Framundan er harðnandi barátta um Lýðveldið og embætti forseta

  

 

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir fullveldisrétti almennings og sjálfstæði Íslands.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

                           Áskorun til forseta Íslands

  

   

    

Framundan er harðnandi barátta um Lýðveldið og embætti forseta.

  

Fyrst birt í Morgunblaðinu 01. febrúar 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.
  
Flestum landsmönnum mun ljóst, að 1918 varð Ísland sjálfstætt konungsveldi, með Kristján X sem konung sameiginlega með Danmörku. Þessi konungur fór með fullveldisrétt þjóðarinnar þar til lýðveldið var stofnað 1944. Með nýrri stjórnarskrá færðist fullveldisrétturinn úr höndum konungs til almennings á Íslandi.

  

Lýðveldi nefnist það stjórnarform þegar fullveldisréttur þjóðar er í höndum almennings. Forseti lýðveldisins er umboðsmaður þjóðarinnar innan stjórnkerfisins. Hann er handhafi framkvæmdavaldsins, en jafnframt er hann eftirlitsmaður með löggjafarvaldinu. Af 81 grein Stjórnarskrárinnar fjalla 30 greinar eingöngu um verksvið forsetans. Forsetinn fer með vald til þingrofs (24.gr.) og vald til að vísa lagafrumvörpum til þjóðaratkvæðis (26.gr.). Jafnframt skipar forsetinn ráðherra og leysir þá frá störfum (15.gr.). Forsetinn er eini valdhafi landsins sem kjörinn er almennri kosningu.

  

Frá 1944 hefur okkar ágæta stjórnarskrá formfest lýðræði sem stjórnarfar landsins, þótt valdastéttin hafi rangtúlkað mörg ákvæði hennar. Sem dæmi um þessar tilraunir til að rugla landsmenn í ríminu, má benda á nafngiftina “fullveldisdagur” um 01. desember 1918, þegar þjóðin STAÐFESTI fullveldisrétt Kristjáns X. Hins vegar náðist 1918 fram viðurkenning á sjálfstæðinu og 01. desember ætti því að nefnast “sjálfstæðisdagur”. Fullveldið var síðan HEIMT úr greipum konungs með stjórnarskránni frá 1944 og því ætti 17. júní að nefnast “fullveldisdagur”.

  

Þessi fölsun á nafngiftum er auðvitað smámál, í samanburði við þá vanvirðingu á efnisatriðum Stjórnarskrárinnar sem viðgengis hefur allar götur frá 1944. Þingræðissinnar hafa komist upp með að sniðganga mörg ákvæði Stjórnarskrárinnar, sem er forskrift okkar að lýðræðinu. Þingræðissinnar hafa í heitstrengingum um að afsala sjálfstæði landsins til risans í austri og afnema formlega fullveldisrétt almennings. Þeir hafa jafnvel uppi áróður um að embætti forsetans verði lagt af. Slík krafa lýsir vilja til að lýðveldið verði lagt niður og að í staðinn verði höfðingjaveldi formfest, öðru nafni þingræði.

Áskorun á Ólaf Ragnar Grímsson.

Við þessar aðstæður er öðru mikilvægara, að þjóðin geti fullkomlega treyst að forseti lýðveldisins fylgi Stjórnarskránni og láti ekki fulltrúa hins erlenda valds komast upp með bellibrögð. Við vitum að núverandi forseti, Ólafur Ragnar Grímsson hefur þann dug og þann skilning á stjórnskipun landsins sem þarf til að mæta atlögunni. Ef nýr maður kemur að Bessastöðum, veit enginn hvort hann muni líta á sig sem umboðsmann almennings og vörzlumann lýðræðisins.

  

Íslendsk þjóð getur ekki tekið áhættu með að embætti forsetans lendi í höndum fólks sem tilbúið er að fórna sjálfstæði landsins og fullveldisrétti þjóðarinnar á altari framandi hugmyndafræði. Ekki má henda að barátta genginna kynslóða verði að engu gerð með hirðuleysi, eða í nafni stundarhagsmuna. Að beztu manna yfirsýn er því skorað á forsetann Ólaf Ragnar Grímsson að gefa kost á áframhaldandi setu á forsetastóli.

Stjórnarskráin er fjöregg þjóðarinnar.

Ekki eru margar þjóðir sem eiga alvöru stjórnarskrá, eins og við Íslendingar. Ákvæðið um þjóðaratkvæði samkvæmt 26. greininni, er einn af dýrgripum þessarar þjóðar og það ákvæði bjargaði okkur frá Icesave-kúguninni. En í Stjórnarskránni er aðra dýrgripi að finna og þar á meðal er 24. greinin um þingrof og 15. greinin um ráðherraskipanir:

  

24. grein. Forseti lýðveldisins getur rofið Alþingi, og skal þá stofnað til nýrra kosninga, áður en 45 dagar eru liðnir frá því er gert var kunnugt um þingrofið, enda komi Alþingi saman eigi síðar en tíu vikum eftir að það var rofið. Alþingismenn skulu halda umboði sínu til kjördags.

15. grein. Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn. Hann ákveður tölu þeirra og skiptir störfum með þeim.

Þegar hvorki meirihluti Alþingismanna né ríkisstjórn landsins njóta trausts þjóðarinnar, verður forsetinn að hafa styrk til að beita þeim úrræðum sem Stjórnarskráin leggur honum í hendur. Við flestum blasir, að mikil mistök voru gerð í Alþingiskosningunum 2009. Til þings völdust of margir óhæfir frambjóðendur, sem dag hvern virðist leggja sig fram um að valda tjóni.

  

Icesave-klafinn sem þetta fólk vildi umfram allt leggja á almenning er bara eitt dæmi af mörgum. Sannast hefur, að undirgefni við Evrópusambandið var orsök þessarar óþjóðhollu tilraunar. Framundan er lokaorusta um sjálfstæði landsins, sem enginn skyldi fyrirfram telja auðunna. Framtíð þjóðarinnar hangir raunverulega í bláþræði. Nærsti forseti verður að hafa dug til að losa þjóðina við gagnslaust fólk, sem of lengi hefur hangið á ríkisspenanum. Ólafur Ragnar Grímsson er manna líklegastur til að uppfylla þessa kröfu almennings.

    

Að beztu manna yfirsýn er skorað á forsetann

Ólaf Ragnar Grímsson

að gefa kost á áframhaldandi setu á forsetastóli.

>>><<<