40.000 vinir kjarnorkuvera hafa lokið sér af í París

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

40.000 vinir kjarnorkuvera hafa lokið sér af í París.

Fyrst birt hjá Samstöðu þjóðar 13. desember 2015.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Nokkur undanfarin ár hefur hópur valdamanna í auðugustu ríkjum Jarðar haft það sem áhugamál að knýja fátækustu ríki heims til að hætta notkun ódýrra orkugjafa. Tilgangurinn er auðsjánlega sá, að skapa stórfyrirtækjum Vesturlanda markað fyrir fokdýran búnað til að framleiða raforku.

Í stað þess að framleiða raforku með brennslu kolefnis (C) og framleiða samtímis lífsanda (CO2) sem er lífríkinu nauðsynlegur, er ætlunin að taka upp »umhverfisvæna« orkuframleiðslu. Hæst á blaði þessara »umhverfisvina« eru fleirri kjarnorkuver, sem skilja eftir sig geislavirkan úrgang sem mun ógna lífríkinu í þúsundir ára.

Sem betur fer skilaði ráðstefnan í París þeim árangri sem búist var við, það er að segja engum. Ekki þarf samt að óttast að veitsluföng hafa verið skorin við nögl, enda öll herlegheitin á kostnað almennings. Héðan af litla Íslandi mun hafa farið yfir 100 manna hópur og kostnaður verið yfir 100 milljónir króna. Aldraðir og öryrkjar hefðu vafalaust getað nýtt sér eitthvað af þessum brauðmolum.

Hugum-stór ríkisstjórn Íslands leggur til atlögu við veðurfarið.

Eins og flestir vita undirritaði ríkistjórn Íslands boðskipun Evrópusambandsins um aðgerðir gegn veðurfarinu. Dæmalaus undirgefni við ESB hefur einkennt störf núverandi ríkisstjórnar og er engu líkara en ráðherrarnir séu í afleysingum fyrir liðsmenn Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar. Um sóknaráætlun ríkisstjórnarinnar sem ætlað er að uppfylla kröfur ESB segir í frétt Morgunblaðsins frá 22. október 2015:

»Sex Íslendsk ráðuneyti vinna nú að undirbúningi Parísar-ráðstefnunnar en þar munu Íslendingar meðal annars leggja fram nýja sóknaráætlun í loftslagsmálum. Þetta kom fram í svari Sigrúnar Magnúsdóttur umhverfisráðherra við fyrirspurn á Alþingi í vikubyrjun.«

»Fram að þessu hefur aðeins verið tilkynnt að Íslendingar verði með í sameiginlegu markmiði Evrópusambandsins um 40% samdrátt miðað við árið 1990 fyrir árið 2030. Norðmenn hafa lýst því yfir að þeir muni draga úr sinni losun um 40% en Íslendsk stjórnvöld hafa hins vegar enn ekki sagt til um hversu mikið dregið verður úr losun¬inni hér á landi.«

»Umhverfisráðherra hafði ekki svar við því hvert framlag Íslands yrði. Hún sagði að nú væri unnið að nýrri sóknaráætlun með markmiðum Íslands sem lögð yrði fram á Parísarfundinum. Hún fæli meðal annars í sér að dregið yrði úr nettó-losun, samvinnu á alþjóðavísu og eflingu á stjórnsýslu og vöktun á loftslagsmálum.«

Ritstjóri Morgunblaðsins gefur Parísar-ráðstefnuninni einkunina 0,000.

Davíð Oddsson ritstjóri Morgunblaðsins fjallaði um Parísar-ráðstefnuna í Reykjavíkurbréfi 13. desember 2015. Að vanda, er Davíð glöggur á »sjónarspil og sýndarlæti« í mannlegu samfélagi. Hann gefur ráðstefnunni einkunina: 0,000 – já, með þremur aukastöfum ! Ég gef Davíð orðið:

»Síðustu misserin hafa væntingar vegna þessarar ráðstefnu vaxið dag frá degi. Stjórnmálamenn, með einlæga sannfæringu í málinu, hafa reynt að tala ráðstefnuna upp í þeirri von að tækist það vel þá kæmust menn einfaldlega ekki hjá því að taka afgerandi ákvarðanir og þær helst bindandi. Þrýstingurinn yrði svo mikill.«

»Pólitíski rétttrúnaðurinn hefur einnig vitað hvað til síns friðar heyrir. Reykvískur borgarstjóri hefur ekki verið einn um sjónarspil og sýndarlæti sem enga raunverulega þýðingu hafa. Fjölmargir svipaðir menn hafa verið á fleygiferð með látalæti í aðdraganda þessarar ólukkulegu ráðstefnu.«

»Loftslagsmál hafa seinustu árin bæst í hóp skraddarasaumaðra mála sem leyfilegt er að nota án nokkurra raka og enn síður sanngirni til að stilla andstæðingi upp í óbærilega stöðu. Þeir eru opinberlega kallaðir afneitunarsinnar og vísindamenn úr þeirra röðum fá ekki greinar sínar birtar, þótt óaðfinnanlegar séu að uppbyggingu og nálgun, af því að hún er að einhverju leyti á skjön við hina einu sönnu viðurkenndu niðurstöðu. Slíkum höfundum er óðara skipað á bekk með þeim sem telja jörðina flata, þótt þeir hafi ekki gefið nokkurt tilefni til slíks skætings. Þessi árátta er því miður vaxandi í þjóðfélagsumræðu.«