Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Samstaða þjóðar gegn Icesave: Yfirlýsing frá 10. febrúar 2011.

 

Hvaða samtök eru Samstaða þjóðar gegn Icesave ?
1.     Samstaða þjóðar gegn Icesave eru samtök sem stofnuð voru til að berjast gegn þeirri lögleysu og siðferðilegu rangindum sem birtast í Icesave-kröfum Breta og Hollendinga. Svo virðist komið, að Alþingi Íslendinga ætli að hafa forgöngu um að lagður verði óbærilegur skuldabaggi á þjóðina. Samtökin hafa nú hrint af stað undirskriftasöfnun um áskorun á forseta Íslands, að staðfesta ekki ný lög sem fela í sér ábyrgð ríkissjóðs á Icesave.
 
Eru lagarök fyrir Icesave-kröfum Bretlands og Hollands  ?
2.     Að mati Samstöðu eru engin lagarök fyrir því að almenningur á Íslandi eigi að greiða erlendar skuldir Landsbankans, sem var einkabanki með rekstur og innistæðu-tryggingar í þremur löndum. Samkvæmt lögum og reglugerðum um innlánstryggingakerfi ber ríkissjóði Íslands ekki skylda til að gangast í ábyrgð fyrir Icesave. Allar innistæður í Landsbankanum hafa verið greiddar eigendum reikinganna. Nú er þess beðið, að þrotabú Landsbankans verði gerð upp. Þá mun koma í ljós að hve miklu leyti bankinn á fyrir innistæðum og öðrum skuldum. 

Er lögsaga Íslands virt í samningunum ?
3.     Samstaða krefst þess að farið verði að lögum landsins við uppgjör Landsbankans. Alþingi ætti að standa fremst í flokki þeirra sem lög vilja virða í þessu landi. Alþingi ætti að standa vörð um lögsögu þjóðarinnar og ekki ljá máls á framsali lögsögunnar til erlendra ríkja. Ef Bretland og Holland vilja fylgja kröfum sínum eftir með dómsmálum, eiga þau dómsmál að fara fram hér á landi samkvæmt Íslendskum lögum. Þeir samningar sem nú liggja fyrir Alþingi eru vanvirða við eldsta lögjafarþing heims. Icesave-samningar-III gera ráð fyrir veigamiklu afsali á lögsögu og þar með sjálfstæði þjóðarinnar.
   
Er óvissa um endurheimtur hjá þrotabúi Landsbankans ?
4.     Óvissa er um hvað mun innheimtist af kröfum Landsbankans og getur sú óvissa varað lengi og er háð mörgum þáttum, s.s. efnahagsþróun almennt og hvernig margar eignir Landsbankans halda verðgildi. Óvissa er um hvað af kröfunum sem innheimtast ganga upp í að greiða Icesave og hvernig forgangsröð krafna verður. Fullkomin óvissa er einnig um gengisþróun krónunnar, en kröfurnar eru í erlendum gjaldmiðli.
 
Er fullveldisréttur almennings virtur með fyrirhugaðri málsmeðferð     Alþingis ?
5.     Minna má á átökin um Icesave-II, sem náðu hámarki með þjóðar-atkvæðinu 6. marz 2010. Með þeirri atkvæðagreiðslu sannaði almenningur andstöðu við hið grímulausa erlenda vald og staðfesti jafnframt fullveldisrétt sinn. Með þjóðaratkvæðinu helgaði þjóðin sér sérstaklega Icesave-málið. Samstaða hafnar algerlega öllum hugmyndum um að Alþingi taki endanlega ákvörðun í þessu máli. Alþingi hefur ekki stjórnarfarslega heimild til að taka neinar ákvarðanir í andstöðu við vilja almennings. 

Er hætta á að Ísland verði skotspónn viðskiptaþvingana ?
6.     Samstaða telur fullyrðingar um að Ísland og íslenskir aðilar verði útilokaðir frá samskiptum og viðskiptum, þar með töldum hagstæðum erlendum lánamöguleikum, samþykki þeir ekki Icesave, séu ekki byggðar á haldbærum rökum. Reynslan sýnir að slíkar útilokunartilraunir, sem yfirleitt koma frá sérstökum en fáum aðilum, renna fljótt út í sandinn en samskipti byggjast á hagsmunum  og viðskipti á arðsemissjónarmiðum sem íslenskir aðilar geta vel risið undir. Lánshæfi íslenska ríkisins, og þar með trúverðugleiki Íslands sem efnahagslega sjálfstæðrar þjóðar, mundi laskast mikið ef stór óþekktur skuldabaggi félli á ríkissjóð.
 
Hvert er verkefni Samstöðu og almennings í Icesave-deilunni ?
7.     Samstaða skorar á landsmenn að láta Alþingismenn vita af andstöðu sinni við ábyrgðum á Icesace-samningunum. Þetta er til dæmis hægt að gera með skilaboðum til einstakra Alþingimanna og blaðaskrifum. Ef ekki tekst að hindra Alþingi í að samþykkja frumvarp ríkisstjórnarinnar, verða landsmenn að krefjast þjóðaratkvæðis um Icesave-málið. Alþingi og forseti Íslands fara með Icesave-málið, þar til þjóðaratkvæðis kemur. Mótmælum sínum verður almenningur að beina að þessum aðilum.

Hverjar eru aðgerðir Samstöðu til að hindra Icesave-kúgunina ?
8.     Samstaða þjóðar gegn Icesave hefur ákveðið að standa fyrir undiskrifasöfnun, þar sem skorað er á Alþingi að hafna Icesave-kröfunum og á forseta Lýðveldisins að neita undirskrift á öllum Icesave-ábyrgðum. Þannig kemst Icesave-málið í þjóðaratkvæði og réttur aðili fær málið til endanlegrar ákvörðunar. Við hvetjum alla landsmenn að taka þátt í átaki okkar og hvetja forseta Íslands til að staðfesta ekki þau Icesave-lög sem nú liggja fyrir Alþingi. 

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-domstolen: Icesave-innskytere hadde ikke krav på betaling fra Island.

Peter Ørebech.

Skal den islandske stat dekke tapet til britiske og nederlandske innskytere som mistet sine innskudd (3,1 mrd. £) etter at internettbanken Icesave kollapset i oktober 2008? Ni av ti islendinger mente at dette ikke er statens ansvar, og stemte nei til islandske regjeringens forslag til Icesave-avtaler.  Island valgte derved en annen vei enn for eksempel Irland som ved hjelp av statlige midler (7 mrd €) reddet 2 av storbankene fra konkurs.

Nå har EFTA-domstolen talt (28 januar 2013) og svaret på om den islandske staten – og dermed i praksis islandske skattebetalerne - skal dekke tapet, er klart nei. domstolen har tolket EØS-retten og har på alle punkter – dvs. de 3 hovedanførsler – kommet til at Island ikke er forpliktet til dette jf. Direktiv 94/19/EC om bankgarantifond.

Iht. Island garantifond (Tryggingasjóður) må bankene betaler premie iht. sine innskudd, jf. Islands lov nr. 98/1999 om innskuddsgaranti og investeringsutjevningsfond og Handelsdepartementets forskrift av 21. februar 2000. Dette regelverket bygger på EØS-avtalen. Fondet er iht. lovens artikkel 2 en privat stiftelse som ellers i EØS/EU.  Banker etablert i Island må være medlemmer av fondet. Det samme gjelder for filialer av slike banker som opererer i Island og for selskaper som virker innenfor EØS forøvrig.

Ifølge EØS-regelverket skal selskapene redegjøre overfor kundene hvilke garantier som gjelder for deres innskudd.  M.a.o; disse garantifond tilsvarer forsikringsselskaper der medlemmenes “forsikringspremie” skal dekke fremtidige utbetalinger på grunn av skader. Mer om lovverket se P. Ørebech, The Icesave Bank of Iceland; from Rock-solid to Volcano Hot: Is the EU Deposit Guarantee Scheme Resisting Financial Meltdown, Croatian Yearbook of European Law & Policy, 2010 s. 127-52.

Innskytere innenfor Icesave-systemet skulle derfor være klar over hvordan innskuddet er forsikret og dermed at deler av det var forsikret i et ubetydelig garantifond. Innskyter vet også at desto høyere rente, desto større risiko. Et grunnleggende forhold som retten sikkert har tatt inn over seg er at innskyterne i Icesave var villige til å ta den risken i håp om store gevinster.

Staten er ikke ansvarlig for garanti av innskudd i banker.

Så til sakens gjenstand. Nederland/Storbritannia anførte for det første at Island iht. direktivet skulle ha etablert islandske ordninger som sikret betaling til britiske og nederlandske innskytere ved bankmislighold.  Domstolen fastslo at det var en systemsvikt (dommen pkt. 117) Spørsmålet var om slik svikt omfattes av direktivet.  Retten mente nei; direktivet var ikke anvendbart ved konkursen i det islandske bankvesen. Det eneste som direktivet krevde er at EØS-landene etablerer lovverk som hjemler etablering av banksikringsfond (pkt. 141). Retten slutter av dette at det ikke kan kreves av noen EØS-stat at myndighetene sikrer oppgjør hvis bankgarantifondet svikter mht. oppfyllelse (pkt. 144). Dvs. det er kun et prosessuelt ansvar som hviler på staten: Se til at fondet blir etablert. Staten er ikke ansvarlig for finansiering av fondet: Fondet skal fullt ut finansieres av finansinstitusjonene (pkt. 159).

Hvordan forholdet skal løses ved alvorlig systemsvikt slik som i Island, er et forhold som direktivet ikke besvarer (pkt. 160). Island har her en stor grad av fritt skjønn.

Videre hevdet Storbritannia og Nederland at Tryggingasjóður var en “utløper av den islandske stat”, og da underforstått , at Island stod i et erstatningsrettslig ansvarsforhold til fondet og følgelig måtte svare for fondets “mistak”. Retten avviste dette grunnet bevismangel.

Domstolen vender så blikket mot de to subsidiære anførsler: Dvs. at det var tale om diskriminering i strid med EØS-avtalen artikkel 4, og direktivets artikkel 4(1) jf. artikkel 3(1). Diskrimineringen skulle gjelde usaklig forskjellsbehandling av utlendinger og islendinger. Begrunnelsen for dette var at mens de islandske innskytere i Landsbankinn, Glitnir og Kaupthing fikk full uttelling for sine innskudd, ved oppretting av nye banker, ble Icesave-innskyterne nektet garantiutbetaling fra Island.

Retten kom her til at det ikke kunne være tale om noen rettsstridig diskriminering fordi de islandske innskudd i Landsbankinn ble flyttet over til Nye Landsbankinn før det i det hele tatt var tale om å anvende bankgarantifondet til utbetaling av innskyteres tilgodehavende (pkt. 211). Dette gjaldt alle innskytere uansett om disse var islandske eller utlendinger. Dvs. siden dette skjedde i forkant av bankgarantifondets anvendelse, stod vi overfor et faktum som ikke var omfattet av direktivets artikkel 4(1). Følgelig ble islandske innskytere ikke tilgodesett av noen midler i det islandske fondet (se pkt. 214). Derfor sier retten at den diskriminering som britene/nederlenderne påberoper seg var ikke sammenlignbar (pkt. 216).

For det annet ser domstolen på usaklig forskjellsbehandling under EØS artikkel 4 (pkt. 218 flg); dvs. om like tilfeller behandles ulikt. Retten fremholder at vilkårene for dette ikke var oppfylt: Island var uten rettslig plikt til å sørge for at oppfyllelse skjedde fra banksikringsfondet i Island (pkt. 224). Retten fremholder at en slik forpliktelse ikke kunne utledes av EØS artikkel 4 alene. Den trenger støtte i subsidiær rett, i dette tilfelle direktiv 94/19 artikkel 4, noe som retten som vist (ovenfor) mente at ikke førte frem.

Hvor står vi så etter dommen? Er britiske og nederlandske innskytere på „bar bakke“? Nei, fordi de fleste har fått dekning av disse staters garantifond. For dem uten dekning og fondene gjelder at Landsbankinn og Icesave gikk konkurs.  Konkurser behandles etter konkursrettens regler. Det britiske og nederlandske bankgarantifond har krav i konkursboet til Landsbankinn for det beløp som disse har måttet utbetale Icesave-innskyterne.  

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

EFTA-dómstóllinn: Fullur sigur Íslands í Icesave-málinu.

Fyrst birt hjá EFTA-dómstólnum 28. janúar 2013.

FRÉTTATILKYNNING 02/2013

Dómur í máli E-16/11 Eftirlitsstofnun EFTA gegn Íslendska ríkinu („Icesave“)

ÍSLAND SÝKNAÐ AF ÖLLUM KRÖFUM

EFTIRLITSSTOFNUNAR EFTA Í MÁLI E-16/11 (ICESAVE).

Íslendska bankakerfið hrundi þegar allsherjarkreppa geisaði á fjármálamörkuðum árið 2008. Innstæðueigendur í útibúum Landsbanka Íslands hf. („Landsbankinn“) í Hollandi og Bretlandi misstu í kjölfarið aðgang að innstæðum sínum haustið 2008, þar á meðal sparifjárreikningum sem stofnað var til rafrænt og gengu undir nafninu Icesave. Samkvæmt Íslendskum lagareglum sem tilskipun 94/19/EB um innlánatryggingakerfi (hér á eftir „tilskipunin“) var innleidd með varð við þessar aðstæður virk skylda Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta til að tryggja endurgreiðslu á lágmarkstryggingu til hvers og eins innstæðueiganda innan ákveðins frests. Engin slík endurgreiðsla átti sér hins vegar stað til þeirra sem áttu innstæðu á Icesave-reikningum í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi. Bresk og hollensk yfirvöld gripu til þeirra ráða að endurgreiða almennum eigendum innstæðna á Icesave-reikningum Landsbankans í þarlendum útibúum úr eigin tryggingasjóðum. Innlendar innstæður Landsbankans höfðu þá verið fluttar í „Nýja Landsbankann“ sem Íslendska ríkið kom á fót.

Eftirlitsstofnun EFTA („ESA“) ákvað í ljósi þessara atvika að höfða mál fyrir EFTA-dómstólnum. Með málshöfðuninni leitaði ESA eftir viðurkenningu dómstólsins á því að Ísland hefði brugðist skyldum sínum samkvæmt tilskipuninni og þá sérstaklega samkvæmt 3., 4., 7. og 10. gr. hennar („fyrsta málsástæða“) og/eða fjórðu grein EES-samningsins („önnur og þriðja málsástæða“), sem fjallar um bann við mismunun eftir þjóðerni, þar sem Ísland hefði ekki tryggt endurgreiðslu á lágmarksupphæð til innstæðueigenda á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi innan tilskilins frests. Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins gerðist meðalgönguaðili að málinu þar sem hún lýsti yfir stuðningi við kröfur ESA.

EES-ríkin Liechtenstein, Holland, Noregur og Bretland lögðu fram skriflegar athugasemdir í málinu. Athugasemdir þessara ríkja einskorðuðust allar við fyrstu málsástæðu ESA.

Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

Varðandi fyrstu málsástæðuna tók dómstóllinn fram að skyldur EES-ríkis réðust af efnislegum ákvæðum þeirrar tilskipunar sem við ætti. Enn fremur benti dómstóllinn á að í kjölfar hinnar alþjóðlegu fjármálakreppu hefði regluverk fjármálakerfisins sætt endurskoðun og tekið nokkrum breytingum í því skyni að tryggja fjármálalegan stöðugleika. Dómstóllinn benti hins vegar á að úrlausn þessa tiltekna máls yrði að byggjast á þeim reglum tilskipunarinnar sem giltu þegar atvik málsins áttu sér stað, sem hafi verið áður en umræddar breytingar voru gerðar á regluverki fjármálakerfisins, en með þeim hefði vernd innstæðueigenda verið aukin.

Dómstóllinn taldi að tilskipunin gerði ekki ráð fyrir að EES-ríki væri skuldbundið til að tryggja þá niðurstöðu sem ESA hélt fram um greiðslur til innstæðueigenda á Icesave-reikningum Landsbankans í Hollandi og Bretlandi þegar jafnmiklir erfiðleikar geysuðu í fjármálakerfinu og raunin hefði verið á Íslandi. Þannig léti tilskipunin því að mestu leyti ósvarað hvernig bregðast ætti við þegar tryggingarsjóður gæti ekki staðið undir greiðslum. Dómstóllinn benti í því sambandi á að eina ákvæði tilskipunarinnar sem tæki til þess þegar tryggingarsjóður innti ekki greiðslu af hendi væri að finna í 6.mgr. 7. gr. hennar, en þar væri kveðið á um að innstæðueigendur gætu höfðað mál gegn því innlánatryggingarkerfi sem í hlut ætti. Hins vegar kæmi ekkert fram í tilskipuninni um að slík réttarúrræði væru tiltæk gegn ríkinu sjálfu eða að ríkið sjálft bæri slíkar skyldur. Þá taldi dómstóllinn að fyrsta málsástæða ESA hefði hvorki stoð í dómaframkvæmd né öðrum reglum sem teknar hefðu verið inn í EES-samninginn.

Dómstóllinn tók þó fram að þessi niðurstaða þýddi ekki að innstæðueigendur nytu engrar verndar við þessar aðstæður þar sem ýmsar aðrar reglur kynnu að vernda hagsmuni þeirra. Þannig nytu innstæðueigendur þeirrar verndar sem fólgin væri í öðrum reglum EES-réttar um fjármálamarkaðinn, auk þeirrar verndar sem leiddi af aðgerðum eftirlitsaðila, seðlabanka eða ríkisstjórna. Spurningin sem uppi væri í þessu máli lyti hins vegar gagngert að því hvort EES-ríki bæru ábyrgð samkvæmt tilskipuninni um innlánatryggingakerfi við aðstæður af því tagi sem uppi voru á Íslandi.

Um seinni málsástæðuna komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu að meginregla EES-samningsins um bann við mismunun gerði þá kröfu að tryggingakerfi mismunaði ekki innstæðueigendum, þar með talið um það hvernig fjármunir tryggingarsjóðs væru nýttir. Þess háttar mismunun væri óheimil samkvæmt tilskipuninni. Hins vegar hefðu innlendar innstæður verið fluttar úr gamla Landsbankanum yfir í þann nýja áður en Fjármálaeftirlitið gaf út þá yfirlýsingu sem gerði reglur tilskipunarinnar virkar. Af því leiddi að reglur tilskipunarinnar um vernd innstæðueigenda hefðu aldrei tekið til innstæðueigenda í íslenskum útibúum Landsbankans. Samkvæmt því hefði flutningur innlendra innstæðna – óháð því hvort sá flutningur hefði almennt séð falið í sér mismunun – ekki fallið undir þá reglu um bann við mismunun sem fram kæmi í tilskipuninni sjálfri, auk þess sem flutningurinn gæti ekki talist brot á reglum tilskipunarinnar eins og þær yrðu skýrðar með hliðsjón af 4. gr. EESsamningsins. Af þeim sökum yrði að hafna annarri málsástæðu ESA.

Að því er snerti þriðju málsástæðuna, tók dómstóllinn fram að samkvæmt viðurkenndri dómaframkvæmd leiddi það af meginreglunni um bann við mismunun í 4. gr. EES-samningsins að sambærileg mál fengju sambærilega úrlausn og þá jafnframt að greint væri á milli mála sem væru ólík. Dómstóllinn taldi enn fremur að ESA hefði takmarkað umfang þessarar málsástæðu með skýrum hætti. Þannig hefði ESA talið að brot Íslendska ríkisins fælist í því að ekki hefði verið tryggt að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju þá lágmarkstryggingu greidda sem kveðið væri á um í tilskipuninni og þá innan þeirra tímamarka sem þar væri kveðið á um, með sama hætti og það hefði gert með eigendur innstæðna á innlendum reikningum. Þá hefði ESA einnig sérstaklega tiltekið að greiðslur til innlendra og erlendra innstæðueigenda umfram lágmarkstrygginguna væru ekki til umfjöllunar í málshöfðun stofnunarinnar.

Í ljósi þess hvernig ESA hefði sjálf takmarkað málshöfðun sína, benti dómstóllinn á að úrlausn þessarar málsástæðu myndi ráðast af því hvort Ísland hefði borið sérstaka skyldu til að tryggja að eigendur innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi fengju greiðslur. Þar sem dómstóllinn hefði aftur á móti þegar komist að þeirri niðurstöðu að tilskipunin, jafnvel þótt hún væri skýrð með hliðsjón af 4. gr. EES-samningsins, legði enga skyldu á Íslendska ríkið að tryggja greiðslur til eigenda innstæðna á Icesave-reikningum í Hollandi og Bretlandi, þá væri einungis hægt að fallast á þessa málsástæðu ESA ef slíka skyldu mætti leiða af 4. gr. EES-samningsins einni og sér. Dómstóllinn taldi hins vegar að slík krafa væri ekki fólgin í meginreglu 4. gr. EES-samningsins um bann við mismunun. Ekki væri unnt að leiða sérstaka skyldu Íslendska ríkisins af þessari meginreglu til að grípa til aðgerða sem myndu ekki einu sinni tryggja jafnræði með innlendum eigendum innstæðna í Landsbankanum og eigendum innstæðna í útibúum bankans í öðrum EES-ríkjum. Af þeim sökum yrði að hafna þriðju málsástæðu ESA og þar með öllum málatilbúnaði stofnunarinnar.

Dóminn í heild sinni er að finna á vefslóð EFTA-dómstólsins: Judgement of the EFTA Court. Fréttatilkynning þessi er ekki opinbert skjal. Dómurinn sjálfur gildir.

 

 Með dómi sínum í dag sýknaði EFTA-dómstóllinn Íslendska ríkið af kröfum ESA.

>>>><<<<

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Steve H. Hanke: President Obama Falls for a Fallacy.

Fyrst birt hjá CATO Institute 23. janúar 2013.

Steve H. Hanke.

In his second inaugural address, President Obama made a series of direct and indirect references to the Declaration of Independence and other founding documents to make his case for collective (read: state) action. In doing so, he fell into the fallacy of argument ad antiquitatem – an illegitimate appeal to ages past in order to justify present and future actions.

Most people, including most Americans, would be surprised to learn that the word “democracy” does not appear in the Declaration of Independence (1776) or the Constitution of the United States of America (1789). They would also be shocked to learn the reason for the absence of the word democracy in the founding documents of the U.S.A.  Contrary to what propaganda has led the public to believe, America’s Founding Fathers were skeptical and anxious about democracy.  They were aware of the evils that accompany a tyranny of the majority.  The Framers of the Constitution went to great lengths to ensure that the federal government was not based on the will of the majority and was not, therefore, democratic.

If the Framers of the Constitution did not embrace democracy, what did they adhere to?  To a man, the Framers agreed that the purpose of government was to secure citizens in John Locke’s trilogy of the rights to life, liberty and property.

The Constitution was designed to further the cause of liberty, not democracy.  To do that, the Constitution protected individuals’ rights from the government, as well as from their fellow citizens.  To that end, the Constitution laid down clear, unequivocal and enforceable rules to protect individuals’ rights. In consequence, the government’s scope and scale were strictly limited.  Economic liberty, which is a precondition for growth and prosperity, was enshrined in the Constitution.

The Bill of Rights establishes the rights of the people against infringements by the State.  The only thing that the citizens can demand from the State, under the Bill of Rights, is for a trial by a jury. The rest of the citizens’ rights are protections from the State.

While invoking America’s founding documents and predecessors to justify collective action might appear as cleverness on the part of the President, it is a brazenly overused rhetorical instrument: an argument ad antiquitatem.

 

 The Framers of the Constitution went to great lengths

to ensure that the federal government

was not based on the will of the majority

and was not, therefore, democratic.

>>>><<<<

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Aðskilnaður viðskipta- og fjárfestingarbanka lágmarkar ekki áhættu almennings.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 18. janúar 2013.

 

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Háværir stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar reyna að blekkja almenning með orðræðu um að skilja beri á milli starfsemi viðskiptabanka og fjárfestingarbanka. Því er ranglega haldið fram að slíkur aðskilnaður lágmarki áhættu af áföllum fyrir þjóðarbúið. Á Alþingi hefur verið lögð fram tillaga til ályktunar um að skipuð verði nefnd til að undirbúa breytingu á fjármálakerfinu, sem hindrar viðskiptabanka að fjármagna starfsemi sína með öðrum hætti en með innlánum.

Í greinargerð með tillögunni er fullyrt: »aðskilnaður tryggir að baktrygging og stuðningur ríkja og seðlabanka takmarkast við hefðbundna bankastarfsemi«. Einnig er fullyrt: »aðskilnaður kemur í veg fyrir að spákaupmennska og áhættufjárfestingar fjárfestingarbanka lendi á skattgreiðendum og efnahagskerfinu í heild«. Með þessum fullyrðingum er útvarpað þeirri hugmynd, að eðlilegt sé að seðlabankar veiti bönkum »lán til þrautavara« og að ríkisábyrgð sé á innlánum banka.

Vanþekking einkennir störf alþingismanna.

Líklega hafa flutningsmenn tillögunnar ekki gefið sér tíma til að lesa hana yfir í heild sinni því að þversagnir og rangar fullyrðingar einkenna hana. Engar líkur eru til að aðskilnaður viðskiptabanka og fjárfestingarbanka leiði til þeirrar niðurstöðu sem samkvæmt tillögunni er tilgangur hennar. Það sem er þó hlálegast við tillöguna er hin skýra þversögn sem birtist í lok greinargerðarinnar, en þar segir:

Mikilvægast er að mati flutningsmanna að innstæður venjulegra viðskiptamanna bankanna séu tryggðar og að þær séu forgangskröfur í bú þeirra ef þeir verða gjaldþrota. Í þeim tilgangi er tillagan flutt.

Þarna er staðhæft að tillagan sé lögð fram í þeim tilgangi að tryggja innistæður almennings, með því að þær séu forgangskröfur í þrotabú banka. Getur verið að flutningsmenn viti ekki að samkvæmt svonefndum Neyðarlögum (lög 125/2008), eru almennar innistæður einmitt forgangskröfur í þrotabú banka. Flutningsmennirnir vita örugglega ekki, að forsenda fyrir því að ákvæði neyðarlaganna gagnist innistæðueigendum, er að innistæðurnar séu bara lítill hluti heildarskulda hins gjaldþrota banka.

Engin ríkisábyrgð er á innistæðum í bönkum.

Fyrsti flutningsmaður tillögunnar, Álfheiður Ingadóttir (studdi Icesave-kúgunina) hefur hér heima og erlendis haldið því fram að ríkið sé ábyrgt fyrir innistæðum í bönkum á Íslandi. Þetta vita flestir að er rangt, enda ein megin forsenda Íslands til varnar fyrir EFTA-dómstólnum. Tryggingasjóður innistæðueigenda er EKKI á ábyrgð almennings á Íslandi, hvað sem kjölturakkar Evrópusambandsins segja.

Þeir sem fylgjast með fréttum vita að verið er að fella dóma yfir nær öllum þeim bankastjórum sem haustið 2008 fóru með stjórn banka á Íslandi. Hafa þessir dómar eitthvað með samrekstur viðskiptabanka og fjárfestingarbanka að gera? Að sjálfsögðu ekki því að orsaka hrunsins var ekki að leita til þessa samrekstrar. Auk lagabrota bankastjóranna, stafaði hrunið af »torgreindu peningastefnunni« (discretionary monetary policy), sem hér er ennþá viðhaldið til stórkostlegs tjóns fyrir almenning.

Bankahrunið stafaði af »torgreindu peningastefnunni«

Ef Alþingismenn hafa áhyggjur af bankakerfinu ættu þeir að leita svara við spurningum sem varða grundvallaratriði. Er eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á bankarekstri, með ríkistryggðu innistæðu-tryggingakerfi? Er eðlilegt að seðlabankar í eigu almennings séu bönkunum »lánveitendur til þrautavara« ? Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum sem ríkisvaldið gerist sekt um. Þetta fólk skiptir engu máli hvort lög landsins banna ríkisábyrgð á bönkum, enda hikar það ekki við að brjóta Stjórnarskrána.

Stór kostur við að leggja af »torgreinda peningastefnu« og um leið seðlabanka er að þar með hverfur úr sögunni það fyrirkomulag, að seðlabanki sé notaður fyrir einkabankana sem »lánveitandi til þrautavara«. Bankarnir geta sjálfir keypt sér allar þær tryggingar sem þeir þurfa og fráleit er sú hugmynd að þeir megi ekki verða gjaldþrota. Mikilvægast er að innistæðueigendur fái sínar innistæður greiddar, þótt þeir þurfi að bíða þar til þrotabúið hefur verið gert upp.

Neyðarlögin tryggja forgang innistæðukrafna.

Hvernig er hægt að tryggja að banki sem kominn er í gjaldþrot, eigi fyrir innistæðum? Það verður ekki gert með því að banna bönkum að fjármagna sig með útgáfu skuldabréfa, heldur þvert á móti. Meiri hluti fjármagns banka ætti að koma frá fjárfestingarfélögum, eða vera hlutafé hans. Eignir banka ættu að geta hrapað í verði, án þess að inneignir séu í hættu.

Samtímis þarf löggjöfin að vera þannig að innistæður séu forgangskröfur í þrotabú banka. Þetta er sá réttur sem Neyðarlögin frá 2008 tryggðu eigendum Icesave-reikninganna í Bretlandi og Hollandi, gagnvart þrotabúi Landsbankans. Forgangur innistæðueigenda, ásamt takmörkun á innistæðuhlutfalli banka, tryggir rétt þeirra til endurgreiðslna. Hugmyndinni um aðskilnað viðskiptabanka og fjárfestingarbanka er einungis ætlað að blekkja almenning.

 

 Þeir sem aðhyllast ríkisrekstur á öllum sviðum

telja eðlilegt að almenningur beri ábyrgð á öllum mistökum

sem ríkisvaldið gerist sekt um.

>>>><<<<

Global warming is nothing more than an expensive con

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Global warming is nothing more than an expensive con.

Fyrst birt í Daily Express 14. janúar 2013.

Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Aftökusveitir lýðræðisins - að störfum í Evrópu og á Íslandi.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 07. janúar 2013.

 

Gústaf Adolf Skúlason.

Þrátt fyrir góða vitneskju um andstöðu íbúa ríkja ESB við auknum völdum til handa sambandsins halda forráðamenn þess áfram uppbyggingu alræðisríkisins og láta ekkert trufla sig. Friðarverðlaun Noregskrata í nafni Nóbels mun ýta undir þessa andlýðræðislegu þróun. Anders Borg, fjármálaráðherra Svíþjóðar, lýsti því í viðtali við sænska sjónvarpið, að ef Svíar gengju með í hið nýja fjármálasamband ESB, þýddi það, að völdin yfir fjárlögum Svíþjóðar flyttust til Brussel. Þannig gæti framkvæmdastjórnin með einfaldri ákvörðun notað tekjur sænska ríkisins til að borga bönkum Evrulandanna fyrir misheppnuð viðskipti þeirra. Svíþjóð tilheyrir þeim ríkjahópi Evrópusambandsins, sem reynir að spyrna gegn auknu valdaafnámi réttkjörinna embættismanna sinna til búrókratanna í Brussel.

Evrópusambandið veldur efnahagsþrengingum.

Ásetningur ESB að »bjarga Evrunni« hefur breytt Evrópusambandinu í innheimtudeild fyrir Alþjóðastofnun fjármálafyrirtækja, IIF (Institute of International Finance). Þannig var framkvæmdastjóri stofnunarinnar Charles Dallara hafður með á fundum ESB, þegar fyrsti Grikkneski »björgunar« pakkinn var ákveðinn og línurnar lagðar upp fyrir kreppuaðgerðir Evrópusambandsins. Hið skelfilega efnahagsástand Grikklands er afleiðing af Eurosave-samningi ESB við IIF, en með honum var ákveðið að hleypa ekki Grikklandi í gjaldþrot, sem hefði valdið lánadrottnum landsins tapi á yfir 100 milljörðum Evra.

Í kjölfarið kom útbreitt atvinnuleysi og hungursneyð, sem neytt hefur Rauða kross Grikklands að senda út SOS til umheimsins. Á eftir fylgdi einnig uppgangur Gylltrar dögunar (Nýnazista) með skipulögðu ofbeldi og morðum á innflytjendum. Það sama gildir um önnur Evruríki, sem sækja þurfa um neyðarlán, að þar eru skilmálarnir fyrst og fremst gerðir til að bjarga bönkum og fjármálastofnunum, en framtíð komandi kynslóða tekin í gíslingu með tilheyrandi atvinnuleysi og hungursneyð.

Á Spáni myndi mannfjöldi sem samsvarar allri Íslendsku þjóðinni deyja úr hungri, ef ekki væri vegna matargjafa Rauða krossins. Yfirmaður Alþjóða Rauða krossins hefur sent frá sér viðvörun til ráðamanna ESB, um að búast megi við þjóðfélagslegum óeirðum í Suður-Evrópu í stíl við Arabíska vorið.

Evrópusambandið veldur þjóðfélagslegri upplausn.

Stefna ESB að »bjarga Evrunni« og að bankar mega ekki fara í gjaldþrot hefur eyðilagt ríki Suður-Evrópu og splundrað sambandinu. Búið er að flytja skuldir fjármálafyrirtækja í eigu einkaaðila yfir á aðildarríkin í svo stórum stíl, að ýmsir telja það samsvara kostnaði ESB við eina heimsstyrjöld. Samt sem áður hafa vopnuð átök ekki átt sér stað, a.m.k. ekki ennþá. »Friðarsambandinu« í rukkunarhlutverki fyrir alþjóðlega fjárglæframenn hefur þegar tekist að valda aðildarríkjunum öllu þessu tjóni með Evruna og lýðræðishallann að vopni. Þessi efnahagsstyrjöld, sem hlotið hefur friðarverðlaun Nóbels, skapar í raun forsendur þjóðfélagslegra óeirða og vopnaðra átaka.

Danski Evrópuþingmaðurinn Morten Messerschmidt sagði við áramót að ESB tæmdi Danmörku af lýðræðiskrafti sínum: »Ekki síðan á tímum Rómarríkis hafa jafn mikil völd verið í höndum jafn fárra eins og málum er nú háttað í Brussel... Við erum undirlögð því, sem ég vil kalla »borgaralegt valdarán«. Ekki árás með ofbeldi og ofurveldi eins og sagan hefur áður sýnt okkur. Heldur valdarán, sem framkvæmt er með sáttmálum undirskrifuðum með pennum kjörinna fulltrúa okkar.«

Evrópusambandið sækir hart að sjálfstæði Íslands.

Íslendingar, sem vörðu þjóðarhag með tilstuðlan forseta Íslands í Icesave-deilunni, verða enn og aftur fyrir sífelldum árásum sem stjórnað er af ESB-aðildarsinnum á Íslandi. Ríkisstjórn Íslands ætlar að kollvarpa stjórnarskrá lýðveldisins frá 1944 og innleiða nýja skipan, sem að mati forseta Íslands »þekkist ekki annars staðar á Vesturlöndum«. Krafan um afnám núverandi stjórnarskrár kemur ekki frá þjóðinni en hins vegar krefst ESB breytinga til að sambandið geti tekið yfir sjálfstæði landsins.

Nýársorð forsetans eru sem viðvörunarbjöllur lýðræðisins á Íslandi, sem hljóma munu þar til þessari árás hefur verið hrundið. Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt, að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins, til dæmis með afnámi Ríkisráðs og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

ESB-aðildarsinnar á Íslandi fylgja í fótspor lærimeistaranna, sem slátrað hafa lýðræðinu á meginlandinu. Ætlunin er að fórna Íslendsku þjóðinni fyrir draum þeirra að komast í klíku búrókratanna í Brussel. Ríkisstjórnin sniðgekk eldstu lýðræðisstofnun okkar heimsluta - Alþingi - með skipun »ráðs« gegn úrskurði Hæstaréttar. Stjórnlagaráðsmenn verða seint ásakaðir um auðmýkt eða tillitssemi en blindur hroki þeirra hefur leitt þá í þær ógöngur að halda, að þeir séu þýðingarmeiri en bæði Alþingi og forseti landsins.

Það skiptir engu máli hversu marga fína titla Þorvaldur Gylfason getur sett við nafnið sitt, það gefur honum ekki lögskipað vald til þess að banna forseta Íslands eða alþingismönnum að hafa skoðanir á málum eða taka til máls. Þjóðin þarf að standa saman við bakið á lýðræðissinnuðum alþingismönnum í þessu máli og hrinda árásinni á Stjórnarskrá lýðveldisins.
 

 Forsetinn skal hafa sérstakar þakkir fyrir að gera það svo sýnilegt og skýrt,

að ætlunin er að umbylta stjórnskipun Lýðveldisins,

til dæmis með afnámi Ríkisráðs

og með að færa forsætisráðherra einræðisrétt yfir störfum ráðherra.

 
>>>><<<<

Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Hugleiðingar um stjórnarfar og stjórnarform.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 14. desember 2012.

 

Ámundi Loftsson.

Minnkandi traust almennings á stjórnmálaflokkum verður sífellt sýnilegri veruleiki. Þeir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar. Ógæfa þeirra liggur að stærstum hluta í því að við upphaf lýðveldis náðu þeir til sín því hlutverki forsetans sem lýtur að skipun framkvæmdavaldsins. Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um hefur sú hefð komist á, að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka.

Með því hefur þrískipting valdsins verið rofin og í stað þess að ríkisstjórn heyri undir forsetann og sé þannig aðskilin frá löggjafarvaldinu hafa ráðamenn stjórnmálaflokkanna skipað ríkisstjórnir úr eigin röðum. Þingmenn viðkomandi flokka tryggja svo völd þeirra og stöðu.

Stjórnmálaflokkarnir hafa þannig náð undir sig framkvæmdavaldinu og löggjafarvaldinu að mestu líka þar eð sá meirihluti þingsins sem styður sitjandi stjórn hefur í hendi sér hvaða mál ná fram að ganga á Alþingi. Þetta fyrirkomulag er í daglegu tali nefnt flokksræði og á ekki neina stoð í stjórnarskrá okkar og í stað þess að þjóðin búi við þingbundna stjórn eins og Stjórnarskráin kveður á um situr hún uppi með stjórnbundið þing sem hefur litla möguleika á að sinna hlutverki sínu.

  

Þingræði er brot á stjórnarformi landsins.

Óttinn við að komast ekki í ríkisstjórn ræður oftar en ekki ferðinni þegar að myndun þeirra kemur. Samningamakk flokkanna um framgang stefnumála þeirra klýfur þá iðulega í andstæðar fylkingar og undirleggur af innbyrðis átökum. Um þetta hefur verið skrifaðar fjöldi bóka, nú síðast ein af Styrmi Gunnarssyni.

Í þessu fyrirkomulagi liggur stærsta mein stjórnmálanna og hvergi er neitt að finna í stjórnarskrá okkar um að afmarkaður meirihluti kjörinna fulltrúa á Alþingi myndi og verji ríkisstjórn, enda andstætt grundvallarhugmyndinni um aðskilnað valdsins.

Glöggt dæmi um pólitíska valdabaráttu er þegar Gunnar Thoroddsen myndaði ríkisstjórn með Framsóknarflokki og Alþýðubandalagi fyrir rúmum 30 árum. Sjálfstæðisflokkurinn hefur aldrei orðið samur aftur og pólitískur ávinningur þjóðarinnar af þessu brölti var minni en ekki neinn, hvorki í bráð né lengd.

Dæmin eru líka nær í tíma, þar sem ráðamenn flokka hafa fært ótrúlegar fórnir af stefnumálum þeirra í þeim eina tilgangi að tryggja sér tímabundin völd.

 

Sjálfstæði þjóðarinnar fórnað fyrir veizluhöld VG-forustunnar.

Vinstri hreyfingin - grænt framboð ákvað að sækja um aðild Íslands að Evrópusambandinu þvert ofan í meginstefnu sína og gegn meirihluta-vilja þjóðarinnar til þess eins að tryggja sér aðild að ríkisstjórn. Með því reif flokkur sem hafði byggt upp stefnu sína af metnaði og eljusemi sjálfan sig á hol með afar fyrirsjáanlegum afleiðingum, enda hefur fjöldi rótgróinna félagsmanna yfirgefið hann.

Eftir situr svo fámennur hópur að hann getur ekki mannað þau ráðuneyti sem hann þó fékk í sinn hlut og situr formaðurinn einn í ráðuneyti atvinnuvega sem var í þremur ráðuneytum áður. Niðurstaðan er hruninn flokkur, rúinn trausti og fylgi og sjálfstæði þjóðarinnar er í stórhættu.

Engum ætti að dyljast hve þetta fyrirkomulag er afleitt og hvernig átökin innan stjórnmálaflokkanna og á milli þeirra hafa skaðað þá sjálfa, eitrað alla þjóðfélagsumræðu í landinu og gert stjórnmálalífið hatursfullt, spillt og máttvana.

 

Skal góðri stjórnarskrá fórnað á altari flokksræðisins ?

Okkur er sagt, að þessu vilji þjóðin breyta og nú hefur átt sér stað ferli sem lýtur að setningu nýrrar stjórnarskrár þar sem því hefur m.a. verið komið inn hjá hluta þjóðarinnar, að efnahagshrunið 2008 hafi orðið vegna þess að stjórnarskrá okkar sé óskýr og ófullkomin.

Reyndin er þó önnur. Texti stjórnarskrárinnar er eins skýr og heiður himinn og hrunið 2008 tengist henni á þann eina hátt að hún hefur ekki verið virt og í stað þess lýðveldis- og lýðræðisfyrirkomulags sem hún hefur að geyma sat þjóðin uppi með flokksræði sem hin hefðar-helgaða þingræðisregla leiddi af sér og endaði með hruni og búsáhaldabyltingu.

En byltingar éta börnin sín og enn er makk á Alþingi. Í fyrstu grein frumvarps Stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá segir að á Íslandi skuli vera þingræðisstjórn. Samkvæmt því á Alþingi, hér eftir sem hingað til, að skipa framkvæmdavaldið og þar með verður flokksræðið endanlega innrammað. Nái það mál fram að ganga hefur byltingin enn einu sinni étið börnin sín og þjóðin verður áfram fjötruð í stjórnarháttum sem hún öðru fremur vill losna undan.

  
 

Stjórnmálaflokkarnir eru fórnarlömb eigin valdagræðgi og spillingar.

Í stað þess að forsetinn skipi framkvæmdavaldið eins og stjórnarskráin kveður á um,

hefur sú hefð komist á að forsetinn framselji það hlutverk sitt til stjórnmálaflokka. 

>>>><<<<

Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra í hlutverki aumkunarverðs loddara

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra í hlutverki aumkunarverðs loddara.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 28. desember 2012.

 

Hjörleifur Guttormsson.

Þeir sem lagt hafa hlustir við orðræðum Össurar Skarphéðinssonar utanríkisráðherra að undanförnu gera sér ljóst að þar er á ferðinni maður sem varla getur ætlast til að vera tekinn alvarlega. Það sem meira er, þar rausar ráðherra sem er í slíku ójafnvægi þegar kemur að afdrifaríkasta máli sem hann fer með þessi árin, aðildarumsókninni að ESB, að háskalegt verður að teljast.

Daginn sem ríkjaráðstefna ESB kom saman í Brussel 18. desember sl. til þess að fjalla um stöðuna í aðildarumsókn Íslands sagði ráðherrann að aðild Íslands yrði sérstök »guðsgjöf« fyrir landsbyggðina og tiltók þrjá landsfjórðunga þar sem allt myndi snúast til betri vegar í kjölfar inngöngu.

Í löngu einkaviðtali við Össur í þætti RÚV »Í vikulokin« 22. des. bætti hann um betur. Nú var það ekki aðeins landsbyggðin sem myndi blómstra við inngöngu og upptöku evru, öll vandræði Íslands væru þar með fyrir bí. Við ungu fólki myndi blasa framtíð með »lægri vöxtum, aukinni fjárfestingu, fleiri störfum, og svo náttúrlega að losna við verðtrygginguna«.

Samfylkingin sem einsmálsflokkur.

Allt frá stofnun Samfylkingarinnar fyrir síðustu aldamót hefur blasað við að þar er á ferðinni flokkur þar sem eitt meginmarkmið ræður för: Að koma Íslandi inn í Evrópusambandið. Þetta stefnumið tók Samfylkingin í arf frá Alþýðuflokknum og undir það beygðu sig þá ýmsir einstaklingar úr Alþýðubandalagi og fyrrverandi Kvennalista. Bakgrunnur þessa voru átökin um EES-samninginn í byrjun 10. áratugarins, en á þann samning leit forysta Alþýðuflokksins sem fordyri aðildar.

Andstæðingar EES-samningsins bentu ítrekað á að það valdaframsal sem í honum fælist bryti gegn Íslendsku stjórnarskránni. Á það var ekki hlustað á þeim tíma, en nú snýr utanríkisráðherra sér í hring og segir að bregðast verði við reglugerða-færibandi EES með því að Ísland gangi í Evrópusambandið. Svipuð gagnrýni á EES fer nú vaxandi í Noregi og þeim fer fjölgandi þarlendis sem telja ráðlegt að segja þeim samningi upp og leita þess í stað eftir tvíhliða samningi Noregs við ESB, en ella tryggi reglur Alþjóðaviðskiptastofnunarinnar (WTO) frá 1995 helstu viðskiptahagsmuni gagnvart Evrópusambandinu.

Háskalegur málflutningur.

Utanríkisráðherra og aðrir sem halda því fram að í boði geti verið allskyns undanþágur fyrir Ísland frá grunnsáttmálum Evrópusambandsins ættu að íhuga í hvaða stöðu þeir setja sig og samninganefndarmenn Íslands með einhliða málflutningi um eðli yfirstandandi aðildarviðræðna og þann voða sem við Íslandi blasi ef aðild verði ekki samþykkt. Ekkert spurningarmerki er af hálfu ráðherra sett við það hvort gerður verði aðildarsamningur, verkefnið sé aðeins að »koma heim« með það sem í boði sé af hálfu ESB og láta greiða um það þjóðaratkvæði.

Á fundinum með ESB rétt fyrir jólin fullyrti Össur »að senn sæist til lands« þótt viðræður séu hvorki hafnar um landbúnaðarmál né sjávarútveg. Þegar hann er minntur á stöðuna heima fyrir þar sem meirihluti utanríkismálanefndar leggst gegn áframhaldi viðræðna, kemur það honum ekki við, umboð Alþingis muni halda hvað sem tautar og raular. Engin ríkisstjórn »leggi í það feigðarflan að slíta viðræðum«.

Umhugsunarefni fyrir VG.

Framganga utanríkisráðherra heima sem erlendis er stöðug storkun við samstarfsflokkinn í ríkisstjórn, að ekki sé minnst á stjórnarandstöðuna. Langt er síðan það lá fyrir að engar lyktir yrðu á aðlögunarferli Íslands að ESB á kjörtímabilinu og engin drög að samningi til að taka afstöðu til af núverandi ríkisstjórn. Aðildarsamningur við ESB verður aldrei gerður eingöngu á ábyrgð utanríkisráðherra sem stjórnvalds, heldur þarfnast hann hið minnsta samþykkis ríkisstjórnar í umboði meirihluta Alþingis áður en til greina komi að vísa honum í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Samninganefnd Íslands starfar ekki í tómarúmi. Samningsdrög af hennar hálfu hafa ekkert gildi nema ríkisstjórn og þeir flokkar sem að henni standa, tækju á þeim pólitíska ábyrgð. Forysta VG hefur hingað til ekki viljað horfast í augu við þá augljósu stöðu og látið sem »þjóðin« leysi hana undan að bera pólitíska ábyrgð á hugsanlegum samningi. Á slíkt mun hins vegar ekki reyna úr þessu. Taki Alþingi ekki af skarið fyrir kosningar og bindi enda á yfirstandandi loddaraleik með fjöregg lands og þjóðar, blasir það verkefni við nýju Alþingi og ríkisstjórn að kosningum loknum.

 

Allt frá stofnun Samfylkingarinnar fyrir síðustu aldamót

hefur blasað við að þar er á ferðinni flokkur

þar sem eitt meginmarkmið ræður för:

Að koma Íslandi inn í Evrópusambandið. 

>>>><<<<

Stjórnarskrá Bardenfleth (1851) ==> stjórnarskrá Jóhönnu (2012)

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Stjórnarskrá Bardenfleth (1851)  ==>  stjórnarskrá Jóhönnu (2012).

Fyrst birt í Morgunblaðinu 26. október 2012.

 

Gústaf Adolf Skúlason.

Fyrir þjóðfund 1851 sendi Danakonungur frumvarp að nýrri stjórnarskrá fyrir Íslendinga, sem fyrrum stiftamtmaður á Íslandi, Bardenfleth, þá ráðherra og mikill vinur Friðriks VII., hafði samið fyrir Íslendinga. Var frumvarpið flutt með herskipi og herafla til Íslands, því Bardenfleth óttaðist að til átaka kynni að koma við sjálfstæðisglaða Íslendinga.

»Danir töldu Ísland að réttum lögum hluta af danska ríkinu og því hlyti grundvallarlög danska ríkisins að gilda hér á landi. Samkvæmt því áttu Íslendingar að eiga fulltrúa í danska ríkisþinginu. Landið sjálft átti að vera svo sem amt í Danmörku og alþingi hafa álíka starfssvið sem amtráð.« (Þorkell Jóhannesson, Lesbók Mbl. 22. júlí 1951).

Frumvarpinu að nýrri stjórnarskrá var haldið leyndu fyrir landsmönnum fram á síðustu stundu og ætlaði J.D. Trampe greifi, nýorðinn stiftamtmaður á Íslandi, að keyra frumvarpið í gegnum þjóðfundinn án verulegrar aðkomu landsmanna, því frumvarp hans tók mið af því »sem hollast var fyrir ríkisheildina án alls tillits til óska landsmanna«.

Ýmislegt hafði áður kvisast út um innihald frumvarpsins og áttu menn ekki von á neinu góðu, en þó var það, sem upp kom, öllu verra en menn bjuggust við. Eftirmálin þekkja landsmenn, er Trampe vildi slíta þjóðfundi, að Jón Sigurðsson og þingmenn risu upp og sögðu í einum hljómi: »Vér mótmælum allir!«

Stjórnarskrá Jóhönnu Sigurðardóttur (2012).

Frumvarp til laga um stöðu Íslands í fyrirkomulagi ríkisins og um ríksþingskosningar á Íslandi árið 1851 hefur á ný verið endurreist árið 2012 með »frumvarpi« Stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá. Það er álíka mikill sannleikur að segja, að stjórnarskrárfrumvarp Bardenfleths hafi byggst á sjálfstæðishugmyndum Íslendinga og að tillögur Stjórnlagaráðs byggist á niðurstöðum þjóðþings 2010 eins og forsætisráðherra Íslands, Jóhanna Sigurðardóttir, sagði í ræðu á Alþingi 23. október 2012.

Sannleikurinn er, þótt ríkisstjórnin neiti því af hræðslu við skoðun landsmanna um Evrópusambandið, að það frumvarp að nýrri stjórnarskrá, sem ríkisstjórnin nú ætlar að keyra í gegnum þingið, er sniðið til að gera Ísland að amti í ESB. Það sem ríkisstjórnin segir ekki frá, er að niðurstöðum þjóðfundar 2010 hefur verið breytt og í staðinn lagðar inn breytingar á núverandi stjórnarskrá, sem gera þá nýju að grundvelli aðildar Íslands að Evrópusambandinu.

Þjóðfundurinn 2010 krafðist EKKI nýrrar stjórnarskrár.

T.d. felur engin af 3.306 setningum þjóðfundar í sér fyrirmæli eða ósk um að búa til nýja stjórnarskrá í stað núverandi. Flestallar setningar um stjórnarskrá fela í sér kröfu um sjálfstæði fullvalda þjóðar, þar sem þjóðinni er tryggð aðkoma að breytingum. Engin setning felur í sér takmörkun þjóðaratkvæðis eða brottfellingu greinar um lög um eignir útlendinga á Íslandi. Þvert á móti voru skýrar kröfur um verndun eignarréttar og skilgreiningu hugtaka á borð við einkaeign, almenningseign, ríkiseign og þjóðareign. Þá eru kröfur um aukið lýðræði með aðkomu landsmanna að beinum ákvörðunum í þjóðaratkvæðagreiðslum. Má segja að það mesta, sem þjóðfundur lagði fram byggist á og styrkir grundvöll núverandi stjórnarskrár með viðbótum, sem tryggja aukið lýðræði landsmanna í stjórnskipun landsins.

Að forsætisráðherrann reynir að klína stjórnlagapakka sínum á sjálfstæðisbaráttu Íslendinga hér áður fyrr er mikill misskilningur. Miklu nær væri fyrir hana og Evrópusambandssinna að segja sannleikann og hætta þessum skrípaleik og lygum.

Eina opinbera frumvarpið til nýrrar stjórnarskrár, sem lá fyrir þjóðfundi 1851, var frumvarp Danakonungs. Það segir Jóhanna Sigurðardóttir að sé afleiðing af sjálfstæðisbaráttu Íslendinga og vill þakka Jóni Sigurðssyni fyrir. Hún hefur rétt fyrir sér að engu skeikar í innihaldi þess frumvarps og þess frumvarps, sem ríkisstjórnin nú leggur fram fyrir Alþingi Íslendinga, þótt 161 ár skilji að og sambandsríki ESB komið í stað Danaveldis með landsvæði, sem Friðrik Danakonungur gat aldrei látið sig dreyma um.

Að framselja fullveldi Íslands í hendur búrókrata í Brussel er engin sjálfstæðisbarátta í anda Jóns Sigurðssonar. Forsætisráðherrann leikur þess í stað hlutverk J.D. Trampe, sem reynir að fá landsmenn til að samþykkja uppgjöf ríkisins til »ríkisheildarinnar«.

Jóhanna Sigurðardóttir leikur hlutverk Trampe greifa

og reynir að fá landsmenn

að samþykkja uppgjöf Íslands fyrir Evrópusambandinu. 

>>>><<<<

Búlgaría hefur skynsemi til að halda sínu myntráði og hafna Evrunni

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Búlgaría hefur skynsemi til að halda sínu myntráði og hafna Evrunni.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 20. október 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Eftir áratuga kúgun austan járntjalds, vill almenningur í Búlgaríu allt til vinna að hljóta efnahagslegt frelsi. Þótt við á Íslandi vitum að Evrópusambandið er úlfur í sauðargæru, gerir samanburðurinn við Ráðstjórnarríkin að verkum, að Búlgaría horfir vonaraugum til vesturs. Síðan í byrjun árs 2007 hefur Búlgaría verið aðili að ESB og ráðgert var að landið tæki upp Evru við fyrsta tækifæri.

Hins vegar hafa mál þróast þannig, að Búlgaría hefur lagt til hliðar öll áform um upptöku Evrunnar. Myntráð sem komið var á stofn 1997 hefur reynst svo glimrandi vel, að einungis vönkuðum Sossum gæti dottið í hug að kasta því fyrirkomulagi fyrir róða. Myntráðinu var ætlað að koma á gengisfestu og efnahagsstöðugleika. Þetta hefur gengið eftir, þannig að vakið hefur alþjóðlega athygli.

Búlgaría valdi myntráð að yfirveguðu ráði og uppsker ríkulega.

Í fyrstu var gjaldmiðill Búlgaríu »Levið« (ljónið) bundið þýska markinu, en 1999 þegar Þýðskaland tók upp Evruna fylgdi Búlgaría í kjölfarið og er núna með Evruna sem stoðmynt. Fyrir upptöku myntráðsins var bullandi verðbólga í Búlgaríu og til dæmis var verðbólgan 560% árið 1996. Frá upptöku myntráðs hefur Levið verið stutt með varasjóði sem tryggir 100% að allir geta fengið útgreiðslu í stoðmyntinni. Jafnframt hefur myntráðið tryggt að efnahagsskilyrði í Búlgaríu eru um flest þau sömu og ef landið hefði verið á Evrusvæðinu.

Ótrúlegur árangur Búlgaríu í efnahagsmálum birtist meðal annars í því að frá upptöku myntráðs hafa meðallaun í landinu hækkað um meira en 1000%. Þetta er gert við fast gengi og þess vegna lága verðbólgu. Framleiðsla hefur aukist jafnt og stöðugt, þótt Búlgaría sé fremur snauð af auðlindum. Myntráðið hefur einnig neytt stjórnvöld til að sýna aðhald í fjármálum ríkisins, því að seðlabankinn hefur ekki lengur torgreint frelsi til að prenta innistæðulausa peninga. Staðreyndin er sú, að Búlgaría uppfyllir ekki bara Maastricht-skilyrðin, heldur er landið með einna lægsta skuldastöðu af öllum ríkjum Evrópu.

Ráðgjafi Búlgaríu er hagfræðingurinn Steve H. Hanke.

Myntráðið í Búlgaríu og nokkrum öðrum ríkjum Austur-Evrópu var skipulagt af Steve H. Hanke, sem er hagfræðingur við John Hopkins háskólann í Bandaríkjunum. Hanke hefur sterklega varað Búlgaríu við að taka upp Evruna. Hann hefur bent á, að undir myntráði nýtur Búlgaría kostanna af peningasamstarfi ESB, án þess að þurfa að upplifa þá örvæntingu sem ríkir á Evrusvæðinu. Hanke hefur sagt að myntráðið sé staðfesting á sjálfstæði Búlgaríu og vilja til að velja þá peningastefnu sem landinu sjálfu hentar.

Skuldavandi Evruríkjanna hefur fengið aðrar fjárhagslega aðgætnar þjóðir til að hika við upptöku Evrunnar. Þannig hafa ríkisstjórnir Lettlands og Litháen gefið yfirlýsingar um að áformum þeirra, um að ganga til Evrusamstarfs, verði frestað um óákveðinn tíma. Fyrir liggur að tilvist Evrunnar hangir á bláþræði og að raunar á hún engan tilverurétt. Þetta hefur Evrópusambandið sjálft viðurkennt, með hugmyndum um gerbreytt Evrópusamband.

Fyrir liggur að Búlgaría hefur í fimmtán ár búið við fastgengi undir stjórn myntráðs, með mjög góðum árangri. Þetta er um 25 sinnum fjölmennara ríki en Ísland og vitað er að myntráð hentar fremur fámennum ríkjum en fjölmennum. Hvað veldur þá þeirri heimsku sem hefur ráðið peningastefnu Íslands? Getur verið að valdaaðallinn vilji halda í torgreinda peningastefnu, til að gæta eigin hagsmuna? Er Seðlabankinn að þjóna þessum sérhagsmunum, með einstrengingslegum tilraunum til að Ísland undirgangist helsi Evrópusambandsins?

Nær skynsemin undirtökum eftir næstu kosningar til Alþingis?

Í Búlgaríu þurfti óðaverðbólgu til að menn færu að hugsa af skynsemi um efnahagsmál og það var stjórnarandstaðan sem knúði fram breytingar á peningastefnu landsins. Í kosningunum 1997 var Sossunum hafnað og fyrrverandi stjórnarandstaða tók við völdum. Hennar fyrsta verk var að koma á fastgengi undir stjórn myntráðs. Þetta var gert í góðu samstarfi við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, sem eðlilega hreykir sér af hinum velheppnuðu umskiptum. Er einhver regla ríkjandi sem segir að Íslendingar þurfi að vera 25 sinnum heimskari en Búlgarar?

Fastgengi undir stjórn myntráðs er allt annars eðlis en sú peningastefna sem við höfum þekkt á Íslandi, allt frá stofnun Lýðveldisins. Ekki dugar að Seðlabankinn segi að gengi gjaldmiðilsins sé fast, heldur verður það að lúta reglum alvöru myntráðs. Annar möguleiki til að koma á fastgengi er að taka upp erlendan gjaldeyri og til þeirra nota er Kanadadalur hentugastur fyrir Ísland.

Það er dæmigert fyrir vinnubrögð Seðlabanka Íslands, að myntráðs Búlgaríu er varla getið í nýrri 623 blaðsíðna skýrslu um valkosti Íslands í gjaldmiðilsmálum. Flestir landsmenn munu þeirrar skoðunar að Seðlabankinn sé ein óþarfasta ríkisstofnun sem starfrækt er á Íslandi. Í næstu kosningum til Alþingis reynir á vilja almennings til að hafna óhæfri ríkisstjórn og leggja af torgreinda peningastefnu, sem var ein meginorsaka efnahagshrunsins.

Ótrúlegur árangur Búlgaríu í efnahagsmálum birtist meðal annars í því,

 að frá upptöku myntráðs

hafa meðallaun í landinu hækkað um meira en 1000%.

>>>><<<<

Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   
Seðlabankinn fellir dauðadóm yfir eigin starfsemi, en axlar enga ábyrgð.

Fyrst birt í Morgunblaðinu 29. september 2012.

 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Seðlabankinn hefur nú opinberað langa skýrslu um peningastefnu fyrir Ísland. Samkvæmt ritstjóra skýrslunnar var megináhersla við gerð hennar »að skoða galla og kosti þess að leggja af krónuna og taka upp evru«. Hvert er gildi skýrslu sem leggur upp með þessar forsendur? Staðreynd er að meirihluti landsmanna hafnar innlimun Íslands í Evrópusambandið og hafnar þar með upptöku evrunnar.

Seðlabankinn telur að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi. Í skýrslunni segir:

Benda niðurstöður til þess að peningastefnan hafi brugðist of seint og of veikt við mögnun ójafnvægis í þjóðarbúskapnum og virðist ljóst að samspili peningastefnunnar við stefnuna í ríkisfjármálum hafi verið stórlega ábótavant.

Seðlabankinn hefur því fellt þann dauðadóm yfir eigin verkum sem allir á Íslandi vita að er réttur.

Þrátt fyrir að hafa fellt dauðadóm yfir eigin starfsemi axlar Seðlabankinn enga ábyrgð á þeim stórfellda þjófnaði sem almenningur í landinu hefur mátt þola undanfarna áratugi og kristallast hefur í tíðum gengisfellingum og verðbólgu. Okurvextir, eignabruni og verðbólga hefur allt verið afleiðing torgreindrar peningastefnu Seðlabankans. Alþingi hefur jafnan lotið forræði Seðlabankans hvað peningastefnu varðar og þokukenndar tilvísanir til »stefnu í fjármálum ríkisins« hitta engan fyrir nema Seðlabankann sjálfan.

Hefur Seðlabankinn ekkert vit á peningamálum?

Seðlabankinn boðar ennþá þá meinvillu að »tiltrú á torgreinda peningastefnu« og traust á »óskiljanlegri hegðun seðlabankastjóra« séu hornsteinar árangursríkrar stjórnar á hagkerfinu. Ekkert gæti verið fjær sanni, því að hvorki almenningur né fjármálafyrirtæki taka mark á innihaldslausum yfirlýsingum og haldlausum spádómum Seðlabankans. Margt er undarlegt í þessari skýrslu og þar á meðal eftirfarandi setning:

Gegni gengi gjaldmiðla mikilvægu sveiflujöfnunarhlutverki ættu efnahagssveiflur að jafnaði að vera meiri í ríkjum sem fylgja ósveigjanlegri gengisstefnu en í þeim sem eru með sveigjanlegra fyrirkomulag.

Þarna er snúið á haus því sem almennt er talin vera staðreynd. Fastgengi (ósveigjanleg gengisstefna) leiðir til stöðugleika, en flotgengi (sveigjanlegt fyrirkomulag) veldur sveiflum, verðbólgu og efnahagserfiðleikum. Milton Friedman benti á að vegna þessara ókosta ættu ríki með smá og viðkvæm hagkerfi að velja fastgengi.

Raunar staðfestir Seðlabankinn í skýrslu sinni að framangreind fullyrðing bankans er röng, því að hann segir:

Nánast öll smáríki hafa valið þann kost að tengjast stærra gjaldmiðlasvæði í gegnum myntbandalag eða annars konar gengistengingu sem er í mjög föstum skorðum enda má færa rök fyrir því að kostnaðurinn við að fórna sveiflujöfnunarhlutverki sjálfstæðrar peningastefnu sé óverulegur við slíkar aðstæður.

Þarna er auðvitað verið að tala um myntráð (annars konar gengistenging), sem er ríkjandi fyrirkomulag í ríkjum með veikburða hagkerfi. Nefna má Hong Kong, sem lengi hefur búið við myntráð, og hið lýsandi dæmi Búlgaríu, sem hafnaði evrunni og ákvað að halda sig áfram við myntráð, enda með góða reynslu af því.

Eru langar skýrslur eina framlag Seðlabankans?

Seðlabankanum er svo umhugað að halda fram röngum fullyrðingum til framdráttar upptöku evru að skýrsluhöfundar gera mörg afglöp. Þannig segir:

Fast gengi innan myntbandalags nýtur eðli máls samkvæmt meiri trúverðugleika en einhliða gengistenging vegna þess að ekki þarf að nota takmarkaðan gjaldeyrisforða til þess að verja tiltekið gengi.

Er raunin sú að hagkerfi Grikklands njóti mikils trúverðugleika? Staðreyndin er sú að myntráð þarf ekki að halda í varasjóði nema um 40 milljarða króna í erlendri stoðmynt. Furðusögur um annað bera vitni um mikið þekkingarleysi.

Einhver á kontór Seðlabankans er samt með fullu viti, því að um myntráð er sagt:

Með slíku fyrirkomulagi (myntráði) skuldbinda stjórnvöld sig til þess að skipta innlendum gjaldmiðli út fyrir kjölfestugjaldmiðilinn (stoðmynt) á fyrirfram ákveðnu gengi og er skuldbindingin jafnan fest í lög (stjórnarskrá) til að auka trúverðugleika hennar enn frekar.

Sannleikurinn er sá að alvörumyntráð nýtur 100% trausts, því að ekki er hægt að hreyfa við fyrirkomulaginu nema með löngum aðdraganda og með samþykki í þjóðaratkvæði. Traust er því ekki rétta hugtakið að nota um myntráð, heldur fullvissa.

Þokumugga Seðlabankans einkennir skýrsluna. Því er ítrekað haldið fram að myntráð kalli á »mjög mikinn gjaldeyrisforða til að styðja við gengistenginguna« og til að »veita innlendu fjármálakerfi lausafjárfyrirgreiðslu«.

Myntráð hefur ekki þörf á stórum gjaldeyrissjóði og það er ekki verkefni myntráðs að stunda lánveitingar til fjármálafyrirtækja. Skilvirkni myntráðs byggist á einföldu og opnu kerfi, auk þess að tryggja gengisfestu. Það er einnig mikill kostur við fyrirkomulag myntráðs, að það veitir ekki lánveitingar til þrautavara. Bankarnir verða að fjármagna sig sjálfir og taka ábyrgð á eigin rekstri. Almenningur hafnar arðráni hins torgreinda fjármálaþurs.

Seðlabankinn telur, að stjórn peningamála á Íslandi hafi fullkomlega mistekist undanfarna áratugi.

>>>><<<<

Nigel Farage: First they ignore you, then you get elected.

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Nigel Farage: First they ignore you, then you get elected.

Ræða á flokksþingi UPIK í Birmingham 21. september 2012.

>>>><<<<

Greiddu atkvæði með Íslandi - gegn þvingunarlögum Evrópusambandsins

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

     

Þingmenn á þingi ESB 12.09.2012

sem greiddu atkvæði með Íslandi

gegn þvingunarlögum Evrópusambandsins.

  

 

Name	Group	Member State	Vote
Philippe de VILLIERS	EFD	France
John Stuart AGNEW	EFD	United Kingdom
Marta ANDREASEN	EFD	United Kingdom
Godfrey BLOOM	EFD	United Kingdom
John BUFTON	EFD	United Kingdom
Derek Roland CLARK	EFD	United Kingdom
William Earl of DARTMOUTH	EFD	United Kingdom
Nigel FARAGE	EFD	United Kingdom
Roger HELMER	EFD	United Kingdom
Paul NUTTALL	EFD	United Kingdom
Magdi Cristiano ALLAM	EFD	Italy

 

   

Steingrímur og Árni Þór eru bara hjálparkokkar Össurar Skarphéðinssonar

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Steingrímur og Árni Þór eru bara hjálparkokkar Össurar Skarphéðinssonar.

 Birtist fyrst hjá Vinstrivaktinni gegn ESB 06. júlí 2012.

     

Ragnar Arnalds.

Linkuleg viðbrögð ráðherranna við hótunum ESB um refsiaðgerðir vegna makrílveiða Íslendinga í eigin lögsögu vekja furðu og hneykslun. Viðbrögð þeirra snúast einkum um það hvort hætta sé á að makríldeilan skemmi eitthvað fyrir aðildarumsókninni.

Hótanir erlendra manna um löndunarbann á Íslendskan fisk hafa ekki heyrst síðan í þorskastríðunum fyrir bráðum hálfri öld. Þá var þeim mætt með rökfestu og eindrægni af hálfu Íslendskra ráðamanna sem létu ekki vaða yfir sig, jafnvel þótt herskip væru send á Íslandsmið til að reyna að þvinga landsmenn til hlýðni. Íslendingar höfðu sitt fram með þolinmæði og festu og færðu landhelgina út í mörgum áföngum, fyrst í 4 mílur, síðan 12, síðan 50 og loks 200 mílur.

Nú er öldin önnur. Þrátt fyrir grófar og grímulausar hótanir um löndunarbann og viðskiptahömlur heyrist ekki svo mikið sem tíst í utanríkisráðherranum sem þó á að gegna því aðalstarfi að rökstyðja málstað okkar erlendis. Össur hefur hvorki haft uppi mótmæli af neinu tagi né sýnt nokkra viðleitni til að útskýra málstað okkar á erlendum vettvangi.

Þess í stað eru ráðherrarnir að fimbulfamba um það fram og aftur og draga það í efa, sem lengi hefur blasað við öllum, að leiðtogar ESB ætla sér að tengja saman makríldeiluna og aðildarumsóknina í þeim tilgangi að þvinga Íslendinga til að fórna gríðarlegum hagsmunum sínum í makrílveiðum í skiptum fyrir greiðari inngöngu í ESB, enda gera leiðtogarnir sér ljóst að bæði hjá forsætis- og utanríkisráðherra Íslands kemst fátt annað að en draumurinn um að sitja við háborðið í Brussel.

Formaður utanríkismálanefndar, Árni Þór Sigurðsson, þingmaður VG, hefur einnig fátt til málanna að leggja í fjölmiðlum annað en innantómar vangaveltur um hvort ESB ætli eða ætli ekki að tengja saman aðildarumsóknina og  makrílveiðarnar. Auðvitað er það skylda Árna Þórs að kalla saman utanríkismálanefnd Alþingis til að mótmæla ósvífni og yfirgangi ESB í okkar garð og til að undirbúa tillögu til þingsályktunar um hótanir ESB sem lögð yrði fyrir Alþingi þegar það kemur aftur saman.

En það er lítil von til að Árni Þór sjái sóma sinn í því að standa í lappirnar í þessu máli því að hann dregur beinlínis í efa að hótanir ESB séu hótanir. Samt liggur fyrir formleg niðurstaða milli ráðherraráðs ESB og ESB-þingsins um refsiaðgerðir þar sem meðal annars eru eftirfarandi úrræði tilgreind:

1. Innflutningshöft á fiski frá viðkomandi landi úr sameiginlegum fiskistofnum ESB og á tengdum tegundum.

2. Hafnbann í ESB ríkjum á skip sem bera flagg ríkis sem heimilar veiðar í sameiginlegum fiskisstofnum ESB eða tengdum tegundum.

3. Takmarkanir á ferðum skipa um ESB-hafnir.

Árni kemst hins vegar svo að orði í viðtali við Morgunblaðið í gær: „Ég veit ekki hvort það á að kalla þetta hótanir en sambandið er auðvitað að nota þetta mál til að beita þrýstingi á eitt mál til að fá lausn í öðru.“ Árni Þór neitar sem sagt að horfast í augu við staðreyndir.

Hvað hefur svo Steingrímur Sigfússon aðhafst til að leggja aukinn þunga á réttmæta hagsmuni Íslendinga  í þessu máli sem jafnframt eru fullkomlega löglegir samkvæmt alþjóðalögum. Notaði hann tækifærið meðan sjávarútvegsstjóri ESB var hér í heimssókn til að bera fram formleg MÓTMÆLI við fyrirhuguðum aðgerðum ESB eða lét hann sér nægja að spjalla góðlátlega við gestina um stöðu mála. Þetta hefur enn ekki verið upplýst.

Samkvæmt frétt á mbl.is í gær var Steingrímur „spurður út í viðbrögð sín við nýlegum ummælum Mariu Damanaki, sjávarútvegsstjóra ESB, þess efnis að skiptar skoðanir séu um það í ráðherraráði ESB hvort hefja eigi viðræður um sjávarútvegsmál við Íslendinga í tengslum við aðildarumsókn Íslands, en þar væri makríldeilan í aðalhlutverki. Steingrímur segir það ekki hjálpa upp á að fara að hræra þessu saman, nógu erfið sé makríldeilan eins og hún er og sömuleiðis aðildarferlið.“

Margir hafa undrast að jafn skeleggur maður og Steingrímur skuli ekki taka fastar á þegar hættu ber að höndum og miklir hagsmunir þjóðarinnar eru í húfi. Hann lætur sér nægja það hlutverk að vera einhvers konar hjálparkokkur Össurar og telur „það ekki hjálpa upp á“ að fara að sulla þessu öllu saman í einn hrærigraut. Það er að sjálfsögðu rétt. En stuðningsmenn hans og VG gera kröfu til þess að flokkurinn snúist gegn yfirvofandi refsiaðgerðum ESB með öðrum og skeleggari hætti en þeim að gera lítið úr þessari hótun eða undirbúa uppgjöf í málinu til að þóknast ESB, að ekki sé nú minnst á viðbrögð Árna Þórs sem beinlínis stingur höfðinu í sandinn og lætur eins og ekki sé um að ræða neina hótun.

Þrátt fyrir grófar og grímulausar hótanir um löndunarbann og viðskiptahömlur heyrist ekki svo mikið sem tíst í utanríkisráðherranum sem þó á að gegna því aðalstarfi að rökstyðja málstað okkar erlendis.

   

Er Jörðin flöt ? - Enn um forsetann !

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Er Jörðin flöt ?  - Enn um forsetann !

 Birtist fyrst í Fréttablaðinu 11. júlí 2012.

     
Skúli Magnússon.

Í Bretlandi starfar félagsskapur, The Flat Earth Society, sem byggir á þeirri kennisetningu að Jörðin sé kringlulaga og flöt. Þessi félagsskapur kemur óneitanlega upp í hugann þegar rifjaðar eru upp staðhæfingar í fjölmiðlum í kjölfar kosninga á þá leið að forseti Íslands sé í raun valdalaus eða gegni a.m.k. ekki neinu pólitísku hlutverki. Eftir synjanir forseta við lögum Alþingis í þrígang og tvær þjóðaratkvæðagreiðslur hefði einhver talið að umræða í þessa veru væri fyrir bí, ekki ósvipað því sem urðu að meginstefnu örlög hugmyndarinnar um „kringlu jarðar". Auðvitað er þó ekkert við því að segja að einhver kjósi að halda fram andstæðum sjónarmiðum. Og ekki ber að gera lítið úr því að svona orðræða getur hvatt okkur til að skerpa á eða jafnvel taka viðteknar hugmyndir til endurskoðunar, jafnvel hugmyndina um að Jörðin sé (nokkurn veginn) hnöttótt!

Þeir sem halda því fram að forsetinn sé valdalaus, eða gegni a.m.k. ekki pólitísku hlutverki, láta hins vegar yfirleitt ekki þar við sitja heldur telja nauðsynlegt að „skýra" hlutverk hans í stjórnarskrá og þá til samræmis við hugmyndina um hinn valdalausa og ópólitíska forseta. Kenningin sem býr að baki þessum sjónarmiðum er sú að stjórnarskráin sé óskýr, ófullkomin eða a.m.k. úrelt um flest sem lýtur að stöðu forsetans. Látið er í veðri vaka að sitjandi forseti hafi með einhverjum hætti farið út fyrir stjórnskipulegar heimildir sínar, endurskilgreint lagalega stöðu embættisins, jafnvel „endurritað" sjálfa stjórnarskrána. Vandamálið við þennan málflutning er að hér er lagareglum og pólitískum viðhorfum hrært saman þannig að óljóst er hvort þeirri róttæku túlkun er haldið fram að embættið sé valdalaust samkvæmt stjórnlögum eða hvort það „ætti að vera það" í stjórnskipun morgundagsins.

Eins og ég hef áður fjallað um á síðum blaðsins eru stjórnskipulegar heimildir forseta Íslands í öllum meginatriðum skýrar samkvæmt núgildandi reglum. Forseti getur synjað lögum Alþingis staðfestingar og hann veitir umboð til myndunar ríkisstjórnar. Formlegan atbeina forseta þarf einnig til allra meiriháttar stjórnarathafna ráðherra, t.d. skipunar embættismanna, útgáfu bráðabirgðalaga og þingrofs. Þótt í framkvæmd fari forseti að tillögu ráðherra við meðferð þessara heimilda (og þær séu því jafnan taldar „formlegar" eða kenndar við „leppshlutverk forseta"), verður hann ekki þvingaður til að staðfesta tillögu ráðherra. Um þetta má lesa nánar í helstu fræðiritum um Íslendskan stjórnskipunarrétt eða fletta upp í nýlegum Skýringum við stjórnarskrá lýðveldisins Íslands (aðgengilegt á rafrænu formi í gagnasafni á www.stjornlagarad.is ).

En er þá rétt að breyta framangreindum reglum, t.d. eins og fyrirliggjandi tillaga Stjórnlagaráðs gerir ráð fyrir? Svarið við þeirri spurningu ræðst af því hvers konar stjórnskipun við teljum æskilega svo og hvernig við sjáum fyrir okkur að slík skipun verði útfærð og tryggð í stjórnarskrá. Sú nálgun eða málsmeðferð sem við teljum rétt að leggja til grundvallar stjórnarskrárbreytingum skiptir þó ekki síður máli, einkum það hvort skynsamlegt er að umbylta gildandi stjórnskipun í einu vetfangi eða taka fleiri styttri og yfirvegaðri skref. Svarið felst hins vegar örugglega ekki í pólitískt innblásnum hártogunum á gildandi stjórnarskrá eða hreinni afneitun á lagalegum veruleika.

  

Forseti getur synjað lögum Alþingis staðfestingar og hann veitir umboð til myndunar ríkisstjórnar. Formlegan atbeina forseta þarf einnig til allra meiriháttar stjórnarathafna ráðherra, t.d. skipunar embættismanna, útgáfu bráðabirgðalaga og þingrofs.

   

Endurskoðun á Schengen og EES-samningnum

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Endurskoðun á Schengen og EES-samningnum.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 04. júlí 2012.

     

Óli Björn Kárason

Með skipulegum hætti (og oft fremur ógeðfelldum) hefur verið reynt að stilla Íslendingum upp við vegg. Takmarka þá möguleika sem þeir eiga og draga um leið úr sjálfstrausti sjálfstæðrar þjóðar. Það eru ekki erlend ríki sem beita Íslendinga ofbeldi. Það eru ekki sterk fjármálaöfl - innlend eða erlend - sem beita valdi og hótunum. Nei, það er ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur með stuðningi og samþykki Steingríms J. Sigfússonar og Vinstri grænna.

Í blindri trú hefur öllum meðulum verið beitt. Hótunum jafnt sem fögrum loforðum um að allt verði betra um leið og Ísland kemst undir »verndarvæng« Brussels. Oftar en einu sinni hefur verið komið í veg fyrir að Íslendingar hafi nokkuð um það að segja hvort sækja eigi um aðild að Evrópusambandinu. Afleiðingin er sundrung þjóðarinnar. Þegar löggjafi og ríkisstjórn ganga fram með þeim hætti sem gert hefur verið á engan að undra að traust almennings á þingi og ríkisstjórn sé jafnlítið og raun ber vitni.

Umræðan um utanríkismál og framtíðarhagsmuni Íslendinga hefur verið mörkuð af einstrengingslegri stefnu ríkisstjórnarinnar og aðlögunarviðræðum við ESB. Andstæðingar aðilar hafa verið of uppteknir í baráttunni til þess að benda á hið augljósa: Íslendingar eiga gríðarlega möguleika með samvinnu við aðrar þjóðir - möguleika sem eru efnahagslega og pólitískt fýsilegri en að ganga í Evrópusambandið.

Ríkisstjórnin mun ekki beita sér fyrir umræðum um utanríkisstefnu landsins og þá kosti sem í boði eru. Til þess hafa stjórnarflokkarnir fjárfest of mikið í aðildarviðræðunum við ESB. Samfylkingin er orðin að einsmáls stjórnmálaflokki þar sem ESB-aðild er upphaf og endir alls. Vinstri grænir hafa svikið of mikið til að snúa af villu síns vegar.

Þess vegna verður Sjálfstæðisflokkurinn að beita sér fyrir víðtækum og opnum umræðum um stefnuna í samskiptum við aðrar þjóðir. Markmiðið er að hefja nýja stefnumörkum í utanríkismálum þar sem tvennt skiptir mestu. Annars vegar að tryggja öryggi landsins og hins vegar að tryggja frjáls og opin viðskipti við aðrar þjóðir.

Það er ekki síst þrennt sem Íslendingar verða að ræða af hreinskilni. Aðildina að Schengen-svæðinu, kosti og galla Evrópska efnahagssvæðisins (EES) og fríverslunarsamstarf í Norðurhöfum.

Schengen.

Margt bendir til þess að hagsmunum Íslands sé betur borgið utan en innan Schengen-svæðisins. Sameiginlegt landamæraeftirlit með afnámi innri landamæra á meginlandi Evrópu kann að vera skynsamlegt en hið sama gildir ekki um eyríki sem hefur náttúruleg landamæri. Þetta gerðu Bretar sér ljóst og hafa því staðið utan Schengen ásamt Írlandi. Bæði löndin taka hins vegar þátt í miðlægum gagnabanka Schengen-ríkjanna - SIS.

Sjálfstæðisflokkurinn á að lýsa því skýrt yfir fyrir komandi kosningar að hafin verði endurskoðun á þátttöku Íslands í Schengen. Markmiðið verður fyrst og fremst að tryggja öryggi landsins og hagsmuni Íslendinga sem sjálfráða þjóðar.

Evrópska efnahagssvæðið.

Í upphafi næsta árs verða 20 ára síðan Alþingi samþykkti lög um Evrópska efnahagssvæðið. Lögin tóku gildi í ársbyrjun 1994. Íslendingar hafa notið góðs af EES en einnig þurft að gjalda fyrir ókostina, þá ekki síst vegna gallaðs regluverks um fjármálamarkaði. Gera verður víðtæka úttekt á reynslunni af EES, ekki bara efnahagslega heldur einnig pólitískt. Sú úttekt hlýtur að fara fram samhliða því að kanna möguleika á stofnun fríverslunarsvæðis með Noregi, Grænlandi, Færeyjum, Kanada og Bandaríkjunum, líkt og undirritaður lagði til í grein hér í Morgunblaðinu 25. október 2010. Með fríverslunar- og samstarfssamningi þessara landa getur orðið til eitt mesta hagvaxtarsvæði heimsins.

Áhrif Evrópusambandsins á Íslendska laga- og reglugerðarsetningu hafa verið mikil og margir hafa bent á að slíkt kunni að ganga gegn stjórnarskrá. Frá október og fram að sumarfríi þingmanna lagði ríkisstjórnin fram 49 mál - frumvörp og þingsályktunartillögur - þar sem vitnað er til EES-reglna eða ákvarðana EES-nefndarinnar. Tólf frumvörp voru samþykkt sem lög og átján þingsályktunartillögur náðu fram að ganga.

Þingsályktunartillögurnar eru vegna ákvarðana EES-nefndarinnar. Oftast er um ræða breytingar á EES-samningnum vegna tilskipana frá Evrópuþinginu og/eða framkvæmdastjórn ESB. Óhætt er að fullyrða að lítil umræða er meðal þingmanna um störf EES-nefndarinnar.

Svipað gildir um frumvörp. Þar er verið að innleiða tilskipanir sem eiga uppruna sinn hjá Evrópusambandinu. Í a.m.k. nokkrum tilfellum ber Íslendingum engin skylda til að innleiða í lög slíkar tilskipanir eða vafi leikur á því hvort sú skylda sé fyrir hendi.

Endurskoðun á EES-samningnum er ekki síst nauðsynleg með hliðsjón af þeim breytingum sem líklega verða á Evrópusambandinu sem aukinni samþættingu ríkisfjármála evruríkjanna.

Það er söguleg skylda Sjálfstæðisflokksins að hefja vinnu við nýja stefnumótun í utanríkismálum. Þeirri vinnu lýkur ekki þegar kjósendur ganga nærst að kjörborði og velja sér nýtt Alþingi, heldur er mikilvægt verkefni á komandi árum. Þar mega ofsatrú og blindni ekki ráða ferðinni, líkt og síðustu ár.

  

Umræðan um utanríkismál og framtíðarhagsmuni Íslendinga

hefur verið mörkuð af einstrengingslegri stefnu ríkisstjórnarinnar

og aðlögunarviðræðum við ESB.

   

Til hamingju Ólafur Ragnar Grímsson - til hamingju Ísland

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Til hamingju Ólafur Ragnar Grímsson  -  til hamingju Ísland.

   
 

Þjóðin hefur hrundið enn einni atlögunni að sjálfstæði Íslendska ríkisins og fullveldi þjóðarinnar. Kjölturakkar Evrópusambandsins sleikja núna sár sín, en enginn skylda ætla að baráttumenn hinna erlendu hagsmuna muni taka upp þjóðholla hegðan. Starfsmenn Evrópustofu eru önnum kafnir við þá sóðalegu og ólöglegu iðju að blekkja almenning til fylgilags við þursann í austri.

Samstaða þjóðar kærði ólöglega starfsemi Evrópustofu til Ríkissaksóknara, sem tók þá ákvörðun að falla með hataðri ríkisstjórn, fremur en að gæta lögbundinnar þjónustu við almenning. Umboðsmaður Alþingis hefur nú málið til lögfræðilegrar athugunar og kannar leiðir að knýja þetta útibú ríkisstjórnarinnar til að breyta fífl-djarfri ákvörðun um frávísun.

Ríkissaksóknari Sigríður Friðjónsdóttir hlýtur að víkja úr embætti. Þjóðin hefur ekki efni á að réttarkerfi landsins lúti stjórn Samfylkingar-lúða, sem tilbúinn er að horfa framhjá brotum á þrennum landslögum. Samstaða þjóðar hefur sent Umboðsmanni Alþingis umsögn sína, um frávísun Ríkissaksóknara og umsögnin mun innan skamms verða birt almenningi.

Loftur Altice Þorsteinsson.

  

Tryggjum að »Frankenstein IV« fari sneypuför til Bessastaða

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Tryggjum að »Frankenstein IV« fari sneypuför til Bessastaða.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 20. júní 2012.

   
 

Daníel Sigurðsson.

Hrollvekjandi er til þess að vita að enn ein Icesave-afturgangan, »Frankenstein IV«, skuli vera komin á teikniborð stjórnarráðsins og það í þeim tilgangi einum að lappa uppá ásýnd ríkisstjórnarinnar en ekki afturgöngunnar. Til að sú andlitsförðun gangi eftir þarf ríkisstjórnin þó fyrst að sjá til þess að Íslendingar tapi málinu fyrir EFTA-dómstólnum. Ráðning þeirra tveggja lögmanna - annar breskur! - sem halda eiga uppi vörnum Íslands, bendir til að ríkisstjórnin muni hreint ekki sýta það.

Uggvekjandi furðuviðtal við hinn lögmanninn - en sá sat í samninganefndunum í Icesave-málinu - virðist staðfesta þetta (Spegill RÚV 14.12.sl.). Þar harmar hann sáran að Íslendingar skyldu ekki hafa borið »gæfu til« að samþykkja Icesave III við Breta og Hollendinga í fyrra. M.ö.o. lýsir þessi málpípa ríkisstjórnarinnar því yfir að ríkisstjórnin sé þegar búin að ákveða að málið tapist fyrir EFTA-dómstólnum auk þess að loka augunum fyrir því að með samþykki Icesave III væri þjóðarbúið nú þegar búið að tapa í óafturkræfar vaxtagreiðslur um 100% hærri fjárhæð en Já-kór ríkisstjórnarinnar skrökbásúnaði fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna að væri yfir höfuð mögulegt og það jafnvel allt til loka samningstímabilsins árið 2046!!!

Í viðtalinu bítur svo lögmaðurinn höfuðið af skömminni er hann tjáir sig um það með eftirfarandi hætti hvernig beri að bregðast við eftir að EFTA-málið hefur tapast:

Að mínu mati væri það óðs manns æði að reyna ekki að ná samningum.

Það liggur sem sé fyrir að ríkisstjórnin ætlar sér í framhaldinu að grátbiðja brezk og hollendsk stjórnvöld að setjast enn á ný að samningaborði um nýja hrollvekju, Icesave IV, til að tryggja að málið fari ekki fyrir Hæstarétt Íslands og geri þar með uppreistaráform hennar að engu.

Ríkisstjórnin grátbiður nýlenduveldin um Icesave-IV-samninga.

Ekki síst í ljósi hinna stórmerku tíðinda sem bárust hér á dögunum um að hvorki Bretar né Hollendingar taki undir annan meginhlutann í stefnu ESA gegn Íslendingum í Icesave-málinu (en sá hluti snýr að meintri mismunun Íslendinga gagnvart innistæðueigendum utan Íslands), yrði það þvert á móti af Íslands hálfu að teljast óðs manns kolbrjálæði að biðja B&H enn á ný um samninga.

Því er ljóst að þó svo ríkisstjórnin tapi málinu fyrir Íslands hönd fyrir EFTA-dómstólnum þá mun B&H ekki hafa nokkurn áhuga á því að hefja skaðabótamál á hendur Íslendingum fyrir meinta mismunun heldur einungis vegna brota á ímyndaðri meintri ríkisábyrgð sem engin lagastoð er fyrir.

Æ fleiri málsmetandi lögfræðingar halda því fram að engin ríkisábyrgð sé fyrir hendi í lögunum (Tilskipun 94/19/EB) og þar með talinn hinn mikilsvirti þýski lögfræðingur í Evrópurétti Tobias Fuchs, sem rökstyður í stórmerkri grein, lið fyrir lið, sem hann skrifaði í þýska lögfræðitímaritið Europäischer Wirtschafts- und Steuerrecht (EWS, 8. tbl. 2011) að Íslendingum beri engin lagaleg skylda að greiða Icesave-kröfu B&H.

Ríkisstjórnin hefur ekki áhuga á stuðningi við málstað Íslands.

Vitaskuld hefur ekkert »Já við Icesave«-ráðuneytanna séð ástæðu til að fá þessa þýsku grein þýdda. Ég hef nú tekið af þeim ómakið og naut ég til þess aðstoðar sérfróðra manna ekki síst varðandi hin þýðsku lögfræðilegu hugtök og vísa ég hér með á greinina á bloggsíðu minni:

http://dansig.blog.is/blog/dansig/entry/1245299

Samfylkingin bindur nú örvæntingarfullar vonir við að vinsæl sjónvarpssnót úr hennar ranni, Þóra nokkur Arnórsdóttir, bróðurdóttir Jóns nokkurs Baldvins Hannibalssonar, verði í fyllingu tímans komin með heimilisfesti að Bessastöðum. Af yfirlýsingum Þóru er ljóst að hún mun sem forseti ekki beita málskotsréttinum gagnvart víðtækum meirihluta Alþingis né utanríkisstefnu ríkisstjórnar. Þar með er ljóst að ekki mun standa á henni sem forseta að þýðast hinn nýja uppvakning, »Frankenstein IV«, þegar hann ber þar að dyrum eftir að hafa riðið húsum á Alþingi og knúið þingheim til uppgjafar og fylgilags við sig.

Ríkisstjórnin stefnir að þjóðarkönnun um ESB-innlimun.

Því miður er einnig ljóst að þessi annars viðkunnanlega kona muni sem forseti tryggja að Samfylkingin muni í fyllingu tímans komast upp með að marglofuð þjóðaratkvæðagreiðsla um inngöngu í ESB verði aðeins ráðgefandi en ekki skuldbindandi fyrir ríkisstjórnina.

Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra upplýsti á Alþingi þann 18. júní 2009 að stefna ríkisstjórnarinnar væri að halda einungis ráðgefandi þjóðaratkvæði um hugsanlegan samning um inngöngu í Evrópusambandið en ekki bindandi. Samfylkingin bætti svo um betur með því að véla fram meirihluta á Alþingi fyrir því að tillaga um að þjóðaratkvæðagreiðslan yrði bindandi var felld.

Núverandi forseti mun aldrei láta stjórnvöld komast upp með slíkt heldur þvert á móti tryggja með málskotsréttinum að þjóðin fái að eiga síðasta orðið, kjósi hún hann áfram sem forseta.

Ríkisstjórnin ætlar að grátbiðja brezk og hollendsk stjórnvöld,

að setjast enn á ný að samningaborði um nýja hrollvekju, Icesave IV,

til að tryggja að málið fari ekki fyrir Hæstarétt Íslands. 
  

EFTA-dómstóllinn svarar meðalgöngu-kröfu Samstöðu þjóðar

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

Samstaða þjóðar

National Unity Coalition
 

Mr. Loftur Altice Þorsteinsson
Mr. Pétur Valdimarsson
Laugarásvegur 4
104 Reykjavík
Iceland

  

Copies were sent to:

EFTA Surveillance Authority.

Government of Iceland.

European Commission.

Government of Lichtenstein.

Government of Norway.

Government of the United Kingdom.

   

ORDER OF THE PRESIDENT

15 June 2012

(Intervention — Interest in the result of case — Inadmissibility — Manifest inadmissibility)

  

In Case E-16/11,

EFTA Surveillance Authority, represented by Xavier Lewis, Director, and Gjermund Mathisen, Officer, Legal & Executive Affairs, acting as Agents, Brussels, Belgium,

applicant,

v

Iceland, represented by Kristján Andri Stefánsson, Ambassador, Ministry of Foreign Affairs, acting as Agent, Dora M. Hjaltested, Director, Ministry of Foreign Affairs, acting as Co-Agent and Tim Ward QC, acting as Counsel, 

defendant,

APPLICATION seeking a declaration that by failing to ensure payment of the minimum amount of compensation to Icesave depositors in the Netherlands and in the United Kingdom provided for in Article 7(1) of the Act referred to at point 19a of Annex IX to the Agreement on the European Economic Area (Directive 94/19/EC of the European Parliament and of the Council of 30 May 1994 on deposit-guarantee schemes) within the time-limits laid down in Article 10 of the Act, Iceland has failed to comply with the obligations resulting from that Act, in particular its Articles 3, 4, 7 and 10, and/or Article 4 of the European Economic Area,

   

THE PRESIDENT

makes the following 

Order

  

I Main proceedings.

1. Iceland implemented Directive 94/19/EC of the European Parliament and of the Council of 30 May 1994 on deposit-guarantee schemes (hereinafter “Directive 94/19/EC” or “the Directive”) through the enactment of Act No 98/1999 on Deposit Guarantee and Investor Compensation Scheme. Act No 98/1999 set up the Depositors’ and Investors’ Guarantee Fund (hereinafter “TIF”) which started operations on 1 January 2000.

2. In October 2006, Landsbanki Islands hf (hereinafter “Landsbanki”) launched a branch in the United Kingdom which provided online savings accounts under the brand name “Icesave”. A similar Icesave online deposit branch was launched in the Netherlands which began accepting deposits in Amsterdam on 29 May 2008.

3. As a part of a tumultuous worldwide financial crisis, there was a run on the Icesave accounts in the United Kingdom from February to April 2008.

4. In accordance with the division of responsibility laid down under the Directive, deposits at the British and Netherlands branches of Landsbanki were under the responsibility of the Icelandic TIF.

5. From May 2008, Landsbanki opted to take part in the Netherlands deposit guarantee scheme to supplement its home scheme. At that time, the minimum amount guaranteed under the Netherlands scheme was EUR 40 000 per depositor, later raised to EUR 100 000 per depositor. Similarly, the Landsbanki branch in the United Kingdom joined the UK deposit-guarantee scheme for additional coverage. Deposits at the British branch of Landsbanki in excess of the minimum amount guaranteed by the Icelandic TIF were later guaranteed by the UK scheme to a maximum of GBP 50 000 for each retail depositor.

6. On 6 October 2008, Landsbanki’s Icesave websites in the Netherlands and in the United Kingdom ceased to work and depositors at those branches lost access to their deposits.

7. On 7 October 2008, Landsbanki collapsed and the Icelandic Financial Supervisory Authority (hereinafter “FME”) assumed the powers of the meeting of Landsbanki’ s shareholders and immediately suspended the bank’s board of directors. FME appointed a winding-up committee which, with immediate effect, assumed the full authority of the board.

8. In order to avoid a potential run on bank deposits on their markets, the Netherlands and UK authorities organised for depositors with the Landsbanki branches in their respective countries to file claims with the deposit-guarantee scheme in the Netherlands and the United Kingdom. The UK Government arranged for the pay out of all retail depositors in full, while the Netherlands Government arranged for the compensation of all depositors to a maximum of EUR 100 000.

9. According to Article 10 of the Directive, implemented into Icelandic law by Article 7(1) of Regulation No 120/2000 on Deposit Guarantees and Investor-Compensation Scheme, the payments from TIF to depositors should have been made at the latest within three months of 27 October 2008. On 26 January 2009, 24 April 2009 and 23 July 2009, the Minister of Economic Affairs extended the deadline for payouts from the fund, each time for three months, based on Article 10(2) of the Directive (Article 7(4) of Icelandic Regulation No 120/2000).

10. The final deadline for payments expired on 23 October 2009.

11. On 26 May 2010, the EFTA Surveillance Authority (hereinafter “ESA”) sent a letter of formal notice to Iceland alleging failure to ensure that Icesave depositors in the Netherlands and the United Kingdom receive payment of the minimum amount of compensation provided for in Article 7(1) of the Directive as amended within the time-limits laid down in Article 10 of the Directive, in breach of the obligations resulting from the Directive and/or Article 4 of the EEA Agreement (hereinafter “EEA”).

12. Iceland was requested to submit its observations within two months of the receipt of that letter. At the request of the Icelandic Government, ESA granted extensions to that deadline, first until 8 September 2010, then until 7 December 2010 and finally until 2 May 2011.

13. The Icelandic Government replied to the letter of formal notice on 2 May 2011. In that reply, the Icelandic Government maintained that it was not in breach of its obligations under the Directive or Article 4 EEA.

14. ESA was unconvinced by the reply to the letter of formal notice and delivered a reasoned opinion to Iceland on 10 June 2011.

15. Iceland replied to the reasoned opinion on 30 September 2011 and submitted an additional letter of 13 December 2011 which presented further information on the winding-up of the Landsbanki estate and summarised recent judgments of the Icelandic Supreme Court concerning the reordering of the priority of creditors in that winding-up.

16. By application lodged at the Court on 15 December 2011, ESA brought an action under the second paragraph of Article 31 of the Agreement between the EFTA States on the Establishment of a Surveillance Authority and a Court of Justice (hereinafter “SCA”) seeking a declaration that by failing to ensure payment of the minimum amount of compensation to Icesave depositors in the Netherlands and in the United Kingdom provided for in Article 7(1) of the Act referred to at point 19a of Annex IX to the Agreement on the European Economic Area within the timelimits laid down in Article 10 of the Act, Iceland has failed to comply with the obligations resulting from that Act, in particular its Articles 3, 4, 7 and 10 and/or Article 4 EEA and ordering the defendant to bear the costs of the proceedings.

17. On 3 February 2012, the Government of Iceland requested an extension of the period in which to submit its defence. That request was granted on 6 February 2012, setting a time-limit for the submission of the defence of 8 March 2012.

18. In its defence, lodged at the Court on 8 March 2012, Iceland contends that the Court should dismiss the application and seeks an order that ESA pay its costs.

19. On 28 March 2012, the European Commission requested leave to intervene in support of ESA.

20. On 10 April 2012, ESA submitted its reply to the defence.

21. Following observations submitted by the parties, the Commission was granted leave to intervene by Order of the President on 23 April 2012.

22. On 9 May 2012, the Government of the United Kingdom submitted written observations.

23. On 11 May 2012, the Government of Iceland submitted its rejoinder. On the same date, the Government of Liechtenstein submitted written observations.

24. On 15 May 2012, the Government of the Netherlands and the Government of Norway submitted written observations. Further, the Government of Iceland submitted an urgent request to receive the written observations. This request was granted by the Registrar on 16 May 2012.

25. On 23 May 2012, the European Commission submitted its statement in intervention.

26. By document lodged at the Court’s Registry on 7 May 2012, the Samstaa þjóðar (National Unity Coalition) sought leave to intervene pursuant to Article 36 of Protocol 5 to the SCA on the Statute of the EFTA Court (hereinafter “the Statute”) in support of the form of order sought by Iceland.

27. The National Unity Coalition is an association registered in Iceland. It submits that its application to intervene in support of Iceland should be granted on the basis that Article 36(2) of the Statute cannot apply in the instant case.

28. Pursuant to Article 36(2) of the Statute, any person establishing an interest in the result of any case submitted to the Court, save in cases between EFTA States or between EFTA States and the EFTA Surveillance Authority may intervene in that case.

29. The present proceedings are between an EFTA State and the EFTA Surveillance Authority. Accordingly, it is not open to the National Unity Coalition to establish an interest in the result of the case. The National Unity Coalition therefore lacks standing pursuant to Article 3 6(2) of the Statute and its application for leave to intervene is inadmissible (see by way of analogy: order of the President of the ECJ of 26 February 1996 in Case C 181195 Biogen Inc v Smithkline Beecham Biological SA [1996] ECR 1-717).

30. Article 89(1) of the Rules of Procedure (hereinafter “RoP”) provides that the intervener shall be represented in accordance with Article 17 of the Statute and that Articles 32 and 33 RoP shall apply.

31. In that regard, no instrument or instruments constituting or regulating the National Unity Coalition or a recent extract from the register of companies, firms or associations or any other proof of its existence in law has been submitted as required pursuant to Article 33(5)(a) RoP. Nor is it apparent that the applicant intervener is represented by a lawyer authorized to practice before a court of an EEA State as required by Article 17 of the Statute. No proof of properly conferred authority to such a lawyer has been received by the Registry pursuant to Article 33(5)(b) RoP.

32. Moreover, Article 89(1) RoP provides that an application to intervene must be made within six weeks of the publication of the notice referred to in Article 14(6) RoP. In accordance with Article 14(6) RoP, notice of the action was given in the EEA Section of the Official Journal of the European Union on 16 February 2012. The time-limit for submission of an application to intervene was 29 March 2012.

33. The present application to intervene was lodged at the Court’s Registry on 7 May 2012, and is therefore out of time.

34. Additionally, no description of the case has been submitted as required by Article 89(1 )(a) RoP nor has an address for service at the place where the Court has its seat has been provided, as required by Article 89(1)(d) RoP.

35. In view of the inadmissibility of the application and its serious formal and procedural deficiencies, it is clear from Article 89(1) RoP read in the light of Article 88(1) RoP that the application for leave to intervene is manifestly inadmissible.

36. Therefore, in light of the above, and without being obliged to take any further steps pursuant to Article 89(2) RoP, the application for leave to intervene by Samstaða Þjóðar should therefore be dismissed as manifestly inadmissible.

37. There is no need to rule on costs as none have been incurred.

On those grounds,

 

THE PRESIDENT

hereby orders:

1. The application for leave to intervene by Samstaða þjóðar is dismissed as manifestly inadmissible.

2. There is no need to rule on costs.

Luxembourg, 15 June 2012.

 

Skúli Magnússon         Carl Baudenbacher

Registrar                          President

 

 

Samstaða þjóðar krefst meðalgöngu fyrir EFTA-dómstólnum