El Salvador og einhliða upptaka annarrar myntar

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

El Salvador og einhliða upptaka annarrar myntar.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 05. júní 2012.

   
 

Heiðar Guðjónsson.

Manuel Hinds kom nýverið til Íslands í annað sinn til að segja frá reynslu El Salvador af einhliða upptöku dollars. Hinds, sem hefur unnið hjá Alþjóðabankanum lengst af og er sérfræðingur í efnahagsmálum, var fenginn tvisvar sinnum til að gerast fjármálaráðherra í heimalandi sínu El Salvador til að takast á við mikinn efnahagsvanda. Í seinna skiptið beitti hann sér fyrir einhliða upptöku dollars og batt þannig enda á langvarandi óstjórn peningamála, þar sem vextir voru alltof háir og aðgangur að fjármagni var takmarkaður. Vextir lækkuðu úr 22% fyrir upptöku gjaldmiðilsins í um 6% í dag. Sjúkdómseinkenni peningamála í El Salvador fyrir upptöku dollars og Íslands undanfarin ár eru að mörgu leyti lík og því er fólk áhugasamt um hvort við getum notast við sömu lækningu.

Seinni ár hefur Manuel Hinds einbeitt sér að fræðistörfum og fyrirlestrahaldi og má nefna að árið 2010 hlaut hann Hayek verðlaunin ásamt Benn Steil, fyrir bókina Money, Markets and Sovereignty.

Formaður félags íhaldsmanna, Gunnlaugur Snær Ólafsson, segir í grein í Morgunblaðinu síðastliðinn föstudag að hagvöxtur í El Salvador hafi minnkað eftir að ákveðið var að taka upp einhliða aðra mynt. Það er sitthvað við þetta að athuga, í fyrsta lagi var töluverður hagvöxtur í El Salvador eins og gjarnan er eftir að borgarastríði lýkur, í öðru lagi er hagvöxtur mjög bjagaður mælikvarði í hagkerfi sem býr við höft og verðbólgu og í þriðja lagi var hagkerfi El Salvador mjög fábreytt.

Nú er fjármálakerfið í El Salvador sterkt og aðgangur að fjármagni hefur aukist mikið. Vextir hafa hríðfallið og hagkerfið hefur þróast úr því að flytja fyrst og fremst út kaffi, 75%, í að nú eru vörur helsti útflutningur, svo sem örgjörvar og annað, og kaffi hefur rétt um 10% útflutnings. Landið hefur með öðrum orðum þróaðra hagkerfi, ólíklegt er að það hefði tekist með ónýta mynt.

Það er jafnframt rétt hjá Gunnlaugi Snæ að síðustu ár hefur El Salvador búið við óstjórn, en kunnugt er að eitt helsta böl þess heimshluta er mikið fylgi við lýðskrumara úr röðum íhaldssamra þjóðernissinna og sósíalista. Sósíalistarnir sem nú stýra El Salvador, og voru áður þátttakendur í langvinnu borgarastríði, hafa síðan valdið því að erlendir fjárfestar vilja síður festa fé í landinu og heimamenn vilja frekar koma fé úr landi. Þar sem engin höft eru á fjármagnsmarkaði, ólíkt Íslandi, og alþjóðlegur gjaldmiðill er við lýði hefur þetta ekki valdið neinum kollsteypum.

Reynsla El Salvador af einhliða upptöku annarrar myntar er því góð, þótt hún hafi ekki leyst öll þjóðfélagsvandamál, en fátt ætti að vera fjær íhaldsmönnum en að gera slíkar kröfur til stofnana samfélagsins. Önnur leið og betri til að skoða áhrif einhliða upptöku er að skoða rannsóknir á öllum þeim fjölda þjóða sem farið hafa þessa leið en þær benda allar til að þessi leið sé mjög vænleg (sjá t.d. Some Theory and History of Dollarization eftir Kurt Schuler, Cato Journal, vetur 2005)

Það getur varla verið markmið íhaldsmanna að ríkið gefi út gjaldmiðil sem það notar til að hlunnfara þegna sína með verðbólgu og gengisfellingum. Það getur varla verið markmið að ríkið neyði þegnana til að nota mynt sem torveldar viðskipti þeirra þar sem hún heldur ekki verðmæti sínu og útilokar þegna ríkisins frá alþjóðaviðskiptum. Almenningur á að stýra sínum eignum sjálfur, en ekki láta miðstýra verðmæti þeirra af opinberum embættismönnum. Eina leiðin til að njóta alþjóðlegra lífskjara er með því að hafa aðgang að alþjóðlegum mörkuðum. Íslenska krónan er valdatæki ríkisins yfir þegnunum og dugar vel sem slík en illa í viðskiptum. Hvað er það sem íhaldsmenn vilja halda í? Arfleifð haftanna á Íslandi eða sögulega arfleifð hagsældar og frjálsra viðskipta?

Íslendska krónan er valdatæki ríkisins yfir þegnunum

og dugar vel sem slík en illa í viðskiptum.

  

Forsetaræði - hvers vegna bullar frambjóðandi Samfylkingar ?

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Forsetaræði - hversvegna bullar frambjóðandi Samfylkingar ?

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 02. júní 2012.

   
 

Þorkell Á. Jóhannsson.

Öllu má nú nafn gefa! Forsetaræði! Þarna vísar Þóra Arnórsdóttir forsetaframbjóðandi til þess sem hún telur að hafi orðið þróunin í tíð Ólafs Ragnars Grímssonar, núverandi forseta. Af því að hann synjaði nýjum lögum undirskriftar í þrígang. Þannig heitir það í hennar huga forsetaræði, ef þingið og ríkisstjórnin hafa ekki sitt fram, þar sem þau bera ekki gæfu til að eiga samhljóm með þjóð sinni í stórum hagsmunamálum hennar. Það er sem sagt forsetaræði í huga þessa mótframbjóðanda Ólafs forseta, að forseti skuli leyfa þjóðinni að taka af skarið. Og ég sem hélt að einmitt þetta héti lýðræði. En það er víst ekki sama hvar í flokki fólk stendur.

Forsetaræði skal nú lýðræðið heita! Og það í neikvæðri merkingu ef ég skil Þóru rétt. Ólafur forseti átti líklega ekkert með að virkja þennan öryggisventil lýðræðisins sem falinn er í 26. grein stjórnarskrárinnar. Það er nefnilega forsetaræði! En ef valið stendur aðeins milli þingræðis og forsetaræðis, hvar höfum við þá þetta blessaða lýðræði, sem alltaf þykir svo fínt að tala um á tyllidögum? Eins og við formlega opnun á kosningaskrifstofu? En Þóra hélt áfram að nudda núverandi forseta vorum upp úr þessum misgjörðum hans, í opnunarræðu sinni:

Forseti sem rekur eigin stjórnmálastefnu í samkeppni við þjóðkjörið þing og ríkisstjórn getur ekki fyllilega rækt eitt sitt meginhlutverk: að vera sameiningarafl inn á við. Að vera forseti allrar þjóðarinnar, ekki bara þeirra sem deila sýn hans á pólitísk deilumál.

Er það forsetaræði að beita stjórnarskrárbundnum heimildum ?

Aumingja við, sem »deilum sýn hans á pólitísk deilumál«, sem óvart vill til að erum meirihluti þjóðarinnar í Icesave-málunum (við fengum aldrei úr því skorið varðandi fjölmiðlalögin), við erum samkvæmt þessu ekki hátt skrifaður hópur í augum Þóru. Nú veit ég reyndar ekkert hvort nýting forsetans á málskotsrétti sínum í þessum málum hafi endilega byggst á »eigin stjórnmálastefnu í samkeppni við þjóðkjörið þing og ríkisstjórn«, því mig minnir endilega að hann hafi fengið í hendur allstóran bunka af undirskriftum kjósenda, svo skipti raunar tugþúsundum, með óskum um aðkomu almennings í þessum ákvarðanatökum, í öllum þeim tilfellum sem hann brást svona við. Ég kýs nefnilega að halda, allavega þar til Þóra eða fylginautar hennar færa betri rök fyrir þessum staðhæfingum hennar, að þessar undirskriftir hafi öðru fremur orðið til þess að forsetanum varð það á að stofna til þessa »forsetaræðis« og leyfa fólkinu að vera memm.

Maður veltir fyrir sér hvernig farið hefði ef Þóra Arnórsdóttir hefði setið í embættinu, þegar ríkisstjórnin og þingmeirihluti hennar sullaði yfir okkur Icesave-óhroðanum. Það er nefnilega auðvelt að segja svona eftir á, og það álengdar, að já ég hefði að sjálfsögðu gert þetta svona og svona, en annað var að standa í sporum Ólafs forseta á þessum tíma. Og úr því svo fór sem fór hjá honum, þá finnst Þóru að við búum við forsetaræði. Og ætlar þá væntanlega að bæta úr því. En grípum nú aftur niður í ræðu Þóru:

»Hann á að standa vörð um hið lýðræðislega ferli, en ekki taka virkan þátt í baráttunni.«

Það er nefnilega það. Nú stend ég á gati. Eitthvað virðist Þóra vilja hampa lýðræði, en hvaða lýðræði ef ekki því sem hún kallar forsetaræði? Ætli forsetinn teljist hafa tekið virkan þátt í baráttunni þegar hann virkjaði þjóðina til ákvarðanatöku? Ég verð að játa að ég skil ekki manneskjuna, ef hún ætlar að standa vörð um lýðræðislegt ferli, en fordæmir þó að Ólafur forseti skuli hafa leyft sér slíkt hið sama. Það er engu líkara en að tilvitnanirnar hér að ofan komi hver frá sinni manneskjunni, en ekki einasta er þetta allt frá Þóru komið heldur einnig í einni og sömu ræðunni.

Er það forsetaræði að mynda utanþingsstjórn ?

Og enn hafði Þóra ekki lokið sér af með Ólaf, því hún sagði hann fara með lýðskrum og vísaði þá til hugrenninga hans um mögulega utanþingsstjórn á tímum búsáhaldabyltingarinnar. Nú voru aðstæður á þeim tíma þannig að stjórn landsins var í molum og á Alþingi þótti við hæfi að taka til umræðu heimildir til vínsölu í matvöruverslunum, meðan féflettur almenningur með stökkbreytta skuldabyrði á herðum barði bumbur og potta utan veggja þingsins!

M.ö.o. var Alþingi beinlínis óstarfhæft, sem best sást á því að í framhaldinu tók við minnihlutastjórn, því það var eini möguleikinn á þingræðisstjórn á þessum tíma. Hvað var því eðlilegra hjá manni í stöðu Ólafs forseta, en að hugleiða í það minnsta möguleikann á að koma þyrfti á utanþingsstjórn? Hann var nú ekki einu sinni fyrstur forseta okkar til að hugleiða slíkt, því Kristján Eldjárn gekk því skrefi lengra að hafa slíka stjórn nánast tilbúna til að taka við völdum.

Í augum Þóru heitir það lýðskrum, ef Ólafur forseti leitar á vit þessa fordæmis. Alveg eins og það heitir forsetaræði þegar hann hefur þó aðeins unnið vinnu sína í samræmi við stjórnarskrá og vilja meirihluta þjóðarinnar. Í niðurlagi ræðu sinnar sagðist Þóra vilja hafna »gamalsdags, sundrandi átakapólitík og skotgröfum stríðandi fylkinga«. Svona kaus hún þó að gefa tóninn í upphafi sinnar kosningabaráttu.

Forsetaræði skal nú lýðræðið heita og það í neikvæðri merkingu !

  

Forsetinn er umboðsmaður almennings - ekki strengjabrúða höfðingjanna

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Forsetinn er umboðsmaður almennings - ekki strengjabrúða höfðingjanna.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 02. júní 2012.

   
 

Loftur Altice Þorsteinsson.

Engu máli skiptir hvernig þingræðissinnar rembast við staurinn, stjórnarskrá Íslands er stjórnarskrá lýðveldis, en ekki höfðingjaveldis. Af því leiðir að forsetinn er ómissandi þáttur í stjórnkerfi landsins, sem umboðsmaður fullveldishafans – almennings. Lýðveldi er raunar ekki starfhæft án forseta. Þeir sem tala um að leggja niður embætti forsetans eru að hrópa eftir afnámi lýðveldis og þeir hrópa fyrir daufum eyrum þjóðarinnar.

Þegar almenningur fekk fullveldisréttindi í hendur 1944, var skýrt að þingræði var ekki til umræðu. Einungis þráseta höfðingjaætta hefur megnað að afskræma stjórnarfar landsins, þótt stjórnarformið sé fullkomlega ljóst. Þingræðissinnar reyna að efna til úlfúðar með þjóðinni og tala um forsetaræði út um annað munnvikið, en lýðræði út um hitt. Raunar eru hvorki þingræði né forsetaræði hugtök Stjórnarskrárinnar. Stjórnmálaflokkarnir eru ekki heldur nefndir þar á nafn, þótt þeir séu aðalstöðvar höfðingjaveldisins. Gaspur um óskrifaða stjórnarskrá er einkennandi fyrir þingræðissinna.

Nærstu Alþingiskosningar verða uppgjör við andstæðinga lýðveldisins.

Kosningarnar 30. júní 2012 standa um framangreind deiluefni. Mun þjóðin standast atlögu þingræðissinna ? Mun þjóðin verja sína stjórnarskrá, stjórnarform lýðveldis og stjórnarfar lýðræðis ? Mun takast að bægja frá kjölturökkum Evrópusambandsins, sem aðhyllast framandi hugmyndafræði og eiga enga ósk heitari en að Ísland lúti erlendu valdi ?

Ef þjóðin hefur eitthvað að óttast, þá er það ofurvald stjórnmálaflokkanna. Þess vegna verður forsetinn að hafa djörfung til að setja höfðingjunum nauðsynlegar skorður. Forsetinn hefur ekki bara vald til að vísa lagafrumvörpum í þjóðaratkvæði samkvæmt 26. greininni. Hann hefur einnig heimildir til að senda óhæfa ráðherra í endurhæfingu og að kalla til Alþingiskosninga þegar þolinmæði almennings er þrotin. Þegar öllu er á botninn hvolft, var Efnahagshrunið í boði Alþingis og langt er frá að Landsdómur hafi lokið nauðsynlegum störfum.

Byltingin í Franklandi 1789 var ekki bara valdauppgjör, heldur miklu fremur hugmyndafræðileg tímamót. Hugmyndir Aristóteles (384-322 fX) og Jean Bodin (1530-1596) um stjórnarform og stjórnarfar voru lifandi veruleiki fyrir öllum almenningi. Engu skipti að báðir þessir fornu fræðimenn voru stuðningsmenn einveldis, en ekki þess lýðveldis sem þeir lögðu fræðilegan grunn að. Höfðingjarnir í Franklandi voru gerðir höfðinu styttri, en á Íslandi árið 2012 er það ekki nauðsynlegt. Kosningaréttur okkar bítur jafn vel og fallöxin gerði á dögum Franknesku byltingarinnar.

Auka verður fullveldisréttindi almennings.

Meginmarkmið yfirstandandi umræðu um stjórnarskrá Íslands þarf að snúast um að færa aukin fullveldisréttindi í hendur almennings, fullveldishafans sjálfs. Mörg fullveldisréttindi eru þess eðlis að áður fyrr var auðveldara að fela þau í hendur kjörinna fulltrúa, en að þau væru í höndum fullveldishafans. Að fela einhverjum að fara með vald er auðvitað ekki sama og valdaafsal. Eftirfarandi fullveldisréttindi hefur fullveldishafinn í lýðveldum og er þó ekki tæmandi listi:

1. Setur stjórnarskrá og breytir henni.

2. Kýs forseta sem sérstakan umboðsmann fullveldishafans.

3. Kýs löggjafarvaldið, Alþingi.

4. Kýs æðstu embættismenn ríkisins.

5. Hefur endanlegt vald um lagasetningu, í þjóðaratkvæði.

6. Hefur endanlegt vald um aðild ríkisins að alþjóðlegum samtökum.

7. Tekur ákvörðun um peningastefnu, með ákvæðum í stjórnarskrá.

8. Setur skorður við óhóflega skattheimtu, með ákvæðum í stjórnarskrá.

9. Kýs dómara í Hæstarétt.

10. Kýs dómara í Stjórnarskrárdómstól.

11. Kýs dómara í Landsdóm.

Ólafur Ragnar Grímsson hefur traustan feril sem forseti lýðveldisins.

Skoðanakannanir hafa sýnt að einungis tveir frambjóðendur hafa verulegt fylgi meðal kjósenda. Val landsmanna er auðvelt, því að við vitum fyrir hvað sitjandi forseti stendur og við þekkjum of vel boðskapinn frá Brussel. Varla hefur nokkur þjóðhollur Íslendingur áhuga á að spila Rússneska-rúlettu með fullhlaðna byssu.

Uppruni og eðli fulltrúa Samfylkingarinnar er ekkert leyndarmál, þótt hjúpaður sé fjölmiðlaskrauti. Ríkisstjórnin hefur séð til þess að Icesave-kúgunin er ekki horfin. Ennþá er ástæða til að hafa áhyggjur af hótunum Samfylkingarinnar um innlimun Íslands í Evrópusambandið og ennþá er Stjórnarskráin ekki komin í skjól fyrir harðri árás þessara kjölturakka erlends valds.

Ólafur Ragnar hefur markað spor í sögu landsins, með því að vera fulltrúi almennings, eins og Stjórnarskráin gerir ráð fyrir. Fyrri forsetar hafa allir brugðist trausti og reynst vera strengjabrúður höfðingjaveldisins. Frambjóðandi Samfylkingarinnar heldur fram þeirra fjarstæðu, að forseti sem samþykkir öll lagafrumvörp í andstöðu við almenning sé sameiningartákn. Að sjálfsögðu er pólitísk afstaða fólgin í samstöðu með höfðingjunum. Forsetar landsins hafa allir verið mjög pólitískir, en núna eigum við kost á forseta til nærstu fjögurra ára sem hefur sannað hollustu sína við Lýðveldið.

Forsetinn hefur heimildir til að senda óhæfa ráðherra í endurhæfingu og að kalla til Alþingiskosninga þegar þolinmæði almennings er þrotin.

  

Persónuvernd: Umsögn um frumvarp til breytinga á lögum um gjaldeyrismál

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Umsögn um frumvarp til breytinga á lögum um gjaldeyrismál.

Birtist fyrst á vefsetri Persónuverndar 2012.

   
 

Efni: Frumvarp til laga um breytingu á lögum nr. 87/1992, um gjaldeyrismál, með síðari breytingum (rýmkun heimilda, aukið eftirlit, hækkun sekta o.fl.)

Persónuvernd vísar til tölvubréfs efnahags- og viðskiptanefndar Alþingis frá 30. apríl 2012 þar sem óskað er umsagnar stofnunarinnar um frumvarp til laga um breytingu á lögum nr. 87/1992, um gjaldeyrismál, með síðari breytingum (rýmkun heimilda, aukið eftirlit, hækkun sekta o.fl.) Þskj. 1169, 731. mál á 140. löggjafarþingi.

Í frumvarpinu er m.a. gert ráð fyrir auknu eftirliti Seðlabanka Íslands með fjármálastofnunum og einstaklingum vegna gjaldeyrishafta. Þá er þar að finna ákvæði um auknar heimildir bankans til upplýsingaöflunar, þ. á m. söfnunar persónuupplýsinga. Hafa þær heimildir þó þegar verið auknar til muna, þ.e. með lögum nr. 78/2010 um breytingu á lögum nr. 87/1992. Vakin er athygli á að við þá lagasetningu láðist að leita umsagnar Persónuverndar eins og þó bar að gera, sbr. 6. tölul. 3. mgr. 37. gr. laga nr. 77/2000 um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga.

Í 11. gr. frumvarpsins eru lagðar til eftirfarandi breytingar á 14. gr. núgildandi laga:

Orðin „um gjaldeyrisviðskipti“ í 1. málsl. falla brott.
Á eftir 1. málsl. koma tveir nýir málsliðir sem orðast svo: Skiptir ekki máli í því sambandi hvort upplýsingarnar varða þann aðila sem beiðninni er beint til eða þau skipti annarra aðila við hann er hann getur veitt upplýsingar um og varða athuganir og eftirlit Seðlabankans. Lagaákvæði um þagnarskyldu takmarka ekki skyldu til þess að veita upplýsingar og aðgang að gögnum.

Í athugasemdum þeim er fylgja frumvarpinu segir að með ákvæðinu sé lagt til að heimildir Seðlabanka Íslands til að afla upplýsinga vegna lögbundins eftirlits bankans með lögunum verði ekki eingöngu bundnar við upplýsingar er lúta að gjaldeyrisviðskiptum. Mikilvægt sé fyrir Seðlabankann að geta óskað eftir annars konar upplýsingum til að honum sé unnt að framkvæma hið lögbundna eftirlit með fullnægjandi hætti. Þannig verði heimildir til Seðlabankans til öflunar upplýsinga vegna eftirlits þær sömu og að því er varða rannsóknir vegna meintra brota á ákvæðum laganna.

Með vísan til framangreinds vill Persónuvernd koma eftirfarandi á framfæri.

 

1.
Skráning kennitölu við gjaldeyrisviðskipti.

 Með bréfi, dags. 9. mars 2012, veitti Persónuvernd Seðlabanka Íslands leiðbeinandi svar, í tilefni af beiðni bankans um að stofnunin myndi endurskoða niðurstöður sínar í máli nr. 2011/198. Það eru annars vegar úrskurður Persónuverndar, dags. 22. júní 2011, í ágreiningsmáli af tilefni kvörtunar manns sem taldi ekki hafa verið unnið með persónuupplýsingar um sig í samræmi við lög nr. 77/2000, um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga. Hann hafði ekki getað selt 60 evrur í útibúi Arion-banka nema kennitala hans yrði skráð. Arion-banki sýndi ekki fram á heimild fyrir skráningunni og Persónuvernd taldi, á grundvelli þeirra forsendna sem þá lágu fyrir í málinu, að bankanum hefði ekki verið heimilt að skrá kennitölu kvartanda í umrætt sinn. Var lagt fyrir bankann að stöðva alla slíka skráningu fyrir 1. ágúst 2011. Hins vegar er um að ræða ákvörðun Persónuverndar, dags. 17. janúar sl., þar sem framangreindur frestur Arion banka, til að láta af umræddri skráningu, var framlengdur til 10. febrúar 2012. Var Arion-banka jafnframt gert aðvart um að hefði hann ekki upplýst stofnunina um breytt verklag fyrir þann tíma gætu þvingunarúrræði, samkvæmt 41. gr. laga nr. 77/2000, komið til framkvæmda. Með bréfi, dags. 7. febrúar 2012, tilkynnti Arion-banki Persónuvernd um breytt verklag og lét hún málið þá niður falla.

Í framangreindri ósk Seðlabanka Íslands um að Persónuvernd myndi endurskoða afstöðu sína vísaði hann til ríkra heimilda sinna til upplýsingasöfnunar. Persónuvernd féllst ekki á ósk hans, enda léki í fyrsta lagi ríkur vafi á um að lagaheimild stæði til að skrá upplýsingarnar hjá viðskiptabönkunum. Þá kom fram af hálfu Persónuverndar að hver einstakur þáttur vinnslunnar yrði að eiga sér fullnægjandi stoð í lögum nr. 77/2000 um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga. Í svari hennar segir m.a.:

„Það nægir því t.d. ekki að skráning upplýsinga samrýmist lögum nr. 77/2000 heldur þarf miðlun þeirra einnig að gera það, varðveisla þeirra o.s.frv. Þannig dugar einum ábyrgðaraðila t.d. skammt að mega safna persónuupplýsingum frá öðrum aðilum ef þeir hafa ekki heimildir til að skrá þær eða varðveita. Þá verður, ef stjórnvöld eiga hlut að máli, að gæta lögmætisreglunnar. Samkvæmt henni er þeim skorinn sá stakkur sem lögin setja þeim, m.a. að því er varðar heimildir þeirra til að gefa einkaaðilum fyrirmæli um skráningu persónuupplýsinga.“

Í tilvitnuðum texta felst m.a. að ekki nægir að Seðlabanki Íslands hafi heimild að lögum til öflunar tiltekinna skráðra upplýsinga ef sá sem á að láta honum þær í té hefur ekki heimild til að skrá þær. Gera verður greinarmun á þessu tvennu, skráningu og öflun. Þá þarf öll skráning kennitalna að fullnægja kröfum 10. gr. laga nr. 77/2000 um notkun kennitölu. Ekki verður séð að 11. gr. framangreinds frumvarps myndi - enda þótt hún yrði samþykkt - hafa að geyma slíka heimild.

2.
Upplýsingasöfnun Seðlabankans.

Persónuvernd lýsir hins vegar áhyggjum sínum af þeirri gríðarmiklu söfnun persónuupplýsinga um borgara þessa lands, sem nú þegar á sér stað hjá Seðlabanka Íslands - og þeirri fyrirætlan að auka enn umfang hennar.

Sú upplýsingasöfnun sem nú fer fram mun að mestu leyti vera af tilefni gjaldeyrishafta. Samkvæmt fyrirliggjandi frumvarpi er hins vegar ekki aðeins fyrirhugað að auka eftirlit Seðlabanka Íslands með einstaklingum vegna gjaldeyrishafta, heldur jafnvel að fella það viðmið niður.  Engin skýr viðmið virðast eiga að koma í staðinn. Sé það fyrirætlun löggjafans að heimila Seðlabanka Íslands að afla upplýsinga um einstaklinga umfram það sem þörf krefur vegna gjaldeyriseftirlits eykst sú ógn sem fylgir upplýsingasöfnun Seðlabankans frá sjónarhóli einkalífsverndar.

Hvorki í frumvarpinu sjálfu, né í athugasemdum þeim er fylgja því, kemur fram að hvaða marki bankanum gæti verið nauðsynlegt að afla persónuupplýsinga sem ekki tengjast gjaldeyriseftirliti. Enn fremur er ekkert fjallað um tilgang slíkrar upplýsingaöflunar og engar skorður eru settar við því hvaða tegund upplýsinga bankanum er heimilt að safna. Óvíst er að slík löggjöf standist ákvæði 71. gr. stjórnarskrárinnar. Til þess yrði fyrir það fyrsta að setja öryggisákvæði í lögin. Í sett lög hefur skort fullnægjandi öryggisákvæði, s.s. um takmarkanir á heimildum til ráðstöfunar á upplýsingunum.

Meðal annars skortir ákvæði um eyðingu upplýsinga. Bent er á að í 13. gr. p í lögum nr. 52/1992 er að finna ákvæði þess efnis að innan tilgreinds frests skuli eyða upplýsingum sem safnað er á grundvelli tiltekinna ákvæða um eftirlit með gjaldeyrisviðskiptum en þar er ekki vísað til 14. gr. laganna svo hafið sé yfir vafa að öllum persónuupplýsingum, sem safnað er vegna gjaldeyrishafta, skuli eytt nema þær varði meint brot gegn lögunum eða liggi til grundvallar niðurstöðum rannsókna á meintum brotum.

3.
Samantekt.

Það er verðugt umhugsunarefni hvort svo sé komið að upplýsingasöfnun Seðlabanka Íslands fái ekki samrýmst nútíma sjónarmiðum um einkalífsrétt í lýðræðisríki. Persónuvernd er ekki kunnugt um  að nokkur annar seðlabanki í hinum vestræna heimi safni svo víðtækum persónuupplýsingum um borgara ríkisins, eins og frumvarpið gerir ráð fyrir.

Persónuvernd leggur til að ákvæði 11. gr. frumvarpsins verði fellt brott. Í stað þess komi ákvæði þar sem skýrt verði kveðið á um eftirlitsskyldu Seðlabankans og takmörk á vinnslu persónuupplýsinga vegna hennar. Þá þarf 14. gr. að verða á meðal þeirra ákvæða sem talin eru upp í 13. gr. p í lögum nr. 52/1992. Auk þess vantar ákvæði um eyðinu annarra persónuupplýsinga.

Persónuvernd hefur skilning á þörf fyrir vinnslu persónuupplýsinga í þágu almenns eftirlits við framkvæmd og beitingu opinbers valds Seðlabankans. Það breytir þó ekki því að löggjafinn þarf nú að ígrunda vandlega hvert hann vill stefna í þessum efnum og láta, áður en hann tekur frekari ákvarðanir um persónuupplýsingasöfnun hjá Seðlabankanum, meta hvaða persónuupplýsingar fjármálastofnunum sé í raun nauðsynlegt að skrá og láta honum í té.

Hjálagt er svarbréf Persónuverndar til Seðlabanka Íslands, dags. 9. mars 2012.

 

 

  

Do not rely on a government which insists the EU has all the answers

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

Do not rely on a government which insists the EU has all the ansvers.

Birtist fyrst í Mail Online 23. maí 2012.

   

Nigel Farage.

Tonight we have yet another EU summit in Brussels, called by my old friend Herman Van Rompuy, where he will present yet another 'strategy for growth and jobs'.

Don't expect it to contain any proposals which will genuinely stimulate economies, for this man is the leader of an organisation to whom business innovation is a stranger.

With mass civil unrest waiting in the wings and human suffering a daily event in countries like Greece, we have an EU which is more intent on killing the patient and saving the cancer than getting the continent out of this economic crisis.

Time and again we are given the same prescription of 'more Europe' yet let us not forget that the single currency itself, the euro; the word which these days is only followed by the word 'crisis', was itself a strategy for growth and jobs.

And look where that has got us: even the UK which sensibly stayed out of monetary union is liable for huge costs because of the banking sector's exposure to Greek debt. But it's not just Greece where we have a crisis. Only last week there were yet more protests in Madrid where unemployment is 24.4 per cent and more than 50 per cent amongst the youth.

Bookmakers Paddypower have Greece at 3/10 to be the first to leave the single currency. Quite frankly I am surprised they are still taking bets. EU leaders and Greek politicians may have convinced the Greek people that leaving the disastrous eurozone would be some kind of economic suicide but the reality is that only a return to the Drachma will provide the required environment for the growth which is, unsurprisingly, eluding most of the single currency area.

The European Union will never develop a strategy that works. 

The simple fact is that business innovation is something the EU can't grasp. They can talk about it, they can draft and vote on legislation which they say will bring it about but their lack of business ion is telling in every single motion, directive and speech which emanates from a Commission official or pro EU MEP.

In Kent where I live, for example, we have a thriving business in the form of a Winery called 'Chapel Down' who were told that because their latest produce, 'An English Salute' was made with grapes from Argentina, they are unable to describe it as 'wine'. Instead, they must us the term 'fruit derived alcoholic beverage from produce sourced outside the EU'.

The reason for this, I discovered yesterday is that the European Commission admitted that they hadn't considered the idea of wine made from non EU grapes. As such, hapless EU bureaucrats wrote and voted for legislation which stops a product that is quite clearly wine being described as wine.

While this seems another example of 'bonkers Brussels' it's much more than that for the businesses who have to deal with endless reams of legislation and small companies like Chapel Down who will incur additional costs and potentially lose business because of this latest EU farce.

This whole situation has been brought about because of interfering eurocrats who, because they have never been in business, can't imagine innovative business ideas. It's these ideas which bring about growth and jobs and it's why the EU will never develop a strategy that will actually work.

It's clear that their only role in commerce is to stifle it which is why we should remove ourselves from this organisation as quickly as possible.

And don't think that because Brussels have confirmed that this has arisen from another piece of ill thought out legislation that they will do anything about it. Why should they?

MPs in Westminster are impotent to stand up for British businesses which means that these regulations keep on hurting businesses at a time when we need them to be profitable.

So if you want to see an end to the euro crisis and a return to profitable UK PLC, don't rely on a government which insists that the EU has the answers.

Nigel Farage is the UKIP leader

and MEP for the South East counties as well as

the Chairman of the EFD Group in the European Parliament.

 >>>><<<<

Nigel Farage: Break up the euro and restore human dignity

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Nigel Farage: Break up the euro and restore human dignity.

Ræða á ESB-þinginu í Strasbourg 22. maí 2012.

.

>>>><<<<

Um forseta vorn og fósturjörð

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Um forseta vorn og fósturjörð.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 22. maí 2012.

   

Þorkell Á. Jóhannsson.

Aldrei kaus ég karlinn sem pólitíkus. En ég kaus hann sem forseta og sé ekki enn eftir því. Vegna þess að hann hefur staðið með þjóð sinni og hagsmunum hennar gegnum þykkt og þunnt undanfarin misseri. Verið eins og klettur í hafinu, jafnvel á erlendri grund frammi fyrir skæðustu hákörlum heimspressunnar. Og hagsmunagæzla hans, þjóð sinni til handa á hinum mestu ögurstundum hennar í seinni tíð, verður honum ævinlega til sóma.

Þessi breytni Ólafs forseta hefur hins vegar orðið andstæðingum hans, sem að uppistöðu til eru fylgismenn ríkisstjórnarinnar, Icesave-samninganna og ESB-aðlögunnarinnar, tilefni til að væna hann um að breyta eðli embættisins og víkja því frá hlutverki sameiningar. Gera það pólitískt. Honum er eignað það andrúmsloft sem nú ríkir í samskiptum forsetaembættisins og ríkisvaldsins. Þarna er í fararbroddi stór og fríður flokkur fjölmiðlafólks, sem gefur okkur um þessar mundir hina efnilegustu sýnikennslu í því hvernig nota má það feikilega vald sem fjölmiðlar hafa í raun. þ.e.a.s. misnota!

Forsetanum ber að gæta fullveldisréttinda almennings.

Grunntónninn er s.s. sá að embættið sé ekki lengur sameiningartákn þjóðarinnar, þökk sé afskiptum Ólafs af þjóðmálunum. Hér má benda á í þessu sambandi að samkvæmt stjórnarskrá þeirri sem enn er í gildi er það beinlínis skylda forsetans að beina ákvörðunarvaldi, um stór hagsmunamál hennar sem ágreiningur kann að vera um, til þjóðarinnar sjálfrar. Og Ólafur hefur unnið vel vinnuna sína, í samræmi við þessa verklýsingu.

Eðli málsins samkvæmt eru þessi tvö hlutverk, annars vegar sameiningartáknið sem vissulega er æskilegt út af fyrir sig og hins vegar sú hagsmunagæsla þjóðarinnar og lýðræðisins sem stjórnarskráin kveður á um, illa samræmanleg ef reynir á það síðarnefnda. Og jafn lítilmannlegt og það er, reyna nú þau öfl sem orðið hafa undir með málstað sinn fyrir skikkan forsetans okkar að klína því á Ólaf að honum sé um að kenna að ekki sé eining meðal þjóðarinnar.

En hvernig getur forsetinn verið sakaður um að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins, þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína skv. stjórnarskránni? Og það að beiðni tugþúsunda kjósenda? Full ástæða er til að vísa sök á þessari óeiningu heim til föðurhúsanna. Til Alþingis og ríkisstjórnarinnar og allra þeirra sem reyndu með öllum ráðum að sökkva Íslendskum almenningi að ósekju í skaðræðis skuldafen, í þeim tilgangi að liðka fyrir ESB-aðlögunarferlinu, sem aldrei hefur þó verið samþykkt af þjóðinni sjálfri enda ekki eftir því leitað.  

Hluti þingmanna Sjálfstæðisflokks brást í Icesave-málinu.

Þarna var það ekki stjórnarandstaðan sem dugði til varnar. Það gerði aðeins Ólafur forseti. Fyrir hans tilstilli gat þjóðin hrundið þessari ógeðfelldu aðför að henni. Það er rétt sem Ólafur segir að komandi kosningar verða prófsteinn á gæði fjölmiðlanna. En þeir eru nú þegar margir farnir að falla á því prófi, m.a. með því að snúa öllu á haus og klína öllum þessum ófarnaði á reikning Ólafs.

Því miður er sjálf þjóðareignin, nefskattsmiðillinn (RÚV) þar á meðal. Ekki einasta keppist þessi fríði flokkur við að rakka niður sitjandi forseta og núa honum um nasir hinum fjölskrúðugasta breyskleika, heldur er um leið rækilega mulið undir einn mótframbjóðanda hans, sem raunar kemur einmitt úr þessum sama fjölmiðlaflokki. Þessum frambjóðanda er jafnvel hjálpað til að hylma yfir pólitíska fortíð sína. Svo neyðarlega vill hins vegar til að nokkuð augljósar staðreyndir tala allt öðru máli en þessi frambjóðandi og fríði flokkurinn hans, um tengsl hans við annan stjórnarflokkanna.

Með afneitun sinni er þessi frambjóðandi, ásamt fylgismönnum, nánast að segja hreint út að stunduð sé alvarleg sögufölsun á vefmiðlinum »timarit.is«, þar sem finna má ýmsar upplýsingar, ekki hagfelldar þeim. Ég spyr, hvaða erindi eiga þeir á Bessastaði sem reyna að ljúga sig frá fortíð sinni? Þess utan er fullljóst, með fullri virðingu fyrir mörgu því annars ágæta og frambærilega fólki sem í hlut á, að mótframboð gegn sitjandi forseta á þessum tímapunkti er annað og meira en fallegar fjölskyldumyndir.

Hér eru klárlega pólitísk öfl og pólitísk sjónarmið á ferðinni. Ég trúi því vel að Ólafi gangi gott eitt til þegar hann kýs að bjóða sig fram á nýjan leik enda rétt sem hann segir um að það séu viðsjár framundan í Íslendskum stjórnmálum og almenningur getur enn þurft að reiða sig á embættið þess vegna. Og reynslunni er fyrir að þakka að við vitum hvað við höfum. Ég mun því styðja Ólaf Ragnar Grímsson svo lengi sem hann vill gefa kost á sér til embættis forseta Íslands. Hafi hann bestu þakkir fyrir störf sín til þessa. 

Hvernig getur forsetinn verið sakaður um

að hverfa frá hlutverki sameiningartáknsins,

þegar hann var þó aðeins að vinna vinnuna sína

samkvæmt stjórnarskránni ?

 >>>><<<<

Forsetinn, lýðræðið og málskotsrétturinn

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     Forsetinn, lýðræðið og málskotsrétturinn.

Birtist fyrst í Morgunblaðinu 18. maí 2012.

   

Elvar Eyvindsson.

Nú styttist í forsetakosningar og langar mig af því tilefni að gera að umtalsefni lýðræðisþróun og málskotsrétt forsetans.

Lýðræðið er í stöðugri þróun og þó að menn greini á um hinar ýmsu aðferðir og stefnur er ljóst að fólk skilur það á þann hátt að fólkið, almenningur í landinu skuli hafa úrslitavald um stjórnun landsins og að vilji almennings sé það sem koma skuli fram í stjórnarathöfnum hverju sinni.

Þó að fyrirkomulag kosninga til Alþingis hér á landi sé þannig að kjörtímabilið sé fjögur ár er það ekki svo að menn hafi þar allan rétt til valda og ákvarðana. Það er ekki svo að alþingismenn séu kosnir til að hafa einræðisvald þessi fjögur ár. Eðlileg hugmynd lýðræðisins er að þeir stjórni í anda fólksins á milli kosninga. Að ákvarðanir þeirra séu eins og þeir hafa vit til, í takt við vilja þjóðarinnar. Þetta er eitthvað sem margir núverandi alþingismenn virðast ekki hafa innbyggt í sína vitund.

Forsetinn sækir vald sitt til gildandi stjórnarskrár.

Forseti Íslands hefur samkvæmt stjórnarskránni rétt til að synja lögum staðfestingar og fara þau þá sjálfkrafa til þjóðarinnar sem ákveður með beinum kosningum örlög þeirra. Augljóst er að þannig ákvörðun forseta er ekki tekin á degi hverjum né án tilefnis eða sterkra vísbendinga um að einmitt það sé vilji þjóðarinnar.

Í þrígang á undanförnum árum hefur það gerst að forsetinn synjaði lögum staðfestingar. Í eitt skiptið voru lögin dregin til baka og tvisvar var kosið í kjölfarið og hafnaði þjóðin viðkomandi lögum með afgerandi hætti. Það undarlega gerðist í kjölfarið að ríkisstjórnin, sem gerð hafði verið afturræk með lagafrumvörp sín sem og ýmsir aðrir áhrifamenn í þjóðfélaginu, tóku að atyrða forsetann fyrir tiltækið og láta í það skína í fjölmiðlum og annars staðar þar sem þeir komu því við að hann hefði með þessu tekið sér mikið vald. Nánast hrifsað til sín vald.

Þetta er ekki rétt. Það sem hann gerði var að færa vald til þjóðarinnar, vald sem hún á með óyggjandi hætti. Þetta vald er hennar samkvæmt stjórnarskrá sem og eðlilegri heilbrigðri skynsemi. Það að gera forsetann tortryggilegan, þegar hann beitir úrræði stjórnarskrárinnar til að tryggja lýðræði í landinu, er í besta falli fávitskulegt og í versta falli einbeittur brotavilji löggjafans gagnvart sinni eigin þjóð.  

Alþingi ætti að biðja þjóðina afsökunar.

Maður skyldi halda að þegar þjóðin hefði sagt sitt síðasta orð varðandi lög og gert það með yfirgnæfandi meirihluta, mundi löggjafinn biðja hana afsökunar á því að hafa ætlað að vinna gegn vilja hennar. Nei, alþingismenn hafa ekki beðist afsökunar og bendir margt til þess að þeir hafi í raun og veru viljað, og vilji enn, samþykkja lög sem eru í beinni andstöðu við þennan mikla meirihluta. Minna viðbrögð þeirra á þann sem lét hengja sendiboðann er flutti váleg tíðindi.

Um þetta þarf þjóðin að hugsa nú í aðdraganda forsetakosninga. Hún virðist sitja uppi með Alþingi sem starfar ekki endilega í þágu hennar, Alþingi sem hefur skýran ásetning til að setja lög sem eru í andstöðu við eindreginn vilja hennar.

Á tyllidögum slá menn um sig og skreyta með meintri lýðræðisást en margt bendir til þess að þeir sem kjörnir eru til forystu vilji gjarnan vera einráðir þann tíma sem þeir hafa. Úrræði almennings í landinu eru harla fá þegar hann situr uppi með ríkisstjórn sem rúin er trausti, Alþingi sem rúið er trausti og ýmsar fleiri grundvallarstofnanir ríkisins rúnar trausti. Við verðum að átta okkur á því að landinu stýrir fólk sem neitar að skilja hvaðan valdið kemur og vill þröngva málum í gegn þótt þjóðin sé alfarið á móti þeim.

Í framtíðinni er þörf á að auka beina aðkomu þjóðarinnar að ákvarðanatöku í mikilvægum málum. Einnig þarf hún að geta krafist þingkosninga eftir skýrum reglum. Þangað til er málskotsréttur forsetans nánast eini neyðarventillinn sem til er. Hann hefur verið nýttur með þeim árangri að þjóðin sagði sitt með afgerandi hætti og afsagði lagagerð sem ekki var að hennar skapi. Það er móðgandi að hlusta á alþingismenn og ráðherra tala eins og forsetinn hafi unnið spjöll með gerðum sínum. Hans aðkoma var einungis sú að að fara að raunverulegum vilja þjóðarinnar og beina málunum í lýðræðislegan farveg og brást henni ekki á úrslitastundu.

Brotavilji Alþingis er einlægur,

 að vilja koma málum í gegn,sem meirihluti er ekki fyrir.

 Forsetinn tekur sér ekki það vald sem hann réttir þjóðinni.

 >>>><<<<

How to debate Paul Krugman

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

  

   

     How to debate Paul Krugman.

Birtist fyrst í Paper Money Collapse  01. maí 2012.

   

Detlev Schlichter.

Paul Krugman is the high priest of Keynesianism and modern interventionism, of economic improvement through inflation and budget deficits. As such he is bête noir among us libertarians and Austrian School economists. What makes him so annoying is his unquestioning, reflexive and almost childlike enthusiasm for state intervention, even in the face of its obvious failure, and his apparent unwillingness to probe any deeper into the real causes of our present economic problems or to show any willingness to investigate the effectiveness or ineffectiveness of his particular medicine. His Keynesian convictions are presented as articles of faith that no intelligent person can seriously question. A Krugmanesque argument is always built on a number of assumptions that are beyond doubt:

1)  Recessions, depressions and crises are the result of the unhampered market. We actually do not have to investigate if markets were really free when recessions occurred or what really were the specific causes of whatever threw the economy off track. When there is a recession, depression or crisis, there must have been too much of an uncontrolled market.

2)  The Great Depression was caused by uncontrolled markets.

3)  Recessions, depressions and crises are practically the result of one problem: a lack of aggregate demand. People, for whatever reason (and who cares about the reason; let’s not get hung up on those details) don’t spend enough. If everybody were to spend more, people would sell more. Problem solved. It is the role of government to get people spending again. This is done by printing money and causing inflation so that people spend the money rather than save it. Or by the government running up deficits and spending it on behalf of the stupid savers.

4)  The Great Depression was solved by the government spending lots of money and the central bank printing lots of money.

5)  This explains ALL economic problems.

6)  If there are recessions, depressions and crises, they can all be solved by printing money and by deficit spending.

7)  If after many rounds of money printing and deficit spending, there is still a recession, then only one conclusion is permissible: There was obviously not enough money printing and deficit spending. We need more of it.

8)  If after another round of money printing and deficit spending we still have a recession, then….well, do you not get it? We obviously have NOT PRINTED ENOUGH MONEY and we are NOT ACCUMULATING ENOUGH DEBT! And, by the way, remember 7) above.

Krugman is practicing Keynesianism as a religion. The 8 commandments above are not to be questioned. Whoever questions them is not worthy of debate. Consequently, Krugman has turned down requests to debate people like Peter Schiff or Bob Murphy. Interestingly, he agreed to debate Ron Paul on TV. The link is here.

I have to say that Ron Paul did not do as well as I had hoped he would. He did not sufficiently attack Krugman in my view, for the failure and ultimately disastrous consequences of his policy prescriptions. Krugman is the one who should be made to explain his policy recommendations and who has to answer the criticism that policies like the ones he is recommending got us into this mess in the first place and that his policy ideas have been implemented for years to no effect, at least no positive effect. Yet, Krugman succeeded in putting Paul on the defensive, something in which he was greatly helped by the following:

While Krugman may be the most outstanding, unashamed and fundamentalist of the celebrity Keynesians, the attitudes of the general public, the other journalists and thus most of the TV viewers are predominantly shaped by Keynesianism as well, and this means that Krugman, more than Paul or any ‘Austrian’ debater, can rely on some sense of intellectual sympathy. Maybe the viewers don’t quite share the unquestioning dedication to the Faith, that Krugman epitomizes. Maybe they feel queasy about printing trillions of paper dollars and running trillion-dollar deficits.

Of course, a true believer like Krugman will never allow himself such feelings. But in general, the public, too, believes that the free market (and greedy bankers) caused the financial crisis; that we need low interest rates and other government measures to stimulate the economy; and that inflation is really not our main concern. Krugman, I think, cleverly used these attitudes to present himself as the safe and rational choice, and Paul as the weirdo who wants to pour out the state-policy baby with the crisis bath water.

Ron Paul started strongly by pointing out that Krugman’s policy is based on the idea that a bureaucratic elite can set interest rates and decide how much money should be created, and that this involves an arrogant and dangerous pretence of knowledge. Very good point.

Immediately, the apostle Krugman raised his head. “You cannot get the state out of money.” “The Fed has to set interest rates.” “You cannot go back 150 years.”

I think this is where Ron Paul should have dug in and put Krugman on the defensive:

“Why not? There was no Fed before 1913. That the Fed made things more stable is your assumption. But is it true? People like you and Bernanke tell us that the gold standard was to blame for the Depression. In the run-up to the Depression we had a gold standard but we also had a Fed. How can you say that the gold standard was to blame and the Fed was ultimately the solution?

“Dr. Krugman just said, history told us. That is nonsense. History doesn’t tell us anything. You need theory to interpret history, and your theory is wrong. You assign blame for the depression according to your Keynesian theory. If that theory is wrong – and I think it is completely wrong – your interpretation of history is hopelessly wrong.

“Dr. Krugman, we no longer live in the 1930s. Why is it that you are harking back to those days? Are we still solving the Great Depression?

“Fact is that the monetary and economic institutions of America were shaped by people with your beliefs, Dr. Krugman. We have your system today. We have conducted and are conducting your policies. And, Dr. Krugman, do you really want to tell the American public that these policies and these institutions, such as the Fed, are working?

 “We have no gold standard. Since 1971, the Fed is entirely free to print as much money as it likes. That is your system, isn’t it? That is what you recommend. – You say the Fed needs to keep interest rates low and print money to stimulate growth. That is what the Fed did in 1998 after LTCM and the Russia default, just as you recommended. That is what the Fed did again after the NASDAQ bubble burst and after 9/11 – surely, that was not an Austrian policy but a Keynesian one. It was straight out of your rule book, Dr. Krugman.  You say the uninhibited market is to blame for the financial crisis. I say your policy is to blame. The mortgage bubble was blown by the ‘stimulus’ policy of the Fed – low interest rates and plenty new bank reserves – between 2001 and 2005. That was your recommendation, right? And those of your Keynesian buddies, such as Paul McCulley at Pimco.

“Since 2007, the Fed is conducting your policy. So is the US government. You demanded monetary stimulus and you got it. The Fed created $2 trillion dollars out of thin air. Interest rates have been zero for years. The US government is conducting stimulus policy to the tune of $1trillion-plus every year. Are you telling me, these are not Keynesian policies? What is it, Austrian policy?!

“What you are recommending has in fact been the guiding principle of global economic policy for years.  What you are recommending is a systematic distortion of the market place. It is persistent price distortion. That is why we had an unsustainable housing boom. That is why we had a mortgage boom. That is why we had a financial industry boom. And whenever these artificial booms – that you create with your policy – falter, the American public has to pay the price. And what do you suggest then? More of the same. More cheap credit. More government debt. In the hope that you can generate another artificial boom for which a later generation will again have to pay the price.

“Dr. Krugman, you just answered the question of this journalist about how much more debt we should accumulate, by saying maybe another 30 percent but that nobody can say for sure. I agree that nobody can say how much debt the system can still take. But tell us, why do you think that the next 30 percent of state debt will magically stimulate the economy and that these 30 percent will thus achieve what the previous 30 percent obviously failed to do.

“Dr. Krugman, you have me worried here.  And I think our viewers, too. The only response you have to the abject failure of your policies is that we should do more of them. Whatever Keynesian stimulus is being implemented and whatever money the Fed prints, all you ever say is that it is not enough. We need more. Has it ever occurred to you that maybe the problem is the policy itself? Maybe your medicine is making things worse and not better.

“And something else worries me, Dr. Krugman. When do we ever stop printing money and borrowing? I think that you are stuck in a failed paradigm, a failed economic theory and a failed policy program. This has happened to scientists and politicians before. You cannot admit that failure. When you are confronted with the failure of modern central banking, of Keynesian stimulus and of moderate inflationism, your only answer is that nothing is wrong with any of it, it is just not implemented forcefully enough. Dr. Krugman, you remind me of a doctor, who misdiagnosed the disease and prescribed the wrong medicine and who is now unwilling to look at the situation objectively. All you want to do is increase the dosage.

“If the viewers really want to understand what is going on, they should not buy Krugman’s new book but go to the website of the Mises Institute and look for some excellent Austrian School literature, in particular anything written by Ludwig von Mises himself. But if you don’t have time to do this, maybe you start by reading Paper Money Collapse.”

Well, I guess this is how it could have unfolded.

In the meantime, the debasement of paper money continues.

Ólafur og Dorit - baráttan er hafin um Stjórnarskrána og sjálfstæði Íslands !

 

Jón Sigurðsson	Myntráð	Kanadadalur	Icesave-vextir	Ólafur og Dorit	Icesave-vextir
Stjórnarskráin	Ólafur og Dorit	Vinstrivaktin	Samtök fullveldis	Evrópuvaktin	Heimssýn

  

  

Samstaða þjóðar    NATIONAL UNITY COALITION                                                               Baráttusamtök fyrir sjálfstæðu ríki á Íslandi    og fullveldisréttindum almennings.    Stöndum vörð um Stjórnarskrá Lýðveldisins.

  

 

Bloomberg India – India Business Day (16.01.2010)

.

CNN Principal Voices (02.06.2008)

.

Viðtal við Richard Quest á CNN (30.01.2010)

.

Viðtal við Jeremy Paxman á BBC (06.01.2010)

.

 

Viðtal við Sigurjón M. Egilsson á Bylgjunni (13.05.2012)

 

VIÐTALIÐ