Seðlabankinn taldi fjármálastöðugleika ógnað með dómum Hæstaréttar !

 

Stjórnarskráin

Áskorun til forseta  Íslands

Peningastefnan

Áskorun til forseta  Íslands

Icesave-vextir

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

    

Seðlabankinn taldi fjármálastöðugleika ógnað með dómum Hæstaréttar !

 

20. febrúar 2012.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Hæstiréttur felldi dóma 16. júní 2010 um gengistryggingu, sem valdið hafa miklu fjaðrafoki fram á þennan dag og munu gera áfram um ófyrirséða framtíð. Dómana er hægt að lesa hér: 92/2010 og hér: 153/2010. Dómstóllinn dæmdi gengistryggingu höfuðstóls lána ólöglega. Lagalega voru dómarnir rangir, þótt þeir væru siðferðilega réttir í ljósi þess að valda-aðall landsins steypti bankahruninu yfir þjóðina.

Hæstiréttur felldi dómana á grundvelli laga 38/2001, um vexti og verðbætur. Niðurstöðunni réðu lögskýringargögn, en þau eru ekki tilgreind í dómunum nema greinargerð með lagafrumvarpinu. Þessi greinargerð var undirbúin af þáverandi viðskiptaráðherra Valgerði Sverrisdóttur, en málið var flutt af utanríkisráðherra Halldóri Ásgrímssyni.

Greinargerðin með frumvarpinu hefði ekki átt að gilda til lögskýringar, því að Alþingi tók enga afstöðu til hugmynda flutningsmanns, einungis til efnis frumvarpsins sjálfs. Fráleitt verður að telja, að Hæstiréttur dæmi eftir hugmyndum flutningsmanna frumvarpa um innihald laga sem sett eru í framhaldi af frumvörpum.

Samkvæmt gildandi stjórnarskrá fer Alþingi með löggjafarvaldið í umboði lýðsins, en ráðherrarnir eru bundnir af ákvörðunum Alþingis (Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn). Ráðherrar eru skipaðir í embætti og reknir úr stólunum af forseta Lýðveldisins. Vel getur hins vegar verið að óskrifuð stjórnarskrá Samfylkingarinnar feli ráðherrum fullveldisrétt þjóðarinnar.

 

Ótti Seðlabankans við afleiðingar af dómum Hæstaréttar.

Þegar dómar Hæstaréttar frá 16. júní 2010 lágu fyrir, fylltist seðlabankastjóri miklum ótta við að »fjármálstöðugleiki« hagkerfisins væri í hættu. Seðlabankinn sendi frá sér »tilmæli« 30. júní 2010 til fjármálafyrirtækja um vaxtakjör á viðkomandi útlánum í kjölfar dómanna. Var Fjármálaeftirlitið (FME) haft með í tilkynningunni. Hins vegar var FME líklega ekki haft með í ráðum, því að tilmælin hafa ekki ennþá verið birt á vefsetri FME. Þetta er þeim mun grunsamlegra þar sem FME er í tilmælunum nefnt á undan Seðlabankanum.

  

Sama dag og tilmælin voru birt, hélt Seðlabankinn fréttamannafund þar sem tilmælunum var fylgt eftir. Aðstoðarseðlabankastjórinn geri þar grein fyrir ótta Seðlabankans við afleiðingum dóma Hæstaréttar fyrir »fjármálastöðugleikann«. Í máli hans kom einnig fram það álit, að ríkissjóður hefði þá skyldu að leggja bönkunum til fjármagn, ef gengið yrði hart að þeim þannig að skuldurum yrði hlíft við hæstu vaxtagreiðslum. Ekki er ljóst hvaðan Seðlabankinn hefur þá hugmynd að Íslendskir bankar séu með ríkisábyrgð. Aðstoðarseðlabankastjórinn sagði meðal annars í inngangsorðum sínum:

    

Tilmælin byggja á þeirri afstöðu fyrrgreindra eftirlitsstofnana að hvorki séu lagaleg né efnahagsleg rök fyrir því að vaxtakjör sem áður tóku mið af erlendum millibankavöxtum haldist áfram eftir að tenging þess hluta höfuðstólsins sem bar slíka vexti við viðkomandi gjaldmiðil hefur verið rofin með dómi Hæstaréttar. Eftirlitsstofnanirnar telja að slík túlkun á niðurstöðu Hæstaréttar, væri hún framkvæmd til hins ýtrasta, fæli í sér svo stórt högg á eigið fé fjármálafyrirtækja að ríkissjóður þyrfti að leggja þeim til umtalsvert nýtt fé. Það er kostnaður sem aðrir samfélagsþegnar bera á endanum.

Umboðsmaður Alþingis sendi Seðlabankanum fyrirspurn.

Í framhaldi af framangreindum “tilmælum”, sem margir nefna “fyrirmæli”, sendi Umboðsmaður Alþingins fyrirspurn til Seðlabankans. Fyrirspurnin var dagsett 07. júlí 2010 og henni svaraði Seðlabankinn (en ekki FME !) 23. júlí 2010. Auðvitað ríkir bankaleynd um þau atriði sem skipta máli varðandi “tilmælin”. Í svarinu tjáir Seðlabankinn sömu áhyggjur og áður höfðu komið fram, varðandi »fjármálastöðugleika« og ábyrgð ríkissjóðs á bönkunum. Meðal annars segir svo:

  

Því hefur verið haldið fram af hagsmunaaðilum að dómur Hæstaréttar feli í sér að hinir erlendu vextir sem upphaflega var samið um skuli haldast þrátt fyrir að tenging þess hluta höfuðstólsins sem slíka vexti bar við gengi viðkomandi erlends gjaldmiðils hafi verið rofin. Seðlabankinn og Fjármálaeftirlitið (FME) telja slíka túlkun órökrétta og að ósennilegt sé að Hæstiréttur muni komast að slíkri niðurstöðu í dómum sem líklegt er að falli á næstunni. Það gæti hins vegar valdið umtalsverðum óstöðugleika og skaðað almannahagsmuni ef látið yrði undan þrýstingi sérhagsmunaafla varðandi uppgjör skulda allra þeirra sem teldu sig eiga rétt á uppgjöri vegna meintra óskuldbindandi gengistryggingarákvæða í samræmi við upphaflega erlenda samningsvexti.

  

Til þess að varpa ljósi á hve ríkir almannahagsmunir eru í húfi er gagnlegt að skoða hvaða áhrif það hefði á fjármálakerfið ef þorri lánasamninga sem innihalda gengistryggingarákvæði yrðu dæmdir ólögmætir en hinir erlendu vextir stæðu óbreyttir. Samkvæmt upplýsingum sem fyrir lágu þegar tilmælin voru gefin út var ljóst að öll stóru fjármálafyrirtækin myndu verða fyrir svo miklu höggi á eigið fé þeirra að óhjákvæmilegt væri að ríkissjóður legði þeim til nýtt eigið fé. Nokkur smærri fjármálafyrirtæki yrðu gjaldþrota.

Af ofangreindu má ljóst vera að leiði dómar Hæstaréttar til þess að fjármálastöðugleika verði teflt í tvísýnu, að því marki að ríkissjóður þurfi að leggja fjármálafyrirtækjum til umtalsvert nýtt hlutafé, varðar það brýna almannahagsmuni, sem Seðlabankanum og FME ber lagaleg skylda til að standa vörð um, jafnvel þótt það kunni að stangast á við einkahagsmuni ákveðins hóps skuldara. Niðurstaða í samræmi við ýtrustu túlkun á dómum Hæstaréttar myndi að auki leiða til mikillar tilfærslu ráðstöfunartekna á milli einstakara hópa heimila. Ekki er hægt að verða við öllum kröfum eins hóps heimila án þess jafnframt að þrengja möguleika annarra, þ.á m. komandi kynslóða.

Hreingerning er nauðsynleg í Seðlabankanum.

Með ólíkindum verður að telja, að Seðlabankinn sýni almenningi svona fjandsamlega afstöðu. Seðlabankinn hafði fullkomlega rangt fyrir sér varðandi hættuna á »fjármálstöðugleikanum« yrði ógnað. Bankinn hefur heldur enga heimild til að fullyrða að ríkisábyrgð sé á bönkum í eigu erlendra vogunarsjóða. Þá liggur fyrir að eiginfé bankanna þriggja var komið yfir 500 milljarðar um síðustu áramót og þeim ránsfeng á að láta þá skila.

  

Dómur Hæstaréttar frá 15. febrúar 2012 um að samningsvextir skuli gilda á ólöglegu gengistryggðu lánunum, segir líka sína sögu um vanþekkingu Seðlabankans á lögum landsins. Hreingerning er nauðsynleg í Seðlabankanum sem gert hefur hver mistökin á fætur öðrum. Torgreinda peningastefnu (discretionary monetary policy) verður að gera útlæga og taka í staðinn upp fastgengi Krónunnar undir stjórn myntráðs. Þá getum við skilað þeim 1000 milljórðum Króna sem Seðlabankinn hefur tekið að láni.

  

Annað mikilvægt verkefni er að aflétta lánskjaravísitölunni af húsnæðislánum landsmanna. Vísitöluhækkanir eru enda bein afleiðing af falli Krónunnar og þau tengsl eru auðvelt að sanna. Fyrst bein gengistrygging er ólögleg, þá hlýtur sama að gilda um óbeina gengistryggingu sem birtist í verðbólgu og hækkun lánskjaravísitölunnar. Stjórnvöld mega ekki lengur komast upp með að þjóna erlendum vogunarsjóðum og haldið áfram að vinna gegn hagsmunum þjóðarinnar.

Samkvæmt gildandi stjórnarskrá fer Alþingi með löggjafarvaldið

í umboði lýðsins, en ráðherrarnir eru bundnir af ákvörðunum Alþingis

(Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn).

Ráðherrar eru skipaðir í embætti og reknir úr stólunum af forseta Lýðveldisins.

 

 

---<<<>>>------<<<>>>------<<<>>>------<<<>>>------<<<>>>---

 

 

______________________________________________________________________