Svartstakkarnir hennar Þorgerðar K. Gunnarsdóttur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

Svartstakkarnir hennar Þorgerðar K. Gunnarsdóttur.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. marz 2014.

 

Þorsteinn Arnalds.

Í sunnudagsmorgni Gísla Marteins um síðustu helgi var rætt um aðildarumsókn Íslands að Evrópusambandinu. Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir fór þar mikinn, en hún tilheyrir háværum og litlum minnihluta sjálfstæðismanna sem vill ganga í Evrópusambandið. Þorgerður kallaði þá sjálfstæðismenn sem fylgja vilja stefnu flokksins »svartstakka«. Einhverjum kann að þykja það vel til fundið að líkja fóki, sem vill framfylgja lýðræðislegri niðurstöðu, við stuðningshóp Mussolinis sem beitti andstæðinga hans ofbeldi og hótunum.

Öllu snúið á haus.

Það er ekkert nýtt að hlutum sé snúið á haus í baráttunni fyrir því að Ísland haldi áfram að vera umsóknarríki í Evrópusambandið þrátt fyrir að meirihluti landsmanna, samkvæmt öllum könnunum í mörg ár, vilji ekki ganga í sambandið. En þarna var samt gengið lengra og af meiri ósvífni en oft áður, enda sló fréttastofa Ríkisútvarpsins furðulegustu ummælunum upp með velþóknun.

Því var haldið fram að hópur »harðlínumanna« og »svartstakka« hertæki stefnu Sjálfstæðisflokksins og kæmi það fram í því að ríkisstjórnin hefur ákveðið að inngöngubeiðnin í Evrópusambandið verði afturkölluð. Því verður vart trúað að sá sem heldur þessu fram hafi mikinn þátt tekið í starfi Sjálfstæðisflokksins. Flokkurinn hefur jafnan verið eindregið mótfallinn því að Ísland gangi í Evrópusambandið. Landsfundur eftir landsfund hefur áréttað það. Síðast lýsti landsfundur því yfir fyrir kosningar 2013 að Sjálfstæðisflokkurinn vildi slíta aðildarviðræðunum. Kannanir sýna að einungis um 10% sjálfstæðismanna vilja ganga í Evrópusambandið.

Stefna flokksins hertekin.

En því miður má finna dæmi um að stefna Sjálfstæðisflokksins hafi verið hertekin. En hverjir hafa gert það? Landsfundir Sjálfstæðisflokksins, stærstu stjórnmálasamkomur Íslands, hafa alltaf verið eindregnir gegn aðild að Evrópusambandinu. Sama átti við um Icesave-kröfurnar. Landsfundur Sjálfstæðisflokksins gerði sérstaka samþykkt þar sem hann hafnaði »löglausum kröfum Breta og Hollendinga«. En þeir sem urðu undir á fundinum, Evrópusinnarnir, þessir sem gjarnan lýsa sjálfum sér sem »frjálslyndum« en öðrum sem »svartstökkum«, lágu í forystu flokksins um að fara ekki eftir landsfundarsamþykktum heldur einhverju allt öðru. Og höfðu sitt fram, með þeim afleiðingum að fylgi flokksins hefur ekki borið sitt barr eftir Icesave-dóminn í janúar 2013.

Fyrir kosningarnar 2013 lýsti landsfundur því ákveðið yfir að Sjálfstæðisflokkurinn vildi að ekki yrði gert »hlé« á aðildarviðræðum við Evrópusambandið heldur skyldi þeim »slitið«. Og hvernig brugðust Evrópusinnarnir við? Með hefðbundnum hávaða og stóryrðum og kröfum um að flokkurinn tæki upp einhverja allt aðra stefnu en landsfundur hefði ákveðið. Allt þetta bergmáluðu fjölmiðlar, sem telja margítrekaðar skoðanir þessa fámenna hóps alltaf jafnmikil tíðindi. Eftir nokkra daga af þessum látum gerðist það að einstakir frambjóðendur tóku að tala eins og flokkurinn vildi gera hlé á aðildarviðræðum og halda atkvæðagreiðslu um framhaldið. Þvert gegn því sem landsfundur hafði slegið föstu.

Hámark frekjunnar.

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins er æðsta vald í málefnum hans. Hafi landsfundur með skýrum hætti tekið ákvörðun um stefnu flokksins í mikilvægu grundvallarmáli, þá verður henni auðvitað ekki breytt með einhverjum ummælum í sjónvarpsþætti. Ef það eru svik að fara ekki eftir öllu því sem sagt er í sjónvarpsþáttum, þá eru það enn meiri svik að fylgja ekki eindregnum samþykktum landsfundar.

Það er ótrúleg frekja þegar þeir, sem aldrei fá stefnu sína samþykkta á landsfundi, reyna að hertaka flokkinn með hávaða og stóryrðum í fjölmiðlum í von um að þingmenn kikni í hnjánum við skyndilegt fjölmiðlafár. Þegar við þetta er svo bætt stóryrðum og ósmekklegum uppnefnum um þá, sem einfaldlega leyfa sér að fara eftir skýrum landsfundarsamþykktum, þá er frekjan komin í annað veldi. Þá er hún farin að nálgast það stig að megi fara að tala um »frekjupungapólitík«, svo notað sé ruddalegt orð sem ekki á heima í Íslendskri stjórnmálaumræðu.