Uppstokkun í Seðlabankanum er nauðsynleg: (heldst að leggja hann niður)

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Uppstokkun í Seðlabankanum er nauðsynlegt: (heldst að leggja hann niður)

Fyrst birt í Morgunblaðinu 19. febrúar 2014.

    

 

Óli Björn Kárason.

Alþingi kemst ekki hjá því að gera róttækar breytingar á lögum um Seðlabanka Íslands. Reynslan síðustu ár er með þeim hætti að við óbreytt ástand verður ekki unað, ekki ef ætlunin er að ná árangri í uppbyggingu efnahagslífsins. Þó að ekki væri nema af þessum ástæðum er það rétt og lögum samkvæmt að auglýsa stöðu seðlabankastjóra, en fimm ára skipunartími Más Guðmundssonar rennur út 20. ágúst næstkomandi.

Allt frá því að lögum um Seðlabankann var breytt í febrúar 2009 hefur bankinn sætt gagnrýni, ekki aðeins frá stjórnmálamönnum heldur ekki síður frá sérfræðingum og fjölmiðlum. Upplýsingaöflun bankans hefur verið sögð brothætt og gölluð. Sala eigna hefur vakið upp alvarlegar spurningar, framkvæmd hafta falið í sér óþolandi mismunun og hávaxtastefnan hefur verið harðlega gagnrýnd. Þáttur Seðlabankans í Icesave-deilunni er svo sérstakur kafli.

Höft og sala eigna.

Í ársbyrjun 2011 seldi Seðlabankinn meirihluta í Sjóvá en Eignasafn Seðlabanka Íslands ehf. (ESÍ) hélt um 73% hlut í tryggingafélaginu. ESÍ eignaðist hlutabréfin eftir nokkrar fjármálalegar fléttur en tryggingafélagið sigldi í strand. Bæði fyrir og eftir söluna kom fram hörð gagnrýni á vinnubrögð Seðlabankans við söluna. Þá greip bankinn til talnaleikja þar sem gefið var í skyn að tap bankans væri minna en það var í raun.

Framkvæmd fjármagnshafta hefur verið harðlega gagnrýnd. Innlendir fjárfestar sitja ekki við sama borð og erlendir eða Íslendskir fjárfestar sem eiga erlent fé. Þeir síðarnefndu fá 20% forskot. Eftirlit með höftunum hefur vakið upp efasemdir um að jafnræðis sé gætt og kærum Seðlabankans vegna meintra brota hefur verið vísað frá. En einstaklingar og fyrirtæki eru varnarlaus og eiga erfitt með að standa á rétti sínum og fá upplýsingar um hvað þeim er gefið að sök.

Peningastefna Seðlabankans sætir einnig stöðugt meiri gagnrýni, enda eiga margir erfitt með að skilja hávaxtastefnu bankans með krónu í höftum og litla fjárfestingu.

Alvarlegar skekkjur.

En hörðust hefur gagnrýnin á Seðlabankann verið vegna þess hlutverks sem forráðamenn bankans ákváðu að leika í Icesave-deilunni. Þá fór hnífurinn vart á milli bankans og vinstri ríkisstjórnarinnar í viðleitninni við að koma Icesave-skuldum Landsbankans yfir að herðar Íslendsks almennings.

Alvarlegar skekkjur í mati Seðlabankans á erlendri stöðu þjóðarbúsins nýttust til að færa rök fyrir því að ríkissjóður réði ágætlega við að greiða Icesave-kröfuna, án þess að fjármálalegum stöðugleika væri stefnt í hættu. Sérfræðingar utan bankans vöruðu við og bentu á að vandinn væri stórlega vanmetinn.

Í áróðursstríðinu fyrir því að samþykkja ólögvarða kröfu var Seðlabankinn í fararbroddi. Í álitsgerð sem bankinn sendi frá sér rúmlega mánuði eftir að Svavars-samningurinn var undirritaður sagði meðal annars:

»Ef áhersla verður lögð á hagvöxt þurfa efnahagsleg áföll að dynja yfir til að Icesave-skuldbindingar einar og sér leiði til þess að ríkissjóður geti ekki staðið við erlendar skuldbindingar sínar.«

Samkvæmt mati Seðlabankans var ríkissjóður að taka á sig 340 milljarða króna skuldbindingu vegna Svavars-samningsins.

Sem betur fer.

Seðlabankastjóri hélt áfram að berjast fyrir Icesave og á ársfundi bankans í apríl 2011 sagði Már Guðmundsson:

»Verði niðurstaðan JÁ munu hafta-afnám og lántökur ríkissjóðs ganga fram eins og áformað er. Ef Icesave-samningunum verður hafnað eru hins vegar vísbendingar um að stóru Bandarísku matsfyrirtækin tvö ákveði að setja lánshæfismat ríkissjóðs niður í spákaupmennsku-flokk. Þá verður þyngra fyrir fæti varðandi erlenda lántöku ríkissjóðs og framgangur áætlunar um afnám gjaldeyrishafta myndi af þeim sökum ganga hægar. Óvissa er hins vegar um hversu sterk og langvinn þessi áhrif yrðu.«

Almenningur féll ekki fyrir röksemdunum ríkisstjórnarinnar eða Seðlabankans og neitaði í tvígang að axla skuldir einkafyrirtækis. Sem betur fer og 28. janúar á liðnu ári hafnaði EFTA-dómstóllinn öllum kröfum í Icesave-málinu. Í lok apríl gaf Seðlabankinn síðan út skýrslu um fjármálastöðugleika en í formálsorðum sagði Már Guðmundsson:

»Í sem stytstu máli felst vandinn í því að miðað við óbreytt gengi nægir fyrirsjáanlegur undirliggjandi viðskiptaafgangur næstu ára ekki til að fjármagna samningsbundnar afborganir erlendra lána. Því mun Íslendska þjóðarbúið ekki skapa nægan gjaldeyri að óbreyttu gengi krónunnar til að losa út krónueignir búa gömlu bankanna til erlendra kröfuhafa og það jafnvel þótt þær yrðu verðlagðar mjög lágt í erlendum gjaldmiðlum.«

Sem sagt:

Í nær fjögur ár hafði Seðlabankinn haldið því fram að fjármálalegum stöðugleika Íslands væri ekki stefnt í hættu með Icesave-samningunum, ríkissjóður réði við byrðarnar en eftir dóminn kom bankinn fram og varaði við því að Íslendskt þjóðarbú geti ekki að óbreyttu staðið undir skuldbindingum sínum!

Þegar sagan allt frá 2009 er höfð í huga er vandséð hvernig stjórnvöld komast hjá því að auglýsa stöðu seðlabankastjóra og stokka síðan upp spilin með nýjum lögum, þar sem m.a. er litið til sameiningar Seðlabankans og Fjármálaeftirlitsins.

Bezti kosturinn er samt að leggja Seðlabankann niður og taka upp Myntráð Íslands. (Loftur).

Stjórnarskrárbrot Jóhönnu Sigurðardóttur og Össurar kært til Ríkissaksóknara

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Stjórnarskrárbrot Jóhönnu Sigurðardóttur og Össurar

kært til Ríkissaksóknara.

Kært 23. janúar 2014.

  

Er stjórnendum Ríkisútvarpsins í nöp við forseta Íslands ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Er stjórnendum Ríkisútvarpsins í nöp við forseta Íslands ?

Fyrst birt í Morgunblaðinu 11. janúar 2014.

  

Guðlaugur Gylfi Sverrisson.

Með sumum mönnum virðist ríkja einhver undarleg viðkvæmni fyrir öllu því sem forseti og forsætisráðherra segja, meira að segja þegar þeir eru að fara með sannindi sem hafa verið talin góð og gild áratugum, ef ekki öldum saman á Íslandi.

Jafnvel á tyllidögum, þegar þessir menn halda hefðbundin hátíðarávörp, sjá sumir ástæðu til að hrökkva í varnar-gírinn. Það er svo sem ekkert út á það að setja ef pólitískir andstæðingar vilja andmæla því að forseti landsins tali um mikilvægi samstöðu eða að forsætisráðherrann tjái sig um tækifæri þjóðarinnar. Það skýtur hins vegar skökku við þegar fjölmiðlar og ekki hvað síðst ríkisfjölmiðillinn taka þátt í slíkri umræðu og leiða hana jafnvel.

Þetta gengur svo langt, að nú um áramót bar svo við að helstu fréttir Ríkisútvarpsins af nýársávarpi forsetans og áramótaávarpi forsætisráðherra snérust um hvað einhverjir menn hefðu út á ávörpin að setja. Það voru ekki menn sem höfðu haft frumkvæði að því að lýsa skoðun sinni. Þeir höfðu verið leitaðir uppi á nýársdag til að setja út á ávörpin.

Nú er öllum sem hlustað hafa á Ríkisútvarpið undanfarin ár kunnugt um afstöðu Guðmundar Hálfdánarsonar til málflutnings forsetans, hvort sem það er í Icesave-málinu eða þjóðræknimálum. Þegar haft er samband við Guðmund til að spyrja hann álits á áramótaávarpi forsetans geta menn gefið sér með talsverðri vissu hverju verði svarað, ekki hvað síðst þegar verið er að spyrja um hluti sem sama fréttastofa hefur spurt sama mann um áður. Það að leitað skuli til viðkomandi álitsgjafa er því fyrst og fremst til þess fallið að upplýsa hlustendur um það hver afstaða fréttamannsins, eða fréttastofunnar, er til málflutnings forsetans.

Forsetinn hafði »gerst sekur« um að tala um gildi samstöðu meðal þjóðarinnar. Álitsgjafinn var fenginn til að útskýra að þjóðin hefði sjaldnast verið sammála og ekki í þeim tilvikum sem forsetinn nefndi. Varla datt mörgum sem hlýddu á ávarp forsetans það til hugar að hann hefði verið að halda því fram, að hver einasti maður á landinu hefði verið sammála í deilumálum eins og Icesave. Forsetinn veit það manna best sjálfur og það veit álitsgjafinn líka, sem einn helsti andstæðingur forsetans og forsætisráðherra í því máli. Öllum mátti ljóst vera að forsetinn væri að tala um kosti almennrar samstöðu í þjóðþrifamálum og 98% telst nú yfirleitt nokkuð almennt.

Viðtalið við sagnfræðinginn var ekki látið duga því að daginn eftir var einn af framámönnum Vinstri-Grænna í Reykjavík fenginn til að setja út á hversu bjartsýnn forsetinn væri, varðandi tækifæri Íslands á norðurslóðum. Sá tíndi það til að öryggismálum væri ábótavant og það væri slæmt fyrir ímynd landsins að fara í olíuvinnslu, auk þess væri margt bara á hugmyndastigi.

Forsætisráðherra virðist vera í sigtinu hjá stjórnendum Ríkisútvarpsins, ekki síður en forsetinn. Minnist einhver þess að stofnunin hafi nokkurn tíma kallað til fólk á nýársdag til að setja út á áramótaávörp Jóhönnu Sigurðardóttur? Að vísu var Jóhanna sjálf kölluð í fréttaviðtal nú á gamlársdag til að segja álit sitt á eftirmanni sínum en það er önnur saga.

Á nýársdag var Gylfi Arnbjörnsson fenginn til að veita efnivið í frétt undir fyrirsögninni »Undrast orð forsætisráðherra«. Það sem Gylfi undraðist var að ráðherrann hefði talað um að það þyrfti að bæta kjör þeirra lægst launuðu. Gylfi var að vísu sammála forsætisráðherra en fannst að ríkið hefði átt að gera meira til að bæta fyrir að verkalýðshreyfingunni skyldi ekki hafa tekist að semja um meiri kauphækkun fyrir þá lægst launuðu en raun varð.

Það hefur ekki farið fram hjá neinum sem áhuga hefur á fréttum að flestir fjölmiðlar eltast meira við ráðherra núverandi ríkisstjórnar en forverana, en ekki hvað síðst forsætisráðherrann. Ekki er langt síðan Ríkisútvarpið gerði frétt, sem kom eins og skrattinn úr sauðarleggnum og átti að sýna að forsætisráðherra hefði ætlað að fara aðra leið við skuldaleiðréttingu en raun varð. Þegar viðtalsbúturinn sem fréttin byggðist á, sem var úr þættinum formannssætið sem skar sig úr í aðdraganda kosninga vegna þess hve fréttamennirnir gengu hart fram gegn núverandi forsætisráðherra umfram aðra formenn, kom í ljós að fréttamaðurinn hafði haft rangt eftir.

Dæmin eru fjölmörg. Og þótt einhverjir geti viljað reka fjölmiðla í pólitískum tilgangi fellur slíkt ekki að tilganginum með rekstri Ríkisútvarpsins. Það gengur raunar þvert gegn honum.

 

Utanríkis­stefna Íslands í víðara samhengi - endurskoðun aðildar að EES

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Utanríkisstefna Íslands í víðara samhengi - endurskoðun aðildar að EES.

Fyrst birt hjá Evrópuvaktinni 11. júlí  2011.

   

Víglundur Þorsteinsson.

Ég hef aðeins verið að velta því fyrir mér hvort ekki sé orðið meir en tímabært að víkka umræðuna um Evrópumálin út og fjalla um utanríkismálastefnu okkar Íslendinga á 21. öld í víðara samhengi. Nokkrir tilburðir hafa verið til þessa hjá ykkur með umræðum um norðurslóðastefnu okkar og nauðsyn þess að þar verði mörkuð skýr stefna. Reyndar eigið þið öflugan bandamann í þeirri umræðu sem er forseti landsins Ólafur Ragnar Grímsson . Hann og þið reyndar líka hafið vakið athygli á nauðsyn þess að efla áherslur á samskipti við hin nýju stóru viðskiptaveldi í Asíu svo sem Kína og Indland og reyndar fleiri ríki austur þar.

Í því sambandi er vert að muna eftir því að þrátt fyrir að EES samningurinn hafi verið allt í öllu í okkar utanríkisviðskiptum í 20 ár hefur EFTA stoðin ekki látið deigan síga því EFTA hefur víkkað út fríverzlunarsamninga sína jafnt og þétt undir forystu Sviss þannig að í gegnum EFTA njótum við Íslendingar nú fríverzlunar við lönd utan EES svæðisins sem hafa 440 milljónir íbúa. Þá á EFTA í viðræðum í dag um fríverzlun við ýmis lönd þar á meðal Indland og Rússland. Þessi fríverzlun myndi skaðast við inngöngu í tollabandalag Evrópusambandsins og ytri tollar ESB leggjast á innflutning frá löndum utan ESB.

Evrópusamband Rómarsáttmálans með neitunarvaldi einstakra ríkja er ekki lengur til eftir að Lissabon sáttmálinn tók gildi. Fyrir okkur Íslendinga skiptir það grundvallarmáli við mat á því hvort aðild komi til greina. Sérstaklega kollvarpar sú breyting þeirri vernd sem ýmsir töldu felast í reglunni um hlutfallslegan stöðugleika. Með neitunarvaldi hefðum við sem aðildarþjóð geta varið okkar hagsmuni samkvæmt reglunni en eftir staðfestingu Lissabon sáttmálans er hún ein af þeim fjölmörgu reglum sem í framtíðinni verða ráðnar með afli atkvæða.

Umræðan um Evruland og þörfin á enn frekari samruna en Lissabon sáttmálinn stefndi að gerir nú ráð fyrir samræmdri og væntanlega sameiginlegri skattheimtu og fjárlögum í einhverjum búningi .Þessi stefna sem er í mótun er skýr áminning um að stjórnmálamenn stærstu og áhrifaríkustu ríkjanna stefna leynt og ljóst að Evrópsku ríkjabandalagi til að treysta grunn Evrulands sér til verndar. Við þessar aðstæður tel ég það glópsku af okkar hálfu að reyna samning um aðild að Evrópusambandinu. Sambandi sem nú er væntanlega í hraðari þróun til Evrópsks ríkis en nokkuru sinni fyrr. Því er nauðsynlegt að endurmeta okkar stöðu frá grunni.

Ein af meginröksemdum aðildarsinna hefur hingað til verið kosturinn sem talinn var fólginn í því að geta tekið upp Evru. Hún átti að færa stöðugleika og lága vexti og tryggja „SÆLUNA Í EVRUSKJÓLKVÍUM “. Allir sem vilja sjá og heyra skilja að þessi sýn var tálsýn eins og reyndar EVRAN sjálf í núverandi búningi. Aðild okkar að Evrubandalagi sem enginn veit enn hvernig verður í framtíðinni getur því ekki með nokkru móti réttlætt aðildarsamning okkar í dag.

Það sem umræðan um vandann í Evrulandi hefur afhjúpað skýrt og afdráttarlaust er að Evrópusambandið er hagsmunabandalag Frakka og Þjóðverja og þeir ráða för í öllum meginatriðum. Ágætar greinar Tómasar Inga Olrich í Mogga að undanförnu og leiðari Björns á Evrópuvaktinni frá 9.07 undirstrika þetta rækilega. Við þessar aðstæður tel ég skynsamlegt að við Íslendingar endurmetum okkar utanríkisstefnu og reynum að greina okkar framtíðahagsmuni hlutlægt og yfirvegað. Tollabandalag Evrópusambandsins er ekki endilega besti kostur okkar í viðskiptum og getur jafnvel valdið talsverðum búsifjum í innlendum iðnaði hvort heldur er útflutningsiðnaði sem heimamarkaðgreinum.

Hér að ofan nefndi ég að ekkert skjól væri lengur í reglunni um hlutfallslegan stöðugleika fyrir sjávarútveginn eftir Lissabon-sáttmálann. Útgáfa Bændasamtakanna á greinargerð Stefáns Más Stefánssonar prófessors um landbúnaðarpóltík ESB undirstrikar sömuleiðis að „heimskautalandbúnaðurinn þe. finnska leiðin “ er ekki það skjól sem reynt hefur verið að telja okkur trú um. Það er athyglisvert að virða þessi mál nú og bera saman við þá vinnu sem áður var unnin hér á landi til undirbúnings EFTA aðildar og síðar inngöngunni í EES.

EFTA undirbúningnum kynntist ég ekki fyrr en eftir inngöngu sem stjórnarmaður í FIÍ við eftirfylgni hinna svokölluðu EFTA loforða sem iðnaðinum voru gefin. Undirbúninginn að EES samningnum þekki ég hinsvegar mjög vel sem þáverandi formaður FIÍ sem lengst af var það félag sem leiddi umræðuna á vettvangi atvinnulífsins. Mér þykir augljóst af kynnum mínum af báðum þessum undirbúningsferlum að vinnan nú sé miklu lakari en sú rýnivinna sem unnin var við EFTA aðildina og EES samninginn og munar þar svo miklu að jafna verður til ábyrgðarleysis.

Þar tel ég að öll umræðan um kosti EVRU aðildar sé yfirborðskennd og fyrst og fremst rekin sem trúboð en ekki á miklum rökum reist. Hér á landi hefur í raun aldrei verið unnin nein alvöru greiningarvinna um það hvort hinar hagrænu stoðir Evrunnar séu eitthvað sem henti okkar atvinnuvegum. Það er það sem öllu skiptir.

Vandamálin í Evrulandi í dag hafa afhjúpað stóru blekkinguna um að Evra tryggi stöðugleika og lága vexti. Hitt er eftir að rýna hverra hagsmuna Evran og hágengispólitík ECB [Seðlabanka Evrópu] gætir fyrst og fremst og af hverju? Ég hvet því til þess að opin og hlutlæg umræða um öll málin hefjist nú áður en lengra er haldið og við endurmetum okkar stöðu. Þar er rétt að skoða alla kosti . Ekki eingöngu spurninguna um ESB aðild, rétt er að skoða eins og Norðmenn hvaða kostir eru í að endurskoða EES samninginn. Eða þá að kanna kosti þess að gera tvíhliða samning líkt og Sviss hefur gert.

Þá er það rétt að kanna hvort EFTA getið verið okkar framtíðarvettvangur í samskiptum við Evrópusambandið. Hugsanlega gæti aðildarlöndum EFTA fjölgað þegar flóttaríki úr Evrulandi þurfa að finna sér nýja vettvang. Úrsögn úr Schengen samstarfinu er einnig sjálfsagt að ræða vegna vandamálanna sem því hafa fylgt í skipulagðri alþjóðlegri glæpasamstarfi. Ekki yrðum við eina þjóðin um það endurmat ef marka má fréttir upp á síðkastið. Ég ætla að láta þessu skrifum lokið að sinni. Ég mun hinsvegar senda ykkur síðar í þessum mánuði pistil um mínar hugmyndir um Evruna hennar hagrænu kosti og galla og „hverjum bjöllurnar klingja“ í Evrulandi þegar hagsmunum Þýskalands er ógnað.

Göngum hreint til verks - slítum formlega aðlögun að ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Göngum hreint til verks – slítum formlega aðlögun að ESB.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. desember 2013.

 

Óli Björn Kárason.

Hafi menn haft siðferðilegar efasemdir um ákvarðanir vinstri stjórnar Samfylkingar og Vinstri grænna, nýta menn fyrsta tækifærið sem gefst til að draga ákvarðarnir til baka - leiðrétta það sem gert var rangt.

Auðvitað getur það verið tímafrekt að lagfæra og bæta það sem miður hefur farið. Það er ekki einfalt að endurreisa skattkerfið eftir að það var eyðilagt. Að ná hallalausum fjárlögum - stoppa blæðinguna - er ekki vafningalaust eða létt verk, allra síst þegar tekjustofnar eru veikir og leiðrétta þarf forgangsröðun í útgjöldum ríkisins. Að skjóta styrkari stoðum undir fjárhag heimilanna er langt í frá auðvelt eftir tæp fimm ár brostinna vona og fyrirheita.

En á tæpum sjö mánuðum hefur ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks tekist að rétta kúrsinn í mörgu. Fjárlög komandi árs verða hallalaus og þar með er lagður grunnur að stöðugleika og það sem skiptir ekki síður miklu; við munum ekki senda reikninginn til komandi kynslóða. Búið er að stíga fyrstu skrefin í lækkun skatta og tímabil »you ain't seen nothing yet-hótunarstefnunnar« er að baki. Umfangsmiklar aðgerðir þar sem komið er til móts við heimilin hafa verið kynntar. Uppbygging heilbrigðiskerfisins er hafin með réttri forgangsröðun. Þannig má nefna fleiri dæmi.

Ávísun á vandræði.

Í einu hafa ríkisstjórninni verið mislagðar hendur. Og kannski ætti engan að undra. Það er yfirleitt ávísun á vandræði þegar ekki er gengið hreint til verks. Í stað þess að slíta viðræðum um aðild að Evrópusambandinu með formlegum hætti, var ákveðið að gera á þeim hlé, sem fæstir vita hvað þýðir. Þannig hefur ríkisstjórnin skapað pólitíska óvissu, sem er með ólíkindum þegar haft er í huga að stjórnarflokkarnir eru báðir andvígir aðild.

Umræðan um IPA-aðlögunarstyrkina er birtingarmynd af pólitískri óvissu sem hefur verið búin til. Stjórnmálamenn sem eru andvígir ESB-aðild geta aldrei samþykkt að tekið sé við greiðslum sem eru tengdar aðildarumsókn - engu skiptir hversu góð verkefnin eru sem fjármögnuð eru með styrkjunum. Það hefði verið rétt, eðlilegt og sanngjarnt af ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks að gera ráðamönnum Evrópusambandsins grein fyrir því að Íslendingar tækju ekki við IPA-styrkjum, a.m.k. ekki á meðan hlé ríkir í viðræðum. IPA-styrkirnir eru ekki aðeins dæmi um að menn geta bæði átt og sleppt, heldur ekki síður hvernig trúverðugleiki skaðast, innanlands og utan.

Slitið með formlegum hætti.

Stuðningsmönnum ríkisstjórnarinnar er að verða það æ betur ljóst hversu pólitískt mikilvægt það er að ganga hreint til verks gagnvart Evrópusambandinu. Það verður ekki gert nema aðildarviðræðunum sé slitið með formlegum hætti með samþykkt þingsályktunar. Slíkt er í takt við grunnstefnu beggja stjórnarflokkanna.

Þeir þingmenn, sem eru baráttumenn fyrir aðild að Evrópusambandinu, geta í framhaldinu lagt fram tillögu um að efnt verði til þjóðaratkvæðagreiðslu um aðild. Með slíkri tillögu gæti formaður Samfylkingarinnar leiðrétt það sem miður fór í júlí 2009 þegar meirihluti Alþingis samþykkti að óska eftir aðild að Evrópusambandinu. Með klækjum og hrossakaupum var málið afgreitt. Um leið var felld tillaga um að bera aðildarumsóknina undir landsmenn í þjóðaratkvæði.

Þeir sem hæst höfðu talað um beint lýðræði og þjóðaratkvæðagreiðslur í mikilvægum málum komu í veg fyrir að kjósendur væru hafðir með í ráðum. Fyrirheit og samþykktir um beint lýðræði reyndust innantóm. Merkingarleysi fallegra loforða um þjóðaratkvæðagreiðslur var staðfest í tvígang í Icesave-deilunni.

Víti til varnaðar.

Ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks hefur vítin að varast frá valdatíma vinstri stjórnarinnar og þá ekki síst í utanríkismálum. Þar hafði Samfylkingin algjört forræði og lagði allt undir. En leiðin til Brussel reyndist torsótt og aðildarferlið komst í ógöngur þrátt fyrir yfirlýsingar um að Ísland fengi sérstaka flýtimeðferð. Í einfeldni sinni stóðu samfylkingar í þeirri trú að raunhæft væri að Ísland yrði fullgildur aðili að Evrópusambandinu þegar árið 2012.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, fyrrverandi utanríkisráðherra og formaður Samfylkingarinnar, hélt því fram í september 2011 að alla pólitíska forystu vantaði í umsóknarferlinu, enda stæði þáverandi ríkisstjórn ekki heilshugar að umsókninni. Hún taldi rétt að draga umsóknina til baka. Rúmum tveimur árum síðar er ljóst að mat Ingibjargar Sólrúnar var rétt.

Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri grænna var sjálfri sér sundurþykk. Lagt var af stað í vegferð til Brussel án þess að raunverulegur meirihluti væri fyrir henni á þingi og komið var í veg fyrir að þjóðin væri spurð álits. Þegar lagt er í vegferð illa nestaður er ekki von að vel fari.

Ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks verður að taka pólitíska forystu í aðildarmálum að Evrópusambandinu. Það er ekki hægt nema stefnan sé skýr og öllum ljós. Haltu-mér-slepptu-mér-biðstefnan mun fyrr eða síðar koma ríkisstjórninni í vandræði. Þess vegna verður að ganga hreint til verks – slíta verður formlega aðlögun að ESB.

 

EES-samningurinn er aðför að viðskipta-frelsi Íslendinga

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

EES-samningurinn er aðför að viðskipta-frelsi Íslendinga.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 22. nóvember 2013.

Birgir Örn Steingrímsson.

Margar furðulegar reglugerðir frá ESB hafa runnið umræðulaust í gegnum Alþingi. Reglugerðir sem hafa ekkert með Íslendskar aðstæður að gera og hafa jafnvel mjög skaðleg áhrif á efnahag landsins. Svo til undantekningarlaust hafa þingmenn sagt að ekki sé hægt að spyrna við fótum vegna EES-samningsins og því sé ástæðulaust að ræða málin. Sumar reglugerðirnar eru svo skaðlegar að halda mætti að embættismannakerfið á Íslandi væri í stríði við eigin þjóð.

Dæmi um mjög skaðlegar reglugerðir eru reglugerðir sem leggja þær kröfur á innflytjanda vöru að sækja um vottorð frá vottunarstöðvum í Evrópu svo flytja megi vöruna til landsins. Innflytjendum er bent á að hafa samband við þessar vottunarstöðvar eða biðja framleiðanda vörunnar um það. Þessar íþyngjandi kröfur eru að færast á flestallar vörur sem fluttar eru til Íslands og nú síðast á bílainnflutning frá Bandaríkjunum. Þessi reglugerð setur verulegar hömlur á innflutning á bílum frá Bandaríkjunum vegna þess kostnaðar og tíma sem fer í að sækja umrædd vottorð. Þar sem Íslendski markaðurinn er mjög lítill munu Bandarískir bílaframleiðendur ekki standa í þeirri skriffinnsku heldur neita um afgreiðslu eða benda á söluaðila í Evrópu sem millilið.

Það sama gildir um aðrar vörur sem þessar viðskiptahindranir gilda um og flytja á til landsins. Milliaðilinn í Evrópu, ef til er, leggur síðan 30-40% á vöruna og afleiðingin verður sú að stór hluti hagnaðar af verzlun á Íslandi rennur til Evrópu, svipað og gerðist á einokunartímanum þegar samþykki Danakonungs þurfti ef verzla átti við Íslendinga. Vegna þessara tæknilegu viðskiptahindrana ESB mun verð hækka, vöruúrval minnka og lífskjör versna til lengri tíma. Ekki verður hægt að reka það velferðarsamfélag sem við viljum hafa á Íslandi.

Endurskoðun á EES-samningnum er nauðsynleg.

Það er stórhættulegt fyrir litla eyþjóð, sem hefur svo til frá upphafi byggt lífsafkomu sína á verzlun, að loka sig inni í viðskiptablokk, þar sem oftar en ekki hagsmunir stærri ríkja ráða, eða getur einhver bent á hvaða hagsmuni Íslendskir neytendur hafa af því að geta ekki keypt bíla frá Bandaríkjunum? Þýskir og franskir bílaframleiðendur gleðjast hins vegar, enda eru þeir núna í góðri aðstöðu til að hækka verð á framleiðslu sinni sem seld er á Íslandi, enda um minni samkeppni að ræða.

Reglugerð sem veldur því að ekki er lengur hægt að kaupa glóperur á Íslandi er af svipuðum meiði. Íslendskir neytendur eru þvingaðir til þess að kaupa sparperur vegna þess að Evrópusambandið vill reyna að minnka notkun á rafmagni framleiddu úr kolum og öðrum mengandi jarðefnum. Engu skiptir að þessar sparperur eru uppfullar af kvikasilfri og baneitraðar umhverfinu. Í Evrópu skiptir meira máli að draga úr notkun á óhreinni raforku. Hvað það kemur Íslendingum við, sem nota svo til eingöngu umhverfisvæna orku til raforkuframleiðslu, er erfitt að átta sig á. Þó á að þvinga okkur til að skipta og nota þessar eitruðu perur. Svona má lengi telja. Reglugerðaruglið frá ESB er fyrir löngu komið langt út fyrir alla skynsemi.

Frjálsar þjóðir gera fríverzlunarsamninga.

Þegar svo er komið að Alþingi er farið að samþykkja umræðulaust reglugerðir frá Brussel, sem ganga mjög gegn Íslendskum hagsmunum, hlýtur að vakna sú spurning hvort EES-samningurinn sé ekki orðinn verulegur baggi á Íslendsku þjóðinni og jafnvel farinn að brjóta gegn stjórnarskrá lýðveldisins. Reglugerðir sem samþykktar eru á þeim forsendum geta varla staðist lög. Í ljósi þess, er þá ekki orðið löngu tímabært að endurskoða EES-samninginn og færa hann til dæmis í átt að EFTA-samningnum sem gerður var á sínum tíma milli nokkurra ríkja Evrópu? Sá samningur var hagfelldari Íslendskum hagsmunum en EES-samningurinn er í dag og meira í ætt við fríverzlunarsamning frjálsra þjóða.

Það er orðið löngu tímabært að Alþingi fari að huga að hagsmunum Íslands í samskiptum landsins við Evrópusambandið og það má alls ekki láta drauma einhverra embættismanna um ESB-aðild ráða meiru en þjóðarhagsmuni. Getur það verið að sumir Íslendskir embættismenn, sem eiga að gæta hagsmuna landsins í samskiptum við Evrópusambandið, séu ekki vissir um hvorum megin hollusta þeirra eigi að liggja? Hver er annars ástæðan fyrir því að reglugerðir sem eru stórskaðlegar Íslendskum hagsmunum eru lagðar fyrir Alþingi Íslands og þingmenn krafðir um samþykki þótt afleiðingar liggi ljósar fyrir?

 

Þremur kennt og öðrum bent - um valdsvið forseta Íslands

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

 Þremur kennt og öðrum bent - um valdsvið forseta Íslands.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 21. nóvember 2013.

    

 Vigfús Geirdal.

Í 47. grein Stjórnarskrárinnar segir að nýkjörnir þingmenn verði að vinna drengskaparheit að stjórnarskránni eftir að kosning þeirra hefur verið tekin gild. Því mætti ætla að alþingismenn hefðu góða þekkingu á þeim grundvallarlögum sem þeir eru eiðsvarnir að virða og fara eftir. Nýlegar staðhæfingar þriggja fyrrverandi flokksleiðtoga og ráðherra, þeirra Steingríms J. Sigfússonar, Þorsteins Pálssonar og Össurar Skarphéðinssonar, fá mann því miður til að efast um að svo sé.

Saka forsetann um þríþætt stjórnarskrárbrot.

Allir þrír saka þeir forseta Íslands um að fara gróflega út fyrir verksvið sitt. Séu viðhorf þeirra dregin saman hefur forsetinn gerst sekur um þríþætt brot gegn stjórnarskránni:

1. Hann hefur talað eins og sá sem (framkvæmda)valdið hefur og jafnvel leyft sér að setja ofan í við þá sem hafa völdin, þ.e. ráðherra.

2. Hann afnam þingræðið er hann neitaði að staðfesta Icesave-frumvarpið í síðara tilvikinu.

3. Hann gerði sig sekan um "alvarlegan formgalla" þegar hann tilkynnti synjun sína á lagafrumvörpum opinberlega í stað þess að gera það á lokuðum ríkisráðsfundum.

Þetta eru alvarlegar ásakanir. Svo alvarlegar, að þingmennirnir Steingrímur og Össur hefðu samvisku sinnar vegna átt að beita sér fyrir því að Alþingi krefðist þess, samkvæmt 11. gr. stjórnarskrárinnar, að forsetinn yrði leystur frá störfum í almennri þjóðaratkvæðagreiðslu. En hver er fóturinn fyrir þessum ásökunum?

Hvað er stjórnarskrá?

Stjórnarskrá lýðræðisríkis er ekki eitthvað sem menn fjalla um af léttúð. Nútímastjórnarskrár eru afkvæmi lýðræðisbyltinga 18. og 19. aldar, þegar valdi sem taldi sig ríkja »af guðs náð« (konungi og kirkju) var kollvarpað og fólkið tók æðsta valdið í sínar hendur. Eðli málsins samkvæmt er stjórnarskrá því leikreglur sem samborgararnir setja þeim sem þeir veita umboð sitt til að fara með hið þrískipta ríkisvald hverju sinni.

Stjórnarskrá Íslands var samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu árið 1944. Það þýðir að þjóðin er löggjafinn. Það þýðir að Stjórnarskráin verður aðeins skilin og túlkuð samkvæmt því sem í henni stendur. Engir hafa meiri rétt en aðrir til að lesa milli ímyndaðra lína, toga hana og teygja í þær áttir sem óskhyggjan vill.

Forseti Íslands hefur umfangsmeiri völd en víða tíðkast.

Stjórnarskráin kveður svo á strax í 2. grein, að forsetinn fari bæði með löggjafarvald og framkvæmdavald, ásamt annars vegar Alþingi og hins vegar ríkisstjórn. Þegar ákvæði 29. greinar eru svo höfð í huga, þ.e. vald til að fella niður saksókn, náða menn og veita almenna sakaruppgjöf, þá verður ekki annað sagt en forsetinn fari með dómsvald líka. Þessi völd forsetans eru undirstrikuð með þeirri staðreynd að handhafar forsetavaldsins eru æðstu fulltrúar löggjafar-, framkvæmdar- og dómsvalds. Það undirstrikar líka völd forseta að hann er þjóðkjörinn.

Það lýsir aðeins takmörkuðum lesskilningi þegar fullyrt er að forsetinn sé valdalaus samkvæmt 11. grein stjórnarskrárinnar, þ.e. »ábyrgðarlaus á stjórnarathöfnum«. Þetta ákvæði segir það eitt að hann verður ekki gerður ábyrgur fyrir gjörðum ráðherra (heldur ráðherrann sjálfur). Það gerir hann heldur ekki valdalausan að hann »lætur ráðherra framkvæma vald sitt«. Síst af öllu er ráðherrum hér veitt vald yfir orðum forseta og gjörðum.

»Afnám þingræðis« og »alvarlegur formgalli« ?

»Þingræði« er hvergi nefnt í stjórnarskránni. Það myndi þýða að þingið réði eitt og þjóðhöfðinginn væri valdalaus. En stjórnarskráin kveður á um þingbundna stjórn og jafnframt valdamikinn forseta. Forseti skipar ráðherra, leysir þá frá störfum og ákveður fjölda þeirra, og hann einn hefur vald til að rjúfa þing (að tillögu forsætisráðherra). Vantraust þings á ríkisstjórn nægir því ekki eitt og sér til að fella hana.

Forseti hefur enn fremur stjórnarskrárbundið vald til að synja frumvörpum þingsins staðfestingar og vísa til þjóðarinnar. Undir þeim kringumstæðum verður forsetinn ekki sakaður um að afnema eitthvað sem ekki er í stjórnarskránni. Hann er hins vegar að láta reyna á lýðræðið.

Þess er hvergi getið í stjórnarskrá að forseta beri að tilkynna synjun sína á ríkisráðsfundi. 16. grein stjórnarskrárinnar segir það eitt um ríkisráð að forsetinn sé þar í forsæti (!) og að ríkisstjórnin eigi að bera fyrir hann lög og mikilvægar stjórnarráðstafanir (ekki beinlínis vitnisburður um völd ráðherra yfir forseta).

Það getur ekki talist »alvarlegur formgalli« að hann tilkynni synjun sína á opinberum vettvangi og tali til þeirra sem málið varðar, þ.e. þings og þjóðar. Alþingi væri vissulega viðeigandi svið fyrir slíkan fund. Forsetinn hefur sem sagt ekki gerst sekur um nein þau stjórnarskrárbrot eða formgalla sem stjórnmálamennirnir þrír saka hann um.

Rangtúlkun leysir engan vanda.

Stjórnarskrá Íslands er rammalög og sem slík afar skýr. Menn kunna hins vegar að sjá á henni alvarlegar brotalamir. Þeir vankantar verða ekki sniðnir af með rangtúlkun. Slíkt verður aðeins gert með því að þjóðin setji sér nýja og nútímalega stjórnarskrá, lausa við forna drauga konungs- og kirkjuvalds.

Íslendingar eru fullsaddir af Eatwell lávarði og hugmyndum hans

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Íslendingar eru fullsaddir af Eatwell lávarði og hugmyndum hans.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. nóvember 2013.

         

     

Ragnar Önundarson.

Slitastjórn Glitnis, sem vinnur samvizkusamlega fyrir erlendu kröfuhafana, fékk Eatwell lávarð nýlega til liðs við sig. Lávarðurinn telur að traust og trúverðugleiki séu þau sjónarmið, sem helst beri að hafa í huga við afléttingu gjaldeyrishafta og lausn snjóhengjunnar. Til þess telur hann farsælla að ríkið leiti samninga í máli sem það á ekki aðild að, en að láta hart mæta hörðu fyrir dómstólum. Fullkomlega óljóst er hvað hann á við með þessu því ríkið er ekki aðili að neinu deilumáli við kröfuhafana.

Eatwell bar að sögn saman nokkrar skýrslur frá hagsmunaaðilum og AGS, um þjóðhagslegt jafnvægi og afléttingu gjaldeyrishafta á Íslandi. Lávarðurinn komst svo að orði, að Íslendingar hefðu ákveðið árið 2008 að komast hjá greiðslufalli ríkisins og frestað þeim vanda til betri dags, sem enn væri ekki upp runninn. Hengjan varpi skugga á umræðu um efnahagsmál og stjórnmál, kæmi í veg fyrir eðlilega markaðsþróun, takmarki viðskipti, hamli erlenda fjárfestingu og dragi úr trúverðugleika hagkerfisins. Hann virðist ekki vita að frjálsir flutningar fjármagns stóðu aðeins í einn áratug og að Ísland var eitt mesta hagvaxtarsvæði Evrópu alla síðustu öld, þrátt fyrir langvarandi hömlur á gjaldeyrisviðskipti.

Úrræðalítill  lávarður.

Slitastjórn Glitnis keypti álit hjá Eatwell á þjóðhagslegum álitaefnum við uppgjör þrotabúa gömlu bankanna og hann hefur unnið einlæglega og samvizkusamlega fyrir launum sínum. Einn stærsti vandinn varðar þær eignir sem kröfuhafar eiga hérlendis, en bíða eftir að koma úr landi. Eatwell sá litla möguleika á lausn sjóhengjunnar. Grípa yrði til stórtækra aðgerða, svo sem eignasölu, endurskipulagningu skulda eða nota stórtæka erlenda fjárfestingu í því skyni. Einhvers konar blanda af þessu kæmi vitaskuld vel til greina, en æskilegast væri að Íslendsk stjórnvöld, sem eins og fyrr sagði eiga enga aðild og kröfuhafar kæmust að sameiginlegri niðurstöðu, sem væri báðum hagfelld og til þess fallin að viðhalda og styrkja trúverðugleika hagkerfisins og gengi Íslendsku krónunnar.

Eatwell vill að Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn verði fenginn til að fylgjast með og veita samkomulaginu blessun sína, slíkt skapi traust á samningnum. Augljóst er, að ef ríkið fer að ráðum lávarðarins og skiptir sér af málum mun ríkisábyrgð verða efst á óskalista þeirra sem við förum bónarveginn að. Við vitum að handjárnin frá AGS eru úr rið-fríu stáli og réttum varla fram hendurnar bara af því að lávarðurinn telur það henta.

Frjáls flutningur fjármagns.

Með aðild að EES skrifuðum við undir »fjórfrelsið«, frjálsa flutninga vöru, þjónustu, vinnuafls og fjármagns. Sívaxandi frelsi í viðskiptum og framfarir í flutningatækni hafa gert þjóðum kleift að nýta hlutfallslega yfirburði sína og þannig verið drifhjól efnahagslegra framfara í veröldinni í meira en 200 ár. Til að þessi áhrif náist þurfa markaðir að vera vel skipulagðir, eins frjálsir og við verður komið og háðir ströngum reglum til að tryggja siðferði í viðskiptum og hindra viðleitni manna til að misnota þá. Hið síðasttalda, frjálsir flutningar fjármagns, er vandmeðfarnast. Ástæðan er sú að aldrei er jafnvægi í eftirspurn og framboði á fjármagnsmarkaði. Það eru engar náttúrulegar takmarkanir á eftirspurninni. Peningar eru hvorki »vara« né »þjónusta« heldur ávísun á vöru eða þjónustu. Allir geta endalaust bætt við sig peningum, en sama gildir ekki um vörur, þarfirnar takmarka eftirspurnina.

Í veröld frjálsra flutninga fjármagns er skeytingarleysi um áhrif hagþróunar á velferð allsráðandi. Haldið er fram að hinir of ríku muni láta peningum sínum »rigna« yfir hagkerfið á ný en hið rétta er að »þangað safnast fé sem fé er fyrir«. Kapítalisminn er að ganga sér til húðar því það eru eingöngu fjársterkir neytendur sem geta knúið aflvélar hans. Niðurstaðan er sú að endurskoða verður fjórfrelsið, það er ekkert sáluhjálparatriði að koma hlutunum aftur í það fyrra far sem til ófarnaðar leiddi.

Útgönguskattur.

Seðlabankinn hefur nú haldið gjaldeyrisuppboð í nær þrjú ár. Reynslutölur sýna að hinir landluktu fjárfestar eru reiðubúnir að greiða 35-40% álag fyrir að fá að koma peningum úr landi. Þeir hafa kyngt þessu möglunarlaust, í ljósi þess að þeir ætluðu sér að græða vel þegar þeir færðu fjármuni sína hingað, vitandi um að ávöxtun og áhætta haldast í hendur. Fulltrúar erlendra kröfuhafa hafa lengi sagt að þeir muni sætta sig við að gefa eftir innlendar eignir sínar ef þeir fái að fara með þær erlendu. Það jafngildir þessu hlutfalli sem reynslutölur sýna að greitt hefur verið óformlega fyrir útgöngu.

Íslendsk lög mæla fyrir um, að þrotabú skuli gerð upp í krónum og því hvílir skilaskylda á erlendum eignum þrotabúa. Við eigum greinilega þann kost að leggja á útgönguskatt. Að auki þarf að tryggja aðgang að verulegum fjárhæðum til viðbótar, til að tryggja gjaldeyrisstöðu landsins. Mér er kunnugt um að fjárfestar kenndir við »Private Equity«, einkum í Bandaríkjunum hafa áhuga á að koma að málum, en vilja helst gera það í samstarfi við fjárfesta með staðarþekkingu. Lífeyrissjóðirnir einir koma til greina.

Allt er þegar þrennt er.

Við bárum gæfu til þess með Neyðarlögunum að blanda ekki ríkisábyrgð inn í einkaréttarleg vandræði erlendra lánardrottna, sem farið höfðu offari í stjórnlausum lánveitingum sínum til Íslendskra einkabanka, fullkomlega skeytingarlausir um hag okkar. Þjóðin bar í annað sinn gæfu til að hafna hugmyndum um ríkisábyrgð á Icesave deiluna. Í bæði skiptin glampaði á rið-frítt stál með áletruninni »AGS«. Nú læðist freistarinn enn að okkur, að þess sinni klæddur kápu Eatwell lávarðar og enn erum við beðin að rétta fram hendurnar. Við erum hins vegar fullsödd af endalausum hugmyndum um ríkisábyrgðir. Hann má vel eta þær ofan í sig. Það eru önnur úrræði nærtækari fyrir stjórnvöld sjálfstæðs ríkis.

Byggir sveigjanleiki krónunnar á vanþekkingu um áhrif gengisfellinga?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Byggir sveigjanleiki krónunnar á vanþekkingu um áhrif gengisfellinga?

Fyrst birt í Fréttablaðinu 07. nóvember 2013.

         

     

Leifur Þorbergsson.

Í umræðu um framtíðarskipan peningamála á Íslandi ber iðulega á góma mikilvægi sveigjanleika Íslendsku krónunnar. Er þar átt við þann sveigjanleika sem felst í því að geta aðlagað vexti og gengi krónunnar að efnahagslegum raunveruleika með því markmiði að jafna út hagsveiflur og viðhalda ytra jafnvægi hagkerfisins.

Fáir virðast draga í efa mikilvægi þessa eiginleika. Þeir sem eru fylgjandi krónunni tala um að sveigjanleiki krónunnar hafi bjargað Íslandi eftir hrun, en þeir sem kalla eftir notkun alþjóðamyntar segja sveigjanleikann of dýru verði keyptan. En hversu mikilvægur er sveigjanleikinn?

Samanburður er gagnlegur.

Eistland og Lettland eru smáríki í Evrópu sem líkt og Ísland lentu í miklum hremmingum í kjölfar alþjóðlegu fjármálakreppunnar árið 2008. Ólíkt Íslandi þá höfðu þessar þjóðir á árunum 2004-2005 gengið í EMR II myntstarfið þar sem gjaldmiðlar landanna voru festir við evru. Þessar þjóðir gátu því ekki nýtt sér sveigjanlegt gengi til að auka útflutning og örva eftirspurn eftir innlendri framleiðslu. Gengið var blýfast.

Þrátt fyrir fast gengi hefur útflutningur þessara tveggja Eystrasaltsríkja aukist talsvert umfram útflutning Íslands frá árinu 2007. Gengi Íslendsku krónunnar lækkaði um 49% miðað við Evru, milli áranna 2007 og 2009, en þrátt fyrir það voru Íslendsk útflutningsverðmæti ársins 2010 einungis 3% meiri heldur en árið 2007. Eftir það hefur útflutningur aukist nokkuð (m.a. vegna veiða á makríl), en þó verulegum mun minna en í áðurnefndum Eystrasaltsríkjum.

Þá má spyrja sig hvort sveigjanleiki krónunnar hafi leitt til þess að neytendur hafi skipt innfluttum vörum út fyrir innlenda framleiðslu. Þrátt fyrir að innflutningur hafi dregist verulega saman hefur sá samdráttur í tiltölulega litlum mæli leitt til staðkvæmdaráhrifa fyrir innlenda framleiðslu. Vandfundnir eru t.d. þeir Íslendingar sem skiptu úr Íslendskum í erlendar landbúnaðarvörur þegar gengi krónunnar hækkaði á árunum 2004-2007 og jafnframt fáir sem keyptu Íslendska bíla í stað japanskra eða notuðu Íslendskt timbur við húsbyggingar á árunum þegar gengi krónunnar var lágt.

Neikvæð áhrif gengisfellinga eru augljós.

Staðreyndin er því sú að sveigjanleiki krónunnar hefur sögulega fyrst og fremst lýst sér í því að ytra jafnvægi hagkerfisins er aðlagað í gegnum lækkun á alþjóðlegum kaupmætti Íslendskra neytenda. Þetta er vissulega ákveðin tegund sveigjanleika, en líklega ekki sú framleiðsludrifna aðlögun sem flestir sækjast eftir með sveigjanlegu gengi. Reynsla Eistlendinga og Letta sýnir að ýmsir aðrir þættir spila inn í þá jöfnu en fyrirkomulag gjaldeyrismála.

Af þessu má ætla að sveigjanleiki gjaldmiðils gegni ekki jafn mikilvægu hlutverki í litlu hagkerfi sem byggir útflutning sinn í megindráttum á nýtingu náttúruauðlinda. Á sama tíma eru neikvæðu áhrifin augljós. Í Íslandsskýrslu McKinsey um hagvaxtarmöguleika Íslands segir að alþjóðageirinn muni þjóna lykilhlutverki í útflutningsvexti næstu ára. Til þessa geira flokkast þau fyrirtæki sem eru í samkeppni á erlendum mörkuðum og eru að mestu óháð staðbundnum auðlindum landsins. Fyrirtæki eins og Össur, Marel og CCP. Sé gengið á milli þessara fyrirtækja og stjórnendur þeirra spurðir hvernig fyrirkomulag peningamála myndi helst þjóna þeirra hagsmunum væri svarið nær undantekningarlaust hið sama. Þeir biðja um stöðugleika, ekki sveigjanleika.

Stjórnvöld munu því eiga erfitt með að komast hjá því að svara þeim áleitnu spurningum sem fyrir liggja um framtíðarskipan peningamála. Ef ávinningur af sveigjanleika krónunnar er takmarkaður hlýtur endanlegt markmið að felast í breyttu fyrirkomulagi gjaldmiðlamála. Stóra spurningin er þá hver sú leið eigi að vera?

 

 Svarið er augljóst: Ríkisdalur undir stjórn myntráðs.     

Schengen-heilkenni Íslendskra embættismanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Schengen-helkenni Íslendskra embættismanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 21. október 2013.

                 

Helgi Helgason.

Það vakti athygli mína að í annars ágætri grein sem innanríkisráðherra skrifaði í Morgunblaðið 12. október minnist hún ekki einu orði á eina verstu vá sem riðið hefur yfir Íslendskt samfélag. Nefnilega Schengen. En eftir að hafa fylgst með þróun Schengen hér og annars staðar kemur mér það ekki sérlega mikið á óvart að yfirmaður þess ráðuneytis sem fylgdi því hvað harðast eftir að við gengjum í Schengen sé strax orðin samdauna því ásamt embættismönnum sínum.

Kenning Ögmundar Jónassonar.

Ögmundur Jónasson setti fram mjög trúverðuga kenningu sem hann kallaði ESB-heilkenni embættismanna. Þar útskýrði hann hvernig embættismenn fara ósjálfrátt að tala fyrir inngöngu í ESB vegna þess að málaflokkurinn býður upp á endalausar ferðir á ráðstefnur um alla Evrópu og verður að óbeinni launahækkun eða veitir ýmis fríðindi og lætur embættismanninum finnast að hann og skrifborðið séu gríðarlega mikilvægur hlekkur í framtíðarvelferð landsins.

Schengen-heilkennið.

Þannig virðist þetta líka vera með Schengen. Ef skoðað er hverjir innan stjórnsýslunnar mæla þessu misheppnaða og tilgangslausa samstarfi bót má sjá að það er yfirleitt efsta lag lögreglu og embættismanna í stjórnsýslunni. Þetta er einmitt fólkið sem Vilmundur Gylfason kallaði möppudýr. Oftar en einu sinni hafa óbreyttir lögreglumenn og félög þeirra ályktað um gagnsleysi Schengen.

Í hvert sinn sem umræðan um hætturnar sem leynast í Schengen verður hávær bregðast embættismenn við með skýrslum þar sem tíundað er hversu gott það er fyrir þjóðina að vera í Schengen og iðulega tínd til rök sem falla að því. Síðasta skýrslan sem embættismennirnir í innanríkisráðuneytinu gerðu um hversu þarft það er fyrir okkur að vera í Schengen, og gerð var í tíð Ögmundar Jónassonar, var með eindæmum. Eftir lestur hennar var ég sannfærður um að hún hlyti að hafa verið samin af menntaskólanema því hún minnti frekar á lélega ritgerð en skýrslu.

Schengen er Stjórnarskrárbrot.

Schengen líkt og EES er stjórnarskrárbrot. Þessi fullyrðing er ekki bara frá mér komin. Þetta er álit þáverandi forsætisráðherra þegar við gengum í Schengen og þetta er álit manna eins og Össurar Skarphéðinssonar. Það er skondið að í fréttum 11. október sagði innanríkisráðherra að hún ætlaði ekki að standa að því að brjóta stjórnarskrána með því að stöðva uppboð sýslumanna á húseignum fólks. Ef Hönnu Birnu er svona umhugað um stjórnarskrána er hún auðvitað ekki samkvæm sjálfri sér ef hún stöðvar ekki strax Schengen-samstarfið sem er stjórnarskrárbrot og hefur viðgengist í mörg ár.

Öll rök hníga að því að við eigum án tafar að segja upp Schengen. Þegar menn gera rannsókn í aðferðafræði leitast þeir við að bera saman atburði fyrir og eftir. Við vitum að fyrir Schengen þreifst ekki mansal á Íslandi, skipulögð glæpastarfsemi var nánast ekki til, fáir fangar voru útlendir glæpamenn, fíkniefni voru tæpast framleidd í stórum stíl í landinu. Og nú er það nýjasta nýtt, erlendir útigangsmenn eru orðnir svo ágengir að Íslendskir útigangsmenn fá ekki lengur pláss í gistiskýlum ætluðum þeim (DV. 28.8. 2013). Á maður að hlæja eða gráta?

Kampavíns- og Koníaksfundir.

Á sama tíma og innanríkisráðherra skrifar fallega grein um hvað henni er annt um öryggi okkar hinna er allt við það sama og öryggi borgaranna getur bara versnað með áframhaldandi veru í Schengen. Og á meðan sækir efsta lag embættismanna í lögreglunni og innanríkisráðuneytinu áfram kampavíns- og koníaksfundi í Brussel eða fer í vettvangsferðir til Estrasaltsríkjanna til að sjá með eigin augum rússneska glæpamenn kaupa sér aðgang að Schengen á landamærunum eins og Íslendska embættiskonan lýsti í fjölmiðlum fyrir stuttu.

Og hver voru viðbrögð hennar? Jú, þetta kom henni á óvart! Svo ekkert meira með það, því á eftir beið slökun á hótelinu, þægileg flugferð til Íslands og dagpeningar á eftir. Þjóðin vill úr Schengen. En duglausir embættismenn og stjórnmálamenn þora ekki. Þarf virkilega að fara að safna undirskriftum enn eina ferðina til að koma vitinu fyrir þetta fólk?