meirihluti sé til staðar á Alþingi. Þrennt hefur skipt mestu í því sambandi. Í fyrsta lagi er þjóðin betur menntuð en áður og hver þjóðfélagsþegn þar af leiðandi betur fær um það en kannski framan af 20. öldinni að leggja sjálfstætt mat á einstök mál. Í öðru lagi er þjóðin betur upplýst en áður. Fólk hefur nú aðgang að flestum þeim upplýsingum sem áður fyrr voru í höndum tiltölulega fámenns hóps. Og í þriðja lagi hefur ný fjarskiptatækni gert fólki kleift að bera saman bækur sínar, skiptast á skoðunum og leita eftir samstöðu alveg burtséð frá því hvað gerist eða gerist ekki á vettvangi stjórnmálaflokkanna eða hinna hefðbundnu fjölmiðla.

Þessi breyting gerir það að verkum, að stjórnmálaflokkarnir geta ekki lengur gengið að því vísu að þeir geti farið sínu fram í fjögur ár og vonast svo til þess að dæmið gangi upp í kosningum. Misstígi þeir sig að mati einhverra hópa í samfélaginu er hafizt handa um undirskriftasöfnun og nái hún flugi getur hún skipt sköpum. Þegar Ólafur Ragnar Grímsson hóf að beita málskotsrétti stjórnarskrárinnar fyrstur forseta lýðveldisins opnaði hann gáttir sem ekki er víst að hann sjálfur ráði við og út af fyrir sig spurning hvort nokkur ástæða sé til að hann reyni að ráða við. Alla vega frá sjónarhóli þeirra sem telja bezt að Íslandi verði í framtíðinni stjórnað á þann veg að þjóðin sjálf taki ákvarðanir í meginmálum og að það sé síðan hlutverk Alþingis að útfæra þær ákvarðanir.

Nú er tekin við ný ríkisstjórn og nýr meirihluti á Alþingi. Það má sjá merki þess að hinir nýju stjórnarherrar hafi ekki áttað sig á þessum grundvallarbreytingum í samfélagsmálum. Að þeir telji að þeir geti farið sínu fram. En það er misskilningur. Þeir geta það ekki. Flokkar geta ekki lengur stjórnað landinu að sínum geðþótta og síðan staðið eða fallið með gerðum sínum fjórum árum seinna.

Þótt hérlendis verði ekki valdaskipti eins og í Egyptalandi þessa dagana, getur fólki misboðið svo mjög að það grípi til þeirra aðgerða sem það á kost á, safni undirskriftum undir mótmæli, gangi fylktu liði til Bessastaða og krefji forseta um að hann beiti málskotsrétti og vísi málum í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ég veit að reyndir stjórnmálamenn segja að það sem hér er sagt sé bull. Svona sé ekki hægt að stjórna landi. Þeir sem það segja hafa orðið viðskila við meginstrauma samtímans.

Ed West: Now it is only a matter of time till we leave the EU

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Now it is only a matter of time till we leave the EU.

Fyrst birt hjá Express 06. júlí 2013.

   

 

Ed West.

 

LIKE everyone under the age of 56 James Wharton, the MP who introduced yesterday's Referendum Bill, has never been given a say on Britain's membership of the European Union. It was just decided somewhere that we would become part of a superstate and the British people never got the memo.

 

The Tories are embracing Euro-scepticism.

 

The Stockton South MP is just 29, at the other end of the age range 81-year-old Labour MP Dennis Skinner told Parliament during yesterday's thinly attended debate that, if only the Tories had listened to him in the Seventies, they could have saved us all a lot of trouble.

The Beast of Bolsover was right. Although Labour has now got itself in a muddle over the issue the Europe delusion was never about Left v Right but about the elite v the rest.

 

Long ago technocrats decided that, in order for Europe to avoid another war and to give us more weight in the world, national sovereignty and identity must disappear. Because it was a top-down project it was always an antidemocratic one, as the Greeks and Italians learned in 2011 when Brussels effectively removed their governments.

 

The elite was helped by a conformist and pliant media so that when Denmark held its euro currency referendum in 2002 every single major party and newspaper urged the people to say yes. And still they said no.

An Irish friend told me how, in his mid-20s and working in Brussels for an institution he had always been told was inevitable and good, he began to read British newspapers and was astonished to see sane, sensible people making rational arguments not just against closer European integration but the European Union itself. He had never seen, heard or read anyone in his country voice such things.

 

We are lucky in Britain to have a difficult and awkward press, one full of opinionated people who dislike consensus. This newspaper should blow its own trumpet for the Daily Express has consistently been anti-EU and since November 2010 has campaigned relentlessly for a referendum. It is just as well, for like elsewhere in Europe we've had two decades of parliamentary consensus on the subject, despite the British people having never wanted union. According to Christopher Booker and Richard North's The Great Deception, polls showed that only 15 per cent of people in the early Seventies wished to join the Common Market and three in five were opposed.

Funnily enough, as we are always told that the Tories should "not bang on about Europe", it did not even feature among the top 12 issues of concern in 1970. We just had no interest in joining and it should never have been an issue, it certainly wouldn't have been had we been told about what the Common Market would turn into. Despite the 1970 Tory manifesto promising only "to negotiate, no more, no less", within two weeks Edward Heath was in Brussels opening talks to join at any price (and we got a rotten one).

A small number of powerful people can scare the rest of society into believing their own eyes are lying to them, which is why the story of the Emperor's New Clothes has always resonated.

In the case of the European dream the experts with their grand theories of postnationhood were disastrously wrong. The public, with the wisdom of the crowd and of the ages, saw a utopian project motivated by a mix of fantasy and greed. And this despite the fact that in the Nineties, when the euro was being launched, the BBC treated Euroscepticism as essentially a sort of mental illness.

 

But then a number of things changed: as immigration developed into an issue of concern it became clear that we couldn't control our borders without leaving the EU.

Meanwhile the euro currency crisis graphically exposed the failings of the system. A political elite will continue to ignore popular concerns and the evidence so long as the changes are gradual but catastrophic decline cannot be brushed off.

 

Euro crisis exposed the system's failure.

 

With Greece becoming the first country to go from being a developed nation to an "emerging" one - though "submerging" may be more accurate - it became more difficult to argue that the European project is "inevitable".

 

Political deceits held together by taboo start falling apart very quickly once momentum builds up against them. Euro-sceptics have become more vocal while the stunning rise of Ukip has forced the issue. It doesn't matter that there remains a hard-core of Euro-enthusiasts because without wider support they are nothing more than an eccentric historical curiosity, like Jacobite supporters.

The Tories are embracing Euro-scepticism and even if public opinion has dragged them to the exit like a reluctant drunk at a party that's more than can be said of Nick Clegg and Ed Miliband, who have an even bigger problem.

While the Lib Dem and Labour elites may be averse to Euro-scepticism huge swathes of Labour voters in particular are not. Rather than listening to them Labour is now proposing a European "wish list" to take to Brussels, which will include special commissioners to look at joblessness (mostly caused by the euro) and reform of immigration.

 

They may as well put that list in an envelope and post it to Father Christmas for all the good it will do. It all smacks of desperation but then they know that they can no longer ignore or laugh at Euro-sceptics any more, they can only fight us. And we will win.

 

 

Atlaga Samfylkingar að stjórnarskrá Lýðveldisins heldur áfram - stjórnarskrárbrot

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Atlaga Samfylkingar að stjórnarskrá Lýðveldisins heldur áfram - stjórnarskrárbrot.

Fyrst birt 05. júlí 2013.

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eins og allir þekkja, stóðu yfir linnulausar árásir gegn stjórnarskrá landsins allt síðasta kjörtímabil. ESB-sinnar sóttu hart að Stjórnarskránni og leituðust við að fá fram breytingar, sem myndu auðvelda þeim að koma landinu inn fyrir Gullna hlið Evrópusambandsins. Með góðu eða illu skyldi höfðingjunum í Brussel tryggð yfirráð yfir fósturjörðinni. Því miður höfðu þessi óþjóðhollu öfl nokkurn sigur 05. júlí 2013.

ESB-sinnar fengu óvæntan stuðning við þá iðju sína, að »aðlaga« Stjórnarskrána þörfum Evrópusambandsins. Sjálfstæðisflokkur endurtók leikinn frá Icesave-deilunni og gekk til liðs við Samfylkingu. Undirmálin um samstarf þessara flokka komu upp á yfirborðið, eins og svo oft hefur skeð þegar til ákvarðana kemur á Alþingi. Þegar á reynir, er engu líkara en Sjálfstæðisflokkur sé dótturfélag Samfylkingar.

Eins og sýndi sig í Icesave deilunni, þá stendur Framsóknarflokkur með þjóðinni. Af þeim 15 þingmönnum sem greiddu atkvæði gegn atlögunni að stjórnarskránni, voru 11 úr Framsóknarflokki. Piratar voru 3 og Sigríður Á Andersen sýndi þann kjark að standa ein Sjálfstæðismanna gegn breytingunni. Eftirfarandi þingmenn höfnuðu lagafrumvarpi Samfylkingar:

<<>><><<>>

Eftirfarandi Alþingismenn höfnuðu frumvarpi Samfylkingar:

• Ásmundur Einar Daðason (F).
• Elsa Lára Arnardóttir (F).
• Gunnar Bragi Sveinsson (F).
• Jóhanna María Sigmundsdóttir (F).
• Páll Jóhann Pálsson (F).
• Sigrún Magnúsdóttir (F).
• Sigurður Ingi Jóhannsson (F).
• Vigdís Hauksdóttir (F).
• Þorsteinn Sæmundsson (F).
• Þórunn Egilsdóttir (F).
• Karl Garðarsson (F).

• Birgitta Jónsdóttir (P).
• Helgi Hrafn Gunnarsson (P).
• Jón Þór Ólafsson (P).

• Sigríður Á. Andersen (D).

 

<<>><><<>>

  

Lagafrumvarpið sem samþykkt var, er hér fyrir neðan. Það verður ekki að lögum fyrr en forseti lýðveldisins hefur samþykkt það eða hafnað. Frumvarpið felur því í sér brot á 26. grein Stjórnarskrárinnar, en í 2. grein frumvarpsins segir: "Lög þessi taka gildi er nýkjörið Alþingi hefur samþykkt þau". Auðsjánlega er þetta rangt og brotið er undirstrikað með tilvísun í 1. málsgrein 79. grein Stjórnarskrárinnar, en þar segir:

»Tillögur hvort sem eru til breytinga eða viðauka á stjórnarskrá þessari, má bera upp bæði á reglulegu Alþingi og auka-Alþingi. Nái tillagan samþykki skal rjúfa Alþingi þá þegar og stofna til almennra kosninga af nýju. Samþykki Alþingi ályktunina óbreytta, skal hún staðfest af forseta lýðveldisins, og er hún þá gild stjórnskipunarlög.«

Augljóst er því að frumvarpið sem samþykkt var, er brot á bæði 26. grein og 79. grein Stjórnarskrárinnar. Hvað ætla landsmenn að gera við svona grófum brotum á Stjórnarskránni?

                                                      <<>><><<>>

Frumvarp til stjórnarskipunarlaga um breytingu á stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944, með síðari breytingum.

Flm.: Árni Páll Árnason, Katrín Jakobsdóttir, Guðmundur Steingrímsson.

1.grein. Við stjórnarskrána bætist nýtt ákvæði um stundarsakir, svohljóðandi:

Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. 79. gr. er heimilt, fram til 30. apríl 2017, að breyta stjórnarskránni með eftirfarandi hætti: Samþykki Alþingi frumvarp til laga um breytingu á stjórnarskrá með minnst 2/3 hlutum greiddra atkvæða skal það borið undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar.

Atkvæðagreiðslan skal fara fram í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt frumvarpsins á Alþingi. Til þess að frumvarpið teljist samþykkt þarf það að hafa hlotið meiri hluta gildra atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni, þó minnst atkvæði 40 af hundraði allra kosningarbærra manna, og skal það staðfest af forseta lýðveldisins og telst þá gild stjórnarskipunarlög.

Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.

Um þjóðaratkvæðagreiðsluna fer samkvæmt lögum.

2. grein. Lög þessi taka gildi er nýkjörið Alþingi hefur samþykkt þau.

<<>><><<>>

26. grein Stjórnarskrárinnar:

Ef Alþingi hefur samþykkt lagafrumvarp, skal það lagt fyrir forseta lýðveldisins til staðfestingar eigi síðar en tveim vikum eftir að það var samþykkt, og veitir staðfestingin því lagagildi. Nú synjar forseti lagafrumvarpi staðfestingar, og fær það þó engu að síður lagagildi, en leggja skal það þá svo fljótt sem kostur er undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar með leynilegri atkvæðagreiðslu. Lögin falla úr gildi, ef samþykkis er synjað, en ella halda þau gildi sínu.

<<>><><<>>

Forseti Alþingis hefur fyrir vana að segja, eftir að frumvarp hefur verið samþykkt: »Frumvarpið er samþykkt og verður sent hæstvirtri ríkisstjórn sem lög frá Alþingi«.

Þetta er fullkomlega óviðeigandi og röng yfirlýsing hjá forseta Alþingis. Lagafrumvarp heldur áfram að vera lagafrumvarp, þótt Alþingi samþykki það. Það er fyrst þegar forseti Íslands hefur tekið afstöðu til þess, sem það öðlast lagagildi. Ríkisstjórnin hefur ekkert með lög Alþingis að gera fyrr en þau hafa farið til úrskurðar forsetans. Við sjáum hversu mikil þörf er á stjórnlagadómstóli, til að hreinsa burt skítaklessur höfðingjaræðisins.

<<>><><<>> 

Harðlega verður að mótmæla, að sett er ákvæði í Stjórnarskrána sem gilda skal »um stundarsakir«. Tímabundin ákvæði í stjórnarskrá geta ekki verið eðlileg, enda er tilgangur stjórnarskrárinnar að koma formfestu á stjórnarform ríkisins. Það er þess vegna sem breytingar á stjórnarskrá eru gerðar erfiðar.

Fróðlegt væri að vita, hvort önnur lýðveldi hafa farið inn á þá braut að setja ákvæði í sína stjórnarskrá sem gilda »um stundarsakir«. Þurfa landsmenn að búa sig undir, að tjáningarfrelsi verði afnumið »um stundarsakir« ?

Fúskið við gerð þessa frumvarps kemur berlega í ljós með eftirfarandi málsgrein: »Í heiti frumvarps til stjórnarskipunarlaga á þessum grundvelli skal koma fram tilvísun til ákvæðis þessa.« Ekki verður betur séð en að hortittur þessi hafi verið, eða hafi átt að vera, hluti af greinargerð með frumvarpinu. Hvernig málsgreinin hefur læðst inn í frumvarpið sjálft, er eitt af furðum Samfylkingar.

<<>><><<>> 

Paul Craig Roberts: Washington is Driving the World to the Final War

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Washington is Driving the World to the Final War.

Fyrst birt hjá Paul Craig Roberts 28. júní 2013.

  

 

Paul Craig Roberts.

“V For Vendetta,” a film that portrays evil in a futuristic England as a proxy for the evil that exists today in America, ends with the defeat of evil. But this is a movie in which the hero has super powers. If you have not seen this film, you should watch it. It might wake you up and give you courage. The excerpts below show that, at least among some filmmakers, the desire for liberty still exists.

Whether the desire for liberty exists in America remains to be seen. If Americans can overcome their gullibility, their lifelong brainwashing, their propensity to believe every lie that “their” government tells them, and if Americans can escape the Matrix in which they live, they can reestablish the morality, justice, peace, freedom, and liberty that “their” government has taken from them. It is not impossible for Americans to again stand with uplifted heads. They only have to recognize that “their” government is the enemy of truth, justice, human rights and life itself.

Can mere ordinary Americans triumph over the evil that is “their” government without the aid of a superhero? If ideas are strong enough and Americans can comprehend them, good can prevail over the evil that is concentrated in Washington. What stands between the American people and their comprehension of evil is their gullibility. If good fails in its battle with Washington’s evil, our future is a boot stamping on the human face forever.

http://www.youtube.com/watch?v=KKvvOFIHs4k&feature=youtu.be%20

http://www.youtube.com/watch?v=_-gHVGOoE48 

If you, an American, living in superpower America lack the courage to stand up to the evil that is “your” government, perhaps the courage of Edward Snowden, Bradley Manning, Julian Assange, and tiny Ecuador will give you heart.

A US senator from New Jersey, Robert Menendez, the Democratic chairman of the Senate Foreign Relations Committee, told the Ecuadoran government that he would block the import of vegetables and flowers from Ecuador if Ecuador gives asylum to Edward Snowden. The cost to Ecuador would be one billion dollars in lost revenues.

Menendez’s statement–”Our government will not reward countries for bad behavior”–is ironic. It equates bad behavior with protecting a truth-teller and good behavior with betraying a truth-teller. Menendez’s statement is also a lie. The US government only rewards bad behavior. The US government consistently rewards those who conspire against the elected governments of their own countries, setting them up as dictators when Washington overthrows the elected governments.

Menendez’s threat did not work, but the senator did succeed in delivering yet another humiliating blow to Washington’s prestige. The Ecuadoran President, Rafael Correa, beat Menendez to the punch and cancelled the trade pact with the US on the grounds that the pact was a threat to the sovereignty (sjálfstæði) of Ecuador and to moral principles and was being used by Washington to blackmail Ecuador. “Ecuador doesn’t accept pressure or threats from anyone,” added Communications Secretary Fernando Alvarado who then offered Washington foreign aid to provide human rights training to combat torture, illegal executions and attacks on peoples’ privacy.

Washington, exposed with its hand in the cookie jar devouring the privacy of the entire world and prevented by its hubris from acknowledging its illegal behavior and apologizing, has so mishandled the Snowden affair that Washington has done far more damage to itself than occurred from Snowden’s revelations. Washington has proven conclusively that it has no respect for anyone’s human rights, that it has no respect for any country’s sovereignty (sjálfstæði), that it has no respect for any moral principles, especially those it most often mouths, and that it relies on coercion and violence alone. The rest of the world now knows who its enemy is.

Washington’s presstitutes, by helping Washington demonize Snowden, Glenn Greenwald, Manning, Assange, and Ecuador, have demonstrated to the world that the US media is devoid of integrity and that nothing it reports can be believed. The US print and TV media and NPR comprise a ministry of propaganda for Washington’s immoral agendas.

On June 24, the Stasi State’s favorite whore, the Washington Post, denounced three times democratically-elected Rafael Correa as “the autocratic leader of tiny, impoverished Ecuador,” without realizing that the editorial not only demonstrated the Washington Post’s lack of any ethics whatsoever but also showed the entire world that if “tiny, impoverished Ecuador” can stand up to Washington’s threats, so can the rest of the world.

President Correa replied that the Washington Post “managed to focus attention on Snowden and on the ‘wicked’ countries that support him, making us forget the terrible things against the US people and the whole world that he denounced.” Correa added that Washington’s “world order isn’t only unjust, it’s immoral.”

The reason Washington hates Correa has nothing to do with Snowden. That Ecuador is considering asylum for Snowden is just an excuse. Correa is hated, because in the second year of his first term he repudiated the $3 billion dollar foreign debt that corrupt and despotic prior regimes had been paid to contract with international finance. Correa’s default threat forced the international financial gangsters to write down the debt by 60 percent.

Washington also hates Correa because he has been successful in reducing the high rates of poverty in Ecuador, thus building public support that makes if difficult for Washington to overthrow him from within.

Yet another reason Washington hates Correa is because he took steps against the multinational oil companies’ exploitation of Ecuador’s oil resources and limited the amount of offshore deposits in the country’s banks in order to block Washington’s ability to destabilize Ecuador’s financial system.

Washington also hates Correa for refusing to renew Washington’s lease of the air base in Manta.

Essentially, Correa has fought to take control of Ecuador’s government, media and national resources out of Washington’s hands and the hands of the small rich elite allied with Washington. It is a David vs. Goliath story.

In other words, Correa, like Venezuela’s Chevez, is the rare foreign leader who represents the interests of his own country instead of Washington’s interest.

Washington uses the various corrupt NGOs and the puppet government in Colombia as weapons against Correa and the Ecuadoran government. Many believe that it is only a matter of time before Washington succeeds in assassinating Correa.

American patriots, who feel that they should be on “their” government’s side regardless of the facts, would do well to remember what true patriotism is. For Americans, patriotism has always meant allegiance to the Constitution, not to the government. The oath is to defend the Constitution against enemies domestic and foreign.

The Bush and Obama regimes have proven themselves to be the Constitution’s worst enemies. It is not possible for a true patriot to support a government that destroys the Constitution. The United States is the Constitution. Our country is not the Obama regime, the Bush regime, or some other administration. Our country is the Constitution. The Constitution is our country.

Beyond obligations to one’s own country, all humans have a responsibility to human life itself. Washington’s puppet states, such as the NATO countries, Japan, and Colombia, by providing cover and support for Washington’s aggression are enabling Washington to drive the world into World War III.

The temptation of Washington’s money easily overwhelms weak characters such as Tony Blair and David Cameron. But the governments of NATO countries and other accommodating states are not only selling out their own peoples by supporting Washington’s wars of aggression, they are selling out humanity. Washington’s hubris and arrogance grow as Washington bumps off country after country. Sooner or later Russia and China, will realize that they themselves are targets and will draw firmer lines. Arrogance will prevent Washington from acknowledging the lines, and the final war will be launched.

Washington’s hegemonic impulse is driving the world to destruction. The peoples of the world should realize this and force their governments to stop enabling Washington’s aggression.

Landsdómur lagður niður - höfðingjunum líkaði ekki dómarnir

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Landsdómur lagður niður - höfðingjunum líkaði ekki dómarnir.

Fyrst birt 02. júlí 2013.

  

  

Loftur Altice Þorsteinsson. 

Getur verið að einhver trúi því að dómstólum, sem finnast í öllum lýðræðisríkjum til að veita aðhald spilltum og duglausum stjórnmálmönnum, sé bara komið á fót til að styðja höfðingjaveldið ? Í hvaða lýðræðisríki getur það skeð, að ef höfðingunum líkar ekki dómarnir, þá sé dómstóllinn lagður niður ? Er almenningur á Íslandi þeirrar skoðunar, að ráðherrar í landinu þurfi ofurvernd og það sé í raun verkefni Landsdóms að hvítþvo þá af öllum ákærum ? Ofurvernd ráðherra er heldsta einkenni pólitískrar úrkynjunar.

Stjórnarskrár allra alvöru lýðræðisríkja hafa ákvæði um Landsdóm, eða sambærilega dómstóla. Á Ensku nefnist slíkur dómstól »Court of Impeachment« á Finnsku »Valtakunnanoikeus« og á Sænsku »Riksrätt«. Hér er ákvæði okkar stjórnarskrár um Landsrétt:

»14. grein.  Ráðherrar bera ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum.

Ráðherraábyrgð er ákveðin með lögum. Alþingi getur kært ráðherra fyrir embættisrekstur þeirra. Landsdómur dæmir þau mál.«

Þetta ákvæði er greinilega of knappt og er aðkallandi að gera það fyllra, þannig að meirihluti Alþingis geti ekki hverju sinni mótað lögin um ráðherraábyrgð (Lög 4/1963), eins og höfðingjunum best hentar. Dæmi um ýtarlegri útfærslu er að finna í Finnsku stjórnarskránni. Hér fyrir neðan eru þau ákvæði sem þar er að finna á Sænsku og í Enskri þýðingu fyrir þá sem ekki eru mjög sleipir í Sænskunni.

  

<<<>>><<>><><<>><<<>>>

101 § Riksrätten.

Riksrätten behandlar åtal som väcks mot en medlem av statsrådet eller justitiekanslern, riksdagens justitieombudsman eller en ledamot i högsta domstolen eller högsta förvaltningsdomstolen för lagstridigt förfarande i ämbetsutövning. Riksrätten behandlar också sådana åtal som avses i 113 §.

Till riksrätten hör presidenten i högsta domstolen som ordförande samt presidenten i högsta förvaltningsdomstolen och de tre till tjänsteåren äldsta hovrättspresidenterna samt fem ledamöter som riksdagen väljer för ett fyra års mandat.

Närmare bestämmelser om riksrättens sammansättning, domföra medlemsantal och verksamhet utfärdas genom lag.

101 §  High Court of Impeachment.

The High Court of Impeachment deals with charges brought against a member of the Government, the Chancellor of Justice, the Parliamentary Ombudsman or a member of the Supreme Court or the Supreme Administrative Court for unlawful conduct in office. The Court of Impeachment deals also with the charges referred to in section 113 below.

The High Court of Impeachment consists of the President of the Supreme Court, presiding, and the President of the Supreme Administrative Court, the three most senior-ranking Presidents of the Courts of Appeal and five members elected by the Parliament for a term of four years.

More detailed provisions on the composition, quorum and procedure of the Court of Impeachment are laid down by an Act.

<<>><><<>>

  

113 §  Presidentens straffrättsliga ansvar.

Om justitiekanslern, justitieombudsmannen eller statsrådet anser att republikens president har gjort sig skyldig till landsförräderibrott, högförräderibrott eller brott mot mänskligheten, skall detta meddelas riksdagen. Om riksdagen då med tre fjärdedelar av de avgivna rösterna beslutar att åtal skall väckas, skall riksåklagaren utföra åtal vid riksrätten och presidenten under tiden avhålla sig från ämbetsutövning. I andra fall får åtal inte väckas mot presidenten med anledning av en ämbetsåtgärd.

113 §  Criminal liability of the President of the Republic.

If the Chancellor of Justice, the Ombudsman or the Government deem that the President of the Republic is guilty of treason or high treason, or a crime against humanity, the matter shall be communicated to the Parliament. In this event, if the Parliament, by three fourths of the votes cast, decides that charges are to be brought, the Prosecutor-General shall prosecute the President in the High Court of Impeachment and the President shall abstain from office for the duration of the proceedings. In other cases, no charges shall be brought for the official acts of the President.

<<>><><<>>

 

114 §  Åtal mot minister.

Åtal mot en medlem av statsrådet för lagstridigt förfarande i ämbetet behandlas i riksrätten enligt vad som närmare bestäms genom lag.

Beslut om väckande av åtal fattas av riksdagen sedan grundlagsutskottet tagit ställning till lagligheten av en ministers ämbetsåtgärd. Före beslutet skall riksdagen bereda medlemmen av statsrådet tillfälle att avge förklaring. När utskottet behandlar ärendet skall utskottet vara fulltaligt.

Åtal mot en medlem av statsrådet utförs av riksåklagaren.

114 §  Prosecution of Ministers.

A charge against a Member of the Government for unlawful conduct in office is heard by the High Court of Impeachment, as provided in more detail by an Act.

The decision to bring a charge is made by the Parliament, after having obtained an opinion from the Constitutional Law Committee concerning the unlawfulness of the actions of the Minister. Before the Parliament decides to bring charges or not it shall allow the Minister an opportunity to give an explanation. When considering a matter of this kind the Committee shall have a quorum when all of its members are present.

A Member of the Government is prosecuted by the Prosecutor-General.

<<>><><<>>

 

118 §  Ansvar för ämbetsåtgärder.

En tjänsteman svarar för att hans eller hennes ämbetsåtgärder är lagliga. Tjänstemannen svarar också för sådana beslut i ett kollegialt organ som tjänstemannen i egenskap av medlem av organet har biträtt.

En föredragande som inte har reserverat sig mot beslutet svarar för det som har beslutats på föredragningen.

Var och en som har lidit rättskränkning eller skada till följd av en lagstridig åtgärd eller försummelse av en tjänsteman eller någon som sköter ett offentligt uppdrag har, enligt vad som bestäms genom lag, rätt att yrka att denne döms till straff samt kräva skadestånd av det offentliga samfundet eller av tjänstemannen eller den som sköter det offentliga uppdraget. Här avsedd åtalsrätt föreligger emellertid inte, om åtalet enligt grundlagen skall behandlas i riksrätten. (4.11.2011/1112)

118 §  Official accountability.

A civil servant is responsible for the lawfulness of his or her official actions. He or she is also responsible for a decision made by an official multi-member body that he or she has supported as one of its members.

A rapporteur shall be responsible for a decision made upon his or her presentation, unless he or she has filed an objection to the decision.

Everyone who has suffered a violation of his or her rights or sustained loss through an unlawful act or omission by a civil servant or other person performing a public task shall have the right to request that the civil servant or other person in charge of a public task be sentenced to a punishment and that the public organisation, official or other person in charge of a public task be held liable for damages, as provided by an Act. However, there is no such right to bring charges, if, under the Constitution, the charges are to be heard by the High Court of Impeachment. (1112/2011, entry into force 1.3.2012).

<<>><><<>>

 

ESB-áróðursbók - fyrir 3/5 ára börn - um hlunnindi ESB-aðalsins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

ESB-áróðursbók - fyrir 3/5 ára börn - um hlunnindi ESB-aðalsins.

Fyrst birt 01. júlí 2013.

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þeir taka starf sitt alvarlega, áróðursmeistarar Evrópusambandsins. Hér fyrir neðan eru sýnishorn úr litabók, sem ætluð er fyrir 3/5 ára börn og boðskapurinn er um hinn »heillandi« starfsvettvang – Evrópusambandið. Bókin fjallar um vinnudag hjá herra og frú MEP (Member of the European Parliament), starfsmönnum hjá ESB og þau hlunnindi sem fylgja »vinnunni« hjá Evrópusambandinu.

Hér er forsíða bókarinnar og nafnið ritað á fjórum tungum forusturíkja ESB, Franknesku, Þýðsku, Ensku og Hollendsku. Er þessi barnabók ekki ótrúlega skýr vitnisburður um tilgang Evrópusambandsins ?

»Klukkan er 08:00 að morgni. Herra og frú MEP lenda á flugvellinum í Strassborg. Bæði eru með farangur sinn í dragtösku. Leigubílstjóri bíður þeirra með lúxusvagn. Finnið herra og frú MEP.«

Hér væri sanngjarnt að segja börnunum frá laununum sem MEP fær, fyrir dagsverkið sem er að hefjast. Fyrir að stimpla sig til vinnu fær hann kr.48.000 á dag (skattfrjálst). Engu skiptir hvenær dags MEP mætir. Hann verður bara að muna, að stimpla sig inn á hverjum degi og það gleymist sjaldan

Lúxusvagnarnir eru ekki tilbúningur. Óbreyttir þingmenn verða að sætta sig við þá vagna sem þeim eru sendir, en raunverulegir ESB-höfðingjar geta sjálfir valið sína lúxusvagna. Þeir sem einhverju sinni hafa verið í forsæti á ESB-þinginu, hafa einka VIP bifreiðar allan sinn ESB-feril.

»Klukkan er 09:30 að morgni. Herra og frú MEP eru nú að störfum á skrifstofunni. Herra MEP ætlar að senda frú MEP bréf, en hann vantar umslag. Sendill færir honum umslagið. Herra MEP leggur bréfið í umslagið og réttir sendlinum. Sendillinn fer með bréfið til bréfberans.«

Þessi skilvísa starfsemi hlýtur að kosta sitt og herra MEP er ekki einn að störfum, þeir eru 754. Fyrir utan 6.200 fasta starfsmenn hjá ESB, fær sérhver MEP greiðslu sem árlegan nemur kr.41.000.000 til að halda launað starfsfólk.

»Klukkan er 07:15 að kvöldi. Í lok dags fjarlægir sérstakur flutningamaður skjöl herra og frúar MEP og flytur frá Strassborg til Brussel.«

Einu sinni í mánuði, aka 25 trukkar frá Strassborg til Brussel með 4.000 kistur af skjölum fyrir MEP-ana, embættismenn og túlka. Þessir flutningar fara alltaf fram á föstudögum og árlegur kostnaður við »farand-leikhúsið« samsvarar kr.28.000.000.000 (28 milljarðar).

ESB-þingið hefur árleg fjárlög sem samsvara rúmlega kr.263.000.000.000.000 (263.000 milljörðum). Þegar vel gengur, skilar uppgjör hvers árs sér 15 árum síðar.