How Fossil Fuels Have Greened the Planet

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

How Fossil Fuels Have Greened the Planet.

Fyrst birt í The Wall Street Journal 05. janúar 2013.

 

 

Matt Ridley. 

Did you know that the Earth is getting greener, quite literally? Satellites are now confirming that the amount of green vegetation on the planet has been increasing for three decades. This will be news to those accustomed to alarming tales about deforestation, overdevelopment and ecosystem destruction.

This possibility was first suspected in 1985 by Charles Keeling, the scientist whose meticulous record of the content of the air atop Mauna Loa in Hawaii first alerted the world to the increasing concentration of carbon dioxide in the atmosphere. Mr. Keeling’s famous curve showed not only a year-by-year increase in carbon dioxide levels but a season-by-season oscillation in the concentration.

During summers in the Northern Hemisphere, the Earth breathes in carbon dioxide as green plants (most of which are north of the equator) absorb the gas and turn it into carbohydrate. In the northern winter, the Earth breathes the gas out again, as the summer’s leaves rot.

Mr. Keeling and colleagues noticed that the depth of the breathing had increased in Hawaii by 20% since the 1960s: The Earth was taking in more carbon dioxide each northern summer and giving out more each winter. Since the inhalation is done by green leaves, they reasoned, the amount of greenery on the planet must be growing larger. In the 1980s forest biologists started to report striking increases in the growth rates of trees and the density of forests: in Douglas firs in British Columbia, Scots pines in Finland, bristlecone pines in Colorado and even tropical rain forests.

Around the same time, a NASA scientist named Compton Tucker found that he could map global vegetation changes by calculating a “Normalized Difference Vegetation Index” (NDVI) from the data produced by a satellite sensor. The data confirmed Mr. Keeling’s suspicion: Greenery was on the increase. At first, this was thought to be a northern phenomenon, caused by faster growth in the great spruce and birch forests of Siberia and Canada, but the satellites showed it was happening all over the world and especially strongly in the Amazon and African rain forests.

Using the NDVI, one team this year reported that “over the last few decades of the 20th century, terrestrial ecosystems acted as net carbon sinks,” i.e., they absorbed more carbon than they were emitting, and “net greening was reported in all biomes,” though the effect had slowed down in recent years.

Satellites show that the amount of green vegetation has been increasing for three decades straight.

The latest and most detailed satellite data, which is yet to be published but was summarized in an online lecture last July by Ranga Myneni of Boston University, confirms that the greening of the Earth has now been going on for 30 years. Between 1982 and 2011, 20.5% of the world’s vegetated area got greener, while just 3% grew browner; the rest showed no change.

What explains this trend? Man-made nitrogen fertilizer causes crops to grow faster, but it is having little effect on forests. There are essentially two possibilities: climate and carbon dioxide itself. Warmer, wetter weather should cause more vegetation to grow. But even without warming, an increase in carbon dioxide should itself accelerate growth rates of plants. CO2 is a scarce resource that plants have trouble scavenging from the air, and plants grow faster with higher levels of CO2 to inhale.

Dr. Myneni reckons that it is now possible to distinguish between these two effects in the satellite data, and he concludes that 50% is due to “relaxation of climate constraints,” i.e., warming or rainfall, and roughly 50% is due to carbon dioxide fertilization itself. In practice, the two interact. A series of experiments has found that plants tolerate heat better when CO2 levels are higher.

The inescapable if unfashionable conclusion is that the human use of fossil fuels has been causing the greening of the planet in three separate ways: first, by displacing firewood as a fuel; second, by warming the climate; and third, by raising carbon dioxide levels, which raise plant growth rates.

Iceland's anti-EU election puts Norway's Europe plans on hold

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Iceland's anti-EU election puts Norway's Europe plans on hold.

Fyrst birt í The Christian Science Monitor 01. maí 2013.

 

 

Valeria Criscione

Erna Solberg, leader of Norway's pro-EU Conservatives and likely next prime minister, says that after Iceland's electoral results, Europe is not in the cards for Norway over the next few years.

Four years and an Icelandic financial crisis later, EU membership now looks highly unlikely for the two Nordic nations, as a new anti-EU party takes the reins in Reykjavík – and makes ripples in Oslo.

Icelandic voters this week gave the majority of votes to anti-EU parties, Independence and Progressive, which campaigned on helping indebted households and dropping accession talks. The ruling Social Democrats, which filed for EU membership in 2009, were cast down to third place amidst polls showing the majority of Icelanders are against joining.

 “The Icelandic Social Democratic party exploited a moment of despair in the Icelandic population after the [2008] bank crash, where the public in some few months were in favor of EU membership,” says Heming Olaussen, chairman of Norway’s No to EU organization. “The Social Democrats paid the price in this election.

Iceland’s euroskepticism reinforces the Norwegian Conservative party’s stance that EU membership is not in the cards for the next four years, says Erna Solberg, leader of the pro-EU party. She is the top candidate tipped to become Norway’s next prime minister this September.

“I think if the Icelandic voters had voted more in favor of parties who would like to become members of the EU, it would have affected the Norwegian view more,” Ms. Solberg says. “We will not go into the next election asking for membership into the EU.”

Norwegian public support for EU membership is among historical lows, with only 20 percent for joining and nearly 70 percent against, according to polls this week by Sentio for Norwegian newspapers Nationen and Klassekampen. This is the highest support for membership since May 2011, but not enough to re-open the debate.

“The support for EU membership in Norway is very low,” says Solberg. “The EU has more than enough troubles in its own policies, the economic downturns, its need of more competitiveness. They don’t need a negotiation period with Norway.”

Norway has turned down membership in the EU twice, first in 1972 and then 1994. The oil rich country – which feared having its national interests steered from Brussels – opted instead to be part of the European Economic Area agreement together with Iceland and Lichtenstein, allowing them to participate in the EU’s internal market.

Both Norway and Iceland are especially concerned about their national sovereignty, although for different historical reasons, according to Olaussen. “For Norway, it is about our historic experiences being under Danish, Swedish, and German governance. We look upon ourselves as a historically speaking 'new' state.”

However, some Norwegians are even questioning the EEA agreement. The euroskeptic members of Norway’s coalition Center and Socialist Left parties have discussed possibly renegotiating the agreement and even withdrawal. The political debate was later quashed by Labour, which helped prod its coalition partners to continue on the same compromise they entered government with in 2005, namely to keep EEA as the basis for the coalition but not to seek EU membership.

One of the arguments for continuing with the EEA has been the lack of alternatives. A report this week by Menon Business Economics, commissioned by No to EU, suggested using the 2010 free trade agreement between Norway and South Korea as a model in place of the EEA. But more Norwegians are afraid of ditching the EEA than they are of joining the EU.

“What we would like to do is to continue to work on the EEA for the next four years,” says Solberg. “But we would like to have a more active European policy so that we can also influence more on issues that are important to us.”

Polls show Norway’s Conservatives and the far-right populist Progress Party would have enough mandates in the September elections to form a majority government, ending the center-left coalition's eight-year reign. According to the average of nine polls by Poll of Polls yesterday, the Conservatives and Progress have 32.6 percent and 16.5 percent of voter support respectively, giving them 86 of the 169 mandates in Parliament.

Should the Conservatives succeed in forming a coalition with Progress, it would mark the first time the far-right party sits in government. Solberg says it is always challenging when a new party become part of a coalition, but points out that current Prime Minister Stoltenberg’s coalition faced the same dilemma when it took in the Socialist Left. The Conservatives could also end up forming a center-right government with the Christian Democrat and Liberal parties.

Meanwhile, Iceland is still in the process of deciding on its government coalition. The Icelandic president yesterday asked Sigmundur David Gunnlaugsson, leader of the centrist Progressive party and biggest gainer in the election, to form a government. Among the alternatives is a coalition with the former ruling Social Democrats and Left Green Alliance or the Independence party, which won the largest amount of votes.

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Varðhundar valda-aðalsins vilja afnema Lýðveldið.

Fyrst birt 01. maí 2013.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Allt frá stofnun lýðveldis í Spörtu fyrir nærstum 3000 árum, hafa varðhundar höfðingjanna sótt hart að því stjórnarformi sem Íslendingar völdu sér 1944. Enn í dag reyna valdamenn og fylgilið þeirra að koma hér á höfðingjaveldi, sem þeir nefna gjarnan þingræði. Vissulega getur höfðingjaveldi átt rétt á sér, en venjulega þjónar það stjórnarform einungis hagsmunum höfðingjanna sjálfra.

Forseti landsins fól Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni að mynda ríkisstjórn 30. apríl 2013 og að því verkefni hefur Sigmundur unnið síðan. Ekki er vitað hvort einhver skilyrði hafa fylgt umboðinu, eða hvort hann hefur frjálsar hendur til að mynda minnihlutastjórn, utanþingsstjórn eða ríkisstjórn skipaða meirihluta á Alþingi.

Þrátt fyrir að einungis óformlegar viðræður hafi átt sér stað, á milli Sigmundar Davíðs og formanna hinna flokkanna, hafa sendimenn þingræðisins strax  hafið árásir á Framsóknarmenn og gagnrýnt hinar óformlegu viðræður. Á vegum höfðingjanna hafa þannig Guðni Th. Jóhannesson sagnfræðingur og Stefanía Óskarsdóttir stjórnmálafræðingur, komið fram með niðrandi ummæli um lýðveldisformið. Til dæmis segir Guðni:

»Ég verð kannski að éta einhvern hatt en mér finnst bara svo fáránlegt að menn séu í alvöru að tala um einhverja minnhlutastjórn, að maður bara skilur þetta ekki. Minnihlutastjórn er neyðarkostur sem er valinn þegar fokið er í önnur skjól, þannig maður skilur þetta ekki alveg.«

Haft er eftir Stefaníu:

»Það er mýta að minnihlutastjórnir séu svo lýðræðislegar. Minnihlutastjórnir tilheyra gamalli tíð á Norðurlöndunum, en sósíaldemókratarnir hafa í marga áratugi stjórnað vegna sérstækra aðstæðna og mikils samráðs við atvinnulífið og verkalýðsfélög. Hér á landi yrði erfitt að reyna að yfirfæra módelið á Íslendskan raunveruleika, nema flest eða öll atriðin næðu að ganga upp.«

Þessi orðræða sagnfræðingsins og stjórnmálfræðings er endurómur úr fortíðinni, þegar þjóðin lét höfðingja-ræðið (þing-ræðið) vaða yfir sig. Ein af grundvallar reglum stjórnarforms lýðveldis er aðskilnaður lögsetningarvalds, framkvæmdavalds og dómsvalds. Ef menn vilja viðhalda lýðveldinu þá virða menn þessa reglu.

Margir hafa talað um að ráðherrar ættu ekki að sitja samtímis á Alþingi. Utanþingsstjórnir og minnihlutastjórnir eru í eðli sínu aðskilnaður framkvæmdavalds frá lögsetningarvaldi. Hugsanlega er forseti Lýðveldisins og Sigmundur Davíð að feta brautina til betra lýðveldis en við höfum þekkt.

Telja verður samt, að litlar líkur séu að við núverandi aðstæður verði stigin stór skref í átt að stjórnarformi sem nálgast hreint lýðveldi. Til þess stendur höfðingja-ræðið of föstum fótum í Íslendsku samfélagi. Almenningur getur í bezta falli vonast til að halda þeim fullveldisréttindum sem nú þegar eru fyrir hendi. Ekkert getur samt hindrað okkur í að reyna og fyrsta verkefnið ætti líklega að vera barátta fyrir deildaskiptu Alþingi.

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

Sigmundur Davíð: Þetta tækifæri kemur ekki aftur.

Fyrst birt á vefsíðu höfundar 24. apríl 2013.

 

   

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson.

Nú hafa flestir málsmetandi menn fallist á að það sé bæði framkvæmanlegt og nauðsynlegt að uppgjöri snjóhengjunnar, og þar með talið gömlu bankanna, ljúki með verulegri eftirgjöf kröfuhafanna og efnahagslegu svigrúmi fyrir Ísland. Menn hafa líka fallist á að hægt sé að ná þessari niðurstöðu hratt með skattlagningu ef samningaleiðin dugar ekki til.

Hópurinn sem stendur að vefsíðunni snjohengjan.is bendir á að eðlilegt svigrúm nemi þegar allt er talið um 800 milljörðum. Það er miklu meira en þarf til að leiðrétta stöðu heimilanna. Samhliða því er hægt að bæta stöðu ríkissjóðs og endurreisa velferðarkerfið. 

Þetta snýst ekki um eignaupptöku. Tapið er þegar fallið til. Það var að mestu leyti borið af erlendum lánardrottnum sem hafa innleyst tapið og látið sig hverfa. Í þeirra stað komu vogunarsjóðir sem hafa grætt gífurlega (á pappírnum) á því að nú er verið er að innheimta mikið af því sem talið var tapað og búið var að afskrifa. Þetta hafa þeir getað gert m.a. vegna neyðarlaganna og gjaldeyrishaftanna. Það er ekki hægt að sætta sig við að Íslendingar striti við að auka heimtur og vinna upp það sem þegar hafði tapast án þess að fá nokkra hlutdeild í því. Hvað þá að við gerum það innan hafta og berum kostnaðinn af höftunum án þess að nokkuð komi á móti. 

Ég taldi að formenn flestra stjórnmálaflokka hefðu fallist á þetta. Ég hef því verulegar áhyggjur af bakslagi hjá formanni Samfylkingarinnar. Hann virðist nú hafa meiri áhyggjur af því bæta ímynd landsins gagnvart vogunarsjóðum en stöðu Íslendskra heimila. 

Aðrar þjóðir hafa gengið langt til að verja rétt sinn án þess að hafa sams konar tækifæri til þess og við. Tækifæri okkar er einstakt. Ætlum við að kasta því tækifæri á glæ til að gleðja vogunarsjóði? Hvers konar ímyndarherferð er það sem gengur út á að kynna erlendum vogunarsjóðum að Íslendingar láti undan öllum kröfum? Það er reyndar í góðu samræmi við rökin sem notuð voru fyrir því að samþykkja hundruða milljarða vaxtagreiðslur af ólögmætum Icesave-kröfum til að „bæta ímynd okkar“. 

Formaður Sjálfstæðisflokksins er hins vegar orðinn harður á því að ná þurfi fjármagni með góðu eða illu. Það er þá væntanlega ekki „bara fugl í skógi“. Hins vegar virðast forysta, og aðrir frambjóðendur, Sjálfstæðisflokksins vilja nýta það svigrúm í flest annað en að koma til móts við heimilin. – Heimili sem eiga réttmæta kröfu á þessi þrotabú þegar kemur að uppgjöri þeirra. -Heimili sem hafa borið hitann og þungann af hruninu, verðtryggt. 

Neyðarlögin vörðu eignir. Eðlilegt framhald af þeim var að taka á skuldahliðinni. Það hefur ekki verið gert. Ekkert er gert til að verja eignir fólks sem hagaði sér skynsamlega fyrir hrun en varð fyrir tjóni af starfsemi fyrirtækjanna sem nú er verið að gera upp. 

Þetta er einfalt: Það þarf að skipta eignum þrotabúanna. Það þjónar hagsmunum allra. Samhliða þeim uppskiptum verður hægt að aflétta gjaldeyrishöftum og koma til móts við skuldsett heimili og bæta ríkinu og velferðarkerfinu það tjón sem leiddi af hruninu sem nú er verið að gera upp. Við höfum einstakt tækifæri til að bæta tjón undanfarinna ára. Það tækifæri má ekki glatast! 

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Skaðlegar hugmyndir um skipan bankamála eftir hrunið.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 09. nóvember 2011.

 

 

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Valdaaðallinn veit ekki sitt rjúkandi ráð, eftir að allur almenningur hefur öðlast skilning á skaðsemi »torgreindu peningastefnunnar«. Ekki gengur lengur að reyna að telja fólki trú um að »minniháttar ágallar« hafi valdið bankahruninu. Enginn hlustar lengur á fullyrðingar um að ef þessir ágallar verði lagfærðir muni efnahagslegur stöðugleiki hagkerfa og fjármálalegt öryggi einstaklinga verða tryggt til frambúðar.
 
Varðandi »torgreindu peningastefnuna« er fólki bent á að lesa fyrri skrif mín um það efni (http://altice.blogcentral.is), en hér verður fjallað um lausnir á þeim »minniháttar ágöllum«, sem reynt er að telja fólki trú um að muni leysa aðsteðjandi efnahagsvanda. Þetta eru aðgerðir sem varða viðskiptabankana, en ekki seðlabankana sem þó eru hinn raunverulegi skaðvaldur.
 
Valdaaðallinn hefur látið BIS (Bank for International Settlements) útbúa reglur um bankaviðskipti. BIS er alþjóðlegt skúmaskot seðlabanka heimsins, sem hefur aðsetur í Basel í Svisslandi. Nýjustu reglur BIS nefnast Basel III og sagan mun dæma þær jafn gagnslausar og Basel I og Basel II. Þessar reglur varða einkum eiginfjárhlutfall banka og hugmyndir um aðskilnað bankastarfsemi í viðskiptabanka og fjárfestingabanka.

Vandamálin koma upp þegar bankar fara í þrot.

Eins og vonandi öllum er ljóst, koma upp alvarleg vandamál þegar bankar lenda í gjaldþroti. Hvernig á samfélagið að bregðast við gjaldþroti banka? Hvaða hagsmuni ber að vernda? Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ?
 
Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta kerfi gengur gjarnan undir nafninu kommúnismi. Þeir sem eru hins vegar þeirrar skoðunar að atvinnufrelsi sé æskilegt, tala gjarnan um að »frelsi fylgi ábyrgð«. Þeir telja fráleitt að almenningur beri ábyrgð á mistökum bankastofnana. Spurningin er þá hvernig hlutum verði þannig komið fyrir, að kostnaði af gjaldþrotum banka verði ekki velt yfir á herðar almennings?
 
Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sé allar þær tryggingar sem þeir vilja og auðvitað er fráleit sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Að flestra mati er mikilvægast að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.
 
Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Skylda ætti banka að taka ekki við meiri innlánum en sem nemur til dæmis helmingi heildarskulda hans. Meiri hluti fjármagns banka ætti því að koma frá fjárfestingafélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.
 
Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á heildarinnistæðum í bönkum, tryggja rétt þeirra til endurgreiðslna.

Viðskiptabankar eða fjárfestingabankar.

Til að beina athygli almennings frá sjálfum sér hrópa seðlabankar hátt um að skipta beri bönkum í viðskiptabanka og fjárfestingabanka. Ekki er langt síðan seðlabankarnir töldu allra meina bót að hafa starfsemi bankanna frjálsa. Raunar er staðreyndin sú, að bankar nefnast þau fyrirtæki sem fjármagna sig að hluta með innlánum. Þau fyrirtæki sem fjármagna sig einungis með útgáfu skuldabréfa eru ekki bankar heldur fjárfestingafélög. Umræða seðlabankanna um viðskiptabanka og fjárfestingabanka er því mjög villandi.
 
Önnur fjarstæðukennd hugmynd sem viðruð hefur verið um bankastarfsemi, er að viðskiptabankar séu að gefa út peninga á sama hátt og seðlabankar eða myntráð. Þá eru menn að rugla saman veltuhraða útlána hjá bönkum og hins vegar útgáfu peninga. Einungis myntsláttur gefa út peninga og hægt er að fullyrða að peningar verða ekki til með því að láta þá ganga nógu hratt á milli manna.
 
Auðvelt er að sjá að Basel III reglur seðlabankanna eru ekki bara kjánalegar heldur stórhættulegar. Ef Seðlabanki Íslands hefði haft lánstraust haustið 2008, hefði tap hans í bankahruninu orðið þeim mun stærra. Seðlabankinn sem »lánveitandi til þrautavara« getur því á einni nóttu gert Ísland gjaldþrota. Ef Landsbankinn hefði einungis fjármagnað sig með innlánum hefði farið fjarri að þrotabúið ætti fyrir Icesave-reikningunum. Skaðlegum hugmyndum seðlabankanna verður því að hafna.

Almenningur má ekki bera ábyrgð á bankarekstri,

með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi

og seðlabankar mega ekki vera lánveitendur til þrautavara.

   

Stöðvum strax aðlögun að ESB - undirskriftasöfnun

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	NEI við ESB	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

         

Stöðvum strax aðlögun að ESB.

 

Undirskriftalistinn

 

Þann 16. júlí 2009, samþykkti Alþingi ályktun um »að leggja inn umsókn um aðild Íslands að ESB«. Ályktunin hlaut samþykki Alþingis með aðeins 33 atkvæðum af 63. Tillögu, um að leita álits þjóðarinnar á þessu afdrifaríka feilspori, var hafnað með 32 atkvæðum.

Umsóknin um aðild að Evrópusambandinu var þannig alfarið á ábyrgð þess meirihluta á Alþingi sem studdi ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur. Umsóknin var hvorki á ábyrgð stjórnarandstöðnnar á Alþingi né þjóðarinnar.

Allt frá september 2009, hafa verið gerðar kannanir um afstöðu landsmanna til inngöngu landsins í ESB, af Capacent-Gallup. Niðurstöður þessara kannana hafa ávallt verið á einn veg, 60% - 70% þjóðarinnar hefur verið andvígt aðild.

Við blasir, að núverandi meirihluti á Alþingi mun gjalda mikið afhroð í kosningunum 27. apríl 2013. Að stórum hluta er það vegna þess að þjóðin hafnar óskum ríkisstjórnarinnar um inngöngu landsins í ESB. Þjóðin hafnar þeim ólýðræðislegu vinnubrögðum sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefur viðhaft í ESB málinu.

Við undirrituð skorum á Alþingi að stöðva strax viðræður Íslands við Evrópusambandið um aðild Íslands að ESB, með formlegri ályktun. Alþingi hóf viðræður um aðild án samþykkis þjóðarinnar og Alþingi ber skylda til að ljúka þeim strax, án kostnaðarsamrar þjóðarkönnunar.

Sjálfstæðisflokkur lofar landsmönnum vandfundnum gjöfum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Sjálfstæðisflokkur lofar landsmönnum vandfundnum gjöfum.

Fyrst birt 22. apríl 2013.

 

     

  

Loftur Altice Þorsteinsson.

Á kosningavef Sjálfstæðisflokks er gerð grein fyrir loforðum flokksins um skatta-afslátt til að mæta erfiðri stöðu skuldugra heimila og til þeirra sem eru að safna fyrir húsnæði. Þessar hugmyndir eru svo ótrúlegar að nálgast vitfirringu, ef sannar eru. Á vefsíðunni segir um skatta-afslátt til að lækka skuldir sem eru fyrir hendi:

»Lækkaðu höfuðstólinn með skattaafslætti.

Þú færð allt að 40.000 krónur á mánuði í sérstakan skattaafslátt vegna afborgana af íbúðaláni. Skattaafslátturinn fer beint inn á höfuðstól lánsins til lækkunar. Öllum stendur þessi leið til boða.«

Ennfremur er lofað skatta-afslætti til fjárfestinga í húsnæði í framtíðinni:

»Auðveldari leið inn á fasteigna­markaðinn.

Sjálfstæðisflokkurinn vill veita þeim sem eru að spara fyrir íbúð allt að 40 þúsund kr. skattaafslátt á mánuði af þeim tekjum sem er safnað til íbúðakaupa. Þannig geta sem flestar fjölskyldur fengið tækifæri til að eignast eigið húsnæði.

Dæmi: Sá sem leggur fyrir 100.000 krónur á mánuði á sérstakan húsnæðis­sparnaðar­reikning fær 40.000 króna skattaafslátt á móti svo ráðstöfunartekjur minnka aðeins um 60.000. Þannig fær fólk raunverulegan hvata til að spara fyrir húsnæðiskaupum.«

Svona örlæti hefur ekki sést í kosningabaráttu, allt frá landnámi. Hlaupum samt ekki um í stjórnlausri gleði, heldur athugum hvað þessi kosningaloforð merkja fyrir ríkissjóð.

Fyrir það fyrsta, þá er þarna talað um að einstaklingar fái þennan rausnarlega skatta-afslátt, en ekki til dæmis heimili eða bara skuldsettir einstaklingar. Þarna segir að »Öllum stendur þessi leið til boða.«

Í öðru lagi er skatta-afsláttinn hægt að fá vegna fyrirhugaðra íbúðarkaupa og einnig vegna afborgana af lánum með veði í húsnæði. Hvað ætli þessar fyrirhuguðu gjafir leiði til mikilla útgjalda fyrir ríkissjóð?

Einstaklingar í landinu voru 321.857 01. janúar 2013. Þar sem lofað er afslætti upp á 480.000 kr/ári (40.000 x 12 mánuðir) verður árlegur skattaafsláttur vegna þessara loforða um 154 milljarðar (321.857 x 480.000). Vegna mannfjölgunar á nærstu árum má örugglega hækka þessa tölu í 160 milljarða, hið minnsta. Á þeim 5 árum sem afslættinum er lofað, verður afslátturinn 800 milljarðar! Hefur ríkissjóður efni á þessum gjöfum, eða er ætlunin að bræða Snjóhengjuna og drekkja Hrægömmunum?

Frambjóðendur Flokksins hafa fjallað opinberlega um framangreindar hugmyndir, en í stað kostnaðar ríkissins upp á160 milljarða Króna, hafa þeir talað um 16 milljarða. Þetta hlýtur að vera kommu-skekkja, sem verður snarlega leiðrétt. Eftir stendur að útskýra hverju Flokkurinn er raunverulega að lofa.

    

Fjölmenn samfylking Icesave-vina ætlar að sitja áfram á Alþingi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Fjölmenn samfylking Icesave-vina ætlar að sitja áfram á Alþingi.

Fyrst birt 22. apríl 2013.

 

   

Loftur Altice Þorsteinsson.

Úrskurður EFTA-dómstólsins frá 28. janúar 2013 staðfesti að »Samstaða þjóðar gegn Icesave« og aðrir andstæðingar Icesave-kúgunarinnar höfðu fullkomlega rétt fyrir sér. Á sömu stundu og úrskurðurinn var gerður kunnur, hefðu allir þeir Alþingismenn sem greiddu Icesave-III-samningunum atkvæði átt að tilkynna afsögn sína.

Enginn þessara þingmanna lét svo lítið, að biðjast afsökunar á heimsku sinni og hugleysi frammi fyrir kröfugerð nýlenduvelda Evrópu. Það er jafnvel verra, að stór hluti þessa óþjóðholla liðs býður sig fram til áframhaldandi setu á Alþingi. Samkvæmt skoðanakönnunum, er líklegt að einhverjir þessara þjóðsvikara nái kjöri. Lesendur eru hvattir til að strika út þetta fólk við kosninguna, eftir því sem færi gefst.

 

 

Þau sögðu Já við Icesave-III-lögunum, 16. febrúar 2011.

Árni Páll Árnason (S) Ásta R. Jóhannesdóttir (S) Björgvin G. Sigurðsson (S) Guðbjartur Hannesson (S) Helgi Hjörvar (S) Jóhanna Sigurðardóttir (S) Jónína R. Guðmundsdóttir (S) Katrín Júlíusdóttir (S) Kristján L. Möller (S) Magnús Orri Schram (S) Mörður Árnason (S) Oddný G. Harðardóttir (S) Ólína Þorvarðardóttir (S) Róbert Marshall (S) Sigmundur Ernir Rúnarsson (S) Sigríður I. Ingadóttir (S) Skúli Helgason (S) Valgerður Bjarnadóttir (S) Þórunn Sveinbjarnardóttir (S) Össur Skarphéðinsson (S)

Atli Gíslason (VG) Álfheiður Ingadóttir (VG) Árni Þór Sigurðsson (VG) Björn Valur Gíslason (VG) Jón Bjarnason (VG) Katrín Jakobsdóttir (VG) Lilja Rafney Magnúsdóttir (VG) Ólafur Þór Gunnarsson (VG) Steingrímur J. Sigfússon (VG) Svandís Svavarsdóttir (VG) Þráinn Bertelsson (VG) Þuríður Backman (VG) Ögmundur Jónasson (VG) Árni Johnsen (D) Ásbjörn Óttarsson (D) Bjarni Benediktsson (D) Einar K. Guðfinnsson (D) Jón Gunnarsson (D) Kristján Þór Júlíusson (D) Ólöf Nordal (D) Ragnheiður E. Árnadóttir (D) Ragnheiður Ríkharðsdóttir (D) Tryggvi Þór Herbertsson (D) Þorgerður K. Gunnarsdóttir (D)

Þjóðnýting einkaskulda - almenningur blóðmjólkaður

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Þjóðnýting einkaskulda - almenningur blóðmjólkaður.

Fyrst birt á vefsetri höfundar 23. marz 2012.

 

 

Lilja Mósesdóttir.

Kröfuhafar gömlu bankanna og útrásarvíkinganna leita enn leiða til að koma kröfum sínum yfir á skattgreiðendur, í stað þess að láta gömlu bankana og útrásarvíkingana borga. Forusta stjórnarflokkanna hefur ýtt undir þessa viðleitni kröfuhafanna með ítrekuðum nauðsamningum um „Icesave skuldbindinguna“, andstöðu við almennar skuldaleiðréttingar sem hefðu rýrt eignir kröfuhafa og stuðning við gjaldeyrishöft sem koma í veg fyrir að aflandskrónur og aðrar eignir kröfuhafa verði afskrifaðar.

Á bak við aflandskrónurnar og eignir kröfuhafa gömlu bankanna voru einkaskuldir fyrirtækja sem fóru í þrot. Þjóðarbúið hefur því ekki efni á að greiða út þessar aflandskrónur og eignir kröfuhafa. Ríkisstjórnin skilur ekki vandann og leyfir aflandskrónueigendum að kaupa ríkisskuldabréf fyrir verðlitlar krónur eins og þær hefðu fullt verðgildi. Þetta heitir að þjóðnýta tapaðar einkaskuldir. Skerða verður lífskjör almennings verulega í landinu ef þessum froðueignum verður ekki þrýst út úr hagkerfinu með því að rýra virði þeirra með háum útstreymisskatti, eða með því að taka upp Nýkrónu (Ríkisdal) á mismunandi skiptigengi til að rýra verðgildi þeirra.

Höft til verndar kröfuhöfum.

Sífellt fleiri sérfræðingar taka nú undir tillögu mína um skatt á útstreymi fjármagns sem ég lagði m.a. til í grein í Fréttablaðinu í lok október 2008. Tillögu minni var slátrað af fólki sem veit ekkert um fjármálakreppur og skilur ekki nauðsyn þess að skrifa niður tapaðar eignir sem notaðar voru til að fjármagna fjárfestingar og neyslu fyrirtækja og einstaklinga sem nú eru gjaldþrota. Í stað t.d. 80% skatts á útstreymi fjármagns voru innleidd gjaldeyrishöft sem vernda kröfuhafa gegn eignarýrnun og tryggja þeim hæstu ávöxtun sem völ er á í Evrópu. AGS ráðlagði stjórnvöldum að styggja ekki eigendur þessara froðueigna. Aflandskrónueigendum var því boðið að umbreyta froðueignum sínum í ríkisskuldabréf án afskrifta og með hárri ávöxtun. Ávöxtun sem sótt er í vasa skattgreiðenda og skuldsettra heimila og fyrirtækja á Íslandi. Eftir hrun hefur þjóðin ekki átt gjaldeyri til að kaupa krónueignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa.

Útflutningstekjurnar hafa farið í að greiða fyrir innflutning og vexti og afborganir af erlendum skuldum. Útstreymi vaxtagreiðslna af froðueignum sem eru á leið út úr hagkerfinu hefur veikt gengi krónunnar og gert endurfjármögnun erlendra lána erfiðari og dýrari en ella. Fljótlega þarf t.d. Nýi Landsbankinn að endurfjármagna lán að upphæð um 320 milljarða. Nauðsynlegt er að fá nýtt erlent lán til að koma í veg fyrir að þessi upphæð bætist ekki við um 700 milljarða eignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa gömlu bankanna sem sitja fastar á bak við höftin og bíða þess að fara út. Útstreymi sem setur mikinn þrýsting á krónuna til lækkunar. Höftin virka eins og vatnsaflsvirkjun sem lokar á útstreymið og á bak við vegg virkjunarinnar safnast upp stöðugt hærra stöðulón peninga. Stöðulón sem núna er um 1.000 milljarðar en fer niður í um 700 milljarðar um leið og búið er að tryggja endurfjármögnun Landsbankans.

Lífskjörin í vasa kröfuhafa.

Sú leið sem stjórnarflokkarnir hafa valið til að tryggja eignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa er að halda kaupmætti í landinu niðri og langt undir því sem gerist hjá nágrönnum okkar. Lítill kaupmáttur almennings á Íslandi dregur úr innflutningi vöru og þjónustu, þannig að afgangur myndast á viðskiptum við útlönd. Afgangurinn er notaður til að fjármagna hægfara útstreymi froðueignanna. Miklar skuldir og vaxtagreiðslur Íslendska þjóðarbúsins gera þjóðinni sífellt erfðara fyrir að fjármagna hægfara útstreymi froðueigna og því eru nú uppi raddir um að veikja þurfi gengi krónunnar enn meira til að fjármagna útstreymið. Enn á ný er m.ö.o. uppi krafa um að styrkja skjaldborgina um fjármagnseigendur á kostnað lífskjaranna í landinu. Stjórnarflokkarnir virðast ekki sjá neina aðra leið út úr vandanum. Ef hin svokallaða norræna velferðarstjórn ætlar að fara lífskjaraskerðingarleiðina, þá mun mikill fjöldi landsmanna sjá hag sýnum betur borgið með því að selja krónueigendum eignir sínar á bóluverði og flytja þangað þar sem lífskjör eru viðunandi.

Nýkróna (Ríkisdalur).

Skattlagningu á útstreymi fjármagns hefur verið hafnað á þeirri forsendu að skatturinn gangi á eignarrétt kröfuhafa og gegn ákvæði EES samningsins um frjálst flæði fjármagns. Upptaka Nýkrónu (Ríkisdala) með mismunandi skiptigengi er leið framhjá þessum vandkvæðum. Launum fólks í landinu yrði breytt í Nýkrónu þannig að upphæð þeirra yrði óbreytt. Froðueignir á leið út úr landi yrði hins vegar skipt yfir í Nýkrónu þannig að 10 milljónir í gömlum krónum yrðu t.d. 2 milljónir í Nýkrónum. Upptaka Nýkrónu myndi þannig laga ytra ójafnvægi hagkerfsins sem birtist í því að þjóðin hefur ekki efni á að kaupa krónueignir aflandskrónueigenda og kröfuhafa nema fella gengi krónunnar enn meira og skerða verulega lífskjör almennings með hærra vöruverði og dýpkandi skuldakreppu heimilanna.

Jafnframt væri nauðsynlegt að nota upptöku Nýkrónunnar til að laga innra ójafnvægi hagkerfisins sem felst í því að sumir eiga alltof miklar eignir (fjármagnseigendur og lífeyrissjóðir) og aðrir eru of skuldsettir. Við upptöku Nýkrónunnar þyrfti því að skrifa húsnæðisskuldir þannig að 10 milljón kr. lán færi yfir á 8 milljónum kr. og lækka eignir fjármagnseigenda til samræmis. Upptaka Nýkrónu (Ríkisdala) er ekki töfrabragð heldur nauðsynleg varnaraðgerð til að koma í veg fyrir aukna fátækt og stórfelldan landflótta á næstu árum.

Steve H. Hanke: The Dead Hand of Exchange Controls

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Steve H. Hanke: The Dead Hand of Exchange Controls.

Fyrst birt í júlí-hefti GlobeAsia 2010.

 

 

  

Steve H. Hanke.

The monetary bureaucrats in the United States, Europe and Japan have delivered ultra-low interest rates. When combined with the exchange-rate regimes in most Asian countries, these low interest rate policies have created a hot-money cocktail. In May, the United Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific recommended the imposition of exchange controls to curb inflows of hot-money (styggur peningur) into the region. On June 13 and 16, South Korea and Indonesia, respectively, took the U.N. bait and introduced new exchange controls.

To understand the causes of hot-money flows, we must examine the basic types of exchange-rate regimes. Let’s take a look (see accompanying chart).

Free-Market Regimes.

Although floating and fixed rates appear dissimilar, they are members of the same free-market family. Both operate without exchange controls and are free-market mechanisms for balance-of-payments adjustments. With a floating rate, a central bank sets a monetary policy but has no exchange rate policy — the exchange rate is on autopilot. In consequence, the monetary base is determined domestically by a central bank. With a fixed rate there are two possibilities: either a currency board sets the exchange rate, but has no monetary policy — the money supply is on autopilot — or a country is “dollarized” and uses a foreign currency as its own.

Under a fixed-rate regime, a country’s monetary base is determined by the balance of payments, moving in a one-to-one correspondence with changes in its foreign reserves. With both of these free-market exchange rate mechanisms, there cannot be conflicts between monetary and exchange rate policies, and balance-of-payments crises (and hot-money flows) cannot rear their ugly heads. Floating- and fixed-rate regimes are inherently equilibrium systems in which market forces act to automatically rebalance financial flows and avert balance-of-payments crises and hot money flows.

Pegged Rates Invite Trouble.

Most economists use “fixed” and “pegged” as interchangeable or nearly interchangeable terms for exchange rates. While these two types are superficially similar, they are fundamentally very different types of exchange-rate arrangements. Pegged-rate systems are those where the monetary authority is aiming for more than one target at a time. Indeed, pegged rates require a central bank to manage both the exchange rate and monetary policy.

With a pegged rate, the monetary base contains both domestic and foreign components. Pegged systems — which include pegged, but adjustable rates, crawling pegs, and managed floating rates — go hand-in-glove with hot money flows. These systems often employ exchange controls and are not free-market mechanisms for international balance-of-payments adjustments. Pegged exchange rates (gengistylling) are inherently disequilibrium systems, lacking an automatic mechanism to produce balance-of-payments adjustments.

Unlike floating and fixed rates, pegged rates invariably result in conflicts between monetary and exchange rate policies. For example, when capital inflows become “excessive” under a pegged system, a central bank often attempts to sterilize the ensuing increase in the foreign component of the monetary base by selling bonds, reducing the domestic component of the base. And when outflows become “excessive,” a central bank attempts to offset the decrease in the foreign component of the base by buying bonds, increasing the domestic component of the monetary base.

Balance-of-payments crises erupt as a central bank begins to offset more and more of the reduction in the foreign component of the monetary base with domestically created base money. When this occurs, it is only a matter of time before currency speculators spot the contradictions between exchange rate and monetary policies (as they did in the Asian financial crisis of 1997—98) and force a devaluation, the imposition of exchange controls, or both.

Hot Money and Exchange Controls.

Hot money flows are principally associated with pegged exchange rates. Many analysts have misdiagnosed the so-called hot money problem because they have failed to appreciate this all-important linkage. In consequence, they have prescribed exchange controls as a cure-all to cool off the hot money. That prescription treats the symptoms. It fails to treat the disease: pegged exchange rates. Until pegged rates are abandoned, there will be volatile hot money flows and calls to cool the hot money with exchange controls.

Currency convertibility is a simple concept. It means residents and nonresidents are free to exchange domestic currency for foreign currency. However, there are many degrees of convertibility, with each denoting the extent to which governments impose controls on the exchange and use of currency.

The pedigree of exchange controls can be traced back to Plato, the father of statism (ríkisforsjá). Inspired by Lycurgus of Sparta, Plato embraced the idea of an inconvertible currency as a means to preserve the autonomy of the state from outside interference. It is no wonder that the leadership in Beijing finds the idea of an inconvertable yuan so attractive.

The temptation to turn to exchange controls in the face of disruptions caused by hot money flows is hardly new. Tsar Nicholas II first pioneered limitations on convertibility in modern times, ordering the State Bank of Russia to introduce, in 1905—06, a limited form of exchange control to discourage speculative purchases of foreign exchange. The bank did so by refusing to sell foreign exchange, except where it could be shown that it was required to buy imported goods. Otherwise, foreign exchange was limited to 50,000 German marks per person. The Tsar’s rationale for exchange controls was that of limiting hot money flows, so that foreign reserves and the exchange rate could be maintained. The more things change, the more they remain the same.

Before more politicians come under the spell of exchange controls, they should reflect on the following passage from Nobel laureate Friedrich Hayek’s 1944 classic, The Road to Serfdom:

The extent of the control over all life that economic control confers is nowhere better illustrated than in the field of foreign exchanges. Nothing would at first seem to affect private life less than a state control of the dealings in foreign exchange, and most people will regard its introduction with complete indifference. Yet the experience of most Continental countries has taught thoughtful people to regard this step as the decisive advance on the path to totalitarianism and the suppression of individual liberty. It is, in fact, the complete delivery of the individual to the tyranny of the state, the final suppression of all means of escape — not merely for the rich but for everybody.

Hayek’s message about convertibility has regrettably been overlooked by many contemporary economists. Exchange controls are nothing more than a ring fence within which governments can expropriate their subjects’ property. Open exchange and capital markets, in fact, protect the individual from exactions, because governments must reckon with the possibility of capital flight.

From this it follows that the imposition of exchange controls leads to an instantaneous reduction in the wealth of the country, because all assets decline in value. To see why, it is important to understand how assets are priced.

The value of any asset is the sum of the expected future installments of income it generates discounted to the present value. For example, the price of a stock represents the value to the investor now of his share of the company’s future cash flows, whether issued as dividends or reinvested. The present value of future income is calculated using an appropriate interest rate that is adjusted for the various risks that the income may not materialize.

When convertibility is restricted, risk increases, because property is held hostage and is subject to a potential ransom through expropriation. As a result, the risk-adjusted interest rate employed to value assets is higher than it would be with full convertibility. Investors are willing to pay less for each dollar of prospective income and the value of property is less than it would be with full convertibility.

This result, incidentally, is the case even when convertibility is allowed for profit remittances. With less than full convertibility, there is still a danger the government will confiscate property without compensation.

That explains why foreign investors are less willing to invest new money in a country with such controls, even with guarantees on profit remittances.

Investors become justifiably nervous when they expect that a government may impose exchange controls. Settled money becomes “hot” and capital flight occurs. Asset owners liquidate their property and get out while the getting is good. Contrary to popular wisdom, restrictions on convertibility do not retard capital flight, they promote it.

Full convertibility is the only guarantee that protects people’s right to what belongs to them. Even if governments are not compelled by arguments on the grounds of freedom, the prospect of seeing every asset in the country suddenly lose value as a result of exchange controls should give policymakers pause.

This brings us to China — a country with a plethora of exchange controls and an inconvertible currency. Beijing should adopt a fixed exchangerate regime. This would force Beijing to dump exchange controls and make the yuan fully convertible. Such a “Big Bang” would muzzle the China-bashers and put Beijing in the driver’s seat. After all, China would then have a stable, freemarket exchange-rate regime.