Anti-EU parties poised for victory in Iceland

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Anti-EU parties poised for victory in Iceland.

Fyrst birt hjá EuropeanVoice.com 18. apríl 2013.

 

 

  

 

Andrew Gardner.

 

Progressives could form single-party government.

The sole established pro-European Union party in Iceland, the governing Social Democrats (SDA), is set to be crushed in a highly volatile and potentially historic parliamentary election on 27 April.

 

The dominant question of a campaign in which the country's bid for EU membership has been largely marginalised, is now whether the centre-right Progressive Party can maintain the momentum that has taken it from 12.7% in the polls in December to 40.8% in early April. A small increase would enable it to form the first single-party government since Iceland gained full independence from Denmark in 1944.

 

An outright majority for the Progressives – or a coalition with the other right-wing party, the Independence Party – would result in a referendum on halting talks on EU membership immediately. Roughly two-thirds of Icelanders have consistently said they oppose joining the EU, but a thin majority want negotiations to be completed.

 

Observers attribute the revolution in the Progressive Party's fortunes to other parties' weaknesses, and to its determined opposition to a deal to compensate Dutch and British savers hit when the collapse of Landsbanki in 2008 resulted in losses for holders of its online Icesave account. In January, the court of the European Free-Trade Association ruled that Iceland did not have to reimburse depositors.

 

Loss of support.

The consistency of the Progressives' position has differentiated it from the performance of Bjarni Benediktsson, the leader of the Independence Party and for a long time the probable next premier. Before a 2011 referendum, Benediktsson had said voters should support a deal with London and The Hague as the best on offer. Sigmundur Gunnlaugsson, the Progressives' leader, has reinforced his advantage by maintaining discipline over a diverse party, in sharp contrast to the divisions within other parties.

 

The centre-left Social Democrats and the hard-left Left-Green Movement (LGM) joined forces to form a government in the wake of the 2008 economic crisis, which resulted in Iceland being put under an International Monetary Fund programme, now all but completed. However, the parties' differences over Europe – the LGM opposes accession – undermined the government. Four defections eventually reduced it to just 30 seats in the 63-seat Althingi.

 

Jóhanna Sigurðardóttir, seen by many as a weak and ineffectual prime minister, has stepped down as party leader, as has the LGM's Steingrímur Sigfússon, but neither change has arrested the slide in support. In early April, the SDA had 9.7% and the LGM had 5.7%; in 2009, the SDA won 29.8% of the vote, and the LGM 21.7%.

 

The main beneficiary had long been expected to be the Independence Party, but a party conference in February contributed to its post-Icesave decline. A strongly anti-EU line emerged, including a resolution to close the EU's information office. That amplified doubts about the ability of Benediktsson, who became leader in 2009, to impose himself on a party that served in every government until 2009, and that led the country into the economic crisis.

 

While the Progressives have gained most from other parties' weaknesses, two new parties – Bright Future and the Pirate Party – should win enough votes to enter parliament.

 

The left-of-centre Bright Future looks likely to emerge in third place, making it the most powerful pro-EU party in parliament.

 

In coalition talks, the principal issue other than a referendum to end EU talks would be Iceland's policy on the determining EU-related issue for most Icelanders, management of fisheries. The one certainty is that a tough position will emerge.

 

Steve H. Hanke: Europe, A Troubled Region

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Steve H. Hanke: Europe, A Troubled Region.

Fyrst birt í maí-hefti GlobeAsia 2013.

 

 

Steve H. Hanke.

The most recent banking crisis in Europe erupted on the Island of Cyprus. Among other things, one result of the final EU-IMF bailout package was the imposition of capital controls, or restrictions on currency convertibility.

Currency convertibility is a simple concept. It means residents and nonresidents are free to exchange domestic currency for foreign currency. However, there are many degrees of convertibility, with each denoting the extent to which governments impose controls on the exchange and use of currency.

The pedigree of exchange controls can be traced back to Plato, the father of statism (ríkisforsjá). Inspired by Lycurgus of Sparta, Plato embraced the idea of an inconvertible currency as a means to preserve the autonomy of the state from outside interference.

The temptation to turn to exchange controls in the face of disruptions caused by hot money flows is hardly new. Tsar Nicholas II first pioneered limitations on convertibility in modern times, ordering the State Bank of Russia to introduce, in 1905–06, a limited form of exchange control to discourage speculative purchases of foreign exchange. The bank did so by refusing to sell foreign exchange, except where it could be shown that it was required to buy imported goods. Otherwise, foreign exchange was limited to 50,000 German marks per person. The Tsar’s rationale for exchange controls was that of limiting hot money flows, so that foreign reserves and the exchange rate could be maintained. The more things change, the more they remain the same.

Before more politicians come under the spell of exchange controls, they should reflect on the following passage from Nobel laureate Friedrich Hayek’s 1944 classic, The Road to Serfdom:

“The extent of the control over all life that economic control confers is nowhere better illustrated than in the field of foreign exchanges. Nothing would at first seem to affect private life less than a state control of the dealings in foreign exchange, and most people will regard its introduction with complete indifference. Yet the experience of most Continental countries has taught thoughtful people to regard this step as the decisive advance on the path to totalitarianism and the suppression of individual liberty. It is, in fact, the complete delivery of the individual to the tyranny of the state, the final suppression of all means of escape—not merely for the rich but for everybody.” 

Hayek’s message about convertibility has regrettably been overlooked by many contemporary economists. Exchange controls are nothing more than a ring fence within which governments can expropriate their subjects’ property. Open exchange and capital markets, in fact, protect the individual from exactions, because governments must reckon with the possibility of capital flight.

From this it follows that the imposition of exchange controls leads to an instantaneous reduction in the wealth of the country, because all assets decline in value. To see why, it is important to understand how assets are priced.

The value of any asset is the sum of the expected future installments of income it generates discounted to the present value. For example, the price of a stock represents the value to the investor now of his share of the company’s future cash flows, whether issued as dividends or reinvested. The present value of future income is calculated using an appropriate interest rate that is adjusted for the various risks that the income may not materialize.

When convertibility is restricted, risk increases, because property is held hostage and is subject to a potential ransom through expropriation. As a result, the risk-adjusted interest rate employed to value assets is higher than it would be with full convertibility. Investors are willing to pay less for each dollar of prospective income and the value of property is less than it would be with full convertibility.

This result, incidentally, is the case even when convertibility is allowed for profit remittances. With less than full convertibility, there is still a danger the government will confiscate property without compensation. That explains why foreign investors are less willing to invest new money in a country with such controls, even with guarantees on profit remittances.

Investors become justifiably nervous when they expect that a government may impose exchange controls. Settled money becomes ‘‘hot’’ and capital flight occurs. Asset owners liquidate their property and get out while the getting is good. Contrary to popular wisdom, restrictions on convertibility do not retard capital flight, they promote it.

That said, some proponents parade Malaysia’s 1998 experiment with capital controls as an example of the successful use of capital controls. This is simply nonsense. In 2006, Prof. Simon Johnson of the Massachusetts Institute of Technology (MIT), et al. convincingly refuted claims of macroeconomic benefits resulting from Malaysia’s imposition of capital controls. In fact, he found that capital controls bred official corruption. As Prof. Andrei Shleifer of Harvard (2009) demonstrated, South Korea actually recovered “much faster” than Malaysia in the aftermath of the Asian financial crisis.

Full convertibility is the only guarantee that protects people’s right to what belongs to them. Even if governments are not compelled by arguments on the grounds of freedom, the prospect of seeing every asset in the country suddenly lose value as a result of exchange controls should give policymakers pause.

Unfortunately for Cyprus, capital controls are only the beginning of the bad news. European and Cypriot leaders have tried to assuage fears that the Cypriot economy will collapse by painting downplaying Cyprus’ impending GDP contraction. But, as a recently leaked report by the esteemed boutique investment bank Alvarez and Marsal confirms, this will not be the case. As the accompanying chart shows, Cyprus can expect to see a money supply deficiency of 13.54%.

In consequence, according to my estimate, Cyprus can expect GDP to contract by 12.2% in 2013. This will cause the so-called “good bank” – the Bank of Cyprus – which was set up as a part of the bail-in package, to probably go bust before long, wreaking even more havoc on the Cypriot financial sector, and the Cypriot economy.

The shockwaves, however, will be felt beyond the tiny island of Cyprus. Europe’s money supply is already reeling from the devastating credit crunch imposed via Basel III bank capital requirements, and a general loss of confidence in the aftermath of the European sovereign debt crisis (see the accompanying chart).

The latest crisis in Cyprus will only make things worse. As goes the money supply, so too goes the overall economy. Expect to see continued weak economic growth for the Eurozone going forward.

 

Að bræða Snjóhengju og slökkva eignabruna er auðvelt með fastgengi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Að bræða Snóhengju og slökkva eignabruna er auðvelt með fastgengi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 17. apríl 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Umræða um stærstu vandamál landsmanna einkennist af varðstöðu um sérhagsmuni. Hér er vísað til þeirra vandamála sem stafa af Snjóhengju og vísitölulánum. Ísland á ekki alvöru pening (gjaldeyri) til að hleypa fram Snjóhengjunni. Þess í stað, verður að bræða hana og það viðfangsefni er auðvelt, ef menn kunna til verka og vilja leysa vandann.

Eftir að gengislán voru dæmd ólögleg, liggur fyrir að vísitölulán hljóta að vera það einnig. Augljóst samband er á milli hækkana lánavísitölunnar og gengisbreytinga Krónunnar. Þetta samband er hægt að sanna stærðfræðilega og lánavísitalan er því afleiða af flotgengi Krónunnar. Við bankahrunið stökkbreyttist höfuðstóll húsnæðislána og eignabruni fylgdi í kjölfarið.

Lánavísitölu húsnæðislána verður því að færa til baka, á sama hátt og verið er að gera með gengistryggðu lánin. Hins vegar er ekki hægt að treysta á skilvirkni ríkiskerfisins og leiðréttingar kunna að taka langan tíma. Það leysingavatn sem losnar við bræðslu Snjóhengjunnar er kærkomið tæki til að stökkva eignabruna heimilanna.

Fastgengi auðveldar bræðslu Snjóhengjunnar.

Að bræða Snjóhengjuna er auðveldast í skjóli fastgengis og upptaka fastgengis er einföld aðgerð. Fastgengi getur verið af tveimur gerðum, það er að segja upptaka erlends gjaldmiðils (Kanadadals), eða stofnun myntráðs sem annast útgáfu innlendrar myntar (Ríkisdals). Kostnaður við stofnun myntráðs verður um 50 milljarðar Króna. Lagt er til, að Seðlabankinn leggi til 45 milljarða í Kanadadölum til að innleysa þær Krónur sem hann er með í umferð og að ríkið leggi til afganginn.

Til að hraða upptöku fastgengis er einfaldast að taka fyrst upp Kanadadal, sem hægt er að gera á einni viku. Að 12 mánuðum liðnum hæfist síðan starfsemi myntráðs með útgáfu Ríkisdals. Bæði Ríkisdalur og Kanadadalur verða lögeyrir til frambúðar, en Krónan um takmarkaðan tíma. Fastgengi með fyrirkomlagi myntráðs verður að festa í Stjórnarskrána, til að það hafi trúverðugleika. Þess vegna er hyggilegt að ætla 12 mánuði í undirbúning.

Vegna rangra upplýsinga, sem að undanförnu hafa komið fram, má nefna að einungis myntsláttur (seðlabankar eða myntráð) gefa út peninga.  Fjarstæða er að halda fram, að peningavelta viðskiptabanka sé útgáfa peninga. Engir peningar verða til við að aðilar skiptist á fjárkröfum. Ef banna ætti bönkum að endurlána peninga sem þeir fá til varðveizlu, jafngilti það banni á starfsemi banka.

Seðlabanki og Samfylking standa vörð um sérhagsmuni.

Fram að þessu hefur hugmyndum um fastgengi verið vísað á bug, af Seðlabankanum og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Hinum furðulegustu mótbárum hefur verið beitt, sem allar er auðvelt að hrekja. Staðreyndin er sú að þessir aðilar hafa verið að verja sérhagsmuni, sem eru í fullkominni andstöðu við hagsmuni þjóðarinnar. Með röngum fullyrðingum um gjaldmiðilsmál eru Starfsmenn Seðlabankans að vernda eigið skinn. Allir vita, að þegar tekið verður upp fastgengi og Seðlabankinn lagður niður mun fjölmennt starfslið Seðlabankans verða að leita sér annara starfa.

Samfylkingin er ofstækisfullur rétttrúar-söfnuður, sem notar það sem hendi er nærst til að réttlæta innlimum Íslands í Evrópusambandið. Þótt Evran verði ekki tekin upp án aðildar að ESB, talar Samfylking um fastgengi með Evru, eins og ekki komi aðrir möguleikar til álita. Gjarnan vísa ESB-vinirnir til rangra fullyrðinga Seðlabankans. Málflutningur þessara aðila er jafn innantómur og barátta sömu aðila var í þágu Icesave-kúgunar nýlenduveldanna.

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skapaði Snjóhengjuna.

Neyðarlögin frá 06. október 2008 heimiluðu ríkinu að stofna og eiga nýgju bankana. Fyrirséð var að bankarnir yrðu gullnáma, vegna dulins eiginfjár, sem stafaði af fyrirfram afskriftum og einokunar-aðstöðu á markaðnum. Án fyrirvara, afsalaði ríkisstjórnin bönkunum í hendur hrægamma og keypti síðan einn þeirra aftur, með 300 milljarða skuldabréfi í erlendum gjaldeyri. Þannig skapaði ríkisstjórnin Snjóhengjuna. Um síðustu áramót var eiginfé bankanna þriggja yfir 500 milljarðar Króna.

Hrægammarnir, sem ennþá eiga tvo bankanna, krefjast þess að Seðlabankinn breyti eignum þeirra í alvöru pening (gjaldeyri). Raunverulega á Seðlabankinn engan gjaldeyri, því að hann er allur tekinn að láni. Ríkisstjórnin hefur skuldsett ríkið svo hroðalega, að vextir af erlendum lánum nema árlega um 100 milljörðum Króna. Snjóhengjan veldur gjaldeyrishöftum og engin möguleiki er að leysa þau nema bræða Snjóhengjuna. Sú aðgerð gerir fært að leiðrétta skuldir heimilanna.

Þegar Kanadadalur/Ríkisdalur hefur verið tekinn upp verður Krónan áfram á ábyrgð Seðlabankans um tiltekinn tíma. Við gjaldmiðlaskiptin færist hagkerfið yfir á nýgja gjaldmiðilinn og þótt Krónan lækki í verði, hefur það engin önnur áhrif en að skuldbindingar í Krónum lækka að verðmæti. Hagkerfið hefur fengið langþráðan stöðugleika, er laust við gjaldeyrishöft og möguleikar opnast til að bæta stöðu heimilanna. 

 

 Snjóhengjan veldur gjaldeyrishöftum

og engin möguleiki er að leysa þau nema bræða Snjóhengjuna.

Sú aðgerð gerir fært að leiðrétta skuldir heimilanna.

»Fastgengi« tryggir sjálfkrafa stöðugleika og aukinn hagvöxt

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

»Fastgengi« tryggir sjálfkrafa stöðugleika og aukinn hagvöxt.

Fyrst birt 16. apríl 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Fjármagn í umferð er annars vegar peningar sem útgefnir eru af myntsláttu (seðlabanka, myntráði eða erlendir peningar) og hins vegar skuldbindingar sem einstaklingar og fyrirtæki gera með gjaldmiðilinn sem viðmið. Ef peningakerfi væri gert upp myndu skuldbindingarnar þurrkast út, en eftir standa peningarnir.

Ef um er að ræða fullkominn sýndarpening (fiat money), stendur engin stoðmynt eða önnur verðmæti á bak við hann, peningurinn er einskis virði. Ef peningurinn er alvöru (real money), þá er hægt að skipta honum öllum hjá myntsláttunni fyrir alþjóðlega stoðmynt og bókhald peningakerfisins gengur þá upp. Myntráð á alltaf stoðmynt til að skipta fyrir útgefinn pening. Undir stjórn seðlabanka liggur ástandið einhver staðar á milli, en enginn veit hver raunveruleg staða er.

Án óeðlilegra afskipta ríkisvaldsins, ræðst  fjármagn í umferð af efnahagslegum umsvifum í hagkerfinu. Aukning fjármagns í umferð er merki um hraðari útgáfu skuldbindinga, eða meiri þörf fyrir seðla og mynt. Vegna tækniþróunar er núna ekki jafn mikil þörf fyrir peninga og áður var, heldur eru skuldbindingar gerðar í auknum mæli rafrænt. Ekki er hægt að auka fjármagn í umferð, hvort sem um er að ræða peninga eða skuldbindingar, nema eftirspurn sé eftir því.

Sú hugmynd að viðskiptabankar gefi út peninga er röng. Bankarnir gefa út skuldbindingar og það er verkefni eftirlitsaðila að gæta þess að skuldir og eignir umfram eiginfé standist á, hjá hverjum banka. Aukinn hraði í innlánum og útlánum bankanna er ekki merki um aukna útgáfu peninga, heldur betri nýtingu verðmæta.

Hvað er verðbólga?

Verðbólga er hækkun á verði vöru og þjónustu, frá einum tíma til annars. Hún stafar oft af tveimur ástæðum. Innri ástæða verðbólgu stafar öðru fremur af hagvexti og til lengri tíma hlýtur þessi verðbólga að vera í samræmi við uppsafnaðan hagvöxt. Ytri ástæða verðbólgu er oftast gengisfall gjaldmiðilsins og getur auðveldlega farið fullkomlega úr böndum. Ástæðan fyrir óðaverðbólgu er ekki síður huglæg en efnahagsleg. 

Verðbólga stafi því ekki af  aukningu á peningamagni í umferð. Hvorki er hægt að neyða in á hagkerfið peningum né skuldbindingum. Það er efnahagsástand hagkerfisins sem kallar á aukningu eða minnkum peningamagns. Ef til dæmis verðlag hefur hækkað um 50%, þá verður fjármagn í umferð að vera 50% meira, til að þjóna sama tilgangi og áður. Það er því verbólgan sem kemur á undan aukningu peningamagns, en ekki á eftir.

Hvernig er hægt að minnka verðbólgu?

Til að skapa stöðugleika, sem merkir minni verðbólgu og af stöðugleika leiðir minni eignabruni og meiri kaupmáttur, er nauðsynlegt að koma á alvöru fastgengi. Einungis tímabundið gagn getur verið að tylltu-gengi, því að það fyrirkomulag gengis hrynur innan skamms. Eini munurinn á flotgengi og tylltu-gengi er að flotgengi fellur jafnt og þétt, en tyllt-gengi í stökkum.

Fastgengi verður ekki komið á, nema leggja Seðlabankann niður og taka upp myntráð, eða taka í notkun alþjóðlegan gjaldmiðil. Auðvelt er að skipta á milli þessara tveggja forma fastgengis, en stofnun myntráðs tekur lengri tíma. Alþjóðlegan gjaldmiðil er hægt að taka upp á viku, en myntráð þarf 12 mánuði, því að fyrirkomulag þess verður að festa í Stjórnarskrána.

Myntráð á Íslandi þarf að hafa stoðmynt í varasjóði, sem nemur um 50 milljörðum Króna. Eðlilegt er að Seðlabankinn leysi út með gjaldeyri þá 45 milljarða sem hann er með útistandandi í Krónum. Ríkið leggur til myntráðsins þann gjaldeyri sem á vantar, en fær síðar til eignar þann myntgróða sem myndast hjá myntráðinu.

Ábyrgð og úrræði í efnahagsmálum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ábyrgð og úrræði í efnahagsmálum.

Fyrst birt á vef Evrópunefndar Sjálfstæðisflokks 11. janúar 2009.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Þær efnahags-þrengingar sem Íslendsk þjóð gengur nú í gegnum, eru ekki náttúruhamfarir þótt sumir reyni að koma þeirri hugsum inn í huga fólks. Megin-orsökin er ekki "efnahags-bóla sem sprakk", "lausafjár-skortur bankanna", eða "mistök bankastjóra Seðlabankans". Þrátt fyrir að þessir þættir allir hafi komið við sögu, mega allir vita, að hagkerfi Íslands býr við kerfisvanda, sem var megin-orsök efnahags-hrunsins. Skiptigengi Krónunnar féll og þar með stöðugleiki alls hagkerfisins.

Öllum er frjálst að hafa sína skoðun á efnahagslegum stöðugleika. Ég þekki fólk sem telur að yfirstandandi kreppa sé nauðsynleg og geri sama gagn og hundahreinsun í baráttu við sullaveiki. Flestir eiga erfitt með að samþykkja þetta viðhorf og telja það ganga nærst hugleiðingum um sjálfsmorð.

Efnahagskreppur hafa gengið yfir öll samfélög og eru því alþjóðlegt fyrirbæri. Um þetta fyrirbæri hafa því margir hugsað og um það hafa verið ritaðar langar ritgerðir. Ekki er því úr vegi, að gefa gaum að nokkrum kjarnyrtum ummælum valinkunnra manna.

Karl August Fritz Schiller (1911 - 1994), sem var viðskiptaráðherra Þýðskalands 1966 til 1972 og jafnframt fjármálaráðherra 1971 til 1972, mun hafa sagt:

"Stöðugur gjaldmiðill er vissulega ekki allt, en án stöðugs gjaldmiðils er allt annað einskis virði."

Annar Þjóðverji að nafni Ludwig Wilhelm Erhard (1897 - 1977), sem 1963 til 1966 var forveri Schiller í embætti viðskiptaráðherra, hafði einnig skoðanir á efnahagsmálum, sem hugsanlega eiga erindi til okkar. Hann sagði:

"Við ættum ekki að láta eins og þekking á hagfræði sé einkaréttur einhverra sjálfskipaðra sérfræðinga, sem í valdi sértækrar vitneskju eða almennrar rökfimi þykjast allt vita. Nei, allir þegnar landsins verða að kunna skil á hagfræði-lögmálum og vera færir um að leggja mat á þau. Hér er um að ræða atriði sem varða stjórnarfar í landinu og stöðugleika efnahagslífsins. Þetta eru atriði sem skipta okkur öll miklu máli."

Skoðum einnig hvað Fritz Leutwiler (1924 - 1997), fyrrverandi bankastjóri seðlabankans í Svisslandi, hefur að segja um verðbólgu:

"Verðbólga hefur þá sérstöðu, að vera mikilvirkasta tæki hinna fáu ríku til að verða ríkari og hinna mörgu fátæku til að verða fátækari."

Þeir sem hafa sömu afstöðu til efnahagslegra kollsteypa og þeir erlendu menn sem að framan greinir, ættu að kynna sér hvaða möguleikar eru til að forðast slíkt. Lausnin er fólgin í að leggja niður Seðlabanka Íslands og taka upp þver-öfuga stefnu við peningastefnu hans. Slík stefna er útfærð undir stjórn Myntráðs og ef rétt er að málum staðið, er 100% öruggt að efnahagslegur stöðugleiki næst.

Þeir sem leggja trúnað á þessar fullyrðingar mínar, vilja eðlilega vita orsakir þess að seðlabanki og myntráð eru að flestu leyti andstæðir pólar. Eftirfarandi eru nokkrar þeirra spurninga sem koma við sögu.

• Hver er munurinn á fljótandi gengi (floating exchange rate) og tylltu gengi (pegged exchange rate), sem eru aðferðir seðlabanka og hinsvegar föstu gengi (fixed exchange rate) sem er aðferð myntráðs ?

• Hvers vegna skiptir máli, að gjaldmiðill lands hafi 100% bakstuðning af erlendum gjaldeyri ?

• Hver er munurinn á torgreindri peningastefnu seðlabanka og reglu-bundinni peningastefnu myntráðs ?

Seðlabankar segjast hafa efnahagslegan stöðugleika að markmiði. Raunveruleikinn er sá, að oftar en ekki hella þeir olíu á eldinn. Úrræði þeirra eru verri en vandamálið. Til að halda gengi gjaldmiðilsins stöðugu, hefur Seðlabankinn tvær meginaðferðir. Annars vegar er genginu tyllt við myntkörfu eða sterkan gjaldmiðil og gefin fögur fyrirheit um að það sé nú fast. Hin leiðin er að láta gengið fljóta og trúa blint á, að gjaldeyris-markaður finni hið eina rétta gengi á hverjum tíma.

Báðar aðferðir seðlabankanna eru gagnslausar, þótt þær séu hættulausar þegar efnahagsumhverfið er rólegt. Um leið og eitthvað reynir á gjaldmiðilinn bregðast báðar aðferðir. Í raun eru báðar aðferðir flotgengi og eini munur þeirra er það útlit sem fall-ferill Krónunnar hefur. Á að láta fegurðarskyn ráða vali peningastefnunnar ?

Meginverkefni peningastefnu seðlabankanna er að þjóna pólitískum öflum en ekki efnahagslegum þörfum almennings. Enginn tekur mark á innistæðulausum yfirlýsingum seðlabanka um að gengið standi traustum fótum, enda vinna þeir sjálfir oftast einarðlega gegn yfirlýstum markmiðum. Með reglulegu millibili missa seðlabankar tökin á efnahagsmálunum og koma hagkerfunum á kaldan klakann. Óðaverðbólga tekur við af gengisfalli og almenningur fær að blæða fyrir mistökin.

Peningar í umferð eru ávísun á gjaldeyrisforða þess sem er útgefandi gjaldmiðilsins. Handhafar peninganna hafa veitt útgefandanum vaxtalaust lán. Gjaldeyrisforðinn er baktrygging gjaldmiðilsins og mikilvægt að sú baktrygging sé 100%, að öðrum kosti er gjaldmiðillinn of hátt skráður og hlýtur að lækka fljótlega. Með öðrum orðum, gengisfall stafar af eyðslu umfram tekjur, sem leiðir til neikvæðrar eignastöðu landsins. Gjaldeyrinn er hin raunverulega eign, ekki óljós loforð yfirvalda eða tilvísun í auðlindir í landinu.

Vilji menn í alvöru skapa stöðugleika í hagkerfi, er myntráð eina lausnin. Myntráð starfar eftir föstum ósveigjanlegum reglum, sem tryggja stöðugt og fast gengi gjaldmiðilsins. Viðfangsefni myntráðs er að gefa út gjaldmiðil landsins, til dæmis Íslendskan dollar (ISD) og varðveita stoð-mynt (anchor currency), sem í okkar tilfelli er eðlilegt að sé US-dollar (USD). Bezt er að hafa skiptihlutfallið 1 ISD = 1 USD, því að þannig verða öll viðskipti með báða gjaldmiðlana auðveld innanlands.

Heldsta ástæða þess að seðlabankar njóta ekki trausts, er sú að þeir fylgja svonefndri torgreindri peningastefnu (discretionary monetary policy). Í samræmi við þessa stefnu líta seðlabankar svo á, að það sé þeirra einkamál hvernig fjármálum þjóðarinnar er hagað. Öðrum kemur það hreinlega ekki við hvað seðlabankinn er að sýsla og það þykir kostur á þeim bæ, að koma almenningi á óvart.

Myntráð fylgja hins vegar stefnu sem nefnd er reglu-bundin peningastefna (rule-bound monetary policy). Einkenni þessarar stefnu er að allar reglur varðandi gjaldmiðilinn liggja fyrir og eru auðskiljanlegar. Viðskiptalífið ákveður til dæmis peningamagn í umferð og vaxtastigið ákveðst af vaxtastigi á myntsvæði stoðmyntarinnar. Við að halda genginu föstu, hættir gengisfall að bæta í verðbólguna og jafnframt stöðvast eignabruninn. Lánskjaravísitala verður óþörf, því að gjaldmiðillinn sjálfur tekur við af vísitölunni, sem verðmætatrygging.

Þeir sem vilja frekari upplýsingar um upptöku Íslendsks Dollars, með Myntráði og baktryggingu USD, geta fundið þær hér:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1230005/

Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur býður upp á »dramatískt« leikverk í aðdraganda kosninga.

Fyrst birt 12. apríl 2013.

  

Loftur Altice Þosteinsson.

Leikendur:

Fyrsta dramadrottning: Bjarni Benediktsson.

Önnur dramadrottning: Hanna Birna Kristjánsdóttir.

<><>

Óbreyttir félagsmenn í Sjálfstæðisflokki horfa undrandi á forustu flokksins gera hver mistökin á fætur öðru. Strax eftir Landsfund komu formaður og varaformaður fram opinberlega og lýstu því yfir að ekkert væri að marka ágætar samþykktir fundarins. Þó hafði Landsfundurinn útvatnað þær tillögur sem komu frá undirbúningsnefndum. Þetta á sérstaklega við um tillögur Efnahags- og viðskiptanefndar, sem alger einhugur var um í nefndinni.

Tveim vikum fyrir kosningar kemur formaðurinn fram í drottningarviðtali hjá Ríkisútvarpinu og barmar sér undan skoðanakönnun, sem sýnir að varaformaðurinn nýtur meiri hylli en sjálfur formaðurinn. Könnunin virðist benda til að Sjálfstæðisflokkur fengi atkvæði einhverra kjósenda, sem ætla að kjósa Framsóknarflokk, bara ef varaformaður og formaður skiptu á sléttu um tignarstöður.

Formaðurinn unir þessari niðurstöðu könnunarinnar svo illa að hann hótar að hugleiða afsögn, ekki bara að standa upp úr formannsstólnum heldur að segja að fullu skilið við stjórnmál. Hann segist hafa gefið fjölskyldunni loforð um að annað hvort verði hann formaður áfram eða hann láti ekki sjá sig í pólitísku starfi. Ýtarleg samræða fór fram á skjánum um hvort formaðurinn væri ómissandi eða ekki.

Hvorki spyrjendur né viðmælandi virtust hafa neinn áhuga á að ræða stefnu Sjálfstæðisflokks, eða það undarlega frávik sem er á þeirra stefnu sem forustu Flokksins boðar nú landslýð og þeirri stefnu sem mörkuð var með samþykktum Landsfundar. Ef rætt hefði verið um mikilvæg málefni lands og lýðs, hefði viðtalið auðvitað ekki verið drottningarviðtal.

Að sjálfsögðu er miklu áhugaverðara að ræða fjölskyldumál formannsins, en hvað honum hefur hugkvæmst að væri útskýring á þeirra afstöðu flestra þingmanna flokksins, að ganga til liðs við ríkisstjórnina og nýlenduveldin við að koma Icesave-klafanum á herðar þjóðarinnar. Nú hefur þjóðinni hlotnast sá heiður og ánægja að velta fyrir sér í 2-3 daga hvort formaðurinn muni sitja eða ekki sitja. Þetta er spurning sem krefst allrar athygli þeirrar lítilþægu þjóðar sem Ísland byggir.

Auðvitað var ekki hægt að viðhalda “dramatík” leikverksins nema varaformaðurinn fengi tækifæri til að sýna hvað í járnfrúnni býr. Morgunblaðið var kjörinn vettvangur fyrir þennan kafla, sem var ríkulega myndskreyttur. Þeirri spurningu var beint til varformannsins, hvað hún vildi segja um þá kjósendur Framsóknarflokks sem myndu snúa aftur til Sjálfstæðisflokks bara ef hún væri formaður. Hanna Birna svaraði:

»Ég er auðvitað þakklát fyrir traustið sem fólk sýnir mér. Þessi könnun sýnir hins vegar mjög svipaða hluti og slíkar mælingar hafa sýnt áður. Það sem hefur breyst frá síðustu mælingum er að ég er nú í framboði til Alþingis, er varaformaður Sjálfstæðisflokksins og tilheyri því forystu flokksins. Ég vona þess vegna að sá stuðningur við mig sem birtist í þessari könnun muni endurspeglast í fylgi Sjálfstæðisflokksins.«

Varla er hægt að biðja um meiri hógværð en birtist í þessum orðum. Varaformaðurinn virðist telja sig áskrifanda að stuðningi kjósenda Framsóknarflokks. Óljóst er þó af hvaða tilefni mælingar þær voru gerðar, sem varaformaðurinn nefnir. Frá þeim mælingum hefur það breyzt, að varaformaðurinn tilheyrir nú forustu Sjálfstæðisflokks. Annað mál er hvernig stuðningsmenn Framsóknarflokks geta einnig stutt bæði varaformanninn og Sjálfstæðisflokk. Dramatíkin er á suðupunkti.

Það liggur sem sagt fyrir, að skoðanakönnunin sýnir að stuðningsmenn varaformanns Sjálfstæðisflokks ætla að kjósa Framsóknarflokk. Þegar spurt er hvort þetta veiki ekki Sjálfstæðisflokk í kosningabaráttunni, þá er svar varaformannsins:

»Nei. Hún sýnir að Sjálfstæðisflokkurinn hefur á að skipa mörgum öflugum einstaklingum og það skiptir mestu.«

Varaformaðurinn er sem sagt svo öflugur að hægt er að tala um hann í fleirtölu. Þegar kemur að spurningu um hvort óánægja með framkvæmd Landsfundarins skýri að einhverju leyti minnkandi fylgi við Sjálfstæðisflokkinn, þá er svarið:

»Ég held að menn ofmeti þátt landsfundar í þessum breytingum. Það er í eðli landsfundar, sem er stærsta stjórnmálasamkoma landsins, að þar takast menn á og ræða af hreinskiptni og oft af mikilli ákefð um stjórnmál og líðandi stund. Ég held að það sé ofmat að telja að það hafi breytt miklu, enda sjáum við ef við skoðum skoðanakannanir að stærsta fylgisbreytingin verður í kringum Icesave-dóminn í janúar. Þá hefst sú þróun að fylgið hefur verið að fara frá Sjálfstæðisflokknum yfir á Framsóknarflokkinn.«

»Það er í sjálfu sér ekkert sérlega sanngjarnt því Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls. En engu að síður virðast sumir skrifa söguna þannig að Framsóknarflokkurinn hafi einn tekið slaginn fyrir Icesave en Sjálfstæðisflokkurinn staðið á hliðarlínunni sem er auðvitað ekki rétt.«

Nú er það staðreynd að fylgi Sjálfstæðisflokks tók að dala í desember 2012 og hefur minnkað jafnt og þétt síðan, nær línulega. Úrskurður EFTA-dómstólsins fell 28. janúar 2013, þannig að einhverjir Sjálfstæðismenn hafa því væntanlega séð fyrir hver úrskurðurinn yrði. Raunar var almenn vitneskja um það á meðal Sjálfstæðismanna, að Ísland bar engar lagalegar skyldur til að beygja sig fyrir kröfum nýlenduveldanna. Hvernig gat sú vitneskja farið fram hjá þingmönnum Flokksins?

Ástæða er að vekja sérstaklega athygli á eftirfarandi orðum varaformannsins:

»Sjálfstæðisflokkurinn tók stóra slagi til þess að vernda þjóðina fyrir Icesave-samningum númer eitt og tvö og tók síðan alltaf slaginn fyrir því að þjóðin fengi að ráða lyktum þessa máls.«

Ekkert svar kemur við því hvers vegna Flokkurinn tók ekki stóran slag til að vernda þjóðina fyrir Icesave-III-samningunum. Hvers vegna gekk Flokkurinn til liðs við ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, þegar reynt var að hafa fé og æru af þjóðinni? Allir Sjálfstæðismenn vita að sú hugmynd að setja Icesave-III-samningana í þjóðarkönnun var fyrirsláttur og það af kjánalegu gerðinni, því að vitað var fyrirfram að þjóðarkönnun um Icesave yrði ekki samþykkt.

Sú leiksýning flestra þingmanna Flokksins, að samþykkja Icesave-III en boða þjóðarkönnun, var spegilmynd þeirrar pólitísku leikfléttu Vinstri-grænna að vera á móti innlimun Íslands í ESB, en samþykkja samt aðlögun Samfylkingar.

Sannast sagna skilur viðtalið við varaformanninn lesendur eftir á barmi taugaáfalls, enda er það einkenni góðra »dramatískra« leikverka. Sjálfstæðismenn bíða spenntir eftir leikslokum í viðureign formannsins og varaformannsins. Úrslit Alþingiskosninganna er auðvitað aukaatriði og mynda einungis viðeigandi ramma um »dramað«.

Loforð Framsóknar eru ekki skaðleg, heldur nauðsynleg hagsmunamál Íslands

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Loforð Framsóknar eru ekki skaðleg, heldur nauðsynleg hagsmunamál Íslands.

Fyrst birt 11. apríl 2013.

     

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Velgengni Framsóknarflokks veldur verulegum titringi hjá þeim flokkum sem telja sig EIGA þá kjósendur sem kusu þá síðast, nærst-síðast, eða einhverntíma áður. Framsóknarflokkur hefur sett fram mjög trúverðugar hugmyndur um hvernig hægt er að nota Snjóhengjuna til að bæta hag heimilanna. Gegn þessum hugmyndum hafa afturhaldsamir stjórnmálaflokkar ákveðið að berjast, enda er hagur heimilanna ekki á þeirra stefnuskrá.

Einhverjir muna sjálfsagt eftir »þverpólitískri nefnd« sem öðru nafni gekk undir nafninu Buchheit-nefndin. Sú nefnd kom heim með Icesave-III-samningana og fekk snautlega útreið í þjóðaratkvæðinu 09. apríl 2011 og síðan hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013. Nú kemur fram á vettvanginn »þverpólitískri nefnd« sem hefur álit á hugmyndum Framsóknarflokks um aðgerðir til handa heimilunum.

Þessa »þverpólitísku nefnd« skipaði efnahagsráðherra Árni Páll Árnason 17. September 2011, samhliða því að Alþingi gerði breytingu á lögum um gjaldeyrismál (Lög 87/1992). »Nefndinni var falið að leggja mat á núverandi áætlun um losun fjármagnshafta, framvindu hennar og eftir atvikum koma með ábendingar eða tillögur um breytingar jafnframt því sem henni er ætlað að veita stjórnvöldum og Seðlabanka aðhald.«

Nú leið og beið og ekkert heyrist frá »þverpólitísku nefndinni« þar til bréf barst frá henni 20. desember 2012. Þessi svefntími var rúmir 15 mánuðir! Í bréfinu til formanna allra stjórnmálaflokka á Alþingi, lýsir nefndin »áhyggjum sínum af því að tveir af föllnu viðskiptabönkunum stefna að frágangi nauðasamninga og skipulagðri útgreiðslu til kröfuhafa úr þrotabúunum í kjölfarið.« Enn fremur segir nefndin:

»Skoðun nefndarmanna er sú að við þessar aðstæður sé rétt að bíða átekta og meta stöðuna ítarlega áður en slíkum nauðasamningum er veitt brautargengi. Einnig er miklvægt að mati nefndarmanna að ákvörðunarrammi stjórnvalda í tengslum við jafn mikilvægt málefni og hér um ræðir sé styrktur frá því sem nú er og kæmi í því sambandi til álita að breyta núgildandi lagaákvæðum. Í því felst meðal annars að létta þrýstingi af Seðlabankanum um að setja reglur sem varða undanþágur föllnu bankanna til gjaldeyrisviðskipta.«

Á þessum tímapunkti hefur »þverpólitíska nefndin« skyndilega áttað sig á þeirri alvarlegu stöðu sem þjóðin var komin í og leggur til að þrengt verði að hrægömmunum. Nefndin lagði til að lögum um gjaldeyrismál yrði breytt, þannig að afnám gjaldeyris-hafta yrði ekki í árslok 2013. Þess í stað vill nefndin »...að losun fjármagnshafta verði tengd efnahagslegum skilyrðum sem þurfa að vera til staðar til þess að losun hafta ógni ekki fjármálalegum stöðugleika.« Síðan kemur athyglisverð málsgrein:

»Hvað sem því líður er það eindregin skoðun nefndarinnar að í greinargerð með hugsanlegu frumvarpi verði að koma fram skýr ásetningur um að Ísland virði alþjóðlegar skuldbindingar sínar og að aftur verið komið á umhverfi frjálsra fjármagnsflutninga eins fljótt og auðið er, sérstaklega þeim sem snúa að heimilum og rekstrarfyrirtækjum í landinu.«

Það kemur verulega á óvart, að nefndin skuli telja ástæðu til að hvetja ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, til að virða alþjóðlegar skuldbingar Íslands. Var það ekki ríkisstjórnin sem lagði allt kapp á að Ísland beygði sig fyrir Icesave-kröfum nýlenduveldanna, vegna þess að þær væru alþjóðlegar skuldbindingar? Að lokum hvetur nefndin til að mótuð verði »heildstæð áætlun« um losun gjaldeyrishafta og segir um það hugtak:

»Að lokum vill nefndin undirstrika þörfina á heildstæðri áætlun um losun fjármagnshafta, sem tekur til allra þeirra þátta sem áhrif geta haft á greiðslujöfnuð Íslands og þá samningsstöðu sem stjórnvöld hafa til lausnar þess vanda. Nefndin hvetur því stjórnvöld til að halda öllum valkostum opnum og taka til við að móta heildstæða stefnu og samningsafstöðu með samstilltu átaki.«

Þessar viðvaranir voru örugglega orð í tíma töluð, þótt seint hafi verið í rassinn gripið. Seðlabankinn var á þessum tíma búinn að sleppa hundruðum milljarða úr landi, af feng hrægammanna. Í framhaldi af áliti nefndarinnar, var lögum Lögum 87/1992 breytt og gjaldeyrishöftin framlengd um ótakmarkaðan tíma.

En »þverpólitíska nefndin« hafði ekki lokið störfum, því að 05. apríl 2013 sendi hún frá sér álitsbréf sitt númer tvö. Nú var áhyggjuefnið hugmyndir Framsóknarflokks og raunar fleirri, að nota ætti Snjóhengjuna til að slökkva eignabruna heimilanna. Þar gefur nefndin sér:

»...að nú ríki almenn sátt um að fjármagnshöft verði ekki losuð nema að til staðar sé heildarlausn sem taki á öllum þáttum málsins hvort sem það snýr að upphaflegu snjóhengjunni, uppgjöri allra föllnu viðskiptabankanna og þeim reglum sem hér þarf að setja til þess að tryggja fjármálstöðugleika eftir að höftunum er aflétt.«

Enginn rökstuðningur fylgir þessu tali um heildarlausn og ekki gott að vita hvað það merkir. Hins vegar má af túlkun þingmanna ríkisstjórnarinnar greina hvað býr að baki. Þannig segir Björn Valur Gíslason, sérlegur talsmaður Sigfúsar J. Sigfússonar, um hugmyndir Framsóknarflokks:

»Nefndin, sem fjallar um gjaldeyrishöftin, sá ástæðu til þess að senda fjármálaráðherra bréf þar sem segir að þetta séu ótímabærar vangaveltur og það er beinlínis varað við því sem sumir flokkar (Framsókn) hafa lofað í kosningabaráttunni.«

»Þegar þeir Íslendsku stjórnmálamenn eða stjórnmálaflokkar, sem eru líklegir til að komast til áhrifa upplýsa nákvæmlega um það annars vegar hversu miklu þeir telja sig geta náð út úr samningum og hins vegar hvenær þeir ætla að gera það í síðasta lagi, þá er búið að færa viðsemjendunum vopn í hendur. Þar með eru menn búnir að mála sig út í horn í samningaviðræðum. Þess vegna sá nefndin ástæðu til þess að skrifa þetta bréf.«

Þessi ummæli Björns Vals eru hreinn þvættingur, en verið getur að »þverpólitíska nefndin« hafi sent bréf sitt til að aðstoða ríkisstjórnina í leiðangrinum gegn hugmyndum Framsóknarflokks, um að nýta Snjóhengjuna í þágu heimillanna. Raunar segir ekki í bréfi nefndarinnar »að þetta séu ótímabærara vangaveltur«.

Ekki verður heldur fallist á að yfirlýst markmið Framsóknar að leiðrétta forsendubrest verðtryggðu lánanna »færi viðsemjendunum vopn í hendur«. Þetta er allt bull og vitleysu, í venjubundnum stíl Björns Vals, en eftir stendur grunurinn um að »þverpólitíska nefndin« taki þátt í pólitískum leik, sem ekki er Þjóðinni gagnlegur. Eftir stendur spurning um hvað »heildstæð áætlun«  merkir í þessu sambandi og hvers vegna enginn leggur fram slíka áætlun.

 

Í »þverpólitísku nefndinni« sitja:

 

• Björn Rúnar Guðmundsson.
• Bolli Héðinsson, Samfylking.
• Huginn Freyr Þorsteinsson, Vinstri-grænir.
• Jón Helgi Egilsson, Hreyfingin.
• Sigurður Hannesson, Framsóknarflokkur.
• Tryggvi Þór Herbertsson, Sjálfstæðisflokkur.

      

Resistance Movement Growing to Islamization of France

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Resistance Movement Growing to Islamization of France.

Fyrst birt hjá American Thinker 06. apríl 2013.

  

JanSuzanne Krasner

Europe as a continent made up of multicultural nations is at the precipice of obliteration. This may sound melodramatic, but it is exactly what the members of a new French political youth movement called "Generation Identitaire" fear and they are willing to stand up and unite across Europe to stop it.

France was introduced to this group on October 20^th, 2012 when about 100+ members made their way to the roof of a mosque in Poitiers, France and hung a huge banner in view of the Minaret that clearly read: "Immigration, building of mosques REFERENDUM!" along with the number "732."

The meaning was clear to the French. Poitiers was the place that on October 25, 732, a Muslim invasion was defeated by Charles Martel which stopped Arab expansion into Western Europe. This demonstration was a symbolic statement by &#39;Generation Identitaire&#39; who are declaring a war on immigration and committing themselves to be the front lines in the peaceful protection of their national identity and their families.  Video of the Poitiers demonstration below:

 

Vive la République !

    

Europe is becoming a place where the national identity of many nations is being challenged by the growing influence of Muslim immigration and political correctness. This is undoubtedly happening in France with a population of 6-11 million Muslims and it is leading the way to French extinction.

On Sunday, March 24, a protest took place with hundreds of thousands of young French men, members of several organizations who share the same concerns, including Generation Identitaire. This event was an appeal for all generations of Europeans to produce "identity activists" who will be in the forefront defending the family and families, a protest that the participants hope was reminiscent of the famous French Protests in May 1968. 2

The establishment of this new movement can be attributed to the downfall of the French economy with 25% youth unemployment; Frances&#39; unsustainable benefits to its massive immigration; the street intimidation by Muslim gangs; and the French identity being threatened by a "Global Village" approach.

The essence of their demands is the end of non-European immigration and the construction of any new mosques on French soil. They claim that the mass immigration that began in the &#39;70&#39;s has radically transformed their country with 43% of 18-50 year olds in the area of Paris being immigrants. They believe that "A people can lift itself out of economic crisis or a war, but not out of the replacement of its population. Without the French, France no longer exists."

What is also significant is that in just six months since its inception in September 2012, the followers of their Facebook page  grown to eclipse the Movement of Young Socialists, which has been the primary men&#39;s youth movement in France in recent years. In light of the competition&#39;s success, Socialist MEP&#39;s are spinning propaganda, calling the Generation Identitaire just a bunch of "thugs." But the truth is that there wasn&#39;t a single window broken, a car burned or a shop destroyed, much more than you can say about other street riots by Muslim youth.

An exclusive interview with the group&#39;s spokesman Julien Langella, a 20 year old from Toulon Provence, was obtained by Dispatch International, a new alternative international on-line and print newspaper that is not controlled by politically correct moguls and "provides a forum for discussions on the dangerous consequences of multiculturalism."

"Our main message is that our identity is threatened by massive immigration which has been given free rein over the last 40 years in France; that the multi-cultural society has turned into a multi-racist one; and that Islamization is a threat to our continent. Our goal is to make every single person aware that identity is the most valuable asset of a people: One can recover from a natural disaster, from economic crisis or war, but a country cannot recover from the elimination and death of its own people. There is no common purpose or goal apart from a strong and highly valued identity; there is no peace in civil society without cultural homogeneity; there are no social bonds without a community around a single identity. The 1900&#39;s were the century of ideologies, the 2000&#39;s will be the century of identities."

Langella also noted that there will be more non-violent actions like the event in Poitiers. 

"The only way to exist in the French media, where political correctness and lying are always present in the press, is to conduct punchy actions speaking to public opinion and to power. I cannot say anything more about our future projects, but one thing is certain: You have not heard the last of us. If the young all over Europe follow our example and rise up, nobody can predict today what will happen tomorrow. Everywhere the multicultural society is a pot about to boil over. This means that we have to take up the fight. Under these circumstances there are only two choices: Flee or hold your ground."

According to Langella, contacts have been made all over Europe, including Germany, Austria and Italy with young people of all possible backgrounds joining the movement, "their only common denominator is the will to fight."

Their video released on March 28, has created a backlash of responses with many authorities attempting to ban it. Is a manifesto of young French men and women explaining why they feel victimized and fooled by the "1968 generation" and are the ones whose lives are in danger.

• We are Generation Identitaire.

• We are the generation who get killed for glancing at the wrong person, for refusing someone a cigarette, or having an "attitude" that annoys someone.

• We are the generation of ethnic fracture, total failure of coexistence, and forced mixing of the races.

• We are the generation doubly punished: Condemned to pay into a social system so generous with strangers it becomes unsustainable for our own people.

• Our generation are the victims of the May &#39;68&#39;ers who wanted to liberate themselves from tradition, from knowledge and authority in education.

• But they only accomplished to liberate themselves from their responsibilities.

• We reject your history books to re-gather our memories.

• We no longer believe that "Khader" could ever be our brother.

• We have stopped believing in a "Global Village" and the "Family of Man".

• We discovered that we have roots, ancestry and therefore a future.

• Our heritage is our land, our blood, our identity. We are the heirs to our own future.

• We turned off the TV to march the streets.

• We painted our slogans on the walls. Cried through loudspeakers for "youth in power" and flew our Lambda flags high.

• The Lambda, painted on proud Spartans&#39; shields, is our symbol.

• Don&#39;t you understand what this means? We will not back down, we will not give in.

• We are sick and tired of your cowardice.

• You are from the years of post-war prosperity, retirement benefits, S.O.S Racism and "diversity", sexual liberation and a bag of rice from Bernard Kouchner.

• We are 25 percent unemployment, social debt, multicultural collapse and an explosion of anti-white racism.

• We are broken families, and young French soldiers dying in Afghanistan.

• You won&#39;t buy us with a condescending look, a state-paid job of misery and a pat on the shoulder.

• We don&#39;t need your youth-policies. Youth IS our policy.

• Don&#39;t think this is simply a manifesto. It is a declaration of war.

• You are of yesterday, we are of tomorrow.

• We are Generation Identitaire.

Nú skal almenningur kaffærður með efnahagslegu orðagjálfi

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

 

 

Nú skal almenningur kaffærður með efnahagslegu orðagjálfi.

Fyrst birt 04. apríl 2013.

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Nú keppast kerfis-karlarnir við að koma á framfæri sem flóknustum hugtökum, þannig að almenningur skilji hvorki upp né niður. Nú er talað um »peningamagn«, í stað »peninga«. Það eru þó annars vegar útgefnir peningar (Krónur) sem skipta máli fyrir trúverðugleika Seðlabankans og hins vegar geta hans til að greiða alvöru gjaldmiðil (real money) fyrir sýndarpeninginn (fiat money), Krónuna.

Peningar eru þær ávísanir sem Seðlabankinn hefur gefið út og nema núna um 45 milljörðum Króna. Peningamagn í hagkerfinu eru útgefnir peningar, auk fjárhagslegra skuldbindinga á milli aðila í samfélaginu. Þessar skuldbindingar myndu jafnast út, ef peningakerfið væri gert upp í heild.

Það sem um er að ræða og nefnt er Snjóhengjan, eru skuldbindingar einstaklinga og fyrirtækja við hrægammana. Vandamálið myndi ekki koma öðrum við en skuldurunum, nema af því að hrægammarnir vilja flytja sínar eignir úr landi. Seðlabankanum ber engin skylda til að útvega öllum gjaldeyri, sem eiga fjárhagskröfur á einhverja aðra.

Lausnin er fólgin í að gefa út nýgjan gjaldmiðil (Ríkisdal) undir myntráði, sem merkir að komið er á fastgengi með þeim mörgu kostum sem því fylgja. Seðlabankinn er þá lagður niður og Krónan látin deyja drottni sínum. Ríkið getur keypt eitthvað af Ríkisdölum og skipt þeim fyrir Krónur sem eru í eigu almennings. Hrægammarnir sitja þá eftir með Krónur sem visna eins og lauf að hausti.

Myntráð gefur ekki neinum peninga, heldur skiptir á stoðmyntinni (CAD) fyrir Ríkisdal, innlenda gjaldmiðilinn. Einnig geta menn skipt úr Ríkisdal í Kanadadal (CAD) hjá myntráðinu, án nokkurs kostnaðar. Ef ríkið leysir engar Krónur úr greipum Seðlabankans, er kostnaður þess við stofnun myntráðsins einungis tæpir 7 milljarðar Króna (45 x 15%). Þessi stofnkostnaður skilar sér fljótt til baka með myntgróða sem myntráðið mun hafa af ávöxtun varasjóðs þess. Myntráðið skilar ríkinu öllum hagnaði umfram 15% öryggismörk varasjóðsins.

Að tala um að mikið peningamagn sé í sjálfu sér vandamál, er fávísleg greining á ástandinu. Ef menn hafa ekki gleggri skilning á hinu raunverulega vandamáli, þá er ekki hægt að vænta gagnlegra ráðlegginga frá þeim, enda er tilgangurinn sjálfsagt sá að kaffæra umræðuna með torræðu orðagjálfri. Sem dæmi má taka ummæli, sem sagt er að Ásgeir Jónsson hagfræðingur hafi látið falla:

»Mikið peningamagn er megin ástæða gjaldeyrishaftanna. Mikið lausafé í umferð sem að bíður eftir því að komast burt en er fast í kerfinu. Það er ekki hægt að afnema höftin nema að ná þessu niður vegna þess að þetta magn er verulega umfram jafnvægi hagkerfisins.«

Ásgeir nefnir að þörf sé lækkunar á peningamagni um 25% og bendir á þá leið að Seðlabankinn selji hrægömmunum aftur ástarbréfin, sem keypt höfðu verið af þeim fyrir bankahrun. Í þessu sambandi segir Ásgeir: »Það þarf að taka einhver hundruð milljarða út úr fjármagnskerfinu inn í Seðlabankann aftur.« Staðreyndin er sú, að þessi ástarbréf eru ekki virði pappírsins sem þau eru rituð á. Leggur Ásgeir stund á hagfræði eða stjörnuspeki?

 

 

Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

Broken Cyprus Bows to Its New Eurozone Masters.

Fyrst birt hjá PJ Media 26. marz 2013.

  

 

Mike McNally.

European Central Bank President Jean-Claude Trichet, welcoming Cyprus into the European single currency in 2008:

»For a small, open economy like Cyprus, euro adoption provides protection from international financial turmoil.«

Cyprus has agreed to a ten billion euro ($13bn) deal with eurozone and IMF leaders to bail out its banks, and to prevent the Mediterranean island nation from exiting the European single currency. However, Cypriots can be forgiven for not taking to the streets to wave flags and honk their car horns. They’re finding out just what the “protection” afforded by the euro looks like, and it’s more akin to the kind offered by ski mask-wearing heavies in certain parts of New Jersey than the financial security Monsieur Trichet promised.

Under the terms of the deal, the country’s second-largest bank will be shut down, and its largest bank will be restructured. Depositors with more than €100,000 ($130,000) in either bank will face losses in the vicinity of 40 percent. In a bid to prevent a run on the island’s other banks and to stop money from fleeing the country, capital controls have been imposed — guaranteeing that there will still be capital flight once the restrictions are lifted.

The effect on the Cypriot economy will be catastrophic. Businesses serving the banking sector will begin to fail immediately, and others will follow. Property values will plummet and unemployment will soar as the country is plunged into recession.

We’ve been here before of course, with Greece (twice), Spain, Portugal, and Ireland. And compared to those crises, the Cyprus installment of the eurozone drama has been brief, and the amounts of money involved relatively small. But while Cyprus should not, on the face of it, pose much of a threat to the euro project — it accounts for less than one third of one percent of the eurozone economy — the manner in which the crisis has been handled may make this the most damaging episode yet in the single currency’s turbulent history.

In past bailouts, the inevitable “haircut” was imposed mostly on bank bondholders, but because most of the assets of Cypriot banks are in the form of deposits, it was decided that depositors would have to take a substantial hit. An initial bailout proposal caused uproar last week when it emerged that insured depositors would face losses; under EU law, bank deposits up to €100,000 are guaranteed, but because that guarantee only applies in the event of a bank failure and the banks had not at that point failed, the savings were considered fair game.

That deal was rejected by the Cypriot parliament, and while the savings of insured depositors will not be raided under the terms of the new agreement, an alarming precedent has been set with the imposition of a levy on uninsured deposits. Eurozone leaders have let it be known that from now on they will target the savings of private individuals rather than inflicting losses solely on institutional bondholders such as other banks and pension funds.

Investors in Greece, Spain, and elsewhere have been thinking that if the eurozone can do this to savers in Cyprus, they can do it to them when their country needs another bailout (“when” is more likely than “if”). And that fear was brewing even before the chairman of the eurozone declared that the Cyprus deal would indeed be a "template” for future bailouts". As the euro and European markets fell, officials frantically attempted to row back from his statement amid fears of bank runs across southern Europe.

The imposition of capital controls also sets a dangerous precedent for the eurozone, and will further spur savers to start moving their money out of banks in Europe’s weakest economies. Far from marking an end to the eurozone crisis, the harsh treatment meted out to Cyprus runs the risk of reigniting it on an unprecedented scale.

A third new precedent is the seizing of money from large numbers of investors from outside the eurozone — specifically Russians, who are thought to have around €25 billion ($32 billion) in Cypriot banks. Wealthy Russians have been stashing their money in Cyprus since the breakup of the Soviet Union, attracted by high interest rates, low taxes, and light regulation.

In a bid to justify the raid on deposits, eurozone officials and politicians in Germany, which as the eurozone’s most powerful economy effectively underwrites the single currency, have been muttering about Cyprus being a tax haven and dropping hints about money laundering. Yet such accusations are moot given that large parts of its banking sector are about to be wiped out. And whatever Cypriot banks have been up to, they were doing it back in 2004 when the country was allowed to join the European Union, and when it joined the euro four years later. Political considerations trumped economic ones then, as they always have in the drive towards “ever-closer union”; several countries have been admitted to the euro despite failing to meet the requisite economic benchmarks.

It’s understandable that Germany, which is ultimately on the hook for the bailouts provided to Cyprus and other countries, is reluctant to be seen as bailing out Russian tycoons, particularly with elections due in September. But the roughly six billion euros ($7.5bn) that Germany is insisting must come from depositors is pocket change next to the hundreds of billions spent on bailing out other countries, and an awfully small sum over which to risk the entire eurozone.

The euro was the pet project of Europe’s rich northern countries, in particular Germany and France, with the poorer southern nations brought along for the ride. The north needed markets for its exports, and the south was seduced by the promise of cheap and apparently limitless credit guaranteed by its economic betters, which fueled both property booms and growing entitlement states. Underpinning the whole enterprise was the dream of a European superstate to rival the U.S.

When things started to go wrong following the credit crunch of 2008, the southern countries found themselves trapped, unable to devalue their way back to competitiveness while they remained in the euro, but unwilling to leave for fear of the consequences. One after another, they’ve been forced to submit to punishing austerity and economic stagnation imposed by their new masters: EU and eurozone bureaucrats, and northern politicians.

But a revolt is brewing. Tapping into a growing sense that ordinary people have been betrayed by a political class that’s both incompetent and out of touch, anti-euro and populist parties have been gaining ground across the south, most recently in the Italian elections. If just one country finds the courage to leave the euro, there could be a stampede for the exit. (A “euroskeptic” party has even been launched in Germany, albeit with a very different motive: its supporters are tired of picking up the tab for what they view as profligate southerners.)

The future of the eurozone is far from guaranteed, and the inept and cynical way in which its political and financial elites have dealt with Cyprus may yet have an impact on the continent out of proportion to its tiny size.