Ríkisútvarpið starfar EKKI í almannaþágu, heldur gætir erlendra hagsmuna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

 

Ríkisútvarpið starfar EKKI í almannaþágu, heldur gætir erlendra hagsmuna.

Fyrst birt 13. júní 2013.

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Við lok valdatíma ríkissstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, setti meirihluti Alþingis (35 þingmenn) lög 23/2013, um »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu«. Flutningsmanni laganna, Katrínu Jakobsdóttur menntamálaráðherra, þótti heiti laganna svo stórkostlegt grín, að í frumvarpinu og greinargerðinni með því er staglast á heitinu »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu« meira en 100 (hundrað) sinnum. Allir landsmenn vita að þetta eru fullkomin öfugmæli, því að Ríkisútvarpið gætir hagsmuna Evrópskra nýlenduvelda og fer fremst í flokki þeirra sem vilja afnema þegnréttindi almennings á Íslandi.

Gjaldtaka vegna rekstrar Ríkisútvarpsins er sérstakur kapítuli, sem ekki á sinn líka um víða veröld. Í lögunum segir: »Gjaldið skal nema 18.800 kr. ár hvert á hvern einstakling og lögaðila.« Með smávægilegum undantekningum þá er innheimt útvarpsgjald af öllum kennitölum í landinu. Þetta gildir til dæmis um félög sem ekki skila neinum hagnaði og eru jafnvel ekki í rekstri. Það nefnist eigna-upptaka, þegar félög eða einstaklingar eru skattlagðir svo að þeir þurfa að ganga á eignir til að greiða skatta.

Þetta grín »Ríkisútvarpið, fjölmiðil í almannaþágu« ber að skoða í ljósi reynslunnar af lögum 6/2007, sem sett voru undir sömu formerkjum og lögin hennar Katrínar, enda var þá annar Evrópusinni í stól menntamálaráðherra. Ríkisútvarpinu hefur verið stjórnað af Evrópusinnum, sem  hvorki hafa virt lagabókstafinn né almenna umgengishætti. Ef ekki verður hróflað við yfirstjórn þessarar óþjóðlegu áróðursstofnunar, mun ekkert breytast í starfsemi hennar á nærstu árum, nema hvað útvarpsskatturinn mun auðvitað hækka og innheimtuaðgerðir harðna. Til staðfestingar þessum fullyrðingum má benda á eftirfarandi:

 

1. Ríkisútvarpið gætti ekki hlutleysis í Icesave-deilunni og neitaði Samstöðu þjóðar gegn Icesave um að senda fulltrúa í umræðuþætti.

2. Útvarpsstjóri svaraði ekki ítrekuðum kvörtunum Samstöðu þjóðar gegn Icesave vegna hlutdrægrar umfjöllunar um Icesave.

3. Ríkisútvarpið gætir ekki hlutleysis í yfirstandandi ESB-deilu og fjallar ekkert um andstöðu Samstöðu þjóðar við tilraunum Evrópusinna til að leggja Ísland undir þursann í austri.

4. Hvorki stjórn Ríkisútvarps eða Katrín Jakobsdóttir þáverandi menntamálaráðherra svöruðu skriflegum og rökstuddum kvörtunum vegna hlutdrægrar og lokaðrar starfsemi Ríkisútvarps.

5. Vegna rekstrarforms Ríkisútvarps (ohf) taldi Umboðsmaður Alþingis sér ekki lögformlega fært að taka til umfjöllunar kærur um Ríkisútvarpið.

6. Ekki verður unað við, að allt síðasta kjörtímabil Alþingis var enginn aðili í stjórnkerfinu bær eða viljugur til að fjalla um kærur á starfsemi Ríkisútvarps.

 

Heldstu staðreyndir málsins koma hér fram:

Grein í Morgunblaðinu 14. janúar 2012:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1217153/

Umfjöllun á vefsetri Samstöðu þjóðar 04. janúar 2012:

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1215255/

Bréf til menntamálráðherra 28. maí 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213625/

Bréf til þáttastjórnanda hjá Ríkisútvarpi 07. apríl 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213541/

Bréf til útvarpsstjóra 14. marz 2011: 

http://samstada-thjodar.blog.is/blog/samstada-thjodar/entry/1213357/

 

Samstaða þjóðar gerir þá kröfu til Alþingis, að gerð verði opinber rannsókn á starfsemi »Ríkisútvarps, fjölmiðils í almannaþágu«  á síðasta kjörtímabili. Taka þarf til rannsóknar hvernig þessi ríkisstofnun getur komist upp með að brjóta árum saman lög sem um starfsemi þess gilda.

Jafnframt hljóta allir landsmenn að krefjast þess, að verstu agnúar verði sniðnir af gjaldtöku fyrir hina aumkunarverðu þjónustu sem Ríkisútvarpið veitir. Ekki er ásættanlegt, að eignaupptöku sé beitt til að halda skaðlegri starfsemi gangandi. Umfang »Ríkisútvarps, fjölmiðils í almannaþágu«  verður að sníða eftir þörfum almennings og þá starfsemi verður að stöðva, sem sannað hefur verið að aðrar útvarpsstöðvar eru hæfari til að veita.

 

 

Viltu styrkja Samstöðu þjóðar með fjárframlagi ?

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Viltu styrkja Samstöðu þjóðar með fjárframlagi ?

Samstaða þjóðar er hugsjónafélag, sem frá stofnun 13. júlí 2011, hefur verið starfrækt fyrir frjáls framlög. Allt starf í félaginu er unnið í sjálfboðavinnu og félagið hefur engan kostnað af rekstri skrifstofu og hefur enga fasta starfsmenn.

Ef þú vilt styrkja starf Samstöðu þjóðar með fjárframlagi, getur þú millifært peninga inn á bankareikning félagsins:

Kennitala félagsins: 660711-0740

Reikningsnúmer: 515-26-660711

Samstaða þjóðar kann vel að meta stuðning þinn, hvort sem framlagið er stórt eða smátt.

 

Sigurður Ingi Jóhannsson: Ófullnægjandi spurningar og svör um ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Fjárframlög	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

 

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sigurður Ingi Jóhannsson: Ófullnægjandi spurningar og svör um ESB.

Fyrst birt 06. júní 2013.

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Í Bændablaðinu 06. júní 2013 er viðtal við Sigurð Inga Jóhannsson ráðherra, þar sem fjallað er um verkefni núverandi ríkisstjórnar. Sigurður er spurður um ESB-umsóknina, sem Alþingi setti af stað með ályktun 16. júlí 2009. Sigurður svarar samvitskulega spurningum blaðamannsins, en gallinn er sá, að spurningarnar fjalla ekki um kjarna málsins.

Ekki er spurt þeirrar mikilvægu spurningar, hvort viðræðum við ESB verður slitið eða hvort þeim verður bara frestað, eins og Evrópusinnar óska heitast. Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur setti raunar umsóknina til hliðar 14. janúar 2013, þannig að spurning landsmanna er hvort ríkisstjórn Sigmundar er bara í afleysingum fyrir ríkisstjórn Jóhönnu.

Það má teljast til tíðinda, að Árni Páll Árnason skilur að ríkisstjórnin ræður ekki framgangi samninganna við ESB. Hann bendir á, að ríkisstjórnin er bundin af ákvörðunum Alþingis. ESB-málið verður að koma til ákvörðunar Alþingis, með ályktun um að slíta viðræðunum STRAX, eða fela ríkisstjórninni að halda þeim áfram.

Að ríkisstjórnin er bundin af ákvörðunum Alþingis kemur skýrt fram í 1.grein Stjórnarskrárinnar: »Ísland er lýðveldi með þingbundinni stjórn.« Engum vafa getur verið undirorpið, að Árni Páll mun leggja fram tillögu á Alþingi um ESB-viðræðurnar, ef ríkisstjórnin gerir það ekki. Tillaga Árna mun líklega ekki fjalla um tafarlaus slit viðræðna, heldur að þeim verði haldið áfram. Stóra spurningin er því sú, hvort ríkisstjórnin ætlar að láta stjórnar-andstöðuna taka frumkvæði málsins úr sínum höndum.

Það sem alltaf vekur mikla furðu þegar innlimun Íslands í ESB er til umræðu, er að afsal sjálfstæðis landsins er ekki ofarlega í huga stjórnmálamanna. Hvers vegna er þörf á að gera skýrslu um efnahagsstöðu Evrópusambandsins, en ekki skýrslu um framsal sjálfstæðis Íslands við núverandi aðild Íslands að Evrópska efnahagssvæðinu ?

<<<>>><><<<>>> 

Bændablaðið 06. júní 2013.

Á ekki von á að þjóðaratkvæðagreiðsla fari fram.

Spurning: Utanríkisráðherra hefur sett stopp á alla vinnu að ESB-umsókn á meðan verið er að meta árangur og gang viðræðnanna og einnig stöðu mála í sambandinu. Þær verði ekki teknar upp fyrr en að aflokinni þjóðaratkvæðagreiðslu, að því er kemur fram í stjórnarsáttmála, en þar er engin tímasetning nefnd varðandi slíka atkvæðagreiðslu. Á slík þjóðaratkvæðagreiðsla að fara fram að þínu mati, og þá hvenær?

„Við erum á sömu leið og Malta og Sviss völdu á sínum tíma. Niðurstaða þjóðanna varð ólík. Maltverjar lögðu niður samningaviðræður við ESB í fjögur ár og tóku þær svo upp aftur vegna breyttra aðstæðna í samfélaginu. Það sem við höfum sagt er að það verður ekki gert hér nema að á undan hafi gengið þjóðaratkvæðagreiðsla um hvort Íslendingar vilji ganga í Evrópusambandið, vegna þess að það er lykillinn að því að sækja um.

Sviss hefur geymt samningana sem farnir voru af stað ofan í læstri kistu. Ef það er mat Íslendsku þjóðarinnar á næstu árum og áratugum að það sé heppilegt, þá förum við þá leið. Það er mat beggja stjórnarflokka og meirihluta landsmanna, að okkar hag sé betur borgið utan sambandsins. Ef það breytist þá er það okkar stefna að þjóðaratkvæðagreiðslu þurfi til.“

Spurning: En hvernig á að meta hvort það hafi breyst?

„Gunnar Bragi utanríkisráðherra hefur eins og þú sagðir ákveðið að fram fari úttekt á stöðu samninganna. Það er ekki tilviljun að öll stærstu málin eru eftir, það er vegna þess að menn hafa ekki treyst sér í þau. Það er sjávarútvegurinn, landbúnaðurinn og byggðakaflinn að hluta. Sömuleiðis á að fara yfir stöðu mála á þróun sambandsins. Við bíðum eftir niðurstöðu þessara úttekta og viljum tala við fulltrúa sambandsins.

Það getur vel verið að þeir segi, að viðræðunum sé bara sjálfhætt með þessari ákvörðun og þá þarf ekki að taka þessa umræðu frekar hér innanlands. Ef taka á samningana upp aftur þarf eins og áður segir þjóðaratkvæðagreiðslu. Ef þú spyrð mig persónulega sé ég ekki á næstu árum að ástand í Evrópu og í heiminum verði með þeim hætti að Íslendsk þjóð muni óska eftir inngöngu í Evrópusambandið, ég sé það ekki.“

Spurning: Þú ert í raun að segja að eins og staðan er núna, miðað við skoðanakannanir og úrslit kosninga, verði ekki haldin nein þjóðaratkvæðagreiðsla um þetta mál. Til þess þurfi eitthvað alveg nýtt að koma til?

„Já, það þarf eitthvað alveg nýtt að koma upp til þess. Við erum bara að feta slóð Maltverja og Svisslendinga. Hvort við förum leið Maltverja vegna breyttra aðstæðna eða hvort við förum leið Svisslendinga sem hafa þessa umsókn bara í læstri skúffu verður bara að koma í ljós.“

Spurning: Þannig að næstu fjögur ár, fram að kosningum, er harla ólíklegt að þjóðaratkvæðagreiðsla af þessu tagi fari fram?

„Eins og ég segi þarf eitthvað stórkostlegt að gerast í heiminum og Evrópu til þess að Íslendska þjóðin vilji sækja um aðild, já.“

Ríkisstjórnin er á villigötum með efnahagsvanda heimilanna

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ríkisstjórnin er á villigötum með efnahagsvanda heimilanna.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 04. júní 2013.

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Stefnuyfirlýsing ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar var birt 22. maí 2013. Þar er meðal annars fjallað um efnahagsvanda heimilanna, sem stafaði af gengisfalli flotkrónunnar og verðbólgu sem óhjákvæmilega fylgdi í kjölfarið. Þær hugmyndir sem fram koma í stjórnarsáttmálanum til lausnar vandanum eru ekki trúverðugar og vafasamt er að þær séu að óbreyttu nothæfar. Að minnsta kosti er ekki fjallað um þá leið sem menn munu að lokum neyðast til að fara. Þetta er leið fastgengis, fyrst upptaka erlends gjaldmiðils, sem hægt er að gera strax og síðar stofnun myntráðs með erlendan gjaldmiðil sem stoðmynt.

Í stjórnarsáttmálanum er talað um tvær megin leiðir, það er að segja að »beita bæði beinni niðurfærslu höfuðstóls og skattalegum aðgerðum«. Ljóst má vera, að höfunda skortir tiltrú á að þessar tveir aðgerðir dugi, því að opnað er á þann möguleika »að stofna sérstakan leiðréttingarsjóð«. Höfundar hafa fylgt sáttmálanum eftir með munnlegum útskýringum. Nokkuð ljóst er því orðið, hvaða hugmyndir þeir hafa til lausnar á efnahagsvanda heimilanna. Í sáttmálanum segir:

»Í ljósi þess að verðtryggðar skuldir hækkuðu og eignaverð lækkaði, m.a. vegna áhrifa af gjaldþroti fjármálafyrirtækja og áhættusækni þeirra í aðdraganda hrunsins, er rétt að nýta svigrúm, sem að öllum líkindum myndast samhliða uppgjöri þrotabúanna, til að koma til móts við lántakendur og þá sem lögðu sparnað í heimili sín, rétt eins og neyðarlögin tryggðu að eignir þrotabúanna nýttust til að verja peningalegar eignir og endurreisa innlenda bankastarfsemi.«

Flotkrónan er móðir eignabrunans.

Athygli vekur, að ekki er rétt farið með ástæður skuldavandans. Gengisfalls flotkrónunnar er að engu getið, en vísað er til áhættusækni fjármála-fyrirtækja. Einnig er ekki traustvekjandi að tala um að svigrúm muni »að öllum líkindum« myndast samhliða uppgjöri þrotabúanna. Þá er fjallað rangt um tilgang Neyðarlaganna, sem höfðu tvíþættan tilgang. Annars vegar að forða erlendum innistæðutryggingasjóðum og ríkissjóði Bretlands frá tjóni. Hins vegar að heimila stofnun ríkisbanka til að viðhalda starfsemi bankakerfisins. Að lokum nefnir sáttmálinn leiðréttingarsjóðinn:

»Ríkisstjórnin heldur þeim möguleika opnum að stofna sérstakan leiðréttingarsjóð til að ná markmiðum sínum.«

Því er haldið fram, að megin leiðirnar -niðurfærsla höfuðstóls og skattalegar aðgerðir- kunni að verða seinfarnar. Sérstakur leiðréttingarsjóður geti brúað það tímabil sem kunni að líða, þangað til megin leiðirnar skili árangri. Leiðréttingarsjóðurinn byggir á hugmynd sem nefnd hefur verið »magnbundin íhlutun« (quantitative easing) og fjallar um kaup seðlabanka á verðbréfum, án þess að hafa til þess alvöru peninga. Menn þekkja þessa aðferð frá banka-hruninu, þegar Seðlabankinn keypti af bönkunum mikið magn skuldabréfa sem ganga undir nafninu »ástarbréf«.

Fyrirætlunin virðist vera að Seðlabankinn prenti flotkrónur, sem notaðar verða til að greiða Hrægömmunum fyrir stökkbreytt skuldabréf húseigenda. Hrægammarnir verða auðvitað himinlifandi, að fá í hendur flotkrónur – væntanlega með ábyrgð ríkissjóðs – fyrir skuldabréf sem öruggt er að munu ekki innheimtast að fullu. Eins og allir vita er flotkrónan sýndarpeningur (fiat money), en með ríkisábyrgð og hugsanlega gengistryggingu verður hún alvöru peningur (real money).

Flotkrónan getur líka verið gagnlegt veiðarfæri.

Það sem vantar í þær hugmyndir sem settar eru fram í stjórnarsáttmálanum er aðferð til að knýja Hrægammana til að láta af hendi þau verðmæti sem þeir hafa til umráða. Eina færa leiðin að því marki, er að taka upp fastgengi og það verður að vera alvöru fastgengi. Ekki dugar að taka upp gengis-tyllingu undir stjórn Seðlabankans. Már Guðmundsson bankastjóri notar orðið »mjúkt-fastgengi« yfir gengis-tyllingu, en hvað sem fyrirkomulagið er nefnt þá er það afbrigði af flotgengi.

Samtímis því að fastgengi er tekið upp, þarf að gera öllum skylt að skila þeim gjaldeyri sem þeir ráða yfir, Hrægömmum jafnt og öðrum. Fastgengi er komið á með upptöku alþjóðlegs gjaldmiðils, til dæmis Kanadadals. Seðlabankinn annast skipti á flotkrónum og gjaldeyri, á fyrirfram ákveðnu gengi og eftir reglum sem takmarka hversu mikið hver einstaklingur fær skipt. Fyrirtæki mæta afgangi, en einungis er skipt þeim flotkrónum sem framvísað er og alls ekki er skipt á gjaldeyri og skuldabréfum.

Heimilt verður að nota flotkrónuna áfram, en gengi hennar og hugsanleg skipti ríkisins á flotkrónum og gjaldeyri ráðast af efnahagsástæðum. Þann hagnað sem af þeim skiptum leiðir, er hægt að nota til margvíslegra nota, meðal annars til að lækka skuldir heimilanna. Hrægammarnir munu ekki semja um afskriftir krónueigna, nema þeir verði fastir í neti flotkrónunnar. Það er barnaskapur að halda, að þeir muni blikna við hótanir einar. Upptöku fastgengis er hægt að gera á viku og um leið er Snjóhengjan horfin sem dögg fyrir Sólu. Þarfir hagkerfisins verða að ganga fyrir og því liggur ekkert á, að öllum krónueignum verði skipt fyrir alvöru pening.

 

Þær hugmyndir sem fram koma í stjórnarsáttmálanum til lausnar vandanum

eru ekki trúverðugar

og vafasamt er að þær séu að óbreyttu nothæfar.

 

 

Ríkisstjórn Sigmundar er í afleysingum fyrir Jóhönnu Sigurðardóttur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Ríkisstjórn Sigmundar er í afleysingum fyrir Jóhönnu Sigurðardóttur.

Fyrst birt 29. maí 2013.

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Með yfirlýsingu frá 14. janúar 2013 ákvað ríkisstjórn Jóhönnu, að gera hlé á viðræðum um innlimun Íslands í ESB, en halda þeim samt áfram (!) Yfirlýsingin var fólgin í að samþykkja tillögu frá svonefndri »Ráðherranefnd um Evrópumál«, sem skipuð er forsætisráðherra, utanríkisráðherra, fjármálaráðherra og menntamálaráðherra. Að auki koma lægra settir ráðherrar inn í nefndina, þegar samið er um afsal sjálfstæðis Íslands á sviðum sem undir þá ráðherra heyra. Ráðherranefndin hafði verið skipuð 15. september 2009. Yfirlýsingin frá 14. janúar 2013 er svo hljóðandi: 

<<<<<<><><>>>>>>  

1. Í samræmi við ályktun Alþingis vorið 2009 sótti Ísland um aðild að Evrópusambandinu á þeim forsendum að þjóðin fengi að eiga lokaorðið í þjóðaratkvæðagreiðslu.

2. Stjórnarflokkarnir hafa starfað að fullu í samræmi við samstarfsyfirlýsingu sína og ákvörðun Alþingis og álit meiri hluta utanríkismálanefndar hefur legið til grundvallar samningaferlinu.

3. Nú er ljóst að viðræðurnar leiða ekki til samnings á yfirstandandi kjörtímabili.

4. Af þeim 33 málaflokkum sem samið er um hefur Ísland afhent 29 samningsafstöður, viðræður eru hafnar um 27 og lokið um 11.

5. Tafir hafa orðið á að viðræður gætu hafist um mikilvæga kafla svo sem sjávarútvegsmál þar sem Evrópusambandið hefur dregið að ljúka sinni rýniskýrslu um málið mánuðum saman. Einnig hefur dregist að ljúka samningsafstöðu Íslands í landbúnaði.

6. Komandi mánuðir markast af undirbúningi undir alþingiskosningar. Í þessu ljósi þjónar það best hagsmunum Íslands að búið sé um málið með ábyrgum hætti fram að kosningum. Því er eftirfarandi lagt til [og samþykkt]:

a) Ekki verður um frekari vinnu að ræða við mótun samningsafstöðu Íslands í þeim fjórum köflum sem enn eru ófrágengnir. Þetta eru sjávarútvegskaflinn (13), kaflar 3 og 4 um þjónustuviðskipti og staðfesturétt sem hafa tengingu yfir í sjávarútvegskaflana og landbúnaðarkaflinn (11).

b) Ekki verður lögð áhersla á sérstaka ríkjaráðstefnu á útmánuðum og þeir tveir kaflar sem samningsafstaða hefur verið lögð fram í en ekki opnaðir bíða þá í óbreyttri stöðu.

c) Varðandi þá 16 kafla sem nú standa opnir munu samninganefnd Íslands og sérfræðingar halda áfram uppi samskiptum við ESB um þá, án þess þó að kallað verði eftir frekari ákvörðunum framkvæmdar- eða löggjafarvalds.

d) Utanríkisráðherra mun upplýsa framkvæmdastjórn ESB og formennskuríkið Írland með viðeigandi hætti um þennan umbúnað viðræðnanna.

Samkomulag flokkanna í upphafi kjörtímabilsins byggir á þeirri lýðræðislegu nálgun (?) að það eigi að vera þjóðin sjálf sem tekur ákvarðanir í þessum efnum. Það er hvors flokks um sig að móta stefnu sína og málflutning þar um og hvað varðar framhald málsins, samanber það sem segir í samstarfsyfirlýsingu flokkanna að þeir virða ólíka grundvallarafstöðu hvors flokks og hafa fullt frelsi til málflutnings og baráttu á þeim grunni.“

<<<<<<><><>>>>>>

Ekki verður annað séð en að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar líti svo á, að hún sé í afleysingum fyrir ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Í stjórnarsáttmála hinnar síðari ríkissjórnar segir:

»Gert verður hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verður lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Meirihluti þjóðarinnar vill slíta STRAX viðræðum við ESB. Árum saman hafa skoðanakannanir sýnt að 60%-70% landsmanna hafnar hugmyndum Samfylkingarinnar um að afsala sjálfstæði landsins í hendur Evrópusambandinu. Hvernig má það vera, að ríkisstjórn sem fyrst og fremst var kosin til að framfylgja þjóðarviljanum gagnvart ESB, virðist telja verkefni sitt vera, að gera hlé á viðræðum um innlimun Íslands í ESB (?)

Fyrir liggur, að stjórnarfarslega er það verkefni Alþingis að stöðva viðræðurnar við ESB. Það var Alþingi sem hóf viðræðurnar og það er því Alþingi sem verður að slíta þeim. Alþingi verður að ákveða slit viðræðna á formlegan hátt, með því að samþykkja ályktun, sem felur ríkisstjórninni að stöðva STRAX óhæfu-förina til Brussel. Einnig þarf Alþingi að láta rannsaka þau brot á Stjórnarskránni sem Össur Skarphéðinsson hefur gert sig sekan um, í tengslum við viðræðurnar við ESB.

Það er myndbirting höfðingjaræðisins (þingræðisins) að ríkisstjórnin (framkvæmdavaldið) sé að taka ákvarðanir sem samkvæmt Stjórnarskránni tilheyra Alþingi (lagasetningarvaldinu). Fráleitt er að ráðherra setji fram eftirfarandi skoðun:

»Ég sé þetta þannig fyrir mér að því verði komið til skila til Evrópu-sambandsins, að ríkisstjórnin hafi ekki áhuga á að halda aðildarviðræðunum áfram.«  

Ekki er heldur unandi við, að ráðherra í ríkisstjórn Íslands upplýsi um fullkominn undirlægjuhátt sinn með eftirfarandi ummælum:

»Ég tel mikilvægt að hafa það í huga í þessu sambandi, að við ráðum okkur ekki alfarið sjálf í þessu, hlutirnir verða að gerast í réttri röð. Það er til dæmis mikilvægt að fá viðbrögð frá Evrópusambandinu við þessari niðurstöðu ríkisstjórnarinnar sem hér er í burðarliðnum.«

 

 

  

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun.

53.fundur samninganefndar Íslands vegna aðildarviðræðna Íslands og ESB.

Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

 

Höldum áfram baráttu gegn innlimun Íslands í Evrópusambandið.

 

Fyrst birt 22. maí 2013.

 

  

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Því miður er ekki að sjá, að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar ætli að taka djarfmannlega á ESB-málinu. Í raun er bara tekið við keflinu frá ríkisstjórn Jóhönnu og það vafið í bómull og silki. Krafan um að viðræður verði stöðvaðar STRAX og að Alþingi geri það með ályktun er algerlega vanvirt. Í stjórnarsáttmálanum segir:

»Gert verður hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verður lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.«

Hér stendur skýrum stöfum, að ESB-umsókninni er haldið í nákvæmlega sama horfi og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skilur við hana. Sú furðulega ákvörðun er tekin, að gerð skuli úttekt á stöðu viðræðnanna og að gerð skuli  úttekt á þróun mála innan ESB. Þetta merkir að þjóðin mun um langa framtíð hafa ESB-málið hangandi yfir sér eins og fallöxi. Þetta er nákvæmlega það sem Evrópusinnar hafa óskað eftir. Þeir vilja bíða færis til að hefja að nýgju aðlögun að ESB.

Samstaða þjóðar mun því halda áfram baráttu gegn aðlögun að ESB og ekki verður séð að ríkisstjórn Sigmundar muni leggja okkur mikið lið. Látið verður reyna á afstöðu Alþingis, enda er það Alþingi sem verður að slíta viðræðunum, ekki ríkisstjórnin. Það var Alþingi sem hóf viðræðurnar og stjórnskipulega er það því Alþingi sem verður að slíta þeim. Í ljósi þeirrar staðreyndar að Alþingi fer með málið, er undarlegt að sjá eftirfarandi ummæli Bjarna Benediktssonar:

»Ég sé þetta þannig fyrir mér að því verði komið til skila til Evrópu-sambandsins, að ríkisstjórnin hafi ekki áhuga á að halda aðildarviðræðunum áfram. Það er síðan hugmundin að staða viðræðnanna, þróunin innan Evrópusambandsins og málið í heild sinni verði tekið saman í sérstaka skýrslu sem flutt verður þinginu. Þannig að umræða fari fram um árangurinn af viðræðunum fram til þessa, hvar ferlið er statt og hvernig Evrópusambandið hefur verið að þróast og breytast á undanförnum árum og sú umræða fari fram á næsta þingi sé ég fyrir mér, nærsta vetur.«

»Ég tel mikilvægt að hafa það í huga í þessu sambandi að við ráðum okkur ekki alfarið sjálf í þessu, hlutirnir verða að gerast í réttri röð. Það er til dæmis mikilvægt að fá viðbrögð frá Evrópusambandinu við þessari niðurstöðu ríkisstjórnarinnar sem hér er í burðarliðnum. Jafnframt finnst mér rétt að taka ekki fram fyrir hendurnar á þinginu um það hvenær slík þjóðaratkvæðagreiðsla kæmi til greina. En þetta er að mínu mati dæmigert mál um það þar sem þjóðaratkvæðagreiðsla er heppileg aðferð til þess að leiða þann ágreining sem hefur verið um málið í jörð.«

Getur nokkur annar en Evrópusinni talað með þessum hætti? Þarf ríkisstjórnin að standa framkvæmdastjórn ESB skil á afstöðu Íslands, áður en nokkuð hefur verið gert í málinu? Þarf að kanna viðbrögð ESB við ákvörðun Íslands, áður en Alþingi tekur ákvörðun um slit viðræðna? Hvers vegna ætti þingið að fjalla um áframhald viðræðna, þegar fyrir liggur að þjóðin hefur engan áhuga á innlimun Íslands í ESB? Hér er verið að snúa á haus þeirri atburðarás, sem verður að viðhafa. Ég spyr hvort nokkur sjálfstæðissinni geti haldið uppi þeim málflutningi sem Bjarni Benediktsson gerir og hefur raunar gert allt frá Landsfundi Sjálfstæðisflokks 24. febrúar 2013?

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun.

 

Yfirlýsing: Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Yfirlýsing:

 

 

Alþingi ber STRAX að slíta formlega viðræðum við ESB.

 

19. maí 2013.

 

 

   

Þann 16. júlí 2009, samþykkti Alþingi ályktun um »að leggja inn umsókn um aðild Íslands að ESB«. Ályktunin hlaut samþykki Alþingis með aðeins 33 atkvæðum af 63. Tillögu, um að leita álits þjóðarinnar á þessu afdrifaríka feilspori, var hafnað með 32 atkvæðum. Umsóknin um aðild að Evrópusambandinu var þannig alfarið á ábyrgð þess meirihluta á Alþingi sem studdi ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Umsóknin var hvorki á ábyrgð stjórnarandstöðunnar á Alþingi né þjóðarinnar.

 

Í upphafi viðræðna, hélt ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur því fram, að viðræður um aðild Íslands að ESB myndu taka í mesta lagi 18 mánuði. Liðnir eru 46 mánuðir síðan Alþingi samþykkti að sækja formlega um aðild landsins og mikilvægustu kaflar stjórnarskrár Evrópusambandsins (Der Vertrag von Lissabon) hafa ekki ennþá verið opnaðir. Að mati »Samstöðu þjóðar« eru engar forsendur til að ljúka þessum viðræðum. Áframhald viðræðna væri eins og meinsemd sem heldur áfram að draga mátt úr sjúklingi sem þjáðst hefur af hinni alvarlegu ESB-sýkingu í 46 mánuði.

 

»Samstaða þjóðar« telur þjóðarnauðsyn að Alþingi slíti strax viðræðum um aðild Íslands að ESB og að viðræðunum verði slitið formlega með ályktun. Viðræðurnar voru hafnar með ályktun meirihluta Alþingis og það væru stjórnskipuleg mistök að haga slitum á einhvern annan hátt. Benda má á, að allt frá september 2009, hafa verið gerðar kannanir um afstöðu landsmanna til inngöngu landsins í ESB, af Capacent-Gallup. Niðurstöður þessara kannana hafa ávallt verið á einn veg, 60% - 70% þjóðarinnar hefur verið andvígt aðild. Þær hugmyndir, að efna beri til þjóðarkönnunar um viðhorf almennings til áframhaldandi viðræðna við ESB, eru forsendulaust blaður.

 

»Samstaða þjóðar« skorar á forustu Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks að setja skýr ákvæði um formleg slit viðræðna við ESB, í sáttmála þessara flokka um nýja ríkisstjórn. Viðræðunum þarf að slíta með yfirlýsingu frá Alþingi, strax eftir að Alþingi hefur hafið störf. Alþingi hóf viðræður um aðild án samþykkis þjóðarinnar og Alþingi ber skylda til að ljúka þeim strax, án kostnaðarsamrar þjóðarkönnunar.

 

 

Fyrir hönd »Samstöðu þjóðar«

 

Pétur Valdimarsson.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Anna R. Kvaran.

 

The Solution to the Worldwide Debt Crisis

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

The Solution to the Worldwide Debt Crisis.

Ræða flutt á ESB-þinginu 08. maí 2013.

   

Godfrey Bloom and Patrick Barron.

The eurozone debt crisis is the logical and inevitable result of a worldwide delusion that central bank credit expansion is a cure for debt, and that it will stimulate economies to higher levels of prosperity out of which ever increasing welfare entitlements may be paid.  The truth is that credit expansion is the cause of the current debt crisis and all its ancillary evils, which include high unemployment, a lower standard of living, and the threat of civil unrest.  Central banks have distorted the market mechanism in which the interest rate brings the savings of real resources by real people into harmony with the credit demands of business and industry, creating a sustainable economic process.  It is replaced by phony liquidity, which encourages longer term investments which cannot be completed due to lack of resources with which to complete them.

The euro project, which is based upon this delusion of the benefits of unlimited credit, has created a moral hazard monster, whereby risk and profligacy are encouraged and prudence and thrift are punished and vilified.  The EMU is a multi-national "tragedy- of-the-commons", a well-known economic term that describes the disastrous consequences that follow from a failure to secure property rights in order to protect a commonly held resource from being plundered to extinction.  The commonly held resource is the euro itself. 

The "misconstruction" of the EMU rewards high sovereign state deficits with cheap euros, created out of thin air and in unlimited quantities by the ECB.  This is the "tragic" mechanism through which moral hazard is institutionalized in Europe.

Moral hazard, brought forth by lower borrowing cost, is the logical result of the implicitly and even explicitly stated promise that the EMU would prevent sovereign debt default by any EMU member.  The result was an orgy of speculative lending and extensions of welfare state benefits.

Instead of funding sound, profitable, productive investments, the profits of which would amortize and extinguish the debt incurred, this credit expansion funded speculative loans to overbuilt industries and increased welfare "entitlements".  There are no profits from which debt can be amortized and eventually extinguished.  On the contrary, both speculative lending and welfare benefits can be sustained only by even more debt or higher taxes.  There are natural limits to both, and, as a wise man once said, "that which cannot continue will not continue".  He also pointed out that "reality is not optional".  We must look upon the world the way it really is.

It may seem as if every nation of the world subscribes to the "more credit" solution to our current crisis, but this is not so.  In fact there is one nation--and it belongs to the EMU--that has objected to the EMU&#39;s credit expansion policies from the very beginning.  This nation&#39;s representatives on the ECB board resigned in protest to EMU policy and voted against ECB bailouts of sovereign debt with fiat euro credit expansion.  This nation is one of the great trading and exporting nations of the world and a nation with the second largest supply of gold in the world, upon which it could base sound, gold-backed money of its own.  Furthermore, ninety years ago this nation experienced the disastrous consequences of the very policies currently pursued by the EMU.  And this country, alone in the EMU, has balanced its government&#39;s books.  This country, of course, is Germany.

Germany&#39;s capital, its accumulated wealth, is being plundered via this euro debt expansion process that justifies itself in regulation, law, and treaty.  Its effects are delayed and, for awhile, obscure, so that cause-and-effect are not immediately seen.

It takes time for this "Money-Created-Out-of-Thin-Air" to work its way from initial creation to having the effect of diluting the savings of productive people, causing price inflation and ruining the purchasing power of the euro.  This monetary dilution makes the entire euro monetary system weaker.  Because of the inherent time delay, most observers fail to see this cause and effect, but it is there.  It is always there.

Even some who DO understand the effect on Germany, which includes many prominent Germans themselves, justify the plunder out of a false sense of "European Brotherhood" or, even worse, a lingering sense of German war guilt.  But all this is false.  There is no benefit to Germany&#39;s European brothers that would accrue from the destruction of Germany&#39;s capital base.  This is a political cult born of the delusion that fiat euro credit is beneficial and limitless.  But there is always a limit.  Reality is not optional.

Europe&#39;s prosperity and its very survival as a free and democratic continent depend upon German industry.  As Germany goes, so goes Europe.  And, as Europe goes, so goes America and, ultimately, the world.  At this crucial point in history, which is ruled by great delusions, the entire edifice of Western liberty hinges on Germany.

The solution to the euro debt crisis and also the worldwide debt crisis is for Germany to leave the EMU, re-establish the DM, and tie the DM to gold.  These actions are the right of Germany as a sovereign nation and are non-coercive--in that no other nation is forced by Germany to take any specific action.  If Ludwig Erhard could do it in 1948 under even more dire political conditions as existed at the time, Wolfgang Schauble and Jens Weidman can do it today.

The beneficial consequences of reinstating sound money in Germany can hardly be overstated.  The fiat money house of cards depends upon there being no better alternative money for international trade.   By reinstating the DM and backing it with gold, international traders will migrate to the DM as their currency of choice and away from dollars, yen, euros, and yuan.  Demand for the DM will increase, causing German production costs to fall and German industry to become even more competitive.  The only way for the rest of the world to prevent flight from their currencies to the DM will be for them to emulate Germany&#39;s example; i.e., stop inflating their currencies and tie them to their own gold reserves.

I hope you can see that this one non-coercive, peaceful act by a sovereign Germany has the power to change the way the international monetary system works.  Rather than each central bank trying to weaken its currency against all others, it will be forced by the market to strengthen its currency or experience inflation and loss of industrial competitiveness.  The destructive cycle of money debasement will be replaced by a virtuous cycle of money improvement, all directed by market forces and rational self-interest alone.

We call upon German patriots to explain this to their countrymen.

Germany must leave the EMU and reinstate a golden DM.  The world teeters on the brink of monetary collapse, the consequences of which undoubtedly will be massive poverty and possibly revolution and war.  Germany can save itself, save Europe, and save the world simply by exercising its right as a sovereign country to control its own currency.  It will set an example for the world to follow...and follow it will.

Steve H. Hanke: Dollarize Argentina Now

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Steve H. Hanke: Dollarize Argentine Now.

Fyrst birt hjá CATO Institute  08. maí 2013.

   

Steve H. Hanke.

Argentina is once again wrestling with its long-time enemy – inflation. Now, it appears history may soon repeat itself, as Argentina teeters on the verge of another currency crisis. As of Tuesday morning, the black-market ARD/USD exchange rate hit 9.87,  meaning the peso’s value now sits 47.3% below the official exchange rate.

This yields an implied annual inflation rate of 98.3%. For now, the effects of this elevated inflation rate are being subdued somewhat by Argentina’s massive price control regime. But, these price controls are not sustainable in the long term. Indeed, the short-term “lying prices” they create only distort the economic reality, ultimately leading to scarcity.

There is, however, a simple solution to Argentina’s monetary problems – dollarization. I have advocated dollarization in Argentina for over two decades – well before the blow up of their so-called “currency board”. To put the record straight, Argentina did not have a true currency board from 1991-2002.  Rather, as I anticipated in 1991, the “convertibility system” acted more like a central bank than a currency board. This pegged exchange rate system was bound to fail… and fail, it did.

The 2001-02 Argentine Crisis could have easily been avoided if the country had simply dollarized. Argentina had more than sufficient foreign assets to dollarize their economy even late into 2001. But, the Argentine government – through a series of policy blunders – ended up “floating” the currency. Not surprisingly, Argentina is now back to where it was in the late 1980s.

So, how can Argentina dollarize? In short, the Banco Central de la Republica Argentina (BRCA) would take all of the assets and liabilities on its balance sheet denominated in foreign currency and convert them to U.S. dollars. The Central Bank would then exchange these dollars for all the pesos in circulation (monetary base), at a fixed exchange rate. By my calculation, the BRCA would need at least $56.36 billion to dollarize at the official exchange rate (as of 23 April 2013).

As of April 23, the BRCA had net foreign assets equivalent to $31.23 billion. If Argentina were to dollarize at the official ARD/USD exchange rate of 5.17, it would still fall $25.13 billion short of the $56.36 billion needed to cover the monetary base. That said, if the BRCA were to use an exchange rate closer to the black-market (read:free-market) exchange rate, this could be more easily accomplished.

For example, if Argentina decided to dollarize at an ARD/USD exchange rate of 9.33 pesos to the dollar (5.5% lower than the black-market ARD/USD exchange rate as of Tuesday) only $31.23 billion would be required to cover its monetary base and dollarize the economy. This is the exact amount of net foreign assets held by the BCRA (see the accompanying table).

 

The end result would be an Argentine economy free of the inflation that has plagued it for decades. Indeed, Argentina could finally experience those benefits enjoyed by other dollarized countries, like Ecuador.  Below, I present (with only one minor change) my blueprint for Argentina’s dollarization, which I first presented over a decade ago.

 

Snjóhengjan og þrotabúin

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Snjóhengjan og þrotabúin.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. maí 2013.

 

      

Holberg Másson.

Nú er kominn tími til að fella niður forréttindi þrotabúa gömlu bankanna. Þau eru: að vera undanskilin sköttum og gjöldum til samfélagsins, að þurfa ekki að sæta skilaskyldu á gjaldeyri jafnt og aðrir, að mega eiga og reka viðskiptabanka án þess að teljast hæfir til þess.

En hvernig stendur á þessum forréttindum? Ástæðan er kannski sú að þegar neyðarlögin voru sett var ekki búið að hugsa nægjanlega vel hvað yrði um gömlu bankana, enda var meginmarkmið laganna að tryggja hagsmuni almennings með samheldni í bankaþjónustu og hagsmuni innistæðueiganda með forgangi þeirra í þrotabú gömlu bankanna.

Þetta hefur leitt til þess að staða gömlu bankanna hefur verið nokkuð óskýr þar sem þeir halda bæði utan um lán sem eru í skilum og ættu að vera hjá venjulegum bönkum og léleg lán. Betra hefði verið að taka til hliðar í »bad bank« ónýtu og lélegu lánin, bæði Íslendsk og erlend, til að skýr skil hefðu verið milli þess sem þyrfti að afskrifa og venjulegrar bankastarfsemi. Með því að svipta gömlu bankana forréttindum sínum verður auðveldara að skattleggja þá og láta þá greiða kostnað ríkissjóðs við bankahrunið.

Seðlabankinn, Landsbanki, Arion banki og aðrir hafa metið snjóhengjuna á milli 800 og 1.200 milljarða og í versta tilfelli 1.400 milljarða (hagnaður viðskiptabankanna og vextir eru að bætast við). Erlendar eignir og gjaldeyrir í eigu þrotabúanna eru nú metin á að minnsta kosti 2.000 milljarða, gæti farið í 2.500 milljarða ef heimtur halda áfram að aukast. Það er mjög óskynsamlegt að vera sífellt að vanmeta þessar upphæðir. Frekar ætti að horfast í augu við að þessar tölur fara hækkandi og hanna lausnir á úrlausnarefninu í samræmi við stærð þess.

Öll erlend starfsemi gömlu bankanna hefur verið rekin áfram í þrotabúum þeirra með góðum árangri enda hafa endurheimtur verið mjög háar. Vel virðist hafa verið staðið að rekstri gömlu bankanna í höndum slitastjórna en nú er komið að því að koma þessum rekstri fyrir til framtíðar. Eðlilegt væri að þessi rekstur erlendra lánasafna yrði fluttur/seldur til nýju bankanna. Áður en slíkt væri gert væri rétt að slitastjórnirnar seldu nýju bankana.

Þegar venjulegt fyrirtæki verður gjaldþrota þá er rekstri oftast hætt (reksturinn kannski seldur) og félagið slitið. Eignir þess, ef einhverjar eru, skiptast milli kröfuhafa. Þetta var ekki gert við gömlu bankana, það má segja að þeir hafi verið settir í greiðsluskjól Fjármálaeftirlitsins sem tók við stjórn þeirra. Þessu var breytt á síðari stigum og nú má segja að þeir séu í nauðasamningaferli en það er einungis nýlega sem þeir voru sviptir viðskiptabankaleyfi. Gömlu bankarnir eru þó enn í »business« enda með um 200 starfsmenn (þar af gamli Landsbankinn stærstur með um 100 manns í vinnu).

Hvaðan komu þessar Íslendsku krónur sem verið er að tala um, snjóhengjupeningarnir? Erlendir aðilar sem stunduðu vaxtamunaviðskipti keyptu um 400 milljarða sem komu til Íslands fyrir hrun bankanna. Þessir »gömlu snjóhengjupeningar« (jöklabréf) hafa ávaxtast vel og eru þessir aðilar flestir búnir að innleysa hagnað sinn (milli 50% til 100% af upphaflegum höfuðstól), það sem eftir situr af »gömlu snjóhengjupeningunum« er óskattlagður hagnaður þeirra. Þær krónur sem hafa bæst við síðan 2008 eru peningar Íslendsks almennings og lífeyrissjóða sem keyptu hlutabréf í bönkunum, lán Seðlabanka Íslands til viðskiptabankanna og ekki síst 500 milljarða hagnaður af rekstri og óinnleystar hækkanir á virði eignasafna bankanna (heimildir eru bæði ársreikningar bankanna auk mat bankastarfsmanna).

Forréttindi eiga ekki að gilda um uppgjör gömlu bankanna, þau þarf að afnema strax. Íslendskt þjóðfélag er í greiðsluvanda í gjaldeyri nú þegar og það er ekki á það bætandi að reyna að greiða snjóhengjuna. Sé ekkert að gert værum við að horfa á greiðslufall, gjaldþrot Íslendskrar þjóðar í gjaldeyri. Lausn á þessum vanda er í reynd neyðarráðstöfun.

Ríkissjóður hefur tapað um 1.200 milljörðum frá því 2007, auk þess átti ríkið smá óskuldsettan gjaldeyrisvarasjóð, skuldaði íslenska ríkið 282 milljarða 2007 en nú um 1600 milljarða. Eðlilegt væri að við uppgjör á gömlu bönkunum fengi ríkissjóður þetta að fullu bætt. Það má búast við að gömlu bankarnir hafi til ráðstöfunar um 3.700 milljarða í eignum og myndu 40% afföll gera 1.480 milljarða í greiðslu til Ríkissjóðs (ef miðað er við þær tölur sem eru notaðar af SÍ, 2.700 milljarðar, myndu 40% afföll gera 1080 milljarða).

Ef horft er til efnahagsreiknings nýju Íslendsku bankanna og til þeirra greiðslna sem hafa nú þegar verið greiddar m.a. inn á Icesave þá væru þessi afföll um 20%. Önnur leið væri að skattleggja nýju og gömlu bankana um 10% af höfuðstól eigna sem gæfi um 650 milljarða í skatt. Setja skilaskyldu á allar gjaldeyriseignir gömlu bankanna og selja síðan þennan gjaldeyri með 40% útgönguskatti, þetta gæfi milli 760 og 950 milljarða í útgönguskatt. Samtals gæfi þetta milli 1410 og 1600 milljarða í einskiptis tekjur til ríkisins.

Þessi kostnaður á að dragast frá uppgjöri gömlu bankanna áður en kröfuhafar fá sitt.