Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga.

Fyrst birt 12. apríl 2013.

  

Loftur Altice Þosteinsson.

Leikendur:

Fyrsta dramadrottning: Bjarni Benediktsson.

Önnur dramadrottning: Hanna Birna Kristjánsdóttir.

<><>

Óbreyttir félagsmenn í Sjálfstæðisflokki horfa undrandi á forustu flokksins gera hver mistökin á fætur öðru. Strax eftir Landsfund komu formaður og varaformaður fram opinberlega og lýstu því yfir að ekkert væri að marka ágætar samþykktir fundarins. Þó hafði Landsfundurinn útvatnað þær tillögur sem komu frá undirbúningsnefndum. Þetta á sérstaklega við um tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar, sem alger einhugur var um í nefndinni.

Tveim vikum fyrir kosningar kemur formaðurinn fram í drottningarviðtali hjá Ríkisútvarpinu og barmar sér undan skoðanakönnun, sem sýnir að varaformaðurinn nýtur meiri hylli en sjálfur formaðurinn. Könnunin virðist benda til að Sjálfstæðisflokkur fengi atkvæði einhverra kjósenda, sem ætla að kjósa Framsóknarflokk, bara ef varaformaður og formaður skiptu á sléttu um tignarstöður.

Formaðurinn unir þessari niðurstöðu könnunarinnar svo illa að hann hótar að hugleiða afsögn, ekki bara að standa upp úr formannsstólnum heldur að segja að fullu skilið við stjórnmál. Hann segist hafa gefið fjölskyldunni loforð um að annað hvort verði hann formaður áfram eða hann láti ekki sjá sig í pólitísku starfi. Ýtarleg samræða fór fram á skjánum um hvort formaðurinn væri ómissandi eða ekki.

Hvorki spyrjendur né viðmælandi virtust hafa neinn áhuga á að ræða stefnu Sjálfstæðisflokks, eða það undarlega frávik sem er á þeirra stefnu sem forustu Flokksins boðar nú landslýð og þeirri stefnu sem mörkuð var með samþykktum Landsfundar. Ef rætt hefði verið um mikilvæg málefni lands og lýðs, hefði viðtalið auðvitað ekki verið drottningarviðtal.

Að sjálfsögðu er miklu áhugaverðara að ræða fjölskyldumál formannsins, en hvað honum hefur hugkvæmst að væri útskýring á þeirra afstöðu flestra þingmanna flokksins, að ganga til liðs við ríkisstjórnina og nýlenduveldin við að koma Icesave-klafanum á herðar þjóðarinnar. Nú hefur þjóðinni hlotnast sá heiður og ánægja að velta fyrir sér í 2-3 daga hvort formaðurinn muni sitja eða ekki sitja. Þetta er spurning sem krefst allrar athygli þeirrar lítilþægu þjóðar sem Ísland byggir.

Auðvitað var ekki hægt að viðhalda “dramatík” leikverksins nema varaformaðurinn fengi tækifæri til að sýna hvað í járnfrúnni býr. Morgunblaðið var kjörinn vettvangur fyrir þennan kafla, sem var ríkulega myndskreyttur. Þeirri spurningu var beint til varformannsins, hvað hún vildi segja um þá kjósendur Framsóknarflokks sem myndu snúa aftur til Sjálfstæðisflokks bara ef hún væri formaður. Hanna Birna svaraði:

»Ég er auðvitað þakklát fyrir traustið sem fólk sýnir mér. Þessi könnun sýnir hins vegar mjög svipaða hluti og slíkar mælingar hafa sýnt áður. Það sem hefur breyst frá síðustu mælingum er að ég er nú í framboði til Alþingis, er varaformaður Sjálfstæðisflokksins og tilheyri því forystu flokksins. Ég vona þess vegna að sá stuðningur við mig sem birtist í þessari könnun muni endurspeglast í fylgi Sjálfstæðisflokksins.«

Varla er hægt að biðja um meiri hógværð en birtist í þessum orðum. Varaformaðurinn virðist telja sig áskrifanda að stuðningi kjósenda Framsóknarflokks. Óljóst er þó af hvaða tilefni mælingar þær voru gerðar, sem varaformaðurinn nefnir. Frá þeim mælingum hefur það breyzt, að varaformaðurinn tilheyrir nú forustu Sjálfstæðisflokks. Annað mál er hvernig stuðningsmenn Framsóknarflokks geta einnig stutt bæði varaformanninn og Sjálfstæðisflokk. Dramatíkin er á suðupunkti.

Það liggur sem sagt fyrir, að skoðanakönnunin sýnir að stuðningsmenn varaformanns Sjálfstæðisflokks ætla að kjósa Framsóknarflokk. Þegar spurt er hvort þetta veiki ekki Sjálfstæðisflokk í kosningabaráttunni, þá er svar varaformannsins:

»Nei. Hún sýnir að Sjálfstæðisflokkurinn hefur á að skipa mörgum öflugum einstaklingum og það skiptir mestu.«

Varaformaðurinn er sem sagt svo öflugur að hægt er að tala um hann í fleirtölu. Þegar kemur að spurningu um hvort óánægja með framkvæmd Landsfundarins skýri að einhverju leyti minnkandi fylgi við Sjálfstæðisflokkinn, þá er svarið:

»Ég held að menn ofmeti þátt landsfundar í þessum breytingum. Það er í eðli landsfundar, sem er stærsta stjórnmálasamkoma landsins, að þar takast menn á og ræða af hreinskiptni og oft af mikilli ákefð um stjórnmál og líðandi stund. Ég held að það sé ofmat að telja að það hafi breytt miklu, enda sjáum við ef við skoðum skoðanakannanir að stærsta fylgisbreytingin verður í kringum Icesave-dóminn í janúar. Þá hefst sú þróun að fylgið hefur verið að fara frá Sjálfstæðisflokknum yfir á Framsóknarflokkinn.«

»Það er í sjálfu sér ekkert sérlega sanngjarnt því Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls. En engu að síður virðast sumir skrifa söguna þannig að Framsóknarflokkurinn hafi einn tekið slaginn fyrir Icesave en Sjálfstæðisflokkurinn staðið á hliðarlínunni sem er auðvitað ekki rétt.«

Nú er það staðreynd að fylgi Sjálfstæðisflokks tók að dala í desember 2012 og hefur minnkað jafnt og þétt síðan, nær línulega. Úrskurður EFTA-dómstólsins fell 28. janúar 2013, þannig að einhverjir Sjálfstæðismenn hafa því væntanlega séð fyrir hver úrskurðurinn yrði. Raunar var almenn vitneskja um það á meðal Sjálfstæðismanna, að Ísland bar engar lagalegar skyldur til að beygja sig fyrir kröfum nýlenduveldanna. Hvernig gat sú vitneskja farið fram hjá þingmönnum Flokksins?

Ástæða er að vekja sérstaklega athygli á eftirfarandi orðum varaformannsins:

»Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls.«

Ekkert svar kemur við því hvers vegna Flokkurinn tók ekki stóran slag til að vernda þjóðina fyrir Icesave-III-samningunum. Hvers vegna gekk Flokkurinn til liðs við ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, þegar reynt var að hafa fé og æru af þjóðinni? Allir Sjálfstæðismenn vita að sú hugmynd að setja Icesave-III-samningana í þjóðarkönnun var fyrirsláttur og það af kjánalegu gerðinni, því að vitað var fyrirfram að þjóðarkönnun um Icesave yrði ekki samþykkt.

Sú leiksýning flestra þingmanna Flokksins, að samþykkja Icesave-III en boða þjóðarkönnun, var spegilmynd þeirrar pólitísku leikfléttu Vinstri-grænna að vera á móti innlimun Íslands í ESB, en samþykkja samt aðlögun Samfylkingar.

Sannast sagna skilur viðtalið við varaformanninn lesendur eftir á barmi taugaáfalls, enda er það einkenni góðra »dramatískra« leikverka. Sjálfstæðismenn bíða spenntir eftir leikslokum í viðureign formannsins og varaformannsins. Úrslit Alþingiskosninganna er auðvitað aukaatriði og mynda einungis viðeigandi ramma um »dramað«.