Lagarök en ekki samningaleið leiddu til sigurs í Icesave-deilunni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

  Samstaða þjóðar gegn Icesave

 

 

Lagarök en ekki samningaleið leiddu til sigurs í Icesave-deilunni.

Fréttatilkynning 14. febrúar 2013.

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök einstaklinga, sem börðust gegn Icesave-kröfum Bretlands og Hollands. Fyrsta verkefni Samstöðu var að standa fyrir áskorun á forseta Íslands og Alþingi um að fram færi þjóðaratkvæði um Icesave-III-lögin. Undirskriftasöfnunin fór fram á vefsíðunni www.kjosum.is og réði niðurstaða hennar miklu um þá ákvörðun forsetans að neita undirskrift Icesave-III-laganna.

Næsta verkefni Samstöðu þjóðar gegn Icesave var að upplýsa almenning um staðreyndir Icesave-málsins og afhjúpa þær rangfærslur sem stundaðar voru, í aðdraganda þjóðaratkvæðisins 09. apríl 2011. Hvatti Samstaða eindregið til að Icesave-III-lögin yrðu felld úr gildi og beitti einkum lagarökum gegn samningaleið ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

Með dómi EFTA-dómstólsins 28. janúar 2013, á tveggja ára afmæli Samstöðu þjóðar gegn Icesave, lauk því verkefni sem félagið var stofnað til að leysa af hendi. Íslendskur almenningur og forseti Íslands, herra Ólafur Ragnar Grímsson, stöðvuðu áætlun um að hneppa þjóðina í skuldafjötra. Af auðmýkt er landsmönnum þakkaðar frábærar undirtektir við sameiginlegan málstað, um leið og við sendum öllum samherjum hamingjuóskir.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hafnar þeim fullyrðingum, sem ríkisstjórnin heldur fram, að úrslit Icesave-deilunnar hafi fyrir tilviljun fallið Íslandi í vil. Úrslitin réðust ekki heldur af lögfræði-brellum í boði ríkisstjórnarinnar. Röksemdir Íslands voru fyrir hendi frá fyrstu dögum deilunnar, en ríkisstjórnin neitaði að hlusta. Sigur Íslands byggði á lagarökum sem einstaklingar og félög hafa haldið til haga. Lagarök báru sigur á samningaleið ríkisstjórnarinnar í Icesave-deilunni.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hvetur til að strax að loknum kosningum til Alþingis, verði hafist handa við málsókn gegn Bretlandi og Hollandi. Þessi ríki brutu á lögsögu Íslands, með valdboðs-aðgerðum sem byggðu á hryðjuverkalögum í Bretlandi og bankalögum í þessum ríkjum. Með ólöglegum aðgerðum sínum brutu gömlu nýlenduveldin samninginn um Evrópska efnahagssvæðið (EES), auk alþjóðlegra sáttmála. Málssókn Íslands ber að hefja fyrir Evrópudómstólnum, sem samkvæmt samningnum um EES er réttur dómstól. Samstaða þjóðar hefur nú þegar rutt brautina, með kæru til Framkvæmdastjórnar ESB og kröfu um að brotin á sjálfstæði Íslands komi til úrskurðar hjá Evrópudómstólnum.

Samstaða þjóðar gegn Icesave hvetur þjóðina, að ganga til þessa verks með okkur og taka þessari herhvöt með sama hugarfari og herhvötinni sem Samstaða þjóðar gegn Icesave sendi frá sér 10. febrúar 2011. Við það tækifæri sendum við þjóðinni eftirfarandi hvatningu:

Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskriftarsöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi.

Hvalreki af gjaldeyri í skjóli Ríkisdals

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Hvalreki af gjaldeyri í skjóli Ríkisdals.

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. febrúar 2013.

   

Guðmundur Franklin Jónsson.

Fólkið í landinu fagnar niðurstöðu Icesave-dómsins og stjórnmálamenn nudda sér upp við sigurvegarana til að komast í kastljós þessarar frábæru niðurstöðu. Það var einkennilegt að sjá svipinn á sumum, þegar niðurstaðan lá fyrir og fékk maður á tilfinninguna, að þessir sömu hefðu vonað að niðurstaðan væri öðruvísi og beint lýðræði ætti ekki upp á pallborðið hjá Íslendingum.

Viðbrögð stjórnvalda og annarra flokka sem studdu síðasta Icesave-samninginn voru: »Það hefði getað farið verr, hvað ef við hefðum tapað?« Já, hvað ef við hefðum tapað? Lítið hefði gerst, Íslendingar hefðu allavega ekki verið dæmdir í fjársektir, en eitt er víst að stjórnmálamenn sem sumir eru á útleið, hefðu áminnt þjóðina og þ.a.l. alla þá sem tóku þátt í að kveða þennan draug niður um langa tíð um vanhæfni almennings til að taka »réttar« ákvarðanir.

Gríðarleg tækifæri.

Íslendingar verða nú að passa sig og gæta jafnræðis þegar kemur að greiðslum úr þrotabúum gömlu bankanna. Ekki megum við gera upp á milli Íslendskra kröfuhafa og erlendra, en gríðarleg tækifæri liggja í niðurstöðu Icesave-dómsins, en hún gerir m.a. Íslendingum kleift að gera upp þrotabú Landsbankans í Íslendskum krónum og skylda aðra erlenda kröfuhafa hinna bankanna til að taka við krónum, en krónan er okkar lögeyrir. Bretar og Hollendingar sem og aðrir verða að sætta sig við að fá restina af Icesave-kröfum sínum greiddar í krónum, vegna gjaldeyrishaftanna. Þeir eru í kjölfar niðurstöðu EFTA-dómstólsins í sömu stöðu og aðrir kröfuhafar bankanna. Þetta leiðir allt til þess að hér verður hvalreki af erlendum gjaldeyri, sem við þurfum ekki að greiða strax úr landi.

Gjaldeyrishöft.

Gjaldeyrishöftin valda því meðal annars, að aflandskrónur og innistæður erlendra aðila eru og verða fastar í krónum sem vaxa dag frá degi á fullum vöxtum í bankakerfinu og köllum við þetta allt saman Snjóhengju. Vextir á þessar innistæður eru að lágmarki um 60 milljarðar á ári og fara hækkandi. Við þetta bætast svo innheimtur þrotabúa föllnu bankanna og uppsöfnun á reiðufé, sem þarf að borga vexti af. Snjóhengjan er í dag talin vera um 1.200 milljarðar, en með tíð og tíma verður hún að lágmarki 2.500 milljarðar. Það þarf nú vart að taka það fram að kostnaðinn af þessu þurfa Íslendsk heimili og fyrirtæki að bera.

Ríkisdalur er lausnin.

Ef landsmenn vilja koma á efnahagslegum stöðugleika og losna við gjaldeyrishöftin og Snjóhengjuna er ein aðferðin að gera nýjan Ríkisdal að lögeyri og festa gengi hans við Bandaríkjadal. Bandaríkjadalur er aðalviðskiptamynt Íslands og mest notaði gjaldmiðill veraldar. Öllum Íslendskum krónum landsmanna, launum, lausu fé, innistæðum, skuldum, verðbréfum, o.s.frv. yrði skipt út fyrir Ríkisdal. Gengi Ríkisdalsins myndi sveiflast eins og gengi Bandaríkjadals gagnvart öðrum gjaldmiðlum. Gamla krónan yrði áfram í gildi, en eignir þrotabúanna og allar aflandskrónur, þ.e. Snjóhengjan, sætu eftir í gömlu krónunni og gætum við þá samið sérstaklega við hrægammasjóðina, þrotabúin og aðra eigendur gömlu krónunnar um að losna úr prísundinni. Innlánsvextir á gömlu aflandskrónunum gætu verið 0,0% og hagkerfið leyst úr gíslingu.

Lausnargjaldið.

Þrotabúum föllnu bankanna, eigendum aflandskrónanna og erlendu hrægammasjóðunum væri hægt að bjóða tvær leiðir til að losna úr viðjum gjaldeyrishaftanna:

a) skipta yfir í Ríkisdal með 95% afföllum.

b) skipta á aflandskrónugengi í 30 ára skuldabréf, útgefið í Bandaríkjadölum á mjög lágum vöxtum.

Ef erlendu hrægammasjóðirnir vilja ekki þiggja þetta boð, þá verða þeir rukkaðir um vexti á innistæðum sínum eftir fyrsta árið fyrir allt umstangið við gömlu krónuna, en við þetta má bæta að bankar í Sviss rukka geymslugjald fyrir fé, sem þeir varðveita. Þetta sparar tugi milljarða kr. á ári í vaxtakostnað. Peningana, sem koma í ríkissjóð með útgáfu nýja skuldabréfsins, má nota til þess að borga upp það sem hægt er og skuldbreyta erlendum skuldum ríkissjóðs og fara í nauðsynlegar fjárfestingar hér á landi. Líta verður á aflandskrónurnar og niðurstöðu Icesave-dómsins sem sérstakt tækifæri, snúa verður taflinu við og veita erlendum hrægammasjóðum makleg málagjöld. 6 til 9 mánuði tæki að koma þessari leið í verk. Þetta er mitt ískalda hagsmunamat í stöðunni.                                         

Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Tuttugu fyrrum ráðherrar íhuguðu um Icesave og ákváðu að segja »JÁ«.

 

Mikið hljóta Íslendingar að vera lánsöm þjóð, því að tuttugu fyrrum ráðherrar tóku sig til og íhuguðu um Icesave-kröfurnar. Þetta gerðu þeir óbeðnir og ólaunaðir, af einskærum kærleika til almennings í landinu. Þetta skeði í aðdraganda þjóðaratkvæðis um Icesave-kröfur nýlenduveldanna, sem fór fram 09. apríl 2011.

Hér fyrir neðan getur að líta auglýsingu þessa sómafólks, sem birtist í Fréttablaðinu 02. apríl 2011, sléttri viku fyrir þjóðaratkvæðið. Með birtingunni hefur vafalaust verið ætlunin að hafa vit fyrir þeim almúga sem árum saman kaus ráðherrana til setu á Alþingi. Mikil hljóta vonbrigðin að hafa orðið í brjóstum þeirra fyrrverandi, þegar almenningur hafnaði lögunum um Icesave.

Ennþá sárari hefur brjóstverkur þeirra fyrrverandi orðið þegar EFTA-dómstóllinn felldi þann úrskurð  28. janúar 2013, að leiðarljós ráðherraliðsins hafði verið villuljós. Engar lagalegar forsendur voru fyrir Icesave-kröfunum. Þær byggðu einungis á undirgefni og auðmýkt Íslendskra stjórnvalda gagnvart erlendu valdi.

Ég sendi öllum þessum fyrrverandi ráðherrum og aðstandendum þeirra mínar innilegustu samúðarkveðjur. Vonandi munu mistök þeirra ekki endast út yfir gröf og dauða. Vonandi mun einhver Íslendingur finnast sem af miskun sinni fyrirgefur þessu fólki.

Loftur Altice Þorsteinsson.

 

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Íslendingar afþakka dýrkeypta lögfræðiráðgjöf um Icesave.

Fyrst birt 18. marz 2011.

Loftur Altice Þorsteinsson.   

Fréttablaðið birti 17. marz 2011 álit átta lögfræðinga á Icesave-lögunum, undir fyrirsögninni Dýrkeyptur glannaskapur. Ekki virðast lögfræðingarnir hafa hugsað lengi né djúpt um Icesave-kröfur Bretlands og Hollands, því að skrif þeirra einkennast af innihalds-lausum upphrópunum og fullyrðingum af sömu tegund og eru einkennandi fyrir málflutning ríkisstjórnarinnar. Ég vil andmæla málflutningi lögfræðinganna um leið og ég afþakka þeirra dýrkeyptu lögfræðiráðgjöf.

1.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef landsmenn hafna Icesave-III í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 verði ekki lengra komist til lausnar Icesave-deilunnar með samningum. Þetta er sannanlega röng fullyrðing, því að á öllum stigum dómsmáls er hægt að taka upp samninga. Það er einungis ef Icesave-III verður samþykkt sem búið verður að loka öllum undankomuleiðum. Ísland verður þá háð mikilli efnahagslegri áhættu í marga áratugi.

2.    Lögfræðingarnir virðast telja að samninganefnd ríkisstjórnarinnar hafi verið að gæta hagsmuna almennings, þegar þeir undirgengust forsendulausar kröfur Breta og Hollendinga. Allir landsmenn vita að ríkisstjórnin hefur gengið erinda þessara tveggja ríkja og gegn því sem rétt er og sanngjarnt. Ríkisstjórnin hefur meira að segja gengið svo langt í þjónkun sinni við hið erlenda vald, að hún hefur í þrígang samþykkt að afsala lögsögu Íslands. Með Icesave-III hefur þó ríkisstjórnin sett nýtt heimsmet í flónsku. Bretlandi og Hollandi er fært sjálfdæmi í Icesave-deilunni í heild sinni, með að ríkisstjórnin samþykkti að ágreiningsmál fari fyrir gerðardóm. Gerðardómurinn mun starfa fyrir luktum dyrum, nýta sér lög Bretlands ef með þarf og rétta í London. Niðurlæging Íslands verður fullkomin ef Icesave-III verður samþykkt.

3.    Lögfræðingarnir halda fram þeirri fjarstæðukenndu fullyrðingu, að með því að landsmenn undirgangist Icesave-klafann sé endanleg niðurstaða Icesave-málsins í höndum Íslendinga. Getur verið að lögmennirnir hafi ekki litið á Icesave-samningana ? Með lögum 13/2011 er lokað öllum glufum sem kunna að finnast til sangjarnrar lausnar Icesave-deilunnar. Geirneglt er að öll áhætta og kostnaður eru lögð á herðar Íslendinga. Lögmennirnir virðast ekki bera mikla virðingu fyrir dómstólum, ef þeir halda að fullkomið afsal lögsögu hafi engar afleiðingar.

4.    Lögfræðingarnir sýna fullkominn glannaskap, þegar þeir fullyrða um mikinn kostnað atvinnulífs og samfélags af Dómstólaleiðinni. Ekki er hægt að ræða við þessa menn um heiður og sæmd, en þeir ættu að skilja að tuga eða hundraða milljarða Icesave-baggi hlýtur að sliga alla landsmenn. Samningaleiðin er tafarlaus uppgjöf en Dómstólaleiðin felur í sér möguleika til gagnsóknar. Að nefna alþjóðlegu matsfyrirtækin til stuðnings uppgjöfinni er fullkomið narr og kjánaskapur.

5.    Lögfræðingarnir eru svo illa að sér að þeir virðast ekki hafa heyrt af úrskurði ESA frá 15. desember 2010, að minnsta kosti nefna þeir hann ekki á nafn. Með þeim úrskurði ógilti ESA veigamestu hótanirnar frá 26. maí 2010. Ólíkt hótunarbréfinu frá 26. maí, sem lögfræðingarnir hampa, er álit ESA frá 15. desember vel rökstutt og niðurstaðan ótvíræð. ESA úrskurðaði sem sagt að engir samningar, lög eða tilskipanir hefðu verið brotin, varðandi mikilvægustu atriði málsins: Fullkomlega var löglegt að veita innistæðueigendum forgang. Einnig úrskurðaði ESA að framkvæmd FME á millifærslum úr gömlu bönkunum yfir í þá nýgju var fullkomlega eðlileg. Lagasetning og réttarframkvæmd Neyðarlaganna er því traust, svo framarlega sem lögsögu Íslands er ekki varpað fyrir borð með Icesave-III-samningunum. 

6.    Lögfræðingarnir fullyrða að ef ekki verður gefið eftir fyrir gömlum og úreltum hótunum Per Sanderud, muni ESA ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum. Sannleikurinn er sá að örsmáar líkur eru fyrir slíkri ákæru, enda tilefnið ekkert. Flestar stofnanir ESB og sérfræðingar á vegum Evrópuríkisins hafa gefið yfirlýsingar um afdráttarlaust bann við ríkisábyrgðum á innistæðu-trygginga-kerfum Evrópska efnahagssvæðisins. Í þessu sambandi má nefna að yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar, um að allar bankainnistæður á Íslandi séu ríkistryggðar, er fullkominn þvættingur. Einungis Alþingi með samþykki fullveldishafans-almennings getur veitt slíkar tryggingar.  

7.    Lögfræðingarnir slá um sig með slagorðum eins og »kokhreysti« og »barnaskapur«. Líklega álíta þeir að þetta séu sterk lögfræðirök. Nær öruggt má telja að ESA mun ekki ákæra Ísland fyrir EFTA-dómstólnum, þar sem engar forsendur eru fyrir sektardómi. Vangaveltur lögfræðinganna um sektarlíkur út frá fyrri ákærum ESA eru því varla svara verðar. ESA hefur að sögn unnið 27 mál fyrir EFTA-dómstólnum en hvað hefur ESA fallið frá mörg hundruð ákærum ? Forseti ESA virðist vera í skítverkum fyrir hagsmuni Bretlands og Hollands. Hvernig væri að Íslandi gerði kröfu um að þessum erindreka yrði vísað úr starfi ?   

8.    Eins og flestum nema lögfræðingunum er orðið ljóst, hefur EFTA-dómstóllinn það verkefni að fjalla um brot á EES-samningnum. Svo lengi sem Ísland heldur lögsögu yfir Icesave-málinu eru það bara Íslendskir dómstólar sem geta fellt sektardóma. Þeir dómar verða að byggja á löggjöf Íslands og engin maður með réttu ráði gefur andstæðingum sínum sjálfdæmi, eins og fyrirhugað er að gera með Icesave-lögunum. Hvað gerir þessa átta lögfræðinga að algjörum kjánum ? 

   

>>>><<<<

Dýrkeyptur glannaskapur.

Fyrst birt í Fréttablaðinu 17. marz 2011.

 

Þjóðaratkvæðagreiðslan 9. apríl snýst um það hvort við ljúkum Icesavemálinu með samningum eða höfnum frekari samningum og höldum deilunni gangandi næstu ár fyrir dómstólum með tilheyrandi kostnaði og áhættu. Með þeim samningum sem þverpólitísk samninganefnd náði og aukinn meirihluti Alþingis studdi er bæði áhætta Íslands og kostnaður lágmarkaður. Gagnrýnendur samningsins benda á að endanlegur kostnaður Íslands sé háður óvissuþáttum á borð við heimtur úr þrotabúi Landsbankans, almenna efnahagsþróun og gengisþróun. Þessi atriði eiga einnig  við um dómstólaleiðina.  Órökrétt er  að halda því fram að valið í þjóðaratkvæðagreiðslunni standi á milli þess kostnaðar sem felst í samningnum með sínum óvissuþáttum og þess að enginn kostnaður  falli á Ísland.   

Aðeins annar kosturinn markar lok Icesavemálsins og þá með skilmálum og áhættu sem við áttum þátt í að semja um og lágmarka. Nei við þeirri leið þýðir að endanleg niðurstaða málsins er úr okkar höndum. Fórnarkostnaður atvinnulífs og samfélags af áframhaldandi ófriði er óþekktur. Kostnaðurinn við tapaða dómstólaleið verður aldrei minni en af þeim samningi sem búið er að ná, reyndar  örugglega miklu meiri. Jafnvel þótt Ísland ynni málið  eftir langdregin málaferli er óvíst um kostnað sem af því stafaði en alþjóðlegu matsfyrirtækin hafa metið það svo að hann yrði okkur þungbærari en fyrirliggjandi samningur.  

Eftirlitsstofnun EFTA (ESA), sem hefur það hlutverk að túlka og fylgja eftir lögum og reglum tengdum EES, hefur þegar gefið út það álit sitt að Ísland beri ábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innstæðueigenda og fjárfesta þar sem eignir sjóðsins dugðu ekki til að standa undir lögbundinni lágmarkstryggingu sparifjáreigenda í útibúum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi. Ljúki Icesave deilunni ekki með samningum mun ESA fara með samningsbrotamál gegn Íslandi fyrir EFTA dómstólinn. ESA hefur hingað til unnið 27 af 29 málum sem farið hafa þessa leið og þarf alveg sérstaka tegund af kokhreysti til þess að viðurkenna ekki  að dómstólaleiðin felur í sér alvarlega áhættu fyrir Ísland.   

Það er beinlínis barnalegt að láta sér detta í hug  að Íslandi stæði til boða að greiða samkvæmt núverandi samningi ef EFTA  dómstóllinn kæmist að þeirri niðurstöðu að Ísland hefði brotið gegn EES samningnum að því er varðar innstæðutryggingar. Sá dómur gæti fallið sumarið 2012 og þá yrðu Íslendingar að ákveða hvort þeir sinntu niðurstöðu dómstólsins. Gerðu  þeir það ekki gæti ESA neyðst til þess að höfða annað mál til þess að fá staðfest að Ísland hefði ekki virt hina fyrri niðurstöðu. Færi nú á sömu leið, það er að EFTA dómstóllinn dæmdi með ESA, flyttist málið yfir á vettvang alþjóðastjórnmála. Afleiðingar gætu hugsanlega orðið þær að Íslandi yrði vísað af evrópska efnahagssvæðinu. Þá blasti við hætta á að lagður yrði tollur á íslenskar vörur í Evrópu sem hafa notið  tollfrelsis frá 1971 og er þá hætt við að „mörgum kotbændunum muni þykja verða þröngt fyrir dyrum“ eins og Einar þveræingur hefði orðað það, þar á meðal öllum sem lífsbjörg hafa af fiskveiðum og vinnslu, þegar 30% tollur yrði lagður á þær vörur í Evrópu.  

Væru íslensk rök og sjónarmið hin einu réttu eða viðurkenndu í þessari deilu þyrftum við ekki að hafa miklar áhyggjur. Því miður er svo ekki. Við höfum engan rétt til þess að leika okkur að efnahagslegri framtíð barna okkar með því að halda áfram að þykjast ósigrandi og geta boðið hvaða aðstæðum sem er byrginn.  Sá hugsunarháttur hefur þegar kallað yfir okkur eitt hrun og við megum ekki við öðru.  

Við undirrituð munum því segja já í væntanlegri atkvæðagreiðslu.

  

   

Reykjavík, 15. mars 2011        Garðar Garðarsson, hrl. Gestur Jónsson, hrl. Guðrún Björg Birgisdóttir, hrl. Gunnar Jónsson, hrl. Jakob R. Möller, hrl. Lára V. Júlíusdóttir, hrl. Ragnar H. Hall, hrl. Sigurmar K. Albertsson, hrl.

  

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

  

 

   

Vilja Íslendingar fremur höfðingjaveldi og þingræði, en lýðveldi og lýðræði?

 

 

 

 

Fyrst birt í Morgunblaðinu 06. febrúar 2013.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Bæði Platon og Aristóteles gerðu sér grein fyrir að stjórnarformi ríkja getur verið háttað á þrennan hátt. Stjórnarformið getur verið einveldi, höfðingjaveldi, eða lýðveldi sem áður fyrr var nefnt þjóðveldi. Svonefnd þjóðveldisöld er auðvitað rangnefni, því að góðjörðum (goðorðum) fylgdi seta á Alþingi og nafnið höfðingjaveldisöld væri eðlilegra.

 

Stjórnarfar í ríkjum ræðst ekki endilega af hinu ritaða stjórnarformi. Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði, þótt stjórnarskrá lýðveldisins geri auðvitað ráð fyrir lýðræði. Eftir söguleg átök um Icesave-lögin hefur vitund almennings vaknað um þá staðreynd að stjórnarform Íslands er lýðveldi. Nú er komið að almenningi að heimta sín fullveldisréttindi.

 

Fyrsta lýðveldi heimsins var stofnað í Spörtu, með þrískiptu ríkisvaldi.

 

Eitthvert merkasta stjórnarform allra tíma var í Spörtu og entist það í um 500 ár, allt til ársins 188 fyrir Krist þegar Sparta gafst upp fyrir Akkneska-bandalaginu. Stjórnarskrá Spörtu skilgreindi fyrsta lýðveldi sögunnar, sem komið var á fót um 200 árum fyrir lýðræði í Aþenu.

 

Tveggja deilda löggjafarþing var í Spörtu, Almenningsdeild (Apella) þar sem almenningur átti sæti og Öldungadeild (Gerousia) þar sem sátu 28 borgarar og tveir erfða-konungar. Til Gerousia var kosið almennum kosningum og kjörgengir voru allir sem orðnir voru sextugir. Kosningin var til æviloka, en þar sem þingmenn voru orðnir rosknir við kosningu var seta þeirra ekki langvinn. Gerousia fór með dómsvald og samningu lagafrumvarpa.

 

Apella, sem kom saman mánaðarlega, fór með fullveldisrétt í Spörtu. Þar áttu rétt til setu allir þrítugir karlar. Sem dæmi um jafnréttishugsun Spartverja, má geta þess að öllu landi var skipt jafnt á milli borgaranna. Í Apella voru lagafrumvörp tekin til umræðu og þau samþykkt eða þeim hafnað. Öll þingmál fóru því í þjóðaratkvæði. Apella hafði jafnvel rétt til að dæma konunga til útlegðar, sem staðfestir fullveldisrétt almennings.

 

Framkvæmdavaldið var í höndum fimm ráðherra (Eforos), sem stjórnuðu utanríkismálum ekki síður en almennri stjórnsýslu ríkisins. Ráðherrar voru kosnir af Apella til eins árs og endurkosning var bönnuð. Aðkoma konunganna að stjórnkerfinu var takmörkuð við setu í Gerousia og starf hershöfðingja á stríðstímum.

 

Aðgreining ríkisvaldsins í þrjá þætti er staðfest í stjórnarskrá Íslands.

 

Jean Bodin (1530-1596) endurvakti hina fornu umræðu um mismunandi stjórnarform ríkja, en það var líklega Charles-Louis Montesquieu (1689-1755) sem í nútímanum var fyrstur til að setja fram kröfuna um aðgreiningu ríkisvaldsins í þrjá þætti. Þessi aðgreining er undirstaða stjórnarskrár Íslands og hefur verið með nær óbreyttu orðalagi frá 1920, en í 2. grein hennar segir:

 

Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.

 

Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds er sérstaklega undirstrikaður í 1. grein Stjórnarskrárinnar, um leið og staðfest er að Ísland er lýðveldi, en í þeirri grein segir: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn« . Þessi grein merkir að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) er bundið af þeim ákvörðunum sem löggjafarvaldið (Alþingi) tekur í formi löggjafar. Eins og margir þekkja, hafa þingræðissinnar túlkað þessa grein á þann fráleita hátt, að Alþingi skuli lúta höfðingjaræði.

 

Stjórnarskrá Íslands skilgreinir stjórnarform ríkisins sem lýðveldi. Án vafa byggist hún á stjórnarskrá Bandaríkjanna frá árinu 1787 og stjórnarskrá Frakklands frá árinu 1792. Báðar þessar stjórnarskrár gera ráð fyrir þrískiptu ríkisvaldi og því mikilvæga atriði, að framkvæmdavaldið er háð lagasetningu löggjafarvaldsins (þingbundin ríkisstjórn). Stutt skilgreining á skiptingu ríkisvaldsins í lýðveldum er því:

 

1. Löggjafarvald, sem starfar í tveimur þingdeildum.

2. Framkvæmdavald, með ríkisstjórn undir forustu forseta lýðveldisins.

3. Dómsvald, með Hæstarétt sem æðsta dómsstig.

 

Stjórnarformi lýðveldis fylgir að fullveldið er hjá almenningi. Við stofnun lýðveldis á Íslandi 1944, færðist fullveldisrétturinn frá konungi til almennings á Íslandi. Þess vegna er 17. júní fullveldisdagur þjóðarinnar en ekki 1. desember 1918. Ísland varð sjálfstætt konungsríki 1918, með fullveldisréttinn í höndum konungs. Höfðingjastéttin á Íslandi hefur séð sér hag í að blekkja fólk varðandi eðli og inntak fullveldis. Afnám deildaskiptingar á Alþingi voru tilburðir höfðingjanna til að koma á höfðingjaveldi í landinu. Núverandi ástandi þarf að breyta, taka aftur upp deildaskipt Alþingi og auka fullveldisréttindi almennings.

 

 

 Sú sorglega staðreynd blasir við, að allt frá stofnun lýðveldis

hafa Íslendingar búið við höfðingjaræði,

þótt stjórnarskráin geri ráð fyrir lýðræði.

 

>>>><<<<

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011.

 

Hvaða samtök eru Samstaða þjóðar gegn Icesave ?
1.     Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök sem stofnuð voru til að berjast gegn þeirri lögleysu og siðferðilegu rangindum sem birtast í Icesave-kröfum Breta og Hollendinga. Svo virðist komið, að Alþingi Íslendinga ætli að hafa forgöngu um að lagður verði óbærilegur skuldabaggi á þjóðina. Samtökin hafa nú hrint af stað undirskriftasöfnun um áskorun á forseta Íslands, að staðfesta ekki ný lög sem fela í sér ábyrgð ríkissjóðs á Icesave.
 
Eru lagarök fyrir Icesave-kröfum Bretlands og Hollands  ?
2.     Að mati Samstöðu eru engin lagarök fyrir því að almenningur á Íslandi eigi að greiða erlendar skuldir Landsbankans, sem var einkabanki með rekstur og innistæðu-tryggingar í þremur löndum. Samkvæmt lögum og reglugerðum um innlánstryggingakerfi ber ríkissjóði Íslands ekki skylda til að gangast í ábyrgð fyrir Icesave. Allar innistæður í Landsbankanum hafa verið greiddar eigendum reikinganna. Nú er þess beðið, að þrotabú Landsbankans verði gerð upp. Þá mun koma í ljós að hve miklu leyti bankinn á fyrir innistæðum og öðrum skuldum. 

Er lögsaga Íslands virt í samningunum ?
3.     Samstaða krefst þess að farið verði að lögum landsins við uppgjör Landsbankans. Alþingi ætti að standa fremst í flokki þeirra sem lög vilja virða í þessu landi. Alþingi ætti að standa vörð um lögsögu þjóðarinnar og ekki ljá máls á framsali lögsögunnar til erlendra ríkja. Ef Bretland og Holland vilja fylgja kröfum sínum eftir með dómsmálum, eiga þau dómsmál að fara fram hér á landi samkvæmt Íslendskum lögum. Þeir samningar sem nú liggja fyrir Alþingi eru vanvirða við eldsta lögjafarþing heims. Icesave-samningar-III gera ráð fyrir veigamiklu afsali á lögsögu og þar með sjálfstæði þjóðarinnar.
   
Er óvissa um endurheimtur hjá þrotabúi Landsbankans ?
4.     Óvissa er um hvað mun innheimtist af kröfum Landsbankans og getur sú óvissa varað lengi og er háð mörgum þáttum, s.s. efnahagsþróun almennt og hvernig margar eignir Landsbankans halda verðgildi. Óvissa er um hvað af kröfunum sem innheimtast ganga upp í að greiða Icesave og hvernig forgangsröð krafna verður. Fullkomin óvissa er einnig um gengisþróun krónunnar, en kröfurnar eru í erlendum gjaldmiðli.
 
Er fullveldisréttur almennings virtur með fyrirhugaðri málsmeðferð     Alþingis ?
5.     Minna má á átökin um Icesave-II, sem náðu hámarki með þjóðar-atkvæðinu 6. marz 2010. Með þeirri atkvæðagreiðslu sannaði almenningur andstöðu við hið grímulausa erlenda vald og staðfesti jafnframt fullveldisrétt sinn. Með þjóðaratkvæðinu helgaði þjóðin sér sérstaklega Icesave-málið. Samstaða hafnar algerlega öllum hugmyndum um að Alþingi taki endanlega ákvörðun í þessu máli. Alþingi hefur ekki stjórnarfarslega heimild til að taka neinar ákvarðanir í andstöðu við vilja almennings. 

Er hætta á að Ísland verði skotspónn viðskiptaþvingana ?
6.     Samstaða telur fullyrðingar um að Ísland og íslenskir aðilar verði útilokaðir frá samskiptum og viðskiptum, þar með töldum hagstæðum erlendum lánamöguleikum, samþykki þeir ekki Icesave, séu ekki byggðar á haldbærum rökum. Reynslan sýnir að slíkar útilokunartilraunir, sem yfirleitt koma frá sérstökum en fáum aðilum, renna fljótt út í sandinn en samskipti byggjast á hagsmunum  og viðskipti á arðsemissjónarmiðum sem íslenskir aðilar geta vel risið undir. Lánshæfi íslenska ríkisins, og þar með trúverðugleiki Íslands sem efnahagslega sjálfstæðrar þjóðar, mundi laskast mikið ef stór óþekktur skuldabaggi félli á ríkissjóð.
 
Hvert er verkefni Samstöðu og almennings í Icesave-deilunni ?
7.     Samstaða skorar á landsmenn að láta Alþingismenn vita af andstöðu sinni við ábyrgðum á Icesace-samningunum. Þetta er til dæmis hægt að gera með skilaboðum til einstakra Alþingimanna og blaðaskrifum. Ef ekki tekst að hindra Alþingi í að samþykkja frumvarp ríkisstjórnarinnar, verða landsmenn að krefjast þjóðaratkvæðis um Icesave-málið. Alþingi og forseti Íslands fara með Icesave-málið, þar til þjóðaratkvæðis kemur. Mótmælum sínum verður almenningur að beina að þessum aðilum.

Hverjar eru aðgerðir Samstöðu til að hindra Icesave-kúgunina ?
8.     Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskrifasöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta Lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi. 

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island.

Peter Ørebech.

Skal den islandske stat dekke tapet til britiske og nederlandske innskytere som mistet sine innskudd (3,1 mrd. £) etter at internettbanken Icesave kollapset i oktober 2008? Ni av ti islendinger mente at dette ikke er statens ansvar, og stemte nei til islandske regjeringens forslag til Icesave-avtaler.  Island valgte derved en annen vei enn for eksempel Irland som ved hjelp av statlige midler (7 mrd €) reddet 2 av storbankene fra konkurs.

Nå har EFTA-domstolen talt (28 januar 2013) og svaret på om den islandske staten – og dermed i praksis islandske skattebetalerne - skal dekke tapet, er klart nei. domstolen har tolket EØS-retten og har på alle punkter – dvs. de 3 hovedanførsler – kommet til at Island ikke er forpliktet til dette jf. Direktiv 94/19/EC om bankgarantifond.

Iht. Island garantifond (Tryggingasjóður) må bankene betaler premie iht. sine innskudd, jf. Islands lov nr. 98/1999 om innskuddsgaranti og investeringsutjevningsfond og Handelsdepartementets forskrift av 21. februar 2000. Dette regelverket bygger på EØS-avtalen. Fondet er iht. lovens artikkel 2 en privat stiftelse som ellers i EØS/EU.  Banker etablert i Island må være medlemmer av fondet. Det samme gjelder for filialer av slike banker som opererer i Island og for selskaper som virker innenfor EØS forøvrig.

Ifølge EØS-regelverket skal selskapene redegjøre overfor kundene hvilke garantier som gjelder for deres innskudd.  M.a.o; disse garantifond tilsvarer forsikringsselskaper der medlemmenes “forsikringspremie” skal dekke fremtidige utbetalinger på grunn av skader. Mer om lovverket se P. Ørebech, The Icesave Bank of Iceland; from Rock-solid to Volcano Hot: Is the EU Deposit Guarantee Scheme Resisting Financial Meltdown, Croatian Yearbook of European Law & Policy, 2010 s. 127-52.

Innskytere innenfor Icesave-systemet skulle derfor være klar over hvordan innskuddet er forsikret og dermed at deler av det var forsikret i et ubetydelig garantifond. Innskyter vet også at desto høyere rente, desto større risiko. Et grunnleggende forhold som retten sikkert har tatt inn over seg er at innskyterne i Icesave var villige til å ta den risken i håp om store gevinster.

Staten er ikke ansvarlig for garanti av innskudd i banker.

Så til sakens gjenstand. Nederland/Storbritannia anførte for det første at Island iht. direktivet skulle ha etablert islandske ordninger som sikret betaling til britiske og nederlandske innskytere ved bankmislighold.  Domstolen fastslo at det var en systemsvikt (dommen pkt. 117) Spørsmålet var om slik svikt omfattes av direktivet.  Retten mente nei; direktivet var ikke anvendbart ved konkursen i det islandske bankvesen. Det eneste som direktivet krevde er at EØS-landene etablerer lovverk som hjemler etablering av banksikringsfond (pkt. 141). Retten slutter av dette at det ikke kan kreves av noen EØS-stat at myndighetene sikrer oppgjør hvis bankgarantifondet svikter mht. oppfyllelse (pkt. 144). Dvs. det er kun et prosessuelt ansvar som hviler på staten: Se til at fondet blir etablert. Staten er ikke ansvarlig for finansiering av fondet: Fondet skal fullt ut finansieres av finansinstitusjonene (pkt. 159).

Hvordan forholdet skal løses ved alvorlig systemsvikt slik som i Island, er et forhold som direktivet ikke besvarer (pkt. 160). Island har her en stor grad av fritt skjønn.

Videre hevdet Storbritannia og Nederland at Tryggingasjóður var en “utløper av den islandske stat”, og da underforstått , at Island stod i et erstatningsrettslig ansvarsforhold til fondet og følgelig måtte svare for fondets “mistak”. Retten avviste dette grunnet bevismangel.

Domstolen vender så blikket mot de to subsidiære anførsler: Dvs. at det var tale om diskriminering i strid med EØS-avtalen artikkel 4, og direktivets artikkel 4(1) jf. artikkel 3(1). Diskrimineringen skulle gjelde usaklig forskjellsbehandling av utlendinger og islendinger. Begrunnelsen for dette var at mens de islandske innskytere i Landsbankinn, Glitnir og Kaupthing fikk full uttelling for sine innskudd, ved oppretting av nye banker, ble Icesave-innskyterne nektet garantiutbetaling fra Island.

Retten kom her til at det ikke kunne være tale om noen rettsstridig diskriminering fordi de islandske innskudd i Landsbankinn ble flyttet over til Nye Landsbankinn før det i det hele tatt var tale om å anvende bankgarantifondet til utbetaling av innskyteres tilgodehavende (pkt. 211). Dette gjaldt alle innskytere uansett om disse var islandske eller utlendinger. Dvs. siden dette skjedde i forkant av bankgarantifondets anvendelse, stod vi overfor et faktum som ikke var omfattet av direktivets artikkel 4(1). Følgelig ble islandske innskytere ikke tilgodesett av noen midler i det islandske fondet (se pkt. 214). Derfor sier retten at den diskriminering som britene/nederlenderne påberoper seg var ikke sammenlignbar (pkt. 216).

For det annet ser domstolen på usaklig forskjellsbehandling under EØS artikkel 4 (pkt. 218 flg); dvs. om like tilfeller behandles ulikt. Retten fremholder at vilkårene for dette ikke var oppfylt: Island var uten rettslig plikt til å sørge for at oppfyllelse skjedde fra banksikringsfondet i Island (pkt. 224). Retten fremholder at en slik forpliktelse ikke kunne utledes av EØS artikkel 4 alene. Den trenger støtte i subsidiær rett, i dette tilfelle direktiv 94/19 artikkel 4, noe som retten som vist (ovenfor) mente at ikke førte frem.

Hvor står vi så etter dommen? Er britiske og nederlandske innskytere på „bar bakke“? Nei, fordi de fleste har fått dekning av disse staters garantifond. For dem uten dekning og fondene gjelder at Landsbankinn og Icesave gikk konkurs.  Konkurser behandles etter konkursrettens regler. Det britiske og nederlandske bankgarantifond har krav i konkursboet til Landsbankinn for det beløp som disse har måttet utbetale Icesave-innskyterne.  

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu.

Fyrst birt hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013.

FRÉTTATILKYNNING 02/2013

Dómur í máli E-16/11 Eftirlitsstofnun EFTA gegn Íslendska ríkinu („Icesave“)

ÍSLAND SÝKNAÐ AF ÖLLUM KRÖFUM

EFTIRLITSSTOFNUNAR EFTA Í MÁLI E-16/11 (ICESAVE).

Íslendska bankakerfið hrundi þegar allsherjarkreppa geisaði á fjármálamörkuðum árið 2008. Innstæðueigendur í útibúum Landsbanka Íslands hf. („Landsbankinn“) í Hollandi og Bretlandi misstu í kjölfarið aðgang að innstæðum sínum haustið 2008, þar á meðal sparifjárreikningum sem stofnað var til rafrænt og gengu undir nafninu Icesave. Samkvæmt Íslendskum lagareglum sem tilskipun 94/19/EB um innlánatryggingakerfi (hér á eftir „tilskipunin“) var innleidd með varð við þessar aðstæður virk skylda Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta til að tryggja endurgreiðslu á lágmarkstryggingu til hvers og eins innstæðueiganda innan ákveðins frests. Engin slík endurgreiðsla átti sér hins vegar stað til þeirra sem áttu innstæðu á Icesave-reikningum í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi. Bresk og hollensk yfirvöld gripu til þeirra ráða að endurgreiða almennum eigendum innstæðna á Icesave-reikningum Landsbankans í þarlendum útibúum úr eigin tryggingasjóðum. Innlendar innstæður Landsbankans höfðu þá verið fluttar í „Nýja Landsbankann“ sem Íslendska ríkið kom á fót.

Eftirlitsstofnun EFTA („ESA“) ákvað í ljósi þessara atvika að höfða mál fyrir EFTA-dómstólnum. Með málshöfðuninni leitaði ESA eftir viðurkenningu dómstólsins á því að Ísland hefði brugðist skyldum sínum samkvæmt tilskipuninni og þá sérstaklega samkvæmt 3., 4., 7. og 10. gr. hennar („fyrsta málsástæða“) og/eða fjórðu grein EES-samningsins („önnur og þriðja málsástæða“), sem fjallar um bann við mismunun eftir þjóðerni, þar sem Ísland hefði ekki tryggt endurgreiðslu á lágmarksupphæð til innstæðueigenda á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi innan tilskilins frests. Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins gerðist meðalgönguaðili að málinu þar sem hún lýsti yfir stuðningi við kröfur ESA.

EES-ríkin Liechtenstein, Holland, Noregur og Bretland lögðu fram skriflegar athugasemdir í málinu. Athugasemdir þessara ríkja einskorðuðust allar við fyrstu málsástæðu ESA.

Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

Varðandi fyrstu málsástæðuna tók dómstóllinn fram að skyldur EES-ríkis réðust af efnislegum ákvæðum þeirrar tilskipunar sem við ætti. Enn fremur benti dómstóllinn á að í kjölfar hinnar alþjóðlegu fjármálakreppu hefði regluverk fjármálakerfisins sætt endurskoðun og tekið nokkrum breytingum í því skyni að tryggja fjármálalegan stöðugleika. Dómstóllinn benti hins vegar á að úrlausn þessa tiltekna máls yrði að byggjast á þeim reglum tilskipunarinnar sem giltu þegar atvik málsins áttu sér stað, sem hafi verið áður en umræddar breytingar voru gerðar á regluverki fjármálakerfisins, en með þeim hefði vernd innstæðueigenda verið aukin.

Dómstóllinn taldi að tilskipunin gerði ekki ráð fyrir að EES-ríki væri skuldbundið til að tryggja þá niðurstöðu sem ESA hélt fram um greiðslur til innstæðueigenda á Icesave-reikningum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi þegar jafnmiklir erfiðleikar geysuðu í fjármálakerfinu og raunin hefði verið á Íslandi. Þannig léti tilskipunin því að mestu leyti ósvarað hvernig bregðast ætti við þegar tryggingarsjóður gæti ekki staðið undir greiðslum. Dómstóllinn benti í því sambandi á að eina ákvæði tilskipunarinnar sem tæki til þess þegar tryggingarsjóður innti ekki greiðslu af hendi væri að finna í 6.mgr. 7. gr. hennar, en þar væri kveðið á um að innstæðueigendur gætu höfðað mál gegn því innlánatryggingarkerfi sem í hlut ætti. Hins vegar kæmi ekkert fram í tilskipuninni um að slík réttarúrræði væru tiltæk gegn ríkinu sjálfu eða að ríkið sjálft bæri slíkar skyldur. Þá taldi dómstóllinn að fyrsta málsástæða ESA hefði hvorki stoð í dómaframkvæmd né öðrum reglum sem teknar hefðu verið inn í EES-samninginn.

Dómstóllinn tók þó fram að þessi niðurstaða þýddi ekki að innstæðueigendur nytu engrar verndar við þessar aðstæður þar sem ýmsar aðrar reglur kynnu að vernda hagsmuni þeirra. Þannig nytu innstæðueigendur þeirrar verndar sem fólgin væri í öðrum reglum EES-réttar um fjármálamarkaðinn, auk þeirrar verndar sem leiddi af aðgerðum eftirlitsaðila, seðlabanka eða ríkisstjórna. Spurningin sem uppi væri í þessu máli lyti hins vegar gagngert að því hvort EES-ríki bæru ábyrgð samkvæmt tilskipuninni um innlánatryggingakerfi við aðstæður af því tagi sem uppi voru á Íslandi.

Um seinni málsástæðuna komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu að meginregla EES-samningsins um bann við mismunun gerði þá kröfu að tryggingakerfi mismunaði ekki innstæðueigendum, þar með talið um það hvernig fjármunir tryggingarsjóðs væru nýttir. Þess háttar mismunun væri óheimil samkvæmt tilskipuninni. Hins vegar hefðu innlendar innstæður verið fluttar úr gamla Landsbankanum yfir í þann nýja áður en Fjármálaeftirlitið gaf út þá yfirlýsingu sem gerði reglur tilskipunarinnar virkar. Af því leiddi að reglur tilskipunarinnar um vernd innstæðueigenda hefðu aldrei tekið til innstæðueigenda í íslenskum útibúum Landsbankans. Samkvæmt því hefði flutningur innlendra innstæðna – óháð því hvort sá flutningur hefði almennt séð falið í sér mismunun – ekki fallið undir þá reglu um bann við mismunun sem fram kæmi í tilskipuninni sjálfri, auk þess sem flutningurinn gæti ekki talist brot á reglum tilskipunarinnar eins og þær yrðu skýrðar með hliðsjón af 4. gr. EESsamningsins. Af þeim sökum yrði að hafna annarri málsástæðu ESA.

Að því er snerti þriðju málsástæðuna, tók dómstóllinn fram að samkvæmt viðurkenndri dómaframkvæmd leiddi það af meginreglunni um bann við mismunun í 4. gr. EES-samningsins að sambærileg mál fengju sambærilega úrlausn og þá jafnframt að greint væri á milli mála sem væru ólík. Dómstóllinn taldi enn fremur að ESA hefði takmarkað umfang þessarar málsástæðu með skýrum hætti. Þannig hefði ESA talið að brot Íslendska ríkisins fælist í því að ekki hefði verið tryggt að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju þá lágmarkstryggingu greidda sem kveðið væri á um í tilskipuninni og þá innan þeirra tímamarka sem þar væri kveðið á um, með sama hætti og það hefði gert með eigendur innstæðna á innlendum reikningum. Þá hefði ESA einnig sérstaklega tiltekið að greiðslur til innlendra og erlendra innstæðueigenda umfram lágmarkstrygginguna væru ekki til umfjöllunar í málshöfðun stofnunarinnar.

Í ljósi þess hvernig ESA hefði sjálf takmarkað málshöfðun sína, benti dómstóllinn á að úrlausn þessarar málsástæðu myndi ráðast af því hvort Ísland hefði borið sérstaka skyldu til að tryggja að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju greiðslur. Þar sem dómstóllinn hefði aftur á móti þegar komist að þeirri niðurstöðu að tilskipunin, jafnvel þótt hún væri skýrð með hliðsjón af 4. gr. EES-samningsins, legði enga skyldu á Íslendska ríkið að tryggja greiðslur til eigenda innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi, þá væri einungis hægt að fallast á þessa málsástæðu ESA ef slíka skyldu mætti leiða af 4. gr. EES-samningsins einni og sér. Dómstóllinn taldi hins vegar að slík krafa væri ekki fólgin í meginreglu 4. gr. EES-samningsins um bann við mismunun. Ekki væri unnt að leiða sérstaka skyldu Íslendska ríkisins af þessari meginreglu til að grípa til aðgerða sem myndu ekki einu sinni tryggja jafnræði með innlendum eigendum innstæðna í Landsbankanum og eigendum innstæðna í útibúum bankans í öðrum EES-ríkjum. Af þeim sökum yrði að hafna þriðju málsástæðu ESA og þar með öllum málatilbúnaði stofnunarinnar.

Dóminn í heild sinni er að finna á vefslóð EFTA-dómstólsins: Judgement of the EFTA Court. Fréttatilkynning þessi er ekki opinbert skjal. Dómurinn sjálfur gildir.

 

 Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

>>>><<<<

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy.

Fyrst birt hjá CATO Institute 23. janúar 2013.

Steve H. Hanke.

In his second inaugural address, President Obama made a series of direct and indirect references to the Declaration of Independence and other founding documents to make his case for collective (read: state) action. In doing so, he fell into the fallacy of argument ad antiquitatem – an illegitimate appeal to ages past in order to justify present and future actions.

Most people, including most Americans, would be surprised to learn that the word “democracy” does not appear in the Declaration of Independence (1776) or the Constitution of the United States of America (1789). They would also be shocked to learn the reason for the absence of the word democracy in the founding documents of the U.S.A.  Contrary to what propaganda has led the public to believe, America’s Founding Fathers were skeptical and anxious about democracy.  They were aware of the evils that accompany a tyranny of the majority.  The Framers of the Constitution went to great lengths to ensure that the federal government was not based on the will of the majority and was not, therefore, democratic.

If the Framers of the Constitution did not embrace democracy, what did they adhere to?  To a man, the Framers agreed that the purpose of government was to secure citizens in John Locke’s trilogy of the rights to life, liberty and property.

The Constitution was designed to further the cause of liberty, not democracy.  To do that, the Constitution protected individuals’ rights from the government, as well as from their fellow citizens.  To that end, the Constitution laid down clear, unequivocal and enforceable rules to protect individuals’ rights. In consequence, the government’s scope and scale were strictly limited.  Economic liberty, which is a precondition for growth and prosperity, was enshrined in the Constitution.

The Bill of Rights establishes the rights of the people against infringements by the State.  The only thing that the citizens can demand from the State, under the Bill of Rights, is for a trial by a jury. The rest of the citizens’ rights are protections from the State.

While invoking America’s founding documents and predecessors to justify collective action might appear as cleverness on the part of the President, it is a brazenly overused rhetorical instrument: an argument ad antiquitatem.

 

 The Framers of the Constitution went to great lengths

to ensure that the federal government

was not based on the will of the majority

and was not, therefore, democratic.

>>>><<<<

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. janúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Háværir stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar reyna að blekkja almenning með orðræðu um að skilja beri á milli starfsemi viðskiptabanka og fjárfestingarbanka. Því er ranglega haldið fram að slíkur aðskilnaður lágmarki áhættu af áföllum fyrir þjóðarbúið. Á Alþingi hefur verið lögð fram tillaga til ályktunar um að skipuð verði nefnd til að undirbúa breytingu á fjármálakerfinu, sem hindrar viðskiptabanka að fjármagna starfsemi sína með öðrum hætti en með innlánum.

Í greinargerð með tillögunni er fullyrt: »aðskilnaður tryggir að baktrygging og stuðningur ríkja og seðlabanka takmarkast við hefðbundna bankastarfsemi«. Einnig er fullyrt: »aðskilnaður kemur í veg fyrir að spákaupmennska og áhættufjárfestingar fjárfestingarbanka lendi á skattgreiðendum og efnahagskerfinu í heild«. Með þessum fullyrðingum er útvarpað þeirri hugmynd, að eðlilegt sé að seðlabankar veiti bönkum »lán til þrautavara« og að ríkisábyrgð sé á innlánum banka.

Vanþekking einkennir störf alþingismanna.

Líklega hafa flutningsmenn tillögunnar ekki gefið sér tíma til að lesa hana yfir í heild sinni því að þversagnir og rangar fullyrðingar einkenna hana. Engar líkur eru til að aðskilnaður viðskiptabanka og fjárfestingarbanka leiði til þeirrar niðurstöðu sem samkvæmt tillögunni er tilgangur hennar. Það sem er þó hlálegast við tillöguna er hin skýra þversögn sem birtist í lok greinargerðarinnar, en þar segir:

Mikilvægast er að mati flutningsmanna að innstæður venjulegra viðskiptamanna bankanna séu tryggðar og að þær séu forgangskröfur í bú þeirra ef þeir verða gjaldþrota. Í þeim tilgangi er tillagan flutt.

Þarna er staðhæft að tillagan sé lögð fram í þeim tilgangi að tryggja innistæður almennings, með því að þær séu forgangskröfur í þrotabú banka. Getur verið að flutningsmenn viti ekki að samkvæmt svonefndum Neyðarlögum (lög 125/2008), eru almennar innistæður einmitt forgangskröfur í þrotabú banka. Flutningsmennirnir vita örugglega ekki, að forsenda fyrir því að ákvæði neyðarlaganna gagnist innistæðueigendum, er að innistæðurnar séu bara lítill hluti heildarskulda hins gjaldþrota banka.

Engin ríkisábyrgð er á innistæðum í bönkum.

Fyrsti flutningsmaður tillögunnar, Álfheiður Ingadóttir (studdi Icesave-kúgunina) hefur hér heima og erlendis haldið því fram að ríkið sé ábyrgt fyrir innistæðum í bönkum á Íslandi. Þetta vita flestir að er rangt, enda ein megin forsenda Íslands til varnar fyrir EFTA-dómstólnum. Tryggingasjóður innistæðueigenda er EKKI á ábyrgð almennings á Íslandi, hvað sem kjölturakkar Evrópusambandsins segja.

Þeir sem fylgjast með fréttum vita að verið er að fella dóma yfir nær öllum þeim bankastjórum sem haustið 2008 fóru með stjórn banka á Íslandi. Hafa þessir dómar eitthvað með samrekstur viðskiptabanka og fjárfestingarbanka að gera? Að sjálfsögðu ekki því að orsaka hrunsins var ekki að leita til þessa samrekstrar. Auk lagabrota bankastjóranna, stafaði hrunið af »torgreindu peningastefnunni« (discretionary monetary policy), sem hér er ennþá viðhaldið til stórkostlegs tjóns fyrir almenning.

Bankahrunið stafaði af »torgreindu peningastefnunni«

Ef Alþingismenn hafa áhyggjur af bankakerfinu ættu þeir að leita svara við spurningum sem varða grundvallaratriði. Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ? Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta fólk skiptir engu máli hvort lög landsins banna ríkisábyrgð á bönkum, enda hikar það ekki við að brjóta Stjórnarskrána.

Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sér allar þær tryggingar sem þeir þurfa og fráleit er sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Mikilvægast er að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.

Neyðarlögin tryggja forgang innistæðukrafna.

Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Meiri hluti fjármagns banka ætti að koma frá fjárfestingarfélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.

Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á innistæðuhlutfalli banka, tryggir rétt þeirra til endurgreiðslna. Hugmyndinni um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka er einungis ætlað að blekkja almenning.

 

 Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum

telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum

sem ríkisvaldið gerist sekt um.

>>>><<<<

Global warming is nothing more than an expensive con

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Global warming is nothing more than an expensive con.

Fyrst birt í Daily Express 14. janúar 2013.

Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. janúar 2013.

 

Gústaf Adolf Skúlason.

Þrátt fyrir góða vitneskju um andstöðu íbúa ríkja ESB við auknum völdum til handa sambandsins halda forráðamenn þess áfram uppbyggingu alræðisríkisins og láta ekkert trufla sig. Friðarverðlaun Noregskrata í nafni Nóbels mun ýta undir þessa andlýðræðislegu þróun. Anders Borg, fjármálaráðherra Svíþjóðar, lýsti því í viðtali við sænska sjónvarpið, að ef Svíar gengju með í hið nýja fjármálasamband ESB, þýddi það, að völdin yfir fjárlögum Svíþjóðar flyttust til Brussel. Þannig gæti framkvæmdastjórnin með einfaldri ákvörðun notað tekjur sænska ríkisins til að borga bönkum Evrulandanna fyrir misheppnuð viðskipti þeirra. Svíþjóð tilheyrir þeim ríkjahópi Evrópusambandsins, sem reynir að spyrna gegn auknu valdaafnámi réttkjörinna embættismanna sinna til búrókratanna í Brussel.

Evrópusambandið veldur efnahagsþrengingum.

Ásetningur ESB að »bjarga Evrunni« hefur breytt Evrópusambandinu í innheimtudeild fyrir Alþjóðastofnun fjármálafyrirtækja, IIF (Institute of International Finance). Þannig var framkvæmdastjóri stofnunarinnar Charles Dallara hafður með á fundum ESB, þegar fyrsti Grikkneski »björgunar« pakkinn var ákveðinn og línurnar lagðar upp fyrir kreppuaðgerðir Evrópusambandsins. Hið skelfilega efnahagsástand Grikklands er afleiðing af Eurosave-samningi ESB við IIF, en með honum var ákveðið að hleypa ekki Grikklandi í gjaldþrot, sem hefði valdið lánadrottnum landsins tapi á yfir 100 milljörðum Evra.

Í kjölfarið kom útbreitt atvinnuleysi og hungursneyð, sem neytt hefur Rauða kross Grikklands að senda út SOS til umheimsins. Á eftir fylgdi einnig uppgangur Gylltrar dögunar (Nýnazista) með skipulögðu ofbeldi og morðum á innflytjendum. Það sama gildir um önnur Evruríki, sem sækja þurfa um neyðarlán, að þar eru skilmálarnir fyrst og fremst gerðir til að bjarga bönkum og fjármálastofnunum, en framtíð komandi kynslóða tekin í gíslingu með tilheyrandi atvinnuleysi og hungursneyð.

Á Spáni myndi mannfjöldi sem samsvarar allri Íslendsku þjóðinni deyja úr hungri, ef ekki væri vegna matargjafa Rauða krossins. Yfirmaður Alþjóða Rauða krossins hefur sent frá sér viðvörun til ráðamanna ESB, um að búast megi við þjóðfélagslegum óeirðum í Suður-Evrópu í stíl við Arabíska vorið.

Evrópusambandið veldur þjóðfélagslegri upplausn.

Stefna ESB að »bjarga Evrunni« og að bankar mega ekki fara í gjaldþrot hefur eyðilagt ríki Suður-Evrópu og splundrað sambandinu. Búið er að flytja skuldir fjármálafyrirtækja í eigu einkaaðila yfir á aðildarríkin í svo stórum stíl, að ýmsir telja það samsvara kostnaði ESB við eina heimsstyrjöld. Samt sem áður hafa vopnuð átök ekki átt sér stað, a.m.k. ekki ennþá. »Friðarsambandinu« í rukkunarhlutverki fyrir alþjóðlega fjárglæframenn hefur þegar tekist að valda aðildarríkjunum öllu þessu tjóni með Evruna og lýðræðishallann að vopni. Þessi efnahagsstyrjöld, sem hlotið hefur friðarverðlaun Nóbels, skapar í raun forsendur þjóðfélagslegra óeirða og vopnaðra átaka.

Danski Evrópuþingmaðurinn Morten Messerschmidt sagði við áramót að ESB tæmdi Danmörku af lýðræðiskrafti sínum: »Ekki síðan á tímum Rómarríkis hafa jafn mikil völd verið í höndum jafn fárra eins og málum er nú háttað í Brussel... Við erum undirlögð því, sem ég vil kalla »borgaralegt valdarán«. Ekki árás með ofbeldi og ofurveldi eins og sagan hefur áður sýnt okkur. Heldur valdarán, sem framkvæmt er með sáttmálum undirskrifuðum með pennum kjörinna fulltrúa okkar.«

Evrópusambandið sækir hart að sjálfstæði Íslands.

Íslendingar, sem vörðu þjóðarhag með tilstuðlan forseta Íslands í Icesave-deilunni, verða enn og aftur fyrir sífelldum árásum sem stjórnað er af ESB-aðildarsinnum á Íslandi. Ríkisstjórn Íslands ætlar að kollvarpa stjórnarskrá lýðveldisins frá 1944 og innleiða nýja skipan, sem að mati forseta Íslands »þekkist ekki annars staðar á Vesturlöndum«. Krafan um afnám núverandi stjórnarskrár kemur ekki frá þjóðinni en hins vegar krefst ESB breytinga til að sambandið geti tekið yfir sjálfstæði landsins.

Nýársorð forsetans eru sem viðvörunarbjöllur lýðræðisins á Íslandi, sem hljóma munu þar til þessari árás hefur verið hrundið. Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt, að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins, til dæmis með afnámi Ríkisráðs og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

ESB-aðildarsinnar á Íslandi fylgja í fótspor lærimeistaranna, sem slátrað hafa lýðræðinu á meginlandinu. Ætlunin er að fórna Íslendsku þjóðinni fyrir draum þeirra að komast í klíku búrókratanna í Brussel. Ríkisstjórnin sniðgekk eldstu lýðræðisstofnun okkar heimsluta - Alþingi - með skipun »ráðs« gegn úrskurði Hæstaréttar. Stjórnlagaráðsmenn verða seint ásakaðir um auðmýkt eða tillitssemi en blindur hroki þeirra hefur leitt þá í þær ógöngur að halda, að þeir séu þýðingarmeiri en bæði Alþingi og forseti landsins.

Það skiptir engu máli hversu marga fína titla Þorvaldur Gylfason getur sett við nafnið sitt, það gefur honum ekki lögskipað vald til þess að banna forseta Íslands eða alþingismönnum að hafa skoðanir á málum eða taka til máls. Þjóðin þarf að standa saman við bakið á lýðræðissinnuðum alþingismönnum í þessu máli og hrinda árásinni á Stjórnarskrá lýðveldisins.
 

 Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt,

að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins,

til dæmis með afnámi Ríkisráðs

og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

 
>>>><<<<

Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. desember 2012.

 

Ámundi Loftsson.

Minnkandi traust almennings á stjórnmálaflokkum verður sífellt sýnilegri veruleiki. Þeir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar. Ógæfa þeirra liggur að stærstum hluta í því að við upphaf lýðveldis náðu þeir til sín því hlutverki forsetans sem lýtur að skipun framkvæmdavaldsins. Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um hefur sú hefð komist á, að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka.

Með því hefur þrískipting valdsins verið rofin og í stað þess að ríkisstjórn heyri undir forsetann og sé þannig aðskilin frá löggjafarvaldinu hafa ráðamenn stjórnmálaflokkanna skipað ríkisstjórnir úr eigin röðum. Þingmenn viðkomandi flokka tryggja svo völd þeirra og stöðu.

Stjórnmálaflokkarnir hafa þannig náð undir sig framkvæmdavaldinu og löggjafarvaldinu að mestu líka þar eð sá meirihluti þingsins sem styður sitjandi stjórn hefur í hendi sér hvaða mál ná fram að ganga á Alþingi. Þetta fyrirkomulag er í daglegu tali nefnt flokksræði og á ekki neina stoð í stjórnarskrá okkar og í stað þess að þjóðin búi við þingbundna stjórn eins og Stjórnarskráin kveður á um situr hún uppi með stjórnbundið þing sem hefur litla möguleika á að sinna hlutverki sínu.

  

Þingræði er brot á stjórnarformi landsins.

Óttinn við að komast ekki í ríkisstjórn ræður oftar en ekki ferðinni þegar að myndun þeirra kemur. Samningamakk flokkanna um framgang stefnumála þeirra klýfur þá iðulega í andstæðar fylkingar og undirleggur af innbyrðis átökum. Um þetta hefur verið skrifaðar fjöldi bóka, nú síðast ein af Styrmi Gunnarssyni.

Í þessu fyrirkomulagi liggur stærsta mein stjórnmálanna og hvergi er neitt að finna í stjórnarskrá okkar um að afmarkaður meirihluti kjörinna fulltrúa á Alþingi myndi og verji ríkisstjórn, enda andstætt grundvallarhugmyndinni um aðskilnað valdsins.

Glöggt dæmi um pólitíska valdabaráttu er þegar Gunnar Thoroddsen myndaði ríkisstjórn með Framsóknarflokki og Alþýðubandalagi fyrir rúmum 30 árum. Sjálfstæðisflokkurinn hefur aldrei orðið samur aftur og pólitískur ávinningur þjóðarinnar af þessu brölti var minni en ekki neinn, hvorki í bráð né lengd.

Dæmin eru líka nær í tíma, þar sem ráðamenn flokka hafa fært ótrúlegar fórnir af stefnumálum þeirra í þeim eina tilgangi að tryggja sér tímabundin völd.

 

Sjálfstæði þjóðarinnar fórnað fyrir veizluhöld VG-forustunnar.

Vinstri hreyfingin - grænt framboð ákvað að sækja um aðild Íslands að Evrópusambandinu þvert ofan í meginstefnu sína og gegn meirihluta-vilja þjóðarinnar til þess eins að tryggja sér aðild að ríkisstjórn. Með því reif flokkur sem hafði byggt upp stefnu sína af metnaði og eljusemi sjálfan sig á hol með afar fyrirsjáanlegum afleiðingum, enda hefur fjöldi rótgróinna félagsmanna yfirgefið hann.

Eftir situr svo fámennur hópur að hann getur ekki mannað þau ráðuneyti sem hann þó fékk í sinn hlut og situr formaðurinn einn í ráðuneyti atvinnuvega sem var í þremur ráðuneytum áður. Niðurstaðan er hruninn flokkur, rúinn trausti og fylgi og sjálfstæði þjóðarinnar er í stórhættu.

Engum ætti að dyljast hve þetta fyrirkomulag er afleitt og hvernig átökin innan stjórnmálaflokkanna og á milli þeirra hafa skaðað þá sjálfa, eitrað alla þjóðfélagsumræðu í landinu og gert stjórnmálalífið hatursfullt, spillt og máttvana.

 

Skal góðri stjórnarskrá fórnað á altari flokksræðisins ?

Okkur er sagt, að þessu vilji þjóðin breyta og nú hefur átt sér stað ferli sem lýtur að setningu nýrrar stjórnarskrár þar sem því hefur m.a. verið komið inn hjá hluta þjóðarinnar, að efnahagshrunið 2008 hafi orðið vegna þess að stjórnarskrá okkar sé óskýr og ófullkomin.

Reyndin er þó önnur. Texti stjórnarskrárinnar er eins skýr og heiður himinn og hrunið 2008 tengist henni á þann eina hátt að hún hefur ekki verið virt og í stað þess lýðveldis- og lýðræðisfyrirkomulags sem hún hefur að geyma sat þjóðin uppi með flokksræði sem hin hefðar-helgaða þingræðisregla leiddi af sér og endaði með hruni og búsáhaldabyltingu.

En byltingar éta börnin sín og enn er makk á Alþingi. Í fyrstu grein frumvarps Stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá segir að á Íslandi skuli vera þingræðisstjórn. Samkvæmt því á Alþingi, hér eftir sem hingað til, að skipa framkvæmdavaldið og þar með verður flokksræðið endanlega innrammað. Nái það mál fram að ganga hefur byltingin enn einu sinni étið börnin sín og þjóðin verður áfram fjötruð í stjórnarháttum sem hún öðru fremur vill losna undan.

  
 

Stjórnmálaflokkarnir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar.

Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um,

hefur sú hefð komist á að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka. 

>>>><<<<

Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra í hlutverki aumkunarverðs loddara

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra í hlutverki aumkunarverðs loddara.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 28. desember 2012.

 

Hjörleifur Guttormsson.

Þeir sem lagt hafa hlustir við orðræðum Össurar Skarphéðinssonar utanríkisráðherra að undanförnu gera sér ljóst að þar er á ferðinni maður sem varla getur ætlast til að vera tekinn alvarlega. Það sem meira er, þar rausar ráðherra sem er í slíku ójafnvægi þegar kemur að afdrifaríkasta máli sem hann fer með þessi árin, aðildarumsókninni að ESB, að háskalegt verður að teljast.

Daginn sem ríkjaráðstefna ESB kom saman í Brussel 18. desember sl. til þess að fjalla um stöðuna í aðildarumsókn Íslands sagði ráðherrann að aðild Íslands yrði sérstök »guðsgjöf« fyrir landsbyggðina og tiltók þrjá landsfjórðunga þar sem allt myndi snúast til betri vegar í kjölfar inngöngu.

Í löngu einkaviðtali við Össur í þætti RÚV »Í vikulokin« 22. des. bætti hann um betur. Nú var það ekki aðeins landsbyggðin sem myndi blómstra við inngöngu og upptöku evru, öll vandræði Íslands væru þar með fyrir bí. Við ungu fólki myndi blasa framtíð með »lægri vöxtum, aukinni fjárfestingu, fleiri störfum, og svo náttúrlega að losna við verðtrygginguna«.

Samfylkingin sem einsmálsflokkur.

Allt frá stofnun Samfylkingarinnar fyrir síðustu aldamót hefur blasað við að þar er á ferðinni flokkur þar sem eitt meginmarkmið ræður för: Að koma Íslandi inn í Evrópusambandið. Þetta stefnumið tók Samfylkingin í arf frá Alþýðuflokknum og undir það beygðu sig þá ýmsir einstaklingar úr Alþýðubandalagi og fyrrverandi Kvennalista. Bakgrunnur þessa voru átökin um EES-samninginn í byrjun 10. áratugarins, en á þann samning leit forysta Alþýðuflokksins sem fordyri aðildar.

Andstæðingar EES-samningsins bentu ítrekað á að það valdaframsal sem í honum fælist bryti gegn Íslendsku stjórnarskránni. Á það var ekki hlustað á þeim tíma, en nú snýr utanríkisráðherra sér í hring og segir að bregðast verði við reglugerða-færibandi EES með því að Ísland gangi í Evrópusambandið. Svipuð gagnrýni á EES fer nú vaxandi í Noregi og þeim fer fjölgandi þarlendis sem telja ráðlegt að segja þeim samningi upp og leita þess í stað eftir tvíhliða samningi Noregs við ESB, en ella tryggi reglur Alþjóðaviðskiptastofnunarinnar (WTO) frá 1995 helstu viðskiptahagsmuni gagnvart Evrópusambandinu.

Háskalegur málflutningur.

Utanríkisráðherra og aðrir sem halda því fram að í boði geti verið allskyns undanþágur fyrir Ísland frá grunnsáttmálum Evrópusambandsins ættu að íhuga í hvaða stöðu þeir setja sig og samninganefndarmenn Íslands með einhliða málflutningi um eðli yfirstandandi aðildarviðræðna og þann voða sem við Íslandi blasi ef aðild verði ekki samþykkt. Ekkert spurningarmerki er af hálfu ráðherra sett við það hvort gerður verði aðildarsamningur, verkefnið sé aðeins að »koma heim« með það sem í boði sé af hálfu ESB og láta greiða um það þjóðaratkvæði.

Á fundinum með ESB rétt fyrir jólin fullyrti Össur »að senn sæist til lands« þótt viðræður séu hvorki hafnar um landbúnaðarmál né sjávarútveg. Þegar hann er minntur á stöðuna heima fyrir þar sem meirihluti utanríkismálanefndar leggst gegn áframhaldi viðræðna, kemur það honum ekki við, umboð Alþingis muni halda hvað sem tautar og raular. Engin ríkisstjórn »leggi í það feigðarflan að slíta viðræðum«.

Umhugsunarefni fyrir VG.

Framganga utanríkisráðherra heima sem erlendis er stöðug storkun við samstarfsflokkinn í ríkisstjórn, að ekki sé minnst á stjórnarandstöðuna. Langt er síðan það lá fyrir að engar lyktir yrðu á aðlögunarferli Íslands að ESB á kjörtímabilinu og engin drög að samningi til að taka afstöðu til af núverandi ríkisstjórn. Aðildarsamningur við ESB verður aldrei gerður eingöngu á ábyrgð utanríkisráðherra sem stjórnvalds, heldur þarfnast hann hið minnsta samþykkis ríkisstjórnar í umboði meirihluta Alþingis áður en til greina komi að vísa honum í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Samninganefnd Íslands starfar ekki í tómarúmi. Samningsdrög af hennar hálfu hafa ekkert gildi nema ríkisstjórn og þeir flokkar sem að henni standa, tækju á þeim pólitíska ábyrgð. Forysta VG hefur hingað til ekki viljað horfast í augu við þá augljósu stöðu og látið sem »þjóðin« leysi hana undan að bera pólitíska ábyrgð á hugsanlegum samningi. Á slíkt mun hins vegar ekki reyna úr þessu. Taki Alþingi ekki af skarið fyrir kosningar og bindi enda á yfirstandandi loddaraleik með fjöregg lands og þjóðar, blasir það verkefni við nýju Alþingi og ríkisstjórn að kosningum loknum.

 

Allt frá stofnun Samfylkingarinnar fyrir síðustu aldamót

hefur blasað við að þar er á ferðinni flokkur

þar sem eitt meginmarkmið ræður för:

Að koma Íslandi inn í Evrópusambandið. 

>>>><<<<

Stjórnarskrá Bardenfleth (1851) ==> stjórnarskrá Jóhönnu (2012)

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Stjórnarskrá Bardenfleth (1851)  ==>  stjórnarskrá Jóhönnu (2012).

Fyrst birt í Morgunblaðinu 26. október 2012.

 

Gústaf Adolf Skúlason.

Fyrir þjóðfund 1851 sendi Danakonungur frumvarp að nýrri stjórnarskrá fyrir Íslendinga, sem fyrrum stiftamtmaður á Íslandi, Bardenfleth, þá ráðherra og mikill vinur Friðriks VII., hafði samið fyrir Íslendinga. Var frumvarpið flutt með herskipi og herafla til Íslands, því Bardenfleth óttaðist að til átaka kynni að koma við sjálfstæðisglaða Íslendinga.

»Danir töldu Ísland að réttum lögum hluta af danska ríkinu og því hlyti grundvallarlög danska ríkisins að gilda hér á landi. Samkvæmt því áttu Íslendingar að eiga fulltrúa í danska ríkisþinginu. Landið sjálft átti að vera svo sem amt í Danmörku og alþingi hafa álíka starfssvið sem amtráð.« (Þorkell Jóhannesson, Lesbók Mbl. 22. júlí 1951).

Frumvarpinu að nýrri stjórnarskrá var haldið leyndu fyrir landsmönnum fram á síðustu stundu og ætlaði J.D. Trampe greifi, nýorðinn stiftamtmaður á Íslandi, að keyra frumvarpið í gegnum þjóðfundinn án verulegrar aðkomu landsmanna, því frumvarp hans tók mið af því »sem hollast var fyrir ríkisheildina án alls tillits til óska landsmanna«.

Ýmislegt hafði áður kvisast út um innihald frumvarpsins og áttu menn ekki von á neinu góðu, en þó var það, sem upp kom, öllu verra en menn bjuggust við. Eftirmálin þekkja landsmenn, er Trampe vildi slíta þjóðfundi, að Jón Sigurðsson og þingmenn risu upp og sögðu í einum hljómi: »Vér mótmælum allir!«

Stjórnarskrá Jóhönnu Sigurðardóttur (2012).

Frumvarp til laga um stöðu Íslands í fyrirkomulagi ríkisins og um ríksþingskosningar á Íslandi árið 1851 hefur á ný verið endurreist árið 2012 með »frumvarpi« Stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá. Það er álíka mikill sannleikur að segja, að stjórnarskrárfrumvarp Bardenfleths hafi byggst á sjálfstæðishugmyndum Íslendinga og að tillögur Stjórnlagaráðs byggist á niðurstöðum þjóðþings 2010 eins og forsætisráðherra Íslands, Jóhanna Sigurðardóttir, sagði í ræðu á Alþingi 23. október 2012.

Sannleikurinn er, þótt ríkisstjórnin neiti því af hræðslu við skoðun landsmanna um Evrópusambandið, að það frumvarp að nýrri stjórnarskrá, sem ríkisstjórnin nú ætlar að keyra í gegnum þingið, er sniðið til að gera Ísland að amti í ESB. Það sem ríkisstjórnin segir ekki frá, er að niðurstöðum þjóðfundar 2010 hefur verið breytt og í staðinn lagðar inn breytingar á núverandi stjórnarskrá, sem gera þá nýju að grundvelli aðildar Íslands að Evrópusambandinu.

Þjóðfundurinn 2010 krafðist EKKI nýrrar stjórnarskrár.

T.d. felur engin af 3.306 setningum þjóðfundar í sér fyrirmæli eða ósk um að búa til nýja stjórnarskrá í stað núverandi. Flestallar setningar um stjórnarskrá fela í sér kröfu um sjálfstæði fullvalda þjóðar, þar sem þjóðinni er tryggð aðkoma að breytingum. Engin setning felur í sér takmörkun þjóðaratkvæðis eða brottfellingu greinar um lög um eignir útlendinga á Íslandi. Þvert á móti voru skýrar kröfur um verndun eignarréttar og skilgreiningu hugtaka á borð við einkaeign, almenningseign, ríkiseign og þjóðareign. Þá eru kröfur um aukið lýðræði með aðkomu landsmanna að beinum ákvörðunum í þjóðaratkvæðagreiðslum. Má segja að það mesta, sem þjóðfundur lagði fram byggist á og styrkir grundvöll núverandi stjórnarskrár með viðbótum, sem tryggja aukið lýðræði landsmanna í stjórnskipun landsins.

Að forsætisráðherrann reynir að klína stjórnlagapakka sínum á sjálfstæðisbaráttu Íslendinga hér áður fyrr er mikill misskilningur. Miklu nær væri fyrir hana og Evrópusambandssinna að segja sannleikann og hætta þessum skrípaleik og lygum.

Eina opinbera frumvarpið til nýrrar stjórnarskrár, sem lá fyrir þjóðfundi 1851, var frumvarp Danakonungs. Það segir Jóhanna Sigurðardóttir að sé afleiðing af sjálfstæðisbaráttu Íslendinga og vill þakka Jóni Sigurðssyni fyrir. Hún hefur rétt fyrir sér að engu skeikar í innihaldi þess frumvarps og þess frumvarps, sem ríkisstjórnin nú leggur fram fyrir Alþingi Íslendinga, þótt 161 ár skilji að og sambandsríki ESB komið í stað Danaveldis með landsvæði, sem Friðrik Danakonungur gat aldrei látið sig dreyma um.

Að framselja fullveldi Íslands í hendur búrókrata í Brussel er engin sjálfstæðisbarátta í anda Jóns Sigurðssonar. Forsætisráðherrann leikur þess í stað hlutverk J.D. Trampe, sem reynir að fá landsmenn til að samþykkja uppgjöf ríkisins til »ríkisheildarinnar«.

Jóhanna Sigurðardóttir leikur hlutverk Trampe greifa

og reynir að fá landsmenn

að samþykkja uppgjöf Íslands fyrir Evrópusambandinu. 

>>>><<<<

Búlgaría hefur skynsemi til að halda sínu myntráði og hafna Evrunni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Búlgaría hefur skynsemi til að halda sínu myntráði og hafna Evrunni.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 20. október 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eftir áratuga kúgun austan járntjalds, vill almenningur í Búlgaríu allt til vinna að hljóta efnahagslegt frelsi. Þótt við á Íslandi vitum að Evrópusambandið er úlfur í sauðargæru, gerir samanburðurinn við Ráðstjórnarríkin að verkum, að Búlgaría horfir vonaraugum til vesturs. Síðan í byrjun árs 2007 hefur Búlgaría verið aðili að ESB og ráðgert var að landið tæki upp Evru við fyrsta tækifæri.

Hins vegar hafa mál þróast þannig, að Búlgaría hefur lagt til hliðar öll áform um upptöku Evrunnar. Myntráð sem komið var á stofn 1997 hefur reynst svo glimrandi vel, að einungis vönkuðum Sossum gæti dottið í hug að kasta því fyrirkomulagi fyrir róða. Myntráðinu var ætlað að koma á gengisfestu og efnahagsstöðugleika. Þetta hefur gengið eftir, þannig að vakið hefur alþjóðlega athygli.

Búlgaría valdi myntráð að yfirveguðu ráði og uppsker ríkulega.

Í fyrstu var gjaldmiðill Búlgaríu »Levið« (ljónið) bundið þýska markinu, en 1999 þegar Þýðskaland tók upp Evruna fylgdi Búlgaría í kjölfarið og er núna með Evruna sem stoðmynt. Fyrir upptöku myntráðsins var bullandi verðbólga í Búlgaríu og til dæmis var verðbólgan 560% árið 1996. Frá upptöku myntráðs hefur Levið verið stutt með varasjóði sem tryggir 100% að allir geta fengið útgreiðslu í stoðmyntinni. Jafnframt hefur myntráðið tryggt að efnahagsskilyrði í Búlgaríu eru um flest þau sömu og ef landið hefði verið á Evrusvæðinu.

Ótrúlegur árangur Búlgaríu í efnahagsmálum birtist meðal annars í því að frá upptöku myntráðs hafa meðallaun í landinu hækkað um meira en 1000%. Þetta er gert við fast gengi og þess vegna lága verðbólgu. Framleiðsla hefur aukist jafnt og stöðugt, þótt Búlgaría sé fremur snauð af auðlindum. Myntráðið hefur einnig neytt stjórnvöld til að sýna aðhald í fjármálum ríkisins, því að seðlabankinn hefur ekki lengur torgreint frelsi til að prenta innistæðulausa peninga. Staðreyndin er sú, að Búlgaría uppfyllir ekki bara Maastricht-skilyrðin, heldur er landið með einna lægsta skuldastöðu af öllum ríkjum Evrópu.

Ráðgjafi Búlgaríu er hagfræðingurinn Steve H. Hanke.

Myntráðið í Búlgaríu og nokkrum öðrum ríkjum Austur-Evrópu var skipulagt af Steve H. Hanke, sem er hagfræðingur við John Hopkins háskólann í Bandaríkjunum. Hanke hefur sterklega varað Búlgaríu við að taka upp Evruna. Hann hefur bent á, að undir myntráði nýtur Búlgaría kostanna af peningasamstarfi ESB, án þess að þurfa að upplifa þá örvæntingu sem ríkir á Evrusvæðinu. Hanke hefur sagt að myntráðið sé staðfesting á sjálfstæði Búlgaríu og vilja til að velja þá peningastefnu sem landinu sjálfu hentar.

Skuldavandi Evruríkjanna hefur fengið aðrar fjárhagslega aðgætnar þjóðir til að hika við upptöku Evrunnar. Þannig hafa ríkisstjórnir Lettlands og Litháen gefið yfirlýsingar um að áformum þeirra, um að ganga til Evrusamstarfs, verði frestað um óákveðinn tíma. Fyrir liggur að tilvist Evrunnar hangir á bláþræði og að raunar á hún engan tilverurétt. Þetta hefur Evrópusambandið sjálft viðurkennt, með hugmyndum um gerbreytt Evrópusamband.

Fyrir liggur að Búlgaría hefur í fimmtán ár búið við fastgengi undir stjórn myntráðs, með mjög góðum árangri. Þetta er um 25 sinnum fjölmennara ríki en Ísland og vitað er að myntráð hentar fremur fámennum ríkjum en fjölmennum. Hvað veldur þá þeirri heimsku sem hefur ráðið peningastefnu Íslands? Getur verið að valdaaðallinn vilji halda í torgreinda peningastefnu, til að gæta eigin hagsmuna? Er Seðlabankinn að þjóna þessum sérhagsmunum, með einstrengingslegum tilraunum til að Ísland undirgangist helsi Evrópusambandsins?

Nær skynsemin undirtökum eftir næstu kosningar til Alþingis?

Í Búlgaríu þurfti óðaverðbólgu til að menn færu að hugsa af skynsemi um efnahagsmál og það var stjórnarandstaðan sem knúði fram breytingar á peningastefnu landsins. Í kosningunum 1997 var Sossunum hafnað og fyrrverandi stjórnarandstaða tók við völdum. Hennar fyrsta verk var að koma á fastgengi undir stjórn myntráðs. Þetta var gert í góðu samstarfi við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, sem eðlilega hreykir sér af hinum velheppnuðu umskiptum. Er einhver regla ríkjandi sem segir að Íslendingar þurfi að vera 25 sinnum heimskari en Búlgarar?

Fastgengi undir stjórn myntráðs er allt annars eðlis en sú peningastefna sem við höfum þekkt á Íslandi, allt frá stofnun Lýðveldisins. Ekki dugar að Seðlabankinn segi að gengi gjaldmiðilsins sé fast, heldur verður það að lúta reglum alvöru myntráðs. Annar möguleiki til að koma á fastgengi er að taka upp erlendan gjaldeyri og til þeirra nota er Kanadadalur hentugastur fyrir Ísland.

Það er dæmigert fyrir vinnubrögð Seðlabanka Íslands, að myntráðs Búlgaríu er varla getið í nýrri 623 blaðsíðna skýrslu um valkosti Íslands í gjaldmiðilsmálum. Flestir landsmenn munu þeirrar skoðunar að Seðlabankinn sé ein óþarfasta ríkisstofnun sem starfrækt er á Íslandi. Í næstu kosningum til Alþingis reynir á vilja almennings til að hafna óhæfri ríkisstjórn og leggja af torgreinda peningastefnu, sem var ein meginorsaka efnahagshrunsins.

Ótrúlegur árangur Búlgaríu í efnahagsmálum birtist meðal annars í því,

 að frá upptöku myntráðs

hafa meðallaun í landinu hækkað um meira en 1000%.

>>>><<<<

Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 29. september 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Seðlabankinn hefur nú opinberað langa skýrslu um peningastefnu fyrir Ísland. Samkvæmt ritstjóra skýrslunnar var megináhersla við gerð hennar »að skoða galla og kosti þess að leggja af krónuna og taka upp evru«. Hvert er gildi skýrslu sem leggur upp með þessar forsendur? Staðreynd er að meirihluti landsmanna hafnar innlimun Íslands í Evrópusambandið og hafnar þar með upptöku evrunnar.

Seðlabankinn telur að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi. Í skýrslunni segir:

Benda niðurstöður til þess að peningastefnan hafi brugðist of seint og of veikt við mögnun ójafnvægis í þjóðarbúskapnum og virðist ljóst að samspili peningastefnunnar við stefnuna í ríkisfjármálum hafi verið stórlega ábótavant.

Seðlabankinn hefur því fellt þann dauðadóm yfir eigin verkum sem allir á Íslandi vita að er réttur.

Þrátt fyrir að hafa fellt dauðadóm yfir eigin starfsemi axlar Seðlabankinn enga ábyrgð á þeim stórfellda þjófnaði sem almenningur í landinu hefur mátt þola undanfarna áratugi og kristallast hefur í tíðum gengisfellingum og verðbólgu. Okurvextir, eignabruni og verðbólga hefur allt verið afleiðing torgreindrar peningastefnu Seðlabankans. Alþingi hefur jafnan lotið forræði Seðlabankans hvað peningastefnu varðar og þokukenndar tilvísanir til »stefnu í fjármálum ríkisins« hitta engan fyrir nema Seðlabankann sjálfan.

Hefur Seðlabankinn ekkert vit á peningamálum?

Seðlabankinn boðar ennþá þá meinvillu að »tiltrú á torgreinda peningastefnu« og traust á »óskiljanlegri hegðun seðlabankastjóra« séu hornsteinar árangursríkrar stjórnar á hagkerfinu. Ekkert gæti verið fjær sanni, því að hvorki almenningur né fjármálafyrirtæki taka mark á innihaldslausum yfirlýsingum og haldlausum spádómum Seðlabankans. Margt er undarlegt í þessari skýrslu og þar á meðal eftirfarandi setning:

Gegni gengi gjaldmiðla mikilvægu sveiflujöfnunarhlutverki ættu efnahagssveiflur að jafnaði að vera meiri í ríkjum sem fylgja ósveigjanlegri gengisstefnu en í þeim sem eru með sveigjanlegra fyrirkomulag.

Þarna er snúið á haus því sem almennt er talin vera staðreynd. Fastgengi (ósveigjanleg gengisstefna) leiðir til stöðugleika, en flotgengi (sveigjanlegt fyrirkomulag) veldur sveiflum, verðbólgu og efnahagserfiðleikum. Milton Friedman benti á að vegna þessara ókosta ættu ríki með smá og viðkvæm hagkerfi að velja fastgengi.

Raunar staðfestir Seðlabankinn í skýrslu sinni að framangreind fullyrðing bankans er röng, því að hann segir:

Nánast öll smáríki hafa valið þann kost að tengjast stærra gjaldmiðlasvæði í gegnum myntbandalag eða annars konar gengistengingu sem er í mjög föstum skorðum enda má færa rök fyrir því að kostnaðurinn við að fórna sveiflujöfnunarhlutverki sjálfstæðrar peningastefnu sé óverulegur við slíkar aðstæður.

Þarna er auðvitað verið að tala um myntráð (annars konar gengistenging), sem er ríkjandi fyrirkomulag í ríkjum með veikburða hagkerfi. Nefna má Hong Kong, sem lengi hefur búið við myntráð, og hið lýsandi dæmi Búlgaríu, sem hafnaði evrunni og ákvað að halda sig áfram við myntráð, enda með góða reynslu af því.

Eru langar skýrslur eina framlag Seðlabankans?

Seðlabankanum er svo umhugað að halda fram röngum fullyrðingum til framdráttar upptöku evru að skýrsluhöfundar gera mörg afglöp. Þannig segir:

Fast gengi innan myntbandalags nýtur eðli máls samkvæmt meiri trúverðugleika en einhliða gengistenging vegna þess að ekki þarf að nota takmarkaðan gjaldeyrisforða til þess að verja tiltekið gengi.

Er raunin sú að hagkerfi Grikklands njóti mikils trúverðugleika? Staðreyndin er sú að myntráð þarf ekki að halda í varasjóði nema um 40 milljarða króna í erlendri stoðmynt. Furðusögur um annað bera vitni um mikið þekkingarleysi.

Einhver á kontór Seðlabankans er samt með fullu viti, því að um myntráð er sagt:

Með slíku fyrirkomulagi (myntráði) skuldbinda stjórnvöld sig til þess að skipta innlendum gjaldmiðli út fyrir kjölfestugjaldmiðilinn (stoðmynt) á fyrirfram ákveðnu gengi og er skuldbindingin jafnan fest í lög (stjórnarskrá) til að auka trúverðugleika hennar enn frekar.

Sannleikurinn er sá að alvörumyntráð nýtur 100% trausts, því að ekki er hægt að hreyfa við fyrirkomulaginu nema með löngum aðdraganda og með samþykki í þjóðaratkvæði. Traust er því ekki rétta hugtakið að nota um myntráð, heldur fullvissa.

Þokumugga Seðlabankans einkennir skýrsluna. Því er ítrekað haldið fram að myntráð kalli á »mjög mikinn gjaldeyrisforða til að styðja við gengistenginguna« og til að »veita innlendu fjármálakerfi lausafjárfyrirgreiðslu«.

Myntráð hefur ekki þörf á stórum gjaldeyrissjóði og það er ekki verkefni myntráðs að stunda lánveitingar til fjármálafyrirtækja. Skilvirkni myntráðs byggist á einföldu og opnu kerfi, auk þess að tryggja gengisfestu. Það er einnig mikill kostur við fyrirkomulag myntráðs, að það veitir ekki lánveitingar til þrautavara. Bankarnir verða að fjármagna sig sjálfir og taka ábyrgð á eigin rekstri. Almenningur hafnar arðráni hins torgreinda fjármálaþurs.

Seðlabankinn telur, að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi.

>>>><<<<

Nigel Farage: First they ignore you, then you get elected.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Nigel Farage: First they ignore you, then you get elected.

Ræða á flokksþingi UPIK í Birmingham 21. september 2012.

>>>><<<<

Greiddu atkvæði með Íslandi - gegn þvingunarlögum Evrópusambandsins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

Þingmenn á þingi ESB 12.09.2012

sem greiddu atkvæði með Íslandi

gegn þvingunarlögum Evrópusambandsins.

  

 

Name	Group	Member State	Vote
Philippe de VILLIERS	EFD	France
John Stuart AGNEW	EFD	United Kingdom
Marta ANDREASEN	EFD	United Kingdom
Godfrey BLOOM	EFD	United Kingdom
John BUFTON	EFD	United Kingdom
Derek Roland CLARK	EFD	United Kingdom
William Earl of DARTMOUTH	EFD	United Kingdom
Nigel FARAGE	EFD	United Kingdom
Roger HELMER	EFD	United Kingdom
Paul NUTTALL	EFD	United Kingdom
Magdi Cristiano ALLAM	EFD	Italy

 

   

Steingrímur og Árni Þór eru bara hjálparkokkar Össurar Skarphéðinssonar

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Steingrímur og Árni Þór eru bara hjálparkokkar Össurar Skarphéðinssonar.

 Birtist fyrst hjá Vinstrivaktinni gegn ESB 06. júlí 2012.

     

Ragnar Arnalds.

Linkuleg viðbrögð ráðherranna við hótunum ESB um refsiaðgerðir vegna makrílveiða Íslendinga í eigin lögsögu vekja furðu og hneykslun. Viðbrögð þeirra snúast einkum um það hvort hætta sé á að makríldeilan skemmi eitthvað fyrir aðildarumsókninni.

Hótanir erlendra manna um löndunarbann á Íslendskan fisk hafa ekki heyrst síðan í þorskastríðunum fyrir bráðum hálfri öld. Þá var þeim mætt með rökfestu og eindrægni af hálfu Íslendskra ráðamanna sem létu ekki vaða yfir sig, jafnvel þótt herskip væru send á Íslandsmið til að reyna að þvinga landsmenn til hlýðni. Íslendingar höfðu sitt fram með þolinmæði og festu og færðu landhelgina út í mörgum áföngum, fyrst í 4 mílur, síðan 12, síðan 50 og loks 200 mílur.

Nú er öldin önnur. Þrátt fyrir grófar og grímulausar hótanir um löndunarbann og viðskiptahömlur heyrist ekki svo mikið sem tíst í utanríkisráðherranum sem þó á að gegna því aðalstarfi að rökstyðja málstað okkar erlendis. Össur hefur hvorki haft uppi mótmæli af neinu tagi né sýnt nokkra viðleitni til að útskýra málstað okkar á erlendum vettvangi.

Þess í stað eru ráðherrarnir að fimbulfamba um það fram og aftur og draga það í efa, sem lengi hefur blasað við öllum, að leiðtogar ESB ætla sér að tengja saman makríldeiluna og aðildarumsóknina í þeim tilgangi að þvinga Íslendinga til að fórna gríðarlegum hagsmunum sínum í makrílveiðum í skiptum fyrir greiðari inngöngu í ESB, enda gera leiðtogarnir sér ljóst að bæði hjá forsætis- og utanríkisráðherra Íslands kemst fátt annað að en draumurinn um að sitja við háborðið í Brussel.

Formaður utanríkismálanefndar, Árni Þór Sigurðsson, þingmaður VG, hefur einnig fátt til málanna að leggja í fjölmiðlum annað en innantómar vangaveltur um hvort ESB ætli eða ætli ekki að tengja saman aðildarumsóknina og  makrílveiðarnar. Auðvitað er það skylda Árna Þórs að kalla saman utanríkismálanefnd Alþingis til að mótmæla ósvífni og yfirgangi ESB í okkar garð og til að undirbúa tillögu til þingsályktunar um hótanir ESB sem lögð yrði fyrir Alþingi þegar það kemur aftur saman.

En það er lítil von til að Árni Þór sjái sóma sinn í því að standa í lappirnar í þessu máli því að hann dregur beinlínis í efa að hótanir ESB séu hótanir. Samt liggur fyrir formleg niðurstaða milli ráðherraráðs ESB og ESB-þingsins um refsiaðgerðir þar sem meðal annars eru eftirfarandi úrræði tilgreind:

1. Innflutningshöft á fiski frá viðkomandi landi úr sameiginlegum fiskistofnum ESB og á tengdum tegundum.

2. Hafnbann í ESB ríkjum á skip sem bera flagg ríkis sem heimilar veiðar í sameiginlegum fiskisstofnum ESB eða tengdum tegundum.

3. Takmarkanir á ferðum skipa um ESB-hafnir.

Árni kemst hins vegar svo að orði í viðtali við Morgunblaðið í gær: „Ég veit ekki hvort það á að kalla þetta hótanir en sambandið er auðvitað að nota þetta mál til að beita þrýstingi á eitt mál til að fá lausn í öðru.“ Árni Þór neitar sem sagt að horfast í augu við staðreyndir.

Hvað hefur svo Steingrímur Sigfússon aðhafst til að leggja aukinn þunga á réttmæta hagsmuni Íslendinga  í þessu máli sem jafnframt eru fullkomlega löglegir samkvæmt alþjóðalögum. Notaði hann tækifærið meðan sjávarútvegsstjóri ESB var hér í heimssókn til að bera fram formleg MÓTMÆLI við fyrirhuguðum aðgerðum ESB eða lét hann sér nægja að spjalla góðlátlega við gestina um stöðu mála. Þetta hefur enn ekki verið upplýst.

Samkvæmt frétt á mbl.is í gær var Steingrímur „spurður út í viðbrögð sín við nýlegum ummælum Mariu Damanaki, sjávarútvegsstjóra ESB, þess efnis að skiptar skoðanir séu um það í ráðherraráði ESB hvort hefja eigi viðræður um sjávarútvegsmál við Íslendinga í tengslum við aðildarumsókn Íslands, en þar væri makríldeilan í aðalhlutverki. Steingrímur segir það ekki hjálpa upp á að fara að hræra þessu saman, nógu erfið sé makríldeilan eins og hún er og sömuleiðis aðildarferlið.“

Margir hafa undrast að jafn skeleggur maður og Steingrímur skuli ekki taka fastar á þegar hættu ber að höndum og miklir hagsmunir þjóðarinnar eru í húfi. Hann lætur sér nægja það hlutverk að vera einhvers konar hjálparkokkur Össurar og telur „það ekki hjálpa upp á“ að fara að sulla þessu öllu saman í einn hrærigraut. Það er að sjálfsögðu rétt. En stuðningsmenn hans og VG gera kröfu til þess að flokkurinn snúist gegn yfirvofandi refsiaðgerðum ESB með öðrum og skeleggari hætti en þeim að gera lítið úr þessari hótun eða undirbúa uppgjöf í málinu til að þóknast ESB, að ekki sé nú minnst á viðbrögð Árna Þórs sem beinlínis stingur höfðinu í sandinn og lætur eins og ekki sé um að ræða neina hótun.

Þrátt fyrir grófar og grímulausar hótanir um löndunarbann og viðskiptahömlur heyrist ekki svo mikið sem tíst í utanríkisráðherranum sem þó á að gegna því aðalstarfi að rökstyðja málstað okkar erlendis.